New Indian-Chennai News + more

Members Login
Username 
 
Password 
    Remember Me  
New Indian-Chennai News & More -> தேவப்ரியா ஆய்வுகள் -> Brahmins in South India only 1500 years ago? : Jataayu rebuttal to Devdutt Pattanaik
Post Info TOPIC: Brahmins in South India only 1500 years ago? : Jataayu rebuttal to Devdutt Pattanaik
Admin


Guru

Status: Offline
Posts: 25105
Date:
Brahmins in South India only 1500 years ago? : Jataayu rebuttal to Devdutt Pattanaik
Permalink  
 

Brahmins in South India only 1500 years ago? : A rebuttal 

Jataayu
 

“About 1,500 years ago, there is no doubt that Brahmin settlements were firmly established across South India. But can we say the same for 2,000 years ago? The evidence is thin. We must be careful not to project the later ubiquity of Brahmins back into the earlier centuries”, asserts Devdutt Pattanaik in his recent Deccan Herald column, giving fickle arguments.

He is so totally wrong on chronology here, as even a basic student of South Indian history can tell. And, the appropriate title for such an article topic would be “Was there Vedic Culture in South India 2,000 years ago?”. But by phrasing it as “Were there Brahmins in South India 2,000 years ago?”, he is intentionally hinting at two things: One, the disproven Aryan-Dravidian racist theory that posits Brahmins as “outsiders” to the South. Two, labeling Vedic (Hindu) culture encompassing the whole society as “Brahmin” which is factually wrong.

Besides, any sensible writer of history knows that in ancient times, the spread of a culture into a new region happened in multifarious ways, through trading, commerce, migration, territorial expansion of rulers, along with the priests and religious teachers, and certainly not led primarily or exclusively by the last group alone.

Get Jataayu’s stories in your inbox

Join Medium for free to get updates from this writer.

Subscribe
 

Coming to chronology, we have Tamil Brahmi cave inscriptions in Tamil Nadu dated between 3rd century BCE to 1st century CE , majority dedicated to Jain monks, as documented by Iravatham Mahadevan, the legendary archaeologist. Which means that the Vedic culture had already spread into the Tamil country, the Southernmost region several centuries prior to that.

Press enter or click to view image in full size

This is strongly corroborated by the manifold references in Tamil’s Sangam Literature (300 BCE to 200 CE) to Vedas, Yagyas, Deities like Indra-Varuna-Agni and the Deva-Gana comprising 33 celestials, Rishis, Brahmanas and incidents from Ramayana and Mahabharata. There are even descriptions of the dwellings of Brahmanas in these poems, like “the house parrots repeating Mantras, accustomed to the constant chanting of the Vedas in the household”. It is notable that this ancient literature has zero references to Jaina and Buddhist themes and idioms, which start appearing predominantly in the Tamil literary works starting 4th-5th century CE, with the rapid spread of these religious sects.

So, if the Tamil country, that is so far from the Vindhya mountains had such a rich proliferation of Vedic culture 2300 years ago, this process would have started from the Aryavarta region of Ganga-Yamuna basin at a much earlier period. “The movement southward was believed to have commenced around 1000 BCE, and reached its completion sometime before Katyayana (4th century BCE), who mentioned Tamil regions in the extreme south”, writes renowned historian Meenakshi Jain (The Hindus of Hindustan: A Civilizational Journey, p. 61). The book has a whole chapter “The Movement Southwards”, starting with Agastya.

It is notable that Panini, the earlier Sanskrit grammarian did not mention any Southern regions, and the later Katyayana, who supplemented his Sutras mentions Chola, Kerala regions by name, and still later commentator Patanjali of the Maha Bhashya fame (2nd century BCE) mentions Kanchipuram city by name. Ashokan edicts and Arthashastra of the same period also refer to these regions as “within their cultural domain”, which means that Vedas were already well established there.

The article by Devdutt is baseless and ludicrous, given that there is a mountain of evidence to the hoary antiquity of Vedic culture in the South, especially Tamil country. And, the Vedic culture belongs equally to all Hindus and not just to Brahmins, as it was developed and nourished by the great Rishis belonging to all castes and classes, from Vasistha to Valmiki, Kavasha Ailusha to Kashyapa, Maitreyi to Mahidasa.



__________________
Admin


Guru

Status: Offline
Posts: 25105
Date:
Permalink  
 

Were there Brahmins in South India 2,000 years ago? About 1,500 years ago, there is no doubt that Brahmin settlements were firmly established across South India. But can we say the same for 2,000 years ago? The evidence is thin. We must be careful not to project the later ubiquity of Brahmins back into the earlier centuries. Devdutt Pattanaik Last Updated : 14 September 2025, 01:09 IST


We normally assume that Brahmins have been present in every corner of India for the last 5,000 years. But this is not true. The Vedic people lived mainly in the Ganga-Yamuna Doab about 3,000 years ago. Roughly 2,500 years ago, the Vedic practices began to be challenged by new monastic traditions that arose in the lands we now associate with Bihar and Jharkhand. This led to migrations of Brahmins to the south less than 2,000 years ago.

