New Indian-Chennai News + more

Members Login
Username 
 
Password 
    Remember Me  
Post Info TOPIC: பிள்ளையார் சிலையுடைப்பு வழக்கில் ஓடி ஒளிந்த ராமசாமி நாயக்கர் (எ) பெரியார்!


Guru

Status: Offline
Posts: 24778
Date:
பிள்ளையார் சிலையுடைப்பு வழக்கில் ஓடி ஒளிந்த ராமசாமி நாயக்கர் (எ) பெரியார்!
Permalink  
 


பிள்ளையார் சிலையுடைப்பு வழக்கில் ஓடி ஒளிந்த ராமசாமி நாயக்கர் (எ) பெரியார்!

செப்ரெம்பர் 11, 2010

பிள்ளையார் சிலையுடைப்பு வழக்கில் ஓடி ஒளிந்த ராமசாமி நாயக்கர் (எ) பெரியார்!

ராமசாமி நாயக்கர் பிள்ளையார் உடைப்பு 1956

ராமசாமி நாயக்கர் பிள்ளையார் உடைப்பு 1953

ஐந்தாண்டுகள் போராடிய வீரபத்ரன் செட்டியார்:  ராமசாமி நாயக்கர் (எ) பெரியாரை மட்டுமல்லாது, மாஜிஸ்ட்ரேட், உயர்நீதிமன்றம் என்று அலைய வைத்து, உயர்நீதி மன்றத்திற்கு செல்லவைத்த, கீழ்கோர்ட்டார், மெத்தப் படித்த நீதிபதிகள் முதலியோரையும் எதிர்த்து, உச்சநீதி மன்றம் வரை சென்று நீதிபதிகளின் போலித்தனம் மற்றும் ராமசாமி நாயக்கர் (எ) பெரியாரின் முகத்திரையை அன்றே கிழித்துள்ளார். நீதிமன்றங்கள் என்றால் எங்களுக்கு பயமா, நாங்கள் பார்க்காத நீதிமன்றங்களா என்றெல்லாம் வாய் சவடால் விடும் இந்த வீரர்கலின் தலைவர், கோர்ட்டிற்கு செல்லாமலே ஓடி ஒளிந்து கொண்டார். அவ்வறாக சொல்வதே கோர்ட்டுதான்!

Equivalent citations: 1958 AIR 1032, 1959 SCR 1211

Bench: Sinha, B P.

PETITIONER:

S. VEERABADRAN CHETTIAR

Vs.

RESPONDENT:

E. V. RAMASWAMI NAICKER & OTHERS

DATE OF JUDGMENT:

25/08/1958

BENCH:

SINHA, BHUVNESHWAR P.

BENCH:

SINHA, BHUVNESHWAR P.

IMAM, SYED JAFFER

WANCHOO, K.N.

CITATION:

1958 AIR 1032 1959 SCR 1211

ACT:

Insult to Religion-Ingredients of offence–Interpretation of statute-Duty of Court-Indian Penal Code (Act XLV of 1860), s. 295.

Idol breaker, iconoclast became an idol to be protected

Idol breaker, iconoclast became an idol to be protected

ராமசாமி நாயக்கர் (எ) பெரியார் ஓடி ஒளிந்ததைக் கண்டு உச்சநீதி மன்றமே வருத்தப்பட்டதாம்! இதுதான் அந்த சரித்திர முக்கியத்துவம் வாய்ந்த தீர்ப்பு. கோர்ட் சொல்வது “No one appeared for the respondents”! பிரதிவாதிகளின் தரப்பில் யாரும் ஆஜராகவில்லை! மற்றொரு இடத்தில் குறிப்பிட்டுள்ளதாவது, “It is regrettable that the respondents have remained ex parts in this Court.”!! “குற்றஞ்சாட்டப்பட்டவர்கள் நீதிமன்றத்திற்கு வராமலேயே இருந்தது வருத்ததிற்கு உகந்தது”, என்று சொல்வது உச்சநீதி மன்றத்தின் நீதிபதி!

