New Indian-Chennai News + more

138
எழில் மருப்பு எழில் வேழம் இகுதரு கடாத்தால்
தொழில் மாறி தலை வைத்த தோட்டி கைநிமிர்ந்து ஆங்கு
அறிவும் நம் அறிவு ஆய்ந்த அடக்கமும் நாணொடு
வறிது ஆக பிறர் என்னை நகுபவும் நகுபு உடன்
மின் அவிர் நுடக்கமும் கனவும் போல் மெய் காட்டி
என் நெஞ்சம் என்னோடு நில்லாமை நனி வௌவி
தன் நலம் கரந்தாளை தலைப்படும் ஆறு எவன்-கொலோ
மணி பீலி சூட்டிய நூலொடு மற்றை
அணி பூளை ஆவிரை எருக்கொடு பிணித்து யாத்து
மல்லல் ஊர் மறுகின் கண் இவள் பாடும் இஃது ஒத்தன்
எல்லீரும் கேட்டீ-மின் என்று
படரும் பனை ஈன்ற மாவும் சுடர் இழை
நல்கியாள் நல்கியவை
பொறை என் வரைத்து அன்றி பூ_நுதல் ஈத்த
நிறை அழி காம நோய் நீந்தி அறை உற்ற
உப்பு இயல் பாவை உறை உற்றது போல
உக்குவிடும் என் உயிர்
பூளை பொல மலர் ஆவிரை வேய் வென்ற
தோளாள் எமக்கு ஈத்த பூ
உரிது என் வரைத்து அன்றி ஒள்_இழை தந்த
பரிசு அழி பைதல் நோய் மூழ்கி எரி பரந்த
நெய்யுள் மெழுகின் நிலையாது பைபய
தேயும் அளித்து என் உயிர்
இளையாரும் ஏதிலவரும் உளைய யான்
உற்றது உசாவும் துணை
என்று யான் பாட கேட்டு
அன்பு உறு கிளவியாள் அருளி வந்து அளித்தலின்
துன்பத்தில் துணை ஆய மடல் இனி இவள் பெற
இன்பத்துள் இடம்படல் என்று இரங்கினள் அன்பு உற்று
அடங்கு அரும் தோற்றத்து அரும் தவம் முயன்றோர் தம்
உடம்பு ஒழித்து உயர்_உலகு இனிது பெற்று ஆங்கே
 
மேல்


# 139
சான்றவிர் வாழியோ சான்றவிர் என்றும்
பிறர் நோயும் தம் நோய் போல் போற்றி அறன் அறிதல்
சான்றவர்க்கு எல்லாம் கடன் ஆனால் இ இருந்த
சான்றீர் உமக்கு ஒன்று அறிவுறுப்பேன் மான்ற
துளி இடை மின்னு போல் தோன்றி ஒருத்தி
ஒளியோடு உரு என்னை காட்டி அளியள் என்
நெஞ்சு ஆறு கொண்டாள் அதன் கொண்டும் துஞ்சேன்
அணி அலங்கு ஆவிரை பூவோடு எருக்கின்
பிணையல் அம் கண்ணி மிலைந்து மணி ஆர்ப்ப
ஓங்கு இரும் பெண்ணை மடல்_ஊர்ந்து என் எவ்வ நோய்
தாங்குதல் தேற்றா இடும்பைக்கு உயிர்ப்பு ஆக
வீங்கு இழை மாதர் திறத்து ஒன்று நீங்காது
பாடுவேன் பாய் மா நிறுத்து
யாமத்தும் எல்லையும் எவ்வ திரை அலைப்ப
மா மேலேன் என்று மடல் புணையா நீந்துவேன்
தே மொழி மாதர் உறாஅது உறீஇய
காம கடல் அகப்பட்டு
உய்யா அரு நோய்க்கு உயவு ஆகும் மையல்
உறீஇயாள் ஈத்த இ மா
காணுநர் எள்ள கலங்கி தலைவந்து என்
ஆண் எழில் முற்றி உடைத்து உள் அழித்தரும்
மாண் இழை மாதராள் ஏஎர் என காமனது
ஆணையால் வந்த படை
காம கடும் பகையின் தோன்றினேற்கு ஏமம்
எழில்_நுதல் ஈத்த இ மா
அகை எரி ஆனாது என் ஆர் உயிர் எஞ்சும்
வகையினால் உள்ளம் சுடுதரும்-மன்னோ
முகை ஏர் இலங்கு எயிற்று இன் நகை மாதர்
தகையால் தலைக்கொண்ட நெஞ்சு
அழல் மன்ற காம அரு நோய் நிழல் மன்ற
நேர்_இழை ஈத்த இ மா
ஆங்கு அதை
அறிந்தனிர் ஆயின் சான்றவிர் தான் தவம்
ஒரீஇ துறக்கத்தின் வழீஇ ஆன்றோர்
உள் இடப்பட்ட அரசனை பெயர்த்து அவர்
உயர்_நிலை_உலகம் உறீஇ ஆங்கு என்
துயர் நிலை தீர்த்தல் நும் தலை கடனே
 
மேல்


# 140
கண்டவிர் எல்லாம் கதுமென வந்து ஆங்கே
பண்டு அறியாதீர் போல நோக்குவீர் கொண்டது
மா என்று உணர்-மின் மடல் அன்று மற்று இவை
பூ அல்ல பூளை உழிஞையோடு யாத்த
புன வரை இட்ட வயங்கு தார் பீலி
பிடி அமை நூலொடு பெய்ம் மணி கட்டி
அடர் பொன் அவிர் ஏய்க்கும் ஆவிரம் கண்ணி
நெடியோன்_மகன் நயந்து தந்து ஆங்கு அனைய
வடிய வடிந்த வனப்பின் என் நெஞ்சம்
இடிய இடை கொள்ளும் சாயல் ஒருத்திக்கு
அடியுறை காட்டிய செல்வேன் மடியன்-மின்
அன்னேன் ஒருவனேன் யான்
என்னானும் பாடு எனில் பாடவும் வல்லேன் சிறிது ஆங்கே
ஆடு எனில் ஆடலும் ஆற்றுகேன் பாடுகோ
என் உள் இடும்பை தணிக்கும் மருந்தாக
நன்_நுதல் ஈத்த இ மா
திங்கள் அரவு உறின் தீர்க்கலார் ஆயினும்
தம் காதல் காட்டுவர் சான்றவர் இன் சாயல்
ஒண்_தொடி நோய் நோக்கில் பட்ட என் நெஞ்ச நோய்
கண்டும் கண்ணோடாது இ ஊர்
தாங்கா சினத்தொடு காட்டி உயிர் செகுக்கும்
பாம்பும் அவை படில் உய்யுமாம் பூ கண்
வணர்ந்து ஒலி ஐம்பாலாள் செய்த இ காமம்
உணர்ந்தும் உணராது இ ஊர்
வெம் சுழி பட்ட மகற்கு கரை நின்றார்
அஞ்சல் என்றாலும் உயிர்ப்பு உண்டாம் அம் சீர்
செறிந்து ஏர் முறுவலாள் செய்த இ காமம்
அறிந்தும் அறியாது இ ஊர்
ஆங்க
என்-கண் இடும்பை அறீஇயினென் நும்-கண்
தெருள்_உற நோக்கி தெரியும்_கால் இன்ன
மருள் உறு நோயொடு மம்மர் அகல
இருள் உறு கூந்தலாள் என்னை
அருள் உற செயின் நுமக்கு அறனும்-மார் அதுவே
 
மேல்


# 141
அரிதினின் தோன்றிய யாக்கை புரிபு தாம்
வேட்டவை செய்து ஆங்கு காட்டி மற்று ஆங்கே
அறம் பொருள் இன்பம் என்று அ மூன்றின் ஒன்றன்
திறம் சேரார் செய்யும் தொழில்கள் அறைந்தன்று
அணி நிலை பெண்ணை மடல்_ஊர்ந்து ஒருத்தி
அணி நலம் பாடி வரற்கு
ஓரொரு_கால் உள்_வழியள் ஆகி நிறை மதி
நீருள் நிழல் போல் கொளற்கு அரியள் போருள்
அடல் மா மேல் ஆற்றுவேன் என்னை மடல்_மா மேல்
மன்றம் படர்வித்தவள் வாழி சான்றீர்
பொய் தீர் உலகம் எடுத்த கொடி மிசை
மை அறு மண்டிலம் வேட்டனள் வையம்
புரவு ஊக்கும் உள்ளத்தேன் என்னை இரவு ஊக்கும்
இன்னா இடும்பை செய்தாள் அம்ம சான்றீர்
கரந்து ஆங்கே இன்னா நோய் செய்யும் மற்று இஃதோ
பரந்த சுணங்கின் பணை தோளாள் பண்பு
இடி உமிழ் வானத்து இரவு இருள் போழும்
கொடி மின்னு கொள்வேன் என்று அன்னள் வடி நாவின்
வல்லார் முன் சொல் வல்லேன் என்னை பிறர் முன்னர்
கல்லாமை காட்டியவள் வாழி சான்றீர்
என்று ஆங்கே
வருந்த மா ஊர்ந்து மறுகின் கண் பாட
திருந்து_இழைக்கு ஒத்த கிளவி கேட்டு ஆங்கே
பொருந்தாதார் போர் வல் வழுதிக்கு அரும் திறை
போல கொடுத்தார் தமர்
 
