சீன இதிகாசக் கதைகள் / 1

முன்னொரு காலத்தில் கிராமம் ஒன்றில் ஒரு பெரிய மிராசு இருந்தான். இரண்டு மூன்று கிராமங்களின் விளைநிலங்களுக்கு அவன் சொந்தக்காரன். இந்த உலகத்தில் பணத்தைவிட வேறு எதுவும் பெரிதல்ல என்று வாழ்பவன். ஒரு சல்லிக்காசு கூட யாருக்கும் தர்மம் செய்ததில்லை. ஒரு மணி தானியத்தைக்கூட விரையமாக்காது காசாக்கிவிடுவான்.

அந்தக் கிராமத்தில் வாழ்பவர்களெல்லாம் ஏழை விவசாயிகள். இவன் பண்ணைகளில் கூலிக்கு வேலை செய்து பிழைப்பவர்கள். இவனுடைய நிலத்தை நம்பியே வாழ்பவர்கள். இவன் கொடுக்கும் கூலிப்பணம் குறைவென்றபோதிலும் வேறு வழியின்றி வாழ்பவர்கள்.

ஒரு சமயம் அவர்களது நிலப்பகுதியில் பஞ்சம் ஏற்பட்டுவிட்டது. சாதாரணப் பஞ்சம் அல்ல: மூன்று நான்கு ஆண்டுகள் மக்களை, ஏழை விவசாயிகளை அது பாடாய்படுத்தியது. கால்நடைகள் மடிந்தன: மரங்கள்கூட காய்ந்த விறகுகளாக மாறி நின்றன.

உணவுக்காக எல்லோரும் படாதபாடு பட்டார்கள். ஆனால் இந்தக் கஞ்ச மிராசு மட்டும் வற்றாமல் வாடாமல் சற்றும் குறைவில்லாமல் இருந்தான். ஆண்டுதோறும் அறுவடையின்போது அவன் நிலத்தில் விளையும் தானியங்களுக்கு ஒரு குறிப்பிட்ட விலை அவனுக்குக் கிடைத்துவிடும். ஆம், இந்தக் கஞ்சனுக்குப் பஞ்சகாலத்திலும் அறுவடைதான். காரணம் அவனுடைய தானியக் களஞ்சியத்தில் ஆறெழு ஆண்டுகளுக்கு வேண்டிய தானியங்களை அவன் தன்னுடைய நிலங்களிலிருந்து முன்கூட்டியே சேமித்துவைத்துவிட்டான். அவனுக்கு இப்போது பஞ்சத்தின்மூலம் பெரும் அதிர்ஷ்டம் அடித்துவிட்டது. வழக்கத்தைவிட மூன்று, நான்கு மடங்கு விலை வைக்கலாம் அல்லவா?

ஊரைச் சேர்ந்தவர்கள், இவனது நிலத்தில் பணியாற்றியவர்கள், ஏன் சொந்த பந்தங்களுக்குக்கூட இவன் உதவி செய்யமறுத்துவிட்டான். கல்லான மனத்தோடு விலையைக் கறாறாகக் கறந்துவிடுவான். அது மட்டுமா? களஞ்சியத்தில் வீணாகின்ற தானியங்களைக்கூட யாருக்கும் கொடுக்க அவனுக்கு மனம் வரவில்லை. எந்த நேரமும் ‘பணம் பணம்’ என்று அலையும் இந்த மனித மிருகத்துக்கு எப்படியாவது பாடம் புகட்டவேண்டும் என்று விவசாயிகள் முடிவெடுத்தார்கள். கடைசியில் ஒர் எண்ணம் தோன்றியது. அதன்படி திட்டம் ஒன்றைத் தீட்டி, ஊரிலே எதையும் அதிகமாகப் பேசுகின்ற ‘பெரியவாய்’ அண்டப்புளுகனிடம் பேசினார்கள்.

அண்டப்புளுகனின் திறமை அலாதியானது: அவன் இல்லாத பொருளைக்கூட இருக்கிறது என்று தன் பேச்சால் நம்பவைத்துவிடுவான்; எதையுமே பெரிதாகக் காட்டிக் கொள்வான்; பெரிதாகப் பேசிக் கொள்வான். இப்படிப்பட்டவனைப் பிடித்துத்தான் ஒரு தந்திர நாடகத்தை நடத்த முன்வந்தார்கள் அந்த ஊர் மக்கள்.

இந்தத் தந்திர நாடகத்துக்குக் கொஞ்சம் செலவும் பண்ண வேண்டியிருந்தது. சிறிய மீனைப் போட்டுத்தானே பெரிய மீனைப் பிடிக்கமுடியும். கொஞ்சம் வெள்ளித் துண்டுகளை வாங்கினார்கள். கொஞ்சம் பஞ்சும் தேவையாக இருந்தது. அதன் பின்னர் ஊரிலே யாரிடமோ இருந்த அல்லது எங்கிருந்தோ பிடித்து வந்த ஓர் இளம் குதிரை குட்டியைக் கொண்டு வந்தார்கள். அதன் மலங்கழிக்கும் பின் துவாரத்திலே மூன்று அல்லது நான்கு தோலா எடையுள்ள வெள்ளித் துண்டுகளை உள்ளே செலுத்தினார்கள்: அதிலே பஞ்சைக் கொஞ்சம் மொத்தமாக கயிறுப்போல திரித்து உள்ளே திணித்தார்கள். இப்பொழுது அண்டப்புளுகனிடம் ஒப்படைத்தார்கள்.

அண்டப்புளுகன் அந்தக் கஞ்ச மகாப் பிரபுவின் பெரிய மாளிகைக்குச் சென்றான். அந்த மாளிகை ஒரு பெரிய நிலப்பரப்பில் அமைந்திருந்தது. மரங்கள் அடர்ந்திருக்கும் தோப்பில், வீட்டைவிட்டுச் சற்று தூரத்தில் தானியக் களஞ்சியங்களைக் கொண்டிருக்கும் கட்டடங்கள் அமைந்திருந்தன. அருகில் குதிரை லாயங்கள் இருந்தன. அண்டப்புளுகன் அந்தத் தோப்பில் நுழைந்து கஞ்சமகாப் பிரபுவின் கண்ணில் படும் வகையில் அவன்  மாளிகையின் முன் வாசலுக்கு நேரே தன் அருமை குதிரைக் குட்டியுடன் போய் நின்றான்.

எலும்புகள் துருத்திக் கொண்டு இரண்டு அடி எடுத்து வைக்கக்கூட திராணி இல்லாதது போல பார்க்க கொஞ்சம் அருவருப்பானதாகத் தோன்றுகின்ற அந்த குதிரைக் குட்டியையும், அதைப் பிடித்துக் கொண்டு நிற்கின்ற அண்டப்புளுகனையும் பார்த்தவுடனே கஞ்ச மகாப்பிரபுக்கு எரிச்சல் வந்தது. “யாருய்யா அது? உனக்கு இங்கே என்ன வேலை? எதுக்காக இங்கே வந்தாய்?” என்று கத்தினான். அண்டப்புளுகன் பேச முயன்றான். “ஏய்… என்னுடைய பண்ணை வீட்டை அசிங்கம் பண்ண வந்திருக்கிறாயா… ஓடி விடு” என்று கஞ்ச மகாப்பிரபு சத்தம் போட்டான்.

அண்டப்புளுகன் தெனாவெட்டாக அப்படியே நின்று அவனைப் பார்த்தான். “யோவ் முதலாளி, எதுக்காக இப்படி கத்தி என் அருமைக் குதிரைக்குட்டியை பயப்பட வைக்கிறாய். நீ என் குதிரைக் குட்டியை பயமூட்டினால் அது மலங்கழிக்கும். அதைக் கொண்டு பணம் பார்க்கலாம் என்று நினைக்கிறாயா?” என்றாள்.

அண்டப்புளுகன் என்ன பேசுகிறான் என்பது ஒரு கணம் கஞ்ச மகாப்பிரபுக்கு புரியவில்லை: இருந்தாலும் ‘பணம்’ என்று ஏதோ சொல்கிறானே, என்னவென்றுதான் கேட்போம் என்று நினைத்து அருகில் சென்றான். அண்டப்புளுகன் சொன்னான். “இது என்ன சாதாரண குதிரைக் குட்டின்னு நினைச்சியா? இது போடும் சாணம் அவ்வளவும் வெள்ளி, தெரியுமா? சில சமயம் தங்கம்கூட வரும்”.

கஞ்ச மகாப்பிரபுவுக்கு மயக்கமே வரும் போலிருந்தது. இது உண்மையாக இருக்குமா? எப்படி குதிரை தங்கமும் வெள்ளியுமாகச் சாணம் போடும்? இருந்தும் மனமில்லாமல் கேட்டான். “எங்கிருந்து இந்தக் குதிரைக் குட்டியைப் பிடிச்சுட்டு வந்தே? நீ சொல்வதை எப்படி நம்புவது?” என்றான்.

மகா புளுகன் ‘அளக்க’ ஆரம்பித்தான்! “ஒரு நாள் என் தூக்கத்தில் நீண்ட வெள்ளைத் தாடியோடு கூடிய பெரிய மகான் ஒருவரைப் பார்த்தேன். பணக்கடவுளுக்கு வான மண்டலத்தில் தங்கம், வெள்ளி எல்லாம் சுமந்து போகும் குதிரை இது: இப்பொழுது வயசானதாலே இதை வேண்டாம் என்று பூமிக்கு அனுப்பி விட்டார்கள். மேலோகத்திலே இருந்ததால் இது சாணம் போட்டால் அது அசிங்கமல்லவா? அதனால் தங்கமும் வெள்ளியும் வருவதுபோல் தேவலோகவாசிகள் மாற்றிவிட்டார்கள். இதைப் பற்றி அந்த வெண்தாடி மகான் சொல்லி, என் தூக்கத்திலிருந்து எழுப்பி அதைப் பிடித்துக்கொண்டு போகச் சொன்னார். நான் நம்பால் தூங்கிவிட்டேன். மறுபடி சாமியார் கனவில் வந்து, “தாமதிக்காதே மகனே… நீ அந்தக் குதிரையைப் பிடித்து கொள்ளாவிட்டால் வேறு யாராவது கொண்டுபோய் விடுவார்கள்” என்றார். நான் உடனே எழுந்து வெளியில் சென்றேன். ஏகாந்த மலையருகே ஒரு நெருப்புப் பந்தம் போல் ஏதோ தெரிந்தது. அதன் அருகே நான் போனேன். போகப் போகத்தான் தெரிந்தது அது தகதகக்கும் குதிரைக் குட்டி! அதைப் பிடித்துக்கொண்டு வந்தேன். இந்த உலகத்துக்கு வந்த பின்னர் அது கொஞ்சம் சாதாரண குதிரைபோல் ஆகிவிட்டது. மறுநாள் குதிரைக்கு கொஞ்சம் சாம்பிராணி போட்டு எடுத்துக்கொண்டு போனேன். சட்டியில் இருந்த நெருப்பை ஊதி சாம்பிராணி போட்டவுடன் உடனே இது ஒரு துள்ளு துள்ளி சாணம் போட்டது. சாணமா அது? தங்கமும் வெள்ளியும்தான் வந்தது.” என்றான்.

