New Indian-Chennai News + more

Members Login
Username 
 
Password 
    Remember Me  
Post Info TOPIC: ஆசீவக மதம் - மயிலை சீனி வேங்கடசாமி (1939)


Guru

Status: Offline
Posts: 24768
Date:
ஆசீவக மதம் - மயிலை சீனி வேங்கடசாமி (1939)
Permalink  
 


ஆசீவக மதம் - மயிலை சீனி வேங்கடசாமி (1939)

 
Gandhara_sculpture_of_the_Mahaparinirvan

முன்னொரு காலத்தில் நிலைபெற்றிருந்து பின்னர் அழிந்தொழிந்து மறைந்துபோன இந்த மதம் இப்போது முழுவதும் மறக்கப்பட்டிருப்பதால்இதனைப்பற்றி ஆராய்வது அமைவுடைத்து.

பௌத்தஜைனவைதீக மதங்களைப் போலவே இந்த ஆசீவக மதமும் வட இந்தியாவில் தோன்றியது. இந்த மதத்தை உண்டாக்கினவர் மஸ்கரி புத்திரர் என்பவர். பாலி மொழியில் இப்பெயர் மக்கலி புத்த என்று வழங்கப்படுகின்றது. மாட்டுத் தொழுவம் என்று பொருள்படும் 'கோசாலஎன்னும் அடைமொழி கொடுத்து கோசால மக்கலி புத்த என்றும் இவர் வழங்கப்படுவர். ஏனென்றால்இவர் மாட்டுத் தொழுவத்தில் பிறந்தார் என்று சொல்லப்படுகின்றது. தமிழ் நூல்கள் இவரை மற்கலி என்று கூறும்.

'மக்கலிஎன்பது வடநாட்டில் பண்டைக் காலத்தில் இருந்த இரந்துண்டு வாழும் ஒருவகைக் கூட்டத்தாருக்குப் பெயர் என்றும்அந்தக் கூட்டத்தாரைச் சேர்ந்தவர் ஆகையால் இவருக்கு 'மக்கலி புத்திரர்என்னும் பெயர் வந்ததென்றும் சிலர் கூறுவர். 'மக்கலிஎன்பது இவருடைய தந்தையின் பெயர்ஆகையால் இவருக்கு மக்கலி புத்திரர் என்னும் பெயர் வழங்கியதென்று வேறு சிலர் உரைப்பர்.

மக்கலி அல்லது மற்கலி என்பவர் ஆருகத (ஜைன) மதத்தை உண்டாக்கிய மகா வீரரும்பெளத்த மதத்தை உண்டாக்கிய கௌதம புத்தரும் உயிர்வாழ்ந்திருந்த அதே காலத்தில் இருந்தவர். மகாவீரர் ஆருகத மதக் கொள்கைகளை உலகத்தாருக்குப் போதித்து வந்த காலத்தில் அவரது புகழையும் செல்வாக்கையும் கேள்வியுற்ற மக்கலி அவரிடம் சென்று அவரைச் சார்ந்திருக்க விரும்பினார். ஆனால் மற்கலியின் மாறுபட்ட ஒழுக்கங்களையும் குணங்களையும் அறிந்த மகாவீரர்அவர் தம்மைச் சார்ந்திருக்க உடன்படவில்லை. ஆயினும்மற்கலி எவ்வாறோ மகாவீரரது உடன்பாடு பெற்றுஅவருடன் சில ஆண்டுகள் தங்கியிருந்தார். பின்னர்அவருடன் பகைத்துக்கொண்டு தனியே பிரிந்துபோய் ஒரு புதிய மதத்தை உண்டாக்கினார். அதுதான் 'ஆசீவக மதம்அல்லது 'ஆஜீவக மதம்என்பது. ஆருகத மதக் கொள்கைகள் சிலவற்றையும்தாம் உண்மை என்று கண்ட கொள்கைகளையும் திரட்டி மற்கலி இந்த மதத்தை உண்டாக்கியதாகச் சொல்லப்படுகின்றது.

சற்றேறத்தாழ கி.மு. 500ல் மற்கலி காலமானார் என்று ச கருதப்படுகின்றது. இவர் காலஞ்சென்ற பதினாறு ஆண்டு களுக்குப் பின்னர் மகாவீரர் வீடுபெற்றார் என்ப. மகா வீரர் வீடுபெற்ற சில ஆண்டுக்குப் பின்னர் கௌதம புத்தர் நிர்வாணம் அடைந்தார். ஆசீவகர்ஆருகதர் (ஜைனர்)வைதீகர்பௌத்தர் ஆகிய இந்த மதத்தவர்களுக்குள் எப்பொழுதும் சமயப்பகை இருந்து கொண்டே இருந்தது.

ஆசீவக மதக் கொள்கைகளைக் கூறும் நூலுக்கு நவகதிர் என்பது பெயர். இந்த நூலில் நில அணுநீர் அணுதீ அணுவளி அணுஉயிர் என்னும் ஐம்பொருள்களைப் பற்றிக் கூறியுள்ள தென்பர். கருமை,நீலம்செம்மைபொன்மைவெண்மைதூய வெண்மை என்னும் அறுவகைப் பிறப்பு உண்டென்பதும்தூய வெண்மை நிறப் பிறப்புத்தான் மிக உயர்நிலைப் பிறப் பென்பதும்இப்பிறப்பினைப் பெற்றவர்தான் வீட்டுலகஞ் சேர்வரென்பதும் இந்த மதக் கொள்கை. எண்பத்து நான்கு இலட்சம் மகாகல்ப காலம் வரையில் உயிர்கள் பிறந்திறந்து உழலுமென்றும்அந்தக் காலங் கடந்ததும் அவை பாவஞ் செய்திருந்தபோதிலும் வீடுபேறடையுமென்றும்இந்தக் கால நியதியை மாறி புண்ணியஞ் செய்த உயிர்கள் விரைவில் வீடு பேறடையாவென்றும் கொள்கை கொண்டது இந்த மதம் என்பர். இந்தக் கால நியதிக்கு நூலுருண்டையை உதாரண மாகக் கூறுவர். ஒரு நூலுருண்டையைப் பிரித்தால்நூல் எவ்வளவு இருக்கிறதோ அவ்வளவு வரையில்தான் அது நீளுமே தவிரஅதற்குள் குறைவாகவோ அதிகமாகவோ நீளாததுபோலஉயிர்கள் யாவும் மேற்சொன்ன கால நியதிக்குட்பட்டு நடக்கும். நல்லறிவு பெற்று நல்ல செயல்களைச் செய்பவன் விரைவில் வீடுபெறான்உயிர்களுக்கு நியமிக்கப்பட்ட எண்பத்தினான்கு இலட்சம் மகாகல்ப காலம் வரையில் அவனும் பிறந்திறந்து உழன்றே ஆகவேண்டும். இந்தக் கால நியதி கடந்து வீடுபேற டையும் நிலையில் இருக்கும் ஒருவன் தீயகருமங்கள் செய்து மீண்டும் பிறந்திறந்து உழல விரும்பினாலும் அவன் அவ்வாறு செய்ய இயலாது. ஏனென்றால்காலநியதி கடந்துவிட்ட படியால்அவன் மீண்டும் பிறக்க விரும்பினாலும் அவன் வீடு பேறடைந்துதானாக வேண்டும் என்பன இம்மதக் கொள்கைகளில் சிலவாம். இந்த மதத் தலைவர்கள் ஆடை யின்றி அம்மணமாகத் திரிவர் என்றும்உணவைக் கையில் உண்பார்கள் என்றும்இன்னின்ன் கனவுக்கு இன்னின்ன விளைவு நிகழும் என்று வகுத்துக் கூறுவதில் இவர்கள் தேர்ந்தவர்கள் என்றும் சொல்லப்படுகின்றன.

மற்கலிக்குப் பூரணர் என்ற பெயரும் உண்டு. களங்கமற்ற ஞானமுடையவராகலின் அவருக்கு இப்பெயர் உண்டாயிற்றென்பர்.

இந்த மதத்தைப் பற்றிய உண்மை வரலாறுகளும் கொள்கைகளும் இப்போது முழுதும் கிடைக்கவில்லை. இப்போது கிடைப்பன எல்லாம் இந்த மதத்தின் எதிரிகளான ஜைனர்பௌத்தர்வைதீகர் என்பவர்களால் எழுதப்பட்டவை. ஆகவேநடுநின்று கூறாமல் சார்பு பற்றிக் கூறியுள்ளார்கள் என்று கருதப்படுகின்றது. மணிமேகலை என்னும் பௌத்த நூலிலும் (சமயக்கணக்கர் தந்திறங்கேட்ட காதை),நீலகேசி என்னும் ஜைன நூலிலும் (ஆசீவக வாதச் சருக்கம்)சிவஞான சித்தியார் என்னும் சைவ சமய நூலிலும் (பரபக்கம்: ஆசீவக மதம்) இந்த மதக் கொள்கைகள் எடுத்துக் கூறி மறுக்கப் பட்டுள்ளன. இந்த மதத்தைப் பற்றி நன்கறிய விரும்புவோர்க்கு மேற்சொன்ன தமிழ் நூல்களும் Encyclopaedia of Religion and Ethics by James Hastings என்னும் ஆங்கில நூலும் உதவி புரியும்.

இந்த மதம் தமிழ்நாட்டிலும் பண்டைக்காலத்தில் பரவி யிருந்ததாகத் தெரிகின்றது. தமிழ் நாட்டிலே சமதண்டம் என்னும் ஊரிலே இந்த மதத்தவர் அதிகமாக இருந்ததாக நீலகேசி என்னும் நூலினால் தெரிகிறது. கோவலனுடைய மாமனும் கண்ணகியின் தந்தையுமாகிய மாநாய்கன் என்னும் செல்வத்திற் சிறந்த வணிகன் கோவலனும் கண்ணகியும் உயிர்நீத்த செய்தி கேட்டுத் தன் செல்வமெல்லாவற்றையும் தானம் செய்துவிட்டு ஆசீவக மதத்தில் சேர்ந்து துறவு பூண்டதாகச் சிலப்பதிகாரம் கூறுகின்றது.

கண்ணகி தாதை கடவுளர் கோலத்

தண்ணலம் பெருந்தவத் தாசீவகர் முன்

புண்ணிய தானம் புரிந்தறங் கொள்ளவும்

(நீர்ப்படை காதை)

மணிமேகலைநீலகேசி என்னும் நூல்களில் ஆசீவக மதமும் நிகண்ட மதமும் (நிகண்டம் = நிர்க்கந்தம் = திகம்பர ஜைனம்) வேறுவேறு மதங்கள் என்று சொல்லியிருக்கபிற்காலத்து நூலான சிவஞான சித்தியாரியில்இந்த மதம்ஜைன மதத்தின் பிரிவுகளில் ஒன்றாகிய திகம்பர ஜைன மதம் என்று தவறாகக் கூறியிருக்கின்றது. இந்தத் தவற்றினை ஞானப் பிரகாசர் என்னும் உரையாசிரியர் எடுத்துக்காட்டியிருக்கின்றார். "திகம்பரமொப்பினும் அநேகாந்தவாதிகளாகிய நிர்க்கந்தரல் லாத ஆசீவகனென்க" என்று எழுதிஆசீவக ஜைனரில் திகம்பரர் அல்லது நிர்க்கந்தரைப் போன்ற கொள்கையுடையவ ரெனினும்அவரின் வேறானவர் என்று விளக்கியுள்ளார். ஆசீவகரைத் திகம்பர ஜைனரென்று பிற்காலத்தில் தவறுபடக் கருதியது தமிழ் நாட்டில் மட்டுமன்றுவடநாட்டிலும் இவ்வாறே தவறுபடக் கருதப்பட்டு வந்திருக்கிறது.

இராச இராச சோழன் காலத்தில் பொறிக்கப்பட்ட சில சாசனங்களில் ஆசுவகடமை என்னும் ஆயம் (வரி) குறிப்பிடப் பட்டிருப்பதைக் கொண்டுசிலர் ஆசீவக மதத்தாருக்கு அக்காலத்தில் ஆயம் விதிக்கப்பட்டிருந்ததாகக் கூறுவர். இதை மறுத்துசாசனங்களில் கூறப்பட்டுள்ள ஆசுவகடமை என்பது செம்பு அல்லது பித்தளைப் பாத்திரங்களைச் செய்யும் கன்னாருக்கு விதிக்கப்பட்ட வரியைக் குறிக்குமே தவிரஆசீவக மதத்தாருக்கு விதிக்கப்பட்டதாகக் கூறுவது தவறு என்று பேராசிரியர் திரு. சக்கரவர்த்தி நயினார் அவர்கள் தாம் பதிப்பித்துள்ள நீலகேசியின் ஆங்கில முன்னுரையில் விளக்கமாக எழுதியிருக்கின்றார்கள். ஆகையால்ஆசீவக மதத் தாருக்கு இதை விதிக்கப்பட்டிருந்ததாகக் கூறுவது தவறாகும்.

திருவிளக்கு, பிப்ரவரி 1939

நன்றி - மயிலை சீனி வேங்கடசாமி ஆய்வுக் கட்டுரைகள் : தொகுதி - 6



__________________


Guru

Status: Offline
Posts: 24768
Date:
Permalink  
 

 4. பிராமி ஸ்கிரிப்ட்டின் தோற்றம்

_______________________________________

குகைக் கல்வெட்டுகள் என்று அடிக்கடி குறிப்பிடப்படும் தமிழ்நாட்டின் ஆரம்பகால கல்வெட்டுகள் இப்போது ஐ. மகாதேவனால் விரிவாக ஆய்வு செய்யப்பட்டுள்ளன, மேலும் ஒப்பீட்டு ஆய்வுக்கு சிறந்த படம் இப்போது கிடைக்கிறது. நாம் இப்போது பிராமி என்று அறியும் தமிழ் எழுத்துகளும், தமிழ் நாட்டில் சமஸ்கிருதத்தை எழுதப் பயன்படுத்தப்படும் கிரந்த எழுத்துகளும் சந்தேகத்திற்கு இடமின்றி எழுத்துக்களில் இருந்து பெறப்பட்டவை என்பதை இப்போது தெளிவாக நிரூபிக்க முடியும். எந்தவொரு திட்டவட்டமான தேதியும் இல்லாத நிலையில், அறிஞர்கள் முக்கியமாக குகைக் கல்வெட்டுகளின் தேதிக்கான பழங்கால ஆதாரங்களை நம்பியுள்ளனர்; அவற்றில் ஆரம்பமானது கிமு 3 ஆம் நூற்றாண்டிலிருந்து வேறுபடுகிறது. 2 ஆம் நூற்றாண்டு வரை, கிட்டத்தட்ட 500 ஆண்டுகள். மற்ற புலனாய்வாளர்கள் உள்ளனர், அவர்களின் அணுகுமுறை காரணத்தை விட உணர்ச்சியால் குறிக்கப்படுகிறது, இருப்பினும், இந்த பரிந்துரையை நிராகரித்து, பிராமியில் இருந்து சுயாதீனமான முந்தைய ஸ்கிரிப்ட் இருப்பதை முன்வைக்க விரும்புகிறார்கள், இது பற்றி அதிகம் அறியப்படவில்லை. அவர்கள் அந்த இடத்தில் இருந்து முற்றிலும் மறைந்துவிட்டனர். அவர்களின் கூற்றுப்படி, சங்கம் கிளாசிக்ஸ் என்று அறியப்படும் தமிழ் இலக்கியத்தின் ஆரம்ப அமைப்பு, வடக்கின் கூறுகளால் முற்றிலும் பாதிக்கப்படாத ஒரு சமூகத்தை சித்தரிக்கிறது.

கே.வி. சௌந்தரராஜன் தனது ஆய்வறிக்கையில், "கி.மு. 950 முதல் 600 வரையிலான காலகட்டத்தில், இணைந்த ஆரிய-திராவிட மேதையிலிருந்து, வடிவியல் சார்பு கொண்ட கற்றறிந்தவர்களால் முன்வைக்கப்பட்ட எளிய எழுத்துமுறையை உருவாக்குவதற்கு சாதகமான வாய்ப்புகள் இருந்தன" என்று பரிந்துரைக்கிறார். அடுத்த பத்தியில், "திராவிட மொழிகள் மற்றும் தெற்கின் ஸ்கிரிப்ட்களிலிருந்து தனித்தனியாக வரையறுக்கப்பட்ட அகர வரிசை முறையுடன் பொது ஆவணங்களில் உறுதியான எழுத்து வெளிப்பட்டது" என்று அவர் கூறுகிறார். வெளிப்படையாக, கே.வி. சௌந்தரராஜன், 600 B.C.E க்கு இடைப்பட்ட காலத்தில் வடமொழி எழுத்துக்களில் இருந்து வேறுபட்டு தெற்கின் திராவிட எழுத்துமுறையை முன்வைக்கிறார். மற்றும் 200 B.C.E. இவ்வளவு ஆரம்ப காலத்தில் தென்னாட்டின் தனி எழுத்துரு இருப்பதை நிரூபிப்பதற்கு ஒரு உதாரணத்தைக் கூட அவர் மேற்கோள் காட்டவில்லை அல்லது இந்த காலகட்டத்தில் ஆரியர்களும் திராவிடர்களும் திடீரெனப் பிரிந்ததற்கு “தனி நாக்கு வேண்டும்” என்பதற்கான காரணங்களை அவர் குறிப்பிடவில்லை. மற்றும் அவர்களின் சொந்த பேச்சு, உடனடியாக முந்தைய காலகட்டத்தில், ஆரிய-திராவிட மேதையின் இணைவு இருந்தது”.

4.1 கல்வெட்டு ஆதாரம்

குகைக் கல்வெட்டுகளின் மொழி பிரக்ருத வார்த்தைகளின் கலவையுடன் தமிழ். தமிழ் இலக்கணங்கள் அ, ஆ, ஐ, இ, உ, உ, இ, இ, ஐ, ஓ, ஓ மற்றும் அவ் ஆகிய பன்னிரண்டு உயிரெழுத்துக்களைக் குறிப்பிடுகின்றன. குறிப்பிடப்பட்டுள்ள பதினெட்டு மெய் எழுத்துக்கள் க, ஞா, ச, ஞா, த, ந, த, ந, ப, ம, ய, ர, ல, வ, ல, ர, ஞ. கடைசி நான்கு தவிர, மற்றவை பிராக்ருதம் மற்றும் தமிழ் ஆகிய இரண்டு மொழிகளுக்கும் பொதுவானவை. குகைக் கல்வெட்டுகளில் அய், அவ் என்ற உயிரெழுத்துக்கள் இதுவரை கண்டுபிடிக்கப்படவில்லை. Tamiḻ இலக்கணத்தின் படி, குறுகிய e மற்றும் o ஆகியவை புள்ளிகளைச் சேர்ப்பதன் மூலம் நீண்டவற்றிலிருந்து வேறுபடுத்தப்படும். ஆரம்பகால குகைக் கல்வெட்டுகள் பெரும்பாலும் கரடுமுரடான பரப்புகளில் எழுதப்பட்டிருப்பதால், புள்ளிகள் பயன்படுத்தப்பட்டதா இல்லையா என்பதை தீர்மானிக்க கடினமாக உள்ளது.

இந்த வடிவங்களை விட்டுவிட்டு, மற்ற எழுத்துக்களைக் கருத்தில் கொண்டால், குகைக் கல்வெட்டுகள் தமிழ் மொழியில் இருந்தாலும், வடமொழியில் உள்ள அதே பிராமி எழுத்துக்களில் எழுதப்பட்டிருப்பதைக் காணலாம். இந்தக் குகைப் பதிவுகளுக்கு முன்னதாகவோ அல்லது அவற்றுடன் சமகாலத்திலோ தமிழ் மொழியை எழுதுவதற்கு வேறு எந்த எழுத்துமுறையும் பயன்படுத்தப்படவில்லை. இது புஹ்லர், டி.ஏ. கோபிநாத ராவ், மற்றும் கே.வி. இந்தக் குகை எழுத்துக்களில் இருந்து நவீன தமிழ் மற்றும் கிரந்த எழுத்துகள் உருவாகியதாக சுப்பிரமணிய ஐயர் கூறுகிறார். சமீப காலங்களில் அதிகமான சான்றுகள் வெளிச்சத்திற்கு வந்துள்ளன, இது இந்த விஷயத்தில் சிறிய சந்தேகத்தை கூட நீக்குகிறது.

இந்த பதிவுகளில் பயன்படுத்தப்படும் அனைத்து உயிர் மற்றும் மெய் எழுத்துக்களும் ஒரே பிராமி எழுத்துக்கள் என்று பார்த்தோம். பதிவேடுகளில் காணப்படும் நான்கு சிறப்பு எழுத்துக்கள் - ḻa, ḻ, ṟ, ṉ- ஆகியவை வரிசையாக விவாதிக்கப்படும். தமிழ் மொழிக்கு வர்க எழுத்துக்களால் எந்தப் பயனும் இல்லை மற்றும் தமிழ் வார்த்தைகளை எழுதுவதில், வர்க எழுத்துக்கள் பயன்படுத்தப்படவில்லை. ஆனால் ப்ராக்ருத வார்த்தைகளை எழுதுவதில் dh, da, bha, śa, ๣a போன்ற வர்க எழுத்துக்கள் எந்த தயக்கமும் இல்லாமல் பயன்படுத்தப்படுகின்றன. இவை குகைக் கல்வெட்டுகளில் மட்டுமின்றி, கொங்கை, உழையூர், கரூர், அரிக்கமேடு, காஞ்சிபுரம் ஆகிய இடங்களில் மேற்கொள்ளப்பட்ட அகழ்வாராய்ச்சிகளில் கிடைத்த பானை ஓடுகளிலும் காணப்படுகின்றன.



__________________


Guru

Status: Offline
Posts: 24768
Date:
Permalink  
 

தமிழிசையில் பயன்படுத்தப்படும் ஸ்கிரிப்ட்டின் சில தனித்துவமான அம்சங்களைப் பற்றி இப்போது விவாதிப்போம். நான்கு சிறப்பு வடிவங்கள் உள்ளன, அதாவது, ḻa, la, ṟ, ṉ ஆகியவை குகைக் கல்வெட்டுகளில் பயன்படுத்தப்படுகின்றன, அவை தமிழ் மொழியின் தனித்துவமானவை, எனவே அவை சிறப்பு எழுத்துக்களாக கருதப்படுகின்றன. r ஐக் குறிக்கும் குறியீடு ṭ மற்றும் ta ஆகியவற்றின் கலவையாகும் என்பது தெளிவாக நிரூபிக்கப்பட்டுள்ளது.

இந்த ஒலியைப் பற்றி கால்டுவெல் பின்வரும் கருத்துக்களைக் கூறுகிறார்: “திராவிட மொழிகளின் கடினமான கரடுமுரடான சமஸ்கிருதத்தில் காணப்படவில்லை மற்றும் சமஸ்கிருத வழித்தோன்றல்களை உச்சரிப்பதில் பயன்படுத்தப்படவில்லை. Tamiḻ இல் இந்த கரடுமுரடான r பயன்பாட்டில், கவனிக்கத்தக்க இரண்டு தனித்தன்மைகள் உள்ளன: (1) r ஐ இரட்டிப்பாக்கும்போது, ttr என உச்சரிக்கப்படுகிறது. இந்த சேர்மத்தின் 't' நான்காவது வகையின் மென்மையான பல் t மற்றும் பெருமூளை t ஆகியவற்றிலிருந்து வேறுபடுகிறது. Tamiḻ (r) இன் இரட்டை ttr அல்லது tt சில சமயங்களில் தெலுங்கில் ஒரு t ஆக மென்மையாக்கப்படுகிறது மற்றும் கனரேஸில் இன்னும் t ஆகவும், எ.கா., Tamiḻ Paṟṟu (ஒரு இடும் பிடி) தெலுங்கில் பட்டு என்றும் கெனாரீஸில் ஹட்டு என்றும் குறிப்பிடப்படுகிறது. ஒலி என்பது ṭ மற்றும் t ஆகியவற்றின் கலவையாகும் என்பது தெளிவாகிறது, எனவே தமிழர்கள் ஒலியைப் பிரதிநிதித்துவப்படுத்த முயன்றபோது அவர்கள் ta மற்றும் ta என்ற குறியீட்டைப் பயன்படுத்தினர். சம்யுக்தாக்ஷரத்தை (ஒருங்கிணைந்த மெய்யெழுத்துக்கள்) எழுதும் வடநாட்டு மரபைப் பின்பற்றி தா என்பது மேலேயும், அதற்குக் கீழே தாவும் வைக்கப்பட்டன.

தமிழ் எழுத்துக்கள் ஒரு வழித்தோன்றல் என்பதைக் காட்ட இது மற்றொரு சான்று.

ஒலிகள் ḷa மற்றும் சிறிதளவு சேர்த்தல்களுடன் பெற்றோர் வடிவத்தின் அடிப்படையில் தெளிவாக உள்ளன. இந்த ḷa ஐக் குறிக்க பிராமி லாவின் வலதுபுறத்தில் ஒரு பக்கவாதம் சேர்க்கப்பட்டுள்ளது. பயிற்சி பெற்ற காதுகளைத் தவிர, la மற்றும் ḷa இடையே எந்த வித்தியாசமும் இல்லை. எனவே பா என்ற ஒலியைக் குறிக்க பிராமி பல் நாவின் மேல் வலதுபுறத்தில் ஒரு வளைவு சேர்க்கப்பட்டுள்ளது. இவை தெளிவான தழுவல்கள்.

฻฻฻฻เดดดือากากากากากากากากากาจากากากากากากาก என்ற ஒலியைப் பற்றி கோல்ட்வெல் பின்வரும் கருத்துக்களைக் கூறுகிறார்.

“இந்தத் தனித்தனியான திராவிட அரை உயிரெழுத்துக்கள் பெரும்பாலும் தமிழரால் பயன்படுத்தப்படுகின்றன. பொதுவாக, தெலுங்கில் கனாரஸ் லா எனப் பதிலாக டா பயன்படுத்துகிறது. இது இப்போது தா போன்ற ஒரு வட்டத்தால் குறிக்கப்படுகிறது, அதனுடன் பிராமி டா இணைக்கப்பட்டுள்ளது. அது மேலே ஒரு தா மற்றும் கீழே டா என்ற குறியுடன் எழுதப்பட்டிருக்கலாம் அல்லது அந்த அடையாளத்தின் மீது டா மிகைப்படுத்தப்பட்டிருக்கும்.

ஐ.மகாதேவன் இது சில ஆணைகளில் காணப்படும் அசோகன் அடையாளத்தின் தலைகீழ் டா என்று கருதுகிறார். ஆனால் அத்தகைய அசோகன் அடையாளத்தில் டா கீழே ஒரு சிறிய புள்ளியைக் கொண்டுள்ளது, ஆனால் Tamiḻ இல் ஒரு பெரிய வட்டம் உள்ளது, அதன் கீழ் டா அடையாளம் சேர்க்கப்பட்டுள்ளது. பிராமியில் சம்யுதாக்ஷரத்தை எழுதும் முறையைப் பின்பற்றித் தமிழர்களும் தா, டா இரண்டையும் ஒன்றின் மேல் ஒன்றாகப் பயன்படுத்தியதாக எனக்குத் தோன்றுகிறது. இந்த ஒலி தமிழில் பயன்படுத்தப்பட்டாலும், வெவ்வேறு தமிழ் மாவட்டங்களில் இது வித்தியாசமாக உச்சரிக்கப்படுகிறது என்று கால்டுவெல் காட்டியுள்ளார். குறைந்த பட்சம் குகை எழுத்தை எழுதுபவர்களுக்காவது இந்த ஒலி கடுமையானதாக இருந்திருக்க வேண்டும். எனவே, ṟa, ḻ ஆகிய இரண்டு எழுத்துக்களும் பிராமி மற்றும் லா மற்றும் ந ஆகியவற்றின் இணைந்த எழுத்துக்களால் குறிக்கப்படுகின்றன, மேலும் பிராமிக்கு இணையான ஒரு சிறிய கூடுதலாகக் காட்டப்படுகிறது. எனவே, குகைக் கல்வெட்டுகளில் பிராமி எழுத்து இல்லாத எழுத்து இல்லை என்பது தெளிவாகிறது.

4.2 இலக்கண ஆதாரம்

அகஸ்தியருக்குக் கூறப்பட்ட முந்தைய படைப்புகள் துண்டுகளாக மட்டுமே கிடைத்தாலும் இதுவரை கிடைக்கப்பெறும் ஆரம்பகால தமிழ் இலக்கணம் தொல்காப்பியம் ஆகும். தொல்காப்பியத்தின் தேதி தீர்க்கப்படாமல் வெகு தொலைவில் உள்ளது, ஆனால் மிகச் சாதாரணமான மதிப்பீடு தற்போதைய சகாப்தத்தின் தொடக்கத்தில் அதை வைக்கிறது. பாணினி மற்றும் பரதத்தைப் போலவே, தொல்காப்பியர் இலக்கணத்தின் அனைத்து அம்சங்களிலும் உன்னிப்பாக கவனம் செலுத்தும் ஒரு தலைசிறந்த இலக்கண அறிஞர்.

தொல்காப்பியம் மூன்று அத்தியாயங்களைக் கொண்டுள்ளது - எழுத்து (எழுத்து), சொற்கள் (கொல்) மற்றும் பொருள் (பொறுப்பு). தமிழில் ஸ்கிரிப்டைக் குறிக்கப் பயன்படுத்தப்படும் சொல் eḻuttu. தொல்காப்பியர் இதை இரண்டு பொருள்களில் பயன்படுத்துகிறார் - ஒலிப்பு உணர்வு மற்றும் எழுத்து உணர்வு. இது eḻu என்ற மூலத்திலிருந்து பெறப்பட்டது, அதாவது உச்சரிக்க, உயர்த்த அல்லது எழுத. சதுரம், வட்டம், போன்ற 32 வடிவங்களில் இருந்து எழுதப்பட்ட எழுத்துக்கள் அறிமுகப்படுத்தப்பட்ட சிறந்த புலனுணர்வு இல்லாதவர்களுக்காக ஸ்கிரிப்ட் வடிவமைக்கப்பட்டுள்ளது என்று வர்ணனையாளர்கள் கூறுகிறார்கள்.

தொல்காப்பியர் ஆரிய நம்பிக்கைகளின் பல வடநாட்டு மரபுகளைக் குறிப்பிடுகிறார், சாதி அமைப்பு, முதலியன, போருட் அத்தியாயத்தில், சில அறிஞர்கள் பல சூத்திரங்களைக் கருதுகின்றனர், ஸ்கிரிப்ட் அத்தியாயத்தில், ஒலிப்பு ஒலியைக் கையாளுகின்றனர். இருப்பினும், சில, கீழே விவரிக்கப்பட்டுள்ளபடி, எழுதப்பட்ட ஸ்கிரிப்டுடன் தொடர்புடையவை:

• அனைத்து தூய மெய் எழுத்துக்களும் அந்தந்த வடிவங்களில் ஒரு புள்ளியுடன் குறிக்கப்படும்.

