பிராமண க்ஷத்ரிய, வைசிய, சூத்திர வர்ணங்களில் ஒருவன் எந்த வர்ணத்தைச் சார்ந்தவனாகிறான் என்பது அவனுடைய குணம், அவன் வாழும் வகை ஆகியவற்றை ஒட்டியே நிர்ணயிக்கப்பட்டது – என்பதற்கு தர்ம சாத்திரங்களிலிருந்தும், புராணங் களிலிருந்தும் பல சான்றுகளைப் பார்த்தோம் இதையேதான் பகவத் கீதையும் வலியுறுத்திச் சொல்கிறது. கீதையில் கிருஷ்ண பகவான்,

சாதுர்வர்ண்யம் மயா ஸ்ருஷ்டம் 
குனகர்மவிபா கச;

என்று சொல்கிறார்.

அதாவது ‘குணங்கள் கர்மங்கள் (தொழில்கள் அல்லது செயல்பாடு) ஆகியவற்றின் அடிப்படையில் நான்கு வர்ணங்கள் என்னால் சிருஷ்டிக்கப்பட்டவை’ என்று கிருஷ்ணர் சொல்கிறார்.

இப்படி வர்ணங்கள் பிறப்பின் அடிப்படையில் அமைந்தவை அல்ல என்பதற்கு மேலும் பல ஆதாரங்களையும் காட்டிக் கொண்டே போகலாம் . தர்ம சாத்திரங்களிலும் புராணங்களிலும் இந்த சிந்தனை மீண்டும் மீண்டும் எடுத்துக் கூறப்படுகிறது.

‘இப்படிக் கூட அதாவது குணம், தொழில் அல்லது செயல்பாடு போன்ற அடிப்படையில் கூட மனிதர்கள் பிரிக்கப்பட வேண்டிய அவசியம் என்ன? என்ற கேள்வி எழலாம் சமூகத்தின் இயக்கத்தை சீரமைக்க இம்மாதிரி அணுகுமுறை இன்றும் கூட தேவைப்படுவதை நாம் பார்க்கிறோம்.

இன்டெலக்சுவல்ஸ் என்ற வகையில் பேராசிரியர்கள், விஞ்ஞானிகள், எழுத்தாளர்கள் என்று சிலர் அடங்குகிறார்கள். வர்த்தகர்கள் என்ற வகையில் தொழிலதிபர்களும், வியாபாரிகளும் அடங்குகிறார்கள் . தொழிலாளிகள் என்ற வகையில் ஸ்கில்ட் , செமி ஸ்கில்ட் , அன் ஸ்கில்ட் வேலைகளைச் செய்பவர்கள் அனைவருமே அடங்குகிறார்கள். இந்த மூன்றிலிருந்தும் விலகி ராணுவத்தினர் இருக்கிறார்கள். இது கிட்டத்தட்ட பழைய வர்ண முறையாகத்தானே இருக்கிறது ?

இன்றைய நிலையில் பிறப்பினால் எவனும் ஒரு வகையைச் சார்ந்தவனாகி விடுவதில்லையே ? என்ற ‘கேள்வி எழும். பண்டைக் காலத்திலும் பிறப்பையொட்டி எவனும் எந்த வர்ணத்தையும் சார்ந்தவனாகி விடவில்லை என்பதற்கு நாம் ஏற்கெனவே பல ஆதாரங்களைப் பார்த்து விட்டோம்.

ஆனால் பிற்காலத்தில் இந்த நிலை மாறி, பிறப்பின் அடிப்படையிலேயே வர்ணங்கள் அமைந்து விட்டன. இது எப்படி நடந்தது? அதற்கும் இன்றைய நிலையை நாம் ஒப்பிட்டுப் பார்க்கலாம். ஓர் அரசியல்வாதியின் பிள்ளை அரசியல்வாதியாவது எளிதாக நடந்து விடுகிறது. அதேபோல் ஒரு டாக்டரின் பிள்ளை டாக்டராகவோ, வக்கீலின் பிள்ளை வக்கீலாகவோ உருவெடுப்பதும் சுலபமாகவே இருக்கிறது. பிறந்த போதிலிருந்தே குறிப் பிட்ட சூழ்நிலையில் வளர்கிற குழந்தைகள் அந்தச் சூழ்நிலையை ஒட்டியே உருவாகி விடுகின்றன. பிறப்புச்சூழ்நிலையை மீறி, வேறு வகையில் வளர்கிற குழந்தைகளும் உண்டு. அப்போதும் அப்படித்தான் நடந்திருக்கிறது.

அதே சமயத்தில் பிராமண வர்ணத்தை சார்ந்த வனாக வேண்டும் என்ற எண்ணம் பெரும்பான்மை யானவர்களுக்கு வரும் அளவில் பிராமண வர்ணம் அமையவில்லை என்பதுதான் உண்மை. பிராமணனுக்கு வறுமை விதிக்கப்பட்டது; கடும் தவங்கள் கூறப்பட்டன.

புராணங்கள், இதிகாசங்கள், தர்ம சாத்திரங்கள், எல்லாவற்றுக்குமே காரணம் பிராமணன்தான் என்று வைத்துக் கொண்டால் – ஒரு பேச்சுக்காக வைத்துக் கொண்டால் – அப்போது இந்த வாய்ப்பை பயன்படுத்தி பிராமணன் தனக்கு ஏற்ப கொண்ட நிலை எப்பேர்ப்பட்டது? இத்தனை நூல்களையும் இயற்றிய பிராமணன், தனக்கு மிகவும் வசதியான ஒரு நிலையை அல்லவா ஏற்படுத்தி கொண்டிருக்க வேண்டும்? ஆனால், அவன் ஏற்படுத்திக் கொண்ட நிலை எத்தகையது?

சத்தியம் தவறக் கூடாது, எல்லா ஜீவராசி களிடத்திலும் கருணை காட்ட வேண்டும் , தூய்மையைக் கடைப்பிடிக்கவேண்டும், சமநிலையை மேற்கொள்ள வேண்டும், பிறகு தேவைப்படும் என்று பொருளை சேர்த்துவைத்துக் கொள்ளக்கூடாது; பணம் சம்பாதிக்கக் கூடாது ; யாசிக்காமல் பெறுவது, களத்தில் விழுந்து கிடக்கிற நெல் அல்லது கை வீதியில் இரைந்து கிடக்கிற தானியம் ஆகியவற்றை மட்டுமே பெறுவது.
இவையெல்லாம் எல்லோருமே பொறாமைப் படத்தக்க ஒரு நிலையா?

நமக்கு வேண்டாம் இந்த வம்பு என்று பலரும் ஒதுக்கித் தள்ளக் கூடிய வாழும் நிலை அல்லவா பிராமணனுக்கு விதிக்கப் பட்டிருக்கிறது .  இது மட்டுமா ? இவை போதாதென்று உயர் பதவி பிராமணனுக்கு மறுக்கப்பட்டது -அவன் அரசனாக இருக்கத் தகுதியற்றவன் என்று விதிக்கப்பட்டது.

இதை பரசுராமரின் கதை நன்றாகவே விளக்குகிறது. அதைச் சுருக்கமாகப் பார்ப்போம்.

கார்த்தவீர்யார்ஜுனன் என்ற மன்னனின் மகன்கள் பரசுராமரின் தந்தையை கொன்று விட்டார்கள். பெரும் கோபமுற்ற பரசுராமர், ‘இந்த பூமியில் க்ஷத்ரிய இனமே இல்லாமல் செய்து காட்டுகிறேன்’ என்று முனைந்தார். க்ஷத்ரியர்களை மீண்டும் மீண்டும் அழித்தார். அப்போது கச்யபர் என்கிற ரிஷி பரசுராமர் செய்த ஒரு யாகத்தில் ‘க்ஷத்ரியர்களைக் கொன்று நீ வென்ற பூமியை எனக்குத் தானமாகக் கொடு’ என்று கேட்டு, அவரிடமிருந்து பூமியைப் பெற்றார்.

பிறகு இந்த தேசமெல்லாம் இப்பொழுது என்னுடையது; ஆகையால் நீ தென்கோடிக்குச் சென்று கடற்கரையை அடைந்து விடு’ என்று உத்திரவிட்டார். பின்னர் கச்யபர், பரசுராமர் வென்ற தேசங்களை, தன் சிஷ்யர்களிடம் ஒப்படைத்தார்.அப்போது பிராமணர்கள் ஆட்சியின் கீழ் வந்த பூமியில் பலம் உள்ளவர்கள் எல்லாம், பலம் குறைந்தவர்களைத்தாக்கத் தொடங்கினார்கள் எது யாருடைய உடமை என்று நிர்ணயம் எதுவும் இல்லாமல், பலாத்காரத்தின் மூலமாகவே எல்லோரும் எதையும் பெற்றனர். ஆட்சியாளர்களாகி விட்ட கர்வத்தினால் பிராமணர்கள் தீய வழிகளில் சென்றார்கள். திருட்டும், பொய்யும் மலிந்தன. பூமாதேவி பெரிதும் வருந்தினாள் அப்போது அவள் தவம் செய்து கொண்டிருந்த கச்யபரை அடைந்து ‘தர்மத்தைக் காப்பாற்றுவதற்கு இந்த பூமியை மீண்டும் க்ஷத்ரியர்கள் வசமே ஒப்படையுங்கள்’ என்று கேட்டுக் கொண்டார். அவரும் அவ்வாறே செய்தார். க்ஷத்ரிய குலத்தைச் சார்ந்தவர்கள் எங்கெல்லாம் மிஞ்சியிருந்தார்களோ அவர்கள் எல்லாம் வரவழைக்கப்பட்டு, ஆங்காங்கே அரசர்களாக பட்ட பிஷேகம் செய்விக்கப்பட்டார்கள். மீண்டும் பூமி செழித்தது.

இந்த நிகழ்ச்சிகளையெல்லாம் தர்மபுத்திரருக்கு கிருஷ்ணர் விவரிப்பதாக மஹாபாரதத்தில் வருகிறது.

அதாவது பிராமணனுக்கு வசதியான வாழ்க்கை இருக்கக் கூடாது; செல்வம் சேர்ந்திருக்கக் கூடாது ; ஆட்சியும் கூடாது. விரதங்கள், தவங்கள் போன்ற கடுமையான விஷயங்களே அவனுக்கு விதிக்கப்பட்டன. இந்த மாதிரி நிலையில் பிராமணனை வைத்து, சாத்திரங்களையும், சூத்திரங்களையும், புராணங்களையும் பிராமணர்கள்தான் உருவாக்கினார்கள் என்றால் – அந்தத் தன்மைதான் பிராமணீயம் என்றால் – அதில் வெறுப்பதற்கு என்ன இருக்கிறது 

அப்ராம்ணாத் அத்யயனம் ஆபத்காலே விதியதே.