மேல்


# 142
புரிவு உண்ட புணர்ச்சியுள் புல் ஆரா மாத்திரை
அருகுவித்து ஒருவரை அகற்றலின் தெரிவார்_கண்
செய நின்ற பண்ணினுள் செவி சுவை கொள்ளாது
நயம் நின்ற பொருள் கெட புரி அறு நரம்பினும்
பயன் இன்று மன்று அம்ம காமம் இவள் மன்னும்
ஒண்_நுதல் ஆயத்தார் ஓராங்கு திளைப்பினும்
முள் நுனை தோன்றாமை முறுவல் கொண்டு அடக்கி தன்
கண்ணினும் முகத்தினும் நகுபவள் பெண் இன்றி
யாவரும் தண் குரல் கேட்ப நிரை வெண் பல்
மீ உயர் தோன்ற நகாஅ நக்கு ஆங்கே
பூ உயிர்த்து அன்ன புகழ் சால் எழில் உண்கண்
ஆய் இதழ் மல்க அழும்
ஓஒ அழி_தக பாராதே அல்லல் குறுகினம்
காண்பாம் கனம்_குழை பண்பு
என்று எல்லீரும் என் செய்தீர் என்னை நகுதிரோ
நல்ல நகாஅலிர்-மன்-கொலோ யான் உற்ற
அல்லல் உறீஇயான் மாய மலர் மார்பு
புல்லி புணர பெறின்
எல்லா நீ உற்றது எவனோ மற்று என்றீரேல் என் சிதை
செய்தான் இவன் என உற்றது இது என
எய்த உரைக்கும் உரன் அகத்து உண்டு ஆயின்
பைதல ஆகி பசக்குவ-மன்னோ என்
நெய்தல் மலர் அன்ன கண்
கோடு வாய் கூடா பிறையை பிறிது ஒன்று
நாடுவேன் கண்டனென் சிற்றிலுள் கண்டு ஆங்கே
ஆடையான் மூஉய் அகப்படுப்பேன் சூடிய
காணான் திரிதரும்-கொல்லோ மணி மிடற்று
மாண் மலர் கொன்றையவன்
தெள்ளியேம் என்று உரைத்து தேராது ஒரு நிலையே
வள்ளியை ஆக என நெஞ்சை வலி_உறீஇ
உள்ளி வருகுவர்-கொல்லோ வளைந்து யான்
எள்ளி இருக்குவேன்-மன்-கொலோ நள்ளிருள்
மாந்தர் கடி கொண்ட கங்குல் கனவினால்
தோன்றினன் ஆக தொடுத்தேன்-மன் யான் தன்னை
பையென காண்கு விழிப்ப யான் பற்றிய
கை உளே மாய்ந்தான் கரந்து
கதிர் பகா ஞாயிறே கல் சேர்தி ஆயின்
அவரை நினைத்து நிறுத்து என் கை நீட்டி
தருகுவை ஆயின் தவிரும் என் நெஞ்சத்து
உயிர் திரியா மாட்டிய தீ
மை இல் சுடரே மலை சேர்தி நீ ஆயின்
பௌவ நீர் தோன்றி பகல் செய்யும் மாத்திரை
கைவிளக்கு ஆக கதிர் சில தாராய் என்
தொய்யில் சிதைத்தானை தேர்கு
சிதைத்தானை செய்வது எவன்-கொலோ எம்மை
நயந்து நலம் சிதைத்தான்
மன்ற பனை மேல் மலை மா தளிரே நீ
தொன்று இ உலகத்து கேட்டும் அறிதியோ
மென் தோள் ஞெகிழ்த்தான் தகை அல்லால் யான் காணேன்
நன்று தீது என்று பிற
நோய் எரி ஆக சுடினும் சுழற்றி என்
ஆய் இதழ் உள்ளே கரப்பன் கரந்து ஆங்கே
நோயுறு வெம் நீர் தெளிப்பின் தலைக்கொண்டு
வேவது அளித்து இ உலகு
மெலிய பொறுத்தேன் களைந்தீ-மின் சான்றீர்
நலிதரும் காமமும் கௌவையும் என்று இ
வலிதின் உயிர் காவா தூங்கி ஆங்கு என்னை
நலியும் விழுமம் இரண்டு
என பாடி
இனைந்து நொந்து அழுதனள் நினைந்து நீடு உயிர்த்தனள்
எல்லையும் இரவும் கழிந்தன என்று எண்ணி எல் இரா
நல்கிய கேள்வன் இவன் மன்ற மெல்ல
மணியுள் பரந்த நீர் போல துணிவாம்
கலம் சிதை இல்லத்து காழ் கொண்டு தேற்ற
கலங்கிய நீர் போல் தெளிந்து நலம் பெற்றாள்
நல் எழில் மார்பனை சார்ந்து
 
மேல்


# 143
அகல் ஆங்கண் இருள் நீங்கி அணி நிலா திகழ்ந்த பின்
பகல் ஆங்கண் பையென்ற மதியம் போல் நகல் இன்று
நன் நுதல் நீத்த திலகத்தள் மின்னி
மணி பொரு பசும்_பொன்-கொல் மா ஈன்ற தளிரின் மேல்
கணிகாரம் கொட்கும்-கொல் என்று ஆங்கு அணி செல
மேனி மறைத்த பசலையள் ஆனாது
நெஞ்சம் வெறியா நினையா நிலன் நோக்கா
அஞ்சா அழாஅ அரற்றா இஃது ஒத்தி
என் செய்தாள்-கொல் என்பீர் கேட்டீ-மின் பொன் செய்தேன்
மறையின் தன் யாழ் கேட்ட மானை அருளாது
அறை கொன்று மற்று அதன் ஆர் உயிர் எஞ்ச
பறை அறைந்து ஆங்கு ஒருவன் நீத்தான் அவனை
அறை நவ நாட்டில் நீர் கொண்டு தரின் யானும்
நிறை உடையேன் ஆகுவேன் மன்ற மறையின் என்
மென் தோள் நெகிழ்த்தானை மேஎய் அவன் ஆங்கண்
சென்று சேட்பட்டது என் நெஞ்சு
ஒன்றி முயங்கும் என்று என் பின் வருதிர் மற்று ஆங்கே
உயங்கினாள் என்று ஆங்கு உசாதிர் மற்று அந்தோ
மயங்கினாள் என்று மருடிர் கலங்கன்-மின்
இன் உயிர் அன்னார்க்கு எனைத்து ஒன்றும் தீது இன்மை
என் உயிர் காட்டாதோ மற்று
பழி தபு ஞாயிறே பாடு அறியாதார்-கண்
கழிய கதழ்வை என கேட்டு நின்னை
வழிபட்டு இரக்குவேன் வந்தேன் என் நெஞ்சம்
அழிய துறந்தானை சீறும்_கால் என்னை
ஒழிய விடாதீமோ என்று
அழி_தக மாஅம் தளிர் கொண்ட போழ்தினான் இ ஊரார்
தாஅம் தளிர் சூடி தம் நலம் பாடுப
ஆஅம் தளிர்க்கும் இடை சென்றார் மீள்தரின்
யாஅம் தளிர்க்குவேம்-மன்
நெய்தல் நெறிக்கவும் வல்லன் நெடு மென் தோள்
பெய் கரும்பு ஈர்க்கவும் வல்லன் இள முலை மேல்
தொய்யில் எழுதவும் வல்லன் தன் கையில்
சிலை வல்லான் போலும் செறிவினான் நல்ல
பல வல்லன் தோள் ஆள்பவன்
நினையும் என் உள்ளம் போல் நெடும் கழி மலர் கூம்ப
இனையும் என் நெஞ்சம் போல் இனம் காப்பார் குழல் தோன்ற
சாய என் கிளவி போல் செவ்வழி யாழ் இசை நிற்ப
போய என் ஒளியே போல் ஒரு நிலையே பகல் மாய
காலன் போல் வந்த கலக்கத்தோடு என்-தலை
மாலையும் வந்தன்று இனி
இருளொடு யான் ஈங்கு உழப்ப என் இன்றி பட்டாய்
அருள் இலை வாழி சுடர்
ஈண்டு நீர் ஞாலத்துள் எம் கேள்வர் இல் ஆயின்
மாண்ட மனம் பெற்றார் மாசு இல் துறக்கத்து
வேண்டிய வேண்டி ஆங்கு எய்துதல் வாய் எனின்
யாண்டும் உடையேன் இசை
ஊர் அலர் தூற்றும் இ உய்யா விழுமத்து
பீர் அலர் போல பெரிய பசந்தன
நீர் அலர் நீலம் என அவர்க்கு அ ஞான்று
பேர் அஞர் செய்த என் கண்
தன் உயிர் போல தழீஇ உலகத்து
மன் உயிர் காக்கும் இ மன்னனும் என்-கொலோ
இன் உயிர் அன்னானை காட்டி எனைத்து ஒன்றும்
என் உயிர் காவாதது
என ஆங்கு
மன்னிய நோயொடு மருள் கொண்ட மனத்தவள்
பல் மலை இறந்தவன் பணிந்து வந்து அடி சேர
தென்னவன் தெளித்த தேஎம் போல
இன் நகை எய்தினள் இழந்த தன் நலனே
 