பேராசை பிடித்த அந்தக் கஞ்ச மகாப்பிரபுவின் வாய் ஆச்சரியத்தில் பிளந்துவிட்டது. “நீ இங்கேயே இரு. இன்னொருமுறை எனக்காக சாணம் போடச்செய்” என்றவாறு வீட்டுக்குள் ஓடி, ஒரு சிறிய கனப்புச் சட்டியில் கொஞ்சம் நெருப்பும் சாம்பிராணியும் கொண்டுவந்தான் அந்தக் கஞ்ச சாம்பிராணி!

கஞ்ச மகாப்பிரபு வீட்டுக்குள் போன உடனேயே அண்டப்புளுகன் குதிரைக் குட்டியின் ஆசன வாயில் திணிக்கப்பட்டிருந்த பஞ்சு உருளையை இழுத்துவிட்டான்.

இப்போது சாம்பிராணியைக் குதிரைக் குட்டியிடம் கொண்டுப் போய்க் காட்டினார்கள். குதிரை உடனே கழுதையைப் போல செருமி கனைத்தது. அப்பொழுது அதன் சாணம் வெளியே வந்து விழுந்தது. ஏற்கெனவே திணிக்கப்பட்டிருந்த வெள்ளிய வெளியே வந்து கொட்டியது.

கஞ்ச மகாப்பிரபுவுக்கு சொல்லமுடியாத ஆச்சரியமும் பேராசையும் ஏற்பட்டது. அண்டப்புளுகனிடம் அவன் கேட்டான்,  “ஏனய்யா. ஒரு நாளைக்கு இது சாணமாக எவ்வளவு போடும்?”

“என்ன? என்னை மாதிரி ஆசாமி என்பதால் ஒரு நாளைக்கு மூணு அல்லது நாலு தோலா வெள்ளியை கழிக்கிறது. உங்களை மாதிரி, உம்ம்… பெரிய எஜமானர் என்றால் ஒரு நாளைக்கு முப்பது அல்லது நாப்பது தோலா வரைக்கும் கழிக்கும்; அந்தச் சாமியார் அதைத்தான் சொன்னாரே!” என்றான்.

கஞ்ச மகாப்பிரபு கணக்குப் போட ஆரம்பித்தான்: ஒரு நாளைக்கு முப்பது தோலாவா, சரி இருபது தோலாவாக இருந்தால்கூட ஒரு மாதத்துக்கு 600 தோலா. அப்படியானால் ஓர் ஆண்டுக்கு 7200 தோலா ஆகிறது. மலைத்துவிட்டார் அந்த மகாபிரபு. எப்படியாவது, என்ன விலை கொடுத்தாவது இந்தக் குதிரைக் குட்டியை தன்வசப்படுத்திக்கொள்ள வேண்டுமென்ற முடிவுக்கு கஞ்ச மகாப்பிரபு வந்துவிட்டான். எனவே அண்டப்புளுகனிடம் பேச்சைத் தொடங்கினான்.

ஆனால் அண்டப்புளுகன் உடனடியாக அந்தக் குதிரைக் குட்டியை விற்பதற்கு உடன்படவில்லை.  முரண்டுப் பிடித்தான். கஞ்ச மகாப்பிரபு திரும்பத்திரும்ப அவனிடம் பேசினான். உண்மையில் சொல்லப்போனால் மன்றாட ஆரம்பித்துவிட்டான். உடனே அண்டப்புளுகன் முகத்தை வாட்டமாக வைத்துக் கொண்டு, “சரி, உங்கள் பேச்சுக்கு மதிப்பு கொடுக்கணுமே. எனக்குக் கொடுப்பினை இவ்வளவுதான் போலும்.  சரி, உங்களுக்கே விற்றுவிடுகிறேன். இதுவரை இந்தக் குதிரைக் குட்டி எனக்குக் கொடுத்த பொன்னும் வெள்ளியும் இன்னும் பத்து தலைமுறைக்கு போதும்! ஒன்று செய்யுங்கள், எனக்கு தானிய மூட்டைகளை இதற்குப் பதிலாகக் கொடுத்துவிடுங்கள். முப்பது வைக்கோல் வண்டி கொள்ளுமளவுக்கு தானிய மூட்டைகளை கொடுத்தால் போதும்” என்றான்.

கஞ்ச மகாப்பிரபுக்கு மிகவும் சந்தோஷமாகிவிட்டது: தான் நினைத்ததைவிட மிகவும் மலிவாகவே விலை சொல்கிறானே என்று நினைத்து, உடனே ஒப்புக் கொண்டார். முப்பது வைக்கோல் வண்டி நிரம்பும் அளவுக்கு தானியங்களைக் கொடுக்கச் சொல்லிவிட்டு குதிரைக் குட்டியை வாங்கிக்கொண்டார். பிறகு குதிரையை எங்கே கட்டி வைத்தால் பத்திரமாக இருக்கும் என்று ஒவ்வொரு இடமாகச் சென்று பார்த்து கடைசியில் தான் வாழும் மாளிகையில், அதுவும் ரத்தினக் கம்பளம் விரித்த தன் படுக்கை அறையில் குதிரைக் குட்டியை கட்டிப்போட்டான். அதையே பார்த்துக்கொண்டு இடத்தைவிட்டு அசையாமல் இருந்தான். அவன் குடும்பத்தினரும், குதிரைக் குட்டி சாணமாக தங்கத்தையோ, வெள்ளியையோ போடப்போகிறது என்ற ஆவலுடன் காத்துக்கிடந்தனர்.

சாம்பிராணி சட்டியை எடுத்துக்கொண்டு போய் குதிரைக் குட்டிக்கு ‘தூபம்’ போட்டான். நடு இரவு வரை ஒன்றும் நடக்கவில்லை: திடீரென்று குதிரை செறுமியது. ஒரு குதி குதித்து தன்னுடைய வாலைத் தூக்கிக் கொண்டது. ஆஹா! கஞ்சன் குதிரையின் வால் பக்கமாகப் போய் உற்றுப் பார்த்தான். அவ்வளவுதான்! குதிரை சாணத்தைப் பீய்ச்சியடித்தது. அவன் அணிந்திருந்த பட்டு உடைகள் எல்லாம் அசிங்கமாகிவிட்டது. அவன் தலை, முகம் முழுவதும் சாணம் மூடியிருந்தது. ஒரே நாற்றம். ரத்தினக் கம்பளமும் பாழ்!

கஞ்ச மகாப் பிரபுவின் படுக்கையறை குதிரை லாயத்தைவிட மோசமாக இப்போது  காட்சியளித்தது. அவன் வெட்கத்தாலும் வேதனையாலும் துடித்தான். அவனுடைய மனைவியும் மக்களும் பெரும் அவமானத்துக்குள்ளானது போல் காட்சியளித்தனர்.

அண்டப்புளுகனைக் கொன்று போடவேண்டுமென்று அவனுடைய ஆள்கள் அவனை ஊரெங்கும் வலைவீசித் தேடினர். அண்டப்புளுகன் எங்கே போய் பதுங்கினான் என்றே யாருக்கும் தெரியவில்லை. அவனை ஊர்மக்கள் பாதுகாப்பாக மறைத்து வைத்திருந்தார்கள்.

ஊர் முழுவதும் கஞ்ச மகாப்பிரபு குதிரையின் கழிச்சல் குறித்து கேலி பேசப்பட்டது. இந்நிலையில், தலை மறைவாக எங்கோ இருந்த அண்டப்புளுகன்  ஒரு பனிக் காலத்தில் கஞ்ச மகாப் பிரபுவின் ஆள்களிடம் பிடிபட்டுவிட்டான். அவனைப் பிடித்து இழுத்து வந்து கஞ்ச மகாப் பிரபுவின் மாளிகை முன் நிறுத்தினர் அவனை கஞ்ச மகாப்பிரபுவும் அவன் ஆட்களும் கடுமையாகத் தாக்கினர். அவனைப் பிடித்து இழுத்துப் போய் திறந்த வெளியில் இருந்த அரிசி ஆலையில் நடுப்பகுதியில் வைத்து அவன் அணிந்திருந்த உடைகளை எல்லாம் உரித்தெடுத்தார்கள். ஒரேயொரு பருத்தி சட்டை மட்டுமே எஞ்சியிருந்தது. இரவு முழுவதும் அங்கே இருந்தால் பனிக் காற்றில் உறைந்து செத்துவிடுவான் என்று கணக்குப்போட்டு வெளியேறினார்கள்.

அண்டப்புளுகன் தவியாகத் தவித்தான். திடீரென்று ஒரு எண்ணம் தோன்றியது. உடம்பைச் சூடாக வைத்துக் கொள்ள பின்னோக்கி நடந்து கொண்டே இருக்கவேண்டும் என்று யாரோ சொன்னது நினைவுக்கு வந்தது. அந்த ஆலையைச் சுற்றி பின்னோக்கி நடக்கத் தொடங்கினான். அவன் உடலில் கொஞ்சம் கொஞ்சமாக வெப்பம் ஏற்பட்டது. அவன் ரத்த நாளங்களில் இப்பொழுது சீரான ரத்த ஓட்டம் பாய்ந்தது. வேகமாகவும் பிறகு கொஞ்சம் வேகத்தைக் குறைத்தும் என்று பின்னோக்கி நடந்தபடியே இருந்தான். இரவு எப்படியோ கழிந்தது.

மகா புளுகனின் இறந்த உடலைக் காண வந்த கஞ்ச மகாப்பிரபுவும் அவனுடைய ஆள்களும் திகைத்துப் போனார்கள். வியர்வை வடிய உயிரோடு அவன் நின்றுகொண்டிருந்தான். அது மட்டுமா? கஞ்ச மகாப் பிரபுவைப் பார்த்தது, “முதலாளி, மிகவும் கொதிக்கிறது. காற்று இல்லாவிட்டால் நான் செத்தே விடுவேன். காற்றோட்டமான இடத்துக்கு உடனே என்னைக் கூட்டிச் செல்லுங்கள்” என்று கெஞ்சினான்.

“இந்தக் கடும் குளிரில் உனக்கு மட்டும் எப்படி வியர்க்கிறது?” என்று கேட்டான் கஞ்ச மகாப்பிரபு.

“இதோ நான் அணிந்துள்ள இந்தச் சட்டைதான் என்னை இந்தக் கடும் குளிரில் இருந்து காப்பாற்றியது. இது விலைமிக்க ரோமத்தால் ஆன பின்னலாடை” என்றான்.

“நீ என்ன தான் சொல்லுகிறாய்… கொஞ்சம் விளக்கமாகச் சொல்; சட்டை எப்படி உனக்கு வெப்பம் ஏற்படுத்தும்! புரியாத புதிராய் உள்ளதே!” என்றான் கஞ்ச மகாப்பிரபு.

“முதலாளி, இது நெருப்பு டிராகனின் ரோமத்திலிருந்து எடுத்து நெய்யப்பட்டது. இது சாதாரணமாக யாருக்கும் இங்கே கிடைக்காது. ஒரு நாள் மேலோகத்தில் சொர்க்க ராணிக்கு அதிகம் குளிரடித்தது. அப்போது டிராகன்களின் தேவன் அங்கே சென்றான். அவனை ஒரு போடு போட்டு, அவன் தோலை உரித்து இந்த மேல் சட்டையைத் தயார் செய்தார்கள். அதனால்தான் எனக்கு ஒரே உஷ்ணமாக இருக்கிறது” என்றான்.