By the time Alexander arrived, followed by waves of Persians, Scythians, Parthians, and Kushans between 200 BC and 200 AD, North India had become fairly cosmopolitan. Highways connected the Gangetic plain with the passes of the Hindu Kush and beyond. Traders, soldiers, and scholars moved back and forth. But what was happening south of the Vindhyas? That story is rarely told. Crossing the Vindhyas was never easy. One route was by boat down the Narmada to the Gujarat coast, and then further south along the Konkan and Malabar shores. Another was through the thick sal forests of present-day Chhattisgarh, followed by a boat trip down the Mahanadi to the eastern coast, and from there, ships could sail along the Bay of Bengal, even reaching Burma, Cambodia, Vietnam, and the Mekong Delta. Many Buddhist monks took these routes. We do not hear of Jain monks doing the ocean trips, and perhaps only a few Hindu rishis dared. Chinese chronicles around 300 AD mention a sage named Koundinya who travelled to Funan, in the Mekong Delta, and married a local Naga woman.

The Mahabharata contains memories of such movements. There is the tale of the rishi Dirghatama, encouraged by King Bali to father children through his queen, Sudeshna. Their offspring become rulers of Anga, Vanga, and Kalinga – regions that map onto Bihar, Bengal, and Odisha. There are also tales of Agastya migrating south and Vishrava marrying rakshasa and yaksha women. Are these just later interpolations to explain dynasties, or faint echoes of early Vedic expansions into the south?

From inscriptions, we begin to get firmer evidence. Tamil Brahmi script inscriptions dated to 200 BC refer to Jain monks. In the Nashik region, the Naneghat inscriptions of the Satavahana kings record Vedic sacrifices being performed south of the Vindhyas. These are scattered signals that Vedic practices were slowly moving beyond the Ganga basin.

In 225 BC, Ashokan edicts declared that brahmanas and shramanas were found across the land. But he does not refer to ‘varna’; so, the Brahmins he mentions were probably not the Brahmin caste we know today, just a general title for priests. At his time, we find no evidence of permanent Brahmin villages, the brahmadeya grants that became a hallmark of later times.

The first clear evidence of settled Brahmin communities comes only around 300 AD. Here, we find clusters in Gujarat, reached via the Narmada, and in Odisha, reached via the Mahanadi. From these beachheads, Brahmin settlements spread steadily under the patronage of southern kings – the Pandyas, Pallavas, Cholas, Kadambas, and Chalukyas.

By about 500 AD, after the Gupta age, the migration of Brahmins to the south accelerates. Kings like Yayati Keshari of Odisha or Adi Sura of Bengal invite Brahmins from distant Kashi or Kannauj to settle in their lands. Tamil Sangam poetry of this period begins to speak of Brahmins. Familiarity with the Ramayana and the Mahabharata grows. The great migration was underway, transforming the cultural landscape of the South. The migration is in waves. In Kerala, there is evidence of earliermigration of Purva-shikha (literally “with the tuft at the front”) Brahmins who brought a different version of the Mahabharata around 300 AD, and the Apara-shikha (meaning “with the tuft at the back”) Brahmins who brought a later version of the Mahabharata around 800 AD.

About 1,500 years ago, there is no doubt that Brahmin settlements were firmly established across South India. But can we say the same for 2,000 years ago? The evidence is thin. We must be careful not to project the later ubiquity of Brahmins back into the earlier centuries.

What is most striking is how the migration out of Arya-desha – the Ganga-Yamuna Doab – was not only southward into the Indian peninsula but also outward, towards Southeast Asia. Koundinya in Vietnam appears at roughly the same time as Brahmin land grants in the Deccan. It is almost as if the idea of Aryavarta itself was travelling, being carried far beyond its heartland.

Early southern temples, built after 600 AD, placed Ganga and Yamuna as guardian figures at their doorways, visual reminders of the rivers of the north. They stood as symbols of continuity, but also as markers of a great journey – the journey of Vedic ideas moving south, and sometimes sailing east, reshaping he religious map of Asia.

The writer works with gods and demons who churn nectar from the ocean of Indian, Chinese, Islamic, Christian, even secular mythologies.


Read more at: https://www.deccanherald.com/opinion/were-there-brahmins-in-south-india-2000-years-ago-3726957



__________________
Admin


Guru

Status: Offline
Posts: 25105
Date:
Permalink  
 

தென்னிந்தியாவில் பிராமணர்கள்: 2,000 ஆண்டுகளுக்கு முந்தைய இடம்பெயர்வு மற்றும் குடியேற்றத்தின் வரலாறு

கட்டுரையின் மூலம்: Deccan Herald, 13 செப்டம்பர் 2025, 19:39 IST
ஆதாரம்: Deccan Herald