EVR statue at Vaikam 31-01-1994

EVR statue at Vaikam 31-01-1994

ராமசாமி நாயக்கர் (எ) பெரியார் பிள்ளையார் விக்கிரகத்தை உடைத்தது, வழக்குப் போடப்பட்டது: எஸ். வீரபத்ரன் செட்டியார் என்பவர் இந்துமதத்திற்கு எதிராக பேசியும் எழுதிதியும் வருவதாக ராமசாமி நாயக்கர் மற்ற மூன்று நபர்கள் மீது ஜூன் 5, 1953 அன்று புகார் கொடுத்தார். அதுமட்டுமல்லாது மே 27, 1953 அன்று திருச்சி டவுன்ஹாலில் பிள்ளையார் சிலையை உடைப்பதாக சொல்லியிருப்பதால், சைவப்பிரிவைச் சேர்ந்த இந்து சமூகத்தினரது மனங்களில் பீதி, வருத்தம் மற்றும் உணர்ச்சிகள் கிளம்பியுள்ளன. அதுமட்டுமல்லாது, அன்று மாலை 5.30 அளவில் டவுன்ஹால் மைதானத்தில் ஒரு விக்கிரத்தை உடைத்து, அவதூறாக பேசியும் உள்ளார் என்று புகாரில் சொல்லப்பட்டது. இவ்வாறு பேசியது இந்திய குற்றவியல் சட்டத்தின் பிரிவுகள் 295 மற்றும் 295ஆ கீழ், மத உணர்வுகளைப் புண்படும் வகையில் உள்ளது என்ரு சொல்லப்பட்டது. மாஜிஸ்ட்ரேட் சர்கிள் இன்ஸ்பெக்டரை குற்றவியல் நடத்தை விதி பிரிவு 202ன் கீழ் விசாரிக்க ஆணையிட்டார். ஜூன் 26, 1953 அன்று, அறிக்கைக் கொடுக்க மாஜிஸ்டிரேட், “மண்ணால் செய்யப்பட்ட கணேசனுடைய விக்கிரம் புனிதமானதாகாது. அது கணேசனுடையது போன்று இருப்பதனால் அது புனிதமான வஸ்து ஆகாது. மக்களால் விடப்படுகின்ற விக்கிரங்கள் வழிபாட்டிற்கு ஆகாது. ஏனெனில் அத்தகைய விக்கிரங்கள் பல இடங்களில் காணப்படுகின்றன. ஆகவே ஒரு மனிதன் அத்தகைய விடப்பட்ட விக்கிரத்துடன் மோதினால் குற்றாமாக்சது. ஆகையால் இது இந்திய குற்றவியல் சட்டத்தின் பிரிவு 295 கீழ் குற்றாமாகாது”

செட்டியாரை அலையவிட்ட நயக்கருக்கு சாதகமான கீழ் கோர்ட்டார்: “குற்றஞ்ச்சாட்டப் பட்டவர் வேண்டுமென்றே, கெட்ட எண்ணத்துடன் மத உணர்வுகளைப் புண்படும் வகையில் பேசியிருந்தால், சந்தேகமில்லாமல், அது பிரிவு 295ஆ கீழ் குற்றம் தான்.  ஆனால், அத்தகைய புகார் கொடுக்க வேண்டுமானால், அரசாங்கத்தின் அனுமதி தேவைப் படுகிறது. அத்தகைய தகுந்த அனுமதி இல்லாததனால், இதற்கு மேல் இவ்வழக்கில் குற்றவியல் நடத்தை விதி பிரிவு 203ன் கீழ் தொடர ஆதாரம் இல்லை என்ற காரணத்தால் நிராகரிக்கிறேன்”

