Vs.

RESPONDENT:
E. V. RAMASWAMI NAICKER & OTHERS

DATE OF JUDGMENT:
25/08/1958

BENCH:
SINHA, BHUVNESHWAR P.
BENCH:
SINHA, BHUVNESHWAR P.
IMAM, SYED JAFFER
WANCHOO, K.N.

CITATION:
 1958 AIR 1032		  1959 SCR 1211


ACT:
Insult to Religion-Ingredients of offence--Interpretation of
statute-Duty  of Court-Indian Penal Code (Act XLV of  1860),
s. 295.



HEADNOTE:
The words " any object held sacred by any class of  persons"
occurring in S. 295 Of the Indian Penal Code are of  general
import	and cannot be limited to idols in temples  or  idols
carried	 on festival occasions.	 Not merely idols or  sacred
books,	but any other object which is regarded as sacred  by
any  class of persons, whether actually worshipped  or	not,
fall within the description.
Queen  Empress	v. Imam Ali, (1887) I.L.R. 10 All.  150	 and
Romesh Chunder Sannyal v. Hiru Mondal, (1890) I.L.R. 17 Cal.
852, considered.
Consequently, in a case where the allegation in the petition
of  complaint was that one of the accused broke the idol  of
God  Ganesa in public and the two others actually aided	 and
abetted	 him with the intention of insulting  the  religious
feeling	 of the complainant and his community who  held	 the
deity in veneration and the trial Magistrate, on receipt  of
the  Police  report that the alleged  occurrence  was  true,
dismissed the complaint under S. 203 of the Code of Criminal
Procedure holding that the breaking of a mud image of Ganesa
was not an offence under s. 295 of the Indian Penal Code and
the Sessions judge and the High Court in revision,  agreeing
with the view of the trial Court, refused to direct  further
enquiry :
Held, that the courts below were clearly in error in  inter-
preting	 S.  295 of the Indian Penal Code in  the  way	they
(lid,  but  since  the complaint stood	long  dismissed,  no
further enquiry need be directed into the matter.
Held,  further, that the Courts must be circumspect in	such
matters and pay due regard to the religious susceptibilities
of  different  classes of persons  with	 different  beliefs,
whether	 they shared those beliefs or not or  whether  those
beliefs in the opinion of the Court were rational or not.



JUDGMENT:

CRIMINAL APPELLATE JURISDICTION: Criminal Appeal No. 49 of 1956.

Appeal by special leave from the judgment and order dated October 13, 1954, of the Madras High Court in Criminal Revision Case No. 267 and 1954 (Criminal Revision Petition No. 249 of 1954) arising out of the judgment and order dated January 12, 1954, of the Court of the District and Sessions Judge as Tiruchirapalli in Criminal Revision Petition No. 17 of 1953. R. Ganapathy Iyer and G. Gopalakrishnan, for the appellant.

No one appeared for the respondents.

1958. August 25. The Judgment of the Court was delivered by SINHA J.-The only question for determination in this appeal by special leave, is whether the petition of complaint, disclosed a prima facie offence under s. 295 of the Indian Penal Code. The courts below have taken the view that it did not, and on that ground, it stood summarily dismissed, before evidence pro and con had been recorded. It appears that the appellant filed a petition of complaint in the court of the Additional First-Class Magistrate, Tiruchirappalli, against the respondents, three in number. The petition of complaint alleged inter alia that the first accused is the leader of Dravida Kazakam (a community of persons who profess to be religious reformers, one of whose creeds is to carry on propaganda against idol worship), and as such, be was out to " vilify a certain section of the Hindu community and do propaganda by holding meetings and writing articles. " It is further alleged in the petition of complaint that " recently, the first accused announced his intention of breaking the image of God Ganesa, the God sacred to the Saiva Section of the Hindu Community on 27th May, 1953, in a public meeting at Town Hall. This caused terror-commotion in the mind of the Saivite Section of the

-Hindu Community. " The complainant claims to be a Saivite. The complainant further alleged in his petition that on May 27, 1953, at about 5-30 p.m., the accused broke an idol of God Ganesa in public at the Town Hall Maidan, and before breaking the idol, lie made a speech, and expressly stated that he intended to insult the feelings of the Hindu community by breaking the idol of God Ganesa. The said act of breaking the idol was alleged to have been actively abetted by instigation and aid by the other two accused persons, who also made speeches. The petition of complaint also alleged that the said act of breaking the image of God Ganesa was done with the intention of insulting the religious feelings of certain sections of the Hindu community, who hold God Ganesa in veneration, and that the acts complained of, amounted to offences under ss. 295 and 295A of the Indian Penal Code. On those allegations, the petition of complaint (dated June 5, 1953) prayed that processes might issue against the three accused persons. In the list of witnesses appended to the petition, figured the Additional District Magistrate, the Sub- Divisional Magistrate, the Town Sub-Inspector of police, Tiruchi Fort, and Sub-Magistrate, Tiruchy Town. On the same date, the learned magistrate examined the complainant on oath. The complainant made statements in support of his allegations in the petition of complaint. Thereupon, the learned magistrate directed that the petition of complaint be sent to the Circle Inspector of police, Trichy, for inquiry and report under s. 202, Criminal Procedure Code. On June 26, 1953, on receipt of the police report which " showed that though the occurrence as alleged had taken place it was a point of law if the act of the accused would amount to any offence ", the learned magistrate passed his order, dismissing the complaint under s. 203 of the Criminal Procedure Code. In the course of his order, the learned magistrate observed as follows:-

"The mud figure of Ganesa alleged to have been broken by accused is not an object held sacred or worshipped by any class of persons. Simply because it resembled the God Ganesa held in veneration by a section it cannot become an object hold sacred. Even Ganesa idol abandoned by the people as unworthy of worship loses its sanctity and it is no longer an object held sacred by anybody, since such given up idols are found in several places of defilement. It is not an offence if a person treads union any such abandoned idol. Therefore the breaking of mud figure of Ganesa does not amount to an offence under Section 295, Indian Penal Code. "

"The speeches delivered by the accused with deliberate and malicious intention of outraging religious feelings of a community, no doubt amount to an offence under Section 295- A, Indian Penal Code. But for laying a complaint under this section the sanction of the Government is necessary. This section has been clearly mentioned in the complaint and it cannot be said it was included by oversight. Without a proper sanction an offence under this section is unsustainable. I therefore see no sufficient ground for proceeding with the complaint and I dismiss the same under section 203, Criminal Procedure Code. "

The complainant moved the learned Sessions Judge of Tiruchirappalli, by his petition in revision, filed on July 9, 1953, under ss. 435 and 436 of the Criminal Procedure Code, for setting aside the order of dismissal of the complaint. In the petition filed in the Court of Session, the complainant stated that the petition was confined to the complaint in respect of the alleged offence under s. 295, Indian Penal Code, and that it did not seek to revise the order of dismissal of the complaint in respect of an offence tinder s. 295-A of the Indian Penal Code. The learned Sessions Judge dismissed the petition by an order dated January 12, 1954, holding, in agreement with the learned magistrate, that the acts complained of did not amount to an offence under s. 295, Indian Penal Code. In the course of his order, the learned Sessions Judge made the following observations:-

" I agree with the learned Magistrate that the acts complained of do not amount to an offence. The accused, who profess to be religious reformers in a campaign against idolatory organized a public meeting at which they broke an earthern image of the God Ganesa. The particular image broken was the private property of the accused and was not in itself an object held sacred by any class of persons; nor do I think that idol breaking by a non-believer can reasonably be regarded by a believer as an insult to his religion ; and the ingredients of Section 295, Indian Penal Code, are therefore not made out. "

The complainant then moved the High Court in its revisional jurisdiction under s. 439 of the Code of Criminal Procedure. The matter was heard by a learned single Judge of that Court. The learned single Judge also agreed with the courts below in the reasons given by them for dismissing the petition of complaint, and refused to order further inquiry. In the course of his judgment, he discussed the question whether a mud image of God Ganesa, came within the scope of the words " any object held. sacred by any class of persons " in s. 295, and he answered the question in the negative. In this connection, he referred to the judgment of the Full Bench of the Allahabad High Court in the case of Queen Empress v. Imam Ali (1), which is directly an authority for this proposition only that the word 'object' in s. 295of the Indian Penal Code, does not include animate objects. That case dealt with the complaint of killing a cow. Edge C. J. in the course of his judgment, made an observation that the word ' object ' should be interpreted ejusdem generis with the words 'place of worship', and by way of an example of such an inanimate object, he mentioned an idol. That observation, if anything, is not against the complainant. The learned single Judge also referred to the case of Romesh Chunder Sannyal v. Hiru Mondal (2), which also is not in point inasmuch as it dealt with the case of a dedicated bull. But the learned Judge seemed to draw from those cases the inference which may be stated in his own words, as follows:-

" Interpreted like that, it would mean that the section would apply only to cases where an idol in a temple is sought to be destroyed, damaged, or defiled. The words 'any object held sacred by any class of persons' even otherwise will apply only to idols in a temple or when they are carried out in processions on festival occasions. The object held sacred' will mean only the idols inside the temple and when they are taken out in processions on festival occasions. In such circumstances as in the present case the breaking is nothing more than a doll taken from the shop.

(1) (1887) I.L.R. 10 All. 150.

(2) (1890) I.L.R. 117 Cal. 852.

Though the intention of the respondents may be to decry the feelings and wound the susceptibilities of a large section of the people, still the intention alone is not sufficient unless it is carried out by an act which must fall within the scope of this section. The dolls in the shop, though they may resemble several of the deities in the temple, cannot be held to be objects held sacred by any class of persons. In modern society there are several images of the deities in the drawing rooms of several houses. It cannot for a moment be suggested that these images are objects held sacred. These have got to be distinguished from the objects held sacred, which can only be when they are duly installed in a temple and from which they are subsequently taken out in procession on festival occasions. What was broken therefore by the respondents is nothing more than a doll taken either from a shop or made for the occasion, and it cannot by any means be called ail object held sacred. The offence is not made out and the dismissal is therefore justified."