மேல்


# 144
நன்_நுதாஅல் காண்டை நினையா நெடிது உயிரா
என் உற்றாள்-கொல்லோ இஃது ஒத்தி பல் மாண்
நகுதரும் தன் நாணு கைவிட்டு இகுதரும்
கண்ணீர் துடையா கவிழ்ந்து நிலன் நோக்கி
அன்ன இடும்பை பல செய்து தன்னை
வினவுவார்க்கு ஏதில சொல்லி கனவு போல்
தெருளும் மருளும் மயங்கி வருபவள்
கூறுப கேளாமோ சென்று
எல்லா நீ என் அணங்கு உற்றனை யார் நின் இது செய்தார்
நின் உற்ற அல்லல் உரை என என்னை
வினவுவீர் தெற்றென கேண்-மின் ஒருவன்
குரல்_கூந்தால் என் உற்ற எவ்வம் நினக்கு யான்
உரைப்பனை தங்கிற்று என் இன் உயிர் என்று
மருவு ஊட்டி மாறியதன் கொண்டு எனக்கு
மருவு_உழி பட்டது என் நெஞ்சு
எங்கும் தெரிந்து அது கொள்வேன் அவன் உள்_வழி
பொங்கு இரு முந்நீர் அகம் எல்லாம் நோக்கினை
திங்களுள் தோன்றி இருந்த குறு முயால்
எம் கேள் இதன் அகத்து உள்_வழி காட்டீமோ
காட்டீயாய் ஆயின் கத நாய் கொளுவுவேன்
வேட்டுவர் உள்_வழி செப்புவேன் ஆட்டி
மதியொடு பாம்பு மடுப்பேன் மதி திரிந்த
என் அல்லல் தீராய் எனின்
என்று ஆங்கே உள் நின்ற எவ்வம் உரைப்ப மதியொடு
வெண் மழை ஓடி புகுதி சிறிது என்னை
கண்ணோடினாய் போறி நீ
நீடு இலை தாழை துவர் மணல் கானலுள்
ஓடுவேன் ஓடி ஒளிப்பேன் பொழில்-தொறும்
நாடுவேன் கள்வன் கரந்து இருக்கற்பாலன்-கொல்
ஆய் பூ அடும்பின் அலர் கொண்டு உது காண் எம்
கோதை புனைந்த வழி
உது காண் சாஅய் மலர் காட்டி சால்பு இலான் யாம் ஆடும்
பாவை கொண்டு ஓடி_உழி
உது காண் தொய்யில் பொறித்த வழி
உது காண் தையால் தேறு என தேற்றி அறன் இல்லான்
பைய முயங்கி_உழி
அளிய என் உள்ளத்து உயவு தேர் ஊர்ந்து
விளியா நோய் செய்து இறந்த அன்பு இலவனை
தெளிய விசும்பினும் ஞாலத்து_அகத்தும்
வளியே எதிர்போம் பல கதிர் ஞாயிற்று
ஒளி உள்_வழி எல்லாம் சென்று முனிபு எம்மை
உண்மை நலன் உண்டு ஒளித்தானை காட்டீமோ
காட்டாயேல் மண்_அகம் எல்லாம் ஒருங்கு சுடுவேன் என்
கண்ணீர் அழலால் தெளித்து
பேணான் துறந்தானை நாடும் இடம் விடாய் ஆயின்
பிறங்கு இரு முந்நீர் வெறு மணல் ஆக
புறங்காலின் போக இறைப்பேன் முயலின்
அறம் புணை ஆகலும் உண்டு
துறந்தானை நாடி தருகிற்பாய் ஆயின் நினக்கு ஒன்று
பாடுவேன் என் நோய் உரைத்து
புல்லிய கேளிர் புணரும் பொழுது உணரேன்
எல்லி ஆக எல்லை என்று ஆங்கே பகல் முனிவேன்
எல்லிய காலை இரா முனிவேன் யான் உற்ற
அல்லல் களைவார் இலேன்
ஓஒ கடலே தெற்றென கண் உள்ளே தோன்ற இமை எடுத்து
பற்றுவேன் என்று யான் விழிக்கும்_கால் மற்றும் என்
நெஞ்சத்துள் ஓடி ஒளித்து ஆங்கே துஞ்சா நோய்
செய்யும் அறன் இல்லவன்
ஓஒ கடலே ஊர் தலைக்கொண்டு கனலும் கடும் தீயுள்
நீர் பெய்த காலே சினம் தணியும் மற்று இஃதோ
ஈரம் இல் கேள்வன் உறீஇய காம தீ
நீருள் புகினும் சுடும்
ஓஒ கடலே எற்றம் இலாட்டி என் ஏமுற்றாள் என்று இ நோய்
உற்று அறியாதாரோ நகுக நயந்து ஆங்கே
இற்றா அறியின் முயங்கலேன் மற்று என்னை
அற்றத்து இட்டு ஆற்று அறுத்தான் மார்பு
ஆங்கு
கடலொடு புலம்புவோள் கலங்கு அஞர் தீர
கெடல் அரும் காதலர் துனைதர பிணி நீங்கி
அறன் அறிந்து ஒழுகும் அங்கணாளனை
திறன் இலார் எடுத்த தீ மொழி எல்லாம்
நல் அவையுள் பட கெட்டு ஆங்கு
இல் ஆகின்று அவள் ஆய் நுதல் பசப்பே
 
மேல்


# 145
துனையுநர் விழை_தக்க சிறப்பு போல் கண்டார்க்கு
நனவினுள் உதவாது நள்ளிருள் வேறு ஆகும்
கனவின் நிலையின்றால் காமம் ஒருத்தி
உயிர்க்கும் உசாஅம் உலம்வரும் ஓவாள்
கயல் புரை உண்கண் அரிப்ப அரி வார
பெயல் சேர் மதி போல வாள் முகம் தோன்ற
பல ஒலி கூந்தலாள் பண்பு எல்லாம் துய்த்து
துறந்தானை உள்ளி அழூஉம் அவனை
மறந்தாள் போல் ஆலி நகூஉம் மருளும்
சிறந்த தன் நாணும் நலனும் நினையாது
காமம் முனைஇயாள் அலந்தாள் என்று எனை காண
நகான்-மின் கூறுவேன் மாக்காள் மிகாஅது
மகளிர் தோள் சேர்ந்த மாந்தர் துயர் கூர நீத்தலும்
நீள் சுரம் போகியார் வல்லை வந்து அளித்தலும்
ஊழ் செய்து இரவும் பகலும் போல் வேறு ஆகி
வீழ்வார்-கண் தோன்றும் தடுமாற்றம் ஞாலத்துள்
வாழ்வார்கட்கு எல்லாம் வரும்
தாழ்பு துறந்து தொடி நெகிழ்த்தான் போகிய கானம்
இறந்து எரி நையாமல் பாஅய் முழங்கி
வறந்து என்னை செய்தியோ வானம் சிறந்த என்
கண்ணீர் கடலால் கனை துளி வீசாயோ
கொண்மூ குழீஇ முகந்து
நுமக்கு எவன் போலுமோ ஊரீர் எமக்கும் எம்
கண்பாயல் கொண்டு உள்ளா காதலவன் செய்த
பண்பு தர வந்த என் தொடர் நோய் வேது
கொள்வது போலும் கடும் பகல் ஞாயிறே
எல்லா கதிரும் பரப்பி பகலொடு
செல்லாது நின்றீயல் வேண்டுவல் நீ செல்லின்
புல்லென் மருள் மாலை போழ்து இன்று வந்து என்னை
கொல்லாது போதல் அரிதால் அதனொடு யான்
செல்லாது நிற்றல் இலேன்
ஒல்லை எம் காதலர் கொண்டு கடல் ஊர்ந்து காலை நாள்
போதரின் காண்குவேன்-மன்னோ பனியொடு
மாலை பகை தாங்கி யான்
இனியன் என்று ஓம்படுப்பல் ஞாயிறு இனி
ஒள் வளை ஓட துறந்து துயர் செய்த
கள்வன்_பால் பட்டன்று ஒளித்து என்னை உள்ளி
பெரும் கடல் புல்லென கானல் புலம்ப
இரும் கழி நெய்தல் இதழ் பொதிந்து தோன்ற
விரிந்து இலங்கு வெண் நிலா வீசும் பொழுதினான்
யான் வேண்டு ஒருவன் என் அல்லல் உறீஇயான்
தான் வேண்டுபவரோடு துஞ்சும்-கொல் துஞ்சாது
வானும் நிலனும் திசையும் துழாவும் என்
ஆனா படர் மிக்க நெஞ்சு
ஊரவர்க்கு எல்லாம் பெரு நகை ஆகி என்
ஆர் உயிர் எஞ்சும்-மன் அங்கு நீ சென்றீ
நிலவு உமிழ் வான் திங்காள் ஆய்_தொடி கொட்ப
அளி புறம்மாறி அருளான் துறந்த அ
காதலன் செய்த கலக்கு_உறு நோய்க்கு ஏதிலார்
எல்லாரும் தேற்றார் மருந்து
வினை கொண்டு என் காம நோய் நீக்கிய ஊரீர்
எனைத்தானும் எள்ளினும் எள்ளலன் கேள்வன்
நினைப்பினும் கண் உள்ளே தோன்றும் அனைத்தற்கே
ஏமராது ஏமரா ஆறு
கனை இருள் வானம் கடல் முகந்து என் மேல்
உறையொடு நின்றீயல் வேண்டும் ஒருங்கே
நிறை வளை கொட்பித்தான் செய்த துயரால்
இறை இறை பொத்திற்று தீ
என பாடி
நோய் உடை நெஞ்சத்து எறியா இனைபு ஏங்கி
யாவிரும் எம் கேள்வன் காணீரோ என்பவட்கு
ஆர்வு_உற்ற பூசற்கு அறம் போல ஏய்தந்தார்
பாயல் கொண்டு உள்ளாதவரை வர கண்டு
மாயவன் மார்பில் திரு போல் அவள் சேர
ஞாயிற்று முன்னர் இருள் போல மாய்ந்தது என்
ஆய்_இழை உற்ற துயர்
 
