New Indian-Chennai News + more

Members Login
Username 
 
Password 
    Remember Me  
Post Info TOPIC: David Shulman Book and reviews


Guru

Status: Offline
Posts: 24788
Date:
David Shulman Book and reviews
Permalink  
 


This meditative biography of Tamil is a breathtaking sweep over a linguistic landscape

A journey through the Dravidian renaissance and the ‘rediscovery’ of the classics in the language.

This meditative biography of Tamil is a breathtaking sweep over a linguistic landscapeAnandrasane / Wikimedia Commons

Apr 20, 2017 · 08:30 am
Veena Muthuraman

Writing the biography of a living entity, human or otherwise, comes with a certain risk. When the entity in question is a language that effortlessly stakes its claim to both antiquity and continuity, and one rather close to the epicentre of language wars in the sub-continent, emotions can run high. The biographer of such an entity needs to perform a delicate balancing act between doing justice to its history and culture and not giving in to the shrill agendas and counter-agendas of modern day polity.

David Shulman in his Tamil: A Biography performs the task with élan, with unaffected erudition and an infectious charm that leaves the reader breathless and at times, puzzled at how endearing the evolution of a language could turn out to be. There is no doubt that Shulman, foremost Indologist from the Hebrew University in Jerusalem, is uniquely qualified to do this job given a lifetime of scholarship on south Indian literature and culture. His love for his subject comes alive on every page of the book and yet this is not a stormy, tortured relationship; instead there is refinement and nuance, things not often seen in language discourse in India.

ADVERTISEMENT

Tamil and Sanskrit

The book is divided into chapters along the lines of a Carnatic kriti, that trace the origins of the language and literary culture from the Sangam era to the present day. In the first chapter, “Beginnings”, Shulman looks at wide-ranging linguistic and historical evidence to conclude that speakers of Dravidians were well established in southern India by first millennium BC and there was interaction between them and the speakers of Vedic Sanskrit as well as with peoples in other parts of the known world. He is sceptical of the claim that the dating of the Dravidian language can be stretched back to Indus Valley times or that Tamil existed in some pure state at some point in time isolated from Sanskrit or north Indian influence.

In a book like this, conclusions are open to argument, but the data points are fascinating in themselves. For instance, Sanskrit loans words in Tamil are common as every speaker of Tamil knows but here are some Dravidian lexemes and loan words in Vedic Sanskrit (controversial as they may be): mayūra (from mayil), phala (from palam), muktā (from muttu), candana (from cāntu). There is then the open question of retroflexion, a common feature of Indic languages, which is likely to have come into Sanskrit from Dravidian where it is pervasive. More interesting are the Dravidian words in other languages of the world, such as in the Hebrew bible:

“...and tukkiyim, always translated today as parrots, as in modern Hebrew tukki, but originally taken from Tamil tokai, the male pea****’s tail, thus metonymically signifying pea****s. One can, I suppose, imagine ancient Israelite mariners pointing to the splendid tail feathers and asking their Tamil-speaking colleagues what name it had...”

This reader certainly can.

Sangam classics

In the next chapter, “First Budding”, Shulman brings the Sangam corpus to life – the poems of akam (in-ness) and puram (out-ness), the Tamil landscapes, the patronage of the Pandyas and later, the more northern Pallavas, of Tirukkuraḷ, and of the “epics” of Tamil literature. This period of Tamil history and literature is the one the lay reader tends to be most familiar with, and Shulman brings to this world depth, and a way of seeing that goes beyond the obvious. Consider the following poem he says he couldn’t help including:

A little cormorant with his red beak,
looking for minnows to feed the pregnant mate
whom he loves, pecks in the black mud
in deep holes, filled with flowers,
on white sands where village women
have gathered vines to worship their god,
stamping on thick hare-leaf creepers
on the coast where he lives.
He’s cold to me.
My love is ruined.
My helpless misery
is blossoming on all the tongues
in this ancient village.
My pain is much worse
than pain.

Here is what the biographer has to say about it:

“..Clearly, a nĕytal poem of the coast: this is Narriṇai 272, attributed to Mukkal Ācān Nalvĕḷḷaiyār. It seems that the beloved, in an acute state of loneliness and sorrow, is speaking to her girlfriend. The inset should speak for itself, but in case it doesn’t, the rest of the poem spells it all out. In contrast with the little cormorant, devoted to his pregnant mate, the lover has turned his back on the speaker – trampled on her, one might say, like the heedless village women intent on their ritual. Pain too, it seems, one of the primary features of in-ness, has a deeper inner surface, far more hurtful than the outer surface one feels at first. Like many nĕytal poems, this one also flits from black to white, as if the visible white surface were there only to contain the dark depths. The inset is syntactically complex, a tour de force of serially embedded images; but the statement the poem strives for is utterly simple, directly and laconically expressed, hence all the more devastating. Here, as often in the akam corpus, in-ness has been ravaged from without; or, given the cold outside, in-ness has been turned inward on itself, a recursive twist that exposes the pain that is greater than pain”

In this chapter, Shulman also includes the epics, Cilappatikāram and Manimekalai and sees them “as works of conscious integration which draw together the disparate fragments of early Tamil culture and reframe their grammars in the service of this vision”. Cilappatikāram tells the story of the long-suffering wife turned firebrand Kaṇṇaki who is an enduring icon of chaste womanhood in modern day Tamil Nadu.

ADVERTISEMENT

And yet, Shulman points out that the third book of Cilappatikāram, which is set in present day Kerala and sometimes seen as a later addition, is in a sense the true point of the story and fits a pattern of the narrative art form Tĕyyam which is often based on outrage and violent death leading to deification. (Yes, even in Sangam times, you had to prove your revolutionary credentials before you were accepted into Chera land as one of their own.)

The Bhakti canon

There is enough in the first budding of Tamil to keep the reader engaged for months but Shulman is just getting warmed up. In the second budding, he talks of Bhakti poems, “the intense tonality of which he believes is the single most powerful contribution of Tamil south India to pan-Indian civilisation”. This form of worship as seen in the Bhakti canon is a very south Indian invention.

Both the Siva and Vishnu versions have inspired beginning with ghosts playing a prominent role in both and there are a number of common features with the respective God making an appearance often as poet, listener or judge. The poems here are still akam poems and the similarities are striking but we are in a different time in a newly configured world where the absent lover is no longer human. These are unruly poems of passion, albeit in more accessible language than those of the previous era. Here are two examples, both by intoxicated women poets speaking of their absent heavenly lovers:

