2. மரண தூதன்

இரண்டாம் உலகப்போர் என்றவுடன் நமக்கு நினைவுக்கு வரும் வில்லன் ஹிட்லர். ஆனால் அக்காலத்தில் அவர் மட்டுமா வில்லன்? சின்னதும் பெரிதுமாக பல தரங்களில் வில்லன்கள் சுற்றிக் கொண்டிருந்தனர். அதுவும் குறிப்பாக நாசி ஜெர்மனி போன்ற ஒரு கொடிய பேரரசில் வில்லன்களுக்குப் பஞ்சமே இல்லை.

அந்த நாட்டின் அடிப்படையே அப்படி – வெறுப்பையும் வெறியையும் மூலதனமாகக் கொண்டு உருவாக்கப்பட்ட தேசம் அது. முதலாம் உலகப் போரில் ஜெர்மனி நேச நாடுகளிடம் தோல்வியடைந்தது. கையெழுத்தான அமைதி ஒப்பந்ததில் நேச நாடுகள் பல கடுமையான நிபந்தனைகளை ஜெர்மனிக்கு விதித்திருந்தன. இதனால் அவமானத்தில் கூனிக்குறுகிப் போயிருந்த ஜெர்மானிய மக்களுக்கு இழந்த புகழை மீண்டும் பெறலாம் என்று ஆசைகாட்டி பதவிக்கு வந்தார் ஹிட்லர். அவரது நாசி பார்ட்டிக்கு இருந்த மூலக்கொள்கை – யூத வெறுப்பு. முதல் உலகப்போரில் நமது படைகள் தோற்கவில்லை, யூத செல்வந்தர்கள் செய்த துரோகத்தால்தான் பின்வாங்க நேர்ந்தது என்று கதை கட்டிவிட்டார்.

அது மட்டுமல்ல, நாட்டின் கஷ்டங்கள் அனைத்துக்கும் யூதர்களே காரணமென்று தூபம் போட்டார். பொருளாதார நெருக்கடியா – அது யூத சதி, பணவீக்கமா அதுவும் யூத தந்திரம், குழாயில் தண்ணீர் வரவில்லையா அதுவும் யூதத் தொழிலாளர்கள் வேண்டுமென்றே செய்தது என்று யூதர்களின் மீது வெறுப்பை உமிழ்ந்தார். 1933ல் ஆட்சிக்கு வந்தவுடன் யூதர்களைக் கொடுமைப்படுத்தத் தொடங்கினார். அவர்களது உடைமைகளைப் பறித்து, வியாபாரத்தைக் கெடுத்து, கைதிமுகாம்களில் அடைத்தார். அத்துடன் நாசிக்களின் வெறி அடங்கவில்லை. உலகில் யூதர்களே இல்லாமல் செய்துவிட வேண்டுமென்று முடிவு செய்தனர். யூதப் பிரச்னைக்கு இறுதித் தீர்ப்பாக அனைவரையும் கூண்டோடு கொன்று குவிப்பதற்குப் பக்காவாக திட்டம் தீட்டினர். யூதர்களோடு சேர்த்து உயிருடன் இருக்கத் தகுதியில்லாதவர்கள், நாசிப்பேரரசின் விரோதிகள் என்று கருதப்பட்டவர்கள் எல்லோரையும் சேர்த்து தீர்த்துக் கட்டுவதற்கும் வழிகள் வகுக்கப்பட்டன. முதலில் கைதிகள் முகாம்களில் அவர்களை அடைக்க வேண்டும், அடிமைத் தொழிலாளர்களாக மாற்றி முடிந்தவரை கசக்கிப் பிழிய வேண்டும், இனி அவர்களால் உபயோகம் எதுவுமில்லை என்று தெரிந்தபின் கொன்றுவிட வேண்டும். இதுதான் நாசிகளின் இறுதித் தீர்ப்பு.

யூதர்களைத் தவிர கம்யூனிஸ்டுகள், சோஷலிஸ்டுகள், அரசியல் விரோதிகள், ஜிப்சி நாடோடிகள் என பல லட்சக்கணக்கானோர் இப்படிக் கைதிகள் முகாம்களில் அடைக்கப்பட்டனர். இந்தக் கைதிகள் முகாம்களை நிர்வாகம் செய்வது, அடிமைத் தொழிலாளிகளிடம் வேலை வாங்குவது போன்ற பொறுப்புகள் நாசிக்களின் எஸ். எஸ். என்ற அமைப்பிடம் ஒப்படைக்கப்பட்டன. நாசிகளிலேயே அதிக வெறி பிடித்தவர்கள் சேரும் அமைப்புதான் எஸ். எஸ். என்னும் அமைப்பு. ஹிட்லரின் கூட்டாளி ஹெய்ன்ரிக் ஹிம்லரின் தலைமையில் அது ஒரு தனி அதிகாரமையமாகச் செயல்பட்டது. கைதிகளைத் தங்கவைக்க கைதிகள் முகாம்கள், அவர்களைத் தீர்த்துக்கட்ட வதை முகாம்கள் என இருவகை முகாம்களை நடத்தியது எஸ். எஸ். இந்த முகாம்களில் மனிதத்துக்கு எதிராக நடந்த கொடுமைகளை இன்று நினைத்துப் பார்த்தாலும் குலை நடுங்கும். இந்த முகாம்களில் கைதிகளையும், காவலர்களையும் தவிர டாக்டர்களும் இருந்தார்கள். கைதிகளுக்கு வைத்தியம் பார்க்க அல்ல. (சாகப் போகிறவர்களுக்கு வைத்தியம் வேறு ஒரு கேடா என்பது நாசிக்களின் கருத்து!) கைதிகளை வைத்துப் பரிசோதனை செய்து பார்க்க. மருத்துவ கோட்டுகளில் வலம் வந்த அந்த மனித மிருகங்களில் மிகவும் பிரபலமானவர்தான் மரண தூதன் என்றழைக்கப்பட்ட டாக்டர் யோசஃப் மெங்காலா.

மெங்காலா 1911ல் ஒரு சாதாரண ஜெர்மானியக் குடும்பத்தில் ஜெர்மனியின் பவேரியா மாகாணத்தில் பிறந்தான். படிப்பில் கெட்டிக்காரனான மெங்காலா 1935இல் தன் 24வது வயதில் மியூனிக் பல்கலைக்கழகத்தில் மானுடவியல் துறையில் டாக்டர் பட்டம் பெற்றான். அப்போதுதான் ஜெர்மனியின்மீது நாசிக்களின் பிடி மெல்ல இறுகத் தொடங்கியிருந்தது. நாசிக்கட்சி ஒன்றைத் தவிர மற்ற கட்சிகளுக்குத் தடை விதிக்கப்பட்டிருந்தது. ஒருவர் வாழ்வில் முன்னேற வேண்டுமென்றால் கண்டிப்பாக நாசிக்கட்சியின் உறுப்பினராக இருக்க வேண்டும். அதன்படி மெங்காலாவும் நாசிக்கட்சியின் உறுப்பினரானான். படித்துமுடித்த கையோடு ஃபிராங்க்ஃபர்ட் நகரின் புகழ்பெற்ற மரபியல் ஆய்வாளரான டாக்டர் ஓட்மார் வெர்ஷூர் என்பவரிடம் உதவி ஆராய்ச்சியாளராகச் சேர்ந்தான். வெர்ஷூர் இரட்டைக் குழந்தைகள் சம்பந்தமான மரபியல் ஆராய்ச்சி செய்து வந்தார். அங்குதான் இரட்டையர் ஆராய்ச்சி மீது ஒரு இனந்தெரியாத மோகம் அவனுக்கு ஏற்பட்டது. வெர்ஷூரிடம் பயிற்சி எடுக்க வந்த பிற மரபியல் ஆராய்ச்சியாளர்களின் தொடர்பு அவனது இந்த மோகத்தை மேலும் வளர்த்து விட்டது. ஆராய்ச்சியில் தேர்ந்து 1938ல் மருத்துவ டாக்டராகி விட்டான் மெங்காலா.

நாசிக்கட்சியில் உறுப்பினரானது போததென்று எஸ். எஸ் சிலும் உறுப்பினராக விண்ணப்பித்தான் மெங்காலா. எஸ். எஸ் சில் சேருவதற்கு ஒருவர் கலப்பற்ற ஆரிய ஜெர்மன் இனத்தவராக இருக்க வேண்டும். யூத, ஸ்லாவிக் இரத்தம் கலந்திருக்கின்றதா என்று விண்ணப்பிப்பவர்களின் முன்னோர்கள் சரித்தரத்தை துருவிப் பார்த்த பின்னரே உறுப்பினராக விடுவர். மெங்காலா சுத்தமான (!) ஆரியன் என்று நிரூபணம் ஆனதும் எஸ். எஸ் சில் அனுமதிக்கப்பட்டான். கலப்பற்ற தூய ஆரிய ராஜ்யம் ஒன்றை உருவாக்குவது நாசிக்கட்சியின் முக்கியக் கொள்கைகளில் ஒன்று. இந்தப் பேரினவாத நோக்கம் மெங்காலாவுக்கு மிகவும் பிடித்திருந்தது. இதனை அடைவதெப்படி என ஆராயத் தொடங்கினான். 1939ல் இரண்டாம் உலகப் போர் மூண்டதால் அவனது ஆராய்ச்சி தடைபட்டது. எஸ். எஸ் படைப்பிரிவில் சேர்ந்து கிழக்குப் போர்முனையில் சோவியத் யூனியனுடன் நடைபெற்றுக் கொண்டிருந்த பெரும் போரில் பங்கேற்க அனுப்பப்பட்டான். போரில் திறமையுடன் செயல்பட்டதற்காக முதலாம் நிலை இரும்புச் சிலுவை பதக்கமும் வென்றான். ஆனால் போர்க்களத்தில் காயமடைந்ததால் படைப்பிரிவிலிருந்து ஓய்வு கொடுத்து விட்டார்கள். ஜெர்மனிக்குத் திரும்பி மரபியல் தொடர்பான தன் ஆராய்ச்சிகளைத் தொடர்ந்தான் மெங்காலா.

1943ல் மீண்டும் நாசிப் பேரரசுக்கு சேவை செய்யும் வாய்ப்பு மெங்காலாவுக்குக் கிட்டியது. யூதர்களையும் பிற ஆரியரல்லாத இனத்தவரையும் கூண்டோடு ஒழிக்க உருவாககப்பட்டிருந்த வதை முகாம்களில் ஒன்றான பெர்கனோவில் ஒரு டாக்டர் பதவி காலியானது. இன்று நாசிக்களின் கொடுமைகளுக்குச் சாட்சியாக அருங்காட்சியமாக மாறியுள்ள ஆசுவிட்ஸ் முகாம்களில் ஜிப்சிகளைக் கொல்வதற்காக்க் கட்டப்பட்டதுதான் பெர்கனோ. அங்கு ஒரு மருத்தவருக்கு உடல் நலக்குறைவு ஏற்பட்டதால் அந்தப்பதவி மெங்காலாவுக்கு வழங்கப்பட்டது. தன் இனவெறி மரபியல் கொள்கைகளைப் பரிசோதித்துப் பார்க்க ஒரு சந்தர்ப்பம் கிடைத்ததென்று மகிழ்ந்த அவன் உடனே பெர்கனோக்கு புறப்பட்டான். நாசி முகாம்களில் இருவகைகள் இருந்தன – ஒன்று சாதாரணக் கைதிகள் முகாம்கள். இங்கு அனுப்பப்படும் கைதிகள் அடிமைத் தொழிலாளிகளாகக் கசக்கிப் பிழியப்படுவார்கள். ஆனால் அவர்களாகச் செத்தால்தான் உண்டு, வேண்டுமென்று கொல்லப்படமாட்டார்கள். ஆனால் பெர்கனோ போன்ற வதை முகாம்கள் நாசிகளுக்குப் பிடிக்காத இனக்குழுக்களை அழித்தொழிப்பதற்கென்றே கட்டப்பட்டவை. யூதர்களையும், ஜிப்சிகளையும் துப்பாக்கியால் சுட்டுக் கொன்றால் செலவு அதிகமாகுமென்று விஷ வாயு அறைகளைக் கட்டி அதில் அவர்களை அடைத்து சாகடிப்பது நாசிக்களின் பழக்கம். ஆனால் கைதிகளை உடனே அவர்கள் கொன்று விடமாட்டார்கள். வயதானவர்கள், வேலை செய்யமுடியாத அளவு நலிவடைந்தவர்கள். நோய்வாய்ப்பட்டவர்கள் போன்றவர்களை மட்டும் உடனக்குடன் பரலோகத்துக்கு அனுப்பிவிடுவார்கள். எஞ்சியவர்களை மருத்தவ ஆராய்ச்சிக்குப் பயன்படுத்திக் கொள்வார்கள். பெர்கனோவில் மெங்காலாவுக்கு ஒரே கொண்டாட்டம்தான். பல வருடங்களாய் இரட்டையர்களைப் பற்றிய தன் கோட்பாடுகளைப் பரிசோதித்துப் பார்க்க வசதியாக ஓர் இடம் கிடைத்து விட்டதென மகிழ்ந்தான் அவன். மருத்துவமனையின் தலைமை மருத்துவராக நியமிக்கப்பட்ட மெங்காலா அங்குக் கழித்த இரண்டு வருடங்களில் செய்த செயல்கள் அவனுக்கு மரண தூதன் என்று பெயர் வாங்கிக் கொடுத்தன.

புதிதாகக் கைது செய்யப்பட்டு பெர்கனோக்கு அனுப்பப்படுபவர்களில் யாரை உடனே கொல்வது, யாரை ஆராய்ச்சிகளுக்குப் பயன்படுத்துவது என்று தேர்ந்தெடுக்கும் உரிமை மெங்காலாவுக்குத்தான் இருந்தது. குழந்தைகளைக்கூட தயங்காமல் விஷ வாயு அறைகளில் அடைத்துக் கொல்வது அவனது வழக்கமானது. பெர்கனோ முகாமில் குழந்தைகள் சிறையில் ஐந்து அடி உயரத்துக்கு சுவரில் ஒரு கோடு வரையப்பட்டிருக்கும். அதற்கு அருகில் சிறுவர் சிறுமியர் நிற்க வைக்கப்பட்டு அளக்கப்படுவர். அதைவிட உயரமாக இருப்பவர்கள் உடனே விஷ வாயு அறைகளுக்கு அனுப்பப்படுவர். ஆனால் அப்படி அனுப்பப்பட்டவர்களைவிட உயிர் பிழைத்தவர்களின் நிலை இன்னும் மோசமானது. மெங்காலாவின் பரிசோதனைக் கூடத்தில் அவர்களுக்கு மிகக் கொடூரமான பரிசோதனைகள் நடத்தப்பட்டன. அதுவும் இரட்டையர் என்றால் மெங்காலாவுக்குக் குஷி கிளம்பிவிடும். இரட்டையர்களில் ஒருவர் கண்ணை நோண்டியெடுத்து இன்னொருவருக்குப் பொருத்துவது, சாய ஊசிகளைப் பயன்படுத்தி அவர்கள் கண்களை நிறம் மாறச் செய்வது, கை கால்களை வெட்டி எடுப்பது என்று இன்னும் சொல்ல முடியாத கொடூரங்களையெல்லாம் செய்து மகிழ்ந்தான் மெங்காலா. அறுவை சிகிச்சை செய்யும்போது கைதிகளுக்கு மயக்க மருந்து கொடுக்காமல், அவர்களைத் துடிக்க துடிக்க அறுப்பது அவனது வாடிக்கை. வெறிபிடித்த மிருகங்கள் நிறைந்த நாசி மருத்துவர் கும்பலிலேயே மெங்காலாவை மற்றவர்கள் பயம் கலந்த வியப்புடன்தான் பார்த்தார்கள். மற்றவர்களும் கைதிகளை வைத்து ஆராய்ச்சி செய்து கொண்டிருந்தவர்கள்தான். சிலர் ஆரிய ஜெர்மானியர்களைவிட மற்ற இனக்குழுக்கள் கீழ்த்தரமானவை என்று நிரூபிப்பதற்காக ஆராய்ச்சிகள் செய்தனர். வேறு சிலரோ ஜெர்மானியப் படைவீரர்களுக்கு மருந்துகளையும், புதிய சிகிச்சை முறைகளையும் கண்டுபிடிப்பதற்காகச் செய்தனர். ஆனால் தங்கள் மன மகிழ்ச்சிக்காக்க் கைதிகளைக் கொடுமைப்படுத்திய கொடூரர்கள் மெங்காலாவைப் போல ஒரு சிலரே.

பெர்கனோவிலிருந்த இரண்டாண்டுகளில் சுமார் மூவாயிரம் இரட்டையர்களின் மீது மெங்காலா தனது கொடூர பரிசோதனைகளைச் செய்திருக்கக் கூடுமென்று வரலாற்றாளர்கள் கணித்துள்ளனர். அவனது கையால் மாண்டவர்கள் பலர், மலடாக்கப்பட்டவர்கள் பலர். வேறு சிலரோ கை காலிழந்து தப்பித்தனர். அவன் செய்த அட்டூழியங்களை அவனது மேலதிகாரிகளோ, உடன் வேலை பார்த்தவர்களோ தட்டிக் கேட்கவில்லை. மனிதாபிமானத்தில் கேட்கவில்லையென்றால் கூட பரவாயில்லை, நாசிகளுக்கேது மனிதாபிமானமென்று விட்டுவிடலாம். நாட்டுக்கு உதவும் பரிசோதனைகளைச் செய்யாமல் என்ன நீ சைக்கோத்தனமாகச் செய்கிறாய் என்றுகூட யாரும் அவனைக் கேட்கவில்லை. 1945ல் போரில் ஜெர்மனியின் தோல்வி உறுதி என்பது அனைவருக்கும் தெளிவாக விளங்கிய பின்னரும் மெங்காலா தன் கைங்கரியங்களைத் தொடர்ந்து செய்துகொண்டிருந்தான். ஆசுவிட்ஸ்-பெர்கனோ முகாம் எதிரிகள் கைவசம் வீழும் நிலையில் எஸ். எஸ். அந்த முகாமை விட்டு விட்டு வேறு முகாம்களுக்கு மாறியது. மெங்காலாவும் தப்பி ஓடிவிட்டான். போர் முடிந்து ஜெர்மனி சரணடைந்தபின், போர்க்குற்றவாளிகளில் மெங்காலாவின் பெயரும் சேர்ந்து கொண்டது. நாசிப் போர்க்குற்றவாளிகளைத் தண்டிக்க நியமிக்கப்பட்ட நியூரம்பர்க் தீர்ப்பாயத்திலும் மெங்காலாவின் செயல்கள் விசாரிக்கப்பட்டன. ஆனால் அவனது மனைவியும் குடும்பத்தாரும் மெங்காலா இறந்துவிட்டதாகச் சாதித்ததால், நியூரம்பர்க் தீர்ப்பாயம் அவன்மீது அதிகாரப்பூர்வமாக எந்த வழக்கையும் போடவில்லை. செத்துப் போனவன் மீது தங்கள் நேரத்தை செலவிடவேண்டாமென விட்டுவிட்டார்கள். ஆனால் மெங்காலா சாகவில்லை. நான்கு வருடங்கள் வேறுபெயர்களில் ஜெர்மனியில் பதுங்கித் திரிந்தான். முன்னாள் நாசிக்கள் அப்போது ஜெர்மனியிலிருந்து தென்னமெரிக்காவுக்குத் தப்பியோடிக் கொண்டிருந்தார்கள். முக்கியமாக அர்ஜெண்டைனா, தப்பிவரும் நாசிக்களுக்கு புகலிடம் தந்து கொண்டிருந்தது. 1950களில் மெங்காலாவும் தன் முன்னாள் சகாக்களின் உதவியுடன் அர்ஜெண்டைனாவுக்குப் பறந்துவிட்டான்.

தென்னமெரிக்காவில் ஒரு புதிய வாழ்க்கையைத் தொடங்கினான் மெங்காலா. தன் முதல் மனைவியை விவாகரத்து செய்துவிட்டு இன்னொரு திருமணம் செய்துகொண்டான். மருத்துவத் தொழிலையும் மீண்டும் பார்க்கத் தொடங்கினான். அர்ஜெண்டைனாவில் கருக்கலைப்பு சட்ட விரோதமாக இருந்த காலம் அது. இதனால் திருட்டுத்தனமாகக் கருக்கலைப்புச் செய்யும் மருத்துவர்களுக்கு நல்ல கிராக்கி இருந்தது. மெங்காலாவும் இத்தொழிலில் ஈடுபட்டான். ஆனால் அவனது கடந்த காலம், அவனை விடவில்லை. நாசிக்களால் லட்சக்கணக்கில் படுகொலை செய்யப்பட்ட யூதர்களில் எஞ்சியோர் தங்களுக்கென இஸ்ரேல் என்றொரு நாட்டை உருவாக்கி இருந்தனர். அந்நாட்டின் உளவுத்துறையான மொசாத் முன்னாள் நாசிக்களை வேட்டையாடவென்று தனித்துறை ஒன்றை உருவாக்கி இருந்தது. தென்னமெரிக்காவில் மாறுவேஷ வாழ்க்கை வாழ்ந்துகொண்டிருந்த முன்னாள் நாசிக்களை அவர்கள் குறிவைக்கத் தொடங்கினர். யூதர்களைக் கொல்வதில் முக்கியப் பங்கு வகித்த அடால்ஃப் எயிக்மான் என்ற நாசிப் பெரும்புள்ளியை 1960-ல் அர்ஜெண்டைனாவில் கைப்பற்றி இஸ்ரேலுக்குக் கடத்தியது மொசாத். இஸ்ரேலில் அவனுக்கு மரண்தண்டனை விதிக்கப்பட்டு தூக்கிலிடப்பட்டான். தனது சகா எயிக்மானுக்கு நடந்த கதி தனக்கும் நடக்கக்கூடும் என்று சுதாரித்த மெங்காலா இரவோடு இரவாக பராகுவே நாட்டுக்குத் தப்பி விட்டான். மயிரிழையில் அவனைத் தப்பவிட்டது மொசாத். வொல்ஃப்காங்க் ஜெரார்டு என்று தன் பெயரை மாற்றிக்கொண்டு தன் எஞ்சிய காலங்களைப் பராகுவேயில் கழித்தான். மொசாதுக்கு அவனது இருப்பிடம் தெரிய வந்தாலும், அரசியல் காரணங்களுக்காக அவனை விட்டுவிட்டது. 1979ல் கிழ வயதில் இயற்கையான மரணமே மெங்காலாவுக்கு ஏற்பட்டது.

மெங்காலா மறைந்தாலும் அவனைப் பற்றிய வதந்திகளும் கதைகளும் அவ்வப்போது கிளம்பிய வண்ணம் இருந்தன. இரட்டையர் ஆராய்ச்சியைக் கொண்டு ஒரு புதிய சூப்பர்மேன் இனத்தை அவன் தென்னாப்பிரிக்காவில் உருவாக்கிக் கொண்டிருப்பதாகப் புரளிகள் உண்டாகிக்கொண்டிருந்தன. அவனது மரணத்துக்கு நெடுநாட்களுக்குப் பின்பே இவை மெல்ல மெல்ல அடங்கின. நாசிக்களின் மிருகவெறிக்கும் மனித குலத்துக்கு எதிராக அவர்கள் இழைத்த குற்றங்களுக்கும் இன்றுவரை சாட்சியமாக உள்ளது இந்த மரண தூதனின் வாழ்க்கை.

பால் பாட்

பால் பாட்

நரகத்துக்குப் போகும் பாதை நல்லெண்ணங்களால் உருவாக்கப்படுகிறது (The road to hell is paved with good intentions) என்பார்கள். நல்லெண்ண முயற்சிகள் நரகத்துக்குக் கொண்டுபோகுமோ இல்லையோ அதிகார வெறியும், அரைவேக்காட்டுச் சித்தாந்தங்களும், வறட்டுக் கொள்கைப்பிடிப்பும் ஆட்சியாளர்களிடம் இருந்தால் அவர்கள் ஆளும் நாடே நரகம் ஆகிவிடும் என்பது உறுதி. 1970-களில் கிமேர் ரூஜ் இயக்கம் ஆட்சி புரிந்த கம்போடியா நாட்டின் கதியும் இதுவே.

இரண்டாம் உலகப் போருக்குப்பின் தென்கிழக்காசியாவில் பெரும் மாற்றங்கள் ஏற்பட்டன. ஜப்பானின் ஆக்கிரமிப்பும், பின் அதிலிருந்து கிடைத்த விடுதலையும் ஐரோப்பியக் காலனி ஆதிக்கத்தில் நூற்றாண்டுகளாகச் சிக்கியிருந்த நாடுகளுக்கு வெளி உலகத்தைப் புரியவைத்தன. கம்யூனிசம், ஜனநாயகம் போன்ற புதிய கவர்ச்சியான சித்தாந்தங்கள் இப்பிரதேச மக்களுக்கு அறிமுகமாயின. கம்போடியா நாட்டிலும் இதே நிலைதான். 1863 முதல் பிரான்சின் காலனியாக இருந்த கம்போடியா 1941-45-ல் ஜப்பானியர்களால் ஆக்கிரமிக்கப்பட்டது. 1945-ல் ஜப்பானியர்கள் வெளியேற்றப்பட்டு மீண்டும் பிரான்சின் கட்டுப்பாட்டில் வந்தாலும் சுதந்தரம் வேண்டும் என்ற குரல்கள் கம்போடியாவில் வலுக்கத் தொடங்கின. 1953-ல் பிரான்சு கம்போடியாவுக்குச் சுதந்தரம் அளித்துவிட்டு விலகிக்கொண்டது.

விடுதலை கிடைத்தவுடன் கம்போடியாவில் நிலையான அரசு அமையவில்லை. முடியாட்சியும் ஜனநாயகமும் கலந்த ஒரு விதமான constitutional monarchy ஆட்சிமுறை அமலுக்கு வந்தாலும் ஆட்சியைக் கைப்பற்ற பல கோஷ்டிகள் போட்டியிட்டன. அவற்றுள் ஒன்று கம்போடிய கம்யூனிஸ்ட் கட்சி. பின்னாளில் பால் பாட் என்ற பெயரில் பிரபலமடைந்த சலோத் சார், தன் அரசியல் வாழ்க்கையைக் கம்யூனிஸ்ட் கட்சியின் தொண்டனாகவே தொடங்கினான்.

சலோத் சார் ஏழையோ, விவசாயியோ கிடையாது. அவன் ஒரு வசதியான நடுத்தரக் குடும்பத்தில் பிறந்தவன். கம்போடியாவின் சிறந்த பள்ளிகளிலும் கல்லூரிகளிலும்தான் கல்வி கற்றான். 1949-ல் பாரிசுக்குப் போய் எலக்ட்ரானிக்ஸ் படிப்பதற்கு அவனுக்கு உதவித் தொகையும் கிடைத்தது. பாரிசுக்குப் போன சார், படிப்பில் கவனம் செலுத்துவதற்குப் பதில் தீவிர அரசியலில் ஈடுபடத் தொடங்கினான். ஐரோப்பிய கம்யூனிஸ்ட் அமைப்புகளில் சேர்ந்து பல நாடுகளுக்குச் சென்றான். கட்சியில் கவனம் செலுத்தியதால், படிப்பில் தேறமுடியவில்லை. மூன்றாண்டுகள் தொடர்ந்து தேர்வுகளில் தோல்வி அடைந்ததால், கிடைத்துவந்த கல்வி உதவித்தொகை நிறுத்தப்பட்டு கம்போடியாவுக்குத் திருப்பி அனுப்பப்பட்டான்.

1954-ல் சார் கம்போடியா திரும்பியபோது அவனது நாட்டில் பெரும் மாற்றங்கள் ஏற்பட்டிருந்தன. அரசர் நோரதாம் சிஹானக் தலைமையில் கம்போடியா சுதந்தரம் அடைந்திருந்தது. ஆனால் முன்னர் பிரான்சின் ஆட்சியின்கீழ் இருந்தபோது கம்போடியாவின் பகுதியாக இருந்த வியட்நாமைப் பிரித்தபின்னரே கம்போடியாவுக்கு விடுதலை வழங்கியிருந்தனர் பிரெஞ்சுக்காரர்கள். வியட்நாமில் ஹோ சி மின் தலைமையில் வியட் மின் கம்யூனிச இயக்கம் பிரெஞ்சு காலனி அரசாங்கத்தை எதிர்த்துப் போராடி வந்தது. சார் கம்போடியா திரும்பப்போகிறான் என்பதை அறிந்த பிரெஞ்சு கம்யூனிஸ்டுகள் கம்போடியாவின் எந்தக் கட்சிக்கு ஆதரவளிக்கலாம் என்பதை ஆராய்ந்து பரிந்துரை செய்யும்படி அவனிடம் கேட்டுக்கொண்டனர். அதன்படி கம்போடிய இடதுசாரி அரசியலில் தன்னை ஈடுபடுத்திக்கொண்டான் சார்.