அறிமுகம்

தென்னிந்தியாவில், குறிப்பாக தமிழ்நாடு, கர்நாடகா, ஆந்திரப் பிரதேசம், மற்றும் கேரளாவில் பிராமணர்களின் இருப்பு, இந்து சமயத்தின் சமூக மற்றும் கலாசார வரலாற்றில் முக்கியமான பங்கு வகிக்கிறது. 1,500 ஆண்டுகளுக்கு முன்பு (கி.பி. 500), பிராமணர்களின் குடியேற்றங்கள் தென்னிந்தியாவில் உறுதியாக நிறுவப்பட்டிருந்தன. ஆனால், 2,000 ஆண்டுகளுக்கு முன்பு (கி.மு. 1-ஆம் நூற்றாண்டு) அவர்களின் இருப்பு குறித்து ஆதாரங்கள் மிகவும் குறைவு. இந்தக் கட்டுரை, தென்னிந்தியாவில் பிராமணர்களின் இடம்பெயர்வு, குடியேற்றம், மற்றும் அவர்களின் ஆரம்பகால இருப்பு குறித்து, சங்க இலக்கியங்கள், தொல்பொருள் ஆதாரங்கள், மற்றும் வரலாற்று ஆய்வுகளை அடிப்படையாகக் கொண்டு விரிவாக ஆராய்கிறது. பிற்காலத்தில் பிராமணர்களின் பரவலான இருப்பை ஆரம்ப காலத்திற்கு புனைவாக்கம் (projection) செய்யாமல், உண்மையான ஆதாரங்களை மட்டுமே பயன்படுத்துவது முக்கியம்.

1. 2,000 ஆண்டுகளுக்கு முன்பு தென்னிந்தியாவில் பிராமணர்கள்: ஆதாரங்கள்

2,000 ஆண்டுகளுக்கு முன்பு (கி.மு. 1-ஆம் நூற்றாண்டு முதல் கி.பி. 1-ஆம் நூற்றாண்டு), தென்னிந்தியாவில் பிராமணர்களின் இருப்பு குறித்து ஆதாரங்கள் மிகவும் மெலிந்தவை (thin evidence). இந்த காலகட்டத்தில், தமிழகத்தில் சங்க இலக்கியங்கள் (கி.மு. 300 - கி.பி. 300) முதன்மையான இலக்கிய ஆதாரமாக உள்ளன.

  • சங்க இலக்கியத்தில் பிராமணர்கள்:

    • திருமுருகாற்றுப்படை: இந்த பத்துப்பாட்டு நூல், வேதங்களைப் பயிலும் "மறை முதல்வர்" (பிராமணர்கள்) என்று குறிப்பிடுகிறது. முருகனை வணங்கும் பிராமணர்கள், வேத ஓதுதல் மற்றும் யாகங்கள் செய்யும் புரோகிதர்களாக விவரிக்கப்படுகின்றனர். இது, கி.பி. 1-ஆம் நூற்றாண்டில் பிராமணர்கள் இருந்ததை உறுதிப்படுத்துகிறது.

    • புறநானூறு: புலவர்கள் மற்றும் அரசர்களுடன் பிராமணர்கள் தொடர்பு கொண்டதாகக் குறிப்பிடுகிறது. உதாரணமாக, ஒரு பாடல், "வேதம் பயிலும் அந்தணர்கள்" என்று குறிப்பிடுகிறது, ஆனால் இவர்கள் உள்ளூர் மக்களா அல்லது வட இந்தியாவிலிருந்து வந்தவர்களா என்பது தெளிவாகவில்லை.

    • பரிபாடல்: வைணவ மற்றும் சைவ பிராமணர்களின் வழிபாட்டு முறைகளை விவரிக்கிறது, ஆனால் இவை கி.பி. 2-ஆம் நூற்றாண்டு அல்லது பிற்பகுதியைச் சேர்ந்தவை.

  • தொல்பொருள் ஆதாரங்கள்:

    • அரிக்கமேடு (புதுச்சேரி): கி.மு. 2-ஆம் நூற்றாண்டு தொடங்கி, இந்த துறைமுக நகரத்தில் வட இந்தியாவுடனான வர்த்தகத் தொடர்புகள் இருந்தன. ஆனால், பிராமணர்களின் குடியேற்றத்தை உறுதிப்படுத்தும் கல்வெட்டுகள் இல்லை.

    • கீழடி (மதுரை): கி.மு. 6-ஆம் நூற்றாண்டு முதல் கி.பி. 3-ஆம் நூற்றாண்டு வரையிலான தொல்பொருள் கண்டுபிடிப்புகள், தமிழ்-பிராமி கல்வெட்டுகளைக் காட்டுகின்றன. இவை, வேத மதத்துடன் தொடர்பு கொண்டவையாக இருக்கலாம், ஆனால் பிராமணர்களை நேரடியாகக் குறிப்பிடவில்லை.

    • கர்நாடகா மற்றும் ஆந்திரா: அசோகரின் கல்வெட்டுகள் (கி.மு. 3-ஆம் நூற்றாண்டு) தென்னிந்தியாவில் பௌத்த மற்றும் சமண மதங்களின் ஆதிக்கத்தைக் காட்டுகின்றன, ஆனால் பிராமணர்களின் இருப்பு குறித்து மௌனமாக உள்ளன.

  • ஆய்வாளர்களின் கருத்து:

    • வரலாற்று ஆய்வாளர்கள் (எ.கா., Romila Thapar, Upinder Singh) கூறுவது: கி.மு. 1-ஆம் நூற்றாண்டில், பிராமணர்கள் வட இந்தியாவில் (கங்கைச் சமவெளி) ஆதிக்கம் செலுத்தினர், ஆனால் தென்னிந்தியாவில் அவர்களின் இருப்பு மிகக் குறைவு. பௌத்த மற்றும் சமண மதங்கள் தென்னில் ஆதிக்கம் செலுத்தின.

