New Indian-Chennai News + more

Members Login
Username 
 
Password 
    Remember Me  
Post Info TOPIC: `I am evangelising Christians' Interview with Prof. Francis X. Clooney, S.J., Divinity School, Harvard University.


Guru

Status: Offline
Posts: 24778
Date:
`I am evangelising Christians' Interview with Prof. Francis X. Clooney, S.J., Divinity School, Harvard University.
Permalink  
 


 

Printer Friendly PageSend this Article to a Friend

RELIGION

`I am evangelising Christians'

 

Interview with Prof. Francis X. Clooney, S.J., Divinity School, Harvard University.

 

 

 

 

V. GANESAN 
20050923001308801.jpg

 

Jesuit Fr. Francis X. Clooney began his academic career as an instructor in English at St. Xavier's High School in Kathmandu in 1973. Thirty-two years later, he is Parkman Professor of Divinity and Professor of Comparative Theology at the Divinity School of Harvard University in the United States. The journey, however, is striking not only in terms of the distance covered and the distinctions earned. For a Roman Catholic priest like Fr. Clooney, it has also been a spiritual journey with a mission - re-discovering and re-presenting to the Western world the rich traditions of the Indian subcontinent. In a sense, he is part of a long list of Christian missionaries and Western scholars - Hermann Gundert, Rev. G.U. Pope, Max M�ller, Fr. Johann Ernst Hanxleden (better known as Arnos Pathiri to Malayalees), Fr. Heinrich Roth and others - who pioneered the systematic study of the region's religious, philosophical, linguistic and cultural treasures. Yet Fr. Clooney is different, too, because his main audience is the Christians back home, whose hearts and minds he wishes to influence.

A native of New York, Fr. Clooney joined the Society of Jesus in 1968 and was ordained in 1978. He taught theology at the Boston College from 1984 until he joined Harvard in July this year. He has been a visiting professor at the University of Chicago and the Jesuit School of Theology in Berkeley and Fellow at the Centre for Theological Inquiry at Princeton, and was Academic Director, Oxford Centre for Hindu Studies, at the Oxford University in the United Kingdom during 2002-04. Fr. Clooney held the post of the Jesuits' Coordinator for Inter-Religious Dialogue in the U.S. from 1998 to 2004.

A distinguished theologian and a scholar of Indian religious traditions, especially Sri Vaisnavism, Fr. Clooney is one of the pioneers of the relatively new discipline of comparative theology. His important books include Hindu Wisdom for All God's Children (1998), Hindu God, Christian God: How Reason Helps Break Down the Boundaries Between Religions (2001) and Divine Mother, Blessed Mother: Hindu Goddesses and the Virgin Mary (2005). He translated and introduced, along with Indian Jesuit Fr. Anand Amaladoss, a collection of essays written by the 16th century Italian Jesuit missionary to India, Fr. Robert de Nobili - Preaching Wisdom to the Wise: Three Treatises by Robert de Nobili in Dialogue with the Learned Hindus of South India (2000). Fr. de Nobili's life and work - adopting the lifestyle of a Hindu sanyasi, sticking to a vegetarian diet, learning and writing in Sanskrit and Tamil, engaging Hindu scholars in philosophical and religious dialogues - is of considerable interest in contemporary debates in the Catholic Church about "inculturation" (indigenising Christianity) and inter-religious dialogue. Fr. Clooney is a prolific writer and many articles and book reviews by him have appeared in various Western and Indian journals of theology and philosophy.

In Chennai recently to attend the inaugural seminar of the Institute of Dialogue with Religions and Cultures and the De Nobili Research Centre at Loyola College, Fr. Clooney spoke to Nandagopal R. Menon. Excerpts:

How did you come to develop an interest in Indian culture and Hinduism?

My background is very traditional Catholic American. Basically an Irish Catholic, I grew up in New York City with no real exposure to other cultures and religions until I finished college. After college, I went to Kathmandu for two years to teach at St. Xavier's High School. All the boys in the school were either Hindu or Buddhist. I found that to teach them I needed to learn from them first. So, for the first time in my life I was reading the Bhagvad Gita, the Ramayana and the stories of the Buddha in order to discuss them with the boys. I would go with them to the temple, to hear bhajans and so on. In that context, I found that I was growing more interested in both Hinduism and Buddhism and very much wanted to keep that as a part of my life as a Jesuit priest.

So after ordination in 1978, I did a doctorate in Indian studies at the University of Chicago. At this point I had to learn two languages, one of which had to be classical - either Persian or Sanskrit or Pali - and I took Sanskrit; and then one Indian language, for which I chose Tamil. This gave me the range of possibilities of reading the Darsanas in Sanskrit, the Upanishads, the Bhagvad Gita and so on and in Tamil, the [works of the] Nayanmars and the Alwars, Sangam literature and so on. I became very interested in South India, in the Sanskrit and Tamil traditions. Sri Vaisnavism became a focus for me.

What is comparative theology? Is its objective similar to or different from comparative studies done in the fields of, say, literature or culture? In the latter the primary aim is to identify contrasts and similarities. Does comparative theology go beyond this?

It does. There are two disciplines that are fairly well established. One is comparative religion. It is more or less like being a scientist in a laboratory, where the scientist studies different religions looking for common interests, sorting out the differences and then writing objectively about them. The other is theology of religions, which is a Christian theological discipline of trying to make judgments about other religions in the light of the Christian faith. For instance, Joseph Cardinal Ratzinger [Pope Benedict XVI] writing Dominus Iesus [a 2000 Vatican document that reaffirmed the uniqueness and necessity of the Catholic Church and Jesus Christ in achieving salvation]. But the theology of religions is usually vague because it talks about "the religions" in general. The subject could be Judaism, Hinduism, or any other religion.

So what I tried to do with comparative theology - which is an old term from 1700, but which I was reinventing - was to use "comparative" and "theological" together. This discipline deals with one's own faith and background, but also then comparing across religious boundaries. My ideal is that somebody in one religious tradition would take time to study another religious tradition in some depth and then ask the question: How does studying this other religious tradition affect me personally, my community, my Church and so on? So it is a kind of back-and-forth process of learning from similarities and differences, but basically taking them to heart - learning from the other and allowing it to change your life.

Can you elaborate with reference to your latest work on the Blessed Virgin Mary and three Hindu goddesses?

I have done different projects over the years - in the Darsanas, Purva MimamsaAdvaita Vedanta, Ramanuja's Vishista Advaita. Then I did Hindu God, Christian God, on themes in Christian theology and how they were developed also by Hindu theologians. It dealt with technical themes showing that theologians exist both in the Hindu and Christian traditions. But in that book I did not talk about gender, I did not talk about male-female issues, or about the ideas of god and goddess - in the U.S. context today these are hot issues... . So too, women in the Church and in religion, what God is like and so on. And I decided that what I wanted to do was to take up the theme of goddesses in the Hindu religion in order to make Americans understand the goddess traditions of India.

So, the first part of it was simply to choose three goddess texts. I chose three hymns - Sri Guna Ratna KosaSaundarya Lahari and Abhirami Andhadhi - and wrote a chapter each explaining the goddess hymns to a Christian, Western audience, which often has a very superficial understanding about goddesses. I explained them in some depth in the tradition and then, as a comparative theologian, explored what these goddesses can mean for Christians. My book does not say that a Christian should worship Abhirami or pray to Lakshmi - which would be difficult for a Christian. Instead, it compares the goddesses with the Virgin Mary in the Catholic tradition. It does not say that Mary is the goddess or the goddesses are Mary, but rather that there are interesting ways in which Mary has a place of reverence just like one of the goddesses.

In what ways? Can you give some examples?

These goddesses are supreme mother figures, supreme women; they are beautiful, gracious; they are purusakara (mediator), they are the vehicles of grace for the world; people often find salvation by going to the goddess, by praying to the goddess. In the Christian tradition, in theory, you can go straight to god, or to Jesus. There is no need for goddesses. But in fact, so many Roman Catholics and the Eastern Orthodox pray to Mother Mary. And Mary is the beautiful one, the gracious one, the Mother. For many people it seemed easier to pray to Mary than directly to Jesus or to God. So you pray to Jesus, then you pray to the Mother of Jesus.

But it is basically for intercession, or mediation... .

Yes. So it is not exactly the same because Devi in the Saundarya Lahari is supreme Goddess. Mary is not supreme that way, but for many Christians Mary is Number 1, or seems to be so.

Apparently, your study has important implications for the debate about gender and the divine - God seen and understood in exclusively masculine terms in official theology and popular imagination - one of the important concerns of feminist theology.

In the first chapter of the book I take up explicitly the issues of feminist thought and feminist theology because of the great concern expressed by many women today in the West. They are concerned about changing language, changing thought patterns in order to think from the perspective of the woman instead of just that of the male. So there is a great debate in the West now about the female image, the female way of thinking, the female body as opposed to the male body in culture. Many feminists go back in ancient Europe looking for the goddesses before Christianity. But very few of these feminists ever pay attention to India. They act as if only searching in European ground for statues of goddesses is a way to understand. Whereas my point is that you have thousands of years of hymns, puranas and other texts in India that talk very intelligently about God and Goddess, male and female, how to think about the similarities and differences, and what does it mean to be male and female. I hope to get Western feminists, religious or not religious, to pay attention more to India and what we can learn from the Indian traditions.

