இந்தியா பாகிஸ்தான் போர்கள் / அத்தியாயம் 4

இரு மருங்கும் ஊசி இலை மரங்கள் நிறைந்திருக்கும் அந்த  அழகிய சாலை காஷ்மீரின் வாசலான பாரமுல்லாவில் அமைந்துள்ளது. அது பாரமுல்லாவின் கத்தோலிக்கப் பள்ளி, விடுதி, புனித ஜோசப் மருத்துவமனை ஆகியவற்றைக் கொண்ட வளாகத்தை நோக்கி நீள்கிறது. அதில் ஒருவர் மோட்டார் சைக்கிளில் விரைந்து செல்கிறார். அவர் முகத்தில் ஒரு படபடப்பு. அவர் தாமதிக்கும் ஒவ்வொரு நொடியிலும் ஏற்படும் விளைவுகளை நினைத்து அவர் இதயம் துடித்தபடி இருக்க, வேகமாக வண்டியைச் செலுத்துகிறார்.

1947 அக்டோபர் 27 ஆம் தேதி பாரமுல்லாவில் ஒரு கொடிய நாளாக விடிந்தது. மோட்டார் சைக்கிளில் சென்று கொண்டிருந்தவர் பெயர் மேஜர் சௌரப் ஹயத் கான். அவர் முன்னாள் பிரிட்டிஷ் இந்திய ராணுவத்தின் பதான் அதிகாரி. இன்னும் சில நாள்களில், புதிதாக உருவான பாகிஸ்தானின் ராணுவ அதிகாரியாக பணியமர்த்தப்பட  உள்ளார். வளாகத்துக்குள் நுழைந்து மருத்துவமனை தோட்டத்துக்குச்  செல்கிறார். மோட்டார் சைக்கிளின் என்ஜினை  நிறுத்தி விட்டு அதிலிருந்து இறங்குகிறார். அது ஒரு புறம் விழ  கத்தியபடி வேகமாக ஓடுகிறார். “ நிறுத்துங்கள். நிறுத்துங்கள்.அவர்களைக் கொல்லாதீர்கள்”

அங்கே வரிசையாக பலர் நின்று கொண்டிருக்கிறார்கள். அவர் வருவதற்கு முன்பு அங்கு நுழைந்த இஸ்லாமிய பதான் பழங்குடி முஜாஹிதின் படை துப்பாக்கி முனையில் அவர்களை மிரட்டிக் கொண்டிருக்கிறது. முஜாஹிதின் என்பது பெர்ஷிய அரேபிய  பன்மைச் சொல். இது ஜிஹாத் போரில் பங்கு பெறும் முஸ்லிம் கொரில்லா வீரர்களைக் குறிக்கிறது. பெண் மருத்துவர் திருமதி பேரிடோ, நான்கு  கன்னிகாஸ்திரிகள் ஆகியோர் நடுங்கியபடி அங்கு  நின்று கொண்டிருந்தார்கள். அவர்களிடம் இருந்த கைக்கடிகாரம்,மூக்குக்கண்ணாடி போன்ற பொருள்களை வந்தவர்கள் பிடுங்கிக் கொண்டார்கள்.  அவர்களை எப்படியாவது அந்த மனித வேட்டையாடுபவர்களிடமிருந்து காப்பாற்றுவதே அவர் முதல் வேலை. ஆனால் அவர் அங்கு வருவதற்கு முன்னால் மருத்துவமனையில் இருந்த பலர் கொலை செய்யப்பட்டு விட்டார்கள்.

பழங்குடிப் படையினரால் சுட்டுக் கொல்லப்பட்டவர்களில் மருத்துவரின் கணவர் ஜோஸ் பேரிடோ;மருத்துவமனையில் சிகிச்சை பெற்று வந்த திருமதி கபூர்; திருமதி டைக்ஸ்; அவர் கணவர் கர்னல் டைக்ஸ்; அன்னை திரிசாலினா, பிலோமினா ஆகியோர் அடங்குவார்கள். கர்னல் டைக்ஸ் விடுமுறையின்போது தில்லியிலிருந்து அங்கு வந்திருந்தார். அன்னை திரிசாலினா இருபத்து ஒன்பது வயது நிரம்பியவர். சில வாரங்களுக்கு முன் தான் ஸ்பெயின் நாட்டிலிருந்து அங்கு வந்தார். திருமதி டைக்ஸ் புதிதாக தான் பெற்றெடுத்த ஆண் குழந்தையோடு இங்கிலாந்து புறப்படத் தயாராக இருந்தவர். அந்தக் குழந்தை அதிர்ஷ்ட வசமாக உயிர் தப்பியது. பாகிஸ்தான் ஏவிய படை மருத்துவமனையில் இருந்த உயிர் காக்கும் பொருள்களைச் சூறையாடிவிட்டு, அதைச் சூழ்ந்து கொண்டிருந்தது. இந்தியாவுக்கும், பாகிஸ்தானுக்கும் இடையிலான  முதல் போர் தொடங்கி விட்டதை அறிவித்துக் கொண்டிருந்தது அது.

இருபத்து நான்கு மணி நேரத்துக்குப் பிறகு கர்னல் டைக்ஸும், அன்னை திரிசாலினாவும் குண்டடிப்பட்ட காயத்தினால் இறந்து போனார்கள். மேஜர் சௌரப் ஹயத் கான் அட்டகாசம் செய்து கொண்டிருந்தவர்களில் தனது நம்பிக்கைக்குரிய சில பதான் வீரர்களோடு உயிர் பிழைத்தவர்களுக்குப் பாதுகாப்பாக இருந்தார். பெஷாவரில்  பள்ளி நாள்களில் கன்னிகாஸ்திரிகளே அவருக்குக் கல்வி புகட்டினார்கள். அப்போது அவர்கள் காட்டிய அன்பை அவரால்  மறக்க முடியவில்லை . அதனால்தான் கன்னிகாஸ்திரிகளையும், அங்கிருந்த மற்றவர்களையும் தான் காப்பாற்றியதாகப் பின்னாளில் அவர் கூறியிருக்கிறார்.

ஆன்ரூ ஒயிட் ஹெட் , ‘எ மிஷன் இன் காஷ்மீர்’ (2007) என்ற தமது நூலில் இந்திய பாகிஸ்தான் முதல் போர் தொடங்கிய போது பாரமுல்லாவில் நடந்தவற்றை படம் பிடித்துக் காட்டியிருக்கிறார். அங்கு நடந்த  படுகொலைகளைக் கண்டவர்களின் நேரடி வாக்குமூலங்களைப் பதிவு செய்துள்ளார்.  ஒரு பிபிசி நிருபராக 1992 ஆம் ஆண்டு இந்தியா வந்த அவர், பல இடங்களுக்குப் பயணம் செய்து பலரைப் பேட்டி கண்டு உண்மைத் தகவல்களைத் திரட்டி எழுதியுள்ளார்.

பழங்குடிப் படை தாக்குதலின் போது உயிர் பிழைத்தவர் சகோதரி எமிலா. அவர் தாய் தந்தையரை இழந்த குழந்தையை வைத்துக் கொண்டு அதைக் காப்பாற்ற போராடி இருக்கிறார். மேலும் டைக்ஸ் தம்பதியினரின், இரண்டு வயதும், நான்கு வயதும் நிரம்பிய இரண்டு மகன்களையும் காப்பாற்றினார். மேஜர் சௌரப் ஹயத் கான் முதலில் உயிர் தப்பியவர்களுக்குப் பாதுகாப்பாக இருந்துள்ளார். ஆனால் அதற்குப் பிறகும் கொலைகள் தொடர்ந்தன. உயிர் தப்பியவர்களில் செவிலியர்கள், கன்னிகாஸ்திரிகள், போதகர்கள், நோயாளிகள், உள்ளூர் இந்துக்கள், கிறிஸ்தவர்கள், குழந்தைகள் என கிட்டத்தட்ட எண்பது பேர் இருந்தார்கள். அவர்களுள் புதிதாகப் பிறந்த குழந்தையும் அடங்கும். அவர்கள் அனைவரும் மருத்துவமனையின் ஒரு சிறிய வார்டில் ஒளிந்திருந்தார்கள். பசியோடும், பயத்தோடும் பதினோரு நாள்களை அங்கே கழித்தார்கள்.

லாரிகளில் பாரமுல்லா வந்து இறங்கிய சுமார் 5000 பேர் கொண்ட  பழங்குடிப் படை  இரண்டு நாள்கள் வீடுகளைச் சூறையாடியது. பலர் கொல்லப்பட்டார்கள். கோயில்கள் உடைக்கப்பட்டன. பெண்கள் பாலியல் பலாத்காரத்துக்கு ஆளானார்கள். அவர்களுள் ஐரோப்பிய கன்னிகாஸ்திரிகளும் அடங்குவார்கள். 10,000 பேர் தங்கள் வீடுகளைவிட்டு ஓடினார்கள். கொள்ளையடிப்பதிலும் பெண்களைக் கடத்துவதிலும் ஈடுபட்டிருந்த பழங்குடிப் படை அங்கிருந்து சுமார் 53 கிலோ மீட்டர் தொலைவில் இருந்த ஸ்ரீ நகருக்குச் செல்லவில்லை. அவர்கள் அங்கு சென்றிருந்தால் விமான தளம் எளிதாக அவர்கள் வசம் வந்திருக்கும். ஏனென்றால் அங்கு பாதுகாப்புக்கு யாரும் இல்லை.

பாகிஸ்தான் போரில் இறங்குகிறது என்றால் அதற்கான காரணங்களை ஆராய வேண்டியதில்லை. ஏனென்றால் பல சமயங்களில் அந்தக்  காரணங்களை உருவாக்குபவர்களும் அவர்களாகத்தான் இருப்பார்கள். 1947 இல்   சுதந்தரம் பெற்ற சமஸ்தானமாக காஷ்மீர் இருக்கிறது. அதன் விருப்பப்படி இந்தியாவுடனோ அல்லது  பாகிஸ்தானுடனோ  தன்னை இணைத்துக்கொள்ளலாம். காஷ்மீர் அரசர் ஹரி சிங் தனியாக இருக்க விரும்புகிறோம் என்றார். நேரு பொறுமை காத்தார். காஷ்மீரை உடனே இந்தியாவுடன் இணைத்துக்கொள்ள உண்மையிலேயே அவர் அவசரம் காட்டவில்லை. பாகிஸ்தானுக்கு  காஷ்மீர் வேண்டும். காஷ்மீர் அரசர் என்ன நினைக்கிறார் என்று தெளிவாகத் தெரியவில்லை. உடனே காஷ்மீரை முற்றுகையிட வேண்டும். அதுவும் கடுமையானதாக இருக்கவேண்டும். இந்திய ராணுவம் காஷ்மீரில் இறங்கி திருப்பித் தாக்கி விரட்ட வரும் என்பதும் பாகிஸ்தானுக்குத் தெரியும். இருந்தபோதும் சுதந்தரம் வாங்கிய தருணத்தில் குழப்பத்தோடு வெற்றியைக் கொண்டாடும் இந்தியாவுக்கும், வளைந்து கொடுக்காத காஷ்மீருக்கும், ஒரு பாடம் புகட்டியாகவேண்டும். போராளிகளைத் திரட்டுவதற்கு தயாராக எப்போதும் இருக்கிறது ஜிகாத் கோஷம்.

1947 ஆகஸ்டில்  இந்தியாவும், பாகிஸ்தானும் விடுதலை பெற்ற டொமினியன்களாயின. அதற்கு முன்னர் ஜூன் மாதத்தில் மவுண்ட்பேட்டன் காஷ்மீர் அரசர் ஹரி சிங்குடன் பேச்சுவார்த்தை நடத்துகிறார். இந்தியத் தலைவர்கள் பலர் காஷ்மீரை இந்தியாவுடன் இணைத்துவிடுமாறு அழுத்தம் கொடுத்தார்கள். ஹரிசிங்கைச் சுற்றி இருந்தவர்களும், அவர் உறவினர்களும் பாகிஸ்தானுடன் இணைவதற்கு எதிர்ப்பு தெரிவித்து வந்தார்கள். கவர்னர் ஜென்ரல் மவுண்ட் பேட்டன் ஹரிசிங்கிடம் காஷ்மீர், இந்தியா அல்லது பாகிஸ்தானுடன் தன்னை இணைத்துக்கொள்ளலாம் என்றார். அதற்கு முழு சுதந்தரம் உள்ளது என்றார். மேலும் ஆகஸ்ட் 15 ஆம் தேதிக்கு முன்னால்  விருப்பத்தைத் தெரிவித்தால் நல்லது என்று அரசரிடம் கூறினார். ஆனால் அவர் எந்தக் கருத்தையும் கவர்னர் ஜென்ரலிடம் கூறாமல் நழுவினார். அதன் காரணமாக இந்திய விடுதலைக்குப் பிறகு காஷ்மீர் தனி சமஸ்தானமாகத் தொடர்ந்து இருந்தது.