    • சங்க இலக்கியங்களில் "அந்தணர்" என்ற சொல், பிராமணர்களைக் குறிக்கலாம், ஆனால் இது உள்ளூர் புரோகிதர்கள் அல்லது மதத் தலைவர்களையும் குறிக்கலாம்.

2. 1,500 ஆண்டுகளுக்கு முன்பு (கி.பி. 500): பிராமணர்களின் உறுதியான குடியேற்றங்கள்

கி.பி. 500-ஆம் ஆண்டு வாக்கில், பிராமணர்களின் குடியேற்றங்கள் தென்னிந்தியாவில் உறுதியாக நிறுவப்பட்டன. இதற்கு முக்கிய காரணங்கள்:

  • பல்லவர் மற்றும் சோழர் ஆதரவு:

    • பல்லவர்கள் (கி.பி. 4-9ஆம் நூற்றாண்டு): காஞ்சிபுரத்தை மையமாகக் கொண்டு, பிராமணர்களுக்கு நிலப் பரிசுகள் (பிரமதேயம்) வழங்கினர். காஞ்சி, வேதக் கல்வி மையமாக மாறியது. கல்வெட்டுகள் (எ.கா., மகேந்திரவர்மன் I) வேத பிராமணர்களை உறுதிப்படுத்துகின்றன.

    • சோழர்கள் (கி.பி. 9-13ஆம் நூற்றாண்டு): தஞ்சாவூர் மற்றும் காவிரி டெல்டாவில் பிராமணர்களுக்கு கிராமங்கள் (சதுர்வேதி மங்கலங்கள்) வழங்கப்பட்டன. இவை, வேத பயிற்சி மற்றும் கோயில் நிர்வாகத்திற்கு உதவின.

  • கோயில் கலாசாரம்:

    • சைவ மற்றும் வைணவ பக்தி இயக்கங்கள் (கி.பி. 6-9ஆம் நூற்றாண்டு) பிராமணர்களின் செல்வாக்கை வலுப்படுத்தின. நாயன்மார்கள் மற்றும் ஆழ்வார்களின் பாடல்கள், பிராமணர்களின் மத முக்கியத்துவத்தை காட்டுகின்றன.

    • சிதம்பரம், மதுரை, மற்றும் காஞ்சி கோயில்களில் பிராமண புரோகிதர்கள் முக்கிய பங்கு வகித்தனர்.

  • கல்வெட்டு ஆதாரங்கள்:

    • பல்லவ கல்வெட்டுகள்: வேத பயிற்சி மையங்கள் (கோஷ்டி) மற்றும் பிராமண கிராமங்களை (அக்ரஹாரங்கள்) குறிப்பிடுகின்றன.

    • சாளுக்கியர் மற்றும் ராஷ்டிரகூடர் கல்வெட்டுகள் (கர்நாடகா): பிராமணர்களுக்கு நிலப் பரிசுகள் வழங்கப்பட்டதை உறுதிப்படுத்துகின்றன.

3. பிராமணர்களின் இடம்பெயர்வு: காரணங்கள் மற்றும் செயல்முறை

பிராமணர்கள் வட இந்தியாவிலிருந்து தென்னிந்தியாவிற்கு இடம்பெயர்ந்ததற்கு பல காரணங்கள் உள்ளன:

  • அரச ஆதரவு: சோழர், பல்லவர், சாளுக்கியர், மற்றும் பாண்டியர் போன்ற அரசர்கள், வேத பயிற்சி மற்றும் கோயில் நிர்வாகத்திற்காக பிராமணர்களை அழைத்தனர். இவர்களுக்கு நிலப் பரிசுகள் (பிரமதேயம்) வழங்கப்பட்டன.

  • வர்த்தகப் பாதைகள்: தென்னிந்தியாவின் துறைமுகங்கள் (அரிக்கமேடு, முசிறி) வட இந்தியாவுடனான வர்த்தகத்தை வலுப்படுத்தின. இதனுடன், பிராமணர்கள் மத மற்றும் கலாசார தொடர்புகளை ஏற்படுத்தினர்.

  • பௌத்த மற்றும் சமண மதங்களின் வீழ்ச்சி: கி.பி. 5-ஆம் நூற்றாண்டு முதல், பௌத்த மற்றும் சமண மதங்களின் செல்வாக்கு குறைந்து, பக்தி இயக்கங்கள் பிராமணர்களின் வேத மதத்தை முன்னிலைப்படுத்தின.

  • கலாசார ஒருங்கிணைப்பு: பிராமணர்கள், உள்ளூர் சமூகங்களுடன் ஒருங்கிணைந்து, தமிழ் மற்றும் பிற மொழிகளில் வேதங்களை மொழிபெயர்த்தனர். உதாரணமாக, திருமந்திரம் மற்றும் தேவாரம், சைவ பிராமணர்களின் செல்வாக்கைக் காட்டுகின்றன.