The petitioner moved the High Court for the necessary certificate of fitness for making an appeal to this Court. The learned Judge, who had heard the case on merits, also dealt with this application, and refused to certify that this was a fit case for appeal to this Court under Art. 134(1)(c) of the Constitution. The petitioner moved this Court and obtained the necessary special leave to appeal. It is regrettable that the respondents have remained ex parts in this Court. The learned counsel for the appellant has urged that the courts below had unduly restricted the meaning of the words of s. 295, particularly, the words " any object held sacred by any class of persons ", and that the words have been used in their fullest amplitude by the Legislature, in order to include any object consecrated or otherwise, which is held sacred by any class of persons, not necessarily belonging to a different religion or creed. In the first place, whether any object is held sacred by any class of persons, must depend upon the evidence in the case, so also the effect of the words " with the intention of thereby insulting the religion of any class of persons or with the knowledge that any class of persons is likely to consider such destruction, damage or defilement as an insult to their religion." In this case, the facts alleged in the petition, do not appear to have been controverted, but the learned magistrate, as also the learned Sessions Judge and the learned Judge in the High Court, have thrown out the petition of complaint solely on the ground that the image of God Ganesa, treated by the respondents as alleged by the complainant, could not be said to be held sacred by any class of persons. In the instant case, the insult alleged was by destruction of the image of God Ganesa. Apart from the question of evidence, which had yet to be adduced, it is a well-knonwn fact that the image of Lord Ganesa or any objective representation of a similar kind, is held sacred by certain classes of Hindus, even though the image may not have been consecrated. The learned Judge in the Court below, has given much too restricted a meaning to the words any object held sacred by any class of persons ", by holding that only idols in temples or idols carried in processions on festival occasions, are meant to be included within those words. There are no such express words of limitation in s. 295 of the Indian Penal code, and in our opinion, the learned Judge has clearly misdirected himself in importing those words of limitation. Idols are only illustrative of those words. A sacred book, like the Bible, or the Koran, or the Granth Saheb, is clearly within the ambit of those general words. If the courts below were right in their interpretation of the crucial words in s. 295, the burning or otherwise destroying or defiling such sacred books, will not come within the 'Purview of the penal statute. In our opinion, placing such a restricted interpretation on the words of such general import, is against all established canons of construction. Any object however trivial or destitute of real value in itself, if regarded as sacred by any class of persons would come within the meaning of the penal section. Nor is it absolutely necessary that the object, in order to be held sacred, should have been actually worshipped. An object may be held sacred by a class of persons without being worshipped by them. It is clear, therefore, that the courts below were rather cynical in so lightly brushing aside the religious susceptibilities of that class of persons to which the complainant claims to belong. The section has been intended to respect the religious susceptibilities of persons of different religious persuasions or creeds. Courts have got to be very circumspect in such matters, and to pay due regard to the feelings and religious emotions of different classes of persons with different beliefs, irrespective of the consideration whether or not they share those beliefs, or whether they are rational or otherwise, in the opinion of the court.

As a result of' these considerations, it must be held that the courts below have erred in their interpretation of the crucial words of s. 295 of the Indian Penal Code. But the question still remains whether, even after expressing our strong disagreement with the interpretation of the section by the courts below, this Court should direct a further inquiry into the complaint, which has stood dismissed for the last about 5 ),ears. The action complained of against the accused persons, if true, was foolish, to put it mildly, but as the case has become stale, we do not direct further inquiry into this complaint. If there is a recurrence of such a foolish behaviour on the part of any section of the community, we have no doubt that those charged with the duty of maintaining law and order, will apply the law in the sense in which we have interpreted the law. The appeal is, therefore, dismissed.

Appeal dismissed.

-- Edited by Admin on Sunday 16th of June 2019 11:05:52 AM

எழுத்துரு அளவு  

மின்சாரம்

பார்ப்பனர்களின் கண்களை திராவிடர் கழகமும் அதன் தலைவர் மானமிகு வீரமணி அவர்களும் கருவேல் முள்ளாக உறுத்திக் கொண்டு இருக்கிறது.

'துக்ளக்' குருமூர்த்தி மூலமாக அதனை வெளிப்படுத்திக் கொண்டு இருக்கிறார்கள். சதா இவர்களைப் பற்றிய நினைப்பு தான் - அரண்டவர்களின் கண்கள் அவை. எதைப் பார்த் தாலும் 'அய்யோ வீரமணி வீரமணி" என்று அலறுகிறார்கள்.

நல்லது வரவேற்போம் - பாம்பு விறுவிறுத்தால் யாரையோ கூப்பிடும் என்பார்கள் அல்லவா - அதற்கும் நாம் தயார் தான்.

1949ஆம் ஆண்டுக்குப் பின் பெரியார் இந்தி எதிர்ப்புப் போராட்டமே நடத்தவில்லை என்று உளறியதற்கு 'விடுதலை' தேதி வாரியாக  தந்தை பெரியார் நடத்திய இந்தி எதிர்ப்புப் போராட்டத்தை வெளியிட்டு, சாட்டையைக் சுழற்றி முதுகை வீங்க வைத்தது.

பதில் எழுதுங்கள் பார்ப்போம் என்று சவால் விட்டோம். 'விடுதலை'யின் எந்தக் கட்டுரைக்கும் அவாள் பதில்  எழுதியதாக வரலாறு இல்லை.

'விடுதலை'யின் சவுக்கடிக்குப் பதில் சொல்ல முடியாத நிலையில் உடனே என்ன செய்வார்கள்? வேறு ஒரு பிரச்சினைக்குத் தாவி விடுவார்கள். அறிவு நாணயம் என்பது எந்தக் காலத்தில் இருந்தது இந்த நாடு மாறிகளுக்கு?

இந்த வாரம் 'துக்ளக்' இதழில் (26.6.2019) எழுதப்பட்ட ஒரு கட்டுரையின் (பக்கம்6) தொடக்கமே இவ்வாறு இருக்கிறது.

"ஈ.வெ.ரா.பெரியார் வைக்கம் போராட்டத்தில் கடைசிக் கட்டத்தில்தான் கலந்துகொண்டு தலைமையேற்றார். ஆனால் தமிழ்நாட்டில் வைக்கம் போராட்டம் பெருமை முழு வதும் அவருக்கே தரப்படுகிறது" என்று எழுதப்பட்டுள்ளது.

ஒன்றை எழுதும் போது ஆதாரப்பூர்வமாக எந்த வருடம்; எந்தத் தேதியில் என்ன  நடந்தது என்று எழுதும் யோக்கியதை இந்தக் கூட்டத்திற்கே கிடையாது. காரணம் - உண்மையாக இருந்தால் தானே அவ்வாறெல்லாம்  ஆதாரப் பூர்வமாக எழுத முடியும்.

போகிற போக்கில்  அள்ளித் தெளிக்கும் கோணல் புத்தி அந்தக் கும்பலின் குருதியில் எப்பொழுதுமே கொப்பளிப்பது வழக்கமே!

அவர்களுக்குச் சொல்லா விட்டாலும் வாசகர்களுக்கு உண்மை விவரம் போய்ச் சேர வேண்டும் என்ற பொறுப் புணர்ச்சியோடு நாம் சொல்லத்தான் செய்வோம்.

தந்தை பெரியார் வைக்கம் போராட்டத்தின் கடைசிக் கட்டத்தில்தான் போனார் என்கிறதே 'துக்ளக்' அது உண்மையா?

ஒரு வழக்கு விசாரணைக்காக ஈழவ சமுதாயத்தைச் சேர்ந்த வழக்குரைஞர் மாதவன் நீதிமன்றம் சென்றார்.

நீதிமன்றமோ திருவிதாங்கூர் மன்னரின் கொட்டாரத்தில் (அரண்மனையில் ஓரிடம்) இருக்கிறது. அப்பொழுது மன்னரின் பிறந்த நாள் விழாவுக்காக எல்லாப் பாகத்திலும் பந்தல் போடப்பட்டு இருந்தது. நீதிமன்றம் உள்ள இடமும் பந்தலுக்குள் அடக்கம். அரசருக்காக முறை ஜெபம் தொடங்கப் பெற்றது.

இந்த நிலையில் மாதவன் ஈழவர் (நாடார்) சமுதாயத்தைச் சேர்ந்தவர் என்பதால்  அவர் நீதிமன்றம் செல்ல அனுமதி மறுக்கப்பட்டது. பிரச்சினையின் தொடக்கப் புள்ளி இதுதான்.

இதனை எதிர்த்து சத்தியாக்கிரகம் நடத்த வேண்டும் என்று ஈழவ சமுதாயத்தைச் சேர்ந்த தலைவர்கள் முடிவு செய்தார்கள். வக்கீல் மாதவன், டி.கே. மாதவன், கேரள மாநில காங்கிரஸ் தலைவர் கே.பி.கேசவமேனன் முதலியோர் இணைந்தனர்.

கொல்லம் சுயராஜ்ஜிய ஆசிரமத்தில் கேரள காங்கிரஸ் தீர்மானம் நிறைவேற்றிய நாள் 16.2.1924.

கிளர்ச்சி தொடங்கப்பட்ட நாள் 30.3.1924. வைக்கம் கோயிலைச் சுற்றி  நான்கு வீதிகள் இருப்பதால் சத்தியாக்கிரம் செய்ய வைக்கத்தைத் தேர்வு செய்தனர்.

கிளர்ச்சி தொடங்கியது முதல் கைது செய்யப்பட்டனர். கைது  செய்யப்பட்டவர்களுக்கு 6 மாதம்   தண்டனை அளிக்கப்பட்டது. கேசவ மேனன், ஜார்ஜ் ஜோசப் உட்பட 19 முக்கிய தலைவர்களும் சிறையில் அடைக்கப்பட்டனர்.

கிளர்ச்சியினைத் தொடர்ந்து நடத்திட தலைவர்களும் இல்லை - கிளர்ச்சியில் ஈடுபட தொண்டர்களும் இல்லாத கையறு நிலை.

அந்தக் கால கட்டத்தில் இதுபோன்ற சமுக சீர்திருத்த கிளர்ச்சிக்குத் தலைமையேற்று வெற்றிகரமாக நடத்த வல்லவர் தமிழ்நாடு காங்கிரஸ் கமிட்டி தலைவர் ஈ.வெ.ரா.தான் என்று முடிவு செய்து குரு நீலகண்டன் நம்பூதிரி பெரியாருக்கு தந்திகளைக் கொடுத்தார். (4.4.1924 மற்றும் 12.4.1924).

ஜார்ஜ் ஜோசப் மற்றும் பாரிஸ்டர் கேசவமேனனும் கையொப்பமிட்டுக் கடிதமும் எழுதுகிறார்கள். அந்த நிலை யில் பெரியார் வைக்கம் புறப்பட்டு அடைந்த தேதி 13.4.1924.