இதனால் வீரபத்ரன் செட்டியார், தனது புகாரை செஸன்ஸ் கோர்டிற்கு ஜூலை 9, 1953 அன்று எடுத்துச் செல்கிறார். ஆனால், ஜனவரி 12, 1954 அன்று நீதிபதி, வழக்கைத் தள்ளுபடி செய்கிறார், “மாஜிஸ்ட்ரேட் சொல்லியபடியே, அத்தகைய நடத்தைகள் குற்றாமாகாது என்று ஒப்புக்க் கொள்கிறேன். குற்றஞ்சாட்டப்பட்டவர் ஒரு பொதுகூட்டத்தை ஏற்பாடு செய்து, உருவ வழிபாட்டிற்கு எதிராகப் பிரச்சாரம் செய்து, மண்ணல் செய்யப் பட்ட கடவுள் கணேசனுடைய உருவத்தை உடைத்துள்ளார். அந்த உருவம் குற்றஞ்சாட்டப்பட்டவருடைய சொந்தப் பொருளாகும், ஆகையால் அது மற்றவர்களால் புனிதமாகக் கருதப்படும் பொருளாகாது. அதே மாதிரி, நானும், ஒரு நம்பிக்கையில்லாதவன், இம்மாதிரி நம்பிக்கையுள்ளவனை புண்படுத்த முடியும்ன் என்று நினைக்கவில்லை. ஆகையால் அது பிரிவு 295ஆ கீழ் குற்றம் தான் என பெய்பிக்க வேண்டிய கூறுகளுக்கு ஏற்றபடி இல்லை”.

இதனால், செட்டியார் உயர்நீதி மன்றத்தில் வழக்குத் தொடர்ந்தார். ஆனால் இங்கேயும் குற்றஞ்சாட்டப் பட்டவர்களின் மீது குற்றத்தை மெய்ப்பிக்க போதியா ஆதாரங்கள் காட்டப்படவில்லை, என்று சில வழக்கு உதாரணங்கள் மூலம் எடுத்துக் காட்டினார்.

(1) (1887) I.L.R. 10 All. 150.

(2) (1890) I.L.R. 117 Cal. 852.

உயர்நீதி மன்ற நீதிபதியும் அலைய விட்டார்; செட்டியார் இதற்கு எதிராக அப்பீல் / முறையீடு செய்ய தேவையான சான்றிதழ் கொடுக்குமாறு வேண்டிக் கொண்டார். ஆனால், இந்திய அரசியல் நிர்ணய சட்டத்தின் பிரிவு Art. 134(1)(c) கீழ், மேல்முறையீடு செல்வதற்கான வழக்கு இல்லை என்று மறுத்து விட்டார். ஆகையால், அவர் மறுபடியும் நீதிமன்றத்திற்கு சென்று, தேவையான அனுமதி பெற்றார். குற்றஞ்சாட்டப்பட்டவர்கள் நீதிமன்றத்திற்கு வராமலேயே இருந்தது வருத்ததிற்கு உகந்தது [It is regrettable that the respondents have remained ex parts in this Court.].

தீர்ப்பில் பதிவாகியுள்ள உச்சநீதி மன்றத்தின் கருத்து: இந்த வழக்கில், புண்படுத்தக்கூடிய செயல் நடந்துள்ளது என்று குற்றஞ்சாட்டப்பட்டுள்ளது என்னவென்றால், கடவுள் கணேசனுடைய உருவத்தை உடைத்துள்ளார்கள் என்பதாகும். அத்தாட்சி என்பதைவிட, இந்துக்களுக்கு கணேசனுடைய உருவம் அல்லது அம்மாதிரி, வழிபடுவதற்கு என்று ஸ்தாபிக்கப்பட்டாலும் இல்லையென்றாலும் புனிதமானது என்பது எல்லோருக்கும் தெரிந்த விஷயம்தான். கீழ்கோர்ட்டின் நீதிபதிகள் நிச்சயமாக சரத்தில் உள்ள வார்த்தைகளுக்கு மிகவும் குறுகிய அர்த்ததைக் கொண்டு அதற்கேற்றபடியான விளக்கத்தை அளித்துள்ளனர். அதாவது கோவிலில் உள்ள விக்கிரங்கள் அல்லது ஊர்வலத்தில், விழாக்களில் எடுத்துச் செல்லப்படகுடியவைதான், இந்த விளக்கத்தில் வரும் என்பது போல பொருள் கொண்டுள்ளர்கள். அத்தகைய குறுகிய விளக்கம் அளிக்க அச்சரத்தில், அத்தகைய வரையரைகள் கொடுக்கப்படவில்லை. ஆகையால், மெத்தப்படித்த நீதிபதி அத்தகைய தவறான வேலையில் பொருட்கொண்டுள்ளார்.