You primarily work across two traditions - Hinduism and Catholic Christianity. Christianity is a coherent whole (all Christian denominations agree on the Nicene Creed, the Bible is the religious book), whereas Hinduism is best understood as a culture with a religious dimension to it. Moreover, there is practically nothing that unites the innumerable schools of thought, and gods and goddesses of Hinduism. Does this pose any particular challenge to doing comparative theology?

Modern scholars often ask where the word "Hinduism" came from. It is so much of a modern word. If you read back in the ancient texts, people were not calling themselves "Hindu". And I think there is a great diversity in the Indian traditions, such a variety of theistic, non-theistic... So any comparison between Christianity and religion in India is only imperfect, or partial. But what I do is, therefore, try to narrow it down to some text, to some period of time, to one tradition. For instance, the Sri Vaisnava tradition is not all of Hinduism by any means, but reading Ramanuja, reading Nammalvar, reading Vedanta Desika, you have a coherent piece of Hinduism, a piece of Hindu tradition. And that is similar to coherent pieces of Christian theology, Christian religion. But also, particularly when I am teaching, I try to help my students understand that there is much greater variety in Hinduism, that there is no figure like the Pope trying to establish the identity. But if one merely says "Hinduism can be anything", that would be too much, since then you could say almost anything. One must be specific. I never claim to speak all about Hinduism, I try to be much more selective. That is why in writing Divine Mother, Blessed Mother, I picked only three hymns. I could not speak about all goddesses, but I picked three texts with their commentaries.

You seem to concentrate on the Brahminical traditions of Indian religion. Have you studied the non-Brahminical ones as well?

Actually I have done it very little. Examples might be in the Tamil context, ancient Sangam poetry, or Silappadikaram. Great texts like those are not Brahminical texts, they are classics of Tamil literature. But for me as a Western scholar who only visits India sometimes, the problem in dealing with non-Brahminical traditions is that many of them are often not written in books. You have to spend much more time in the villages, spending time interviewing people, observing rituals, festivals and so on. Whereas if you are dealing with written traditions then you can use the texts, the commentaries. So it is actually easier for me to deal with Tamil texts, Sanskrit texts, and these tend, though not always, to be more Brahminical, or at least within the Brahminical tradition. I think I would need a different set of skills to do field work among other communities in India. I do not write about non-Brahminical Hinduism, though it is important, because as a scholar I do not think I have the skills.

If comparative theology draws inspiration, methods and concerns from other traditions, does it not undermine the uniqueness of the faiths in question? In your case, Catholicism. Does it not lead to religious relativism?

I want to remain a Catholic. You have to understand that when I write about India or make comparisons I am basically writing for a Christian audience. I would not presume to write for a Hindu audience, or explain to a Sri Vaisnava what is Sri Vaisnavism or to a Saivite what is Saivism. So I am basically trying to teach my own people and speak in the Christian tradition. I think relativism - the danger that Pope Benedict XVI is worried about - comes in when people remain on the generic level and say all the religions are the same or everything is as good as everything else. But when you get specific and spend your time studying certain texts, reading certain traditions, you notice very clearly that another tradition really is a coherent tradition, and not the same as one's own. It is good to notice this.

I have spent a lot of time reading Sri Vaisnava texts and my respect for the tradition keeps going up. But I think I can also point out ways in which it is not the same as being Roman Catholic. The relativist would be the person who says Sri Vaisnavism and Catholicism are basically the same, or there is no difference. But I am aware that both traditions have great claims to make, they are deep faiths. And as a visitor to the South Indian traditions - I can only be a visitor because it is very hard to worship God in two different ways - I come back to my own tradition bringing in great respect and learning. But I think at the end of the day, I am still a Roman Catholic.

Is assimilation possible?

I think it is always imperfectly possible. If I was a perfectionist I would probably stop doing what I am doing because to assimilate a Hindu tradition perfectly I would have to be Roman Catholic and Hindu at the same time. I cannot do that. A reader who reads my work - a Vaisnava reader, a Saiva reader - may find things that I did not get correct, or things I missed. But I think in today's world we have such fragmentation that it is worth the effort for people to cross over to the other religious tradition. Even if you do it imperfectly, you still are building bridges, even if they are not 100 per cent perfect bridges. But you are making connections, you are helping people talk to each other.

Ignorance is the great danger. People are caricaturing others, they are hating others without knowing them. So building up knowledge and making the connections is worth the effort even if it cannot be done perfectly. Again, that is my goal - to make the bridges, make the connections. And I hope that other people would do the same in other contexts. So if I am doing more Brahminical work, somebody could go and do something more at the popular level that I cannot do. If some Sri Vaisnava would like to read the Catholic tradition closely, that would be wonderful because that would be the reverse of what I am doing. So you need other people to do more, but I am doing only what one person can do.

Do you think Fr. Robert de Nobili's approach to "inculturation" and understanding the "other's" faith has relevance in the contemporary Indian context, given its overt and controversial links with Brahminical Hinduism?

Fr. de Nobili was a great pioneer. Coming to Madurai in 1606, 400 years back, he was trying to figure out what to do to be a Christian in Indian society. And there was no book, no guide. So he was inventing as he went along. To some extent I think he does show the way, trying to argue that we should not overwhelm India with European culture, and that European culture is not better than Indian culture. And that is why he dressed like a sanyasi and did not eat meat and did not drink alcohol, learned Tamil and wrote books in Tamil. He was trying not to be a colonialist or an imperialist nor, once you read his writings, can you say that he was hiding his identity.

But when you go to the next step - what did he learn from the Hindu traditions? - he does not show great openness to learning from Vaisnavism or Saivism or Vedanta. He was a missionary very much aimed at ultimately converting people. I think that in today's world people still need to witness to their own faith. But we need a more positive attitude to other people's religious traditions than Fr. de Nobili showed. In his time, his solution was to argue: find a Brahmin, sit down and argue about which is the true religion. Today that is very hard to do, and I think it is much more necessary that before you argue, you first begin to understand. I think he is a model to some extent, against colonial imperialism. But when it comes to true religious openness we should go much further than he did.

How do you strike a balance between the demands of dialogue and evangelisation?

That is a hard question. John Paul II kept saying in his papacy that both are important. At least I can say that preaching the gospel, witnessing to Christ, and dialogue, both have to be the work of Christians. Some people, possibly even Pope Benedict XVI, will say that dialogue is only a part of evangelisation. But I do not agree with that. I think both are important in themselves. So too, when I say "evangelisation" I mean that I have to be honest about what I actually believe. I have to be able to speak to people about what is most important to me. So to bear witness to Christ means that I should be able to get up in an assembly and talk about why Christ is important to me. I do not believe that one has to go further and say the main thing is to figure out how to get Hindus or Muslims to become Christians. The person I keep converting is myself, not the people I meet.

I realise some people will disagree with me. But the main thing is to be honest about the riches of Christ, the beauty of Christ in today's world. But if that turns into a programme of getting more members for the Church, I am not eager to do that. And I think some of the Protestant Churches are much more evangelical in the sense of converting people. The Catholic approach, in general terms, is running the school, the hospital, working with the poor... . It is not necessarily aimed at converting a few people, but rather at acting with love, as Jesus would act.

Preaching the gospel should not overwhelm the importance of being in dialogue with other people. But it is very hard to keep the balance between the two because it may seem to people who are not Christian that all you really want to do is make them Christians. I think to some extent they are right in being suspicious; there should be some suspicion in the light of the long history of Christians trying to convert people. But my job is to convert Christians, to open their minds and hearts to learn from the other traditions. In a sense, I am evangelising the Christian population. Luckily, I am not the Pope, so I do not have to solve the problem of how to balance everything exactly.

What are your current research interests?

I am now writing a little book on a Jesuit from the 18th century, Fr. Jean-Venance Bouchet. He was a missionary in Madurai and Karnataka; he was also a scholar, who did research on the Hindu traditions, wrote little books in Tamil and so on.

Fr. Bouchet came to Asia to go to Thailand. But as soon as he got to Thailand, about 1690, there was a coup and the king was overthrown and the Jesuits were expelled from the country. So he came to Pondicherry, stayed in Tamil Nadu and built some churches. Then he was sent to Andhra Pradesh and to Karnataka to build churches.

But he was also in a sense one of the first anthropologists. He would write 50-page letters to France describing the customs of Indians and Indian beliefs, the Indian legal system, Indian views of religion, Indian views of reincarnation and so on, trying to communicate to the Europeans what the Indian people believed. Fr. Bouchet was part of the beginning of the tradition of Europeans studying India - something like Indology. He is kind of beginning of the modern study of Hinduism, which is critical but also tries to learn as much as possible about India and communicate it to the Europeans.