மேல்


# 146
உரை செல உயர்ந்து ஓங்கி சேர்ந்தாரை ஒரு நிலையே
வரை நில்லா விழுமம் உறீஇ நடுக்கு உரைத்து தெறல் மாலை
அரைசினும் அன்பு இன்றாம் காமம் புரை தீர
அன்ன மென் சேக்கையுள் ஆராது அளித்தவன்
துன்னி அகல துறந்த அணியளாய்
நாணும் நிறையும் உணர்கல்லாள் தோள் ஞெகிழ்பு
பேர் அமர் உண்கண் நிறை மல்க அ நீர் தன்
கூர் எயிறு ஆடி குவி முலை மேல் வார்தர
தேர் வழி நின்று தெருமரும் ஆய்_இழை
கூறுப கேளாமோ சென்று
எல்லிழாய் எற்றி வரைந்தானை நாணும் மறந்தாள் என்று
உற்றனிர் போல வினவுதிர் மற்று இது
கேட்டீ-மின் எல்லீரும் வந்து
வறம் தெற மாற்றிய வானமும் போலும்
நிறைந்து என்னை மாய்ப்பது ஓர் வெள்ளமும் போலும்
சிறந்தவன் தூ அற நீப்ப பிறங்கி வந்து
என் மேல் நிலைஇய நோய்
நக்கு நலனும் இழந்தாள் இவள் என்னும்
தக்கவிர் போலும் இழந்திலேன்-மன்னோ
மிக்க என் நாணும் நலனும் என் உள்ளமும்
அ-கால் அவன் உழை ஆங்கே ஒழிந்தன
உ காண் இஃதோ உடம்பு உயிர்க்கு ஊற்று ஆக
செக்கர் அம் புள்ளி திகிரி அலவனொடு யான்
நக்கது பல் மாண் நினைந்து
கரை காணா நோயுள் அழுந்தாதவனை
புரை தவ கூறி கொடுமை நுவல்வீர்
வரைபவன் என்னின் அகலான் அவனை
திரை தரும் முந்நீர் வளாஅகம் எல்லாம்
நிரை கதிர் ஞாயிற்றை நாடு என்றேன் யானும்
உரை கேட்பு_உழி எல்லாம் செல்வேன் புரை தீர்ந்தான்
யாண்டு ஒளிப்பான்-கொல்லோ மற்று
மருள் கூர் பிணை போல் மயங்க வெம்_நோய் செய்யும்
மாலையும் வந்து மயங்கி எரி நுதி
யாமம் தலைவந்தன்று ஆயின் அதற்கு என் நோய்
பாடுவேன் பல்லாருள் சென்று
யான் உற்ற எவ்வம் உரைப்பின் பலர் துயிற்றும்
யாமம் நீ துஞ்சலை-மன்
எதிர்கொள்ளும் ஞாலம் துயில் ஆராது ஆங்கண்
முதிர்பு என் மேல் முற்றிய வெம்_நோய் உரைப்பின்
கதிர்கள் மழுங்கி மதியும் அதிர்வது போல்
ஓடி சுழல்வது-மன்
பேர் ஊர் மறுகில் பெரும் துயில் சான்றீரே
நீரை செறுத்து நிறைவு உற ஓம்பு-மின்
கார் தலைக்கொண்டு பொழியினும் தீர்வது
போலாது என் மெய் கனலும் நோய்
இருப்பினும் நெஞ்சம் கனலும் செலினே
வருத்து_உறும் யாக்கை வருந்துதல் ஆற்றேன்
அருப்பம் உடைத்து என்னுள் எவ்வம் பொருத்தி
பொறி செய் புனை பாவை போல வறிது உயங்கி
செல்வேன் விழுமம் உழந்து
என ஆங்கு பாட அருள்_உற்று
வறம் கூர் வானத்து வள் உறைக்கு அலமரும்
புள்ளிற்கு அது பொழிந்து ஆஅங்கு மற்று தன்
நல் எழில் மார்பன் முயங்கலின்
அல்லல் தீர்ந்தன்று ஆய்_இழை பண்பே
 
மேல்


# 147
ஆறு அல்ல மொழி தோற்றி அற வினை கலக்கிய
தேறு கள் நறவு உண்டார் மயக்கம் போல் காமம்
வேறு ஒரு பாற்று ஆனது-கொல்லோ சீறடி
சிலம்பு ஆர்ப்ப இயலியாள் இவள்-மன்னோ இனி மன்னும்
புலம்பு ஊர புல்லென்ற வனப்பினாள் விலங்கு ஆக
வேல் நுதி உற நோக்கி வெயில் உற உருகும் தன்
தோள் நலம் உண்டானை கெடுத்தாள் போல் தெருவில் பட்டு
ஊண் யாதும் இலள் ஆகி உயிரினும் சிறந்த தன்
நாண் யாதும் இலள் ஆகி நகுதலும் நகூஉம் ஆங்கே
பெண்மையும் இலள் ஆகி அழுதலும் அழூஉம் தோழி ஓர்
ஒண்_நுதல் உற்றது உழை சென்று கேளாமோ
இவர் யாவர் ஏமுற்றார் கண்டீரோ ஓஒ
அமையும் தவறிலீர்-மன்-கொலோ நகையின்
மிக்கதன் காமமும் ஒன்று என்ப அம் மா
புது நலம் பூ வாடி அற்று தாம் வீழ்வார்
மதி மருள நீத்த_கடை
என்னையே மூசி கதுமென நோக்கன்-மின் வந்து
கலைஇய கண் புருவம் தோள் நுசுப்பு ஏஎர்
சில மழை போல் தாழ்ந்து இருண்ட கூந்தல் அவற்றை
விலை வளம் மாற அறியாது ஒருவன்
வலை அகப்பட்டது என் நெஞ்சு
வாழிய கேளிர்
பலவும் சூள் தேற்றி தெளித்தவன் என்னை
முலை இடை வாங்கி முயங்கினன் நீத்த
கொலைவனை காணேன்-கொல் யான்
காணினும் என்னை அறிதிர் கதிர் பற்றி
ஆங்கு எதிர் நோக்குவன் ஞாயிறே எம் கேள்வன்
யாங்கு உளன் ஆயினும் காட்டீமோ காட்டாயேல்
வானத்து எவன் செய்தி நீ
ஆர் இருள் நீக்கும் விசும்பின் மதி போல
நீர் உள்ளும் தோன்றுதி ஞாயிறே அ வழி
தேரை தினப்படல் ஓம்பு
நல்கா ஒருவனை நாடி யான் கொள்வனை
பல் கதிர் சாம்பி பகல் ஒழிய பட்டீமோ
செல் கதிர் ஞாயிறே நீ
அறாஅல் இன்று அரி முன்கை கொட்கும்
பறாஅ பருந்தின் கண் பற்றி புணர்ந்தான்
கறாஅ எருமைய காடு இறந்தான்-கொல்லோ
உறாஅ தகை செய்து இ ஊர் உள்ளான்-கொல்லோ
செறாஅது உளன் ஆயின் கொள்வேன் அவனை
பெறாஅது யான் நோவேன் அவனை என் காட்டி
சுறாஅ_கொடியான் கொடுமையை நீயும்
உறாஅ அரைச நின் ஓலை_கண் கொண்டீ
மறாஅ அரைச நின் மாலையும் வந்தன்று
அறாஅ தணிக இ நோய்
தன் நெஞ்சு ஒருவற்கு இனைவித்தல் யாவர்க்கும்
அன்னவோ காம நின் அம்பு
கையாறு செய்தானை காணின் கலுழ் கண்ணால்
பையென நோக்குவேன் தாழ் தானை பற்றுவேன்
ஐயம் கொண்டு என்னை அறியான் விடுவானேல்
ஒய்யென பூசல் இடுவேன்-மன் யான் அவனை
மெய்யாக கள்வனோ என்று
வினவன்-மின் ஊரவிர் என்னை எஞ்ஞான்றும்
மடாஅ நறவு உண்டார் போல மருள
விடாஅது உயிரொடு கூடிற்று என் உண்கண்
படாஅமை செய்தான் தொடர்பு
கனவினான் காணிய கண்படா ஆயின்
நனவினான் ஞாயிறே காட்டாய் நீ ஆயின்
பனை ஈன்ற மா ஊர்ந்து அவன் வர காமன்
கணை இரப்பேன் கால் புல்லிக்கொண்டு
என ஆங்கு
கண் இனைபு கலுழ்பு ஏங்கினள்
தோள் ஞெகிழ்பு வளை நெகிழ்ந்தனள்
அன்னையோ எல்லீரும் காண்-மின் மடவரல்
மென் நடை பேடை துனைதர தன் சேர்ந்த
அன்ன வான் சேவல் புணர்ச்சி போல் ஒண்_நுதல்
காதலன் மன்ற அவனை வர கண்டு ஆங்கு
ஆழ் துயரம் எல்லாம் மறந்தனள் பேதை
நகை ஒழிந்து நாணு மெய் நிற்ப இறைஞ்சி
தகை ஆக தையலாள் சேர்ந்தாள் நகை ஆக
நல் எழில் மார்பன் அகத்து
 
மேல்


# 148
தொல் இயல் ஞாலத்து தொழில் ஆற்றி ஞாயிறு
வல்லவன் கூறிய வினை தலை வைத்தான் போல்
கல் அடைபு கதிர் ஊன்றி கண் பயம் கெட பெயர
அல்லது கெடுப்பவன் அருள் கொண்ட முகம் போல
மல்லல் நீர் திரை ஊர்பு மால் இருள் மதி சீப்ப
இல்லவர் ஒழுக்கம் போல் இரும் கழி மலர் கூம்ப
செல்லும் என் உயிர் புறத்து இறுத்தந்த மருள் மாலை
மாலை நீ
இன்புற்றார்க்கு இறைச்சியாய் இயைவதோ செய்தாய்-மன்
அன்பு உற்றார் அழ நீத்த அல்லலுள் கலங்கிய
துன்புற்றார் துயர் செய்தல் தக்கதோ நினக்கு
மாலை நீ
கலந்தவர் காமத்தை கனற்றலோ செய்தாய்-மன்
நலம் கொண்டு நல்காதார் நனி நீத்த புலம்பின் கண்
அலந்தவர்க்கு அணங்கு ஆதல் தக்கதோ நினக்கு
மாலை நீ
எம் கேள்வன் தருதலும் தருகல்லாய் துணை அல்லை
பிரிந்தவர்க்கு நோய் ஆகி புணர்ந்தவர்க்கு புணை ஆகி
திருந்தாத செயின் அல்லால் இல்லையோ நினக்கு
என ஆங்கு
ஆய் இழை மடவரல் அவலம் அகல
பாய் இருள் பரப்பினை பகல் களைந்தது போல
போய் அவர் மண் வௌவி வந்தனர்
சேய் உறை காதலர் செய்_வினை முடித்தே
 