வி.கே.  கிருஷ்ணமேனன் 1957 ஆம் ஆண்டு பிப்ரவரி 8 ஆம் தேதி காஷ்மீர் தொடர்பாக ஐ. நா. சபையின் பாதுகாப்பு கவுன்சிலில் சில தகவல்களைத் தெரிவித்தார். அதன்படி இந்திய பாகிஸ்தான் விடுதலைக்கு மூன்று நாள்களுக்கு முன்பாக அதாவது  1947 ஆகஸ்ட் 12 ஆம் தேதி ஹரி சிங் இந்தியாவுக்கும், பாகிஸ்தானுக்கும் ஒரே தேதியிட்ட தந்திகளை அனுப்புகிறார். அதில் 12 ஆம் தேதி முதல் தபால், போக்குவரத்து போன்ற  அடிப்படை சேவைகள் தொடர  ‘நிலை தொடரும் ஒப்பந்தம்’ செய்து கொள்ள வேண்டுகோள் வைக்கிறார்.

ஆகஸ்ட் 15 ஆம் தேதி பாகிஸ்தான் காஷ்மீருக்கு சம்மதம் தெரிவித்து தந்தி அனுப்பியது. இந்திய அரசாங்கம், காஷ்மீர் பிரதம மந்திரியோ அல்லது வேறு மந்திரியோ தில்லி வரவேண்டும் என்று தகவல் அனுப்பியது.மேலும் ஒப்பந்தம் செய்து கொள்வதற்கு முன் பேச்சுவார்த்தை தேவை என்றது. பாகிஸ்தானுக்குக் காரணம் ஒன்று கிடைத்தாகிவிட்டது. இந்தியா அதில்  நிதானமாக செயல்பட்டது உண்மை. அப்போது இந்தியா தன் ராணுவத்தை காஷ்மீரை நோக்கி நகர்த்தவில்லை. ஆனால் காஷ்மீர் அமைச்சர் ஒருவர் தில்லி வருவதற்கு முன்பாக பாகிஸ்தான் பழங்குடிப் படையை காஷ்மீரை நோக்கி ஏவிவிட்டது.

வரலாற்றுத்  தகவல்களில் உண்மையைக் கண்டறிவது என்பது எப்போதுமே ஒரு சவால்தான். ஒயிட்ஹெட் கடுமையான முயற்சி எடுத்து,  1947 இல் காஷ்மீரில் நடந்த தாக்குதல் பற்றிய தகவல்களை தன் நூலில் தருகிறார். அவர் தன் கருத்துகளை முன் வைக்கும்போது படிப்பவர்களுக்கு சில ஐயப்பாடுகளும் வருகின்றன. இன்னும் முனைப்போடு  படையெடுப்பை பாகிஸ்தான் நடத்தியிருந்தால் காஷ்மீர் சமஸ்தானம் முழுவதும் பாகிஸ்தான் வசம் வந்திருக்கும். அதை ஏன் அவர்கள் செய்யவில்லை என்று ஒரு கேள்வியை தாமே எழுப்பி ஆதங்கப்படுகிறார். மேலும் 1947 அக்டோபர் 22 ஆம் தேதி முதல் பழங்குடியினர் படை தற்போதைய ஆசாத் காஷ்மீரின் தலைநகரான முசாபராபாத் வழியாக பாரமுல்லாவரை வன்முறையை நிகழ்த்திக் கொண்டு வந்தது.  அப்படி இருக்க, அக்டோபர் 27 ஆம் தேதி மவுண்ட்பேட்டன் காஷ்மீரை இந்தியாவுடன் இணைக்க ஒப்புக்கொண்டார்; அதே தேதியில் இந்தியா ராணுவத்தை விமானத்தில் ஏற்றி ஸ்ரீ நகர் அனுப்பி வைத்தது; அதே தேதியில் தான் பழங்குடிப் படையால் பாரமுல்லா மருத்துவமனை வளாகம் தாக்கப்பட்டது என்று பல முறை தன் நூலில் குறிப்பிட்டுள்ளார். 22 ஆம் தேதி முதல் காஷ்மீரில் பாகிஸ்தான் அனுப்பிய பதானியப் படையின் தாக்குதலும், ஆக்கிரமிப்பும்  நடக்கின்றன. அவற்றின் தொடர் நிகழ்வாக  காஷ்மீர் இணைப்பு நடந்தது என்பதை அவர் அலட்சியம் செய்வது போல் உள்ளது. காஷ்மீர் இந்தியாவுடன் இணைக்கப்பட்ட பின்தான், பாகிஸ்தான் பதானியப் படையை காஷ்மீருக்கு அனுப்பியது என்னும் பொருள்பட அவர் எழுதுகிறார்.

உண்மையில்  நடந்தது என்னவென்றால் 24 ஆம் தேதியே அரசர் ஹரிசிங் காஷ்மீரை இந்தியாவுடன் இணைக்க  முடிவு செய்துவிட்டார். அக்டோபர் 26 ஆம் தேதி ஹரிசிங்  காஷ்மீர் இந்தியாவுடன் இணைவதை உறுதிபடுத்தும் இணைப்பு ஆவணத்தில் கையொப்பமிட்டு, வி.பி. மேனனிடம் கொடுத்து அனுப்பினார். அதை ஒப்புக்கொண்ட கவர்னர் ஜென்ரல் மவுண்ட் பேட்டன் 27 ஆம் தேதி காஷ்மீர் இணைப்பு ஆவணத்தில் தாமும் கையொப்பமிட்டார். ஒயிட்ஹெட் இந்தியா ராணுவத்தை அனுப்புகிறது என்று தெரிந்தவுடன் தான் பாகிஸ்தான் தன் படைகளை பழங்குடியினர் படையுடன் சேர்த்து காஷ்மீருக்கு  அனுப்பியது என்று அழுத்தமாகக் குறிப்பிடுகிறார்.இது முற்றிலும் உண்மைக்கு மாறானது.

நடு நிலையுடன்  ஆய்வை மேற் கொண்டு அதைப் பதிவு செய்த பிறகு தன் விருப்பத்தையும் அவர் வெளிப்படுத்தி இருக்கிறார்.அவர்கள் அவ்வாறு செயல்பட்டிருந்தால், இவ்வாறு நடந்திருக்கும் என்றெல்லாம் கூறுவது உண்மை நிகழ்வுகளை அறிய விரும்பும் சிலரிடம் குழப்பத்தை உண்டாக்கும்.மேலும் ஒயிட்ஹெட் கிளப்பும் சந்தேகங்கள் யாருக்கும் வரலாம்.எனவே அவர் ஐயப்பாடு பற்றியும்,ஆதங்கம் பற்றியும் பார்ப்பது எல்லோருக்கும் பயனுள்ளதாக  இருக்கும். இரண்டு காரணங்களின் அடிப்படையில் இந்தியா காஷ்மீரைத் தன் வசம் வைத்துக்கொண்டது என்கிறார் ஒயிட் ஹெட்.

1. இந்தியாவுடன் காஷ்மீரை இணைத்துக்கொள்வதற்கு அரசர் ஹரிசிங்கும், ஷேக் அப்துல்லாவும் சம்மதித்தார்கள்.
2. முறைப்படி காஷ்மீர் இந்தியாவின் ஒரு பகுதியாக ஆன பின் தான் இந்தியப் படை ஸ்ரீ நகருக்கு அனுப்பி வைக்கப்பட்டது.

இரண்டாவது காரணத்தில் சந்தேகங்கள் இருப்பதாக அவர் கருத்து தெரிவிக்கிறார்.அதற்குக் காரணம் வி.பி மேனனின் காஷ்மீர் இணைப்பு பற்றிய விரிவான அரசாங்க குறிப்பு என்கிறார். காஷ்மீர் அரசரிடம் இணைப்பு ஆவணத்தில் கையொப்பம் வாங்கிய இந்திய ஐ.சி.எஸ். அதிகாரி ராவ் பகதூர் வப்பல பன்குன்னி மேனன் என்ற  வி.பி. மேனன் காஷ்மீர் இணைப்பு பற்றிய அதிகாரபூர்வமான நீண்ட  அரசாங்கக் குறிப்பை அளித்தார். அதில் சில தவறான தகவல்கள் இருக்க வாய்ப்புள்ளது என்கிறார் ஒயிட் ஹெட். மேலும் இந்திய ராணுவம் ஸ்ரீ நகர் விமான தளத்தில் தரை இறங்கிய பின்பு சில மணி நேரம் கழித்து தான்   காஷ்மீர் அரசர் இணைப்பு ஆவணத்தில் கையொப்பம் இட்டிருக்க வேண்டும். அதற்கே வாய்ப்புகள் அதிகம் என்கிறார். இவர் மறைமுகமாக  எதை வலியுறுத்த  முனைகிறார் என்று தெரியவில்லை. அவர் அக்டோபர் 27 ஆம் தேதியைப் பிடித்துக் கொள்கிறார். ஆனால் அக்டோபர் 22 இல் பழங்குடிப் படை  முசாபராபாத்தில் இருந்து ராணுவ லாரிகளில் புறப்படுகிறது. முசாபராபாத்துக்கும்,  பாரமுல்லாவுக்கும் இடையே உள்ள தூரம் சுமார் 82 கிலோமீட்டர்கள்.  வழி நெடுகிலும் பதானியப்படை மக்கள் மீது தாக்குதல் நடத்துகிறது. அக்டோபர் 27 இல்  பாகிஸ்தான் அனுப்பிய அந்தப் படை பாரமுல்லா வந்து சேர்கிறது.

எல்லையில் இருந்த,  இந்திய பிரிட்டிஷ் ராணுவ காலாட்படை  டோக்ரா பிரிவு வீரர்கள் கடுமையாகப் போராடி உள்ளே நுழைய முயன்றவர்களைத் தடுத்தார்கள். ஆனால் பழங்குடியினர் படை அவர்களை வெற்றி கொண்டு முன்னேறியது. வேறு வழி இல்லாமல் காஷ்மீர் அரசர் ஹரி சிங் அக்டோபர் 24 ஆம் தேதி இந்தியாவிடம் ராணுவ உதவி கோருகிறார். அக்டோபர் 25 ஆம் தேதி இந்திய பாதுகாப்புக் குழு கூட்டத்தில் ராணுவத்தை காஷ்மீர் அனுப்ப முடிவு செய்யப்பட்டது. கூட்டத்துக்கு தலைமை வகித்தவர் மவுண்ட் பேட்டன். இந்தத் தகவலை மெக்.ஆர்.ஜான்சன்  ‘நியூயார்க் ஹெரால்டு டைம்ஸில் எழுதியுள்ளார் (1956 மார்ச் 3 ஆம் தேதி).

அந்தக் கூட்டத்தில் மவுண்ட் பேட்டன் காஷ்மீர் முறைப்படி இந்தியாவுடன் தன்னை இணைத்துக்கொள்ளும் வரை பொறுமை காக்க வேண்டும் என்றார். அதன்படி வி.பி. மேனன் ஜம்முவுக்கு விமானம் முலம் சென்றார். ஹரி சிங் ஸ்ரீ நகரில் இருந்து  அங்கு வந்தார். வி.பி. மேனன் இந்தியாவின் நிலையைத் தெளிவுபடுத்தினார். ஹரி சிங் காஷ்மீரை இந்தியாவுடன் இணைக்கும் ஆவணத்தில் கையொப்பமிட்டார். மேலும் இந்திய ராணுவத்தை காஷ்மீருக்கு அனுப்பும்படி மவுண்ட் பேட்டனுக்கு வேண்டுகோள் விடுத்து தான் எழுதிய கடிதத்தையும் வி.பி.மேனனிடம் கொடுத்தார். இதற்கு இடையில் ஹரிசிங் ,ஷேக் அப்துல்லாவை காஷ்மீரின் அவசரகால  நிர்வாகத்தின் தலைவர் ஆக்கினார். இணைப்பு ஆவணத்தில் இந்திய அரசின் சார்பாக மவுண்ட் பேட்டன் கையொப்பமிட்டார்.அவசர கால நிர்வாகத்தின் தலைவர் என்ற முறையில் காஷ்மீர் மக்கள் சார்பாகவும், காஷ்மீர் பிரதமர் மெகர்சந் மகாஜன் சார்பாகவும் ஷேக் அப்துல்லா கையொப்பமிட்டார். இந்த மெகர்சந் மகாஜன்  பின்னாளில் இந்தியாவில் சுப்ரீம் கோர்ட்டின் மூன்றாவது நீதிபதியாக பதவி வகித்தார்.

காஷ்மீர் பிரச்னையின் தொடக்கம்  பாகிஸ்தானின் படையெடுப்புத் திட்டத்தில் உள்ளது. அதன் மையம் பாகிஸ்தானில் உள்ள சிலரின் மனப்போக்கிலும், தொடர் செயல்பாட்டிலும் இருக்கிறது. காஷ்மீர் பிரச்னை வேகம் கொள்வதற்கும், இன்றும் அது வெடிப்பதற்குமான காரணங்கள் அவைதாம். இது யூகம் அல்ல.பாகிஸ்தான் ராணுவத்தை வழிநடத்திய சிலரின் வாக்குமூலங்களோடு தெளிவாக  நிறுவப்படும் உண்மை.

இந்தியா பாகிஸ்தான் போர்கள் / அத்தியாயம் 1

தன் அழகை எல்லாம் ஓரிடத்தில் குவித்துப் பார்க்க எண்ணி, இயற்கை உருவாக்கி வைத்த ஓரிடம் காஷ்மிர். இந்த ரோஜாக்களின் மண்ணில்தான் 1947  அக்டோபர் 22 ஆம் தேதி பகையுணர்வின் விஷம் கொட்டி விதைக்கப்பட்டது. காஷ்மிரின் நுழைவாயில் என்றழைக்கப்படும் சரித்திரப்புகழ் வாய்ந்த பாரமுல்லா நகரம் ஜீலம் நதிக்கரையில் அமைந்திருக்கிறது. அந்த நகரத்தில் இஸ்லாமிய பதான் பழங்குடியினர் படை, பாகிஸ்தான் ராணுவத்தின் ஆசியோடும், உதவியோடும் இரண்டு நாள்கள் நிகழ்த்திய கொடுமை மறக்கமுடியாதது.