அனுவ்ரஜ்யா ச சுச்ரூஷா  யாவத் அத்யயனம் குரோ:

தவிர்க்க முடியாத நேரங்களில் பிராமண மாணவன், பிராமணன் அல்லாத குருவிடமிருந்து போதனை பெறலாம்; அப்படி போதனை பெறுகின்ற காலத்தில் அந்த குருவுக்கு அந்த மாணவன் பணிவிடை செய்யவேண்டும் – என்பது மேற்கண்ட மனுவாக்கியத்தின் அர்த்தம்.

அதாவது சூத்திரர்கள் வேதம் கற்கக்கூடாது என்று ஒருபுறம் கூறுகிற மனு தர்மம், பிராமணன் அல்லாதவர்களிடமிருந்து போதனை பெறும் அனுமதியையும் பிராமணனுக்கு அளிக்கிறது. பிராமணன் அல்லாதவன் எனும்போது, அதில் க்ஷத்ரிய வைச்ய, சூத்ர வர்ணத்தவர் அனைவருமே அடங்குகிறார்கள் அல்லவா ?

இந்த முரண்பாடு – அதாவது மேற்கண்ட விதிக்கும், சூத்திரர்கள் வேதம் கற்கக் கூடாது என்ற முரண்பாடு –  – மனு ஸ்ம்ருதியில் இருக்கத்தான் செய்கிறது. இதைத் தீர்ப்பதற்கு வேதங்களில்தான் ஆதாரம் தேட வேண்டும் ஏற்கெனவே நான் குறிப்பிட்ட மாதிரி, வேதங்கள் மாற்றப்பட முடியாதவை ; மனு ஸ்ம்ருதி போன்ற தர்ம சாஸ்திரங்களில் கூறப்பட்டுள்ள விதிமுறைகளோ காலத்துக்கேற்றபடி மாற்றியமைக்கப்படக் கூடியவை . உபநிஷத்துக்கள், வேதங்களின் ஓர் அங்கம் முதன்மையான உப நிஷத்துக்களில் சாந்தோக்ய உபநிஷத்தும் ஒன்று. அதில் ரைக்வர் என்கிற பிராமணர் ஜனச்ருதி என்கிற சூத்திரருக்கு வேதத்தைக் கற்பிக்கிற நிகழ்ச்சி விவரிக்கப்படுகிறது.

ப்ருகு முனிவர், பரத்வாஜ முனிவரிடம் நான்கு வர்ணத்தவருக்குமே யாகங்களையும் மற்ற தெய்வ காரியங்களையும் செய்யும் உரிமை உண்டு என்று விளக்குகிறார்

இத்யேதி: கர்மபிர் வ்யஸ்தா

தீவிஜா வர்ணாந்தரம் கத :

தர்மோ யஞ்ய-க்ரியா தேஷாம்

நித்யம் ந ப்ரதிஷித்யதே.

இதன் அர்த்தம் : ‘பிராமணர்களே தங்கள் நியமங்களைக் கை விட்டதால் , வெவ்வேறு செயல் முறைகளை மேற்கொண்டு, மற்ற மூன்று வர்ணங்களைச் சார்ந்தவர்களானார்கள். ஆகையால், தர்ம காரியங்களைச் செய்வதிலும் யாகங்களை நடத்துவதிலும் யாருக்கும் தடை கிடையாது‘.

பிராமண ,க்ஷத்ரிய , வைச்ய வகுப்பினர் அனைவரும் வேதம் கற்கலாம் என்பது எல்லா நூல்களிலும் கூறப்படுகிறது; அது தவிர சூத்திர வர்ணத்தைச் சார்ந்தவர்களும் வேதம் கற்கலாம் என்பதற்கு மேற் கூறிய ஆதாரங்கள் இருக்கின்றன.

இவை ஒருபுறமிருக்க, மனு தர்மமே கூட யாரை பிராமணனாகக் கருதுகிறது? யாரை சூத்திரனாகக் கருதுகிறது?  ‘வேதத்தைக் கற்றறியாமல், மற்ற கல்விகளைக் கற்று, வாழ முயற்சிக்கிற பிராமணன், தன்னுடைய சந்ததியினருடன், தான் வாழும் காலத்திலேயே சூத்திரனாகிறான்’ என்று மனு ஸ்ம்ருதி சொல்கிறது.

இது மட்டுமல்ல. சூத்திரன், பிராமணனாகி விடலாம் பிராமணனும் சூத்திரனாகலாம்; அதே போல், க்ஷத்ரிய மற்றும் வைச்ய வர்ணங்களைச் சார்ந்தவர்களின் மகன்களும், வேறு வர்ணத்தை அடையலாம் என்றும் மனு ஸ்ம்ருதி சொல்கிறது.

 சூத்ரோ ப்ராமணதாமேதி ப்ராமணஸ்சைதி சூத்ரதாம்

க்ஷத்ரியாஜ்ஜாதமேவம் து  வித்யாத்வைச்யாத்ததைவ ச

– என்பது மனுவின் வார்த்தை.

 சூத்திரர்கள் வேதம் கற்கக் கூடாது என்று மனு சொல்லியிருப்பதை மட்டும் எடுத்துக் கொள்கிறவர்கள்  , மேலே குறிப்பிட்டவற்றையும் பார்க்க வேண்டும். இவற்றிற்கிடையே முரண்பாடுகள் உண்டு அதைத் தீர்க்க ஏற்கெனவே நாம் சொன்ன மாதிரி மற்ற ஆதாரங்களைப் பார்க்க வேண்டும். அப்படிப் பார்க்கும் பொழுது பிறப்பினால் மட்டும் எவனும் எந்த வர்ணத்தையும் சார்ந்தவனாகி விடுவ இல்லை என்பது புரியும் ஒருவன் ஒரு வர்ணத்திலிருந்து மற்றொரு வர்ணத்திற்கும் மாறவும் முடியும் என்பது தெளிவாகும்.

அது மட்டுமல்ல வேதம் பயிலக் கூடாது என்ற தடை சூத்திரர்களுக்கு மட்டுமல்ல பிராமணர்களுக்கும் உண்டு.  நியமம் தவறி, பெயரளவில் பிராமணனாக வாழ்கிறவன், பெண்கள், சூத்திரர்கள் ஆகியோர் வேதம் பயிலக் கூடாது என்கிற விதிமுறையை பாகவத புராணத்தில் வியாஸர் எடுத்துச் சொல்கிறார். இதில் ஒன்று கவனிக்கத்தக்கது. வேதம் பயிலக் கூடாது என்கிற தடை-நியமம் தவறிய பிராமணனுக்குத்தானே தவிர,அப்படிப்பட்ட தடை க்ஷத்ரியனுக்கோ, வைச்யனுக்கோ அல்ல !

சூத்திரர்கள் வேதம் கற்கக்கூடாது என்று கூறுகிற மனு ஸ்ம்ருதியே கூட அவர்களுக்கு வேறு எந்தக் கல்வியையும் தடைசெய்யவில்லை. வேறு தொழிலையும் தடுக்கவில்லை. பிராமணனுக்கு விதிக்கப்பட்ட மாதிரி வறுமையும் சூத்திரர்களுக்கு விதிக்கப்பட வில்லை. ‘ஒரு பிராமணன் வீட்டிற்கு வைச்யர்களும் சூத்திரர்களும் விருந்தாளிகளாக வந்தால், அமர்த்தி உணவளிக்க வேண்டும்’  என்று மனு ஸ்ம்ருதி சொல்கிறது.

 வைச்ய சூத்ராவபி ப்ராப்தெள குடும்பேதிதிதர்மினெள

போஜயேத்ஸஹ   ப்ருத்யை : தாவான்ருசம்ஸ்யம்  ப்ரயோஜயன்

என்று இது மனு ஸ்ம்ருதியில் சொல்லப் பட்டிருக்கிறது .

மேலே போவதற்கு முன்பாக, மனு ஸ்ம்ருதியைப் பற்றி ஒரு வார்த்தை அது வர்ணப் பிரிவுகளைப் பற்றி மட்டும் பேசுகிற நூல் அல்ல. கல்வி, திருமணம், குற்றங்கள், குற்ற விசாரணை, சாட்சியம் அளிப்பதற்கான வழிமுறைகள், சொத்துரிமை, அரசனின் கடமைகள், ஒற்றர்கள்…. என்று பல விஷயங்களைப் பற்றி விரிவாகக் கூறுகிற நூல் அது அதைப் படிக்கும் பொழுது, இத்தனை விஷயங்களை, இவ்வளவு நுணுக்கமாக, எவ்வளவு காலத்திற்கு முன்பாகவே சிந்தனை செய்திருக்கிறார்கள் என்ற வியப்பு மேலிடுகிறது.

இது புறமிருக்க, ஒரு வர்ணத்தவர் மற்றொரு வர்ணத்திற்கு மாறலாம் என்பதைப் பார்த்த நமது மனதில், ஏன் பலரும் பிராமணனாக மாறி விட வில்லை? என்ற கேள்வி எழலாம். எதற்காக மாற வேண்டும்? கடித்ரியனுக்கு அரசுப் பதவிகள் இருந்தன;

வைச்யனுக்கு வர்த்தகம் இருந்தது. சூத்திரனுக்கு ‘ பலவித தொழில்கள் இருந்தன. பிரமணனுக்கோ வேதம் ஓதுவது தான் முக்கிய கடமையாக இருந்தது. வறுமைதான் அவனுக்கு விதிக்கப்பட்டது. நியமம் தவறியவனாக இருந்தால், தானம் வாங்கக்கூட  அருகதையற்றவன் என்ற நிலை அவன் மீது  சுமத்தப்பட்டது.அப்படியிருக்க பிராமணனாக மாற ஒருவன் துடிக்க வேண்டிய அவசியம் எதுவும் இருக்கவில்லை என்பது கண்கூடு.

இன்று இட ஒதுக்கீடு முறை இருக்கிறது. கல்வியிலும், வேலை வாய்ப்பிலும் சில பிரிவுகளைச் சார்ந்தவர்களுக்கு மட்டும் முன்னுரிமை தரப் படுகிறது. ஆனால் அவர்களுக்கு எந்தக்கட்டுப்பாடும் விதிக்கப்படவில்லை. அன்று வேதம் கற்பதில் க்ஷத்ரியர்களோடும், வைச்யர்களோடும் சம உரிமையும் – வேதம் கற்பிப்பதில் தனி உரிமையும் பெற்றிருந்த பிராமணனுக்கோ, கடுமையான கட்டுப்பாடுகள் விதிக்கப்பட்டன.

இன்றைய சமுதாயத்தில், இடஒதுக்கீடு பெறுகிற பிரிவுகளில் ஒருவன் விரும்பி சேர்ந்து விட முடியாது அப்பிரிவுகளில் பிறந்திருந்தால்தான் உண்டு. ஆனால் அன்றோ, ஒருவன் விரும்பினால் பிராமணனும் ஆகலாம் என்ற நிலை இருந்தது. இதை மனு ஸ்ம்ருதியில் பார்த்தோம் மற்ற ஆதாரங்களிலும் கண்டோம் .