அண்டப்புளுகன் தொடர்ந்தான்.

“எப்படியோ என் மூதாதையர்கள்மூலமாக இது என் கைக்கு வந்து சேர்ந்தது. அது எப்படி என் மூதாதையர்களிடம் வந்து சேர்ந்தது என்பதற்கு பல கதைகள் சொல்லப்படுகின்றன. சரி, அதெல்லாம் இப்போது எதற்கு? எப்படியோ என் உயிர் பிழைத்ததே” என்றான்.

கஞ்ச மகாப்பிரபுவால் அமைதியாக இருக்கமுடியுமா? உடனே பேரம் பேசத் தொடங்கிவிட்டார்.

“சரி, நான் உன்னை விட்டுவிடுகிறேன். எனக்கு இதைக் கொடுத்துவிடு. நான் அடிக்கடி பனி இரவுகளில் பயணம் செய்கிறேன். எனக்கு இது உபயோகமாக இருக்கும்” என்றான்.

“அதெப்படி, இது என் பரம்பரைச் சொத்து அல்லவா?” என்றான் கஞ்ச மகாப்பிரவு.

“உனக்குத் தேவையான பணம் தருகிறேன்.”

அண்டப்புளுகன் ரொம்பவும் பிகு செய்துகொண்டான். முகத்தை மிகவும் சோகமாக வைத்துக் கொண்டான். கடைசியில் கஞ்ச மகாப்பிரபு தன்னுடைய விலையுயர்ந்த நரித் தோலால் ஆன நீண்ட ஃபர் அங்கியை அவனுக்குக் கொடுத்தான். அண்டப்புளுகன் தன்னுடைய மங்கிய சட்டையை ஒப்படைத்தான்.

கஞ்ச மகாப்பிரபு உடனே யோசிக்கத் தொடங்கிவிட்டார். மாமனார் பிறந்த நாள் விழா வரப்போகிறது. இந்த டிராகன் சட்டையைப் போட்டுக்கொண்டு எல்லாரையும் அசத்திவிட வேண்டியதுதான். வழக்கமாக குளிர் ஆடைகள் அனைத்தையும் விட்டுவிட்டு இதை மட்டும் அணிந்துகொண்டார்.

பயணம் ஆரம்பமானது. மாமனாரின் ஊர் மிகத் தொலைவில் இருந்தது. வழியில் எங்கேயும் தங்கிச் செல்வதற்கு சந்திரங்களோ சாவடிகளோ கிடையாது. கொட்டும் பனி. கடுமையான குளிர். கஞ்ச மகாப்பிரபுக்கு உடல் நடுங்கத் தொடங்கிவிட்டது. தாக்குப்பிடித்து முன்னேறினார். முடியவில்லை. ஒரு மரத்தடியில் ஒதுங்கினார். பலனில்லை. சிறிது நேரத்தில் இதயம் நின்றுவிட்டது.

மீண்டும் அண்டப்புளுகன் ஏமாற்றிவிட்டான் என்று அனைவரும் பேசிக்கொண்டார்கள். அவனைக் கொல்லவேண்டும் என்று கோபம் கொண்டார்கள். ஒரு நாள் அவனைப் பிடிக்கவும் செய்தார்கள்.

அண்டப்புளுகன் இதற்கெல்லாம் பயந்துவிடுவானா? சாவகாசமாகச் சொன்னான்.

“நீங்கள் எப்படி என்னைக் குற்றம் சொல்லமுடியும்? நான் கொடுத்த சட்டையைப் போட்டுக் கொண்டு மரத்தடியில் நின்றிருக்கிறார். சட்டையில் வெப்பம் அதிகரித்திருக்கிறது. அப்படியே தொடர்ந்து நின்றுகொண்டிருந்ததால் வெப்பம் அதிகரித்து மரத்தில் தீ பற்றிக்கொண்டுவிட்டது. இவர் இறந்திருக்கிறார். அதோ, பாதி எரிந்து கிடக்கும் அந்த மரத்தைப் பாருங்கள்.”

என்ன சொல்வது என்று ஒருவருக்கும் தெரியவில்லை. சரி போ என்று விட்டுவிட்டார்கள்

சீன இதிகாசக் கதைகள் / 3

மலைக்கிராமத்திலே ஒரு பெண்ணும் அவளுடைய மகளும் இருந்தார்கள். அவர்கள் தங்களுடைய சிறிய நிலத்தில் வேலைகள் செய்வது வழக்கம். விதை தூவுவது, நடுவது, தண்ணீர் பாய்ச்சுவது, அறுவடைக் காலத்தில் அறுப்பது, கதிர் அடிப்பது என்று எல்லா வேலைகளையும் அவர்களே செய்வார்கள். அந்தப் பெண்ணின் மகள் சிவப்பு நிற உடைகளே அணிவாள். அதுவே அவளுக்குப் பிடிக்கும். அதனால் அவளை எல்லோரும் ‘சிவப்புச் சின்னவள்’ என்று அழைத்தார்கள்.

ஒருநாள் அந்தக் கொடுமை நடந்தது. ‘சிவப்புச் சின்னவள்’ தங்கள் கழனியிலே ஏதோ வேலையாக இருக்கும்போது, ராட்சச டிராகன் ஒன்று வானிலே பறந்து வந்தது. அது வந்தபோது அதன் இறக்கைகளின் அசைவிலே காற்று வேகமாக வீசியது. அதனால் மரங்களெல்லாம் ஆடின. மேகங்கள் கூட குலுங்கின. பார்ப்பதற்கு மிகவும் மூர்க்கமான, கோரமான, கடுஞ்சீற்றம் கொண்டதாக இருந்தது. வானிலே பறக்கும் பருந்து திடீரென்று பூமியில் பாய்ந்து கோழிக் குஞ்சை கவ்வுவது போல, சிவப்புச் சின்னவளை அப்படியே தன் கால்களால் அள்ளிக் கொண்டு போய்விட்டது. சிவப்புச் சின்னவளின் அவலக்குரல் அழுதுக்கொண்டே ஒலித்தது. அதைத்தான் அவளுடைய அம்மாவால் கேட்க முடிந்தது.

“அம்மா… என்னருமை அம்மா… பொறுத்திரு… பொறுத்திரு.

சகோதரனே சகோதரனே என்ன வந்து மீட்டு விடு!Ó

பெற்த் தாயின் கண்கள் கலங்கின; அவளின் ஆற்றாமையின் அழுத்தம் அவள் இதயத்தை பிசைந்தது. “பாவம், குழந்தை! அவளைப் போய் அந்த ராட்சசப் பேய் டிராகன் தூக்கிக்கொண்டு போய்விட்டதே! என்ன செய்வேன்? யாரிடத்தில் போய் கேட்பேன்! சிவப்புச் சின்னவளோ “சகோதரனே… சகோதரனே என்னை வந்து காப்பாற்று” என்றாளே… அவளுக்கு ஏது சகோதரன்… எனக்குப் பிறந்தது இவள் மட்டுந்தானே… பயத்திலே அப்படி உளறி இருக்கிறாள் போலும்” என்று நினைத்தாள். இப்படியெல்லாம் நினைத்து, தள்ளாடிக் கொண்டே வீட்டை நோக்கித் திரும்பினாள்.

திரும்பும் வழியிலே பாதி தூரம் வந்தபோது அவளுடைய நரைத்த தலைக் கூந்தலை யாரோ பிடித்து இழுப்பதுப்போல இருந்தது. சாலை ஓரத்தில் இருந்த புன்னை மரக் கிளை அது. காற்றில் ஆடித் தாழும்போது இவள் கூந்தல் மாட்டிக்கொண்டது போலும். வேறு வழியில்லாமல் கூந்தலை அறுத்தெடுத்துக் கொண்டு நடக்கின்ற போது,  நன்றாகச் சிவந்த சிவப்பு பெர்லி பழங்களைப் பார்த்தாள். கொஞ்சம் பறித்து எடுத்துக்கொண்டு நடந்தாள். அந்த சிவப்பு பெர்ரியை சுவைத்தாள்.

வீட்டுக்கு வந்து சேர்ந்தாள். வீட்டீக்கு வந்தவுடனே அவளுக்கு பிரசவ வலி ஏற்பட்டது. அவள் சாப்பிட்டச் சிவப்பு பெர்ரிப் பழம் அவளைக் கருக்கொள்ள வைத்தது. ஒரு நாளின் சில மணிகளிலே அவள் கர்ப்பம் முதிர்ந்து குழந்தையும் பெற்றெடுத்தாள். அது ஓர் ஆண்குழந்தை அதற்கு “சின்ன பேபரி” என்று பெயரும் சூட்டினாள். குழந்தையும் வட்டமான தலையுடனும் சிவந்த கன்னங்களுடன் பேபரி போலவே இருந்தான்.

சின்ன பேபரி பிறந்த சில நாட்களுக்குள்ளேயே வளர்ந்து ஓர் இளைஞனாக ஆகிவிட்டான். பதினான்கு அல்லது பதினைந்து வயதுக்காரனைப் போல தோற்றம் தந்தான். அவனைப் பார்க்கும்போதெல்லாம்அவனுடைய தாய்க்கு ராட்சச டிராகன் தூக்கிக் சென்ற அவளின் மகள் சொன்ன வாக்கியங்கள் தான் நினைவுக்கு வந்தது.

“சகோதரனே சகோதரனே என்னை மீட்பாயாக”

பெற்றவளோ அதை அவளிடம் சொல்லத் தயங்கினாள். சொல்வதற்கு வாய் வரும். ஆனால் மனம் தடுத்துவிடும். இவனுக்கு ஏதாவது விபரீதம் நேரிட்டால் என்ன செய்வது? இதனால் தான் அவள் வாய் மௌனிக்கும், கண்களோ கலங்கும்!

ஒரு நாள் ஒரு காகம் அவள் வீட்டின் கூரையில் அமர்ந்து, பின் அங்கிருந்து இறங்கி, கூரை இறக்கத்தில் இருந்துக் கொண்டு, “உனது தமக்கை துன்பத்தில் கிடக்கிறாள்; அவளை துன்பத்திலிருந்து மீட்டு வருவாயாக! டிராகன் பூதத்தின் குகையில் மடிகிறாள். வெற்றுக் கைகளால் குகையை சுரண்டி சுரண்டி தவிக்கிறான். அதனால் அவளது உடைகளிலும் ரத்தக் கறைகள் இருக்கிறது. உடனே சகோதரனே, உன் சகோதரியை மீட்டு வா”

இதைக் கேட்டவுடன் சின்ன பேபரிக்கு ஆச்சர்யமாக இருந்தது. “அம்மா… எனக்கு அக்கா இருக்கிறாளா? எங்கேப் போனாள்? ஏன் என்னிடம் மறைத்து விட்டாய்?” என்று கேட்டாள்.

“ஆமாம் மகனே… உன் அக்காவை ராட்சச டிராகன் தூக்கிக் கொண்டு போய்விட்டது. அந்த டிராகன் பலரைத் தூக்கிக் கொண்டு போய் சாப்பிட்டு விட்டது!” என்றாள்.