இந்த இடத்தில் மிக மிக முக்கியமாகக் கோடிட்டுக் கவனிக்கத்தக்கது என்ன? கிளர்ச்சி தொடக்கப்பட்டது மார்ச் முப்பது - தந்தை பெரியார் வைக்கம் சென்றடைந்தது. 13.4.1924 இரண்டே வாரத்தில் வைக்கம் சென்று போராட்டத் துக்குத்  தலைமை தாங்குகிறார்.

உண்மை இவ்வாறு இருக்க, 'துக்ளக்' என்னும் துப்புக்  கெட்ட இதழ் ஒரு  கூச்ச நாச்சில்லாமல் என்ன எழுதுகிறது"

"ஈ.வெ.ரா. பெரியார் வைக்கம் போராட்டத்தின் கடைசி கட்டத்தில்தான் கலந்து கொண்டு தலைமையேற்றார் என்று எழுதுகிறது என்றால், இந்தக் கூட்டத்தின் யோக்கியதை என்ன என்பதைநம் மக்கள் தெரிந்து கொள்ள வேண்டும்."

கிளர்ச்சிக்குத் தந்தை பெரியார் தலைமை தாங்கியதும் போராட்டம் சூடு பிடித்து விட்டது. அவர் உரையைக் கேட்க மக்கள் பெரும் அளவில் திரள ஆரம்பித்தனர்.

"கீழ் ஜாதி மக்கள் தெருவில் போவதால் அது தீட்டுப்பட்டு விடும் என்று சொல்லும் வைக்கத்து அப்பனை (கடவுள் மகாதேவனை) கீழே போட்டு வேட்டித் துவைக்கணும்" என்றார்.

"நாயும், கழுதையும், பன்றியும் வைக்கம் தெருக்களில் தாராளமாக நடமாடுகின்றனவே, அவை சத்தியாக்கிரகம் நடத்தியா அவ்வுரிமைகளைப் பெற்றன?" என்று நாக்கைப் பிடுங்கிக் கொள்ளுமாறு நச்சு நச்சென்று நாப்பறை கொட்டினார்.

பத்து நாள்கள் அரசு ஒன்றுமே செய்யவில்லை; காரணம் அரசர் தந்தை பெரியாருக்கு நண்பர். அவர் வடக்கே செல்லும் பொழுதெல்லாம் அவர் தங்குவது ஈரோட்டில் தந்தை பெரியார் மாளிகையில்தான். அரசரின் பரிவாரங்கள் தங்குவது தந்தை பெரியாருக்குச் சொந்தமான சத்திரத்தில் தான். அதனால் தொடக்கத்தில் கைது நடவடிக்கைகளை மேற்கொள்ளவில்லை.

தந்தை பெரியார் பேச்சைக் கேட்க பெரு வாரியாக மக்கள் திரளுகிறார்கள். கிளர்ச்சி பெரும் அளவில் வெடிக்கும் என்ற நிலை ஏற்பட்ட சூழலில் கைது செய்து,ஒரு மாதம் அருவிக் குத்தி சிறையில் அடைக்கப்படுகிறார்.

விடுதலையான நிலையில்  முன்னிலும் தீவிரமாகக் கிளர்ச்சியில் ஈடுபட்டார். இவரை இனி வெளியில் விட்டு வைக்கக் கூடாது என்று முடிவு செய்து திருவிதாங்கூர்  சிறையில்  6 மாதத் தண்டனை அளிக்கப்பட்டார்.

பெரியாரோ சிறையில்! போராட்டத்தின் கெதி என்ன என்ற நிலையில்  தந்தை பெரியாரின் மனைவி நாகம்மை யாரும், தங்கை கண்ணம்மாள் அவர்களும் போராட்டத்தைத் தொய்வில்லாமல் தலைமை தாங்கி நடத்தினர் என்ற வரலாறு எல்லாம் குடுமி குருமூர்த்தி கூட்டத்திற்குத் தெரியுமா?

அல்லது தெரிந்திருந்தும் பார்ப்பனீயத்துக்கே உரித்தான பித்தலாட்டத்தில் அரங்கேற்றமா என்பதை வாசகர்களின்  அறிவார்ந்த முடிவுக்கே விட்டு விடுவோம்!

தந்தை பெரியார் சிறையில் இருந்தபோது அவரை சாகடிப் பதற்கு  சவுண்டிகளான  நம்பூதிரிகள்  சத்துரு சம்ஹார யாகம் நடத்தினார்கள்;  எதிரியை  (பெரியாரை) சாகடிப்பதற்கான யாகமாம்.

என்ன வேடிக்கையென்றால் மன்னர் மண்டையைப் போட்டு விட்டார். பட்டம் சூட்டிக் கொண்ட இராணி சிறைக் கைதிகளை விடுதலை செய்தார்.

தந்தை பெரியாருடன் இராணி பேசினால், பெரியாருக்கு மரியாதை கூடி விடும் என்று - அதுவரை வைக்கம் போராட்டத்துக்கு ஆதரவாக பெரிய அளவில் எதையும் செய்யாத  காந்தியாரை, இராணியுடனான சமரசப் பேச்சுக்குக்  கொண்டு வந்தது குல்லுகப் பட்டர் ராஜாஜியே. இன்னும் சொல்லப் போனால் போராட்டத்தை இடையில் நிறுத்தி விடுமாறு கூறியவர்தான் காந்தியார்.  வைக்கத்தில் தந்தைபெரியார் தலைமை தாங்கி கிளர்ச்சி நடத்திக் கொண்டிருந்த முக்கியமானகால கட்டத்தில் சீனிவாசய்யங்காரை வைக்கத்திற்கே  இவர் அனுப்பி, சென்னைக்குத் திரும்பி விடுமாறு சொன்னவர் ராஜாஜி.

"எனக்குக் காரியம் தான் முக்கியமே தவிர, வீரியமல்ல" என்ற கருத்துடையவர் தந்தை பெரியார். காந்தியார்  இராணியுடன் பேசியே நாங்கள் கோரியது நடக்கட்டும் என்றார்.

முதற்கட்டமாக ஈழவர்கள், தாழ்த்தப்பட்டவர்களுக்காக எல்லா வீதிகளும் திறந்து விடப்பட்டன என்பதுதான் வரலாறு. வைக்கம் வெற்றி விழா 29.11.1925 இல் நடைபெற்றது. அந் நிகழ்ச்சிக்கு தலைமை வகித்தவரே பெரியார்தான்.

வைக்கம் போராட்டத்தின் உண்மை வரலாற்றை, தந்தை பெரியார் அவர்களின் பங்கினைத் தெரிந்து கொள்ள வேண் டுமானால் இரு நூல்கள் முக்கியமானவை. பாரிஸ்டர்  கே.பி. கேசவமேனன் எழுதிய கழிஞ்ச காலம் (கடந்தகாலம்)  பல்கலைக் கழகப் பேராசிரியர் டி.கே. இரவீந்திரன் எழுதிய (பிறகு துணைவேந்தர்)  Vaikam Satya Graha and Gandhi என்ற நூல் முக்கியமானது இரண்டாவது பதிப்பில்  Hundred Yards to Freedom என்று தலைப்பு மாற்றப்பட்டது.

இன்னொரு முக்கிய ஆதாரம்: இந்தியாவின் பொது ஆளுநருக்கு சென்னை மாகாணத்தில் முதல்வராக இருந்த (Agent  to  the Governor - General, Madras)    சி.டபுள்யூ  இகாட்டன் எனும் அய்.சி.எஸ். அதிகாரி, சென்னைதலைமைச் செயலாளருக்கு 1924 ஏப்ரல் 21  நாளிட்டு எழுதிய மடல் முக்கியமானதாகும்.

"சத்தியாக்கிரக இயக்கத்திற்கு திருவாங்கூருக்கு வெளியில் உள்ளவர்களின் உதவி கிடைக்காதிருந்தால், அது வெகு நாட் களுக்கு முன்பே பிசுபிசுத்துப் போயிருக்கும். ஆனால், வைக்கம் அறப்போருக்குச் சென்னையிலிருந்து நிதியாகவும் தலைமைப் பொறுப்பு என்ற வகையிலும் கிடைத்த ஆதரவு அபரிமிதமாகவும், மனதில் படும்படியாகவும் இருந்தது. ஈ.வெ. ராமசாமி நாயக்கரின் தலைமை இயக்கத்திற்குப் புத்துயிர் ஊட்டியது. கேரளாவிற்குப் புறப்படுவதற்கு முன் தமிழக மக்களுக்கு அவர் விடுத்த உணர்ச்சி மிக்க வேண்டுகோள் தமிழ்நாட்டு மக்களின் உள்ளங்களில் ஆழப் பதிந்தது." பெரியாரின் அறிக்கையைத் தமது மடலில் கொடுத்து விட்டு, மேலும் காட்டன் எழுதுகிறார்: வைக்கத்தைச் சுற்றியுள்ள கிராமங்களிலும், திருவாங்கூரின் மற்ற இடங்களிலும் அவர் பேசியவை மக்களின் உள்ளங்களை ஆழமாகத் தொட்டன. அவ ருடைய தீர்க்க மான தர்க்க முறையில் அமைந்த வாதங்கள், தடு மாற்றமுள்ளவர் களைச் சத்தியாக்கிரகத்திற்குச் சார்பாக மாற்றிய துடன், எதிர்த்தவர்களையும் அவ்வாறே ஆக்கியது. சத்தியாக்கிர கத்திற்குச் சில நாட்கள் தலைமை ஏற்றார். பின்பு கிராமங்களுக்குச் சென்று அதன் கொள்கைகளையும் குறிக்கோள்களையும் பிரச் சாரம் செய்தார். அடுத்துக் காங்கிரஸ் குழுவோடு சேர்ந்து வெவ் வேறு இடங்களுக்குச் சென்றார். ராமசாமி நாயக்கருடைய பேச்சு மக்கள் எளிதில் பதியக் கூடியதாகவும், காரசாரமான ஆற்றல் பெற்றதாகவும், திருவாங்கூர் அரசாங்கத்தின் கவுரவத்தைக் குலைப்பதாகவும் இருந்தது. எனவே, அவர் கைது செய்து சிறையில் அடைக்கப்பட்டார்"

இதற்கு மேல் என் ன ஆதாரம் வேண்டும் - உங்கள் முகத்தை எங்கே கொண்டு போய் வைக்கப் போகிறீர்கள். குருமூர்த்திகளே!

தமிழ்த் தென்றல் திரு.வி.க. அவர்கள் அப்பொழுது காங்கிரஸ் ஏடான நவசக்தியில் என்ன எழுதினார் என்பதாவது  குருமூர்த்தி வகையறாக்களுக்குத் தெரியுமா?