சரி, வேதம் ஓதுவதும், கற்பிப்பதும் ஏன் முக்கியத்துவம் பெற்றன? வேதங்கள் அவ்வளவு புனிதமானதாகக் கருதப்பட்டன. ஆனால் அவையோ எழுத்துவடிவத்தில் கிடையாது.வாய் மூலம் சொல்லக் கேட்டுத்தான் ஒருவன் பயில வேண்டும். அதில் எழுத்துப்பிழை வந்தாலோ, ஸ்வரம் தவறிப் போனாலோ அர்த்தம் அனர்த்தமாகி விடும். அதனால் தான் அதைக் கற்பதற்கும், போதிப்பதற்கும் பல கடுமையான விதிமுறைகள் ஏற்படுத்தப்பட்டன.

இப்படி இருந்தும் கூட, இந்த விதிமுறைகள் எல்லாம் மாறக் கூடியவையே என்றும் அப்போதே கூறப்பட்டிருக்கிறது. ‘காலத்திற்கும், இடத்திற்கும் தக்கவாறு தர்மம், அதர்மமாகிறது; அதர்மமோ தர்மமாகி விடுகிறது. காலம்,இடம் ஆகியவற்றின் வன்மை அத்தகையது’ என்று யுதிஷ்டிரனுக்கு பீஷ்மர் செய்யும் உபதேசம் மஹாபாரதத்தில் வருகிறது.

ஒரு காலத்தில் தர்மமாக இருந்த வழிமுறை, பிற்காலத்தில் மக்களால் வெறுக்கப்படுகிற நிலையை அடைந்தால், அந்த தர்மத்தைக் கை விட வேண்டும் என்று யாக்ஞவல்க்ய ஸ்ம்ருதி கூறுகிறது.

ப்ரஹஸ்பதி இயற்றிய தர்ம சாத்திர நூலோ மேலும் ஒரு படி போகிறது. ‘சாத்திரத்தின்படி மட்டுமே ஒரு விஷயத்தைப் பார்க்கும் போது தவறுகள் நேர்ந்துவிடலாம் நியாயமான காரணத்திற்கு உட்படாத அம்மாதிரி முடிவு தர்மத்திற்கு இழுக்கு.

ஆகையால், நியாய சபையில் எடுக்கப்படும் முடிவுகள் சாத்திரத்தையொட்டி மட்டுமல்லாமல், நடைமுறை காரண காரியங்களை ஒட்டியும் அமைய வேண்டும் என்று அவருடைய நூல் கூறுகிறது.

இவற்றையெல்லாம் பார்க்கும் போது, அன்று இருந்த நியாய உணர்வுதானே பளிச்சென தெரிகிறது? இப்படிப்பட்ட அன்றைய சிந்தனைதான் பிராமணீயம் என்றால், அதை வெறுப்பானேன்?

‘பிராமணீயம்’ என்று கழகங்களைச் சார்ந்தவர்களாலும், பகுத்தறிவுவாதிகளாலும்,தமிழக முதல்வராலும் , வர்ணிக்கப்படுகிற சிந்தனை – வெறுக்கத்தக்கது அல்ல எனபதற்கான ஆதாரங்கள் பலவற்றை சென்ற அத்தியாயங்களில் எழுதியிருந்தேன். பரந்து விரிந்த மனம், உயர்ந்த சிந்தனை ஆழமான கருத்துக்கள், சகோதரத்துவம், அன்பு, சமுதாய ஒற்றுமை, பரஸ்பர ஒத்துழைப்பு…. போன்ற பல நல்ல விஷயங்களை வற்புறுத்துகிற சிந்தனைதான் இன்று பிராமணீயம் என்று பெயரிட்டு, சிலரால் தூற்றப்பட்டு வருகிறது என்பதை ஒரளவு விவரமாகவே எழுதியிருந்தேன்.

பிராமணீயத்தைத்தான் தான் எதிர்ப்பதாக முதல்வர் கூறினாலும்-பெரியாரும் பிராமணீயத்தைத் தான் எதிர்த்தார் என்று அவர் வாதிட்டாலும் பெரியார் எதிர்த்தது பிராமணர்களைத்தான் என் திராவிடர் கழகம் சுட்டிக் காட்டியிருக்கிறது.

முதல்வரும் (திரு. மு.கருணாநிதி ) , அவரருடைய  தி.மு.க வினரும்கூட பல்வேறு சமயங்களில் பிராமணர்களை எதிர்த்து வந்திருக்கிறார்கள்.  உச்சிக்குடுமியைக் அறுப்பது , நாமத்தை அழிப்பது போன்ற எல்லாம் பிராமணீய எதிர்ப்புகள் அல்ல,  பிராமண எதிர்ப்புதான். இந்தப் புனிதமான காரியங்களில் ஈடுபட்ட கழகங்களைச் சார்ந்தவர்களும், பகுத்தறிவு வாதிகளும் பிராமணீயத்தையே எதிர்ப்பதாகக் கூறிக் கொண்டு, தொடர்ந்து பிராமண துவேஷத்தை பரப்பி வந்திருக்கிறார்கள். இப்படி இவர்களால் எதிர்க்கப்பட்ட பிராமணர்கள் வெறுக்கத்தக்கவர்களா என்பதை பார்ப்போம் .

ஒரு சமுதாயத்தில் இருக்கக் கூடிய பல பிரிவினர்களிடையே ஒரே ஒரு குறிப்பிட்ட பிரிவினர் மட்டும் வெறுக்கத்தக்கவர்கள் என்றால் – மற்ற பிரிவினர்களிடம் காண முடியாத குற்றங்கள், அந்த வெறுக்கத்தக்க பிரிவினரிடையே காணப்பட வேண்டும். அதாவது பிராமணர்கள் வெறுக்கத் தக்கவர்கள் என்றால் வேறு எந்த ஜாதியினரிடமும் காணப்பட முடியாத குற்றங்கள், தவறுகள் பிராமணர்களிடம் மலிந்திருக்க வேண்டும்.

அல்லது வேறு காரணங்களுக்காகவும், ஒரு பிரிவினர் வெறுக்கப்படும் நிலை தோன்றி விடலாம். பற்பல ஆண்டுகளாக எந்த நன்மையையும் செய்யாமல், கூட்டு பொறுப்பு எதையும் ஏற்காமல் சுயநலம் ஒன்றையே குறிக்கோளாகக் கொண்டு ஒரு பிரிவினர் வாழ்ந்து விட்டால் ஒரு கால கட்டத்தில் அவர்கள் பால் ஒரு வெறுப்பு தோன்றி விடலாம். பிராமணர்களை பொறுத்த அளவில் இப்படிப்பட்ட நிலையாவது இருக்கிறதா ? அதையும் பார்ப்போம்.

நாட்டுக்காகவோ, மக்களுக்காகவே தியாகம் செய்வதிலும், நியாயமான போராட்டங்களில் கலந்து கொள்வதிலும் பிராமணர்கள் யாருக்கும் சளைத்தவர்களாக இருக்கவில்லை. பிராமணர்களும் பெரும் தியாகங்களைச் செய்தவர்களாகத்தான் இருந்திருக்கிறார்கள்.  தாழ்த்தப்பட்ட மக்களின் நிலை உயர் வதற்காக போராடிய பலரில், பிராமணர்களும் முக்கியமானவர்களே – தமிழ் வளர்ச்சிக்குப் பாடு பட்டவர்களில் பிராமணர்களுக்கும் மிக முக்கிய பங்கு உண்டு.  சில விவரங்களை மட்டும் பார்ப்போம்.

(சுதந்திரப் போராட்டம், தமிழ் வளர்ச்சி, சமூக சேவை போன்றவற்றில் பங்கேற்ற பிராமணர்கள் பற்றிய விவரங்களைச் சேகரிக்க நான்  முனைந்தபோது அந்த விவரங்களைத் தொகுத்து அளித்து உதவியர் முத்த பத்திரிகையாளரான திரு. கே.ஸி. லஷ்மி  நாராயணன்.)

1885 – ஆம் ஆண்டு காங்கிரஸ் மஹாசபையின் முதலாவது கூட்டம்  பம்பாயில் நடந்தது. அதில் கலந்து கொண்ட தமிழர்களில் இருந்த பிராமணர்கள்  ஜி. சுப்ரமண்ய ஐயர், எஸ். சுப்ரமண்ய ஐயர், வக்கீல் வி. அனந்தாச்சாரியார், தஞ்சை எஸ்.ஏ ஸ்வாமிநாத ஐயர், மு. வீரராகவ ஆச்சாரியார் திருவள்ளூர் டி .என்.ஐயர் ஆகியோர். ஹிந்து சுதேசமித்திரன் ஆகிய பத்திரிகைகளைத் தொடங்கிய ஜி.சுப்ரமண்ய ஐயர் காங்கிரஸை ஆரம்பித்தவர்களுள் ஒருவர்.

காங்கிரஸின் மூன்றாவது கூட்டம் சென்னையில் நடந்தபோது, அதில் முக்கிய பங்கு வகித்த பிராமணர்கள்:  எஸ்.சுப்ரமண்ய ஐயர், சேலம் சி விஜயராகவாச்சாரியார் எஸ்.ஏ. ஸ்வாமிநாத ஐயர், சுந்தரம் சாஸ்திரி, அண்ணாசாமி  ஐயர் , மு. வீரராக வாச்சாரியார், ஜி. சுப்ரமண்ய ஐயர் தேசிய இயக்கத்தில் ஆரம்பம் தொட்டே இப்படிப் பங்கேற்ற பிராமணர்களின் தொண்டு மேலும் தொடர்ந்தது. எந்தவிதப் பிரதிபலனையும் எதிர்பார்க்காமல் வசதிகளைத் துறக்கத் தயாராக தேச விடுதலையே குறிக்கோளாகக் கொண்டு, பொது நன்மைக்காக சொந்த நலனை தியாகம் செய்ய முன் வந்தவர்கள்தான் சுதந்திரப் போராட்ட காலத்தில், காங்கிரஸ் கட்சியில் முக்கிய பங்கேற்றார்கள் என்பதை மறந்து விட முடியாது.

1905-ல் வெள்ளையர் ஆட்சி வங்காள மாநிலத்தை மத அடிப்படையில் இரண்டாகப் பிரித்தபோது, அதற்கு நாடு முழுவதிலும் எதிர்ப்பு தோன்றியது. வங்கப் பிரிவினை எதிர்ப்பில் சுதேசி இயக்கமும் தோன்றியது. அந்த சுதேசி இயக்கத்தில் தீவிரமாக ஈடுபட்டவர்களுள் குறிப்பிடத்தக்க பிராமணர்கள்  –  மஹாகவி பாரதியார், ஜி. சுப்ரமண்ய  ஐயர். வி. கிருஷ்ணசாமி ஐயர் ஆகியோர் வ.உ. சிதம்பரம் பிள்ளை அவர்கள் சுதேசிக் கப்பல் கம்பெனியை ஏற்படுத்திய போது, வெள்ளையர் ஆட்சிக்கு வ .உ.சி.யுடன் தொடர்பு கொள்ளவே பலர் பயந்த போது, அவருடைய கப்பல் கம்பெனிக்கு சட்ட ஆலோசகர்களாகத் துணிந்து செயல் பட்டவர்கள் இரண்டு பிராமணர்கள்- சேலம் விஜயராகவாச்சாரியார்,  குருசாமி ஐயர்  ஆகியோர்.