1948  ஆம் ஆண்டு பிப்ரவரி 5 ஆம் தேதி ஷேக் அப்துல்லா ஐ.நா. சபையின் பாதுகாப்பு கவுன்சிலில் பின் வருமாறு பேசினார்:

“அந்த ஆக்கிரமிப்பாளர்கள் எங்கள் மண்ணில் நுழைந்தார்கள். ஆயிரக்கணக்கானவர்களைக் கொன்று குவித்தார்கள் அவர்களில் பெரும்பாலானவர்கள் இந்துக்களும், சீக்கியர்களும்தாம். அவர்களுள் முஸ்லிம்களும் அடங்குவார்கள். வந்தவர்கள் இந்து, சீக்கிய, முஸ்லிம் இளம் பெண்களைக் கவர்ந்து சென்றார்கள். எங்கள் சொத்துகளைச் சூறையாடிவிட்டு கோடை தலை நகரமான ஸ்ரீ நகரின் எல்லைக் கதவுகள் வரை சென்றுவிட்டார்கள்…”

காஷ்மிரைக் கைப்பற்றுவோம் என்று முழங்கி பாகிஸ்தான் ஆரம்பித்து வைத்த  முதல் போர் இப்படித்தான் தொடங்கியது.  பதான் பழங்குடிப் படையினர் தங்கள் இஷ்டம் போல் பாரமுல்லா நகரத்தைச் சூறையாடத் தொடங்கினார்கள். அவர்களை வழி நடத்திய பாகிஸ்தான் ராணுவ அதிகாரிகள் அடுத்த இலக்கு ஸ்ரீ நகரைக் கைப்பற்றுவதுதான் என்று கூறி இருந்தார்கள். அதை அப்போது அவர்கள் மறந்து விட்டது போலத் தோன்றியது. கொள்ளையடிப்பதிலும், எதிர்படுபவர்களை சுட்டுத் தள்ளுவதிலும், பெண்களைக் கடத்துவதிலும் மும்முரமாக இருந்த அவர்களைப் பற்றி ஓர் இளைஞனுக்கு மட்டும் புதிய கவலை இருந்தது. அவர்கள் ஒரு வேளை திட்டமிட்டபடி  ஸ்ரீ நகர் சென்று விமான தளத்தைக் கைப்பற்றி விட்டால் காஷ்மிர், பகைவர்கள் பிடியில் நிரந்தரமாக சிக்கிவிடும். 1947 அக்டோபர் 25 ஆம் தேதி  மனித வேட்டையில் ஈடுபட்டிருந்த   பழங்குடிப் படையினர், மோட்டார் பைக்கில் வரும் அந்த காஷ்மிர் இளைஞனை ஆச்சரியத்துடன் பார்த்தார்கள். அவர் 19 வயது நிரம்பிய முகமத் மக்பூல் ஷெர்வானி. “ வீரர்களே  ஸ்ரீ நகர் நோக்கிச் செல்ல வேண்டாம். பாரமுல்லா நகரின் புற நகர்ப் பகுதிகளில் இந்திய ராணுவத்தினர் இருக்கிறார்கள்”

தனது மோட்டார் பைக்கில் சுற்றிச் சுற்றி வந்து ஊடுருவல்காரர்களிடம் தொடர்ந்து இதை அறிவித்துக் கொண்டே இருந்தார் அவர். அதனால் அவர்கள், எல்லாம் கிடைக்கும் பாரமுல்லாவில் இரண்டு நாள்கள் தங்கி விட்டார்கள். 27 ஆம் தேதி இந்திய ராணுவத்தின்  1வது சீக்கியப்படை  ஸ்ரீ நகர் விமான தளத்தில் தரை இறங்கியது. பழங்குடிப் படையினருக்கு ஷெர்வானியின் தந்திரம் புரிந்துவிட்டது. அவர்கள் ஷெர்வானியைப் பிடித்தார்கள். அதற்குப் பிறகு என்ன நடந்தது என்பதை நேரடி சாட்சியான 93 வயது அலி முகமது பட்டின் வாக்குமூலத்தால் அறிந்து கொள்ளலாம்.

“ ஓர்  இளைஞன் தங்களை முட்டாள்கள் ஆக்கியதை அந்த கபாலிகளால் ஜீரணிக்க முடியவில்லை. ஒரு கபாலியின் மோட்டார் பைக் பெட்ரோல் டேங்கின் குறுக்கே ஷெர்வானி கிட்டத்தட்ட இறந்த நிலையில் கிடந்தான். அவனை சிலுவையில் அறைந்தார்கள்; 10 முதல் 15 முறை சுட்டார்கள். இரண்டு அல்லது முன்று நாள்கள் அவன் உடல் அப்படியே இருந்தது.”

ராணுவம் அங்கு வந்த பிறகு அவர் உடல் நகரத்தின் ஜும்மா மஸ்ஜித் கல்லறையில் முழு ராணுவ மரியாதையுடன் அடக்கம் செய்யப்பட்டது. ஷெர்வானியின் இந்தத் துணிச்சலான செயலால் இந்தியப் படைக்கு விலை மதிப்பில்லாத கால அவகாசம் கிடைத்தது. அதன் காரணமாக  ஸ்ரீ நகர் அருகில் இருக்கும் ஷலாடெங்கில் பழங்குடிப் படையினருடன் நடந்த  சண்டையில் இந்தியப்படை வெற்றியடைந்தது. அதில் 700 பழங்குடிப் படையினர் கொல்லப்பட்டார்கள். முதல் இந்திய பாகிஸ்தான் போரில் ஷலாடெங் சண்டையில்  பங்கு பெற்ற 85 வயதான கர்னல் ஹர்வந் சிங் இவ்வாறு கூறுகிறார். “ஷெர்வானியின் பங்களிப்பு, 1947 போரில் ராணுவ நடவடிக்கைகளின் போக்கையே மாற்றி,  போரை இந்தியாவிற்கு சாதகமாக ஆக்கி விட்டது”

ஷெர்வானியின் தீரச்செயல் பல ஆண்டுகளாக வெளியே தெரியாமல் இருந்தது. அதன் பிறகு இந்திய ராணுவம் ஒரு கோடி ரூபாய் செலவில் ஷெர்வானி நினைவாக ஒரு சமுதாய அரங்கைக் கட்டியது.

0

முதல் இந்திய பாகிஸ்தான் போர் 1947 ஆம் ஆண்டு நடந்தது.1965 இல்  இரண்டாவது போரும், 1971 இல் மூன்றாவது போரும் நடந்தன. அதன் பின் வெகுகாலம் கழித்து 1999 இல்  கார்கில் போர் நடந்தது. இந்தப் போர்களின்  பின்னணிகளும், வேர்களும் இந்திய பாகிஸ்தான் பிரிவினைக்கு முன்பும், அதன் பின்பும் நடந்த நிகழ்ச்சிகளுக்குள் ஒளிந்து கிடக்கின்றன. பல நூறு ஆண்டுகள் அடிமைத் தளையில் சிக்கிக் கிடந்த  நாடு அகிம்சை என்ற புதிய ஆயுதத்தால் தன்னை விடுவித்துக் கொண்ட தருணம் அது. விடுதலையை முழுமையாக உணர்ந்து, மக்கள் மகிழ்ச்சியில் நீந்தி அதைக் கொண்டாடிக்கொண்டிருந்தனர். தங்கள் முன்னேற்றம் பற்றிய கனவுகள் கண்களில் தெரிய மக்கள் உற்சாகத்தில் திளைத்திருக்கிறார்கள். அவர்கள் தங்கள் உழைப்பால் நாட்டை அலங்கரிக்க விழையும் அற்புதமான நாள்களை வெகு சீக்கிரத்தில் ஒரு பிணி கவ்விக்கொள்கிறது. அது நேற்றுவரை ஒட்டிக் கொண்டிருந்த உறவால் பரவுகிறது. போர் வந்து விட்டது. உயிரிழப்புகள், பொருள்விரயம், அரசின் பணவிரயம் ஆகியவை தொடர்ந்தன. அதை விட முக்கியமாக நாட்டு மக்களின் நிம்மதி தொலைந்தது. அதே வேளையில் ஒவ்வொரு பெரும் சோதனையில் இருந்தும் இந்திய ராணுவம்,  நாட்டு மக்கள் கொடுத்த  ஒத்துழைப்பாலும், உற்சாகத்தாலும் வெற்றியோடு திரும்பி வந்தது.

இந்திய பாகிஸ்தான் போர்களை முழுமையாகக் காண்பதற்கு அவற்றின் பின்னணியை அறிந்து கொள்வது அவசியம். அதற்கு இந்திய வரலாற்றின்  முக்கியமான சில பக்கங்களை நாம் புரட்டிப் பார்க்கவேண்டியிருக்கும்.

இந்திய விடுதலைச் சட்டம் 1947 யுனைட்டெட் கிங்டம் நாடாளுமன்றத்தில் இயற்றப்பட்டது. இந்தச் சட்டத்துக்கு 1947 ஜூலை மாதம் பிரிட்டிஷ் அரசின் ஒப்புதல் கிடைத்தது. இந்தச் சட்டத்தின் படி ஒரே நாடாக இருந்த இந்தியாவும், பாகிஸ்தானும் இரண்டு டொமினியன்களாக பிரிக்கப்பட்டபிறகு சுதந்தரம் பெற்றன. 1947 ஆகஸ்ட் 14 ஆம் தேதி பாகிஸ்தானும், ஆகஸ்ட் 15 ஆம் தேதி இந்தியாவும் விடுதலை அடைந்தன. இந்திய விடுதலைச் சட்டம் 1947  இல் இந்தியப் பிரிவினை பற்றிய விஷயங்கள் அடங்கியுள்ளன. அதன் முக்கியமான பிரிவுகளில் ஒன்று வங்காளம், பஞ்சாப் ஆகிய மாகாணங்கள் பிரிக்கப்பட்டு இந்தியா, பாகிஸ்தான் ஆகியவற்றுக்கு அளிக்கப்படுவதை குறிப்பிடுகிறது. பிரிவினை ஒப்பந்தத்தின்படி அனைத்தும் பிரித்துக் கொடுக்கப்பட்டன. அவற்றில் இந்தியக் கருவூலம்; இந்திய அரசுப் பணி; இந்திய ராணுவத்தின் தரைப்படை,  கப்பல் படை, விமான படை; எஞ்சி இருக்கும் அத்தனை நிர்வாக அமைப்புகளும் அடங்கும்.

பரந்து விரிந்து பல விதமான  பழக்க வழக்கங்களையும், மொழிகளையும் கொண்ட மக்கள் வாழும்  நாடு இந்தியா. இது பிரிட்டிஷ் ஆட்சியின் கீழ் ஒன்றாக  இருந்தது என்பது  மிகவும் வியப்பான ஒரு விஷயம்தான். ஏனென்றால் அப்போது இந்தியாவில் பிரிட்டிஷாரின் நேரடி ஆட்சியின் கீழ் செயல்பட்ட மாகாணங்கள் தவிர, நேரடி கட்டுப்பாட்டில் இல்லாத ஐநூறுக்கும் மேலான  சமஸ்தானங்களும் இருந்தன.

முதலில் இந்தியாவை ஆண்டது கிழக்கிந்திய கம்பெனிதான். ஈஸ்ட் இண்டீஸ் என்ற பெயர் பதினாறாம் நூற்றாண்டு முதல் ஐரோப்பாவில் பிரபலம் அடையத் தொடங்கியது. ஐரோப்பியர்கள் ஆசியாவில் இருக்கும் பல நாடுகளையும், அவற்றைத் தாண்டி பசிபிக் கடலில் இருக்கும் பெரும் தீவுக் கூட்டங்களையும் ஈஸ்ட் இண்டீஸ் என்ற பெயரால் அழைத்தார்கள். அதன் படி ஈஸ்ட் இண்டீஸ் என்பது இந்தியத் துணைக்கண்டம்; தென்கிழக்கு ஆசிய நாடுகள்; பசிபிக் கடலில் இருக்கும் ஆஸ்திரேலியாவோடு இன்னும் பல தீவுக் கூட்டங்கள்; மேலும் சீனா, ஜப்பான் ஆகிய நாடுகளையும் குறிக்கும் ஒரு சொல்.

1600 ஆம் ஆண்டு  லண்டனில் தொடங்கப்பட்ட கிழக்கிந்திய கம்பெனி தான் ஐரோப்பாவில் இருந்தவற்றில் மிகவும் பழமையானது. இந்த கிழக்கிந்திய கம்பெனியின் பங்குதாரர்களாக பெரும் வியாபாரிகளும் பிரபுக்களும் இருந்தார்கள். எலிசபெத் அரசி அதற்கு  ராஜ உரிமை அளித்திருந்தார். இருப்பினும் பிரிட்டிஷ் அரசாங்கத்துக்கு  அதில் பங்குகள் எதுவும் இல்லை. அரசாங்கம் மறைமுகமாக அதனை தனது கட்டுப்பாட்டில் வைத்திருந்தது. 1707 ஆம் ஆண்டு கிழக்கிந்திய கம்பெனி பிரிட்டிஷ் ஜாயிண்ட் ஸ்டாக் கம்பெனி ஆனது.