• அதேபோன்று இ மற்றும் ஓ என்ற குறுகிய உயிரெழுத்தும் புள்ளியைப் பெறும்.

• புள்ளியை இடுவதற்கு முன் என்ன மெய்யெழுத்து இருந்ததோ அது இடைநிலை உயிரெழுத்து a உடன் மெய்யெழுத்தை குறிக்கும். மற்ற உயிரெழுத்துக்கள் சேர்க்கப்படும்போது, அவற்றின் எழுதப்பட்ட அடிப்படை வடிவங்களில் மாற்றங்கள் ஏற்படும்.

• சுருக்கப்பட்ட ma புள்ளியைக் குறிக்க, படிவத்தின் உள்ளே குறிக்கப்படுகிறது.

• வார்த்தைகளின் இறுதியில் வரும் மெய்யெழுத்துக்கள், புள்ளியைக் கொண்டிருக்கும்.

• ஒரு வார்த்தையின் முடிவில் சுருக்கப்பட்ட u (Kuṟṟiyal u) என்பதும் புள்ளியால் குறிக்கப்படும்.

• a + u என்பது au ஆகும்.

• a + i என்பது ai.

• a + y என்பதும் ai.

• இப்போது ai மற்றும் au எப்போதாவது ஒரு மெட்ராவாக சுருக்கப்படும், (இதற்கு தனி எழுத்துகள் பயன்படுத்தப்படவில்லை. இவையும் எழுத்துக்களில் சேர்க்கப்படவில்லை).

மேற்கூறிய சூத்திரங்கள் பற்றிய எனது கருத்துக்களை கீழே வழங்குகிறேன்:

ஒரு புள்ளியுடன் ஒரு தூய மெய்யெழுத்தை குறிப்பது ஒரு புதிய கண்டுபிடிப்பு. மேற்கூறிய சூத்திரத்தின்படி, மெய்யெழுத்து வடிவங்களில் உள்ள உள்ளார்ந்த a ஐ அகற்ற புள்ளி சேர்க்கப்படுகிறது. ஏற்றுக்கொள்ளப்பட்ட அமைப்பு ஒரு பாடத்திட்டம் மற்றும் அகரவரிசை அல்ல.

 

சுருக்கப்பட்ட m ஐக் குறிக்க, ma என்ற மெய் வடிவத்தில் ஒரு புள்ளி எழுதப்படுகிறது. அனுஸ்வராவை புள்ளியுடன் குறிக்கும் அசோகன் பிராமி பாரம்பரியத்திற்குப் பிறகு இது வெளிப்படையாகும். ஒரு வார்த்தையின் முடிவில் u என்பதை சுருக்கவும் (குணியல் உ) மற்றும் ஒரு புள்ளி சேர்க்கப்படும் (சூத்திரம் 105). சுருக்கப்பட்ட e மற்றும் o ஐக் காட்ட, அடிப்படை வடிவத்தில் ஒரு புள்ளி சேர்க்கப்படுகிறது. சமஸ்கிருதம் குறுகிய இ மற்றும் ஓ இல்லாதது. Tamiḻ ஸ்கிரிப்ட்டில், குறுகிய e மற்றும் o ஐக் குறிக்கும் புள்ளி ஒழுங்கற்றதாக இருந்தாலும் பயன்படுத்தப்படுகிறது. அசோகாவின் சமஸ்கிருத எழுத்துக்களில் இருந்து அந்த எழுத்துக்களின் வழித்தோன்றல் கோட்பாட்டிற்கு ஆதரவாக முன்வைக்கப்படும் வாதங்களில் ஒன்றாக கால்டுவெல் இதைக் குறிப்பிடுகிறார்.



__________________


Guru

Status: Offline
Posts: 24768
Date:
Permalink  
 

முற்காலக் குகைக் கல்வெட்டுகளில், ரை, டை போன்ற உயிர்மெய் எழுத்துக்களில் குறிகள் பயன்படுத்தப்பட்டாலும், அய் மற்றும் ஓ என்ற உயிரெழுத்துக்களுக்கான தனித்தனி குறியீடுகள் காணப்படவில்லை. அசோகன் எழுத்தில் ai மற்றும் au க்கு தனித்தனி உயிரெழுத்துக்கள் கவனிக்கப்படவில்லை. இந்த இணைப்பில், தொல்காப்பியம் சூத்திரங்கள் எண். 4, 55, இதில் அ + உ என்பது au மற்றும் அ + ஐ ஆகிறது. இந்த உயிரெழுத்துக்கள் இரண்டின் கலவையால் குறிப்பிடப்படலாம்.

தமிழ் இலக்கண வல்லுநர்கள் தூய மெய்யெழுத்தைக் குறிக்க ஒரு புள்ளியைப் புதுமை செய்திருப்பதைக் கண்டோம். புள்ளியைப் பயன்படுத்துவதற்கான இந்த யோசனை எங்கிருந்து வந்தது?

வலது மேல் சில நேரங்களில் நடுவில் மற்றும் மிக அரிதாக கீழ் வலதுபுறத்தில் ஒரு புள்ளியால் அனுஸ்வராவைக் குறிப்பிடுவது அசோகன் பிராமிக்கு நன்கு தெரியும். Tamiḻ இலக்கணம் சுருக்கப்பட்ட m (குறிப்பு ஆனால் அனுஸ்வரா) குறிக்க ஒரு புள்ளி பரிந்துரைக்கிறது.

டானி ஒரு சுவாரஸ்யமான உண்மைக்கு நம் கவனத்தை ஈர்த்துள்ளார். ஜௌகதா சாசனத்தில் வளைந்த கரங்களுடன் மூன்று ஸ்வஸ்திகாக்கள் உள்ளன மற்றும் விளிம்பில் மூன்று மாஸ்கள் பொறிக்கப்பட்டுள்ளன, பிந்தையவற்றில் ஒன்று அதன் வட்டத்தின் மையத்தில் சாத்தியமான புள்ளியைக் கொண்டுள்ளது. அதை மாம் என்று படிக்கலாம் மற்றும் மங்கலத்தைக் குறிக்கலாம். "இந்தச் சின்னங்கள் நிச்சயமாக மங்களகரமானவையாக இருப்பதால், அவற்றில் ஒன்றிற்கு அகரவரிசைப் பொருளைக் குறிப்பிடுவது வெகு தொலைவில் உள்ளது". இந்த வழக்கில் ma உருவத்தின் உள்ளே இருக்கும் புள்ளியை கவனிக்க வேண்டும். தொல்காப்பியத்தில், ஒரு சூத்திரம் குறிப்பாக மா உருவத்தின் உள்ளே ஒரு புள்ளியை அதன் ஒலியைக் குறைக்க பரிந்துரைக்கிறது. ஜௌகடாவில் மையத்தில் புள்ளியுடன் ma என்று வாசிப்பது சரியென்று எனக்குத் தோன்றுகிறது, தமிழர்களும் அதையே பயன்படுத்தியிருக்கிறார்கள்.

குகைக் கல்வெட்டுகளில், a, i, u ஆகிய குறுகிய உயிரெழுத்துக்களின் உருவங்கள் நீண்ட உயிரெழுத்துக்களைக் குறிக்க கிடைமட்ட பக்கவாதம் சேர்க்கப்படும் அடிப்படை வடிவங்களாகும். இதுதான் தர்க்கரீதியான பரிணாமம். ஆனால் குறுகிய இ மற்றும் ஓ விஷயத்தில், இந்த தருக்க அமைப்பு ஏற்றுக்கொள்ளப்படவில்லை. நீண்ட உயிரெழுத்துகளின் வடிவங்கள் e என்பது புள்ளிகளால் சுருக்கம் பெறப்பட்ட அடிப்படை வடிவங்களாக எடுத்துக் கொள்ளப்படுகின்றன. தமிழர்கள் ஏற்றுக்கொண்ட ஸ்கிரிப்ட் குறுகிய இ மற்றும் ஓ ஒலி இல்லாத மொழியில் பயன்படுத்தப்பட்டது என்பதை இது தெளிவாக நிரூபிக்கும்.

ஒலியைக் குறைக்க ஒரு புள்ளியைப் பயன்படுத்தலாம் என்ற கருத்து அசோகனில் உள்ளது, இது குட்டியல் உ மற்றும் மீ தவிர இ மற்றும் ஓ ஆகியவற்றைச் சுருக்க தமிழர்களால் பயன்படுத்தப்பட்டது. இந்த யோசனை ஒரு தூய மெய்யெழுத்தைக் குறிக்கவும் திறமையாக அறிமுகப்படுத்தப்பட்டது, அங்கு ஒரு புள்ளியை வைப்பது இடைநிலை ஒலியை நீக்குகிறது அல்லது நிறுத்துகிறது. எனவே தமிழுக்காக ஏற்றுக்கொள்ளப்பட்ட அசல் வடிவங்கள் கடிதத்தில் உள்ளார்ந்தவை மற்றும் வெளிப்படையாக அசோகன் பிராமியின் சிலபக் அமைப்பு ஆகும். ஒரு தூய மெய்யைக் குறிக்க ஒரு புள்ளியின் கண்டுபிடிப்பு எனக்கு அசோகன் அமைப்பிலிருந்து ஏற்றுக்கொள்ளப்பட்டதாகத் தெரிகிறது. அதை பி.எஸ். சுப்ரமணிய சாஸ்திரி, தொல்காப்பியர் வேத இலக்கணங்களான பிராட்டிசாக்கியங்கள், யாஸ்கத்தின் நிருக்தம் மற்றும் பாணினியின் அஷ்டாத்யாயி போன்றவற்றை நன்கு அறிந்தவர். அனைத்து அறிஞர்களாலும் அசலாகக் கருதப்படும் கடிதத்தின் (eḻuttu) அத்தியாயத்திலிருந்து இது நிரூபிக்கப்பட்டுள்ளது. தொல்காப்பியர் ஒலிப்பேச்சின் தோற்றத்தைக் குறிப்பிடுவதன் மூலம், முழுமையான ஆய்வுகளுக்கு வேத பிராமணர்களின் இலக்கணத்தைக் குறிப்பிடுமாறு மாணவர்களை அறிவுறுத்துகிறார்.

எனவே, தமிழ் இலக்கணத்தின் ஒரு ஆய்வு, குறிப்பாக எழுத்தைப் பற்றிய ஒரு ஆய்வு, பெரிய இலக்கண அறிஞர் தொல்காப்பியர் தனக்கு முன் வட பிராமி மாதிரிகளைக் கொண்டிருந்தார் என்பதைத் தெளிவாகக் குறிக்கிறது.

4.3. இலக்கியச் சான்று

சங்கப் படைப்புகள் என்று அழைக்கப்படும் தமிழ் இலக்கியத்தின் ஆரம்ப அமைப்பு, பொதுவாக கிமு 1 ஆம் நூற்றாண்டுக்கும், கிபி 2 ஆம் நூற்றாண்டுக்கும் இடைப்பட்ட காலப்பகுதிக்கு ஒதுக்கப்பட்டுள்ளது. அவற்றில் ரோமானிய தொடர்பு பற்றிய பல குறிப்புகள் உள்ளன. அரிக்கமேடு தொல்பொருள் அகழ்வாராய்ச்சிகள், தமி நாட்டிற்கும் ரோமிற்கும் இடையிலான தொடர்புகளின் செயலில் உள்ள காலம், கிமு முதல் நூற்றாண்டின் இறுதியில் இருந்து சுமார் மூன்று நூற்றாண்டுகளாக இருந்தது என்பதைக் காட்டுகிறது.

வேத யாகங்கள் தமிழர் வாழ்வின் ஒரு அங்கமாகிவிட்டன என்பதை சங்கப் படைப்புகள் வெளிப்படுத்துகின்றன. படைப்புகளில் குறிப்பிடப்பட்டுள்ள அனைத்து புகழ்பெற்ற ஆட்சியாளர்களும் வேத யாகங்களைச் செய்தனர். சோடா ஆட்சியாளர்களில் மிகச் சிறந்தவரான கரிகால சோடா, கருட வடிவில் தயாரிக்கப்பட்ட பலிபீடத்தில் வேத யாகம் செய்தார் - கருட-சித்தியைப் பற்றிய தெளிவான குறிப்பு. வேதங்களில் விதித்தபடி நடிப்பு என்று வசனம் குறிப்பிடுகிறது. பெருநற்கிள்ளி என்ற இந்த ஆட்சியாளரின் வழித்தோன்றல், ராஜசூய-யாகம் செய்து, ராஜசூயம் வேட்ட பெருநாற்கிள்ளி என்ற பட்டத்தை ஏற்றுக்கொண்டார். பாண்டியர்களில், முதுகுடிமி பெருவழுதி ஒரு புகழ்பெற்ற ஆளுமை, அவர் பல வேத யாகங்களைச் செய்தவர் மற்றும் பல யாகசாலைகளின் முதுகுடுமி பெருவாழுடி என்று அழைக்கப்பட்டார். உண்மையில், ஒரு கவிஞன் தனது மகிமைகளைப் பாடி, அவன் எழுப்பிய யூபஸ்தம்பங்களின் எண்ணிக்கையைக் கூறுகிறான், அவன் ஆஹுதிகளை ஊற்றி செய்த தியாகத்தை நினைவுபடுத்துவதற்காக, நான்கு வேதங்களில் கூறப்பட்டுள்ள நெய்யை அவன் நிறுவிய வெற்றித் தூண்களை விட மிக அதிகம். போர்க்களங்கள். அதே வரிசையின் மற்றொரு புகழ்பெற்ற ஆட்சியாளரான நெடுஞ்செழியன், தலையாலங்கானத்தின் வெற்றியாளர், நான்கு வேதங்களை நன்கு அறிந்த பிராமணர்களால் வேத யாகம் செய்தார், மேலும் பல மன்னர்களால் பணியாற்றினார். வெளிப்படையாக, இது ராஜசூய-யாகத்தைப் பற்றிய குறிப்பு. சேரா ஆட்சியாளர்களைப் பற்றிய பதிந்துப்-பட்டு என்ற கவிதைத் தொகுப்பு, வம்சத்தின் பல்வேறு ஆட்சியாளர்கள் செய்த தியாகங்களைப் பற்றி அடிக்கடி குறிப்பிடுகிறது.

யக்ஞங்களைப் பற்றிய குறிப்புகளைத் தவிர, படைப்புகள் நான்கு வேதங்கள், ஷடங்கங்கள், நெய்யை ஆஹுதியாக வழங்குதல் (44) மற்றும் மீமாம்சத்தில் விக்ஷனக்ரியா என்று அழைக்கப்படுகிறது. சைவப் பிராமணர்கள் செய்த தியாகங்களுக்குப் பெயர் பெற்ற கோடாவின் தேசம், கிழவன். இந்த குறிப்புகள் வேத மதத்தில் ஆளும் மன்னர்களின் தனிப்பட்ட ஈடுபாட்டையும், வேதக் கருத்துக்களுக்கு அவர்கள் கொண்டிருந்த பெரும் மதிப்பையும் சுட்டிக்காட்டுகின்றன. தவிர எஃப்

யாகங்களைப் பற்றிய இந்தக் குறிப்புகளில், பிற வடநாட்டு மரபுகளைப் பற்றிய எண்ணற்ற குறிப்புகள் உள்ளன. சங்க காலத்தைச் சேர்ந்த பல கவிஞர்களின் பெயர்களில் கார்கி, கோசிகா, கபிலா, கௌதமர், சாண்டில்யா, ஆத்ரேயா, காஷ்யபா, வாதுலா மற்றும் மதலா (மௌத்கல்யா) போன்ற வேத நெறியாளர்களின் கோத்ரா பெயர்களும் அடங்கும். அச்யுதா, தாமோதரம், ருத்ரா, தேவா, நாத, குமார, சத்தா மற்றும் பூத போன்ற கவிஞர்களின் வேறு சில பெயர்கள். இந்த கோத்ரா பெயர்கள் மற்றும் உறுதியான வடக்கு பெயர்கள் சங்கம் யுகத்தின் தொடக்கத்தில் இருந்தே தெற்குடன் வடக்கு மரபுகளின் ஒருங்கிணைப்பைக் குறிக்கிறது.

சங்க இலக்கியங்களில் வேத மரபு மிகத் தெளிவாகப் பிரதிபலிக்கும் அதே வேளையில், சங்க காலத்தின் தொடக்கத்தில் பௌத்தம் அல்லது சமணம் பற்றிய குறிப்புகள் எதுவும் இல்லை. குறைந்த பட்சம் இவ்விரு மதங்களின் பிரச்சாரத்தில் நேரடியாக அரச தலையீடு இந்த படைப்புகளில் குறிப்பிடப்படவில்லை.

இது சம்பந்தமாக, சில புள்ளிகள் நினைவில் வைக்கப்பட வேண்டும். தமிழ் நாடு அசோகரின் ஆட்சியில் இருந்து சுதந்திரமாக இருந்தது. காவிரி-பூம்பு-பட்டினம், காஞ்சி, உமையூர், கரூர் போன்ற இடங்களில் நடத்தப்பட்ட அகழ்வாராய்ச்சிகள் கூட, சங்க காலத்துக்கு ஒதுக்கக்கூடிய பெரிய அளவிலான பௌத்த செயல்பாடுகள் எதுவும் கிடைக்கவில்லை. தமிழ் நாட்டில் ஏராளமான வாக்காளர்களைக் கண்டுபிடிக்க குறைந்தது இரண்டு அல்லது மூன்று நூற்றாண்டுகள் எடுத்திருக்க வேண்டும். நான்



__________________


Guru

Status: Offline
Posts: 24768
Date:
Permalink  
 

ஐ.மகாதேவன் சில குகைக் கல்வெட்டுகளை பௌத்த முறைக்கு உரியதாகக் கருதினார். ஒரு குகையில் கூட, பிற்காலத்தில் கூட புத்த மதச் சின்னங்களைக் காண்கிறோம். மாறாக, பெரும்பாலான சமயங்களில், ஆனைமலை, ஆகர்மலை, கொங்கர்புளியங்குளம் போன்ற இடங்களில், 8 ஆம் நூற்றாண்டில் பாறையில் செதுக்கப்பட்ட சமண தீர்த்தங்கரர் உருவங்கள் காணப்படுகின்றன. குறைந்தபட்சம் 8-9 ஆம் நூற்றாண்டு வரையிலான சமணப் பின்பற்றுபவர்கள் சம்பந்தரின் தேவாரம், திருவிளையாடல் புராணம் போன்ற தமிழ் இலக்கியங்கள் இந்த குகைகளை ஜைன இல்லங்கள் என்று குறிப்பிடுகின்றன. இவை இந்த குகைகளை ஜைன இல்லங்கள் என்று தெளிவாகக் குறிப்பிடுகின்றன. குகைக் கல்வெட்டுகள் சமணத் துறவிகளின் படைப்புகள் என்பதை இவை தெளிவாகக் காட்டுகின்றன. ஒரு சந்தர்ப்பத்தில் ஐ.மகாதேவன் தவிரா மற்றும் சபமிட் ஆகியவற்றைப் படித்து, தேரவாத பௌத்தத்தை சுட்டிக்காட்டி அவை பௌத்த இயல்புடையவை என்று முடிக்கிறார். கல்வெட்டு Aḻagar-malai இல் உள்ளது. இந்த கல்வெட்டுக்கு மிக அருகில் 8 ஆம் நூற்றாண்டைச் சேர்ந்த ஜைன தீர்த்தங்கரர் உருவம் உள்ளது. இது குகை சமண மதத்திற்கு அர்ப்பணிக்கப்பட்டதைக் குறிக்கிறது. வாசிப்பும் சந்தேகத்திற்கு அப்பாற்பட்டது அல்ல. நான் இந்த கல்வெட்டுகளில் வேலை செய்துள்ளேன். கல்வெட்டுகள் மதுரையைச் சேர்ந்த பல வணிகர்களைக் குறிப்பிடுகின்றன. ம-த-வி-ரா என்று மகாதேவன் படித்த வார்த்தை உண்மையில் மா-டி-ரா. தவிரா-தேரவாதத்தைப் பற்றிய குறிப்பு சந்தேகத்திற்குரியது. நான்

தமிழ் நிலத்தின் வரலாற்றிலும் அதன் இலக்கியத்திலும் ஜைனர்கள் அதிக முக்கியப் பங்காற்றினர், எண்ணிக்கையில் சிறந்து விளங்கினர் மேலும் மேலும் நினைவுச்சின்னங்கள், கலை மற்றும் இலக்கியங்களை விட்டுச் சென்றுள்ளனர். அவர்கள் பௌத்தர்கள் மீது ஒரு விளிம்பைக் கொண்டிருந்தனர், இது அவர்கள் அதிக எண்ணிக்கையில் தமிழ் நாட்டிற்கு வந்து மக்கள் மற்றும் அரச நீதிமன்றங்களில் படிப்படியான செல்வாக்கைப் பெற்றனர் என்பதைக் குறிக்கிறது. கல்வெட்டுகளில் பிரதிபலித்தது போல இது மீண்டும் சமண மதத்திற்கு நீட்டிக்கப்பட்ட அரச ஆதரவில் பிரதிபலிக்கிறது. மீனாட்சிபுரம் கல்வெட்டு பாண்டியரின் மானியத்தைக் காட்டுகிறது, புகளூர் கல்வெட்டு சீராஸின் கொடையைக் காட்டுகிறது. 7 ஆம் நூற்றாண்டில் வாழ்ந்த சைவ துறவிகள் மற்றும் வைணவ ஆழ்வார்களின் வாழ்க்கையில், அக்கால ஆட்சியாளர்கள் அவர்கள் மதம் மாறுவதற்கு முன்பு சமண மதத்தை மட்டுமே பின்பற்றியதாக கூறப்படுகிறது. அந்தக் காலகட்டத்திலும் கூட, பௌத்தத்தில் அரசரின் ஈடுபாடு பற்றிக் குறிப்பு எதுவும் இல்லை.

குகைக் கல்வெட்டுகள் எதிலும் பிக்குகள், சங்கா போன்ற பௌத்த மதத்துடன் தொடர்புடைய வார்த்தைகள் இல்லை. அனைத்து குகைக் கல்வெட்டுகளும், சமண இயல்புடையவை. 1 - 2 ஆம் நூற்றாண்டில் கூட என்பதை இது காட்டுகிறது. பௌத்தம் தமிழ் நாட்டில் மட்டுமே குறைந்த நிலையில் இருந்தது.

சங்க காலத்தில் தமிழ் நாட்டில் முக்கியமாக செல்வாக்கு செலுத்தியது வேத மதம் என்று குறிப்பிடப்பட்டுள்ளது.

பௌத்தத்திற்கு அரச ஆதரவைப் பற்றி ஒரே ஒரு குறிப்பு உள்ளது. இது காஞ்சிபுரத்தில் ஒரு கோடா இளவரசர் Iḷamkiḷḷi என்பவரால் கட்டப்பட்ட ஸ்தூபியைக் குறிக்கிறது. ஆனால் இது பிற்காலப் படைப்பில் குறிப்பிடப்பட்டுள்ளது. மணிமேகலை. இதேபோல், யுவான் சுவாங்கால் குறிப்பிடப்பட்ட காஞ்சிபுரத்தில் அசோகர் எழுப்பிய ஸ்தூபி பற்றிய குறிப்பும் பிற்கால பாரம்பரியமாகும். அசோகர் காலத்தில் பௌத்தம் தமிழினத்திற்கு வந்திருக்க முடியாது என்பது எங்கள் கருத்து அல்ல. ஆனால் தமிழ் இலக்கியங்கள் மதத்தின் பிரபலத்தைப் பிரதிபலிக்கவில்லை. தொல்லியல் சான்றுகளின் பற்றாக்குறையும் அதே திசையையே சுட்டிக்காட்டுகிறது.

சங்கப் படைப்பில் இருங்கோவேள் என்ற தலைவனைப் பற்றி ஒரு வசனம் உள்ளது. துவாரகையை ஆண்ட ஒரு இனத்தின் 49வது வழித்தோன்றல், வடநாட்டு முனிவரின் யாகக் குடத்தில் இருந்து தோன்றியவர் என்று கவிஞர் கூறுகிறார். தொல்காப்பியத்தின் உரையாசிரியர் நாச்சியாற்றியார் இலக்கணத்தைப் பற்றிய ஒரு மரபைப் பதிவு செய்கிறார். (தொல்காப்பியர் அகஸ்தியரின் சீடர் ஆவார், அவர் வடக்கிலிருந்து தெற்கு நோக்கி, 18 ஆட்சியாளர்கள், 18 தலைவர்கள் குடும்பங்கள் மற்றும் துவாரகையில் இருந்து எண்ணற்ற பிற குடும்பங்களுடன் குடிபெயர்ந்தார். இந்த தலைவர்கள் வேடர் என்று அழைக்கப்படுகிறார்கள். ஒரு ஆய்வேடர் கன்னியாகுமரிக்கு அருகில் உள்ள வேனாடு பிரதேசத்தை 8 முதல் 8 ஆம் நூற்றாண்டில் ஆண்டார். அவரது செப்புத் தகடு சாசனங்களில் யாதவ குடும்பத்தின் வழித்தோன்றலாக இருங்கள்.

இவை அனைத்தும் துவாரகைப் பகுதியிலிருந்து தமிழ் நாட்டிற்கு ஒரு பண்பாட்டுக் குடியேற்றம் இருந்தது என்பதை உறுதியாக நிரூபிக்கிறது, இது அகஸ்தியரின் தலைமையில் ஒரு வேத ஞானி. இது இலக்கிய பாரம்பரியத்துடன் நன்றாக செல்கிறது, இது சங்க காலத்தின் தமிழ் நாட்டில் வேத மதத்தின் வலுவான தளத்தைக் காட்டுகிறது.

பிரம்மாண்டமான வைராக்கியம் மற்றும் அதிகார சக்தியின் காரணமாக பிராமி எழுத்து அசோகரின் ஆதிக்கம் முழுவதும் பரவியது என்பது இப்போது தெளிவாகிறது. வணிகர்கள் மற்றும் ஜைனர்கள் இதை விரைவில் எடுத்துக்கொண்டனர், அதன் கல்வெட்டுகள் பொதுவாக 2வது அல்லது 1வது நூற்றாண்டு B.C.E. தமிழ் மொழிக்கு எழுத்துமுறையை ஏற்றுக்கொள்வதற்கு குறைந்தபட்சம் நூறு ஆண்டுகள் வழங்கப்பட்டாலும், தற்போதைய சகாப்தத்தில் உள்ள பெரும்பாலான கல்வெட்டுகளில் இது அறிமுகப்படுத்தப்பட்ட காலகட்டமாக கி.மு. முதல் நூற்றாண்டை மட்டுமே குறிக்கும். ஆரம்பகால குகைக் கல்வெட்டுகள் கி.மு. முதல் நூற்றாண்டிற்கு மட்டுமே வழங்கப்பட முடியும், கல்வெட்டு, தொல்பொருள், இலக்கிய மற்றும் இலக்கண சான்றுகள் ஒரே திசையை சுட்டிக்காட்டுகின்றன.



__________________


Guru

Status: Offline
Posts: 24768
Date:
Permalink  
 

6. தமிழும் சமஸ்கிருத உறவும்

_______________________________________

6.1 அறிமுகம்

தமிழில் அறியப்பட்ட ஆரம்பகால எழுதப்பட்ட பதிவுகள் 2ஆம் நூற்றாண்டுக்கு ஒதுக்கப்பட்டுள்ளன. BCE மற்றும் பிராமி எழுத்துக்களில் உள்ளன. பேசும் சமஸ்கிருதம் (பிரக்ருதம் என்றும் அழைக்கப்படுகிறது) மற்றும் தமிழ் ஆகியவற்றின் வளர்ச்சியடைந்த இணைவை அவை எந்த நேரத்திலும் மோதலின் அறிகுறியாகக் காட்டுகின்றன. அதன் அறியப்பட்ட வரலாற்றின் கடந்த 2000 ஆண்டுகளில் தமிழ் மற்றும் சமஸ்கிருதம் ஆகியவை நாட்டின் இந்தப் பகுதியில் இருந்த இரண்டு முக்கிய மொழிகளாகும், அவை எப்போதும் ஒருவருக்கொருவர் நன்மை பயக்கும் மற்றும் பிரிக்க முடியாத வகையில் உருவாகியுள்ளன. செயற்கையான அல்லது எதேச்சதிகார அணுகுமுறையால் சமஸ்கிருதத்தை பிற மொழியிலிருந்து விலக்கும் எந்த முயற்சியும் படுதோல்வி அடையும். 2000 ஆண்டுகளுக்கும் மேலாக தமிழர் வாழ்வின் ஒவ்வொரு நடையிலும் நடந்தவற்றைச் செயல்தவிர்க்கும் முயற்சி இது, கல்வெட்டுகளின் மறுக்க முடியாத ஆதாரங்களுடன் நிரூபிக்கப்படலாம். இக்கட்டுரை இந்த விஷயத்தின் சில அம்சங்களைப் பற்றிய சில உதாரணங்களை ஆராயும் முயற்சியாகும்.

6.2 கல்வியில் பிராமண எதிர்ப்பு தொனி

சமீப காலங்களில் எழுதப்பட்ட தமிழ் பதிவுகளில் சில பாராட்டத்தக்க ஆய்வுகள் எங்களிடம் உள்ளன. இருப்பினும், ஐராவதம் மகாதேவன் அவற்றில் காணப்படும் முரண்பாடான குறிப்பின் சில அவதானிப்புகள் கவனத்திற்குரியவை. குறிப்பாக ஜைனர்கள் மற்றும் பௌத்தர்களின் வடநாட்டு பாரம்பரியத்தைப் பற்றி எழுதுகையில், இந்த ஆசிரியர், "வேத பிராமண இந்து மதத்திற்கு எதிரான எதிர்ப்பு இயக்கங்களாக, இந்த நம்பிக்கைகள் ஆரம்ப கட்டத்தில் சமஸ்கிருதத்திலிருந்து விலகி, வட இந்தியாவில் உள்ளூர் பிராக்ருத பேச்சுவழக்கில் தங்கள் மிஷனரி நடவடிக்கைகளை மேற்கொண்டன" என்று கூறினார். (ப.160)

அசோகன் கல்வெட்டுகள் மூலம் வெளிப்படுத்தியபடி புத்த சமயம் ஒருபோதும் பிராமணர்களுக்கு எதிரானது அல்ல என்பதை முந்தைய அத்தியாயத்திலிருந்து அறிந்து கொண்டோம். எனவே மகாதேவனின் இந்த அறிக்கை உந்துதலாக உள்ளது.