வைக்கம் வீரர் என்று தலைப்பிட்டு திரு.வி.க. எழுதுகிறார் - படியுங்கள், படியுங்கள்.

"ஸ்ரீமான் நாயக்கர் செல்வமெனும் களியாட்டில் அமர்ந்தவர்; உண்டாட்டில் திளைத்தவர்; வெய்யில் படாது வாழ்ந்தவர்; ஈரோட்டு வேந்தரென விளங்கியவர். ஈ.வெ. ராமசாமி நாயக்கர் தமது செல்வம் முதலிய மாயைகளை மறந்து, வறியார் போல் எளிய உடை தரித்து எளிய உணவு உண்டு, இரவு பகல் ஓயாது தேசத் தொண்டிற்கே தமது வாழ்வை அர்ப்பணம் செய்துள்ளதை எவரே அறியார்?" என்று நவசக்தியில் தீட்டினாரே (24.5.1924).

எவரே அறியார் என்று திரு.வி.க. 95 ஆண்டுகளுக்கு முன் கேட்டார். ஆனால் அப்படி கேட்கும் இனத்துவேஷ  விரியன்கள் இன்னும் இருக்கத்தானே செய்கிறார்கள்.

இன்னும் உண்டு கேளுங்கள், கேளுங்கள் - உயர்நீதிமன்ற நீதிபதியாக இருந்த கேரளத்தைச் சேர்ந்த எம். கோவிந்தன் நாயர் எழுதுகிறார் (1929).

"உலகத்தில் உள்ள எல்லா மக்களும் ஒரே ஜாதியினர் என்று உபதேசித்தவர் காலஞ்சென்ற பெரியார் திரு நாராயண குருசாமி அவர்கள். மக்கள் அனைவரும் சகோதரர்கள் என்பதே அவரது மதத்தின் சாரம். இவ்வுண்மையை உள்ளபடி நன்கு உணர்ந்தவர் திரு கே. அய்யப்பன். என்றும் பிறர்க்கு என வாழும் வாலிபர். அவர் இவ்வுதேசத்தைப் பரப்பி வருகிறார். மேற்கு மலைத் தொடர்ச்சிக்குப் பக்கத்தே என் நண்பர் திரு ஈ.வெ. ராமசாமியார், மற்றெவரையும்விட நன்றாக இவ்வுண்மையை உணர்ந்து ஜாதி என்னும் பேயைப் போராடி ஒழிக்கத் தமது ஆயுள் முழுவதிலும் உழைக்கத் தயாராக முன் வந்துள்ளார். வைக்கம் சத்தியாக்கிரக நாட்களில், யான் இவ ருடன் முதன் முதல் அறிமுகமானேன். வைக்கம் சத்தியாக்கிரகத்திற்கு இவரே உயிராக இருந்தார். அந்நீண்ட தொடர்ச்சியான போரைச் சித்தியேற் படும்படியான முடிவிற்குக் கொண்டு வந்து விட்டுத் திரு. இராமசாமியார் சுயமரியாதை இயக்கத்தைத் துவக்கினார். கோட்டயத்தில் நடைபெற்ற எஸ்.என்.டி.பி. (சிறி நாராயண குரு தர்ம பரிபாலன்) மாநாட்டில், 10000-க்கும் மேற்பட்ட மக்களுக்கு, இவர் சுயமரியாதை இயக்கத்தின் தத்துவங்களைப் பற்றிச் செய்த சொற்பொழிவை யான் கேட்டேன். சொற்பொழிவு எளிதாகவும், நேரானதாகவும் இருந்தது. அவரது வாயினின்றும் வந்த ஒவ்வொரு சொல்லும், உண்மையுணர்வோடு வந்தது. மிகுந்த கவனத்தோடு மக்கள் கேட்டனர் .களங்கமற்ற கோடிக்கணக்கான மக்களுக்கு இந்நாட்டில் பிறப்பினால் ஏற்பட்டிருக்கும் அநீதியான தடையை நீக்கவும், ஒவ்வொரு மனிதனும் யாதொரு தடையுமின்றி முன்னேற் றமடைய வாய்ப்பும் வசதியும் அளிக்கவும், நாகரிக உலகத்தால் எள்ளி நகையாடப் பாத்திரமாகவிருக்கும் தாழ்ந்த நிலைமையிலிருந்து இந்தியாவை முன்னேற்றவும், திரு இராமசாமியார் சுயமரியாதை  இயக்கத்தைத் துவக்கினார்"

வைக்கம் வெற்றி விழாவில் உரையாற்றிய மன்னம் பத்மநாபன் பேசுகிறார். நாகம்மையார் அனைவருக்கும் தாய் என்றும் போராட்டக் காலத்தில் மக்களின் இன்னலைப் பகிர்ந்துகொள்ள வந்த அவர் வெற்றி விழாவிற்கும் மகிழ்ச்சியில் பங்கு கொள்ள வந்திருக்கிறார் என்று நெகிழ்ந்து கூறியதுண்டே!

சென்னை மாநகர மேயராகவும், சட்டப் பேரவை உறுப்பினரா கவும் அண்ணல் அம்பேத்கருக்கு உற்ற தோழராக இருந்தவருமான வழக்குரைஞர் ராவ்சாகிப் என். சிவராஜ் என்ன கூறுகிறார்? (1928).

"தாழ்த்தப்பட்ட வகுப்பினருக்காக மகத்தான வேலை செய்திருக்கும் திரு நாயக்கர் அவர்களை எங்கள் சமுகத்தார் என்றும், மறக்கவே முடியாது. வைக்கத்தில் அவர் செய்துள்ள வேலை அளவிடற்பாலது. அவர் ஒரு காலத்தில் தேசியப் போராட்டத்தில் மிதவாதக் கொள்கை உடையவராக  இருந்தார். சமுக சீர்திருத்தமின்றி அரசியல் சுதந்திரம் கொடுக்கப்படுமாயின், அதனால் எவ்வித நன்மையும் ஏற்படாது. சீர்திருத்தக்காரர்கள் பின்பற்றத் தகுந்த தலைவர் நாயக்கர் ஒருவரேயாவர்" என்று ஒடுக்கப்பட்ட சமுதாயத் தலைவர் படம் பிடித்துக் காட்டி கோணல் புத்திக்காரர்களின் செவிளில் அறைந்துள்ளாரே - இதற்குப் பிறகாவது புத்தி வருமா?

தந்தை பெரியார் நடத்திய வைக்கம் போராட்டம் என்பது சாதாரணமானதல்ல. மாகத் என்னும் ஊரில் அண்ணல் அம்பேத்கர் நடத்திய போராட்டத்துக்கே தூண்டுகோலாக இருந்தது என்பது கூடுதல் தகவல். தகர டப்பாக்களே இனி மேலாவது  உளறுவதை நிறுத்திக் கொள்க!

திருவாங்கூர் சிறைச்சாலையில் பெரியார்

வைக்கம் போராட்டத்தில் சிறை பிடிக்கப்பட்டவர்களில் பாரிஸ்டர் கேசவ மேனன் ஒருவராவார். தமது சிறைவாசம் எப்படி இருந்தது என்பதுபற்றி எழுதுகிறார்.

"சுற்றிலும் தாழ்வரையுள்ள விசாலமானதொரு அறையில் மாதவனுக்கும், எனக்கும் படுத் துறங்கக் கட்டில்கள் போட்டிருந் தார்கள். குளியலறையும், எழுது வதற்கும், படிப்பதற்கும் வசதி யுள்ள இடமும், நடப்பதற்கு முற்றமும் இருந்தன. அந்தந்த நேரத்திற்கு ஏற்ற விருப்பமான உணவு கிடைத்தது. எங்களுக்கு வேண்டியதை அறிந்து உடனுக் குடன் நிறைவேற்றுவதற்கு அதிகாரிகள் கருத்தாக இருந்த னர். செய்திப் பத்திரிகைகளும், புத்தகங்களும் எங்களுக்குக் கொண்டு வந்து தந்தார்கள். உற வினருக்கும், நண்பர்களுக்கும் கடிதங்கள் எழுதவும், அவர் களிடமிருந்து வரும் பதில் கடி தங்களைப் பெறுவதற்கும் அனுமதியளித்தனர். அன்றாடம் குறித்த நேரத்தில் எங்களைக் காண வருபவர்களுடன் பேசுவ தற்கும் தடை ஏதுமில்லை. சிறையில் இருந்து வெளியே செல்ல முடியாது என்ற ஒன்றைத் தவிர மற்ற வாழ்க்கை வசதி களைப் பொருத்து எங்களுக்குத் தேவைப்பட்ட எல்லாம் எளி தாகவே கிடைத்தன."

என்று கூறுகிறார் பாரிஸ்டர் கேசவ மேனன். அதே கே.பி. கேசவமேனன் திருவாங்கூர் சிறைச்சாலையில் தந்தை பெரியார் எப்படி நடத்தப்பட் டார்? அவர் அனுபவித்த கொடுமை என்ன என்பதையும் எழுதியுள்ளார். அதைப் படித்த பிறகாவது படமெடுத்தாடும் பார்ப்பனர் கூட்டத்தின் கடும் நஞ்சினைப் பார்ப்பனர் அல்லா தார் புரிந்து கொள்ள வேண்டும்.

"கால்களில் விலங்குச்சங்கிலி, தலையிலே கைதிகள் அணியும் ஒரு குல்லாய், முழங்காலுக்குக் கீழே தொங்குகின்ற ஒரு வேட்டி, கழுத்தில் கைதி எண் குறிக்கப் பட்ட ஒரு மரப்பட்டை, இவற் றோடு ஈ.வெ.ராமசாமி கொலை காரர்களோடும், கொள்ளைக் காரர்களோடும் வேலை செய்து கொண்டிருக்கின்றார். தண் டனை அடைந்த ஒரு சாதாரணக் கைதி எவ்வளவு ஒரு நாளைக்கு வேலை செய்வானோ, அது போல் இருமடங்கு வேலை செய்கிறார்.

ஒரு 'ஜாதி இந்து' என்று சொல்லக்கூடிய நிலையிலே உள்ள ஒருவர் கேரளத்திலுள்ள தீண்டத்தகாத மக்களுக்கு உரிமை வாங்கிக் கொடுப்ப தற்காக செய்த தியாகம் நமக்குப் புதுவாழ்வு தந்திருக்கிறது. இந்தப் பெரிய உன்னத இலட்சியத் திற்காக அவர் அனைத்தையும் இழக்கத் தயாராக இருக்கிறார்.