கிழக்கிந்திய கம்பெனியார் வியாபாரம் செய்த பொருள்கள் பட்டு, இண்டிகோ டை, உப்பு, வெடி மருந்தாகப் பயன்படும் சால்ட் பீட்டர், தேயிலை, ஓபியம் ஆகியவை. வியாபாரத்தில் வளர்ச்சி கண்ட கிழக்கிந்திய கம்பெனி தன்னுடைய தனிப் படையைப் பயன்படுத்தி இந்தியாவின் பல பகுதிகளைக் கைப்பற்றியது. தன் ராணுவ பலத்தின் மூலமாக  அவற்றை தன் கட்டுப்பாட்டில் வைத்துக் கொண்டு நிர்வாகம் செய்யத் தொடங்கியது.

1757ஆம் ஆண்டில், கிழக்கிந்திய கம்பெனியின் ஆட்சி இந்தியாவில் மேலும் உறுதியானது. 1857 இல் நடந்த சிப்பாய் கலகம் வரை கிழகிந்திய கம்பெனி ஆட்சி தொடர்ந்தது. 1858 இல் இயற்றப்பட்ட இந்திய அரசாங்கச் சட்டத்தின்படி, இந்தியா பிரிட்டிஷ் அரசாங்கத்தின் நேரடி ஆளுமையின் கீழ் வந்தது.

பிரிட்டிஷ் ஆட்சியில் இந்தியாவின் நிலப்பரப்பில் சுமார் 60 % பிரிட்டிஷாரின் நேரடி ஆளுமையில் இருந்தது. எஞ்சிய 40 %  இடமானது  565 சமஸ்தானங்களின் கீழ் இருந்தது. இந்த சமஸ்தானங்களின் அரசர்கள், அரசர்களாக இருக்க அனுமதிக்கப்பட்டாலும் அவர்களைத் தன் கட்டுப்பாட்டில் வைத்துக் கொண்டது பிரிட்டிஷ் அரசு. சுதந்தரத்துக்குப் பிறகு இவற்றுள் அதிக விவாதத்துக்கு உள்ளான சமஸ்தானங்கள் காஷ்மிர், ஹைதராபாத், தற்போது குஜராத்தில் இருக்கும் ஜுனாகத் ஆகியவை தாம். முஸ்லிம்கள் மிகுதியாக உள்ள காஷ்மீரை ஓர் இந்து அரசர் ஆண்டுவந்தார். இந்துக்கள் மிகுதியாக உள்ள ஹைதராபாத்தையும், ஜுனாகத்தையும்  முஸ்லிம் அரசர்கள் ஆண்டு வந்தனர். இவை விசித்திரமான முரண்பாடுகள். அதே வேளையில் இவை இந்தியாவில் இந்துக்களும், முஸ்லிம் மக்களும் எவ்வாறு கலந்து, கலாசாரத்தால் இணைந்து வாழ்ந்தார்கள் என்பதற்கு சாட்சிகளாகவும் உள்ளன.

பத்தொன்பதாம் நூற்றாண்டின் இறுதியில் அனைத்து சமஸ்தானங்களும் பிரிட்டிஷ் அரசாங்கத்தின் கீழ் இருப்பதற்கு  ஒப்பந்தம் செய்துகொண்டன. மொத்த சமஸ்தானங்களில்  21 சமஸ்தானங்களை மட்டுமே  தங்களுக்கென மாநில அரசாங்கம் வைத்திருந்தன. அவற்றிலும் ஹைதராபாத், மைசூர், பரோடா, ஜம்மு-காஷ்மிர் ஆகிய நான்கு மட்டுமே பெரியவை. மற்ற எல்லா சமஸ்தானங்களும் சிறியவை. அவற்றின் அரசர்கள்  இந்திய வைஸ்ராயின் ஒப்பந்தக்காரர்கள் போல செயல்பட்டார்கள்.

சமஸ்தானங்கள் மறைமுகமாக பிரிட்டிஷ் அரசின் கட்டுப்பாட்டின்கீழ் இயங்கியதற்கு 1798 முதல் 1805 வரை இந்தியாவின் கவர்னர் ஜென்ரலாக இருந்த ரிச்சர்ட் வெல்லஸ்லி  ஒரு முக்கியக் காரணம். முதலில் சமஸ்தானங்களின் ஆட்சியில் தலையிடாமல் விலகி இருக்கும் கொள்கையை கடைப்பிடித்த அவர் பின்னர் ‘சப்ஸிடரி அலையன்ஸை’அறிமுகம் செய்தார். அதன்படி ஒரு சமஸ்தான சிற்றரசர் பிரிட்டிஷ் படையை தன் சமஸ்தானத்துக்குள் இருக்க அனுமதிக்க வேண்டும். அதற்கு ஆகும் செலவை அரசரே ஏற்க வேண்டும். பிரிட்டிஷார் அங்கு தங்குவதற்கு அனுமதிக்க வேண்டும். வேறு யாருடனும் ஒப்பந்தம் செய்து கொள்ளக் கூடாது. சமஸ்தானத்தில் ஆங்கிலேயர்களைத் தவிர வேறு எந்த ஐரோப்பியரையும் வேலைக்கு அமர்த்திக் கொள்ளக் கூடாது. அண்டை சமஸ்தானங்களுடனான எந்தப் பிரச்னையையும் பிரிட்டிஷ் அரசாங்கத்தின் பார்வைக்குக் கொண்டு வர வேண்டும். தாங்களாக தீர்வு காண முற்படக் கூடாது. கிழக்கிந்திய கம்பெனியை தலைமை அதிகார மையமாக ஏற்கவேண்டும். இதற்கெல்லாம் ஒப்புக்கொண்டால் அந்நியப் படை எடுப்பின் போது குறிப்பிட்ட சமஸ்தானத்துக்கு அரசு பாதுகாப்பு அளிக்கும். சமஸ்தானத்தின் உள்ளே ஏற்படும் குழப்பங்களைத் தீர்க்கவும் உதவும். ஒப்பந்தப்படி பணம் தர மறுக்கும் சமஸ்தானங்களின் ஒரு பகுதி கம்பெனி அரசால் எடுத்துக் கொள்ளப்படும்.

பெரும்பாலான சமஸ்தான அரசர்கள் கம்பெனி அரசுடன் ஒப்பந்தம் செய்து கொண்டு அடங்கி இருந்தார்கள். மறுப்பவர்கள் போரில் ஆட்சியை இழந்தார்கள். அவர்களுள் மைசூரின் திப்பு சுல்தானும் ஒருவர். காஷ்மிர் அரசர் ஹரி சிங் இரண்டாம் உலகப் போரின்போது தன்னுடைய  அறுபதாயிரம் போர் வீரர்களை பிரிட்டிஷ் ராணுவத்துக்கு உதவ அனுப்பி வைத்தார். சிறிய சமஸ்தானங்கள் பலவும் தங்கள் சொந்தப் படைகளைக் கலைத்து விட்டு பிரிட்டிஷ் படையையே வைத்துக் கொண்டன.

தற்போது இந்தியா வசம் உள்ள காஷ்மிர் பகுதிகள் உள்ளடங்கிய ஜம்மு–காஷ்மிர் மாநிலம் என்பது காஷ்மிர் பள்ளத்தாக்கு, ஜம்மு, லடாக் ஆகிய  மூன்று பெரும் பிரிவுகளைக் கொண்டது. காஷ்மிர் பிரிவின் மொத்தப் பரப்பளவு சுமார்  15948 சதுர கிமீ; ஜம்மு பிரிவின் பரப்பளவு 26293 சதுர கிமீ; லடாக்கின் பரப்பளவு 59146 சதுர கிமீ. இந்திய அரசியல் சாசனத்தின்  370 வது பிரிவின் படி சிறப்பு அந்தஸ்து பெற்ற  மாநிலமாக ஜம்மு — காஷ்மிர்  இருக்கிறது. இதன் வடக்கு திசையில் சீன தேசமும், தெற்குப்பக்கம் இந்தியாவின் ஹிமாசல பிரதேசமும், பஞ்சாபும் உள்ளன. கிழக்குப் பக்கம் திபெத்தும், மேற்குப் பக்கம் பாகிஸ்தானின் ராவல்பிண்டியும், எல்லை மாகாணமும் உள்ளன. காஷ்மீரை இவ்வாறும் பிரிக்கலாம்.

1. தற்போது இந்தியாவிடம் உள்ள ஜம்மு — காஷ்மிர் மாநிலம் : இதன் பரப்பளவு  சுமார் ஒரு லட்சத்து ஆயிரத்து  நானூறு சதுர கிலோ மீட்டர். இதன் மக்கள் தொகை சுமார்  ஒரு கோடியே 25 லட்சம்.
2. பாகிஸ்தான் ஆக்கிரமித்துள்ள காஷ்மிர் : இதில் ஆசாத் காஷ்மிர், கில்கித்- — பல்திஸ்தான் வடக்குப் பகுதிகள் ஆகியவை அடங்கும். ஆசாத் காஷ்மீரின் பரப்பளவு சுமார் 13 ஆயிரம் சதுர கிலோ மீட்டர். இதன் மக்கள் தொகை சுமார் 45 லட்சம். கில்கித்— பல்திஸ்தானின் பரப்பளவு  சுமார் 72 ஆயிரம் சதுர கிலோ மீட்டர். இதன் மக்கள் தொகை சுமார் 18 லட்சம்.

3. சீனா ஆக்கிரமித்துள்ள காஷ்மிர் அக்சாய் சின். இதன் பரப்பளவு சுமார் 37 ஆயிரம் சதுர கிலோ மீட்டர். மிக அதிகமான உயரத்தில் அமைந்துள்ள இந்தப் பாலைவனப் பகுதியில் மக்கள் தொகை மிக மிகக்குறைவு.

சாக்சம் பள்ளத்தாக்கு காஷ்மீரின் வடக்குப் பகுதியைச் சேர்ந்தது. வடக்குப் பகுதியை  ஆக்கிரமிப்பு செய்த பாகிஸ்தான் சாக்சம் பள்ளத்தாக்கை சீனாவுக்கு  நட்பு ரீதியில் தானமாக வழங்கியது.

1947 இந்திய பாகிஸ்தான் போருக்கு முன்பாக  அண்டை நாடுகளின் ஆக்கிரமிப்பு இல்லாத  காஷ்மிர் சமஸ்தானத்தின் மொத்தப் பரப்பளவு சுமார் 2லட்சத்து 22 ஆயிரம் சதுர கிலோமீட்டர்கள்.

1947 இல் இந்தியாவுடன் இணைக்கப்பட்ட  காஷ்மிர் சமஸ்தானத்தின்  சுமார் 45% பகுதி  இந்தியாவிடமும் ; 38% பகுதி  பாகிஸ்தானால் ஆக்கிரமிக்கப்பட்டும் ; 17% பகுதி சீனாவால் ஆக்கிரமிக்கப்பட்டும் உள்ளன.

0

இந்திய வரைபடத்தை ஒரு மனிதனாக கற்பனை செய்வோம். அண்டை நாடுகளின்  ஆக்கிரமிப்பு இல்லாத காஷ்மிர் ஒரு மகுடம் போல அம்மனிதனின் தலையில் கச்சிதமாக இருக்கிறது. காஷ்மீரின் வடக்குப் பகுதியான கில்கித்- பல்திஸ்தான் மகுடத்தின் இடது பக்கம் உள்ள சரிந்த பகுதியாக இருக்கிறது. அதற்குக் கீழே இணைக்கப்பட்ட சிறிய முத்துச்சரம் போல ஆசாத் காஷ்மிர்  உள்ளது. மகுடத்தின் வலது பக்கம் சரிந்த பகுதியாக அக்சாய் சின்னும், நடுவில் மின்னும் சிறிய இறகாக சாக்சம் பள்ளத்தாக்கும் தெரிகின்றன. இந்த மகுடத்தில் பாகிஸ்தானும் சீனாவும் எடுத்துக் கொண்டது போக இந்தியாவின் தலையில் இருப்பது ஜம்மு—காஷ்மிர் என்ற துணி தலைப்பாகை மட்டும் தான். ஆனால் அண்டை நாடுகளின் ஆக்கிரமிப்பு பகுதிகளோடு ஒப்பிடுகையில்  இந்தியாவின் வசம் அதிக வளமான, மக்கள் தொகை மிகுந்த பகுதிகள் உள்ளன.

ஒரு போருக்கு பேராசை, காழ்புணர்ச்சி, அண்டை நாட்டின் ஆக்கிரமிப்பு ஆகியவை காரணங்களாக இருப்பதில் வியப்பு ஏதுமில்லை. அதே வேளையில் ஒரு நிலப்பகுதியில் உள்ள மக்களின் கலாசாரம், மதம் ஆகியவையும் போருக்கான  காரணிகளாக இருக்கலாம். பல நூற்றாண்டுகளாக உலகம் பார்த்து வரும் இவற்றால் இந்த நூற்றாண்டிலும் நாகரிகங்களின் போர்கள் நடைபெறுகின்றன. போருக்கான காரணிகளின்  வேர்கள் ஒரு  நாட்டின் வரலாற்றில் ஒளிந்து கொண்டிருக்கலாம்.