They say he’s the one in the sky.
They say he’s king of the gods.
They say he’s this place.
The wise one. The one whose neck
grew dark with poison.
But I say: he’s the one
in my heart.

~~~

I thought one thought.
I decided one thing.
There is one thing I’ve locked
in my heart.
Only one. The lord with Ganga
and the bright moon in his hair
and flames flashing
in his hand: I just want
to be his. 

— From 'Poem of Amazement', Kāriakālammaiyār

I melt. I fray. But he doesn’t care
if I live or die.
If that stealthy thief, that duplicitous Govardhana
should even glance at me
I shall pluck these useless breasts of mine
from their roots
I will fling them at his chest
and stop the fire scorching me.

— From 'The Sacred Songs of the Lady', Āṇṭāḷ

What is truth?

And then, we come upon the Imperial moment, or in other words the high Chola period in history which is known for political conquest and maritime adventures, but Shulman uses the word “imperial” to mean something less obvious – this is a time of linguistic expansion both within India and southeast Asia, of re-grammatisation (which now includes Tamil and Sanskrit grammar), of temple endowments and a new social order that includes Buddhists, Jains, courtesans, village priests, merchants, courtiers and shamans all of whom use elite Tamil. In other words, Tamil becomes a world language.

ADVERTISEMENT

Shulman sneaks into this chapter an utterly breathtaking meditation on the Tamil idea of mĕy (truth), uyir (breath, sort of) and vāymŏli (true speech) as articulated by the Chola-era temple poet Kamban in his well-known version of Ramayana. There is not much I can say about it without excerpting the entire section, so instead here is a talk where Shulman expounds on the topic.

 
Play

The Chola empire disintegrated after the mid-twelfth century but Tamil’s linguistic horizon seems to have expanded. In “Republic of Syllables”, Shulman tells us that we now live in a “polyglossic reality” where Tamil, Sanskrit and Prakrit (soon to be replaced by Telugu) share pride of place. These centuries are a time of creative experimentation and sophisticated wordplay with mantic poets holding sway.

Both Sanskrit and Tamil exist very much inside each other by then and a poet could compose in either language. Shulman maintains that they were never in direct opposition to each and yet provides strong examples of exactly that but in his view, these are exceptions that prove the rule.

Shulman goes into some detail in this chapter on the ever-fascinating Maṇi-pravāḷam (ruby-coral), the language created from the amalgamation of Kerala Tamil and Sanskrit, and states categorically that Kerala Maṇi-pravāḷam is not a separate language; it is early literary Malayalam by another name. It is interesting to note that the Līlā-tilakam, which lays out the grammar of this language, calls out the unity achieved by stringing corals and rubies since they share a single colour. However the poets of Tamil Maṇi-pravāḷam, by contrast, talk of the Tamil equivalent as a combination of pearls and rubies as the father languages are seen as distinct and complementing each other.

ADVERTISEMENT

The period from AD 1500-1800 that sees Tamil enter the modern era is a continuation of the preceding period with a couple of key additions – Tantric ideas and masters are seen in both court and literature, and to a large extent, Tamil is now a full-fledged deity situated in the speaker’s inner self in a way it never was before, and this clearly has consequences that we see manifested in the present day.

Tamil today

The final chapter, “Beyond the Merely Modern”, stands as an independent essay in itself – it provides a sense (albeit incomplete) of what it means to be a native Tamil speaker in our time. Two major strands stand out – one, the “discovery” of ancient Tamil classics of the Sangam age, and two, the tale of a Dravidian renaissance / nationalism and how the two strands are interconnected. Shulman explains it using a hypothetical Greek example:

“Suppose the literature of fifth-century BC Athens had been forgotten for centuries and then suddenly came to light in early-modern Athens. Imagine the excitement, the passionate responses, the suddenly explosive horizon, the attempts to re-conceive and re-appropriate Greece in its ancient glory. Imagine, too, the inevitable and sudden downgrading of most of Greek literary production from say, late-Antique of Byzantine times on, up to the arrival of a devoutly wished-for modern Renaissance that stood in active relation to the newly recovered masterworks. Here is a paradigm that might work for the Tamil case.”

Shulman goes on then to talk of the appropriation of the above into the Dravidian nationalistic narrative, of its chief proponents and the fringe elements, of extreme linguism and what he sees as the politically effective force of the anti-Brahmin movement in Tamil Nadu. He looks at different factors in an attempt to explain the “astonishing success” of this nationalistic force – from Tantric themes, Jaffna connections to Brahmin privilege and colonial bureaucracy. All of which are contributing factors, though I must say that he misses the exogenous provocation from the elements of the dominant culture north of the country, which has no space for distinctiveness.

Tamil: A Biography is a hugely rewarding book, and one that with repeated reading provides more food for thought. It must be said that for a non-academic reader such as this one, this is not an easy book – it is quite easy to get lost after the first set of polyglossias and hyperglossias but that is somehow missing the point. The beauty of this book is precisely in getting lost and then surfacing to find absolute gems irrespective of whether they are rubies, corals or pearls.

Tamil: A Biography, David Shulman, Harvard University Press.

Support our journalism by subscribing to Scroll+ here. We welcome your comments at letters@scroll.in.


__________________


Guru

Status: Offline
Posts: 24788
Date:
Permalink  
 

 Renowned Indologist Professor David Shulman has been selected for the prestigious Israel Prize for his breakthrough studies in fields like philosophy... 


........ currentaffairs.gktoday.in/tags/david-shulman © GKToday



__________________


Guru

Status: Offline
Posts: 24788
Date:
Permalink  
 

 

Tamil … with David Shulman

 Spoken by eighty million people in South Asia and a diaspora that stretches across the globe, Tamil is one of the great world languages, and one of the few ancient languages that survives as a mother tongue for so many speakers. David Shulman presents a comprehensive cultural history of Tamil—language, literature, and civilization—emphasizing how Tamil speakers and poets have understood the unique features of their language over its long history. Impetuous, musical, whimsical, in constant flux, Tamil is a living entity, and this is its biography.

Tamil: A Biography, The Belknap Press of the Harvard University Press, 2016

HARDCOVER , $35.00 • £25.00 • €31.50  …………….ISBN 9780674059924

 

Two stories animate Shulman’s narrative. The first concerns the evolution of Tamil’s distinctive modes of speaking, thinking, and singing. The second describes Tamil’s major expressive themes, the stunning poems of love and war known as Sangam poetry, and Tamil’s influence as a shaping force within Hinduism. Shulman tracks Tamil from its earliest traces at the end of the first millennium BCE through the classical period, 850 to 1200 CE, when Tamil-speaking rulers held sway over southern India, and into late-medieval and modern times, including the deeply contentious politics that overshadow Tamil today.

Tamil is more than a language, Shulman says. It is a body of knowledge, much of it intrinsic to an ancient culture and sensibility. “Tamil” can mean both “knowing how to love”—in the manner of classical love poetry—and “being a civilized person.” It is thus a kind of grammar, not merely of the language in its spoken and written forms but of the creative potential of its speakers.

———————————

Review by Steve Donoghue , ‘Open Letters Monthly,’ September 27, 2016

David Shulman, the Renee Lang Professor of Humanistic Studies at Hebrew University, opens his new book Tamil: A Biography in a scholarly playful tone that’s virtually calculated to make the blood of everyday normal folk freeze in their veins:

A language is never a thing, even if its speakers sometimes do whatever they can to turn it into one – to make it an “it.” The ideas people have about their language may be things, and as such may have a history; even so, the language will always exceed those ideas and, given certain basic conditions, will continue to grow and thus to fulfill the organic, uncertain, and lively destiny encoded in its grammar. Old languages like Tamil, given to intense reflection over many centuries, write their own autobiographies, in many media, though we may not know how to read them. Sometimes they ask the assistance of a ghostwriter, a biographer, like me.

David Shulman

A language is not a thing? It exceeds its ideas and uses? It can grow independent of its speakers, maybe sneaking out after supper to attend pop music concerts? Languages write their own autobiographies? They ring up their agents to hire ghostwriters from the Valley, for a nice up-front fee and some comfortable residuals but no cover credit? And these ghostwriters then do what, exactly? Write a biography of a thing that isn’t a thing?

There are few things more alarming than a scholar in a puckish mood, but the reckless glee can also be contagious. Shulman intends to take his readers through the cultural and literary history of Tamil, a language spoken by some eighty million people in South Asia, a language with roots reaching back through many centuries of works, poems, criticism, schools of criticism. Shulman knows that most of his potential audience has never heard a single spoken syllable of Tamil and couldn’t pick the Tantiyalankaram out of a police line-up, and when, on page 68, he finally comes out and says “I’ll try to keep things as simple as I can,” we can sense that his heart is in the right place. And since no professor in the 100-year history of Hebrew University has ever said “I’ll try to keep things as simple as I can” and then succeeded, we can’t even really hold Shulman’s failure against him.

He tries with a will for about 69 pages, but the usual linguistic suspects start creeping in, and pretty soon you can’t turn around without bumping into Whorfian determinism or diglossia and polyglossia. There’s a technical murk throughout the book that will baffle the general reader to the same extent that it pleases Shulman’s fellow specialistsThose kinds of technicalities are endemic to any study of a language’s biography, and although Shulman dishes diphthongs with the best of them, he saves his narrative, time and again, with an ardent enthusiasm that tries its best to reach outside the specialist huddle. “Good Tamil is clarity itself, an intense and luminous, or translucent, form of being,” he writes, “It is clearer than clear. It is also delicious.”

The Tamil in Tamil certainly comes across as clear and delicious. Shulman is a priceless advocate of the language and its many masterpieces, and given the abstruse nature of his subject, it’s really marvelous in a way how persuasive he is when rhapsodizing about a literature most of his readers will likely never have heard about. He completely avoids the trap that tends to close on lengthy linguistic studies like this – he always remembers that languages are personal things, shaping the experiences of people:

Those who want to read more of the Tamil bhakti poets can now easily find annotated translations. Anyone who visits a Tamil temple is likely to hear a pilgrim gently singing these very poems as he or she comes within sight of the image of a god or goddess. When you see the deity, you might feel the familiar, unappeasable longing, tearing at your very breath, disrupting “normal” metabolic processes, driving you to the limit of sensation and thought; and at the same time, you might feel block, disconnected, lost in the stony surface of self. These two moods tend to coincide.

That offhand mention of easily-found annotated bhakti translations is downright charming – why, I just saw one left on a park bench this morning. But the wonder of Tamil is that it actually moves you to go and find such a translation, to go and sample this vast and complex and, you’re now thoroughly convinced, beautiful literature and see if it can live up to its biography. And for that, all hail the ghostwriter.

A Genealogy of Deep Whisperings

Review by N Govindarajan, The Book Review Literary Trust, New Delhi, January 2017

Foucault, in The Order of Things, remarks that during the seventeenth and eighteenth centuries, language had lost transparency and its major function in the domain of knowledge and was the immediate and spontaneous unfolding of representations. He also observes that from the nineteenth century language became the object of knowledge. It acquired its own particular density, a history, an objectivity and laws of its own, which continue to dominate even today in every field of life. Ever since the acceptance of families of languages (IndoEuropean family of languages, Dravidian family of languages etc.) from orientalists like William Jones, Francis Whyte Ellis to the present-day linguists, scholarly explorations in languages have always drawn our attention. In India languages are seen as divine revelations, special gospels directly from gods. It is impossible for Indians to display their identity without their own language. They even locate their self within their language. States Reorganization Act (1956) and renaming the States according to indigenous pronunciations are two examples worth mentioning. Any study in any Indian language is keenly observed; especially studies in Sanskrit and Tamil evoke interest. Sheldon Pollocks erudite discourse on Sanskrit, Language of God in the World of Men, has continued to be a source for debate. Now a new book on Tamil has come. David Shulman, a scholar in Tamil, has written a biography of Tamil. Simply titled as Tamil: A Biography and published by Harvard University Press, Shulmans book certainly compels our serious attention. Writing a biography of Tamil is not new. From the beginning of the twentieth century many scholars have attempted a history of Tamil. Two such attempts may be noted. K.S. Srinivasa Pillai wrote Tamil Varalaru in 1922 and in 1941 R. Raghava Iyengar produced a work on the same title. Both are important because they have a broader outlook and less of a pro-language pride. Although titled as history both works concentrated on biographical aspects such as origin/birth, infancy, development etc., of Tamil language and literature. Srinivasa Pillai focused on literature and geography to some extent and tried to establish the uniqueness of the language but without bias. R. Raghava Iyengar’s work has keen observations on Tamil as a language and culture. He identified and collected the sutras of Agastya as quoted by many commentators in their respective commentaries and compiled those in an orderly fashion in his book. These two works tried to address the history …

————————-

Indologist Shulman’s ‘Tamil’ Dismantles Tamil Nationalism and Questions Its Legacy

Review by Kumuthan Maderya, ‘PopMatters,’ December 23, 2016

SUBLIME AND RIVETING, TAMIL: A BIOGRAPHY PROVES THAT GOOD LINGUISTIC AND INTELLECTUAL HISTORY CAN BE WRITTEN WITHOUT RESORTING TO EITHER ESOTERICISM OR JARGONISM.

For a tome that takes us back to antiquity, resurrecting interred wisdoms with resplendence, its most profound resonances are castigations against a moribund present. When forces of parochial tribalism fulminate against pluralistic societies, revisiting a culturally dynamic past is a stark reminder of our contemporary shortcomings. In hindsight, facets of modern nationalism like language chauvinism and linguism appear antithetical to the dynamic, fluid, and organic ways languages and cultures have historically evolved through exogenous interactions. Though it’s not his main purpose, in a new book, David Dean Shulman, Renee Lang Professor of Humanistic Studies at the Hebrew University of Jersualem, shows that language chauvinist movements like Tamil nationalism are political prevarications detached from historical reality.