பைபிள், குரான், குரு கிரந்த சாஹப் முதலியவற்றை எரித்தால் என்னாகும்? புனிதமான புத்தகம், பைபிள், குரான், குரு கிரந்த சாஹப் முதலியவையெல்லாம் இந்த வார்த்தைகளில் வரும். ஆக கீழ் கோர்ட்டாரின் திரிபுவாத விளக்கத்தின்படி பார்த்தால் அல்லது அவர்கள் சொன்னது சரியென்றால், அத்தகைய புனித நூல்களை அவமதிப்பு செய்தால், சேதப்படுத்தினால் அல்லது எரித்தால் இந்த சட்டப் பிரிவிலிலேயே வராது என்றாகும். ஆனால், எங்களுடைய கருத்தின்படி, அத்தகைய குறுகிய விளக்கம் மற்றும் அந்த வார்த்தைகளுக்கு அத்தகைய விளக்கத்தை வலியப் பெறுவது ஏற்படுத்தப்பட்டுள்ள எல்லா சட்டமுறைகளும் விரோதமானது ஆகும்.

புனிதமான எந்த வஸ்துவும் அவமதிக்கப்படக்கூடாது, சேதப்படக்கூடாது: எந்த வஸ்து, எவ்வளவு அற்பமேயாகிலும் அல்லது விலையில் மிகவும் குறைவானதாக இருந்தாலும், மற்றவர் அது புனிதமானது என்று மதித்தால், இந்த சட்டப்பிரிவில் வரும். அவமதிப்பவர்களை சட்டம் கவனித்துக் கொள்ளும். ஆகையால் அந்த புனிதமானதாக மதிக்கப்படும் வஸ்து, வழிபாட்டிற்குட்பட்டிருக்க வேண்டும் என்ற நிலை தேவையில்லை. ஆகையால் கீழ் கோர்ட்டார்கள் பலத்ரப்பட்ட மக்களின் மத உணர்வுகள், நம்பிக்கைகளை மதிக்காமல், விஷயத்தை மிகவும் சாதாரணமாக எடுத்துக் கொண்டு கொடுத்த புகாரை அணுகியுள்ளர்கள். இந்த பிரிவானது பலதரப்பட்ட மத நம்பிக்கையாளர்களின்  மத உணர்வுகள், நம்பிக்கைகளை மதிக்க ஏற்படுத்தப்பட்டு உள்ளதாகும். ஆகவே, கோர்ட்டாரே அத்தகைய நம்பிக்கைகளை ஏற்கிறார்களோ இல்லையோ, இத்தகைய விஷயங்களில் மற்றவர்களின் உணர்ச்சிகளை நம்பிக்கைகளை நிச்சயமாக மதிக்க வேண்டும். அத்தகைய விஷயங்களில் மிகவும் ஜாக்கிரதையாக இருக்க வேண்டும்.

பெரியார் செய்தது மென்மையான வார்த்தைகளில் சொல்வதானால், அது மிகவும் மட/முட்டாள் தனமானது: அகையால், நிச்சயமசக கீழ் கோர்ட்டார்கள் இந்திய குற்றவியல் சட்டத்தின் பிரிவு 295ல் உள்ள முக்கியமான வார்த்தைகளை தவறாகத்தான் விளக்கஙம் கொடுத்துள்ளார்கள். இருப்பினும் ஐந்தாண்டுகள் ஆகிவிட்டபடியினால், கீழ் கோர்ர்ட்டாருடன் மாறுபட்டாலும், வழக்கின் புகாரை விசாரிக்க வேண்டுமா என்று யோசிக்க வேண்டியுள்ளது. குற்றஞ்சாட்டப்பட்டவர்களின் நடத்தை உண்மையானால், மென்மையான வார்த்தைகளில் சொல்வதானால், அது மிகவும் மட/முட்டாள் தனமானது, இருப்பினும், இவ்வழக்கு காலந்தாழ்ந்து விட்டபடியால், விசாரிக்க ஆணையிடவில்லை. இருப்பினும் மறுபடியும் அத்தகைய முட்டாள்தனமன நடத்தை சமூகத்தின் எந்த பிரிவினராவது செய்ய முற்பட்டால், நிச்சயமாக சட்டம் மற்றும் ஒழுங்குமுறை கட்டுப்படித்த அவர்களின் மீது உரிய நடவடிக்கை எடுக்கவேண்டும். அதார்கு சட்டப்பிரிவுகள் பொறுந்தும் என்று நாங்கள் விளக்கம் கொடுத்துள்ளோம். அதன்படியே, இந்த வழக்கு தள்ளுபடி செய்யப்படுகிறது.