உலகின் ஒரு பகுதியில் பல காலமாக வசிக்கும் மக்களிடம் மொழி, பண்பாடு, மதம் ஆகியவை வேரூன்றும்போது அவர்கள் தங்களைத் தாங்களே  இனம் காணத் தொடங்குகிறார்கள். அப்போது வழி வழியாக வந்தவற்றில் தங்கள் வாழ்வும், நிம்மதியும் இருப்பதை உணர்கிறார்கள். கலாசாரம் காக்கப்படும்போதே  தங்களின் பாதுகாப்பும், மகிழ்ச்சியும் நிலைக்கும் என்ற எண்ணம் மக்களிடையே ஒரு காலகட்டத்தில் பரவுகிறது. அப்போது இயற்கையாக ஒரு நாடு உருப்பெறுகிறது.

0

காஷ்மீரைச் சேர்ந்த  கல்ஹானா 1148 ஆம் ஆண்டில்  ராஜ தரங்கிணி என்ற மிக முக்கியமான சமஸ்கிருத வரலாற்று நூலை எழுதினார். 7826 செய்யுள்களைக் கொண்ட அதில் மகாபாரத காலத்தில் இருந்து அவர் வாழ்ந்த காலம் வரை காஷ்மீரை ஆண்ட  மூவாயிரம் அரசர்களை வரிசைப்படுத்தி எழுதியுள்ளார். வரிசைப் படுத்துவதில் நேர்ந்த  சில தவறுகளோடு இன்னும் சில சிறிய தவறுகளும் கல்ஹானாவின் நூலில் இருப்பதாக  சில அறிஞர்கள்  கருதுகிறார்கள். இருந்தபோதும்  அது ஒரு தலைசிறந்த வரலாற்று ஆவணமாக எல்லோராலும்  ஏற்றுக்கொள்ளப்படுகிறது. மூவாயிரம் அரசர்களின் வரலாறுகளைத்  தொகுத்து நூலாக கொடுப்பது என்பது சாதாரண வேலையாகத் தெரியவில்லை. தனக்கென வரலாறு சொல்லும் முறையையும், தத்துவத்தையும் வகுத்துக் கொண்டு  ராஜ தரங்கிணியைத் திறம்படப் படைத்திருக்கிறார் கல்ஹானா.

காஷ்மிர் பள்ளத்தாக்கு இமய மலையாலும், பிர் பாஞ்சால் மலைத் தொடர்களாலும் சூழப்பட்டிருக்கிறது. ஆதியில்  காஷ்மிர் பள்ளத்தாக்கு ஒரு பெரும் ஏரியாக இருந்தது. காசிப முனிவர் பாரமுல்லா மலையில் ஒரு சிறு பாதையை வெட்டி ஏரி நீரை வடித்து காஷ்மிர் உருவாகக் காரணமானார் என்று எழுதுகிறார் கல்ஹானா. பாரமுல்லாவின் மற்றொரு பெயர் வராக முல்லா; அதாவது காட்டுப் பன்றியின் பல். இதை ஒரு புராணக்கதை என்று கூறி ஒதுக்கி விட  முடியாது. ஏனென்றால் இந்தப் புராணக் கதை பூமியின் நிலப்பரப்பில் பல லட்சம் ஆண்டுகளுக்கு முன்னால் நடந்த பூகோள மாற்றத்தின் குறியீடு. புகழ்பெற்ற எழுத்தாளர் சர் பிரான்சிஸ் யங் ஹஸ்பண்ட் பின் வருமாறு எழுதுகிறார் : “அந்த ஏரியானது ஜெனிவாவின் ஏரியை விட நீளத்தில் இரண்டு மடங்கு பெரியதாகவும் அகலத்தில் மூன்று மடங்கு பெரியதாகவும் இருந்தது. அதைச்சுற்றி மிக உயரமான பனி மலைகள் இருந்தன. கிளேசியல் காலத்தில் மிகப் பெரிய கிளேசியர்கள் இறங்கி சிந்து, லிட்டெர், ஆகியவற்றையும்,மற்ற  பள்ளத்தாக்குகளையும் தொட்டு தண்ணீர் கரைவரை வந்தன”.

அசோகரின் (கிமு 273 — கிமு 232) ஆட்சியின் கீழ் காஷ்மிர்  எல்லா நலன்களும் பெற்றிருந்தது என்று கூறுகிறார் கல்ஹானா. மேலும் அவர் காஷ்மீரின் தலைநகரான ஸ்ரீ நகர்ச செல்வச் செழிப்போடு இருந்தது என்கிறார்.அங்கு பௌத்தத்துக்கு இணையாக சைவமும் வளர்ந்தது. காஷ்மீரில் புத்த விகாரங்களையும், ஸ்தூபிகளையும் கட்டி பௌத்தத்தை வளர்த்த அசோகச் சக்கரவர்த்தி இரண்டு சிவன் கோவில்களை விஜயேஷ்வராவில் கட்டினார். சில கோவில்களை புதுப்பித்தார். அசோகருக்குப் பிறகு காஷ்மீரை  பௌத்த மதத்தைச் சேர்ந்த பல அரசர்கள்; இந்து அரசர்கள்; சில ராணிகள் ஆகியோரும் ஆண்டிருக்கிறார்கள்.

கிபி 1128 இல் இருந்து 1155 வரை 27 ஆண்டுகள் காஷ்மீரை ஆண்ட பேரரசர் ஜெய்சிம்மா. இவருடன்  கல்ஹானாவின்  ராஜதரங்கிணி முடிவடைகிறது. ஜெய்சிம்மாவின் காலத்துக்குப் பிறகு காஷ்மிர் பள்ளத்தாக்கை  ஆண்டு கொண்டிருந்த சிற்றரசர்கள் ஒருவருக்கொருவர் சண்டையிட்டுக் கொண்டிருந்தார்கள். காஷ்மிர் மங்கோலியர்கள், துருக்கியர்கள்,கொள்ளையர்கள் ஆகியோரின் தாக்குதல்களுக்கு இலக்கானது.

14ம் நூற்றாண்டின் தொடக்கத்தில் மங்கோலியரான துலூச்சா  60 ஆயிரம் வீரர்களுடன் காஷ்மீரை முற்றுகையிட்டார். கொடிய  வன்முறையாளரான அவருடைய படைகள் நகரங்கள், கிராமங்கள் எல்லாவற்றையும் சூறையாடி தீக்கிரையாக்கின. அந்தப் படையெடுப்போடு இந்து அரசர்களின் ஆட்சி காஷ்மீரில் முடிவுக்கு வந்தது என்றுதான் சொல்ல வேண்டும். ஆட்சிகள் பல  வந்தாலும் சில விஷயங்கள் மட்டும்தாம் தொடர்ந்து காஷ்மீரின் அடையாளங்களாக  இருக்கின்றன. பல நூறு வருடங்களாக காஷ்மீரில் சமஸ்கிருத அறிஞர்களும், கவிஞர்களும் வாழ்ந்து  சிறந்த படைப்புகளை உலகுக்கு தந்திருக்கிறார்கள். உலகப்புகழ் பெற்ற பஞ்ச தந்திரக் கதைகள் இங்கு தான் எழுதப்பட்டன.

காஷ்மிரை ஆண்ட கடைசி இந்து அரசர்  உதயன் தேவ். அவருடைய மூத்த அரசியின் பெயர்  கோட்ட ராணி. ஷாமிர் நடத்திய உள் நாட்டுப் போரில் ராணி தோல்வியடைந்தார். வெற்றி பெற்ற ஷாமிர் தன்னைத் திருமணம் செய்து கொள்ள வருகிறார் என்று அறிந்தார் ராணி. அதனால் தன்னைத் தானே கத்தியால் குத்தி உயிரை மாய்த்துக் கொண்டார். அவர் 1339 ஆம் ஆண்டு இறந்தார். அது காஷ்மீரில் முஸ்லிம் ஆட்சி தொடங்க வழிவகுத்தது. ஷா மிர், சுல்தான் ஷமாஸ் உதின் என்ற பெயரில் காஷ்மீரில் தனது ஆட்சியை நிறுவினார். அவர் உருவாக்கிய  அரச வம்சம் 222 வருடங்கள் காஷ்மீரை ஆண்டது. அவை உள்பட சுமார் 500 வருடங்கள் காஷ்மீரை முஸ்லிம் அரசர்கள்  ஆட்சி செய்தார்கள்.

கிபி 1586 முதல் கிபி 1752 வரை காஷ்மிரை  முகலாயர்கள் ஆட்சி செய்தார்கள். கிபி 1752 முதல் 1819 வரை காஷ்மிர் ஆப்கனிஸ்தான் துரானி வம்சத்தின் கீழ் இருந்தது.அது ஆட்சி செய்த  67  வருடகாலமும் மக்கள் அனைவரும் ஆட்சியாளர்களால் வாட்டி வதைக்கப்பட்டாலும் அதிகமாக பாதிக்கப்பட்டவர்கள் இந்துக்கள், ஷியா பிரிவைச் சேர்ந்தவர்கள், பாம்பாஸ் மக்கள் ஆகியோர் தாம்.

1819 ஆம் ஆண்டு பஞ்சாபின் அரசர் ரஞ்சித் சிங் 30 ஆயிரம் வீரர்களுடன் காஷ்மீரைத் தாக்கி பதானியர்களை வென்றார். மகாராஜா  ரஞ்சித் சிங் தான் சீக்கியப் பேரரசை உருவாக்கியவர். சீக்கியப் பேரரசின் தலை நகரம் லாகூர்.

27 ஆண்டுகள் காஷ்மீரில் நடந்த சீக்கியர்களின் அரசாட்சி  அனைத்து தரப்பு மக்களுக்கும் நிம்மதியைத் தந்தது என்கிறார் ஆங்கிலப் பயண எழுத்தாளரான சர் வால்டர் ரோப்பர் லாரன்ஸ். 1839 ஆம் ஆண்டு பஞ்சாப் சிங்கம் என்று அழைக்கப்பட்ட ரஞ்சித் சிங் இறந்து போனார். அதற்குப் பிறகு சீக்கிய ராணுவத்தினரிடையே கலவரம் மூண்டு பஞ்சாப் முழுவதும் குழப்பம் நிலவியது.

இரண்டு ஆங்கிலோ சீக்கியப் போர்களிலும் சீக்கியர்கள் கிழக்கிந்தியப் படைகளிடம் தோல்வியடைந்தார்கள். முதல் ஆங்கிலோ சீக்கியப் போர் முடிந்த போது இரு தரப்பினருக்கும் இடையே 1846 ஆம் ஆண்டு மார்ச் 9 ஆம் தேதி ஓர் ஒப்பந்தம் ஏற்பட்டது. அதன் பெயர் லாகூர் அமைதி உடன்படிக்கை . அப்போது பிரிட்டிஷ் அரசின் சார்பாக இருந்தவர்கள் கவர்னர் சர் ஹென்றி ஹார்டிங்கும், கிழக்கிந்திய கம்பெனியைச் சேர்ந்த இரண்டு அதிகாரிகளும். சீக்கியப் பேரரசின்  சார்பாக இருந்தவர்கள் ஏழு வயது நிரம்பிய மகாராஜா திலீப் சிங் பகதூரும், குட்டி அரசரின் சார்பாக லாகூர் தர்பாரில் இருந்து வந்த ஏழு நபர்களும். அந்த உடன்படிக்கைக்குப் பிறகு சீக்கியப் பேரரசு ஜம்மு, காஷ்மிர், ஹசாரா ஆகிய பகுதிகளை இழந்து சுருங்கிப் போனது. இளவரசர் திலீப் சிங், மகாராஜா ரஞ்சித் சிங்கின் கடைசி மகன்.

இரண்டாவது ஆங்கிலோ சீக்கியப் போர் 1849 இல் முடிவடைந்தபோது சீக்கியப் பேரரசின் கதை  முடிந்து போனது. பஞ்சாப் கிழக்கிந்திய கம்பெனியின் வசம் வந்தது.

1846 ஆம் ஆண்டு மார்ச் 16 ஆம் தேதி மற்றொரு முக்கிய உடன்படிக்கை கையொப்பமானது. அமிர்தசரஸ் உடன்படிக்கை எனப்படும் அது லாகூர் உடன்படிக்கைக்கு வடிவம் கொடுத்து அதை அதிகார பூர்வமாக்கியது. அது  கிழக்கிந்திய கம்பெனிக்கும், ஜம்முவின் அரசர் குலாப் சிங் டோக்ராவுக்கும் இடையே ஏற்பட்ட ஒப்பந்தத்தின் அடிப்படையில் உருவானது. அதன்படி குலாப் சிங் 75 லட்சம் பஞ்சாப் அரசின் ரூபாய்களைக் கொடுத்து காஷ்மீரின் பகுதிகளை எல்லாம் விலைக்கு வாங்கி விட்டார். அவை எல்லாம் பஞ்சாப் பேரரசிடம் இருந்து லாகூர் உடன்படிக்கையின்படி கிழக்கிந்திய கம்பெனி பெற்றவை. அந்த உடன்படிக்கைக்குப் பிறகு ஜம்மு- காஷ்மீரில் டோக்ரா ஆட்சி தொடங்கியது. பிரிட்டிஷ் ஆட்சியின் கீழ் இருந்த ஜம்மு- காஷ்மிர் சமஸ்தானத்தின் முதல் அரசர் குலாப் சிங் தான். இவர் இந்து ஜம்வால் டோக்ரா ராஜபுத்திர குலத்தைச் சேர்ந்தவர்.