சுதந்தர கம்போடியாவில் பலவிதமான கொள்கைகளைக் கொண்ட கட்சிகளுக்கு இடையே அப்போது பலப்பரீட்சை நடந்துகொண்டிருந்தது. அமெரிக்கா, சோவியத் யூனியன், சீனா போன்ற நாடுகளும் தங்களுக்கு ஆதாயம் தரக்கூடிய கட்சிகளை ஆதரித்துவந்தன. இதேபோல கம்போடிய கம்யூனிஸ்ட் கட்சியிலும் பெரும்பாலானோர் வியட்நாம் கம்யூனிஸ்டுகளின் சொல்படி நடந்து வந்தனர். இத்தகைய குழப்பமான சூழ்நிலையை மன்னர் சிஹானக் நன்றாகப் பயன்படுத்திக்கொண்டார். சிஹானக்கை ஆதரிப்பவர்கள், எதிர்ப்பவர்கள், வியட்நாம் ஆதரவாளர்கள், எதிர்ப்பாளர்கள் என்று கம்போடிய கம்யூனிஸ்ட் கட்சியில் இருந்த கோஷ்டிப் பூசலை ஊதிவிட்டு தனது நிலையை பலப்படுத்திக்கொண்டார். கம்யூனிஸ்டுகளின் ஒற்றுமையின்மையைப் பயன்படுத்தி, தன்னை எதிர்த்த கம்யூனிஸ்ட் தலைவர்களை ஒழித்துக்கட்டினார்.

1960 வரை கம்யூனிஸ்டுகளின் கோஷ்டிப் பூசல் நீடித்தது. சலோத் சார் அப்போது சிஹானக்கைக் கடுமையாக எதிர்த்த கோஷ்டியில் இருந்தான். அவனது கோஷ்டியின் பல தலைவர்களை அரசு கைது செய்ததால், வெகு சீக்கிரம் இயக்கத்தில் வளர்ந்து உயர்மட்டத் தலைவர்களுள் ஒருவனாகி விட்டான். இந்தக் காலகட்டத்தில்தான் தலைமறைவாக இருந்த அவன், பால் பாட் என்ற புனைப்பெயரைப் பயன்படுத்தத் தொடங்கினான்.

1960-ல் மீதம் இருந்த கம்யூனிஸ்ட் கட்சி கோஷ்டிகள் விழித்துக்கொண்டு ஒன்றிணைந்தன. ஒருங்கிணைந்த கம்யூன்ஸ்ட் கட்சியின் மூன்றாவது முக்கியமான தலைவனாக ஆனான் பால் பாட். 1962-ல் சிஹானக் அரசு கம்யூன்ஸ்ட் தலைவர் சமொவுத்தைக் கைது செய்து சிறையில் அடைத்ததால், பால் பாட்டுக்கு ஒட்டுமொத்த கம்யூனிஸ்ட் கட்சியின் தலைவனாகும் வாய்ப்பு கிடைத்தது.

கட்சி முழுவதுமாகத் தன் கட்டுப்பாட்டுக்கு வந்தவுடன் ஆயுதப் புரட்சிமூலம் கம்போடியாவில் ஆட்சியைக் கைப்பற்றும் முயற்சியைத் தொடங்கினான் பால் பாட். கம்போடியாவின் கிராமப்புறங்களில் சிஹானக் அரசை எதிர்த்துத் தீவிரப் பிரசாரத்தில் இறங்கியது கம்போடிய கம்யூனிஸ்ட் கட்சி. கிராமப்புறங்களில் பெரும் ஆதரவு கிடைத்தாலும் நகர்ப்புற மக்கள் கம்யூனிஸ்டுகளைப் பெரிதாகக் கண்டுகொள்ளவில்லை. ஏற்கெனவே நகரவாசிகள் கம்யூனிசச் சமூகத்துக்கு ஒத்துவராத வர்க்கம் என்று நம்பிக்கை கொண்டிருந்த பால் பாட்டுக்கு அவர்களின் அசிரத்தை கோபத்தை உண்டாக்கியது.

அடுத்த பல ஆண்டுகளுக்குக் கம்யூனிஸ்ட் கட்சியும் சிஹானக் அரசும் தீவிர பலப்பரீட்சையில் ஈடுபட்டன. ஆனால் இந்தச் சண்டையில் யாருக்கும் தெளிவான வெற்றி கிட்டவில்லை. சர்வதேச அளவில் ஆதரவில்லாத கம்யூனிஸ்டுகளால் சிஹானக் அரசை ஒன்றும் செய்யமுடியவில்லை. அதே சமயம், விவசாயிகளிடம் ஓரளவு ஆதரவு பெற்றிருந்ததால் அவர்களை சிஹானக்கால் வேரோடு அழிக்க முடியவில்லை. அண்டை நாடான தெற்கு வியட்நாமில் அமெரிக்காவுக்கும் கம்யூனிஸ்ட் வடக்கு வியட்நாமுக்கும் போர் முற்றியிருந்த காலம் அது. அங்கே சண்டையிட்டுக்கொண்டிருந்த இரு தரப்புகளுக்கும் சிஹானக்கின் தயவு தேவையாக இருந்ததால், இருவருமே பால் பாட்டின் கம்யூனிஸ்டுகளை ஆதரிக்க மறுத்துவிட்டனர்.

1960-களின் இறுதியில் நிலை மெல்ல மாறியது. அமெரிக்கர்கள், வியட்நாமிய கம்யூனிஸ்டுகள், உள்ளூர் வலதுசாரிக் கட்சிகள் என அனைவரையும் ஒரே நேரத்தில் சமாளித்து வந்த சிஹானக், சற்றே சறுக்கினார். 1970-ல் அவர் பெய்ஜிங் சென்றிருந்தபோது அவரது வலதுசாரி அரசாங்கம் அவரை நாட்டுத் தலைவர் பதவியிலிருந்து தூக்கி எறிந்தது. வேறு வழியில்லாமல், சிஹானக் பால் பாட்டின் கம்யூனிஸ்டுக் கட்சியின் ஆதரவாளரானார். புதிய அரசாங்கத்தைப் பிடிக்காத வடக்கு வியட்நாமிய கம்யூனிஸ்டுகள்வேறு கம்போடியாமீது தாக்குதல் நடத்தி குட்டையைக் குழப்பினார்கள். அடுத்த ஐந்தாண்டுகளில் கம்போடியாவில் உள்நாட்டுப் போராலும், நிலையற்ற அரசு அமையாததாலும் பெரும் குழப்பம் நிலவியது.

இந்த சூழலைச் சாதகமாக பயன்படுத்திக்கொண்டான் பால் பாட். கம்போடிய கம்யூனிஸ்ட் கட்சியின் பலம் பெருகத் தொடங்கியது. முன்பு பால் பாட்டை ஒதுக்கித் தள்ளிய சீனாவும் வடக்கு வியட்நாமும் அவனுக்கு நிதி உதவியும் ஆயுத உதவியும் அளிக்கத் தொடங்கின. கம்போடிய கம்யூனிஸ்ட் கட்சி நாளொரு மேனியும் பொழுதொரு வண்ணமுமாக வளரத் தொடங்கியது. அடுத்த சில ஆண்டுகளில் கம்போடியாவின் பெரும்பான்மையான பகுதிகள் பால் பாட்டின் கட்டுப்பாட்டில் வந்தன. 1975-ல் அரசாங்கம் சரணடைந்து, முழு நாடும் கம்யூனிஸ்டுகள் வசமானது. கம்போடியாவின் கெட்ட காலமும் ஆரம்பமானது.

பதவிக்கு வந்தவுடன் பால் பாட் முதல் வேலையாக தனது எதிரிகள் பட்டியலில் இருந்த அனைவரையும் கைது செய்தான். அவனது கிட்டத்தட்ட இருபது வருட புரட்சி வாழ்க்கையில் அந்தப் பட்டியலில் நிறையப் பேர் சேர்ந்திருந்தார்கள். அனைவரையும் மேலே அனுப்பி, தன் ஆட்சியை நிலைநாட்டிக்கொண்டான் பால் பாட். ஆட்சிக்கு ஆபத்தில்லை என்று ஆனபின், கம்போடிய சமுதாயத்தைத் தனக்குப் பிடித்த மாதிரி மாற்றும் முயற்சிகளில் இறங்கினான். பால் பாட்டின் கம்யூனிசம், மா சே துங்கின் கம்யூனிசத்தைப்போல கிராமப்புற கம்யூனிசம். அதன் கோட்பாடுகளின்படி ஆதர்ச சமூகத்துக்கு நகரங்களோ, படித்தவர்களோ, பணமோ தேவையில்லை. உழவர்கள் மட்டும் போதும்.

அத்தகைய சமூகத்தை வலுக்கட்டாயமாக கம்போடியாவில் உருவாக்கத் தொடங்கினான் பால் பாட். தலைநகர் நாம் பென், பால் பாட்டின் கட்டுப்பாட்டுக்கு வருவதற்கு முன்பே இந்த முயற்சி தொடங்கிவிட்டது. கிமேர் ரூஜின் கட்டுப்பாட்டில் வந்த நகரங்கள் காலி செய்யப்பட்டு மக்கள் அனைவரும் கிராமங்களுக்கு அனுப்பப்பட்டனர். முதலில் விவசாயம்; அப்புறம்தான் மற்றதெல்லாம் என்று தொழிற்சாலைகள், மருத்துவமனைகள், வர்த்தக நிறுவனங்கள் ஆகிய அனைத்தும் இழுத்து மூடப்பட்டன. உணவு உற்பத்தியில் தன்னிறைவு பெறும்வரை வேறு எந்தத் தொழிலும் செய்யக்கூடாது என்று அரசு தடை விதித்தது.

விவசாயத்தில் கவனம் செலுத்துவது நல்லதுதானே என்று கேட்கிறீர்களா. விவசாயத்துக்கு முன்னுரிமை தருவது நல்லதுதான், ஆனால் அதைத் தவிர வேறு எதுவுமே கூடாது என்றால், நாடு எப்படி உருப்படும்? ஆலைகள், வங்கிகள், பள்ளிகள், கல்லூரிகள் என அனைத்தும் ஒழிக்கப்பட்டன. இவ்வளவு ஏன், கிமேர் சமுதாயத்தில் பணம்கூட ஒழிக்கப்பட்டு, பண்ட மாற்றுமுறை ஏற்றுக்கொள்ளப்பட்டது. மதங்கள் தடை செய்யப்பட்டு கிறிஸ்தவப் பாதிரியார்களும் புத்தத் துறவிகளும் சிறையில் அடைக்கப்பட்டனர். நிலங்கள் மட்டுமல்லாமல் எல்லாச் சொத்துகளும் பொதுவுடைமை ஆக்கப்பட்டன. மக்கள் யாரும் எந்தப் பொருளுக்கும் தனியுரிமை கொண்டாடக்கூடாது. எல்லாம் பொதுச் சொத்து. குடும்பங்கள் பிரிக்கப்பட்டன. குழந்தைகளைக் கவனித்துக்கொள்ளும் தாய்மார்களால் வயல்களில் வேலை செய்ய முடியாது என்று கைக்குழந்தைகள்கூட அவர்களிடமிருந்து பிரிக்கப்பட்டு அனாதை ஆசிரமங்களில் வளர்க்கப்பட்டன.

ஒரு தேசத்தை இப்படி அதிர்ச்சி வைத்தியம் கொடுத்து தலைகீழாகப் புரட்டிப்போட்டால் எவ்வளவு சேதம் விளையும் என்பதைப் பற்றி பால் பாட்டின் கம்யூனிஸ்டுகளுக்குக் கவலை கிடையாது. அவர்களது கவனம் எல்லாம் ஒரு விவசாய சொர்க்கபுரியை எந்த விலை கொடுத்தாவது உருவாக்கிவிடவேண்டும். மருத்துவர்கள், பேராசிரியர்கள், கலைஞர்கள், ஓவியர்கள், அறிவுஜீவிகள், விஞ்ஞானிகள் எல்லாம் அவர்களின் புதிய கிராமப்புறச் சொர்க்கத்துக்குத் தேவையில்லை. புதிய மக்கள் (New people) என்று இளக்காரமாகப் பெயரிடப்பட்ட இவர்கள், வேலை முகாம்களில் அடைக்கப்பட்டு விளை நிலங்களில் வேலை செய்யும் அடிமைகள் ஆக்கப்பட்டனர். கடுமையான உடலுழைப்பை அனுபவித்திராத அவர்களுள் பெரும்பாலானோர் வேலைப்பளுவைத் தாங்க முடியாமல் மடிந்தனர். இந்தக் கூட்டு விவசாய நிலங்களை (cooperative farms) சரிவர நிர்வாகம் செய்யமுடியாமல் போனதால் விளைச்சலும் பெருகவில்லை.

பால் பாட்டால் கொல்லப்பட்ட சிலரது மண்டையோடுகள்

பால் பாட்டின் அரசு ஒன்றும் விவசாயிகளால் ஆன அரசு இல்லை. அதன் பெரும்பாலான உறுப்பினர்கள் புதிய மக்களே. பால் பாட்கூட நடுத்தரக் குடும்பத்தில் பிறந்து கல்லூரியில் படித்தவன்தான். ஒரு நாள்கூட நிலத்தில் இறங்கி அவன் உழுதது கிடையாது. விவசாயத்துக்கு என்ன தேவை என்பதும் அவனுக்குத் தெரியாது. வெறும் வறட்டுக் கொள்கைப்பிடிப்பு மட்டுமே அவனிடம் இருந்தது. அவனது சகாக்களில் பெரும்பாலானோரும் அவனைப் போலவே நடைமுறை அனுபவம் இல்லாதவர்கள். இப்படிப்பட்ட அரைவேக்காட்டு அரசாங்கம் யதார்த்தத்துக்குத் துளியும் சம்பந்தம் இல்லாமல் ஒரு விவசாயக் கனவுலகைப் படைக்க முயற்சி செய்ததின் விலை இருபது லட்சம் உயிர்கள்.

நகரங்களைக் காலி செய்து அனைவரும் கிராமப்புறங்களுக்குப் போய்விட்டதால், கம்போடிய சமூகம் வேலை செய்யாமல் நின்றுபோனது. எல்லோரும் விவசாயிகள் ஆகிவிட்டதால், நோயாளிகளைக் கவனிக்க மருத்துவர்கள் இல்லை, புதிய கண்டுபிடிப்புகளை உருவாக்க விஞ்ஞானிகள் இல்லை, அடுத்த தலைமுறைக்குப் பாடம் சொல்லித்தர ஆசிரியர்கள் இல்லை, சாலைகளை உருவாக்கப் பொறியாளர்களும் இல்லை. அண்டை நாடுகளிடம் பிச்சை எடுக்கலாம் என்றால் அதற்கு அவசியமான வங்கி வசதிகளோ பொருளியலாளர்களோ இல்லை. கூட்டு முயற்சி வயல்களில் கம்யூனிசக் கோட்பாடுகளுக்கு ஏற்ப விவசாயம் நடந்ததால் விளைச்சலும் இல்லை. மக்கள் லட்சக்கணக்கில் மடியத் தொடங்கினர். எந்த விளைநிலங்களைக் கொண்டு புதியதொரு உலகைப் படைக்க பால் பாட் முயன்றானோ அவை கொலை நிலங்களாக மாறின.

என்ன பிரச்சனை வந்தாலும் உழைக்கும் வர்க்கம் அதை எதிர்கொண்டு தீர்வு காணும் என்ற கோட்பாடு நடைமுறையில் சாத்தியமாகவில்லை. கிடைக்கும் கொஞ்சம் உணவை உண்டு நாளெல்லாம் எலும்பு தேய உழைப்பவர்களுக்கு, புதிய விவசாய நுட்பங்களையும் உரங்களையும் பற்றி ஆராய எப்படி முடியும்? விவசாயம் நொடித்துப்போனது. பசியும் பஞ்சமும் தலைவிரித்தாடின. இதைப்பற்றியெல்லாம் கவலைப்படாத பால் பாட் அரசாங்கம் தங்கள் கொள்கைகளை எதிர்த்தவர்களை எல்லாம் கொன்று குவித்தது. கம்யூனிஸ்ட் கட்சிக்குள்கூட இது மடத்தனம் என்று சொன்னவர்கள் அழித்து ஒழிக்கப்பட்டார்கள். தப்பித்தவறிப் பிழைத்தவர்கள் சித்திரவதை செய்யப்பட்டார்கள்.

ஒரு வகையில் பால்பாட்டின் கிறுக்குத்தனமே கிமேர் ரூஜ் அரசுக்கு முடிவு கட்டியது. தன் நாட்டில் மட்டும் இப்படி ஒரு அபூர்வ சமூகத்தை உருவாக்கினால் போதாது, ஆயிரம் ஆண்டுகளுக்குமுன் கம்போடியர்கள் ஆண்ட பரந்த பேரரசைப்போல இப்போது ஒன்றை உருவாக்கி அதையும் ‘விவசாய சொர்க்கபுரி’யாக மாற்றவேண்டும் என பால் பாட் முடிவு செய்தான். நல்ல வேளை, பக்கத்து நாடான வியட்நாமிலும் கம்யூனிஸ்டுகளே ஆட்சியில் இருந்தாலும், கிமேர் ரூஜ் கோட்பாடுகள் எவ்வளவு அபாயமானவை என்பதை அவர்கள் அறிந்திருந்தனர். ஆரம்பத்தில் பால் பாட் அரசுடன் நட்பாக நடக்கப் பார்த்தார்கள். ஆனால் கிமேர் ரூஜ் அரசு வியட்நாமைக் கைப்பற்றுவதில் குறியாக இருந்ததால், இரு நாடுகளுக்கும் இடையே பகை வளர்ந்து, 1978-ல் போராக மூண்டது.

அமெரிக்காவை எதிர்த்து சண்டையிட்டு தாக்குப் பிடித்திருந்த வியட்நாமியப் படைபலத்தின்முன் பால் பாட்டின் படைகளால் தாக்குப்பிடிக்க முடியவில்லை. கம்போடியா வியட்நாம் வசமானது. ஆனால் பால் பாட்டும் கிமேர் ரூஜும் முற்றிலுமாக ஒழியவில்லை அடுத்த இருபது ஆண்டுகளுக்கு, காடுகளிலும் மலைகளிலும் ஒளிந்திருந்து வியட்நாம் உருவாக்கிய கம்போடிய அரசை எதிர்த்து கெரில்லாத் தாக்குதல்களை நடத்திக்கொண்டிருந்தான் பால் பாட். ஆனால், கிமேர் ரூஜ் கட்சியின் உள்ளே பால் பாட்டின் செல்வாக்கு சரிந்து, கொஞ்சம் கொஞ்மாக அவன் ஓரம் கட்டப்பட்டான். 1997-ல் கிமேர் ரூஜ் ஆயுதப்போரைக் கைவிட்டு சரணடைய ஒப்புக்கொண்டது.

ஆனால் பால் பாட் மட்டும் உயிருடன் சிக்கவில்லை. அவனை அரசிடம் ஒப்படைக்கிறோம் என்று கிமேர் ரூஜ் உறுதி அளித்த சில நாட்களிலேயே மர்மான முறையில் அவன் இறந்து போனான். அரைவேக்காட்டு சித்தாந்திகளின் கையில் அதிகாரம் சிக்கினால் சமூகம் என்ன பாடுபடும் என்பதற்கு எடுத்துக்காட்டாக அமைந்தது பால் பாட்டின் வாழ்க்கை.

6. சொலானா லோபெஸ்

லோபெஸ்

அளவுக்கு மீறினால் அமுதமும் நஞ்சு. இதற்கு தேசபக்தியும், தேசியவாதமும் விதிவிலக்கல்ல. எதார்த்தத்தை உணராமல்,  எங்காளு ஒவ்வொருத்தனும் பத்து பகையாளிக்குச் சமம் என்று வம்படியாக மார்தட்டி செயல்பட்டால் தேசமே நாசமாகப் போய்விடும் என்பதற்கு வரலாற்றில் பல எடுத்துக்காட்டுகள் உள்ளன.  19ம் நூற்றாண்டில் தனது அதி தேசியவாதத்தால் தன் நாட்டையே கிட்டத்தட்ட அழித்து விட்ட பராகுவே சர்வாதிகாரி ஃபிரான்சிஸ்கோ சொலானோ லோபெஸ் இதற்கு நல்ல எடுத்துக்காட்டு.

தென்னமெரிக்க நாடுகளுக்கு ஒரு சாபக்கேடு இருந்தது. அதன் ஆட்சியாளர்கள் ஒன்று கொழுத்த முதலாளிய சர்வாதிகாரிகளாக இருப்பார்கள் அல்லது இடதுசாரி புரட்சிக்கார சர்வாதிர்காரிகளாக இருப்பார்கள். ஐரோப்பிய காலனியவாதத்தால் கடுமையாகப் பாதிக்கப்பட்டிருந்தாலும்,  உள்நாட்டு விடுதலை இயக்கங்களின் மூலம் 19ம் நூற்றாண்டில் பல தென்னமெரிக்க நாடுகள் சுதந்திரம் வாங்கி விட்டன. ஆனால் காலனியாதிக்கத்தின் தாக்கம் அப்பகுதியை விட்டு அகல நூறாண்டுகளுக்கு மேலாகின (இன்னும் மொத்தமாககப் போகவில்லை என்று சொல்லலாம்).   சுதந்திரம் பேரளவில் கிடைத்தே தவிர ஜனநாயக கருத்துகளோ அமைப்புகளோ இந்த நாடுகளில் வேரூன்ற வில்லை. ஐரோப்பிய எஜமானர்களுக்கு  பதில் உள்ளூர் எஜமானர்கள் ஆட்சிக்கு வந்தார்கள்.  ஐரோப்பிய நாடுகள் அவர்களுக்கு “செய்ய வேண்டிதை”  செய்து விட்டு தங்களுக்குச் சாதகமான ஒப்பந்தங்களில் கையெழுத்து வாங்கிக் கொள்ளும்.  அதிக வட்டிக்குக் கடன்களை வாங்கி, குறைந்த விலைக்குத் தங்கள் நாட்டு மூலப் பொருட்களை ஐரோப்பிய நாடுகளுக்கு ஏற்றுமதி செய்ய தென்னமெரிக்க ஆட்சியாளார்கள் ஒப்புகொண்டனர். அதற்குப் பதிலாக மக்களை அடக்கத் தேவையான ராணுவ உதவிகளை ஐரோப்பிய நாடுகள் செய்து வந்தன.  ஆட்சியாளரின் வரிக்கொடுமையும் அடக்குமுறைகளும் தாங்க முடியாமல் போனால் அவ்வப்போது புரட்சிகள் வெடித்து, புதிய ஆட்சியாளர்கள் பதவிக்கு வருவார்கள். ஆனால் கொஞ்ச நாட்களில் அவர்களும் முன் வந்தவர்களைப் போலவே செய்யத் தொடங்கி விடுவார்கள். இந்த தீ சுழற்சி (vicious cycle) 19ம் நூற்றாண்டில் தென்னமெரிக்க நாடுகளுக்கு தீராத ஒரு சாபக்கேடாக இருந்தது.

தென்னமெரிக்க கண்டமே ஐரோப்பிய வர்த்தக நிறுவனங்களின் பாக்கெட்டில் இருந்தபோது அதில் ஒரு சிறுநாடு மட்டும், தனிவழியில் பயணம் செய்து கொண்டிருந்தது. பிரேசிலுக்கும்,  அர்ஜெண்டைனாவுக்கும் இடையே அமைந்துள்ள பராகுவே தான் அந்த நாடு.  உள்ளூர்ச் சந்தைகளுக்கு முக்கியத்துவம் கொடுத்தல், ஐரோப்பிய நாடுகளிடம் கடன் வாங்காதிருத்தல்,  அதிகமான சுங்கத் தீர்வைகளின் மூலம் இறக்குமதிகளைக் கட்டுப்படுத்துதல் போன்ற பொருளாதாரப் பாதுகாப்புக் கொள்கைகளைத் தீவிரமாக பராகுவே கடைபிடித்து வந்தது.  ஓரளவு நல்ல பொருளாதாரக் கொள்கைகளென்றாலும், அரசியல் ரீதியில் மற்ற தென்னமெரிக்க வாழைப்பழக் குடியரசுகளுக்குச் சிறிதும் சளைத்ததல்ல பராகுவே.  பெயரளவில் தான் அது குடியரசு, நடைமுறையில் முடியரசே.  அதன் குடியரசுத் தலைவர் /சர்வாதிகாரி தான் நாட்டில் எல்லாம்.  நாடாளுமன்றம், அமைச்சரவை, உள்ளாட்சி அமைப்புகள் இதெல்லாம் டம்மிகள், அவருக்குத் தலையாட்டும் அமைப்புகள்.  பராகுவேயில் எதிர்கட்சிகளே கிடையாது,  தேர்தல்களும் சும்மா கண் துடைப்புகளாக நடத்தப்பட்டன.  அந்நாடு சுதந்திரம் வாங்கியது முதல் ஒரே குடும்பத்தைச் சேர்ந்தவர்கள் தான் குடியரசுத் தலைவராக முடியும். அந்தக் குடும்பம் முழு பராகுவே நாட்டையும் தங்களது சொந்தப் பண்ணையைப் போலவே பாவித்து நடத்தி வந்தது.  இந்தக் குடும்பத்தில் பிறந்தவர்தான் சொலானோ லோபெஸ். இவரது அப்பா கார்லோஸ் அண்டோனியோ லோபெஸ் பராகுவேயின் குடியரசுத் தலைவர் / சர்வாதிகாரி.  அப்பா லோபெசின் காலத்தில் பராகுவேயின் நிலை ஓரளவு நன்றாகத்தான் இருந்தது. பாதுகாப்பு பொருளாதாரக் கொள்கையால் ஐரோப்பிய காலனியாதிக்க நாடுகளுடனும் அண்டை நாடுகளுடனும் அவ்வப்போது முரண்பட்டாலும்,  அந்த வேறுபாடுகள் போராக மாறாமல் அப்பா லோபெஸ் பார்த்துக் கொண்டார்.  1862ல் அப்பா லோபெஸ் மரணமடைய மகன் சொலானோ லோபெஸ் கையில் அதிகாரம் வந்தது. பராகுவேவும் அழிவுப் பாதையில் செல்லத் தொடங்கியது.

லோபெஸ் சின்னப்பையனாக இருந்தபோதே அவர்தான் அவரது அப்பாவுக்கு அடுத்து சர்வாதிகாரி ஆவார் என்று முடிவாகியிருந்தது. இதனால் அவருக்குச் சிறுவயதிலேயே பெரும் பொறுப்புகள் அளிக்கப்பட்டன.  இருபத்தியேழு வயதிருக்கும் போதே ஐரோப்பாவுக்குப் பராகுவேயின் தூதராக அப்பா லோபெஸ் அவரை அனுப்பி வைத்தார்.  ஐரோப்பாவில் லோபெஸ் கழித்த நாட்கள் அவருள் ஆழ்ந்த தாக்கத்தை ஏற்படுத்தின.  பிரெஞ்சுப் பேரரசர் நெப்போலியன போனாபார்ட்டின் வரலாறு அவரை மிகவும் கவர்ந்தது.  நெப்போலியனைப் போலவே தானும் ஒரு நாள் ஒரு பெரும் சாம்ராஜ்யத்தை உருவாக்க வேண்டுமென்று பகல் கனவு காணத் தொடங்கினார். நெப்போலியனது போர் வரலாறுகளைக் கவனமாகப் படித்த லோபெஸ் ஊர் திரும்பியபின் பராகுவேயின் படைபலத்தைப் பெருக்க வேண்டுமென்று உறுதி கொண்டார்.  பாரிசிலிருந்த காலத்தில் எலிசா லின்ச் என்ற தாசியின் அழகில் மயங்கி அவளைத் தனது வைப்பாட்டியாக வைத்துக் கொண்டார். எலிசாவை அவர் முறைப்படி மணம் செய்யவில்லையென்றாலும், பின்னாளில் நடைமுறையில் எலிசாவே பராகுவேயின் அரசி போல நடந்துகொண்டார்.

ஐரோப்பியப் பயணம் முடிந்து புதிய துணையுடனும் மனதில் சாம்ராஜ்யக் கனவுடனும் ஊர் திரும்பிய லோபெசை அவரது அப்பா உடனே போர் மந்திரியாக நியமித்தார். ராணுவம் லோபெசின் கட்டுப்பாட்டில் வந்தவுடன் தான் ஐரோப்பாவில் கண்டிருந்தபடி அதனைத் சீர்திருத்தத் தொடங்கினார். ராணுவத்துக்கு நிதி ஒதுக்கீடு அதிகரிக்கப்பட்டுப் புதிய தொழில்நுட்பங்கள் அறிமுகப்படுத்தப்பட்டன.  எப்படியும் போர் மூளும், அதற்கு நல்ல ராணுவம் வேண்டுமென்று பணத்தைத் தண்ணீராக இறைத்தார். ஒரு நவீன ராணுவத்துக்குத் தேவையான தளாவாடங்களைச் செய்வதற்குப் புதிய தொழிற்சாலைகளை உருவாக்கினார்.  ரயில் வண்டிகளும், தபால் தந்தி வசதிகளும் ராணுவத்தின் தேவைக்காகப் புதிதாக அறிமுகப்படுத்தபட்டன. எஃகு ஆலைகள், பீரங்கித் தொழிற்சாலைகள்,  ராணுவ சீருடைகளைச் செய்யும் நெசவாலைகள் திறக்கப்பட்டன.   தனது படைவீரர்களுக்குப் பயிற்சி அளிப்பதற்காக நூற்றுக்கணக்கான ஐரோப்பிய ராணுவ நிபுணர்களைப் பணிக்கு அமர்த்தினார்.  இந்த முயற்சிகளால்  லோபெஸ் போர் மந்திரியாகப் பதவியேற்று சில ஆண்டுகளிலேயே பராகுவேயின் படை தென்னமெரிக்க நாடுகளின் படைகளிலேயே மிகவும் சக்தி வாய்ந்ததாக ஆகிவிட்டது.   இவ்வளவு செலவு செய்து ஒரு படையை உருவாக்கிவிட்டு அதைப் பயன்படுத்தாமல் எப்படி? அதற்கான  சந்தர்ப்பமும் லோபெசுக்கு விரைவில் கிடைத்தது.