மேல்


# 149
நிரை திமில் களிறு ஆக திரை ஒலி பறை ஆக
கரை சேர் புள்_இனத்து அம் சிறை படை ஆக
அரைசு கால்கிளர்ந்து அன்ன உரவு நீர் சேர்ப்ப கேள்
கற்பித்தான் நெஞ்சு அழுங்க பகர்ந்து உண்ணான் விச்சை_கண்
தப்பித்தான் பொருளே போல் தமியவே தேயுமால்
ஒற்கத்துள் உதவியார்க்கு உதவாதான் மற்று அவன்
எச்சத்துள் ஆயினும் அஃது எறியாது விடாதே காண்
கேளிர்கள் நெஞ்சு அழுங்க கெழு உற்ற செல்வங்கள்
தாள் இலான் குடியே போல் தமியவே தேயுமால்
சூள் வாய்த்த மனத்தவன் வினை பொய்ப்பின் மற்று அவன்
வாள் வாய் நன்று ஆயினும் அஃது எறியாது விடாதே காண்
ஆங்கு
அனைத்து இனி பெரும அதன் நிலை நினைத்து காண்
சினைஇய வேந்தன் எயில் புறத்து இறுத்த
வினை வரு பருவரல் போல
துனை வரு நெஞ்சமொடு வருந்தினள் பெரிதே
 
மேல்


# 150
அயம் திகழ் நறும் கொன்றை அலங்கல் அம் தெரியலான்
இயங்கு எயில் எய பிறந்த எரி போல எ வாயும்
கனை கதிர் தெறுதலின் கடுத்து எழுந்த காம்பு தீ
மலை பரந்து தலைக்கொண்டு முழங்கிய முழங்கு அழல்
மயங்கு அதர் மறுகலின் மலை தலைக்கொண்டு என
விசும்பு உற நிவந்து அழலும் விலங்கு அரு வெம் சுரம்
இறந்து தாம் எண்ணிய எய்துதல் வேட்கையால்
அறம் துறந்து ஆய்_இழாய் ஆக்கத்தில் பிரிந்தவர்
பிறங்கு நீர் சடை கரந்தான் அணி அன்ன நின் நிறம்
பசந்து நீ இனையையாய் நீத்தலும் நீப்பவோ
கரி காய்ந்த கவலைத்தாய் கல் காய்ந்த காட்டு_அகம்
வெரு வந்த ஆறு என்னார் விழு பொருட்கு அகன்றவர்
உருவ ஏற்று ஊர்தியான் ஒள் அணி நக்கு அன்ன நின்
உரு இழந்து இனையையாய் உள்ளலும் உள்ளுபவோ
கொதித்து உராய் குன்று இவர்ந்து கொடி கொண்ட கோடையால்
ஒதுக்கு அரிய நெறி என்னார் ஒண் பொருட்கு அகன்றவர்
புது_திங்கள் கண்ணியான் பொன் பூண் ஞான்று அன்ன நின்
கதுப்பு உலறும் கவினையாய் காண்டலும் காண்பவோ
ஆங்கு
அரும் பெறல் ஆதிரையான் அணிபெற மலர்ந்த
பெரும் தண் சண்பகம் போல ஒருங்கு அவர்
பொய்யார் ஆகுதல் தெளிந்தனம்
மை ஈர் ஓதி மட மொழியோயே

# 127
வெளியே நீட்டிக்கொண்டிருக்கும் கொத்துக்களையுடைய ஞாழலும், தேன் மணக்கும் புன்னையும்,
முறுக்கு அவிழ்ந்த பூக்களைக்கொண்ட தாழம்பூவும், செருந்திப்பூவும்,
வரிகளையுடைய வண்டுகள் ஒலியெழுப்பி ஆரவாரிக்க, கரிய தும்பிகள் அவற்றோடு சேர்ந்து தேனையுண்ண,
போர்த்திறம் மிகுந்த சக்கரத்தையுடைய திருமால் அணிந்திருக்கும் மாலையைப் போல, பெரிய கடற்கரையில்
நெளிநெளியான மணற்பரப்பில் சூழ்ந்துகிடக்கும் ஒளிவீசும் நீரையுடைய குளிர்ச்சியான கடற்கரைக்குத் தலைவனே!
கொடிய கழிகள் சூழ்ந்திருக்கும் குன்று போன்ற, நீர் சூழ்ந்த வெண்மையான மணல் மேட்டில்
உன் மனத்தை நடுக்கும் உன் காம நோய் தீரும்படியாக, நீ வரச் சொன்ன இடத்துக்கு வந்தாள் என்பதினாலா,
விரைவாகச் சுரந்த கண்ணீர் வீழ்ந்து வற்றிப்போக, கயலைப் போன்ற அழகிய கண்களில் கண்ணீர் ததும்பி நிற்க,
துயரத்தோடு வருந்தி அழும்படியாக இவளை நீ துறந்துசென்றாய்?;
முன்னறிவிப்பின்றி பல நாட்கள் உன் விரைவான திண்ணிய தேர் வருவதைச் சரியாகக் கணக்கிட்டு
ஓங்கியடிக்கும் அலைகள் உறுமுகின்ற கடற்கரைச் சோலையில் உன்னை எதிர்கொண்டாள் என்பதினாலா,
தன் அறிவு வருத்தத்தில் ஆழ்ந்து ஏக்கம்கொள்ள, தன் அழகிய பெண்மை நலம் வற்றிப்போக,
செறிவாக இருந்த வளைகள் இவள் தோள்களில் கழன்று வீழும்படியாக இவளை நீ துறந்துசென்றாய்?;
காண்பதற்கு இனிமையாகச் செய்யப்பட்ட அழகிய இடத்தைப் போன்ற இந்த அழகிய குளிர்ந்த துறையில்,
நள்ளிரவில் வந்து நீ சொன்ன இடத்தில் சரியாக இவள் நின்றாள் என்பதினாலா,
மூங்கில் போன்ற அழகை இழந்த தோள்கள், தம் ஒளிவீசும் அணிகலன்களைத் தாங்கமாட்டாமல் தளர,
பளிச்சென்ற நெற்றியில் பசலை படர இவளை நீ துறந்து சென்றாய்?
அதனால்,
கைகளில் வளையல்கள் கழன்றுபோகும்படியான துன்ப நோய் இவளிடமிருந்து தீர்ந்துபோக,
கடுமையான கதிரவன் சுட்டுப்பொசுக்கும் என்று உயர்ந்த அலைகளைக் கொண்ட கடல் விரைந்து வந்து தன்
கரையோரத்தில் செறிவாய்ப் படர்ந்திருக்கும் அடும்பங்கொடியைக் காப்பது போல
வலிமையான நீரைக் கொண்ட கடற்கரைக்குத் தலைவனே! இரக்கமுள்ளவனாக வந்து இவளை மணந்துகொள்.
 
மேல்


# 128
நமது தோளைத் துறந்து நமக்கு அருள்காட்டாதவர் போல், நிலையாக
வாடைக் காற்று அடிப்பதால் வளைந்து நிற்கும் தாழையின்
அசைகின்ற கிளையில் இருந்த அசைவான நடையைக் கொண்ட நாரை,
நன்றாகச் செறிந்த பெரும் இரவில் நம் துயரை அறியாமல்,
நம்மீது இரக்கமில்லாமல், நம்மைப்போல் துயரமும் இல்லாமல், ஓயாமல் குரலெழுப்புகின்ற
அழகிய கடற்கரைச் சோலையின் தலைவனைக் கண்டவளைப் போலப்
புதிதாக ஓர் அழகினைப் பெற்றிருக்கிறாய் என்று கேட்கிறாயானால்
நனவில் வராத அந்த நயம்கெட்டவனைக்
கனவில் கண்டு நான் என்ன செய்தேன் என்பதைக் கேட்பாயாக இப்போது;
உன்னைப் பிரிந்திருந்து, வருந்தி உயிர்வாழமாட்டேன் என்று சொன்னவனைப் பிடித்துக்கொண்டு என்னுடைய
பழைய பெண்மை நலத்தைத் தருவாய் என்று அவனை வளைத்துக்கொள்வேன் போலவும்,
என்னோடு கலந்து கூடி, அங்கே நான் இழந்துபோன என் அழகை நான் திரும்பப் பெறும்படி தழுவிக்கொண்டு
புலம்பாதே இனி என்று எனக்கு அருள்செய்தான் போலவும்,
என் மார்பில் கிடந்து துயிலும் இன்பத்தையும் மறந்தாயோ என்று
நிலைகெட்ட நெஞ்சத்தவளாய் நான் அழுவேன் போலவும்,
வலையில் அகப்பட்ட மயிலைப் போல வருந்துகிறாயே பெரிதும் என்று
தன் தலை என் காலடியில் படும்படியாகப் பணிந்துகொள்வான் போலவும்,
என்னுடைய மாலையையே கோலாகக் கொண்டு, பணிந்து மன்றாடி நின்ற
ஊதைக் காற்று அடிக்கும் கடற்கரைத் தலைவனை, நான் அடிப்பேன் போலவும்,
இது என்ன பிழைப்பு என்று நடுங்கி, அங்கே
நீ பெரிதும் பேதையாக இருக்கிறாயே என்று என்னைத் தெளிவிப்பான் போலவும்,
இப்படியாகக்
கனவில் கண்டேன் தோழி! எனக்குக் காட்சிதருவதற்காகக்
கனவில் வந்த அந்த கடற்கரைச் சோலையின் தலைவன்
நனவிலும் வருவான் என்று
அந்த நம்பிக்கையின் எல்லையில் நிற்கின்றது அரிதாக எனக்குக் கிட்டியிருக்கும் என் உயிர்!
 