My other major project is on Vedanta Desika, the great Sri Vaisnava theologian of the 14th century. I am reading one of his greatest works, the Rahasyatrayasaram, which is one of his last works, written when he was over 90 years old and living in Srirangam in Tamil Nadu. In it he wrote a complete Sri Vaisnava theology stressing prapatti (perhaps, surrender to God). I am trying to study the text, and through it to understand what he meant by prapatti, how he interpreted the Tirumantram, the Dvaya Mantra, and the Carama Sloka, and what he saw the Sri Vaisnava theology and practice to be.

As I develop the book, I intend to draw a parallel with one of the classics of Christian spirituality and study how a Christian theologian like St. Ignatius of Loyola [founder of the Society of Jesus] or St. Francis de Sales tried to inspire people to love God. Here too, the goal is how a Catholic can learn from Vedanta Desika. I want to ask, can Vedanta Desika inspire Catholics to love God more than they did previously?



__________________


Guru

Status: Offline
Posts: 24778
Date:
RE: `I am evangelising Christians' Interview with Prof. Francis X. Clooney, S.J., Divinity School, Harvard University
Permalink  
 


http://indianchristianwritings.blogspot.in/



__________________


Guru

Status: Offline
Posts: 24778
Date:
Permalink  
 

மதம்-`நான் கிறிஸ்தவர்களை சுவிசேஷம் செய்கிறேன் '- ஹார்வர்ட் பல்கலைக்கழகத்தின் தெய்வீக பள்ளி பேராசிரியர் பிரான்சிஸ் எக்ஸ். குளூனி, எஸ்.ஜே.                 

                                                                                             20050923001308801.jpg

ஜேசுட் Fr. பிரான்சிஸ் எக்ஸ். குளூனி 1973 ஆம் ஆண்டில் காத்மாண்டுவில் உள்ள செயின்ட் சேவியர் உயர்நிலைப் பள்ளியில் ஆங்கிலத்தில் பயிற்றுவிப்பாளராக தனது கல்வி வாழ்க்கையைத் தொடங்கினார். முப்பத்திரண்டு ஆண்டுகளுக்குப் பிறகு, அவர் தெய்வீகத்தின் பார்க்மேன் பேராசிரியராகவும், ஹார்வர்ட் பல்கலைக்கழகத்தின் தெய்வீக பள்ளியில் ஒப்பீட்டு இறையியல் பேராசிரியராகவும் உள்ளார். ஐக்கிய மாநிலங்கள். எவ்வாறாயினும், இந்த பயணம் தூரத்தை மற்றும் சம்பாதித்த வேறுபாடுகளின் அடிப்படையில் மட்டுமல்ல. Fr. போன்ற ஒரு ரோமன் கத்தோலிக்க பாதிரியார். குளூனி, இது ஒரு ஆன்மீக பயணமாகவும் உள்ளது - இந்திய துணைக் கண்டத்தின் வளமான மரபுகளை மேற்கத்திய நாடுகளுக்கு மீண்டும் கண்டுபிடித்து மீண்டும் வழங்குதல். ஒரு விதத்தில், அவர் கிறிஸ்தவ மிஷனரிகள் மற்றும் மேற்கத்திய அறிஞர்களின் நீண்ட பட்டியலில் ஒரு பகுதியாக இருக்கிறார் - ஹெர்மன் குண்டர்ட், ரெவ். ஜி.யூ. போப், மேக்ஸ் முல்லர், Fr. ஜோஹன் எர்ன்ஸ்ட் ஹாங்க்ஸ்லெடன் (மலையாளிகளுக்கு அர்னோஸ் பதிரி என்று அழைக்கப்படுபவர்), Fr. ஹென்ரிச் ரோத் மற்றும் பலர் - பிராந்தியத்தின் மத, தத்துவ, மொழியியல் மற்றும் கலாச்சார பொக்கிஷங்களை முறையாக ஆய்வு செய்வதற்கு முன்னோடியாக இருந்தவர்கள். இன்னும் Fr. குளூனி வேறுபட்டவர், ஏனென்றால் அவருடைய முக்கிய பார்வையாளர்கள் வீட்டிற்கு திரும்பி வரும் கிறிஸ்தவர்கள், அவருடைய இதயங்களையும் மனதையும் அவர் பாதிக்க விரும்புகிறார்.

நியூயார்க்கைச் சேர்ந்தவர், Fr. குளூனி 1968 இல் இயேசு சொசைட்டியில் சேர்ந்தார், 1978 இல் நியமிக்கப்பட்டார். 1984 முதல் இந்த ஆண்டு ஜூலை மாதம் ஹார்வர்டில் சேரும் வரை பாஸ்டன் கல்லூரியில் இறையியலைக் கற்பித்தார். அவர் சிகாகோ பல்கலைக்கழகம் மற்றும் பெர்க்லியில் உள்ள ஜேசுட் ஸ்கூல் ஆஃப் தியாலஜி மற்றும் பிரின்ஸ்டனில் உள்ள இறையியல் விசாரணை மையத்தில் ஃபெலோ ஆகியோரில் வருகை பேராசிரியராகவும், ஐக்கிய இராச்சியத்தின் ஆக்ஸ்போர்டு பல்கலைக்கழகத்தில் இந்து ஆய்வுகளுக்கான ஆக்ஸ்போர்டு மையத்தின் கல்வி இயக்குநராகவும் இருந்தார். 2002-04. அருட்தந்தை 1998 முதல் 2004 வரை யு.எஸ். இல் மதங்களுக்கு இடையிலான உரையாடலுக்கான ஜேசுயிட்ஸ் ஒருங்கிணைப்பாளர் பதவியை குளூனி வகித்தார்.

ஒரு புகழ்பெற்ற இறையியலாளர் மற்றும் இந்திய மத மரபுகளின் அறிஞர், குறிப்பாக ஸ்ரீ வைஷ்ணவம், Fr. ஒப்பீட்டு இறையியலின் ஒப்பீட்டளவில் புதிய ஒழுக்கத்தின் முன்னோடிகளில் குளூனி ஒருவர். அவரது முக்கியமான புத்தகங்களில் அனைத்து கடவுளின் குழந்தைகளுக்கான இந்து ஞானம் (1998), இந்து கடவுள், கிறிஸ்தவ கடவுள்: மதங்களுக்கு இடையிலான எல்லைகளை உடைக்க எப்படி காரணம் (2001) மற்றும் தெய்வீக தாய், ஆசீர்வதிக்கப்பட்ட தாய்: இந்து தேவதைகள் மற்றும் கன்னி மேரி (2005) ஆகியவை அடங்கும். அவர் மொழிபெயர்த்து அறிமுகப்படுத்தினார், இந்தியன் ஜேசுட் Fr. ஆனந்த் அமலாடோஸ், 16 ஆம் நூற்றாண்டின் இத்தாலிய ஜேசுட் மிஷனரி இந்தியாவுக்கு எழுதிய கட்டுரைகளின் தொகுப்பு, Fr. ராபர்ட் டி நோபிலி - ஞானத்திற்கு ஞானத்தைப் பிரசங்கித்தல்: தென்னிந்தியாவின் கற்றறிந்த இந்துக்களுடன் உரையாடலில் ராபர்ட் டி நோபிலியின் மூன்று கட்டுரைகள் (2000). அருட்தந்தை டி நோபிலியின் வாழ்க்கை மற்றும் வேலை - ஒரு இந்து சன்யாசியின் வாழ்க்கை முறையை பின்பற்றுவது, சைவ உணவில் ஒட்டிக்கொள்வது, சமஸ்கிருதம் மற்றும் தமிழில் கற்றல் மற்றும் எழுதுதல், இந்து அறிஞர்களை தத்துவ மற்றும் மத உரையாடல்களில் ஈடுபடுத்துதல் - கத்தோலிக்க திருச்சபையில் சமகால விவாதங்களில் கணிசமான ஆர்வம் உள்ளது " inculturation "(சுதேச கிறிஸ்தவம்) மற்றும் மதங்களுக்கு இடையிலான உரையாடல். அருட்தந்தை குளூனி ஒரு சிறந்த எழுத்தாளர் மற்றும் அவர் எழுதிய பல கட்டுரைகள் மற்றும் புத்தக மதிப்புரைகள் இறையியல் மற்றும் தத்துவத்தின் பல்வேறு மேற்கத்திய மற்றும் இந்திய பத்திரிகைகளில் வெளிவந்துள்ளன.

சென்னையில் சமீபத்தில் மதங்கள் மற்றும் கலாச்சாரங்களுடனான உரையாடல் நிறுவனம் மற்றும் லயோலா கல்லூரியில் உள்ள டி நோபிலி ஆராய்ச்சி மையத்தின் தொடக்க கருத்தரங்கில் கலந்து கொள்ள, Fr. குளூனி நந்தகோபால் ஆர். மேனனுடன் பேசினார். பகுதிகள்:

இந்திய கலாச்சாரம் மற்றும் இந்து மதம் மீது ஆர்வத்தை வளர்க்க நீங்கள் எப்படி வந்தீர்கள்?