மேலே குறிப்பிட்டபடி சுதேசி இயக்கம் தோன்றிய பிறகு, அதில் தீவிரவாதிகளாகச் செயல்பட்டவர்கள் பாரதியாரைத் தவிர, மண்டையம் சீனிவாசாச்சாரியார் துரைசாமி ஐயர், திருவல்லிக்கேணி கிருஷ்ணஸ்வாமி ஆகிய அந்தணர்கள்.

கப்பலோட்டிய தமிழர் வ.உ.சி.யின் வலது கரமாக விளங்கிய சுப்ரமண்ய சிவா ஒரு பிராமணர்.

லண்டனில் கூடி பிரிட்டனுக்கு எதிராகப் புரட்சி நடத்த திட்டமிட்டவர்களுள் வ.வே.சு. ஐயர்,  டாக்டர் டி.எஸ்.எஸ். ராஜன் என்ற இரண்டு பிராமணர்கள் முக்கிய பங்கு வகித்தார்கள். மணியாச்சி ரயில் நிலையத்தில் கலெக்டர்  ஆஷ்துரையை சுட்டு வீழ்த்திய  வாஞ்சிநாதன் ஒரு பிராமணன்.அந்த ஆஷ்  கொலை வழக்கில் குற்றவாளிகளாக நிறுத்தப்பட்ட பதினான்கு பேரில் எட்டு பேர் பிராமணர்கள். இவர்களில் ஐவருக்கு தண்டனைகள் விதிக்கப்பட்டன. அன்னி பெஸண்ட் அம்மையாரின் ஹோம் ரூல் இயக்கத்தில் பிராமணர்கள் பங்கேற்றனர்.அவர்களில் ஹிந்து ஆசிரியர் கஸ்தூரி ஐயங்கார் குறிப்பிடத்தக்கவர்.ஹோம் ருழே இயக்கம் சுயாட்சி கோரும் விண்ணப்பம் ஒன்றை அரசுக்கு அனுப்பியது. அதில் முன் முதலாக கையொப்பம் இட்டவர் எஸ்.சுப்ரமண்ய ஐயர் என்ற பிராமணர்.

தென் ஆஃப்ரிக்காவில் வாழ்ந்த இந்தியர்களுக்காக மஹாத்மா காந்தி அங்கே இயக்கம் நடத்திய போது, அவர் இந்தியர்களின் ஆதரவை கோரினார்.  தமிழகத்தில் அவருக்கு ஆதரவளித்தவர்களில் பெரும் பாலானோர் பிராமணர்களே!  அந்தப் பட்டியலில் எஸ்.சுப்ரமண்ய ஐயர், வக்கீல் பாஷ்யம் ஐயங்கார், பதிப்பாளர் ஜி.ஏ . நடேசன், ஜி .சுப்ரமண்ய ஐயர் ஆகியோர் இருந்தனர்.

அடக்குமுறைக்கு வழி வகுத்த ரௌலட் மசோதாக்களை ஏற்க மறுத்த சத்தியாகிரஹிகளில்  ராஜாஜி, சத்திய மூர்த்தி, கஸ்தூரிரங்க ஐயங்கார், சேலம் விஜய ராகவாச்சார்யார் , ஏ.ரங்கசாமி ஐயங்கார், திருச்சி டி .எஸ் .எஸ்  ராஜன் ஆகியவர்கள் அந்தணர்களே .

இதையொட்டி 1919-இல்சென்னையில் சத்தியாகிரஹி இதழ் மஹாத்மா காந்தியின் ஆணைப்படி வெளியிடப்பட்டது. அதன் ஆசிரியர் டி.வி. வெங்கட்ராம  ஐயர் என்கிற பிராமணர்; அதை வெளியிட்டவர் கஸ்தூரிரங்க ஐயங்கார் என்ற இன்னொரு பிராமணர்.

1920 –  ஆம் ஆண்டின் இறுதியில் நாக்பூரில் காங்கிரஸ் மஹாசபைக் கூட்டம் நடந்தது. சேலம் விஜயராகவாச்சாரியார் என்கிற பிராமணர் அதற்குத் தலைமைத்  தாங்கினார். தமிழர் ஒருவர் தலைமை வகித்த முதலாவது காங்கிரஸ் மஹாசபைக் கூட்டம் அதுதான்.  பத்து வருடகால கடுங்காவல் சிறை தண்டனை விதிக்கப்பட்டு, அதில் பல  மாதங்களை அனுபவித்தவர் அவர்.

மொழிவழி மாநிலங்களில் காங்கிரஸ் கமிட்டிகள் அமைக்கப்பட்டபோது,  தமிழ்நாட்டில்  அமைந்த காங்கிரஸ் கமிட்டிக்கு முதலாவது தலைவர், வட ஆற்காடு மாவட்டத்தைச் சார்ந்த சுப்ரமண்ய சாஸ்திரியார் என்கிற பிராமணர்.  ஜஸ்டிஸ் கட்சியினர் ஆங்கிலேயர்களுக்குத் தாளம் போட்டு அமைச்சர் பதவிகளைப் பெற்று அனுபவித்துக் கொண்டிருந்த நேரத்தில், ஆங்கிலேயர்ஆட்சியை எதிர்த்து போராட்ட அமைப்பான தமிழ்நாடு காங்கிரஸ் கமிட்டிக்குத் தலைவராகச் செயல்பட்டவர் பிராமணரே !

ராஜாஜி என்று அழைக்கப்பட்ட ராஜகோபாலாச்சாரி என்கிற பிராமணர் காங்கிரஸ் கட்சியின் ஒவ்வொரு போராட்டத்திலும் பங்கு கொண்டு சிறை சென்றவர். 1930- ஆம் ஆண்டு வேதாரண்ய உப்பு சத்தியாக்கிரஹத்திற்காக சிறைவாசம்; 1931 – ல் மீண்டும் சட்டமறுப்பு போட்டத்தில் சிறை தண்டனை ; 1933 ஆம் வருடம் தனி நபர் சட்ட  மறுப்பு இயக்கத்தில் சிறை தண்டனை;  1940 – ஆம் ஆண்டில் தனி நபர் சத்தியாக்கிரஹத்தின்போதும் சிறைவாசம்.  இதுதவிர, தீண்டாமை ஒழிப்பு போன்ற காங்கிரஸின் சமூக நீதிப் போராட்டங்களில் மிகவும் முக்கியமான பங்கு வகித்தவர் ராஜாஜி என்பதையும் மறந்துவிடக்கூடாது. உப்பு சத்தியாக்கிரஹத்தை தமிழகத்தில் தலைமை யேற்று நடத்தியவரும் அவரே !

தேச விடுதலைப்போராட்டத்திலும் சமுதாயப் பணியிலும் எந்தவித பிரதிபலனையும் எதிர்பாராமல் ஈடுபட்டு பல தியாகங்களைப் புரிந்த உன்னதமான மனிதர்களில் கணக்கற்ற பிராமணர்களும் இடம் பெற்றிருந்தார்கள் என்பதற்கு, சில உதாரணங்களைப் பார்த்தோம். தமிழ் வளர்ச்சிக்குப் பணியாற்றுவதிலும் பிராமணர்கள் மற்றவர்களுக்குச் சளைத்தவர்களாக இருக்கவில்லை என்பதற்குச் சில உதாரணங்களை இங்கு பார்ப்போம்.

எப்படி தேச விடுதலை, சமூகத் தொண்டு ஆகியவற்றில் பல்வேறு மதத்தினரும் ஜாதியினரும் பெரும் பங்காற்றினார்களே அதே போல தமிழ் தொண்டிலும், தமிழ் வளர்ச்சியிலும் பல்வேறு ஜாதிகளைச் சார்ந்தவர்களும், மதங்களைச் சார்ந்தவர்களும் பங்கேற்றார்கள். அவர்களில் பிராமணர்களுக்கும் மிக முக்கியமான இடம் உண்டு.

சங்க இலக்கியங்கள், கி.மு. 500 முதல் கி.பி. 300 வரையிலான காலத்தில் இயற்றப்பட்டவை என்று ஆராய்ச்சியாளர்கள் கருதுகிறார்கள். சங்க இலக்கியப் புலவர்கள் வரிசையில் பல பிராமணர்கள் இடம் திருந்தனர். ‘புலன் அழுக்கு அற்ற அந்தணாளன்’ என்று புகழப்பட்ட மாபெரும் புலவராகிய கபிலர் ஓர் அந்தணர். சங்க இலக்கியங்களாகத் தொகுக்கப்பட்டுள்ள நூல்களில் கபிலருடைய பாடல்கள்தான் எண்ணிக்கையில் முதல் இடம்பெறுகின்றன.

வரலாற்றுப் புலவர் என்று புகழப்படுகிற சங்க காலப் புலவராகிய மாமூலனார் ஓர் அந்தணர்.  மற்றொரு அந்தணர் உருத்திரங்கண்ணனார் என்பவர் பெரும்பாணாற்றுப் படையும், பட்டினப் பாலையும் இவர் பாடியவை. இவர் பாடிய பட்டினப்பாலையில் வானநூல் கருத்துக்கள் காணப்படுவதாகக் கூறப்படுகிறது. சங்க காலத்தில் வாழ்ந்து இலக்கியங்களைப் படைத்த அந்தணப் புலவர்களில் இவர்கள் ஒரு சில உதாரணங்கள்.

சைவத்தையும், தமிழையும் ஒருசேரப் பரப்பியவர்களிலும் அந்தணர்கள் உண்டு.  பிள்ளை பாதி, புராணம் பாதி என்று பெரிய புராணமே சிறப்பிடம் தருகிறபடி அமைந்த வரலாற்றுக்குரியவர் திருஞானசம்பந்தர்.  அவர் இயற்றிய தேவாரம், தமிழ் இலக்கியத்தில் மகுடமாகத் திகழ்கிறது.

அந்தணர் மரபில் வந்த சுந்தரர் பாடிய தேவாரம் ஏழாவது திருமுறையாக அமைந்துள்ளது.பெரிய புராணத்திற்கு அடிப்படையான திருத்தொண்ட தொகை இவர் பாடியது.

திருவாதவூரில் ஆதிசைவ அந்தணர் மரபில் பிறந்த மாணிக்கவாசகர்  திருவாசகம் பக்தி இலக்கியத்தில் தனிச்சிறப்பு வாய்ந்தது.