4. ஆதாரங்களின் வரம்புகள்

2,000 ஆண்டுகளுக்கு முன்பு பிராமணர்களின் இருப்பு குறித்து ஆதாரங்கள் மெலிந்தவை, இதற்கு பல காரணங்கள்:

  • இலக்கிய புனைவாக்கம்: சங்க இலக்கியங்களில் "அந்தணர்" என்ற சொல், பிராமணர்களை மட்டுமல்ல, உள்ளூர் மதத் தலைவர்களையும் குறிக்கலாம். இது, பிராமணர்களின் இருப்பை உறுதிப்படுத்துவதில் குழப்பத்தை ஏற்படுத்துகிறது.

  • தொல்பொருள் குறைபாடு: கி.மு. 1-ஆம் நூற்றாண்டில், வேத பிராமணர்களின் குடியேற்றத்தை உறுதிப்படுத்தும் கல்வெட்டுகள் இல்லை. பௌத்த மற்றும் சமண மதங்களின் ஆதிக்கம், பிராமணர்களின் இருப்பை மறைத்திருக்கலாம்.

  • பிற்கால புனைவாக்கம்: பல்லவர் மற்றும் சோழர் காலத்தில் (கி.பி. 500-1000), பிராமணர்களின் செல்வாக்கு உயர்ந்ததால், ஆரம்ப காலத்திற்கு இந்த இருப்பை புனைவாக்கம் செய்யப்பட்டிருக்கலாம்.

5. 1,500 ஆண்டுகளுக்கு முன்பு முதல் இன்று வரை: பிராமணர்களின் பங்கு

கி.பி. 500 முதல், பிராமணர்கள் தென்னிந்தியாவில் முக்கியமான பங்கு வகித்தனர்:

  • கல்வி மையங்கள்: காஞ்சி, மதுரை, மற்றும் சிதம்பரம் ஆகியவை வேத மற்றும் சமஸ்கிருத கல்வி மையங்களாக மாறின. பிராமணர்கள், வேதாந்தம், மீமாம்சை, மற்றும் தர்மசாஸ்திரங்களை பரப்பினர்.

  • கோயில் நிர்வாகம்: சைவ மற்றும் வைணவ கோயில்களில் பிராமண புரோகிதர்கள் முக்கிய பங்கு வகித்தனர். உதாரணமாக, சிதம்பரம் நடராஜர் கோயிலில் தீட்சிதர்கள்.

  • சமூக செல்வாக்கு: பிராமணர்கள், அரசர்களின் ஆலோசகர்களாகவும், நீதி வழங்குநர்களாகவும் செயல்பட்டனர். இவர்கள், சமூக அமைப்பை வலுப்படுத்தினர், ஆனால் சில சமயங்களில் சாதி அமைப்பு மூலம் பிளவுகளையும் உருவாக்கினர்.

6. முடிவு

2,000 ஆண்டுகளுக்கு முன்பு தென்னிந்தியாவில் பிராமணர்களின் இருப்பு குறித்து ஆதாரங்கள் மிகவும் குறைவு, ஆனால் சங்க இலக்கியங்கள் மற்றும் தொல்பொருள் கண்டுபிடிப்புகள், அவர்களின் ஆரம்பகால இருப்பை (கி.பி. 1-ஆம் நூற்றாண்டு) சுட்டிக்காட்டுகின்றன. 1,500 ஆண்டுகளுக்கு முன்பு (கி.பி. 500), பல்லவர், சோழர், மற்றும் பக்தி இயக்கங்களின் ஆதரவுடன், பிராமணர்களின் குடியேற்றங்கள் உறுதியாக நிறுவப்பட்டன. இவர்களின் இடம்பெயர்வு, அரச ஆதரவு, வர்த்தகப் பாதைகள், மற்றும் கலாசார ஒருங்கிணைப்பால் உந்தப்பட்டது. இருப்பினும், ஆரம்பகால ஆதாரங்களின் மெலிந்த தன்மையால், பிற்கால செல்வாக்கை ஆரம்ப காலத்திற்கு புனைவாக்கம் செய்யாமல் கவனமாக ஆராய வேண்டும்.

பரிந்துரை: மேலும் ஆழமான ஆய்வுக்கு, சங்க இலக்கியங்கள் (திருமுருகாற்றுப்படை, புறநானூறு), தொல்பொருள் அறிக்கைகள் (கீழடி, அரிக்கமேடு), மற்றும் வரலாற்று ஆய்வு நூல்கள் (Romila Thapar, Upinder Singh) ஆகியவற்றைப் பார்க்கவும்.