எனது பின்னணி மிகவும் பாரம்பரிய கத்தோலிக்க அமெரிக்கர். அடிப்படையில் ஒரு ஐரிஷ் கத்தோலிக்கர், நான் கல்லூரி முடிக்கும் வரை மற்ற கலாச்சாரங்கள் மற்றும் மதங்களுக்கு உண்மையான வெளிப்பாடு இல்லாமல் நியூயார்க் நகரில் வளர்ந்தேன். கல்லூரி முடிந்ததும், புனித சேவியர் உயர்நிலைப்பள்ளியில் கற்பிக்க காத்மாண்டுக்கு இரண்டு ஆண்டுகள் சென்றேன். பள்ளியில் உள்ள அனைத்து சிறுவர்களும் இந்து அல்லது ப Buddhist த்தர்கள். அவர்களுக்கு கற்பிக்க நான் முதலில் அவர்களிடமிருந்து கற்றுக்கொள்ள வேண்டும் என்று கண்டேன். எனவே, என் வாழ்க்கையில் முதல்முறையாக பகவத் கீதை, ராமாயணம் மற்றும் புத்தரின் கதைகளை சிறுவர்களுடன் விவாதிப்பதற்காக படித்துக்கொண்டிருந்தேன். நான் அவர்களுடன் கோவிலுக்குச் செல்வேன், பஜனைகளைக் கேட்பேன். அந்தச் சூழலில், நான் இந்து மதம் மற்றும் ப Buddhism த்தம் இரண்டிலும் அதிக ஆர்வம் காட்டி வருவதைக் கண்டேன், அதை ஜேசுட் பாதிரியாராக என் வாழ்க்கையின் ஒரு பகுதியாக வைத்திருக்க விரும்பினேன்.

ஆகவே 1978 இல் நியமிக்கப்பட்ட பிறகு, சிகாகோ பல்கலைக்கழகத்தில் இந்திய படிப்பில் முனைவர் பட்டம் பெற்றேன். இந்த கட்டத்தில் நான் இரண்டு மொழிகளைக் கற்க வேண்டியிருந்தது, அவற்றில் ஒன்று கிளாசிக்கலாக இருக்க வேண்டும் - பாரசீக அல்லது சமஸ்கிருதம் அல்லது பாலி - நான் சமஸ்கிருதத்தை எடுத்துக்கொண்டேன்; பின்னர் ஒரு இந்திய மொழி, அதற்காக நான் தமிழைத் தேர்ந்தெடுத்தேன். இது சமஸ்கிருதத்தில் தர்சனங்கள், உபநிடதங்கள், பகவத் கீதை மற்றும் பலவற்றையும் தமிழிலும், [நயன்மார்கள் மற்றும் ஆல்வார்களின் படைப்புகள், சங்க இலக்கியம் மற்றும் பலவற்றைப் படிப்பதற்கான சாத்தியக்கூறுகளை எனக்குக் கொடுத்தது. நான் தென்னிந்தியாவில், சமஸ்கிருத மற்றும் தமிழ் மரபுகளில் மிகுந்த ஆர்வம் காட்டினேன். ஸ்ரீ வைஷ்ணவம் எனக்கு ஒரு மையமாக மாறியது.

ஒப்பீட்டு இறையியல் என்றால் என்ன? அதன் நோக்கம் இலக்கியம் அல்லது கலாச்சாரம் போன்ற துறைகளில் செய்யப்படும் ஒப்பீட்டு ஆய்வுகளுக்கு ஒத்ததா அல்லது வேறுபட்டதா? பிந்தையவற்றில் முதன்மை நோக்கம் முரண்பாடுகளையும் ஒற்றுமையையும் அடையாளம் காண்பது. ஒப்பீட்டு இறையியல் இதைத் தாண்டுமா?

அது செய்கிறது. மிகவும் நன்கு நிறுவப்பட்ட இரண்டு துறைகள் உள்ளன. ஒன்று ஒப்பீட்டு மதம். இது ஒரு ஆய்வகத்தில் விஞ்ஞானியாக இருப்பதைப் போலவே அதிகமாகவோ அல்லது குறைவாகவோ உள்ளது, அங்கு விஞ்ஞானி பொதுவான நலன்களைத் தேடும் வெவ்வேறு மதங்களைப் படித்து, வேறுபாடுகளை வரிசைப்படுத்தி, அவற்றைப் பற்றி புறநிலையாக எழுதுகிறார். மற்றொன்று மதங்களின் இறையியல், இது கிறிஸ்தவ விசுவாசத்தின் வெளிச்சத்தில் மற்ற மதங்களைப் பற்றி தீர்ப்புகளை வழங்க முயற்சிக்கும் ஒரு கிறிஸ்தவ இறையியல் ஒழுக்கமாகும். உதாரணமாக, ஜோசப் கார்டினல் ராட்ஸிங்கர் [போப் பெனடிக்ட் XVI] டொமினஸ் ஐசஸ் [2000 வத்திக்கான் ஆவணம், கத்தோலிக்க திருச்சபை மற்றும் இயேசு கிறிஸ்துவின் இரட்சிப்பை அடைவதில் தனித்துவத்தையும் அவசியத்தையும் மீண்டும் உறுதிப்படுத்தினார்]. ஆனால் மதங்களின் இறையியல் பொதுவாக தெளிவற்றதாக இருக்கிறது, ஏனெனில் இது பொதுவாக "மதங்களை" பற்றி பேசுகிறது. பொருள் யூத மதம், இந்து மதம் அல்லது வேறு எந்த மதமாக இருக்கலாம்.

ஆகவே, ஒப்பீட்டு இறையியலுடன் நான் என்ன செய்ய முயற்சித்தேன் - இது 1700 ஆம் ஆண்டிலிருந்து ஒரு பழைய சொல், ஆனால் நான் மீண்டும் கண்டுபிடித்துக்கொண்டிருந்தேன் - "ஒப்பீட்டு" மற்றும் "இறையியல்" ஆகியவற்றை ஒன்றாகப் பயன்படுத்துவதாகும். இந்த ஒழுக்கம் ஒருவரின் சொந்த நம்பிக்கை மற்றும் பின்னணியைக் கையாள்கிறது, ஆனால் பின்னர் மத எல்லைகளை ஒப்பிடுகிறது. எனது இலட்சியம் என்னவென்றால், ஒரு மத மரபில் யாரோ ஒருவர் மற்றொரு மத மரபை ஓரளவு ஆழமாகப் படிப்பதற்கு நேரம் எடுப்பார், பின்னர் கேள்வியைக் கேளுங்கள்: இந்த மற்ற மத பாரம்பரியத்தைப் படிப்பது என்னை தனிப்பட்ட முறையில், எனது சமூகம், எனது சர்ச் மற்றும் பலவற்றை எவ்வாறு பாதிக்கிறது? எனவே இது ஒற்றுமைகள் மற்றும் வேறுபாடுகளிலிருந்து கற்றுக்கொள்வதற்கான ஒரு வகையான முன்னும் பின்னுமான செயல்முறையாகும், ஆனால் அடிப்படையில் அவற்றை இதயத்திற்கு எடுத்துச் செல்கிறது - மற்றவர்களிடமிருந்து கற்றுக்கொள்வது மற்றும் உங்கள் வாழ்க்கையை மாற்ற அனுமதிக்கிறது.

ஆசீர்வதிக்கப்பட்ட கன்னி மேரி மற்றும் மூன்று இந்து தெய்வங்கள் குறித்த உங்கள் சமீபத்திய படைப்புகளைப் பற்றி விரிவாகக் கூற முடியுமா?

நான் பல ஆண்டுகளாக வெவ்வேறு திட்டங்களைச் செய்துள்ளேன் - தர்சனங்கள், பூர்வா மீமாம்சா, அத்வைத வேதாந்தம், ராமானுஜரின் விஷிஸ்தா அத்வைதம். கிறிஸ்தவ இறையியலில் உள்ள கருப்பொருள்கள் மற்றும் இந்து இறையியலாளர்களால் அவை எவ்வாறு உருவாக்கப்பட்டன என்பதையும் நான் இந்து கடவுள், கிறிஸ்தவ கடவுள் செய்தேன். இந்து மற்றும் கிறிஸ்தவ மரபுகளில் இறையியலாளர்கள் இருப்பதைக் காட்டும் தொழில்நுட்ப கருப்பொருள்களை இது கையாண்டது. ஆனால் அந்த புத்தகத்தில் நான் பாலினத்தைப் பற்றி பேசவில்லை, ஆண்-பெண் பிரச்சினைகள் பற்றி அல்லது கடவுள் மற்றும் தெய்வத்தின் கருத்துக்களைப் பற்றி பேசவில்லை - யு.எஸ் சூழலில் இன்று இவை சூடான பிரச்சினைகள் .... எனவே, சர்ச்சிலும் மதத்திலும் உள்ள பெண்கள், கடவுள் எப்படிப்பட்டவர் மற்றும் பல. இந்தியாவின் தெய்வ மரபுகளை அமெரிக்கர்கள் புரிந்துகொள்ளும் பொருட்டு இந்து மதத்தில் உள்ள தெய்வங்களின் கருப்பொருளை எடுத்துக்கொள்வதே நான் செய்ய விரும்புவது என்று முடிவு செய்தேன்.