ராமசாமி நாயக்கர் (எ) பெரியாரை கடுமையாக விமர்சித்ததற்காக ஏன் மேல்முறையீடு செய்யவில்லை? உச்சநீதி மன்றம் இவ்வாறு கடுமையாக ராமசாமி நாயக்கர் (எ) பெரியாரை விமர்சனம் செய்ததற்கு, திட்டியதற்கு மேல்முறையீடு செய்யவில்லையே? அப்படியென்றால், “மென்மையான வார்த்தைகளில் சொல்வதானால், அது மிகவும் மட/முட்டாள் தனமானது”, என்றதை ஒப்புக்க்கொள்கிறார்களா? இன்றைக்கு திகவினர், பகுத்தறிவு புல்லர்கள், நாத்திக நொண்டிகள், உண்மைகளை மறைத்து எப்படி பொய்களைப் பரப்புகின்றனர் என்பதனை, இந்த உச்சநீதி மன்ற தீர்ப்பிலிருந்தே தெரிந்து கொள்ளலாம்.

வேதபிரகாஷ்

11-09-2010



__________________


Guru

Status: Offline
Posts: 24778
Date:
RE: பிள்ளையார் சிலையுடைப்பு வழக்கில் ஓடி ஒளிந்த ராமசாமி நாயக்கர் (எ) பெரியார்!
Permalink  
 


Supreme Court of India
S. Veerabadran Chettiar vs E. V. Ramaswami Naicker & Others on 25 August, 1958
Equivalent citations: 1958 AIR 1032, 1959 SCR 1211
Author: B P Sinha
Bench: Sinha, Bhuvneshwar P.
           PETITIONER:
S. VEERABADRAN CHETTIAR

	Vs.

RESPONDENT:
E. V. RAMASWAMI NAICKER & OTHERS

DATE OF JUDGMENT:
25/08/1958

BENCH:
SINHA, BHUVNESHWAR P.
BENCH:
SINHA, BHUVNESHWAR P.
IMAM, SYED JAFFER
WANCHOO, K.N.

CITATION:
 1958 AIR 1032		  1959 SCR 1211


ACT:
Insult to Religion-Ingredients of offence--Interpretation of
statute-Duty  of Court-Indian Penal Code (Act XLV of  1860),
s. 295.



HEADNOTE:
The words " any object held sacred by any class of  persons"
occurring in S. 295 Of the Indian Penal Code are of  general
import	and cannot be limited to idols in temples  or  idols
carried	 on festival occasions.	 Not merely idols or  sacred
books,	but any other object which is regarded as sacred  by
any  class of persons, whether actually worshipped  or	not,
fall within the description.
Queen  Empress	v. Imam Ali, (1887) I.L.R. 10 All.  150	 and
Romesh Chunder Sannyal v. Hiru Mondal, (1890) I.L.R. 17 Cal.
852, considered.
Consequently, in a case where the allegation in the petition
of  complaint was that one of the accused broke the idol  of
God  Ganesa in public and the two others actually aided	 and
abetted	 him with the intention of insulting  the  religious
feeling	 of the complainant and his community who  held	 the
deity in veneration and the trial Magistrate, on receipt  of
the  Police  report that the alleged  occurrence  was  true,
dismissed the complaint under S. 203 of the Code of Criminal
Procedure holding that the breaking of a mud image of Ganesa
was not an offence under s. 295 of the Indian Penal Code and
the Sessions judge and the High Court in revision,  agreeing
with the view of the trial Court, refused to direct  further
enquiry :
Held, that the courts below were clearly in error in  inter-
preting	 S.  295 of the Indian Penal Code in  the  way	they
(lid,  but  since  the complaint stood	long  dismissed,  no
further enquiry need be directed into the matter.
Held,  further, that the Courts must be circumspect in	such
matters and pay due regard to the religious susceptibilities
of  different  classes of persons  with	 different  beliefs,
whether	 they shared those beliefs or not or  whether  those
beliefs in the opinion of the Court were rational or not.