Indologist Shulman’s Tamil: A Biography is a towering achievement in the field of cultural history and philology that is a compelling evolution of one of the oldest languages in the world from antiquity to modernity. (There are also cogitations about the condition of Tamil in post-industrial society). Passionately and yet objectively written, the book is as much annals of the language as it is a thoroughly researched panegyric to it. The narrative intertwines morphologies of the language in terms of grammar, syntax, phonetics, and phonology as well as the cultural manifestations of the language such as philosophy, poetry, prose, and song. It’s consciously congruous with the etymology of the word tamil. While there’s no consensus, we are told it may possibly refer to “the proper [process of] speaking” / the rules governing language or simply “sweetness” in expression.

The word tamil is also a derivative of the Sanskrit term for the Dravidian family of languages. You do not have to be Tamil to appreciate the significance of this book. In fact, it appears intended for anyone with an interest in the cultural history of the language, regardless of background. Shulman takes great pains to ensure that no reader is alienated by the context. Constant cross-references to other cultures are made, whether to the Hebrew Bible, Homeric poetry, Mozart’s music, Greek, Arabic, Persian, and Turkish, illuminating the development of the language through comparative philology. Tamil is situated in a global network of languages.

There are two main themes in the book: one is to showcase the corporeal and asomatous features of the language. One whose early literati shaped it to “express processuality” both endogenous and exogenous to subjectivity—“in the external domain of objects no less than in the internal world of thought, feeling, and awareness.” Tamil literature is as much concerned with making sense of the physical realm as it is with an appreciation of the metaphysical. The other theme, more controversially, is to trace the synergy between Sanskrit and Tamil in broad strokes throughout history. The discussion about the complex relationship between Sanskrit and Tamil is “still clearly alive and full of passion in current debates about language and culture in the Tamil world.”

Shulman uses Carnatic music scales to name his chapters, overtly stating his sonorous intentions that “the book is built like a concert.” The book is structured to open with basic knowledge about the language and its genesis. Chronothematic chapters dealing with linguistics and literature as well as the philosophical concerns embedded in the language and its poetry in each time period follows accordingly. The narrative begins from second century B.C. “the moment when prehistory becomes protohistory”—when the first known Tamil inscriptions in the Brahmi script were written, to the development of classical Tamil Sangam literature canonized between second to eight century A.D., to the flourishing medieval and late medieval period Tamil literary works, to the development of modern Tamil, and reaches colonial times with the intellectual community of a “Tamil renaissance”.

While all the chapters in the book are of superlative quality, one particularly stands out for interweaving historiography, anthropology, philology, and lyricism into discourse on medieval Tamil. The Chola kingdom of South India (c. mid-ninth to mid-13th century) is considered by many to represent the apogee of ‘Tamil civilization’. The chapter deals with both the hagiography surrounding the Chola establishment of a so-called Tamil empire (the book concedes that the term is open to debate) as well as the material reality of Tamil’s emergence as a “transregional language” in Asia. The language is referred to in records found from South India and Sri Lanka all the way to Southeast Asia and as far as China. Corroborating with sources from around the world, Shulman uses traded commodities, diplomatic exchanges, and monuments to prove that by the first millennium “Tamil had clearly become an international language” used in the incipient global economy. The chapter also notes the development of a nascent Tamil diaspora community, which by the eleventh century starts to become prominent.

Underscoring a recurring theme, Shulman speaks of a “Sanskrit-Tamil symbiosis” in state courts suggesting that while the Chola kings used Tamil as the official language of their state, they were also happy to incorporate Sanskrit. Just like the major Pallava and Pandya kingdoms before them. The Cholas also provided the munificent patronage that “created a courtly milieu” responsible for a flourishing Tamil literary culture in South India. Prominent among the literati is the 12th century temple bard Kamban, whom Shulman hails as “the most gifted of all Tamil authors.” Lionized as among the greatest literary compositions in the language, Kamban’s Tamil Ramayana represented the apotheosis of cultural achievements of the Chola kingdom.

In the same chapter, a poignant matter is raised about the Tamil notion of ‘truth’ and its connotations in Tamil literary works. We are reminded that the concept and definition of truth is “always culturally determined.” In Tamil, the notion of truth is related to the consequences of utterance and phonology. The spoken word must accompany commitment to what is said in order to maintain the integrity of the utterance, which once articulated will always live out its life in the world. In Tamil, “truth is connected to sound” and the very being of the person articulating the words. To not carry through on an utterance is tantamount to questioning the very “aliveness” of the speaker—their interiority and breath. Another dimension is that truth is also seen as “unerring.” To not fulfill what has been articulated was considered a great humiliation, a stain upon an individual’s fame, and antithetical to heroic virtues. Reading the book at a time when “post-truth” is selected as the international word of the year, the espousal of the trope of truth in medieval Tamil is a tragic reminder of humanity’s regression. We have sufficient reason to believe that for a long time in history, speaking the truth was the essence of life; not any longer it appears. True speech or the metaphysical consequences of truth was a major thematic preoccupation of the Chola period Tamil literary works.

How the “deep interpenetration” of Sanskrit and Tamil turned to downright antagonism is a question the book answers. Dravidian or Tamil nationalism was an ideology in South India created by self-styled language purists to defend Tamil and Tamils from being dominated by languages like Sanskrit and Hindi. The “complex dynamic of Sanskrit-in-Tamil and Tamil-in-Sanskrit” that was a structural feature of Tamil’s linguistic evolution was ruptured as a corollary of the anti-Brahminism movement in South India. As Brahmins were vilified for their position at the apex at the top of the caste hierarchy and privileged role in the machinery of the British Raj, they were also deemed “bearers of an alien, Sanskritic culture.” Stemming from anti-Brahminism, Dravidian nationalism, as an ideology in late colonial and postcolonial India was the “marriage of linguism with long-standing social and economic resentment.”

With great aplomb the book clinically dismantles the whole project of Tamil nationalism and questions its legacy. While the rediscovery of Sangam-period works in the 19th century was a trigger, Shulman also shows how “conceptual input” from orientalist scholarship in British India was fundamental to fossilizing the linguistic chauvinism of Tamil nationalism. The colonial bureaucracy, in accordance with imperial ‘divide and rule’ strategies, actively encouraged the artificial chasm between Sanskrit and Tamil just as it set Brahmin against non-Brahmin and kept the north and south at odds. Despite the presence of language specialists in the colonial bureaucracy, oriental scholarship conjured up narratives of a romanticized untainted primordial Tamil that antedated Sanskrit that they depicted as a foreign entity. The orientalising project misrepresented classical Tamil texts by vitiating the Sanskrit-Tamil symbiosis. We are reminded that linguism, like nationalism, “tends to flatten out the object it purports to celebrate.”

Sublime and riveting, Tamil: A Biography proves that good linguistic and intellectual history can be written without resorting to either esotericism or jargonism. Moreover, when seamed by cultural history to showcase the emergence of the science of language concomitant with cultural expression enriches both streams. Casual readers would find the philology palatable because most of the spadework to compact and elucidate the material has been done for them. Presciently, the book warns us that insularity and provincialism are relatively recent developments and that throughout history all languages have developed in interaction with others. The heights of cultural achievements have come from synergy and symbiosis, not isolation and retreat. The book will unsettle even the most obdurate Tamil language chauvinists and that is a testament to Shulman’s meticulous research and persuasive argumentation.



-- Edited by Admin on Monday 2nd of September 2019 07:26:20 PM

__________________


Guru

Status: Offline
Posts: 24788
Date:
Permalink  
 

Story of a language and its evolution

 
The inscription at Big Temple in Thanjavur.

The inscription at Big Temple in Thanjavur.   | Photo Credit: D. Krishnan

 

Writing the biography of a 2,000-year-old language with 80 million speakers can be a minefield. Shulman treads it like a ballerina

In this sea-girt world

Two things

Rise from the hills,

Are worshipped by the noble,

And dispel darkness.

One

Is the luminous, blazing sun.

The other

Is peerless Tamil.

So goes an old poem. Nearer our times, the poet Bharathidasan declared that Tamil was born with the sun, the moon, the sky, the stars and the seas. Few would dare to attempt the biography of such a language. But when the world’s foremost Tamil scholar gives it his best shot one cannot but take notice. David Shulman does not disappoint; he dazzles us with his labour of love.

Based in the Hebrew University of Jerusalem, Shulman is steeped in many languages including, at last count, at least four Indian languages. His collected writings — still growing — would put to shame the 19th century poet Meenakshisundaram Pillai whom he admires so much. Writing the biography of a language with a ‘documented existence’ of over 2,000 years, with a thriving community of 80 million speakers spread across the world, can be a minefield. Rather than tread gingerly, Shulman dances like a ballerina. The scholar and the aesthete rub shoulders in this elegantly written book that is structured, incongruously in my view, like a Carnatic style kritiTamil: A Biography is both synthesis and interpretation, a must-read for anyone interested in the world’s great languages and literatures.

Shulman writes two intertwined stories. One is the evolution of the Tamil language itself. The other story is the making of the staggering corpus of literary texts.

 

Tamil: A Biography; David Shulman, Harvard University Press, ₹2,478.

Tamil: A Biography; David Shulman, Harvard University Press, ₹2,478.  

 

The beginnings

The first chapter, Beginnings, surveys the evidence and provides a historical linguistic overview of the language. This overview, as in other chapters, is in dialogue with the internal history of the language rich as it is in myth and legend. Shulman does not dismiss them, but rather treats them with great intellectual respect and sees these visions as complementary. He shuffles between the two and often negotiates an intellectually thrilling compromise. In writing this, Shulman introduces a master argument that runs through the book: that there never was an ancient Tamil that existed in a pure form independent of Sanskrit.

In the next chapter, ‘First Budding’, Shulman begins his exploration of Tamil expressive texts, and considers in detail the breathtaking corpus of classical Sangam poetry. The category of akam greatly fascinates Shulman and he provides his analysis as a story from the inside. He sensitively describes the poetic conventions, especially their setting in specific landscapes that animate this literature. For Shulman “chronology is... a useful diversion from real work”, and he describes the formation and accretion of legends around the Sangam or academy of Tamil poets. And then he follows it up with a discussion of Tirukkural and the epic Silappatikaram. Contrary to conventional accounts which situate early Tamil literature in the Pandya polity, Shulman brings in the northern Pallava state as well. While conceding that Tamil literary tradition crystallised autonomously, he also credits Sanskrit sources and influences.

Shulman terms the great devotional outpourings of the Vaishnava Alwars and Saiva Nayanmars the ‘Second Budding’. In his view, these constitute the “single most powerful contribution of Tamil south India to pan-Indian civilisation.” The canonisation of this corpus of writings, both in graphic terms (scriptualisation) and in terms of performance (dance and music) marks the highpoint of medieval Tamil.

The three centuries of Chola rule from about 850 CE constitutes the imperial moment when a ‘new cultural ecology’ that is vastly different from the earlier literary culture is born. Shulman contends that Tamil is not contained by the geographical range of Cholas. Rather it far exceeds it and influences South Asia, South-East Asia and China, and becomes an international language used by merchants and monks. This new language finds expression in the great Kamban, the author of Ramavataram, the Tamil Ramayana. Shulman also brings in heterodox sects, Buddhists and Jains, into the story as they define the inner borders of the language. Special attention is given to the grammatical and prosodic texts produced in this period, although his silence on Nannul, the single most important grammar after Tolkappiyam, is inexplicable.

Contrary to Orientalist depictions of a decadent middle age, Shulman sees the period between the 13th and early 16th centuries as a period of ‘continuous creative experimentation’ and even dubs it a ‘Republic of Syllables’. Here, Shulman provides an analysis of the writings of Kalamega-pulavar, and the formation of a novel linguistic register, Manipravalam (‘rubies and pearls’) referring to the complex amalgam of Sanskrit on the one hand and Tamil, Telugu and Malayalam on the other hand.

Cultural controversy

Until this moment, the reader is largely with Shulman, as he deftly provides engaging translations of some fine poems and treats internalist accounts with respect and brings them into argument with external scholarly analysis. However, as Shulman grapples with the formation of Tamil modernity, things become somewhat controversial. Shulman implausibly argues that a Tamil modernity emerges in the unlikely site of Tenkasi in the deep south in the mid-16th century. In his view, the roots of 19th century Tamil prose lie in what he calls ‘the Tenkasi Renaissance’. Given the widening of the cultural and social horizon in this time, there is an efflorescence of Tamil Islamic writing. Bizarrely, Shulman argues that Tamil modernism derives from “the spectrum of Tantric praxis and preaching.” An otherwise spectacularly erudite scholar, Shulman seems out of depth in dealing with modern Tamil literature relying as he does on a small clutch of writers.

In the last chapter, ‘Beyond the Merely Modern’, Shulman discusses three master narratives of the history of Tamil: the severe disjunction that broke literary tradition in the colonial period; the epic story of the recovery of classical Tamil texts; and the story of a renaissance that gave birth to a new cultural sensibility. In a sense, Shulman is arguing against all these models that have dominated the writing of literary history in Tamil.

Dazzling comparisons

There is much to learn and not a little to argue with in this book. Clearly a linguistic-nationalist understanding of Tamil will not do. The point that Tamil cannot be seen in isolation is well taken. The dazzling comparisons across languages that Shulman provides will hopefully have a salutary effect on Tamil scholars. Arguable, the exclusive focus on Sangam literature has impoverished our understanding of the very rich corpus of Tamil literature.