__________________
Admin


Guru

Status: Offline
Posts: 25105
Date:
Permalink  
 

தென்னிந்தியாவில் பிராமணர்கள் 1,500 ஆண்டுகளுக்கு முன்பு மட்டுமா? : ஒரு மறுப்பு

கட்டுரையின் மூலம்: Jataayu, Medium, செப்டம்பர் 2025
ஆதாரம்: Medium - Jataayu

அறிமுகம்

தென்னிந்தியாவில், குறிப்பாக தமிழ்நாட்டில், பிராமணர்களின் இருப்பு குறித்து வரலாற்று விவாதங்கள் நீண்ட காலமாக நடைபெறுகின்றன. செப்டம்பர் 13, 2025 அன்று Deccan Herald இதழில், பிரபல எழுத்தாளர் தேவதத் பட்டனைக்கின் (Devdutt Pattanaik) கட்டுரை, "கி.பி. 500-ஆம் ஆண்டு (1,500 ஆண்டுகளுக்கு முன்பு) தென்னிந்தியாவில் பிராமணர்களின் குடியேற்றங்கள் உறுதியாக இருந்தன, ஆனால் 2,000 ஆண்டுகளுக்கு முன்பு (கி.மு. 1-ஆம் நூற்றாண்டு) இதை உறுதிப்படுத்த ஆதாரங்கள் மிகவும் குறைவு" என்று கூறியது. இதற்கு மறுப்பாக, ஜடாயு (Jataayu) என்ற எழுத்தாளர், செப்டம்பர் 2025 இல் Medium தளத்தில் ஒரு கட்டுரை வெளியிட்டு, பட்டனைக்கின் கூற்றுகளை "புனைவாக்கம்" (projection) மற்றும் "பிழையான காலவரிசை" (wrong chronology) என்று விமர்சித்தார். இந்தக் கட்டுரை, ஜடாயுவின் மறுப்பை அடிப்படையாகக் கொண்டு, தென்னிந்தியாவில் 2,000 ஆண்டுகளுக்கு முன்பு வேத கலாசாரத்தின் (Vedic culture) இருப்பு மற்றும் பிராமணர்களின் பங்கு குறித்து, சங்க இலக்கியங்கள், தொல்பொருள் ஆதாரங்கள், மற்றும் வரலாற்று ஆய்வுகளை விரிவாக ஆராய்கிறது.

1. பட்டனைக்கின் கூற்றுகள் மற்றும் ஜடாயுவின் விமர்சனங்கள்

பட்டனைக்கின் கூற்று

  • கி.பி. 500-ஆம் ஆண்டு (1,500 ஆண்டுகளுக்கு முன்பு), தென்னிந்தியாவில் பிராமணர்களின் குடியேற்றங்கள் உறுதியாக நிறுவப்பட்டிருந்தன.

  • ஆனால், 2,000 ஆண்டுகளுக்கு முன்பு (கி.மு. 1-ஆம் நூற்றாண்டு), பிராமணர்களின் இருப்பு குறித்து ஆதாரங்கள் மிகவும் மெலிந்தவை (thin evidence).

  • பிற்காலத்தில் பிராமணர்களின் பரவலான இருப்பை ஆரம்ப காலத்திற்கு புனைவாக்கம் (projecting) செய்யாமல் கவனமாக இருக்க வேண்டும்.

ஜடாயுவின் மறுப்பு

  • தவறான காலவரிசை: பட்டனைக்கின் கூற்று, "தவறான காலவரிசை" (wrong chronology) என்று ஜடாயு விமர்சிக்கிறார். தென்னிந்தியாவில், குறிப்பாக தமிழ்நாட்டில், 2,300 ஆண்டுகளுக்கு முன்பு (கி.மு. 3-ஆம் நூற்றாண்டு) வேத கலாசாரம் பரவியிருந்ததற்கு தொல்பொருள் மற்றும் இலக்கிய ஆதாரங்கள் உள்ளன.

  • தவறான தலைப்பு: "தென்னிந்தியாவில் 2,000 ஆண்டுகளுக்கு முன்பு பிராமணர்கள் இருந்தனரா?" என்ற தலைப்பு, இரண்டு தவறான கருத்துகளை மறைமுகமாக உருவாக்குகிறது:

    1. ஆரிய-திராவிட இனவாதக் கோட்பாடு: பிராமணர்கள் "வெளியாட்கள்" (outsiders) என்று குறிப்பிடுவது, புரளியான ஆரிய-திராவிட இனவாதக் கோட்பாட்டை ஆதரிக்கிறது.

    2. வேத கலாசாரம் = பிராமணர்கள்: வேத கலாசாரத்தை "பிராமணர்களின்" கலாசாரமாக மட்டும் சித்தரிப்பது தவறு. வேத கலாசாரம், அனைத்து இந்து சமூகத்திற்கும் (வசிஷ்டர், வால்மீகி, கவாஷ ஆயிலுஷா, மைத்திரேயி போன்ற பல்வேறு சாதியினருக்கு) பொதுவானது.

  • கலாசார பரவல்: பண்டைய காலத்தில், ஒரு கலாசாரம் புதிய பகுதிக்கு பரவுவது, வர்த்தகம், இடம்பெயர்வு, அரச பரவல், மற்றும் மத ஆசிரியர்கள் மூலம் நிகழ்ந்தது. பிராமணர்கள் மட்டுமே இதற்கு முதன்மைக் காரணம் இல்லை.