JUDGMENT:

CRIMINAL APPELLATE JURISDICTION: Criminal Appeal No. 49 of 1956.

Appeal by special leave from the judgment and order dated October 13, 1954, of the Madras High Court in Criminal Revision Case No. 267 and 1954 (Criminal Revision Petition No. 249 of 1954) arising out of the judgment and order dated January 12, 1954, of the Court of the District and Sessions Judge as Tiruchirapalli in Criminal Revision Petition No. 17 of 1953. R. Ganapathy Iyer and G. Gopalakrishnan, for the appellant.

No one appeared for the respondents.

1958. August 25. The Judgment of the Court was delivered by SINHA J.-The only question for determination in this appeal by special leave, is whether the petition of complaint, disclosed a prima facie offence under s. 295 of the Indian Penal Code. The courts below have taken the view that it did not, and on that ground, it stood summarily dismissed, before evidence pro and con had been recorded. It appears that the appellant filed a petition of complaint in the court of the Additional First-Class Magistrate, Tiruchirappalli, against the respondents, three in number. The petition of complaint alleged inter alia that the first accused is the leader of Dravida Kazakam (a community of persons who profess to be religious reformers, one of whose creeds is to carry on propaganda against idol worship), and as such, be was out to " vilify a certain section of the Hindu community and do propaganda by holding meetings and writing articles. " It is further alleged in the petition of complaint that " recently, the first accused announced his intention of breaking the image of God Ganesa, the God sacred to the Saiva Section of the Hindu Community on 27th May, 1953, in a public meeting at Town Hall. This caused terror-commotion in the mind of the Saivite Section of the

-Hindu Community. " The complainant claims to be a Saivite. The complainant further alleged in his petition that on May 27, 1953, at about 5-30 p.m., the accused broke an idol of God Ganesa in public at the Town Hall Maidan, and before breaking the idol, lie made a speech, and expressly stated that he intended to insult the feelings of the Hindu community by breaking the idol of God Ganesa. The said act of breaking the idol was alleged to have been actively abetted by instigation and aid by the other two accused persons, who also made speeches. The petition of complaint also alleged that the said act of breaking the image of God Ganesa was done with the intention of insulting the religious feelings of certain sections of the Hindu community, who hold God Ganesa in veneration, and that the acts complained of, amounted to offences under ss. 295 and 295A of the Indian Penal Code. On those allegations, the petition of complaint (dated June 5, 1953) prayed that processes might issue against the three accused persons. In the list of witnesses appended to the petition, figured the Additional District Magistrate, the Sub- Divisional Magistrate, the Town Sub-Inspector of police, Tiruchi Fort, and Sub-Magistrate, Tiruchy Town. On the same date, the learned magistrate examined the complainant on oath. The complainant made statements in support of his allegations in the petition of complaint. Thereupon, the learned magistrate directed that the petition of complaint be sent to the Circle Inspector of police, Trichy, for inquiry and report under s. 202, Criminal Procedure Code. On June 26, 1953, on receipt of the police report which " showed that though the occurrence as alleged had taken place it was a point of law if the act of the accused would amount to any offence ", the learned magistrate passed his order, dismissing the complaint under s. 203 of the Criminal Procedure Code. In the course of his order, the learned magistrate observed as follows:-

"The mud figure of Ganesa alleged to have been broken by accused is not an object held sacred or worshipped by any class of persons. Simply because it resembled the God Ganesa held in veneration by a section it cannot become an object hold sacred. Even Ganesa idol abandoned by the people as unworthy of worship loses its sanctity and it is no longer an object held sacred by anybody, since such given up idols are found in several places of defilement. It is not an offence if a person treads union any such abandoned idol. Therefore the breaking of mud figure of Ganesa does not amount to an offence under Section 295, Indian Penal Code. "