குலாப் சிங்கின் மகன் ரன்பீர் சிங் 1857 ஆம் ஆண்டு அரியணை ஏறி ஜம்மு- காஷ்மீரின் அரசர் ஆனார். அவரே ஜம்வால் ராஜபுத்திர குலத்தின் தலைவரும் ஆவார். அவர் ஆட்சி காலத்தில் கில்கித், அஸ்தோர், ஹன்சா – நகர் ஆகிய பகுதிகள் ஜம்மு- காஷ்மீரோடு இணைக்கப்பட்டன. அவருக்குப் பின் அவருடைய மூத்த மகன் பிரதாப் சிங் காஷ்மிர் அரசரானார். அவருடைய தம்பியான மேஜர் ராஜாஅமர் சிங்கின் மகன் தான் ஜம்மு- காஷ்மிர் சமஸ்தானத்தின் கடைசி அரசராக இருந்த ஹரி சிங் இந்தர் மஹிந்தர் பகதூர்.

1909 இல் அவர் தந்தை அமர் சிங் காலமான பிறகு பிரிட்டிஷ் அரசு வருங்கால காஷ்மிர் அரசருக்கு கல்வி புகட்டி, அவரை வளர்க்கும் பொறுப்பை ஏற்றுக் கொண்டது. மாயோ கல்லூரியில் பயின்ற அவர் டேரா டூனில் ராணுவப் பயிற்சி பெற்றார். தனது இருபதாவது வயதில் அவர் ஜம்மு- காஷ்மிர் சமஸ்தானத்தின் ராணுவ தலைமைத் தளபதியாக நியமிக்கப்பட்டார். அவருடைய பெரியப்பா  மகா ராஜா பிரதாப் சிங் 1925 ஆம்  ஆண்டு இறந்தார். அவருக்கு குழந்தைகள் இல்லாத காரணத்தால்  ஹரி சிங் ஜம்மு- காஷ்மீரின் அரசரானார். அ

ஹரி சிங் தனது ஆட்சியின் போது பல புரட்சிகரமான திட்டங்களை செயல்படுத்தினார். நாட்டு மக்கள் அனைவருக்கும் ஆரம்பக் கல்வியை கட்டாயமாக்கினார். குழந்தைகள் திருமணத்தைத் தடை செய்தார். அவர் ஆட்சியில் தாழ்த்தப்பட்ட மக்கள் கோவிலுக்கு வந்து வழிபட ஏற்பாடு செய்தார். அரசருக்கு நான்கு முறை திருமணம் நடந்தது. அவருடைய ஒரே மகன் இளவரசர் கரன் சிங் அவருடைய நான்காவது மனைவியான மகாராணி தாரா தேவிக்குப் பிறந்தவர். அரசர் ஹரி சிங்  1961 ஆம் ஆண்டு பம்பாயில் தமது 66 வது  வயதில்  காலமானார்.

இந்தியா பாகிஸ்தான் போர்கள் / அத்தியாயம் 7

காஷ்மீர் அரசர் அக்டோபர் 26 ஆம் தேதி மாலை ஜம்மு சென்றிருக்க வாய்ப்பில்லை. இரவு 7 மணிக்குப் பிறகுதான் சென்றிருப்பார். வி.பி. மேனன் 26 ஆம் தேதி ஜம்மு சென்று இணைப்பு ஆவணத்தில் அரசரிடம் கையொப்பம் வாங்கவில்லை. இந்தக் கருத்துகளை அழுத்தமாக எடுத்துவைக்கும் அலெஸ்டர் லாம்ப் போன்ற நூலாசிரியர்கள் அவற்றுக்கு ஆதாரமாக சில வாதங்களை முன்வைக்கிறார்கள். அவை தாம் அந்த மர்ம முடிச்சுகள்.

1. 1947 அக்டோபர் 26 ஆம் தேதி மாலை 3.45 மணி அளவில் தில்லியில் இருக்கும் பிரிட்டிஷ் துணை கமிஷனர் அலெக்சாண்டர் சைமன் வி.பி. மேனனை பாலம் விமான நிலையத்தில் சந்தித்தார். தான் ஜம்மு செல்லவில்லை என்று வி.பி. மேனன் அவரிடம் கூறினார். 5 மணிக்கு மீண்டும் அவரைச் சந்தித்ததாக தனது நாட்குறிப்பில் சைமன் எழுதியுள்ளார். ஆனால் வி.பி. மேனன் தனது நூலில் பாதுகாப்பு கமிட்டி கூட்டம் முடிந்தவுடன் தான் உடனே மகாஜனோடு ஜம்மு அரண்மனைக்குச் சென்றதாகக் கூறுகிறார். தான் இணைப்பு ஆவணத்தில் அரசரின் கையொப்பத்தை வாங்கிக்கொண்டு தில்லி திரும்பிய போது, வல்லபபாய் படேல் தனக்காக விமான நிலையத்தில் காத்திருந்ததைக் குறிப்பிடுகிறார்.அதன் பிறகு பாதுகாப்பு கமிட்டி கூட்டம் மீண்டும் மாலையில் நடைபெற்றது என்கிறார்.
2. வல்லபபாய் படேலின் மகள் அவர் காரியதரிசியாகவும் இருந்துள்ளார். அவர் தனது தந்தை தில்லி விமான நிலையத்தில் வி.பி. மேனனுக்காக காத்திருந்த நாள் 1947 அக்டோபர் 26 ஆம் தேதி அல்ல 27 ஆம் தேதி என்கிறார்.
3. அக்டோபர் 27 ஆம் தேதி பாரதப் பிரதமர் நேரு காஷ்மீர் அரசருக்கு ஒரு கடிதம் எழுதியுள்ளார். அதில் அவர் “வி.பி. மேனன் இன்று மாலை ‘அக்டோபர் 27’ ஜம்முவில் இருந்து தில்லிக்குத் திரும்பி வந்தார். அங்கு நடந்த பேச்சுவார்த்தைகள் பற்றித் தெரிவித்தார். நீங்கள் கையொப்பம் இட்டு, கொடுத்து அனுப்பிய இணைப்பு ஆவணத்தையும், நிலை தொடரும் ஒப்பந்த ஆவணத்தையும் கண்டேன். கவர்னர் ஜெனரலுக்கு அனுப்பிய கடிதத்தையும் பார்த்தேன். உங்களுடைய அறிவார்ந்த முடிவுக்காக உங்களை வாழ்த்த என்னை அனுமதியுங்கள்.”
   இந்தக் கடிதம் ‘செலக்டட் ஒர்க்ஸ் ஆஃப் ஜஹர்லால் நேரு’ நூலில் இடம் பெற்றுள்ளது.

இவற்றை ஆதாரங்களாக வைத்துக்கொண்டுதான் விமரிசகர்கள் எழுதுகிறார்கள். இந்தியா தன்னுடைய ராணுவத்தை அக்டோபர் 27 ஆம் தேதி ஸ்ரீ நகரில் இறக்கிய பிறகுதான் காஷ்மீர் இணைப்பு ஆவணத்தில் அரசரும், மவுண்ட்பேட்டனும் கையொப்பம் இட்டார்கள் என்கிறார்கள்.

இந்தியவுடனான காஷ்மீர் இணைப்பு ஒரு மோசடி என்று கூறும் நூலாசிரியர்கள் அதற்கு ஆதாரமாக எடுத்து வைக்கும் மர்ம முடிச்சுகளை அவிழ்க்க வேண்டியது அவசியம். 1970 ஆம் ஆண்டு இந்தியா, காஷ்மீர் பற்றி வெளியிட்ட வெள்ளை அறிக்கையில் காஷ்மீர் இணைப்பு ஆவணம் இடம் பெற்றிருந்தது. அதில் 1947 அக்டோபர் 26 ஆம் தேதி காஷ்மீர் அரசர் ஹரி சிங் கையொப்பம் இட்டுள்ளார். இந்தியாவின் சார்பாக கவர்னர் ஜெனரல் மவுண்ட் பேட்டன் அக்டோபர் 27 ஆம் தேதி கையொப்பம் இட்டுள்ளார். விமரிசகர்களும், நூலாசிரியர்களும் காஷ்மீர் இணைப்பு பற்றி பலவிதமான கருத்துகளை தெரிவிக்கிறார்கள். இப்போது இணையதளத்திலும் வெளியிடப்பட்டிருக்கும், காஷ்மீர் இந்தியாவுடன் இணைந்ததற்கான ஆதாரமான இணைப்பு ஆவணம் நூற்றுக்கு நூறு சதவிகிதம் சட்டபூர்வமானது. இதில் எந்தச் சட்டச் சிக்கலும் இல்லை. இதனை நூலாசிரியரான நீதியரசர் ஆனந்த் தெளிவாகக் குறிப்பிடுகிறார். எனவே காஷ்மீர் இணைப்பு ஆவணம் சட்ட ரீதியாகவும், அரசியல் சாசன ரீதியாகவும் மிகச்சரியாக உள்ளது.

1947 அக்டோபர் 27 ஆம் தேதி காலை சுமார் 8.30 மணிக்கு இந்தியா ஸ்ரீ நகரில் தனது ராணுவத்தை முதல் முதலாக தரை இறக்கியது. இது இந்தியாவிலும் பாகிஸ்தானிலும் உள்ள காஷ்மீர் போரைப் பற்றி சரித்திரப்பூர்வமாக கருத்து தெரிவிக்கும் 99 சதவிகிதம் பேர் ஏற்றுக் கொள்ளும் ஒன்று. அது மட்டுமல்ல கிட்டத்தட்ட அனைத்து நூலாசிரியர்களும் இதை ஏற்றுக்கொள்கிறார்கள். மேலும் இதனை மேஜர் ஜென்ரல் வி. கே. சிங் Biographies of Twelve Soldiers என்ற தன்னுடைய நூலில் உறுதி செய்கிறார்.

காஷ்மீர் சட்டப்பூர்வமாக இந்தியாவுடன் இணைக்கப்பட்ட பிறகுதான் ராணுவ ஆணைகள் பிறப்பிக்கப்பட்டுள்ளன. அப்போது மேஜர் எஸ்.கே. சின்கா தில்லி, கிழக்கு பஞ்சாப் கமாண்டில் பணியாற்றிக் கொண்டிருந்தார். அவர் 1947 அக்டோபர் 26 ஆம் தேதி தில்லி ஜிம்கானா கிளப்பில் ஒரு விருந்தில் இருந்தபோது சுமார் 10 மணி அளவில் அவருக்கு ராணுவத் தலைமை அலுவலகத்தில் இருந்து ஓர் அழைப்பு வந்தது. அவர் ஓர் அவசரக் கூட்டத்தில் கலந்து கொள்ள வேண்டும். இதனை அவரே தெரிவித்துள்ளார்.கூட்டத்தில் லெஃப்டினட் ஜெனரல் டட்லி ரஸெல் ஜம்மு-காஷ்மீர் இந்தியாவுடன் இணைந்துவிட்டதைத் தெரிவித்தார். மேலும் அது பழங்குடியினர் படையைத் தடுக்க இந்தியாவிடம் ராணுவ உதவி கோரியுள்ளது என்றார். இதுதான் சரியான அர்த்தமுள்ள ஆதாரம். இந்தக் கூட்டம் பற்றிய தகவல்கள் ராணுவ ஆவணத்தில் இடம் பெற்றிருப்பவை.

அக்டோபர் 26 ஆம் தேதி காலை வி.பி.மேனன், காஷ்மீர் பிரதமர் மகாஜன், ராணுவ அதிகாரி சாம் மானெக் ஷா ஆகியோர் ஸ்ரீ நகரில் இருந்து தில்லி வருகிறார்கள். அக்டோபர் 26 ஆம் தேதி இரண்டு முறை பாதுகாப்பு கமிட்டி கூட்டம் மவுண்ட்பேட்டன் தலைமையில் நடை பெற்றது. காலையில் நடந்த கூட்டத்துக்குப் பிறகு வி. பி. மேனனும் , மகாஜனும் ஜம்முவுக்கு விமானத்தில் சென்று அரண்மனையில் அரசரைச் சந்திக்கிறார்கள். வி. பி. மேனன் காஷ்மீர் இணைப்பு ஆவணத்தில் அரசரின் கையொப்பம் பெறுகிறார். மீண்டும் வி.பி.மேனனும் மகாஜனும் தில்லி வருகிறார்கள். இரவில் இரண்டாவது முறையாக நடந்த பாதுகாப்பு கமிட்டி கூட்டத்தில் வி.பி. மேனன் காஷ்மீர் இணைப்பு ஆவணத்தை சமர்ப்பிக்கிறார். கூட்டத்தில், அடுத்த நாள் அதாவது அக்டோபர் 27 ஆம் தேதி ஸ்ரீ நகருக்கு இந்திய ராணுவத்தை அனுப்ப முடிவு எடுக்கப்படுகிறது. ஆனால் 26 ஆம் தேதி இரவு இரண்டாவது முறையாக பாதுகாப்பு கமிட்டி கூட்டம் நடைபெறவில்லை என்கிறார் ஒயிட் ஹெட். அதாவது அன்று மாலை வி.பி. மேனன் ஜம்மு சென்று இணைப்பு ஆவணத்தில் அரசரின் கையொப்பம் வாங்கவில்லை. அவர் ஜம்மு சென்று வந்திருந்தால் தானே இரண்டாவது முறையாக பாதுகாப்பு கமிட்டி அன்று கூடி இருக்க முடியும்? பாதுகாப்பு கமிட்டி கூட்டம் இரண்டாவது முறை நடைபெறவில்லை என்று சொல்வதன் மூலம், வி.பி. மேனன் அன்று மாலை ஜம்மு செல்லவில்லை என்பதையும் காட்டிவிடலாம். இதுவே ஒயிட் ஹெட்டின் எண்ணம்.