அவரது வரலாற்றின் தொடக்கத்திலிருந்தே, புத்தர் நாராயணனின் அவதாரமாக கருதப்பட்டார், புத்தசரிதத்தில் அஸ்வகோஷா மற்றும் லலிதாவிஸ்தாரரால் குறிப்பிடப்பட்டுள்ளது. புத்தர் ஒருபோதும் விவாதங்களில் ஆர்வம் காட்டவில்லை, எதிர்த்ததில்லை. எந்த ஒரு பெரிய மனிதரின் போதனைகளிலும் திருப்தி அடையாதபோது, அவர் அமைதியாக வேறொரு நபரிடம் சென்று கற்கவும், திருப்தியடையாதபோது மற்றவரிடம் மற்றும் பலவும் சென்றார். முரண்பட்ட கருத்துக்கள் முன்வைக்கப்பட்ட மற்றும் கேள்விக்குட்படுத்தப்பட்ட போதெல்லாம், அவர் அவற்றைப் பற்றி கருத்து தெரிவிக்கவில்லை, ஆனால் அவர் பரிந்துரைத்த சரியான பாதையைப் பின்பற்றுமாறு தன்னைப் பின்பற்றுபவர்களைக் கேட்டார். புராட்டஸ்டன்ட் பணி பற்றிய கேள்வி பௌத்தத்திலும் சமணத்திலும் இல்லை. அவர்களின் பிரபலமான மொழியில் சாமானியரைச் சென்றடைவதற்காக, அவர்கள் பேசும் சமஸ்கிருதத்தைப் (பிரக்ருதம்) பயன்படுத்தினார்கள், அதுவே பதிவு செய்யப்பட்டிருக்கிறது.

Moriz Winternitz ஐ விட குறைவான அதிகாரம் இல்லாத பின்வரும் பார்வை இந்த விஷயத்தில் கவனத்திற்குரியது.

"இந்தியா, சிலோன் மற்றும் பர்மாவின் பாலி இலக்கியம் எவ்வளவு வளமானதாகவும் பரந்ததாகவும் இருந்தாலும், அது தேரவாதங்கள் என்ற ஒரு குறிப்பிட்ட பௌத்த பிரிவின் இலக்கியத்தை மட்டுமே பிரதிபலிக்கிறது. அதுமட்டுமல்லாமல், இந்தியாவில் கூட - மற்ற பௌத்த நாடுகளைத் தவிர - பல பிரிவுகள் தங்கள் சொந்த இலக்கியப் படைப்புகளை உருவாக்கியுள்ளன, அவற்றின் மொழி ஓரளவு சமஸ்கிருதம் மற்றும் ஓரளவு சமஸ்கிருதத்தை ஒத்த ஒரு மத்திய இந்திய பேச்சுவழக்கு, அதை நாம் கலப்பு சமஸ்கிருதம் என்று அழைப்போம். மத்திய ஆசியாவில் உள்ள கையெழுத்துப் பிரதிகளின் கண்டுபிடிப்புகளில் சமஸ்கிருத நூல்களின் துண்டுகள் மட்டுமல்ல, மத்திய ஆசிய மொழிகளில் இந்தியப் படைப்புகளின் மொழிபெயர்ப்பும் அடங்கும். (இந்திய இலக்கிய வரலாறு தொகுதி II Winternitz, ப. 218, மறுபதிப்பு 1999)

"ஹீனாயனாவின் சர்வஸ்திவாதா பள்ளி, குறிப்பாக காஷ்மீர் மற்றும் காந்தாராவில் அதன் ஆதரவாளர்களைக் கொண்டிருந்தது மற்றும் மத்திய ஆசியா, திபெத் மற்றும் சீனாவில் பரவியது, தனக்கென ஒரு சமஸ்கிருத நியதி இருந்தது". (Ibid, p.222)

மஹாவஸ்து, திவ்யவதனம் மற்றும் லலிதாவிஸ்தாரம் மற்றும் அஸ்வகோஷாவின் புத்தசரிதை ஆகியவற்றைக் குறிப்பிடும் போது, "பௌத்தர்கள் சமஸ்கிருதத்திலிருந்து கைவிடப்பட்டனர் மற்றும் ஒதுக்கி வைக்கப்பட்டனர்" என்ற கூற்று ஒரு பாதசாரி அறிக்கை என்பது தெளிவாகிறது. ஜைனர்களுக்கும் இதே நிலைதான். மகாதேவனின் பார்வையை செவிவழிச் செய்தியாகவும் ஆதாரமற்ற அறிக்கையாகவும் நாம் நிராகரிக்கலாம்.

மகாதேவனின் மற்றொரு அறிக்கை இன்னும் ஆர்வமாக உள்ளது. "ஆரம்பகாலத் தமிழ்ச் சமூகத்தில் வாய்மொழிப் பாரம்பரியத்தைப் பேணுவதில் விருப்பமுள்ள பாதிரியார் படிநிலை இல்லை" (ப.162).

இது ஒரு கேள்விக்குரிய அறிக்கை. தமிழ் இலக்கிய மரபுக்கு பங்களித்தவர்களின் பட்டியலில், இந்த ஆசிரியர் "இளவரசர்கள், துறவிகள், வணிகர்கள், பார்ட்ஸ், கைவினைஞர்கள் மற்றும் பொது மக்கள்" என்று குறிப்பிட்டாலும், அவர் வேண்டுமென்றே கபிலர், பரணர் மற்றும் பிறர் போன்ற பிராமணக் கவிஞர்களைத் தவிர்க்கிறார். தமிழ் கவிஞர்களில் தலைவர்கள்.

6.3 சங்க காலத்தில் பிராமணர்களின் பங்கு

நான்கு வேதங்களிலும் கற்றறிந்த, வேத யாகங்களைச் செய்பவர்களாக, சேரா, கோடா மற்றும் பாண்டிய மன்னர்களின் ஆச்சாரியர்களாகவும், முதன்மையான ஆலோசகர்களாகவும், பிராமணர்களைப் போற்றும் சங்க காலக் கவிதைகள் ஒன்றல்ல பல உள்ளன.

பதிற்றுப் பாட்டிலிருந்து பின்வரும் மேற்கோள் காட்டுவது, பிராமணர், அவர்களின் தொழிலின் ஆறு பிரிவுகளிலும், தர்மத்தின் மொழிபெயர்ப்பாளர்களிலும் சிறந்தவர், ஆரம்பகால அரசர்களில் ஒருவரான சேரா பால்யானை செல்கேயு குட்டிவாவ் மன்னரின் பூசாரிகளாக பணியாற்றினார். அவரது ஆசாரியராக பரத்வாஜா சிறந்த கற்றல் மற்றும் புகழ். இந்த கவிதையை பாடியவர் கௌதமர்.

ஓதல் வேட்டல் அவை பிறர் செய்தல்

ஈதல் ஏற்றல் என்று ஆறு புரிந்து ஒழுகும்

அறம் புரி அந்தணர் வழிமொழிந்து ஒழுகி

6.4 பதிந்துப்-பட்டு

பாண்டிய முடுகுழிப் பெருவழுதியில் கவிஞர் நெட்டிமையாரின் பின்வரும் கவிதை மேற்கூறிய விடயத்தை மேலும் விளக்குகிறது. "நான்கு வேதங்களில் உள்ள புனிதக் கவிதைகள் (மந்திரங்கள்) மற்றும் இக்ஷாண கிரியா எனப்படும் புகழ்பெற்ற சடங்குகளைப் பயன்படுத்தி, யாகத் தீயில் அதிக அளவு நெய்யை ஆஹுதியாக ஊற்றி, நீங்கள் பல வேத யாகங்களை முடித்து, பல இடங்களில் யூப ஸ்தம்பங்களை (யாகங்கள்) நாட்டினீர்கள்."

நற்பனுவல் நாள் வேதத்து

அருஞ்சீர்த்திப் பெருங்கண்ணுறை நெடுமா ஆவுதி பொங்கப் பன் பார் ஈயாச் சிறப்பின் வேள்வி முற்றி யூப நட்ட வியன் பரப்பில் களம் பலகொல் - புறம் 15

சங்க காலத்தைச் சேர்ந்த மற்றொரு கவிஞரான மங்குடி கிழார், அதே மன்னனின் பெருமையைப் பாடுகிறார், அவர் படிநிலையில் முதன்மையானவர்களான “நாம்மத்தை முதலியார்”, மற்றும் அவர்களின் விவேகமான அணுகுமுறை மற்றும் யாகங்களைச் செய்பவர்கள் என்று அறியப்பட்ட வேத பண்டிதர்கள் இருந்ததாகக் கூறுகிறார். அவரது ஆலோசகர்கள்.

ஆன்ற கேள்வி அடங்கிய கொள்கை நான்மறை முதல்வர் சுற்றமாக மன்னவர் ஏவல் செய்ய மன்னிய வேள்வி முற்றிய வாய்வாள் வேந்தே - புறம் 26

அதே வயதைச் சேர்ந்த தாமம்பாள் கண்ணனார், "உங்கள் முன்னோர்கள் பிராமணர்களின் உணர்வுகளைப் புண்படுத்தும் எந்தச் செயலையும் செய்ய மாட்டார்கள்" எனக் கூறி, சோழ நலம்-கீழியைக் கண்டிக்கிறார்.

...நின் முன்னோர் எல்லாம் பார்ப்பார் நோவன செய்யார் - புறம் 43

சங்க காலத்தின் புகழ்பெற்ற கவிஞரான கபிலர், மலையமான் தலைவன் திருமுடிக்காரியை "உங்கள் முழு நாடும் பிராமணர்களுக்கே உரியது, யாகம் செய்பவர்களே" என்று புகழ்ந்து பாடுகிறார்.

கழல்புனைத் திருமுடிக்காரி நின்னாடே அழல்புறந் தரூஉம் அந்தணர் அதுவே - புறம் 122

ஆரம்பகால சமுதாயத்தில் பாதிரியார் வர்க்கம் இல்லை என்ற ஆசிரியரின் வாதம் ஏற்றுக்கொள்ள முடியாதது என்பதைக் காட்ட இந்த மேற்கோள்கள் போதுமானவை.

6.5 தொல்காப்பியத்திற்கு வேத அறிஞரின் ஒப்புதல்

ஆரம்பகால தமிழ் இலக்கணமான தொல்காப்பியம் பொதுவாக இலக்கண மற்றும் மொழியியல் பகுப்பாய்விற்காக ஆய்வு செய்யப்பட்டுள்ளது, ஆனால் இது தமிழ் சமூகம் மற்றும் அதன் கலாச்சார பண்புகள் பற்றிய அசாதாரண தகவல்களையும் வழங்குகிறது. இது eḻuttu இல் உள்ள எழுத்து/அெழுத்துகள் பற்றிய அத்தியாயத்தில் உள்ள ஸ்கிரிப்ட்டின் உருவ அமைப்பைக் குறிப்பிடுவதால், அது பிராமி எழுத்துமுறை பயன்படுத்தப்பட்ட ஒரு வயதிற்கு ஒதுக்கப்பட வேண்டும் என்பது உறுதியாகிறது, அநேகமாக முதல் நூற்றாண்டிலிருந்து. CE சங்கம் கிளாசிக்ஸின் தற்போதைய தொகுப்பு முதல் நூற்றாண்டைச் சேர்ந்தது என்பதும் உறுதியாகிறது. கிமு முதல் 2 ஆம் நூற்றாண்டு வரை. CE மற்றும் தொல்காப்பியத்தின் சமகாலத்ததாக எடுத்துக்கொள்ளலாம்

தொல்காப்பியத்தின் தொடக்கத்தில் காணப்படும் கவிஞர் பாணாம்பரனாருக்குக் கூறப்படும் ஒரு செய்யுள், இலக்கணத்தின் ஆசிரியர் தொல்காப்பியர், அவரது காலத்தின் சிறந்த வேத அறிஞரான ஆதங்கொட்டுச் சான்றிடமிருந்து தனது இசையமைப்பின் ஒப்புதலைப் பெற்றதாகக் குறிப்பிடுகிறது. சாஸ்திரம் மற்றும் நான்கு வேதங்களில் வல்லவர், ஒரு கதுர்வேதின்.

“அடங்கம் காணை நாவி நண்மாறாய் முட்டிய அடங்கொழுந்து ஆச்சார்க்கு ஏரில் தப்பட்டெறிந்து”

6.6. தொல்காப்பியத்தில் எழுத்து வேத இயல்பு

"எழுத்து முசையை உரை விளக்குகிறது, எந்த தெளிவின்மையும் இல்லாமல் எழுத்து மற்றும் உச்சரிப்பு முறை", "மயங்கா மசபின் எடுத்து முயல்" என்றும் உரை கூறுகிறது. இங்கே eḻuttu muṟai என்ற சொல் ஒலிப்பு ஒலிகளையும் எழுத்து வடிவத்தையும் குறிக்கிறது, முந்தையது வேத மரபுக்கு நன்கு தெரியும். மாடபு-இயலில் உள்ள பல சூத்திரங்கள், வேத பிராமணர்களுடன் தொடர்புடையவை மற்றும் சமூகத்தில் அவற்றின் பங்கு.

“எல்லா எழுத்தும் --- அகத்து ஏழு வாழ் இசை அறிவில் தப்பட்டெறிந்து

alabiṉ kōdal antaṇar maṟaittē"

தொல்காப்பியம் பல இடங்களில் வேத மரபைப் பின்பற்றுகிறது என்பதை இது விளக்குகிறது. காரா மற்றும் காரா (1-4-32) என்ற ஒலியால் குறிக்கப்படும் நீண்ட மற்றும் குறுகிய உயிரெழுத்துக்களைக் கையாளும் பிற சூத்திரங்கள் உள்ளன. "கம்பு" பற்றிய பகுதி கல்ப சூத்திரங்களின் வேத பாரம்பரியத்தை அடிப்படையாகக் கொண்டது. kaṟpu என்ற வார்த்தையே கல்ப என்ற சமஸ்கிருத வார்த்தையிலிருந்து வந்தது. Kaṟṟppiyal பற்றிய பகுதியானது, "ஒரு பெண்ணின் அன்பளிப்பின் மூலம் திருமணம்" (கன்யா-தானம்) என்று "எழுத்துப்படி சட்டப்பூர்வமாக இணைக்கப்பட்ட கருவி" என்ற ஆவணத்துடன் தொடங்குகிறது. சூத்திரத்தின் படி முதலில் 'ஒரு ஆணும் பெண்ணும் பரஸ்பர அன்பு மற்றும் சம்மதத்தால் ஒன்று சேர்வது' என்ற கடுவு மட்டுமே இருந்தது, ஆனால் சமூகம் பொய், வஞ்சகம் மற்றும் கைவிடப்படுவதைக் கண்டபோது (பெண்களுக்கு எந்தப் பாதுகாப்பும் இல்லாமல் போனது), பிராமணர்கள் கம்புவை அறிமுகப்படுத்தினர், கரணத்துடன் ஒரு அடிமைத்தனம். வெளிப்படையாக, இது கல்ப சூத்திரங்களில் குறிப்பிடப்பட்டுள்ளபடி, வேத பிராமணர்களால் அறிமுகப்படுத்தப்பட்ட திருமண ஒப்பந்தத்தின் நெறிமுறையாகும். இது தமிழ் நாட்டில் வேத பிராமணர்களால் அறிமுகப்படுத்தப்பட்ட நாகரீக செயல்முறை என்பதில் சந்தேகமில்லை (3-4-4). நவீன காலத்தில் பதிவு செய்வதற்கு ஒப்பான சட்டப்பூர்வ ஆவணமாக தர்ம சாஸ்திரத்தில் கரணம் குறிப்பிடப்பட்டுள்ளது. தற்காலத்தில் பதிவாளர் அலுவலகத்தில் ஒரு அதிகாரியின் முன்னிலையில் பதிவு செய்யப்படுகையில், பண்டைய காலத்தின் கரணம் முழு கிராம சமூகம் மற்றும் பெரியவர்கள் முன்னிலையில் நுழைந்தது.

பொய்யும் வாழுவும் தோணிய பித்தர் ஐயர் யாத்தர் காரணம் எப்பா

இந்த நிலையில், பிரபல உரையாசிரியர் நாச்சியாற்றியார் அவர் காலத்தில் இருந்து வந்த ஒரு சுவாரசியமான தகவலைத் தருவதைக் குறிப்பிடலாம். தொல்காப்பியர் தமக்கு முன்னதாக அகத்தியம், மகாபுராணம், பூத புராணம், இசை நுணுக்கம் ஆகிய நூல்களைப் படித்ததாகப் பயிரம் கூறுகிறது. இவை எழுத்துக்களின் இலக்கணங்களைக் கொண்டிருப்பதாகக் கூறப்படுகிறது, eḻuttu, col (வார்த்தைகள்) மற்றும் poruḷ (பொருள்),

அம் (சட்ட அமைப்பு), அர்த்த-சாஸ்திரம் (அரசியல்), அமைச்சு-இயல் (நிர்வாக அமைப்பு), பார்ப்பன-இயல் (பிராமண அறிவு அமைப்பு), ஜோதிதம் (வானியல்), கந்தர்வம் (இசை அமைப்பு), கூத்து (நடனம்) மற்றும் பிற. தொல்காப்பியத்தை எழுதுவதற்கு முன்பு அவர் படித்த அமைப்புகளில் பிராமண அறிவு முறையும் உள்ளது என்பது குறிப்பிடத்தக்கது. இது அந்தணர் மாட்டை பற்றிய பல குறிப்புகளால் உறுதிப்படுத்தப்படுகிறது. மஹா-புராணம், இது ஒரு ஜைன உரையாக இருக்கலாம், பூத-புராணம் பைரவ பள்ளியின் சைவ அமைப்பைக் குறிக்கலாம். தொல்காப்பியரும் இசை, நாட்டிய நூல்களைப் பயின்றார் என்பது குறிப்பிடத்தக்கது.

பிராமண அறிவு அமைப்பில் தர்ம-சாஸ்திர நூல்கள் மற்றும் தர்க்கவியல் ஆகியவை அடங்கும், ஏனென்றால் கவிதையின் பல்வேறு வகைகளில் ஒன்று பார்ப்பன-வாஹை என்று அழைக்கப்படுகிறது, அதாவது 'தர்க்கரீதியான சர்ச்சைகளில் மற்றவர்களை வெல்வது'. தொல்காப்பியம் தமிழின் ஆரம்ப இலக்கணமாக இருந்தால், அதன் சொந்த தமிழ் அமைப்பை உருவாக்குவதற்கு முன்பு பிராமண முறைகள் உட்பட பல சமஸ்கிருத மற்றும் பிராக்ருத ஆதாரங்களை ஆய்வு செய்ததைக் காட்டுகிறது. தொல்காப்பியத்திற்கு.

ஆடங்காடு ஆசானை விவரிக்கும் நச்சிராக்கியர், ஆசான் தர்மசாஸ்திரத்திலும், கிருத்துவம், யஜுர்வேதம், தைத்திரிய-சம்ஹிதை மற்றும் அதர்வ-வேதம் ஆகியவற்றின் பாரம்பரியத்திலும் வல்லவர் என்று கூறுகிறார். இந்த வேத அறிஞரால் எழுப்பப்பட்ட அனைத்து ஆட்சேபனைகள் மற்றும் கேள்விகளுக்கு தொல்காப்பியர் பதிலளித்து இறுதியாக அவரது ஒப்புதலைப் பெற்றதாகக் கூறப்படுகிறது. சந்தேகத்திற்கு இடமின்றி, தொல்காப்பியம் வேத முறையின் மீது பெரிதும் சாய்ந்துள்ளது, இது தொல்காப்பியத்தின் பல சூத்திரங்களில் பிரதிபலிக்கிறது. மேலும், தொல்காப்பியர் படித்த பாடங்களில் இசை மற்றும் நடனம் (கந்தர்வம் மற்றும் கூத்து) பற்றிய குறிப்பு, தொல்காப்பியத்தின் அஹத் திணையில் உள்ள நாக வசனத்திலும் உலகியல் வசனத்திலும் பிரதிபலிக்கிறது. இந்த அம்சத்தில் மேலும் தொடரில் காண்பிக்கப்படும்.

 



__________________


Guru

Status: Offline
Posts: 24768
Date:
Permalink  
 

6.7. பிராமணர்கள் எழுதுவதை எதிர்க்கவில்லை

வேத பிராமணர்கள் அப்படி எழுதுவதை எதிர்க்கவில்லை, ஆனால் இந்த இலக்கணத்தில் சேர்க்கப்பட்டுள்ள கவிதைகள் உட்பட பல உலக பரிவர்த்தனைகளில் எழுதுவதை eḻuttu எனப் பயன்படுத்தினர். தொல்காப்பியத்தின் படி வேதப் பிராமணர்களுக்கு எழுத்து மற்றும் எழுத்துகள் படிப்பது கட்டாயமாக இருந்தது, இது பார்ப்பனப் பக்கத்தில் சேர்க்கப்பட்டுள்ளது, ஏனெனில் அவர் தனது நீதித்துறையில் எழுதப்பட்ட ஆவணங்களைக் கையாள வேண்டும், மேலும் இந்த ஆய்வு பிரம்மம் என்று அழைக்கப்பட்டது (இந்தத் தொகுதியில் பிராமண ஆய்வுகள் பற்றிய அத்தியாயத்தைப் பார்க்கவும்) . வேதங்கள் புனிதமான கவிதைகள் என்று நம்பப்பட்டு, நீண்ட காலமாக வாய்வழி மரபு வழியாகப் பரவி வந்ததால், இன்றுவரை அதே வாய்மொழி முறையில் வந்துள்ளதால், வாய்வழி மரபு மூலம் வேதங்கள் தொடர்ந்து கற்கப்பட வேண்டும் என்று அவர்கள் வலியுறுத்தினர். எனவே, சில அறிஞர்களின் கருத்துப்படி பிராமணர்கள் எழுதுவதற்கு எதிரானவர்கள் என்று கருதுவது தவறு.

மூன்றாம் நூற்றாண்டைச் சேர்ந்த சந்திரகுப்த மௌரியரின் சமகாலத்தவராகக் கருதப்படும் கௌடில்யர், அர்த்த சாஸ்திரத்தின் ஆசிரியர். BCE (தற்போதைய வாசகம் 2ஆம் நூற்றாண்டைச் சேர்ந்ததாக இருக்க வாய்ப்பில்லை என்றாலும். BCE), பிராமண மரபைச் சுட்டிக்காட்டி, நிர்வாக அமைப்பில் அத்தியாவசியத் தேவையாக சட்ட ஆவணங்களைக் குறிக்கிறது. இது வேத பிராமணர்களுக்கு மட்டும் மட்டுப்படுத்தப்படவில்லை என்பதை ஒப்புக் கொள்ள வேண்டும், ஆனால் அதிகாரிகள், தூதர்கள், கணக்காளர்கள், நீதித்துறை அதிகாரிகள் மற்றும் கைவினைஞர்கள் மற்றும் வேசிகள் போன்ற பல செயல்பாட்டாளர்கள் கல்வியறிவு பெற்றவர்கள். இருப்பினும், படிக்கவும் எழுதவும் கற்றுக்கொண்டவர்களின் எண்ணிக்கை மிகவும் குறைவாகவே இருந்தது. ஆனால் கிராமங்கள் சபைகள் மூலம் நிர்வகிக்கப்பட்டதாலும், இந்த உத்தியோகபூர்வ பணிகள் கிராம மட்டத்திலும் மேற்கொள்ளப்படுவதாலும், கிராமங்களில் ஒரு சிலரும் எழுத்தறிவு பெற்றிருந்தனர். அவர்களில் கிராமத்தில் குயவர்கள், தச்சர்கள், பொற்கொல்லர்கள் மற்றும் கொத்தனார்கள் மற்றும் கனிகள் போன்ற கல்வியறிவு பெற்றவர்கள் கிராமங்களில் பரவியிருந்தனர்.

"பழங்கால மட்பாண்டங்களில் காணப்படும் கல்வெட்டுகள் சுடப்பட்ட பின்னர் பொறிக்கப்பட்டவை" என்று சில அறிஞர்கள் கூறியுள்ளனர். குயவர்கள் அவற்றைப் பொறித்திருக்க மாட்டார்கள், ஆனால் வணிகர்கள்தான் அவற்றைப் பதித்தார்கள்”. மட்பாண்ட துப்பாக்கி சூடு மற்றும் வேலைப்பாடு இரண்டு வெவ்வேறு நபர்களை நியாயப்படுத்தும் இரண்டு வெவ்வேறு வேலைகள். குயவர்களும் சிறந்த ஓவியர்களாக இருந்தார்கள் என்பது அறியப்படுகிறது, மேலும் இன்று வரை குயவர்கள் பானைகளில் சுடுவதற்கு முன் ஓவியம் வரைவதற்கும், சுடுவதற்குப் பிந்தைய ஓவியங்களுக்கும் பல எடுத்துக்காட்டுகள் உள்ளன. அவர்கள் டெரகோட்டா உருவங்களை உருவாக்கும் கலைஞர்கள் என்பது சான்றளிக்கப்பட்டதை விட அதிகம். மன்னர்களின் லேகாக்கள் ஓவியர்கள், சில்பகாரர் போன்ற கைவினைஞர் வகுப்பைச் சேர்ந்தவர்கள் என்பதும் சான்றாகும். குயவன் தேவைக்கேற்ப வேலைப்பாடு செய்வதிலிருந்து எதுவும் தடுக்கவில்லை. எல்லா வணிகர்களும் கல்வியறிவு பெற்றவர்கள் என்று அர்த்தம் இல்லை, ஏனென்றால் பெரும்பாலான விற்பனைகள் சமீப காலம் வரை வாய்மொழியாகவே செய்யப்பட்டன. கிராமக் கணக்காளரும் எழுத்தாளரும் கரணட்டான் என்று அழைக்கப்பட்டனர். அதனால்தான் அசோகர் தனது அரசாணைகளில் குறிப்பிட்ட நாட்களில் கிராம மக்கள் கூடும் குறிப்பிட்ட நாட்களில், குறிப்பாக பௌர்ணமி தினங்கள் போன்ற நாட்களில் தனது அரசாணைகளை கிராம மக்களுக்கு வாசிக்க வேண்டும் என்று குறிப்பிட்ட விதியை விதித்துள்ளார். தற்போதைய சகாப்தத்தின் தொடக்கத்தில் தமிழ்நாட்டில் கல்வியறிவு பரவலாக இருந்தது என்ற வாதம். மிகச் சமீப காலம் வரை, தமிழ்நாட்டின் சராசரி கிராமங்களில், வாசிப்புத் திறன் கொண்ட, மக்கள் தொகையில் ஐந்து சதவீதத்திற்கும் குறைவானவர்கள், ஆறு முதல் பத்து பேர் மட்டுமே இருந்தனர். கிராம மக்களின் தேவை இந்த எழுத்தறிவு பெற்றவர்களால் பூர்த்தி செய்யப்பட்டது, எனவே அனைத்து கிராமங்களிலும் சாதாரண மக்களிடையே எழுத்து மிகவும் பரவலாக இருந்தது என்ற கருத்து ஏற்கத்தக்கதாகத் தெரியவில்லை. கிராமங்களில் கல்வியறிவு சதவீதம் கடந்த 200 ஆண்டுகளாக ஆய்வு அறிக்கைகள் சிறந்த படம் காணலாம்.

6.8 நிலத்தின் நான்கு மடங்கு வகைப்பாடு

தொல்காப்பியம் நிலத்தின் நான்கு மடங்கு வகைப்பாட்டை (ஐந்தாவது ஒன்று) குறிஞ்சி, முல்லை, மருதம் மற்றும் நெய்தல் என விவரிக்கிறது, அதன் முதன்மை தெய்வங்களான குமார, விஷ்ணு, இந்திரன் மற்றும் வருஷ (காளி), அனைத்து வேத தெய்வங்களும். தொல்காப்பியம் அல்லது சங்கச் செவ்விலக்கியங்களில் பிராமணர்களின் வைதீகக் கடவுள்களைப் போலவே புத்தரும் அல்லது ஜினரும் குறிப்பிடப்படவில்லை.

6.9 தமிழினத்தில் சாதி அமைப்பு

தொல்காப்பியம் தமிழ் சமூகத்தில் வேத பிராமணர்கள், க்ஷத்திரியர்கள் (அரசர்கள்), வைசியர்கள் (வியாபாரிகள்) மற்றும் வேளாண் (மாந்தர்) - விவசாயம் செய்பவர்கள், அஹத்-திணை, பூணத்-திணாய், காதல், காதல், காதல் போன்ற நால்வகை சாதிகளின் வாழ்க்கை முறையைக் குறிக்கிறது. maṟabiyal மற்றும் poruḷ-adhikaram இன் அனைத்து பிரிவுகளும். தொல்காப்பியத்தில் பிராமணர்கள் மிகவும் மதிக்கப்பட்டனர் என்பதும் தெளிவாகிறது, இது உயர்ந்தோர் மற்றும் அந்தணர் மாரி மோழி மற்றும் பலவற்றை அடிக்கடி குறிப்பிடுகிறது. வேத பிராமணர்கள் மன்னரின் பூசாரிகளாக இருந்தார்கள் மற்றும் மன்னர்கள் அவர்களை எவ்வாறு மதித்தார்கள் என்பதை நான் ஏற்கனவே குறிப்பிட்டுள்ளேன். எனவே, ஆரம்பகால தமிழ் சமூகத்தில் புரோகித வர்க்கம் இல்லை என்ற திரு ஐராவதம் மகாதேவனின் கூற்று கல்வி ரீதியாக எந்த ஆதாரங்களாலும் ஆதரிக்கப்படவில்லை. சமஸ்கிருதத்தைத் திணிக்கும் நோக்கத்தால் பிராமணர்கள் தூண்டப்பட்டதாகவும், ஆரம்பகாலத் தமிழ்ச் சமூகத்தில் அவர்கள் இல்லை என்றும் மகாதேவனின் கூற்று புதிராக உள்ளது. மகாதேவனின் எழுத்து ஏற்றுக்கொள்ள முடியாதது என்று குறை கூற வேண்டும்.

தொல்காப்பியம் தமிழின் முற்கால இலக்கணம் என்று பார்த்தோம். இது சமஸ்கிருதம் மற்றும் தமிழின் மகிழ்ச்சியான கலவையை கிளாசிக்கல் தமிழில் ஆரம்பத்திலிருந்தே காட்டுகிறது. பொருட்-அடிகாரம் பற்றிய அஹத்-திணை-இயல் அத்தியாயத்தில், தொல்காப்பியம் தமிழ்க் கவிதையின் இரண்டு வகைகளான கலி மற்றும் பரிபாடல் ஆகியவற்றை நாகக்கு-வாக்கம் ஆகிய இருவரின் மனநிலையையும் சித்தரிக்க மிகவும் பொருத்தமானதாகக் கையாள்கிறது என்பதை இங்கே கவனிப்பது சாதகமாக இருக்கும். ulakiyal-vaḻakku, நாடக மரபுகள் மற்றும் உலக மரபுகள். சமஸ்கிருத மரபில் நாட்டிய-தர்மி மற்றும் லோக-தர்மி என அழைக்கப்படும் நாடக-வழக்கு மற்றும் உலகியல்-வாக்கு ஆகியவற்றின் பயன்பாடு, இது தமிழ் மற்றும் சமஸ்கிருத இலக்கண அமைப்புகளைக் கையாள்கிறது என்பதைக் காட்டும்.

நாடக வாழக்கினும் உலகியல் வாழக்கினும்

பாடல் சாந்த புலனேழி வாழ்க்கம்

கலியே பரிபாடல் ஆயிற்று பாவினும்

uṟiyatu cīr? என்மனார் புலவர்”.