மேல்



# 129
பழைய ஊழிக்காலத்தில் உயிர்கள் தோன்றி, பின் முறைகெட்டு, ஒன்றாகச் சேர்ந்து ஒடுங்கக்கூடிய ஊழி முடிவில்,
பல அண்டங்களில் வாழும் அந்த உயிர்கள் அனைத்தையும் படைத்த தன்னிடமே அடக்கிக்கொள்ளும் இறைவனைப் போல,
பகற்பொழுதைச் செய்யும் சுடுகின்ற கதிர்களைத் தன்னிடத்தில் மீட்டுக்கொண்டு ஞாயிறு மறைய,
நல்ல அறநெறிகளை நிலைநிறுத்தி உலகினை ஆண்ட அரசனுக்குப் பின்னால்
நல்லன அல்லாதவற்றை மேற்கொண்டு அற நெறிகளை நிலைநிறுத்தாத
ஆற்றல் குறைந்த மன்னனின் அரசாட்சியைப் போல மயக்கும் இருள் கவிய,
பகற்பொழுதின் எல்லையாகிய வருத்தம் மிகுந்த மயக்கத்தையுடைய மாலையில்,
பாய்கின்ற அலைகளின் ஓசை அடங்காத பரந்த நீரைக் கொண்ட குளிர்ந்த கடலே!
நான் எந்தவிதமான ஆதரவும் இல்லாதிருக்கும்படி என்னைத் துறந்து சென்றான் துறைவன் என்று அவனால் வந்த
நோய் வாட்டுவதால் வருந்திக்கொண்டிருக்கும் எனக்காக நீயும் வருந்தி முழங்குகின்றாயோ? எம்மைப் போலக்
காதலித்துவிட்டுப் பின்னர் பிரிந்து சென்றார் உனக்கும் இருக்கிறார்களோ?
மன்றத்தில் நிற்கும் கரிய பனையின் மடலில் வாழும் அன்றிலே!
தான் செய்த நன்மைகளை நான் சொல்வதைக் கெடுத்துவிட்டாரே அவர் என்று கலங்கிய
எனது துயரத்தை அறிந்துதான் கூவுகின்றாயோ? எம்மைப் போல
இனிய துணையைப் பிரிந்தவர் உனக்கும் இருக்கிறார்களோ?
பனியோடு கூடிய இருள் சூழ்ந்து வர, வருத்தத்தையுடைய அழகிய சிறிய குழலே!
இப்போது வந்தாலும் அவர் செய்த பிழை மிகவும் அகன்றுவிடும் என்று கலங்கிய,
தனித்திருக்கும் எனது துயரத்தைக் கண்டு வருந்துகின்றாயோ? எம்மைப் போல
இனியன செய்துவிட்டுப் பின் பிரிந்து சென்றவர் உனக்கும் இருக்கிறார்களோ?
என்று சொல்லி,
உள்ளம் உடைந்து, ஊராருக்கும் தெரிந்துவிட்ட வருத்தம் மிகுந்திட,
மிகவும் பித்துப்பிடித்தவளாய் ஆவதைத் தடுத்து நிறுத்துவாய் பெருமானே!
வருந்தவைக்கும் நோயைத் தீர்ப்பதற்கான வழியை அறிந்த ஒருவன்
அதற்குரிய மருந்தைத் தனக்குத் தெரியாது என்று கூறுவதைக் காட்டிலும் கொடியது, உன்னை
நுகர்ந்தோரின் நெஞ்சம் அழிந்துபோகும்படி அவரைக் கைவிட்டுவிடுவது.
 
மேல்


# 130
நல்லொழுக்கமும், வாய்மையும், நல்ல நடுவுநிலையும்
இவனிடத்தில் காணப்பட்ட நற்பண்புகள் என்று உலகத்தார் இரங்கிச் சொல்லும்படி,
சிறப்பானவற்றை மிகவும் நாடி, பொய்யை அழித்து, இனிதே ஆண்ட
அரசன் இறந்தபின் அவனோடு மாய்ந்துவிட்ட, நல்ல ஊழ்வசத்தால் உண்டான செல்வம் போல,
நிறைந்த ஒளிக்கதிர்களைக் கொண்ட ஞாயிறு மறைவதால் அதனோடு பகல்காலமும் செல்ல,
ஒன்றையுமே கல்லாமல், வயதுமட்டும் ஆனவனின் அறிவுக்கண் இல்லாத இருள் படர்ந்த நெஞ்சம் போல
புன்மையான இருள் பரவத்தொடங்கும் வருத்தம் கொள்வதற்குக் காரணமான மயக்கத்தைத் தரும் மாலை வேளை;
இந்த மாலைப் பொழுதில்,
அந்தணர் செந்தழல் வளர்க்க, என்
செயலற்ற நெஞ்சம் கொதித்துக் காமத்தீயை மூட்டும்;
இந்த மாலைப் பொழுதில்,
கரிய கழிகளில் பெரிய மலர்கள் கூம்ப, என்
பொறுக்கமுடியாத துன்பத்தைக் கொண்ட நெஞ்சம் வருத்தத்தினால் கூம்பிப்போகும்;
இந்த மாலைப் பொழுதில்,
கோவலர்கள் தம் இனிய குழலால் துயர இசை எழுப்ப, என்
பூப்போன்ற அழகிய மைதீட்டிய கண்கள் தனிமையுணர்வுகொண்டு துயரத்தில் ஆழும்;
என்று கூறி,
ஞாயிறு மறையும் மாலைக் காலத்தில் துயர நோயில் உழந்துகிடப்பவளை,
குடிமக்களை பேணிப் பாதுகாக்கும் செங்கோலாட்சியையுடைய மன்னனின் பெரும் சேனை
மேற்கொண்டு செல்லச் செல்ல ஓடுகின்ற பகைவர் போல, என் காதலர் வந்து
என்னைத் தொடத் தொட ஓடிப்போகும் பசப்பு.
 
மேல்



# 131
"தெய்வமாகிய பெரிய கடலின் நீரைக் காட்டி, 'உன்னைப் பிரியேன்' என்று உறுதிசொல்லி, என்
திருத்தமான அணிகலன்களை அணிந்த மென்மையான தோள்களைக் கூடியவன் செய்த
தீர்ப்பதற்கரிய துயரத்தையும் ஒருவாறு நீக்கிவிடுவேன், பொருத்தமான இரண்டு
பூக்களின் அழகைக் கொண்ட புகழ் மிக்க அழகினையுடைய மைதீட்டிய கண்களால்
பார்க்கும்போது அந்தப் பார்வையாலேயே பிறர்க்கு வருத்தமுண்டாக்கும் சாயலை உடையவளே! தாக்குவதால்
கூட்டமான மீன்களின் பகைமை மாற, அவற்றை வென்ற கோபங்கொண்ட மீனான
அறைகின்ற சுறாமீனின் வெண்மையான கொம்புகளை இருப்பிடமாகக் கோத்து, ஒழுங்குபடுத்திய
நெய்தல் மலர்களை நீண்ட நாரால் கட்டிச் சேர்த்து, கையால் மீட்டப்படும்
யாழின் இசையைக் கொண்ட கூட்டமான வண்டுகள் ஒலியெழுப்பி ஆரவாரிக்க,
இடைவிடாமல் தேன் துளிர்க்கும் பெரிய மலர்களையுடைய குளிர்ந்த தாழையின்
விழுதைக் கயிறாகத் திரித்துச் செய்த ஊஞ்சலில் நீ வந்து ஆடினால்;
இளமையும், மடமையும் உள்ள பெண்மானின் தன்மையை வென்றவளே! நீ உட்கார்ந்திருக்கும் ஊஞ்சலைத்
தள்ளிவிட்டு நான் தாழ்த்தி ஆட்டிவிட, நெடுநேரம் ஆடிக்கொண்டிருப்பாய், உன் பெரிய மென்மையான தோள்களை
விட்டுப்பிரிந்தவனின் கொடுமைகளைச் சொல்லிக்கொண்டு;
வெட்கப்பட்டனவோ தோழி! வெட்கப்பட்டனவோ தோழி!
இரவு முழுதும், நல்ல தோழியே! அவை வெட்கப்பட்டுக்கிடக்குமோ?
நிலவொளியைப் போன்ற சுடர்விடும் ஒளியையுடைய மணல்மேட்டின்மேல்
ஓயாமல் ஓடிக்கொண்டிருக்கும் நண்டுகள் நம்மைக் கண்டதும் தம் வளைகளுக்குள் புகுந்துகொள்கின்றன!
கடற்கரைச் சோலையில் கமழ்கின்ற ஞாழல் பூவின் மஞ்சள் நிறத்தினைப் போல், தோழியே! உன்
மேனியில் பசப்பூர அதனைப் பாழ்படுத்தியவனின் துறையில்;
கார்மேகமும் விரும்பும் கருங்கூந்தலையும், மதர்த்த பார்வையைக் கொண்ட அழகிய மைதீட்டிய கண்களையும்,
ஆழமான கடலில் பிறந்த முத்தின் அழகைப் போன்ற முறுவலையும் உடையவளே!
குறையாத நோயைச் செய்தவனுடைய கொடுமையைச் சொல்லி நாம் பாடும்
மிக உயர்ந்த ஊசல்பாட்டை நீ ஒன்று பாடுவாய்!
நம்மைப் பார்த்துத் தாமும் வருத்தப்படுகின்றன தோழி! நம்மைப் பார்த்துத் தாமும் வருத்தப்படுகின்றன தோழி!
இரவு முழுவதும், நல்ல தோழியே! அவை நம்மைப் பார்த்துத் தாமும் வருத்தப்பட்டுகிடக்குமோ?
துணைவனைப் பிரிந்திருப்பவள் துயருற்று இருப்பாளோ என்று
இனிய துணையுடன் இருக்கும் அன்றில் இரவில் கூவுவது இல்லை,
முன்பொருநாள் தான் தோளில் தீட்டிய தொய்யில் கரும்பின் அழகு வாடிப்போகும்படி, உன்
மென்மையான தோள்களை மெலிந்துபோகச் செய்தவனின் துறையில்;:
"கரையை இடித்துக் கவர்ந்துகொள்ளும் வளைவான கழியினில், கண்களைக் கவரும் அழகிய பறவைத் திரள்
அலைகள் மோதுவதால் இறந்துபோன புலால் நாறும் மீன்களையன்றி,
தமக்கு இரையாக உயிருள்ள மீன்களைக் கொன்று உண்ணாத துறையைச் சேர்ந்தவனை, நாம் பாடும்
அசைந்து வரும் ஊஞ்சல் பாட்டில் நீ முன்பு பழித்துக்கூறியதை அழித்து ஒன்று பாடுவாய்!
அருள்செய்தனவோ தோழி! அருள் செய்தனவோ தோழி!
இரவு முழுவதும், தோழியே! அருள் செய்துகொண்டிருக்குமோ?
திரளாக வந்து குவியும் மணல் குவியலினால் கருங்குவளை மலர்கள் வருந்த,
ஒன்றன்பின் ஒன்றாகப் பெரிதாய் எழுந்துவரும் அலைகள் மணலைக் கரைத்து அந்தப் பூக்களுக்கு அருள்செய்யும்,
மணங்கமழும் கூந்தலையுடையவரின் ஊடலை, அதனைக் கண்டபொழுதிலேயே
வணங்கித் தீர்க்கின்றவனின் துறையில்;"
"என்று இவ்வாறாக
நாம் பாட, அதனை மறைவில் நின்று கேட்டுவந்தவனான, நீண்ட
வெண்மையான நீர்ப்பரப்பின் ஒளிர்கின்ற தன்மையினையுடைய கடற்கரைத்தலைவனை,
நான்தான் ஆட்டுவதாக எண்ணி நீ மிகவும் மருண்டுபோக,
தேனீக்கள் ஒலிக்கும் புன்னை மரத்தை ஒட்டியிருந்து
அவனே வந்து ஆட்டினான் அந்த ஊஞ்சலை."
 