தமிழகத்தில் சைவ சமயத்தை நிலை நிறுத்தி வளர்த்த திருஞானசம்பந்தர், திருநாவுக்கரசர்,சுந்தரர், மாணிக்கவாசகர் – ஆகிய நால்வரில் மூவர் அந்தணர்கள் என்பது குறிப்பிடத்தக்கது. சைவத் திருமுறைகளில் ஒன்பதாம் திருமுறையாக திரு விசைப்பாவும், திருப்பல்லாக்கும் இடம்பெறுகின்றன. இவற்றைப் பாடியவர்களில் திருமாளிகைத் தேவர், புருடோத்தமன் நம்பி, பூந்துருத்தி காடவை நம்பி ஆகியோர் அந்தணர்கள்.

தமிழ் வியாசர் என்று புகழப்பட்ட நம்பியாண்ட நம்பிகள் என்கிற அந்தணர் திருத்தொண்ட திருவந்தாதி பாடியவர்.

வேம்பத்தூர் கவுனிய கோத்திர சோழிய அந்தணரான பெரும்பற்றப் புலியூர் நம்பி என்பவர் தான் முதலில் திருவிளையாடல் படைத்தவர். இதுவே பழைய திருவிளையாடல் எனப்படுவது.  மதுரை தலத்தின் வரலாறு அறியப்படுவதற்கு இந்நூல்கள் நெடுங்காலம் வரை மிகவும் உதவியாக இருந்தது எனக் கூறப்படுகிறது.

பின்னர் பரஞ்சோதி முனிவர், திருவிளையாடல் புராணத்தை இயற்றினார். அவர் ஆதிசைவ அந்தண குலத்தில் பிறந்தவர். 15-ஆம் நூற்றாண்டில வாழ்ந்தவர் எனக் கருதப்படுகிற காளமேகப் புலவர் ஒர் அந்தணர்.

வைணவ இலக்கியத்தை எடுத்துக் கொண்டால் – தமிழில் மிகச் சிறந்த பக்தி இலக்கியங்களைப் படைத்தவர்கள் ஆழ்வார்கள். இவர்களில் ஸ்ரீவில்லிப்புத்தூரில் அந்தண குலத்தில் பிறந்தவர்  பெரியாழ்வார்.

திருப்பல்லாண்டும், பெரியாழ்வார் திருமொழியும் இவர்பாடியவை. பிள்ளைத்தமிழ் என்று பிற்காலத்தில் வர்ணிக்கப்பட்ட சிறு பிரபந்த வகையைத் தோற்று வித்தவர் பெரியாழ்வாரே !.

கருங்கல்லையும் கரைய வைக்கும் வல்லமை படைத்த பாடல்களை இயற்றிய தொண்டரடிப் பொடியாழ்வார் ஒர் அந்தணர்.

நம்மாழ்வாரின் பிரபந்தங்களைப் பல இடங்களிலும் பிரசாரம் செய்தவர் மதுரகவிகள் ;  இவரது பாடல்கள் மதுரமாக இனித்ததால், மதுரகவிகள் ஆழ்வார் என்று பெயர் பெற்றுத் திகழ்ந்த இவர் ஒர் அந்தணர்.

நாதமுனிகளும், ஆளவந்தாரும், வைணவ ஆச்சார்யார்களாகத் திகழ்ந்த அந்தணர்கள். பிற்படுத்த பட்டவர்களையும், தாழ்த்தப்பட்டவர்களையும் தூக்கி  விடுவதை தனது லட்சியமாகக் கொண்டு இயங்கி பெரும் பணியாற்றிய ராமானுஜர் ஒரு அந்தணரே !. ‘ஆன்மீகத்தின் கதவுகளை அனைவருக்கும் திறந்து விட்ட ராமானுஜருடைய கருணைப் பெரும்  செயல் , மகத்தான சிறப்பு வாய்ந்தது என்று ஸ்வாமி விவேகானந்தரே இவருடைய பணியைப் பாராட்டி  யிருக்கிறார். ராமானுஜரை விட உயர்ந்த சமூக சீர்திருத்த வாதி,தமிழகத்தில் பிறக்கவில்லை என்று சொல்வோரும் உண்டு.

மிகப் பெரிய பணக்காரராக இருந்து,  பின்னர் பெரும் ஞானம் பெற்று செல்வத்தைத் துறந்து பிச்சை எடுத்து வாழ்ந்தவர் கூரத்தாழ்வார். அவருடைய மகன்களாகிய பராசர பட்டர், வியாச பட்டர் ஆகியோரும் அந்தணர்களே.

இப்படிப்பட்டவர்களை விடுத்து அடுத்த கட்டத்திற்கு வந்தால் -தமிழில் பாரதத்தை இயற்றிய வில்லிப்புத்துராரும் கந்த புராணம் பாடிய காஞ்சிபுரம் கச்சியப்ப சிவாச்சாரியாரும் அந்தணர்களே.

சைவ சித்தாந்த சாத்திரங்களில் முக்கிய இடம் பெற்ற ‘இருபா இருபஃது’ என்ற நூலை இயற்றிய பெரும் பண்டிதரான அருள்நந்தி சிவாச்சாரியார் ஓர் அந்தணர். எட்டு சைவ சித்தாந்த சாத்திரங்களை இயற்றிய உமாபதி சிவாச்சாரியாரும் ஓர் அந்தனரே !

தமிழிலும் நூல்கள் இயற்றி, சைவ பரம்பரையில் வடமொழியிலும் நூல்கள் இயற்றியவர் சிவாக்கிர யோகிகள் என்கிற அந்தணர்.

தமிழ் இலக்கிய வரலாற்றில் நிலைத்து இதன் பெற்றவர் என்று கூறப்படுகிற வீரை – கவிராச பண்டிதர் ஓர் அந்தணர். ‘தமிழில் உள்ள பெருமைக்குரிய அருமையான அத்வைத  வேதாந்தப் பெருநூல்’ என்று  இலக்கிய வரலாற்றுக் களஞ்சியம் குறிப்பிடுகிற வகையில் அமைந்த நூலை இயற்றிய வீரை ஆளவந்தார், வீரை  கவிராச பண்டிதரின் மகன்.

கச்சியப்ப முனிவரின் மாணவரான கந்தப்பையர் என்கிற அந்தணர் தணிகை ஆற்றுப் படை,  உலா, கலம்பகம், அந்தாதி, பிள்ளைத் தமிழ் – ஆகியவற்றை இயற்றியவர்.

திருச்செங்கோடு பற்றி நாகதிரி புராணம் பாடிய கவிராஜ பண்டிதரும், காசித்தல புராணம் இயற்றிய அவரது தந்தையார் சங்கர நாராயன ஐயரும் அந்தணர்கள்.

தொல்காப்பியம், பத்துப்பாட்டு, கலித்தொகை, சீவக சிந்தாமணி – ஆகிய நூல்களுக்கு உரை இயற்றியுள்ள நச்சினார்க்கினியர் ஒர் அந்தணர்.

இருமொழிப் புலமை படைத்த பரிமேலழகர் ஒரு அந்தணர்.  ‘திருக்குறளுக்கு பழங்காலத்தில் பத்து  அறிஞர்கள் எழுதியுள்ள உரைகளில், மிகவும் சிறப்பாக அமைத்திருப்பது பரிமேழகர் உரையே என்று அறிஞர்கள் கூறுவார்கள்.

திவ்ய கவி என்று புகழப்பட்ட பிள்ளை பெருமாள் ஐயங்கார் ஓர் அந்தணர்; ‘ப்ரயோக விவேகம்’ என்கிற இலக்கண நூலைச் செய்த சுப்ரமண்ய தீட்சிதர் ஒரு அந்தணர். திருச்செந்தூர் புராணம் இயற்றிய வென்றிமாலைக் கவிராயர் ஒரு அந்தணர்.

ஆங்கில மொழியின் செல்வாக்கு இந்திய முழுவது பரவிய 19-ஆவது நூற்றாண்டில் தமிழை வளர்க்க பல அந்தணர்கள் பாடுபட்டார்கள்.

பரிதிமாற் கலைஞர் – என்று தன பெயரை மாற்றி கொண்ட சூரிய நாராயண சாஸ்திரியார் அவர்களில் ஒருவர். தமிழில் நாடக இலக்கண நூல் இல்லாத குறையை இவருடைய ‘நாடகவியல்’ என்கிற நூல் போக்கியதாகக் கூறப்படுவதுண்டு.  இந்திய மொழிகளை பாடதிட்டத்திலிருந்து அகற்றி விடுவதற்கு சென்னைப் பல்கலைக் கழகம் முனைந்த போது , சூர்ய நாராயண சாஸ்திரியார் தமிழர்களின் வீடுதோறும் சென்று பெரும் முயற்சிகளைச் செய்து, அதைத் தடுத்து நிறுத்தினார். மறைமலை அடிகள் இவருடைய மாணவர்களில் ஒருவர்.

பரிமேலழகர் உரைக்கு விளக்கமும், மேலும் பல நூல்களும் எழுதிய சடகோப ராமாஜாச்சாரியார் ஓர் அந்தணர். சிறுவர்களுக்காக வசன நடையில் இலக்கணம் எழுதித் தந்த  அந்தணர் மகாலிங்க ஐயர் . அவருடைய அந்த நூல் ‘மகாலிங்கய்யர் இலக்கணம்’ என்றே பெயர் பெற்றது.

இயல்மொழி வாழ்த்து, இறையனார் ஆற்றுப்படை,  நற்றினை உரை உள்ளிட்ட  பல நல்ல எழுதியவர் பின்னத்தூர் அ. நாராயணசாமி ஐயர்.  பல அரிய இலக்கண நூல்களைப் படைத்தவர் விசாகப் பெருமாள் ஐயர் என்கிற அந்தணர்.

நன்னூல், ஆத்திசூடி, கொன்றை வேந்தன், நறுந்தொகை, நன்னெறி, மூதுரை திருவள்ளுவமாலை ஆகிய நூல்களுக்கு உரை எழுதியவர் சரவணப் பெருமாள் ஐயர் என்கிற அந்தணர்.  திருவள்ளுவ மாலைக்கு இவர் செய்த உரைதான் இப்போது இருக்கிறது என்பது குறிப்பிடத்தக்கது.  குறவஞ்சி, நகுமலை குறவஞ்சி என்ற நூல்களை இயற்றிய யாழ்ப்பாணம் விஸ்வநாத சாஸ்திரி ஒர் அந்தணர்.

எந்தப் பிரதிபலனையும் எதிர்பார்க்காமல் விளம்பரம் தேடாமல், தமிழின் பெயரால் பிழைப்பு நடத்த முயலாமல் – பெரும் தமிழ்த்தொண்டாற்றி பிராமணர்கள் பட்டியல் இன்னமும் இருக்கிறது.

வர்ணம் என்பது ஜாதியல்ல. பிறப்பினால் ஒருவன் எந்த வர்ணத்தையும் அடைந்து விடவில்லை;  ஒரு வர்ணத்திலிருந்து இன்னொரு வர்ணத்திற்கு மாறவும் முடியும், மாறியவர்களும் உண்டு.