முந்தைய நூல்களில் காணப்பட்ட கவிதைப் பயன்பாடுகளையும் பேச்சுப் பயன்பாடுகளையும் ஆராய்ந்து, அவற்றை விமர்சன ரீதியாக மதிப்பிட்டு இந்த இலக்கண அமைப்பு உருவாக்கப்பட்டது என்று புலவர் பனம்பரண்ணரின் தொல்காப்பியத்தின் பயிரம் அறிமுகத்துடன் இதைப் படிக்க வேண்டும்.

“vaḻakkum ceyyuḷum āyiru mudaliṉ

முந்து நூல் காணு முண்டு பட எணி

வழக்கும் செய்யுளும் ஆயிரு முதலின்

எழுத்தும் சொல்லும் பொருளும் நாடி

முந்து நூல்கண்டு முறைப்பட எண்ணிப்

தொல்காப்பியம் ஒரு சுயாதீனமான நூல் என்றாலும், அதற்கு முன் பல முந்தைய நூல்கள் இருந்தன மற்றும் பல முந்தைய மரபுகளை உள்ளடக்கியது. பனம்பராணர், அவர் தனது காலத்தின் சிறந்த ஆசிரியரான ஆடங்கோட்டு ஆகானின் ஒப்புதலைப் பெற்றதாகவும், அவர் தர்ம-சாஸ்திரத்தின் நிபுணரும், வேத சதுர்வேத பிராமணரும் ஆவார் என்றும் திட்டவட்டமாக கூறுகிறார்.

கவிஞர் பனம்பரணர், தொல்காப்பியரின் இணை மாணாக்கர், “ஒரு சாலை மணக்கர்” என்பது உரையாசிரியர்களின் கூற்று. தொல்காப்பியர் நிச்சயமாக வேத இலக்கண மரபுகளால் ஈர்க்கப்பட்டார், அதை அவர் தனது படைப்பில் பல சூத்திரங்களில் வெளிப்படுத்துகிறார். ஆச்சார்யா அடங்கொடு ஆசான், தர்ம-சாஸ்திரம் மற்றும் வேத சாஸ்திரம் (அம் கசத்தை நாவி நன்மத்தை முத்தியா) ஆகிய இரண்டு அமைப்புகளில் தலைசிறந்தவர் என்று கூறப்படுகிறது. தொல்காப்பியத்தின் ஈட்டுப் பகுதியில் காணப்படும் அஹத்-திணை, புறத்-திணை, மெய்ப்பாட்டு, கம்பு-இயல் பிரிவு மற்றும் வேத மரபு ஆகியவற்றில் சாஸ்திர மரபு பிரதிபலிக்கிறது. இது வேத பாடசாலைகளின் ப்ரதிசக்யா (வேத இலக்கணம்) மற்றும் மீமாம்ச நூல்களின் பயன்பாட்டைக் குறிக்கிறது. தமைய மரபில் வகைப்படுத்தப்பட்ட நால்வகை நிலங்களின் அதிபதிகளான இந்திரன், வருணன், விஷ்ணு, சுப்ரமணியன் ஆகிய தெய்வங்களை மருதம் (பயிரிடப்பட்ட நிலங்கள்), நெய்தல் (கடற்கரைப் பகுதி), முல்லை (காடு) ஆகிய தெய்வங்களாகக் குறிப்பிடுவதை நான் ஏற்கனவே குறிப்பிட்டுள்ளேன். மற்றும் குறிஞ்சி (மலைப்பகுதி) பகுதிகள். பழங்காலத் தமிழர்களால் வழிபடப்பட்ட இந்த தெய்வங்கள் வேதகால கடவுள்களின் சிறப்பு என்பதில் சந்தேகமில்லை.

 



__________________


Guru

Status: Offline
Posts: 24768
Date:
Permalink  
 

6.10. சமஸ்கிருதம் மற்றும் எழுத்து அதிகாரம்

தொல்காப்பியரின் முதல் சூத்திரத்தில் உள்ள "அ-கார" மற்றும் "ந-கார" போன்ற கார மற்றும் காரத்தை உயிரெழுத்துகளையும் மெய்யெழுத்துக்களையும் குறிப்பிடுவது, இது வேத பாடசாலையின் வர்ண க்ரமப் பாவனை என்பதைக் காட்டும். எடுத்துக்காட்டாக, கணபதி என்ற சொல் "ககார-அகார, ணகார-அகார, பகார-அகார, தகரா- இகார கணபதி" என்று உச்சரிக்கப்படும்; அதாவது, ஒவ்வொரு ஒலியின் தோற்றமும் வேத மரபில் தெளிவாக உச்சரிக்கப்படும். வாய்வழி மரபில் வேத நூல்கள் கடத்தப்பட்ட முறை இதுவாகும். மீண்டும், கால அளவைக் குறுகிய மற்றும் நீண்ட உயிரெழுத்துகளாகவும், மெய்யெழுத்துக்கள் மற்றும் எழுத்துக்கள் தொல்காப்பியரில் "மத்திரை" ஆகவும் வேத உச்சரிப்புகளின் தழுவலைக் குறிக்கின்றன. வடநாட்டுப் பள்ளியின் பிராமிதான் தமிழை எழுதுவதற்குப் பயன்படுத்தப்பட்ட முதல் எழுத்துமுறை என்பது அறியப்படுகிறது. மெய் எழுத்தின் அடிப்படை வடிவம் எப்போதும் உள்ளார்ந்த உயிரெழுத்து "a" உடன் காட்டப்படும் மற்றும் தூய மெய்யைக் குறிக்க, ஒரு புள்ளி குறிப்பானாகப் பயன்படுத்தப்படுகிறது, இது எழுத்துக்களில் இருந்து உயிரெழுத்து ஒலியை அகற்றுவதைக் குறிக்கிறது.

"மெய் உயிர் நிற்கின் தான் உருவாகும்" 1-4-57

தொல்காப்பியத்தின் பின்வரும் சூத்திரங்கள் ஆரம்பகால தமிழ் சமூகத்தில் வேத பிராமணர்களின் இருப்பையும் அவற்றின் செல்வாக்கையும் காண்பிக்கும்:

ōtalum tutum uyarntor maṟṟē (2-1-27)

வேத ஆய்வுகள், "ஓடல்", மற்றும் தூதரகம், "தூது" ஆகியவை பிராமணர்களின் செயல்பாடுகள். அதே அத்தியாயத்தில் மற்றொரு சூத்திரம் கூறுகிறது:

உயர்ந்தோர் பொருள்வாயின் ஒழுக்கத்தான் (2-4-36)

அதாவது, பிராமணர்களின் மிகப்பெரிய செல்வம் அவர்களின் ஒழுக்கம்.

6.11. சமஸ்கிருதம் மற்றும் கர்னல் அதிகாரம்

பி.எஸ். டோல்கபியார் பின்வரும் நூல்களில் தேர்ச்சி பெற்றார் என்று சுப்ரமண்யா சாஸ்திரி சுட்டிக்காட்டியுள்ளார்: பிராட்டிசுக்கியா, யாஸ்காவின் நிருக்தா, இலக்கணப் பணிகள், முதலியன, அவை எசுட்டதிகிராம், மோயி-மியாலபு, உரியல், உரியால், உரியால்-வியூயால், உரியால்-வியூயால்-வியூயல்-ஐயல் பிரிவில் பிரதிபலிக்கின்றன. பி.எஸ். தொல்காப்பியத்தில் (PSS அறிமுகம் pp xv-xvi) உள்ள தமிழ் சூத்திரங்களாக மொழிபெயர்க்கப்பட்ட பல பிராட்டிசாக்கிய சூத்திரங்களுக்கும் சாஸ்திரி நம் கவனத்தை ஈர்த்துள்ளார். வேத மரபிலிருந்து தொல்காப்பியத்தைத் தழுவியதற்கு உதாரணமாக, சூத்திரம் 102 இல், ஒலிப்புகளின் தோற்றம் பற்றிய சூத்திரத்தையும் PSS சுட்டிக்காட்டியுள்ளது. அவர் தொல்காப்பியத்திலிருந்து பல சமஸ்கிருத சொற்களை வழங்கியுள்ளார், அவை சமஸ்கிருதத்திலிருந்து தழுவலின் தெளிவான எடுத்துக்காட்டுகளாகும். அவர் ஏற்கனவே கொடுத்ததைத் தவிர மேலும் பல சொற்கள் அடங்கிய பட்டியலைத் தருகிறேன்:

• அமரர்

• அவை (சபா)

• அவிப்-பாலி (ஹவிர்-பாலி)

• தெய்வம் (தெய்வம்)

• தேசம் (தேயம்)

• எமம் (க்ஷேமம்)

• காமம்

• கரணம்

• Kaṟpu (கல்பிதா)

• மண்டலம்

• Maṅgaḷam

• மாராயம்

• பட்டாய் (பட்டா)

• பாக்கம்

• பார்ப்பன பக்கம்

• பிண்டமோட்

• தானை (ஸ்தானம்)

• தாபடார்

• உலகம்

• உவமம்

• வடுவாய்

நூல் (உரை) என்ற கருத்தைக் கையாள்வது, தொல்காப்பியம் நூல், பிசி, முதுமொழி, மற்றும் மந்திரம் என பல்வேறு அமைப்புகளை வரையறுக்கிறது. மேலும், நூல் சூத்திரம், ஒட்டு, பாடலம் மற்றும் பித்தம் எனப் பிரிக்கப்பட்டுள்ளது. சமஸ்கிருதச் சொற்களான தமிழ்க் கவிதைகளில் உள்ள மந்திரம், சூத்திரம், ஒட்டு, பாடல் மற்றும் பிண்டம் போன்ற சொற்களைக் கவனியுங்கள்.

6.12. பொருளில் சமஸ்கிருதம்

தொல்காப்பியத்தின் பொருட்-அடிகாரம் முழுவதும் சமஸ்கிருத இலக்கியத்தை அடிப்படையாகக் கொண்டது. Poruḷ-atikāram இன் முதல் பகுதி ahat-tiṇai-iyal. அஹம் என்ற வார்த்தையானது உள் உணர்ச்சிகளைக் குறிக்கும் ஒரு சமஸ்கிருத வார்த்தையாகும், இதில் ஷ்ங்கரா என்பது உலகளாவிய ஈர்ப்பு மட்டுமல்ல, அனைவருக்கும் மகிழ்ச்சி அளிக்கிறது, அதே நேரத்தில் இரண்டாவது அத்தியாயம் புடம் என்பது அஹமின் இணையாகும். puṟam என்பது சமஸ்கிருத வார்த்தையாகும், இது "முன்" (அஹமின் எதிர்) அல்லது 'முன்' அல்லது, இன்னும் துல்லியமாக, 'வெளிப்புறம்' என்பதைக் குறிக்கும் "புரா" எனத் தோன்றும் "பிர" என்பதிலிருந்து பெறப்பட்டது. மோனியர் வில்லியம்ஸ் இந்த வார்த்தையின் பின்வரும் சமமான வார்த்தைகளை வழங்குகிறார்: zd “fra", ஜெர்மன் "vor", லத்தீன் "pro" மற்றும் ஆங்கிலம் "for". ஆகவே, "புடம்" என்ற சொல் "அஹம்" என்பதன் சரியான சமஸ்கிருதப் பிரதியாகும் என்பதும், அஹம் என்ற பிரிவுகள் அஹம் என்ற வகைப்பாட்டின் அடிப்படையில் அமைந்திருப்பதும், மோக்ரம், தர்மம், அர்த்தங்கள் ஆகியவற்றைக் கையாள்வதும் தெளிவாகிறது. நான்கு புருஷார்த்தங்கள், வெளிப்புற சுரண்டல்கள் என்றும் அழைக்கப்படுகின்றன.

சிலப்பதிகாரம் மற்றும் அதன் வர்ணனைகளில் அகக் கூத்து மற்றும் பூசக் கூத்து இரண்டு மடிப்புக் கூத்துகளாகக் கருதப்படும் 'இரு-வாகைக்-கூத்து' என நடனக் கலை இரண்டு பரந்த வகைகளாகப் பிரிக்கப்பட்டுள்ளது என்பதையும் சுட்டிக்காட்டலாம். இரண்டு திணைகள் அஹத்-திணை மற்றும் புத்தாட்-திணை ஆகியவை நாக வசனம் மற்றும் உலகியல் வசனத்தின் அம்சங்களை உள்ளடக்கியது என்பதையும் நினைவுபடுத்துவது பொருத்தமானது. அஹத்-திணை மற்றும் புத்தாட்-திணை வகைப்பாடு சமஸ்கிருத மரபிலிருந்து பெறப்பட்டது என்று நான் உறுதியாக நம்புகிறேன்.

6.13. சட்டப்பூர்வ திருமணம், ஒரு பிராமண அறிமுகம்

பொருட்டின் மூன்றாவது மற்றும் நான்காவது அத்தியாயங்கள் கறாவு மற்றும் கம்பு-இயல், திருமணத்திற்கு முந்தைய மற்றும் திருமணத்திற்குப் பிந்தைய நிறைவு பற்றிக் கூறுகின்றன. காமம், அர்த்தம், பொருள், பொருள் மற்றும் அம் (தர்மம்) இன்பம் என்று தொடங்குகிறது, இது சமஸ்கிருத ஆதாரங்களை அடிப்படையாகக் கொண்டது.

“இன்பமும் பொருளும் அறனும் என ஆங்கு

அன்போடு புணர்ந்த ஐந்திணை மருங்கில்

காமக்கூட்டம் காசும் கலை

மறையோர் தேயத்து மன்றல் எட்டனுல்

துறை அமை யாழ் துணைமையோர் இயல்பே” 3-3-1

கம்பு-இயலின் முதல் சூத்திரம் "கன்யா-தான" என்று தொடங்குகிறது, மணமகனின் கைகளில் பெண்ணைப் பரிசளிக்கிறது, இது வேத பிராமணரின் உருவாக்கம் என்று வெளிப்படையாகக் குறிப்பிடப்படுகிறது.

“கடுப்பு எனப்படுவது கரணமொடு புணர்தல் கொழுந்து மத்தபின் கீழ் அட்டியை

கொடைக்கு உழு மாடபினோர் கொடுக்க கொடுவடுவே”.

இந்த சூத்திரத்தில் பயன்படுத்தப்படும் "கரணம்" என்பது சட்ட நடவடிக்கைக்கான ஆவணத்தைக் குறிக்கிறது. அனைத்து திருமணங்களும் கிராம சபை மற்றும் திருமணத்தை நேரில் பார்த்த பெரியவர்களால் அங்கீகரிக்கப்பட்ட ஆவணத்தின் மூலம் பதிவு செய்யப்பட்டன. அதே அத்தியாயத்தில் அடுத்தடுத்து வரும் ஒரு சூத்திரம், சமூகம் பொய்யையும் கைவிடுவதையும் (பெண் மற்றும் அவளது சந்ததியினர்) கண்டபோது இது பிராமணர்களால் அறிமுகப்படுத்தப்பட்டது என்று அறிவிக்கிறது.

பொய்யும் வாழவும் தோணிய பித்தர்

ஐயர் யாத்தர் காரணம் எப்பா

வேத பிராமணர்கள் இந்த சட்டப் பாதுகாப்பைக் கொண்டுவந்தனர் என்பதற்கு இந்த சூத்திரம் ஒரு தெளிவான அறிகுறியாகும், இது ஒரு ஒழுங்கான தமிழ் சமூகத்திற்கான நாகரீக செயல்முறையாகும். இது ஏற்கனவே பிராமண சமுதாயத்தினரிடையே ஒரு பரவலான முறையாக இருந்தது. இந்த முறை வேத முறையின் அடிப்படையில் அறிமுகப்படுத்தப்பட்டதால், இது "மடயிய் வந்த மன?" (வைதிகி க்ரஹம்).

• உவமம்

• வடுவாய்

நூல் (உரை) என்ற கருத்தைக் கையாள்வது, தொல்காப்பியம் நூல், பிசி, முதுமொழி, மற்றும் மந்திரம் என பல்வேறு அமைப்புகளை வரையறுக்கிறது. மேலும், நூல் சூத்திரம், ஒட்டு, பாடலம் மற்றும் பித்தம் எனப் பிரிக்கப்பட்டுள்ளது. சமஸ்கிருதச் சொற்களான தமிழ்க் கவிதைகளில் உள்ள மந்திரம், சூத்திரம், ஒட்டு, பாடல் மற்றும் பிண்டம் போன்ற சொற்களைக் கவனியுங்கள்.



__________________


Guru

Status: Offline
Posts: 24768
Date:
Permalink  
 

6.14. பண்டைய தமிழ்நாட்டில் திருமணத்திற்கு முந்தைய செக்ஸ்

முதல் நூற்றாண்டு தற்போதைய சகாப்தத்திற்கு (கி.பி) ஒதுக்கப்பட்ட தமிழின் மிகப் பழமையான இலக்கணப் பணியான தொல்காப்பியம், திருமணத்திற்கு முந்தைய பாலினத்திற்கு ஒரு முழுமையான அத்தியாயமான “காவு-இயல்” அர்ப்பணிக்கப்பட்டுள்ளது. ஆனால், ஒரு ஆணும் பெண்ணும் தங்கள் விருப்பப்படி ஒன்றுசேரலாம் என்ற பிரபலமான நம்பிக்கைக்கு மாறாக, பழங்காலத் தமிழர்கள், மனித நடத்தையின் "கவிதை ஒன்றியம்" என்று விவரிக்கப்படும் நிலைகளில் ஒன்றுசேர்வதை நம்பினர், இது சட்டபூர்வமான திருமணத்தில் முடிவடைகிறது. அடிமைத்தனம்.

Kaḷavu என்ற சொல் திருடுதல் அல்லது திருடுவதைக் குறிக்கிறது, எனவே Kaḷavu iyal என்பது "திருட்டுத்தனமான ஒன்றியம்" என்ற அத்தியாயத்தைக் குறிக்கிறது மற்றும் பொதுவில் செய்ய முடியாததைக் குறிக்கிறது. திருமணத்திற்கு முந்தைய இணைவைக் குறிக்கும் வார்த்தையே அது அங்கீகரிக்கப்பட்ட நடத்தை அல்ல என்பதைக் காட்டுகிறது. அது ரகசியமாக இருக்கும் வரை அது அவர்களின் விவகாரமாக இருக்கலாம் ஆனால் அது பொது மக்களுக்கு தெரிந்தவுடன், அது சட்டப்பூர்வ திருமணமாக மாற்றப்படும் வரை அதற்கு சட்ட அங்கீகாரம் இல்லை. இது புதிதாக உருவாக்கப்பட்ட கல்பிதா என்ற வார்த்தையிலிருந்து எழுகிறது. தொல்காப்பியத்தில் உள்ள காதல் மற்றும் கம்பு பற்றிய அத்தியாயங்கள், இலக்கணப் பணியாக இல்லாமல் சட்டப் புத்தகமாக நடத்தப்பட வேண்டிய சட்ட வாழ்க்கை நெறிமுறையை கிட்டத்தட்ட வழங்குகின்றன. தொல்காப்பியத்தின் சட்டத் தன்மை தமிழ் அறிஞர்களால் இன்னும் அங்கீகரிக்கப்படவில்லை.

தொல்காப்பியத்தில் உள்ள இரண்டு முக்கியமான சூத்திரங்கள் தற்போதைய சூழலில் பொருத்தமானவை. ஒரு சூத்திரம் சட்டபூர்வமான திருமணம் (கம்பு) என்றால் என்ன என்பதை வரையறுக்கிறது. தொல்காப்பியர் இதன் பொருள் "சட்டப்படியான ஒருவரால் மணமுடித்து, சட்டப்படி உரிமையுள்ள இளைஞரால் ஏற்றுக்கொள்ளப்பட்ட மணமகள் அவர்கள் சட்டப்படி ஒன்றுபடுவதற்காக".

“கம்பு எனப் படுவது கரணம் ஓடு புனற கோளற்குறி மரபினோர் கிழவனும் கிளத்தியை கொடைக்குறி மரபினோர் கொடுப்பா, கொல்வதுவே”

தொல்காப்பியம் துல்லியமான சட்டக் கலைச்சொற்களைக் கொண்டிருப்பதால், அது சட்டப் புத்தகமாகக் கருதப்பட வேண்டும் என்பதை மேலே உள்ள வரையறை காட்டுகிறது. இந்த சூத்திரத்தில் உள்ள கரணம் என்ற சொல் "சட்ட நடவடிக்கைக்கான எழுதப்பட்ட கருவி" என்பதைக் குறிக்கும் ஒரு முக்கியமான சட்டச் சொல்லாகும். இந்த வார்த்தை பல இடைக்கால Cōḻa கல்வெட்டுகளில் "சட்ட நடவடிக்கைக்கான எழுதப்பட்ட கருவியாக" பயன்படுத்தப்படுகிறது. கிராம அளவில் சட்டப்பூர்வ ஆவணங்களைத் தயாரிக்கத் தெரிந்தவர்கள் சமீப காலம் வரை காரணத்தன் அல்லது கர்ணம் என்று அழைக்கப்பட்டனர். "அக்னியின் உடனடி முன்னிலையில், சாட்சியாக வேத மந்திரங்களுடன் கூடிய சடங்கு" என்று சொல்லப்பட்ட ஒரு பொருள், இடைக்காலத்தில் ஒரு வர்ணனையாளரான நாச்சியாற்றியார் இந்த செயலை ஓரளவு மட்டுமே உள்ளடக்கியது. உண்மையில், இது மத அர்த்தத்திற்கு அப்பாற்பட்டது மற்றும் அடிப்படையில் ஒரு சட்டபூர்வமான சொல். எனவே, கம்பு-இயல் என்று குறிப்பிடப்பட்டுள்ள சூத்திரத்தில் கரணமோடு பூணர என்ற சொல், "சட்டப்பூர்வமாக ஒன்றிணைக்க அங்கீகரிக்கப்பட்டது" என்பதைக் குறிக்கிறது. பண்டைய தமிழர்கள் தங்கள் திருமணங்களை எழுத்துப்பூர்வ ஒப்பந்தத்துடன் பதிவு செய்யும் முறையைக் கொண்டிருந்தனர் என்பதை இது காட்டுகிறது. மணமகன் மற்றும் மணமகளின் சட்டப்பூர்வ பெற்றோர்கள், அவர்களின் நெருங்கிய உறவினர்கள் மற்றும் ஊர் பெரியவர்கள் தலைமையிலான கிராம சபை கலந்துகொண்டு, பிராமண பாதிரியார் மற்றும் அங்கீகரிக்கப்பட்ட அனைவரும் ஒப்பந்தத்தில் கையெழுத்திட்ட அத்தகைய பழமையான அமைப்பு இன்றும் உள்ளது. கிராம பதிவேடு அலுவலகத்தில் டெபாசிட் செய்ய வேண்டும். இந்த செயல் அனைத்து இந்து திருமணங்களிலும் "முஹூர்த்த பத்திரிகா" என்று அழைக்கப்படுகிறது. சட்டப்பூர்வ பத்திரம் இல்லாமல், பண்டைய தமிழ் பாரம்பரியத்தின்படி திருமணம் சட்டப்பூர்வமானது அல்ல.

தொல்காப்பியத்தின் மற்றொரு சூத்திரம் கூறுகிறது, இந்த அமைப்பு சமூகத்தில் பொய்யும் குற்றமும் தோன்றியபோது பிராமணர்களால் குறியிடப்பட்டு அறிமுகப்படுத்தப்பட்டது (முந்தைய வடிவம் கடுவு - திருமணத்திற்கு முந்தைய சங்கம்).

பொய்யும் வாழவும் தோணிய பித்தர்

ஐயர் யாட்டார் காரணம் என்ப

ஒரு ஆணும் பெண்ணும் பழங்குடி வாழ்வில் ஒன்றாக வரலாம், ஏனென்றால் பழங்குடி ஆண் பொய் சொல்ல மாட்டான். அவர் தனது வார்த்தையை மீறுவதை விட தனது உயிரை தியாகம் செய்வார். அதேபோல் பழங்குடியினர் நிலையில் குற்றம் தெரியவில்லை. ஆனால், சமூகத்தில் பொய்யான முகமூடியும் குற்றமும் தோன்றியபோது, சட்டத்தின் பாதுகாவலர்களாக இருந்த பிராமணர்கள் (ஐய்யர்), திருட்டுத்தனமான சங்கம் தொடர்ந்தால், பெண்களும் குழந்தைகளும் மோசமாகப் பாதிக்கப்படுவார்கள் என்பதைக் கண்டறிந்தனர். எனவே, தம்பதியரை திருமண பந்தத்தில் பிணைக்க சட்டம் இயற்றினர். ஆண்கள் பலாத்காரம் மற்றும் பிற குற்றங்களைச் செய்ய முனைகிறார்கள் மற்றும் பொய்களைச் சொல்லி தப்பித்தார்கள், அதன் விளைவுகளை ஏழைப் பெண்கள் தாங்க வேண்டியிருந்தது. மணமகன் மணமகனுக்கு அவளது சகவாசம் தேவைப்பட்டால் அவளை (பாதுகாப்பாகா) பாதுகாக்க ஒரு சமூகக் கடமையாக திருமணம் திணிக்கப்பட்டது. திருட்டுத்தனமான காழ்ப்புணர்ச்சியால் கருத்தரித்த பெண்கள் சமூகத்தில் வாழ்நாள் முழுவதும் கேலிக்குரியவர்களாக இருப்பார்கள், மேலும் கண்ணியத்துடனும் வாழ்வாதாரத்துடனும் காப்பாற்றப்பட வேண்டும். திருட்டுத்தனமான தொழிற்சங்கத்தில் பிறந்த குழந்தைகளை அவர்கள் பெரியவர் அடையும் வரை வளர்க்க வேண்டும், மேலும் மனிதன் தனது பொறுப்பிலிருந்து தப்பிக்க முடியாது. மேலும், உளவியல் ரீதியாக, சட்டவிரோத கருத்தரிப்பால் பிறக்கும் குழந்தைகள் பொதுவாக காலப்போக்கில் அலைந்து திரிந்து, சமுதாயத்திலும் நாகரீக வாழ்விலும் துன்பம் மற்றும் அராஜகத்தை தலைமுறைகளாக உருவாக்கும். தென்னிந்தியாவில் உள்ள சில மலைவாழ் பழங்குடியினரிடையே திருமணத்திற்கு முந்தைய பாலுறவு இன்றுவரை நடைமுறையில் உள்ளது. சட்டப்பூர்வ திருமணங்களில் மக்கள் வலியுறுத்துவது எந்த ஒரு மதத்திற்கும் பிரத்தியேகமானது அல்ல, ஏனென்றால் உலகில் எந்த மதமும் பொதுவில், திருட்டுத்தனமான சங்கத்தை அங்கீகரிக்கவில்லை.

ஆனால் விபச்சாரிகள் மற்றும் அவர்களது குழந்தைகளைப் போலவே இது மற்றொரு மாற்றத்தையும் கொண்டிருந்தது. பண்டைய காலங்களில், நடனப் பெண்கள் (எல்லோரும் இல்லை) பொதுவாக விபச்சாரிகள். அவர்கள் திருமணத்தின் சட்டப்பூர்வ பத்திரத்தின் சட்ட நெறிமுறைகளை கொண்டிருக்கவில்லை. இருப்பினும், அவர்களின் குழந்தைகளுக்கு சில தொழில்களில் ஈடுபட முன்னுரிமை உரிமை வழங்கப்பட்டது. 17 முதல் 19 ஆம் நூற்றாண்டில் தோன்றிய தமிழில் விறலி விடு தூது என்ற இலக்கிய அமைப்பில் நாடக கணிகையர் (நடிகைகள்) என்றும் அழைக்கப்படும் விபச்சாரிகளின் உரிமைகள் மற்றும் நீதிமன்றத்தின் பங்கு குறிப்பிடப்பட்டுள்ளது. இது போன்ற நூல்கள் பல தயாரிக்கப்பட்டாலும், உயர் சாதி ஆணொருவன் நடனமாடும் பெண்கள் இல்லத்திற்குச் செல்வதும், புத்திசாலிப் பெண் அவனது சொத்துக்கள் அனைத்தையும் இழந்ததும் அவனைத் தன் வீட்டை விட்டுத் தூக்கி எறிவது போன்ற ஒரே மாதிரியான வடிவத்தைக் கொண்டிருந்தன. மனிதன் கிராம நீதிமன்றத்திற்கு செல்கிறான். நடன நடிகை தனது பணத்தை எடுத்ததாக திட்டவட்டமாக மறுத்தார், இது அப்பட்டமான பொய். அவர்களுக்கு திருமண முறை இல்லாததாலும், அவர்கள் நடிப்பதற்குப் பெயர் பெற்றவர்கள் என்பதாலும் அவரைத் தங்க வைக்க சட்டப்பூர்வக் கடமை எதுவும் இல்லை என்று கிராம நீதிமன்றம் அவரிடம் கூறியது. கண்ணியமான குடும்பத்தில் ஒரு கற்றறிந்த மனிதராக அவர் தனது செயலின் விளைவுகளை அறிந்திருக்க வேண்டும், அதனால் தீர்ப்பு நடிகைக்கு சாதகமாக வந்தது. அவரது நடத்தையால் கோபமடைந்தாலும், அவரைத் தூக்கி எறியாமல், குடும்பப் பெண்ணாக அவரைப் பார்த்துக் கொள்ளுங்கள் என்று தனது வீட்டிற்குத் திரும்பிச் செல்லுமாறு பெரியவர்கள் அவருக்கு அறிவுறுத்தினர். தமிழ் இலக்கியத்தில் உள்ள இந்த நிகழ்வுகள், திருட்டுத்தனமான திருமணத்திற்கு மாறாக, சட்டபூர்வமான திருமணத்தை வலியுறுத்துவது பல நூற்றாண்டுகளின் மனித அனுபவத்தின் விளைவாகும், மேலும் தமிழ் சமூகத்தின் கற்றறிந்த மனிதர்கள் அவர்களால் பயனடைந்தனர்.

நாட்டிய சாஸ்திரம் என்ற நாடகக் கட்டுரையில் உள்ளதைப் போல பாவங்கள் மற்றும் ரசங்களை உணர்தல் ஆகியவற்றுடன் மெய்ப்பாட்டு-இயல் என்று பெயரிடப்பட்ட பொருட்-இயலின் அதே பகுதியில் உள்ள மற்ற அத்தியாயம் கையாளப்படுகிறது. இதேபோல், மழபு-இயல், உவம-இயல் போன்றவை வடக்கு மற்றும் தெற்கு மரபுகளின் ஒருங்கிணைப்பை முழுமையாக பிரதிபலிக்கின்றன.

 



__________________


Guru

Status: Offline
Posts: 24768
Date:
Permalink  
 

6.15 தொல்காப்பியம் மற்றும் நாடகக் கோட்பாடுகள்

தொல்காப்பியத்தின் பொருட்-அடிகாரத்தின் 1 மற்றும் 2 பிரிவுகளைத் தவிர, மற்ற பகுதிகள் சமஸ்கிருத மூலங்களிலிருந்து எடுக்கப்பட்டவை என்பதை ஜான் மார் ஏற்கனவே நம் கவனத்தை ஈர்த்துள்ளார்.