1862ல் அப்பா லோபெஸ் இறந்து போனார். தென்னமெரிக்க வாரிசு அரசியலின் எழுதப்படாத நியதிகளின் படி,  பராகுவே நாடாளுமன்றம் கூடி மகன் லோபெசை அடுத்த பத்தாண்டுகளுக்கு ஜனாதிபதியாக அறிவித்தது.  அதிகாரம் கைக்கு வந்த உடன் பக்கத்து நாடுகளின் அரசியலில் தலையிடத் தொடங்கினார். அப்போது தென்னமெரிக்காவில் இரண்டு வல்லரசுகள் இருந்தன –  பிரேசில் மற்றும் அர்ஜெண்டைனா.  வல்லரசுகளுக்கு அழகு அடுத்த நாட்டு அரசியலில் மூக்கை நுழைப்பது. அதற்கேற்ப இரண்டும் அருகிலிருந்த உருகுவேயின் உள்நாட்டு அரசியலில் தலையிட்டு வந்தன. வல்லரசுகளுக்குப் போட்டியாக லோபெசும் மூன்றாவது ஆளாக உருகுவே நாட்டு விஷயங்களில் தலையிடத் தொடங்கினார். மேலும் இந்த நாடுகளின் எல்லைப் பகுதிகளில் உள்ள ரியோ டி பிளாட்டா முகத்துவாரப் பகுதி யாருக்குச் சொந்தம் என்பதில் சம்பந்தப்பட்ட நான்கு நாடுகளுக்கும் பிரச்சனை இருந்து வந்தது.  இப்பகுதியில் கனிம, வன வளங்கள் அதிகமாக இருந்ததுடன் அட்லாண்டிக் கடல்வழியாகத் தென்னமெரிக்காவுக்கு வரும் வர்த்தகக் கப்பல்கள் இப்பகுதியைத்தான் அதிகமாகப் பயன்படுத்தின என்பதால் சம்பந்தப்பட்ட எல்லா நாடுகளும் இப்பகுதியை முழுவதும் தங்கள் கட்டுப்பாட்டில் கொண்டுவர ஆசைப்பட்டன.  இதுநாள்வரை சின்ன நாடாக இருந்ததால் பராகுவே வெளிப்படையாக இந்தப் போட்டியில் பங்கேற்கவில்லை. ஆனால் புதிய ராணுவபலம் தந்த தெம்பால் லோபெஸ் நேரடியாக கோதாவில் இறங்கினார்.

1864ல் பிரேசில் நேரடியாக உருகுவே அரசியலில் தலையிட்டு தனக்குச் சாதகமான கோலராடொ கட்சியை ஆட்சியில் அமர்த்தியது.   லொபெசோ இதுவரை அவர்களுக்கு எதிரான பிளாங்கோ கட்சியை ஆதரித்து வந்தார்.  பிரேசில் நாட்டுப்படைகள் உருகுவேயில் தலையிடுவதைப் பராகுவே பார்த்துக்கொண்டு சும்மா இருக்காது என்று அறிவித்தார்.  உன்னால் முடிந்தைப் பார் என்று பிரேசில் அவரது எச்சரிக்கையை உதாசீனப்படுத்திவிட்டது.. இதற்குப் பதிலடி கொடுக்க நவம்பர் 1864ல் பிரேசிலைத் தாக்கினார் லோபெஸ்.  ஆரம்பத்தில் போர் பராகுவேக்குச் சாதகமாகத்தான் இருந்தது.  நிறைய செலவு செய்து நவீனப்படுத்தப்பட்டிருந்த பராகுவே ராணுவம் பலவீனமான பிரேசில் ராணுவத்தை எளிதில் முறியடித்து வேகமாக பிரேசில் எல்லைக்குள் நெடுந்தூரம் முன்னேறி விட்டது. ஆனால் லோபெஸ் பிரேசிலை ஜெயிப்பதுடன் திருப்தியடையவில்லை. உருகுவேயையும், அர்ஜெண்டைனாவையும் ஒரே அடியில் வீழ்த்த நினைத்தார்.  இதனால் இரு நாடுகள் மீதும் போர் தொடுத்தார்.  பராகுவே போன்ற சின்ன நாடு ஒரு வல்லரசுடன் மோதுவதே மடத்தனம். மூன்று நாடுகளுடன் மோதுவது தற்கொலைக்குச் சமானம்..  தற்கால அரசியலில் ஒரு ஒப்புமை சொல்ல வேண்டுமென்றால் பாகிஸ்தான் திடீரென்று இந்தியா, சைனா, ஈரான் என மூன்று நாடுகளுடனும் ஒரே நேரத்தில் சண்டையிடுவது போல.

பிரேசிலும் அர்ஜெண்டைனாவும்  நில அளவில், மக்கள் தொகையில், பொருளாதாரத்தில், ஆள்பலத்தில் பராகுவேயைக் காட்டிலும் பல மடங்கு பெரியவை.  உருகுவே பராகுவேயை ஒத்த நாடு. இந்த மூன்றும் சேர்ந்து அடித்தால் பராகுவேயால் தாக்குப்பிடிக்க முடியுமா. ஆனால் இந்த உண்மைகளெல்லாம் அதிகார போதையில் மிதந்து கொண்டிருந்த லோபெசுக்குப் புரியவில்லை. எல்லா அதி தேசியவாதிகளும் சொல்வதைப் போல,  எங்க ஆளு ஓவ்வொருத்தனும் அவங்க ஆளு பத்துபேருக்குச் சமானம், எங்க பூமி வீரம் விளஞ்ச பூமி போன்ற வறட்டு தேசியவாத கோஷங்கள்தான் பராகுவேயிலும் சத்தமாக ஒலித்தன.  எல்லா நாடடு தேசபக்தர்களுக்கும் இந்த விதிவிலக்கு வியாதி (exceptionalism)  சில பல அளவுகளில் இருக்கும். ஆனால் யதார்த்தம் தெரியாமல் கண்ணை மறைக்கும் அளவுக்குப் போய்விட்டால் அந்த நாட்டுக்கு அழிவு நிச்சயம்.  இதுதான் பராகுவேயிலும் நடந்தது. போர் தொடங்கி முதல் இரண்டு ஆண்டுகள் பராகுவேக்குப் போன இடமெல்லாம் வெற்றி. பிரேசிலும், அர்ஜெண்டைனாவும் போருக்குத் தயாராக இல்லாததால், அவற்றின் படைகளால் லோபெசின் படைகளை எதிர்த்து சமாளிக்க முடியவில்லை.  ஆனால் ஆண்டுகள் செல்லச்செல்ல அவற்றின் ஆள்பலமும் பணபலமும் பராகுவே படைகளைச் சோர்வடைய வைத்து விட்டன. நெப்போலியனின் வரலாற்றை ஆர்வமாகப் படித்த லோபெசுக்கு நெப்போலியன் சொல்லிவிட்டுப் போன ஒரு படையின் வெற்றி அதன் வீரர்களுக்கு உணவு கிடைப்பதைப் பொறுத்தே அமையும் (An army marches on its stomach)  என்ற நியதி மறந்து போனது. நாட்டின் ஆண்மக்களில் பெரும்பாலானோர் படைகளில் பணி புரிந்தால், யார் விவசாயம் செய்வது?  பிற நாடுகளுக்குப் போய் வர்த்தகத்தை கவனிப்பது?. போர் நீள நீள பராகுவேயின் பொருளாதாரம் ஸ்தம்பித்துப் போனது. வயல்களில் விளைச்சலும் இல்லை, தொழிற்சாலைகளில் வேலைகளும் நடக்கவில்லை. மக்கள் பட்டினியாலும், நோய்களாலும் ஆயிரக்கணக்கில் மடியத் தொடங்கினர்.  போரில் இறந்த வீரர்களுக்கு மாற்று வீரர்களை உருவாக்க முடியவில்லை, சேதமடைந்த துப்பாக்கிகளையும் பீரங்கிகளையும் பழுதுபார்க்க முடியவில்லை.  முதலில் முன்னேறிய படைகள் பின்பு பின்வாங்க ஆரம்பித்தன.  பிரேசிலும் அர்ஜெண்டைனாவும் சுதாரித்துக் கொண்டு திருப்பித் தாக்கத் தொடங்கின. கொஞ்சம் கொஞ்சமாக பராகுவே அழிந்தது.

நிலை கைமீறிப் போய்விட்டதென்பதை லோபெஸ் உணர்ந்தாலும் அவரால் சரணடைய முடியவில்லை.  போரை நிறுத்த வேண்டுமென்றால், லோபெஸ் பதவி விலக வேண்டுமென்று பிரேசிலும், அர்ஜெண்டைனாவும் விதித்த நிபந்தனையை அவர் ஏற்றுக்கொள்ள மறுத்து விட்டார்.  சரணடைந்து விடலாம் என்று ஆலோசனை சொன்னவர்கள் அனைவரையும் கொன்று குவித்தார்.  1869 ல் பராகுவேயின் தலைநகர் அசூன்சியான் பிரேசில் படைகள் வசமானது.  லோபெசின் உள்நாட்டு விரோதிகளைக் கொண்டு ஒரு புதிய பராகுவே அரசை உருவாக்கியது. அப்போதும் லோபெஸ் சரணடையவில்லை. எஞ்சிய படைகளைக் கொண்டு அடர்ந்த காட்டுப்பகுதிகளுக்குப் பின்வாங்கி அங்கிருந்து போரைத் தொடர்ந்தார். அவரது படைகளை முற்றிலும் ஒழிக்க புதிய அரசுக்கு மேலும் ஒரு ஆண்டானது. இறுதிவரை லோபெஸ் சரணடையவே இல்லை. போர்க்களத்தில் சண்டையிட்டபடியே என் நாட்டுக்காக நான் சாகிறேன் என்று டயலாக் விட்டுக் கொண்டுதான் மரணமடைந்தார்.  அவருடைய சாம்ராஜ்யக் கனவுக்கும் வறட்டு தேசியவாதத்துக்கும் பராகுவே கொடுத்த விலை மிக அதிகம்.  போரிலும் அதனால் ஏற்பட்ட பஞ்சத்தினாலும் லட்சக்கணக்கானோர் மடிந்திருந்தார்கள். பராகுவேயின் மக்கள்தொகையில் 70 முதல் 90 சதவிகிதம் வரை மாண்டிருக்கலாம் என்று வரலாற்றாளர்களின் கணிப்புகள் சொல்கின்றன. (தற்கால இந்தியாவில் ஒரே போரில் நூறு கோடி பேர் சாவதற்குச் சமானம்)  போர் இன்னும் சில ஆண்டுகள் நீண்டிருந்தால் பராகுவேயே இல்லாமல் போயிருக்கும்.

போர் முடிந்த பின்னரும், ஏராளமான ஆண்கள் இறந்திருந்ததால் சகஜ நிலை திரும்ப பல பத்தாண்டுகள் ஆயின.  ஒரு ஆணுக்கு பல பெண்கள் என்பது போருக்குப்பின் பராகுவேயின் நிலை. இதனைச் சமாளிக்க பலதார மணத்தை அரசே ஊக்குவிக்க வேண்டிய நிலை உருவானது.  அரசியல் ரீதியாகவும், பராகுவே மீண்டுவர பல ஆண்டுகள் ஆகின.  போரில் வெற்றி பெற்றாலும் பிரேசிலும் அர்ஜெண்டைனாவும் போரின் தீயவிளைவுகளிலிருந்து தப்பவில்லை. போருக்காகப் பட்ட கடன் இரு நாட்டுப் பொருளாதாரத்தையும் பல ஆண்டுகளுக்கு முடக்கி விட்டது.  இப்படி நாட்டையே கூண்டோடு கைலாசம் அனுப்பப் பார்த்த சர்வாதிகாரி இன்று பராகுவே நாட்டின் தேசப் பிதாக்களில் ஒருவராகக் கருதப்படுவதுதான் வேடிக்கை. லோபெஸ் இறந்த நாளை மாவீரர் தினமாகக் அந்த நாடு கொண்டாடி வருகிறது!  லோபெசின் மடத்தனத்தைப் பராகுவே மக்கள் மறந்திருக்கலாம். ஆனால் லொபெசின் வாழ்க்கை, அதி தேசியவாதம் எங்கு கொண்டு போய்விடும் என்பதற்கு ஒரு நல்ல எடுத்துக்காட்டாக உள்ளது.

8. கிளமன்ஸ் வான் மிட்டர்னிக்

தற்காலத்தில் உலகின் பெரும்பாலான நாடுகளில் ஏதேனும் ஒரு வடிவத்தில் மக்களாட்சி முறை பயன்பாட்டில் உள்ளது. மன்னராட்சி பிழைத்திருக்கும் ஒரு சில நாடுகளிலும் அரச குலத்தின் அதிகாரங்கள் பறிக்கப்பட்டு தேசிய விடுமுறை நாட்களில் கொடியேற்றி மக்களைப் பார்த்துக் கையாட்டும் டம்மிகளாக மட்டுமே அவர்கள் உள்ளார்கள். ஆனால் இந்த ஜனநாயக அரசியல் சூழல் கடந்த நூறு ஆண்டுகளாகத்தான் புழக்கத்தில் உள்ளது. அதற்குமுன் பெரும்பாலான நாடுகளில் ஏதேனும் ஒரு விதமான முடியாட்சியே அமலில் இருந்தது. 20-ம் நூற்றாண்டில் வேரூன்றிய ஜனநாயக முறை 19-ம் நூற்றாண்டிலேயே பரவலாகும் வாய்ப்பிருந்தது. அதனைக் கூடியமட்டும் தடுத்து முடியாட்சிகளை இன்னுமொரு நூற்றாண்டு நிலைத்திருக்கச் செய்த புண்ணியம் ஆஸ்திரிய ராஜதந்திரி கிளமன்ஸ் வான் மிட்டர்னிக்கையே சாரும்.

18-ம் நூற்றாண்டின் இறுதியிலும் 19-ம் நூற்றாண்டின் தொடக்கத்திலும் ஐரோப்பாவில் பெரும் மாற்ற அலைகள் அடித்துக்கொண்டிருந்தன. அரசர்களின் யுகம் முடிந்து தேசங்களின் யுகம் ஆரம்பாகிக்கொண்டிருந்தது. அமெரிக்காவின் விடுதலைப் போர், பிரெஞ்சுப் புரட்சி, நெப்போலியனின் எழுச்சி போன்ற நிகழ்வுகள் ஐரோப்பிய அரசியல் சூழலைப் புரட்டிப் போட்டன. குறிப்பாக பிரெஞ்சுப் புரட்சி,  ‘அரச குலம் ஆளவதற்கு என்று கடவுளால் படைக்கப்பட்டது’ (divine right of kings) என்ற பழம் கோட்பாட்டைக் கடுமையாகச் சோதித்தது. முந்தைய நூற்றாண்டுகளிலேயே இங்கிலாந்தில் அரசனைக் கொல்வது, மக்களாட்சி, தேர்தல்கள், சக்தி வாய்ந்த நாடாளுமன்றம் போன்ற விஷயங்கள் வந்து விட்டாலும், பிரெஞ்சுப் புரட்சி ஏற்படும்வரை ஐரோப்பாவில் மன்னர்களும் பிரபுக்களும் கேட்பாரின்றிதான் ஆதிக்கம் செலுத்தி வந்தார்கள்.

பிரெஞ்சு மக்கள் பதினாறாம் லூயியை கில்லட்டினில் வைத்துக் கழுத்தை வெட்டிக் கொன்றபின், முதலாம் பிரெஞ்சுக் குடியரசை நிறுவியதே மன்னராட்சிக்கு எதிராக ஐரோப்பாவில் நடந்த முதல் கலகச் செயல். அப்போதிருந்து ஐரோப்பாவில் மாற்ற அலை உருவாகி விட்டது. பிரெஞ்சுப் புரட்சி தோல்வியடைந்து பிரான்சில் நெப்போலியன் வடிவத்தில் மன்னராட்சி உருவாகிவிட்டாலும், சாதாரண மக்கள் நினைத்தால் என்ன செய்யமுடியும் என்பதை உலகுக்குத் தெளிவாக உணர்த்திவிட்டது பிரெஞ்சுப் புரட்சி.

ஆரம்பம் நன்றாக இருந்தாலும், புரட்சியாளர்களின் கட்டற்ற வன்முறையும், நிலையற்ற ஆட்சியும் பிரெஞ்சு மக்களை மீண்டும் மன்னராட்சிக்கு ஆதரவாளர்களாக மாற்றிவிட்டன. இதனைச் சாதகமாகப் பயன்படுத்திக்கொண்ட நெப்போலியன், தன்னைத்தானே பிரெஞ்சுப் பேரரசராகப் பிரகடனப்படுத்திக்கொண்டார். பிரான்சை ஆண்டது போதாது என்று ஐரோப்பா முழுவதையும் தன் கட்டுப்பாட்டில் கொண்டுவர முயன்றார். சாதாரணக் குடும்பத்தில் பிறந்திருந்தாலும், தன் படைபலத்தின் மூலம் கைப்பற்றிய நாடுகளில் எல்லாம், தனது உறவினர்களை அரசர்கள் ஆக்கியும், ஐரோப்பிய ராஜ குடும்பங்களில் பெண் கொடுத்துப் பெண் எடுத்தும் தனக்கென புதிதாக ஒரு அரச வம்சத்தையே உருவாக்கிவிட்டார். ஆனால் புதிய பிரெஞ்சுப் பேரரசை உருவாக்குவதில் அவசரம் காட்டியதில் அகலக் கால் வைத்துவிட்டார்.

இங்கிலாந்து, ஸ்பெய்ன், போர்த்துகல், ஆஸ்திரியா, ரஷியா, பிரஷியா ஆகிய நாடுகள் ஒருங்கிணைந்து நெப்போலியனைத் தோற்கடித்து, அவரது சாம்ராஜ்யக் கனவைச் சிதறடித்துவிட்டன. நெப்போலியனை வீழ்த்தியபின் அவரது பேரரசை என்ன செய்வது, எப்படிப் பிரிப்பது என்ற கேள்விகள் எழுந்தன. இந்த பாகப்பிரிவினைப் பிரச்னையைப் பேசித் தீர்த்துக்கொள்ள ஆஸ்திரியா தலைநகர் வியன்னாவில் 1815-ம் ஆண்டு ஒரு கூட்டத்துக்கு ஏற்பாடாகியது. காங்கிரஸ் ஆஃப் வியன்னா என்றழைக்கப்பட்ட அந்தக் கூட்டத்தில் ஒரு தனி மனிதனின் முயற்சியால் ஐரோப்பா, பிரெஞ்சுப் புரட்சிக்கு முன்னிருந்த நிலைக்கு மீண்டும் கொண்டுசெல்லப்பட்டது; தேசியவாத மக்களாட்சியின் குரல்கள் நசுக்கப்பட்டன. அப்படித் தனியாளாக ஜனநாயகத்தின் எழுச்சியைத் தாமதப்படுத்தியவர் பெயர் கிளமன்ஸ் வான் மிட்டர்னிக்.

மிட்டர்னிக் ஆஸ்திரிய பிரபுக் குலத்தில் பிறந்தவர். அவரது தந்தை ஆஸ்திரியாவின் தூதராகப் பல நாடுகளில் பணியாற்றியவர். மிட்டர்னிக், ஸ்ட்ராஸ்பூர்க் பல்கலைக்கழகத்தில் படித்துக்கொண்டிருந்தபோதுதான் பிரெஞ்சுப் புரட்சி வெடித்தது. படிப்பைப் பாதியிலேயே நிறுத்திவிட்டு, தந்தையைப் போலவே ஆஸ்திரிய தூதரகப் பணியில் சேர்ந்தார் மிட்டர்னிக். தனது ராஜதந்திரத் திறமையால் படிப்படியாகப் பதவி உயர்வு பெற்று, பல நாடுகளில் ஆஸ்திரியத் தூதராகப் பணியாற்றினார். பின்னர் நெப்போலியனது எழுச்சிக்குப்பின் அவரிடம் வேலைக்குச் சேர்ந்து, பிரெஞ்சுப் பேரரசில் கொஞ்ச காலம் பணியாற்றினார். நெப்போலியன் ஆஸ்திரியாவைக் கைப்பற்றியபின், 1809-ல் ஆஸ்திரியாவின் வெளியுறவுத் துறை அமைச்சரானார். தனது ராஜதந்திரத்தால், நெப்போலியனிடமும் அவரது விரோதிகளிடமும் ஒரே சமயத்தில் ஆஸ்திரியா நட்புறவுடன் இருக்கும்படிப் பார்த்துக்கொண்டார். இப்படி அனைத்துத் தரப்பிலும் நம்பகமானவர் என்று பெயர் எடுத்திருந்ததால், அமைதிப் பேச்சுவார்த்தைகளில் இடைத்தரகராகப் பணியாற்றும் வாய்ப்புகள் அவருக்குக் கிட்டின. நெப்போலியனது வீழ்ச்சிக்குப் பிறகு, ஐரோப்பாவின் எதிர்காலத்தைத் தீர்மானிக்க வியன்னா பேராயம் கூடியபோது அதன் முக்கிய புள்ளிகளில் ஒருவராக உருவெடுத்தார் மிட்டர்னிக்.

வியன்னா பேராயத்தில் மிட்டர்னிக்கின் முதன்மை நோக்கம் அமெரிக்க, பிரெஞ்சுப் புரட்சிகளால் ஐரோப்பாவில் உருவாகியிருந்த ஜனநாயக தேசியவாத உணர்வுகள் வளர இடம் கொடுக்காமல் அடக்குவதாக இருந்தது. அவற்றை வளரவிட்டால் வெகு விரைவில் மன்னராட்சிக்கும் பிரபுத்துவ முறைக்கும் ஐரோப்பா முழுவதும் ஆபத்து விளையும் என்று மிட்டர்னிக் உறுதியாக நம்பினார். இதனால் பிரெஞ்சுப் புரட்சிக்கு முன்னர் ஐரோப்பா எப்படி இருந்ததோ அதே நிலைக்கு மீண்டும் திரும்பப் பெரு முயற்சி செய்தார். வியன்னாவில் நடந்ததற்குப் பெயர்தான் பேராயமே தவிர, அங்கே தூதர்கள் வெளிப்படையாக மன்றத்தில் உரையாடி முடிவுகளை எடுக்கவில்லை. ரகசியமாக ஒருவரை ஒருவர் சந்தித்துக் குதிரைப் பேரத்தில் ஈடுபட்டுத்தான் முடிவுகளை எடுத்தனர். உள்ளடி வேலைகளில் கை தேர்ந்தவராகிய மிட்டர்னிக் இதனைச் சாதகமாகப் பயன்படுத்திக்கொண்டார். நெப்போலியனின் பேரரசின் பகுதிகளை வெற்றிபெற்ற நாடுகள் பகிர்ந்துகொள்ள வழி வகுத்தார். பகிர்ந்துகொள்ளப்பட்ட பகுதிகளில் வாழும் மக்கள் என்ன நினைக்கிறார்கள் என்பதைப் பற்றிய கவலை இல்லாமல் பண்டங்களைப் பிரிப்பதுபோல நாடுகள் உருவாக்கப்பட்டன. சாதாரணப் பொதுமக்களின் உரிமைகள் சட்டமாகாமலும், புரட்சிகரக் கருத்துகள் பரவாமலும் பார்த்துக்கொள்ள இதன் மூலம் ஒரு பழமைவாதக் கூட்டணியை உருவாக்கிவிட்டார் மிட்டர்னிக்.

1815-ல் கையெழுத்தான வியன்னா ஒப்பந்தம், மிட்டர்னிக் திட்டமிட்டபடி, பழைய முடியாட்சி ஐரோப்பாவை மீண்டும் உருவாக்கியது. பழமைவாதக் கோட்பாடுகளைப் பாதுகாக்க பிரஷியா, ரஷியா, ஆஸ்திரியா ஆகிய மூன்று நாடுகளும் சேர்ந்து புனிதக் கூட்டணி (holy alliance) ஒன்றை உருவாக்கின. பிரிட்டன் மட்டும் அதில் இணைய மறுத்துவிட்டது. இந்த நான்கு நாடுகளுக்கும் இடையே போர் மூளாமல் தவிர்க்க பழமைவாதிகள் தங்கள் இஷ்டத்துக்கு ஐரோப்பிய வரைபடங்களை மாற்றி அமைத்தனர். இந்த நாடுகளுக்கு இடையே பல புதிய இடைப்பகுதிகள் உருவாக்கப்பட்டு அவற்றுக்காகப் புதிய அரச வம்சங்களும் உருவாக்கப்பட்டன. போலந்து நாட்டை ரஷ்யா, பிரஷியா, ஆஸ்திரியா ஆகியவை மூன்றாகப் பிரித்துத் தங்களுக்குள் பங்கு போட்டுக்கொண்டன. பிரான்சில் பதினாறாம் லூயியின் போர்பன் வம்சம் மீண்டும் ஆட்சிப்பீடத்தில் அமர்த்தப்பட்டது. இப்படி ஒரு வழியாக பழைய ஐரோப்பாவை உருவாக்கினர் மிட்டர்னிக்கின் பழைமைவாதிகள். அடுத்த முப்பது ஆண்டுகளுக்கு இந்த ஐரோப்பிய அரசியல் சூழலைப் பாதுகாக்கவும் மக்களின் உரிமைகளை நசுக்கவும் மிட்டர்னிக்கும் அவரது சகாக்களும் பெரும்பாடு பட்டனர்.

மிட்டர்னிக்கின் கும்பல் சகட்டு மேனிக்கு ஐரோப்பிய வரைபடத்திலும், மக்களின் உரிமைகளிலும் விளையாடியதற்கு வெகு விரைவில் எதிர்விளைவுகள் ஏற்பட்டன. தேசியவாதமும் புரட்சிக் கருத்துகளும் பரவுவதை மிட்டர்னிக்கால் தடுக்க முடியவில்லை. தங்களுக்கு விருப்பமில்லாத அரசர்கள், பிரபுக்கள் ஆகியோர்கீழ் வாழ்வதை ஐரோப்பிய மக்கள் விரும்பவில்லை. ஆங்காங்கே கலகங்களும் புரட்சிகளும் வெடித்தவண்ணம் இருந்தன. புரட்சிகரக் கருத்துகள் பரவி புரட்சி வெடிக்கும் நிலை எங்கு உருவானாலும் அவற்றை இரும்புக்கரம் கொண்டு அடக்க மிட்டர்னிக்கின் ஆதரவாளர்கள் முயன்றனர். வியன்னா ஒப்பந்தம் கையெழுத்தாகி ஐந்தாண்டுகளுக்குள் ஸ்பெயினிலும் போர்ச்சுகலிலும் மக்களாட்சிக்கு ஆதரவாகப் புரட்சிகள் வெடித்தன. பழமைவாதிகளுக்கும் புரட்சியாளர்களுக்கும் இரு நாடுகளிலும் அடுத்த பல ஆண்டுகளுக்குத் தொடர்ந்து சண்டை நடந்துகொண்டே இருந்தது.

1830-ல் பிரான்சிலும் புரட்சி வெடித்தது. போர்பன் வம்சத்தின் பதினாறாம் லூயியை ஆட்சியிலிருந்து விரட்டத்தான் பிரெஞ்சுப் புரட்சி 1789ம் ஆண்டு வெடித்திருந்தது. ஆனால் 1815ல் மிட்டர்னிக்கின் கைங்கரியத்தால் பதினாறாம் லூயியின் வம்சாவளியினரே மீண்டும் பிரான்சில் ஆட்சிக்கு வந்துவிட்டார்கள். இதனால் பிரெஞ்சு மக்களிடையே ஏற்பட்ட புகைச்சல் கொஞ்சம் கொஞ்சமாக அதிகமாகி 1830-ல் வெளிப்படையாகப் புரட்சியாக வெடித்துவிட்டது. போர்பன் வம்சத்தை ஆட்சியிலிருந்து மீண்டும் துரத்திவிட்டு, மக்களின் ஆதரவு பெற்றவரை அரசராகத் தேர்ந்தெடுத்தது ஃபிரான்ஸ். இப்புரட்சியின் வெற்றியால் தூண்டப்பட்ட பெல்ஜிய மக்களும் தங்களை ஆண்டுவந்த நெதர்லாந்து ராஜ்ஜியத்துக்கு எதிராகப் போர்க்கொடி தூக்கினர். 1833-ல் பெல்ஜியமும் விடுதலை அடைந்தது.