எனவே, அதன் முதல் பகுதி வெறுமனே மூன்று தெய்வ நூல்களைத் தேர்ந்தெடுப்பதாக இருந்தது. நான் ஸ்ரீ குண ரத்னா கோசா, ச und ந்தர்யா லஹரி மற்றும் அபிராமி அந்தாதி ஆகிய மூன்று பாடல்களைத் தேர்ந்தெடுத்தேன், மேலும் ஒரு கிறிஸ்தவ, மேற்கத்திய பார்வையாளர்களுக்கு தெய்வம் பாடல்களை விளக்கும் ஒவ்வொரு அத்தியாயத்தையும் எழுதினேன், இது பெரும்பாலும் தெய்வங்களைப் பற்றி மிக மேலோட்டமான புரிதலைக் கொண்டுள்ளது. நான் அவற்றை பாரம்பரியத்தில் ஓரளவு விளக்கினேன், பின்னர் ஒரு ஒப்பீட்டு இறையியலாளராக, இந்த தெய்வங்கள் கிறிஸ்தவர்களுக்கு என்ன அர்த்தம் என்பதை ஆராய்ந்தேன். ஒரு கிறிஸ்தவர் அபிராமியை வணங்க வேண்டும் அல்லது லட்சுமியிடம் ஜெபிக்க வேண்டும் என்று என் புத்தகம் சொல்லவில்லை - இது ஒரு கிறிஸ்தவருக்கு கடினமாக இருக்கும். மாறாக, இது கத்தோலிக்க பாரம்பரியத்தில் தெய்வங்களை கன்னி மேரியுடன் ஒப்பிடுகிறது. மரியா தெய்வம் அல்லது தெய்வங்கள் மரியா என்று அது சொல்லவில்லை, மாறாக ஒரு தெய்வத்தைப் போலவே மரியாவுக்கும் மரியாதைக்குரிய இடம் இருப்பதற்கான சுவாரஸ்யமான வழிகள் உள்ளன.

எந்த வழிகளில்? சில உதாரணங்களை கொடுக்க முடியுமா?

இந்த தெய்வங்கள் உச்ச தாய் உருவங்கள், உச்ச பெண்கள்; அவர்கள் அழகானவர்கள், கருணையுள்ளவர்கள்; அவர்கள் புருசாகரர் (மத்தியஸ்தர்), அவர்கள் உலகத்திற்கு அருளின் வாகனங்கள்; மக்கள் பெரும்பாலும் தெய்வத்திற்குச் செல்வதன் மூலமும், தெய்வத்திடம் ஜெபிப்பதன் மூலமும் இரட்சிப்பைக் காணலாம். கிறிஸ்தவ பாரம்பரியத்தில், கோட்பாட்டில், நீங்கள் நேராக கடவுளிடமோ அல்லது இயேசுவிடமோ செல்லலாம். தெய்வங்கள் தேவையில்லை. ஆனால் உண்மையில், பல ரோமன் கத்தோலிக்கர்களும் கிழக்கு ஆர்த்தடாக்ஸும் அன்னை மரியாவை ஜெபிக்கிறார்கள். மரியா அழகானவள், கிருபையுள்ளவள், தாய். இயேசுவிடம் அல்லது கடவுளிடம் நேரடியாக பேசுவதை விட மரியாவுக்கு ஜெபிப்பது பலருக்கு எளிதாக இருந்தது. எனவே நீங்கள் இயேசுவிடம் ஜெபிக்கிறீர்கள், பின்னர் நீங்கள் இயேசுவின் தாயிடம் ஜெபிக்கிறீர்கள்.

ஆனால் அது அடிப்படையில் பரிந்துரை, அல்லது மத்தியஸ்தம் ....

ஆம். எனவே அது சரியாக இல்லை, ஏனெனில் ச und ந்தர்யா லஹாரியில் உள்ள தேவி மிக உயர்ந்த தெய்வம். மேரி அந்த வகையில் உயர்ந்தவர் அல்ல, ஆனால் பல கிறிஸ்தவர்களுக்கு மேரி நம்பர் 1, அல்லது அவ்வாறு தெரிகிறது.

வெளிப்படையாக, உங்கள் ஆய்வு பாலினம் மற்றும் தெய்வீகத்தைப் பற்றிய விவாதத்திற்கு முக்கியமான தாக்கங்களைக் கொண்டுள்ளது - உத்தியோகபூர்வ இறையியல் மற்றும் பிரபலமான கற்பனையில் பிரத்தியேகமாக ஆண்பால் சொற்களில் கடவுள் கண்டார் மற்றும் புரிந்து கொண்டார் - பெண்ணிய இறையியலின் முக்கியமான கவலைகளில் ஒன்று.

புத்தகத்தின் முதல் அத்தியாயத்தில் பெண்ணிய சிந்தனை மற்றும் பெண்ணிய இறையியலின் சிக்கல்களை நான் வெளிப்படையாக எடுத்துக்கொள்கிறேன், ஏனெனில் இன்று மேற்கு நாடுகளில் பல பெண்கள் வெளிப்படுத்தியுள்ள பெரும் அக்கறை. ஆணின் கருத்துக்கு பதிலாக பெண்ணின் கண்ணோட்டத்தில் சிந்திப்பதற்காக மொழியை மாற்றுவது, சிந்தனை முறைகளை மாற்றுவது குறித்து அவர்கள் அக்கறை கொண்டுள்ளனர். எனவே மேற்குலகில் இப்போது பெண் உருவம், பெண் சிந்தனை முறை, பெண் உடல் கலாச்சாரத்தில் ஆண் உடலுக்கு எதிராக ஒரு பெரிய விவாதம் உள்ளது. பல பெண்ணியவாதிகள் பண்டைய ஐரோப்பாவில் கிறிஸ்தவத்திற்கு முன் தெய்வங்களைத் தேடுகிறார்கள். ஆனால் இந்த பெண்ணியவாதிகளில் மிகச் சிலரே இந்தியா மீது எப்போதும் கவனம் செலுத்துகிறார்கள். தெய்வங்களின் சிலைகளை ஐரோப்பிய மைதானத்தில் தேடுவது மட்டுமே புரிந்து கொள்ள ஒரு வழி போல அவை செயல்படுகின்றன. அதேசமயம், இந்தியாவில் ஆயிரக்கணக்கான ஆண்டுகால பாடல்கள், புராணங்கள் மற்றும் பிற நூல்கள் உங்களிடம் உள்ளன, அவை கடவுள் மற்றும் தெய்வம், ஆண், பெண் பற்றி மிகவும் புத்திசாலித்தனமாகப் பேசுகின்றன, ஒற்றுமைகள் மற்றும் வேறுபாடுகளைப் பற்றி எப்படி சிந்திக்க வேண்டும், மேலும் ஆணாக இருப்பதன் அர்த்தம் என்ன? பெண். இந்தியா மீது அதிக கவனம் செலுத்துவதற்கும், இந்திய மரபுகளிலிருந்து நாம் என்ன கற்றுக்கொள்ளலாம் என்பதற்கும் மேற்கத்திய பெண்ணியவாதிகள், மதவாதிகள் அல்லது மதத்தவர்கள் அல்ல என்று நான் நம்புகிறேன்.

நீங்கள் முதன்மையாக இந்து மதம் மற்றும் கத்தோலிக்க கிறிஸ்தவம் ஆகிய இரண்டு மரபுகளில் பணியாற்றுகிறீர்கள். கிறித்துவம் ஒரு ஒத்திசைவான முழுமையானது (அனைத்து கிறிஸ்தவ மதங்களும் நிசீன் மதத்தை ஒப்புக்கொள்கின்றன, பைபிள் என்பது மத புத்தகம்), அதேசமயம் இந்து மதம் ஒரு மத பரிமாணத்தைக் கொண்ட ஒரு கலாச்சாரமாக நன்கு புரிந்து கொள்ளப்படுகிறது. மேலும், எண்ணற்ற சிந்தனைப் பள்ளிகளையும், இந்து மதத்தின் தெய்வங்களையும் தெய்வங்களையும் ஒன்றிணைக்கும் நடைமுறையில் எதுவும் இல்லை. ஒப்பீட்டு இறையியல் செய்வதற்கு இது ஏதேனும் ஒரு குறிப்பிட்ட சவாலாக இருக்கிறதா?