“பொறு-அடிகாரத்தின் முதல் இரண்டு பிரிவுகள் தமிழின் இலக்கியத்திற்கே உரிய பல அம்சங்களை உள்ளடக்கியதாகத் தோன்றுகிறது. இந்த பிரிவுகள் 3 முதல் 6 வரை (காளவியல் மற்றும் பொருளியல்) அவர்கள் விரிவுபடுத்தும் போது, சமஸ்கிருத நூல்களில் நிறைய விஷயங்களைக் காணலாம். ஆறு மற்றும் ஏழு பகுதிகள் தொல்காப்பியம், பொருட்-அதிகாரம் ஆகியவற்றில் பிற்காலச் சேர்த்தல்களாகவோ அல்லது இடைச்செருகல்களாகவோ இருக்கலாம், அவை வியத்தகுக் கோட்பாட்டின்படி மற்றும் அதன்படி நடத்துகின்றன..." (ப.9-10).

ஆனால், நான் காட்டியது போல், முதல் இரண்டு அத்தியாயங்களான ஈட்டு-அதிகாரம் மற்றும் கோள்-அதிகாரம் ஆகியவை சமஸ்கிருதம் மற்றும் பிராக்ருத மூலங்களிலிருந்தும் பெறப்பட்டவை, மேலும் அகட்-திணை மற்றும் புத்தாடை-திணை ஆகியவை நாடக மற்றும் நடன மரபுகளைக் கையாளுகின்றன. பரத நாட்டிய சாஸ்திரத்தில் காணப்படும் தொல்காப்பியத்தை முழுவதுமாக எடுத்துக்கொள்ள வேண்டும். இதில் காணப்படும் அனைத்துப் பொருட்களும் ஒரே மாதிரியான தோற்றம் கொண்டவை மற்றும் எதையும் பின்னர் அல்லது இடைக்கணிப்பு என்று கருத முடியாது. தொல்காப்பியம் கி.மு. 3ஆம் நூற்றாண்டு போன்ற மிக ஆரம்ப காலக் கட்டுரை அல்ல, ஆனால் 1ஆம் அல்லது 2ஆம் நூற்றாண்டைச் சேர்ந்ததாகக் கருதலாம். CE

6.16. பரதரின் நாட்டிய சாஸ்திரம் மற்றும் தமிழ்

ஒரு பரதத்தின் நாட்டிய சாஸ்திரம், இரண்டாயிரம் ஆண்டுகளுக்கும் மேலாக இந்திய கலை மற்றும் கலாச்சாரத்தில் தாக்கத்தை ஏற்படுத்திய நடனம் மற்றும் நாடகக் கருப்பொருள்களின் பல்வேறு அம்சங்களைக் குறியீடாக்கும் ஆரம்பகால நூல்களில் ஒன்றாகும். அதன் கலவையின் தேதி துல்லியமாக அறியப்படவில்லை, ஆனால் அறிஞர்கள் இது கணிசமான பழமையானது என்று நம்புகிறார்கள், இது பாணினியை விட சில காலம் தாமதமானது, ஆனால் பாஷ்யகார பதஞ்சலிக்கு முந்தையது, சுமார் 3 ஆம் நூற்றாண்டு. பொ.ச.மு. அசலில் சில சேர்த்தல்கள் இருந்திருக்கலாம், ஆனால் எது அசல், எது இல்லை என்பதை இந்த கட்டத்தில் தீர்மானிக்க முடியாது. தமிழனைப் பொறுத்த வரையில், பரதம் மற்றும் அவரது படைப்புகள் பற்றிய மூன்று முக்கிய குறிப்புகளை நான் மேற்கோள் காட்டலாம். பரதத்தைப் பற்றிய ஆரம்பகால கல்வெட்டுக் குறிப்பு மாமல்லபுரத்தில் உள்ள பல்லவ இராஜசிம்மரின் கல்வெட்டில் காணப்படுகிறது, அதில் அவர் பரதனின் பெயரை நடனம் மற்றும் இசை, நட்டம், கீதை மற்றும் வாத்யாவின் அனைத்து அம்சங்களிலும் தேர்ச்சி பெற்றவர் என்று குறிப்பிட்டுள்ளார்.

“யதி ந விதாதா பரதோ ந ஹரிர் நாரதோ ந வா ஸ்கந்தঃ போதும் க இவ ஸமர்தঃ ஸங்கீதம் கலகலஸ்ய”

இந்த வசனம் சிவன் மற்றும் காலகால என்ற பட்டம் பெற்ற ராஜசிம்மனைக் குறிக்கும் ஸ்லேஷமாகும். "பிரம்மா, பரதன், ஹரி (விஷ்ணு), நாரதர் அல்லது ஸ்கந்தன் இல்லையென்றால், சிவன் (ராஜசிம்மனின்) நடனம், கலகல கலையை யாரால் புரிந்து கொள்ள முடியும்?" என்று வசனம் கூறுகிறது. நடனக் கலையில் தேர்ச்சி பெற்றவர்கள் அனைவரும் சிவன் / ராஜசிம்ஹாவின் சாதனையைப் பாராட்டக்கூடிய நடனத்தில் வல்லுநர்கள் என்று அது அறிவுறுத்துகிறது. பிந்தையவர் சுமார் 690 முதல் 728 வரை ஆட்சி செய்தார். எனவே, சுமார் 700 CE வாக்கில், பரதன் தமிழ்நாட்டின் நடன நாடகக் கலையின் தலைசிறந்தவராகக் கருதப்பட்டார்.

இராஜசிம்மனுக்கு நூறு ஆண்டுகளுக்கு முன்பு, பல்லவப் பேரரசர் மகேந்திரன் சமஸ்கிருதத்தில் "மட்டவிலாச-பிரஹாசனம்" (நையாண்டி) என்ற நாடகத்தை எழுதினார். மகேந்திரன் இந்த நாடகத்தின் அழைப்பு வசனத்தில் நான்கு வகையான அபிநயங்களைக் குறிப்பிடுகிறார், பாஷா, வேஷம், வபுக்ரியா மற்றும் குண அபிநயங்கள். இந்த அம்சங்கள் தமிழ் நாட்டில் பரதரின் நாட்டிய பாரம்பரியத்தின் செல்வாக்கை விளக்குகின்றன.

மகேந்திர பல்லவரின் சமகாலத்தவரான துறவி அப்பரின் ஒரு வசனம் இதை மேலும் உறுதிப்படுத்துகிறது. கால்கள் மற்றும் கைகளின் அழகிய அசைவுகளை ஒன்றிணைப்பது ("ஹஸ்த பாத சமயோகஹ் நர்த்தஸ்ய கரணம் பவேத்" - பரதம்) என அவர் Nṛtta (தூய நடனம்) வரையறுக்கிறார். பரதத்தின் இந்த வரையறைக்கு அப்பார் கிட்டத்தட்ட ஒரு தமிழ் மொழியாக்கத்தை "காதலோடு திருவிரலால் கரணம் செய்து தான் ஆடுமே" என்று வழங்குகிறார். காதல் என்பது காலுக்காகவும், பரதத்தின் ஹஸ்தத்திற்காக வைரலாகவும் நிற்கிறது. 600 CE க்கு முன்பே தமிழர்களிடையே பரத பாரம்பரியம் நன்கு நிலைநிறுத்தப்பட்டது என்பதைக் காட்டும் பரதத்தின் பழமொழியின் ஆரம்பகால தமிழ் மொழிபெயர்ப்பாகும்.

குறிப்பாக கோவில்களில் பரதரின் பணியின் முக்கியத்துவத்தை வெளிக்கொணர மற்றொரு முக்கிய ஆதாரம் தமிழ் நாட்டில் உள்ள செல்வாக்குமிக்க ஆகமங்களில் ஒன்றான காமிகாகம் ஆகும். நாளின் பல்வேறு பகுதிகளில் சிவாலயங்களில் நடக்கும் வழிபாட்டு முறைகள், சாந்தி, இதில் பரதன் விதித்தபடி சடங்கின் ஒரு பகுதியாக "பரதோக்தம் யதா நৃத்தம் சந்தீம் ப்ரதி சுகராயேத்" என்று நடனம் வாசிக்கப்பட வேண்டும் என்று குறிப்பிடுகிறது. பரதரின் நடனம் அனைத்து கோயில் சடங்குகளிலும் ஒரு பகுதியாக இருந்தது. காமிகாகமத்தின் தேதி தெரியவில்லை, ஆனால் இது 28 முக்கிய சிவ ஆகமங்களின் பட்டியலுக்கு தலைமை தாங்குவதால், இன்றுவரை பரவலாக நடைமுறையில் உள்ளதால், இது நிச்சயமாக அறியப்பட்ட ஆரம்பகால ஆகமங்களில் ஒன்றாகும்.

6.17. சிலப்பதிகாரத்தில் பரதனின் விருத்தி

இந்த சான்றளிக்கப்பட்ட ஆதாரங்களுக்கு மிகவும் முந்தையது சிலப்பதிகாரம், இந்த நாட்டிய நாடகத்தின் கருப்பொருளாக அமைந்த ‘மாதவியின் நடனத்தில்’ ஒரு அத்தியாயம் முழுவதையும் நடனமாட அர்ப்பணித்த மாபெரும் தமிழ்ப் படைப்பாகும். சிலப்பதிகாரம் அடிப்படையில் ஒரு நாடக அமைப்பு என்பதை வேறு இடத்தில் காட்டியுள்ளேன்.

இந்த படைப்பை முழுமையாகப் புரிந்துகொள்வதற்கு நடனக் கட்டுரைகள் பற்றிய அறிவு அவசியம், இது ஒரு காவியம் என்பதற்குப் பதிலாக நாடக இலக்கியம் என்று சரியாகக் கூறப்பட வேண்டும். இந்த உரையில் பரதனின் தாக்கம் குறித்து தொகுதிகள் எழுதப்படலாம், ஆனால் அதிலிருந்து ஒரு அம்சத்தை மட்டுமே நான் மேற்கோள் காட்டுகிறேன். பரதம் ஒரு அத்தியாயத்தில் நான்கு வகையான விருத்திகளுடன் (அத்தியாயம் 22) வியத்தகு நடிப்பில் பயன்படுத்தப்பட வேண்டிய பாணிகளைக் கையாள்கிறது. விருத்தி என்பது உணர்ச்சிகரமான சூழ்நிலைகளுக்கு ஏற்ற வார்த்தைகள் மற்றும் சைகைகளின் வெளிப்பாடு பாணியாகும். இவை பாரதி, ஆராபதி, சாத்வதி, கைசிகி என வகைப்படுத்தப்பட்டுள்ளன, அவற்றில் மூன்று சிலப்பதிகாரத்தில் குறிப்பிடப்பட்டுள்ளன. சம்ஸ்கிருதத்துடன் பேச்சுக்கு முதன்மையான இடத்தை வழங்கும் ஒரு கலவை பாரதி என்று அழைக்கப்படுகிறது. ஆரபதி முக்கிய கதாபாத்திரத்தின் துணிச்சலான சுரண்டல்களை வலியுறுத்துகிறது. கைசிகி முக்கியமாக பெண் நடனக் கலைஞர்களால் பணியமர்த்தப்படுகிறார், அதே சமயம் சாத்வதிகள் குணங்களைப் பயன்படுத்துகின்றனர். சிலப்பதிகாரம் புகழாரம், மதுரைக் காண்டம், வஞ்சி காண்டம் என மூன்றாகப் பிரிந்திருப்பது தெரியவருகிறது. ஒவ்வொரு காண்டத்தின் முடிவிலும், இளங்கோ அழிகன் ஒவ்வொரு காண்டத்திலும் உள்ள அத்தியாவசிய கூறுகளை "காட்டுறை" என்று அழைக்கிறார், இது காண்டத்தின் கோலமாக செயல்படுகிறது. புகழாரத்தின் முடிவில், "பாரதி விருத்தி" என்று காட்டுறை அறிவிக்கிறார்.

பரந்திசை மேவிய பாரதி விருத்தி (ப.265

மதுரைக் காண்டத்தின் காட்டுரை, ஆரபத்தி, சாத்வதி என இரண்டு விருத்திகளைப் பயன்படுத்தியதாகக் கூறுகிறது. மூன்றாவது காண்டத்தில் கைசிகி விருத்தியின் பெயர் குறிப்பிடப்படவில்லை. பாரதியின் நால்வகை (பாணிகள்) பரதம், ஆராபதி மற்றும் உரையில் குறிப்பிடப்பட்டுள்ளது. பரதரின் நாட்டிய சாஸ்திரம் பற்றிய அறிவு இல்லாமல் இந்த அத்தியாயங்களை விளக்குவது கடினமாக இருக்கும்.

6.18 இருவகைக் கூத்து

சிலப்பதிகாரத்தில் இருவகைக் கூத்து எனக் குறிப்பிடப்பட்ட ஜோடிகளாகத் தொகுக்கப்பட்ட பல்வேறு நடனப் பள்ளிகள் இருந்தன. அவை பின்வருமாறு பட்டியலிடப்பட்டுள்ளன:

• சாந்திக்-கூத்து மற்றும் வினோதக்-கூத்து

• வாசைக்-கூத்து மற்றும் புகழ்-கூத்து

6.19. ஆரியக் குத்து மற்றும் தமிழ்க்கூத்து, வெட்டியாள் மற்றும் பொதுவியல், முதலியன.

காவியமான சிலப்பதிகாரத்தில் உள்ள அஹக்-கூத்து மற்றும் புடக்-கூத்து இந்த ஜோடி நடனங்கள் அனைத்திலும் தமிழ் மற்றும் சமஸ்கிருதத்தின் மகிழ்ச்சியான கலவையை விளக்குகிறது. மஹ்தவி திறமையான ஒரு ஜோடி, ஆர்யக்-கூத்து மற்றும் தமிழ்-கூத்து, சமஸ்கிருதப் பள்ளிக்கான ஆரியக்-கூத்து மற்றும் பிராந்திய பள்ளிக்கான தமிழ்-கூத்து என குறிப்பிடப்பட்டுள்ளது. மாதவி தனது அரங்கேற்றம், சாந்திக்கூத்து மற்றும் விநோதக் கூத்து ஆகியவற்றில் சித்தரிக்கப்பட்டதாக வர்ணனையாளர் கூறுகிறார். சாந்திக் கூட்டத்தின் பல்வேறு அம்சங்களில் ஒன்று "கொக்கம்" என்று அழைக்கப்பட்டது. கொக்கத்தில் பரதன் தனது நாட்டிய சாஸ்திரத்தில், அத்தியாயம் 4 இல் வகைப்படுத்திய 108 கரணங்களைக் கொண்டுள்ளது. இந்தக் கரணங்கள் தஞ்சை பெரிய கோவிலிலும், சிதம்பரம் நடராஜர் கோயிலிலும், பிரபலமாகிய குமண்டகாணியில் உள்ள சாரங்கபாணி கோயிலிலும் சித்தரிக்கப்பட்டுள்ளன. ṭu. சுத்த நடனம் என்றும் அழைக்கப்படும் கொக்க நடனம், அடிப்படையில் பரதரின் நடனம் என்பதும், சிலப்பதிகாரத்தின் காலத்திலேயே தமிழ் மரபுடன் பிரிக்க முடியாத வகையில் பின்னிப்பிணைந்துள்ளது என்பதும் குறிப்பிடத்தக்கது. தமிழ்நாட்டின் நடன வடிவம் 'பரத நாட்டியம்' என்ற சொல்லால் உலகம் முழுவதும் அறியப்படுவதற்கு இவ்வளவு நீண்ட கால ஒருங்கிணைப்பு முக்கியக் காரணம்.



__________________


Guru

Status: Offline
Posts: 24768
Date:
Permalink  
 

6.20. பரதரின் மொழியியல் சிகிச்சை

பரதரின் நாட்டிய சாஸ்திரம் நடனம் மற்றும் நாடக நிகழ்ச்சியின் இலக்கணத்துடன் மட்டும் நின்றுவிடாமல், எழுத்து, கவிதை, மொழி மற்றும் பிற கோட்பாடுகள், அலங்காரங்கள், நடை, நாடகம், வாழ்க்கை முறை மற்றும் பல்வேறு மொழி மனிதர்களின் நடத்தை ஆகியவற்றின் இலக்கணத்தைக் கையாள்கிறது. கிளாசிக்கல் மொழி, பேசும் உரையாடல்கள், வெளிநாட்டு வார்த்தைகள் போன்றவற்றைப் பற்றிய குறிப்பிடத்தக்க தகவல்கள் கிடைக்கின்றன. இவை சமூகத் தொடர்பு உட்பட பல அத்தியாயங்களில் கையாளப்படுகின்றன. வியக்கத்தக்க வகையில், சிலப்பதிகாரம் இறுதியில் “நூல் கத்துறை” என்று அழைக்கப்படுவதன் கீழ் சுருக்கமாகக் கூறுகிறது, இது “எழுத்து”, “கோல்” மற்றும் “போருட்” பற்றிய நாட்டிய சாஸ்திரத்தின் உள்ளடக்கங்களின் அதே வரிசையில் முழு உரையின் சுருக்கமாகும். முந்தைய இரண்டில் இருந்து எழுகிறது, மீட்டர்கள் மற்றும் பின்னர் பொருளை அஹம் மற்றும் பூசம்- மற்றும் இசை, ராகங்கள், தாளம், நாடகம் மற்றும் நாடகம் எனப் பிரித்தல், இவை அனைத்தும் மகிழ்ச்சியுடன் ஒன்றாக பிணைக்கப்பட்டுள்ளன, கண்ணாடியின் பிரதிபலிப்பாக இந்த காட்டுரையின் விமர்சனப் பகுப்பாய்வின்படி, சிலப்பதிகாரம் பரதரின் நாட்டிய சாஸ்திரத்துடன் இணைகிறது.

தமிழுக்கும் சமஸ்கிருத மரபிற்கும் இடையே உள்ள தொடர்பை நாம் ஏற்கனவே தொல்காப்பியத்தில் பார்த்தோம். தொல்காப்பியம் நடன மரபை பெரிதும் நோக்கியது என்பதை சிலப்பதிகாரத்தின் கோலம் தெளிவாகக் காட்டுகிறது.

தொல்காப்பியம் நாக வாழ்வுக்கும் உலகியல் மொழிக்கும் கேன்வாஸ் வழங்குவதைக் கண்டோம். துரதிர்ஷ்டவசமாக தொல்காப்பியத்தின் கவிதை மரபு அதன் நடன நெறிமுறைகளுக்காக ஆராயப்படவில்லை அல்லது மொழியின் இலக்கணத்திற்காக நாட்டிய சாஸ்திரம் ஆராயப்படவில்லை. பரதரின் நாட்டிய சாஸ்திரத்தில் சேர்க்கப்பட்டுள்ள இலக்கணக் கோட்பாடுகளின் சில மொழியியல் அமைப்புகளை தமிழ் மரபுடன் ஒப்பிடுவதற்கு முன்மொழியப்பட்டது.

பரதனின் நாட்டிய சாஸ்திரம் 14-23 அத்தியாயங்களில் எழுத்து, வார்த்தைகள், அவற்றின் பொருள் மற்றும் கவிதை மரபுகள் ஆகியவற்றைக் கையாள்கிறது. நடன தயாரிப்புகள் அடிப்படையில் இரண்டு வகைகளாகப் பிரிக்கப்படுகின்றன, சுகுமார மற்றும் அவித்த, அதாவது, அஹம் மற்றும் புடம். முந்தையது மென்மையான மற்றும் நுட்பமான கருப்பொருள்கள் மற்றும் அசைவுகளை அடிப்படையாகக் கொண்டது, பிந்தையது ஆக்ரோஷமான மற்றும் தீவிரமான கருப்பொருள்கள் மற்றும் செயல்களைக் கொண்டுள்ளது (Ch.14)

6.21. தொல்காப்பியத்தில் நாட்டிய தர்மி மற்றும் லோக தர்மி

பின்னர், நாட்டிய சாஸ்திரம் நாட்டிய தர்மி மற்றும் லோக தர்மி என்றால் என்ன என்பதை வரையறுக்கிறது. நாட்டிய தர்மி என்பது, அதிக உடல் அசைவுகள் (பாவாஸ்) ஆலோசனைகள் மற்றும் உணர்ச்சிகளை வலியுறுத்தும் ஒரு முறையாக வரையறுக்கப்படுகிறது, ஏனெனில் நாடகம் நடனத்தின் சிறப்பியல்பு அம்சங்களையும், ஆலங்காரங்களுடன் (அணிகள்) கவிதைகளையும் பயன்படுத்துகிறது. இவை சிறந்த இசை மற்றும் தாள இசைக்கருவிகளுடன் பயன்படுத்தப்படுகின்றன, இவை அனைத்தும் நன்கு ஒழுங்கமைக்கப்பட்ட வடிவத்தில் பயன்படுத்தப்பட்டு பார்வையாளர்களுக்கு உணர்வுபூர்வமாக கொண்டு செல்லப்படுகின்றன, அவை நாட்டிய தர்மி என்று அழைக்கப்படுகின்றன. பிந்தையது, அதாவது லோக தர்மி, நாம் யதார்த்தமான விளக்கக்காட்சி என்று அழைக்கலாம்.

தொல்காப்பியம், முன்பு குறிப்பிட்டது போல், அஹத்-திணை என்ற அத்தியாயத்தில் நாக வசனம் மற்றும் ருஉலகியல் வசனம் பற்றி பேசுகிறது. இந்த அத்தியாயத்தின் ஆய்வு, அத்தியாயத்தில் விவரிக்கப்பட்டுள்ள அனைத்தும் யதார்த்தமான இயற்றுதல் (உலகியல் வசனம்) அல்லது நடன உருவாக்கம் (நாடக வசனம்) ஆகியவற்றிற்கான சூழலை உணர்ந்துகொள்ள நாடக அரங்கில் ஏற்றுக்கொள்ளப்பட வேண்டிய மரபுகள் என்பதைக் குறிக்கிறது. இந்த மாநாடுகள் பார்வையாளர்களின் மனதில் நடக்கும் செயலின் சூழலை கொண்டு வர வேண்டும். நிலப்பரப்பை குறுஞ்சி, முல்லை, மருதம் மற்றும் நெய்தல் என நான்கு பகுதிகளாகப் பிரிப்பது (மற்றும், ஐந்தாவது, பாலை) இதில் அஹம் தீம் இயற்றப்பட்டுள்ளது. நாட்டிய சாஸ்திரத்தில் (1) மலைப்பாதை (கிரி), (2) வன நிலம் (வன), (3) கரையோர (வர்ஷா) மற்றும் (4) குடியேறிய நிலம் என நான்காகப் பிரிப்பது இந்த விஷயத்தில் ஆர்வமூட்டுவதாகும். நிலம் (நகர்).

“நகரே வா வனே வாபி வர்ஷே வா பர்வதேபி வா

யத்ர வர்தா ப்ரவர்ததே தத்ர காக்ஷ்யம் விதியதே

இந்த நான்கு மடங்கு நிலப்பரப்புகளாக மேடை பிரிக்கப்படுவது காக்ஷி-பார்தி என்று அழைக்கப்படுகிறது. ஒரு நிலப்பரப்பின் கருத்தை மரபுவழியாக வெளிப்படுத்த மேடையின் ஒரு பகுதி ஒரு நிலப்பரப்புடன் அடையாளம் காணப்பட்டது. தொல்காப்பியம் இதே சூழலியல் பிரிவை எடுத்து குறிஞ்சி, முல்லை, மருதம், நெய்தல் என்று கூறியுள்ளது தெளிவாகிறது. வருணன் நீரின் (கடல்) தெய்வம், சுப்ரமணியர் மலைகளின் தெய்வம், விஷ்ணு முல்லையின் தெய்வம், காடு (அவர் கோவிந்த என வளர்ப்பு விலங்குகளின் அதிபதி) மற்றும் கடைசியாக, கடவுள் இந்திரன், புரந்தரா என்று கூறப்படுகிறது. கோட்டைகளால் சூழப்பட்ட நகரத்தின் 33 கோடி தேவதைகளின் அரசன். புடமில் அரணான நகரங்களைக் கைப்பற்றுவது - உல்ஜ்னை என்று கருதப்படுகிறது, மருதம் நிலத்தின் (அஹமில்). மருதம் மன்னனாக இந்திரனால் தலைமை தாங்கப்படுகிறது. எனவே தொல்காப்பியத்தில் நிலத்தின் நான்கு மடங்கு வகைப்பாடு, அஹத்-திணை-இயல், பரதரின் நடன மரபுக்கு மட்டுமே அர்ப்பணிக்கப்பட்டது என்று நம்புவதற்கு காரணம் உள்ளது.

puṟat-tiṇai, nāṭaka vaḻakku மற்றும் ulakiyal vaḻakku என்ற இருவகைப் பிரிவை பரவலாக ஏற்றுக்கொள்கிறது. முதல் பகுதி உண்மையான வாழ்க்கைக்கும் (மற்றும் நிஜ வாழ்க்கையில் உள்ள செயல்களுக்கும்) பொருந்தும், இரண்டாவது பகுதி நடன மரபுக்கு இணங்குகிறது. தொல்காப்பியத்தின் அஹத்-திணை-இயல் மற்றும் புத்தாடை-இயல் ஆகிய இரண்டும் பரதனின் நாட்டிய சாஸ்திரத்தின் அத்தியாயங்கள் 21-30, முதல் பகுதி மற்றும் 31-40, இரண்டாம் பகுதி ஆகியவற்றின் பிரதிபலிப்புகளாகும்.

பரதரின் நாட்டிய சாஸ்திரம், ஸ்வரம் மற்றும் வியாஞ்சனை, பிரக்ருதி (தொல்காப்பியத்தின் வசனம்), உயிர் மற்றும் மெய் ஆகியவற்றைக் குறிக்கிறது. நாட்டிய சாஸ்திரத்தில் உள்ள வாய்மொழி ரீதியிலானது பாத்தியம் என்று அழைக்கப்படுகிறது. பிரக்ருதி (வாக்கு) மற்றும் சம்ஸ்கிருதி (தொல்காப்பியத்தின் செய்யுḷ) எனப் பாட்டியம் இரண்டு வகையானது. நாட்டிய சாஸ்திரம், நாமம் (பெயர்ச்சொல்), தொல்காப்பியத்தின் வினைச் சொற்கள், உபசர்க்கம், நிபாதம், தத்திதை, கலவைகள், விபக்தி போன்றவற்றில் பத்தியத்தின் பின்வரும் அம்சங்கள் படிக்கப்படுகின்றன. இந்த வார்த்தை சப்தா (கோல்) என்று அழைக்கப்படுகிறது.

• śabda - col

• நாமன் - பெயர்க்-கோல்

• kriyā - வினை

• உபசர்கா - முன்னொட்டு

• நிபாடா - துகள்கள்

• பிரத்யயா - பின்னொட்டு

• தத்திதா - பெயரளவு இணைப்புகள்

• vibhakti - ஒலிப்பு கலவைகள்

• சமாசார் - மாற்றம்

வார்த்தைகள் நிபத்தா (வசனம்) மற்றும் கர்னி (உரைநடை), பாத (ஆதி), அளவீட்டு முறையில் வரிசைப்படுத்தப்பட்டவை மற்றும் மெட்ரிக் முறையில் வரிசைப்படுத்தப்படவில்லை. ஹாண்டாஸ், யாப்பு அல்லது விருத்தா மீட்டர் என்பது ஒவ்வொரு அடியிலும் உள்ள எழுத்துக்களின் எண்ணிக்கையின் அடிப்படையில் 26 எண்ணிக்கையில் இருக்கும். பாதமானது சம நீளம் மற்றும் விசமம், பாதி அல்லது சீரற்றதாக இருக்கலாம். சண்டங்களின் பட்டியல் ஒரு எழுத்து, இரண்டு எழுத்துக்கள், முதலியன. ஸ்வரங்கள் தாரம், மந்தா மற்றும் மத்யா (பிரிட்ச்கள்) என வகைப்படுத்தப்படுகின்றன. பின்னர், நாட்டிய சாஸ்திரம் சண்டோவிச்சிட்டி மற்றும் காவ்ய லட்சணத்தைக் கையாள்கிறது. நாட்டிய சாஸ்திரத்தின் அடுத்த அத்தியாயம் பாஷ விதானம்- (moḻi) என்று அழைக்கப்படுகிறது. இந்த அத்தியாயம் பிரக்ருதி (வாக்கு) பற்றி பேசுகிறது. பிரகிருதி வார்த்தைகள் மூன்று வகைகளாகப் பிரிக்கப்பட்டுள்ளன: (1) சமஸ்கிருதத்தில் காணப்படுவது, (2) கெட்ட வார்த்தைகள் மற்றும் (3) பிராந்திய வார்த்தைகள். இது மிகவும் முக்கியமானது, ஏனென்றால் பரத காலத்தில் பிராந்திய வார்த்தைகள் பிராக்ருதத்தில் ஒருங்கிணைக்கப்பட்டன, ஆனால் நாடக நிகழ்ச்சிகளிலும் பயன்படுத்தப்பட்டன. சில சொற்கள் ப்ராக்ருதம் மற்றும் சமஸ்கிருதம் இரண்டிற்கும் பொதுவானவை என்பதையும் அது சுட்டிக்காட்டுகிறது. தொல்காப்பியம் சொற்களை (1) இயர்-கொல், (இப்பகுதிக்கு சொந்தம்), (2) திரி-கொல் - சிதைந்த அல்லது மாற்றப்பட்ட சொற்கள் மற்றும் (3) வெவ்வேறு திசைச் சொற்கள் என நான்கு வகைகளாக வகைப்படுத்துகிறது என்பதைக் கவனத்தில் கொள்ள வேண்டும். எல்லைகள், மற்றும் (4) வாத-கோல் - சமஸ்கிருத / பிராக்ருத வார்த்தைகள். எனவே, நாட்டிய சாஸ்திரம் மற்றும் தொல்காப்பியம் ஆகிய இரண்டும் பரதரின் நாட்டிய சாஸ்திரத்தில் உள்ளதைப் போன்ற சொற்களை சுதந்திரமாக ஒருங்கிணைக்க அனுமதிக்கின்றன மற்றும் அவை தனிமைப்படுத்தப்படுவதை ஊக்குவிக்கவில்லை.