இப்படி மிட்டர்னிக் உருவாக்கிய புதிய ஐரோப்பாவில் நாளொரு மேனியும் பொழுதொரு வண்ணமுமாகத் தொடர்ந்து புரட்சிகளும் கிளர்ச்சிகளும் உருவாகிக்கொண்டிருந்தன. ஆனாலும் மிட்டர்னிக்கின் பழமைவாதக் கும்பல் மக்களுக்கு உரிமைகள் வழங்கப்படுவதை முடிந்தவரை தடுத்து வந்தது. 1820-களிலும் 1830-களிலும் வெடித்த புரட்சிகளை, ‘படிக்காத மடையர்களின் புரட்சி’ என்று உதாசீனப்படுத்தினார் மிட்டர்னிக். வெறும் கத்திமுனையில் அவர்கள் எப்படி மக்களாட்சியை உருவாக்குவார்கள் என்று கிண்டலடித்தார். மக்களைப் படிப்பறிவின்றி அறியாமையில் வைத்திருக்க வேண்டும் என்பதே மிட்டர்னிக் கும்பலின் கொள்கை. அப்படி அவர்களை வைத்திருந்தால்தானே அவர்களது கோரிக்கைகளை, படிக்காத முட்டாள்களின் பிதற்றல்கள் என்று புறந்தள்ள முடியும்.

மிட்டர்னிக் எவ்வளவு முயன்றாலும் தேசியவாதமும் சோஷலிசமும் ஐரோப்பிய மக்களிடையே பரவுவதைத் தடுக்க முடியவில்லை. பழமைவாத அதிகாரவர்க்கத்தின் அடக்குமுறைகளை மீறி மேலும் மேலும் பல நாடுகளில் புரட்சிகள் வெடித்தன. 1848-ல் மிட்டர்னிக்கின் ஆஸ்திரியப் பேரரசிலும் புரட்சி வெடித்தது. தனது முப்பது வருடப் பழைமைவாதக் கொள்கையின் தோல்வியை ஒப்புக்கொண்டு பதவி விலகினார் மிட்டர்னிக். ஆனால் அவர் போய்விட்டாலும் அவரது கொள்கைகளின் தாக்கம் உடனடியாக அகலவில்லை. மேலும் ஐம்பது ஆண்டுகளுக்குப் பல போர்களும் புரட்சிகளும் உருவாகக் காரணமாக இருந்தது. வியன்னா ஒப்பந்தத்தின் தாக்கம் இறுதியாக இருபதாம் நூற்றாண்டில் முதலாம் உலகப் போரில் கொண்டுபோய் விட்டது.

மிட்டர்னிக்கின் பழமைவாதக் கூட்டணி ஐரோப்பிய மக்களின் உரிமைகளை மறுக்காமல் இருந்திருந்தால், 19-ம் நூற்றாண்டிலும் 20-ம் நூற்றாண்டிலும் ஐரோப்பாவில் நடைபெற்ற பல போர்களைத் தவிர்த்திருக்கலாம். அதி தேசியவாதமும் வளர்ந்திருக்காது; லட்சக்கணக்கான உயிர்களைக் காத்திருக்கலாம். மெதுவான அரசியல் மாற்றமும் சுயாட்சி உரிமைகளும் மக்களின் உரிமைப் புரட்சி உணர்வுகளுக்கு ஒரு வடிகாலாக அமைந்திருக்கும். அரசியல் அமைப்புக்கு உட்பட்ட முடியாட்சி அமைப்புகளை நிறுவி இரு தரப்புகளும் ஒப்புக்கொள்ளக்கூடிய ஒரு ஆட்சிமுறையை உருவாக்கியிருக்கலாம். ஆனால் மிட்டர்னிக்கின் இறுக்கமான பழமைவாதத்தால் இது முடியாமல் போனது. பேரரசுகளின் செளகரியத்துக்காக வரைபடங்களை வகுத்ததால், ஐரோப்பாவில் பல இடங்களில் தீவிர தேசியவாத உணர்வுகள் வெளியாகி இனக்குழுக்களிடையே பகையுணர்வு வளர்ந்தது. பிரதிநிதித்துவ அரசுகள் உருவாக பழமைவாதிகள் அனுமதித்திருந்தால், இந்த தேசியவாதிகள், அரசியல் மைய நீரோட்டத்தில் கலந்திருப்பார்கள். ஆயுதமேந்திய போராளிக்குழுக்களும், இனவெறுப்பும் வளர்ந்திருக்காது.

அப்படி செய்யாது விட்டதால் ஐரோப்பாவில் அடுத்த இரு நூற்றாண்டுகளுக்கு, முரண்படும் தேசிய இனக்குழுக்கள் ஒன்றை ஒன்று தாக்கிச் சண்டையிட்டன. இன்றுகூட இவற்றுள் சில தொடர்ந்து நடந்துவருகின்றன. அரசியலிலும் சமூகத்திலும் மாற்றம் இன்றியமையாதது. ஆட்சியாளர்கள் அதனைப் பிடிவாதமாக எதிர்ப்பதை விடுத்து, சமூகத்தில் பிரச்னை எழாமல் ஏற்றுக்கொள்ளும் வழியை ஆராய்வதே நல்லது; இல்லாவிட்டால் வருங்காலத்தில் எதிர்பாராத தீயவிளைவுகள் உண்டாகும் என்பதற்கு மிட்டர்னிக்கின் பழமைவாதக் கொள்கை நல்ல எடுத்துக்காட்டு.

10. ஹிடேக்கி டோஜோ

ஆட்சியில் இருப்போர் அரசியல் ஆதாயத்துக்காக நாட்டின் வெளியுறவுக் கொள்கையில் கடுமையைக் கூட்டினால் அது பிற்காலத்தில் நாட்டிற்கே ஆபத்தாய்ப்போய் விடும்.  இரண்டாம் உலகப் போரில் ஜப்பான் நுழைந்து அமெரிக்காவிடம் தர்ம அடி வாங்கியது இதற்கு நல்ல எடுத்துக்காட்டு. ஹிடேக்கி டோஜோ என்ற அரசியல்வாதி தனது கொள்கைப் பிடிப்பினாலும், பதவி ஆசையினாலும் ஜப்பானை இரண்டாம் உலகப் போரில் ஈடுபடுத்தி இந்த நிலைக்கு ஆளாக்கினார்.

டோஜோ

ஆசிய நாடுகளில் ஜப்பான் கொஞ்சம் வித்தியாசமானது.  பதினைந்து பதினாறாம் நூற்றாண்டுகளில் ஐரோப்பியர்களின் வரவால் பெரும்பாலான ஆசியப் பேரரசுகள் ஆட்டம் கண்டன.  வணிகம் செய்ய வந்த ஐரோப்பியர் கொஞ்சம் கொஞ்சமாக அரசியலில் நுழைந்தனர். ஆட்டைக் கடித்து மாட்டைக் கடித்து கடைசியில் ஆளைக் கடித்த கதையாக பல ஆசிய நாடுகளை இரு நூறு ஆண்டுகளுக்கும் தங்கள் கட்டுப்பாட்டில் முழுமையாகக் கொண்டு வந்தனர்.  அவர்களிடமிருந்து தப்பிப் பிழைத்த வெகு சில ஆசிய நாடுகளுள் ஜப்பானும் ஒன்று.  பதினேழாம் நூற்றாண்டின் மத்தியில் ஜப்பானியர்கள் தங்களைத் தாமே உலகிலிருந்து தனிமைப்படுத்திக் கொண்டனர்.  சகோகு (பூட்டிய நாடு) கொள்கை என்ற கொள்கையைப் பின்பற்றத் தொடங்கினர். அதன்படி வெளிநாட்டவர் யாரும் ஜப்பானுக்குள் நுழையக் கூடாது என்று தடைவிதிக்கப்பட்டது.  அதே போல் ஜப்பானியர் யாரும் நாட்டை விட்டு வெளியேறக்கூடாது. மீறினால் மரணதண்டனை. இந்த கடுமையான கொள்கையால், ஐரோப்பிய கிழக்கிந்திய கம்பனிகளால் பிற நாடுகளில் செய்தது போல உள்ளே நுழைந்து ஆட்சியைக் கைப்பற்ற முடியாமல் போயிற்று. இந்தத் தனிமை இருநூறு ஆண்டுகள் நீடித்தது. ஐரோப்பியர் வசம் சிக்காமல் போனாலும், இந்த இரு நூற்றாண்டுகள் தனிமையின் போது உலகில் ஏற்பட்ட மாற்றங்கள் ஜப்பானை எட்ட வில்லை.  தொழிற்புரட்சி மற்றும் எந்திரமயமாக்கலின் தாக்கங்கள் ஜப்பானுக்குக் கிட்டாமல் போய்விட்டன. பதினெட்டாம் நூற்றாண்டின் மத்தியில்தான் இந்தத் தனிமை முடிவுக்கு வந்தது. ஜப்பான் மீண்டும் உலகுடன் தொடர்புகளை ஏற்படுத்தியபோது உலகம் தலைகீழாக மாறியிருந்தது. ஐரோப்பிய நாடுகளும் அமெரிக்காவும் உலகைப் பங்கிட போட்டி போட்டுக் கொண்டிருந்தன.

தாங்கள் தனித்து வாழ்ந்திருந்த காலத்தில் ஐரோப்பியர்கள் உருவாக்கிய பெரும் சாம்ராஜ்யங்களைக் கண்டு ஜப்பானியர்களுக்கும் தங்களுக்கென ஒரு பேரரசை உருவாக்கும் ஆசை வந்தது. இருநூறு வருட பின்தங்கலைச் சரிகட்ட நாலு கால் பாய்ச்சலில் தங்களது நாட்டையும் சமூகத்தையும் நவீனப் படுத்தத் தொடங்கினர்.  ஐரோப்பிய நாடுகளைப் போலவே தங்களுக்கும் காலனிகளை அமைத்துக் கொள்ளத் தொடங்கினர். ஓகினாவா, கொரியா, தாய்வான் என பக்கத்திலிருந்த பகுதிகளையெல்லாம் கைப்பற்றி தங்களது கட்டுப்பாட்டில் கொண்டுவந்தனர்.  இப்பகுதிகள் ஜப்பானின் இராணுவ பலத்தைப் பெருக்கவும்,  பொருளாதாரத்தைப் பலப்படுத்தவும் நன்றாக கசக்கிப் பிழியப்பட்டன.  தங்களது காலனியாதிக்கத்தையும், ஏகாதிபத்தியத்தையும் நியாயப்படுத்த ஐரோப்பிய நாடுகள் சொன்ன அத்தனைக் காரணங்களையும் ஜப்பானும் தத்தெடுத்துக் கொண்டது.  பேரினவாதக் கோட்பாடுகள் ஜப்பானிய சமூகத்தில் பரவின. தாங்கள்தான் உலகாளப் பிறந்தவர்கள்,  மற்ற இனங்களெல்லாம் அடி பணிந்து வாழ வேண்டுமென்று ஜப்பானிய மக்கள் நம்பத் தொடங்கினர்.  ஜப்பானியப் பேரரசும் சிறிது சிறிதாக வளரத் தொடங்கியது.

ஒரு பேட்டையில் ஒரு பிஸ்தா தான் இருக்க முடியுமென்பது இயற்கையின் நியதி.  பிஸ்தாவாக இருவர் முயன்றால் அது அடிதடியில் தான் முடியும். பசிபிக் பெருங்கடல் பகுதியிலும் இதுதான் நடந்தது.  பெருங்கடலின் ஒரு பக்கம் ஜப்பான் இருநூறு ஆண்டுகாலத் தனிமையை அரை நூற்றாண்டில் ஈடுகட்டி பேரரசை உருவாக்கப் பெருமுயற்சி செய்து கொண்டிருந்தது. இன்னொரு பக்கம் அமெரிக்கா, ஐரோப்பிய நாடுகளின் நிழலிலிருந்து வெளி வந்து தனி ஆவர்த்தனம் செய்யப் பழகிக் கொண்டிருந்தது. பசிபிக் பெருங்கடல் எவ்வளவு பெரிதாக இருந்தாலும் இரு நாடுகளும் உரசிக் கொள்ளத் தொடங்கின. முதலாம் உலகப் போர் அதுவரை  உலகை ஆட்டிப் படைத்து வந்த ஐரோப்பிய வல்லரசுகளைப் பலவீனப்படுத்தியதும் இவ்விரு நாடுகளுக்கும் சாதகமாகப் போனது.   பசிபிக்  பகுதியில் உள்ள பிற நாடுகளை ஆதிக்கம் செலுத்தவும் இயற்கை வளங்களைத் தமதாக்கவும் இரு நாடுகளும் போட்டி போட்டன.  இருபதாம் நூற்றாண்டின் ஆரம்பத்தில் இந்தப் போட்டி நட்பான போட்டியாகத்தான் இருந்தது. 1920களிலும் 30 களிலும் கடுமை கூடி இரு நாடுகளும் அடுத்தவரை எதிரியாகப் பார்க்கத் தொடங்கின.  காலனியாதிக்கப் போட்டி தவிர இரு நாடுகளுக்கிடையே வர்த்தகப் போட்டியும் வளரத் தொடங்கியது.  அமெரிக்கா இயற்கையிலேயே பெரிய நாடு; வளங்கள் நிறைந்த நாடும் கூட. ஆனால் ஜப்பான் அப்படியல்ல.  சிறிய, வளங்கள் குறைந்த நாடு.  எனவே இயற்கை வளங்கள் மிகுந்த பக்கத்து நாடுகள் மீது படையெடுத்து ஆக்கிரமிக்கத் தொடங்கியது.

இப்படியொரு சூழ்நிலையில் தான் ஜப்பானில் இராணுவத்தின் ஆதிக்கம் படிப்படியாக உயர்ந்தது.  ஜப்பானியப் பேரரசர் நாட்டுத் தலைவராகவும், மக்களுக்கெல்லாம் கடவுளாகவும் இருந்தாலும் ஜனநாயக முறைப்படி தேர்ந்தெடுக்கப்பட்ட அரசுகளே ஆட்சி புரிந்து வந்தன. ஆனால் பக்கத்து நாடுகளுடான சண்டை, அமெரிக்காவுடனான போட்டி ஆகியவற்றால், ஜப்பானிய இராணுவமும் அந்நாட்டில் ஒரு பலமான அதிகார மையமாகி விட்டது. அதன் இசைவின்றி பெரிய கொள்கை முடிவுகள் எதுவும் எடுக்க இயலாது என்ற நிலை உருவானது.  ராணுவ தளபதிகளும் அமைச்சரவையில் அமைச்சர்களாக நியமிக்கப்படுமளவுக்கு பலம் வாய்ந்தவர்களாகினர். அப்படி நியமிக்கப்பட்டவர்களுள் ஒருவர் தான் ஹிடேக்கி டோஜோ.

ராணுவ தளபதி ஒருவரின் மகனாகப் பிறந்த டோஜோ,  சிறு வயதிலேயே தானும் ராணுவத்தில் சேர்ந்து விட்டார்.  தன் வாழ்நாள் முழுவதும் ராணுவ அதிகாரியாகவேதான் இருந்தார். படிப்படியாக உயர்ந்து 1930களில் ஜப்பானிய ராணுவத்தில் பலம் வாய்ந்த தளபதியானார். இந்த காலகட்டத்தில் ஜப்பானிய அதிகாரவர்க்கத்தில் ஒரு பெரும் பலப்பரீட்சை நடந்து கொண்டிருந்தது.  சீனா, கொரியா, தைவான் போன்ற நாடுகளில் ஜப்பானியப் படைகளுக்குக் கிடைத்த வெற்றிகள் வலதுசாரி பழமைவாதிகளின்  நிலையை பலப்படுத்தியிருந்தன. இவர்களது ஆதரவாளர்கள் அமெரிக்காவுடனான போர் மூள்வது தவிர்க்க இயலாது, எனவே அதற்கான ஆயத்தங்களில் உடனே இறங்க வேண்டுமென்று கருதினர். அதற்கு தடையாக இருக்கும் ஜனநாயக முறைகளை உடனே தூக்கி எறிந்துவிட்டு ராணுவ ஆட்சியை அமல்படுத்த விரும்பினர். இந்த கோஷ்டியின் முக்கியமான உறுப்பினர் டோஜோ.  ராணுவ அதிகாரியாக இருந்து கொண்டே ஜப்பானிய அமைச்சரவையில் ராணுவ அமைச்சராகவும் இருந்தார். டோஜோ கோஷ்டிக்கு எதிர் கோஷ்டியும் சமாதான கோஷ்டியல்ல ஆனால் உடனடியாகப் போரை விரும்பவில்லை. அமெரிக்காவுடன் நேரடியாக மோதினால் பேரிழப்பு ஏற்படுமென்று அவர்கள் உணர்ந்திருந்தால், பொறுத்துப் போவோம் என்று சொல்லிப் பார்த்தார்கள்.  ஆனால் பழமைவாதிகள் கேட்பதாக இல்லை.  ஐரோப்பாவில் இரண்டாம் உலகப்போர் மூண்டதும் அவர்களுக்குச் சாதகமாகிப் போனது.

மிதவாதிகள் அமெரிக்காவுடனான பிரச்சனைகளை இப்போதைக்குப் பேசித் தீர்த்துக்கொள்ளலாம் என்று சொன்னாலும், டோஜோ கோஷ்டி கேட்பதாக இல்லை. போருக்கான ஆயத்தங்களைச் செய்யத் தொடங்கினர்.  அமைதிப் பேச்சுவார்த்தைகளில் அமெரிக்கா கடுமையாக நடந்து கொண்டதாலும், ஜப்பானுக்குத் தேவையான தளவாடங்களை விற்க தற்காலத் தடை விதித்ததாலும்,  மிதவாதிகளின் கட்சி பலவீனமானது. டோஜோ ஆதரவாளர்கள் கை மேலும் ஓங்கியது. அமைதிப் பேச்சுவார்த்தைகள் நடந்து கொண்டிருந்த போதே அமெரிக்காவுடனான போருக்குத் தயாராகத் தொடங்கினர். மிதவாதிகளின் தலைவர் கொனோயே ஜப்பானியப் பிரதமராக இருந்தாலும், டோஜோ அமைச்சரவையுள் இருந்து கொண்டே அவருக்குக் குழி பறித்தார். ஒவ்வொரு அமைச்சராக டோஜோவின் பேச்சைக் கேட்டு அவரது  கோஷ்டியில் சேர்ந்தனர்.  ஜப்பானியப் பேரரசர் ஹீரோஹிட்டோவையும் போர் ஏற்படுவது நிச்சயம், அதில் நாம் எளிதில் வென்று விடலாம் என்று மனதை மாற்றிவிட்டார் டோஜோ. அக்டோபர் 1941ல் அரசியலில் தனிமைப்படுத்தப்பட்ட கொனோயே பிரதமர் பதவியிலிருந்து விலகினார். அவருக்கு பதில் டோஜோ பிரதமரானார்.  போர் மூள்வது தவிர்க்க முடியாமல் போனது.

டிசம்பர் 7, 1941ல் அமெரிக்கத் தலைநகர் வாஷிங்டனில் அமைதிப் பேச்சு வார்த்தைகள் நடந்து கொண்டிருந்த போதே,  ஹவாய் தீவுகளில் உள்ள அமெரிக்காவின் பியர்ல் ஹார்பர் கடற்படைத் தளத்தைத் தாக்க தனது படைகளுக்கு உத்தரவிட்டார் டோஜோ.  யுத்த விதிகளின்படி போர்ப் பிரகடனம் செய்யாமல் எந்த நாடும் மற்றொரு நாட்டைத் தாக்கக் கூடாது. பிரகடனம் செய்தால் பியர்ல் ஹார்பரில் உள்ள அமெரிக்கக் கப்பல்கள் உஷாராகி விடும் என்பதனால், தாக்குதல் தொடங்க சில நிமிடங்களுக்கு முன்பு போர்ப் பிரகடனம் செய்ய உத்தரவிட்டார் டோஜோ. ஆனால் வாஷிங்டனிலிருந்த ஜப்பானியத் தூதரகம் செய்த குளறுபடியால், அதிகாரப்பூர்வ போர்ப் பிரகடனம் செய்யும் முன்னரே ஜப்பானியத் தாக்குதல் நடந்தேறிவிட்டது.  ஜப்பான் கோழைத்தனமாக தன் முதுகில் குத்திவிட்டதாக  கோபம் கொண்ட அமெரிக்கா போருக்கு அவசர அவசரமாகத் தயாரானது. ஆனால் ஜப்பான் போருக்கான ஆயத்தங்களை வெகு நாட்களுக்கு முன்னரே தொடங்கியிருந்ததால்,  போரின் ஆரம்பத்தில் அமெரிக்கப் படைகளை முறியடித்து வேகமாக முன்னேறியது. ஃபிலிப்பைன்ஸ், இந்தோனேசியா, வியட்நாம், கம்போடியா, பபுவா, மலேசியா, சிங்கப்பூர் என ஜப்பானியப் படைகள் மளமளவென்று கைப்பற்றி முன்னேறின. போரின் ஆரம்பத்தில் டோஜோ சொல்லியிருந்தபடியே எளிதான வெற்றிகள் கிட்டியதால் ஜப்பானிய அதிகார வட்டத்தில் அவருக்கு செல்வாக்கு கூடியது. ஐரோப்பிய நாடுகள் பல நூற்றாண்டுகளாய் உருவாக்கிய காலனிகளை சில ஆண்டுகளில் ஜப்பானுக்கு உருவாகக முனைந்தார் டோஜோ.

கைப்பற்றிய ஆசிய நாடுகளெல்லாம், ஜப்பானுக்கு அடிமை நாடுகளாக மாறின. ஜப்பானிய மக்கள் தான் உலகாளப் பிறந்தவர்கள், மற்றவர்களெல்லாம் அவர்களுக்கு அடிபணிந்து வாழ வேண்டுமென்ற கொள்கையுடன் தான் கைப்பற்றிய நாடுகளை ஆட்சி புரிந்தது டோஜோ அரசு. போரில் கைப்பற்றப்பட்ட நேசநாட்டுப் போர்க்கைதிகள் கொடுமைப்படுத்தப் பட்டனர். சரியான உணவில்லாமல் கடுமையாக உழைக்க நிர்பந்திக்கப்பட்டனர். கொரியா முதல் பர்மா வரை ஒரு கொடூர சர்வாதிகார அரசாக ஜப்பான் உருவாகியது.  இந்த வெற்றிகள் ஜப்பானிலும் பெரும் மாற்றத்தை ஏற்படுத்தின.  டோஜோவின் ஆட்சி இராணுவத்துக்கும் அரசுக்கும் இடையேயான இடைவெளியை அகற்றி விட்டது. அரசுக்காக ராணுவம் என்பது மாறி, ராணுவத்துக்காக அரசு என்ற நிலை உருவானது.  ஆனால் அடிபட்ட அமெரிக்கா சும்மா இருக்கவில்லை. விரைவில் வெகுண்டெழுந்தது. ஜப்பான் கைப்பற்றிய பகுதிகளை ஒவ்வொன்றாக மீண்டும் கைப்பற்றத் தொடங்கியது.  ஜப்பானோடு ஒப்பிடுகையில் ஆள்பலத்திலும், ஆயுத பலத்திலும் அமெரிக்கா பன்மடங்கு பெரிது.  அதனுடன் மோதுவது ”தூங்கும் அரக்கனை எழுப்பி அவனுக்கு எரிச்சலூட்டுவது” போல என்று பியர்ல் ஹார்பர் தாக்குதலுக்கு முன் ஜப்பானின் பிரபல தளபதி யமாமாட்டொ டோஜோவுக்கு எச்சரிக்கை விடுத்திருந்தார். அதனை பொருட்படுத்தாமல், டோஜோவும் பிற பழமைவாதிகளும் போரைத் தொடங்கினர்.  யமாமாட்டொ சொன்னது நிஜமானது. அமெரிக்காவின் அசுர பலத்தைச் சமாளிக்க முடியாமல் ஜப்பானியப் படைகள் அனைத்து போர்க்களங்களிலும் பின்வாங்கின.  இதனால் டோஜோவின் செல்வாக்கும் வெகுவாக சரிந்தது.

ஜூலை 1944ல் அமெரிக்கப் படைகள் சைபான் தீவைக் கைப்பற்றியதை டோஜோவின் அரசியல் விரோதிகள் பயன்படுத்திக் கொண்டனர். அத்தோல்விக்குப் பொறுப்பேற்று அவரைப் பதவி விலகச் செய்தனர். நான்காண்டுகளுக்கு முன்னர் கொனோயேவை பிரதமர் பதவியிலிருந்து டோஜோ எப்படி இறக்கினாரோ அதே போல அவரும் இறக்கப்பட்டார். டோஜோ அரசியலிலிருந்து ஒதுங்கிக் கொண்டாலும் அவரது சிஷ்யர்களை குருவை மிஞ்சினர். அமெரிக்காவிடம் தோற்கப்போவது உறுதி என்று தெரிந்தும் சரணடையாமல் வம்படியாக இறுதிவரை போராடினர். விளைவு ஜப்பான் மீது அணுகுண்டு வீச்சு.  இவர்களை விட்டால் ஜப்பானை அழித்து விடுவார்கள் என்று பயந்த பேரரசர் ஹீரோஹிட்டோ அமெரிக்காவிடம் சரணடைந்துவிட்டார்.  வெற்றி பெற்ற அமெரிக்கா கைது செய்ய வேண்டுமென்று தயாரித்த போர்க்குற்றவாளிகள் பட்டியலில் முதலில் டோஜோவின் பெயர் இருந்தது. தன்னைக் கைது செய்ய வருகிறார்கள் என்று தெரிந்த உடன் தன் இதயத்தில் சுட்டுக்கொண்டு தற்கொலை செய்ய முயன்றார் டோஜோ. ஆனால் குறி தவறி வயிற்றில் சுட்டுக்கொண்டார். படுகாயமடைந்த அவரை ஆசுபத்திரியில் சேர்த்து குணமாக்கி பின்னர் குற்றவாளிக் கூண்டில் ஏற்றியது அமெரிக்கா.

1948ல் போர்க்குற்றங்களுக்காகத் தூக்கிலிடப்பட்டார் டோஜோ.

12. இரண்டாம் கெய்சர் வில்லெம்

தனியே வில்லத்தனம் செய்யவேண்டிய தேவையே இல்லாமல் தான் பாட்டுக்கு இயல்பாக இருந்ததாலேயே வரலாற்றில் வில்லனான சிலர் இருக்கிறார்கள்.

நமது பள்ளிக்கூட வரலாற்றுப் பாடத்தில் “இரண்டாம் உலகப் போருக்கான காரணங்கள் என்ன?” என்ற கேள்விக்கு முதலில்,  முதலாம் உலகப் போரில் ஜெர்மனியின் தோல்வி என்று பதில் போட்டிருக்கும். முதலாம் உலகப் போரின் காரணங்கள் என்ன என்ற கேள்விக்கு இரண்டாம் கெய்சர் வில்லெமின் கொள்கைகள் என்று போட்டிருக்கும்.  ஆக மொத்தம், இருபதாம் நூற்றாண்டில் இரு பெரும் போர்கள் நிகழ நேரடியாகவும் மறைமுகமாகவும் காரணமாக இருந்தவர் ஜெர்மானியப் பேரரசர் வில்லெம்.

பத்தொன்பதாம் நூற்றாண்டின் இறுதிவரை ஜெர்மனி என்றொரு நாடே கிடையாது. தற்போது ஜெர்மனியாக இருக்கும் நிலப்பகுதி பல சிற்றரசுகளாகச் சிதறிக் கிடந்தது. அந்த சிற்றரசுகளில் பெரியதும் வலிமையானதும் பிரஷியா என்றழைக்கப்பட்டது.  பத்தொன்பதாம் நூற்றாண்டின் மத்தியில் பிரஷியாவின் வலிமை கூடத் தொடங்கியது. பலமான இராணுவம், திறமையான அதிகாரிகள், உறுதியான ஆட்சியாளர்கள் என பிரஷியாவுக்குச் சாதகமாக பல விஷயங்கள் பொருந்தி வந்தன. 1871ல் நடைபெற்ற பிரெஞ்சு – பிரஷியப் போரில் ஐரோப்பாவின் வல்லரசுகளில் ஒன்றாகக் கருதப்பட்ட பிரான்சினை  மிக எளிதில் தோற்கடித்து பேரரசுகள் பட்டியலில் இடம் பிடித்தது பிரஷியா. இதன்பின்னர் ஜெர்மானிய மொழி பேசும் பெரும்பாலான பகுதிகளையெல்லாம் ஒருங்கிணைத்து ஜெர்மானியப் பேரரசாக உருவானது. இந்த புதிய பேரரசை உருவாக்கியதில் பிரஷிய அரசின் வேந்தர் (சான்சிலர்) ஓட்டோ வான் பிஸ்மார்க்கின் பங்கு மிகப் பெரியது.  1871ல் உருவான இந்தப் புதிய ஜெர்மானிய சாம்ராஜ்யத்துக்குப் பிரஷியாவின் அரசர் முதலாம் வில்லியமே பேரரசராக அறிவிக்கப்பட்டார். அவரது ஆட்சி காலத்தில் எஞ்சியிருந்த சிற்றரசுகளெல்லாம் ஒன்றன் பின் ஒன்றாக ஜெர்மானியப் பேரரசில் இணைந்தன.  அடுத்த இரு பத்தாண்டுகளில் ஜெர்மனி பிரிட்டன், ரஷியா, பிரான்சு, ஸ்பெய்ன் போன்ற ஐரோப்பிய வல்லரசுகளை ஒத்த வலிமை மிகுந்த பேரரசாக உருவானது.  பெரும் பலம் கிடைக்கும் போது பெரும் பொறுப்பும் கூடக் கிடைக்கும் என்பார்கள் (with great power comes great responsibility). அதனை உணர்ந்த பிஸ்மார்க்கும் அவரது சக அதிகாரிகளும் நாளுக்கு நாள் அதிகமாகும் தங்களது பலத்தைக் கவனமாக நிர்வாகம் செய்ய வேண்டுமென்று நினைத்தனர். உலக அரங்கில் ஜெர்மனி பெரிய நாடாக நிதானித்து செயல்பட வேண்டுமென்று கருதினர்.  பேரரசர்  முதலாம் வில்லியமும், அவரது மகன் பட்டத்து இளவரசர் ஃபிரடரிக்கும் அவ்வாறே கருதினர். ஆனால் துரதிர்ஷ்ட வசமாக அவர்கள் இருவருக்கும் வாரிசான ஃபிரடரிக்கின் மகன் இரண்டாம் கெய்சர் வில்லெம்முக்கு அவர்களைப் போன்று பொறுமையும் விவேகமும் இல்லை.