2. 2,300 ஆண்டுகளுக்கு முன்பு வேத கலாசாரத்தின் ஆதாரங்கள்

ஜடாயு, தென்னிந்தியாவில், குறிப்பாக தமிழ்நாட்டில், கி.மு. 3-ஆம் நூற்றாண்டு முதல் வேத கலாசாரம் பரவியிருந்ததற்கு பின்வரும் ஆதாரங்களை முன்வைக்கிறார்:

தொல்பொருள் ஆதாரங்கள்

  • தமிழ்-பிராமி கல்வெட்டுகள்:

    • தமிழ்நாட்டில், கி.மு. 3-ஆம் நூற்றாண்டு முதல் கி.பி. 1-ஆம் நூற்றாண்டு வரையிலான தமிழ்-பிராமி கல்வெட்டுகள், பெரும்பாலும் சமண மதத்திற்கு அர்ப்பணிக்கப்பட்டவை என்று தொல்பொருள் ஆய்வாளர் இராவதம் மகாதேவன் ஆவணப்படுத்தியுள்ளார். இவை, வேத கலாசாரம் தமிழ்நாட்டில் பரவியிருந்ததை மறைமுகமாக உறுதிப்படுத்துகின்றன.

    • உதாரணமாக, மதுரை அருகே கீழடி தொல்பொருள் களத்தில் (கி.மு. 6-ஆம் நூற்றாண்டு முதல் கி.பி. 3-ஆம் நூற்றாண்டு) கிடைத்த கல்வெட்டுகள், வட இந்தியாவுடனான கலாசார தொடர்பை சுட்டிக்காட்டுகின்றன.

சங்க இலக்கிய ஆதாரங்கள் (கி.மு. 300 - கி.பி. 200)

  • வேத குறிப்புகள்:

    • சங்க இலக்கியங்கள் (புறநானூறு, பரிபாடல், திருமுருகாற்றுப்படை) வேதங்கள், யாகங்கள், இந்திரன், வருணன், அக்னி, மற்றும் 33 தேவர்கள் (Deva-Gana) பற்றிய குறிப்புகளை உள்ளடக்கியவை.

    • ராமாயணம் மற்றும் மகாபாரத கதைகள், ஋ஷிகள், மற்றும் பிராமணர்களின் வாழ்க்கை முறைகள் குறித்த விவரிப்புகள் உள்ளன.

    • உதாரணமாக, ஒரு பாடல், "வேத மந்திரங்களை உரத்து ஓதும் கிளிகள் உள்ள வீடுகள்" என்று பிராமணர்களின் வாழ்க்கையை விவரிக்கிறது.

  • பௌத்தம் மற்றும் சமணம் இல்லை: சங்க இலக்கியங்களில் பௌத்தம் அல்லது சமணம் குறித்த குறிப்புகள் இல்லை. இவை, கி.பி. 4-5ஆம் நூற்றாண்டு முதல் தமிழ் இலக்கியங்களில் (மணிமேகலை, சீவக சிந்தாமணி) தோன்றத் தொடங்கின.

வரலாற்று ஆய்வுகள்

  • மீனாக்ஷி ஜெயின் ஆய்வு: புகழ்பெற்ற வரலாற்று ஆய்வாளர் மீனாக்ஷி ஜெயின் (The Hindus of Hindustan: A Civilizational Journey, ப. 61) கூறுவது:

    • வேத கலாசாரத்தின் தெற்கு நோக்கிய பயணம் கி.மு. 1000-ஆம் ஆண்டு வாக்கில் தொடங்கியது.

    • கி.மு. 4-ஆம் நூற்றாண்டில், காத்யாயனர் (Katyayana) தமிழகத்தை குறிப்பிடுகிறார், இது வேத கலாசாரத்தின் பரவலை உறுதிப்படுத்துகிறது.

  • பாணினி மற்றும் பதஞ்சலி:

    • பாணினி (கி.மு. 5-ஆம் நூற்றாண்டு) தெற்கு பகுதிகளைக் குறிப்பிடவில்லை, ஆனால் காத்யாயனர் (கி.மு. 4-ஆம் நூற்றாண்டு) சோழர், கேரள பகுதிகளைக் குறிப்பிடுகிறார்.

    • பதஞ்சலி (கி.மு. 2-ஆம் நூற்றாண்டு), மஹாபாஷ்யம் நூலில் காஞ்சிபுரத்தைக் குறிப்பிடுகிறார்.

  • அசோகரின் கல்வெட்டுகள் மற்றும் அர்த்தசாஸ்திரம்:

    • கி.மு. 3-ஆம் நூற்றாண்டில், அசோகரின் கல்வெட்டுகள் மற்றும் கௌடில்யரின் அர்த்தசாஸ்திரம், தென்னிந்திய பகுதிகளை "வேத கலாசார பரப்பில்" உள்ளதாகக் குறிப்பிடுகின்றன.

3. வேத கலாசாரத்தின் பரவல்: பிராமணர்கள் மட்டுமல்ல

ஜடாயு, பட்டனைக்கின் கட்டுரையை "அடிப்படையற்றது" (baseless) மற்றும் "நகைப்புக்குரியது" (ludicrous) என்று விமர்சிக்கிறார், ஏனெனில்:

  • வேத கலாசாரம் அனைவருக்கும் பொதுவானது: வேத கலாசாரம், பிராமணர்களுக்கு மட்டுமல்ல, அனைத்து இந்து சமூகத்திற்கும் (வசிஷ்டர், வால்மீகி, கவாஷ ஆயிலுஷா, காசியபர், மைத்திரேயி, மஹிதாசர்) பொதுவானது. இவர்கள் பல்வேறு சாதிகளைச் சேர்ந்தவர்கள்.