It warms Tamil pride to see Shulman survey an amazing volume of international scholarship on Tamil. However, while his bibliography is not short of indigenous Tamil scholars, surely he would have benefited from engaging with scholars such as Vaiyapuri Pillai, V.Sp. Manickam, Mu.Vai. Aravindan and Y. Manikandan.

But my biggest argument is with a thread that runs through the book. Shulman asserts that a pure, autonomous Tamil never existed. If this was the case, why, even in his own analysis, at every moment in its long history, is Tamil continually resisting and wrestling with Sanskrit to maintain its distinction — a cross that no other Dravidian/ Indian language wants to bear?

A.R. Venkatachalapathy is a Tamil historian and writer.



__________________


Guru

Status: Offline
Posts: 24788
Date:
Permalink  
 

 தமிழின் இந்த தியான வாழ்க்கை வரலாறு ஒரு மொழியியல் நிலப்பரப்பில் ஒரு மூச்சடைக்கக்கூடியது

திராவிட மறுமலர்ச்சி மற்றும் மொழியில் கிளாசிக்ஸின் ‘மறு கண்டுபிடிப்பு’ வழியாக ஒரு பயணம்.

 ஏப்ரல் 20, 2017 · 08:30 முற்பகல்

வீண முத்துராமன்

 ஒரு உயிருள்ள நிறுவனத்தின் வாழ்க்கை வரலாற்றை எழுதுவது, மனித அல்லது வேறு, ஒரு குறிப்பிட்ட அபாயத்துடன் வருகிறது. கேள்விக்குரிய நிறுவனம் பழங்காலத்திற்கும் தொடர்ச்சிக்கும் அதன் கூற்றை சிரமமின்றி வைத்திருக்கும் ஒரு மொழியாகவும், துணைக் கண்டத்தில் மொழிப் போர்களின் மையப்பகுதியுடன் நெருக்கமாக இருக்கும்போதும், உணர்ச்சிகள் அதிகமாக இயங்கக்கூடும். அத்தகைய ஒரு நிறுவனத்தின் வாழ்க்கை வரலாற்றாசிரியர் அதன் வரலாறு மற்றும் கலாச்சாரத்திற்கு நீதி வழங்குவதற்கும், நவீனகால அரசியலின் கூர்மையான நிகழ்ச்சி நிரல்களுக்கும் எதிர்-நிகழ்ச்சி நிரல்களுக்கும் இடமளிக்காததற்கும் இடையில் ஒரு நுட்பமான சமநிலைச் செயலைச் செய்ய வேண்டும்.

டேவிட் ஷுல்மான் தனது தமிழில்: ஒரு சுயசரிதை, ஆலனுடன், பாதிக்கப்படாத பாலுணர்வு மற்றும் ஒரு தொற்று அழகைக் கொண்டு வாசகரை மூச்சுத்திணறச் செய்கிறது, சில சமயங்களில், ஒரு மொழியின் பரிணாம வளர்ச்சியை எவ்வாறு விரும்புவது என்று குழப்பமடைகிறது. ஜெருசலேமில் உள்ள எபிரேய பல்கலைக்கழகத்தின் முன்னணி இந்தோலஜிஸ்ட்டான ஷுல்மான், தென்னிந்திய இலக்கியம் மற்றும் கலாச்சாரம் குறித்த வாழ்நாள் உதவித்தொகையை வழங்கிய இந்த வேலையைச் செய்ய தனித்துவமாக தகுதி பெற்றவர் என்பதில் சந்தேகமில்லை. அவரது பொருள் மீதான அவரது அன்பு புத்தகத்தின் ஒவ்வொரு பக்கத்திலும் உயிரோடு வருகிறது, ஆனால் இது ஒரு புயல், சித்திரவதை செய்யப்பட்ட உறவு அல்ல; அதற்கு பதிலாக சுத்திகரிப்பு மற்றும் நுணுக்கம் உள்ளது, இந்தியாவில் மொழி சொற்பொழிவில் பெரும்பாலும் காணப்படாத விஷயங்கள்.

தமிழ் மற்றும் சமஸ்கிருதம்

சங்கம் காலம் முதல் இன்றுவரை மொழி மற்றும் இலக்கிய கலாச்சாரத்தின் தோற்றத்தை அறியும் ஒரு கர்நாடக கிருதியின் வழிகளில் இந்த புத்தகம் அத்தியாயங்களாக பிரிக்கப்பட்டுள்ளது. முதல் அத்தியாயத்தில், “ஆரம்பம்”, கி.மு. முதல் மில்லினியத்தில் திராவிடர்களின் பேச்சாளர்கள் தென்னிந்தியாவில் நன்கு நிறுவப்பட்டார்கள் என்பதற்கும், அவர்களுக்கும் வேத சமஸ்கிருத மொழி பேசுபவர்களுக்கும் இடையே தொடர்பு இருந்தது என்பதற்கான முடிவுக்கு பரந்த மொழியியல் மற்றும் வரலாற்று சான்றுகளைப் பார்க்கிறார். அறியப்பட்ட உலகின் பிற பகுதிகளில் உள்ள மக்களுடன். திராவிட மொழியின் டேட்டிங் சிந்து சமவெளி காலத்திற்கு நீட்டிக்கப்படலாம் அல்லது சமஸ்கிருதம் அல்லது வட இந்திய செல்வாக்கிலிருந்து தனிமைப்படுத்தப்பட்ட ஒரு கட்டத்தில் தமிழ் ஏதோ ஒரு தூய்மையான நிலையில் இருந்தது என்ற கூற்றை அவர் சந்தேகிக்கிறார்.

இது போன்ற ஒரு புத்தகத்தில், முடிவுகள் வாதத்திற்குத் திறந்திருக்கும், ஆனால் தரவு புள்ளிகள் தங்களுக்குள் கவர்ச்சிகரமானவை. உதாரணமாக, தமிழில் சமஸ்கிருத கடன் சொற்கள் பொதுவானவை, ஆனால் ஒவ்வொரு தமிழ் பேச்சாளருக்கும் தெரியும், ஆனால் இங்கே சில திராவிட லெக்ஸிம்கள் மற்றும் வேத சமஸ்கிருதத்தில் கடன் சொற்கள் உள்ளன (அவை சர்ச்சைக்குரியவை): மயாரா (மயிலிலிருந்து), ஃபாலா (பாலாமிலிருந்து), முக்தா ( from muttu), candana (cāntu இலிருந்து). இந்திய மொழிகளின் பொதுவான அம்சமான ரெட்ரோஃப்ளெக்ஷன் பற்றிய திறந்த கேள்வி உள்ளது, இது திராவிடத்திலிருந்து சமஸ்கிருதத்தில் பரவலாக இருக்கும். எபிரேய பைபிளில் உள்ள உலகின் பிற மொழிகளில் உள்ள திராவிட சொற்கள் மிகவும் சுவாரஸ்யமானவை:

“... மற்றும் துக்கியிம், இன்றும் எப்போதும் கிளிகள் என மொழிபெயர்க்கப்பட்டுள்ளது, நவீன எபிரேய துக்கியைப் போலவே, ஆனால் முதலில் ஆண் பட்டாணி **** வால் கொண்ட தமிழ் டோக்காயிலிருந்து எடுக்கப்பட்டது, இதனால் பட்டாணி **** கள். பண்டைய இஸ்ரேலிய கடற்படையினர் அற்புதமான வால் இறகுகளை சுட்டிக்காட்டி, தமிழ் பேசும் சக ஊழியர்களிடம் அதற்கு என்ன பெயர் இருக்கிறது என்று கேட்கலாம் என்று நான் நினைக்கிறேன். ”

இந்த வாசகர் நிச்சயமாக முடியும்.

சங்க கிளாசிக்

அடுத்த அத்தியாயத்தில், “முதல் வளரும்”, ஷுல்மான் சங்கம் கார்பஸை உயிர்ப்பிக்கிறார் - ஆகாம் (இன்-நெஸ்) மற்றும் புரம் (அவுட்-நெஸ்) கவிதைகள், தமிழ் நிலப்பரப்புகள், பாண்டியர்களின் ஆதரவு மற்றும் பின்னர், மேலும் வடக்கு பல்லவாஸ், திருக்குராஸ் மற்றும் தமிழ் இலக்கியத்தின் “காவியங்கள்”. தமிழ் வரலாறு மற்றும் இலக்கியத்தின் இந்த காலகட்டம் சாதாரண வாசகருக்கு மிகவும் பரிச்சயமான ஒன்றாகும், மேலும் ஷுல்மான் இந்த உலக ஆழத்திற்கு கொண்டு வருகிறார், மேலும் அதைப் பார்க்கும் ஒரு வழி வெளிப்படையானது. பின்வருவனவற்றைக் கவனியுங்கள், அவர் உட்பட உதவ முடியாது என்று அவர் கூறுகிறார்:

 

அவரது சிவப்பு கொடியுடன் ஒரு சிறிய கர்மரண்ட்,

கர்ப்பிணித் துணையை உணவளிக்க மின்னாக்களைத் தேடுகிறது

அவர் யாரை நேசிக்கிறார், கருப்பு சேற்றில் குத்துகிறார்

ஆழமான துளைகளில், பூக்களால் நிரப்பப்பட்ட,

வெள்ளை மணல் மீது கிராம பெண்கள்

தங்கள் கடவுளை வணங்க கொடிகள் சேகரித்தன,

தடிமனான முயல்-இலை புல்லரிப்புகளில் முத்திரை குத்துதல்

அவர் வசிக்கும் கடற்கரையில்.

அவர் எனக்கு குளிர்ச்சியாக இருக்கிறார்.

என் காதல் பாழாகிவிட்டது.

என் உதவியற்ற துன்பம்

எல்லா மொழிகளிலும் மலர்கிறது

இந்த பண்டைய கிராமத்தில்.

என் வலி மிகவும் மோசமானது

வலியை விட.

 

 

வாழ்க்கை வரலாற்றாசிரியர் இதைப் பற்றி என்ன சொல்ல வேண்டும் என்பது இங்கே:

“.. தெளிவாக, கடற்கரையின் ஒரு நைட்டல் கவிதை: இது நாரிசாய் 272, இது முக்கால் ஏகான் நல்வாய்யருக்குக் காரணம். காதலி, தனிமை மற்றும் துக்கத்தின் கடுமையான நிலையில், தன் காதலியுடன் பேசுகிறாள் என்று தெரிகிறது. இன்செட் தனக்குத்தானே பேச வேண்டும், ஆனால் அது இல்லாவிட்டால், மீதமுள்ள கவிதைகள் அனைத்தையும் உச்சரிக்கின்றன. தனது கர்ப்பிணித் துணையிடம் அர்ப்பணித்த சிறிய கர்மரண்ட்டுக்கு மாறாக, காதலன் பேச்சாளரைத் திருப்பியுள்ளார் - அவளை மிதித்து, கவனக்குறைவான கிராமத்து பெண்கள் தங்கள் சடங்கை நோக்கமாகக் கொண்டிருப்பதைப் போல ஒருவர் சொல்லலாம். வலியும் கூட, இன்-நெஸின் முதன்மை அம்சங்களில் ஒன்று, ஒரு ஆழமான உள் மேற்பரப்பைக் கொண்டுள்ளது, முதலில் ஒருவர் உணரும் வெளிப்புற மேற்பரப்பை விட மிகவும் புண்படுத்தும். பல நைட்டல் கவிதைகளைப் போலவே, இதுவும் கருப்பு நிறத்தில் இருந்து வெள்ளைக்குச் செல்கிறது, காணக்கூடிய வெள்ளை மேற்பரப்பு இருண்ட ஆழங்களைக் கொண்டிருப்பது மட்டுமே இருப்பதைப் போல. இன்செட் செயற்கையாக சிக்கலானது, தொடர்ச்சியாக உட்பொதிக்கப்பட்ட படங்களின் டூர் டி படை; ஆனால் கவிதை பாடுபடும் அறிக்கை முற்றிலும் எளிமையானது, நேரடியாகவும், லாகனியாகவும் வெளிப்படுத்தப்படுகிறது, எனவே இது மிகவும் அழிவுகரமானது. இங்கே, பெரும்பாலும் ஆகாம் கார்பஸில், இன்-நெஸ் இல்லாமல் இருந்து அழிக்கப்பட்டது; அல்லது, வெளியில் குளிர்ச்சியைக் கொடுத்தால், இன்-நெஸ் தன்னைத்தானே உள்நோக்கித் திருப்பிவிட்டது, வலியை விட அதிகமான வலியை வெளிப்படுத்தும் ஒரு சுழல்நிலை திருப்பம் ”

இந்த அத்தியாயத்தில், ஷுல்மான் சிலப்பதிகரம் மற்றும் மணிமேகலை ஆகிய காவியங்களையும் உள்ளடக்கியுள்ளார், மேலும் அவற்றை "ஆரம்பகால தமிழ் கலாச்சாரத்தின் மாறுபட்ட துண்டுகளை ஒன்றிணைத்து, இந்த பார்வையின் சேவையில் அவர்களின் இலக்கணங்களை மறுவடிவமைக்கும் நனவான ஒருங்கிணைப்பின் படைப்புகளாக" பார்க்கிறார். நவீன தமிழ்நாட்டில் தூய்மையான பெண்மையின் நீடித்த சின்னமாக விளங்கும் ஃபயர்பிரண்ட் கசாகி என்ற நீண்டகால மனைவியின் கதையை சிலப்பதிகரம் கூறுகிறார்.

இன்னும், ஷுல்மான் சுட்டிக்காட்டுகிறார், இன்றைய கேரளாவில் அமைக்கப்பட்ட சில சமயங்களில் பிற்கால கூடுதலாகக் காணப்படும் சிலப்பதிகாரத்தின் மூன்றாவது புத்தகம், ஒரு வகையில் கதையின் உண்மையான புள்ளியாகும், மேலும் இது தியாம் என்ற கதை கலை வடிவத்தின் வடிவத்திற்கு பொருந்துகிறது பெரும்பாலும் சீற்றம் மற்றும் வன்முறை மரணம் ஆகியவற்றை அடிப்படையாகக் கொண்டது. (ஆமாம், சங்க காலங்களில் கூட, சேர தேசத்தில் நீங்கள் சொந்தமாக ஏற்றுக்கொள்ளப்படுவதற்கு முன்பு உங்கள் புரட்சிகர சான்றுகளை நீங்கள் நிரூபிக்க வேண்டியிருந்தது.)

பக்தி நியதி

தமிழின் முதல் அரும்பில் வாசகரை பல மாதங்களாக ஈடுபடுத்திக் கொள்ள போதுமானது, ஆனால் சுல்மான் வெப்பமடைகிறார். இரண்டாவது வளரும் போது, ​​அவர் பக்தி கவிதைகளைப் பற்றி பேசுகிறார், "இந்திய நாகரிகத்திற்கு தமிழ் தென்னிந்தியாவின் மிக சக்திவாய்ந்த பங்களிப்பு என்று அவர் நம்புகிறார்." பக்தி நியதியில் காணப்படும் இந்த வழிபாடு மிகவும் தென்னிந்திய கண்டுபிடிப்பு.

சிவா மற்றும் விஷ்ணு பதிப்புகள் இரண்டிலும் பேய்கள் முக்கிய பங்கு வகிப்பதில் இருந்து ஊக்கமளித்துள்ளன, மேலும் கவிஞர், கேட்பவர் அல்லது நீதிபதி என பெரும்பாலும் அந்தந்த கடவுள் தோன்றுவதில் பல பொதுவான அம்சங்கள் உள்ளன. இங்குள்ள கவிதைகள் இன்னும் ஆகாம் கவிதைகள் மற்றும் ஒற்றுமைகள் வியக்க வைக்கின்றன, ஆனால் புதிதாக உள்ளமைக்கப்பட்ட உலகில் நாம் வேறு நேரத்தில் இருக்கிறோம், அங்கு இல்லாத காதலன் இனி மனிதனாக இல்லை. முந்தைய சகாப்தத்தை விட அணுகக்கூடிய மொழியில் இருந்தாலும் இவை உணர்ச்சியின் கட்டுக்கடங்காத கவிதைகள். போதைக்குரிய பெண்கள் கவிஞர்கள் தங்கள் இல்லாத பரலோக காதலர்களைப் பற்றி பேசும் இரண்டு எடுத்துக்காட்டுகள் இங்கே:

 

அவர் வானத்தில் இருப்பவர் என்று அவர்கள் கூறுகிறார்கள்.

அவர் தெய்வங்களின் ராஜா என்று அவர்கள் கூறுகிறார்கள்.

அவர் தான் இந்த இடம் என்று அவர்கள் கூறுகிறார்கள்.

புத்திசாலி. யாருடைய கழுத்து

விஷத்தால் இருண்டது.

ஆனால் நான் சொல்கிறேன்: அவர்தான்

என் இதயத்தில்.

நான் ஒரு எண்ணம் நினைத்தேன்.

நான் ஒரு விஷயத்தை முடிவு செய்தேன்.

நான் பூட்டிய ஒரு விஷயம் இருக்கிறது

என் இதயத்தில்.

ஒன்று மட்டுமே. கங்கையுடன் ஆண்டவர்

மற்றும் அவரது தலைமுடியில் பிரகாசமான நிலவு

மற்றும் தீப்பிழம்புகள் ஒளிரும்

அவரது கையில்: எனக்கு வேண்டும்

அவரது இருக்க வேண்டும்.

 

- 'ஆச்சரியத்தின் கவிதை' இலிருந்து, Kāriakālamaiyār

நான் உருகுவேன். நான் வறுக்கிறேன். ஆனால் அவர் கவலைப்படுவதில்லை

நான் வாழ்ந்தால் அல்லது இறந்தால்.

அந்த திருட்டுத்தனமான திருடன் என்றால், அந்த போலி கோவர்தன

என்னைப் பார்க்க வேண்டும்

என்னுடைய இந்த பயனற்ற மார்பகங்களை நான் பறிப்பேன்

அவற்றின் வேர்களில் இருந்து

நான் அவனது மார்பில் வீசுவேன்

நெருப்பு என்னை எரிப்பதை நிறுத்துங்கள்.

 

- 'லேடியின் புனித பாடல்கள்' என்பதிலிருந்து,

உண்மை என்றால் என்ன?

பின்னர், நாம் ஏகாதிபத்திய தருணத்தில் வருகிறோம், அல்லது வேறுவிதமாகக் கூறினால், வரலாற்றில் உயர் சோழர் காலம் அரசியல் வெற்றி மற்றும் கடல் சாகசங்களுக்கு பெயர் பெற்றது, ஆனால் ஷுல்மான் “ஏகாதிபத்தியம்” என்ற வார்த்தையை குறைவான வெளிப்படையான பொருளைக் குறிக்கப் பயன்படுத்துகிறார் - இது மொழியியல் காலம் இந்தியாவிலும் தென்கிழக்கு ஆசியாவிலும் விரிவாக்கம், மறு இலக்கணப்படுத்தல் (இப்போது தமிழ் மற்றும் சமஸ்கிருத இலக்கணத்தை உள்ளடக்கியது), கோவில் ஆஸ்தி மற்றும் ப ists த்தர்கள், சமணர்கள், வேசிகள், கிராம பூசாரிகள், வணிகர்கள், பிரபுக்கள் மற்றும் ஷாமன்கள் அனைவரையும் உள்ளடக்கிய ஒரு புதிய சமூக ஒழுங்கை. உயரடுக்கு தமிழ். வேறு வார்த்தைகளில் கூறுவதானால், தமிழ் உலக மொழியாக மாறுகிறது.

இந்த அத்தியாயத்தில் ஷுல்மான், தமிழ் யோசனை (சத்தியம்), உயீர் (மூச்சு, வகை) மற்றும் வைமலி (உண்மையான பேச்சு) பற்றிய ஒரு முழுமையான மூச்சுத்திணறல் சோழர் கால கோயில் கவிஞர் கம்பன் தனது நன்கு அறியப்பட்ட ராமாயண பதிப்பில் வெளிப்படுத்தியுள்ளார் . முழு பகுதியையும் மேற்கோள் காட்டாமல் இதைப் பற்றி நான் அதிகம் சொல்ல முடியாது, எனவே அதற்கு பதிலாக இங்கே ஒரு பேச்சு ஷுல்மான் தலைப்பில் விளக்குகிறது.



__________________


Guru

Status: Offline
Posts: 24788
Date:
Permalink  
 

 பன்னிரண்டாம் நூற்றாண்டின் நடுப்பகுதியில் சோழர் பேரரசு சிதைந்தது, ஆனால் தமிழின் மொழியியல் அடிவானம் விரிவடைந்ததாக தெரிகிறது. "குடியரசு எழுத்துக்களில்", ஷுல்மான் இப்போது நாம் ஒரு "பாலிகிளோசிக் யதார்த்தத்தில்" வாழ்கிறோம் என்று கூறுகிறார், அங்கு தமிழ், சமஸ்கிருதம் மற்றும் பிரகிருதம் (விரைவில் தெலுங்கிற்கு பதிலாக) இடத்தின் பெருமையைப் பகிர்ந்து கொள்கின்றன. இந்த நூற்றாண்டுகள் ஆக்கபூர்வமான பரிசோதனை மற்றும் அதிநவீன சொற்களஞ்சியம், மன்டிக் கவிஞர்களைக் கட்டுப்படுத்துகின்றன.

சமஸ்கிருதம் மற்றும் தமிழ் ஆகிய இரண்டும் ஒருவருக்கொருவர் மிகவும் அதிகமாக உள்ளன, மேலும் ஒரு கவிஞர் எந்த மொழியிலும் இசையமைக்க முடியும். ஷுல்மான் அவர்கள் ஒவ்வொருவருக்கும் ஒருபோதும் நேரடி எதிர்ப்பைக் கொண்டிருக்கவில்லை, ஆனால் அதற்கான வலுவான எடுத்துக்காட்டுகளை அளிக்கிறார், ஆனால் அவரது பார்வையில், இவை விதிமுறையை நிரூபிக்கும் விதிவிலக்குகள்.

கேரள தமிழ் மற்றும் சமஸ்கிருதத்தின் ஒருங்கிணைப்பிலிருந்து உருவாக்கப்பட்ட மொழியான மசி-ப்ரவயம் (ரூபி-பவளம்) பற்றிய இந்த அத்தியாயத்தில் ஷுல்மான் சில விவரங்களுக்குச் செல்கிறார், மேலும் கேரள மாசி-பிரவியம் ஒரு தனி மொழி அல்ல என்று திட்டவட்டமாகக் கூறுகிறார்; இது ஆரம்பகால இலக்கிய மலையாளமாகும். இந்த மொழியின் இலக்கணத்தை விளக்கும் லீலே-திலகம், பவளப்பாறைகள் மற்றும் மாணிக்கங்களை ஒரே நிறத்தில் பகிர்ந்து கொள்வதால் அவை அடையக்கூடிய ஒற்றுமையை அழைக்கின்றன என்பது சுவாரஸ்யமானது. இருப்பினும், தமிழ் மாசி-பிரவ்யத்தின் கவிஞர்கள், இதற்கு மாறாக, தமிழ் சமமானதைப் பற்றி முத்து மற்றும் மாணிக்கங்களின் கலவையாகப் பேசுகிறார்கள், ஏனெனில் தந்தை மொழிகள் தனித்தனியாகவும் ஒருவருக்கொருவர் பூர்த்திசெய்யவும் காணப்படுகின்றன.

கி.பி 1500-1800 வரையிலான காலம் நவீன யுகத்திற்குள் நுழைவதைக் காணும் காலம் முந்தைய காலத்தின் தொடர்ச்சியாகும், இது இரண்டு முக்கிய சேர்த்தல்களுடன் - தாந்த்ரீக யோசனைகள் மற்றும் எஜமானர்கள் நீதிமன்றத்திலும் இலக்கியத்திலும் காணப்படுகிறார்கள், மேலும் பெரிய அளவில், தமிழ் இப்போது ஒரு பேச்சாளரின் உள்ளத்தில் முன்பே இல்லாத வகையில் அமைந்திருக்கும் முழு நீள தெய்வம், இது இன்றைய நாளில் வெளிப்படுவதை நாம் காணும் விளைவுகளை தெளிவாகக் கொண்டுள்ளது.

இன்று தமிழ்

இறுதி அத்தியாயம், "அப்பால் நவீனத்திற்கு அப்பால்", ஒரு சுயாதீனமான கட்டுரையாக நிற்கிறது - இது நம் காலத்தில் ஒரு சொந்த தமிழ் பேச்சாளராக இருப்பதன் அர்த்தத்தை (முழுமையற்றதாக இருந்தாலும்) வழங்குகிறது. இரண்டு பெரிய இழைகள் தனித்து நிற்கின்றன - ஒன்று, சங்க யுகத்தின் பண்டைய தமிழ் கிளாசிக்ஸின் “கண்டுபிடிப்பு”, மற்றும் இரண்டு, ஒரு திராவிட மறுமலர்ச்சி / தேசியவாதத்தின் கதை மற்றும் இரண்டு இழைகளும் எவ்வாறு ஒன்றோடொன்று இணைக்கப்பட்டுள்ளன. ஒரு கற்பனையான கிரேக்க உதாரணத்தைப் பயன்படுத்தி ஷுல்மான் அதை விளக்குகிறார்:

கிமு ஐந்தாம் நூற்றாண்டின் இலக்கியம் பல நூற்றாண்டுகளாக மறந்துவிட்டது, பின்னர் ஆரம்பகால நவீன ஏதென்ஸில் திடீரென வெளிச்சத்திற்கு வந்தது என்று வைத்துக்கொள்வோம். உற்சாகம், உணர்ச்சிபூர்வமான பதில்கள், திடீரென்று வெடிக்கும் அடிவானம், கிரேக்கத்தை அதன் பண்டைய மகிமையில் மீண்டும் கருத்தரிக்க மற்றும் மீண்டும் பொருத்தமான முயற்சிகளை கற்பனை செய்து பாருங்கள். பைசண்டைன் காலத்தின் பிற்பகுதியில் பழங்கால பழங்காலத்தில் இருந்து, கிரேக்க இலக்கிய உற்பத்தியின் தவிர்க்கமுடியாத மற்றும் திடீரென தரமிறக்கப்படுவதை கற்பனை செய்து பாருங்கள். தமிழ் வழக்கில் செயல்படக்கூடிய ஒரு முன்னுதாரணம் இங்கே. ”

மேற்கூறியவற்றை திராவிட தேசியவாத விவரிப்பு, அதன் பிரதான ஆதரவாளர்கள் மற்றும் விளிம்பு கூறுகள், தீவிர மொழியியல் மற்றும் தமிழ்நாட்டில் பிராமண எதிர்ப்பு இயக்கத்தின் அரசியல் ரீதியாக பயனுள்ள சக்தியாக அவர் கருதுவது பற்றி ஷுல்மான் பேசுகிறார். இந்த தேசிய சக்தியின் "வியக்க வைக்கும் வெற்றியை" விளக்கும் முயற்சியில் அவர் வெவ்வேறு காரணிகளைப் பார்க்கிறார் - தாந்த்ரீக கருப்பொருள்கள், யாழ்ப்பாண இணைப்புகள் பிராமண சலுகை மற்றும் காலனித்துவ அதிகாரத்துவம். இவை அனைத்தும் பங்களிக்கும் காரணிகளாக இருக்கின்றன, இருப்பினும், நாட்டின் வடக்கே ஆதிக்கம் செலுத்தும் கலாச்சாரத்தின் கூறுகளிலிருந்து வெளிவரும் ஆத்திரமூட்டலை அவர் இழக்கிறார் என்று நான் சொல்ல வேண்டும், இது தனித்துவத்திற்கு இடமில்லை.

தமிழ்: ஒரு சுயசரிதை என்பது மிகவும் பலனளிக்கும் புத்தகம், மேலும் மீண்டும் மீண்டும் வாசிப்பதன் மூலம் சிந்தனைக்கு அதிக உணவை வழங்குகிறது. இது போன்ற கல்விசாரா வாசகருக்கு இது ஒரு சுலபமான புத்தகம் அல்ல என்று சொல்ல வேண்டும் - முதல் தொகுப்பு பாலிக்ளோசியாக்கள் மற்றும் ஹைப்பர் குளோசியாக்களுக்குப் பிறகு தொலைந்து போவது மிகவும் எளிதானது, ஆனால் அது எப்படியாவது அந்த புள்ளியைக் காணவில்லை. இந்த புத்தகத்தின் அழகு துல்லியமாக தொலைந்து போவதோடு, மாணிக்கங்கள், பவளப்பாறைகள் அல்லது முத்துக்கள் என்பதைப் பொருட்படுத்தாமல் முழுமையான ரத்தினங்களைக் கண்டுபிடிப்பதில் வெளிப்படுகிறது.



__________________


Guru

Status: Offline
Posts: 24788
Date:
Permalink  
 

ஒரு மொழியின் கதை மற்றும் அதன் பரிணாம வளர்ச்சி ஏ.ஆர் வெங்கடாசலபதி

டி.கிருஷ்ணன்

80 மில்லியன் பேச்சாளர்களைக் கொண்ட 2,000 ஆண்டுகள் பழமையான மொழியின் சுயசரிதை எழுதுவது ஒரு கண்ணிவெடியாக இருக்கலாம். ஷுல்மான் அதை நடன கலைஞர் போல மிதித்துச் செல்கிறார்

இந்த கடல்-சுற்று உலகில்

இரண்டு பொருட்கள்

மலைகளிலிருந்து எழுந்திருங்கள்,

உன்னதத்தால் வணங்கப்படுகிறார்கள்,

இருளை விரட்டுங்கள்.

ஒரு

ஒளிரும், எரியும் சூரியன்.

மற்ற

சமமற்ற தமிழ்.

 

எனவே ஒரு பழைய கவிதை செல்கிறது. நம் காலத்திற்கு அருகில், கவிஞர் பாரதிதாசன் சூரியன், சந்திரன், வானம், நட்சத்திரங்கள் மற்றும் கடல்களுடன் தமிழ் பிறந்தார் என்று அறிவித்தார். அத்தகைய மொழியின் வாழ்க்கை வரலாற்றை முயற்சிக்க சிலர் துணிவதில்லை. ஆனால் உலகின் தலைசிறந்த தமிழ் அறிஞர் தனது சிறந்த காட்சியைக் கொடுக்கும்போது ஒருவர் கவனிக்க முடியாது. டேவிட் சுல்மான் ஏமாற்றமடையவில்லை; அவர் தனது அன்பின் உழைப்பால் நம்மை திகைக்க வைக்கிறார்.

எருசலேம் எபிரேய பல்கலைக்கழகத்தை அடிப்படையாகக் கொண்ட ஷுல்மான் பல மொழிகளில் மூழ்கியுள்ளார், கடைசியாக, குறைந்தது நான்கு இந்திய மொழிகள். அவர் சேகரித்த எழுத்துக்கள் - இன்னும் வளர்ந்து கொண்டிருக்கின்றன - 19 ஆம் நூற்றாண்டின் கவிஞர் மீனாட்சிசுந்தரம் பிள்ளை அவர் வெகுவாகப் போற்றுகிறார். உலகெங்கிலும் 80 மில்லியன் பேச்சாளர்கள் வளர்ந்து வரும் சமூகத்துடன், 2,000 ஆண்டுகளுக்கும் மேலான ‘ஆவணப்படுத்தப்பட்ட இருப்பு’ கொண்ட ஒரு மொழியின் சுயசரிதை எழுதுவது ஒரு கண்ணிவெடியாக இருக்கலாம். இஞ்சியுடன் மிதிப்பதை விட, சுல்மான் ஒரு நடன கலைஞர் போல நடனமாடுகிறார். இந்த நேர்த்தியாக எழுதப்பட்ட புத்தகத்தில் அறிஞரும் எஸ்தீட் தோள்களும் ஒரு கர்நாடக பாணி கிருதியைப் போல, என் பார்வையில் பொருத்தமற்றதாக கட்டமைக்கப்பட்டுள்ளன. தமிழ்: ஒரு சுயசரிதை என்பது தொகுப்பு மற்றும் விளக்கம் ஆகிய இரண்டுமே ஆகும், இது உலகின் சிறந்த மொழிகள் மற்றும் இலக்கியங்களில் ஆர்வமுள்ள எவரும் கட்டாயம் படிக்க வேண்டியது.