1888ம் ஆண்டு முதலாம் வில்லியம் இறந்து போனார். பட்டத்து இளவரசர் மூன்றாம் ஃபிரடரிக் என்ற பெயரில் பேரரசராகப் பொறுப்பேற்றார். ஆனால் அவ்வப்போது அவர் கடுமையான தொண்டைப் புற்று நோயால் பாதிக்கப்பட்டிருந்தார்.  தனது தந்தையையுடனும் மகனுடனும் ஒப்பிடுகையில் ஃபிரடரிக் மிகவும் அமைதியானவர், நிதானமாக செயல்பட விரும்பியவர். அவர் நீண்ட நாள் வாழ்ந்திருந்தால், ஜெர்மானியப் பேரரசை பொறுப்பாக நிர்வகித்து ஜனநாயக முறைகள் தழைக்க உறுதுணையாக இருந்திருப்பார். ஆனால் விதி வேறுவிதமாக இருந்தது. ஆட்சிக்கு வந்து நூறு நாட்கள் கூட பூர்த்தியாகாத நிலையில் புற்றுநோய்க்கு இரையானார் ஃபிரடரிக்.  ஜெர்மானியப் பேரரசின் ஆட்சிப் பொறுப்பு முப்பது வயது கூட நிரம்பாத இரண்டாம் கெய்சர் வில்லெம்மின் கையில் வந்தது.  கூர்மையான அறிவும் திறமையும் இருந்தாலும் கூடவே அவருக்கு அளவுக்கு அதிகமான கோபமும் அகங்காரமும் இருந்தது. புதிய நவீன முறைகளை விரும்பினாலும்,  மக்களை ஆள இறைவனால் தான் படைக்கப்பட்டிருப்பதாக உறுதியாக நம்பினார்.

வில்லெம்மின் ஆட்சி நல்லபடியாகத் தான் ஆரம்பித்தது.  அனுபவமில்லாத இளைஞன் தானே, சொன்ன பேச்சைக் கேட்டுக் கொண்டு சும்மா இருப்பான் என்று அவரது அதிகாரிகள் அவரை அலட்சியமாக நினைத்தது தவறானது. எடுத்த எடுப்பிலிலேயே அரசியல் சாணக்கியத்தில் பழம் தின்று கொட்டை போட்டவரான வேந்தர் பிஸ்மார்க்குடன் நேரடியாக மோதினார் வில்லெம். பிஸ்மார்க்கின் கைப்பொம்மையாக இருந்து காட்டிய இடத்தில் கையெழுத்திட மறுத்து விட்டார். இருவருக்குமிடையேயான பலப்பரீட்சையில் இறுதியில் வில்லெம் வென்று 1890ல் பிஸ்மார்க்கை வேலையை விட்டு நீக்கினார். அவருக்குப் பதில் தனக்கு வேண்டியவர்களைப் பதவியில் அமர்த்திக் கொண்டார். உள்நாட்டில் தனது நிலை பலமானவுடன் உலகளவில் ஜெர்மனியைப் பலப்படுத்தும் முயற்சிகளில் இறங்கினார்.

பத்தொன்பதாம் நூற்றாண்டின் இறுதியில் ஜெர்மனியைத் தவிர பிற முக்கிய ஐரோப்பிய நாடுகள அனைத்தும் ஆசியாவில் ஆப்பிரிக்காவிலும் பெரிய காலனிகளைக் கொண்டிருந்தன. ஒரு நாடு வைத்திருக்கும் காலனிகளின் அளவும் செல்வமும் அதன் அந்தஸ்தை உணர்த்தின. தனது நாட்டை உலக நாடுகளின் பட்டியலில் முதன்மையானதாகக் கொண்டுவர நினைத்த கெய்சர் ஜெர்மனிக்கென காலனிகளைக் கைப்பற்றும் முயற்சியில் இறங்கினார்.  மற்ற ஐரோப்பிய நாடுகள் இருநூறு ஆண்டுகளாக உருவாக்கிய காலனியப் பேரரசுகளைப் போல ஜெர்மனிக்குக் குறுகிய காலத்தில் உருவாக்க முயன்றார். ஆனால் உள்நாட்டு அரசியலில் கிடைத்த வெற்றி அவருக்கு பன்னாட்டு அரங்கில் கிட்டவில்லை. காரணம் அவரது பொறுமையின்மையும் அனுபவமின்மையும். எடுத்தேன் கவிழ்த்தேன் என்றிருந்த அவரது நடவடிக்கைகள் உள்நாட்டில் பெரும் திறமைசாலி போல அவரைக் காட்டிக்கொண்டாலும் பன்னாட்டு அரசியலில் அவரைக் கோமாளி போல சித்தரித்தன. தனது நாட்டுக்குக் காலனிகளை உருவாக்கும் அவசர முயற்சியின் பகுதியாக பிற நாடுகளின் விஷயங்களில் மூக்கை நுழைத்து அவர்களது எரிச்சலையும் பகையையும் சம்பாதித்துக் கொண்டார். தென்னாப்பிரிக்காவில் பிரிட்டிஷ் அரசுக்கும் போயர்களுக்கும் சண்டை மூண்ட போது, போயர்களுக்கு ஆதரவாகப் பேசி பிரிட்டனுக்கும் ஜெர்மனிக்கும் பகையை வளர்த்தார்.

சீனாவின் பெரும்பகுதியை வளைத்துப் போட வேண்டுமென்று ஆசைப்பட்ட கெய்சர், உலகளவில் சீனர்களைப் பற்றி தப்பான எண்ணத்தை உருவாக்க பிரச்சாரத்தில் ஈடுபட்டார். சீனர்கள் பிற நாடுகளுக்கு பெருமளவில் குடிபெயர்ந்து மற்ற நாட்டுக்காரர்களின் வேலைகளைப் பறித்துக் கொள்வார்கள் என்று பிரச்சாரம் செய்தார். வில்லெம்மின் இந்த “மஞ்சள் அபாயம்” (yellow peril) பிரச்சாரத்தால், சீனாவில் ஐரோப்பிய அமெரிக்க நாடுகள் அதிகமாகத் தலையிடத் தொடங்கின.  சீனாவில் ஏற்கனவே இருந்த ஜெர்மானியக் குடிமக்களை உள்ளூர்க் குடிமக்களைத் தாக்கிக் கொல்லும்படி தூண்டிவிட்டார். இதனால் சீனர்கள் திருப்பித் தாக்குவார்கள்; அதனைக் காரணம் காட்டி படைகளை அனுப்பி பல பகுதிகளைக் கைப்பற்றி ஒரு பெரிய ஜெர்மானியக் காலனியை உருவாக்கி விடலாம் என்பது வில்லெம்மின் திட்டம். ஆனால் அவர் நினைத்தது ஒன்று நடந்தது ஒன்று.  ஐரோப்பியத் தலையீடுகளுக்குச் சீனர்களின் எதிர்ப்பு நினைத்தை விட வேகமாக இருந்தது.  ஐரோப்பியப் படைகளுக்கு பெரும் இழப்புகள் ஏற்பட்டதால் காலனி ஆசையைக் கைவிட்டு பின்வாங்க நேர்ந்தது.  வில்லெம்மின் இந்த முயற்சிகள் பன்னாட்டு அரங்கில் அவருக்கு இருந்த ”கவனமற்ற முரடன்” தோற்றத்தை வலுப்படுத்தின.

வில்லெம்முக்குப் பொறுமை கொஞ்சம் கூட கிடையாது. அவர் நாவடக்கம் இல்லாத சரியான ஓட்டை வாய். பொது இடங்களிலும் பத்திரிக்கைப் பேட்டிகளிலும் பல முறை வாயைத் திறக்கக்கூடாத தருணங்களில் உளறிக் கொட்டியதால் ஜெர்மனிக்குப் பல தரப்பிலும் பகையினை வளர்த்தார். உதாரணத்துக்குப் பிரிட்டனின் டெய்லி டெலிகிராஃப் பத்திரிக்கை நிருபர் ஒருமுறை வில்லெம்மைப் பேட்டி காண வந்தார். டெய்லி டெலிகிராஃப் பிரிட்டனில் அதிகம் படிக்கப்படும் செய்தித்தாள்களுள் ஒன்று. இப்பேட்டியைப் பயன்படுத்தி ஜெர்மனியைப் பற்றி நல்ல அபிப்பிராயத்தைப் பிரிட்டிஷ் மக்களிடையே ஏற்படுத்தத் திட்டமிட்டிருந்தது ஜெர்மானிய அரசு. ஆனால் பேட்டியின் போது வில்லெம் உணர்ச்சிவசப்பட்டு உளறியதால் காரியம் அடியோடு கெட்டுப் போனது.  ஒரே பேட்டியில் நான்கைந்து நாடுகளின் எரிச்சலை சம்பாதித்தார் வில்லெம்.  ஜெர்மனி கபபல் படையை உருவாக்குவது பிரிட்டனைக் குறி வைத்தல்ல, ஜப்பானை எதிர்க்க என்று சொன்னதால் ஜப்பான் கோபம் கொண்டது;  போயர் போரில் பிரான்சும் ரஷ்யாவும் தான் தன்னை மூக்கை நுழைக்கத் தூண்டின என்றார்; இதனால் அவ்விரு நாடுகளும் எரிச்சல் அடைந்தன. பேட்டியின் உச்ச கட்டமாக பிரிட்டிஷ்காரர்களெல்லாம் சரியான பைத்தியங்கள் என்று திருவாய் மலர்ந்தார். பேட்டி வெளியானவுடன் ஜெர்மனி மீது பிரிட்டிஷ் பொது மக்களிடம் மிச்சமிருந்த கொஞ்ச நஞ்ச நல்ல அபிபிராயமும் காற்றில் பறந்து விட்டது.

இப்படி வார்த்தைகளால் பகையை வளர்த்தது ஒரு புறமிருக்க, தனது செயல்களாலும் ஜெர்மனிக்கு எதிரிகளை உருவாக்கி வந்தார். அக்காலத்தில் ஜெர்மனிக்குப் பலமான கடற்படை கிடையாது.  பிரிட்டனின் விக்டோரியா மகாராணியின் வைர விழா கொண்டாட்டத்தின் போது ஐரோப்பியக் கடற்படைகளெல்லாம் கலந்து கொண்ட ஒரு கப்பல் அணிவகுப்பு நடைபெற்றது. அதில் பிற கடற்படைகளைக் காட்டிலும் ஜெர்மானியக் கடற்படை பலவீனமாக இருந்ததைக் கண்டு வில்லெம் கோபம் கொண்டார்.  இதை தனக்கு நேர்ந்த தனிப்பட்ட அவமானமாகக் கருதினார்.  தனது அந்தஸ்துக்கு ஏற்ப ஒரு பெரும் கடற்படையை உருவாக்க விரும்பி வேலைகளைத் தொடங்கினார் வில்லெம். ஏற்கனவே வில்லெம் மீது சந்தேகப் பார்வை கொண்டிருந்த பிரிட்டனுக்கு அவரது செய்கைகள் மேலும் சந்தேகத்தைக் கிளப்பின. இந்த ஆள் அடுத்த போருக்கான ஆயத்தங்களைத் தான் செய்கிறான் என்று உறுதியாக பிரிட்டனும் ஃபிரான்சும் நம்பத்தொடங்கின.  பதிலுக்கு அவையும் தங்கள் படைகளைப் பலப்படுத்தத் தொடங்கின. ஐரோப்பாவில் ஒரு புதிய ஆயுதப் போட்டி தொடங்கியது.  இருபதாம் நூற்றாண்டின் ஆரம்பத்திலேயே இப்படி ஐரோப்பாவை போர் மேகம் சூழ்ந்தது.  இரு தரப்பினரும் போட்டி போட்டிக் கொண்டு கூட்டணிகளை உருவாக்கத் தொடங்கினர். எதாவது ஒரு காரணம் வைத்து போர் மூள்வது தவிர்க்க முடியாது போனது.

வில்லெம்மின் முயற்சியால் ஜெர்மனியின் படைபலம் கணிசமாக அதிகரித்துக் கொண்டிருந்த போதே ஜெர்மனியின் உள்நாட்டு அரசியலில் இராணுவத்தில் கையும் ஓங்கிக் கொண்டே போனது.  கிணறு வெட்ட பூதம் கிளம்பிய கதையாக இராணுவ தளபதிகள் வில்லெம்மை விட சக்தி வாய்ந்தவர்களாகி விட்டனர்.  இதற்கு மேல் வில்லெம்மே தவிர்க்க நினைத்தாலும்கூட போர் கண்டிப்பாக மூண்டு விடுமென்ற நிலை உருவானது.  1914ல் ஜெர்மனியின் கூட்டணியிலிருந்த ஆஸ்திரிய நாட்டு பிரபு ஃபெர்டினாண்ட் செர்பியாவில் படுகொலை செய்யப்பட்ட நிகழ்ச்சி போர் மூள்வதற்கு உடனடி காரணமானது. ஆஸ்திரியா செர்பியா மீது போர் தொடுக்க, செர்பியாவுக்குத் துணையாக ரஷியா ஆஸ்திரியா மீது போர் தொடுத்தது. பதிலுக்கு ஜெர்மனி ரஷியா மீது போர் தொடுக்க, ரஷியாவுக்குத் துணையாக பிரிட்டனும் ஃபிரான்சும் களத்தில் இறங்கின.  சீக்கிரம் ஐரோப்பிய நாடுகள் அனைத்தும் ஒன்றை ஒன்று அடித்துக் கொள்ளத் தொடங்கின. முதலாம் உலகப் போரும் கன ஜோராக ஆரம்பமானது.  போரை நிறுத்த அரை மனதாக வில்லெம் மேற்கொண்ட முயற்சிகள் பலிக்கவில்லை. அவரது தளபதிகள் அவரை டம்மியாககி விட்டனர். ஜெர்மானிய அரசின் கட்டுப்பாடு ராணுவத்தின் கையில் வந்து விட்டது. அடுத்த நான்காண்டுகள் பெரும் போர் நடந்து கொண்டிருந்த போது தளபதிகளின் கைப்பொம்மையாகவே வில்லெம் இருந்தார்.  இறுதியில் ஜெர்மனி போரில் தோற்றபோது, மக்களின் கோபம் வில்லெம் மீது பாய்ந்தது. அவரைப் பதவியிலிருந்து தூக்கி எறிந்தனர். வில்லெம் நாட்டை விட்டு வெளியேறும் நிலை உருவானது.

முதல் உலகப் போரில் தோற்ற அவமானம் ஜெர்மானியப் பொது மக்கள் மனதில் ஆழமாகப் பதிந்துவிட்டது. அடுத்த இருபது ஆண்டுகளில் அதனைப் பயன்படுத்தி ஹிட்லரின் நாசிக் கட்சி ஆட்சியைப் பிடித்து ஒரு பெரும் சர்வாதிகாரப் பேரரசை உருவாக்கி விட்டது. முதல் போரில் ஏற்பட்ட இழுக்கை அகற்றுகிறேன் என்று ஹிட்லர் இரண்டாம் உலகப் போரை ஆரம்பித்து ஜெர்மனியே நாசமாகிப் போனது. ஆனால் அதனைக் காண வில்லெம் உயிருடன் இல்லை. 1941ல் தான் ஆண்ட நாட்டுக்குத் திரும்ப முடியாமலேயே இறந்து போயிருந்தார்.

13. கிம் குடும்பம்

ஒரு குடும்பத்தில் அப்பாவைப் போலவே பிள்ளையும் வந்தால் அக்குடும்பத்தில் எல்லோருக்கும் கொண்டாட்டம். ஆனால் அதுவே சர்வாதிகாரி குடும்பத்தில் நடந்தால் நாட்டு மக்களுக்கெல்லாம் திண்டாட்டம் தான்.  அப்பனைப் போல் பிள்ளை; தாய் எட்டடி பாய்ந்தால் குட்டி பதினாறடி பாயும் என்பதெல்லாம்  கேட்பதற்கு நன்றாகத் தான் இருக்கும்; நாட்டை ஆளும் அதிகார வம்சத்தில் நிகழும் போது மக்கள் அனைவரும் அலறி அடித்துக் கொண்டு வேறு நாடுகளுக்கு ஓட வேண்டியது தான். வரலாற்றில் பல நாடுகளில் இப்படி கொடுமைக்காரத் தந்தையும் பிள்ளைகளும் தம் நாட்டு மக்களை இம்சித்த சம்பவங்கள் நிறைய. ஆனால் இதே நிலை இன்று உலகில் மிச்சமிருக்கும் சொற்ப கம்யூனிச நாடுகளில் ஒன்றான வட கொரியாவில் நிலவுகிறது.  அறுபது ஆண்டுகளுக்கு மேலாக வட கொரியாவைப் பீடித்த சாபக்கேடாக விளங்கும் கிம் குடும்பமே இந்த வார வில்லன்(கள்).

கொரிய நாட்டின் முதல் சாபக்கேடே அது அமைந்துள்ள இடம் தான்.  ஒரு பக்கம் சீனா இன்னொரு பக்கம் ஜப்பான்.  இரு மத யானைகளுக்கு இடையே மாட்டிக் கொண்ட கோழிக் குஞ்சின் நிலை தான் கொரியாவுக்கும். . வரலாற்றில் கொரியா சுதந்திரமாக இருந்த காலத்தை விட இவ்விரு நாடுகளின் ஆதிக்கத்தில் இருந்த காலம் தான் அதிகம் எனலாம்.  நேரடியான ஆக்கிரமிப்பு நடந்தது குறைவான காலமே என்றாலும்,  சீனா மற்றும் ஜப்பானைப் பகைத்துக் கொண்டு கொரியா சின்ன விஷயத்தைக் கூட செய்ய முடியாது என்பது தான் யதார்த்த நிலை. இருபதாம் நூற்றாண்டின் ஆரம்பத்தில் ஐரோப்பிய காலனியப் பேரரசுகளுக்குப் போட்டியாகத் தனக்கும் காலனிகளைத் தேடிக் கொண்டிருந்த ஜப்பான் கொரியா மீது படையெடுத்து அதனைத் தன் காலனியாக்கிக் கொண்டது.  முந்தைய ஆக்கிரமிப்புகளைப் போல அல்லாமல் இது விரைவில் முடியவில்லை. மாறாக பல பத்தாண்டுகள் தொடர்ந்து நீடித்தது. ஜப்பானிய ஆக்கிரமிப்பினாலும் உலகில் அப்போது வேகமாகப் பரவி வந்த புதிய அரசியல் கருத்துகளாலும்  கொரியாவின் பழைய அரச அமைப்புகளும் பாரம்பரிய ஆட்சி முறைகளும் முழுவதும் அழிக்கப்பட்டு விட்டன.  பாரம்பரிய கருத்தாக்கங்களின் இடத்தைத் தேசியவாதம், சமதர்மம், கம்யூனிசம் போன்ற புதிய சித்தாந்தங்கள் பிடித்துக் கொண்டன. ஜப்பானிய ஆக்கிரமிப்பாளர்களுக்கு எதிராக கொரியாவில் தேசியவாத மற்றும் கம்யூனிச எதிர்ப்பு அமைப்புகள் போராடத் துவங்கின.

அப்படி உருவான எதிர்ப்பு இயக்கங்களில் தான் கிம் இல்-சங் தன் அரசியல் வாழ்க்கையைத் தொடங்கினார்.  அப்போது கொரிய கம்யூனிசக் கட்சி அனைத்துலக கம்யூனிச கட்சிகளின் அமைப்பிலிருந்து (comintern) ”தள்ளி வைக்கப்”  பட்டிருந்தது. .  இதனால் அதில் சேராமல் சீன கம்யூனிசக் கட்சியில் சேர்ந்தார் கிம். 20ம் நூற்றாண்டின் ஆரம்பத்தில் கொரியாவையும் தைவானையும் முழுங்கி ஏப்பம் விட்டிருந்த ஜப்பான் 1930களில் சீனா மீது படையெடுத்திருந்தது.  சீனாவின் மஞ்சூரியா பகுதியில் சீனாவின் பல கோஷ்டிப் படைகளுக்கும் ஜப்பானிய இராணுவத்துக்கும் கடும் சண்டை நடைபெற்றுக் கொண்டிருந்தது. அப்படி ஜப்பானியர்களை எதிர்த்துப் போரிட்டு வந்த கம்யூனிச படைப்பிரிவு ஒன்றில் அரசியல் அதிகாரி ஆனார். அங்கிருந்து படிப்படியாக கம்யூனிஸ்ட் கட்சியில் பதவி உயர்வு பெற்றார். இதற்கு அவருடைய அரசியல் திறமையும் ஜப்பானுடனான போரில் கம்யூனிஸ்ட் தலைவர்கள் அடிக்கடி மரணமடைந்ததும் துணையாக இருந்தன.  1940களில் எஞ்சியிருந்த ஒரு சில கொரிய கம்யூனிச படைத்தளபதிகளில் கிம்மும் ஒருவர்.  இக்காலகட்டத்தில் தான் கிம் சோவியத் யூனியனின் செஞ்சேனை அதிகாரிகளின் கண்ணில் பட்டார். அப்போது செஞ்சேனை  உலகெங்கும் இருந்த கம்யூனிச போராளிக் குழுக்களுக்குப் போர்ப் பயிற்சியும் ஆயுதங்களும் அளித்து வந்தது.  செஞ்சேனையில் சேர்ந்து பயிற்சி பெற்ற கிம் இரண்டாம் உலகப் போர் முடியும் வரை சோவியத் யூனியனிலேயே தங்கி விட்டார்.

ஐரோப்பாவில் நாசி ஜெர்மனியை வீழ்த்திய பிறகு செஞ்சேனை கிழக்கு நோக்கித் திரும்பியது. ஜப்பானியப் பேரரசின் ஆசியப் பிரதேசங்களை 1945ல் தாக்கியது. ஏற்கனவே நான்கு ஆண்டுகள் போரில் அமெரிக்காவிடம் நன்றாக அடிவாங்கியிருந்த ஜப்பானியப் படைகள் சோவியத் தாக்குதலைச் சமாளிக்க முடியாமல் கொரிய தீபகற்பத்தை விட்டு வெளியேறின.  கொரியாவில் தனக்கு ஆமாம் போடும் ஒரு புதிய அரசை உருவாக்க நினைத்த ஸ்டாலினுக்கு அதற்கு உகந்த ஒரு ஜால்ராத் தலைவர் தேவைப்பட்டது. . செஞ்சேனையில் கொஞ்சம் பிரபலமாகியிருந்த கிம்முக்கு அதிர்ஷ்டம் அடித்து அவரை புதிய வட கொரிய நாட்டின் அதிபாராக்கினார் ஸ்டாலின். (கொரியா முழுவதும் கம்யூனிஸ்டுகள் வசமாகவில்லை, தென்பகுதி அமெரிககாவின் கட்டுப்பாட்டில் இருந்தது.  கிம்முக்கு வழி செய்யும் வகையில் சோவியத் உளவுத்துறை கொரியாவில் செல்வாக்குடன் இருந்த உள்ளூர் கம்யூனிஸ்ட் தலைவர்களையெல்லாம்  தீர்த்துக் கட்டியது.  அடுத்த ஐந்தாண்டுகளில் கிம் தனது நிலையைப் பலப்படுத்தும் வேலைகளில் ஈடுபட்டார். சோவியத் யூனியனின் கையாளாக மட்டும் இருந்தால் என்றும் அவர்களது தயவை நாடியே இருக்க வேண்டும் என்பதை அவர் நன்றாக உணர்ந்திருந்தார். இதனால் தனக்கென ஒரு அதிகார மையத்தை உருவாக்கினார். நெடுங்காலமாக அந்நியர் ஆதிக்கத்தில் கஷ்டப்பட்டிருந்த வட கொரிய மக்களும்.. ஆகா நம்மில் ஒருவர் இப்படி சக்தி வாய்ந்த தலைவராக உருவாகிறாரே என்று சந்தோஷப்பட்டனர், கிம்முக்கு உற்சாகத்துடன் ஆதரவளித்தனர். .பாவம், சொந்த செலவில் சூனியம் வைக்கிறோம் என்று அவர்கள் அப்போது உணர்ந்திருக்கவில்லை.

மகன் கிம்

1950க்குள் வட கொரியா மீதான கிம்மின் பிடி நன்றாக இறுகி விட்டது. தனக்கு எதிராக வளரக்கூடியவர்களையெல்லாம் தேடிக் கண்டுபிடித்து ஒழித்துக் கட்டினார் கிம்.  அனைத்து அரசியல் கட்சிகளையும் கம்யூனிஸ்ட் கட்சிகளின் தலைமையின் கீழ் ஒருங்கிணைத்தார். 1948ல் அதிகாரப்பூர்வமாக இரு கொரிய நாடுகளும் உருவானதாக அறிவிக்கப்பட்டது. ஆனால் பனிப்போர் அரசியலின் காரணமாக, தென்கொரியாவை சோவியத் யூனியனும், வட கொரியாவை அமெரிக்காவும் அங்கீகரிக்கவில்லை. தங்கள் ஆதரவு பெற்ற கொரியா தான் ஒரே அதிகாரப்பூர்வ கொரியா என்று சொல்லி வந்தன.  இந்த சச்சரவைப் பயன்படுத்திக் கொண்டு தனது நிலையை இன்னும் பலப்படுத்தினார் கிம்.  கொரிய ஒருங்கிணைப்புக்காகப் பாடுபடுவது போல மக்களிடம் காட்டிக் கொண்டார். 1950ல் தென் கொரியாவைக் கைப்பற்றித் தன் நாட்டுடன் இணைப்பதற்காகக் கொரியப் போரை ஆரம்பித்து வைத்தார்.  இதுவரை சோவியத் யூனியன் மற்றும் கம்யூனிஸ்ட் சீனாவின் கைப்பாவையாக இருந்து வந்த கிம், திடீரென்று தன்னிச்சையாக எடுத்த இந்த முடிவு நிலையைத் தலைகீழாக மாற்றியது. பனிப்போர் அரசியல் காரணமாக ஸ்டாலினும் மாவோவும் வட கொரியாவுக்கு ஆதரவாகக் களத்தில் இறங்க வேண்டியதானது.  போரின் ஆரம்பத்தில் வேகமாக முன்னேறிய கொரியப் படைகள் தென்கொரியா முழுவதையும் கிட்டத்தட்ட கைப்பற்றி விட்டன. ஆனால் அமெரிக்கா தலைமையிலான ஐக்கிய நாடுகள் படை அவற்றை விரட்டியடித்து வட கொரியா மீது படையெடுத்தன.  கம்யூனிசத்தின் மானத்தைக் காப்பாற்ற சீனா நேரடியாக போரில் ஈடுபட வேண்டியதானது.  மூன்று வருடங்கள் கடும் சண்டைக்குப் பின்னர் போர் நிறுத்தம் கையெழுத்தானது.  கிம் போரை ஆரம்பிப்பதற்கு முன் என்ன நிலை இருந்ததோ அதே நிலைக்கு எல்லைகள் திரும்பின. கிம்மின் பேரரசு ஆசை லட்சக்கணக்கான உயிர்களைப் பறித்தது தான் மிச்சம். மேலும் இரு கொரிய நாடுகளும் நாசமாகிப் போயிருந்தன.