"The speeches delivered by the accused with deliberate and malicious intention of outraging religious feelings of a community, no doubt amount to an offence under Section 295- A, Indian Penal Code. But for laying a complaint under this section the sanction of the Government is necessary. This section has been clearly mentioned in the complaint and it cannot be said it was included by oversight. Without a proper sanction an offence under this section is unsustainable. I therefore see no sufficient ground for proceeding with the complaint and I dismiss the same under section 203, Criminal Procedure Code. "

The complainant moved the learned Sessions Judge of Tiruchirappalli, by his petition in revision, filed on July 9, 1953, under ss. 435 and 436 of the Criminal Procedure Code, for setting aside the order of dismissal of the complaint. In the petition filed in the Court of Session, the complainant stated that the petition was confined to the complaint in respect of the alleged offence under s. 295, Indian Penal Code, and that it did not seek to revise the order of dismissal of the complaint in respect of an offence tinder s. 295-A of the Indian Penal Code. The learned Sessions Judge dismissed the petition by an order dated January 12, 1954, holding, in agreement with the learned magistrate, that the acts complained of did not amount to an offence under s. 295, Indian Penal Code. In the course of his order, the learned Sessions Judge made the following observations:-

" I agree with the learned Magistrate that the acts complained of do not amount to an offence. The accused, who profess to be religious reformers in a campaign against idolatory organized a public meeting at which they broke an earthern image of the God Ganesa. The particular image broken was the private property of the accused and was not in itself an object held sacred by any class of persons; nor do I think that idol breaking by a non-believer can reasonably be regarded by a believer as an insult to his religion ; and the ingredients of Section 295, Indian Penal Code, are therefore not made out. "

The complainant then moved the High Court in its revisional jurisdiction under s. 439 of the Code of Criminal Procedure. The matter was heard by a learned single Judge of that Court. The learned single Judge also agreed with the courts below in the reasons given by them for dismissing the petition of complaint, and refused to order further inquiry. In the course of his judgment, he discussed the question whether a mud image of God Ganesa, came within the scope of the words " any object held. sacred by any class of persons " in s. 295, and he answered the question in the negative. In this connection, he referred to the judgment of the Full Bench of the Allahabad High Court in the case of Queen Empress v. Imam Ali (1), which is directly an authority for this proposition only that the word 'object' in s. 295of the Indian Penal Code, does not include animate objects. That case dealt with the complaint of killing a cow. Edge C. J. in the course of his judgment, made an observation that the word ' object ' should be interpreted ejusdem generis with the words 'place of worship', and by way of an example of such an inanimate object, he mentioned an idol. That observation, if anything, is not against the complainant. The learned single Judge also referred to the case of Romesh Chunder Sannyal v. Hiru Mondal (2), which also is not in point inasmuch as it dealt with the case of a dedicated bull. But the learned Judge seemed to draw from those cases the inference which may be stated in his own words, as follows:-

" Interpreted like that, it would mean that the section would apply only to cases where an idol in a temple is sought to be destroyed, damaged, or defiled. The words 'any object held sacred by any class of persons' even otherwise will apply only to idols in a temple or when they are carried out in processions on festival occasions. The object held sacred' will mean only the idols inside the temple and when they are taken out in processions on festival occasions. In such circumstances as in the present case the breaking is nothing more than a doll taken from the shop.

(1) (1887) I.L.R. 10 All. 150.

(2) (1890) I.L.R. 117 Cal. 852.

Though the intention of the respondents may be to decry the feelings and wound the susceptibilities of a large section of the people, still the intention alone is not sufficient unless it is carried out by an act which must fall within the scope of this section. The dolls in the shop, though they may resemble several of the deities in the temple, cannot be held to be objects held sacred by any class of persons. In modern society there are several images of the deities in the drawing rooms of several houses. It cannot for a moment be suggested that these images are objects held sacred. These have got to be distinguished from the objects held sacred, which can only be when they are duly installed in a temple and from which they are subsequently taken out in procession on festival occasions. What was broken therefore by the respondents is nothing more than a doll taken either from a shop or made for the occasion, and it cannot by any means be called ail object held sacred. The offence is not made out and the dismissal is therefore justified."