பிறப்பினாலேயே ஒருவன் ஒரு வர்ணத்தை அடைகிறான் என்ற நிலை நடைமுறையில் ஒரு காலத்தில் வந்து விட்டது என்கிற நிலையில் கூட – பிராமணனுக்கு கடும் விதிமுறைகள் ஏற்படுத்தப்பட்டிருந்தன. க்ஷத்ரியர்களும், வைசியர்களும் வேதத்தை ஓதும் உரிமையைப் பெற்றிருந்தார்கள். வேதம் படிக்கும் உரிமை சூத்திரர்களுக்கு சில தர்ம சாத்திரங்களில்மறுக்கப்பட்டிருந்தாலும், அவர்கள் வேறு எந்த கல்வியையும் மேற்கொள்வதற்கு அந்த எந்த தடையும் இருக்கவில்லை; வேறு சில சாஸ்திரங்களிலும் – ஏன் வேதத்தில் கூட, வேதங்களைப் படிக்கவும் சூத்திரர்களுக்கு அதிகாரம் என்பதைக் காட்டும் சான்றுகளும் கூட உள்ளன.

சூத்திரர் இடத்தில் பிராமணன் கல்வி கற்றதும் உண்டு; பிராமணன் அரசாளத் தகுதி அற்றவன் என்று விதிக்கப் பட்டிருந்தது…. என்பன போன்ற பல விஷயங்களை முன் அத்தியாயங்களில் சுட்டி காட்டி இருந்தேன்.

பிராமணர்கள்தான் இந்த மாதிரி சாத்திரங்களையெல்லாம் படைத்தார்கள் என்றால், அவர்கள் வெறுக்கத்தக்க காரியம் எதையும் செய்துவிடவில்லை என்பது தெளிவு. இன்னொரு விஷயத்தையும் கவனிக்கலாம். நமது தெய்வங்கள் எல்லாம் பிராமணர்களின் சிருஷ்டி என்றால், அவர்கள் ஏன் தெய்வங்களை பிராமணர்களாகவே கற்பித்துவிடவில்லை? பிரம்மா விஷ்ணு, சிவன் ஆகியவர்கள் எந்த வர்ணத்தைச்சார்ந்த வர்களாகவும் குறிப்பிடப்படவில்லை. மஹா விஷ்ணுவின் பல அவதாரங்களில் வாமன, பரசுராம அவதாரங்கள் பிராமண ஜாதியில் பிறப்பிக்கப் பட்டவை என்று எடுத்துக் கொள்ளலாம். ஆனால், வாமனரும், பரசுராமரும் தெய்வங்களாக வணங்கப்படுவதில்லை. முருகன் வேடுவப் பெண்ணை மணந்தார். தெய்வமாக வணங்கப்படுகிற விஷ்ணுவில் அவதாரமாகிய ராமர் க்ஷத்ரியர். அப்படிப்பட்ட மற்றொரு அவதாரமாகிய கிருஷ்ணர், யாதவ குலத்தில் பிறந்தவர்.

இப்படிப்பட்ட தெய்வங்களை பிராமணன் வணங்குகிறானே ஒழிய, தெய்வங்களை பிரமணர்களாக்கி விடவில்லையே? கற்பனையில் தெய்வங்களைப் படைத்த பிராமணனுக்கு மிகவும் பரந்த மனோபாவம் இருந்திருக்க வேண்டுமே !

அது ஏன் வெறுக்கத்தக்கது?

சரி , இந்தப் பழைய விஷயங்களை விட்டு, பிற்கால பிராமணர்களைப் பார்த்தல் , அவர்கள் நாட்டின் விடுதலைக்கும், சமூக சேவைக்கும்,  தாழ்த்தப்பட்டவர்களின் முன்னேற்றத்திற்கும்,  தமிழ் வளர்ச்சிக்கும் எவ்வளவு பணியாற்றியிருக்கிறார்கள் என்பதையும் சென்ற பல அத்தியாயங்களில் சுட்டிக்காட்டியிருந்தேன். அதற்கும் அடுத்த காலகட்டத்திற்கு வந்தால், ‘எல்லா உயர் பதவிகளையும் தானே ஆக்கிரமித்துக் கொண்டு, மற்றவர்களை அமுக்கி வைத்தான் ‘ பிராமணன் என்று பிராமண எதிர்ப்பாளர்கள் கூறுவது உண்டு.

உயர் பதவிகளில் பலவற்றிலும் பிராமணனே இருந்தான் – என்பது மட்டுமே இதில் உள்ள உண்மை அதற்கு  காரணம் ?

தர்ம சாத்திரங்கள் பிராமணனுக்கு விதித்திருந்த கடுமையான விதிமுறைகள் பலவற்றிலிருந்தும், பிராமணன் காலப்போக்கில் தவறி விட்டான். ஆனாலும் சடங்குகளில் அவனுக்கு இருந்த நம்பிக்கையால், சில கட்டுப்பாடுகள் மிச்சம் மீதியாக அவனிடம் ஒட்டிக் கொண்டிருந்தன. ஆகையால்  எப்படி செட்டியாருக்கு வர்த்தகம் கை வந்த கலையாயிற்றோ , முதலியார்களுக்கு சுய கெளரவம் முக்கியமயிற்றோ ,

மறவர்களுக்கு போர் குணம் இயல்பாயிற்றோ, அது போல பிராமணனுக்கு ஒரு கட்டுப்பாட்டுக்குள் நிற்பது வழக்கமாயிற்று. கடவுள் நம்பிக்கையும் அவனுக்கு மிகுந்திருந்தது. வியாபாரத்திலோ, தொழில் செய்வதிலோ, கைத்திறனைக் காட்டிக் கூடிய வேலைகளைச் செய்வதிலோ பிராமணனுக்கு நாட்டம் இருக்கவில்லை. அதற்கான திறமையும் அவனுக்கு இருக்கவில்லை. இது ஒரு புறம்.

மற்றொரு புறத்தில் வேதங்களைப் படிப்பது ஒதுவது, கற்பிப்பது – ஆகிய பொறுப்புக்களிலிருந்து, பிராமணன் கொஞ்சம் கொஞ்சமாகத் தவற ஆரம்பித்து விட்டான் பணத்தையும், பிழைப்பையும் தேடினான். இந்த நிலையில் பிழைப்புக்கு அவனுக்கு இருந்த ஒரே வாய்ப்பு படிப்பதும், படிப்பின் மூலம் அடையக் கூடிய வேலைகளைப் பெறுவதும்தான் என்று ஆகி விட்டது. பிரிட்டிஷார் வருவதற்கு முன்பாக இதற்குப் பெரிய வாய்ப்பு இருக்கவில்லை.  ஏனென்றால் அப்போதெல்லாம் அதிகாரம் மையப்படுத்தப்படவில்லை. அரசன் ஒருவன் இருந்தான். ஆனால் அவனுடைய ஆணை நேரடியாக நெடுந்தூரம் பாயவில்லை; ஆங்காங்கே கிராம அமைப்புகள் அதிகாரம் செலுத்தின; அந்த அமைப்புகளில் ஆங்காங்கே இருந்த உள்ளூர் மக்களே பொறுப் பேற்றார்கள்.

பிரிட்டிஷார் வந்த பிறகே அதிகாரம் மைய்யப்படுத்தப்பட்டது. அரசின் பிரதிநிதிகளாக அதிகாரிகள் மூலையில் இருந்த கிராமத்தையும் அடைந்தார்கள். படிப்பில் பிராமணன் காட்டிய அக்கறையினால், இந்த அதிகாரிகள், குமாஸ்தாக்கள் போன்ற பல வேலைகளும் பிராமணனுக்குக் கிட்டின.

இதில் பிராமணனின் ஆக்கிரமிப்பு எங்கிருந்து ?  மற்றவர்கள் கல்வி கற்கக் கூடாது என்று பிராமணன் கூறவில்லை. சமஸ்கிருதம் படிக்கக் கூடாது என்று கூறவில்லை. விஞ்ஞானமோ, கணிதமோ, பூகோளமோ சரித்திரமோ, வான சாத்திரமோ வேறு எந்தப் படிப்போ யாருக்கும் தடுக்கப்படவில்லை. பிராமணன் அல்லாதவர்களுக்கு தொழிலில் நாட்டம் இருந்தது. வியாபாரத்தில் ஊக்கம் இருந்தது: கைத்திறனைப் பயன்படுத்திச் செய்கிற வேலைகளில் திறமை இருந்தது – ஆகையால் அவர்கள் மாதச் சம்பளத்திற்கு உழைக்கிற வேலையைப் பெரிதாகக் கருதாமல், இந்த மாதிரி வாய்ப்புகளைப் பயன்படுத்திக் கொண்டிருந்தார்கள்.  ஆக பிராமணர்களே பலத்த போட்டியின்றி பல இடங்களிலும் அதிகாரிகளாகவும் குமாஸ்தாக்களாகவும் ஆனார்கள்.  இதில் அவர்களுடைய தவறு எங்கிருக்கிறது  ?

இந்த நிலை கொஞ்சம் கொஞ்சமாக  மாறியது பற்பல ஜாதிகளைச் சார்ந்தவர்களும் படிப்பில் காட்டத் தொடங்கினார்கள். அப்பொழுது அவர்களும் பிரிட்டிஷ் அரசுப் பணிகளில் பங்கேற்க ஆரம்பித்தார்கள்.

அவர்களையும் பிராமணன் தடுக்க முயற்சிக் வில்லை.

‘பிராமணன் ஜாதித் திமிர் பிடித்தவன். ஆகையால் பிராமணனும் பிராமணியமும் வெறுக்கத்தக்கவைகளே என்பதும் பிராமண எதிர்ப்பாளர்களின் வாதங்களில் ஒன்று. ஐந்தாவது பிரிவு என்று ஒன்று கிடையாது –  என்று மனு நீதி கூறுகிறது. ஆனால் நான்கு வர்ணங்களுக்கு அப்பால் ஹரிஜனங்கள் – தாழ்த்தப்பட்டவர்கள் என்ற ஒரு பிரிவு நடை முறையில் வந்து விட்டதை நாம் அறிவோம். அவர்கள் தீண்டத்தகாதவர்கள் என்று கொடுமைப்படுத்தப் பட்டனர். ஆனால் இந்த மாபெரும் தவறை பிராமணன் மட்டுமா செய்தான்? மற்ற ஜாதியினர் எல்லாம் செய்ய வில்லையா? சொல்லப் போனால் அன்றிலிருந்து இன்று வரை, இந்தத் தீண்டாமையை பெரிய அளவில் பெரிதாக அனுஷ்டிப்பவர்கள், பிராமணர்கள் அல்லாதவர்களே !

பிராமணர்களுக்கும், தாழ்த்தப்பட்டவர்களுக்குமிடையே மோதலும், அதன் காரணமாக உயிரிழப்பும் ஏற்படுவதில்லை. அந்த மாதிரி மோதல்கள் பிராமணரல்லாத சில ஜாதிகளைச் சார்ந்தவர்களுக்கும், தாழ்த்தப்பட்டவர்களுக்கும் இடையேதான் நடக்கிறது. அப்படிப்பட்ட ஜாதி களைச் சார்ந்தவர்கள் மீது கூறாத குற்றச்சாட்டை பிராமணன் மீது கூறுவது என்ன நியாயம் ?