சுல்மான் இரண்டு பின்னிப்பிணைந்த கதைகளை எழுதுகிறார். ஒன்று தமிழ் மொழியின் பரிணாமம். மற்ற கதை இலக்கிய நூல்களின் திகைப்பூட்டும் கார்பஸை உருவாக்குவது.



__________________


Guru

Status: Offline
Posts: 24788
Date:
Permalink  
 

ஆரம்பம்

முதல் அத்தியாயம், ஆரம்பம், ஆதாரங்களை ஆராய்ந்து, மொழியின் வரலாற்று மொழியியல் கண்ணோட்டத்தை வழங்குகிறது. இந்த கண்ணோட்டம், மற்ற அத்தியாயங்களைப் போலவே, புராணத்திலும் புராணத்திலும் உள்ளதைப் போலவே பணக்கார மொழியின் உள் வரலாற்றுடன் உரையாடலில் உள்ளது. ஷுல்மான் அவர்களை நிராகரிக்கவில்லை, மாறாக அவர்களை மிகுந்த அறிவார்ந்த மரியாதையுடன் நடத்துகிறார், மேலும் இந்த தரிசனங்களை நிரப்புவதாகக் கருதுகிறார். அவர் இருவருக்கும் இடையில் கலக்குகிறார் மற்றும் பெரும்பாலும் அறிவார்ந்த பரபரப்பான சமரசத்தை பேச்சுவார்த்தை நடத்துகிறார். இதை எழுதும் போது, ​​ஷுல்மான் புத்தகத்தின் ஊடாக இயங்கும் ஒரு முதன்மை வாதத்தை அறிமுகப்படுத்துகிறார்: சமஸ்கிருதத்திலிருந்து சுயாதீனமான வடிவத்தில் ஒரு பண்டைய தமிழ் இருந்ததில்லை.

அடுத்த அத்தியாயத்தில், ‘முதல் வளரும்’, ஷுல்மான் தமிழ் வெளிப்பாட்டு நூல்களை ஆராய்வதைத் தொடங்குகிறார், மேலும் கிளாசிக்கல் சங்கம் கவிதைகளின் மூச்சடைக்கக்கூடிய கார்பஸை விரிவாகக் கருதுகிறார். ஆகாம் வகை ஷுல்மானை பெரிதும் கவர்ந்திழுக்கிறது, மேலும் அவர் தனது பகுப்பாய்வை உள்ளே இருந்து ஒரு கதையாக வழங்குகிறார். அவர் கவிதை மரபுகளை மிக முக்கியமாக விவரிக்கிறார், குறிப்பாக இந்த இலக்கியத்தை உயிரூட்டும் குறிப்பிட்ட நிலப்பரப்புகளில் அவற்றின் அமைப்பு. ஷுல்மானைப் பொறுத்தவரை, “காலவரிசை என்பது ... உண்மையான படைப்பிலிருந்து ஒரு பயனுள்ள திசைதிருப்பல்”, மேலும் அவர் சங்கம் அல்லது தமிழ் கவிஞர்களின் அகாடமியைச் சுற்றியுள்ள புராணங்களின் உருவாக்கம் மற்றும் வளர்ச்சியை விவரிக்கிறார். பின்னர் அவர் திருக்குரல் மற்றும் காவிய சிலப்பதிகாரம் பற்றிய விவாதத்துடன் அதைப் பின்தொடர்கிறார். பாண்டிய அரசியலில் ஆரம்பகால தமிழ் இலக்கியங்களை அமைக்கும் வழக்கமான கணக்குகளுக்கு மாறாக, சுல்மான் வடக்கு பல்லவ மாநிலத்திலும் கொண்டு வருகிறார். தமிழ் இலக்கிய மரபு தன்னாட்சி முறையில் படிகப்படுத்தப்பட்டது என்பதை ஒப்புக் கொண்டாலும், சமஸ்கிருத மூலங்களையும் தாக்கங்களையும் அவர் பாராட்டுகிறார்.

ஷுல்மான் வைஷ்ணவ ஆல்வார்ஸ் மற்றும் சைவ நயன்மார் ஆகியோரின் சிறந்த பக்தி வெளிப்பாடுகளை ‘இரண்டாவது வளரும்’ என்று குறிப்பிடுகிறார். அவரது பார்வையில், இவை "இந்திய நாகரிகத்திற்கு தமிழ் தென்னிந்தியாவின் மிக சக்திவாய்ந்த ஒற்றை பங்களிப்பாகும்." கிராஃபிக் சொற்களிலும் (வேதமயமாக்கல்) மற்றும் செயல்திறன் (நடனம் மற்றும் இசை) ஆகிய இரண்டிலும் இந்த எழுத்துக்களின் கார்பனஸின் நியமனம். இடைக்கால தமிழின் உயர்நிலை.

சுமார் 850 ஆம் ஆண்டு முதல் சோழர் ஆட்சியின் மூன்று நூற்றாண்டுகள் ஏகாதிபத்திய தருணத்தை உருவாக்குகின்றன, இது முந்தைய இலக்கிய கலாச்சாரத்திலிருந்து மிகவும் மாறுபட்ட ஒரு ‘புதிய கலாச்சார சூழலியல்’ பிறக்கிறது. சோழர்களின் புவியியல் வரம்பில் தமிழ் இல்லை என்று சுல்மான் வாதிடுகிறார். மாறாக அது அதை விட அதிகமாகி தெற்காசியா, தென்கிழக்கு ஆசியா மற்றும் சீனாவை பாதிக்கிறது, மேலும் வணிகர்கள் மற்றும் துறவிகள் பயன்படுத்தும் சர்வதேச மொழியாக மாறுகிறது. இந்த புதிய மொழி தமிழ் ராமாயணத்தின் ராமாவதரத்தின் ஆசிரியரான பெரிய கம்பனில் வெளிப்பாட்டைக் காண்கிறது. மொழியின் உள் எல்லைகளை வரையறுக்கும்போது ஷுல்மான் ப Buddhism த்தர்கள் மற்றும் சமணர்கள் என்ற ஹீட்டோரோடாக்ஸ் பிரிவுகளையும் கதைக்குள் கொண்டு வருகிறார். இந்த காலகட்டத்தில் தயாரிக்கப்பட்ட இலக்கண மற்றும் புரோசோடிக் நூல்களுக்கு சிறப்பு கவனம் செலுத்தப்படுகிறது, இருப்பினும் டோல்கப்பியத்திற்குப் பிறகு மிக முக்கியமான ஒற்றை இலக்கணமான நன்னூல் குறித்த அவரது ம silence னம் விவரிக்க முடியாதது.

ஒரு நலிந்த நடுத்தர வயதினரின் ஓரியண்டலிச சித்தரிப்புகளுக்கு மாறாக, ஷுல்மான் 13 மற்றும் 16 ஆம் நூற்றாண்டுகளுக்கு இடையிலான காலகட்டத்தை ‘தொடர்ச்சியான ஆக்கபூர்வமான பரிசோதனையின்’ ஒரு காலமாகக் காண்கிறார், மேலும் அதை ‘எழுத்துக்கள் குடியரசு’ என்றும் குறிப்பிடுகிறார். இங்கே, ஷுல்மான் கலாமேகா-புலவரின் எழுத்துக்கள் பற்றிய பகுப்பாய்வையும், ஒருபுறம் சமஸ்கிருதத்தின் சிக்கலான கலவையையும், தமிழ், தெலுங்கு மற்றும் மலையாளத்தையும் குறிக்கும் ஒரு நாவல் மொழியியல் பதிவேடு, மணிப்பிரவலம் ('மாணிக்கங்கள் மற்றும் முத்துக்கள்') ஆகியவற்றை வழங்குகிறது. மறுபுறம்.

கலாச்சார சர்ச்சை

இந்த தருணம் வரை, வாசகர் பெரும்பாலும் ஷுல்மானுடன் இருக்கிறார், ஏனெனில் அவர் சில சிறந்த கவிதைகளின் மொழிபெயர்ப்பை நேர்த்தியாக வழங்குவதோடு, உள்வாதக் கணக்குகளை மரியாதையுடன் நடத்துகிறார், மேலும் அவற்றை வெளிப்புற அறிவார்ந்த பகுப்பாய்வு மூலம் வாதத்திற்கு கொண்டு வருகிறார். இருப்பினும், தமிழ் நவீனத்துவத்தின் உருவாக்கத்துடன் ஷுல்மான் பிடிக்கும்போது, ​​விஷயங்கள் சற்றே சர்ச்சைக்குரியவை. 16 ஆம் நூற்றாண்டின் நடுப்பகுதியில் ஆழமான தெற்கில் தென்காசியின் சாத்தியமில்லாத இடத்தில் ஒரு தமிழ் நவீனத்துவம் உருவாகிறது என்று ஷுல்மான் நம்பமுடியாமல் வாதிடுகிறார். அவரது பார்வையில், 19 ஆம் நூற்றாண்டின் தமிழ் உரைநடை வேர்கள் அவர் ‘தென்காசி மறுமலர்ச்சி’ என்று அழைப்பதில் பொய். இந்த நேரத்தில் கலாச்சார மற்றும் சமூக அடிவானத்தை விரிவுபடுத்தும்போது, ​​தமிழ் இஸ்லாமிய எழுத்தின் ஒரு வெளிச்சம் உள்ளது. வினோதமாக, தமிழ் நவீனத்துவம் "தாந்த்ரீக பிராக்சிஸ் மற்றும் பிரசங்கத்தின் ஸ்பெக்ட்ரம்" என்பதிலிருந்து உருவானது என்று ஷுல்மான் வாதிடுகிறார். இல்லையெனில் வியக்கத்தக்க புத்திசாலித்தனமான அறிஞரான ஷுல்மான், நவீன தமிழ் இலக்கியங்களை கையாள்வதில் ஆழமாக இல்லை என்று தெரிகிறது.

கடைசி அத்தியாயத்தில், ‘அப்பால் நவீனத்திற்கு அப்பால்’, சுல்மான் தமிழ் வரலாற்றின் மூன்று முக்கிய கதைகளைப் பற்றி விவாதித்தார்: காலனித்துவ காலத்தில் இலக்கிய பாரம்பரியத்தை உடைத்த கடுமையான முரண்பாடு; கிளாசிக்கல் தமிழ் நூல்களை மீட்டெடுப்பதற்கான காவியக் கதை; மற்றும் ஒரு புதிய கலாச்சார உணர்வைப் பெற்ற ஒரு மறுமலர்ச்சியின் கதை. ஒரு வகையில் பார்த்தால், தமிழில் இலக்கிய வரலாற்றை எழுதுவதில் ஆதிக்கம் செலுத்திய இந்த மாதிரிகள் அனைத்திற்கும் எதிராக ஷுல்மான் வாதிடுகிறார்.

திகைப்பூட்டும் ஒப்பீடுகள்

 

இந்த புத்தகத்தில் விவாதிக்க நிறைய இல்லை, கொஞ்சம் கூட இல்லை. தமிழைப் பற்றிய மொழியியல்-தேசியவாத புரிதல் செய்யாது என்பது தெளிவாகத் தெரிகிறது. தமிழை தனிமையில் காண முடியாது என்ற புள்ளி நன்கு எடுத்துக் கொள்ளப்படுகிறது. ஷுல்மான் வழங்கும் மொழிகளில் உள்ள திகைப்பூட்டும் ஒப்பீடுகள் தமிழ் அறிஞர்கள் மீது ஒரு நல்ல விளைவை ஏற்படுத்தும் என்று நம்புகிறோம். விவாதிக்கக்கூடியது, சங்க இலக்கியத்தின் மீதான பிரத்தியேக கவனம் தமிழ் இலக்கியத்தின் மிகவும் பணக்கார கார்பஸ் பற்றிய நமது புரிதலை வறுமைப்படுத்தியுள்ளது.

ஷுல்மான் கணக்கெடுப்பு தமிழ் மீதான சர்வதேச உதவித்தொகையின் அற்புதமான அளவைக் காண இது தமிழ் பெருமையை வெப்பப்படுத்துகிறது. இருப்பினும், அவரது நூலியல் பழங்குடி தமிழ் அறிஞர்களைக் குறைக்கவில்லை என்றாலும், நிச்சயமாக அவர் வயபுரி பிள்ளை, வி.எஸ்.பி போன்ற அறிஞர்களுடன் ஈடுபடுவதன் மூலம் பயனடைந்திருப்பார். மாணிக்கம், மு.வை. அரவிந்தன் மற்றும் ஒய்.மணிகண்டன்.

ஆனால் எனது மிகப்பெரிய வாதம் புத்தகத்தின் ஊடாக இயங்கும் ஒரு நூலால். தூய்மையான, தன்னாட்சி பெற்ற தமிழ் ஒருபோதும் இருந்ததில்லை என்று சுல்மான் வலியுறுத்துகிறார். இதுபோன்றால், அதன் நீண்ட வரலாற்றில் ஒவ்வொரு தருணத்திலும், தமிழ் தனது தனித்துவத்தைத் தக்க வைத்துக் கொள்ள சமஸ்கிருதத்துடன் தொடர்ந்து எதிர்க்கிறது மற்றும் மல்யுத்தம் செய்கிறது - வேறு எந்த திராவிட / இந்திய மொழியும் தாங்க விரும்பாத சிலுவை?

ஏ.ஆர் வெங்கடச்சலபதி ஒரு தமிழ் வரலாற்றாசிரியர் மற்றும் எழுத்தாளர்.



__________________


Guru

Status: Offline
Posts: 24788
Date:
Permalink  
 

தமிழ்… டேவிட் சுல்மானுடன்

 தெற்காசியாவில் எண்பது மில்லியன் மக்கள் பேசும் மற்றும் உலகம் முழுவதும் பரவியிருக்கும் ஒரு புலம்பெயர்ந்தோர், தமிழ் ஒரு சிறந்த உலக மொழிகளில் ஒன்றாகும், மேலும் பல பேச்சாளர்களுக்கு தாய்மொழியாக வாழக்கூடிய சில பழங்கால மொழிகளில் ஒன்றாகும். மொழி, இலக்கியம் மற்றும் நாகரிகத்தின் விரிவான கலாச்சார வரலாற்றை டேவிட் ஷுல்மான் முன்வைக்கிறார் - தமிழ் பேச்சாளர்களும் கவிஞர்களும் தங்கள் மொழியின் தனித்துவமான அம்சங்களை அதன் நீண்ட வரலாற்றில் எவ்வாறு புரிந்து கொண்டனர் என்பதை வலியுறுத்துகிறது. தூண்டுதல், இசை, விசித்திரமான, நிலையான பாய்ச்சலில், தமிழ் ஒரு உயிருள்ள நிறுவனம், இது அதன் வாழ்க்கை வரலாறு.

தமிழ்: ஒரு சுயசரிதை, ஹார்வர்ட் யுனிவர்சிட்டி பிரஸ்ஸின் பெல்காப் பிரஸ், 2016

இரண்டு கதைகள் ஷுல்மானின் கதைகளை உயிரூட்டுகின்றன. முதலாவது தமிழின் தனித்துவமான பேசும் முறைகள், சிந்தனை மற்றும் பாடல்களின் பரிணாம வளர்ச்சியைப் பற்றியது. இரண்டாவதாக தமிழின் முக்கிய வெளிப்பாட்டு கருப்பொருள்கள், சங்கம் கவிதை என அழைக்கப்படும் காதல் மற்றும் போரின் அதிர்ச்சியூட்டும் கவிதைகள் மற்றும் இந்து மதத்திற்குள் வடிவமைக்கும் சக்தியாக தமிழின் செல்வாக்கு விவரிக்கிறது. பொ.ச.மு. முதல் மில்லினியத்தின் முடிவில், பொ.ச.மு. 850 முதல் 1200 வரை, தமிழ் அதன் ஆரம்ப தடயங்களிலிருந்து சுல்மான் கண்காணிக்கிறார், தமிழ் பேசும் ஆட்சியாளர்கள் தென்னிந்தியா மீது கட்டுப்பாட்டைக் கொண்டிருந்தபோது, ​​மற்றும் இடைக்கால மற்றும் நவீன காலங்களில், ஆழமான சர்ச்சைக்குரிய அரசியல் உட்பட அது இன்று தமிழை மறைக்கிறது.

தமிழ் ஒரு மொழியை விட அதிகம் என்று சுல்மான் கூறுகிறார். இது ஒரு அறிவின் அமைப்பு, அதில் பெரும்பகுதி ஒரு பண்டைய கலாச்சாரம் மற்றும் உணர்திறன் ஆகியவற்றின் உள்ளார்ந்ததாகும். "தமிழ்" என்பது "எப்படி நேசிக்க வேண்டும் என்பதை அறிவது" - கிளாசிக்கல் காதல் கவிதையின் விதம் - மற்றும் "ஒரு நாகரிக நபர்" என்று பொருள்படும். இது ஒரு வகையான இலக்கணம், இது பேசும் மற்றும் எழுதப்பட்ட வடிவங்களில் உள்ள மொழியை மட்டுமல்ல, அதன் பேச்சாளர்களின் படைப்பு திறன்.

ஸ்டீவ் டோனோகு எழுதிய விமர்சனம், ‘திறந்த கடிதங்கள் மாதாந்திரம்,’ செப்டம்பர் 27, 2016

எபிரேய பல்கலைக்கழகத்தின் மனிதநேய ஆய்வுகளின் ரெனீ லாங் பேராசிரியர் டேவிட் ஷுல்மேன் தனது புதிய புத்தகமான தமிழ்: ஒரு சுயசரிதை ஒரு அறிவார்ந்த விளையாட்டுத்தனமான தொனியில் திறக்கிறார், இது அன்றாட சாதாரண நாட்டுப்புற மக்களின் இரத்தத்தை அவர்களின் நரம்புகளில் முடக்குவதற்கு கிட்டத்தட்ட கணக்கிடப்படுகிறது:

ஒரு மொழி ஒருபோதும் ஒரு விஷயமல்ல, அதன் பேச்சாளர்கள் சில சமயங்களில் அதை ஒன்றாக மாற்றுவதற்கு எதையும் செய்தாலும் - அதை ஒரு “அது” ஆக்குவது. மக்கள் தங்கள் மொழியைப் பற்றிய கருத்துக்கள் விஷயங்களாக இருக்கலாம், மேலும் இது ஒரு வரலாற்றைக் கொண்டிருக்கலாம்; அப்படியிருந்தும், மொழி எப்போதுமே அந்த யோசனைகளை மீறும், மேலும் சில அடிப்படை நிபந்தனைகள் கொடுக்கப்பட்டால், தொடர்ந்து வளர்ந்து கொண்டே இருக்கும், இதனால் அதன் இலக்கணத்தில் குறியிடப்பட்ட கரிம, நிச்சயமற்ற மற்றும் உயிரோட்டமான விதியை நிறைவேற்றும். தமிழ் போன்ற பழைய மொழிகள், பல நூற்றாண்டுகளாக ஆழ்ந்த பிரதிபலிப்புக்கு கொடுக்கப்பட்டவை, அவற்றின் சொந்த சுயசரிதைகளை பல ஊடகங்களில் எழுதுகின்றன, இருப்பினும் அவற்றை எவ்வாறு படிக்க வேண்டும் என்று நமக்குத் தெரியாது. சில நேரங்களில் அவர்கள் என்னைப் போன்ற ஒரு பேய் எழுத்தாளர், ஒரு வாழ்க்கை வரலாற்றாசிரியரின் உதவியைக் கேட்கிறார்கள்.

டேவிட் சுல்மான்

 

ஒரு மொழி ஒரு விஷயம் அல்லவா? இது அதன் யோசனைகளையும் பயன்பாடுகளையும் மீறுகிறதா? இது அதன் பேச்சாளர்களிடமிருந்து சுயாதீனமாக வளரக்கூடும், பாப் இசை நிகழ்ச்சிகளில் கலந்துகொள்ள இரவு உணவிற்குப் பின் பதுங்கக்கூடும்? மொழிகள் தங்கள் சுயசரிதைகளை எழுதுகின்றனவா? பள்ளத்தாக்கிலிருந்து பேய் எழுத்தாளர்களை வேலைக்கு அமர்த்துவதற்காக அவர்கள் தங்கள் முகவர்களை வளர்த்துக் கொள்கிறார்கள், ஒரு நல்ல முன் கட்டணம் மற்றும் சில வசதியான எச்சங்கள் ஆனால் கவர் கடன் இல்லையா? இந்த பேய் எழுத்தாளர்கள் சரியாக என்ன செய்கிறார்கள்? ஒரு பொருளின் வாழ்க்கை வரலாற்றை எழுத வேண்டுமா?

 

ஒரு மோசமான மனநிலையில் ஒரு அறிஞரை விட ஆபத்தான சில விஷயங்கள் உள்ளன, ஆனால் பொறுப்பற்ற மகிழ்ச்சியும் தொற்றுநோயாக இருக்கலாம். தெற்காசியாவில் சுமார் எண்பது மில்லியன் மக்கள் பேசும் ஒரு மொழியான தமிழின் கலாச்சார மற்றும் இலக்கிய வரலாறு மூலம் தனது வாசகர்களை அழைத்துச் செல்ல ஷுல்மான் விரும்புகிறார், பல நூற்றாண்டுகள் படைப்புகள், கவிதைகள், விமர்சனங்கள், விமர்சனப் பள்ளிகள் ஆகியவற்றின் மூலம் வேர்களை அடையும் மொழி. தனது திறமையான பார்வையாளர்களில் பெரும்பாலோர் தமிழ் பேசும் ஒரு எழுத்தை கூட கேள்விப்பட்டதில்லை என்பதையும், ஒரு காவல்துறை வரிசையில் இருந்து தந்தியலங்காரத்தை எடுக்க முடியவில்லை என்பதையும் ஷுல்மான் அறிவார், மேலும் 68 ஆம் பக்கத்தில், அவர் இறுதியாக வெளியே வந்து “நான் முயற்சி செய்கிறேன் என்னால் முடிந்தவரை விஷயங்களை எளிமையாக வைத்திருக்க, ”அவருடைய இதயம் சரியான இடத்தில் இருப்பதை நாம் உணர முடியும். எபிரேய பல்கலைக்கழகத்தின் 100 ஆண்டுகால வரலாற்றில் எந்தவொரு பேராசிரியரும் இதுவரை “நான் என்னால் முடிந்தவரை விஷயங்களை எளிமையாக வைக்க முயற்சிக்கிறேன்” என்று சொல்லவில்லை, பின்னர் வெற்றி பெற்றதால், அவருக்கு எதிராக ஷுல்மானின் தோல்வியை நாம் உண்மையில் தடுக்க முடியாது.

 

 

அவர் சுமார் 69 பக்கங்களுக்கு ஒரு விருப்பத்துடன் முயற்சிக்கிறார், ஆனால் வழக்கமான மொழியியல் சந்தேக நபர்கள் ஊர்ந்து செல்லத் தொடங்குகிறார்கள், விரைவில் நீங்கள் வோர்ஃபியன் தீர்மானித்தல் அல்லது டிக்ளோசியா மற்றும் பாலிக்ளோசியா ஆகியவற்றில் மோதாமல் திரும்ப முடியாது. புத்தகம் முழுவதும் ஒரு தொழில்நுட்ப முர்க் உள்ளது, இது பொது வாசகரை ஷுல்மானின் சக நிபுணர்களை மகிழ்விக்கும் அளவிற்கு குழப்பமடையச் செய்யும். அந்த வகையான தொழில்நுட்பங்கள் ஒரு மொழியின் சுயசரிதை பற்றிய எந்தவொரு ஆய்விற்கும் உட்பட்டவை, மேலும் ஷுல்மான் அவற்றில் மிகச் சிறந்தவற்றைக் கொண்டு டிஃப்தாங்ஸை உணர்த்தினாலும், அவர் தனது கதைகளை, நேரத்தை மீண்டும் மீண்டும் சேமிக்கிறார், ஒரு தீவிர உற்சாகத்துடன், நிபுணர் ஹடலுக்கு வெளியே அடைய முயற்சிக்கிறார். "நல்ல தமிழ் என்பது தெளிவு, ஒரு தீவிரமான மற்றும் ஒளிரும், அல்லது ஒளிஊடுருவக்கூடிய, ஒரு வடிவமாகும்" என்று அவர் எழுதுகிறார், "இது தெளிவானதை விட தெளிவானது. இது சுவையாகவும் இருக்கிறது. ”

தமிழில் உள்ள தமிழ் நிச்சயமாக தெளிவானதாகவும் சுவையாகவும் காணப்படுகிறது. ஷுல்மான் மொழி மற்றும் அதன் பல தலைசிறந்த படைப்புகளின் விலைமதிப்பற்ற வக்கீல் ஆவார், மேலும் அவரது பாடத்தின் சுருக்கமான தன்மையைக் கருத்தில் கொண்டு, அவரது வாசகர்களில் பெரும்பாலோர் கேள்விப்படாத ஒரு இலக்கியத்தைப் பற்றி ராப்சோடிங் செய்யும் போது அவர் எவ்வளவு வற்புறுத்துகிறார் என்பது உண்மையில் அற்புதம். இது போன்ற நீண்ட மொழியியல் ஆய்வுகளை மூடும் போக்கை அவர் முற்றிலுமாகத் தவிர்க்கிறார் - மொழிகள் தனிப்பட்ட விஷயங்கள் என்பதை அவர் எப்போதும் நினைவில் வைத்துக் கொள்கிறார், மக்களின் அனுபவங்களை வடிவமைக்கிறார்:

தமிழ் பக்தி கவிஞர்களை அதிகம் படிக்க விரும்புவோர் இப்போது சிறுகுறிப்பு மொழிபெயர்ப்புகளை எளிதாகக் காணலாம். ஒரு தமிழ் கோயிலுக்கு வருகை தரும் எவரும் ஒரு யாத்ரீகர் ஒரு கடவுள் அல்லது தெய்வத்தின் உருவத்தைப் பார்க்கும்போது அவர் அல்லது அவள் இந்த கவிதைகளை மெதுவாகப் பாடுவதைக் கேட்கலாம். நீங்கள் தெய்வத்தைப் பார்க்கும்போது, ​​பழக்கமான, விரும்பத்தகாத ஏக்கத்தை நீங்கள் உணரலாம், உங்கள் மூச்சைக் கிழித்து, “இயல்பான” வளர்சிதை மாற்ற செயல்முறைகளுக்கு இடையூறு விளைவிக்கும், உங்களை உணர்ச்சி மற்றும் சிந்தனையின் எல்லைக்கு அழைத்துச் செல்லும்; அதே நேரத்தில், நீங்கள் தடுப்பு, துண்டிக்கப்பட்டு, சுயமான கல் மேற்பரப்பில் இழந்துவிட்டதாக உணரலாம். இந்த இரண்டு மனநிலைகளும் ஒன்றிணைகின்றன.

எளிதில் கண்டுபிடிக்கப்பட்ட சிறுகுறிப்பு பக்தி மொழிபெயர்ப்பைப் பற்றி வெளிப்படையாகக் குறிப்பிடுவது மிகவும் அழகாக இருக்கிறது - ஏன், இன்று காலை ஒரு பூங்கா பெஞ்சில் எஞ்சியிருப்பதைக் கண்டேன். ஆனால் தமிழின் ஆச்சரியம் என்னவென்றால், இதுபோன்ற ஒரு மொழிபெயர்ப்பைக் கண்டுபிடித்து, இந்த பரந்த மற்றும் சிக்கலான மாதிரியைச் சென்று மாதிரியாகக் கொண்டு செல்ல உங்களை உண்மையில் தூண்டுகிறது, மேலும் நீங்கள் இப்போது முழுமையாக நம்புகிறீர்கள், அழகான இலக்கியம் மற்றும் அதன் வாழ்க்கை வரலாற்றுக்கு ஏற்ப வாழ முடியுமா என்று பாருங்கள். அதற்காக, அனைவரும் பேய் எழுத்தாளரை வாழ்த்துகிறார்கள்.

டீப் விஸ்பரிங்ஸின் பரம்பரை

என் கோவிந்தராஜன், தி ரிவியூ லிட்டரரி டிரஸ்ட், புது தில்லி, ஜனவரி 2017 மதிப்பாய்வு

ஃபோக்கோ, தி ஆர்டர் ஆஃப் திங்ஸில், பதினேழாம் மற்றும் பதினெட்டாம் நூற்றாண்டுகளில், மொழி வெளிப்படைத்தன்மையையும் அறிவின் களத்தில் அதன் முக்கிய செயல்பாட்டையும் இழந்துவிட்டது, மேலும் பிரதிநிதித்துவங்களின் உடனடி மற்றும் தன்னிச்சையான வெளிப்பாடாகும். பத்தொன்பதாம் நூற்றாண்டிலிருந்து மொழி அறிவின் பொருளாக மாறியது என்பதையும் அவர் கவனிக்கிறார். இது அதன் சொந்த குறிப்பிட்ட அடர்த்தி, ஒரு வரலாறு, ஒரு புறநிலை மற்றும் அதன் சொந்த சட்டங்களை வாங்கியது, இது வாழ்க்கையின் ஒவ்வொரு துறையிலும் இன்றும் ஆதிக்கம் செலுத்துகிறது. வில்லியம் ஜோன்ஸ், பிரான்சிஸ் வைட் எல்லிஸ் போன்ற ஓரியண்டலிஸ்டுகள் முதல் இன்றைய மொழியியலாளர்கள் வரை மொழிகளின் குடும்பங்கள் (இந்தோ ஐரோப்பிய மொழிகளின் குடும்பம், மொழிகளின் திராவிட குடும்பம் போன்றவை) ஏற்றுக்கொள்ளப்பட்டதிலிருந்து, மொழிகளில் அறிவார்ந்த ஆய்வுகள் எப்போதும் நம் கவனத்தை ஈர்த்துள்ளன. இந்தியாவில் மொழிகள் தெய்வீக வெளிப்பாடுகளாகவும், சிறப்பு சுவிசேஷங்கள் கடவுளர்களிடமிருந்து நேரடியாகவும் காணப்படுகின்றன. இந்தியர்கள் தங்கள் சொந்த மொழி இல்லாமல் தங்கள் அடையாளத்தை காண்பிப்பது சாத்தியமில்லை. அவர்கள் தங்கள் மொழியில் கூட தங்கள் சுயத்தை கண்டுபிடிக்கின்றனர். மாநில மறுசீரமைப்பு சட்டம் (1956) மற்றும் உள்நாட்டு உச்சரிப்புகளின்படி மாநிலங்களை மறுபெயரிடுவது குறிப்பிட வேண்டிய இரண்டு எடுத்துக்காட்டுகள். எந்தவொரு இந்திய மொழியிலும் எந்தவொரு ஆய்வும் ஆர்வமாக கவனிக்கப்படுகிறது; குறிப்பாக சமஸ்கிருதம் மற்றும் தமிழ் ஆய்வுகள் ஆர்வத்தைத் தூண்டுகின்றன. ஷெல்டன் பொல்லாக்ஸ் சமஸ்கிருதம் பற்றிய விவேகமான சொற்பொழிவு, மனிதர்களின் உலகில் கடவுளின் மொழி, தொடர்ந்து விவாதத்திற்கு ஒரு ஆதாரமாக இருந்து வருகிறது. இப்போது தமிழ் பற்றிய புதிய புத்தகம் வந்துவிட்டது. தமிழில் அறிஞரான டேவிட் சுல்மான் தமிழின் சுயசரிதை எழுதியுள்ளார். வெறுமனே தமிழ்: ஒரு சுயசரிதை என்று பெயரிடப்பட்டு ஹார்வர்ட் யுனிவர்சிட்டி பிரஸ் வெளியிட்டது, ஷுல்மன்ஸ் புத்தகம் நிச்சயமாக நமது தீவிர கவனத்தை ஈர்க்கிறது. தமிழின் சுயசரிதை எழுதுவது புதிதல்ல. இருபதாம் நூற்றாண்டின் தொடக்கத்தில் இருந்து பல அறிஞர்கள் தமிழ் வரலாற்றை முயற்சித்திருக்கிறார்கள். அத்தகைய இரண்டு முயற்சிகள் கவனிக்கப்படலாம். கே.எஸ்.ஹெக்டே சீனிவாச பிள்ளை 1922 இல் தமிழ் வரலரு எழுதினார், 1941 இல் ஆர்.ராகவா ஐயங்கார் அதே தலைப்பில் ஒரு படைப்பைத் தயாரித்தார். இரண்டுமே முக்கியம், ஏனென்றால் அவை பரந்த கண்ணோட்டத்தைக் கொண்டிருக்கின்றன, மேலும் மொழி சார்பு பெருமை குறைவாக உள்ளன. வரலாறு என பெயரிடப்பட்டிருந்தாலும், இரண்டு படைப்புகளும் தமிழ் மொழி மற்றும் இலக்கியத்தின் தோற்றம் / பிறப்பு, குழந்தை பருவம், வளர்ச்சி போன்ற வாழ்க்கை வரலாற்று அம்சங்களை மையமாகக் கொண்டுள்ளன. சீனிவாச பிள்ளை இலக்கியம் மற்றும் புவியியலில் ஓரளவிற்கு கவனம் செலுத்தியதுடன், மொழியின் தனித்துவத்தை நிலைநாட்ட முயன்றார், ஆனால் சார்பு இல்லாமல். ஆர். ராகவா ஐயங்கரின் படைப்புகள் ஒரு மொழி மற்றும் கலாச்சாரமாக தமிழ் மீது தீவிர அவதானிப்புகளைக் கொண்டுள்ளன. பல வர்ணனையாளர்கள் அந்தந்த வர்ணனைகளில் மேற்கோள் காட்டியபடி அகஸ்தியரின் சூத்திரங்களை அவர் கண்டறிந்து சேகரித்தார், மேலும் அவற்றை தனது புத்தகத்தில் ஒழுங்கான முறையில் தொகுத்தார். இந்த இரண்டு படைப்புகளும் வரலாற்றை உரையாற்ற முயற்சித்தன…