போரினால் ஏற்படுத்திய நாசம் பத்தாதென்று, நிர்வாகத்தால் நாட்டினை சீர் குலைக்கும் முயற்சியில் இறங்கினார் கிம்.  இந்த காலகட்டத்தில் வட கொரியாவில் ஒரு பெரும் தனி மனித துதி இயக்கம் தொடங்கியிருந்தது. அரசு எந்திரமே கிம்முக்கான ஒரு ஜால்ரா எந்திரமாக மாறியிருந்தது. அவரது பெயரைப் பயன்படுத்தாமல் அனைவரும் அவரைப் “பெருந் தலைவர்”  (Great Leader”) என்றே அழைக்கவேண்டும் என்பது எழுதப் படாத விதியானது.  கிம் தான் நாட்டிற்குச் சந்திரகுப்தர், சாணக்கியர் எல்லாமே. அரசியல், பொருளாதாரம், இராணுவம் என்று எல்லா விஷயங்களிலும் கிம்மே முடிவெடுத்தார்.  அவருக்குத் தான் ஒரு பெரிய தத்துவ ஞானியென்ற நினைப்பு வேறு இருந்தது. எப்படி ஸ்டாலினசமும் மாவோவிசமும் உருவானதா அது போலவே தானும் ஒரு கொள்கையை உருவாக்க முயன்றார். ஜூச்சே (Juche) என்ற அந்த கொள்கை அடுத்த முப்பது ஆண்டுகளில் வட கொரியாவை முழுவதும் நாசபடுத்தி விட்டது.  கொஞ்சம் கம்யூனிசம், கொஞ்சம் கொரிய தேசிய வாதம், நிறைய தனி மனித துதி ஆகியவற்றின் அரைவேக்காட்டுக் கலவை தான் ஜூச்சே.   எந்த நாட்டை நம்பியும் வட கொரியா இருக்கக் கூடாதென்று நாட்டைத் தனிமைப்படுத்தினார் கிம்.  எல்லாத் துறைகளிலும் தன்னிறைவு என்பது தான் ஜூச்சேவின் அதிகாரப்பூர்வ இலக்கு. ஆனால் நடந்து என்னமோ தலைகீழ்.  அனைத்து நாடுகளிடமிருந்து வர்த்தக உறவுகளைத் துண்டித்துக் கொண்டதால் பொருளாதாரம் நாசமானது.  சரியான உள்கட்டமைப்பு வசதிகளும் திட்டமிடுதலுமில்லாத அரைகுறை கம்யூனிசத்தைப் பின்பற்றியதால் உள்நாட்டு உற்பத்தியும் காலியானது. முப்பது ஆண்டுகள் தொடர்ந்து தென்கொரிய உள்நாட்டு அரசியலில் மூக்கை நுழைத்து அரசியல் செய்து வந்ததால் இராணுவத்துக்குச் செய்யும் செலவு மீதமிருந்த பொருளாதாரத்தையும்  குலைத்து விட்டது.

எந்த நாட்டு தயவுமில்லாமல் வட கொரியா வாழும் என்று கிம் பிரசாரம் செய்து வந்தாலும்,  சோவியத் யூனியன் மற்றும் சீனாவின் தயவில்லாமல் ஒரு வருடம் கூடத் தாக்குப் பிடிக்க முடியாத நிலை உருவானது. இடையில் சோவியத்-சீன மோதல்களில் கிம் சீனாவுக்கு ஆதரவளித்தார். அதற்குப் பின்னர் சீனா வடகொரியாவைக் கிட்டத்தட்ட தத்து எடுத்துக் கொண்டது.  ஏறக்குறைய திவாலாகிப் போயிருந்த வடகொரியாவை இருபது ஆண்டுகளுக்குச் சீனாவின் நிதி மற்றும் உணவு நிவாரணங்களே தூக்கி நிறுத்தின. நாடு நாசமாகிக் கொண்டிருந்த போது கிம் மட்டும் சொகுசாக வாழ்க்கை நடத்திக் கொண்டிருந்தார்.  மக்களுக்கு சாப்பிட சோறு இருக்கிறதோ இல்லையோ “பெருந்தலைவருக்கு” நாடெங்கும் பிரமாண்ட சிலைகளும், நினைவு மண்டபங்களும் மட்டும் தவறாமல் கட்டப்பட்டன.  வட கொரிய குழந்தைகள் கல்வி கற்றார்களோ இல்லையோ பெருந்தலைவருக்குத் துதி பாட கற்றுக் கொண்டார்கள்.  வட கொரியா அழிவை நோக்கி வேகமாக முன்னேறிக் கொண்டிருந்த போது தென் கொரியா அமெரிக்க உதவியுடன் வெற்றிப் பாதையில் பயணிக்க ஆரம்பித்தது. வடகொரியா சீனாவிடம் பிச்சை எடுத்துக் கொண்டிருக்க  தென்கொரியா ஆசியாவில் ஒரு பெரும் பொருளாதார சக்தியாக உருவெடுத்து விட்டது. இரு நாடுகளுக்கும் இடையே விழுந்த இந்த இடைவெளி கிம்மின் தென் கொரியப் படையெடுப்பு கனவைத் தகர்த்து விட்டது.

1990களில் சோவியத் யூனியன் வீழ்ந்த பிறகு வட கொரியாவின் நிலை இன்னும் மோசமானது. பொருளாதாரம் என்பதே மருந்தளவுக்குக் கூட இல்லை என்றானது.  தவறான உற்பத்திக் கொள்கைகளால் விவசாயம் நொடித்துப் போய் நாட்டில் பஞ்சம் உருவானது. சீனா தானம் கொடுக்கும் அரிசியை வைத்து மக்கள் உயிர் பிழைத்து வந்தனர்.  1994ல் கிம் தன்னுடைய 82வது வயதில் மாரடைப்பால் இறந்தார். ஆனால் அதற்கு முன்னரே அவர் தனது மகன் கிம் ஜோங்-இல் ஐ தனக்கு வாரிசாகத் தயார் படுத்தியிருந்தார். இரண்டாவது கிம் தந்தை விட்ட இடத்திலிருந்து வட கொரியாவைப் பாழாக்கும் வேலையைத் தொடங்கினார்.  மக்களுக்குச் சோறு கூட போட முடியாத நிலையில் ராணுவத்தை மட்டும் நல்ல பலமாக வைத்துக் கொண்டார். அணு ஆயுதங்களையும் உருவாக்கத் தொடங்கினார். பஞ்சத்தினால் ஒரு புறம் நாட்டு மக்கள் பட்டினி கிடக்க,  இன்னொரு புறம் தந்தையைப் போலவே மகனும் ஆடம்பர உல்லாச வாழ்க்கை வாழ்ந்தார்.  தனது தந்தைக்கும் நாடெங்கும் சிலைகளை நிறுவினார்.  தந்தையைப் போலவே தனக்கும் ஒரு தனி மனித துதி இயக்கத்தை நிறுவிக்கொண்டார். அப்பா கிம் பெருந்தலைவர் என்றால் மகன் கிம் “அன்பான தலைவர்” (dear leader).  வட கொரியாவுக்கு பல ஆண்டுகளாக ஆதரவு அளித்து வந்த சீனாவும் ஆப்பசைத்த குரங்கு போல மாட்டிக் கொண்டது.  ஆதரவை நிறுத்தி விட்டால் வட கொரியா சீர் குலைந்து விடும், பின்னர் வட கொரிய மக்கள் அனைவரும் சீனாவுக்கு அகதிகளாக ஓடி வந்து விடுவார்கள்.  இப்போது செய்யும் செலவை விட இன்னும் பல மடங்கு அதிகம் செலவு செய்ய வேண்டியிருக்கும் என்பதால் வேறு வழியின்றி வட கொரியாவுக்கு ஆதரவளித்து இரண்டாவது கிம்மின் ஆட்சியைத் தூக்கி நிறுத்தி வருகிறது.

சீனாவின் கதி இப்படியென்றால்,  வட கொரியாவின் எதிரிகளான தென் கொரியாவும், அமெரிக்காவும் இன்னும் பரிதாபமான நிலையில் இருக்கின்றன. வட கொரியாவிடம் சில அணுகுண்டுகளும் அவற்றை நெடுந்தூரம் வீசக் கூடிய ஏவுகணைகளும் உள்ளதே காரணம். வட கொரியாவை அடிக்கவும் முடியாமல் சேர்ந்து வாழவும் முடியாமல் திணறிக் கொண்டிருக்கின்றன.  இப்போது இரண்டாம் கிம்முக்கு உடம்பு சரியில்லை என்று செய்திகள் வெளியாகிக் கொண்டிருக்கின்றன. அவர் தனக்கு வாரிசாக தனது மகன் கிம் ஜோங் உன் ஐ நியமித்திருக்கிறார். வட கொரியாவுக்கும் உலகுக்கும் கிம் குடும்பத்திலிருந்து விமோசனம் கிடைப்பது போலத் தெரியவில்லை.

16. மித்ரிடேட்டிஸ்

அடங்காமை ஆரிருள் உய்த்து விடும் என்பது சாதாரண மக்களுக்கு மட்டுமல்ல ஆட்சியாளர்களுக்கும் பொருந்தும். ஒரு நாட்டை ஆள்பவர் தனது பலத்தை அறிந்திருத்தல் அவசியம். அதை விட முக்கியம் தனது பலவீனங்களை உணர்ந்திருத்தல்.  யாருடன் மோதுகிறோம் என்பதை ஆராய்ந்து மோத வேண்டும்.  சும்மா இருந்திருந்தால் நாடும் பதவியும் தப்பியிருக்கும் ஆனால், அரசைப் பேரரசாக்குகிறேன் என்று, சாம்ராஜ்யக் கனவு கண்ணையும் அறிவையும் மறைத்ததால் வல்லரசுகளுடன் மோதிக் காணாமல் போன அரசர்கள் வரலாற்றில் நிறையப் பேர் இருக்கிறார்கள்.  இவர்களுடைய தப்புக் கணக்கால் அவர்களுடைய நாடுகளும் வரலாற்றில் சுவடில்லாமல் மறைந்து போய்விட்டன. அவர்களுள் ஒருவர் தான் போண்டசின் அரசர் ஆறாம் மித்ரிடேட்டிஸ்.

இரண்டாயிரம் ஆண்டுகளுக்கு முன்னால் ஐரோப்பாவில் வல்லரசென்றால் அது ரோமக் குடியரசு தான். இத்தாலி நாட்டில் தோன்றி மெல்ல மத்தியத் தரைக்கடல் பகுதியெங்கும் பரவி ஐரோப்பா, வட ஆப்பிரிக்கா,  மேற்கு ஆசியா என பல பகுதிகளையும் கைப்பற்றி விரிவடைந்தது ரோம். ஐநூறு ஆண்டுகளாக அதனை எதிர்க்க முற்பட்ட அனைத்து நாடுகளுக்கும் ஒரே கதி தான் – சர்வ நாசம். இக்கால வல்லரசுகளுக்கு உள்ள அனைத்து இலக்கணங்களும் ரோமக் குடியரசுக்கும் இருந்தன. அண்டை நாடுகள் தான் சொல்வதைக் கேட்க வேண்டுமென்ற எதிர்பார்ப்பு,  அவைகள் தனக்கு சாதகமான வர்த்தகக் கொள்கைகளைக் கொண்டிருக்க வேண்டுமென்ற வற்புறுத்தல், பக்கத்து நாடுகள் கடன் வாங்கினால் கூட தன்னிடம் தான் வாங்க வேண்டுமென்று எதிர்ப்பார்ப்பது,  உள்நாட்டு அரசியல் சிக்கல்களிலிருந்து மக்களின் கவனத்தைத் திசை திருப்ப போர்களை ஆரம்பிப்பது என அனைத்து வல்லரசு குணாதிசயங்களும் ரோமிடம் இருந்தன.  ரோமுக்கு சலாம் அடித்து பணிந்து போன நாடுகள் பிழைத்துக் கொள்ளும், ஆனால் ஒத்து வராமல் முரண்டு பிடிக்கும் நாடுகள் மீது ஏதேனும் சாக்குப் போக்கு சொல்லி உடனே படையெடுத்து விடுவார்கள் ரோம ஆட்சியாளர்கள்.

அக்காலத்தில் ரோமில் முடியாட்சி கிடையாது. ரோம் குடியரசானதால்,  அதன் செனேட் எனப்படும் நாடாளுமன்றமே நாட்டை ஆண்டு வந்தது. நாடாளுமன்றத்தில் கோஷ்டித் தகராறு ஏற்படுவதும், அதிகார பலப்பரீட்சை நடப்பதும் அடிக்கடி நிகழ்ந்து கொண்டிருந்தன. எவ்வளவு தான் உட்கட்சித் தகராறு இருந்தாலும் வெளி நாட்டான் ஒருவனைப் போட்டு அடிக்க வேண்டுமென்றால் ரோமின் அரசியல்வாதிகள் அனைவரும் உடனே ஒற்றுமையாகி விடுவார்கள்.  ரோமின் அரசியல் குழப்பங்களைப் பயனபடுத்தி அதனை வீழ்த்தி விடலாம் என்று தப்புக் கணக்குப் போட்டு வாங்கிக் கட்டிக் கொண்ட அரசர்கள் பலர்.  பொதுவாக இத்தகைய முயற்சிகளை எளிதில் ரோம் முறியடித்து விடும் கிமு ஒன்றாம் நூற்றாண்டில்  இந்த உள்நாட்டுக் குழப்பத்தைப் பயன்படுத்திக் கொண்டு ரோமை அழிக்க போண்டஸ் நாட்டு அரசர் மித்ரிடேட்டீஸ் செய்த முயற்சி கிட்டத்தட்ட வெற்றி பெற்றது. ஆனால் அதுவே அவருக்கும் அவரது நாட்டுக்கும் எமனாகவும் அமைந்தது.

போண்டஸ் கருங்கடல் கரையோரமாக அமைந்திருந்த ஒரு சிறு நாடு.  அதனை ஆண்டு வந்த மித்ரிடேட்டிஸ் வம்சம் பண்டைய கிரேக்க, பாரசீக அரச வம்சங்களின் வழித்தோன்றல்கள்.  மித்ரிடேட்டிஸ் இளைஞனாக இருந்த போதே அவரது தந்தை (இவர் பெயரும் மித்ரிடேட்டிஸ் தான்)  படுகொலை செய்யப்பட்டார்.   மித்ரிடேட்டிசுக்கு நாடாளும் வயதாகவில்லையென்பதால், ஆட்சி அதிகாரம் தற்காலிகமாக அவரது தாய் லாவோடைசிடம் ஒப்படைக்கப்பட்டது.  லாவோடைசுக்கோ தனது மூத்த மகன் மித்ரிடேட்டிசை சுத்தமாகப் பிடிக்காது, தனது இளைய மகனே அடுத்த அரசனாக வேண்டுமென்று விரும்பினார். இதற்காக தனது மூத்த மகனைத் தீர்த்துக் கட்ட திட்டம் தீட்டினார்.  அக்கால அரச குடும்பங்களில் இப்படி ஒருவரை ஒருவர் தீர்த்துக் கட்டுவது சகஜம். தனது அம்மாவின் திட்டங்களை உணர்ந்து கொண்ட மித்ரிடேட்டிஸ், இனியும் தலைநகரில் இருந்தால் உயிருக்கு உத்திரவாதமில்லை என்று காட்டுப் பகுதிக்கு தனது ஆதரவாளர்களோடு தப்பி ஓடிவிட்டார். சில ஆண்டுகள் பதுங்கித் திரிந்து தனது தாய்க்கும் தம்பிக்கும் எதிராக சதி வேலைகளில் ஈடுபட்டார். அவற்றில் வெற்றி கிட்டி நாடு மீண்டும் அவர் வசமானது.  சிறையிலடைக்கப்பட்ட அவரது தாயும் தம்பியும் விரைவில் ”மர்மமான” முறையில் இறந்து போனார்கள்.

காட்டில் சுற்றித் திரிந்த காலங்களில் போண்டசை பெரிய பேரரசாக உருவாக்க வேண்டுமென்ற ஆசை மித்ரிடேட்டிசுக்கும் உண்டாகியிருந்தது. உள்நாட்டில் தனது நிலை பலப்பட்ட உடன் அதற்கான வேலைகளில் இறங்கினார். கருங்கடல் பகுதியிலுள்ள நாடுகளை ஒன்றன் பின் ஒன்றாகக் கைப்பற்றி மெல்லத் தனது நாட்டை விரிவுபடுத்தினார். இப்படி அவர் மோதிய ஒரு நாடு தான் பித்தினியா. பித்தினியாவின் அரசர் நிக்கோமெடிஸ் மித்ரிடேட்டிசை சமாளிக்க முடியாமல் ரோமின் உதவியை நாடினார். இம்மாதிரி கிடைக்கும் வாய்ப்புகளை எப்போதும் நழுவ விடாமல் பார்த்துக் கொள்ளும் ரோமக் குடியரசும் உடனே போண்டஸ்-பித்தினியா சண்டையில் மூக்கை நுழைத்தது.  ஆரம்பத்தில் நிக்கோமெடிசுக்கு ஆலோசகர்களாக வந்த ரோம் அதிகாரிகள் விரைவில் பித்தினியா முழுவதையும் தங்கள் பிடியில் கொண்டு வந்தனர். நிக்கோமெடிசு ரோமின் கைப்பாவையாக மாறி விட்டார்.   மித்ரிடேட்டிஸ் நேரடியாக ரோமுடன் மோதும் நிலை உருவானது. வேறொரு அரசனாக இருந்தால் அதோடு சண்டையை நிறுத்தி விட்டு, ரோமுடன் சமாதானமாகப் போயிருப்பார். ஆனால் மித்ரிட்டேட்டிசுக்கு ஆத்திரம் அதிகமாகியது. எங்கோ சில ஆயிரம் மைல்களுக்கு அப்பால் உள்ள ரோம் தனது நாட்டிற்கு வந்து நாட்டாமைத்தனம் செய்வதை அவரால் தாங்கிக் கொள்ள முடியவில்லை.  ரோமின் ஆதிக்கத்தை அடியோடு அழிக்க அவர் உறுதி பூண்டார். அப்போது ரோமுக்கு கருங்கடல் பகுதியில் பெரிய படைபலம் கிடையாது.  ரோம் தனது பொருளாதார பலத்தையும், பேச்சை மீறினால் உதை விழும் என்ற பயத்தையும் வைத்துக் கொண்டே அப்பகுதியில் உள்ள நாடுகளை ஆட்டிப்படைத்து வந்தது.  அப்பகுதி ஆட்சியாளர்கள் அனைவருக்கும் ரோம் என்றாலே பயம்.

ரோமை கருங்கடல் பகுதியிலிருந்து துரத்த வேண்டுமென்றால் முதலில் அப்பகுதி மக்கள் அனைவரையும் ரோமுக்கு எதிராகத் திருப்ப வேண்டுமென்று முடிவு செய்தார் மித்ரிடேட்டிஸ். கிமு 88ல் அப்பகுதியிலிருந்த ரோம் குடிமக்களையும் அவர்களது குடும்பத்தினரையும் அடிமைகளையும் ஒரே நேரத்தில் மித்ரிடேட்டிசின் ஆட்கள் கொலை செய்தார்கள்.  இப்பகுதியிலிருந்த ரோமர்கள் பெரும்பாலும் வர்த்தகர்களாகவும், வட்டிக்கு கடன் கொடுப்பவர்களாகவும் இருந்தனர். அவர்கள் மீது அப்பகுதி மக்களுக்கு எரிச்சலும் அதிருப்தியும் இருந்து வந்தது. இதனைப் பயன்படுத்திக் கொண்ட மித்ரிடேட்டிஸ் தனது ஆட்களை விட்டு சுமார் 80,000 ரோமர்களைப் படுகொலை செய்தார். படுகொலை செய்தியைக் கேட்ட ரோம் கடும் கோபம் கொள்ளும், கொன்றவன் யார் என்று ஆராயாமல், அப்பகுதி மக்கள் அனைவரையும் ஒழிக்க முடிவு செய்யும்; இதனால் அப்பகுதி மக்கள் தானாக தனக்கு ஆதரவாளர்களாக மாறுவார்கள் என்பது அவரது திட்டம். அவர் நினைத்தபடியே நடந்தது. படுகொலை பற்றிய செய்தி ரோமை எட்டியவுடன் ஒரு சிறிய படையைக் கருங்கடலுக்கு அனுப்பி வைத்தனர் ரோமர்கள். அப்பகுதி மக்களும் ரோமின் கோபத்திலிருந்து தப்ப முடியாது என்பதை உணர்ந்து மித்ரிடேட்டிசின் கூட்டணியில் இணைந்து விட்டனர். முதலாம் மித்ரிட்டேட்டியப் போர் தொடங்கியது.

போர் தொடங்கியவுடன் ரோமினால் மித்ரிடேட்டிசின் மீது தங்கள் முழு கவனத்தை செலுத்த முடியவில்லை. இத்தாலியில் உள்நாட்டுப் போர் நடந்து கொண்டிருந்ததால் சிறிய படைப்பிரிவு ஒன்றையே முதலில் மித்ரிடேட்டிசை ஒழிக்க அனுப்பி வைத்தனர் ரோமர்கள். ஆனால் இந்த மோதலுக்காகப் பல ஆண்டுகளாகத் தயாராகி வந்த மித்ரிடேட்டிஸ் ஆசிய மைனர் (இன்றைய துருக்கி) பகுதியினை முழுவதும் விரைவில் கைப்பற்றி கிரேக்க நாட்டு எல்லை வரை முன்னேறி விட்டார். கிரேக்க ஆட்சியாளர்களைத் தன்பக்கம் இழுக்க தன்னை பண்டைய கிரேக்க நாகரிகத்தின் வழிவந்தவராக அடையாளம் காட்டிக் கொண்டார். ரோமின் ஆதிக்கத்தால் எரிச்சலடைந்திருந்த கிரேக்கர்களும் மித்ரிடேட்டிசின் பக்கம் சாய்ந்தனர்.

கிரேக்கம் மித்ரிடேட்டிசுடன் கூட்டணி அமைத்த செய்தியைக் கேட்டவுடன் ரோம் விழித்துக் கொண்டது.  செனேட்டர் சுல்லா தலைமையில் வலிமையான படையொன்றை அனுப்பி வைத்தது.  ஐந்தாண்டுகள் கடுமையான போருக்குப் பின்னால் சுல்லா கிரேக்க நாட்டினை மீண்டும் கைப்பற்றி தலைநகர் ஏதென்சை சூறையாடினார்.  மித்ரிடேட்டிசின் படைகள் சிதறியிருந்த நிலையில் அடுத்து போண்டசின் மீது சுல்லா படையெடுப்பார் என்று எதிர்பார்க்கப்பட்டது.  ஆனால் மித்ரிடேட்டிசின் அதிர்ஷ்டம் ரோமில் மீண்டும் உள்நாட்டுப் போர் மூண்டதால், சுல்லா உடனடியாக ரோமுக்குத் திரும்ப விரும்பினார்.  இதனால் பாண்டஸ் மீது படையெடுக்காமல்,  மித்ரிடேட்டிசுடன் சமாதான ஒப்பந்தம் செய்து கொண்டார். அவ்வொப்பந்தத்தின் படி, பாண்டஸ் மட்டும் மித்ரிடேட்டிசுக்கு மிஞ்சியது. ஆறாண்டுகளாக அவர் கைப்பற்றிய பகுதிகள் அனைத்தும் மீண்டும் ரோமின் ஆதிக்கத்துக்குத் திரும்பின. பல ஆண்டுகள் திட்டமிட்டு கஷ்டப்பட்டு கைப்பற்றிய நாடுகள் அனைத்தும் பறிபோனாலும் மித்ரிடேட்டிஸ் கவலைப்படவில்லை. சுல்லாவின் தலை மறைந்ததும் மீண்டும் அடுத்த போருக்கான ஆயத்தங்களில் இறங்கினார்.  ரோமில் உள்நாட்டுப் போர் தீவிரமடைந்து சுல்லாவுக்கும் அவரது அரசியல் விரோதி மாரியசுக்கும் இடையே கடுமையான மோதல் நடந்து கொண்டிருந்ததால், ரோமினால் மித்ரிடேட்டிசை சரிவர கவனிக்க முடியவில்லை. அடுத்த பத்து ஆண்டுகளுக்கு மித்ரிடேட்டிசின் படைபலம் அதிகரித்துக் கொண்டே வந்தது.  இக்காலகட்டத்தில் சுல்லாவின் மரணமும் அவருக்குப்பின் சிறந்த தளபதிகள் யாரும் உருவாகாததும் மித்ரிடேட்டிசின் தைரியத்தை அதிகரித்தன.

கிமு 73ம் ஆண்டில் மித்ரிடேட்டிஸ் மீண்டும் ரோம் மீது தனது படையெடுப்பைத் தொடங்கினார். முன் போலவே ஆரம்பத்தில் அவருக்கு வெற்றி மேல் வெற்றி கிடைத்தது. மீண்டும் ஆசிய மைனர் முழுவதும் அவர் வசமானது.  ஆனால் முன் போலவே ரோம் இன்னொரு பெரும் படையை அனுப்பியது. சுல்லா இறந்திருந்தாலும் அவரது சீடரும் நண்பருமான லூசல்லஸ் இப்படைக்குத் தலைமை தாங்கினார். இம்முறை நேரடியாக மித்ரிடேட்டிசுடன் மோதாமல் அவருக்குத் துணையாக இருக்கும் நாடுகளை ஒன்றன் பின் ஒன்றாக லூசல்லஸ் அழிக்கத் தொடங்கினார். பல பத்தாண்டுகளாக மித்ரிடேட்டிசுக்கு உறுதுணையாக இருந்து வந்த ஆர்மீனியாவைக் கைப்பற்றினார் லூசல்லஸ்.  ஆர்மீனியா வீழ்ந்ததால் மித்ரிடேட்டிசுக்குப் பெரும் பின்னடைவு ஏற்பட்டது.  லூசல்லசுக்கு அடுத்து ரோமப்படைகளுக்குத் தளபதியாக நியமிக்கப்பட்ட பாம்பே நேரடியாகப் பாண்டசின் மீதே படையெடுத்து விட்டார்.  மித்ரிடேட்டிஸ் உயிருக்கு பயந்து, பாம்பேயிடமிருந்து தப்பிக்க நாட்டை விட்டு ஓடும் படியானது.  அவரை விரட்டி விட்டு பாண்டசை ரோமின் ஒரு மாகாணமாக அறிவித்துவிட்டனர் ரோமர்கள்.  காட்டில் ஒரு சிறு படையுடன் சுற்றித் திரிந்த மித்ரிடேட்டிஸ் மீண்டும் இழந்த தன்  நாட்டைக் கைப்பற்ற முயற்சி செய்தார். ஆனால் மீண்டும் மீண்டும் தோல்விகளையே சந்தித்து வந்ததால்,  ரோமர்களை இனி மேலும் பகைத்துக் கொள்ள வேண்டாம் என்ற முடிவுக்கு வந்திருந்த அவரது உறவினர்களும் தளபதிகளும், அவருக்கு எதிராகப் போர்க்கொடி தூக்கினர்.  ஆள், அம்பு, சேனை என அனைத்தையும் இழந்து தனித்து விடப்பட்ட மித்ரிடேட்டிஸ் தற்கொலை செய்து கொண்டார்.  அவருக்குப் பின்னர் அவரது மகன் இரண்டாம் ஃபார்னகஸ் சிறிது காலம் பாண்டசை ரோமர்களின் பிடியிலிருந்து விடுவிக்க முயற்சி செய்து தோற்றுப் போனார். பாண்டஸ் நாடு ரோமின் ஒரு பகுதியாகி விட்டது.  மேலுமொரு நூறு ஆண்டுகளுக்கு ரோமினால் நியமிக்கப்பட்ட குறுநில மன்னர்களே அதனை ஆண்டு வந்தனர். கிபி 62ல் இதுவும் நிறுத்தப்பட்டு ரோமப் பேரரசுடன் முற்றிலுமாக இணைக்கப்பட்டு விட்டது.

மித்ரிடேட்டசுக்கு பெரிய சக்கரவர்த்தியாக வேண்டுமென்ற கனவு இல்லாமல் இருந்திருந்தால் பாண்டஸ் சுதந்திர நாடாகவே இருந்திருக்கும். சிறிய நாடென்றாலும் யாருக்கும் அடிமையாகிருக்கத் தேவையில்லை. தன் பலத்தையும் எதிரியின் பலத்தையும் உணராமல்,  வேண்டுமென்று ரோமுடன் சண்டையை இழுத்துக்கொண்டதால், மித்ரிடேட்டிஸ் மட்டுமின்றி அவரது நாடும் அழிந்து போனது.

13. எர்னான் கோர்டேஸ் – ஃபிரான்சிஸ்கோ பிசாரோ

கோர்டேஸ்

ஒரு நாடு மற்றொரு நாட்டைக் கைப்பற்றி அதன் மக்களை அடிமைகளாக்கி அதன் நாகரிகத்தை அழித்த நிகழ்வுகள் உலக வரலாற்றில் பல முறை நிகழ்ந்துள்ளன. பொதுவாக இவை ஒரு பேரரசரின் சாம்ராஜ்ய கனவுகளை மெய்பிக்கவும் சர்வாதிகாரிகளின் சக்தியைப் பெருக்கவும் நடந்துள்ளன. ஆனால் சாதாரண போர் வீரர்கள் பணத்துக்காகவும் புகழுக்காகவும் பெரும் நாகரிகங்களை ஒழித்ததும் பதினாறாம் நூற்றாண்டில் நடந்துள்ளது.