பேபரி உடனே ஒரு பெரிய உலக்கைப் போன்ற ஒரு தடியை எடுத்துக் கொண்டாள், “அம்மா… இதோ இப்பொழுதே போய் என் தமக்கையை மீட்டெடுக்கப் போகிறேன்… ராட்சச டிராகனை இந்தத் தடியால் அடித்து கொன்று விடுவேன்… இனிமேல் அவன் யாருக்கும் தீங்கு செய்யமுடியாத அளவுக்கு செய்துவிட்டு வருகிறேன்.” என்று சொல்லி புறப்பட்டான்.

அவனது தாய் கண்ணீரில் மறைத்த பார்வையோடு, கதவின் இடைவெளியிலே அவன் போவதைப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தாள். அவள் உள்ளத்தில் மகிழ்ச்சியும் அச்சமும் ஒருங்கே எழுந்தன.

பேபரி, வெகு தொலைவுகள் நடந்தான். நடந்து, நடந்து எப்படியோ ஊர்க் கோடியிலுள்ள ஒரு மலைச் சாலையின் முடிவுக்கு வந்து விட்டான். அதன் பிறகு சாலையின் தொடர்ச்சி இல்லை. ஆனால் மிகப்பெரிய பாறாங்கல் ஒன்று பாதையை அடைத்தது போல் நின்றிருந்தது.

இந்தப் பாதையை கடந்து போக வேண்டுமானால் அந்தப் பாறையைத் தாண்டிக் குதிக்க வேண்டும். அப்படி குதித்தால் ஒரு காலடி தவறினால் கூட மலைக்கு கீழே அதள பாதாளத்துக்குள் போய் விழ வேண்டும். யாரும் அவ்வளவு பெரிய முயற்சி எடுப்பதில்லை. ஆனால் பேபரி அந்த பாறாங்கல்லை நகர்த்தி விட்டால் போதுமென்று நினைத்தான்.

பேபரி தான் எடுத்து வந்த கோலை அந்த பாறாங்கல்லின் அடியில் நுழைத்து, தன் பலங்கொண்ட மட்டும் அந்த கல்லை உயர்த்திடப் பார்த்தான். அவன் கொண்டு வந்த தடி இரண்டாக உடைந்தது. என்ன செய்வது? உடனே தன் இரு கைகளையும் பாறாங்கல்லின் அடியில் கொடுத்து அதை உருட்டப் பார்த்தான். எங்கிருந்துதான் அவனுக்கு அந்த பலம் வந்ததோ, ஆம் பாறாங்கல் அசைந்து கொடுத்தது, அவன் தன் பலத்தால் இயன்ற அளவு உயர்த்திக் கொண்டு அப்படியே பின்னால் தள்ளினான். பாறாங்கல் உருண்டு ஓடி பள்ளத்தாக்கில் போய் விழுந்தது.

அதே நேரம் அந்தப் பாறாங்கல் இருந்த இடத்திலே தகதகத்துக் கொண்டிருக்கும் தங்க புல்லாங்குழல் ஒன்று இருந்தது. பேபரி அதை கையிலெடுத்தாள். அதை துடைத்து விட்டு குழலில் காற்றை ஊதினான். அதில் ஓசை எழுந்தது. அதை மீண்டும் ஊதினான். அவ்வளவுதான் அந்த மலையிலே, மலைச்சாலையிலே உள்ள புழு பூச்சிகளும் தவளைகளும், பல்லிகளும் நாட்டியமாடத் தொடங்கின. புல்லாங்குழலை வேகமாக ஊதினால் வேகமாக ஆடின. “ஓ…. இது போதும், இதை வைத்தே அந்த ராட்சச டிராகனை ஒரு கை பார்த்து விடலாம்” என்று நெஞ்சத் துணியோடு நிமிர்ந்து நடந்தான்.

கொஞ்ச தூரம் நடந்து போனதும், பெரிய மலைப்பாறை தெரிந்தது. அவன் கஷ்டப்பட்டு அந்தப் பாறையின் மேல் ஏறிக்கொண்டான். அங்கிருந்து பார்த்தால் ஒரு குகையின் வழியை முழுதும் அடைத்துக்கொண்டு அந்த ராட்சச டிராகன் அமர்ந்திருந்தது. டிராகனைச் சுற்றிலும் எலும்புகள் குலியலாகக் கிடந்தன. எல்லாமே மனிதர்களைச் சாப்பிட்டுவிட்டுப் போட்ட எலும்புகளே.

அவனுக்கு அடுத்து ஒரு பெண் கண்ணீரோடு அமர்ந்திருப்பது தெரிந்தது. டிராகன் தன் நீண்ட கூரிய நகங்களால் அவளின் முதுகை கீறிக் கீறி கொடுமைப்படுத்திக் கொண்டிருந்தது. “அட நன்றிக்கெட்ட சிவப்புப் பெண்ணே! நீ என்னோடு இருக்கும் வரைக்கும் யாரும் உன்னைத் தொடமுடியாது. திருமணம் செய்துகொள்ளமுடியாது. எத்தனை நாளானாலும் சரி, எத்தனை குன்றுகளைத் தாண்டி வந்தாலும் யாரும் உன்னை என்னிடமிருந்து கைப்பற்ற முடியாது. அப்படி வந்தால் உன்னை சாகடித்து மண்ணுக்குள் போட்டிடுவேன்” என்று கூறிக் கொண்டிருந்தான்.

பேபரிக்கு அவள்தான் தன்னுடைய உடன் பிறந்தவள் என்று தெரிந்துவிட்டது. உடனே தானிருந்த இடத்திலிருந்து குரல் கொடுத்தான்.. “அடே கெட்ட புத்தி ராட்சசனே! என் அக்காவைக் கொடுமைப்படுத்தியதற்கு தண்டனைக் கொடுக்க நான் வந்துவிட்டேன். இந்தப் புல்லாங்குழலை ஊதி வாசித்தே உன்னை ஒரு வழி பண்ணப் போகிறேன்… உன் கதை முடிந்தது. உன் உயிர் இப்பொழுது என் கையில்” என்று சொல்லிவிட்டு புல்லாங்குழலை ஊதினான். வேக வேகமாக ஊதினான்.

அவன் புல்லாங்குழலை ஊத ஊத தனது பெருத்த உடலைத் தூக்கிக் கொண்டு ராட்சச டிராகன் ஆட ஆரம்பித்துவிட்டது. தன்னை மீறிய ஆட்டம். எது நடந்தாலும் என்ன செய்தாலும் உணர முடியாத ஆட்டம்!

இதுதான் தக்க தருணமென்று ‘சிவப்புச் சின்னவள்’ மெல்ல குகையை விட்டு வெளியே வந்தாள். வெளியில் நின்று ராட்சச டிராகன் போடும் ஆட்டத்தைப் பார்த்தாள். அதன்  கண்கள் செருகி இருந்தது. தன்னை மறந்த நிலையில் அது ஆடிக் கொண்டிருந்தது. அதன் கண்களிலிருந்து நெருப்பு ஜீவாலை வீசியது. மூச்சுக் காற்றாக கொதிக்கின்ற ஆவி வெளிவந்தது. வாயைத் திறந்து திறந்து மூடி மூச்சு வாங்கியது. தன் தம்பியிடம் பேச சிவப்புச் சின்னவள் முயன்றாள். பேபெரி கையால் சாடைக் காட்டினாள். அவன்  புல்லாங்குழல் வாசிப்பதை நிறுத்தினால், அவனையும் அவளையும் அவன் உயிரோடு கொன்று சாப்பிட்டுவிடுவான். எனவே அவன் புல்லாங்குழலை ஊதிக்கொண்டே இருக்க டிராகன் மூச்சு வாங்க ஆடியது, அதனால் இப்பொழுது முடியவில்லை. பெரிய வயிற்றை தூக்கிக் கொண்டு ஆட ஆட அதற்கு அது ஏதோ வேதனையாக இருந்தது. எனவே பேபரியிடம் கெஞ்சத் தொடங்கியது.

“தம்பி… புல்லாங்குழல் வாசிப்பதை கொஞ்சம் நிறுத்து.. நீ ஆற்றல் வாய்ந்தவன் என்பதை ஒப்புக்கொள்கிறேன். இனிமேலும் என்னால் தாங்க முடியாது. ஐயோ, இந்த இம்சையைப் பொறுக்கமுடியவில்லை. புல்லாங்குழல் ஓசையைக் கேட்டு ஆடாமல் இருக்க முடியாது. அதுப்போல ஆடிக் கொண்டே இருக்கவும் முடியாது. கொஞ்சம் இரக்கம் காட்டு, உன் சகோதரியை விட்டு விடுகிறேன்.” என்றது டிராகன்.

ஆனால் அவன் நிறுத்துவதாக இல்லை. தன் அக்கா சொல்லியபடி இதே இடத்திலே இவனை விட்டு வைக்கக் கூடாது, அப்படி விட்டு வைத்தால் மறுபடி மனிதர்களைத் தூக்கிக்கொண்டுபோய் கொன்று தின்பான். இவனிடம் இரக்கம் காட்டக்கூடாது என்று நினைத்து, பேபரி மெல்ல நடந்துகொண்டே புல்லாங்குழலை வாசித்தான். அவள் தமக்கை அவனோடு சேர்ந்து நடந்தாள். பின்னாடியே, ராட்சச டிராகன் ஆடிக்கொண்டே வந்தது. அதுவும் இவன் வேகமாக வாசிக்க வாசிக்க அது நிலைக்கொள்ளாமல் ஆடிக்கொண்டே வந்தது. வழியில் ஒரு பெரிய குளம் இருந்தது. ராட்சச டிராகன் ஒன்றும் முடியாமல் நேராக குளத்தில் போய் விழுந்து ஆசுவாசப்படுத்திக்கொண்டது. குளத்தில் அது விழுந்தவுடன் பல அடி தூரத்துக்கு நீர் மேலேழுந்து அடித்தது. குளமே கொந்தளித்து வழிந்தது. அதே நேரம் ராட்சச டிராகனின் கண்களிலிருந்து நெருப்பு ஜுவாலை வீசியது, மூக்கிலிருந்து சுவாசக் காற்றாக கொதிக்கும் நீராவி வந்தது. வாயிலிருந்து மூச்சு சீறி சீறி எழுந்தது.

அது பேபரியிடம் கெஞ்சியது; “ஐயா, பெருமகனே… இதோடு வாசிப்பை நிறுத்தி விடுங்கள். இதே இடத்திலே நான் கிடந்து விடுகிறேன்…” என்றது.

“சரி… நீ யாருக்கும் துன்பம் இழைக்கக்கூடாது. கேடு புரியக்கூடாது. அப்படியானால் வாசிப்பை நிறுத்துவேன்” என்றான் பேபரி.

ராட்சச டிராகன் அதற்கு ஒத்துக்கொண்டது. அக்காவும் தம்பியும் வீடு திரும்பினார்கள். தாய் மகிழ்ச்சியில் தத்தளித்தாள்.

சில நாடள்களுக்குப் பின்னர் ராட்சச டிராகன் இருக்கின்ற குளத்திலே குளிக்கப் போனவர்கள் காணாமல் போனார்கள். அடி ஆழத்திலிருந்து மேலெழுந்து வந்து டிராகன் குளிக்க வருகிறவர்களை துன்புறுத்தலானது. சிலரை தூக்கிக் கொண்டு அடி ஆழத்துக்குச் சென்றது.