__________________


Guru

Status: Offline
Posts: 24788
Date:
Permalink  
 

இந்தோலஜிஸ்ட் ஷுல்மானின் ‘தமிழ்’ தமிழ் தேசியவாதத்தை அகற்றி அதன் மரபுகளை கேள்விக்குள்ளாக்குகிறது

குமுதன் மாதேரியாவின் விமர்சனம், ‘பாப்மேட்டர்ஸ்,’ டிசம்பர் 23, 2016

சப்ளைம் மற்றும் ரிவைட்டிங், தமிழ்: ஒரு பயோகிராஃபி, நல்ல மொழியியல் மற்றும் ஒருங்கிணைந்த வரலாற்றை மற்ற எசோடெரிசிசம் அல்லது ஜர்கோனிஸத்திற்கு மறுசீரமைக்காமல் எழுத முடியும் என்பதை நிரூபிக்கிறது.

பழங்காலத்திற்கு நம்மை மீண்டும் அழைத்துச் செல்லும் ஒரு இடைக்காலத்திற்கு, ஒன்றிணைந்த விருப்பங்களை மெருகூட்டலுடன் உயிர்ப்பிக்கிறது, அதன் மிக ஆழமான அதிர்வுகளே ஒரு மோசமான நிலைக்கு எதிரான தூண்டுதல்கள் ஆகும். சிறுபான்மை பழங்குடியினத்தின் சக்திகள் பன்மைத்துவ சமூகங்களுக்கு எதிராக முழுமையடையும் போது, ​​கலாச்சார ரீதியாக மாறும் கடந்த காலத்தை மறுபரிசீலனை செய்வது நமது சமகால குறைபாடுகளை முற்றிலும் நினைவூட்டுவதாகும். பின்னோக்கிப் பார்த்தால், மொழி பேரினவாதம் மற்றும் மொழியியல் போன்ற நவீன தேசியவாதத்தின் அம்சங்கள், மாறும் தொடர்புகள் மூலம் மொழிகளும் கலாச்சாரங்களும் வரலாற்று ரீதியாக உருவாகியுள்ள மாறும், திரவ மற்றும் கரிம வழிகளில் முரண்பாடாகத் தோன்றுகின்றன. இது அவரது முக்கிய நோக்கம் அல்ல என்றாலும், ஒரு புதிய புத்தகத்தில், ஜெர்சுவாலம் எபிரேய பல்கலைக்கழகத்தின் மனிதநேய ஆய்வுகள் பேராசிரியர் டேவிட் டீன் சுல்மான், தமிழ் தேசியவாதம் போன்ற மொழி பேரினவாத இயக்கங்கள் வரலாற்று யதார்த்தத்திலிருந்து பிரிக்கப்பட்ட அரசியல் முன்னறிவிப்புகள் என்பதைக் காட்டுகிறது.

இந்தோலஜிஸ்ட் ஷுல்மானின் தமிழ்: ஒரு வாழ்க்கை வரலாறு என்பது கலாச்சார வரலாறு மற்றும் தத்துவவியல் துறையில் ஒரு உயர்ந்த சாதனை ஆகும், இது பழங்காலத்தில் இருந்து நவீனத்துவம் வரை உலகின் பழமையான மொழிகளில் ஒன்றின் கட்டாய பரிணாமமாகும். (தொழில்துறைக்கு பிந்திய சமுதாயத்தில் தமிழின் நிலைமை பற்றிய தகவல்களும் உள்ளன). உணர்ச்சிவசப்பட்டு இன்னும் புறநிலையாக எழுதப்பட்ட இந்த புத்தகம் மொழியின் முழுமையான வருடாந்திரமானது, அது ஒரு முழுமையான ஆராய்ச்சி செய்யப்பட்ட பேனிகெரிக் ஆகும். இந்த விவரிப்பு இலக்கண, தொடரியல், ஒலிப்பு மற்றும் ஒலியியல் ஆகியவற்றின் அடிப்படையில் மொழியின் உருவமைப்புகளையும், தத்துவம், கவிதை, உரைநடை மற்றும் பாடல் போன்ற மொழியின் கலாச்சார வெளிப்பாடுகளையும் பின்னிப் பிணைக்கிறது. இது தமிழ் என்ற வார்த்தையின் சொற்பிறப்பியல் உணர்வுடன் ஒத்துப்போகிறது. ஒருமித்த கருத்து இல்லை என்றாலும், அது “சரியான [பேசும்] செயல்முறை” / மொழியை நிர்வகிக்கும் விதிகள் அல்லது வெளிப்பாட்டில் “இனிமை” ஆகியவற்றைக் குறிக்கலாம் என்று கூறப்படுகிறது.

தமிழ் என்ற சொல் திராவிட மொழிகளின் சமஸ்கிருத வார்த்தையின் வழித்தோன்றல் ஆகும். இந்த புத்தகத்தின் முக்கியத்துவத்தைப் பாராட்ட நீங்கள் தமிழாக இருக்க வேண்டியதில்லை. உண்மையில், இது பின்னணியைப் பொருட்படுத்தாமல், மொழியின் கலாச்சார வரலாற்றில் ஆர்வமுள்ள எவருக்கும் நோக்கம் கொண்டதாகத் தோன்றுகிறது. எந்தவொரு வாசகனும் சூழலால் அந்நியப்படுவதில்லை என்பதை உறுதிப்படுத்த ஷுல்மான் மிகுந்த வேதனையை எடுக்கிறார். எபிரேய பைபிள், ஹோமெரிக் கவிதை, மொஸார்ட்டின் இசை, கிரேக்கம், அரபு, பாரசீக மற்றும் துருக்கியில் இருந்தாலும், பிற கலாச்சாரங்களுக்கான நிலையான குறுக்கு குறிப்புகள் செய்யப்படுகின்றன, ஒப்பீட்டு மொழியியல் மூலம் மொழியின் வளர்ச்சியை வெளிச்சமாக்குகின்றன. தமிழ் உலகளாவிய மொழிகளின் வலையமைப்பில் அமைந்துள்ளது.

புத்தகத்தில் இரண்டு முக்கிய கருப்பொருள்கள் உள்ளன: ஒன்று மொழியின் கார்போரல் மற்றும் அசோமட்டஸ் அம்சங்களை வெளிப்படுத்துவது. சிந்தனை, உணர்வு மற்றும் விழிப்புணர்வு ஆகியவற்றின் உள் உலகில் குறைவாக இல்லாத பொருள்களின் வெளிப்புற களத்தில் - உள்ளுணர்வு மற்றும் அகநிலைக்கு புறம்பான "செயலாக்கத்தை வெளிப்படுத்த" அதன் ஆரம்பகால எழுத்தறிவு வடிவமைத்த ஒருவர். "தமிழ் இலக்கியம் அர்த்தமுள்ளதாக இருப்பதில் அக்கறை கொண்டுள்ளது இயற்பியல் துறையின் மெட்டாபிசிகல் பாராட்டுதலுடன் உள்ளது. மற்ற தீம், மிகவும் சர்ச்சைக்குரியது, சமஸ்கிருதத்திற்கும் தமிழுக்கும் இடையிலான சினெர்ஜியை வரலாறு முழுவதும் பரந்த பக்கங்களில் கண்டறிவது. சமஸ்கிருதத்திற்கும் தமிழுக்கும் இடையிலான சிக்கலான உறவைப் பற்றிய கலந்துரையாடல் "தமிழ் உலகில் மொழி மற்றும் கலாச்சாரம் குறித்த தற்போதைய விவாதங்களில் இன்னும் தெளிவாக உயிருடன் இருக்கிறது, ஆர்வம் நிறைந்துள்ளது."

ஷுல்மான் தனது அத்தியாயங்களுக்கு பெயரிட கர்நாடக இசை செதில்களைப் பயன்படுத்துகிறார், "புத்தகம் ஒரு கச்சேரியைப் போலவே கட்டப்பட்டுள்ளது" என்ற தனது சோனரஸின் நோக்கங்களை வெளிப்படையாகக் குறிப்பிடுகிறார். மொழி மற்றும் அதன் தோற்றம் பற்றிய அடிப்படை அறிவைக் கொண்டு திறக்க இந்த புத்தகம் கட்டமைக்கப்பட்டுள்ளது. மொழியியல் மற்றும் இலக்கியம் ஆகியவற்றைக் கையாளும் காலவரிசை அத்தியாயங்கள் மற்றும் ஒவ்வொரு காலகட்டத்திலும் மொழியிலும் அதன் கவிதைகளிலும் பொதிந்துள்ள தத்துவ அக்கறைகளும் அதற்கேற்ப பின்வருமாறு. கதை இரண்டாம் நூற்றாண்டு பி.சி. "வரலாற்றுக்கு முந்தையது வரலாற்றுக்கு மாறான தருணம்" - பிராமி எழுத்துக்களில் முதன்முதலில் அறியப்பட்ட தமிழ் கல்வெட்டுகள் எழுதப்பட்டபோது, ​​கி.பி இரண்டாம் முதல் எட்டு நூற்றாண்டு வரை நியமனம் செய்யப்பட்ட கிளாசிக்கல் தமிழ் சங்க இலக்கியங்களின் வளர்ச்சிக்கு, வளர்ந்து வரும் இடைக்கால மற்றும் பிற்பகுதி இடைக்கால தமிழ் இலக்கியப் படைப்புகள், நவீன தமிழின் வளர்ச்சிக்கு, மற்றும் "தமிழ் மறுமலர்ச்சியின்" அறிவுசார் சமூகத்துடன் காலனித்துவ காலத்தை அடைகிறது.

புத்தகத்தில் உள்ள அனைத்து அத்தியாயங்களும் மிக உயர்ந்த தரம் வாய்ந்தவை என்றாலும், குறிப்பாக வரலாற்று வரலாறு, மானுடவியல், தத்துவவியல் மற்றும் பாடல் வரிகள் இடைக்கால தமிழ் பற்றிய சொற்பொழிவுகளில் ஒன்றோடொன்று நிற்கின்றன. தென்னிந்தியாவின் சோழ இராச்சியம் (சி. ஒன்பதாம் முதல் 13 ஆம் நூற்றாண்டின் நடுப்பகுதி வரை) பலரால் ‘தமிழ் நாகரிகத்தின்’ மன்னிப்புக் குறிப்பைக் குறிக்கிறது. அத்தியாயம் தமிழ் சாம்ராஜ்யம் என்று அழைக்கப்படும் சோழர் ஸ்தாபனத்தைச் சுற்றியுள்ள ஹாகியோகிராஃபி இரண்டையும் (புத்தகம் இந்த சொல் விவாதத்திற்குத் திறந்திருப்பதாக ஒப்புக்கொள்கிறது) அத்துடன் ஆசியாவில் ஒரு “பிராந்திய மொழியாக” தமிழின் தோற்றத்தின் பொருள் யதார்த்தத்தையும் கையாள்கிறது. தென்கிழக்கு ஆசியா மற்றும் சீனா வரை தென்னிந்தியா மற்றும் இலங்கையிலிருந்து கிடைத்த பதிவுகளில் இந்த மொழி குறிப்பிடப்பட்டுள்ளது. உலகெங்கிலும் உள்ள ஆதாரங்களுடன் உறுதிப்படுத்துவதன் மூலம், ஷுல்மான் வர்த்தக பொருட்கள், இராஜதந்திர பரிமாற்றங்கள் மற்றும் நினைவுச்சின்னங்களைப் பயன்படுத்துகிறார், முதல் மில்லினியத்தில் "தமிழ் ஒரு சர்வதேச மொழியாக மாறிவிட்டது" என்பதை நிரூபிக்க ஆரம்ப உலகப் பொருளாதாரத்தில் பயன்படுத்தப்படுகிறது. பதினொன்றாம் நூற்றாண்டில் முக்கியத்துவம் பெறத் தொடங்கும் ஒரு புதிய தமிழ் புலம்பெயர் சமூகத்தின் வளர்ச்சியையும் அத்தியாயம் குறிப்பிடுகிறது.

தொடர்ச்சியான கருப்பொருளை அடிக்கோடிட்டுக் காட்டும் ஷுல்மான், மாநில நீதிமன்றங்களில் ஒரு "சமஸ்கிருத-தமிழ் கூட்டுவாழ்வு" பற்றி பேசுகிறார், சோழ மன்னர்கள் தமிழை தங்கள் மாநிலத்தின் உத்தியோகபூர்வ மொழியாகப் பயன்படுத்தினாலும், அவர்கள் சமஸ்கிருதத்தை இணைப்பதில் மகிழ்ச்சியடைவதாகவும் தெரிவிக்கின்றனர். அவர்களுக்கு முன்னால் உள்ள பெரிய பல்லவ மற்றும் பாண்டிய ராஜ்யங்களைப் போல. தென்னிந்தியாவில் வளர்ந்து வரும் தமிழ் இலக்கிய கலாச்சாரத்திற்கு பொறுப்பான "நீதிமன்ற சூழலை உருவாக்கிய" அற்புதமான ஆதரவை சோழர்கள் வழங்கினர். கல்வியறிவு பெற்றவர்களில் முக்கியமானவர் 12 ஆம் நூற்றாண்டின் கோயில் பார்ட் கம்பன், ஷுல்மான் "அனைத்து தமிழ் எழுத்தாளர்களிலும் மிகவும் திறமையானவர்" என்று புகழ்கிறார். மொழியில் மிகச் சிறந்த இலக்கிய அமைப்புகளில் ஒன்றாக சிங்கம் பெற்ற கம்பனின் தமிழ் ராமாயணம் சோழ இராச்சியத்தின் கலாச்சார சாதனைகளின் மன்னிப்புக் குறிப்பைக் குறிக்கிறது .

அதே அத்தியாயத்தில், ‘உண்மை’ என்ற தமிழ் கருத்து மற்றும் தமிழ் இலக்கியப் படைப்புகளில் அதன் அர்த்தங்கள் குறித்து ஒரு தெளிவான விஷயம் எழுப்பப்படுகிறது. சத்தியத்தின் கருத்தும் வரையறையும் “எப்போதும் கலாச்சார ரீதியாக நிர்ணயிக்கப்படுகின்றன” என்பதை நாம் நினைவுபடுத்துகிறோம். தமிழில், சத்தியத்தின் கருத்து உச்சரிப்பு மற்றும் ஒலியியல் விளைவுகளுடன் தொடர்புடையது. பேசும் சொல் உச்சரிப்பின் ஒருமைப்பாட்டைப் பேணுவதற்காக சொல்லப்பட்டவற்றிற்கான அர்ப்பணிப்புடன் இருக்க வேண்டும், இது ஒருமுறை வெளிப்படுத்தப்பட்டால் அது எப்போதும் உலகில் அதன் வாழ்க்கையை வாழ வைக்கும். தமிழில், “உண்மை ஒலியுடன் இணைக்கப்பட்டுள்ளது” மற்றும் சொற்களை வெளிப்படுத்தும் நபரின் இருப்பு. ஒரு உரையைத் தொடராமல் இருப்பது பேச்சாளரின் "உயிரோட்டத்தை" கேள்விக்கு உட்படுத்துகிறது-அவற்றின் உள்துறை மற்றும் மூச்சு. மற்றொரு பரிமாணம் என்னவென்றால், சத்தியம் "உறுதியற்றது" என்றும் காணப்படுகிறது. வெளிப்படுத்தப்பட்டதை நிறைவேற்றாதது ஒரு பெரிய அவமானமாகவும், ஒரு நபரின் புகழ் மீது ஒரு கறையாகவும், வீர நற்பண்புகளுக்கு முரணாகவும் கருதப்பட்டது. இந்த ஆண்டின் சர்வதேச வார்த்தையாக “உண்மைக்குப் பிந்தையது” தேர்ந்தெடுக்கப்பட்ட ஒரு நேரத்தில் புத்தகத்தைப் படித்தல், இடைக்கால தமிழில் சத்தியத்தின் ட்ரோப்பின் வெளிப்பாடு மனிதகுலத்தின் பின்னடைவின் ஒரு சோகமான நினைவூட்டலாகும். வரலாற்றில் நீண்ட காலமாக, உண்மையை பேசுவது வாழ்க்கையின் சாராம்சம் என்று நம்புவதற்கு நமக்கு போதுமான காரணம் இருக்கிறது; இனி அது தோன்றாது. உண்மையான பேச்சு அல்லது சத்தியத்தின் மெட்டாபிசிகல் விளைவுகள் சோழர் கால தமிழ் இலக்கியப் படைப்புகளின் முக்கிய கருப்பொருளாக இருந்தன.

சமஸ்கிருதம் மற்றும் தமிழின் "ஆழமான இடைக்கணிப்பு" எவ்வாறு வெளிப்படையான விரோதத்திற்கு மாறியது என்பது புத்தகம் பதிலளிக்கும் ஒரு கேள்வி. திராவிட அல்லது தமிழ் தேசியவாதம் என்பது தென்னிந்தியாவில் ஒரு சித்தாந்தமாகும், இது தமிழ் மற்றும் தமிழர்களை சமஸ்கிருதம் மற்றும் இந்தி போன்ற மொழிகளில் ஆதிக்கம் செலுத்துவதைத் தடுக்க சுய பாணி மொழி தூய்மைவாதிகளால் உருவாக்கப்பட்டது. தமிழின் மொழியியல் பரிணாம வளர்ச்சியின் கட்டமைப்பு அம்சமாக இருந்த “சமஸ்கிருத-தமிழ் மற்றும் தமிழ்-சமஸ்கிருதத்தின் சிக்கலான டைனமிக்” தென்னிந்தியாவில் பிராமண எதிர்ப்பு இயக்கத்தின் இணைப்பாக சிதைந்தது. சாதி வரிசைமுறையின் உச்சியில் பிராமணர்கள் தங்கள் நிலைப்பாட்டிற்காகவும், பிரிட்டிஷ் ராஜ் எந்திரங்களில் சலுகை பெற்ற பங்கிற்காகவும் இழிவுபடுத்தப்பட்டதால், அவர்கள் “அன்னிய, சமஸ்கிருத கலாச்சாரத்தைத் தாங்கியவர்கள்” என்றும் கருதப்பட்டனர். பிராமணிய எதிர்ப்பு, திராவிட தேசியவாதம் , காலனித்துவ மற்றும் பிந்தைய காலனித்துவ இந்தியாவில் ஒரு சித்தாந்தமாக "நீண்டகால சமூக மற்றும் பொருளாதார அதிருப்தியுடன் மொழியியலின் திருமணம்" ஆகும்.

இந்த புத்தகம் தமிழ் தேசியவாதத்தின் முழு திட்டத்தையும் மருத்துவ ரீதியாக தகர்க்கிறது மற்றும் அதன் பாரம்பரியத்தை கேள்விக்குள்ளாக்குகிறது. 19 ஆம் நூற்றாண்டில் சங்கம் கால படைப்புகளின் மறு கண்டுபிடிப்பு ஒரு தூண்டுதலாக இருந்த போதிலும், பிரிட்டிஷ் இந்தியாவில் ஓரியண்டலிஸ்ட் புலமைப்பரிசிலிலிருந்து "கருத்தியல் உள்ளீடு" தமிழ் தேசியவாதத்தின் மொழியியல் பேரினவாதத்தை படிமப்படுத்துவதற்கு எவ்வாறு அடிப்படையானது என்பதைக் காட்டுகிறது. காலனித்துவ அதிகாரத்துவம், ஏகாதிபத்திய ‘பிளவு மற்றும் ஆட்சி’ உத்திகளுக்கு இணங்க, பிராமணரை பிராமணரல்லாதவர்களுக்கு எதிராக அமைத்து, வடக்கு மற்றும் தெற்கை முரண்பாடாக வைத்திருப்பது போலவே சமஸ்கிருதத்திற்கும் தமிழுக்கும் இடையிலான செயற்கை இடைவெளியை தீவிரமாக ஊக்குவித்தது. காலனித்துவ அதிகாரத்துவத்தில் மொழி வல்லுநர்கள் இருந்தபோதிலும், ஓரியண்டல் ஸ்காலர்ஷிப் ஒரு காதல்மயமாக்கப்படாத பழமையான தமிழின் கதைகளை உருவாக்கியது, இது சமஸ்கிருதத்தை ஒரு வெளிநாட்டு நிறுவனம் என்று சித்தரித்தது. ஓரியண்டலைசிங் திட்டம் சமஸ்கிருத-தமிழ் கூட்டுவாழ்வைத் தூண்டுவதன் மூலம் கிளாசிக்கல் தமிழ் நூல்களை தவறாக சித்தரித்தது. தேசியவாதத்தைப் போலவே மொழியியலும் “கொண்டாட உத்தேசித்துள்ள பொருளைத் தட்டையானது” என்று நமக்கு நினைவூட்டப்படுகிறது.

கம்பீரமான மற்றும் சுறுசுறுப்பான, தமிழ்: ஒரு வாழ்க்கை வரலாறு, நல்ல மொழியியல் மற்றும் அறிவார்ந்த வரலாற்றை எஸோதெரிசிசம் அல்லது வாசகவாதத்தை நாடாமல் எழுத முடியும் என்பதை நிரூபிக்கிறது. மேலும், கலாச்சார வெளிப்பாட்டுடன் ஒத்துப்போகின்ற மொழி விஞ்ஞானத்தின் தோற்றத்தை வெளிப்படுத்த கலாச்சார வரலாற்றால் இணைக்கப்படும்போது இரு நீரோடைகளையும் வளமாக்குகிறது. சாதாரண வாசகர்கள் தத்துவவியலை சுவாரஸ்யமாகக் கண்டுபிடிப்பார்கள், ஏனென்றால் பொருள்களைச் சுருக்கமாகவும் தெளிவுபடுத்தவும் பெரும்பாலான ஸ்பேட்வொர்க் அவர்களுக்கு செய்யப்பட்டுள்ளது. தற்போது, ​​இன்சுலாரிட்டி மற்றும் மாகாணவாதம் ஒப்பீட்டளவில் சமீபத்திய முன்னேற்றங்கள் என்றும் வரலாறு முழுவதும் அனைத்து மொழிகளும் மற்றவர்களுடன் தொடர்புகொண்டு வளர்ந்தன என்றும் புத்தகம் எச்சரிக்கிறது. கலாச்சார சாதனைகளின் உயரங்கள் தனிமை மற்றும் பின்வாங்கல் அல்ல, சினெர்ஜி மற்றும் கூட்டுவாழ்வு ஆகியவற்றிலிருந்து வந்தவை. இந்த புத்தகம் மிகவும் மோசமான தமிழ் மொழி பேரினவாதிகளைக் கூடத் தீர்க்காது, இது ஷுல்மானின் நுணுக்கமான ஆராய்ச்சி மற்றும் நம்பத்தகுந்த வாதங்களுக்கு ஒரு சான்றாகும்.



__________________


Guru

Status: Offline
Posts: 24788
Date:
Permalink  
 

Tamil: A Biography by David Dean Shulman | Book review

The Israeli Indologist is considered one of the world's foremost authorities on Indian languages, which makes 'Tamil: A Biography' a complex and delightful read.

0
1100
 

It was quite by accident that I stumbled upon a prodigious and erudite scholar of India – especially southern India, during one of my recent trips to India. The book, in bright orange, titled Tamil: A Biography beckoned me from the bookshop display shelves, and as I began thumbing through it, I was drawn irrevocably into it and found myself searching for, and devouring books by David Dean Shulman, the scintillating Iowa-born academic who had made Jerusalem his home, and on the way had learnt and mastered several Indian languages and their literature.

Tamil.Indian Link

Shulman has written a series of deeply scholarly and engaging books on southern India. However, his magnum opus is arguably Tamil: A Biography (Harvard 2016), a detailed account of one of the few ancient languages that has survived more than two millennia in more or less its original form among its 80 million speakers scattered around the world. Shulman even traces some words in the Hebrew Bible that have Tamil origins!

Some broad and distinct time periods emerge from Shulman’s history of Tamil. The first, historically pivotal period is the one of consolidation of Tamil’s very unique mode of speaking, writing, singing and thinking, beginning with the earliest extant work Irayanar Akapporul right up to the Sangam period marked by such great works as Silapadikaram. The early chapters are filled with delightful verses and prose translated from several ancient texts by the author, and numerous renditions of the lives and words of sages, poets, scholars and even Gods who elevated Tamil to its exalted status.

Shulman even traces some words in the Hebrew Bible that have Tamil origins!

The second ‘blossoming’ occurred at the time of devotional outpourings of Vaishnava Alwars and Saiva Nayanmars, which in his view is the ‘single most powerful contribution of Tamil to pan-Indian civilization” – and their influence as a shaping force within Hinduism. After throwing light on the Vaishnava saint Nammalwar, the author of the ‘Tamil Veda’, Tantric Bhakti saint-poets, and the role of Saiva Siddhanta mutts in the Kaveri delta, he emphasises their role in de-linking the language from Brahmanical moulds – and in unleashing popular devotion in the vernacular in the whole of India. Saint-poets Andal and Karaikkal Ammaiar shine as almost early feminists!

The book then describes three centuries of Chola-era globalisation and the spread of Tamil beyond southern India to south-east Asia and China as the language used by merchants and monks (one can find evidence in the large number of Tamil words in Malay and Bahasa). Kamban’s Ramavataram, seminal Jain and Buddhist works such as Seevaga Chintamani and Kundalakesi – give us a glimpse of the syncretic culture of the times and the contribution of these religions to Tamil.

Shulman demonstrates – convincingly, and contrary to popular misconceptions – that the post Chola period, between the 13th and the 16th centuries, was one of ‘continuous creative experimentation’ citing the works of Kalamega Pulavar, and the emergence of a synthetic register, Manipravalam in southern Indian languages, a complex synthesis of Tamil, Telugu, Malayalam and Sanskrit. Through his examination of such works as the Kovil Ozhugu or Temple Register of the Srirangam temple, and record keepers and local historians such as the karnams, he demonstrates that contrary to colonial and popular misconceptions, there existed a rich corpus of written material and record of history in southern India.

Shulman demonstrates – convincingly, and contrary to popular misconceptions – that the post Chola period, between the 13th and the 16th centuries, was one of ‘continuous creative experimentation’.

Shulman falters when he tries to grapple with the emergence of Tamil modernity, although he pays rich tribute to U.V. Swaminatha Iyer, who along with other scholars rediscovered lost texts in the 19th century, and made it possible for us to access those ancient treasures today. He omits several renowned modern Tamil authors and poets. That aside, it is impossible not to be impressed by his scholarship and research overall.