  • பரவல் முறை: வேத கலாசாரம், வர்த்தகம், இடம்பெயர்வு, அரச பரவல், மற்றும் மத ஆசிரியர்கள் மூலம் பரவியது. பிராமணர்கள் மட்டுமே இதற்கு முதன்மைக் காரணம் இல்லை.

  • தமிழ்நாட்டில் ஆரம்பகால இருப்பு: தமிழ்நாடு, விந்திய மலைகளிலிருந்து வெகு தொலைவில் உள்ளது, ஆனால் கி.மு. 3-ஆம் நூற்றாண்டில் வேத கலாசாரம் இங்கு பரவியிருந்தது. இது, கங்கை-யமுனை பகுதியிலிருந்து (ஆரியவர்த்தம்) தொடங்கி, மிகவும் முன்னதாகவே தெற்கு நோக்கி பயணித்தது.

4. ஆதாரங்களின் வலிமை

ஜடாயு, பின்வரும் ஆதாரங்களை முன்வைத்து, பட்டனைக்கின் கூற்றை மறுக்கிறார்:

  • சங்க இலக்கியங்கள்: கி.மு. 300 முதல் கி.பி. 200 வரையிலான சங்க இலக்கியங்கள், வேதங்கள், யாகங்கள், தேவர்கள், மற்றும் ராமாயண-மகாபாரத குறிப்புகளை உள்ளடக்கியவை. இவை, பௌத்தம் அல்லது சமணம் இல்லாததால், வேத கலாசாரத்தின் ஆதிக்கத்தை உறுதிப்படுத்துகின்றன.

  • தொல்பொருள் ஆதாரங்கள்: தமிழ்-பிராமி கல்வெட்டுகள், கீழடி தொல்பொருள் களம், மற்றும் அரிக்கமேடு ஆகியவை, வட இந்தியாவுடனான கலாசார தொடர்பை காட்டுகின்றன.

  • வரலாற்று ஆய்வு: மீனாக்ஷி ஜெயின், பாணினி, காத்யாயனர், பதஞ்சலி, மற்றும் அசோகரின் கல்வெட்டுகள், வேத கலாசாரத்தின் ஆரம்பகால பரவலை உறுதிப்படுத்துகின்றன.

5. பட்டனைக்கின் கட்டுரையின் பிழைகள்

  • ஆரிய-திராவிட புரளி: பட்டனைக்கின் தலைப்பு, பிராமணர்களை "வெளியாட்கள்" என்று மறைமுகமாக சித்தரிக்கிறது, இது புரளியான ஆரிய-திராவிட இனவாதக் கோட்பாட்டை ஆதரிக்கிறது.

  • வேத கலாசாரத்தை பிராமணர்களுடன் மட்டும் இணைத்தல்: வேத கலாசாரம், அனைத்து இந்து சமூகத்திற்கும் பொதுவானது, ஆனால் பட்டனைக்கின் கட்டுரை, இதை பிராமணர்களுக்கு மட்டும் சுருக்குகிறது.

  • ஆதாரங்களை புறக்கணித்தல்: சங்க இலக்கியங்கள், தொல்பொருள் ஆதாரங்கள், மற்றும் வரலாற்று ஆய்வுகளை புறக்கணித்து, "ஆதாரங்கள் மெலிந்தவை" என்று கூறுவது தவறு.

6. முடிவு

தென்னிந்தியாவில், குறிப்பாக தமிழ்நாட்டில், 2,300 ஆண்டுகளுக்கு முன்பு (கி.மு. 3-ஆம் நூற்றாண்டு) வேத கலாசாரம் பரவியிருந்ததற்கு சங்க இலக்கியங்கள், தமிழ்-பிராமி கல்வெட்டுகள், மற்றும் வரலாற்று ஆய்வுகள் ஆதாரமாக உள்ளன. பிராமணர்கள், இந்த கலாசார பரவலில் முக்கிய பங்கு வகித்தனர், ஆனால் வேத கலாசாரம் அனைத்து இந்து சமூகத்திற்கும் பொதுவானது. தேவதத் பட்டனைக்கின் கூற்று, தவறான காலவரிசையையும், ஆரிய-திராவிட புரளியையும் முன்னிறுத்துவதாக ஜடாயு விமர்சிக்கிறார். இந்த ஆதாரங்கள், வேத கலாசாரத்தின் பழமையையும், தென்னிந்தியாவில் அதன் ஆழமான வேர்களையும் உறுதிப்படுத்துகின்றன.

பரிந்துரை: மேலும் ஆழமான ஆய்வுக்கு, சங்க இலக்கியங்கள் (புறநானூறு, திருமுருகாற்றுப்படை), இராவதம் மகாதேவனின் Early Tamil Epigraphy, மற்றும் மீனாக்ஷி ஜெயினின் The Hindus of Hindustan ஆகியவற்றைப் பார்க்கவும்.



__________________
Page 1 of 1  sorted by
 
Quick Reply

Please log in to post quick replies.
New Indian-Chennai News & More -> தேவப்ரியா ஆய்வுகள் -> Brahmins in South India only 1500 years ago? : Jataayu rebuttal to Devdutt Pattanaik
Tweet this page Post to Digg Post to Del.icio.us


Create your own FREE Forum
Report Abuse 		Powered by ActiveBoard