இதைக் கேள்விப்பட்டவுடன் பேபரி மறுபடியும் குழலுடன் குளத்தருகே வந்தான். குழலை வேக வேகமாக வாசித்தான். இப்படி ஏழு நாட்கள் வரை செய்தான். தண்ணீருக்குள் ராட்சச டிராகன் தண்டாமாலை ஆடியது. ஆடி, ஆடி, களைத்து வீழ்ந்தது. கடைசியில் செத்தும் போனது.

தமக்கையும் தம்பியும் மனநிறைவோடு வீடு திரும்பினார்கள். டிராகனின் மேல் தோலை எடுத்து வீடு கட்டிக் கொண்டனர். டிராகனின் எலும்புகளை தூண்களாகவும் கூரையைத் தாங்கும் வாரைகளாகவும் அமைத்துக் கொண்டனர். டிராகனுடைய கொம்பை வெட்டி எடுத்து அதை நிலத்தில் உழவுக்குப் பயன்படுத்திக்கொண்டனர்.

இவ்வாறு அக்காவும் தம்பியுமாக டிராகனின் உடலிலிருந்து. பலவகையில் பயன் பெற்றனர்.

சீன இதிகாசக் கதைகள் / 5

சீனாவில் நாட்டுப்புறப் பகுதிகளில் சிறுவர்கள் அணிகின்ற தொப்பி அது. ஆனால் கொஞ்சம் விசித்திரமானது, வேடிக்கையானது. அந்தத் தொப்பியை குழந்தைகள் அணிவதற்கு என்ன காரணம்?

சீன மக்கள் அனைவருக்கும் அந்தக் கதை தெரியும். வெகு காலத்துக்கு முன்னர் ஒரு ஊரில் இரண்டு சகோதரர்கள் வாழ்ந்து வந்தார்கள். இருவருக்கும் திருமணம் முடிந்து, இருவரும் மகிழ்ச்சியுடன் வாழ்ந்து வந்தார்கள். இதிலே மூத்த சகோதரரும் அவரது மனைவியும் நேர்மையானவர்களாகவும், நிதானமும் பொறுமையும் கொண்டவர்களாகவும், தாராள நெஞ்சுடையவர்களாகவும் இருந்தார்கள். ஆனால் அவர்களுக்கோ குழந்தை கிடையாது. அக்காலத்தில் சீன மக்கள் குழந்தைப்பேறு இல்லையென்றால் பெரிய குறையென்று கருதுவார்கள். வாழ்க்கை பொருளற்றது என்று நினைத்து வருந்துவார்கள். இந்தத் தம்பதியரும் அதே போல் வாட்டமுற்றார்கள். குழந்தையில்லா வெறுமையிலே கவலைக்கொண்டார்கள். தன்னுடைய குடும்பத்தில் ஒரு குழந்தையை தத்து எடுத்துக் கொள்ளலாம் என்று நினைத்தார்கள்.

மூத்த சகோதரரின் தம்பிக்கு இரண்டு பிள்ளைகள் இருந்தார்கள். இந்த இருவரில் ஒரு பிள்ளையைத் தத்து எடுத்துக்கொள்ளலாம் என்று முடிவு செய்தார்கள். ஒரு பிள்ளை அண்ணன் குடும்பத்துக்கும் இன்னொரு பிள்ளை தம்பி குடும்பத்துக்கும் வாரிசாகத் திகழ்வார்கள் அல்லவா? இந்த எண்ணத்தைத் தன்னுடைய தம்பியிடம் தெரிவித்து அவனது ஒப்புதலைப் பெறலாம் என்று எண்ணினார் அண்ணன்.

ஒருநாள் அண்ணன் தனது தம்பியிடமும் தம்பி மனைவியிடமும் தன்னுடைய தத்து எடுக்கின்ற எண்ணத்தை வெளிப்படுத்தினார். தம்பி அதை விரும்புவான், ஏற்றுக்கொள்வான் என்று அண்ணன் நினைத்தார். ஆனால் நேர்மாறாக தம்பியும் தம்பி மனைவியும் தங்கள் விருப்பமின்மையை சொல்லாமல் சொல்லிப் போனார்கள். தம்பியின் போக்கு அண்ணனுக்குப் புரியவில்லை. எதனால் அவர்கள் மறுக்கிறார்கள் என்று அவர் குழம்பிப்போனார்.

நீண்ட காலத்துக்குப் பிறகு தம்பி ஒரு நாள் திடீரென்று மரணமடைந்தான். அவருடைய மனைவியால் தன் இரண்டு குழந்தைகளை வளர்க்கமுடியாமல் போனது. வருமானம் இல்லாமல் போனதால் அவள் திண்டாடினாள். இந்த நிலைமையை அறிந்த மூத்த சகோதரர் திரும்பவும் அவளிடம் சென்று அவன் குழந்தைகளில் ஒன்றைத் தான் தத்து எடுத்துக்கொண்டு வளர்க்க விருப்பம் என்று கூறினார். அப்பொழுதும் அவள் மறுத்துவிட்டாள். இப்போதும் காரணம் தெரியவில்லை.

ஆண்டுகள் ஓடின. தம்பி, மனைவி எப்படியோ கஷ்டப்பட்டு தன் பிள்ளைகளை வளர்த்துவந்தாள். ஆச்சரியமூட்டும் வகையில், அண்ணனின் மனைவி கர்ப்பம் தரித்தாள். அண்ணன் மிகவும் மகிழ்ச்சியடைந்தார். தன் மனைவியை மிகவும் கவனமாகப் பார்த்துக்கொண்டார். அக்காலத்தில் ஊருக்கு ஒரு மருத்துவச்சிதான் இருப்பாள். அவளை மனைவியின் பேறு காலத்துக்கு முன்கூட்டியே சொல்லி வைத்தான். அதே நேரத்தில் தன்னுடைய வியாபார தொடர்பு காரணமாக அடிக்கடி வெளியூர்களுக்கு அவன் செல்லக்கூடியவன் என்பதால் பிரசவ நேரத்தில் தான் வெளியூருக்கு செல்ல நேரிட்டால் என்ன செய்வது என்று கவலையும்கொண்டான். ஆனால் அவனுக்கு ஆறுதலாக தம்பியின் மனைவி தானாக முன்வந்து அவன் இல்லாதபோது அவளைக் கவனித்துக் கொள்வதாகக் கூறினாள்.

பேறுகாலம் வந்தது. அண்ணன் வியாபார விஷயமாக வெளியூரில் இருந்தான். இடுப்பு வலி எடுத்தவுடன், தம்பி மனைவி ஓடோடிப்போய் மருத்துவச்சியை அழைத்துவந்தாள். உண்மையில் தம்பியின் மனைவி இப்படியெல்லாம் உதவிகரமாகச் செயல்பட்டதற்கு ஓர் உள்நோக்கம் இருந்தது. தன் கணவனின் அண்ணனுக்கு வாரிசு இல்லாமல் போகவேண்டும், அவர்களுடைய முழு சொத்தும் தன் கைக்கு வரவேண்டும் என்பதுதான் அவளுடைய கெட்ட எண்ணம். இதனைச் செயல்படுத்த இது ஒரு நல்ல வாய்ப்பு அல்லவா? பிரசவத்துக்கு உதவுவதுபோல நடித்து எப்படியாவது குழந்தையைத் தொலைத்துக்கட்டிவிடுவது என்று முடிவெடுத்தாள்.

தன் பிள்ளைகளில் ஒன்றைத் தத்துக்கொடுக்க அவள் மறுத்ததற்குக் காரணமும் அதுதான். தத்து கொடுத்த குழந்தை அவர்களோடு போய்விட்டால் சொத்தை அனுபவிக்கமுடியாதே! இப்போது அவளுடைய திட்டம், பிரசவம் பார்க்கும் மருத்துவச்சியைக் கையில் போட்டுக்கொண்டு, குழந்தையை அப்புறப்படுத்துவது.

எதிர்பார்த்தபடியே ஒரு நாள் குழந்தை பிறந்தது. பெற்றெடுத்தவள் சற்று நேரம் மயக்கமுற்றாள். இந்த வாய்ப்பைப் பயன்படுத்திக்கொண்டு இருவரும் அந்தக் குழந்தையைத் தூக்கிக்கொண்டுபோய் ஊருக்கு ஒதுக்குப்புறத்தில், யாரும் காணாத இடத்தில் போட்டுவிட்டுத் திரும்பிவிடுகின்றனர். இரண்டு கண்கள் இதையெல்லாம் உன்னிப்பாகப் பார்த்துக்கொண்டிருந்ததை அவர்கள் கவனிக்கவில்லை. திரும்பியவுடன் ஒரு குட்டி நாயைப் பிடித்து தோலை முழுமையாக உரித்து அதைத் துணியிலே நன்றாகச் சுற்றிக்கொண்டு வந்து மயக்கமாக இருக்கும் பெண்ணுக்கு அருகில் வைத்து விடுகிறார்கள். சின்னஞ்சிறு நாய், தோல் உரித்தெடுத்தப் பின்னர் குறைமாதக் குழந்தையைப் போலத் தோன்றும் போலும்.

மயக்கம் தெளிந்து எழுந்தவள், தனது அருமைக் குழந்தையைக் காணும் ஆவலுடன் திரும்பினாள். பேரதிர்ச்சியடைந்தாள். துயரத்தில் மூழ்கி கண்ணீர் வடித்தாள். கதறி அழுதாள். குழந்தை பிறந்த செய்தி கேட்டு வீடு திரும்பிய கணவனும் உடன் சேர்ந்து அழுது தீர்த்தான். பாவம், இருவரும் உடைந்துபோனார்கள்.

அந்தத் துயரமான வேளையில் அவர்கள் வீட்டு வாசலிலே ஒரு பழுப்பு வண்ண நாய் வந்து நின்றது. துயரில் தலை கவிழ்ந்துக் கிடந்த கணவனுடைய அருகில் சென்று தன் முன் கால்களால் அவனைப் பற்றி இழுத்தது. அது அவனை வெளியே கூப்பிடுகிறது என்று தெரிந்து அவனும் அதன் கூடவே சென்றான். நாய் அவனது வீட்டுக்குப் பக்கத்திலே உள்ள ஒரு தோப்பின் இடையில் உள்ள தன் தங்குமிடமான ஒரு மர இடுக்கின் இடையில் ஓடியது. அங்கே ஓர் அழகிய குழந்தை கை, கால்களை ஆட்டி உதைத்து அழுதுக்கொண்டிருந்தது. அண்ணன் ஆசையுடன் அந்தக் குழந்தையை எடுத்துக்கொண்டான். அவனுக்கு உண்மைப் புலப்பட்டுவிட்டது. தன் குழந்தையைத் தன் தம்பி மனைவியும், மருத்துவச்சியும் சேர்த்து சதி செய்து போட்டு விட்டிருக்கிறார்கள். நாய்தான் அதைக் கண்டெடுத்து காப்பாற்றியிருக்கிறது.

வீடு திரும்பினான். தானும் தன் மனைவியும் எப்பொழுதாவது சிறிதளவு உணவு கொடுக்கும் அந்த நாயை நினைத்து நன்றியால் கண்கள் வழிந்தான். நாலு கால் பிராணிக்கு உள்ள நேயமும் நேர்மையும் தன் தம்பி மனைவிக்கு இல்லையே என்று கொதித்தான். ஊர் நாட்டாண்மையிடம் சென்று புகார் உரைத்தான். ஊரே இதைக் கேட்டு அதிர்ச்சி அடைந்தது. அவளையும் மருத்துவச்சியையும் தண்டிக்க குரல் கொடுத்தது. அவர்கள் இருவரும் தண்டிக்கப்பட்டார்கள். நன்றியுடன் குழந்தையை மீட்டெடுத்துக்கொடுத்த அந்த நாயை ஆச்சரியத்துடன் போற்றிப் புகழ்ந்தார்கள்.