ஓவ்வொரு ஜாதியைச் சார்ந்தவர்களும், தங்கள் ஜாதியை பற்றி ஒர் உயர்வான எண்ணம் இருக்கத்தான் செய்கிறது. அதற்காக அவர்களுடைய ஜாதியையும் வெறுப்பது என்றால் – முதலியாரீயம் செட்டியாரீயம், சைவப் பிள்ளையீயம், பிள்ளையீயம்,, நாயுடீயம், கிராமணியரீயம், கவுண்டரீயம், நாயக்கரீயம்,

நாடாரீயம், ரெட்டியாரீயம், வன்னியாரீயம்…. என்று எல்லாவற்றையும் வெறுத்துத் தள்ள வேண்டியதுதானே? அல்லது சுருக்கமாக க்ஷத்ரீயம் , வைசீயம், சூத்ரீயாம்  ஆகியவற்றை வெறுக்க வேண்டியதுதானே?

அதெல்லாம் போற்றத்தக்கவை, பிராமணீயம் மட்டும் வெறுக்கத்தக்கது என்றால் – அதில் வாதம் தெரியவில்லை, வறட்டுத்தனம்தான் தெரிகிறது. இப்படி இருந்தும் கூட பிராமணன் மட்டும் ஏன் குறிவைக்கப்படுகிறான்- காரணம் அவன் 4 சதவிகிதம் தான் இருக்கிறான். அதுவும் ஓரிடத்தில் குவிந்தில்லை. அவன் ஒட்டு வந்தாலும் ஒன்றுதான், வராவிட்டாலும் ஒன்றுதான். பிராமணன் உன்னை விழுங்கிவிடுவான் என்று மற்றவர்களுக்குப் பூச்சாண்டி காட்டுவது வசதியாக இருக்கிறது. ஏதாவது ஒரு பூச்சாண்டி காட்டித்தான் மக்கள் செல்வாக்கைப் பெறவேண்டும் என்று ஆகிவிட்டது. வடநாட்டு ஆதிக்கம் ,  ஏகாதிபத்தியம், முதலாளிகளின் கொடுமை,  தமிழ் விரோதிகளின் சதி … போன்ற  பூச்சாண்டிகள்.

வெவ்வேறு சமயங்களில் பயன்படுவது போல , ‘பிராமணன் வருகிறான் ஜாக்கிரதை’ என்ற பூச்சாண்டியும் அவ்வப்போது பயன்படுகிறது. இந்த பிராமணனே 15 சதவிகிதம் இருந்திருந்தால் – அதுவும் மாநிலத்தில் சில பகுதிகளில் பிராமண ஒட்டு குவிந்து கிடந்தால் – இந்தப் பிராமண பூச்சாண்டி தோன்றியே இருக்காது. மாறாக, பிராமணனைப் போற்றிப் புகழ்த்திருப்பார்கள்.  ஓட்டுக் குவியல் இல்லை; அதனால் குரலில்லை; அதனால் கவலையில்லை ; தாராளமாகத் திட்டலாம்.

அந்தத் திட்டிலும் கொஞ்சமாவது நியாயம் இருக்க வேண்டாமா? இல்லை என்பதை மேலும் பார்ப்போம்.

பிராமணீயம் மற்றும் பிராமணர்கள் மீது தங்களுடைய தாக்குதலை நடத்துபவர்கள், புரோகிதர்களைப் பிராமணியத்தின் ஒரு முக்கிய சின்னமாகக் கருதி, அவர்கள் மீது ஏளனத்தைப் பொழிகிறார்கள்; கண்டனத்தை வீசுகிறார்கள்;  ‘புரோகிதர்கள் எல்லாம் பிராமணர்களாகத்தான் இருக்க வேண்டுமா? மற்றவர்கள் அடங்கிக் கிடக்க வேண்டும் என்ற ஏற்பாடுதானே இது? என்ற வகையில் பிராமணீய – பிராமண எதிர்ப்பாளர்கள் அவ்வப்போது பிரசாரம் செய்கிறார்கள் ;  அதாவது ‘புரோகிதர்கள் மிகவும் மதிக்கத் தக்கவர்கள்; அவர்களுடைய ஆக்ஞைக்கு மற்றவர்கள் கட்டுப்படுகிறார்கள்; அவர்களுடைய ஆசி இருந்தால்தான் ஒருவன் நன்றாக முடியும்;  கல்யாணத்திலிருந்து கருமாதி வரை அவர்கள் நடத்தி வைத்தால்தான் அந்த நிகழ்ச்சி முறையாக இருக்கும்.  ஆகையால் புரோகிதனாகப் பிராமணன் மட்டுமே இருக்கலாம் என்கிற விதி பிராமணனுக்கு, மற்ற எல்லோரையும் விட, ஓர் உயர்ந்த ஸ்தானத்தை அளிக்கிறது; இது சமூக அநீதி.’

இந்த வாதத்தில் பல கற்பனைகள் அடங்கியிருக்கின்றன பழைய காலத்தை எடுத்துக் கொண்டால் – யாகங்களையே கூட பிராமணர்களாக இல்லாதவர்கள் நடத்தி வைத்திருக்கிறார்கள் என்பதை ஏற்கெனவே பார்த்தோம். மனுவின் நீதிநூலைப் பார்த்தால், எல்லா பிராமணர்களும் புரோகிதர்களாகி விட முடியாது;

விதிக்கப்பட்ட கட்டுப்பாடுகளை ஏற்காமல் வாழ்கிறவன் ஒதுக்கித் தள்ளப்படுகிறான். இன்றைய சமூக த்தைப் பார்த்தால் – புரோகிதர்களின் நிலா பரிதாபத்துக்கு  உரியதாக இருக்கிறதே தவிர, பொறாமைக்கு  உரியதாக இல்லை. அன்றாட வாழ்க்கைக்கே அல்லல்பட வேண்டிய நிலையில் பல புரோகிதர்கள் இருக்கிறார்கள்.

வருடக் கணக்கில் வேதங்களையும், சாத்திரங்களையும் பயின்று, எளிமையான வாழ்க்கை நடத்தி தாங்கள் உண்டு தங்கள் பணி உண்டு என்று ஆயுளைக் கழித்து அவர்கள் கண்டதென்ன? நம்பாதவர்கள் ஏளனம்

செய்கிறார்கள்;  நம்புகிறவர்கள் அவமரியாதை செய்கிறார்கள்;  ஆம் நம்புகிறவர்கள் – குறிப்பாகப் பிராமணர்கள் செய்கிற அவமரியாதை கொஞ்சம் நஞ்சமல்ல.  ஓர் ஆச்சார்யனை அல்லது குருவை நடத்துவது போல், புரோகிதர்களை நடத்துபவர்கள் மிகச் சொற்பம்.  புரோகிதர்களுக்குத்’ தட்சணையாகப்  பணம் கொடுப்பதால் – கொடுக்கிற குடும்பஸ்தன் முதலாளியாகத் தன்னை நினைத்து கொண்டு , தட்சணை பெறுகிற புரோகிதரைக் கூலியாக நடத்துகிறான். அதிகாரம் செய்கிறான். ஆணவம் காட்டுகிறான். ‘என்ன? இவ்வளவு நேரம் கழிச்சு வந்தா  எப்படி ?  எனக்கு வேலை வெட்டி இல்லையா? என்பதில் ஆரம்பித்து பணத்துக்கு இப்படி பறக்கறீங்களே ?  ஒரு மந்திரம் ஒழுங்கா சொல்ற தில்லை.  தட்சணை மட்டும் தாராளமா இருக்கணும்’ என்பது வரை மரியாதை போகிறது.

கவனிக்க வேண்டும் – இது ‘நம்பிக்கை’ உடையவர்களின் லட்சணம். புரோகிதர்கள் இன்று வாழ முடியுமா என்பதை யாரும் நினைத்துப் பார்ப்பதில்லை. வர்ணங்கள் பிறப்பின் மூலம் அடையப் பெறுவதில்லை – என்ற நிலை இருந்தபோது, சமூகம் பிராமணனை காப்பாற்றியது; அடுத்த தினம் பற்றி திட்டமிடாமல் அவன் வாழ்ந்தான். காலப்போக்கில் பிறப்பின் மூலமே வர்ணங்கள் நிச்சயிக்கப்படத் தொடங்கிய போது பிராமணனுக்கு விதிக்கப்பட்ட கடும் நிபந்தனைகளை ஏற்று கட்டுப்பாடுடன் வாழ்ந்த பிராமணன் சமூகத்தால் மதிக்கப்பட்டான்; அப்போதும் பொருள் ஈட்டுவது பற்றி கவலைப்பட வேண்டிய அவசியம் அவனுக்கு இருக்கவில்லை. பின்னர் வர்ணங்களே அழிந்து, ஜாதிகள் தோன்றிய போது -பொருளாதார மாற்றங்களும் பெரிய அளவில் உருவாகிக் கொண்டிருந்தன.  விவசாயம் , தொழில், வர்த்தகம் ஆகியவை பெருகத் தொடங்கின. இந்தச் சூழ்நிலையில் , பிராமணர்களுக்கு ஆசை வளரத் தொடங்கியது.

வைதீகத்தை விட்டு, வர்த்தகத்தையும், அதையொட்டிய பொருள் ஈட்டும் வழிமுறைகளையும் அவர்கள் நாடத் தொடங்கினர். பிராமணன் என்ற இலக்கணத்திற்குச் சம்பந்தமே இல்லாத பணத்தாசை , அந்தச் சமூகத்தைக் கவ்விக் கொண்டது. இன்று பிராமணன், ‘எங்கே பிழைப்பு’ என்று தேடுகிற நிலையில் இருக்கிறான்.

இதற்குப் பிராமணன் மட்டும் பொறுப்பல்ல; எல்லோருமே இப்படித்தான் மாறி விட்டனர். க்ஷத்ரியனுக்கு போர்த் தொழில் என்பதோ, வைசியனுக்கு நேர்மையான வர்த்தகம் மற்றும் விவசாயம் என்பதோ, சூத்திரனுக்கு நேர்மைத்திறன் கொண்ட பல தொழில்கள் என்பதோ, பழங்கதைகள் ஆகிவிட்டன. பொருள் ஈட்டுவதே குறி – என்று உலகமே மாறி விட்டது. இந்த நிலையில் பிராமணன் மட்டும்பொருள் ஈட்டுவது ஒரு பொருட்டல்ல-என்று வாழ்ந்தால் , அவன் பிச்சைக்காரனாக அலைய வேண்டியதுதான்.