பதினைந்தாம் நூற்றாண்டு வரை இந்தியாவுடனான ஐரோப்பிய வர்த்தகம் கான்ஸ்டாண்டினோப்பிள் ந்கரம் (தற்கால இஸ்தான்புல்) வழியாகத் தான் நடந்து கொண்டிருந்தது. 1453ல் துருக்கியர்கள் அந்த நகரைக் கைப்பற்றி வர்த்தக வழியை அடைத்து விட்டார்கள். நில வழி அடைபட்டதால் இந்தியாவுக்குப் போகும் கடல்வழியைக் கண்டுபிடிக்க முயன்றனர் ஐரோப்பியர். அப்படித் தான் 1492 இல் கொலம்பஸ் வட அமெரிக்க கண்டத்தில் காலடி எடுத்து வைத்தவுடன் அமெரிக்க பூர்வீக குடிகளுக்குக் கெட்ட காலம் ஆரம்பமாகி விட்டது. இந்தியாவிற்குப் போகும் வழியைத் தேடித் தான் கொலம்பஸ் அமெரிக்கா போனார். ஆனால் அமெரிக்காவின் செல்வச் செழிப்பைக் கண்டவுடன் இந்தியா மறந்து போனது. கொலம்பசுடன் வந்தவர்கள் ஐரோப்பாவிற்குத் திரும்பிப் போய் தாங்கள் கண்ட புதிய உலகைப் பற்றிய கதைகளைப் பரப்பத் தொடங்கினர். பெரும்பாலும் அக்கட்டுக் கதைகள் அனைத்தும் ஒரு விஷயத்தை மட்டும் மீண்டும் மீண்டும் வலியுறுத்தின – புதிய உலகத்தில் எக்கச்சக்கமாக செல்வம் இருக்கிறது; அங்கே போனால் பணக்காரனாகி விடலாம்.

அந்த செல்வத்தைக் கொள்ளையடிப்பதற்காகக் கூட்டம் கூட்டமாக ஐரோப்பிய காலனியாளர்கள் அமெரிக்காவிற்கு வரத்தொடங்கினர்.  அப்படி வந்தவர்கள் காலரா, பெரியம்மை போன்ற பல புதிய நோய்களை வட,தென் அமெரிக்க கண்டங்களுக்கு அறிமுகப்படுத்தினர். இப்புதிய நோய்களுக்கு எதிர்ப்பு சக்தி இல்லாமையால் பூர்வீக குடியனர் லட்சக் கணக்கில் இறந்தனர். நோய்கள் கொல்லாமல் விட்டவர்களை ஐரோப்பியர்களின் பீரங்கிகளும் துப்பாக்கிகளும் கொன்று குவித்தன.  இந்தப் புதிய உலகத்தைக் கொள்ளையடிக்க பல ஐரோப்பிய தேசங்களிடையே கடும் போட்டி நிலவினாலும் ரேசில் ஜெயித்ததது ஸ்பானியப் பேரரசு தான். கொலம்பஸ் வந்திறங்கிய பின் ஐம்பது ஆண்டுகளுக்குள் பூர்வீக குடியினரின் பெரும் சாம்ராஜ்யங்கள் ஸ்பானியப் படைகளைத் தாக்குப் பிடிக்க முடியாமல் வீழ்ந்தன.   ஸ்பானியத் தளபதிகளின் பொன்னாசைக்கும், மூர்க்கத்திற்கும் முன்னால் அஸ்டெக், இன்கா பேரரசுகளால் சிறிது காலம் கூட தாக்குப் பிடிக்க முடியவில்லை.  இப்படி அரை நூற்றாண்டுக்குள் அமெரிக்க கண்டத்தில் ஸ்பானிய ஆதிக்கத்தை நிறுவுவதற்கும் அஸ்டெக் மற்றும் இன்கா சாம்ராஜ்யத்தை வீழ்த்துவதற்கும் முக்கிய காரணமாக இருந்தவர்கள் இரு கான்கிஸ்டடார்கள் – எர்னான் கோர்ட்டேஸ் மற்றும் ஃபிரான்சிஸ்கோ பிசாரோ. கான்கிஸ்டடார் (conquistador)  என்றால் கைப்பற்றுபவர் என்று பொருள். இந்த இருவரும் சேர்ந்து எப்படி ஒரு கண்டத்தையே ஸ்பெயினுக்காகக் கைப்பற்றினார்கள் என்று இனி பார்ப்போம்.

பிஸாரோ

கோர்ட்டேஸ் குடும்பம் ஸ்பெயினில் ஒரு பிரபுக் குடும்பமாக இருந்தாலும் அவர்கள் அப்படி ஒன்றும் பணக்காரர்கள் இல்லை.  சட்டத்துறையில் கல்வி கற்ற கோர்ட்டேசுக்குப் பெரும் புகழும் பணமும் சம்பாதிக்க வேண்டுமென்று வெறி இருந்தது. குடும்பத்தார் பேச்சைக் கேட்டால் அவர்களைப் போலத் தானும் பணமில்லாதவனாக இருக்க வேண்டியது தான் என முடிவு செய்தார். அப்போது தான் அமெரிக்காவில் ஸ்பானியக் காலனிகள் உருவாகத் தொடங்கியிருந்தன.  பணம் சம்பாதிக்கவும் தங்கள் பெயரை நிலை நாட்டவும் ஸ்பானியர்கள் பலரும் புதிய காலனிகளுக்குக் கிளம்பினார்கள்.  அப்படி போய் வந்தவர்கள் சொன்ன கதைகளைக் கேட்டு கோர்ட்டேசுக்குத் தானும் அங்கு போக வேண்டுமென்ற ஆசை எழுந்தது.  1504ம் ஆண்டு ஸ்பானியக் காலனியான ஹிஸ்போனியாலாவுக்கு (தற்கால கியூபா) போனார். அடுத்த சில ஆண்டுகளுக்கு கியூபாவை முழுவதும் கைப்பற்றும் ஸ்பானிய முயற்சியில் பங்கேற்று பெரும் புகழும் பணமும் சம்பாதித்தார்.  ஸ்பானிய ஆட்சியாளர்களிடையே நல்ல பேரும் பதவியும் அவரைத் தேடி வந்தன. ஆனால் கியூபா போன்ற ஒரு சிறிய தீவில் அவர் தனது வாழ்க்கையைக் கழிக்க விரும்பவில்லை.  சிறிய தீவிலேயே இவ்வளவு செல்வம் கிட்டியதென்றால அமெரிக்காவின் உட்பகுதியில் எவ்வளவு இருக்கும் என்று கணக்குப் போட்டார். பதினைந்து ஆண்டுகள் கியூபாவில் கழித்த பின்னர், அமெரிக்கா மீது படையெடுக்க ஆயத்தங்களைத் தொடங்கினார்.

இந்த முயற்சிக்கு கியூபாவின் ஆளுனர் விரும்பவில்லை. தற்கால மெக்சிகோ பகுதிகளைக் கைப்பற்ற பெரும் செலவாகும் என்று அவர் கருதியதால் கோர்ட்டேசுக்கு உதவி செய்ய மறுத்துவிட்டார். இதனால் கோர்ட்டேஸ் அரசின் ஆதரவின்றி சொந்தச் செலவில் ஒரு படையினை உருவாக்கி மெக்சிகோ மீது படையெடுக்க வேண்டியதாயிற்று.  அப்போது மெக்சிகோ முழுவதும் அஸ்டெக் பேரரசால் ஆளப்பட்டு வந்தது.  அதன் தலைநகரம் தெனோசித்லானில் (தற்கால மெக்சிகோ நகரம்)  தங்கமும் வெள்ளியும் குவிந்து கிடப்பதாக கோர்ட்டேசுக்கு தகவல் கிடைத்தது.  கோர்ட்டெசின் படைகள் பலம் பொருந்தியவை அல்ல.  ஆயிரம் வீரர்கள் கூட அப்படையில் இல்லை. ஆனால் வெடிமருந்தும், அதுவரை எதிர் கொண்டிராத புதிய நோய்களும் அஸ்டெக் பேரரசை அழிக்க அவர்களுக்குத் துணையாக இருந்தன. தனது படை எவ்வளவு பலவீனமானது என்பதை கோர்ட்டேஸ் நன்கறிந்திருந்தார். இதனால் அஸ்டெக் மக்களிடையே தன் பெயரைக் கேட்டாலே அலறும்படி செய்ய, கையில் சிக்கிய அஸ்டெக் ஆட்சியாளர்களையெல்லாம் படுகொலை செய்தார். அஸ்டெக் மக்களுக்கு அடிபணிந்து வாழ்ந்து கொண்டிருந்த மற்ற பழங்குடியினரைத் தன் பக்கம் ஈர்த்தார்.  கோர்ட்டேசின் மூர்க்கமும் அவர் படையிலிருந்த புதிய வெடிமருந்து ஆயுதங்களும் அஸ்டெக் அல்லாத குடியினருக்கு, அஸ்டெக் சாம்ராஜ்யத்தை வீழ்த்த அவர் தான் சரியான ஆள் என்று காட்டிக் கொடுத்தன. அவர்கள் ஆயிரக்கணக்கில் அவரது படையில் சேர்ந்தனர்.

கோர்ட்டேசின் படையெடுப்பைச் சமாளிக்கத் தெரியாமல் திகைத்த அஸ்டெக் ஆட்சியாளர்கள் அவருடன் சமாதானமாகப் போகலாம் என்று எண்ணி அவரை டெனோசித்லானுக்கு அழைத்தனர். தலைநகரின் செல்வச் செழிப்பை நேரடியாகக் கண்ட கோர்ட்டேஸ் அதனை முற்றுகையிட்டு 1521ம் ஆண்டு கைப்பற்றினார். அஸ்டெக் அரச குலத்தவர்களையெல்லாம் படுகொலை செய்து விட்டார்.  அஸ்டெக் பேரரசு அப்படியே வீழ்ந்து மெக்சிகோ முழுவதும் கோர்ட்டெஸ் வசமானது.  ஆரம்பத்தில் இதனால் அவர் நினைத்தபடி பெரும் புகழும் பணமும் கிடைத்தன. ஸ்பானியப் பேரரசர் அவருக்கு பல பட்டங்களையும் நிலங்களையும் அளித்து கெளரவித்தார். ஆனால் இந்த நிலை நீடிக்கவில்லை. அஸ்டெக் சாம்ராஜியத்தில் அரசியல் செய்தவருக்கு உள்ளூர் அரசியலில் தாக்குப் பிடிக்க முடியவில்லை.  அவரது அரசியல் விரோதிகள் அவரை ஓரம் கட்டி விட்டனர். இழந்த புகழைப் பெற அவர் செய்த முயற்சிகள் அனைத்தும் தோல்வியில் முடிந்து இறுதியில் கடனாளியாகத் தான் இறந்தார்.

அஸ்டெக் பேரரசுக்கு கோர்ட்டேஸ் போல தென் அமெரிக்காவின் இன்கா பேரரசுக்கு வாய்த்தவர் ஃபெர்னாண்டோ பிசாரோ.  இவரும் கோர்ட்டெசைப் போலவே ஒரு சுமாரான குடும்பத்தில் பிறந்து பொருள் ஈட்டுவதற்காக அமெரிக்காவுக்கு வந்தார். கோர்ட்டேஸ் மத்திய அமெரிக்காவைக் குறி வைத்தது போல பிசாரோ தென் அமெரிக்காவைக் குறிவைத்தார்.  1520களில் தென் அமெரிக்காவின் பெரும் பகுதிகளை ஆட்சி புரிந்து வந்த இன்கா பேரரசு பற்றிய செய்திகள் ஸ்பானிய காலனியாளர்களை எட்டின. பல நூற்றாண்டுகளாகப் பெரும் பிரதேசங்களை ஆண்டு வந்த இன்கா வம்சத்தினர் சுற்றியுள்ள சிற்றரசுகளை அடக்கி, தட்டிக் கேட்க ஆளில்லாமல்  ஆண்டு வந்ததால் அதன் கஜானாக்கள் நிரம்பி வழிந்து கொண்டிருந்தன. இந்த செழிப்பு தான் அதற்கு வினையாகிப் போனது.  கோர்ட்டேசுக்கு மெக்சிகோவில் கிடைத்த வெற்றி பிற ஸ்பானிய கான்கிஸ்டடோர்களை உசுப்பி விட்டது.  எங்கே தங்கம்? எங்கே தங்கம்? என்ற தவிப்புடன் அமெரிக்கா வந்திறங்கியிருந்த ஸ்பானியத் தளபதிகளுக்கு இன்கா பேரரசில் தங்கத்தால் செய்த நகரங்கள் (el dorado) உள்ளன போன்ற வதந்திகள் மேலும் வெறியூட்டின.  பிசாரோவும் தனது சகாக்களுடன் 1520களில் மூன்று முறை  தெற்கு நோக்கிப் படையெடுத்தார்.  நோய்கள், அடர்ந்த காடுகள், எதிர்த்துச் சண்டையிடும் உள்ளூர் குடிகள் என பல இன்னல்களை மீறி இன்கா பேரரசினை அடைந்தார்.

இன்கா பேரரசிற்குப் பெரும் படைகளிலிருந்தன. பிசாராவிடமோ நூற்றுக்கும் குறைவான வீரர்கள். எனவே நேரடியாக மோதாமல், தந்திரமாக ஒரு காரியம் செய்தார் பிசாரோ. இன்கா பேரரசர் அடாஹுல்போவைக் கடத்திக் கொண்டு போய் விட்டார்.  அடாஹூல்போ தன்னை விடுவித்தால் ஒரு அறை முழுக்கத் தங்கமும் அது போல இரு மடங்கு வெள்ளியும் தருவதாக பேரம் பேசினார். சுமார் இருபதுக்கு பதினைந்தடி நீள அகலமும் எட்டடி உயரமும் கொண்ட ஒரு அறையைக் கற்பனை செய்து பாருங்கள். ஆம் அது முழுவதும் தங்கம்! அது போல இரு மடங்கு வெள்ளி!! குறைந்த பட்சம் 24 டன் தங்கமாவது இருந்திருக்க வேண்டும் என வரலாற்றாளர்கள் கருதுகின்றனர். இவையனைத்தும் ஒரு நாள் கொள்ளையில் பிசாரோ சம்பாதித்தவை. தங்கத்தை வாங்கிக் கொண்டு மன்னரை விட்டாரா என்றால் அதுவும் இல்லை. போட்டுத் தள்ளி விட்டார். அடாஹூல்போ இறந்ததால் இன்கா பேரரசில் பெரும் அரசியல் குழப்பம் உருவானது.  இன்கா மக்களை ஸ்பானியர்களுக்கு எதிராகத் திரட்ட சரியான தலைவரில்லாமல் போனதால், பிசாரோவின் ஆட்கள் மொத்தப் பேரரசையும் சுருட்டி தங்கள் கையில் போட்டுக் கொண்டனர். இன்கா பேரரசு ஸ்பெயினின் ஒரு மாகாணமாகி விட்டது. பிசாரோ அதன் ஆளுனராகிவிட்டார். ஆனால் கோர்ட்டேசைப் போலவே அவராலும் அவரது புகழையும் பணத்தையும் அனுபவிக்க முடியவில்லை.  இன்கா பேரரசு வீழ்ந்து சிறிது வருடங்களிலேயே, பிசாரோவுக்கும் அவருடைய சகாக்களுக்கும் தகராறு ஏற்பட்டு அதில் பிசாரோ கொலை செய்யப்ப்ட்டார்.

புதிய கண்டத்தில் ஒரு பேரரசை நிறுவ ஸ்பெயின் முதலில் முயலவிலை. கிடைத்ததைச் சுருட்டிக் கொண்டு போவது தான் அவர்களின் முதல் குறிக்கோளாக இருந்தது. ஆனால் பிசாரோ மற்றும் கோர்ட்டேசின் செயல்களால் நிதானமாக ஆட்சி புரிந்து திட்டமிட்டு கொள்ளையடிக்கும் வாய்ப்பு ஸ்பெயினுக்கு கிட்டியது. பிசாராவுக்கும் கோர்ட்டேசுக்கும் கையில் சிக்கிய தங்கத்தைப் போல  பல லட்சம் ஆயிரம் மடங்கு அதிக செல்வங்கள் அடுத்த சில நூற்றாண்டுகளில் அமெரிக்காவிலிருந்து கொள்ளை போயின.  அஸ்டெக், இன்கா என்ற இரு பெரும் நாகரிகங்கள் இருந்த இடம் தெரியாமல் அழிந்து போயின. சில நூற்றாண்டுகளில் தெற்கு மற்றும் மத்திய அமெரிக்காவைச் சுத்தமாகத் துடைத்து எடுத்து விட்டனர் ஸ்பானியர்கள்.

தங்கம், வெள்ளி மட்டுமல்ல விலைமதிப்பற்ற கற்கள், வாசனை திரவியங்கள், பட்டு ஆடைகள், புகையிலை, சர்க்கரை என கிடைத்த எதையும் அவர்கள் விட்டு வைக்கவில்லை.  அமெரிக்க அரசுகளின் கஜானாக்கள் காலியான பின்னர் ஸ்பானியப் பேரரசு அமெரிக்க அடிமைகளைக் கொண்டு தங்கம், வெள்ளி சுரங்கங்களை இயக்க ஆரம்பித்தது.  இதனால் பிசாரோவுக்கும் கோர்ட்டேசுக்கும் கிடைக்காத தங்க வெள்ளி மலைகள் அவர்களுக்குப் பின் வந்த காலனியாளர்களுக்குக் கிடை­த்தன. இந்தக் கொள்ளை சில நாட்களிலோ, சில ஆண்டுகளிலோ முடிந்து விடவில்லை, சில நூறு ஆண்டுகள் நீடித்தது. பத்தொன்பதாம் நூற்றாண்டில் தெற்கு மற்றும் மத்திய அமெரிக்கப் பகுதிகளுக்கு ஐரோப்பிய காலனியாதிக்க நாடுகளிடம் இருந்து விடுதலை கிடைத்தது. ஆயினும் இந்த கட்டுக்கடங்காத கொள்ளை மற்றும் காலனியாதிக்கத்தின் பின் விளைவுகள் இன்றளவும் மத்திய, தென் அமெரிக்க நாடுகளைக் கடுமையாகப் பீடித்துள்ளன.

20. டூட்சிக்களும் ஹுட்டுக்களும்

ஒரு சின்ன கதையைக் கேளுங்கள். இரண்டு குழுக்கள் பல நூறு ஆண்டுகளாக ஒரே பகுதியில் வாழ்ந்து வந்தன.  ஆரம்பத்திலிருந்தே இரு குழுக்களுக்கும் ஒத்துப் போனதில்லை. ஒரு குழு நாங்களே இந்த மண்ணின் மைந்தர்கள், அவனுங்க வந்தேறிகள், இந்த மண்ணின் மீது உரிமை இல்லதாவங்க என்று மார் தட்டிக் கொள்ளும். இன்னொரு குழுவோ அவனுங்க சுத்த சோம்பேறிங்க,  ஒண்ணுக்கும் லாயக்கு இல்லாதவனுங்க, இந்த நாட்டை வளப்படுத்துன நாங்க தான் இந்த மண்ணுக்கு உண்மையான வாரிசு என்று உரிமை கொண்டாடும்.  இரு தரப்பிலும் இனகலப்பு இருக்கக் கூடாது, தங்கள் இளைய சமுதாயத்தினர் அடுத்த இனத்தில் போய் கல்யாணம் செய்து விடக்கூடாது என்று என்று ரொம்ப கண்டிப்பாக இருப்பார்கள். அவ்வப்போது இரு குழுக்களுக்கும் இடையே உரசல்கள் இருக்கும்.  உங்க தரப்பு மாடு எங்க வயலில் மேய்ந்துவிட்டது, உங்க பையன் எங்க பொண்ண கூட்டிட்டு ஓடிட்டான் போன்ற சின்ன விஷயங்களில் ஆரம்பித்து, நாட்டு அரசியலில் தங்களக்கு சேர வேண்டிய இடத்தை அடுத்தவர் ஆக்கிரமித்துள்ளனர் போன்ற பெரிய விஷயங்கள் வரை சின்ன சின்ன புகைச்சல்கள் இருந்து கொண்டே இருக்கும். சில சமயங்களில் கைகலப்பும் உயிர்ச்சேதமும் ஏற்படுவதுண்டு.

என்ன இதுவரை சொன்ன கதை எங்கோ கேட்ட மாதிரி இருக்கிறதா. எல்லா நாடுகளில், சமூகங்களில் இது மாதிரி ஆயிரக்கணக்கான கதைகள் உண்டு. எங்கெல்லாம் மனித நாகரிகம் தழைத்திருக்கிறதோ அங்கெல்லாம் இந்த கதை பல வகைகளில் அரங்கேறியுள்ளது, இன்னும் அரங்கேறிக் கொண்டிருக்கிறது. ஆனால் மிகப் பெரும்பாலான கேசுகளில் வாய்ச்சண்டைகளோடும் சிறு கைகலப்புகளோடும் இந்த மோதல் நின்று போகும்.  ஆனால் ஆயிரத்தில் ஒன்றாக ஒரு தரப்பு இன்னொரு தரப்பை முற்றிலுமாக அழிக்க முடிவு செய்து இனப்படுகொலை செய்யவும் முயன்றதுண்டு.  லட்சக்கணக்கில் உயிர்களைக் காவு கேட்டுள்ள ருவாண்ட இனப்படுகொலை இப்படியொரு முயற்சி.  சேர்ந்து வாழ முடியாவிட்டாலும் அட்ஜஸ்ட் பண்ணிக் கொண்டு போகாமல் அடுத்த இனத்தையே தீர்த்துக் கட்ட முயன்ற / முயன்று கொண்டிருக்கும் ஆப்பிரிக்க டுட்சி, ஹுட்டு இன மக்களே இந்த வார வில்லர்கள்.

டுட்சிக்களும் ஹுட்டுக்களும் மத்திய ஆப்பிரிக்கப் பகுதியில் வாழும் இரு இனக்குழுக்கள். பல நூறு ஆண்டுகளாக பெரும் ஏரிகள் பகுதி (Great lakes region) என்று தற்போது அழைக்கப்படும் பகுதியில் தான் வாழ்ந்து வருகிறார்கள். ஆப்பிரிக்காவின் பிற இனக்குழுக்களைப் போலவே அவர்களுள் சிறு சிறு மோதல்கள் அவ்வப்போது நிகழ்ந்து வந்துள்ளன. இரு குழுக்களுக்கும் இடையே உள்ள வேறுபாடுகளை ஊதிப் பெரிதாக்கியப் பெருமை காலனியாதிக்கத்தைச் சாரும். பத்தொன்பதாம் நூற்றாண்டில் ஐரோப்பிய நாடுகள் போட்டி போட்டுக் கொண்டு ஆப்பிரிக்காவில் காலனிகளை உருவாக்கின.  இந்த காலனியாக்கத்துக்கு பல காரணங்கள் உண்டு – அக்கண்டத்தின் இயற்கை வளங்களைக் கொள்ளையடிப்பதிலிருந்து பக்கத்து நாட்டுக்காரனை விட பெரிய நிலப்பரப்பைக் கைக்குள் போட்டுக் கொள்ள வேண்டுமென்ற வெத்து ஜம்ப நினைப்பு வரை.  இதனையே வரலாற்றாளர்கள் ஆப்பிரிக்காவிற்கான அடிதடி (the scramble for Africa) என்று அழைக்கின்றனர்.  ஆப்பிரிக்காவின் எதார்த்த நிலையைப் பொருட்படுத்தாமல் ஐரோப்ப்பாவில் உட்கார்ந்து கொண்டு ஆப்பிரிக்க வரைபடத்தில் கோடு கிழித்தனர் ஐரோப்பிய அரசியல்வாதிகள். இதனால் ஆப்பிரிக்காவில் சம்பந்தமில்லாமல் நாடுகள் உருவாகி விட்டன.  பல நூற்றாண்டுகளாக ஒன்றாக வாழ்ந்த இனக்குழுக்கள் ஐரோப்பியர் வரைந்த எல்லைகளால் பிளவுபட்டன.  அதே போல பல நூற்றாண்டுகளாக சண்டையிட்டுக் கொண்டிருந்த இனக்குழுக்கள் ஒரே நாட்டில் அருகருகே வாழும்படியும் ஆனது.  இந்த குழப்படி வேலையில் உருவானைவை தான் ருவாண்டா மற்றும் புரூண்டி நாடுகள்.  இவ்விரு நாடுகளும் ஜெர்மனியின் காலனிகளாக மாறின. இதற்கு முன்பே இப்பகுதி பல நூறு ஆண்டுகளாக டுட்சி இன மன்னராட்சியின் கீழ் இருந்தது.  டுட்சிக்கள் எண்ணிக்கையில் ஹுட்டுக்களை விட குறைவென்றாலும், ஆட்சி அதிகாரங்கள் அவர்களது கையில் தான் இருந்தன. ஜெர்மனியின் காலனிய ஆட்சியாளர்களும் டுட்சிகளுக்கு சாதகமாகவே செயல்பட்டதால், அவர்களது அரசிலும் டுட்சிகளே உயர் பதவிகளை வகித்தனர். டுட்சிகள் தான் மரபணு அடிப்படையில் உயர்ந்த இனம் என்ற எண்ணம் கொண்டிருந்த ஜெர்மானியர்களின் கொள்கைகள் அதுவரை சிறிய அளவில் புகைந்து கொண்டிருந்த இனவெறுப்பை நன்றாக ஊதி விட்டன.  எண்ணிக்கை அதிகமாக இருந்தாலும் இரண்டாம் தரக் குடிமக்கள் போலவே ஹுட்டுக்கள் வாழ நேரிட்டது.   இதனால் அவர்களுக்கு டுட்சிக்களின் மேலிருந்த கோபம் வெறுப்பாக மாறியது.

முதல் உலகப் போரில் ஜெர்மனி தோற்றதால்,  ருவாண்டாவும் புருண்டியும் பெல்ஜியத்தின் கட்டுப்பாட்டில் வந்தன. பெல்ஜியமும் ஜெர்மனியின் இனவாதக் கொள்கைகளை மேலும் விரிவுபடுத்தி டுட்சிக்களுக்கு சாதகமாக நடந்து கொண்டது.  இப்பகுதி மக்களுக்கு இன அடிப்படையில் அடையாள அட்டைகள் வழங்கப்படும் அளவுக்கு காலனிய ஆட்சியாளர்கள் இனவாதக் கொள்கையைப் பின்பற்றினர். இரண்டாம் உலகப் போருக்குப் பின்னர் ஆப்பிரிக்கா மீதான ஐரோப்பிய பிடி தளர்ந்தது.  ஆப்பிரிக்கா முழுவதும் தேசியவாதம் தழைத்தோங்கி எல்லா நாடுகளிலும் விடுதலை இயக்கங்கள் தோன்றின. ருவாண்டாவிலும் புரூண்டியிலும், ஹுட்டு இன மக்களளே விடுதலை இயக்கங்களில் பெரும் பங்காற்றினர். நாடு விடுதலை அடைந்துவிட்டால், இதுவரை கிடைக்காத அரசியல் அதிகாரம் தங்கள் கைக்கு வரும் என்பது அவர்களது கணக்கு.  மக்களாட்சி முறையில் எண்ணிக்கையில் அதிகமானோருக்கே அரசு அமைக்க முடியும் என்பதால் இரு நாட்டு ஹுட்டுக்களுக்கும் சுதந்திரத்துக்காகப் பாடுபட்டனர். ஆனால் டுட்சிக்கள் நாடுகள் விடுதலை அடைவது பற்றி அவ்வளவு உற்சாகம் கொள்ள வில்லை. காலனியாட்சி போய் மக்களாட்சி வந்துவிட்டால், எண்ணிக்கையில் குறைந்த தங்கள் இனம் அதுவரை அனுபவித்து வந்த ஆட்சியும் அதிகாரமும்   இழந்து ஹுட்டுக்களின் தயவில் வாழ வேண்டுமே என்று அஞ்சினர். இதனால் விடுதலை இயக்கங்களில் பங்கேற்கவில்லை. இரு நாடுகளும் 1960களில் விடுதலையடைந்து மக்களாட்சி முறையில் தேர்தல்கள் நடந்தன. மக்கள் தொகையில் சுமார் 80 சதவிகிதம் இருந்த ஹூட்டுகள் ருவாண்டாவில் எளிதில் வெற்றி பெற்று ஆட்சியைக் கைப்பற்றினர்.  அதிகாரத்தை இழந்த டுட்சிக்கள் எப்படி மீண்டும் அதனைக் கைப்பற்றுவது என்று சிந்திக்கத் தொடங்கினர். ஆனால் அண்டை நாடான புரூண்டியில் டுட்சிக்களின் ராணுவ ஆட்சியே நடந்து வந்தது.