உண்மையில் அக்டோபர் 26 ஆம் தேதி பாதுகாப்பு கமிட்டி கூட்டம் இரண்டாவது முறையாக நடை பெற்றது .இதற்கான ஆதாரத்தை சந்திர சேகர தாஸ் குப்தா ‘வார் அன்ட் டிப்ளமசி இன் காஷ்மீர்’ என்ற தன் நூலில் தருகிறார். அந்தக் கூட்டத்திற்குப் பிறகு ஓர் அறிவிப்பு வெளியிடப்பட்டது. அது பிரிட்டிஷ் ராணுவத்தின் ரகசிய ஆவணக் காப்பகத்தில் இருந்து திரட்டப்பட்டுள்ளது.

“1947 அக்டோபர் 22 ஆம் தேதி பழங்குடியினர் படை காஷ்மீரை முற்றுகை இட்டது. அதற்கு முன்பாக இந்திய ராணுவம் அங்கு அனுப்பப்பட்டுவிட்டது என்ற குற்றச்சாட்டு உள்ளது. ஆனால் உண்மை நிலவரம் வேறு. அக்டோபர் 25 ஆம் தேதிக்கு முன்னதாக ராணுவத்தை அனுப்புவது தொடர்பாக எந்தத் திட்டமும் இந்தியாவிடம் இல்லை. அப்படி எந்த ஒரு திட்டமும் பரிசீலிக்கப்படவில்லை.”

அதன் பிறகு அக்டோபர் 25 , 26 ஆகிய தேதிகளில் நடந்தவை பற்றி அதில் குறிப்பிடப்பட்டுள்ளது. இறுதியில் ஜெனரல் ஆர்.எம்.எம்.லாக் ஹார்ட், ஏர் மார்ஷல் டி.டபுள்யூ. எஹெர்ஸ்ட், ரியர் அட்மிரல் டி.எஸ்.ஹால் ஆகிய பிரிட்டிஷ் ராணுவ அதிகாரிகளின் பெயர்கள் குறிப்பிடப்பட்டுள்ளன. அந்த பாதுகாப்பு கமிட்டி கூட்டத்தில்தான் 27 ஆம் தேதி ராணுவத்தை அனுப்பும் முடிவு எடுக்கப்பட்டுள்ளது. அது பின்னர் அமைச்சகத்தால் உறுதி செய்யப்பட்டுள்ளது. அதனால் இது 26 ஆம் தேதி இரண்டாவதாக நடந்த பாதுகாப்பு கமிட்டி கூட்டம்தான். இதனைத் தான் மகாஜனும் தன்னுடைய நூலில் குறிப்பிட்டுள்ளார்.

மணிபென் படேல், சர்தார் வல்லபபாய் படேலின் மகள். சிறந்த காந்திய வாதியான அவர் 1950 இல் படேல் காலமாகும் வரை அவருடைய காரியதரிசியாக இருந்து அவருக்கு உதவினார். 1947 அக்டோபர் 26 ஆம் தேதி தன்னுடைய தந்தை படேல், வி. பி.மேனனை வரவேற்க விமான நிலையத்துக்குச் செல்லவில்லை என்று அவர் கூறுகிறார். அதனால் வி.பி.மேனன் 26 ஆம் தேதி ஜம்மு செல்லவில்லை. அடுத்து 26 ஆம் தேதி மாலை பிரிட்டிஷ் துணை கமிஷ்னர் அலெக்ஸாண்டர் சைமன் பாலம் விமான நிலையத்தில் வி.பி.மேனனை சந்தித்ததாகக் கூறுகிறார். மேலும் இரவில் விமானம் தரை இறங்கும் வசதி ஜம்முவில் இல்லாத காரணத்தால் 26 ஆம் தேதி மாலை தான் அங்கு செல்ல முடியவில்லை என்று வி.பி.மேனன் சொன்னார் என்கிறார் சைமன். இந்த இரண்டையும் சில நூலாசிரியர்கள் முக்கிய ஆதாரங்களாகக் காட்டுகிறார்கள்.இவர்கள் குறிப்பிடும் இருவருக்கும், காஷ்மீர் இணைப்பு விவகாரத்துக்கும் நேரடியான தொடர்பு இல்லை.

அக்டோபர் 26 ஆம் தேதி வி. பி. மேனன் ஜம்மு சென்று இணைப்பு ஆவணத்தில் காஷ்மீர் அரசரிடம் கையொப்பம் வாங்கினார் என்பதற்கு முதல் ஆதாரமாக வி.பி.மேனின் கூற்றை எடுத்துக்கொள்ள வேண்டும். அவர் இந்திய அரசின் உள்துறை செயலர். அடுத்து அவருடன் இருந்த காஷ்மீர் பிரதமர் மகாஜன் தரும் செய்தியைப் பார்க்கவேண்டும். அதற்குப் பிறகுதான் நேரடித் தொடர்பு இல்லாதவர்களின் கருத்தைக் கூடுதல் ஆதாரமாக எடுத்துக் கொள்ள வேண்டும். ஆனால் இங்கு பார்த்தவர், சந்தித்தவர் ஆகியோர் கூறுவது முதல் ஆதாரமாக எடுத்துக் கொள்ளப்படுவது வியப்பாக உள்ளது.

26 ஆம் தேதி வி. பி. மேனன் பாதுகாப்பு கமிட்டி ‘முதல்’ கூட்டம் முடிந்த பின் மகாஜனுடன் விமானத்தில் ஜம்மு செல்கிறார். அரண்மனையில் நுழைந்ததும் தான் கண்ட காட்சிகளை விவரிக்கிறார். அரசர் பயணக்களைப்பில் தூங்குகிறார். அரசரின் உதவியாளர்களிடம் அவரை எழுப்பச் சொல்கிறார். அதன் பிறகு பாதுகாப்பு கமிட்டி கூட்டத்தின் முடிவுகளைக் கேட்டு அறிந்து கொள்ளும் அரசர் இணைப்பு ஆவணத்தில் கையொப்பம் இடுகிறார். வி.பி.மேனன் விவரிக்கும் விதத்தைப் பார்க்கும்போது இதைக் கட்டுக்கதை என்று சொல்ல முடியவில்லை. மேலும் அங்கு இருந்த சூழல் அது அக்டோபர் 26 ஆம் தேதி என்பதைக் காட்டுகிறது.

ஷேக் அப்துல்லா தனது சுயசரிதையான Flames of Chinar (ஆங்கில மொழி பெயர்ப்பு) என்ற நூலில் வி.பி.மேனன் அக்டோபர் 26 ஆம் தேதி ஜம்மு சென்றதை உறுதி செய்கிறார். அரசர் பயணக்களைப்பில் தூங்கச் செல்லும் முன் “வி.பி. மேனன் வருவார். அவர் வந்தவுடன் என்னை எழுப்புங்கள்”
என்று தன் உதவியாளர்களிடம் கூறினார் என்று அவர் எழுதுகிறார்.

1971 முதல் 1974 வரை ஜம்மு- காஷ்மீர் மாநிலத்தின் முதல்வராக இருந்தவர் மீர் காசிம். அவர் தன்னுடைய சுய சரிதையான My Life and Times என்ற நூலில் 1947 அக்டோபர் 26 ஆம் தேதி வி.பி. மேனன் இணைப்பு ஆவணத்துடன் ஜம்மு அனுப்பி வைக்கப்பட்டதைப் பற்றி எழுதியுள்ளார். இணைப்பு ஆவணத்தில் அன்று அரசர் கையொப்பம் இட்டதை அவரும் மறுக்கவில்லை.

அடுத்ததாக பெரும் குழப்பத்தை ஏற்படுத்துவது நேரு காஷ்மீர் அரசருக்கு எழுதிய 1947 அக்டோபர் 27 ஆம் தேதியிட்ட கடிதம். 27 ஆம் தேதி காலை 8.30 மணி அளவில் இந்திய ராணுவம் ஸ்ரீ நகரில் தரை இறங்கியது. இது எல்லோராலும் ஏற்றுக்கொள்ளப்படுவது. 26 ஆம் தேதி காஷ்மீர் அரசர் கையொப்பம் இட்ட இணைப்பு ஆவணம் இந்தியாவுக்குக் கிடைக்கிறது. அடுத்த நாள் காஷ்மீருக்கு ராணுவத்தை அனுப்ப அமைச்சகம் ஒப்புதல் தருகிறது. இதற்கு பிரிட்டிஷ் ராணுவ ரகசிய ஆவணம் சாட்சியாக உள்ளது. 27 ஆம் தேதி மாலையில் இணைப்பு ஆவணம் கிடைத்தது என்று பாரத பிரதமர் நேரு கடிதம் எழுதுகிறார். அதாவது இணைப்பு ஆவணத்தில் காஷ்மீர் அரசரும், கவர்னர் ஜென்ரல் மவுண்ட்பேட்டனும் கையொப்பம் இடுவதற்கு முன்பாக இந்திய ராணுவம் ஸ்ரீ நகருக்கு அனுப்பப்பட்டுவிட்டது என்று நேருவே ஓர் ஆதாரத்தை உருவாக்குகிறார். இதற்கு வாய்ப்பே இல்லை.

1948 இல் ஹைதராபாத்தை படேலின் முயற்சியால் இந்தியா தன்னோடு இணைத்துக்கொண்டது. அது போல காஷ்மீரை விரைவாக இணைத்துக் கொள்ள இந்தியா முயற்சிக்கவில்லை. அக்டோபர் 22 ஆம் தேதி பழங்குடியினர் படை காஷ்மீருக்குள் நுழைந்து நாசம் செய்து கொண்டு வருகிறது. 24 ஆம் தேதி காஷ்மீர் அரசர் இந்தியாவுடன் இணைய விருப்பம் தெரிவித்து எழுதிய கடிதம் இந்திய அரசாங்கத்துக்குக் கிடைக்கிறது. அப்போதும் இந்திய அரசு உடனடியாக ராணுவத்தை காஷ்மீருக்கு அனுப்பவில்லை. முறைப்படி காஷ்மீர் இந்தியாவுடன் இணைவதற்கு முன்பாக ராணுவத்தை காஷ்மீருக்கு அனுப்பும் எண்ணம் நேரு தலைமையிலான இந்திய அரசுக்கு இல்லை. அப்படி ஓர் எண்ணம் இருந்திருக்குமானால் அக்டோபர் 25 அல்லது 26 ஆம் தேதியில் இந்தியா ராணுவத்தை ஸ்ரீ நகரில் தரை இறக்கி இருக்கும்.

அக்டோபர் 27 ஆம் தேதி காலை இந்திய ராணுவம் ஸ்ரீ நகரில் தரை இறங்குவதற்கு முன்பாக எப்போது வேண்டுமானாலும் மவுண்ட் பேட்டன் அதில் கையொப்பமிட்டு இருக்கலாம். ஆங்கில முறைப்படி 26 ஆம் தேதி இரவு 12 மணிக்கு மேல் 27 ஆம் தேதி தொடங்கி விடுகிறது. காஷ்மீரில் இந்திய ராணுவம் தரை இறங்கிய பிறகு 27 ஆம் தேதி காலை வி.பி. மேனனும், மகாஜனும் தில்லியில் இருந்து விமானம் மூலம் ஜம்மு சென்றார்கள். 26 ஆம் தேதியே இணைப்பு ஆவணத்தில் காஷ்மீர் அரசர் கையொப்பம் இட்டுவிட்ட போதிலும், அது தொடர்பான சில கூடுதல் ஆவணங்களில் அவர் கையொப்பமிட வேண்டும். அதுவே அவர்கள் பயணத்தின் நோக்கம். அப்படி இருக்கும்போது நேரு காஷ்மீர் அரசருக்கு எழுதிய கடிதத்தில் அன்று மாலை வி. பி. மேனன் வந்தார் என்கிறார். அரசர் கையொப்பம் இட்ட இணைப்பு ஆவணத்தையும், மவுண்ட்பேட்டனுக்கு அவர் அனுப்பிய கடிதத்தையும் பார்த்தேன் என்கிறார். இதில் முரண்பாடு இருக்கிறது.