மேல்



# 132
வலிமை மிக்க நீரலைகள் வந்து மோதுவதால் உயர்ந்து எழுந்து உண்டான மணல் மேட்டில்,
பல்வேறு உருவங்களுடன், தாம் விரும்பும் பெடைகள் துணையாக,
இரை தேர்ந்து உண்டு இளைப்பாறியிருக்கும் பறவைக் கூட்டம் தங்கியிருக்க, 
மூன்று முரசங்களையும் ஆளுகின்ற பாண்டியர், பகையரசரின் பகை அழியும்படி,
வரிசையான யானைகளை படைகளுக்கு நடுவே கட்டிவைத்திருந்ததைப் போல,
சிதைவுறாமல் பயணத்தை மேற்கொண்டு, சிறப்பான செல்வங்களைப் பெற்று, தாம் சென்ற காரியத்தை முடித்து
துறைக்கு வந்து சேர்ந்த மரக்கலங்கள் அவ்விடத்தையே சூழ்ந்து நிற்கும் தெளிந்த கடலையுடைய சேர்ப்பனே!
புன்னை மரங்கள் கொண்ட நறும் பொழிலில் நீ இவளுடன் சேர்ந்திருந்தபோது
'நல்ல நெற்றியையுடையவளே! நீ அஞ்சாதே!' என்று கூறியதன் பயன் அல்லவா,
படர்ந்திருக்கும் பசலையால் பகலில் ஏற்றிய விளக்குப் போல் ஆனவள்
மாந்தளிர் போன்ற தன் மாட்சிமைப்பட்ட அழகை இழந்தது;
பல மலர்கள் கொண்ட நறும் பொழிலில் நீ மனக்குறை இன்றி இவளுடன் சேர்ந்திருந்தபோது
'கொஞ்சமாய்ப் பேசுபவளே! என்னை நம்புவாயாக என்று அவளைத் தேற்றியதன் விளைவு அல்லவா,
மெலிந்து, வனப்பிழந்து, மெருகேற்றாத மணியைப் போன்று ஆனவளின்
நீண்ட முன்கையையுடைய நெடிய மென்மையான தோள்களில் செறித்த வளைகள் நெகிழ்ந்துபோனது;
அடும்பங்கொடிகள் படர்ந்துள்ள அழகிய மணல்மேட்டில் இவளுடன் விளையாடி நீ ஒன்றாக இருந்தபோது
'வளைந்த குழைகளை அணிந்தவளே! என்னை நம்புவாயாக' என்றதை ஏற்றுக்கொண்டதன் விளைவு அன்றோ
பாரத்தைத் தாங்கமாட்டாத இடுப்பை உடையதால், பூக்கள் உதிர்ந்த கொடியைப் போன்றவள்
தன் காதலைப் பிறர் அறியாதவாறு மறைத்து வைத்து இந்தக் காமநோயில் அழுந்திக்கிடப்பது;
என்றவாறு,
வழிபடும் தெய்வம்தான் ஆதரவு என்று நம்பியிருந்தவர்க்குக்
குறையும் நோயைக்கூடக் கூடுதலாக்கும் கொடுமைக்காரத் தெய்வமாக ஆகியது போல,
பழிச்சொற்கள் எங்கும் பரவி, ஊரார் அலர் தூற்றுவதால், என் தோழியைப்
பெருந்துன்பம் அலைக்கழிக்க, அவளைவிட்டு இன்னும் பிரிந்திருத்தல் கொடியது.
 
மேல்



# 133
கரிய மலர்களையுடைய கழிமுள்ளி, தில்லை மரத்தோடு ஒன்று சேர்ந்த
கடற்கரைச் சோலையை ஒட்டி இருந்த உயர்ந்த மணல் மேட்டின் மேல்
புகழ் மிக்க தட்சிணாமூர்த்தி தான் உறையும் ஆலமரத்து அடிமரத்தில் முன்னே எடுத்து வைத்திருந்த
நீர் நிறைந்த கமண்டலம் போல பழங்கள் தொங்கும் வளைந்த தாழையின்
பூக்கள் மலர்ந்தவை போல் குருகினம் அந்தத் தாழை மேல் தங்கியிருக்கும் துறைவனே! கேட்பாயாக!
இல்லறம் ஆற்றுதல் என்பது வறுமைப்பட்டவர்க்கு உதவுதல்,
பேணிப் பாதுகாத்தல் என்பது கூடினவரைப் பிரியாதிருத்தல்,
பண்பு எனப்படுவது உலக நடப்பு அறிந்து அதன்படி நடத்தல்,
அன்பு எனப்படுவது தன் சுற்றத்தாரைக் கோபிக்காதிருத்தல்,
அறிவு எனப்படுவது பேதைகளின் சொற்களைப் பொறுத்துக்கொள்ளுதல்,
செறிவு எனப்படுவது கூறிய எதனையும் மறக்காதிருத்தல்,
நிறை எனப்படுவது மறைத்துக் காக்கவேண்டிவற்றைப் பிறர் அறியாமல் காத்தல்,
முறை எனப்படுவது வேண்டியவர் என்று பார்க்காமல் குற்றத்திற்கேற்ற தண்டனை கொடுத்தல்,
பொறை எனப்படுவது தம்மைப் போற்றாதவரையும் பொறுத்துக்கொள்ளுதல்,
இவ்வாறு சொன்னவற்றை அறிந்து அதன்படி நடப்பவரென்றால், என் தோழியின்
நல்ல நெற்றியின் நலத்தை நுகர்ந்து அவளைக் கைவிடுதல், கொண்கனே!
இனிய பாலைக் குடித்தவர் பின்பு அந்தக் கலத்தைத் தூக்கியெறிவது போலாகும்,
உன்னையிட்டு வருந்தியவளின் துயரத்தை,
விரைந்து சென்று களைவாயாக! பூட்டுக உன் தேரை!
 
மேல்


# 134
மல்லர்களின் வீரத்தை அழித்துக் கெடுத்த, மலராலான குளிர்ந்த மாலையை அணிந்த மார்பினனாகிய திருமால்
தன்னொடு உடன்படாதார் சிதறியோடும்படியாகச் சினம்கொண்டு வேகமாக எறிய,
கொல்லுகின்ற யானையின் அழகிய நெற்றியில் ஆழப்பதிந்த சக்கரப்படையைப் போல,
மலையினை அடைந்த ஞாயிறு தன் கதிர்களையெல்லாம் திரும்பவும் உள்வாங்கிக்கொண்டு மறைவதால்,
கரிய கடல் பேரொலி எழுப்பி, அங்கே இரவைக் காண விரும்புவது போல
பெரிய கடலில் ஓதநீர் பொங்கி எழுந்து கரையினைச் சேர,
வண்டுகள் போய்விட்டதால் வனப்பிழந்த துறையில்,
துயில் கொள்பவை போல நீர்மலர்கள் தம் வாயினை மூடிக்கொண்டு கூம்பி நிற்க,
ஒருசேர நடுக்கம்கொண்டு இந்த உலகம் எல்லாம் அஞ்சிநிற்கும்படியாகப்
பூமியே பிளப்பது போன்ற பெருந்துன்பம் மிகுகின்ற மனத்தைக் கலங்கவைக்கும் மாலைப் பொழுதில்,
குறையாத காமநோயை எனக்குக் கொடுத்தவரைக் காணாமல் அவரையே நினைத்துக்கொண்டிருத்தலால்
மாறுபட்டுத் துயர்தரும் பனிக்காலம் என்னைக் கொல்ல, வருத்தத்தில் ஆழ்ந்து, அங்கே
கவலைகொண்ட நெஞ்சத்தினளாய் நான் மனம் கலங்கி நிற்க, கடல் அதனைப் பார்த்து
அந்த அவலத்தைத் தான் அனுபவிப்பது போல அரற்றுகின்றதே! அது எதனாலோ?
நடுக்கும் நோயை எனக்குக் கொடுத்தவர் அருள்புரியாமற் போய்விட்டதை நினைத்துக்கொண்டிருத்தலால்
கொடிய பனிக்காலம் மிகுந்து செயலற்ற நிலையில் ஆழ்ந்து, அங்கே
நடுக்கும் நோயில் உழன்று என் நலமெல்லாம் அழிய, மணல் அதனைப் பார்த்து
இடும்பை தரும் அந்த நோய்க்காகத் தான் இடிந்து விழுகிறது போல் இருக்கிறதே! அது எதனாலோ?
என்னோடிருந்து என் நலனை அனுபவித்துச் சென்றவர் வராமற்போய்விட்டதை  நினைத்துக்கொண்டிருத்தலால்
செயலற்ற நெஞ்சத்தினளாய் நான் கலக்கத்தினுள் ஆழ்ந்து அங்கே
மையல் கொண்ட நெஞ்சத்தோடு மயங்கியிருக்க, மரம் அதனைப் பார்த்து
அந்தத்துன்பத்தால் தாம் பதிக்கப்பட்டது போல் இலைகளைக் குவித்துக்கொண்டதே! அது எதனாலோ?
என்று இவள் சொல்ல,
கரை காணமுடியாத பெருங்கடலில் மரக்கலம் கவிழக் கடலுள் மூழ்கியவன்
அலைகள் கொண்டுவந்து தந்த ஒரு மிதவையைப் பெற்றுத் தீங்கு நேராமல் கரை சேர்ந்ததைப் போன்று
காதலன் விரைந்து வந்துசேர,
அடுக்கிய வளையல்களைக் கொண்ட இவளின் அவலம் அகன்றுபோனது விரைவாக.
 