ஈ.வெ.ரா. அவர்களுக்கு இருக்கக்கூடிய நாட்டுப்பற்று, உற்சாகம், அனுபவம், பெருந் தன்மை, பெரும் பக்குவம் இவைகளெல்லாம் உடைய இன் னொருவரை இந்த நாட்டிலே அந்த அளவுக்குக் காண முடியுமா? இந்த மாநிலத்து மக்கள் அனுபவிக்கிற கொடு மையை நீக்க வேண்டும் என்பதற்காக - தான் எவ்வளவு கஷ்ட நஷ்டங்களை வேண்டு மானாலும் ஏற்கலாம் என்று சொல்லி ஒரு தலைவர் வந்தாரே - அதைப் பார்த்து இந்த மாநில மக்களாக இருக்கிற யாருக்குமே வெட்கமேற்படவில்லையா? கேரளத்தின் முதிர்ந்த அனுபவ மிக்க தலைவர்கள் தங்கள் சாய்வு நாற்காலியைத் தூக்கி யெறிந்து விட்டு தங்கள் பங்கைச் செலுத்த இப்போதாவது வர வேண்டாமா?"

- கே. பி. கேசவமேனன் (மலையாளத்தில் தன் வரலாறு, பக்கம் 108)

இதனைப் படிக்கும் பொழுது - ஒரு செல்வச் சீமான் தீண் டாமை ஒழிப்புக்காக எத்தகைய விலையைக் கொடுத்திருக்கிறார் என்பதை உணர வேண்டாமா?

அட, வெட்கம் கெட்ட குருமூர்த்திகளே! உங்களுக்கு அறிவு நாணயம் என்ற ஒன்றே கிடையாதா?

 இந்திய உச்ச நீதிமன்றம்

எஸ். வீரபத்ரன் செட்டியார் Vs ஈ. வி. ராமசாமி நாயக்கர் & பிறர்

25 ஆகஸ்ட், 1958 அன்று

சமமான மேற்கோள்கள்: 1958 AIR 1032, 1959 SCR 1211

ஆசிரியர்: பி பி சின்ஹா

பெஞ்ச்: சின்ஹா, புவனேஷ்வர் பி.

மனுதாரர்: எஸ்.வீரபத்ரன் செட்டியார்

எதிராக

பிரதிவாதி: ஈ. வி. ராமசாமி நாயக்கர் & பிறர்

தீர்ப்பின் தேதி: 25/08/1958

Bench: சின்ஹா, புவனேஷ்வர் பி.

Bench: சின்ஹா, புவனேஷ்வர் பி.

IMAM, SYED JAFFER

வாஞ்சூ, கே.என்.

குறிப்பிணைப்பு: 1958 AIR 1032 1959 SCR 1211

நாடகம்:மதத்திற்கு அவமதிப்பு-குற்றத்தின் பொருட்கள் - விளக்கம்

நீதிமன்றம்-இந்திய தண்டனைச் சட்டம் (1860 ஆம் ஆண்டின் சட்டம் எக்ஸ்எல்வி),

ங்கள். 295.

அத்தியாயத் தொடக்கத்தில் கொடுக்கப்படும் அவ்வத்தியாயத்தின் சாரம்:

"எந்தவொரு வர்க்கத்தினரால் புனிதமான எந்தவொரு பொருளும்"

எஸ். 295 இல் நிகழ்கிறது இந்திய தண்டனைச் சட்டத்தில் பொதுவானது

இறக்குமதி மற்றும் கோவில்கள் அல்லது சிலைகளில் உள்ள சிலைகளுக்கு மட்டுப்படுத்த முடியாது

திருவிழா சந்தர்ப்பங்களில் மேற்கொள்ளப்பட்டது. வெறுமனே சிலைகள் அல்லது புனிதமானவை அல்ல

புத்தகங்கள், ஆனால் புனிதமானதாகக் கருதப்படும் வேறு எந்த பொருளும்

எந்தவொரு வர்க்க நபர்களும், உண்மையில் வணங்கப்பட்டாலும் இல்லாவிட்டாலும்,

விளக்கத்திற்குள் வரும்.

ராணி பேரரசி வி. இமாம் அலி, (1887) ஐ.எல்.ஆர். 10 அனைத்தும். 150 மற்றும்

ரோமேஷ் சுந்தர் சன்யால் வி. ஹிரு மொண்டல், (1890) ஐ.எல்.ஆர். 17 கால்.

852, கருதப்படுகிறது.

இதன் விளைவாக, மனுவில் குற்றச்சாட்டு இருக்கும் வழக்கில் குற்றம் சாட்டப்பட்டவர்களில் ஒருவர் சிலை உடைத்ததாக புகார் வந்தது பகிரங்கமாக கணேசர் கடவுள் மற்றும் இருவர் உண்மையில் உதவி செய்தனர் மதத்தை அவமதிக்கும் நோக்கத்துடன் அவரைத் தூண்டியது 

புகார்தாரர் மற்றும் அவரது சமூகத்தின் உணர்வு

வணக்கத்தில் தெய்வம் மற்றும் விசாரணை மாஜிஸ்திரேட், கிடைத்தவுடன் கூறப்படும் நிகழ்வு உண்மை என்று பொலிஸ் அறிக்கை, குற்றவியல் கோட் எஸ். 203 இன் கீழ் புகாரை தள்ளுபடி செய்தார்

கணேசனின் மண் உருவத்தை உடைப்பது என்று நடைமுறை கள் கீழ் ஒரு குற்றம் இல்லை. இந்திய தண்டனைச் சட்டத்தின் 295 மற்றும் அமர்வு நீதிபதி மற்றும் உயர் நீதிமன்றம் திருத்தத்தில், ஒப்புக்கொள்கின்றன விசாரணை நீதிமன்றத்தின் பார்வையில், மேலும் இயக்க மறுத்துவிட்டது

விசாரணை:

நடைபெற்றது, கீழேயுள்ள நீதிமன்றங்கள் தெளிவாக பிழையில் உள்ளன இந்திய தண்டனைச் சட்டத்தின் எஸ். 295 ஐ அவர்கள் விரும்பும் வழியில் முன்வைத்தல் (மூடி, ஆனால் புகார் நீண்ட காலமாக தள்ளுபடி செய்யப்பட்டதால், இல்லை மேலும் விசாரணை இந்த விஷயத்தில் செலுத்தப்பட வேண்டும்.

மேலும், நீதிமன்றங்கள் அத்தகைய விஷயங்களில் கவனமாக இருக்க வேண்டும் விஷயங்கள் மற்றும் மத பாதிப்புகளுக்கு உரிய கட்டணம் செலுத்துதல் வெவ்வேறு நம்பிக்கைகள் கொண்ட நபர்களின் வெவ்வேறு வகுப்புகள், அவர்கள் அந்த நம்பிக்கைகளைப் பகிர்ந்து கொண்டார்களா இல்லையா என்பது நீதிமன்றத்தின் கருத்தில் உள்ள நம்பிக்கைகள் பகுத்தறிவு அல்லது இல்லை.

தீர்ப்பு:

கிரிமினல் அப்பல்லேட் நீதித்துறை: 1956 ஆம் ஆண்டின் 49 வது குற்றவியல் மேல்முறையீடு.

ஜனவரி 12 தேதியிட்ட தீர்ப்பு மற்றும் உத்தரவில் இருந்து எழும் குற்றவியல் திருத்த வழக்கு எண் 267 மற்றும் 1954 (1954 ஆம் ஆண்டின் குற்றவியல் திருத்த மனு எண் 249) ஆகியவற்றில் மெட்ராஸ் உயர்நீதிமன்றத்தின் அக்டோபர் 13, 1954 தேதியிட்ட தீர்ப்பு மற்றும் உத்தரவில் இருந்து சிறப்பு விடுப்பு மூலம் மேல்முறையீடு செய்யுங்கள். 1954 ஆம் ஆண்டின் 17 ஆம் இலக்க குற்றவியல் திருத்த மனுவில் திருச்சிராப்பள்ளியாக மாவட்ட நீதிமன்றம் மற்றும் அமர்வு நீதிபதியின் 1954, ஆர். கணபதி ஐயர் மற்றும் ஜி. கோபாலகிருஷ்ணன், மேல்முறையீட்டாளருக்கு.

பதிலளித்தவர்களுக்காக யாரும் ஆஜராகவில்லை.

1958. ஆகஸ்ட் 25. நீதிமன்றத்தின் தீர்ப்பு சின்ஹா ​​ஜே. வழங்கியது. இந்த முறையீட்டை சிறப்பு விடுப்பு மூலம் தீர்மானிப்பதற்கான ஒரே கேள்வி, புகார் மனு, கள் கீழ் ஒரு முதன்மை முகத்தை வெளிப்படுத்தியதா என்பதுதான். இந்திய தண்டனைச் சட்டத்தின் 295. கீழேயுள்ள நீதிமன்றங்கள் அது இல்லை என்ற கருத்தை எடுத்துள்ளன, அந்த அடிப்படையில், சார்பு மற்றும் கான் சான்றுகள் பதிவு செய்யப்படுவதற்கு முன்னர், அது சுருக்கமாக தள்ளுபடி செய்யப்பட்டது. பதிலளித்தவர்களுக்கு எதிராக மேல்முறையீட்டாளர் கூடுதல் முதல் தர மாஜிஸ்திரேட் திருச்சிராப்பள்ளி நீதிமன்றத்தில் புகார் மனு ஒன்றை தாக்கல் செய்ததாக தெரிகிறது. முதல் குற்றம் சாட்டப்பட்டவர் திராவிட கசாகம் (மத சீர்திருத்தவாதிகள் எனக் கூறும் நபர்களின் சமூகம், சிலை வழிபாட்டிற்கு எதிராக பிரச்சாரத்தை மேற்கொள்வது அவர்களின் மதங்களில் ஒன்று), மற்றும் இது போன்ற குற்றச்சாட்டுகளின் மனு. "இந்து சமூகத்தின் ஒரு குறிப்பிட்ட பகுதியை இழிவுபடுத்துதல் மற்றும் கூட்டங்களை நடத்துவதன் மூலமும் கட்டுரைகளை எழுதுவதன் மூலமும் பிரச்சாரம் செய்வது." புகாரின் மனுவில் மேலும் கூறப்படுகிறது "சமீபத்தில், முதல் குற்றம் சாட்டப்பட்டவர் கணேச கடவுளின் உருவத்தை உடைக்கும் தனது விருப்பத்தை அறிவித்தார் 1953 மே 27 அன்று டவுன் ஹாலில் நடந்த ஒரு பொதுக் கூட்டத்தில் இந்து சமூகத்தின் சைவப் பிரிவுக்கு புனிதமானது.இது சைவ பிரிவின் மனதில் பயங்கரவாதத்தை ஏற்படுத்தியது -ஹிந்து சமூகம். "