1960களில் ஆப்பிரிக்காவெங்கும் காணப்பட்ட அரசியல் நிலையின்மையும் அடிக்கடி நிகழும் இராணுவப்புரட்சிகளும், ருவாண்டாவில் தங்கள் இன மக்களின் வெற்றியும் புரூண்டியின் ஹுட்டுக்களுக்கு அதிகாரத்தை வலுக்கட்டாயமாகப் பிடுங்கிக் கொள்ளலாம் என்ற தைரியத்தைக் கொடுத்தன. 1972ல் புரூண்டியில் ஹூட்டுக்களின் புரட்சி வெடிததது. சில ஆயிரம் டுட்சிக்கள் புரட்சியால் விளைந்த கலவரங்களில் கொல்லப்பட்டனர். ஆத்திரம் அடைந்த டுட்சி அரசு பதிலுக்கு ஹுட்டுக்களைக் கொன்று குவிக்கத் தொடங்கியது.  திட்டமிட்டு ஹுட்டு இனத்தை அழிக்க முயன்றது. இக்காலகட்டத்தில் டுட்சி அரசின் முழு ஒத்துழைப்போடு நடந்த  படுகொலைகளில் ஒன்றரை லட்சம் ஹுட்டுக்கள் கொல்லப்பட்டனர். மேலும் சில லட்சம் பேர் தப்பித்து ஓடி அண்டை நாடுகளில் அகதிகளானார்கள்.  அதுவரை இரு இனங்களுக்குமிடையே சிறு சிறு மோதல்கள் நடைபெற்று வந்தாலும் ஒரு இனம் கவனமாகத் திட்டமிட்டு அடுத்த இனத்தை முழுவதும் அழிக்க முயன்றது இதுவே முதல் முறை. இந்த முயற்சி வெற்றி பெறவில்லையென்றாலும் சம்பந்தப்பட்டவர்களது மனதுகளில் இனவொழிப்பு செய்துவிடலாம் என்ற எண்ணம் ஆழமாக வேரூன்றச் செய்தது. அடுத்த இருபது ஆண்டுகளுக்கு ருவாண்டாவிலும் புரூண்டியிலும் பெரிய அளவு கலவரங்கள் எதுவுமின்றி அமைதியாக இருந்தது. எனினும் ருவாண்டாவின் ஹுட்டு பெரும்பான்மை அரசை வீழ்த்த டுட்சி போராளிக் குழுக்கள் ஆயுதமேந்தி போராடி வந்தன. உகாண்டா, செயர் போன்ற அண்டை நாடுகளில் இருந்து ருவாண்டா மீது தாக்குதல் நடத்திய வண்ணம் இருந்தன. 1990களில் இந்த மோதல்கள் பெரிய அளவில் உள்நாட்டுப் போராக வெடித்தன.  உள்நாட்டுப் போர் மூண்டவுடன் பிற நாடுகள் தலையிட்டு இரு தரப்பினரையும் அழைத்து சமாதானம் பேசின. ஆட்சி அதிகாரத்தில் டுட்சிப் போராளிகளுக்கு பங்கு கொடுக்கும் படி ஹுட்டு அரசை வற்புறுத்தின.

இத்தனை நாள் அதிகாரமற்று இருந்த நாங்கள் இப்போது கொஞ்ச நாளாகத் தான் அதிகாரத்தை அனுபவித்து வருகிறோம். அதுவும் பொறுக்காமல் அதைப் பிடுங்கி டுட்சிகளுக்கு கொடுக்கச் சொல்கிறார்களே என்று ஹுட்டுக்களுக்கு ஆத்திரம் மூண்டது. இந்தப் பிரச்சனையே டுட்சிக்கள் இருந்தால் தானே. அவர்களை வேரோடு அழித்து விட்டால் அவர்களுக்கு அதிகாரத்தில் பங்காவது மண்ணாவது என்று ஹுட்டுக்களுக்குத் தோன்றியது. மேலும் 1972ல் புரூண்டியில் டுட்சிக்கள் செய்ய முயன்று தோற்ற இனவொழிப்பை இந்த முறை தாங்கள் செய்து விட வேண்டும் என்று முடிவு செய்தனர்.  இனவொழிப்புக்கான ஆயத்தங்களைத் தொடங்கினர்.  ஏப்ரல் 1994ல் ருவாண்டா மற்றும் புரூண்டி நாடுகளின் குடியரசுத் தலைவர்கள் பயணம் செய்த விமானம் ருவாண்டா நாட்டுத் தலைநகர் கிகாலியில் சுட்டு வீழ்த்தப்பட்டது. இருவரும் இதில் மரணமடைந்தனர்.  இனவொழிப்பைத் தொடங்க ஹுட்டுக்கள் தேடிக்கொண்டிருந்த காரணம் அவர்களுக்கு கிடைத்து விட்டது.  எப்படியும் டுட்சிக்கள் நம்மை ஆள விடமாட்டார்கள் என்று பிரச்சாரம் செய்ய இது வசதியாகப் போனது. (யார் அந்த விமானத்தை சுட்டு வீழ்த்தினார்கள் என்று இன்றுவரை சர்ச்சையாகவே உள்ளது.  டுட்சிப் போராளிக் குழுக்கள் தான் செய்தன என்று ஹுட்டுக்களும், ஹுட்டு தீவிரவாதிகளே இனவொழிப்பைத் தொடங்குவதற்க்காக இதைச் செய்தனர் என்று டுட்சிக்களும் இன்று வரை மாறி மாறி  குற்றம் சாட்டி வருகின்றனர்)

யார் ஆரம்பித்தார்களோ அடுத்து நிகழ்ந்த பயங்கரம் இதுவரை உலக வரலாற்றில் யாரும் கண்டிராதது.  ருவாண்டாவின் ஊடகங்கள் டுட்சி இனத்தவரின் மீது வெறுப்பினை உமிழ்ந்தன.  ஹுட்டு மக்களின் ரத்தம் கொதிக்கும் படி டுட்சிக்களின் சதிகளையும் துரோகங்களையும் பற்றி அவதூறுகளைப் பரப்பின. டுட்சிக்கள் கரப்பான் பூச்சிகள் போன்றவர்கள். அடியோடு நசுக்கா விட்டால், பல்கிப் பரவி தொந்தரவு செய்து கொண்டே இருப்பார்கள் என்று மக்களை உசுப்பேத்தின.  அடுத்து நிகழவிருந்த இனக்கொலைக்குத் தேவையான கத்திகளை லட்சக்கணக்கில் அரசு இறக்குமதி செய்து, ஹுட்டுக்களுக்கு வினியோகம் செய்தது.  ஓவ்வொரு ஊரிலும் கிராமத்திலும் டுட்சி குடும்பங்களின் பட்டியல் தயாரிக்கப்பட்டு அவர்களை யார் கொல்ல வேண்டுமென்று “பொறுப்புகள்” பிரிக்கப்பட்டன..  ஹுட்டு இளைஞர்களைக் கொண்டு கொலை படைப்பிரிவுகள் உருவாக்கப்பட்டன.  டுட்சிக்களை எளிதில அடையாளம் கண்டுகொள்ள மக்கள் அனைவரும் இனத்தின் அடிப்படையில் தனித்தனியே அடையாள அட்டைகளை பயன்படுத்த வேண்டும் என்று உத்தரவிடப்பட்டது.

ஏப்ரல் 7, 1994ல் டுட்சி இனப்படுகொலை தொடங்கியது. குழந்தைகள் வயதானோர், ஊனமடைந்தவர்கள் என யாரும் விட்டுவைக்கப்படவில்லை.  ஒரு ஊரில் வாழ்ந்த டுட்சிக்களை அவர்களது பகுதியில் வாழ்ந்த ஹுட்டுக்களே அடையாளம் கண்டு கொன்றனர்.  படுகொலையில் பங்கெடுக்க மறுத்த ஹுட்டுக்களுக்கும் டுட்சிகளின் கதியே நேர்ந்தது.  தப்பியோடி ஒளிந்த டுட்சிக்களைக் கொல்ல கொலைப்படைகள் நாடெங்கும் அலைந்தன. தேவாலயங்கள், பள்ளிகள் என எங்கு ஒளிந்திருந்தாலும் டுட்சிக்களைத் தேடிப்பிடித்து கொலை செய்தன. ஜூலை மாத இறுதி வரை இந்த வெறியாட்டம் தொடர்ந்தது. ஐந்து லட்சத்திலிருந்து பதினோரு லட்சம் டுட்சிக்கள் இந்த இனப்படுகொலையில் கொல்லப்பட்டனர் என்று கணிக்கப்பட்டுள்ளது.  ஒவ்வொரு நிமிடத்துக்கும் 7 டுட்சிக்கள் வீதம் கொலை செய்யப்பட்டிருந்தனர்.   இப்படியொரு படுகொலை நிகழ்ந்து கொண்டிருந்த போது ஐக்கிய நாடுகளும், பன்னாட்டு சமுதாயமும் ஏதோ உள்நாட்டுத் தகராறு நடக்கிறது என்று சும்மா வேடிக்கை பார்த்துக் கொண்டிருந்தன. டுட்சி போராளிக் குழுக்கள் தங்கள் இன மக்கள் சாவதைப் பார்த்துக் கொண்டு சும்மா இருக்கவில்லை, படைதிரட்டி ருவாண்டா நாட்டைக் கைப்பற்றி ஹுட்டு அரசை பதவியிலிருந்து விரட்டி விட்டன.  பல லட்சம் ஹுட்டுக்களும் டுட்சி அரசு தங்களைப் பழிவாங்கிவிடும் என்று பயந்து நாட்டை விட்டு அகதிகளாக ஓடிவிட்டனர்.

இப்போது நிலை தலைகீழாக மாறியுள்ளது. டுட்சி அரசு ருவாண்டாவை இரும்புப் பிடியுடன் ஆளுகிறது. ஹுட்டு போராளிப் படைகள் பக்கத்து நாடுகளில் இருந்து கொண்டு ருவாண்டாவைத் தாக்கி வருகின்றன. அவற்றை ஒழிக்கிறேன் பேர்வழி என்று ருவாண்டா பக்கத்து நாடான செயருக்குள் அவ்வப்போது படையெடுத்து அங்கு உள்நாட்டுப் போரை தூண்டி விடுகிறது. லட்சக்கணக்கில் மக்கள் இறந்தும், இன்னும் பல லட்சம் பேர் வீடிழந்து அகதிகளாகியும் இரு தரப்பிலும் வெறி தணியாமல் இன்னும் பகைமை வளர்ந்து கொண்டிருக்கிறது.

22. புரோட்டோக்கால்ஸ் ஆஃப் சியான்

உலக வரலாற்றில் வில்லனகள் வெவ்வேறு அளவிலும் வடிவத்திலும் வந்துள்ளனர்.  ஒருவர் வில்லனாவதற்கு பெரும் சக்கரவர்த்தியாகவோ,  கொடூர கொலையாளியாகவோ பல லட்சம் பேர்களை நேரடியாகக் கொலை செய்தவராகவோ இருக்கத் தேவையில்லை. ஏன் உயிருள்ள மனிதராக இருக்கக்கூடத் தேவையில்லை. உயிரற்ற எண்ணக்கருக்களும்,  கோட்பாடுகளும், நம்பிக்கைகளும் கூட பல சமயங்களில் அவற்றை பின்பற்றுவோரால் உயிர்பெற்று    உலகில் பெரும் நாசத்தை விளைவித்துள்ளன / வருகின்றன. ஏன் பொய்களும் புரட்டுகளும் திட்டமிட்டு பரப்பட்ட வதந்திகளும் கூட பல நூற்றாண்டுகளாக மனித குலத்துக்கு பல தீமைகளைச் செய்து வந்திருக்கின்றன.  இப்படி ஒரு இனத்தின் மீது வீண்பழி சுமத்தி உலகையே அவர்களை வெறுக்கச் செய்து, அழிக்கத் தூண்டிய ஒரு புத்தகமே இந்த வார வில்லன்.  யூதர்களைப் பற்றி நூறாண்டுகளுக்கு மேலாக அவதூறுகளைப் பரப்பப் பயன்படுத்தப்படும் தி புரோட்டோகால்ஸ் ஆஃப் தி எல்டர்ஸ் ஆஃப் சியான் (The Protocols of the Elders of Zion)  என்ற இப்புத்தகம் 20ம் நூற்றாண்டில் யூதர்களுக்கு சொல்லவொண்ணாத் துயர்களையும் பேரிடர்களையும் உருவாக்கியுள்ளது.

ஐரோப்பிய மக்களுக்கு பல நூற்றாண்டுகளாகவே யூதர்களின் மீது நல்ல அபிப்ராயம் கிடையாது.  ஏசுவை சிலுவையில் அறையக் காரணமானவர்கள் என்பதிலிருந்து அதிக வட்டி கேட்கிறார்கள் என்பது வரை அவர்கள் மீது ஐரோப்பிய கிருத்துவர்கள் சிறிதும் பெரிதுமாக பல குற்றச்சாட்டுகளைச் சுமத்தி பல கொடுமைகளுக்கு ஆளாக்கி வந்துள்ளனர். சிலுவைப் போர்களில் யூதர்களைப் படுகொலை செய்வது, மதம் மாறச் சொல்லி துன்புறுத்துவது,  மொத்த யூத மக்களையும் நாடு கடத்துவது, பல தொழில்களில் ஈடுபடக்கூடாது என்ற கட்டுபாடுகள்,  நகரங்களில் வசதியற்ற குறுகிய பகுதிகளில் ஆடுமாடுகளைப் போல் அடைத்து வாழ வற்புறுத்துவது என்று பல வழிகளில் ஐரோப்பிய யூதர்களைத் துன்புறுத்தி வந்துள்ளனர்.  யூதர்களுக்கு பல தொழில்களைப் புரிய அனுமதி மறுக்கப்பட்டதால் அவர்கள் ஒன்று கைவினைக் கலைஞர்களாக வேண்டும் அல்லது வட்டிக்கு கடன் கொடுக்கும் லேவா தேவிக்காரர்களாக வாழ வேண்டும்.  பொதுவாக வட்டி வசூலிக்கும் யாரையும் மக்களுக்குப் பிடிக்காது; ஒரு குறிப்பிட்ட இனத்தவர் மட்டும் வட்டிக்காரர்களாக இருந்தால்,  அந்த இனத்தின் மீதே அவர்களுக்கு வெறுப்பு வளர்ந்து விடும். யூதர்களுக்கு இதுவே நடந்தது. யூதன் என்றாலே பேராசை பிடித்து பணம் பணம் என்று அலைபவன் என்ற பிம்பம் ஐரோப்பிய மக்களிடையே உருவாகி விட்டது.  கூட சட்டத்தை மதிக்காமல் பெரும் குற்றமிழைப்பவர்கள் என்ற முத்திரையும் சேர்ந்து கொண்டது.  புனைவுக் கதைகளும் நாடகங்களும் இந்த பிம்பத்தை தூபம் போட்டு வளர்த்து விட்டன. பதினேழாம் நூற்றாண்டில் ஷேக்ஸ்பியர் எழுதிய மெர்ச்சண்ட் ஆஃப் வெனிசில் வரும் ஷைலாக் கடன்காரன் பாத்திரமும், பத்தொன்பதாம் நூற்றாண்டில் சார்லஸ் டிக்கன்ஸ் எழுதிய ஆலிவர் டுவிஸ்ட் புதினத்தில் வரும் ஃபாகின் திருடன்  பாத்திரமும் இந்த பிம்பங்களைப் பலப்படுத்திய கற்பனைப் படைப்புகளுள் ஒரு சில.

ஒரு புறம் அவதூறும் கொடுமைகளும் நடந்து கொண்டிருந்த போதே இன்னொரு புறம் யூதர்களில் ஒரு பகுதி வட்டித் தொழிலில் செழித்துக் கொண்டிருந்தது. என்னதான் மக்கள் கடன்காரர்களை வெறுத்தாலும் அதற்காகக் கடன் வாங்காமலா இருந்து விடப்போகிறார்கள்.  சர்வதேச வங்கி வர்த்தகத்தின் முதுகெலும்பே கடன் கொடுக்கலும் வாங்கலும் தான். இதனால் வட்டித் தொழிலில் ஈடுபட்ட ஐரோப்பாவின சில யூதக் குடும்பங்கள் காலப்போக்கில் பெரும் வங்கியர்களாகி (bankers) விட்டன.  இது ஐரோப்பிய கிருத்துவர்களுக்கு யூதர்களின் மீதிருந்த பொறாமையினையும் வெறுப்பையும் பன்மடங்காக்கியது. நாட்டிற்கு எந்த கஷ்டம் வந்தாலும் அதற்குப் பின்னால் யூதர்கள் இருக்கிறார்கள் என்று குற்றம் சாட்டும் பழக்கமும் ஏற்பட்டது.  விலைவாசி உயர்விலிருந்து, போரில் தம் நாட்டுப் படைகள் தோற்பது வரை அனைத்துக்கும் காரணம் யூதர்களின் சதி தான் என்று ஒரு தரப்பு குற்றம் சாட்டத் தொடங்கியது.

பத்தொன்பதாம் நூற்றாண்டின் பிற்பகுதியில் யூத சமுதாயத்தினிடையேயும்  பெரும் மாற்றங்கள் ஏற்படலாயின. கைவினைத் தொழிலும், வட்டித் தொழிலும் செய்து திருப்தியடையாத பல யூதர்கள் உயர் கல்வி கற்று பெரும் சிந்தனையாளர்களாகவும், மெய்யியலாளர்களாகவும், அறிவியலாளர்களாகவும் மாறத் தொடங்கினர். மேற்கு ஐரோப்பாவில் மெதுவாக யூத சமுதாயத்தின் நிலை முன்னேறத் தொடங்கியது. ஆனால் கிழக்கு ஐரோப்பாவிலும் அருகிலிருந்த ரஷியப் பேரரசிலும் அவர்களது வாழ்வில் பெரிதாக எந்த மாற்றமும் நிகழவில்லை. பத்தொன்பதாம் நூற்றாண்டு உலக வரலாற்றில் பெரும் மாற்றங்கள் நிகழ்ந்த கால கட்டம். தொழிற்புரட்சியும் எந்திர மயமாக்கலும் உலகின் சமுதாய அரசியல் கட்டமைப்பைப் புரட்டிப் போட்டுக் கொண்டிருந்தன. நில அடிமை வாதம், வர்க்கவொழுக்கம் போன்றவற்றால் நூற்றாண்டுகளாகக் கட்டிக் காப்பாற்றப்பட்டு வந்த அரசியல் அமைப்புகளும், பேரரசுகளும் ஆட்டம் கண்டன.  ஆட்சியாளர்களின் மீது அதிருப்தி அடைந்த மக்களிடையே சின்னதும் பெரிதுமாக பல புரட்சிகள் வெடித்து வந்தன. அவற்றை அடக்குவதற்கு மன்னர்களும் மந்திரிகளும் திணறிக் கொண்டிருந்தனர். 20ம் நூற்றாண்டு பிறந்த பின்னர் பழைய சமுதாய அரசியல் கட்டமைப்புகளில் பெருத்த மாற்றம் நிகழப்போகிறது என்பது தெளிவானது. ஆனாலும் பல பழமைவாதிகள் தங்களது அதிகாரத்தைத் தக்க வைத்துக் கொள்ள விடாது போராடினர். மக்கள் கோபத்தைத் திசை திருப்ப அவர்கள் கையாண்ட ஒரு உத்தி, அதனை யூதர்கள் மீது திசைதிருப்புவது.  இது ரஷ்யப் பேரரசில் ஒரு தேர்ந்த அரசியல் உத்தியாகவே ஜார் மன்னர்களால் மாற்றப்பட்டிருந்தது.  போரில் தோல்வியா யூதனை நோக்கி குற்றம் சொல்,  இந்த ஆண்டு பயிர்கள் விளையவில்லையா அப்படியென்றால் யூதன் சதி செய்து விட்டான், பஞ்சமா யூதன் தானியத்தைப் பதுக்கி விட்டான். இதுவே பத்தொன்பதாம் நூற்றாண்டு ரஷ்ய அரசியல்.

வெறுமனே குற்றம் சாட்டுவதோடு நிற்காமல் யூதர்களின் மீது திட்டமிட்ட வன்முறையும் கலவரங்களும் ஜார் மன்னர்களால் உருவாக்கப்பட்டன. போக்ராம் (pogram) என்ற வார்த்தைக்கு குறிப்பிட்ட இனக்குழுவைத் திட்டமிட்டுத் தாக்குதல் என்று அர்த்தம் உருவாக ஜார் மன்னர்களின் யூதப் போக்ராம்களே காரணமாக அமைந்தன. இப்படி யூதர்கள் மீது மக்களின் வெறியைக் கூட்ட உருவாக்கப் பட்ட புத்தகமே தி புரோட்டோகால்ஸ் ஆஃப் தி எல்டர்ஸ் ஆஃப் சியான். முதன் முதலில் 1903ம் ஆண்டு ரஷ்ய மொழியில் இந்த புத்தகம் ஒரு அறிக்கை வடிவில் வெளியானது.  பத்தொன்பதாம் நூற்றாண்டின் இறுதியில் உலகத்தைக் கைப்பற்றி ஆளுவதற்காக யூதத் தலைவர்கள் கூடித் திட்டமிட்டனர் என்றும். அந்த கூட்டத்தில் அவர்கள் பேசிய பேச்சுகள், வகுத்த திட்டங்களை புத்தக வடிவில் வெளியிடுகிறோம் என்றும் புத்தகத்தை வெளியிட்டவர்கள் சொன்னார்கள்.  ஐரோப்பிய மக்களுக்கு யூதர்கள் மீதிருந்த எல்லா கெட்ட நினைப்புகளையும் இந்தப் புத்தகம் நன்றாக வெளிக்கொணர்ந்திருந்தது.  யூத வங்கியர்கள் முதலில் உலகப் பொருளாதாரத்தை சீர் குலைப்பார்கள், பிற இனத்தவர்களின் சமூக கட்டுப்பாடுகளைத் தகர்த்து அவர்களை பலவீனப்படுத்துவார்கள்,  உலகெங்கும் போர்களை மூட்டுவார்கள். இதனால் பேரிழப்புகளுக்காளாகி பலவீனப்பட்டு இருக்கும் உலகத்தை எளிதில் கைப்பற்றி ஒரு உலகளாவிய யூதப் பேரரசை உருவாக்கிவிடுவார்கள் என்று புரோட்டோகால்ஸ் பூச்சாண்டி காட்டியது.

பத்தொன்பதாம் நூற்றாண்டின் இறுதியில் ஐரோப்பாவில் நடந்த ஒரு சாதாரண யூத மாநாட்டைச் சாக்காக பயன்படுத்திக் கொண்ட ரஷ்ய உளவுத்துறையின் பாரிசு கிளையே இந்த ஃபோர்ஜரிக்குக் காரணம். யூதர்கள் கூட்டியதோ ஒரு சாதாரண ஜாதிச் சங்க மாநாடு போன்ற ஒரு விஷயம். ஆனால் ரஷ்ய உளவுத்துறை அதற்கு நன்றாக பில்டப் கொடுத்து உலகத்தைக் கைக்குள் போட திட்டம் தீட்டினார்கள் என்று தயார் செய்து இந்த போலி “திட்டத்தை”க் கசியவிட்டது. யூதர்களின் மீது மக்களுக்கு வெறுப்பு கிளப்பும் ரஷ்ய ஆட்சியாளர்களின் செயலகளில் இதுவும் ஒன்றாகவே தொடங்கியது. ஆனால் சந்தர்ப்பவசமாக பொதுமக்களிடம் இது பிரபலமானதால் மீண்டும் மீண்டும் பல தரப்பினரும் அச்சிட்டு வெளியிடத் தொடங்கினர்.  பல ஐரோப்பிய மொழிகளில் பெயர்க்கப்பட்டு ஐரோப்பாவெங்கும் இப்புத்தகம் பரவியது.

ஐரோப்பிய யூத வெறுப்பாளர்களுக்கு புரோட்டோகால்சின் பிரபலம் பழம் நழுவிப் பாலில் விழுந்தது போலானாது. நாங்க சொன்னோம்ல அவனுங்க உலகமகா வில்லனுங்கன்னு என்று பரப்புரை செய்யத் தொடங்கினர்.  யூதர்கள் மீது இதுவரை சாற்றப்பட்டு வந்த அவதூறுகளுக்கும் குற்றச்சாட்டுகளுக்கும் ஆதாரமாகக் காட்ட புரோட்டாகால்ஸ் அவர்களுக்கு வசதியாகப் பயன்பட்டது.  அதுவரை குடிசைத் தொழிலாக இருந்த யூத அவதூறு புரோட்டோகால்ஸ் புத்தகத்தின் துணையுடன் பெரும் உற்பத்தித் தொழிற்சாலையாக விசுவரூபமெடுத்தது.. யூதர்களின் மீது பழி போட்டு பல ஆண்டுகளாகத் தப்பி வந்த ரஷ்யாவின் ஜார் மன்னர்களின் ஆட்சி 1917ல் கம்யூனிஸ்ட்டுகளின் புரட்சியால் முடிவுக்கு வந்தது.  கம்யூனிஸ்டுகளிடமிருந்து தப்பி ஐரோப்பாவில் தஞ்சம் புகுந்த முன்னாள் ரஷ்ய ஆட்சியாளர்களும் ஆதரவாளர்களும், புரோட்டோகால்சின் புகழ் பரவ புத்துணர்ச்சி அளித்தனர். கம்யூனிஸ்டு புரட்சிக்கு யூதர்களே காரண கர்த்தாக்களென்றும், புரோட்டோகால்சில் சொல்லப்பட்டிருந்த திட்டங்களுக்கு ரஷ்யப் புரட்சியே நல்ல எடுத்துக் காட்டு என்றும் பிரச்சாரம் செய்யத் தொடங்கினர். ஐரோப்பிய மக்களின் மனங்களில் இதனால் புரோட்டோகால்ஸ் புத்தகம் உண்மை என்ற கருத்து ஆழமாக வேரூன்றிவிட்டது.

1920களில் புரோட்டோகால்ஸ் ஒரு ஃபோர்ஜரி புத்தகமென்று தெளிவாக நிரூபிக்கப்பட்டது.  பத்தொன்பதாம் நூற்றாண்டில் வெளியான பல புத்தகங்களில் இருந்து முழுப் பக்கங்களை அப்படியே காப்பியடித்து ஒன்று சேர்த்து உருவாக்கப்பட்ட புத்தகம் என்று இலக்கிய ஆய்வாளர்களும் வரலாற்றளர்களும் தெளிவாக நிரூபித்தனர். ஆனால் ஐரோப்பிய மக்கள் தான் அதனை நம்பத் தயாராக இல்லை.” புத்தகத்திலேயே போட்ட்ருக்காம்ல் யூதன் சதி செய்யறான்னு” என்ற ரீதியிலேயே அவர்களது புரிதல் இருந்தது.  இதனை ஐரோப்பாவின் புதிய ஆட்சியாளர்களும் நன்கு பயன்படுத்திக் கொண்டனர். முதலாம் உலகப் போரில் தோற்ற ஜெர்மனியில் போரில் நம்ம நாடு தோற்று விட்டது என்று பலரால நம்ப முடியவில்லை. நம்ம படை தோற்கடிக்கப்பட்டிருக்குன்னா அதுக்கு யாராச்சும் சதி செஞ்சுருப்பாங்க என்று சொல்லிக் கொண்டவர்கள் புரோட்டாகால்சை ஆதாரமாகக் காட்டினார்கள்.  இது கண்டிப்பாக யூதர்களின் சதியாகத் தான் இருக்க முடியுமென்று  ஹிட்லரின் ஆதரவாளார்கள் சொல்லத் தொடங்கினர். இப்படிப் பரவிய யூத வெறுப்பே ஹிட்லர் ஜெர்மனியில் பதவிக்கு வரத் துணையாக இருந்தது.  நாஜிக்களின் இன வெறிக்கு அறுபது லட்சம் யூதர்கள் பலியாகவும் காரணமாக அமைந்தது.

ஒரு புறம் ஹிட்லர் போன்றவர்களின் அரசியல் துணை இன்னொரு புறம் அமெரிக்கத் தொழிலதிபர் ஹென்றி ஃபோர்டு போன்றோரின் ஆதரவு. இது போன்ற காரணங்களால் இருபதாம் நூற்றாண்டின் முற்பகுதியில் புரோட்டோகால்சுக்கு உலகெங்கும் ஆதரவு பெருகியது.  இரண்டாம் உலகப் போரில் பாசிச நாடுகள் தோற்கடிக்கப்பட்டாலும் பின்னர் யூதர்களுக்கான நாடாக இஸ்ரேல் உருவானதிலிருந்து மத்திய கிழக்கு நாடுகளில் பிரபலமாகத் தொடங்கியது. புரோட்டோகால்ஸ் புத்தகம் ஒரு போலி என்று தெளிவாக எத்தனை முறை எடுத்துச் சொன்னாலும் இந்த புத்தகத்தில் சொல்லப்பட்டவை அனைத்தும் உண்மை என்று நம்புவோர் கோடிக்கணக்கில் உள்ளனர்.  யூதர்கள் இன்னும் உலகையாள முயலுகிறார்கள்,  பொருளாதார சிக்கல்களுக்கு அவர்களது சதியே காரணம் என்று பரவலாக நம்பப்படுகிறது.  பொதுமக்கள் மட்டுமல்ல பல நாடுகளின் ஆட்சியாளர்களும் இன்னும் இதை நம்புகின்றனர். 1990களில் நிகழ்ந்த ஆசிய பொருளாதார நெருக்கடியை யூதர்கள் தான் வேண்டுமென்றே உருவாக்கினார்கள் என்று அப்போதைய மலேசியப் பிரதமர் மஹாத்திர் முகமது வெளிப்படையாகக் குற்றம் சாட்டினார்.

இப்படி வெளியாகி நூறாண்டுகள் ஆகியும் இஸ்ரேலையும் யூதர்களையும் தாக்குவதற்கும் அவர்களைப் பற்றி அவதூறு பரப்புவதற்கும் இந்த புரோட்டோகால்ஸ் புத்தகம் பயன்பட்டு வருகிறது.  ஒரு பெரும் இனவழிபபு (holocaust)  நிகழக் காரணமாக இருந்த இது இன்று வரை பரவலாக நம்பபடுவதுதான் ஆச்சரியத்தையும் அச்சத்தையும் அளிக்கும் விஷயமாகும்.