மேல்



# 135
துணையுடன் சேர்ந்து இரட்டையாகக் கடலிலிருந்து எழுகின்ற வெண்மை நிறச் சங்குகளே
இணையாகத் திரண்ட கொம்புகளாக, வீசுகின்ற காற்றே பாகனாக,
வேல் நுனிகள் செருகப்பட்ட உயர்ந்த கதவு அமைத்து, வாசலை அடைத்து அழகு செய்த
கோட்டை மதிலைக் குத்தி அழிக்கும் யானைப் படையைப் போல, மணல் மேடாகிய உயர்ந்த கோட்டையை
பயிற்சிபெற்ற கடலலைகள் நள்ளிரவில் பாய்ந்து தாக்கும் துறைவனே! கேட்பாயாக!
மணக்கின்ற மலர்களையுடைய புன்னை மரத்தடியில் உன்னிடம் தன் மாண்பை இழந்த இக் காரிகையை
வளையல்கள் கழன்று விழும் தோளினையுடையவளாக மாற்றிவிட்டு அவளைத் துறப்பாயேல், அது உன்
குடிப்பெருமைக்குப் பெரிய குற்றமாய் அமையாதோ?
அழகிய மலர்களையுடைய புன்னை மரத்தடியில் உன்னிடம் தன் அழகிய நலத்தை இழந்தவளைக்
காமநோய் மிகுந்த நிலையினளாய் மாற்றிவிட்டு அவளைக் கைவிடுவாயேல், அது உன்
வாய்மையே வழங்கும் வாழ்க்கையில் பொய்யும் இடம்பெற்ற பெரிய வஞ்சமாய் முடியாதா?
ஒளிவீசும் மலர்களையுடைய புன்னை மரத்தடியில் உன்னிடம் தன் தெய்வத் திருவழகை இழந்தவளை
மலர்கள் இகழும் கண்ணையுடையவளாக மாற்றிவிட்டு அவளைக் துறப்பாயேல், அது உன்
புகழுக்கு நேர்ந்த பெரிய கரும் புள்ளியாய் ஆகிவிடாதா?
என்று நான்
கடுமையாக உன்னிடம் சொல்லக் கேட்டாயாயின்
அழகு விளங்கும் நெடிய மலையையும் வருத்தும் உன் மார்பினில்
மணிகள் ஒளிவிடும் முத்துவடம், மாலையோடு சேர்ந்து அசைய,
மனம் வருந்திப் பெருமூச்சுவிடும் என் தோழிக்காக,
ஓடுகின்ற போது எழும் ஒலியுடன் கூடிய உன் நெடிய திண்ணிய தேரை விரைவாகச் செலுத்துவாயாக.
 
மேல்


# 136
ஊர்ந்து செல்லும் மீன்படகுகளை ஓங்கியடிக்கும் அலைகள் ஒன்றுசேர்ந்து வந்து கரையினில் மோதும்போது
நீர் சுரக்கும் உயர்ந்த மணல்மேடுகளில் தன் வளையிலிருந்து வந்த நண்டு ஓடித்திரிவதால் ஏற்பட்ட வரிகள்,
தடையின்றி விளையாடும் ஈரமான சூதாடு களத்தில் ஆர்வம் குறையாமல் சூதாட்டக்காயை உருட்ட,
அந்தக் சூதாட்டக்காய் ஏற்படுத்திய கோடுகளைப் போன்றிருக்கும் காண்பவர் விரும்பும் அழகினையுடைய கடல் நாட்டுச் சேர்ப்பனே!
முத்துப்போன்ற வெண்மணலில் நீ இவளிடம் அன்புசெய்தபோது, சூதாட்டத்தில் முதல் உருட்டில்
பத்து எண்ணிக்கையைப் பெற்றவன் மனத்தைப் போல் மகிழ்ந்து சிறந்தவள்
அவ்வாறு அன்புசெய்வதிலிருந்து நீ விலகிப்போக, தன் அழகெல்லாம் வாடிப்போய், அந்த உருட்டில்
சிறிய எண்ணிக்கையைப் பெற்றுத் தோற்றவனைப் போலக் கொடும் துயரில் வருந்தமாட்டாளோ?
வளைந்து கிடக்கும் தாழையின் குறுகிய வெளியில் நீ இவளிடம் அன்புசெய்தபோது, சிறு தாயம் வேண்ட
உருட்டும்போது அதனையே கிடைக்கக் கண்டவனின் மனத்தைப் போல மகிழ்ந்து சிறந்தவள்,
கொடுப்பதில் சிறந்தவனே! நீ பிரிய எண்ணினால், சிறு தாயம் வேண்டியபோது பெரும் எண்ணிக்கை பெற்று
கட்டிவைத்த பந்தயப் பொருளை இழந்தவனைப் போலப் பெரும் துயரில் வருந்தமாட்டாளோ?
நறிய மலர்கள் உதிர்ந்துகிடக்கும் புன்னை மரத்தின் கீழ் விருப்பத்துடன் நீ இவளிடம் அன்புசெய்தபோது
மறுதாயம் கிட்டியவன் மனத்தைப் போல மகிழ்ந்து சிறந்தவள்,
பிரிந்து போவேன் என்று அறிவித்து நீ பிரியக் கருதிய உன் பொருட்டாய்
பெரிய எண் பெறவேண்டிய இடத்தில் சிறிய தாயம் இட்டவனைப் போல் மிகுந்த துயரில் வருந்தமாட்டாளோ?
இவ்வாறாகப்
பழிசொல்வதை மேற்கொண்டு பலரும் தூற்றும் பழிச்சொற்களுக்கு நீ அஞ்சமாட்டாய்!
இவளை மணந்துகொள்ள அருளுள்ளம் கொண்டு, அதற்கான வழிவகைகளை அறிந்து அதற்காக முயல்வாயாக!
உழவுத்தொழில் செய்கின்றவன் ஈட்டுகின்ற பொருளைக் காட்டிலும்
இவள் நலம் சிறந்து விளங்கட்டும், தேரில் ஏறுக!
 
மேல்


# 137
அரிதாக இருக்கின்றது, தோழி! நாணத்தை விடாமல் நம்மிடம் நிறுத்திப் பேணுவோம் என்ற உணர்வுடன் இருப்பது,
நான் கொண்ட காமம் மிகப் பெரியது, ஆனால் அதைத் தாங்கும் என் உயிரோ மிகச் சிறியது,
நமக்கு வருத்தத்தைத் தரும் பல யாமங்கள் வந்து போகின்றன,
இருப்பினும் நமக்குத் துணை மிகவும் சிலவே, அவையும் நம்மோடு அளவளாவும் அன்றில் பறவைகள்,
நெருப்புப்போல் ஒளிர்ந்து சுடர்வீசும் அணிகலன்கள் புரண்டு புரண்டு படுப்பதால் ஒலியெழுப்ப, துன்புற்று,
பீலி இழந்து அழகு அழிந்த மயிலைப் போல் நடுங்கி, படுக்கையில்
நெருப்பாகக் கொதிக்கிறது மேனி, அவருடன் மகிழ்ந்திருந்ததனால் கிட்டிய பயன்;
எனது மென்மையான நெஞ்சில் வருத்தம் மிகும்படியாகத் தன்
வாக்குத்தவறிய சொல்லம்புகளால் என்னைத் துளைத்தாரே அன்றி, அவர் நம் மேல்
வல்ல ஒருவன் செய்த வடிவத்தில் திருத்தமான, விரைந்து செல்லக்கூடிய
வில்லின் அம்புகளை விட்டது இல்லை, அழகிய இழையணிந்தவளே!
வில்லம்பிலும் கொடியது அவர் சொல்லம்பினால் பிறந்த நோய்;
சிரிப்பைத் தொடக்கமாகக் கொண்டு எழுந்த நட்பிடையே தோன்றிய
அவரது நற்பண்புகளால் நான் நலிந்துபோகிறேனே அன்றி, அவர் நம் மீது கொண்ட
பிரிவினைகளால் எழுந்த பழைய விரோதத்தைத் தொடக்கமாகக் கொண்ட
பகைமையினால் நான் நலிந்துபோவதில்லை, அழகிய இழையணிந்தவளே!
பகைமையிலும் கொடியது அவரது பண்புகளால் நான் நலிகின்ற நோய்;
உன்னைவிட்டுப் பிரியேன் என்று சொல்லி என்னைத் தன் அன்பினால் கட்டிப்போட்டுத் தனது
மென்மைப் பண்புகளால் என்னைச் சுடுகிறாரே அன்றி, அவர் நம்மைப்
பரவுகின்ற இருளை முற்றிலும் நீக்கித் துன்பத்தை அகற்றும் நீண்ட கொழுந்தினையுடைய
தீயினால் சுடுவது இல்லை, அழகிய அணிகலன்கள் அணிந்தவளே!
தீயிலும் கொடியது, அவர் மென்மையால் மேலோங்கி எரியும் காம நோய்;
இவ்வாறாக,
காதலர் இப்படிப்பட்டவராக இருப்பதால், அவர் நமக்கு
நமது இனிய உயிரைக் காக்கும் மருத்துவராக இருப்பது
எப்படி ஆகும், தோழியே! கொஞ்சங்கூடத்
தாங்கிக்கொள்ளும் வலிமையும் இல்லை, மேலும்
அதனின்றும் நீங்குவதும் அரிதாக இருக்கின்றது, அவர் நமக்குத் தந்த நோய்.
 
மேல்