புகார்தாரர் ஒரு சைவர் என்று கூறுகிறார். புகார்தாரர் தனது மனுவில் மே 27, 1953 அன்று மாலை 5-30 மணியளவில் டவுன்ஹால் மைதானத்தில் பகிரங்கமாக விநாயகர் சிலை ஒன்றை உடைத்ததாகவும், சிலையை உடைப்பதற்கு முன்பு, பொய் ஒரு பேச்சு, மற்றும் வெளிப்படையாக விநாயகர் சிலை உடைத்து இந்து சமூகத்தின் உணர்வுகளை அவமதிக்கும் நோக்கம் கொண்டதாக அவர் கூறினார். சிலையை உடைத்ததாகக் கூறப்படும் செயல், குற்றம் சாட்டப்பட்ட மற்ற இருவரின் தூண்டுதலால் மற்றும் உதவியால் தீவிரமாக தூண்டப்பட்டதாகக் கூறப்படுகிறது, அவர்கள் பேச்சுக்களும் செய்தனர். கணேசா கடவுளின் உருவத்தை உடைக்கும் செயல், இந்து சமூகத்தின் சில பிரிவுகளின் மத உணர்வுகளை அவமதிக்கும் நோக்கத்துடன் செய்யப்பட்டதாகவும், கணேசனை வணங்குவதாகவும், புகார் அளிக்கப்பட்ட செயல்கள் தொகை என்றும் புகார் மனுவில் குற்றம் சாட்டப்பட்டுள்ளது. ss இன் கீழ் குற்றங்களுக்கு. இந்திய தண்டனைச் சட்டத்தின் 295 மற்றும் 295 ஏ. அந்த குற்றச்சாட்டுகளில், புகார் மனு (ஜூன் 5, 1953 தேதியிட்டது) குற்றம் சாட்டப்பட்ட மூன்று நபர்களுக்கு எதிராக செயல்முறைகள் வெளியிடப்படலாம் என்று பிரார்த்தனை செய்தது. மனுவில் சேர்க்கப்பட்ட சாட்சிகளின் பட்டியலில், கூடுதல் மாவட்ட நீதவான், துணை பிரதேச மாஜிஸ்திரேட், டவுன் போலீஸ் இன்ஸ்பெக்டர், திருச்சி கோட்டை, மற்றும் திருச்சி டவுன் துணை மாஜிஸ்திரேட் ஆகியோரைக் கண்டறிந்தார். அதே தேதியில், கற்றறிந்த நீதவான் சத்தியப்பிரமாணத்தில் புகார்தாரரை விசாரித்தார். புகார் மனுவில் தனது குற்றச்சாட்டுகளுக்கு ஆதரவாக புகார் அளித்தார். அதன்பின்னர், கற்றறிந்த நீதவான் புகார் மனுவை திருச்சியின் வட்டம் போலீஸ் இன்ஸ்பெக்டருக்கு விசாரணை மற்றும் அறிக்கைக்காக அனுப்புமாறு உத்தரவிட்டார். 202, குற்றவியல் நடைமுறை குறியீடு. ஜூன் 26, 1953 அன்று, பொலிஸ் அறிக்கை கிடைத்ததும், "குற்றம் சாட்டப்பட்ட சம்பவம் நடந்திருந்தாலும், குற்றம் சாட்டப்பட்டவரின் செயல் ஏதேனும் குற்றத்திற்கு உட்பட்டால் அது சட்டத்தின் ஒரு புள்ளியாகும்" என்பதைக் காட்டியது, கற்றறிந்த நீதவான் தனது உத்தரவை நிறைவேற்றினார், கள் கீழ் புகார் தள்ளுபடி. குற்றவியல் நடைமுறைச் சட்டத்தின் 203. அவரது உத்தரவின் போது, ​​கற்றறிந்த நீதவான் பின்வருமாறு கவனித்தார்: -

"குற்றம் சாட்டப்பட்டவர்களால் உடைக்கப்பட்டதாகக் கூறப்படும் கணேசனின் மண் உருவம் எந்தவொரு வர்க்கத்தினரால் புனிதமானதாகவோ அல்லது வழிபடப்பட்டதாகவோ இல்லை. வெறுமனே இது ஒரு பிரிவினரால் வணங்கப்படும் கணேச கடவுளை ஒத்திருப்பதால், அது ஒரு பொருளாக புனிதமாக மாற முடியாது. கணேசா கூட வணக்கத்திற்கு தகுதியற்றவர்கள் என்று மக்களால் கைவிடப்பட்ட சிலை அதன் புனிதத்தன்மையை இழக்கிறது, அது இனி யாராலும் புனிதமான ஒரு பொருளாக இருக்காது, ஏனெனில் இது போன்ற சிலைகள் பல தீட்டுப்படுத்தப்பட்ட இடங்களில் காணப்படுகின்றன. ஒரு நபர் தொழிற்சங்கத்தை மிதித்துவிட்டால் அது ஒரு குற்றமல்ல சிலை. எனவே கணேசனின் மண் உருவத்தை உடைப்பது பிரிவு 295, இந்திய தண்டனைச் சட்டத்தின் கீழ் ஒரு குற்றத்திற்கு உட்பட்டது அல்ல. "

"ஒரு சமூகத்தின் மத உணர்வுகளை மீறுவதற்கான வேண்டுமென்றே மற்றும் தீங்கிழைக்கும் நோக்கத்துடன் குற்றம் சாட்டப்பட்டவர் ஆற்றிய உரைகள், பிரிவு 295- ஏ, இந்திய தண்டனைச் சட்டத்தின் கீழ் ஒரு குற்றத்திற்கு சந்தேகமில்லை. ஆனால் இந்த பிரிவின் கீழ் புகார் அளிப்பதற்கு அரசாங்கத்தின் அனுமதி அவசியமானது. இந்த பிரிவு புகாரில் தெளிவாகக் குறிப்பிடப்பட்டுள்ளது, அது மேற்பார்வையால் சேர்க்கப்பட்டதாகக் கூற முடியாது. முறையான அனுமதியின்றி இந்த பிரிவின் கீழ் ஒரு குற்றம் நீடிக்க முடியாதது. எனவே புகாரைத் தொடர போதுமான ஆதாரத்தை நான் காணவில்லை, அதையே நான் தள்ளுபடி செய்கிறேன் பிரிவு 203 இன் கீழ், குற்றவியல் நடைமுறைக் குறியீடு. "

புகார்தாரர் திருச்சிராப்பள்ளியின் கற்றறிந்த அமர்வு நீதிபதியை, திருத்தத்தில் தனது மனுவால், ஜூலை 9, 1953 அன்று, எஸ்.எஸ். புகாரை தள்ளுபடி செய்வதற்கான உத்தரவை ஒதுக்கி வைத்ததற்காக குற்றவியல் நடைமுறைச் சட்டத்தின் 435 மற்றும் 436. அமர்வு நீதிமன்றத்தில் தாக்கல் செய்யப்பட்ட மனுவில், புகார் அளித்தவர், இந்த மனு கள் கீழ் கூறப்படும் குற்றம் தொடர்பாக புகாரில் மட்டுப்படுத்தப்பட்டதாக கூறினார். 295, இந்திய தண்டனைச் சட்டம், மற்றும் ஒரு குற்றச் சீட்டு தொடர்பாக புகாரை தள்ளுபடி செய்வதற்கான உத்தரவைத் திருத்த முயற்சிக்கவில்லை. இந்திய தண்டனைச் சட்டத்தின் 295-ஏ. கற்றறிந்த அமர்வு நீதிபதி 1954 ஜனவரி 12 தேதியிட்ட உத்தரவின் மூலம் மனுவை தள்ளுபடி செய்தார், கற்றறிந்த நீதவானுடன் உடன்பட்டுக் கொண்டார், புகார் செய்யப்பட்ட செயல்கள் கள் கீழ் ஒரு குற்றத்திற்கு உட்பட்டவை அல்ல. 295, இந்திய தண்டனைச் சட்டம். தனது உத்தரவின் போது, ​​கற்றறிந்த அமர்வு நீதிபதி பின்வரும் அவதானிப்புகளை மேற்கொண்டார்: -

"புகார் அளித்த செயல்கள் ஒரு குற்றத்திற்கு உட்பட்டவை அல்ல என்பதை நான் கற்ற மாஜிஸ்திரேட்டுடன் ஒப்புக்கொள்கிறேன். உருவ வழிபாட்டிற்கு எதிரான பிரச்சாரத்தில் மத சீர்திருத்தவாதிகள் என்று கூறும் குற்றம் சாட்டப்பட்டவர்கள் ஒரு பொதுக் கூட்டத்தை ஏற்பாடு செய்தனர், அதில் அவர்கள் விநாயகர் கடவுளின் மண் உருவத்தை உடைத்தனர். குறிப்பிட்ட படம் உடைந்திருப்பது குற்றம் சாட்டப்பட்டவரின் தனிப்பட்ட சொத்து மற்றும் அது எந்தவொரு வர்க்கத்தினரால் புனிதமான ஒரு பொருளாக இருக்கவில்லை; ஒரு விசுவாசி அல்லாதவரால் சிலை உடைக்கப்படுவது ஒரு விசுவாசி தனது மதத்தை அவமதிப்பதாக நியாயமாக கருத முடியும் என்று நான் நினைக்கவில்லை. ; எனவே பிரிவு 295, இந்திய தண்டனைச் சட்டத்தின் பொருட்கள் தயாரிக்கப்படவில்லை. "