நவீன அறிஞர்கள் பெரும்பாலும் "இந்து மதம்" என்ற சொல் எங்கிருந்து வந்தது என்று கேட்கிறார்கள். இது ஒரு நவீன சொல். பண்டைய நூல்களில் நீங்கள் மீண்டும் படித்தால், மக்கள் தங்களை "இந்து" என்று அழைக்கவில்லை. இந்திய மரபுகளில் ஒரு பெரிய பன்முகத்தன்மை இருப்பதாக நான் நினைக்கிறேன், இதுபோன்ற பலவிதமான தத்துவ, தத்துவமற்றது ... எனவே இந்தியாவில் கிறிஸ்தவத்திற்கும் மதத்திற்கும் இடையிலான எந்தவொரு ஒப்பீடும் அபூரணமானது, அல்லது பகுதி மட்டுமே. ஆனால் நான் செய்வது, எனவே, அதை சில உரைக்கு, சில காலத்திற்கு, ஒரு பாரம்பரியத்திற்கு சுருக்க முயற்சிக்கிறேன். உதாரணமாக, ஸ்ரீ வைஷ்ணவ பாரம்பரியம் எந்த வகையிலும் இந்து மதம் அல்ல, ஆனால் ராமானுஜரைப் படிப்பது, நம்மால்வரைப் படிப்பது, வேதாந்த தேசிகாவைப் படிப்பது, உங்களிடம் இந்து மதத்தின் ஒத்திசைவான துண்டு உள்ளது, இந்து பாரம்பரியத்தின் ஒரு பகுதி. இது கிறிஸ்தவ இறையியல், கிறிஸ்தவ மதத்தின் ஒத்திசைவான பகுதிகளுக்கு ஒத்ததாகும். ஆனால், குறிப்பாக நான் கற்பிக்கும் போது, ​​இந்து மதத்தில் மிகப் பெரிய வகை உள்ளது என்பதை புரிந்துகொள்ள என் மாணவர்களுக்கு உதவ முயற்சிக்கிறேன், அடையாளத்தை நிறுவ போப் போன்ற எந்த உருவமும் இல்லை. ஆனால் ஒருவர் "இந்து மதம் எதுவும் இருக்க முடியும்" என்று சொன்னால், அது மிக அதிகமாக இருக்கும், அதன் பின்னர் நீங்கள் கிட்டத்தட்ட எதையும் சொல்ல முடியும். ஒன்று குறிப்பிட்டதாக இருக்க வேண்டும். இந்து மதத்தைப் பற்றி நான் ஒருபோதும் பேசுவதாகக் கூறவில்லை, நான் மிகவும் தேர்ந்தெடுக்கப்பட்டவராக இருக்க முயற்சிக்கிறேன். அதனால்தான் தெய்வீக தாய், ஆசீர்வதிக்கப்பட்ட தாய் என்று எழுதுவதில் நான் மூன்று பாடல்களை மட்டுமே தேர்ந்தெடுத்தேன். எல்லா தெய்வங்களையும் பற்றி என்னால் பேச முடியவில்லை, ஆனால் நான் அவர்களின் விளக்கங்களுடன் மூன்று நூல்களைத் தேர்ந்தெடுத்தேன்.



__________________


Guru

Status: Offline
Posts: 24778
Date:
Permalink  
 

நீங்கள் இந்திய மதத்தின் பிராமண மரபுகளில் கவனம் செலுத்துவதாகத் தெரிகிறது. பிராமணரல்லாதவர்களையும் படித்திருக்கிறீர்களா?

உண்மையில் நான் அதை மிகக் குறைவாகவே செய்திருக்கிறேன். எடுத்துக்காட்டுகள் தமிழ் சூழலில் இருக்கலாம், பண்டைய சங்கம் கவிதை அல்லது சிலப்பாடிகாரம். இது போன்ற சிறந்த நூல்கள் பிராமண நூல்கள் அல்ல, அவை தமிழ் இலக்கியத்தின் கிளாசிக். ஆனால் சில சமயங்களில் இந்தியாவுக்கு மட்டுமே வருகை தரும் ஒரு மேற்கத்திய அறிஞராக என்னைப் பொறுத்தவரை, பிராமணரல்லாத மரபுகளைக் கையாள்வதில் உள்ள சிக்கல் என்னவென்றால், அவற்றில் பல பெரும்பாலும் புத்தகங்களில் எழுதப்படவில்லை. நீங்கள் கிராமங்களில் அதிக நேரம் செலவிட வேண்டும், மக்களை நேர்காணல் செய்ய நேரம் செலவழிக்க வேண்டும், சடங்குகள், திருவிழாக்கள் மற்றும் பலவற்றைக் கடைப்பிடிக்க வேண்டும். அதேசமயம் நீங்கள் எழுதப்பட்ட மரபுகளைக் கையாளுகிறீர்கள் என்றால் நீங்கள் நூல்கள், வர்ணனைகளைப் பயன்படுத்தலாம். எனவே தமிழ் நூல்கள், சமஸ்கிருத நூல்கள் ஆகியவற்றைக் கையாள்வது எனக்கு மிகவும் எளிதானது, இவை எப்போதுமே இல்லாவிட்டாலும், அதிக பிராமணர்களாகவோ அல்லது குறைந்தபட்சம் பிராமண மரபுக்குள்ளாகவோ இருக்கின்றன. இந்தியாவில் உள்ள பிற சமூகங்களிடையே களப்பணியைச் செய்வதற்கு எனக்கு வேறுபட்ட திறன்கள் தேவை என்று நினைக்கிறேன். பிராமணரல்லாத இந்து மதத்தைப் பற்றி நான் எழுதவில்லை, அது முக்கியமானது என்றாலும், ஒரு அறிஞராக எனக்கு திறமைகள் இருப்பதாக நான் நினைக்கவில்லை.

ஒப்பீட்டு இறையியல் பிற மரபுகளிலிருந்து உத்வேகம், முறைகள் மற்றும் கவலைகளை ஈர்த்தால், அது கேள்விக்குரிய நம்பிக்கைகளின் தனித்துவத்தை குறைமதிப்பிற்கு உட்படுத்தவில்லையா? உங்கள் விஷயத்தில், கத்தோலிக்க மதம். இது மத சார்பியல்வாதத்திற்கு வழிவகுக்கவில்லையா?

நான் ஒரு கத்தோலிக்கராக இருக்க விரும்புகிறேன். நான் இந்தியாவைப் பற்றி எழுதும்போது அல்லது ஒப்பிட்டுப் பார்க்கும்போது நான் அடிப்படையில் ஒரு கிறிஸ்தவ பார்வையாளர்களுக்காக எழுதுகிறேன் என்பதை நீங்கள் புரிந்து கொள்ள வேண்டும். நான் ஒரு இந்து பார்வையாளர்களுக்காக எழுதுவதாக கருத மாட்டேன், அல்லது ஸ்ரீ வைஷ்ணவத்திற்கு ஸ்ரீ வைஷ்ணவம் என்ன அல்லது ஒரு சைவ மதத்திற்கு சைவ மதம் என்றால் என்ன என்பதை விளக்க மாட்டேன். எனவே நான் அடிப்படையில் என் சொந்த மக்களுக்கு கற்பிக்கவும் கிறிஸ்தவ பாரம்பரியத்தில் பேசவும் முயற்சிக்கிறேன். சார்பியல்வாதம் - போப் பெனடிக்ட் XVI கவலைப்படுகிற ஆபத்து - மக்கள் பொதுவான மட்டத்தில் இருக்கும்போது, ​​எல்லா மதங்களும் ஒரே மாதிரியானவை அல்லது எல்லாவற்றையும் போலவே எல்லாமே நல்லது என்று கூறும்போது வரும். ஆனால் நீங்கள் குறிப்பிட்டவற்றைப் பெற்று, சில நூல்களைப் படிப்பதற்கும், சில மரபுகளைப் படிப்பதற்கும் உங்கள் நேரத்தைச் செலவிடும்போது, ​​மற்றொரு பாரம்பரியம் உண்மையில் ஒரு ஒத்திசைவான பாரம்பரியம் என்பதை நீங்கள் தெளிவாகக் கவனிக்கிறீர்கள், அது ஒருவருடையது அல்ல. இதை கவனிப்பது நல்லது.

நான் ஸ்ரீ வைஷ்ணவ நூல்களைப் படிக்க நிறைய நேரம் செலவிட்டேன், பாரம்பரியம் குறித்த எனது மரியாதை தொடர்ந்து கொண்டே இருக்கிறது. ஆனால் ரோமன் கத்தோலிக்கராக இருப்பதற்கு சமமாக இல்லாத வழிகளையும் என்னால் சுட்டிக்காட்ட முடியும் என்று நினைக்கிறேன். ஸ்ரீ வைஸ்னவிசமும் கத்தோலிக்க மதமும் அடிப்படையில் ஒன்றுதான், அல்லது எந்த வித்தியாசமும் இல்லை என்று கூறும் நபராக சார்பியல்வாதி இருப்பார். ஆனால் இரண்டு மரபுகளுக்கும் பெரும் கூற்றுக்கள் உள்ளன, அவை ஆழ்ந்த நம்பிக்கைகள் என்பதை நான் அறிவேன். தென்னிந்திய மரபுகளுக்கு பார்வையாளராக - நான் ஒரு பார்வையாளராக மட்டுமே இருக்க முடியும், ஏனென்றால் கடவுளை இரண்டு வெவ்வேறு வழிகளில் வணங்குவது மிகவும் கடினம் - நான் எனது சொந்த மரபுக்கு திரும்பி வருகிறேன். ஆனால் நாள் முடிவில், நான் இன்னும் ஒரு ரோமன் கத்தோலிக்கன் என்று நினைக்கிறேன்.