6.22. அசைகளைப் பயன்படுத்துவது பற்றிய நாட்டிய சாஸ்திரம்

நாட்டிய சாஸ்திரத்தின் பின்வரும் விதிகள் சுவாரஸ்யமானவை மற்றும் கவனிக்கப்பட வேண்டியவை. நாட்டிய சாஸ்திரத்தின்படி பிரக்ருதத்தில் "ஐ" அல்லது "ஔ" ஒலிகள் இல்லை. தமிழ்நாட்டின் ஆரம்பகால பிராமி கல்வெட்டுகளும் இந்த உயிரெழுத்துக்களைப் பயன்படுத்தவில்லை என்பதை நினைவில் கொள்ளவும். ஒரு கூட்டு மெய்யெழுத்தில் உள்ள "r" பிரக்ருதில் கைவிடப்பட்டது. தர்மம் தம்மமாகத் தோன்றும். தமிழ்நாட்டின் ஆரம்பகால பிராமி கல்வெட்டுகளில் வரும் தம்மம் என்ற சொல் எந்த மாற்றமும் இல்லாமல் பயன்படுத்தப்படும் ஒரு பிராக்ருத வார்த்தையாகும். ப்ராக்ருதத்தில் "sa" ஆனது "ca" ஆக மாறுகிறது. ராஜா பண்டைய தமிழில் ராக்கா என்று எழுதப்பட்டதாக அறியப்படுகிறது. “வ” என்பது “ப” (அபனா அவனாவாக நிகழும்), “ஔ” என்பது “ஓ” (ஔஷத என ஓஷதி), “க” என்பது சிலவற்றில் “ய” ஆக மாறுகிறது. Rācā விருப்பப்படி Rāyā வாக மாறும், இது தமிழிலும் ஏற்றுக்கொள்ளப்படுகிறது.

வெவ்வேறு மொழிகளின் பயன்பாடு (பாஷாக்கள்) நாட்டிய சாஸ்திரத்தால் பரிந்துரைக்கப்படுகிறது, இது அவற்றை நான்கு பரந்த வகைகளாக வகைப்படுத்துகிறது:

• தெய்வங்கள் மற்றும் வானவர்களால் பயன்படுத்தப்படும் அதி பாஷா மற்றும் அதிநவீன எழுத்துக்கள் (சுத்திகரிக்கப்பட்ட மொழி)

• ஆரிய பாஷா, அரசன் மற்றும் அரசவையின் மொழி

• ஜாதி பாஷா, பாமர மக்களின் மொழி மற்றும்

• யோன்யாந்தரா பாஷா, பசுக்கள், யானைகள், குதிரைகள், நாய்கள், பறவைகள் போன்ற விலங்குகளின் மொழி.

பொது மக்களின் ஜாதி பாஷா மேலும் இரண்டு வகைகளாக பிரிக்கப்பட்டுள்ளது:

• பாரத வர்ஷத்தில் பயன்படுத்தப்படும் மொழி

• Mlechcha bhaṣā, அந்நிய மொழி.

நாட்டிய சாஸ்திரம் இந்த மொழிகளைப் பயன்படுத்துவதற்கான மரபுகளை வழங்குகிறது. ஜாதி பாஷா பொதுவாக அனைத்து சாதியினராலும் பரவலாகப் பயன்படுத்தப்படுகிறது, இது இரண்டு குழுக்களைக் கொண்டுள்ளது - பிராக்ருதம் மற்றும் சமஸ்கிருதம். பொதுவாக உயர்ந்த பிரிவுகளின் ஹீரோக்கள் சமஸ்கிருதத்தில் பேசுகிறார்கள், ஆனால் தேவைப்பட்டால் அவர்கள் ப்ராக்ருத பாஷை பேசலாம், அதே போல் பிரக்ருதத்தைப் பயன்படுத்துவதற்கு எந்த தடையும் இல்லை, ஆனால் அனுமதி மட்டுமே இருந்தது. நாட்டிய சாஸ்திரத்தில் எந்த நிலையிலும் சமஸ்கிருதம் ஒரு எதிரியாகப் பயன்படுத்துவதைத் தடுக்கவில்லை. நாட்டிய சாஸ்திரத்தில் உள்ள ஒரு சுவாரசியமான பகுதி இது சம்பந்தமாக கவனத்திற்குரியது. வசனம் 33, அத்தியாயம் 18 இல் உள்ள விதி, பிராந்திய மொழிகளைப் பயன்படுத்துவதை பரிந்துரைக்கிறது.

6.23. பிராந்திய மொழிகளின் பயன்பாடு வரவேற்கத்தக்கது

"உயர்ந்த நபர்களின் விஷயத்தில் கூட, அவர்கள் செழுமையால் வெறித்தனமாக இருந்தால், அல்லது வறுமை, படிப்பின்மை அல்லது பிற அறிவு இல்லாததால், எந்த சமஸ்கிருதத்தையும் பயன்படுத்தக்கூடாது." துறவிகள், துறவிகள், பௌத்தர்கள் விஷயத்தில் சமஸ்கிருதம் பயன்படுத்தப்பட வேண்டும், ஷ்ரோத்ரியர்கள் மற்றும் மீதமுள்ளவர்கள், நன்கு பயிற்சி பெற்ற, பரிந்துரைக்கப்பட்ட ஆடைகளை அணிந்து, உபகரணங்களைக் கொண்டுள்ளனர்", (அதி.18 இன் வசனம் 36). இந்த மேற்கோள்களிலிருந்து பிராமணர்களைத் தவிர மற்ற எல்லா மக்களும் சமஸ்கிருதத்தில் பேச முடியும் என்பது தெளிவாகிறது. பெண் வேசிகள் கூட சமஸ்கிருதத்தில் பேசுகிறார்கள் (அதி.18 இன் வசனம் 41) நடிகர்கள் பார்ப்பனர்கள், கிராதர்கள், அஹிராக்கள் மற்றும் திராவிடர்களாக தோன்றினால், அவர்கள் ப்ராக்ருதத்தைப் பயன்படுத்தலாம் அல்லது அதற்குப் பதிலாக அவர்களின் தாய்மொழியைப் பயன்படுத்தலாம். உள்ளூர் தேவைக்காக இப்பகுதியில் நாடகங்கள் நடந்தால், கவிதைகளுக்கு கூட பிராந்திய மொழியைப் பயன்படுத்துவது நாடகங்களின் ஆதரவாளர்களுக்கு விடப்படுகிறது. (வசனம் - 46 அத்தியாயம். 18.) எந்த இடத்திலும் பிராந்திய மொழியைப் பயன்படுத்த தடை இல்லை, எனவே மகாதேவனின் “வேத பிராமண அகானிஸ்ட் பிராந்திய மொழிக்கான உள்நோக்கம் மற்றும் எண்ணம்” (P.162 163. Im) இதற்கு இணங்கவில்லை. உண்மைகள் என்ன.

“அத வா சந்ததঃ கார்யா தேஷபாஷா ப்ரயோக்த்ருபிঃ

நானாதேசஸமுத்தம் ஹி காவ்யாம் பவதி நாகே” (C.17. v47.)

நாட்டிய சாஸ்திரத்தின் சிறந்த வர்ணனையாளர் அபிநவகுப்தா மொழிகள் இரண்டு வகையானவை, சமஸ்கிருதம் மற்றும் விபாஷா அந்தந்த பிராந்தியங்களில் பரவலாக உள்ளன என்று கூறுகிறார். ஊர்கள், வனப்பகுதிகளில் வசிப்பவர்களுக்கு, அதாவது சாமானியர்களுக்கு, உள்ளூர் மொழியைப் பயன்படுத்த வேண்டும். எளிதில் புரிந்துகொள்ள, உள்ளூர் மொழியைப் பயன்படுத்த அதிகாரிகள் பரிந்துரைத்தனர். பரத மற்றும் பிற வர்ணனையாளர் இருவரும் உள்ளூர் மொழியின் பயன்பாட்டை அங்கீகரித்துள்ளனர். பரதன் மற்றும் அப்னவகுப்தர் இருவரும் வேத ஆதரவாளர்கள். பரதம் சங்கம் கிளாசிக் மற்றும் இலக்கணத்திற்கு முந்தையது. சமஸ்கிருதம் எந்த தேச-பாஷையும் அடக்குகிறதா என்ற கேள்வி எழாது, விரோதத்தை முன்னிறுத்துபவர்கள் இந்திய பாரம்பரியத்தை தெளிவாக அறியாதவர்கள். நாட்டிய சாஸ்திரத்தின் பின்வரும் மேற்கோள், நடனக் கவிதைகளில் சௌரசேனி மற்றும் பிற தேச பாஷாவைப் பயன்படுத்துவதற்காக பிராமணர்கள் உரையாற்றப்பட்டதைக் காட்டுகிறது. அதே உரை வெவ்வேறு நாடுகளின் வெளிநாட்டு மொழிகளைப் பயன்படுத்தவும் பரிந்துரைக்கிறது.

ஸர்வாஸு ஏவ ஹி ஶுদ்ধாஸு ஜாதிஷு দ்விஜஸத்தமாঃ

சௌரசேனிஷ் ஸமாஶ்ரித்ய ভாஷா காவ்யேஷு யோஜயேத்

அத வா சந்ததঃ கார்யா தேஷபாஷா ப்ரயோக்த்ருபிঃ

நானாதேசஸமுத்தம் ஹி காவ்யாம் பவதி நாகே (C.17. v47.)

அபபிரம்சஹ து விபாஷா ச தத்தத் தேசா.

கஹ்வரவாசினம் ப்ரகிருதவாசினம் ச தா ஏவ நாட்யே து,

அந்யே து நிதர்சனார்தத்வாத் அஸ்ய பைசாச்யதாயாபி இத்யாஹு பி.1388

(அத்தியாயம் 17h வசனம் 46 மற்றும் 47; அபிநவ குப்தாவின் அபிநவ பாரதியில் 10 ஆம் நூற்றாண்டு விளக்கம்)

தொல்காப்பியம் அத்தியாயம் செய்யுழ்-இயல், வசனம் 233 இல் இணைக்கப்பட்டுள்ள செறி-பாஷத்தின் வரையறைக்கு இங்கு நான் கவனம் செலுத்தலாம்.



__________________


Guru

Status: Offline
Posts: 24768
Date:
Permalink  
 

6.24. சமஸ்கிருதம் ப்ராக்ருதத்திற்கு எதிரியல்ல

ப்ராக்ருதத்தைப் பயன்படுத்துவதற்கு சமஸ்கிருதம் எதிரானது என்று சொல்வது சரியல்ல. புகழ்பெற்ற பிராமணக் கவிஞர்களான பாசா, காளிதாசர், ராக்ஷசா மற்றும் பிறரின் பெரும்பாலான சமஸ்கிருத நாடகங்கள் தங்கள் நாடகங்களில் உரையாடலுக்குப் பெரும்பாலும் ப்ராக்ருதத்தைப் பயன்படுத்தியுள்ளன மற்றும் கவிதைகளுக்கு சமஸ்கிருதத்தைப் பயன்படுத்தியுள்ளன. பிரக்ருதத்திற்கு மாகதி, பாலி, சூரசேனி மற்றும் திராவிடம் (சில சமயங்களில் பரதரின் நாட்டிய சாஸ்திரத்தில் தாமிலி என்று குறிப்பிடப்படுகிறது) போன்ற அதன் சொந்த ஸ்டைலிஸ்டிக் பிரிவும் இருந்தது. நாட்டிய சாஸ்திரம் நாடகத் தயாரிப்பில் பிராந்திய மொழிகளைப் பயன்படுத்துவதைப் பற்றி குறிப்பாகக் குறிப்பிடுகிறது. யுதிஷ்டிரரும் விதுரரும் தங்கள் உரையாடலில் அந்நிய மொழியான மெளச்ச பாஷாவைப் பயன்படுத்தியதை மகாபாரதம் குறிப்பிடுகிறது. பிறமொழிப் பயன்பாடு கூட நாட்டிய சாஸ்திரத்தால் அங்கீகரிக்கப்பட்டதாகக் காணப்படுகிறது.

6.25. தமிழ்நாட்டின் பிராமி கல்வெட்டு

இந்தக் கல்வெட்டுகளை எழுதியவர்கள் சமணர்கள் அல்லது அவர்களைப் பின்பற்றுபவர்கள். வெளிப்படையாக, அவர்கள் தங்கள் வாழ்க்கை முறையிலும் மத நம்பிக்கையிலும் பொதுவாகப் பயன்படுத்தும் சொற்களஞ்சியத்தைப் பயன்படுத்தியுள்ளனர். எனவே அவர்கள் பயன்படுத்தும் சொற்கள் அவற்றின் பயன்பாடு மற்றும் தொழில்நுட்ப அர்த்தத்தின் அடிப்படையில் விளக்கப்பட வேண்டும். அவர்கள் கல்வெட்டுகளில் பிரக்ருதத்தை அதிகமாகப் பயன்படுத்தினர். இந்த கல்வெட்டுகள் கவிதை ஆக்கங்கள் அல்ல, ஆனால் பிரகடனங்கள், எனவே சமஸ்கிருத இலக்கணம் பொருந்தாது. ஆனால் கணிசமான பிராக்ருத பயன்பாடு உள்ளது, குறிப்பாக I. மகாதேவன் பட்டியலிட்ட ஆரம்பகால கல்வெட்டுகளில். IM பட்டியலிட்ட முதல் கல்வெட்டை ஆய்வு செய்யும் போது, அதில் 12 சொற்கள் மட்டுமே உள்ளன, அவற்றில் ஆறு, கனி, நந்தகா, சிரி, குவாகம், தருமம் மற்றும் பாலி ஆகியவை மறுக்க முடியாத பிராக்ருத வார்த்தைகள். அத்தகைய பயன்பாட்டில், மொழியானது தமிழ் என வலியுறுத்தப்பட முடியாது, ஆனால், ஆரம்பகால அறிஞர்கள் சரியாகச் சுட்டிக் காட்டியபடி, தெளிவாகப் பிரக்ருதம் மற்றும் தமிழின் கலப்பு மொழியாகும், மேலும் ஆரம்பகால கல்வெட்டுகளை மணிப்பிரவாளம் என்று அழைப்பதில் தவறில்லை. ஆரம்பகால தமிழ் இலக்கண விதிகள் ஏற்றுக்கொள்ளப்பட்டிருந்தால், சிரி, தர்மம், பாலி போன்ற பயன்பாடுகள் இந்த கல்வெட்டுகளில் இடம் பெற்றிருக்க முடியாது. இரண்டாவதாக, தமிழ் மொழிக்கான எழுத்துமுறை (அசோகன் பிராமியின் வழித்தோன்றல்) ஏற்றுக்கொள்ளப்பட்ட சில காலத்திற்குப் பிறகு தொல்காப்பியம் குறியிடப்பட்டிருப்பதைக் காண்கிறோம். இந்த கல்வெட்டுகள் IM ஆல் ஒதுக்கப்பட்ட தேதிக்கு காரணமாக இருக்க முடியாது, ஆனால் பின்னர் நடத்தப்பட வேண்டும்.

6.26. கேள்விக்குரிய காலவரிசை

இந்த ஆரம்பகால கல்வெட்டுகளை எழுதியவர்கள் முதன்முறையாக தமிழுக்கு எழுத்தை ஏற்றுக்கொள்வதில் தடுமாறினர் அல்லது கல்வெட்டில் காணப்படும் பிரக்ருத வார்த்தைகள் காலப்போக்கில் மேலும் மாற்றங்களுக்கு உள்ளாகின. இந்தக் கல்வெட்டுகளின் காலக்கணிப்பு குறித்து, IM-ன் வேலையில் சற்றே குழப்பமான படம் நிலைத்திருக்கிறது. உதாரணமாக, IM கூறுகிறார்:

“பிராமி எழுத்துக்கள் மேல் தென்னிந்தியாவையும் (ஆந்திரா, கர்னாடகப் பகுதிகள்) மற்றும் தமிழ் நாட்டையும் ஏறக்குறைய சமகாலத்தில் சமண மற்றும் பௌத்தத்தின் தெற்கில் பரவியதைத் தொடர்ந்து வந்தடைந்தது. தமி-பிராமி எழுத்துக்களில் உள்ள பழமையான தமிழ் கல்வெட்டு 3 ஆம் நூற்றாண்டின் இறுதியில் இருந்து தேதியிடப்படலாம். அல்லது கிமு 2 ஆம் நூற்றாண்டின் முற்பகுதியில் பழங்கால அடிப்படைகள் மற்றும் கல்வெட்டு மற்றும் அடுக்கு பொறிக்கப்பட்ட மட்பாண்டங்களின் சான்றுகள்".

முதல் பாராவில் 3வது நூற்றாண்டு BCE இன் வகைப்படுத்தப்பட்ட அறிக்கையிலிருந்து, IM இன் காலவரிசை சுமார் 2வது சதமாகக் குறைகிறது. அடுத்த பத்தியில் பொ.ச.மு. 3ம் நூற்றாண்டுக்கு முந்தைய கல்வெட்டு ஒன்று கூட இல்லை. கார்பஸில் BCE, ஆனால் அவை அனைத்தும் 2வது நூற்றாண்டிற்கு ஒதுக்கப்பட்டுள்ளன. பொ.ச.மு. அசோகரின் கல்வெட்டுகளைப் போலவே, அதற்கு முன்னும் பின்னும் சரிபார்க்கக்கூடிய தேதியிடப்பட்ட தரவு இல்லாமல், ஒரு ஸ்கிரிப்டை அதன் தொடக்கத்திலிருந்து நேராக “பேலியோகிராஃபி” தேதியிட முடியாது. ஒரு டேட்டிங், இந்த ஆதாரம் இல்லாததால், முழு காலவரிசையும் வழுக்கும் தன்மையில் இருப்பதைக் காட்டுகிறது.இந்தக் கல்வெட்டுகள் ஒரு நூற்றாண்டுக்குப் பின்னானவையாக இருக்க வாய்ப்பில்லை.சமீபத்தில், சுப்பராயலு தமிழ் பிராமி எழுத்துக்களில் பரிணாம வளர்ச்சியோ இல்லை அல்லது சாத்தியமில்லை என்று காட்டியுள்ளார். மட்பாண்டங்களில் உள்ள கல்வெட்டுகளுக்கு எந்த அடுக்கு வரிசையையும் வழங்கவும்.எனவே, மகாதேவன் கூறும் பானை கல்வெட்டுகளின் தேதி வரை எந்த தொல்லியல், தொல்பொருள் அல்லது அடுக்கு வரிசையும் கிடைக்கவில்லை, குகை கல்வெட்டுகளிலும் இதுவே உள்ளது. தமிழினத்தின் கல்வெட்டுகள் முற்றிலும் அவரது அகநிலை அனுமானங்கள், தன்னிச்சையான மற்றும் சந்தேகத்திற்குரிய தன்மை கொண்டவை.அவர் அடிக்கடி தனது கருத்துக்களை மாற்றுவதால், அவரது அணுகுமுறை ஊகமானது மற்றும் விமர்சன மதிப்பீட்டின் ஆய்வுக்கு நிற்கவில்லை. இந்த கல்வெட்டுகளுக்கு ஒரு மிக விரிவான நேர அடைப்புக்குறியை மட்டுமே கொடுக்க முடியும்.

6.27. Zvelebil இன் கருத்துக்கள்

இந்த கல்வெட்டுகளின் தன்மை குறித்து, கமில் ஸ்வெலேபில் குறிப்பிடுகிறார்:

“சங்கம் இலக்கிய வெளியீடு தொல்காப்பியம், எட்டுத்தொகை மற்றும் பத்துப்பாட்டு ஆகியவற்றை உள்ளடக்கியது. முதலாவது விரிவான மற்றும் முதிர்ச்சியடைந்த விகிதாசார மற்றும் கற்பனை நுண்ணறிவின் வேலை. தொல்காப்பியரால் எழுதப்பட்டதாகக் கூறப்படும் இது மொழி மற்றும் இலக்கியம் மற்றும் வாழ்க்கை பற்றிய ஒரு ஆய்வுக் கட்டுரையாகும். இது மொழியின் கால மரியாதைக்குரிய கோட்பாடுகள் மற்றும் படைப்பாற்றல் கலைஞர்களின் வழிகாட்டுதலுக்கான இலக்கியக் குறியீடுகளின் விரிவான தொகுப்பைக் கொண்டிருப்பது மட்டுமல்லாமல், மனித வாழ்க்கை மற்றும் தொடர்புடைய நூல்களின் தொலைநோக்கு மற்றும் தீர்க்கதரிசன சித்தரிப்பை உள்ளடக்கியது.

ஆனால் அவர் எங்கும் அதை நாடக மற்றும் நடன பாரம்பரியத்துடன் இணைக்கவில்லை, இது இந்த நூல்களின் முக்கிய நோக்கமாக நமக்குத் தோன்றுகிறது. இதேபோல், அஹம் கவிதையின் கருப்பொருள் மற்றும் அதன் உலகளாவிய மற்றும் உளவியல் கருப்பொருள்களை ஸ்வெலேபில் சொற்பொழிவாற்றுகிறார், ஆனால் வேட்டியல் மற்றும் பொதுவியல் (முறையே அரச நீதிமன்ற நடனம் மற்றும் பொது நடனம்) நடன நிகழ்ச்சிகளில் śṛṅgara ஐ சித்தரிப்பதில் அதன் பங்கைப் பாராட்டவில்லை. அஹம் கவிதையில் மரபுகள், அறிமுகம்).

 

6.28. பைசாசி பிரக்ருத்

பைசாசி பிரக்ருத் தோன்றிய மூல இடம் சர்ச்சைக்குரியது, சில அறிஞர்கள் அதை வடமேற்கு மாகாணத்தில் வைப்பதால், அது ராஜஸ்தான் மற்றும் தெற்கே கர்நாடகா வரை பரவியது. இருப்பினும், இது சூரசேனிகளுடன் தொடர்புடையது என்பதால், டி.சி.சிர்கார் அதை சூரசேனிகள் அமைந்துள்ள மத்தியப் பிரதேசத்தில் வைக்கிறார். சில அறிஞர்கள் இது இலக்கியப் பிரக்ருத் என்றும் அழைக்கப்படும் மாகாதி பிரக்ருதத்துடன் நெருங்கிய உறவைக் கொண்டிருந்ததாகக் கருதுகின்றனர்.

 

6.29. தமிழ்நாட்டின் பிராமி கல்வெட்டில் பைசாசி

எந்த வகையில் வந்தாலும் அது கர்நாடக தேசத்தில் வியாபித்திருந்த இலக்கியப் பிரக்ருதமாகத் தெரிகிறது. குனாத்யாவின் புகழ்பெற்ற பிராக்ருத உரையான பிரஹத்-கதா பைசாசி மொழியில் எழுதப்பட்டது என்பது அனைவரும் அறிந்ததே. கர்நாடகாவின் கங்க ஆட்சியாளர், துர்வினிதா, அவரது செப்புக் கல்வெட்டில், பிரஹத்-கதா பற்றிய வர்ணனையாளராகக் குறிப்பிடப்பட்டுள்ளார். கங்கா நாட்டிலிருந்தும் குறிப்பிடத்தக்க ஆதாரம் உள்ளது. ஷ்ரவண பெல்கோலாவில் உள்ள பாகுபலியின் உலகப் புகழ்பெற்ற ஒற்றைக்கல் சிற்பம் அதன் கால் பக்கத்தில் மூன்று மொழிகளில் கல்வெட்டுகளைத் தாங்கி நிற்கிறது - பழைய மகாராஷ்டிரி, பழைய கன்னடம், தமிழ் மற்றும் கிரந்த ஆகிய மூன்றும் நினைவுச்சின்ன சிற்பம் அவரது படைப்பு என்று குறிப்பிடுகின்றன. 10 ஆம் நூற்றாண்டின் ஜைன சூழலில் மூன்று மொழிகள், அதாவது மஹாராஷ்டிர், ப்ராக்ருதம், கன்னடம் மற்றும் தமிழ் ஆகியவை மகிழ்ச்சியுடன் ஒன்றாக இணைந்திருப்பதை இங்கே காண்கிறோம். கர்நாடகாவின் பண்டைய சமணர்கள் பைசாசி மொழியைப் பயன்படுத்தியிருக்க வாய்ப்பில்லை. தமிழ்நாட்டின் பண்டைய பிராமி கல்வெட்டுகளின் ஆசிரியர்களாக, ஜைனர்கள் முக்கியமாக கன்னட பகுதியிலிருந்து வந்தவர்கள் மற்றும் இந்த கல்வெட்டுகளில் பைசாசி பிரக்ருத வார்த்தைகளை பயன்படுத்தியுள்ளனர். எனவே இந்த ஆரம்பகால தமிழ் கல்வெட்டுகளில் காணப்படும் பிராக்ருத வார்த்தைகளுக்கு பைசாசி பிரக்ருத்தை நாம் ஆராய வேண்டியிருக்கலாம்.

 

6.30. பைசாசியின் இருப்பு சான்றளிக்கப்பட்டது

தமிழ்நாட்டின் பழைய பிராமி கல்வெட்டுகளில் பயன்படுத்தப்படும் வார்த்தை அமைப்புகளின் சில பைசாசி இலக்கண விதிகளை நாம் காண்கிறோம், இது வெளிப்படுத்துகிறது. இந்த அனைத்து அம்சங்களின் விவரங்களுக்குள் செல்ல முடியாது, ஆனால் இங்கே சில உதாரணங்களை சுட்டிக்காட்டுங்கள். ஒரு சொல்லில் வரும் “தா” என்ற இரண்டாவது எழுத்து பைசாசியில் உள்ள வர்கத்தின் முதல் எழுத்தான “ட” ஆக மாறும். இதேபோல், பைசாசி எடுத்துக்காட்டுகளில் மூன்றாவது மற்றும் நான்காவது எழுத்து (ட மற்றும் தா) முதல் எழுத்தான “ட” ஆக மாற்றப்பட்டுள்ளது: ஸ்தா என்பது ஸ்தாவாக மாறுகிறது (ப.250), ஹ்ருதயம் ஹர்தயமாக மாறுகிறது (ப.243). "ஜா" என்பதும் இதே போலத்தான், இது "ca" ஆக மாறும், ராஜா வழக்கில் ராசா (ப.24.) வர்க எழுத்துக்கள் அதே வர்கத்தின் முதல் எழுத்தாக மாறும், காணி காணியாக மாறுகிறது. , இது ஒரு பிராக்ருத பாரம்பரியம் மற்றும் IM அனுமானங்களின்படி பிரத்தியேகமான தமிழ் பாரம்பரியம் அல்ல. தமிழர்கள் இத்தகைய பிரக்ருத வார்த்தைகளை எந்த மாற்றமும் இன்றி அவை வரும்படி எளிமையாக எழுதியுள்ளனர். திரு. ஐ. மகாதேவன், இது ஒரு தமிழ் ஒலிப்பு முறை என்று கூறினார், இது தமிழ் உரிமைகோரலுக்கு அவர் முன்வைக்கும் முக்கிய இலக்கண விதிகளில் ஒன்றாகும்.

கல்வெட்டில் தோன்றும் வார்த்தைகளில் ஒன்று சபமிட்டா (IM 41.1) என வழங்கப்படுகிறது, இது மகாதேவனால் பிரக்ருத் சப்பமிட்டாவிலிருந்து பெறப்பட்டது, இது மேலும் சமஸ்கிருதத்தில் சர்பமித்ரா என்று கொடுக்கப்பட்டு 'பாம்பின் நண்பன்' என்று விளக்கப்படுகிறது. ஆனால் ப்ராக்ருதத்தில், "p" அடிக்கடி "va" என்பதிலிருந்து பெறப்படுகிறது. இந்த வார்த்தை சர்வமித்திரனைக் குறிக்க வேண்டும், அதாவது, 'அனைவருக்கும் நண்பன்' (பிரக்ருத் பிரகாசம், 253). எ.கா., சவ்வஜ்னா.



__________________


Guru

Status: Offline
Posts: 24768
Date:
Permalink  
 

6.31. உபாசகத்தின் உண்மையான அர்த்தம் கைவிடப்பட்டது

உபாசகா: மகாதேவன் இந்த வார்த்தையை தனது முந்தைய வாசிப்பில் "சாதாரண சீடர்" என்று மொழிபெயர்த்தார், ஆனால் இப்போது "ஆன்மீக ஆசிரியர்" என்று பொருள் மாற்றியுள்ளார், இது சமஸ்கிருத வார்த்தையான உபாத்யாய-உபஜாயா மற்றும் உவாஜா ஆகியவற்றிலிருந்து பெறப்பட்டது. இதுவரை வெளியிடப்பட்ட மற்றும் தன்னிச்சையாக வழங்கப்பட்ட புதிய அர்த்தத்திலிருந்து அதன் பொருளைத் திருத்த வேண்டிய அவசியமில்லை. கார்பஸில் உள்ள பெரும்பாலான சொற்களில் இத்தகைய மாற்றம் அவரை இதுவரை பின்பற்றியவர்களின் மனதில் குழப்பத்தை ஏற்படுத்துகிறது. வார்த்தையில் பின்வரும் தகவல் IM ஆல் வழங்கப்படுகிறது (ப.130):

“உபாத்யாயா பஞ்ச-பரமேஷிகளில் ஒருவராக (அர்ஹத், சித்தா, ஆசாரியர் மற்றும் முனியுடன்) சமணர்களால் போற்றப்படுகிறார். தமிழ் ஜெயின் பாரம்பரியத்தில், உபாத்யாயா ஒரு சாதாரண வேத ஆசிரியர். அவர் உள்ளூர் ஜெயின் கோவிலில் பூசாரியாக செயல்படுகிறார் மற்றும் ஜைன வீடுகளில் மத சடங்குகளையும் நடத்துகிறார். காலப்போக்கில், தமிழ் நாட்டில் ஜைன செல்வாக்கு வீழ்ச்சியடைந்ததால், 'உவகர்' பிடாரி (படாரி), முதலில் ஜைன மற்றும் பிற கிராம தேவதைகளின் சன்னதிகளில் பூசாரிகளாக ஆனார். இன்னும் பின்னர் அவர்கள் இடைக்கால கல்வெட்டுகளில் கோயில் டிரம்மர்கள், நடன மாஸ்டர்கள் மற்றும் இசைக்கலைஞர்களாக உருவெடுத்தனர்)".

இந்த விளக்கத்தில் பல பிழைகள் உள்ளன, இது சமணத்தின் உண்மையான அடிப்படையான இறக்குமதியைப் புரிந்துகொள்ளவில்லை என்பதைக் காட்டுகிறது. உபாசகா என்ற சொல்லை உபாசகம் என்றும் படிக்க வேண்டும், இந்த வார்த்தையின் முடிவில் உள்ள "அன்" உண்மையில் "க" ஆகும், இதில் "க" என்ற மெய் ப்ராக்ருத்தில் கைவிடப்பட்டது மற்றும் "அ" என்ற உயிர் ” ஒரு சிறப்பு விதியின்படி தக்கவைக்கப்படுகிறது. கல்வெட்டுகளில் காணப்படும் வார்த்தை சரியானது, அதை உவச்சம் என்று மாற்றி, உபாத்தியாயத்திலிருந்து பெற வேண்டிய அவசியமில்லை.

ஜெயின் பாரம்பரியத்தின் படி, உபாசகம் என்பது ஒரு நபரின் ஆன்மீக பாதையில் பரிணாம வளர்ச்சியில் ஒரு குறிப்பிட்ட கட்டமாகும். இது தசா, ஒரு நிலை என்று குறிப்பிடப்பட்டுள்ளது. இது ஜைன மார்க்கத்தின் ஏழாவது அங்கமாகும். உவாசக-தாசாவோ என்ற பெயரில் பிரக்ருதத்தில் ஒரு தனி உரை உள்ளது, அதாவது பத்து விரிவுரைகளில் விளக்கப்பட்ட ஒரு உபாசகரின் மதத் தொழில். A.F. Rudolf Hoernle இன் ஏராளமான குறிப்புகளுடன் மூலப் பிரக்ருத்திலிருந்து இந்த உரையின் மொழிபெயர்ப்பு 1885 இல் "The Asiatic Society - Calcutta" ஆல் வெளியிடப்பட்டது.