The petitioner moved the High Court for the necessary certificate of fitness for making an appeal to this Court. The learned Judge, who had heard the case on merits, also dealt with this application, and refused to certify that this was a fit case for appeal to this Court under Art. 134(1)(c) of the Constitution. The petitioner moved this Court and obtained the necessary special leave to appeal. It is regrettable that the respondents have remained ex parts in this Court. The learned counsel for the appellant has urged that the courts below had unduly restricted the meaning of the words of s. 295, particularly, the words " any object held sacred by any class of persons ", and that the words have been used in their fullest amplitude by the Legislature, in order to include any object consecrated or otherwise, which is held sacred by any class of persons, not necessarily belonging to a different religion or creed. In the first place, whether any object is held sacred by any class of persons, must depend upon the evidence in the case, so also the effect of the words " with the intention of thereby insulting the religion of any class of persons or with the knowledge that any class of persons is likely to consider such destruction, damage or defilement as an insult to their religion." In this case, the facts alleged in the petition, do not appear to have been controverted, but the learned magistrate, as also the learned Sessions Judge and the learned Judge in the High Court, have thrown out the petition of complaint solely on the ground that the image of God Ganesa, treated by the respondents as alleged by the complainant, could not be said to be held sacred by any class of persons. In the instant case, the insult alleged was by destruction of the image of God Ganesa. Apart from the question of evidence, which had yet to be adduced, it is a well-knonwn fact that the image of Lord Ganesa or any objective representation of a similar kind, is held sacred by certain classes of Hindus, even though the image may not have been consecrated. The learned Judge in the Court below, has given much too restricted a meaning to the words any object held sacred by any class of persons ", by holding that only idols in temples or idols carried in processions on festival occasions, are meant to be included within those words. There are no such express words of limitation in s. 295 of the Indian Penal code, and in our opinion, the learned Judge has clearly misdirected himself in importing those words of limitation. Idols are only illustrative of those words. A sacred book, like the Bible, or the Koran, or the Granth Saheb, is clearly within the ambit of those general words. If the courts below were right in their interpretation of the crucial words in s. 295, the burning or otherwise destroying or defiling such sacred books, will not come within the 'Purview of the penal statute. In our opinion, placing such a restricted interpretation on the words of such general import, is against all established canons of construction. Any object however trivial or destitute of real value in itself, if regarded as sacred by any class of persons would come within the meaning of the penal section. Nor is it absolutely necessary that the object, in order to be held sacred, should have been actually worshipped. An object may be held sacred by a class of persons without being worshipped by them. It is clear, therefore, that the courts below were rather cynical in so lightly brushing aside the religious susceptibilities of that class of persons to which the complainant claims to belong. The section has been intended to respect the religious susceptibilities of persons of different religious persuasions or creeds. Courts have got to be very circumspect in such matters, and to pay due regard to the feelings and religious emotions of different classes of persons with different beliefs, irrespective of the consideration whether or not they share those beliefs, or whether they are rational or otherwise, in the opinion of the court.

As a result of' these considerations, it must be held that the courts below have erred in their interpretation of the crucial words of s. 295 of the Indian Penal Code. But the question still remains whether, even after expressing our strong disagreement with the interpretation of the section by the courts below, this Court should direct a further inquiry into the complaint, which has stood dismissed for the last about 5 ),ears. The action complained of against the accused persons, if true, was foolish, to put it mildly, but as the case has become stale, we do not direct further inquiry into this complaint. If there is a recurrence of such a foolish behaviour on the part of any section of the community, we have no doubt that those charged with the duty of maintaining law and order, will apply the law in the sense in which we have interpreted the law. The appeal is, therefore, dismissed.

 

Appeal dismissed.



__________________
Page 1 of 1  sorted by
 
Quick Reply

Please log in to post quick replies.

Tweet this page Post to Digg Post to Del.icio.us


Create your own FREE Forum
Report Abuse
Powered by ActiveBoard