புகார்தாரர் பின்னர் உயர்நீதிமன்றத்தை அதன் திருத்த அதிகார வரம்புக்கு உட்படுத்தினார். குற்றவியல் நடைமுறைகளின் கோட் 439. இந்த விஷயத்தை அந்த நீதிமன்றத்தின் கற்றறிந்த ஒற்றை நீதிபதி கேட்டார். கற்றறிந்த ஒற்றை நீதிபதியும் புகார் மனுவை தள்ளுபடி செய்ததற்காக அவர்கள் அளித்த காரணங்களில் கீழே உள்ள நீதிமன்றங்களுடன் உடன்பட்டார், மேலும் விசாரணைக்கு உத்தரவிட மறுத்துவிட்டார். தனது தீர்ப்பின் போது, ​​விநாயகர் கடவுளின் ஒரு மண் உருவம், "எந்தவொரு பொருளும் வைத்திருக்கும். எந்தவொரு வர்க்கத்தினரால் புனிதமானது" என்ற சொற்களின் எல்லைக்குள் வந்ததா என்ற கேள்வியை அவர் விவாதித்தார். 295, மற்றும் அவர் கேள்விக்கு எதிர்மறையாக பதிலளித்தார். இதுதொடர்பாக, ராணி பேரரசி வி. இமாம் அலி (1) வழக்கில் அலகாபாத் உயர்நீதிமன்றத்தின் முழு பெஞ்சின் தீர்ப்பை அவர் குறிப்பிட்டார், இது இந்த முன்மொழிவுக்கு நேரடியாக ஒரு அதிகாரம், 'பொருள்' என்ற சொல் கள் மட்டுமே. இந்திய தண்டனைச் சட்டத்தின் 295, உயிருள்ள பொருள்களைக் கொண்டிருக்கவில்லை. அந்த வழக்கு ஒரு பசுவைக் கொன்றது என்ற புகாரைக் கையாண்டது. எட்ஜ் சி. ஜே. தனது தீர்ப்பின் போது, ​​'பொருள்' என்ற வார்த்தையை 'வழிபாட்டுத் தலம்' என்ற சொற்களுடன் எஜுஸ்டெம் ஜெனரிஸாக விளக்க வேண்டும் என்று ஒரு அவதானிப்பை மேற்கொண்டார், மேலும் அத்தகைய ஒரு உயிரற்ற பொருளின் எடுத்துக்காட்டு மூலம் அவர் ஒரு சிலையை குறிப்பிட்டார். அந்த அவதானிப்பு, ஏதேனும் இருந்தால், புகார்தாரருக்கு எதிரானதல்ல. கற்றறிந்த ஒற்றை நீதிபதி ரோமேஷ் சுந்தர் சன்யால் வி. ஹிரு மொண்டல் (2) வழக்கையும் குறிப்பிட்டார், இது ஒரு பிரத்யேக காளையின் வழக்கைக் கையாண்டதால் இது ஒன்றும் இல்லை. ஆனால் கற்றறிந்த நீதிபதி அந்த வழக்குகளில் இருந்து தனது சொந்த வார்த்தைகளில் கூறக்கூடிய அனுமானத்தை பின்வருமாறு வரையப்பட்டார்: -

"அதுபோன்று விளக்கப்பட்டால், ஒரு கோவிலில் உள்ள ஒரு சிலை அழிக்கப்படவோ, சேதமடையவோ அல்லது தீட்டுப்படுத்தப்படவோ முயன்றால் மட்டுமே இந்த பிரிவு பொருந்தும் என்று அர்த்தம். 'எந்தவொரு வர்க்கத்தினரால் புனிதமாக வைக்கப்படும் எந்தவொரு பொருளும்' என்ற வார்த்தைகள் பொருந்தும் ஒரு கோவிலில் உள்ள சிலைகளுக்கு அல்லது திருவிழா சந்தர்ப்பங்களில் அவை ஊர்வலமாக மேற்கொள்ளப்படும் போது மட்டுமே. புனிதமாக வைத்திருக்கும் பொருள் கோயிலுக்குள் இருக்கும் சிலைகளை மட்டுமே குறிக்கிறது மற்றும் திருவிழா சந்தர்ப்பங்களில் ஊர்வலமாக எடுத்துச் செல்லப்படும். இது போன்ற சூழ்நிலைகளில் உடைப்பது என்பது கடையில் இருந்து எடுக்கப்பட்ட பொம்மையைத் தவிர வேறில்லை.

(1) (1887) ஐ.எல்.ஆர். 10 அனைத்தும். 150.

(2) (1890) ஐ.எல்.ஆர். 117 கலோரி. 852.

பதிலளித்தவர்களின் நோக்கம் உணர்வுகளை மறுத்து, ஒரு பெரிய பகுதியினரின் பாதிப்புகளை காயப்படுத்துவதாக இருந்தாலும், இந்த பிரிவின் எல்லைக்குள் வர வேண்டிய ஒரு செயலால் அது மேற்கொள்ளப்படாவிட்டால் மட்டுமே நோக்கம் மட்டும் போதாது. கடையில் உள்ள பொம்மைகள், அவை கோவிலில் உள்ள பல தெய்வங்களை ஒத்திருந்தாலும், எந்தவொரு வர்க்கத்தினராலும் புனிதமான பொருள்களாக இருக்க முடியாது. நவீன சமுதாயத்தில் பல வீடுகளின் சித்திர அறைகளில் தெய்வங்களின் பல படங்கள் உள்ளன. இந்த உருவங்கள் புனிதமானவை என்று ஒரு கணம் கூட பரிந்துரைக்க முடியாது. இவை புனிதமான பொருட்களிலிருந்து வேறுபடுத்தப்பட வேண்டும், அவை ஒரு கோவிலில் முறையாக நிறுவப்பட்டதும், பின்னர் அவை திருவிழா சந்தர்ப்பங்களில் ஊர்வலமாக எடுத்துச் செல்லப்படுவதும் மட்டுமே. எனவே பதிலளித்தவர்களால் உடைக்கப்பட்டவை ஒரு கடையிலிருந்து எடுக்கப்பட்ட அல்லது சந்தர்ப்பத்திற்காக தயாரிக்கப்பட்ட ஒரு பொம்மையைத் தவிர வேறொன்றுமில்லை, மேலும் இது எந்த வகையிலும் புனிதமானதாக இருக்கும் பொருள் என்று அழைக்க முடியாது. குற்றம் செய்யப்படவில்லை, எனவே பணிநீக்கம் நியாயமானது. "

இந்த நீதிமன்றத்தில் மேல்முறையீடு செய்வதற்கு தேவையான உடற்தகுதி சான்றிதழ் கோரி மனுதாரர் உயர் நீதிமன்றத்தை நாடினார். தகுதி அடிப்படையில் வழக்கை விசாரித்த கற்றறிந்த நீதிபதி, இந்த விண்ணப்பத்தையும் கையாண்டார், மேலும் ஆர்ட்டின் கீழ் இந்த நீதிமன்றத்தில் மேல்முறையீடு செய்ய இது ஒரு பொருத்தமான வழக்கு என்று சான்றளிக்க மறுத்துவிட்டார். அரசியலமைப்பின் 134 (1) (இ). மனுதாரர் இந்த நீதிமன்றத்தை நகர்த்தி மேல்முறையீடு செய்ய தேவையான சிறப்பு விடுப்பைப் பெற்றார். பதிலளித்தவர்கள் இந்த நீதிமன்றத்தில் முன்னாள் பகுதிகளாக இருப்பது வருந்தத்தக்கது. மேல்முறையீட்டாளருக்கான கற்றறிந்த ஆலோசகர், கீழேயுள்ள நீதிமன்றங்கள் கள் சொற்களின் பொருளைத் தேவையில்லாமல் தடைசெய்துள்ளதாக வலியுறுத்தியுள்ளார். 295, குறிப்பாக, "எந்தவொரு வர்க்கத்தினரால் புனிதமான எந்தவொரு பொருளும்", மற்றும் எந்தவொரு வர்க்கத்தினரால் புனிதமாகக் கருதப்படும் எந்தவொரு பொருளையும் புனிதப்படுத்திய அல்லது வேறுவிதமாகச் சேர்க்கும் பொருட்டு, இந்தச் சொற்கள் சட்டமன்றத்தால் அவற்றின் முழுமையான வீச்சில் பயன்படுத்தப்பட்டுள்ளன. நபர்களின், வேறுபட்ட மதம் அல்லது மதத்தைச் சேர்ந்தவர்கள் அல்ல. முதலாவதாக, எந்தவொரு பொருளும் எந்தவொரு வர்க்கத்தினரால் புனிதமாக நடத்தப்படுகிறதா என்பது வழக்கில் உள்ள ஆதாரங்களை சார்ந்து இருக்க வேண்டும், அதேபோல் "எந்தவொரு வர்க்கத்தினரின் மதத்தையும் அவமதிக்கும் நோக்கத்துடன் அல்லது வார்த்தைகளுடன்" எந்தவொரு வர்க்க நபர்களும் அத்தகைய அழிவு, சேதம் அல்லது தீட்டு ஆகியவற்றை தங்கள் மதத்திற்கு அவமானமாக கருதக்கூடும் என்ற அறிவு. "  இந்த வழக்கில், மனுவில் கூறப்படும் உண்மைகள் கட்டுப்படுத்தப்பட்டதாகத் தெரியவில்லை, ஆனால் கற்றறிந்த நீதவான், கற்றறிந்த அமர்வு நீதிபதி மற்றும் உயர்நீதிமன்றத்தில் கற்றறிந்த நீதிபதி ஆகியோரும் புகார் மனுவை தரையில் மட்டுமே தூக்கி எறிந்துள்ளனர் புகார்தாரரால் குற்றம் சாட்டப்பட்டதாக பதிலளித்தவர்களால் கருதப்படும் கணேச கடவுளின் உருவம் எந்தவொரு வர்க்கத்தினராலும் புனிதமானது என்று கூற முடியாது. உடனடி வழக்கில், கணேச கடவுளின் உருவத்தை அழிப்பதன் மூலம் கூறப்பட்ட அவமானம். இன்னும் சேர்க்கப்பட வேண்டிய ஆதாரங்களின் கேள்வியைத் தவிர, விநாயகர் உருவம் அல்லது இதேபோன்ற எந்தவொரு புறநிலை பிரதிநிதித்துவமும், சில வர்க்க இந்துக்களால் புனிதமானதாக கருதப்படுகிறது என்பது ஒரு நல்ல உண்மை. புனிதப்படுத்தப்படவில்லை. கீழேயுள்ள நீதிமன்றத்தில் கற்றறிந்த நீதிபதி, எந்தவொரு வர்க்கத்தினராலும் புனிதமான எந்தவொரு பொருளுக்கும் ஒரு பொருளைக் கட்டுப்படுத்தியுள்ளார் ", கோவில்களில் உள்ள சிலைகள் அல்லது திருவிழா சந்தர்ப்பங்களில் ஊர்வலங்களில் கொண்டு செல்லப்படும் சிலைகள் மட்டுமே சேர்க்கப்பட வேண்டும் என்று கூறி அந்த வார்த்தைகளுக்குள். இந்திய தண்டனைச் சட்டத்தின் 295 இல் இதுபோன்ற வெளிப்படையான சொற்கள் எதுவும் இல்லை, எங்கள் கருத்துப்படி, கற்றறிந்த நீதிபதி அந்த வரம்புக்குட்பட்ட வார்த்தைகளை இறக்குமதி செய்வதில் தன்னைத் தவறாக வழிநடத்தியுள்ளார். சிலைகள் அந்த வார்த்தைகளுக்கு மட்டுமே விளக்கம். புனிதமான புத்தகம், பைபிள், அல்லது குரான், அல்லது கிரந்த் சாஹேப் போன்றவை அந்த பொதுவான சொற்களின் எல்லைக்குள் தெளிவாக உள்ளன. 295 இல் உள்ள முக்கியமான சொற்களின் விளக்கத்தில் கீழேயுள்ள நீதிமன்றங்கள் சரியாக இருந்தால், எரியும் அல்லது அழிக்கும் அல்லது அத்தகைய புனிதமான புத்தகங்களைத் தீட்டுப்படுத்துவது, 'தண்டனைச் சட்டத்தின் எல்லைக்குள் வராது. எங்கள் கருத்துப்படி, அத்தகைய பொதுவான இறக்குமதியின் சொற்களில் இத்தகைய தடைசெய்யப்பட்ட விளக்கத்தை வைப்பது, நிறுவப்பட்ட அனைத்து கட்டுமான நியதிகளுக்கும் எதிரானது.  எந்தவொரு பொருளும் அற்பமானதாகவோ அல்லது உண்மையான மதிப்புக்கு ஆதரவற்றவையாகவோ இருந்தால், எந்தவொரு வர்க்கத்தினரால் புனிதமாகக் கருதப்பட்டால் தண்டனையின் பிரிவின் அர்த்தத்திற்குள் வரும். பொருள் புனிதமாக இருக்க வேண்டுமென்றால், உண்மையில் வணங்கப்பட்டிருக்க வேண்டும் என்பதும் முற்றிலும் அவசியமில்லை. ஒரு பொருளை ஒரு வர்க்க நபர்கள் வணங்காமல் புனிதமாக வைத்திருக்கலாம். ஆகையால், கீழேயுள்ள நீதிமன்றங்கள் அந்த வர்க்க நபர்களின் மத பாதிப்புகளை லேசாகத் துலக்குவதில் இழிந்தவையாக இருந்தன என்பது தெளிவாகிறது. இந்த பிரிவு வெவ்வேறு மத தூண்டுதல்கள் அல்லது மதங்களின் நபர்களின் மத பாதிப்புகளை மதிக்கும் நோக்கம் கொண்டது. நீதிமன்றங்கள் இதுபோன்ற விஷயங்களில் மிகவும் கவனமாக இருக்க வேண்டும், மேலும் அந்த நம்பிக்கைகளை அவர்கள் பகிர்ந்து கொள்கிறார்களா இல்லையா, அல்லது அவை பகுத்தறிவுள்ளதா இல்லையா என்பதைப் பொருட்படுத்தாமல், வெவ்வேறு நம்பிக்கைகளைக் கொண்ட பல்வேறு வர்க்க நபர்களின் உணர்வுகள் மற்றும் மத உணர்ச்சிகளைப் பொறுத்து செலுத்த வேண்டும். , நீதிமன்றத்தின் கருத்தில்.