குழந்தை மறுபடி கிடைக்கப்பெற்ற தாயின் மகிழ்ச்சிக்கு அளவே இல்லை. தங்கள் குடும்பத்துக்கு ஒரு வாரிசு வந்துவிட்டது. தங்கள் வீட்டில் ஓர் ஒளிவிளக்கு ஒளிரத் துவங்கிவிட்டது. தங்கள் வாழ்க்கையில் இதுவரை இருந்துவந்த இருளும் இறுக்கமும் மறைந்து விட்டது என்று மகிழ்ந்தாள். அனைத்துக்கும் காரணமான அந்த நாயை நினைத்து நினைத்து நெகிழ்ந்தாள். அந்த நாய்க்கு தான் காட்டும் நன்றியின் அடையாளமாகத் தன்னுடைய குழந்தைக்கு ஒரு தொப்பி செய்தாள். அந்தத் தொப்பியின் வடிவம் நாய்முகத் தோற்றத்தில் அமைந்திருந்தது. அந்தத் தொப்பியை அணிந்த அந்தப் பிள்ளை எங்கு சென்றாலும் அதைப் பார்த்தவர்கள். “அதோ… நாய் மீட்டெடுத்த குழந்தை” என்று கூறுவார்கள்.

பின்னர் அக்குழந்தை அணிந்த தொப்பிக்கு ‘மவுசு’ ஏற்பட்டு விட்டது. எல்லாக் குழந்தைகளும் அதைப் போன்ற தொப்பியை அணிய ஆசைப்பட்டனர். எல்லாக் குழந்தைகளும் இப்பொழுது “நாய்த் தொப்பியை” அணிந்துக் கொண்டு மகிழ்ச்சியோடு உலா வருகின்றார்கள். நாயின் நன்றியுணர்ச்சிக்கு நன்றி தெரிவிக்கும் அடையாளமாக இன்று அந்தத் தொப்பி மாறிவிட்டது.

சீன இதிகாசக் கதைகள் / 7

சீனாவில் ஏதோ ஒரு காலத்திலே, எங்கோ ஒரு ஊரில் மூன்று பேர் இருந்தார்கள்; இந்த மூன்று மனிதர்களின் பெயர்களும் ஒன்றே! ஆம், மூவரின் பெயரும் ஜென்ஜியா என்பதாகும்!

ஒரு ஜென்ஜியா அங்குள்ள தொன்குடியினரின் தலைவன். அடுத்தவன் அவன் வீட்டு சமையற்காரன். இன்னொருவன் அந்த ஊர் தச்சன்! தச்சனுக்கு வாய்த்த மனைவியோ பேரழகி. குணத்திலேயும் அவள் தங்கம்! ஒழுக்கத்தை உயிராக நினைக்கும் உத்தமி!

இந்தப் பேரழகி, சமையற்காரன் ஜென்ஜியா கண்ணிலே எப்படியோ பட்டுவிட்டாள். அவளை நினைத்தே இரவும் பகலும் ஏங்கினான் அந்தச் சமையற்காரன். ஆனால் அவள் அவனை அலட்சியம் செய்தாள். தான் உண்டு தன் வேலையுண்டு என்று இருந்தாள்.

சமையற்காரனுக்கு வழி ஒன்றும் புலப்படவில்லை. அந்தத் தச்சனை ஒழித்துக்காட்டினால் தான் இந்தப் பேரழகியை நெருங்கமுடியும் என்று நினைத்தான். அதற்காக வாய்ப்புக்காக காத்திருந்தான்!

ஒருநாள் தொல்குடித் தலைவனான ஜென்ஜியாவின் தந்தை மரணமடைந்தான். அவனுக்குச் செய்யவேண்டிய இறுதிக் கடமைகளை, மறுஉலகத்துக்கு ஏற்பாடுகளை எல்லாம் தலைவன் ஜென்ஜியா மிகவும் உருக்கமாகச் செய்துக்கொண்டிருந்தான். அப்பொழுது திருமறைச் சுவடிகளை எல்லாம் சமையற்கார ஜென்ஜியா அடுக்கி வைத்துக் கொண்டிருந்தான். அந்த கால திருமறை வசனங்களைப் படிப்பதில் இவனுக்குத் திறமை இருந்தது. தூய சீனமொழியிலே அமைந்த வாசகங்கள் பேச்சு சீன மொழிபோல் இருக்காது! நம் சங்கத் தமிழ் போல் தூய்மையாக இருக்கும்! இதில் ஒரு ஏட்டை அவன் எடுத்தபோது அவனுக்கொரு யுக்தி தோன்றியது.

ஆம், பண்டைய சீனமொழி நடையில் தொன்குடித்  தலைவனின் இறந்துபோன தந்தை எழுதுவதுப் போல எழுதி, அடுக்கி வைத்த திருமறைச் சுவடிகளில் வைத்துவிடவேண்டும். பிறகு அதை எடுத்து தலைவனிடம் காட்ட வேண்டும். அதை வைத்து அந்தத் தச்சனை மாட்டிவிட வேண்டும் என்பது அவன் திட்டம்!

இறந்துபோன தந்தை தன் மகனுக்கு எழுதுவதுபோல் எழுதியிருந்தான்.

“அருமை மகனே… நான் இறந்த பிறகு என்னைச் சுவர்க்க உலகுக்கு அழைத்துப்போனார்கள். நான் உலகில் வாழ்ந்திருந்தபோது செய்த நன்மைகளால் என்னைச் சுவர்க்க உலகில் ஓர் அதிகாரியாக நியமித்திருக்கிறார்கள். ஆனால் எனக்கு அலுவலக மாளிகை கிடைக்கவில்லை. அலுவலக மாளிகையை நிர்மாணிக்க இங்கே கொத்தனார்கள் இருந்தாலும் கதவுகள், ஜன்னல்கள் செய்யவும், அலுவலகத்துக்கு வேண்டிய மேஜை, நாற்காலிகள், மற்றும் நான் தங்கும் இடத்தில் சாப்பாட்டு மேஜை, கட்டில் என்று எதுவும் செய்ய ஆள் இல்லை! என்னவோ தெரியவில்லை, தச்சர்கள் யாருமே சுவர்க்கத்துக்கு வருவதில்லை போலும்! அதனால் என் அருமை மகனே, எனக்காக நமது ஊர் தச்சன் ஜென்ஜியாவை இங்கே அனுப்பி வை, வேலை முடிந்ததும் திருப்பி அனுப்பிவிடுகிறேன்.” என்று அந்த ஏட்டில் எழுதி வைத்தான்.

ஒருநாள் சமையற்காரன் தலைவன் ஜென்ஜியாவிடம் “ஐயா, நான் இந்த திருமறை ஏடுகளை அடுக்கி வைத்துக் கொண்டிருந்த போது புதியது போல தோன்றிய ஏடு ஒன்றும் இருந்தது. ஆனால் அதன் மொழிநடை புரியவில்லை. ஏதேனும் முக்கியமாக இருக்குமோ என்று உங்களுக்கு காட்ட வந்தேன்” என்றான்.

தலைவன் ஜென்ஜியா அதை வாங்கிப் பார்த்தான். தொல்சீர் மொழி நடையில் இருந்ததால் அவனுக்குப் புரியவில்லை. சரி, இதன் பொருள் என்னவென்று தெரிந்துகொள்ள இதையெல்லாம் படிக்கத் தெரிந்த தன் செயலாளருக்கு அனுப்பி வைத்தான். அவர் இவனிடம் வந்து வரிக்கு வரி, சொல்லுக்குச் சொல் பொருள் கூறி இந்தக் கடிதத்தை ஒப்படைத்தார்.

தலைவன் ஜென்ஜியாவுக்கு மகிழ்ச்சி ஏற்பட்டது, தன்னுடைய தந்தை சுவர்க்க உலகில் நல்ல நிலையில்தான் உள்ளார் என்பதை அறிந்துகொண்டதிலும், அவர் தன்னிடம் ஒரு தச்சனை அனுப்ப கோரிக்கை விடுத்ததிலும் உற்சாகம் கொண்டான். உடனே அந்த ஊரிலேயே இருந்த ஒரே தச்சனான ஜென்ஜியாவை அழைத்துவரச் சொன்னான். அவனிடம் தனது தந்தையின் அழைப்பின்படி சுவர்க்க உலகுக்கு அவன் செல்லவேண்டும் என்று கட்டளை இட்டான்.

தச்சன் ஜென்ஜியா ஆடிப் போய்விட்டான். அதே சமயம் தங்கள் தலைவன் சொல்வதைத் தட்டவும் முடியாது. என்ன செய்யலாம்? கொஞ்ச நாள் அவகாசம் கேட்டு வைக்கலாம். அதற்குள் ஏதாவது செய்தாக வேண்டும் என்று நினைத்துக் கொண்டு, தலைவனான ஜென்ஜியாவிடம், “ஐயா… உங்கள் உத்தரவை எப்படி மறுப்பேன்… அதுவும் உங்கள் தந்தையாருக்குப் பணிசெய்வதற்கு தயங்குவேனோ? இல்லை… எனக்கு கொஞ்சம் அவகாசம் தேவைப்படுகிறது. ஏழு நாள்கள் மட்டும் பொறுங்கள். அதற்குள் என் குடும்பத்துக்காக செய்ய வேண்டிய வேலைகளை முடித்துவிட்டு வருகிறேன். ஏழு நாட்கள் கழிந்த பின்னர் நமது ஊரில் வழக்கமாகப் பலி கொடுக்கின்ற இடத்தில் என்னை சுலர்க்கலோகம் அனுப்புவதற்கு நெருப்பு மூட்டுவதற்காக விறகுகளைத் தயார் செய்யுங்கள்; வந்து விடுகின்றேன்” என்றான். தலைவனும் அவன் பேச்சில் திருப்தியுற்று அவனை ஒரு வாரம் கடந்ததும் வரச்சொல்லி அனுப்பிவிட்டான்.

ஜென்ஜியா வீட்டுக்கு வந்தான். தன் மனைவியிடம் நடந்ததைச் சொன்னான். யாரோ தனக்கெதிரானவரின் சதியாகவே இதை நினைத்தான். இது குறித்து துப்பறிந்தான். அவனுக்குக் கிடைத்த செய்தியில் அவன் மனைவிமேல் சமையற்காரன் பித்துப்பிடித்துக் கிடப்பது தெரிந்தது. தன்னை ஒழித்துக்கட்ட அவனே இந்தச் சூழ்ச்சியைச் செய்திருக்கிறான் என்பதை ஜென்ஜியா தெரிந்துகொண்டான். ஆபத்திலிருந்து தன்னைக் காப்பாற்றிக்கொள்ள திட்டம் வகுத்தான்.