இந்த மாதிரி நிலை வரும் என்பதைப் பாகவத புராணம் அன்றே எடுத்துச் சொல்லியிருக்கிறது. ஆகையால் இது, அன்றைய அறிஞர்களால் எதிர் பார்க்கப்படாத நிலைமை அல்ல. பூணூல் ஒன்றுதான் பிராமணன் என்பதற்கு அடையாளமாக இருக்கும்; திருடனின் நியாயம்  எதுவோ, அதுவே ஆட்சியாளர்களின் நியாயமாகி விடும்.. ‘ என்றெல்லாம் பாகவத புராணம் கூறுகிறது.

இப்படி விலக்க முடியாத மாற்றங்கள் பலவற்றைக் கண்டு விட்ட சமுதாயத்திலும்கூட புரோகிதர்கள் கூடிய வரையில் இன்றும் எளிமையாகவே வாழ்க்கையை நடத்துகிறார்கள் என்பது வியப்புக்குரிய விஷயம். ஆனால் இது வெகுகாலம் தொடரக்கூடிய நிலை அல்ல என்பது அவர்களுக்கே தெரிந்துதான் இருக்கிறது. மரியாதை குறைகிறது; நம்பிக்கை தளர்கிறது; சடங்குகள் கடமைகள் என்பதிலிருந்து மாறி, கடன்கள் என்று ஆகிவிட்டன; சன்மானம் என்பது கூலியாகி விட்டது;  இந்த நிலையில் புரோகிதர்கள், தங்கள் பிள்ளைகளுக்கு இந்தப் பணி வேண்டாம் – என்று முடிவெடுக்க ஆரம்பித்து விட்டார்கள். அரசியல்வாதி தன் மகனை அரசியலுக்கு இழுக்கிறார் – அதில் பெரும் பணமும், அதிகாரமும் இருக்கிறது என்பதால்!.  வர்த்தகர் தன் மகனை வர்த்தகத்திற்கு இழுக்கிறார் – அதில் வசதியான வாழ்க்கை இருக்கிறது என்பதால் !நடிகர் தன் மகனை நடிப்புத் தொழிலில் ஈடுபடுத்துகிறார் – அதில் புகழும் பணமும் இருக்கிறது என்பதால் !.

டாக்டர்கள், வக்கீல்கள் போன்றவர்கள் தங்கள் பிள்ளைகள் தங்கள் தங்கள் தொழிலுக்கே வர வேண்டும் என்று  முயல்கிறார்கள் – அதில் அந்தஸ்தும் சம்பாத்தியமும் இருப்பதால்! ஆனால் புரோகிதர்களோ – தங்கள் பிள்ளைகளை புரோகிதத்தில் ஈடுபடுத்த விரும்பவில்லை . அதில் பணமும் இல்லை. அந்தஸ்தும் இல்லை , மரியாதையும் இல்லை என்பதால்!

இதுதான் இன்றைய மிகப் பெரும்பாலான புரோகிதர்களின் நிலை.  இப்படிப்பட்ட ஒரு பணியைப் பிராமணர்கள் மட்டும் செய்வதா என்ற கேள்வி அர்த்தமற்றது. அந்தப் பணியை மேற்கொள்ள துடிக்கிற மற்ற ஜாதியினர் எத்தனை பேர் இருக்கிறார்கள்? அவர்களை யார்தடுத்தது? இன்றைய சட்டப்படி பிராமணன் ஒருவன், புரோகிதம் செய்து நடத்தி வைத்தால்தான், ஒரு சடங்கு நடந்ததாகக் கருதப்படும் என்ற நிலை இல்லையே? பொங்கலுக்கு குரிய நமஸ்காரம், நவராத்திரிக்கு தேவி பூஜை, நவகிரஹத்திற்கு சாந்தி, அமாவாசைக்கு தர்ப்பணம் என்று எதை எடுத்துக் கொண்டாலும், அதற்கு பிராமணர்களைத்தான்   புரோகிதனாக அழைக்க வண்டும் – என்ற நிர்பந்தம் இல்லையே? மற்ற ஜாதியினரை அழைத்து இம்மாதிரிச் சடங்குகளை நடத்த முனைந்தால் – அதைத் தடுக்கும் யாருக்கு இருக்கிறது? யாருக்கும் இல்லை .

திருமணங்களை எடுத்துக் கொள்வோம். பிராமண புரோகிதர்கள் இருந்துதான் திருமணங்கள் நடத்தப் பட்டாக வேண்டும் – என்ற நிர்பந்தம் இல்லையே ?  பகுத்தறிவு அல்லது சீர்திருத்த திருமணம் வருவதற்கு  முன்பாகவே – ரிஜிஸ்டர் கல்யாணம் வந்து விட்டதே ?  புரோகித எதிர்ப்பாளர்கள் பதிவுத் திருமணம்  செய்து கொண்டிருக்கலாமே?

பகுத்தறிவு திருமணம் செய்து கொண்டால் தான் புரோகிதம் தவிர்க்கப்படுமா ? புரோகித பகிஷ்காரத்திற்குப் பதிவுத் திருமணம் போதாதா? ஏன்  ? அது என்ன பகுத்தறிவு ? ஒரு தலைவரை அழைத்து அவருக்கு வேண்டாதவர்களையெல்லாம் அவர் திட்டித் தீர்க்க திருமணம் நடந்து முடிந்தால் பகுத்தறிவு. பதிவுத் திருமணம் செய்து கொண்டால், அது போதுமா பகுத்தறிவில்லை. நல்ல பகுத்தறிவு சரி .. சீர்திருத்த அல்லது பகுத்தறிவுத் திருமணம் மாதிரி, ஏன் சீர்திருத்த கருமாதி அல்லது பகுத்தறிவு கருமாதி என்று கொண்டு வரப்படவில்லை? அது கெளரவம் இல்லை என்பதாலா? பகுத்தறிவாளர்கள் பார்க்கிற இந்தக் கெளரவத்தை நினைக்காமல், புரோகிதர்கள் ஈமக்கிரியையும் நடத்துகிறார்களே, அங்கேதான் இருக்கிறது வித்தியாசம் பகுத்தறிவாளர்கள் செய்வது வெறும் பிரச்சாரம் ; அது செயல்படுவது வெறுப்பின் அடிப்படையில், புரோகிதர்கள் செயல்படுவது நம்பிக்கையின் அடிப்படையில். அதனால் தான்  இன்னமும் கூட  அவர்கள் செய்து வைக்கிற சாத்திரப்படியான சடங்குகளில் மற்றவர்களுக்கும் கொஞ்சமாவது நம்பிக்கை மிச்சம் மீதமிருக்கிறது.

இப்படிப்பட்ட நிலையிலும், ஏன் பிராமணர்களே புரோகிதர்களாக அமர்த்தப்படுகிறார்கள் ? அவர்கள்தான் அதைச்  செய்ய  முன் வருவார்கள். அவர்கள் தான் பல வருடங்கள் செலவிட்டு, சாத்திரங்களில் கூறியுள்ளபடி, வெவ்வேறு சடங்குகளின் மந்திரங்ளையும் வழிமுறைகளையும் கற்றிருக்கிறார்கள். குடும்பத்தில் வழிவழியாக வந்த பணி என்பதால் புரோகித குடும்பங்களைச் சார்ந்தவர்களுக்குச்  சிறு வயதிலேயே ஆர்வம் ஏற்பட்டது; பயிற்சியும் கிட்டியது. அக்கறையும் உண்டாயிற்று. இந்த அக்கறை மற்றவர்களுக்கு இல்லை. ஏன்?

ஏனென்றால், அதில் பெரிய லாபம் இல்லை. அதனால்தான் மற்ற ஜாதியினர் புரோகிதப் பணிக்கு, போட்டியாக வருவதில்லை. அதனால்தான் புரோகிதர்களே கூட தங்களுக்குப் பிறகு தங்கள் பிள்ளைகள் இந்தப் பணியில் ஈடுபட வேண்டும் என்று விரும்புவதில்லை.

இப்படி இருந்தும் பிராமணர்கள்தான் புரோகிதர்களாக வேண்டுமா – என்ற கேள்வி ஏன் எழுகிறது? வெறும் வெத்துப் பிரசாரம்,  கலப்படமில்லாத வேவுப் பிரசாரம். ஏதோ மற்ற ஜாதியினர்கள் பலரும் புரோகிதர்களாக துடிப்பது போலவும், அவர்களை எல்லாம் தடுத்து, அமுக்கிவிட்டு, பிராமணன் மட்டும் புரோகிதத்தைத் தொடர்வது போலவும், மற்றவர்கள் ஏன் கூடாது? என்று கேட்டு, ஒரு கற்பனைப் போட்டியைச் சிருஷ்டித்து வெறுப்பு வளர்க்க படுகிறது. அவ்வளவுதான். மற்றபடி பார்த்தால் புரோகிதர் பணி போட்டியில்லாத பணி ; வெளியே இருப்பவர்கள் அதற்கு ஆசைப்படுவதில்லை;  உள்ளே இருப்பவர்கள் தங்களோடு இது முடியட்டும் என்று பொறுத்துக் கொண்டிருக்கிறார்கள்.  இதுதால் புரோகிதத்தின் நிலை !

நம்பிக்கை உடையவர்கள் – புரோகிதர்களிடம் தான் கணக்கு பார்ப்பார்கள்.  சினிமாவுக்கோ, ஹோட்டலுக்கோ செலவு செய்கிற போது நினைவுக்கு வராத சிக்கனம் புரோகிதருக்குத் தட்சணை கொடுக்கும்போது வந்து விடும்.;  ரொம்ப மிஞ்சிப் போனால் விநாயகர் பூஜையிலிருந்து, அமாவாசை தர்ப்பணம் வரை, காஸெட்டுகள் இருக்கவே இருக்கின்றன. புரோகிதமாவது மந்திரமாவது ! காஸட்   போட்டு காரியத்தை முடித்தால் ஆயிற்று; இது நம்பிக்கையுள்ளவர்களின் அணுகுமுறை ! நம்பிக்கை இல்லாதவர்களோ ஏளனத்தைப் பொழிகி றார்கள்; குடுமியை அறுக்கிறார்கள். துவேஷத்தைப் பரப்புகிறார்கள்.

இத்தனைக்கும் இடையில் இன்றும் கூட வேதங்களை மறக்காமல், மந்திரங்களை விட்டு விடாமல் பூஜைகளைத் துறக்காமல், ஏளனத்தை சகித்துக் கொண்டு, அவமரியாதையை சுமந்து கொண்டு ஏழ்மையில் உழன்று கொண்டு, எளிமையாகவே வாழ்ந்து கொண்டு, தங்கள் பணியை தொடர்வது, மிகப் பெரிய ஆச்சர்யம் ! தொன்று தொட்டு வரும் நமது நம்பிக்கைகளையும் , கலாச்சாரத்தையும் இன்றும் கூட  பேணிப் பாதுகாக்கிறவர்களாக புரோகிதர்கள் பலர் திகழ்கிறார்கள். இப்படிப்பட்ட  புரோகிதர்கள், பகுத்தறிவாளர்கள் கூறுகிற பிராமணீயத்தின் சின்னங்கள் என்றால் – அந்த பிராமணீயம் எப்படி வெறுக்கத்தக்கதாகும் ?