'இந்த பரிசீலனைகளின் விளைவாக, கீழேயுள்ள நீதிமன்றங்கள் s இன் முக்கியமான சொற்களின் விளக்கத்தில் தவறு செய்துள்ளன. இந்திய தண்டனைச் சட்டத்தின் 295. ஆனால் கீழேயுள்ள நீதிமன்றங்களின் பிரிவின் விளக்கத்துடன் எங்கள் வலுவான கருத்து வேறுபாட்டை வெளிப்படுத்திய பின்னரும், இந்த நீதிமன்றம் புகார் குறித்து மேலதிக விசாரணையை நடத்த வேண்டும், இது கடந்த 5 ஆண்டுகளாக தள்ளுபடி செய்யப்பட்டுள்ளது), காதுகள். குற்றம் சாட்டப்பட்ட நபர்கள் மீது புகார் அளிக்கப்பட்ட நடவடிக்கை, உண்மையாக இருந்தால், அதை லேசாகச் சொல்வது முட்டாள்தனமானது, ஆனால் வழக்கு பழையதாகிவிட்டதால், இந்த புகார் குறித்து மேலதிக விசாரணையை நாங்கள் நேரடியாக இயக்கவில்லை. சமூகத்தின் எந்தவொரு பிரிவினரிடமும் இதுபோன்ற முட்டாள்தனமான நடத்தை மீண்டும் நிகழ்கிறது என்றால், சட்டம் ஒழுங்கை பராமரிக்க வேண்டிய கடமைக்கு உட்படுத்தப்பட்டவர்கள், நாங்கள் சட்டத்தை விளக்கிய அர்த்தத்தில் சட்டத்தைப் பயன்படுத்துவோம் என்பதில் எங்களுக்கு எந்த சந்தேகமும் இல்லை. . எனவே, மேல்முறையீடு தள்ளுபடி செய்யப்படுகிறது.

மேல்முறையீடு தள்ளுபடி செய்யப்பட்டது.

நாடெங்கும் பிள்ளையார் பொம்மைகள் உடைத்து நொறுக்கப்பட்ட நாள்

http://thamizhoviya.blogspot.com/2010/05/blog-post_5019.htmlhttp://thamizhoviya.blogspot.com/2010/05/blog-post_5019.html

பிள்ளை-யார்?

புத்தர் ஜெயந்தி நாளில் (மே 27) பிள்ளையாரை வீதிக்கு வீதி உடைத்து நொறுக்குங்கள் என்று சிதம்பரத்தையடுத்த வடக்குமாங்குடி பொதுக்கூட்டத்தில் அறிவித்தார் தந்தை பெரியார் (28.4.1953).

அதன்படி 27.5.1953 அன்று நாடெங்கும் பிள்ளையார் பொம்மைகள் கருஞ்சட்டைத் தோழர்களால் அடித்து நொறுக்கப்பட்டன.

கோயிலுக்குச் சென்று அந்தப் பிள்ளையாரை உடைக்கவேண்டாம்; மண்ணால் செய்து உடையுங்கள்; இரகசியமாக வேண்டாம்; புத்தர் ஜெயந்தி கொண்டாட என்று அனுமதி கேட்டு அந்தக் கூட்டத்தில் உடையுங்கள் என்று ஆணை பிறப்பித்தார் அய்யா (விடுதலை, 7.5.1953).

முதலமைச்சர் யார் தெரியுமா? சக்ரவர்த்தி ராஜகோபாலாச்சாரியார் அவர் பக்தர்களுக்கு ஒரு வேண்டுகோள் விடுத்தார்.

நாஸ்திகர்களிடமிருந்து இந்த நாட்டைக் காக்குமாறும், அறிவில்லாதவர்களுக்கு மதி விளக்கம் உண்டாகவேண்டுமென்றும் யானைமுகனை அனைவரும் வேண்டிக்கொள்ளவேண்டும் என்றும் கூறினார் முதலமைச்சர் ஆச்சாரியார்.

நாடெங்கும் பிள்ளையார் பொம்மைகள் உடைத்து நொறுக்கப்பட்டன. சென்னையில் அன்றைய மவுண்ட் ரோடு இந்து அலுவலகத்திலிருந்து சுதேசிமித்திரன் அலுவலகம்வரை நடைமேடைகளில் பிள்ளையார் பொம்மைகள் சுக்கல் நூறாக அடித்து நொறுக்கப்பட்டன.

திருச்சியில் டவுன் ஹாலில் தந்தை பெரியார் பேசினார். 15,000 மக்கள் பேரணியில் பங்கு கொண்டனர். இலட்சோபலட்சம் மக்கள் பொதுக்கூட்டத்திற்கு வந்திருந்தனர்.

புத்தர் போதனையும், பிள்ளையார் வணக்க சிறுமையும் என்ற தலைப்பில் உரை நிகழ்த்தினார்.

இந்தப் போராட்டத்தை பொதுமக்கள் பார்த்துக் கொள்வார்கள் என்று மறைமுகமாக வன்முறையைத் தூண்டினார் முதலமைச்சர். அதன் காரணமாக பல இடங்களில் கழகத் தோழர்களைக் காலிகள் தாக்கினர்.

திருச்சி பெரியார் மாளிகையைக் கொளுத்த முயன்ற காலியைக் கருஞ்சட்டைத் தோழர்கள் கையும் களவுமாகப் பிடித்து விட்டனர்.

சில இடங்களில் தந்தை பெரியார் படங்களைக் கொளுத்தவும் செய்தனர். அது கண்டு 20 ஆம் நூற்றாண்டின் இணையற்ற புத்தரான தந்தை பெரியார் அலட்சியப் புன்னகை செய்தார். அதுகுறித்து அறிக்கை ஒன்றையும் வெளியிட்டார். (விடுதலை, 29.5.1953).

என் படத்தைக் கொளுத்த நானே ரூபாய் 50 தருகிறேன். அவர்கள் கொளுத்தட்டும் அந்த இடத்திற்கு யாரும் செல்லவேண்டாம். என் படத்தைக் கொளுத்தி யதாலேயே நான் செத்தா போய்விடுவேன்? என்று அறிக்கை விட்டு ஆச்சாரியாரின் ஆணவத்தை அடக்கினார்.

மதுரையில் திருவருள் நெறி மன்றத்தாரால் மதுரை முதல் வகுப்பு மாஜிஸ்திரேட்டிடம் போராட்டத்தை எதிர்த்து வழக்கும் தொடுக்கப்பட்டது. திருச்சி வீரபத்திர செட்டியார் என்பவரால் வழக்கும் தொடுக்கப்பட்டது. தள்ளுபடி செய்யப்பட்டது.

பிள்ளையார் ஒரு பொம்மை; சக்தியாவது வெண்டைக்காயாவது என்பதைப் பக்தர்கள் உள்படப் பெரும்பாலானோர் புரிந்துகொண்டனர்.

-------------- மயிலாடன் அவர்கள் 27-5-2010 “விடுதலை” யில் எழுதிய கட்டுரை

http://thamizhoviya.blogspot.com/2010/09/blog-post_9800.html