What Shulman demonstrates clearly is that the classical languages of southern India have been intimately interwoven for centuries. A pure, autonomous Tamil never existed, he argues, and warns against using such notions for political ends. The reality is that both Sanskrit and Tamil have jostled with, and borrowed from each other over the ages: one need only cite the examples of Sage Agastya who is said to have brought Tamil from the Himalayas; the great poet Dandin who is said to have bridged the language gap between Sanskrit and southern Indian languages in the Sangam era; the 17th century Tamil Saiva saint Kumaraguruparar, who went to Kashi to re-invigorate Saivism there, and became a Sanskrit scholar in the process.

What Shulman demonstrates clearly is that the classical languages of southern India have been intimately interwoven for centuries. A pure, autonomous Tamil never existed, he argues, and warns against using such notions for political ends.

One feels that this book needs to be read by all Indians, not just Tamils, for there is a lesson in this for politicians from northern India as well – when they read books such as this, they will hopefully, develop an understanding of the Tamil language and history, and an empathy for the sentiments of a people who have preserved and nurtured with love, their mother tongue through more than two millennia, and why they are passionate about it.

However, I fear it is not a book that is easily accessible. It employs complex language and academic concepts that may put off most readers – so my fear is that, sadly, not many will read it. Hopefully, David Dean Shulman can bring out a simplified and condensed version of this book for lay readers worldwide.



__________________


Guru

Status: Offline
Posts: 24788
Date:
Permalink  
 

தமிழ்: டேவிட் டீன் சுல்மனின் வாழ்க்கை வரலாறு | புத்தக விமர்சனம்  எழுதியவர் சித்ரா சுதர்சன்

இஸ்ரேலிய இந்தோலஜிஸ்ட் இந்திய மொழிகளில் உலகின் முன்னணி அதிகாரிகளில் ஒருவராகக் கருதப்படுகிறார், இது 'தமிழ்: ஒரு சுயசரிதை' ஒரு சிக்கலான மற்றும் மகிழ்ச்சியான வாசிப்பாக அமைகிறது.

தற்செயலாக இந்தியாவின் ஒரு சிறந்த மற்றும் புத்திசாலித்தனமான அறிஞரை - குறிப்பாக தென்னிந்தியாவை நான் தடுமாறினேன். புத்தகம், பிரகாசமான ஆரஞ்சு நிறத்தில், தமிழ்: ஒரு சுயசரிதை புத்தகக் கடை அலமாரிகளில் இருந்து என்னை அழைத்தது, நான் அதைக் கையாளத் தொடங்கியதும், நான் அதை மாற்றமுடியாமல் இழுத்துச் சென்றேன், என்னைத் தேடுவதைக் கண்டேன், மற்றும் டேவிட் டீன் ஷுல்மனின் புத்தகங்களை விழுங்கிக்கொண்டேன். அயோவாவில் பிறந்த கல்வியாளர், ஜெருசலேமை தனது வீடாக மாற்றிக்கொண்டார், வழியில் பல இந்திய மொழிகளையும் அவற்றின் இலக்கியங்களையும் கற்றுக் கொண்டார்.

தமிழ்.இந்தியன் இணைப்பு

ஷுல்மான் தென்னிந்தியா குறித்து ஆழ்ந்த அறிவார்ந்த மற்றும் ஈடுபாட்டுடன் கூடிய புத்தகங்களை எழுதியுள்ளார். இருப்பினும், அவரது மகத்தான பணி தமிழ்: ஒரு சுயசரிதை (ஹார்வர்ட் 2016), உலகெங்கும் சிதறிக்கிடக்கும் 80 மில்லியன் பேச்சாளர்களிடையே இரண்டு மில்லியன்களுக்கும் மேலாக அதன் அசல் வடிவத்தில் அதிகமாகவோ அல்லது குறைவாகவோ தப்பிப்பிழைத்த சில பண்டைய மொழிகளில் ஒன்றின் விரிவான கணக்கு. எபிரேய பைபிளில் தமிழ் தோற்றம் கொண்ட சில சொற்களைக் கூட சுல்மான் கண்டுபிடித்துள்ளார்! 

ஷுல்மானின் தமிழ் வரலாற்றிலிருந்து சில பரந்த மற்றும் தனித்துவமான காலங்கள் வெளிப்படுகின்றன. முதல், வரலாற்று முக்கியத்துவம் வாய்ந்த காலம், தமிழின் மிகவும் தனித்துவமான பேச்சு, எழுதுதல், பாடுதல் மற்றும் சிந்தனை முறையை ஒருங்கிணைப்பதில் ஒன்றாகும், இது ஆரம்பகால படைப்புகளான இரயனார் அகப்போருல் தொடங்கி சங்க காலம் வரை சிலபாடிகாரம் போன்ற சிறந்த படைப்புகளால் குறிக்கப்பட்டுள்ளது. ஆரம்ப அத்தியாயங்கள் ஆசிரியரின் பல பண்டைய நூல்களிலிருந்து மொழிபெயர்க்கப்பட்ட மகிழ்ச்சிகரமான வசனங்கள் மற்றும் உரைநடை, மற்றும் முனிவர்கள், கவிஞர்கள், அறிஞர்கள் மற்றும் தமிழை அதன் உயர்ந்த நிலைக்கு உயர்த்திய கடவுள்களின் வாழ்க்கை மற்றும் சொற்களின் ஏராளமான விளக்கங்கள்.

எபிரேய பைபிளில் தமிழ் தோற்றம் கொண்ட சில சொற்களைக் கூட சுல்மான் கண்டுபிடித்துள்ளார்!

இரண்டாவது ‘மலரும்’ வைணவ ஆல்வார் மற்றும் சைவ நயன்மார் ஆகியோரின் பக்தி வெளிப்பாட்டின் போது நிகழ்ந்தது, இது அவரது பார்வையில் ‘பான்-இந்திய நாகரிகத்திற்கு தமிழின் மிக சக்திவாய்ந்த ஒற்றை பங்களிப்பு’ - மற்றும் இந்து மதத்திற்குள் ஒரு வடிவமைக்கும் சக்தியாக அவர்களின் செல்வாக்கு. 'தமிழ் வேதத்தின்' ஆசிரியர், தாந்த்ரீக பக்தி துறவி-கவிஞர்கள் மற்றும் காவேரி டெல்டாவில் சைவ சித்தாந்த மடங்களின் பங்கு ஆகியவற்றை வைணவ துறவி நம்மால்வார் மீது வெளிச்சம் போட்டபின், பிராமணிய அச்சுகளிலிருந்து மொழியை இணைப்பதில் அவர்களின் பங்கை வலியுறுத்துகிறார் - மற்றும் முழு இந்தியாவிலும் வடமொழி மக்கள் பக்தியை கட்டவிழ்த்து விடுவதில். புனித கவிஞர்கள் ஆண்டல் மற்றும் காரைக்கல் அம்மாயார் கிட்டத்தட்ட ஆரம்பகால பெண்ணியவாதிகளாக பிரகாசிக்கிறார்கள்!

மூன்று நூற்றாண்டு சோழர் கால பூகோளமயமாக்கல் மற்றும் தென்னிந்தியாவுக்கு அப்பால் தென்கிழக்கு ஆசியா மற்றும் சீனாவிற்கு தமிழ் பரவுவதை வணிகர்கள் மற்றும் துறவிகள் பயன்படுத்தும் மொழியாக இந்த புத்தகம் விவரிக்கிறது (மலாய் மற்றும் பஹாசாவில் ஏராளமான தமிழ் சொற்களில் ஒருவர் ஆதாரங்களைக் காணலாம் ). கம்பனின் ராமாவதாரம், சீமய ஜெயின் மற்றும் ப works த்த படைப்புகளான சீவாகா சிந்தமணி மற்றும் குண்டலகேசி - அந்தக் காலத்தின் ஒத்திசைவான கலாச்சாரம் மற்றும் இந்த மதங்கள் தமிழுக்கு அளித்த பங்களிப்பு பற்றிய ஒரு பார்வையை நமக்குத் தருகின்றன.

13 மற்றும் 16 ஆம் நூற்றாண்டுகளுக்கு இடையிலான சோழருக்குப் பிந்தைய காலம், கலமேகா புலவரின் படைப்புகளை மேற்கோள் காட்டி 'தொடர்ச்சியான ஆக்கபூர்வமான பரிசோதனைகளில்' ஒன்றாகும் என்றும், செயற்கை பதிவேடு வெளிவந்ததாகவும், மணிப்பிரவலம் தென்னிந்திய மொழிகள், தமிழ், தெலுங்கு, மலையாளம் மற்றும் சமஸ்கிருதங்களின் சிக்கலான தொகுப்பு. ஸ்ரீரங்கம் கோயிலின் கோவில் ஓஷுகு அல்லது கோயில் பதிவு, மற்றும் கர்ணம் போன்ற பதிவு வைத்திருப்பவர்கள் மற்றும் உள்ளூர் வரலாற்றாசிரியர்கள் போன்றவற்றை அவர் ஆராய்ந்ததன் மூலம், காலனித்துவ மற்றும் பிரபலமான தவறான கருத்துக்களுக்கு மாறாக, எழுதப்பட்ட பொருள் மற்றும் பதிவின் பணக்கார கார்பஸ் இருப்பதை அவர் நிரூபிக்கிறார். தென்னிந்தியாவில் வரலாறு.

13 மற்றும் 16 ஆம் நூற்றாண்டுகளுக்கு இடையிலான சோழருக்கு பிந்தைய காலம், ‘தொடர்ச்சியான ஆக்கபூர்வமான பரிசோதனைகளில்’ ஒன்றாகும் என்பதை ஷுல்மான் நிரூபிக்கிறார் - நம்பத்தகுந்த மற்றும் பிரபலமான தவறான கருத்துக்களுக்கு மாறாக.

யு.வி.க்கு மிகுந்த அஞ்சலி செலுத்தினாலும், தமிழ் நவீனத்துவத்தின் தோற்றத்துடன் பிடிக்க முயன்றபோது ஷுல்மான் தடுமாறினார். 19 ஆம் நூற்றாண்டில் இழந்த நூல்களை மற்ற அறிஞர்களுடன் சேர்ந்து கண்டுபிடித்த சுவாமிநாத ஐயர், இன்று அந்த பழங்கால பொக்கிஷங்களை அணுகுவதை சாத்தியமாக்கியது. அவர் பல புகழ்பெற்ற நவீன தமிழ் எழுத்தாளர்களையும் கவிஞர்களையும் தவிர்க்கிறார். இது ஒருபுறம் இருக்க, ஒட்டுமொத்தமாக அவரது புலமைப்பரிசில் மற்றும் ஆராய்ச்சியால் ஈர்க்கப்படுவது சாத்தியமில்லை.

ஷுல்மான் தெளிவாக நிரூபிப்பது என்னவென்றால், தென்னிந்தியாவின் கிளாசிக்கல் மொழிகள் பல நூற்றாண்டுகளாக நெருக்கமாக பின்னிப்பிணைந்துள்ளன. ஒரு தூய்மையான, தன்னாட்சி பெற்ற தமிழ் ஒருபோதும் இருந்ததில்லை, அவர் வாதிடுகிறார், அத்தகைய கருத்துக்களை அரசியல் நோக்கங்களுக்காகப் பயன்படுத்துவதை எதிர்த்து எச்சரிக்கிறார். உண்மை என்னவென்றால், சமஸ்கிருதம் மற்றும் தமிழ் ஆகிய இரண்டும் ஒருவருக்கொருவர் காலங்காலமாக கடன் வாங்கியுள்ளன, கடன் வாங்கியுள்ளன: இமயமலையில் இருந்து தமிழைக் கொண்டுவந்ததாகக் கூறப்படும் அகஸ்திய முனிவரின் உதாரணங்களை மட்டுமே மேற்கோள் காட்ட வேண்டும்; சங்கம் காலத்தில் சமஸ்கிருதத்திற்கும் தென்னிந்திய மொழிகளுக்கும் இடையிலான மொழி இடைவெளியைக் குறைத்ததாகக் கூறப்படும் சிறந்த கவிஞர் டான்டின்; 17 ஆம் நூற்றாண்டின் தமிழ் சைவ துறவி குமாரகுருபாரர், அங்கு சைவ மதத்தை மீண்டும் ஊக்குவிப்பதற்காக காஷிக்குச் சென்று, இந்த செயல்பாட்டில் சமஸ்கிருத அறிஞரானார்.

ஷுல்மான் தெளிவாக நிரூபிப்பது என்னவென்றால், தென்னிந்தியாவின் கிளாசிக்கல் மொழிகள் பல நூற்றாண்டுகளாக நெருக்கமாக பின்னிப்பிணைந்துள்ளன. ஒரு தூய்மையான, தன்னாட்சி பெற்ற தமிழ் ஒருபோதும் இருந்ததில்லை, அவர் வாதிடுகிறார், அத்தகைய கருத்துக்களை அரசியல் நோக்கங்களுக்காகப் பயன்படுத்துவதை எதிர்த்து எச்சரிக்கிறார்.

இந்த புத்தகத்தை தமிழர்கள் மட்டுமின்றி அனைத்து இந்தியர்களும் படிக்க வேண்டும் என்று ஒருவர் கருதுகிறார், ஏனென்றால் வட இந்தியாவைச் சேர்ந்த அரசியல்வாதிகளுக்கும் இது ஒரு பாடம் உள்ளது - இது போன்ற புத்தகங்களைப் படிக்கும்போது, ​​அவர்கள் தமிழ் பற்றிய புரிதலை வளர்த்துக் கொள்வார்கள் மொழி மற்றும் வரலாறு, மற்றும் அன்பால் பாதுகாக்கப்பட்டு வளர்க்கப்பட்ட ஒரு மக்களின் உணர்வுகளுக்கு ஒரு பச்சாத்தாபம், இரண்டு ஆயிரம் ஆண்டுகளுக்கு மேலாக அவர்களின் தாய்மொழி, மற்றும் அவர்கள் ஏன் அதைப் பற்றி ஆர்வமாக உள்ளனர்.

இருப்பினும், இது எளிதில் அணுகக்கூடிய புத்தகம் அல்ல என்று நான் அஞ்சுகிறேன். இது சிக்கலான மொழி மற்றும் கல்விக் கருத்துக்களைப் பயன்படுத்துகிறது, அவை பெரும்பாலான வாசகர்களைத் தள்ளிப் போடக்கூடும் - எனவே என் பயம் என்னவென்றால், துரதிர்ஷ்டவசமாக, பலர் அதைப் படிக்க மாட்டார்கள். டேவிட் டீன் சுல்மான் இந்த புத்தகத்தின் எளிமைப்படுத்தப்பட்ட மற்றும் சுருக்கப்பட்ட பதிப்பை உலகெங்கிலும் உள்ள வாசகர்களுக்காக கொண்டு வர முடியும் என்று நம்புகிறோம்.



__________________


Guru

Status: Offline
Posts: 24788
Date:
Permalink  
 

இந்தியாவில் மதம் மாறியவர்கள் ஜாதிய ஓடுக்கு முறைகளில் இருந்து மீள்வதற்காக மதம் மாறினார்கள் என்பது முழுமையாக ஏற்கத்தக்கதே இல்லை.காரணம் அது பரந்துபட்டு விவாதிக்க வேண்டிய விஷயம்.இங்கு மதம் வாள்முனையில் பரப்பப்பட்டது,வணிக வழியில் பரப்பப்பட்டது,மொகலாய/ஆங்கிலேய அரசாங்க தொடர்பில் மாற்றப்பட்டது.

இங்கு வந்த எல்லா பாதிரிகளும் ஆரம்பத்தில் தங்களை அய்யர் என்றும் பைபிள் ஐந்தாவது வேதம் என்று அவர்கள் சொன்னது யாரை கவர்ந்திழுக்க என்று நாம் சொல்ல வேண்டியதில்லை.திருவாசகம் சைவ சித்தாந்தம் போன்றவற்றை அவர்கள் தூக்கிப்பிடிக்க காரணமும் யாரும் சொல்லித் தெரிய வேண்டியதில்லை.

பிராமணர்கள்,வெள்ளாளர்கள்,உடையார்கள்,நாடார்கள்,செட்டியார்கள் முஸ்லீம்களாகவும்,கிருஸ்துவர்களாகவும் மாறியதன் நோக்கம் எந்த ஒடுக்குமுறையில் இருந்து விடுதலை அடைய?

அம்பேத்கருக்கு பிறகு ஒரு அடையாள அரசியல் எழுந்தது.அவர் உயர்ஜாதிய மனோபாவத்திடம் கேள்வி கேட்க ஒரு அடையாள மாற்றத்தை ஏற்படுத்தினார் பெளத்தமாக மாறி.அவர் ஆபிரஹாமிய மதங்கள் பக்கம் திரும்பாமல் இருந்ததற்கான காரணம் அது ஆகப்பெரிய முட்டாள்தனம் என்பதை தீர்க்கமாக சிந்தித்ததாலே.

ஆனால் சுதந்திரத்திற்கு பிறகு தமிழகத்தில் திராவிட இயக்க இந்து மத வெறுப்பு பிரச்சாரத்துடன் கைகோர்த்த ஆபிரஹாமிய மத பிரச்சாரகரர்கள் நுணுக்கமான மதமாற்ற அரசியலை கையிலெடுத்தார்கள்.

அதில் மீனாட்சிபுர மதமாற்றம் நிச்சயம் ஜாதிய வன்மத்தால் நிகழ்ந்ததுதான் மாற்றுக்கருத்தில்லை ஆனால் அதற்கு அவர்கள் தஞ்சம் புகுந்த மதம் என்ன செய்தது என்பதை "கறுப்பாயி என்ற நூர்ஜஹான்" என்ற நாவல் வழியாக உரையாடுகிறார் அன்வர் பாலசிங்கம்.

புதிதாக மதம் மாறியவர்களோடு முன்பே மதம் மாறிய இஸ்லாமிய குடும்பங்கள் கலப்பதில்லை.எங்கும் திரும்பமுடியாமல் உளவியல் சிக்கலுக்கு ஆளாகி தற்கொலை செய்துகொள்ளும் குடும்பத்தை பற்றிய கதை இது.

"நான் மதம் மாறியதால் என் தாய், தந்தை, தங்கை என என்; குடும்பமே என்னைக் கைவிட்டு விட்டது. நீங்களாவது என்னோடு கை சேர்க்க வேண்டும். மாறிய உலகம் மிகக் கொடுரமானது. இருபுறமும் என்னைக் கைவிட்டுவிட்டனர். என்னுள் ஏற்பட்டுள்ள வலிகள், ரணங்கள் ஆற வேண்டும்" என்று அன்வர் பாலசிங்கம் தீர்க்கமாக சொல்கிறார்.

ஒரு சமூகம் தன் கடந்தகால பெருமைகளை மீள் உருவாக்கம் செய்து தவறுகளை கலைந்து பொருளாதார,கல்வியியல் வெற்றியை அடைவதே பரிபூரண சுதந்திரம் அது போதுமானது.மதமாற்றம் ஒரு போதும் மாற்றத்தை கொண்டு வராது.

#நினைவோடையில் #மதமாற்றம்



__________________


Guru

Status: Offline
Posts: 24788
Date:
Permalink  
 

 

Does David Shulman wrongly place his biography of Tamil in a framework of Sanskrit and Hinduism?

‘A Neo-Orientalist’s tour-de-force’: An academic reflects on David Shulman’s monumental book.

Does David Shulman wrongly place his biography of Tamil in a framework of Sanskrit and Hinduism?Anandrasane / Wikimedia Commons
Oct 05, 2019 · 07:30 am R Azhagarsan

About two years ago, an English academic and his student, both interested in Tamil literature, attended a talk at Kalakshetra, the art hub of Chennai, by an Israeli scholar who has written a biography of the Tamil language. Their impressions invoked for me the relationship between foreign scholars and their native counterparts.

They told me that the talk was attended by city elites, mostly brahmins, who conducted a Ganapati puja with a recital of Sanskrit slokas, and there were many Bharatnatyam performers, all of them students of the centre. Then the speaker, David Shulman, talked about how the south Indian universe as reflected in the vision of The Ramayana shows Tamil as another deva bhasha, they added.

Surprised by their remarks, I bought Shulman’s book and started reading. It was not smooth reading because it was not written for a Tamil reader – I was reminded of the neglect of native scholarship in Orientalist Studies on Tamil. These are my reflections on the misconceptions of the writer and the authority he has assumed.

A “substratum” of Sanskrit?

David Shulman’s book Tamil: A Biography is a significant work in the history of modern Orientalism. It seeks to challenge the Sanskrit-centric Indology prevalent among Western audiences and tries to secure a place for Tamil. Shulman states this very clearly in the opening chapter: “This book is not meant to teach the [non-native] reader how to speak Tamil; but I would like you, nonetheless, to have at least some sense of what it feels like to live inside this language and to use its particular expressive features to subtle effect.”

This shows his anticipation of fellow-Orientalists, who have no knowledge of the language and culture of the Tamils. He also makes use of this opportunity to acknowledge the Indologists who worked on Tamil over the past century. By invoking this tradition he poses a radical challenge to Sanskrit Indologists.

The book, which has seven chapters, is placed within the frame of a ragamalika, starting with an (invocatory) alapana, then moving in the direction of pallavi (rising musical voice) and anupallavi with three saranams, and ending with a (closing) ragamaliha. Beginning with an account of the classical status of Tamil through studies on epigraphy, archaeology and grammar, Shulman tries to identify the musical and spiritual vestiges of the Tamil language and culture. He traces this cultural history of Tamil to medieval ethical literature and later in bhakti literature, thus hoping to elevate Tamil as a musical language sharing the common tradition of Indian classical music.

This helps Shulman reflect the dominant view among Indologists that Tamil is a “substratum” of Sanskrit. And he extends this view to contemporary Tamil as well: “Modern Tamil is astonishingly rich in Sanskrit loan words. Indeed, there may well be more straight Sanskrit in Tamil than in the Sanskrit-derived north-Indian vernaculars. Sanskrit words tend to be Tamilised in accordance with the Tamil phonematic grid, much in the way they were already at the time of the Tolkappiam grammar.

In the light of this observation of a derivative tradition, he concludes that Tamil is another “deva bhasha”, on par with Sanskrit. Had he, perhaps, considered this so-called “deva bhasha” a form of cultural code, it would have supported his claim to have written a cultural biography of Tamil.

David ShulmanDavid Shulman.

Shulman’s position and his puranic methodology

While granting Francis Whyte Ellis’ (1777-1819) identification of Tamil as a distinct language and Bishop Robert Caldwell’s (1814-1891) declaration of “Dravidian” as forming a separate language group through a comparative study of south Indian languages, Shulman condemns native scholarship parochialism for invoking a Dravidian tradition and identity. This helps him challenge the dominant trend in Indology that privileges Sanskrit while at the same time finding a place for himself within it.

So he writes: “The long and complex relation between the two languages is a major theme throughout this book.” To suit this purpose, he evolves a framework that does not in any way affect Sanskrit-centric Indology. He declares: “This is not the book a historical linguist would have written. It is more of a cultural history of Tamil with particular focus on the understandings and perceptions about the language that came to the surface over the two thousand years of its documented existence” 

The “documented existence” refers mostly to the literary/religious sources available in English translations, thanks to the committed generation of scholars like AK Ramanujan (1929-93), Vaidehi Herbert, George L Hart and Ila Thangappa, whose translations of early Tamil literature and scholarly studies on early Tamil tradition by Kamil Zvelebil (1927-2009) and the like are available in English for present day Indologists.

Hence Shulman chose to ignore (untranslated) Tamil sources and generations of Tamil as well as Sanskrit scholarship, perhaps because native Tamil scholarship may not be useful for his construction of a religious history of Tamils to his anticipated Western audience, who perceive all of India within the frame of Hinduism. It is this Orientalist view of India and the perspective of Hindu nationalists that have set the tone of this book, becoming Shulman’s position vis-a-vis Tamil language and culture.