தன் மனைவியிடம் ஜென்ஜியா திட்டத்தை விவரித்தான். தன் வீட்டிலிருந்து பலி கொடுக்கும் இடம் வரை ரகசியமாக ஒரு சுரங்கவழியைத் தோண்ட வேண்டும். அதற்கே இந்த ஒரு வாரம் ஓடிவிடும். அதன் பின் பலிகொடுக்கும் இடத்தில் புகை அடர்த்தியில் யாரும் சரியாகப் பார்க்கமுடியாத நிலையில் இவன் அதே இடத்திலுள்ள ரகசியமான சுரங்கவாயிலில் நுழைந்து அதை அடைத்துவிட்டு வீட்டுக்கு வந்துவிடவேண்டும். வீட்டிலும் தங்கி விடாமல் வீட்டின் கீழ் உள்ள சுரங்கப் பகுதியிலே அடைப்பட்டுக்கிடக்க வேண்டும். ஓராண்டுக்குப் பிறகு மற்றதைப் பார்த்துக்கொள்ளலாம் என்றான்.

திட்டமிட்டப்படி அவனும் அவன் மனைவியும் அவர்கள் படுக்கை அறையின் தரைப் பகுதியிலிருந்து தோண்டி மண்ணை எடுத்து, வழி ஏற்படுத்தினார்கள். சரியான திசையில் சுரங்கம் தோண்டப்பட்டது. மிகச் சரியாக “பலிகொடுக்கின்ற இடம்” வரை சுரங்கம் தயார் ஆனது.

பலி கொடுக்கின்ற நெருப்பு வளர்க்கின்ற பெரிய குழி இருக்கும் பகுதியில் சற்று தள்ளி புதர்கள் மண்டிக் கிடந்தன. அந்தப் புதர்கள் உள்ள இடத்தில்தான் இவன் சுரங்கத்தின் ஒரு வாயிலை ஏற்படுத்தியிருந்தான். புதர்களின் மறைவில் அந்தக் குழி தெரியவில்லை!

குறிப்பிட்ட தினம் வந்தது. சமையற்காரனிடம் எச்சரிக்கையாக நடந்துகொள் என்று தன் மனைவியிடம் கூறிவிட்டு தலைவன் ஜென்ஜியாவிடம் வந்தான். தலைவன் ஜென்ஜியா அவனை அன்புடன் வரவேற்றான். தன் தந்தைக்காக ‘சுவனம்’  செல்பவன் என்று அவனை எண்ணித் தழுவிக்கொண்டான். பின்னர் இருவரும் ஊர் மக்கள் திரண்டிருந்த பலி கொடுக்கும் இடத்துக்கு வந்தார்கள். அங்கே சமையற்காரன் ஜென்ஜியாவும் இருந்தான். அவன் கண்களில் மகிழ்ச்சி தென்பட்டது.

விறகுகள் கொழுந்துவிட்டு எரிந்தன. மேலோகம் போவதற்காக ‘சுலோகங்கள்’ சொல்லப்பட்டன. தலைவன் ஜென்ஜியா தச்சு வேலைக்குரிய கருவிகள் கொண்ட பெட்டியை தச்சன் ஜென்ஜியாவிடம் கொடுத்து அவன் தோளிலே மாட்டிக்கொள்ளச் சொன்னான். இன்னொரு பையிலே அவனது ஆடைகளை வைத்து கையிலே எடுத்துக்கொள்ளச் சொன்னான். பின் பற்றி எரிகின்ற விறகுகளினிடையே அமைக்கப்பட்ட இருக்கையில் போய் படுக்கச் சொன்னான்.

சுற்றி எரியும் நெருப்பைப் பார்த்தப்படி கொஞ்சம் பயத்தோடு தச்சன் ஜென்ஜிஜா முன்னேறினான். இப்பொழுது மந்திரங்கள் வேகமாக முழங்கின. விறகுகளை கொண்டுவந்து நெருப்பில் போட்டனர். நெருப்பு ‘திகுதிகு’ என்று எரிந்தது. புகை அடர்த்தியாகப் பரவியது. ஒவ்வொருவரும் கண் எரிச்சலில் கண்களைக் கசக்கிக்கொண்டனர். தச்சன் ஜென்ஜியா யாரும் அறியாமல் சட்டென்று அந்த இடத்தைவிட்டு அகன்றான். புதரில் போய் படுத்தான். அப்படியே உருண்டுக்கொண்டே சுரங்கக் குழியில் விழுந்தான். அவனை யாருமே பார்க்கவில்லை!

நெருப்புக்கொழுந்துகள் நீண்ட நாக்குகளை நீட்டி நீட்டி உயர்ந்தன. யாருமே எட்டிப்பார்க்கக்கூட முடியாத அளவுக்கு வெப்பமும் நெருப்பின் உக்கிரமும் இருந்தது. சமையற்காரன் தயாராக இருந்தான். ஒருவேளை தச்சன் அழுது புலம்பி தன்னை விட்டுவிடும்படி கேட்டுக்கொண்டால் என்ன செய்வது என்று முன்னெச்சரிக்கையுடன் அவன் ஒரு திட்டம் போட்டு வைத்திருந்தான். அவன் அழுகையோ குரலோ கேட்கமுடியாதபடி முரசுகளை ஓங்கி ஒலிக்கச் சொன்னான். அவனோ மேலுலகம் செல்கிறான். அவனுக்கு அப்படித்தான் ஒரு மரியாதை செய்யவேண்டும் என்று அங்குள்ள கூட்டத்தாரிடம் விளக்கம் சொன்னான்.

நின்றெரிந்த நெருப்புத் தணிந்தது. நெருப்பை அணையவிட்டு அந்த இருக்கையை ஓடிப்போய் பார்த்தார்கள். இருக்கை முழு சாம்பலாக இருந்தது. சரி… தச்சன் சுவர்க்கம் போய்விட்டான் என்று மக்கள் நம்பி வீடு திரும்பினர். சமையற்காரன் ஜென்ஜிஜா முழு உற்சாகத்தோடு, தன் திட்டம் வெற்றிபெற்ற மகிழ்வில் வீடு சென்றான்.

திட்டப்படி, தச்சன் ஜென்ஜிஜா சுரங்க அறையில் பதுங்கியிருந்தான். அவன் மனைவி அவனுக்குச் சமைத்து எடுத்துக்கொண்டு போய் தங்களின் படுக்கையறைக்குக் கீழுள்ள சுரங்கப் பகுதியில் தன் கணவனுக்கு உணவளிப்பாள். யாரும் இதை அறியவில்லை. இப்படியே ஓராண்டுகள் ஓடின.

இந்த ஓராண்டில் சமையற்காரன் பலமுறை தச்சன் பெண்டாட்டியைத் தேடிச் சென்றான். பசப்பு வார்த்தைகள் பேசினான். பாசத்தைக் கொட்டினான். சில சமயங்களில் காதல் மொழிகளையும் பேசினான். ஆனால் அவளோ தொடர்ந்து அவனை வெறுத்து ஒதுக்கி வந்தாள். சில சமயம், தொந்தரவு கொடுக்கின்ற கோழிகளையோ வாத்துக்களையோ மிரட்டுவதாக பாவனை பண்ணிக்கொண்டு, “என்கிட்டே ஏதாவது வச்சிக்கிட்டே உன் தலையை அறுத்துப்புடுவேன்” என்று அரிவாளைக் காட்டுவாள்!

ஓராண்டு முடிந்த பிறகு ஒரு நாள் தச்சன் ஜென்ஜியா ஊர்த் தலைவன் ஜென்ஜியாவிடம் சென்றான். சுரங்கத்துக்குள்ளேயே ஓராண்டு முழுவதும் இருந்ததால் வெளியே சென்று வேலைகள் எதுவும் செய்யாததனால் இப்பொழுது தச்சன் ஜென்ஜியா வெயில் படாமல் வெளுத்திருந்தான். சதைப் போட்டு ஜம்மென்று இருந்தான். ஊர்த் தலைவன் ஜென்ஜியா அவனிடம், “உங்கள் தகப்பனாருக்கு குறை எதுவுமில்லை. நன்றாக இருக்கின்றார். நான் அவருடைய வீட்டுக்கு ஆக வேண்டிய எல்லா தச்சு வேலைகளையும் செய்து கொடுத்துவிட்டேன். ரொம்பவும் திருப்தி என்றார். ஆனால் என்ன குறையென்றால். அவர் உங்கள் வீட்டு சாப்பாட்டுக்காக ஏங்குகிறார். அங்கே அதுப்போல சமைக்க ஆளில்லை. உங்களிடத்தில் சொல்லி ஒரு சமையற்காரனை, அட நம்ம சமையல் ஜென்ஜியாவை அனுப்பிவைக்கச் சொன்னார்” என்றான்.

தலைவன் ஜென்ஜியாவுக்கும் சமையற்காரன் ஜென்ஜியாவுக்கும் அவன் சொல்வது உண்மையாகப்பட்டது. தச்சன் ஜென்ஜியா தளதளவென்று தக்காளி மாதிரி வந்திருக்கிறான். சுவர்க்கத்தின் புஷ்டி உணவும் வானிலையும் காரணமாக இருந்திருக்குமோ?

எப்படியோ, சமையல்காரன் ஜென்ஜியாவை அனுப்ப முடிவெடுத்தான் தலைவன் ஜென்ஜியா. முன்பு போலவே ஒரு நாள் குறிக்கப்பட்டது. தாரை தப்பட்டங்கள் முழங்கின. விறகுகள் நெருப்பைக் கக்கின. புரண்டெழுந்த நெருப்பு ஜுவாலைகளுக்கிடையே சமையற்காரன் ஜென்ஜியா போனான். சில விநாடிகள்தாம். பலி இருக்கையில் எரிந்த சமையற்காரனின் எலும்புகள் கரியாகிக் கிடந்தன!

சமையற்காரன் ஓராண்டில் திரும்பிவிடுவான் என்றுதான் எல்லோரும் நினைத்தனர். ஆனால் அவன் வரவேயில்லை. தச்சன் தன் மனைவியுடன் பழையபடி மகிழ்ச்சியுடன் வாழ்ந்துவரத் தொடங்கினான்.

டோன் யோங்கின் மனைவி

ஹான் மன்னன் பரம்பரை ஆட்சி நடைபெற்ற காலத்தில் க்யான்செங் என்னும் ஊரில் டோன் யாங் என்றொருவன் இருந்தான். குழந்தையாக இருந்தபோதே இவன் தாய் இறந்துவிட்டாள். தந்தைதான் அவனை வளர்த்து வந்தார். டோன் யாங் வயல்களிலே வேலை செய்து தந்தையைக் காப்பாற்றி வந்தான். டோன் யாங் கடுமையான உழைப்பாளி. அவன் எங்கு வேலைக்குப் போனாலும் தந்தையை ஒரு தள்ளு வண்டியில் வைத்து தள்ளிக்கொண்டு வருவான். தந்தை இருக்கும் வண்டியை ஓரிடத்திலே நிற்கவைத்துவிட்டு இவன் வேலைகளைச் செய்வான். ஒரு நாள் பாவம், அவன் தந்தை இறந்துவிட்டார்.

சவ அடக்கம் செய்வதற்கு கையிலே சல்லிக்காசு இல்லை. என்ன செய்வது, பாவம், டோன் யாங் தன்னையே அடிமையாக விலைக்கு விற்க முடிவெடுத்தான். டோன் யாங் ஒரு நேர்மையாளன் என்பதை உணர்ந்து ஒரு பணக்காரன் பத்தாயிரம் காசுகள் கொடுத்து அவனை விலைக்கு வாங்கிக்கொண்டான்.