ஒருங்கிணைத்தல் சாத்தியமா?

இது எப்போதும் அபூரணமாக சாத்தியம் என்று நான் நினைக்கிறேன். நான் ஒரு பரிபூரணவாதியாக இருந்திருந்தால், நான் என்ன செய்கிறேன் என்பதை நான் நிறுத்திவிடுவேன், ஏனென்றால் ஒரு இந்து பாரம்பரியத்தை சரியாகப் பொருத்துவதற்கு நான் ஒரே நேரத்தில் ரோமன் கத்தோலிக்கராகவும் இந்துவாகவும் இருக்க வேண்டும். என்னால் அதை செய்ய முடியாது. எனது படைப்பைப் படிக்கும் ஒரு வாசகர் - ஒரு வைஷ்ணவ வாசகர், ஒரு சைவ வாசகர் - நான் சரியாகப் பெறாத விஷயங்களை அல்லது நான் தவறவிட்ட விஷயங்களைக் காணலாம். ஆனால் இன்றைய உலகில் நாம் அத்தகைய துண்டு துண்டாக இருக்கிறோம் என்று நினைக்கிறேன், மக்கள் மற்ற மத மரபுகளை கடந்து செல்வதற்கான முயற்சி மதிப்புக்குரியது. நீங்கள் அதை அபூரணமாகச் செய்தாலும், 100 சதவிகிதம் சரியான பாலங்கள் இல்லாவிட்டாலும், நீங்கள் இன்னும் பாலங்களை உருவாக்குகிறீர்கள். ஆனால் நீங்கள் இணைப்புகளை உருவாக்குகிறீர்கள், ஒருவருக்கொருவர் பேசுவதற்கு மக்களுக்கு உதவுகிறீர்கள்.

அறியாமைதான் பெரிய ஆபத்து. மக்கள் மற்றவர்களை கேலி செய்கிறார்கள், மற்றவர்களுக்குத் தெரியாமல் வெறுக்கிறார்கள். எனவே அறிவை வளர்த்துக்கொள்வதும், இணைப்புகளை உருவாக்குவதும் அதைச் சரியாகச் செய்ய முடியாவிட்டாலும் கூட முயற்சிக்கு மதிப்புள்ளது. மீண்டும், அது எனது குறிக்கோள் - பாலங்களை உருவாக்குவது, இணைப்புகளை உருவாக்குதல். மற்ற சூழல்களிலும் மற்றவர்களும் இதைச் செய்வார்கள் என்று நம்புகிறேன். ஆகவே, நான் அதிக பிராமண வேலைகளைச் செய்கிறேன் என்றால், யாரோ ஒருவர் சென்று என்னால் செய்ய முடியாத பிரபலமான மட்டத்தில் இன்னும் ஏதாவது செய்ய முடியும். சில ஸ்ரீ வைஷ்ணவர் கத்தோலிக்க பாரம்பரியத்தை நெருக்கமாகப் படிக்க விரும்பினால், அது அற்புதம், ஏனென்றால் அது நான் என்ன செய்கிறேன் என்பதற்கு நேர்மாறாக இருக்கும். எனவே நீங்கள் மற்றவர்களை அதிகம் செய்ய வேண்டும், ஆனால் ஒரு நபர் என்ன செய்ய முடியும் என்பதை மட்டுமே நான் செய்கிறேன்.

Fr. ராபர்ட் டி நோபிலியின் அணுகுமுறை மற்றும் "பிறரின்" நம்பிக்கையைப் புரிந்துகொள்வது சமகால இந்திய சூழலில் பொருத்தமாக இருக்கிறது, இது பிராமணிய இந்து மதத்துடன் வெளிப்படையான மற்றும் சர்ச்சைக்குரிய தொடர்புகளைக் கொண்டுள்ளது?

அருட்தந்தை டி நோபிலி ஒரு சிறந்த முன்னோடி. 400 ஆண்டுகளுக்கு முன்பு 1606 இல் மதுரைக்கு வந்த அவர், இந்திய சமுதாயத்தில் ஒரு கிறிஸ்தவராக இருக்க என்ன செய்ய வேண்டும் என்று கண்டுபிடிக்க முயன்றார். எந்த புத்தகமும் இல்லை, வழிகாட்டியும் இல்லை. எனவே அவர் செல்லும்போது கண்டுபிடித்தார். ஓரளவிற்கு அவர் வழி காட்டுகிறார் என்று நான் நினைக்கிறேன், ஐரோப்பிய கலாச்சாரத்துடன் இந்தியாவை நாம் மூழ்கடிக்கக்கூடாது என்றும், ஐரோப்பிய கலாச்சாரம் இந்திய கலாச்சாரத்தை விட சிறந்தது அல்ல என்றும் வாதிட முயற்சிக்கிறார். அதனால்தான் அவர் சன்யாசி போல் உடை அணிந்து இறைச்சி சாப்பிடவில்லை, மது அருந்தவில்லை, தமிழ் கற்றுக் கொண்டார், தமிழில் புத்தகங்களை எழுதினார். அவர் ஒரு காலனித்துவவாதியாகவோ அல்லது ஏகாதிபத்தியமாகவோ இருக்க முயற்சிக்கவில்லை, அவருடைய எழுத்துக்களைப் படித்தவுடன், அவர் தனது அடையாளத்தை மறைத்து வைத்திருந்தார் என்று சொல்ல முடியுமா?

ஆனால் நீங்கள் அடுத்த கட்டத்திற்குச் செல்லும்போது - இந்து மரபுகளிலிருந்து அவர் என்ன கற்றுக்கொண்டார்? - வைஷ்ணவம் அல்லது சைவ மதம் அல்லது வேதாந்தத்திலிருந்து கற்றுக்கொள்வதில் அவர் மிகுந்த வெளிப்பாட்டைக் காட்டவில்லை. அவர் ஒரு மிஷனரியாக இருந்தார், இறுதியில் மக்களை மாற்றுவதை நோக்கமாகக் கொண்டிருந்தார். இன்றைய உலகில் மக்கள் இன்னும் தங்கள் சொந்த நம்பிக்கைக்கு சாட்சி கொடுக்க வேண்டும் என்று நான் நினைக்கிறேன். ஆனால் Fr. ஐ விட மற்றவர்களின் மத மரபுகளுக்கு எங்களுக்கு மிகவும் நேர்மறையான அணுகுமுறை தேவை. டி நோபிலி காட்டினார். அவரது காலத்தில், அவருடைய தீர்வு என்னவென்றால்: ஒரு பிராமணரைக் கண்டுபிடித்து, உட்கார்ந்து உண்மையான மதம் எது என்று வாதிடுங்கள். இன்று அதைச் செய்வது மிகவும் கடினம், நீங்கள் வாதிடுவதற்கு முன்பு, நீங்கள் முதலில் புரிந்து கொள்ளத் தொடங்குவது மிகவும் அவசியம் என்று நான் நினைக்கிறேன். காலனித்துவ ஏகாதிபத்தியத்திற்கு எதிராக அவர் ஓரளவிற்கு ஒரு மாதிரி என்று நான் நினைக்கிறேன். ஆனால் உண்மையான மத திறந்த நிலைக்கு வரும்போது, ​​அவர் செய்ததை விட நாம் இன்னும் அதிகமாக செல்ல வேண்டும்.

உரையாடல் மற்றும் சுவிசேஷம் ஆகியவற்றின் கோரிக்கைகளுக்கு இடையில் நீங்கள் எவ்வாறு சமநிலையை ஏற்படுத்துகிறீர்கள்?

அது கடினமான கேள்வி. ஜான் பால் II தனது போப்பாண்டில் இருவரும் முக்கியம் என்று கூறிக்கொண்டே இருந்தார். சுவிசேஷத்தைப் பிரசங்கிப்பது, கிறிஸ்துவுக்கு சாட்சி கொடுப்பது, உரையாடல் ஆகிய இரண்டும் கிறிஸ்தவர்களின் வேலையாக இருக்க வேண்டும் என்று குறைந்தபட்சம் என்னால் சொல்ல முடியும். சிலர், ஒருவேளை போப் பெனடிக்ட் XVI கூட, உரையாடல் சுவிசேஷத்தின் ஒரு பகுதி மட்டுமே என்று கூறுவார்கள். ஆனால் நான் அதற்கு உடன்படவில்லை. இரண்டுமே தங்களுக்குள் முக்கியம் என்று நினைக்கிறேன். எனவே, நான் "சுவிசேஷம்" என்று கூறும்போது, ​​நான் உண்மையில் நம்புவதைப் பற்றி நேர்மையாக இருக்க வேண்டும் என்று அர்த்தம். எனக்கு மிக முக்கியமானது என்ன என்பதைப் பற்றி நான் மக்களிடம் பேச முடியும். எனவே கிறிஸ்துவுக்கு சாட்சி கொடுப்பது என்றால், நான் ஒரு சபையில் எழுந்து கிறிஸ்து எனக்கு ஏன் முக்கியம் என்பதைப் பற்றி பேச முடியும். ஒருவர் மேலும் சென்று இந்துக்கள் அல்லது முஸ்லிம்களை எவ்வாறு கிறிஸ்தவர்களாக ஆக்குவது என்பதைக் கண்டுபிடிப்பதே முக்கிய விஷயம் என்று நான் நம்பவில்லை. நான் தொடர்ந்து மாற்றும் நபர் நானே, நான் சந்திக்கும் நபர்கள் அல்ல.