உரை 3வது நூற்றாண்டிற்குத் திறமையாக ஒதுக்கப்பட்டுள்ளது. மொழிபெயர்ப்பாளர் மூலம் கி.மு. இது ஜைன துறவிகளுக்கான விதிகள் மற்றும் குறியீடுகளை வகுத்துள்ள ஆசாரங்க-சூத்திரத்தைப் போலவே புனிதமானது. இந்த உவாசக-தாசாவோ பாமர சீடர்களுக்கு விதிகள் மற்றும் நடத்தை விதிகளை வகுத்துள்ளார்.

உபசகத்தின் பின்வரும் வரையறை உரையில் கொடுக்கப்பட்டுள்ளது:

“ஒரு உவாசகா (ஸ்கட். உபாசகா) என்பவர், மகாவீரரைப் பின்பற்றி, உலகைத் துறக்காமல், ஜைனர்களுக்குத் தனிச்சிறப்பான துறவற சபதங்களை எடுக்காமல், அவரைப் பின்பற்றுபவர். அவர் ஒரு குறிப்பிட்ட உறுதிமொழிகளை எடுத்துக்கொள்கிறார், அது அவரை ஒரு 'விசுவாசி' அல்லது மகாவீரரின் வேலைக்காரன் என்று வேறுபடுத்திக் காட்டினாலும், சமுதாயத்தில் அவர் எஞ்சியிருக்கும் ஒரு சாதாரண உறுப்பினருக்கு முரணாக இல்லை. "உவாசகா" என்ற சொல் பொதுவாக 'சாதாரண மனிதன்' அல்லது 'சாதாரண சீடன்' என்று மொழிபெயர்க்கப்படுகிறது, இது ஒரு வசதியான ரெண்டரிங் என்றாலும், சமணத்திற்கு அந்நியமான கருத்துக்களை இறக்குமதி செய்கிறது. உவாசகா தாசாவோ, ஏ.எஃப். ருடால்ஃப் - ஹோர்ன்லே, ஏசியாடிக் சொசைட்டி, கல்கத்தா, 1885.)

தமிழ் மொழியில் உள்ள பிராமி கல்வெட்டுகள் காலப்போக்கில் இந்த உரைக்கு நெருக்கமாக இருப்பதால், இந்த ஜைன கல்வெட்டுகளை விளக்கும் போது பிரக்ருதத்தில் உள்ள ஜைன மூல நூல்களை படிக்க வேண்டும், நமது ஊகங்களை கலவரத்தை அனுமதிப்பதை விட. இவ்வாறு கல்வெட்டில் உள்ள வார்த்தை சரியானது மற்றும் IM ஆல் நடத்தப்பட்ட ஒரு ஆசிரியர் உபாத்யாயாவைக் குறிக்கவில்லை, ஆனால் ஒரு சாதாரண ஜெயின், மகாவீரரின் வேலைக்காரன், சமூகத்தின் ஒரு சாதாரண உறுப்பினராக, சில நடத்தை விதிகளைக் கடைப்பிடித்து வாழ்கிறார்.

மேலும், உவகர் என்ற சொல்லுக்கு IM ஆல் பரிந்துரைக்கப்பட்ட வரலாற்று அர்த்தமும், சமண தேவியின் பூசாரி என்ற பதரியும் இந்து தெய்வங்களைப் பற்றிய புரிதல் இல்லாததைக் காட்டிக்கொடுக்கிறது. துர்கா கூட, மிகவும் பாரம்பரியமான தெய்வம் துர்கா பதரி என்று அழைக்கப்படுகிறது. பத்தரா என்ற வார்த்தை இந்துக்கள், பௌத்தர்கள் மற்றும் ஜைனர்கள் அனைவருக்கும் பொதுவானது. ஆரம்பகால பிராக்ருத சாசனங்களில் கூட, பல்லவர்கள் தங்கள் தந்தையை பாப்பா பட்டாரா என்று அழைக்கிறார்கள், அதாவது, ஒரு மரியாதைக்குரிய ஆளுமை. பத்தரா என்ற சொல் முதலில் ஒரு ஜைனராக இல்லை, அவர் வரலாற்றில் மிகவும் பிற்பகுதியில் இந்துக்களின் கிராம தெய்வங்களை வணங்கினார். தர்ம-சாஸ்திரத்தின் படி, கலப்பு சாதிகளின் சில சந்ததியினர் உவச்சர்கள் என்று அழைக்கப்படுகிறார்கள், அவர்கள் உபாத்தியாயர்களிடமிருந்து வேறுபட்டவர்கள் (பார்க்க எஃப். க்ரோஸ் மற்றும் ஆர். நாகஸ்வாமி, உத்தரமேரூர், பிரெஞ்சு மொழியில், - IFP - பாண்டிச்சேரி 1970). பழைய தமிழ் கல்வெட்டுகளில் ஏராளமான பிராக்ருத வார்த்தைகள் காணப்படுகின்றன. எனவே அவர்களின் புரிதலுக்கு ப்ராக்ருத இலக்கணம் பற்றிய ஆய்வு முக்கியமானது. பிராக்ருதம் மற்றும் சமஸ்கிருதம் ஆகிய இரண்டு முக்கிய மொழிகள் முறையே vaḻakku மற்றும் ceyyuḷ க்கு சரியான சமமான மொழிகளாகும். vaḻakku என்பது பேச்சு வடிவம் மற்றும் Ceyyuḷ என்பது கவிதை வடிவம். ப்ராக்ருதம், பாரம்பரியத்தின் படி, மூன்று வகையானது - அதாவது (1) சமஸ்கிருத வழித்தோன்றல்கள், சமஸ்கிருதம் * (சமஸ்கிருதத்திலிருந்து பெறப்பட்டது), (2) சமஸ்கிருதத்திற்கு சமம் (சம்ஸ்கிருத சாமா), மற்றும் (3) தேசி (பிராந்திய). தேசி என்பது மாகதி, சூரசேனி, பைசாசி, மஹாராஷ்டிரி, போன்ற பாணிகளில் மேலும் வளர்ந்த பிராந்திய மொழிகள் ஆகும். வைகரிணியின் பின்பாணியைப் பற்றி ஒரு வர்ணனையை எழுதிய வரருசியால் "பிரகிருதப் பிரகாசம்" என்ற பழங்கால இலக்கணப் படைப்பு உள்ளது. தேதி. அவர் பதஞ்சலிக்கு முந்தியவர், அவர் பாணினியைப் பற்றி ஒரு விரிவான பாஷ்யத்தை எழுதினார், எனவே அவர் 3 ஆம் - 2 ஆம் நூற்றாண்டில் தேதியிட்டார். பொ.ச.மு. பிரக்ருத பிரகாசத்தின் ஒரு ஆய்வு, அதன் இலக்கணம் சில நிகழ்வுகளில் இயற்கையிலும் மற்ற சந்தர்ப்பங்களில் குறிப்பிட்ட சொற்கள் அல்லது சொற்களின் குழுக்களுக்குப் பொருந்தும் என்பதைக் காட்டுகிறது.

மேலும், சூரசேனி, பைசாசி மற்றும் மஹாராஷ்டிரி போன்றவற்றில் உள்ள பிரிவுகள் கடினமான இலக்கண சொற்கள் அல்ல, ஆனால் ஒன்றுடன் ஒன்று இருப்பதைக் காட்டுகிறது. பேச்சு மொழி தொடர்பான விதிகள், வளரும் மொழிகளுக்குப் பொருந்தும், மாறுபாடுகள் மற்றும் பரஸ்பர கடன்கள் உள்ளன. எனவே, ஒரு சுவாரசியமான சூத்திரம் உள்ளது, இது "பண்பாட்டு மக்கள் எதைப் பேசினாலும், அது அனுமதிக்கப்பட்ட வடிவமாக ஏற்றுக்கொள்ளப்படுகிறது" என்று கூறுகிறது. எனவே, நம் பாணியில் கூட மாறுபாடுகள் இருக்கலாம். வார்த்தைகளில் ஒலிப்பு அல்லது தொடரியல் மாற்றங்களில், பல விதிகள் ஒன்றன் பின் ஒன்றாகப் பயன்படுத்தப்படலாம் (தமிழில் கூட - iyarc-col, tiri-col மற்றும் ticai-col ஆகியவை வட-கோலுக்கு கூடுதலாக, அவற்றின் பயன்பாடுகள் இதில் கையாளப்படுகின்றன. தொல்காப்பியம்.

6.32. ப்ராக்ருத வார்த்தைகள், தமிழ்மொழி வார்த்தைகள் அல்ல

பழைய தமிழ் கல்வெட்டுகளின் பல வார்த்தை வடிவங்களில், திரு.மகாதேவன் தமிழ் இலக்கண (புனரமைக்கப்பட்ட) விதிகள் என வகுத்துள்ளதைக் காணலாம், அவை நன்கு நிறுவப்பட்ட பிராக்ருத வார்த்தைகளாக இருந்தன. மீனாட்சிபுரத்தின் முதல் கல்வெட்டான ‘மங்களம், மகாதேவனின் சொரூபத்தின் எண்.1’ இல் 50% க்கும் அதிகமான பிராக்ருத வார்த்தைகள் இருந்தாலும், பிராகிருத இலக்கண விதிகள் பயன்படுத்தப்படவில்லை என்று நம்புவதற்கு எந்த காரணமும் இல்லை. எனவே அவர்கள் தமிழ் மொழி மரபைச் சேர்ந்தவர்கள் என்ற கூற்று ஏற்கத்தக்கதல்ல. இந்தக் கல்வெட்டுகளுக்கு முன் தமிழ் மொழி மரபு என்ன, எங்கே? வெளிப்படையாக, பழைய தமிழ் கல்வெட்டுகளை விளக்குவதற்கு, ஏற்றுக்கொள்ளக்கூடிய வடிவத்தையும் பொருளையும் முன்வைக்க, ஒருவர் பிரக்ருத இலக்கணத்தை நன்கு அறிந்திருக்க வேண்டும் அல்லது அதில் வேரூன்றி இருக்க வேண்டும்.

வார்த்தை பாலி

கல்வெட்டில், ஜைன சூழலில் பாலி மற்றும் தானா என்ற இரண்டு அடிப்படை சொற்களை நாம் எடுத்துக் கொள்ளலாம். ஜைன துறவியின் முதன்மையான நோக்கம் சல்லேகனா என்ற விரதத்தின் மூலம் தனது உயிரைத் தியாகம் செய்வதாகும். அத்தகைய 'சாகும்வரை உண்ணாவிரதம்' செய்த அந்த துறவிகள் மதிக்கப்படுகிறார்கள் மற்றும் ஒரு நினைவுச்சின்னம் எழுப்பப்பட்டது, இது பாலி அல்லது பல்லி என்று அழைக்கப்படுகிறது. இத்தகைய நினைவுச் சின்னங்கள் இந்து அரசர்களுக்காகவும் எழுப்பப்பட்டன, அவை paḷḷip-paḍai என்று குறிப்பிடப்படுகின்றன. இந்த நினைவுச்சின்னங்கள் மாவீரர் கற்களுக்கு நிகரானவை (பார்க்க பாலியா - பக்.140-142, நினைவுக் கற்கள் - பதிப்புகள். எஸ். செட்டர் மற்றும் ஜி.டி. சோன்தைமர் - கலை வரலாறு மற்றும் தொல்லியல் நிறுவனம், கர்னாடகா பல்கலைக்கழகம், தார்வார், மற்றும் தெற்காசிய நிறுவனம், ஹைடெல்பெர்க் பல்கலைக்கழகம், ஜெர்மனி, 1982). நினைவுச்சின்னங்களின் கட்டுமானம் இறந்தவர்களின் வழிபாட்டுடன் இணைக்கப்பட்டுள்ளது. இது பாஷாண ஸ்தாபனத்திலிருந்து தோன்றியதால், இறந்தவர்களுக்காக ஒரு கல்லை நடுதல், பிராக்ருதத்தில் பாலி அல்லது பள்ளி என்ற வார்த்தைக்கான வேத மரபு மற்றும் நினைவுச்சின்னத்தை குறிக்கும் தமியாவில் கல் என்றும் முன்வைக்கப்படலாம். புகளூர் கல்வெட்டு ஒரு துறவிக்காக உருவாக்கப்பட்ட கல் ஒன்றையும் குறிப்பிடுகிறது, அதை மகாதேவன் 'ஒரு பாறை தங்குமிடம்' என்று மொழிபெயர்த்தார், இது செதுக்கப்பட்டு துறவியாக மாற்றப்பட்டது. பல புறநானூறு வசனங்களில் இறந்தவர்களுக்கான நினைவுச் சின்னங்கள் கல் என்று அழைக்கப்படுகின்றன (பூண- 265).

அணிமயிற் பீலி சூட்டி

இனி நட்டனரே கல்லும் - புறம் 265

இங்குள்ள கல் என்ற சொல் 'நினைவுக் கல்' என்பதைக் குறிக்கிறது, இது ஒரு தனிமைப்படுத்தப்பட்ட குறிப்பு அல்ல, ஆனால் முந்தைய வசனமும் அத்தகைய கல்லைக் குறிக்கிறது.

வில் உமிழ் கடுங்கணை மூழ்க

கொல் புணற் சிறையின்

விலங்கியோன் கல்லே - புறம்

புகலூர் கல்வெட்டில் சேர மன்னன் இளங்கடுங்கோவால் வெட்டப்பட்ட கல் ஒரு இறந்த ஜைன துறவியின் நினைவுச்சின்னம் என்பதை இது நிச்சயமாகக் குறிக்கும். திரு. மகாதேவன் "துறவியின் இருப்பிடம்" என்று வழங்குவது சமணர்களின் பாரம்பரியத்தை பிரதிபலிக்கவில்லை. ஒரு நினைவுக் கட்டிடம் எழுப்பப்பட்ட ஒரு உறைவிடம் நவீன காலத்திலும் பல இடங்களில் ஆதிஷ்டானம் என்று அழைக்கப்பட்டது. இவை இருக்கைகள், தங்குமிடங்கள், துறவறங்கள் போன்றவற்றை (மகாதேவன் செய்ததைப் போல) வழங்கக்கூடாது, மாறாக "இறந்தவர்களுக்கான புனித நினைவுச் சின்னங்கள்" (* IM இன் கார்பஸின் எண் 71-81).

 

இன்ஸ். புகலூரில் ஒரு துறவிக்காக உருவாக்கப்பட்ட பாலியை எண் 65 குறிப்பிடுகிறது. இது பாலி என்று படிக்கப்பட்டது, ஆனால் பாலியை வாசிக்க எடுக்கப்பட்டது மற்றும் துறவி என வழங்கப்படுவது தெளிவாக பாலி ஒரு நினைவுச்சின்னமாகும். கல்வெட்டில் உள்ள அசல் வடிவம் சரியானது மற்றும் வேறு வாசிப்பு மற்றும் அர்த்தத்தை அழைக்கவில்லை. IM பாலியை ஒரு துறவு அல்லது கோவிலாக மொழிபெயர்க்கிறது, குறிப்பாக பௌத்தர்கள் மற்றும் ஜைனர்களின் (ப.547). paḷḷi என்ற சொல் சமஸ்கிருதத்தில் உள்ள ஸ்படிகா மற்றும் ப்ராக்ருதத்தில் பாலிகா என்ற வார்த்தையிலிருந்து பெறப்பட்டது. இந்த வார்த்தை மேலும் மாற்றத்திற்கு உட்பட்டு பாலியா (“க” ஆனது “யா”) - சிறப்புக் கல்லாக மாறுகிறது. அந்த ஸ்பாதிகா பாலிகாவாக மாறுவது பிரக்ருத பிரகாசத்தில் ஒரு தனி சூத்திரம் உள்ள ஒரு மாற்றமாகும். சிலர் அதை பாலிலிருந்து பெறுகிறார்கள், அதாவது, பாலைவனம். மரணத்துடனான தொடர்பு காரணமாக அது வெறிச்சோடியிருக்கிறது. பல ஸ்தூபிகள் புத்தர் அல்லது அவரைப் பின்பற்றுபவர்களின் நினைவுச்சின்னங்களைக் கொண்ட ஸ்பாட்டிகாவால் செய்யப்பட்ட கலசங்களைக் கொடுத்துள்ளன என்பதையும் பௌத்த சூழலில் குறிப்பிடலாம். இந்தக் கொள்கலன்தான் பாலியா. பாலியா என்ற சொல் ஒரு நினைவுக் கல்லுக்குப் பயன்படுத்தப்படுகிறது (சில சமயங்களில் ஒரு மரத் தூணுடன்), குஜராத், ராஜஸ்தான் போன்ற நாடுகளில் நன்கு அறியப்பட்டதாகும் (ஐபிட்., செட்டார் மற்றும் சோந்தெய்மர் 1982 ஐப் பார்க்கவும்). உண்மையில் தமிழ்நாட்டின் பல பழங்கால குகைக் கல்வெட்டுகளில், இந்த வார்த்தை "யா" உடன் "பலியா" என்று வருகிறது, ஆனால் இது IM ஆல் வெடிக்கும் "y" என்று கைவிடப்பட்டது. முற்காலத்தில் சமணர்கள் தமிழினத்திலும் பாலையா என அழைக்கப்பட்டிருக்க வாய்ப்பில்லை. பல்லி என்ற சொல் அனைத்து கல்வெட்டுகளிலும் இறந்தவர்களின் நினைவாக தொடர்புடையது. கம்பவர்மனின் கல்வெட்டில், ஒரு குறிப்பிட்ட மகாதேவர் இறந்துவிட்டார், அவரது மகன் தனது தந்தையை தகனம் செய்த இடத்தில் "அதிதகிரகம்" ஒன்றை அமைத்தார், "தம் அப்பனாரைப் பத்துப் பத்து இடத்து அதிதகிரஹமும் ஈஸ்வராலயமும் எடுப்பிட்டார்". இது அதீதக்ரஹாவுடன் தொடர்புடைய பாளை பற்றிய ஒரு சுட்டிக் குறிப்பு. பாலி என்று எங்கு வந்தாலும், அது மூலத்தில் உள்ளபடியே எடுக்கப்பட வேண்டும், ஆரம்பகால தமிழ் கல்வெட்டுகளில் பல்லி என்று மாற்றப்படக்கூடாது, மேலும் இது ஒரு "புனிதமான மரண இடம்" என்பதைக் குறிக்க வேண்டும், சீடர்கள் இருக்கும் துறவறம் அல்ல. மற்றும் ஆசான் வாழ்கிறார்.

இதேபோல், தானா என்ற சொல்லை ஜைனர்கள் தன்னார்வ மரணத்தை சந்தித்த இடமாக எடுத்துக்கொள்ள வேண்டும், ஜைன சூழலில் பரிசளிக்கும் செயலான தானமாக அல்ல. தானா என்பது துறவி இறந்த இடத்தைக் குறிக்கிறது. இறந்த ஜைனரின் நினைவிடத்திற்குச் சமமாகப் பொருந்தும், "இருக்கை" என்று வழங்கப்பட்ட சில குகைகளில் ஆதிஷ்டானாவைப் பற்றிய குறிப்பும் இதுவாகும். ஒரே குகையில் இதுபோன்ற பல படுக்கை வேலைப்பாடுகள் இருப்பதால், ஜைன வாழ்க்கை முறையில் மரணத்தைத் தழுவிய பல 'துறவிகள்', அதே குகையை புனிதமான இடமாகத் தேர்ந்தெடுத்தனர், அங்கு அவர்கள் தங்கள் முன்னோடிகளைப் பின்பற்றினர். இதுபோன்ற பல "படுக்கைகள்" சிற்பங்கள் அந்த துறவிகள் அனைவருக்கும் நினைவு சின்னங்களாக காணப்படுகின்றன. இந்த நினைவுச்சின்னங்கள் தானம், கல், அதிட்டானம், பாலி, முங்குரு போன்ற பல்வேறு பெயர்களால் குறிப்பிடப்பட்டுள்ளன.



__________________


Guru

Status: Offline
Posts: 24768
Date:
Permalink  
 

வாய்மொழி உருவாக்கத்தில் ப்ராக்ருத் தாக்கம்

குகைக் கல்வெட்டுகளின் வாய்மொழி உருவாக்கம் மற்றும் அவற்றுக்கான IM அணுகுமுறை ஆகியவற்றில் சமஸ்கிருதம் மற்றும் பிரக்ருத தாக்கத்தை நாம் கவனிக்கலாம். குகைக் கல்வெட்டுகளில் அடிக்கடி வரும் வார்த்தைகளில் ஒன்று கொடுப்பித்தன் அதாவது செதுக்கப்பட்ட (உளி) என்பதாகும். இந்த வார்த்தை கொழுப்பித்தன், கொடுப்பித்தோன், கொடுப்பித்தோன் என வெவ்வேறு வடிவங்களில் வருகிறது. அவற்றுக்கிடையே உள்ள வேறுபாடு மெய்யின் இரட்டிப்பாகும்.ஆனால் இந்த அர்த்தங்களின் பண்புக்கூறுகள் தன்னிச்சையானவை.உதாரணமாக, அவர் கொட்டாபித்தாட்டம் மற்றும் கோட்டியத்திற்கு பொறிப்பதற்கான பொருளைக் கொடுக்கிறார். கொடுப்பிட்ட வழக்கு, மெய்யெழுத்து இரட்டிப்பு இல்லாததால் கொடை என்று பொருள்படும்.பிராக்ருதத்தில் பல நிகழ்வுகளில் மெய்யை இரட்டிப்பாக்குவது விருப்பமானது, உதாரணத்திற்கு "தம்மம்" அதே இடத்தின் அதே கல்வெட்டில் "டமம்" என்றும் தோன்றும். மேலும் என்ன ஒரே வார்த்தையானது, மெய்யெழுத்தை இரட்டிப்பாக்குவதற்குப் பதிலாக நீண்ட உயிரெழுத்துடன் மற்றொரு வடிவத்தில் நிகழ்கிறது, இது ஒரே இடத்தில் ஒரே வார்த்தையின் தெளிவான நிகழ்வாகும். இந்த வார்த்தைகள் அனைத்தும் செதுக்குதல் அல்லது உளி போன்றவற்றையே குறிக்கின்றன என்பது என் கருத்து.

 

மேலும், நன்கொடையாளருக்கு சமயத் தகுதியைப் பெறுவதற்காகக் கொடுக்கப்படும் செயல் என்பது குறிப்பிடத்தக்கது, எனவே நன்கொடையாளரின் பெயர் பதிவேட்டில் குறிப்பிடப்பட வேண்டும். அது வேறொருவரால் செய்யப்பட்டால், அந்தத் தகுதி அவருக்கே சேரும். "வழங்கப்பட்டது" என்ற பொருளை நாம் எடுத்துக் கொண்டால், நன்கொடையாளர் பதிவில் குறிப்பிடப்பட்டுள்ள நபர் அல்ல என்பது தெளிவாகிறது. ஆனால் "செதுக்கப்பட்டது" அல்லது சிலிர்க்கப்பட்டது என்ற பொருளின் விஷயத்தில் ஒரு கைவினைஞரால் மட்டுமே செய்யப்பட முடியும். கல்வெட்டில் நிகழும் அனைத்து சாதாரண வினைச்சொற்களையும் மதக் கண்ணோட்டத்தில் பார்க்க வேண்டும். மேலும் ஒரே இடத்தில் உள்ள நான்கு வெவ்வேறு வடிவங்கள் ஆசிரியர்களின் மனதில் ஒரே பொருளைக் கொண்டிருந்தன என்பதைக் காட்டுகிறது.

பிரக்ருத பாவனைகளின் தாக்கம்

இங்கு கவனம் செலுத்த வேண்டிய மற்றொரு அம்சம் என்னவென்றால், குகைக் கல்வெட்டுகளில் காணப்படும் பெரும்பாலான காரண வாய்மொழி வடிவங்கள் தமிழ் வடிவங்கள் அல்ல, மாறாக பிராக்ருத் மற்றும் சமஸ்கிருத வடிவங்கள். எடுத்துக்காட்டாக, "kotṭṭu" போன்ற மூலத்துடன் "kta" என்ற பின்னொட்டைச் சேர்ப்பதன் மூலம் காரண வடிவம் தோன்றுகிறது. சமஸ்கிருத வடிவமான 'கல்ப் + இதா', 'ஆர்ப் + இதா', 'சமர்ப் + இத', 'கர் + இதா' போன்றவற்றில் உள்ளதைப் போலவே இந்த பின்னொட்டு “க்டா” என்பது உண்மையான வடிவத்தில் “இட்டா” ஆகிறது. "koṭṭu" என்பது சமஸ்கிருத வம்சாவளியைச் சேர்ந்தது (பார்க்க மோனியர் வில்லியம்ஸ்). Koṭṭu + p + it is the form that is clearly Prākṛt/Sanskrit (vada col) சமஸ்கிருதத்தில் தோன்றும் மற்றொரு வடிவம் கல்பிதவம் என்றும் குறிப்பிடப்படுகிறது. குகைக் கல்வெட்டில் பொறிக்கப்படுவதற்குக் காரணமானவருக்குப் பயன்படுத்தப்பட்ட வார்த்தை கோட்டுபிதாவாகும் மற்றும் அதே ப்ராக்ருத மரபு. துரதிருஷ்டவசமாக, IM அதை 'vaṉ' இல் குறுகிய உயிரெழுத்துடன் koṭṭupittavaṉ எனப் படித்தது, அதை ஒரு தமிழ் பாரம்பரியம் என்று அழைக்கிறது. இதேபோல், குய்த்தவன் என்ற மற்றொரு சொல் குய்த்தவன் என்று வருகிறது, அதைத் தமிழ் என்று ஆக்குவதற்கு குய்த்தவன் என்று படிக்கப்படுகிறது. இந்த வார்த்தை 'குஜ்' என்ற மூலத்திலிருந்து பெறப்பட்டது, இது குய்த்தவன் எனத் தோன்றுகிறது (பார்க்க மோனியர் வில்லியம்ஸ்) மேலும் குகைக் கல்வெட்டில் உள்ள மற்றொரு சொல் இட்டா என்பது புனித பிரசாதம் வழங்க "இஜி" என்ற வார்த்தையிலிருந்து பெறப்பட்டது) (மோனியர் வில்லியம்ஸ்) . முடிவான “அவன்” என்பது கல்பிதா-வி-ஆனில் உள்ள ஒரு பிராக்ருத பாரம்பரியமாகும், இது இறுதியில் கல்பிதவம் என நீண்ட உயிரெழுத்துடன் தோன்றும். குகைக் கல்வெட்டிலிருந்து மேலே குறிப்பிடப்பட்டுள்ள வினைச்சொற்கள் அசல் எழுத்தில் நீண்ட "ā" உடன் முடிவடைகின்றன, ஆனால் அதை Tamiḻ என்று தோற்றமளிக்க குறுகிய "a" உடன் படிக்கவும். கொடுபிடித்தவன், குய்த்தவன், இட்டவன் குறுகிய உயிரெழுத்துடன் வாசிக்கவும். அவை மூலத்தில் நீண்ட ‘ஆ’ உடன் வருவதால் அவை தோன்றியபடியே எடுத்துக்கொள்ள வேண்டும். எனவே, குகைப் பதிவுகளில் உள்ள பெயர்ச்சொற்கள் மற்றும் வாய்மொழி வடிவங்கள் இரண்டும் ப்ராக்ருத் மற்றும் மகாதேவனின் தமிழ் புனரமைப்பு இந்த பதிவுகளின் தன்மைக்கு அப்பாற்பட்டது என்பதில் நாங்கள் திருப்தி அடைகிறோம்.

பூழியின் பாத்திரம்

தனித்துவமான தமிழ் மரபுகளில் ஒன்று, 'அ' என்ற உயிரெழுத்து ஒலியை நீக்கி, அதை மெய்யெழுத்துக்களாகக் குறைக்கும் உள்ளார்ந்த 'அ' உடன் எழுத்தின் மேல் ஒரு புள்ளியைக் குறிப்பது. எடுத்துக்காட்டாக, ஒரு puḷḷi ஒரு எழுத்தின் வடிவத்தில் குறிக்கப்பட்டால், அது 'a' என்ற உயிர் ஒலியைக் கைவிடுவதன் மூலம் தூய மெய்யெழுத்து ஆகும். ஒரு புள்ளியைப் பயன்படுத்துவதற்கான இந்த கருத்து ஒரு ப்ராக்ருத பாரம்பரியமாகும். வரருசியின் பிரக்ருத பிரகாசத்தில் புள்ளி பிந்து என்று அழைக்கப்படுகிறது. "மோ பிந்து" (பிரக்ருத பிரகாசம்) என்ற சூத்திரத்தின்படி, 'அ' உயிர் ஒலி நீக்கப்பட்டு, 'ம்' மட்டுமே எஞ்சியிருக்கும் புள்ளியால் குறிப்பதன் மூலம், 'ஆம்' என்று முடிவடையும் ஒரு சொல்லுக்கு இது பயன்படுத்தப்படுகிறது. அத்தியாயம் 4, சூத்திரம் 11). இது அனுஸ்வரா, 'பகுதி உயிர்' என்று அழைக்கப்படுகிறது.

தொல்காப்பியம் ஒரு எழுத்தைக் குறிக்கும் அதே நுட்பத்தை பூட்டியைக் கொண்டுள்ளதால், அது "அ" ஐ அகற்றும் அதே செயல்பாட்டைக் கொண்டுள்ளது, ஒரு புள்ளியின் அறிமுகம் சந்தேகத்திற்கு இடமின்றி ப்ராக்ருதத்திலிருந்து பெறப்பட்டது. இது கிராஃபிக், எழுதப்பட்ட ஸ்கிரிப்ட்டுக்கு பொருந்தக்கூடிய ஒரு சூத்திரம் மற்றும் ஒலிப்பு வடிவங்களுடன் தொடர்புடையது அல்ல என்று குறிப்பிடலாம்.

இந்த கட்டத்தில், "ம-காரக் குருக்கம்" என்று அழைக்கப்படுவது, எழுதப்பட்ட கடிதத்தைக் குறிப்பிடுவதன் மூலம் அர்த்தமுள்ளதாக மாறும், ஆனால் பேச்சு வடிவத்திற்கு அல்ல என்பதை நாம் சுட்டிக்காட்டலாம். பிந்து - puḷḷi என்பது ஒரு எழுத்தின் மேல் வைக்கப்பட்டு உள்ளார்ந்த 'a' ஐ நீக்குவது என்பது 2 ஆம் நூற்றாண்டின் பிரக்ருதத்தில் நிகழ்கிறது என்பதைக் காட்டியுள்ளேன். BCE மற்றும் Tamiḻ orthographic அமைப்பு மூலம் பெறப்பட்டது.