அந்த ஊரின் வழக்கப்படி இறந்தவனுக்காக மூன்று ஆண்டுகள் துக்கம் அனுஷ்டிக்க வேண்டும். இந்த மூன்று ஆண்டுகளும் டோன் யாங் எந்த வேலையிலும் ஈடுபடக்கூடாது. இதையறிந்த அடிமை கொண்டவனும் மூன்று ஆண்டுகள் கழித்து அவனை வேலையில் அமர்த்தலாம் என்று முடிவு செய்தான்.

மூன்று ஆண்டுகள் கழிந்தன. டோங் யாங் தன்னை விலை கொடுத்து வாங்கிய எஜமானனிடம் வேலைக்குப் போவதற்குப் புறப்பட்டான். போகின்ற வழியில் ஒரு பெண்ணை அவன் பார்க்க நேரிட்டது. அந்தப் பெண் இவனிடம் “உன்னை மணமுடிக்க எனக்கு விருப்பம்” என்றாள். இவனுக்கும் அது சரி எனப்பட்டது. எனவே அவளையும் அழைத்துக்கொண்டு தன் அடிமை முதலாளியிடம் போனான்.

டோங் யாங்கைப் பார்த்து எஜமானன் மகிழ்ந்தான். அவனிடம், “உன்னிடம் பணம் கொடுத்தேன், அதை என்ன செய்தாய்?” என்றான்.

“ஐயா! நீங்கள் பெருந்தன்மையோடு எனக்குச் செய்த நன்மையினால் நீங்கள் அளித்த அந்தத் தொகை என் தகப்பனின் ஈமச் செலவுகளுக்கு சரியாக இருந்தது. இப்பொழுது நான் எப்பொழுதும்போல ஒன்றுமில்லாதவன். மேலும் கீழ்ச்சாதிக்காரன். ஆகவே என்னால் கடுமையான உழைப்பை நன்றிக் கடனாகச்  செலுத்த முடியும்” என்றான்.

“சரி… அப்படியானால் நீ வாங்கிய தொகைக்காக எனக்கு உழைக்கவேண்டும். அது முடிந்தவுடன்தான் நீ என்னைவிட்டுப் போக முடியும். நீயும் உன் மனைவியுமாக எனக்காக வேலை செய்தால் உன் கடனைச் சீக்கிரம் அடைக்கலாம். உன் மனைவிக்கு என்ன வேலைத் தெரியும்?”

“அவள் ஆடை நெய்வதில் கெட்டிக்காரி”.

“அப்படியானால் எனக்கு நூறு சுருள்கள் உயர் ரகப் பட்டுத் துணிகள் நெய்து தரட்டும்.”

எஜமானன் டோங்கின் மனைவிக்குப் பட்டு நூல்கள் மற்றும் உயர் ரக பட்டுத் துணி தயாரிப்புக்கான பொருள்கள் போன்றவற்றை அனுப்பினான். எப்படியும் நூறு சுருள்கள் பட்டுத் துணி என்றால் அதை  நெய்து முடிப்பதற்கு இரண்டு மூன்று ஆண்டுகளாவது ஆகும். (1 சுருள் என்பது 100 பேர்களின் ஆடைகள் தைக்க பயன்படும்). எனவே மூன்று ஆண்டுகளுக்கான தன் தேவையை அவள் மூலம் பெற்றுவிடலாம், அதன் வழியே கிடைக்கப்போகின்ற லாபம் பெரியது என்று எஜமானன் நினைத்துக்கொண்டான்.

டோங்கின் மனைவி நெசவுப் பணியைத் தொடங்கினாள். பத்து நாள்களுக்குள் நூறு சுருள்கள் உயர் ரகப் பட்டுத் துணி தயார் செய்துவிட்டாள். டோங் ஆச்சரியத்தில் மூழ்கிப்போனான். இவ்வளவு வேகத்தில் இப்படியொரு வேலையைப் பார்க்க முடியுமா? அதை அவளிடமே கேட்டான்.

அவள் நிதானமாகக் கூறினாள்.

“நான் மேலுலகத்துப் பெண். சுவர்க்கத்தில் நெசவு செய்பவள். ஆகவே வேகமாக என்னால் பணியாற்ற முடியும். உன்மேல் இரக்கப்பட்டு எங்கள் சுவர்க்கலோகத்தின் பேரரசர், என்னை உனக்கு உதவும்படி இங்கே அனுப்பி வைத்தார். உன்னுடைய இந்தப் பணிவும், மரியாதையும் எங்கள் மாமன்னரை நெகிழச் செய்தது. உன் துன்பத்தை, அடிமைத்தனத்தை என் உழைப்பின் வழியாகப் போக்கிவிட்டு நான் போகவேண்டும். அதை செய்துவிட்டேன். நான் போகிறேன்”.

சொன்னதொடு நில்லாமல் காற்றில் கரைந்து விண்ணகம் ஏறினாள்.

யாருக்காக பயம்?

ஒரு காலத்தில் சீனா பல நாடுகளையும் பல மன்னர்களையும் கொண்டிருந்தது. இந்த நாடுகளில் சில சிறியவை, சில பெரியவை. பல்வேறு தரப்பட்ட மக்கள் வெவ்வேறு கலாசாரங்களைப் பின்பற்றி வந்தனர்.

நாடுகளுக்குள் அவ்வப்போது போர்கள் நடைபெறும். ஒரு நாடு அல்லது மன்னன் இன்னொரு நாட்டையோ மன்னனையோ தாக்கவும் அழிக்கவும் ஆதிக்கம் செலுத்தவும் போரில் இறங்குவான். இப்படிப்பட்ட போர்கள் ஓயாது நடைபெறும்.

‘ச்சூ’ (Chu State) என்ற ஒரு சின்ன நாட்டில் மிகுந்த ஆற்றல்மிக்க அமைச்சர் ஒருவர் இருந்தார். அவர் பெயர் ஷோவாஸிக்ஸு (Zhaoxixu).  இவருடைய அறிவுத் திறன், ராஜ தந்திரம், தூரநோக்கு ஆகியவற்றின் காரணமாக இவரிடம் மற்ற நாடுகளின் அரசாங்கங்கள் அல்லது அமைச்சர்கள் அஞ்சி கிடந்தனர். ஏன் உள்நாட்டிலும்கூட பங்காளி காய்ச்சல் இருந்தாலும் வாய் மூடிக் கிடந்தனர்.

ஒருநாள் அரசன் தன் அமைச்சர் ஷோவாஸிக்ஸு குறித்து அரசவையில் பேச்சு எழுப்பினான்.

“நம் அமைச்சர் ஷோவாஸிக்ஸுவின் பெயரைக் கேட்டால் அண்டை நாடுகள் எல்லாம் அஞ்சி நடுங்குகின்றன. ஏன், நம் நாட்டில் கூட அவர் பெயருக்கு பெரிய மதிப்பும்அச்சமும் காட்டுகிறார்கள். உண்மையிலேயே அவருக்கு இப்படியோர் பெயர் உள்ளதா?”

அரசவையில் இருந்த அமைச்சர் குழுவிலிருந்தும் சரி, பிரதானிகள் பக்கமிருந்தும் சரி; யாரும் இதனை ஆதரிக்கமோ மறுக்கவோ இல்லை.

அரசன் அந்த அமைச்சரின் மேல் உள்ள அபிமானத்தால் இதைக் கேட்கிறானா, அல்லது எரிச்சலுற்றுக் கேட்கிறானா என்று தெரியாமல் கேள்விப்பொறியில் சிக்கிக் கொள்ள யாருக்கும் துணிவில்லை.

‘ஜியான்ங்ஈ’ என்ற அமைச்சர் மன்னரிடம் நல்ல பெயர் வாங்க வேண்டுமென்று நெடுங்காலமாகக் காத்திருந்தார். இந்தத் தருணத்தை நல்வாய்ப்பாகப் பயன்படுத்த நினைத்தார்.

அவர் எழுந்து, “மன்னர் பிரானே! அந்த அமைச்சர் மேல் பக்கத்து நாடுகளும், மக்களும் கொண்டிருக்கின்ற மதிப்பு எப்படி என்பதை ஒரு கதை மூலமாக உங்களுக்கு விளக்க விரும்புகிறேன்” என்றான்.

“என்ன அது, சொல்வீர்!” என்றான் மன்னன்.

ஒருமுறை நரி, புலியிடம் மாட்டிக்கொண்டது. தப்பிக்கும் வழி நரிக்குப் புலப்படவில்லை. எனவே ஓர் உபாயம் செய்தது.

“யோவ். . . புலியே. . .  என்ன தைரியம் இருந்தால் என்னைக் கொல்லத் துடிப்பாய்?” என்று தலையை நிமிர்த்திக் கேட்டது.

புலிக்கு ஒன்றும் புரியவில்லை. “ஏன் உன்னைப் பிடித்துக் கொல்லக்கூடாது?” என்று திருப்பிக்கேட்டது.

நரி தன் குரலை மேலும் உயர்த்திக்கொண்டு, “உன்னிடம்தான் சொல்லவேண்டும். கடவுள் என்னை இந்தக் காட்டிலுள்ள எல்லா மிருகங்களுக்கும் ராஜாவாக நியமித்திருக்கிறார். நீ என்னைக் கொன்றால் அவ்வளவுதான், கடவுளுக்கு எதிரி ஆகிவிடுவாய். . . உன்னைக் கடவுள் கடுமையாகத் தண்டிப்பார்” என்றது.

புலி சந்தேகத்துடன் பார்ப்பதைக் கண்டதும் நரி சொன்னது.

“சரி. . . நீ நம்ப வேண்டுமானால் இந்த காடு முழுவதும் போவோம். என்னைப் பார்த்தவுடன் எல்லா மிருகங்களும் பய பக்தியோடு ஒதுங்கி கொள்வதை நீயே பார்க்கலாம்” என்றது.

இருவரும் கிளம்பி காட்டுக்குப் போனார்கள்.

நரி திமிருடன் நடந்துசென்றது. ஆங்காங்கே இருந்த மிருகங்கள் நரியைப் புலியிடன் பார்த்ததால் நடுக்கத்துடன் ஓடி ஒளிந்துகொண்டன.

“பார்த்தாயா புலியாரே! என்னைப் பார்த்தால், இவையெல்லாம் எப்படி ஓடுகின்றன. . .  என்ன மரியாதை? என் எதிரில் இருக்கக்கூடத் தயக்கம், அச்சம்! இப்பொழுதாவது புரிகிறதா? என்னிடம் நீ வாலாட்டினால் உன் கதை முடிந்தது.” என்றது நரி.

பயந்துபோய் நரியைவிட்டு விலகி தன் வழியில் சென்றது புலி.

“இப்படித்தான் அரசே, உங்கள் கீழ் உள்ளதால் உங்களை நினைத்தே அனைவரும் அந்த அமைச்சருக்கு அஞ்சுகிறார்கள். உங்களது ராஜ தந்திரம், வீரம், விவேகம், ஆற்றல் ஆகியவற்றைக் கண்டுதான் உண்மையில் அவர்களுக்கு அச்சம்” என்றார் அந்த அமைச்சர்.

அரசர் அவருக்குப் பொன்னும் பொருளும் அளித்து மகிழ்ந்தார்.