சிலர் என்னுடன் உடன்பட மாட்டார்கள் என்பதை நான் உணர்கிறேன். ஆனால் முக்கிய விஷயம் என்னவென்றால், இன்றைய உலகில் கிறிஸ்துவின் அழகு, கிறிஸ்துவின் செல்வத்தைப் பற்றி நேர்மையாக இருக்க வேண்டும். ஆனால் அது திருச்சபைக்கு அதிக உறுப்பினர்களைப் பெறுவதற்கான ஒரு திட்டமாக மாறினால், நான் அதைச் செய்ய ஆர்வமாக இல்லை. சில புராட்டஸ்டன்ட் தேவாலயங்கள் மக்களை மாற்றும் பொருளில் மிகவும் சுவிசேஷமானவை என்று நான் நினைக்கிறேன். கத்தோலிக்க அணுகுமுறை, பொதுவாக, பள்ளி, மருத்துவமனை, ஏழைகளுடன் இணைந்து செயல்படுகிறது .... இது ஒரு சிலரை மாற்றுவதை நோக்கமாகக் கொண்டிருக்கவில்லை, மாறாக இயேசு செயல்படுவதைப் போல அன்போடு செயல்படுவதை நோக்கமாகக் கொண்டது.

சுவிசேஷத்தைப் பிரசங்கிப்பது மற்றவர்களுடன் உரையாடுவதன் முக்கியத்துவத்தை மறைக்கக் கூடாது. ஆனால் இருவருக்கும் இடையிலான சமநிலையை வைத்திருப்பது மிகவும் கடினம், ஏனென்றால் கிறிஸ்தவமல்லாதவர்களுக்கு நீங்கள் உண்மையிலேயே செய்ய விரும்புவது எல்லாம் அவர்களை கிறிஸ்தவர்களாக ஆக்குவதுதான் என்று தோன்றலாம். சந்தேகத்திற்குரியதாக இருப்பதில் அவை ஓரளவுக்கு சரியானவை என்று நான் நினைக்கிறேன்; கிறிஸ்தவர்களை மாற்ற முயற்சிக்கும் நீண்ட வரலாற்றின் வெளிச்சத்தில் சில சந்தேகங்கள் இருக்க வேண்டும். ஆனால் எனது வேலை கிறிஸ்தவர்களை மாற்றுவது, மற்ற மரபுகளிலிருந்து கற்றுக்கொள்ள அவர்களின் மனதையும் இதயத்தையும் திறப்பது. ஒரு விதத்தில், நான் கிறிஸ்தவ மக்களை சுவிசேஷம் செய்கிறேன். அதிர்ஷ்டவசமாக, நான் போப் அல்ல, எனவே எல்லாவற்றையும் சரியாக எவ்வாறு சமன் செய்வது என்ற சிக்கலை நான் தீர்க்க வேண்டியதில்லை.

உங்கள் தற்போதைய ஆராய்ச்சி ஆர்வங்கள் என்ன?

நான் இப்போது 18 ஆம் நூற்றாண்டிலிருந்து ஒரு ஜேசுயிட் பற்றி ஒரு சிறிய புத்தகத்தை எழுதுகிறேன், Fr. ஜீன்-வெனன்ஸ் பூச்செட். அவர் மதுரை மற்றும் கர்நாடகாவில் மிஷனரியாக இருந்தார்; அவர் ஒரு அறிஞராகவும் இருந்தார், இந்து மரபுகளைப் பற்றி ஆராய்ச்சி செய்தார், தமிழில் சிறிய புத்தகங்களை எழுதினார்.

அருட்தந்தை பூச்செட் ஆசியாவுக்கு தாய்லாந்து செல்ல வந்தார். ஆனால் அவர் 1690 ஆம் ஆண்டு தாய்லாந்திற்கு வந்தவுடனேயே ஒரு சதித்திட்டம் ஏற்பட்டு மன்னர் தூக்கி எறியப்பட்டு ஜேசுயிட்டுகள் நாட்டிலிருந்து வெளியேற்றப்பட்டனர். எனவே அவர் பாண்டிச்சேரிக்கு வந்து, தமிழ்நாட்டில் தங்கி சில தேவாலயங்களை கட்டினார். பின்னர் அவர் தேவாலயங்களை கட்ட ஆந்திராவிற்கும் கர்நாடகாவிற்கும் அனுப்பப்பட்டார்.

ஆனால் அவர் ஒரு பொருளில் முதல் மானுடவியலாளர்களில் ஒருவராக இருந்தார். இந்தியர்களின் பழக்கவழக்கங்கள் மற்றும் இந்திய நம்பிக்கைகள், இந்திய சட்ட அமைப்பு, மதத்தைப் பற்றிய இந்தியக் கருத்துக்கள், மறுபிறவி பற்றிய இந்தியக் கருத்துக்கள் மற்றும் பலவற்றை விவரிக்கும் 50 பக்க கடிதங்களை அவர் பிரான்சுக்கு எழுதுவார், இந்திய மக்கள் நம்பியதை ஐரோப்பியர்களுடன் தொடர்பு கொள்ள முயற்சிப்பார். அருட்தந்தை இந்தியாவைப் படிக்கும் ஐரோப்பியர்கள் பாரம்பரியத்தின் தொடக்கத்தின் ஒரு பகுதியாக பூச்செட் இருந்தது - இந்தோலஜி போன்றது. அவர் இந்து மதத்தின் நவீன ஆய்வின் ஆரம்பம், இது முக்கியமானதாகும், ஆனால் இந்தியாவைப் பற்றி முடிந்தவரை கற்றுக் கொள்ளவும் அதை ஐரோப்பியர்களுடன் தொடர்பு கொள்ளவும் முயற்சிக்கிறது.

எனது மற்றொரு பெரிய திட்டம் 14 ஆம் நூற்றாண்டின் சிறந்த ஸ்ரீ வைஷ்ணவ இறையியலாளர் வேதாந்த தேசிகாவில் உள்ளது. அவரது மிகப் பெரிய படைப்புகளில் ஒன்றான ரஹஸ்யத்ரயாசாரம், அவர் 90 வயதைக் கடந்ததும், தமிழ்நாட்டின் ஸ்ரீரங்கத்தில் வாழ்ந்ததும் எழுதப்பட்ட அவரது கடைசி படைப்புகளில் ஒன்றாகும். அதில் அவர் பிரபாத்தியை வலியுறுத்தி ஒரு முழுமையான ஸ்ரீ வைஷ்ணவ இறையியலை எழுதினார் (ஒருவேளை, கடவுளிடம் சரணடையுங்கள்). நான் உரையைப் படிக்க முயற்சிக்கிறேன், அதன் மூலம் அவர் பிரபாட்டி என்பதன் பொருள் என்ன, அவர் திருமந்திரம், த்வய மந்திரம் மற்றும் கராம ஸ்லோகாவை எவ்வாறு விளக்கினார், மற்றும் ஸ்ரீ வைஷ்ணவ இறையியல் மற்றும் நடைமுறையைப் பார்த்தார்.

நான் புத்தகத்தை உருவாக்கும்போது, ​​கிறிஸ்தவ ஆன்மீகத்தின் ஒரு கிளாசிக் உடன் இணையாக வரையவும், லயோலாவின் புனித இக்னேஷியஸ் [இயேசு சொசைட்டியின் நிறுவனர்] அல்லது புனித பிரான்சிஸ் டி சேல்ஸ் போன்ற ஒரு கிறிஸ்தவ இறையியலாளர் எவ்வாறு மக்களை ஊக்கப்படுத்த முயன்றார் என்பதையும் படிக்க விரும்புகிறேன். கடவுளை நேசிக்க. இங்கேயும், வேதாந்த தேசிகாவிடமிருந்து ஒரு கத்தோலிக்கர் எவ்வாறு கற்றுக்கொள்ள முடியும் என்பதே குறிக்கோள். நான் கேட்க விரும்புகிறேன், முன்பு செய்ததை விட கடவுளை நேசிக்க கத்தோலிக்கர்களை வேதாந்த தேசிகா தூண்ட முடியுமா?



__________________
Page 1 of 1  sorted by
 
Quick Reply

Please log in to post quick replies.

Tweet this page Post to Digg Post to Del.icio.us


Create your own FREE Forum
Report Abuse
Powered by ActiveBoard