6.33. Ḻ,Ḷ,Ṟ,Ṉ - ழ, ள, ற, ன போன்ற சிறப்பு Tamiḻ எழுத்துக்கள்

மகாதேவன் தன்னிச்சையாக தொல்காப்பியத்தில் குறிப்பிடப்பட்டுள்ள பூட்டியைக் கொண்டு குறிக்கும் விதியை தமிழ் மரபின் முக்கிய அறிமுகமாக குறிப்பிடுகிறார். இணைந்த மெய் எழுத்துக்களை எழுதும் கருத்தில் இருந்து சிறப்பு தமிழ் எழுத்துக்கள் என்று அழைக்கப்படுவதை நான் கண்டுபிடித்துள்ளேன். IM இந்த முன்மொழிவுகளை சுருக்கமாக நிராகரிக்கிறது. உண்மைகளின் அடிப்படையில் சொல் உருவாக்கத்திற்கான குறிப்பிட்ட பிரக்ருத சூத்திரங்களை நான் காட்டியிருப்பதைக் காணலாம்.

Tamiḻ இல் உள்ள வார்த்தைகள் வர்கத்தின் முதல் எழுத்தைப் பயன்படுத்துவதால், மகாதேவன் இதை ஒரு உண்மையான தமிழ் பாரம்பரியமாக கருதுகிறார். மேலும், "தமிழ் பிராமி கல்வெட்டுகளில் இரண்டு தமிழ் அல்லாத ஒலிகள் (தா மற்றும் ச) குறைவாகவே உள்ளன" (ப.109), "க", "நி" போன்ற பிற ஒலிகள் இல்லை என்று கூறுவதாகும். ப்ராக்ருதத்தில் உள்ளன. "தமிழ்-பிராமி குகைக் கல்வெட்டுகளில் உள்ள இந்தோ-ஆரியக் கூறுகளில் இருந்து ஒருவர் எதிர்பார்ப்பதை விட தமிழ் அல்லாத ஒலிகளின் விகிதம் ஒப்பீட்டளவில் மிகக் குறைவு, ஏனெனில் பெரும்பாலான கடன் சொற்கள் ஒலிப்பு முறைக்கு ஏற்றுக்கொள்ளப்படுகின்றன".

 

வார்த்தைகளின் ப்ராக்ருத் தன்மையைப் புரிந்து கொள்ளாமல் இது ஒரு வியத்தகு கூற்று. எடுத்துக்காட்டாக, "கனி நந்தக சிரி" என்ற முதல் கல்வெட்டின் முதல் வார்த்தைகள், கல்வெட்டில் காணப்படும் அதே வடிவத்தில் பிரக்ருதத்தில் எழுதப்பட்டுள்ளன, இது பிரக்ருத விளக்கத்தைத் தவிர வேறில்லை. அவை Tamiḻ ஒலிப்பு முறைக்கு ஏற்றதாக கூற முடியாது. ஆர்வத்துடன், ஐஎம் தனது சொந்த கூற்றுக்கு அடுத்ததாக முரண்படுகிறார், “தமிழ் பிராமி கல்வெட்டுகளில் இரட்டை மெய் எழுத்துக்களைக் குறிக்கும் வகையில் ஒற்றை மெய் எழுத்துக்கள் பயன்படுத்தப்படுவது பிரக்ருத் கல்வெட்டு எழுத்துமுறையின் செல்வாக்கின் காரணமாகும். இந்த எழுத்தியல் அம்சம் கடன் சொற்களில் மட்டுமல்ல, தாய்மொழிச் சொற்களிலும் காணப்படுகிறது”. ஆர்த்தோகிராஃபிக் அமைப்பு பிரக்ருத், தமிழ் வார்த்தைகளுக்கு ஏற்றது என்பது எங்கள் கருத்து. ப்ராக்ருதத்தின் அபரிமிதமான பயன்பாடு மறுக்கமுடியாத ஒரு கலவையான பேச்சுவழக்காகக் கருதப்பட வேண்டும், இது ஆரம்பகால அறிஞர்களின் கூற்றுப்படி, "குகைக் கல்வெட்டுகளின் மொழி, ப்ராக்ருத கடன் சொற்கள் இருந்தபோதிலும், பழைய தமிழ், பிற்கால தமிழ் கல்வெட்டுகளின் மொழியிலிருந்து வேறுபட்டதல்ல. அதன் அடிப்படை ஒலிப்பு, உருவவியல் மற்றும் தொடரியல் அம்சங்களில் இலக்கிய நூல்கள்" (ப.103). மாறாக, பழைய தமிழ் என்பது ஆரம்பத்திலிருந்தே பிரக்ருத் மற்றும் தமிழ் ஆகியவற்றின் கலவையாகும். மகாதேவனின் சொரூபத்தில் உள்ள பல சொற்கள் கல்வெட்டுச் சூழலில் காணப்படுவதைப் போல உண்மையானதை விட அவரது புதிய முன்மொழிவுகளுக்கு ஏற்றவாறு வடிவமைக்கப்பட்டுள்ளன என்பதையும் நாங்கள் உணர்கிறோம். எடுத்துக்காட்டாக, அவரது முந்தைய வாசிப்பின் "குறள்" இப்போது "உரல்" என்று திருத்தப்பட்டுள்ளது. தம்மம் என்ற சொல் ஒரு கல்வெட்டில் இருமடங்கு மெய்யெழுத்து (எண்.1) ஆகவும், அடுத்த கல்வெட்டில் தம்மத்தை இரட்டிப்பாக்காமல் தோன்றுகிறது, இது ஒரு பிராக்ருத மரபு, இதில் மெய்யெழுத்தை இரட்டிப்பாக்குவது விருப்பமாக உள்ளது. ஒரு கல்வெட்டில் 'உபாச' என்று வரும் "உபாசகா" என்ற வார்த்தையையும் எடுத்துக் கொள்ளுங்கள், இது உண்மையில் உபாசகா என்று வாசிக்கப்பட்டது, அதில் 'க' விருப்பமாக பரிந்துரைக்கப்படுகிறது. எ.கா., பிரமரா - பாமராகவோ அல்லது பாமரனாகவோ தோன்றலாம். கிருஷ்ணா தோன்றலாம். கிருஷ்ணகா அல்லது கசனோ என சில சந்தர்ப்பங்களில், 'க' விருப்பமாக நீக்கப்பட்டு 'a' ஆக மாறுகிறது, மேலும் விதிகளின்படி 'o' ஆக மாறுகிறது (ப.87) இதுவே உபசகத்திற்கு பொருந்தும் விதி உபாஞ்சாக எழுதப்படுகிறது. அ., நீக்கப்பட்ட கா என்பது உபாச-ஆன் ஆகிறது.அடுத்த கல்வெட்டில் உபாச (க) என்பது உபச என்று காணப்படுகிறது.இந்த மாற்று நிகழ்வு பிராகிருத விதிகளின்படி உள்ளது.இவ்வாறு, உபாசகன் என்ற சொல்லை உபாசகன் என்று படிக்க வேண்டும் - நீண்ட 'a உடன். மேலும், மகாதேவன் படித்தது போல் சிறியதாக இல்லை.மேலும், கல்வெட்டு எண்.11ல் உள்ள 'aṉ' என்பது மகாதேவனால் பின்னொட்டாக எடுக்கப்பட்டது, அது சரியல்ல. அது "K" நீக்கப்பட்ட 'உபாசகம்' ஆக இருக்க வேண்டும்.

மகாதேவன் பட்டியலிட்ட 89 கல்வெட்டுகளையும் எடுத்துக் கொண்டால், பிராக்ருத வார்த்தை இல்லாத ஒரு கல்வெட்டு கூட இல்லை, இது முக்கியமாக பிராக்ருதம் பேசும் நபர்கள் கல்வெட்டுகளை எழுதியுள்ளனர் என்பதைக் காட்டுகிறது. இந்த முழு கார்பஸும் ஊக முன்மொழிவுகளை அடிப்படையாகக் கொண்டது மற்றும் பதிவுகளின் நடைமுறையில் உள்ள இலக்கண விதிகள் அல்லது ஜைன இயல்புகளுடன் ஒப்பிடவில்லை என்பது எங்கள் முடிவு.

 

6.34. தமிழ் மன்னரின் ஆரம்பகால அரச சாசனங்கள்

3 ஆம் நூற்றாண்டு முதல் 6 ஆம் நூற்றாண்டு வரையிலான ஆரம்பகால பல்லவ சாஸ்திரிகள் தங்கள் மானியங்களில் சமஸ்கிருதத்தைப் பயன்படுத்துவதைத் தவிர, நிர்வாக மொழியாக பிராக்ருதத்தைப் பயன்படுத்தியதைக் காட்டுகிறது. சில ஆரம்ப சாசனங்கள் உள்ளன, உதாரணமாக கருதேவியின் குணபதேய செப்புத் தகடுகள் 4 ஆம் நூற்றாண்டின் பிரக்ருதத்தில் உள்ளன, ஆனால் இரண்டு சமஸ்கிருத வசனங்களுடன் முடிவடைகின்றன.

বஹுபிঃ வஸுধா தத்தா বஹுபிஶ்ச அனுபலிதா ॥

யஸ்ய யஸ்ய யথா பூமிঃ தஸ்ய தஸ்ய தথா ফலம்

ஸ்வதத்தம் பரதத்தம் வா யோ ஹரேத வசுந்தரம்

গவம் ஸத ஸஹஸ்ரஸ்ய ஹந்துঃ பிபதி துஷ்கৃதம்

மானியம் பிரக்ருதத்தில் (பேசும் சமஸ்கிருதத்தில்) இருந்தாலும், மேற்கோள்கள் இலக்கிய சமஸ்கிருதத்திலிருந்து வந்தவை மற்றும் இரண்டும் ஒரே பாரம்பரியத்தில் வேரூன்றியவை என்பதை சுட்டிக்காட்டுகின்றன. தமிழ் இலக்கணமான தொல்காப்பியத்தின் பயிரத்தில், இலக்கணக் கோட்பாடுகள் பேசப்படும் மற்றும் எழுதப்பட்ட வடிவங்களில் "வாக்கும் செய்யும் ஆயிரம் முதலியவை" நோக்கமாகக் கொண்டவை. இந்த செப்புத் தகட்டில் பேச்சு மற்றும் கவிதை வடிவங்கள் பயன்படுத்தப்படுவதைக் காண்கிறோம், இவை இரண்டும் ஏற்றுக்கொள்ளத்தக்கவை மற்றும் எந்த பாரபட்சமும் இல்லை என்பதை சுட்டிக்காட்டுகிறது. மௌரியர்களின் நிர்வாக அமைப்பு தமிழர் சமுதாயத்தில் செல்வாக்கு செலுத்தியது என்பதை 3 ஆம் நூற்றாண்டின் செண்டான் மன்னரின் பூலாங்குச்சுச்சி கல்வெட்டு விளக்குகிறது என்பதை நான் முன்பு காட்டினேன்.

இதேபோல் காஞ்சிபுரத்தில் இருந்து வெளியிடப்பட்ட சிவஸ்கந்த வர்மனின் ஹிரஹதஹாழி செப்புத் தகடுகள் சமஸ்கிருத முடிவோடு பேசும் சமஸ்கிருதத்தில் (பிரகிருதம்) உள்ளன.

"ஸ்வஸ்தி கோப்ராமண லேககா வாசக ஸ்ரோத்ரிப்ய இதி"

"அக்கிட்டோமா, வாஜபேய, அஸ்ஸமேத யாஜி, தம்மமஹாராஜாதி ராஜா பாரத்யோ பல்லவனம் சிவகண்டவம்மோ" என்று இந்த மானியத்தில் ஆரம்பத்தில் பிராக்ருதத்தில் கொடுக்கப்பட்ட அரசரின் பட்டங்கள் மிக முக்கியமானவை. இங்கு பல்லவர்கள், முக்கியமான வேத யாகங்களைச் செய்பவர்கள் நாம் பிரக்ருத் (பேசும் சமஸ்கிருதம்) என்று அழைக்கப்படுவதைப் பயன்படுத்துகிறார்கள். பிராகிருதத்தின் பயன்பாடு சமஸ்கிருதத்திற்கு எதிரான எதிர்ப்பு மொழி அல்ல என்பதை இது நிரூபிக்கும். அடுத்த அரசர் முதல் சாசனங்கள் இலக்கிய சமஸ்கிருதத்தைப் பயன்படுத்துகின்றன.

6.35. பிற்கால பல்லவர் காலத்தில் சமஸ்கிருதம்

பிற்கால பல்லவர்களின் செப்புத் தகடுகள் இருமொழிகளாகும், சமஸ்கிருதம் மற்றும் தமிழ் ஆகிய இரண்டையும் 6 ஆம் நூற்றாண்டின் மத்தியில் பயன்படுத்தியது. மானியத்தின் செயல்பாட்டு பகுதியின் விவரங்களைக் கொடுக்கும் Tamiḻ பகுதிகள் மிகவும் விரிவாக உள்ளன. இரண்டு மொழிகளும் தெரியாதவர்கள் எந்த வகையிலும் ஊனமுற்றவர்கள் அல்ல என்பதை பல்லவர்கள் கண்டனர் மற்றும் இரு மொழிகளிலும் பயன்படுத்தப்பட்டனர், ஒன்று மற்றொன்றுக்கு துணையாக செயல்படுகிறது. 6ஆம் நூற்றாண்டின் மத்தியில் சிம்மவிஷ்ணுவின் தந்தையான சிம்மவர்மாவின் பாழாங்கோயில் பதிவில் இருந்ததைப் போலவே, அவர்கள் பயன்படுத்திய தமிழ் சொற்களஞ்சியம் சட்டப்பூர்வ ஆவணமாக மிகவும் சரியானது. ஆவணங்களைத் தயாரிப்பதில் தமிழன் பெரிய அளவில் முன்னேறியிருப்பதையும், சமஸ்கிருதத்தின் வேலைவாய்ப்பால் எந்த விதத்திலும் பாதிக்கப்படவில்லை என்பதையும் இது காட்டுகிறது. உண்மையில் சமஸ்கிருதம் கூட ஆரம்ப காலத்திலிருந்தே வளர்ந்துள்ளது என்பது தெளிவாகிறது.

 



__________________


Guru

Status: Offline
Posts: 24768
Date:
Permalink  
 

6.36. பாண்டியான் பகுதியில் சமஸ்கிருதம்.

7 ஆம் நூற்றாண்டின் நடுப்பகுதியில் இருந்த அரிகேசரி பராங்குச மாறவர்மனின் ஆரம்பகால பாண்டியன் பதிவு. இந்த அரசனைப் பற்றிய இரண்டு பதிவுகள் வெளிச்சத்திற்கு வந்துள்ளன; ஒன்று மதுரையில் உள்ள வைகைப் படுக்கையிலிருந்து, மற்றொன்று சமீபத்தில் கிடைத்த செப்புத் தகடு சாசனம். இந்த பாண்டியர் திரு-ஞான-சம்பந்தரின் சமகாலத்தவர் மற்றும் பல வரலாற்றுப் போர்களில் வெற்றி பெற்றவர். அவர் தமிழ் இலக்கியத்தின் சிறந்த புரவலராக இருந்தார், அவரைப் புகழ்ந்து பாடிய பாண்டிக்கோவை என்ற படைப்பில் இருந்து காணலாம்.

சமீபத்தில் கண்டுபிடிக்கப்பட்ட செப்புத் தகடுகள் ஒரு இருமொழி சாசனமாகும், இதில் மானியத்தின் விவரங்களைக் குறிப்பிடும் தமிழ் பகுதி (அரசரின் வம்சாவளியைக் கையாளும் பகுதியும் கூட) மிகவும் கவிதைத் தமிழ் மொழியைப் பயன்படுத்துவதைக் காட்டுகிறது. தற்காலத் தமிழக நிர்வாகிகள் கூடக் கனவு காண முடியாத அளவுக்குக் கவிதை வடிவில் நிர்வாகத்தின் வருவாய் ஆவணங்கள் வரையப்படும் அளவுக்குத் தமிழ் வளர்ச்சியடைந்துள்ளது.

அமிர்து கடைந்து அமரர்க்கீந்த

அமரராஜனோடு அத்தாசனத்திருந்து

மற்றவன் தன் பணி முடிமிசை

விக்ரமத்தால் வளை உடைத்து

அதே நேரத்தில், தமிழில் அவரது வைகைப் படுக்கைப் பதிவு, சமஸ்கிருதத்தின் இலவச வேலைவாய்ப்பைக் காட்டுகிறது மற்றும் மாணிப்பிரவா இலக்கியத்திற்கு சிறந்த எடுத்துக்காட்டு.

பாண்டிய குல மணி பிரதீபனாய்

பிராதுர்பாவம் செய்து

விக்ரமங்களால் அரைசடக்கி

மறம் கெடுத்தரைசடக்கி

அக்ரஹாரம் பல செய்து

அபரிமிதமாகிய ஹிரண்யகர்ப

கோஸஹஸ்ர மகாதானங்களால் கலி கடிந்து

சமீபத்தில் கண்டுபிடிக்கப்பட்ட செப்புத் தகடு மகாபாரதப் போரையும், இலங்கைக்கு குறுக்கே உள்ள பாலமான “சேது பந்தா”வையும் குறிக்கிறது. அரிகேசரி ஈஸ்வரம் போன்ற பல சிவன் கோவில்களை மன்னர் கட்டியதாக கூறப்படுகிறது. நில மானியம் பற்றிய தொழில்நுட்ப விவரங்களை அழகிய தமிழ் கவிதையில் கொடுக்கலாம் என்பதை மானியம் காட்டுகிறது. மதச்சார்பற்ற நிர்வாக விஷயங்களில் கூட தமிழை மிஞ்ச முடியாத இலக்கிய அந்தஸ்து பெற்றிருப்பதைக் காட்டும் சிறப்பான பதிவு இது. தமிழ்க் கவிதை வடிவங்களுக்கு நடுவில் சமஸ்கிருதச் சொற்களின் இலவசப் பயன்பாடும், சரளமாகப் பயன்படுத்தப்படுவதும், தமிழ் மொழியின் வளர்ச்சிக்கு இடையூறாக இல்லை என்பதும் பார்க்கப்படலாம்.

இந்த வளர்ச்சி 8 மற்றும் 9 ஆம் நூற்றாண்டின் இரண்டு அடுத்தடுத்த பாண்டிய பதிவுகளிலும் காணப்படுகிறது; பராந்தக நெடுஞ்சாடய்யனின் வேட்டுவிக்குழி மானியம் மற்றொன்று பராந்தக வீரனாராயனின் தாழவாய்புரம் மானியம். இரண்டும் இருமொழி மொழியில் உள்ளன, மேலும் அவை ராஜாவால் வழங்கப்பட்ட தீர்ப்புகள், கவிதைத் தமிழில் எழுதப்பட்டவை. சமஸ்கிருதத்தின் காத்யா மற்றும் பத்ய காவ்யா பாரம்பரியம் நீதித்துறை பதிவுகளில் தமிழை தாக்குகிறது என்பதற்கு இது ஒரு தெளிவான எடுத்துக்காட்டு.

சங்க காலத்திலிருந்தே, தமிழ் நாட்டில் நீதித்துறை நடைமுறை தர்ம சாஸ்திரத்தின் அடிப்படையில் இருந்தது என்பதை நினைவில் கொள்ள வேண்டும். பாண்டியா பராந்தக நெடுஞ்ஜாடய்யாவின் வேட்டுவிக்குழிப் பதிவு, பல தலைமுறைகளாக அவர்கள் இன்பத்தில் இருந்த பிராமணக் குடும்பத்திற்கு அளிக்கப்பட்ட மானியத்தைக் குறிக்கிறது (நீடு புக்தி துய்த்தபி), ஆனால் அந்தக் குடும்பம் அரசன் வம்சாவளியை அணுகாமல் விட்டுவிட்டு, அரசனின் உரிமையை இழந்துவிட்டது. "நாட்டாணிகள் பாழமையதால் கட்டி நி கோக்கா" குடும்பத்திற்கு உரிமை உள்ளது என்பதற்கான ஆதாரத்தை அளிக்குமாறு ராஜா அவரிடம் கேட்டார். வாதி அந்த ஆவணத்தை அங்கேயே சமர்பித்தார், மேலும் சொத்தை மீட்டெடுப்பதில் ராஜாவுக்கு எந்த தயக்கமும் இல்லை. "நீடு புக்தி" என்ற வார்த்தையின் பயன்பாடு, புக்தியின் சட்டப்பூர்வ தன்மை வரையறுக்கப்பட்ட தர்ம-சாஸ்திரத்தில் பரிந்துரைக்கப்பட்டபடி செயல்முறை இருந்தது என்பதைக் காட்டுகிறது. மேலும் சொத்து உரிமையை கோருவதற்கு எழுதப்பட்ட பத்திரங்கள், லேக்ய பிரமாணம் ஆகியவற்றின் முக்கியத்துவம் தர்ம சாஸ்திரத்தில் கையாளப்பட்டுள்ளது. தமிழ் நீதித்துறை பதிவுகளில் இந்த சமஸ்கிருத சொற்பொழிவுகளின் பயன்பாடு, சமஸ்கிருதம் தமிழை இயற்கையான முறையில் வளப்படுத்தியுள்ளது என்பதைக் காட்டுகிறது.

பராந்தக வீரன்ராயனால் வெளியிடப்பட்ட தாழவாய்புரத்தின் இரண்டாவது பதிவும் நிலப் பிரச்சனை பற்றியது. அன்பளிப்பு காணி உறுதிமொழி அரசியல் குழப்பத்தில் தொலைந்து வேறொருவரால் அபகரிக்கப்பட்டது. மன்னன் சர்ச்சையை விசாரித்து, அதற்கு உரிமையான தரப்பை மீட்டெடுத்தான். அசல் பத்திரத்தை எறும்புகள், நெருப்பு அல்லது வெள்ளம் அல்லது போரில் இழந்த போது வழங்கப்படும் தூய்மைப் பத்திரம் என்றும் அழைக்கப்படும் புதுப்பித்தல் பத்திரம் என்ற பட்டத்திற்கு "சுத்த பத்ர லேகா" என்ற வார்த்தையைப் பயன்படுத்துகிறது. இவை தர்ம-சாஸ்திரத்தில் வரையறுக்கப்பட்டுள்ளன, மேலும் "சுத்த பத்ர லேகா" போன்ற வார்த்தைகளை பயன்படுத்துவது இந்த இரண்டு மரபுகளின் ஒருங்கிணைப்பைக் காட்டுகிறது.

6.37. நீதித்துறை

இங்கு, இந்த ஆய்விற்கான நீதித்துறை விஷயத்தை விவாதத்திற்கு எடுத்துக்கொள்கிறேன். இந்த விஷயத்தில் முக்கியமான நான்கு கல்வெட்டுகள் இந்த விஷயத்தைக் கையாளுகின்றன.

• தின்னல்வேலி மாவட்டத்தில் 8ஆம் நூற்றாண்டைச் சேர்ந்த பாண்டியா மராஞ்சையனின் மானூர் பதிவு.

• பராந்தக சோழன் 10 ஆம் நூற்றாண்டு காலத்தின் திருநின்றவூர் கல்வெட்டு, தமிழகத்தின் வடபகுதியில்,

• மூன்றாவது மற்றும் நான்காவது 13 ஆம் நூற்றாண்டில் மேற்கில் உள்ள கொங்கு நாட்டில் இருந்து வந்தது. இவை தமிழ்நாட்டின் பல்வேறு பகுதிகளில் காணப்படுகின்றன மற்றும் ஏறக்குறைய 500 ஆண்டுகளாக பரவிய வெவ்வேறு காலகட்டத்தைச் சேர்ந்தவை.

முதலாவது, மானூர் கிராம சபை கூடி, கிராம நீதிமன்றத்திற்கு நீதிபதிகளை சட்டமன்றம் நியமிக்கும் நடைமுறை தொடர்பான தீர்மானத்தை நிறைவேற்றியது. ஒரு தர்ம-சாஸ்திர உரை உட்பட மந்திரம் மற்றும் பிராமணத்தை நன்கு அறிந்தவர்கள் மற்றும் நேர்மையான நடத்தை கொண்டவர்கள் நீதிமன்றத்தில் பணியாற்ற அனுமதிக்கப்பட வேண்டும் என்று பதிவு விதிக்கிறது. கிராமத்தில் மட்டும் பங்கு வைத்திருப்பவர்கள் நீதிமன்றத்தில் பணியாற்றலாம். கிராமத்தில் பங்கை வாங்குதல், அன்பளிப்பாக அல்லது 108 மூலம் ஸ்திரி-தானா அதாவது திருமணப் பங்காகப் பெறலாம். தர்ம சாஸ்திரத்தின் படி, அடமானம் என்பது கிராமங்களில் நிலத்தைப் பெறுவதற்கான மற்றொரு முறையாகும். ஆனால் இந்த கிராமத்தில் கிராமத்தில் நிலத்தை அடமானம் வைத்து வாங்குபவர்கள் எந்த நேரத்திலும் மீட்கப்படலாம் மற்றும் அந்த நபர் தனது பங்கை இழக்க நேரிடும். இருப்பினும், அவர்களில் கூட, நிலத்தை வாங்குபவர்கள் மற்றும் அதன் விளைவாக கிராமத்தில் ஒரு பங்கை வாங்குபவர்கள் ஒரு தர்ம-சாஸ்திர உரையில் தேர்வில் தேர்ச்சி பெறுவார்கள் என்று எதிர்பார்க்கப்படுகிறது, மேலும் அவர்கள் ஒரு வேத பாரம்பரியம் மற்றும் மந்திரம் மற்றும் பிராமணத்தில் நன்கு தேர்ச்சி பெற்றிருக்க வேண்டும்.

நீதித்துறை நடைமுறைகள் நன்கு ஒழுங்குபடுத்தப்பட்டிருப்பதையும், ஒரு நபரை நீதிமன்றத்தில் பணியாற்ற அனுமதிக்கும் ஒரு வகையான தேர்வு நடத்தப்பட்டது என்பதையும் இது காட்டுகிறது. இது பிராமண குடியேற்றமாக இருப்பதால், அத்தியாவசியத் தகுதிகளில் வேதம் மற்றும் பிராமண அறிவு ஆகியவை பரிந்துரைக்கப்பட்டிருப்பதைக் காணலாம்.

திருநீற்றூரில் இருந்து வரும் இரண்டாவது கல்வெட்டு, நீதிபதிகளின் பணிக்காலம், ஒருவர் பணியாற்றக்கூடிய காலம் மற்றும் பிற தகுதிகள், பிராமண சபை தொடர்பானது போன்றவற்றைக் குறிப்பிடுவதால், திருநீற்றூரிலிருந்து வரும் இரண்டாவது கல்வெட்டு, முந்தையவற்றுக்கு ஒரு துணையாகும்.

மூன்றாவது கோயம்புத்தூர் அருகே உள்ள பேரூரிலிருந்து ஒரு சுவாரஸ்யமான அரசியலமைப்பு. கிராமமே துயரத்தில் மூழ்கியது. எனவே, மன்னர் கிராமத்திற்கு வெளியே ஒரு புதிய கிராமத்தை உருவாக்கி, அதை உள்ளூர் கோயிலுக்கு கோயில் கிராமம், தேவதானா என்று பரிசளித்தார். கிராமத்திற்கு ஒரு நீதித்துறையை அமைப்பதற்காக அவர் கிராமத்திற்கு ஏழு மண்டு பதவிகளை உருவாக்கினார்.

கிராமம் மற்றும் அதைச் சுற்றியுள்ள பிராமணர்களுக்கு நான்கு பதவிகள் ஒதுக்கப்பட்டன, மேலும் மூன்று பேர் விவசாயிகள். இவ்வாறு கிராம சபையில் பிராமணர்கள் மட்டுமின்றி உழவர்களும் இருந்தனர். மன்னரைத் தவிர, சிலரை கிராமத் தலைவர்களாகவும், ஊராளிகளாகவும் அரசர் நியமித்தார். இந்த பதிவு 13வது நூற்றாண்டைச் சேர்ந்தது, அது பிராமணீயத்தைக் காட்டுகிறது அல்லது சமஸ்கிருத பாரம்பரியம் சமூகத்தின் எந்தப் பிரிவினரையும் நீதித்துறையில் உட்காருவதைத் தடுக்கவில்லை அல்லது விலக்கவில்லை என்று நாம் கூறலாம். ஆனால், இந்தக் கல்வெட்டில் அரசர் பதவிகளை நியமித்ததாகக் கூறப்படுகிறது.

அடுத்த கல்வெட்டு இன்னும் சொல்லும். இதுவும் அதே அரசனால் ஒரு புதிய கிராமத்தின் அரசியலமைப்பாகும். அவர் அந்த கிராமத்தில் புதிய விவசாயிகள் குடியேற அனுமதித்தார் மற்றும் அவர்களுக்கு ஏற்ற நீதிபதிகளை நியமிக்கும் உரிமையை அவர்களுக்கு வழங்கினார். நியமனம் செய்யும் உரிமை கிராம உழவர்களிடமே இருந்தது, நியமனம் செய்யப்பட்ட அனைவரும் உழவர்களே. சமூகத்தின் அனைத்துப் பிரிவினரும் நீதித்துறையில் பணியாற்றியதையும், தமிழ்ச் சமூகம் எந்த வேறுபாட்டையும் காட்டவில்லை என்பதையும் இது உணர்த்துகிறது.

6.38. முடிவுரை

தமிழ் மொழி மற்றும் வாழ்க்கையின் அறியப்பட்ட வரலாற்றிலிருந்து, தமிழ்நாட்டு மக்களின் முன்னேற்றம், ஆறுதல் மற்றும் மகிழ்ச்சிக்காக சமஸ்கிருதம் மற்றும் பிராக்ருத பாரம்பரியத்தை ஒருங்கிணைப்பதில் மிகுந்த உற்சாகம் எப்போதும் இருந்து வருகிறது. இலக்கியம், இலக்கணம், இசை, நாட்டியக் கலை என அனைத்துத் துறைகளிலும் இதை நிரூபித்துள்ளனர். ஒருங்கிணைத்தல் மொழி வளர்ச்சிக்கும் வாழ்க்கைக்கும் எதிராகச் செயல்படும் என்ற கருத்து எந்தக் காலத்திலும் மக்களிடம் ஏற்பட்டதில்லை. மறுபுறம், "யாதும் ஊரே யாவரும் கேளிர்" என்று பழங்காலத் தமிழில் குறிப்பிடப்பட்டுள்ளபடி உலகளாவிய கண்ணோட்டத்தை நோக்கிய சீரான வளர்ச்சிக்கு இத்தகைய தொகுப்பு பலப்படுத்தப்பட்டு உதவியது. இது நிச்சயமாக பண்டைய தமிழர்களின் வாழும் நம்பிக்கை.



__________________
Page 1 of 1  sorted by
 
Quick Reply

Please log in to post quick replies.

Tweet this page Post to Digg Post to Del.icio.us


Create your own FREE Forum
Report Abuse
Powered by ActiveBoard