To accomplish the paradoxical task of talking about the uniqueness of Tamil and at the same time placing it on a “substratum” of Sanskrit, Shulman traces, like an ancient romantic Orientalist, the origin of Tamil to a myth relating to sage Agastya. He says: “Not everyone can take in or recognise this fragrance, but the First Sage, Agastya, did and, overcome by its power, proceeded to write a grammar of this sweet vital force after learning to speak and understand with the help of Lord Śiva.”

But Shulman fails to acknowledge the patronage given to Tamil scholars by Saivetes, who linked this antiquity of the Tamil language to Lord Siva. He also ignores the Jain-Buddhist traces in the references to sage Agastya cited by Tamil scholars like pundit Iyothee Thass and the discussion of Jain-Buddhist strains in classical Tamil literature and culture. 

Talking of Sangam poetry, he accepts the “technical competence” of the poets but attributes it to the metaphysical spirit of the syllable, the spoken word that is innate to Tamil. In fact, he attributes a “metaphysical spirit” to all of south Asian literary culture, and sees this “magical power as surviving to this day in the Karnatic music!” Hence he chooses to take this “jouissance” as the template for his book: “Tamil has never lost, even to this day, the innate mantic potency of the spoken syllable, which also animates musical composition in the classical Carnatic system.”

Criticising the early missionaries’ interest in Tirukural, he said: “They liked to think that the reputed author, Tiruvaḷḷuvar, was even influenced by early Christianity, perhaps via Alexandrian or Syrian Christians who may have made their way to Mylapore.” If, as ancient Orientalists, the missionaries tried to find a Christian link to Tiruvalluvar, as a modern Orientalist Shulman affirms a Vedic link to Tiruvalluvar. He is more interested in the life “story” of the poet Tiruvalluvar as found in Tiruvalluvar Carithiram than in the non-Vedic nature of the text Tirukkural.

Shulman does the same with Cilapathikaram and Manimekalai, and also with the Bhakti poets, situating his methodology on the borders between biography and cultural history. The problem is not just with his dependence on myths (temple myths, puranic stories and myths about poets), but also with his avoidance of parallel non-Hindu myths or Jain-Buddhist interpretations of the same texts. This shows his interest in linking Tamil with a Sanskrit-Vedic culture to suit his audience.

Hence, he chooses Tiruvilaiyadarpuranam as his framework for establishing the derivative status of Tamil and presents the idea of the “Tamil Sangam” as evidence to substantiate his puranic perspective. The fact that the locale of the stories in Tiruvilaiyadarpuranam belong to Tamil land (Madurai, Kanchipuram, Rameshwaram) and that references to these stories are found even in early Tamil sources (which were later accommodated in Tiruvilaiyadarpuranam) subverts his hierarchical structure placing Sanskrit above Tamil. Thass argues that the prefix “tiru” in Tirukkural and in other Tamil texts is a modification of “tiri”, which refers to the thri-pidagams of Buddhist doctrines.

Since most of the Indologists who work on Tamil literature belong to the departments of Religious Studies, they are unable to read the resistance of Tamils and resort to a strictly Hinduised framework. This seems to determine Shulman’s attitude towards Tamil. Romanticising the word “Tamil”, he cites The Tamil Lexicon, which, he says, “suggests that the name goes back to Tamil, ‘solitude’, ‘loneliness’ – so this would be a rare case of a language calling itself lonely or, perhaps, singular... A second, homonymous root uḷ refers to whatever is inside, interior – hence, uḷḷam, ‘heart’, ‘mind’, and uḷḷu/uḷku, ‘to think’. But these two uḷs often fuse in popular understanding: in some sense, in Tamil ‘to be’ is ‘to be inside’, and truth, too, is a kind of innerness.”

In another context, Shulman writes: “In Tamil, as we shall see, in-ness and out-ness are, on principle, inextricably intertwined”. This “in-ness”, according to him, is linked with Vedic culture, perceptible only to an Indologist trained in Sanskrit, whereas the socio-historical and political factors that constitute the “out-ness” are found in biased native scholarship that must be ignored by the Indologists. 

Shulman’s lengthy discussion of the Vaishnava sect within the Bhakti movement and his attempt to trace the origin of Vaishnavism to the Sangam text Kalithogai is familiar among Tamil academic circles through the work of Krishnasamy Iyenkar’s Early History of Vaishnavism in South India (1920). The book, written in English and available on the internet, is not cited by Shulman.

Since the emergence and circulation of the idea of Bhakti from Tamil land with its brilliant accommodation of the akam and puram traditions of Sangam literature has been widely discussed among Indian scholars (both in Tamil as well as in English), Shulman has given due credit to Tamil Bhakti. However, the social engineering that ran through the Bhakti movement and its radical critique of the caste and varna system discussed widely by native scholars has been swept under the carpet.

Even as he endorses the myth relating to Agastya, Shulman completely ignores the existence of a tradition of grammar that acknowledges Tolkappiam. While he says that Tolkappiam has used a source from Sanskrit, he does not name it. Perhaps this is because Shulman believes that Sanskrit is the “ur-text” to all that has appeared in the Tamil (and any other Indian) tradition.

While there is no reference made to Agathiyar in Tolkappiam, but only a reference to the Ainthram tradition, Shulman attributes this tradition to one individual, Agathiyar. As he strongly believes in the existence of one Hinduism, he gives more importance to mythical evidence than textual evidence. Even within puranic history, Shulman ignores Nallapillai Bharatam (originally published in 1888), which accommodates the non-Vedic Tamil tradition and subversive stories of puranic gods found in Tamil folklore. 

Responding to the attitude of caste Hindus in the “preface” to his undelivered speech, “The Annihilation of Caste”, BR Ambedkar (1891-1956) had criticised the anti-intellectual attitude of even Hindu reformists, stating that “they have belief in the words of sages”. It is this attitude that is found in Shulman’s choice of the mythical as the framework for his book. So he opts to trace the origin of Tamil speech to the dialogue between the human (sage) Agastya and the god Siva. Naturally, Shulman reads the submission of poet Nakkeeran to Siva in Tiruvilaiyadarpuranam as the failure of Nakkeeran’s claims to independent Tamil tradition and ignores the possibility of reading the poet’s resistance to another tradition.

In fact, Shulman reads myths literally along the lines of a caste Hindu, ignoring the methodology of ethnography and anthropology. But he dismisses much of Dravidian studies as unscientific and mythical: “It was once quite common to assume that the archaic Sanskrit of the Rig Veda rested on, or had somehow absorbed, a linguistic substratum that was possibly Dravidian – this assumption being ironically in line with the modern Dravidianist myth of origins, according to which all of prehistoric India was once Dravidian in speech.”

Misconceptions and limitations

Besides such deliberate avoidance of sources, Shulman’s book also displays other serious limitations, all, possibly, to suit his preferred puranic perspective of Tamil.

Ironically, though, Shulman’s choice of meaning for the word “Tamil” helps him take a mythical route, but he ends up sharing the Dravidianists’ romantic reclaiming of a Tamil history that he vehemently criticises. If the Dravidianists are criticised for romanticising ancient Tamil history, Shulman does the same by treating the puranic accounts as history. 

It is this other side of history that has resulted in the definition of “Tamil” in the Tamil Lexicon as “people excluding untouchables” and in the removal of nearly 70 pages (which discussed in detail the religion of pariahs and tribes and raised question about Dravidian identity) from the 1976 edition of Robert Caldwell’s A Comparative Grammar of the Dravidian or South Indian Family of Languages (1856) by the University of Madras. Scholars at different universities, research institutes in Tamil Nadu, and independent Tamil literary magazines like Manarkeni have conducted conferences on the relation between Tamil and Sanskrit in the light of this new data, followed by discoveries from the fields of archaeology and epigraphy. Shulman chooses to ignore all such efforts in order to justify his Hinduistic perspective of the Tamil.

His attempt to trace Sanskrit as “the” source for Tamil faces the following problems:

Just as Urdu literature cannot be reduced to Islamic writers (because Hindu writers also write in Urdu), Sanskrit cannot be limited to Hindu texts. Besides, Hindu texts are also available in other languages.

Since Sanskrit texts were produced in various scripts in north and south India, we cannot assume Sanskrit texts form one monolithic tradition in one language. Even a nodding acquaintance with studies on Buddhism (there is a tradition of Tibetan Buddhism which rests on Sanskrit texts) or even the puranic traditions in regional languages in India would have helped Shulman broaden his vision of language and culture in the Indian context. 

We have evidence of scholars who worked on the same story in the same place and at the same time both in Tamil and Sanskrit. So, texts also travelled from Tamil to Sanskrit. The Tamil scholar A A Manavalan, an expert on the Ramayana in South Asia, has proved with evidence that the verses relating to Rama’s birth and horoscope found in the later northern versions of the Sanskrit Ramayana were taken from the Tamil epic, Kambaramayanam.

As Shulman says, just as a pure Tamil language never existed, a pure, independent Sanskrit tradition also never existed. Despite its usage within a closed scholarly circle, Sanskrit also received words, ideas, themes and texts from other languages. Sanskrit texts on temples, like the Chidambaram temple, were written also by Tamil pundits. In the Indian context the memory of social life before the formation of linguistic states quite naturally preserves a multilingual and multicultural tradition. But Shulman adopts the notion of a one language-one culture nation.

A Dalit critique of Shulman’s work is relevant, as he chooses to accommodate Dalit literature in an attempt to reflect on contemporary Tamil. It is sad, however, that Shulman limits his examination of Dalit literature to one writer, Imayam – who has been denying not just a “Dalit identity” but also the claims of a “dalit language” and “dalit dialect” for more than two decades – and calls for a broad critique of caste in the mainstream.

More religious than cultural

Shulman’s biography is not a cultural history, as he claims, but only a history of Tamil from a religious, Sanskrit and puranic perspective. He seems to reduce cultural history to religious history by, among other things, disregarding the exponents of the former in academic circles – such as Roger Chartier, Robert Darnton, Michel de Certeau and Mikhail Bakhtin. His notion of “culture” has no place for folklore, where parallel myths abound, and the classical versus folk dichotomy cannot be maintained. Folk performers have often proved that they are “classical” in their training. A little familiarity with folk performing traditions would help anyone understand Tolkappiar’s insistence on ulaga vazhakku (discourse of life) and nadaga vazhakku (discourse of art). We cannot find ulaga vazhakku in Sanskrit, as it remained a language of the cultured elite. 

Shulman repeatedly makes sardonic reference to the so-called “Dravidianists”, but does not specify any authors or texts. Does he mean the 19th century scholars who established the Dravidian identity, or is he referring to those who share the ideology of Dravidianism in the present time? His references to the commentaries on Sangam, post-sangam and Tamil kavya traditions are found in the studies of other foreign Indologists like Norman Cutler or Francis Gros, among others, but only two Tamil scholars, U Ve Saminatha Iyer and T P Meenakshi Sundaram, and one present-day scholar and translator, Archana Venkatesan, find mention.

In fact, Shulman’s references to the activities of the Dravidian movement are taken from scholarly works by Sumathy Ramasamy and Eugene Irshick. He writes: “Tamil Brahmins – living in Tamil, shaped by Tamil culture, entirely at home in the various interwoven and overlapping Tamil worlds – were perceived as foreign interlopers, the bearers of an alien, Sanskritic culture at odds with an imagined, autochthonous, purely Dravidian civilisation.” The fact that most of the translators of Dalit literature are Brahmins and that Brahmin scholars showed interest not just in Dalit Studies but also produced books and documentaries on the Dravidian ideologue, Periyar, shows that Shulman merely wants to accommodate the contempt of his native informants for a few so-called “Dravianists”. This anti-Dravidian position of his informants shapes the argument of his book, privileging a strict puranic methodology over the methodology of literary, ethnographic and social sciences.

The voice of native informants

Arguing that “modern spoken Tamil is astonishingly rich in Sanskrit loan words”, Shulman ridicules the Tamil scholars who attempted to establish its uniqueness : “Yet in the twentieth century there was a movement, driven by Dravidian nationalists, to de-Sanskritise spoken Tamil by replacing Sanskrit words with ‘pure’ Tamil roots…. One cannot get along in Tamil without Sanskrit words. They were there at the beginning and they are there today.” While his repeated insistence on taking a position against the autonomous existence of a Tamil tradition sounds reasonable and convincing, we need to remember that his contempt for the Dravidianists does not arise from his acquaintance with native scholarship, but is borrowed from his anti-Dravidian informants.

Shulman’s ambiguous understanding of language and dialect has resulted in a reduction of the “Dalit dialect to Imayam and the Madurai district dialect to G Nagarajan”. “Is the Madurai district dialect caste-free?” a Tamil reader will ask. “Do Dalits form a distinct linguistic entity?” any Indologist will ask. 

Shulman also ignores the tradition of Indologists who worked on caste as he chooses to establish a Puranic history of Tamil language and culture. Though it is wrong to expect references to all modern Tamil writers in such a short account of Tamil language / literature by an Indologist, it is surprising to note that of the six modern writers that he refers to, four were published by the same publisher.

One can say that behind every Orientalist – both ancient and modern – there is a maze of local informants, native scholars and dedicated local hosts. The history of caste studies has made this obvious. The position taken by the Orientalists who rely on the lower caste group is radically different from those who rely on dominant caste informants. This could be clearly seen in the writings of the Calcutta-based Orientalists like William Jones (1746-94) and Max Muller (1823-1900) on the one side and that of Bartholomaus Ziegenbalg (1682-1719), Francis Whyte Ellis and Bishop Robert Caldwell on the other. Thass, a neo-Buddhist and a scholar in Tamil, Sanskrit and Pali, talks in his magazine Tamilan (August 12, 1908) of the influence of native informants which led to the construction of Hinduism among the Orientalists. Shulman thus remains a perfect example of a “modern Orientalist” in the sense in which Edward Said uses the term.

The author thanks Dr P R Subramanian, Lexicographer, Mozhi Trust; Dr Srinivasan, Bharatham scholar and Professor of Tamil, Presidency college; and Dr Gajendran Ayyadurai, Gottingen University, Germany, for their valuable comments and suggestions.


R Azhagarsan is a Professor of English, University of Madras.



-- Edited by Admin on Sunday 13th of October 2019 04:12:14 PM

__________________
Page 1 of 1  sorted by
 
Quick Reply

Please log in to post quick replies.

Tweet this page Post to Digg Post to Del.icio.us


Create your own FREE Forum
Report Abuse
Powered by ActiveBoard