காஷ்மீர் அரசர் வி.பி. மேனனிடம் கொடுத்து அனுப்பிய இணைப்பு ஆவணமும், அவர் மவுண்ட்பேட்டனுக்கு எழுதிய 26 ஆம் தேதி இட்ட கடிதமும் இந்திய அரசால் மக்கள் பார்வைக்கு மேலும் பல ஆவணங்களோடு வெளியிடப்பட்டுள்ளன. 26 ஆம் தேதி நடந்தவற்றைதான் வி. பி. மேனன் தன்னுடைய நூலில் எழுதியுள்ளார். நேரு எழுதிய கடிதத்தின் தேதியை 27 என்பதற்கு பதிலாக 26 என்று மாற்றிப் பார்த்தால் எந்தக் குழப்பமும் வராது. அது 27ஆம் தேதி தான் என்று வைத்துக்கொள்வோம். 27 ஆம் தேதி காலை 8.30 மணிக்கு இந்திய ராணுவம் ஸ்ரீ நகரில் தரை இறங்குகிறது. அதன் பின் தொடர்ந்து ராணுவ வீரர்களை அன்று அனுப்பிக்கொண்டே இருக்கிறது. இந்த நிலையில் இந்தியாவின் பிரதமர், வெகு நிதானமாக அரசருக்கு கடிதம் எழுதுகிறார். அதில் இந்தியாவுடன் அவர் இணைந்ததற்காக வாழ்த்து தெரிவிக்கிறார். நிச்சயமாக இது சாத்தியமில்லாத ஒன்று.  இதில் உள்ள முரண்பாட்டை அறிய நுட்பமான வரலாற்று ஆய்வு கூட தேவை இல்லை.கொஞ்சம் பொது அறிவு இருந்தால் போதும்.

நேருவின் கடிதம் ஒன்றை தெளிவுபடுத்தி விடுகிறது. வி.பி.மேனன் ஜம்மு அரண்மனைக்குச் சென்று அரசரிடம் இணைப்பு ஆவணத்தில் கையொப்பம் வாங்கினார் என்பததான் அது. நேரு எழுதிய கடிதத்தின் தேதியில் தான் குழப்பம் உள்ளது. இல்லை அது அக்டோபர் 27 ஆம் தேதியிட்ட கடிதம் என்று தொடங்கி அதையே முக்கிய ஆதாரமாகக் கொண்டு உலகுக்கு நடந்தவற்றை எல்லாம் திரித்துக் கூற சிலர் முனைகிறார்கள் என்று வைத்துக் கொள்வோம். அப்போது அவர்கள் வாதம், ராமாயணக் கதையில் அனுமன் இலங்கைக்குப் பறந்து சென்று சீதையின் கணையாழியை வாங்கி வரவில்லை என்று மட்டும் சொல்வது போல் ஆகாது. ராமன் சீதையின் கணவனே அல்ல என்று கூறுவது போல் ஆகும்.

இந்தியா பாகிஸ்தான் போர்கள் / அத்தியாயம் 11

1947 போரில் இந்தியாவின் முதல் தாக்குதல்

Pakistani troops patrol on a hill top post in Ladha, a town in the troubled tribal region of South Waziristan along the Afghan border on November 17, 2009. Donkeys nibbling on the roadside are the only creatures living in the ruins of war in the hamlet of Ladha, the scenic valley emptied of inhabitants due to fighting between army and Taliban. For five weeks, 30,000 troops backed by warplanes and helicopter gunships have waged battle in South Waziristan, bombing, shelling and fighting in streets against homegrown Taliban militants the military has vowed to crush. AFP PHOTO/ AAMIR QURESHI (Photo credit should read AAMIR QURESHI/AFP/Getty Images)

ஜம்மு-காஷ்மீர் மாநிலத்தின் பூகோள அமைப்பைச் சரியாகப் புரிந்துகொள்வது சற்று கடினமான ஒன்றுதான். இருந்தபோதும் அதன் மலைத் தொடர்களைத் தெரிந்துகொண்டால் எளிதாகிவிடும். வெளி இமயமலை (தெற்கு), உள் இமயமலை, பெரும் இமயமலை (வடக்கு), இன்னும் வடக்கில் காரகோரம் மலைத் தொடர், தென் கிழக்கில் லடாக், சன்ஸ்கார் மலைத் தொடர்கள் ஆகியவை ஜம்மு, காஷ்மீர், லடாக் பகுதிகளின் முக்கியமான மலைத் தொடர்கள்.

தெற்கில் இருந்து சென்றால் முதலில் தென்படுபவை வெளி இமய மலைகள். இவை சிவாலிக் மலைகள் என்றும் ஜம்மு மலைகள் என்றும் அழைக்கப்படுகின்றன. இந்த மலைத் தொடர் பஞ்சாபில் இருந்து உயர்ந்து கொண்டு செல்கிறது. கிழக்கில் பாசோஹ்லியில் இருந்து மேற்கில் பூஞ்ச் வரை செல்லும் இது ஓர் உடைந்த மலைத் தொடர். மேலும் இதனை ராவி நதியில் இருந்து ஜீலம் நதி வரை உள்ள மலைத்தொடர் என்றும் சொல்லலாம். இதில் உள்ள மலைகள் 200 கிமீ நீளமும், 20 முதல் 50 கிலோ மீட்டர் வரை அகலமும், 600 முதல் 1200 மீட்டர் வரை உயரமும் கொண்டவை.

உள் இமய மலைகள் சிறிய இமயமலைகள் என்றும் பிர்பாஞ்சால் மலைகள் என்றும் அழைக்கப்படுகின்றன. வெளி இமய மலைகளுக்கும், பிர்பாஞ்சால் மலைகளுக்கும் இடையே ஜம்மு பகுதி இருக்கிறது. ஜம்மு, காஷ்மீரின் குளிர்காலத் தலை நகரம்.

காஷ்மீர் பாள்ளத்தாக்கு அல்லது காஷ்மீர், வடக்கில் பெரும் இமய மலைகளுக்கும், தெற்கிலும் மேற்கிலும் உள்ள பிர் பாஞ்சால் மலைகளுக்கும் இடையே அமைந்துள்ளது. கோடைகாலத் தலை நகரான ஸ்ரீ நகர் அங்கு உள்ளது.

வடக்கில் காரகோரம் மலைத்தொடருக்கும் பெரும் இமய மலைகளுக்கும் இடையே உள்ள பகுதிகள் ஜம்மு-காஷ்மீரின் வடக்குப் பகுதிகள் என்று அழைக்கப்படுபவை. சிந்து சமவெளி, கில்கித், ஹன்சா, பல்திஸ்தான் ஆகிய பகுதிகள் இங்கு உள்ளன. இந்த வடக்குப் பகுதிகளுக்கு தென் கிழக்காக அமைந்திருப்பது லடாக் பகுதியாகும். இது வடக்கில் உள்ள குன்லன் மலைத் தொடர்களுக்கும் தெற்கில் உள்ள பெரும் இமயமலைக்கும் இடையில் உள்ளது.

ஜம்மு-காஷ்மீர் சமஸ்தானம் சுமார் 2 லட்சத்து 22 ஆயிரம் சதுர கிமீ பரப்பளவு கொண்டது. இது வடக்கு தெற்காக 640 கிமீ அகலமும், கிழக்கு மேற்காக 380 கிமீ அகலமும் கொண்டது. மேலும் கடல் மட்டத்தில் இருந்து 300 முதல் 7000 மீட்டர்கள் உயரத்தில் இது அமைந்துள்ளது.

தட்ப வெப்ப நிலை ஒரு பகுதியின் உயரத்தைப் பொறுத்து அமைகிறது. ஜம்மு பகுதியின் சராசரி உயரம் கடல் மட்டத்தில் இருந்து 305 மீட்டர்கள். காஷ்மீர் பகுதியின் சராசரி உயரம் 1700 மீட்டர்கள். லடாக் பகுதியின் ச ணராசரி உயரம் 2500 முதல் 3500 மீட்டர்கள்.லடாக் பகுதி மலைப் பாலைவனம் என்று அழைக்கப்படுகிறது.  இத்தகைய மலைப் பகுதிகளைக் கொண்ட ஜம்மு – காஷ்மீரில் போரின் போது விமானத்தில் இருந்து பாராசூட் முலம் வீரர்களை இறக்குவது மிகவும் ஆபத்தானது. மேலும் கடல் மட்டத்தில் இருந்து அதிக உயரத்தில் உள்ள இடங்களில் ஐ சி என்ஜின்கள் பொருத்தப்பட்ட மோட்டார் வாகனங்கள் சரியாகச் செயல்படுவதில்லை. இப்படிப்பட்ட சவாலான குளிர் பிரதேசத்தில் தான் இந்திய பாகிஸ்தான் முதல் போர் தொடங்கியது.

1947 அக்டோபர் 27 ஆம் தேதி அதிகாலை பாலம் விமான நிலையத்தில் இருந்து புறப்பட்ட டகோடா விமானம் காலை 8.30 மணிக்கு ஸ்ரீ நகரில் தரை இறங்குகிறது. அதுவே போருக்காக காஷ்மீரில் இறங்கிய சுதந்தர இந்தியாவின் முதல் ராணுவ விமானம்.  அதை ஓட்டி வந்த விமானி பின் நாளில் ஒரிசாவின் முதல்வராக இருந்த பிஜூ பட்நாயக். அந்த விமானத்தில் 1 வது சீக்கிய ரெஜிமென்ட்டின் 17 ராணுவ வீரர்கள் இருந்தார்கள்.படையைத் தலைமை தாங்கியவர் லெப்டினட் கர்னல் திவான் ரஞ்சித் ராய்.

விமானம் ஸ்ரீ நகர் விமான தளத்தின் மேல் தாழ்வாகப் பறந்து இரண்டு முறை வட்டமடித்தது.பிரதம மந்திரி நேருவின் அலுவலகத்தில் இருந்து வந்த ஆணையின் படி விமான தளம் எதிரிகள் கைவசம் இருக்கும் பட்சத்தில் விமானம் தரை இறங்கக் கூடாது. விமானி,விமான தளத்தில் ஆயுதம் தாங்கியவர்கள் யாரும் இல்லை என்பதை உறுதி செய்த பின் விமானத்தைத் தரை இறக்குகிறார். உள்ளிருந்தவர்கள் வெளியே யாரும் இருக்கிறார்களா என்று மீண்டும் பார்த்துக் கொள்கிறார்கள்.விமான தளம் யாருமே இல்லாமல் வெறிச்சோடிக் கிடக்கிறது.ஆனால் திடீரென்று விமான ஓடு தளத்திலிருந்து மனிதர்கள் முளைத்து எழுவது போல் உள்ளது.சிறிது நேரத்தில் அங்கு மக்கள் மொய்த்திருப்பது தெரிந்தது. அவர்கள் எல்லோரும் ஸ்ரீ நகரில் இருந்து தப்பிச்செல்ல காத்திருந்த பொது மக்கள்.அவர்கள் விமான தளத்தின் அருகே பதுங்கி இருந்தார்கள்.இதனை அந்த விமானத்தில் வந்த பிரிகேடியர் ஹிராலால் அத்தால் தெரிவிக்கிறார்.

அந்த வேளையில் அத்து மீறி உள்ளே புகுந்த பதானியர்கள் பாரமுல்லாவைச் சுற்றி வந்து மனிதர்களை வேட்டையாடுவதில் மும்முரமாக இருந்தார்கள். படை இறங்கிக் கொண்ட பின் விமானி சாமர்த்தியமாக வேறு யாரையும் விமானத்தில் ஏற அனுமதிக்கவில்லை. அவர் விமானத்தை அங்கிருந்து பாரமுல்லா செல்லும் சாலை வரை ஓட்டி சென்று நோட்டமிடுகிறார். அங்கு ஆள் நடமாட்டம் இல்லை. அதே வேளையில் பாரமுல்லாவின் பல இடங்கள் தீப்பற்றி எரிந்து கொண்டும் மற்ற இடங்கள் புகைந்து கொண்டும் இருக்கின்றன என்று அவர் செய்தி அனுப்புகிறார். அப்போது எதிரிகள் சுட்டதால் ஒரு குண்டு பறந்து வந்து எரி பொருள் டேங்கைத் தாக்குகிறது. ஆனால் அது மோசமாக சேதமடையவில்லை. விமானம் அந்த நாள் முழுவதும் பல முறை (28 முறை) பறந்து 300 சீக்கிய ரெஜிமென்ட் வீரர்களை ஸ்ரீ நகருக்குக் கொண்டு வந்து சேர்த்தது.

முதல் முறை விமானம் வந்து இறங்கிய சில மணி நேரத்தில் படைத் தலைவர் ரஞ்சித் ராய் ஒரு சிறிய படையை ஸ்ரீ நகர் விமான தளத்துக்குக் காவலாக இருக்கும்படி ஆணையிட்டார். அவர் ஒரு ரைபிள் படைப் பிரிவுடன் பாரமுல்லாவை நோக்கிச் சென்றார். பாரமுல்லாவில் இருந்து சுமார் ஐந்து கிலோமீட்டர்கள் தொலைவில் இருந்த காஷ்மீர் ராணுவப் படைப் பிரிவுகளுடன் (60 வீரர்கள் கொண்ட 2 பிளாட்டூன்கள்) இந்தியப் படைப் பிரிவு சேர்ந்து கொண்டது. அந்தப் படைப் பிரிவுகள் பாரமுல்லாவிற்கு கிழக்கே சுமார் ஐந்து கிலோமீட்டர்கள் தொலைவில் , பாதானியர்களின் முன்னேற்றத்தைத் தடுத்துக் கொண்டிருந்தன. அப்போது இந்திய ராணுவம் காஷ்மீர் போரில் பாகிஸ்தானுக்கு எதிரான தன் முதல் ரைபிள்படை தாக்குதலை நடத்தியது.

இந்தியப் படை வீரர்களால் அதிக நேரம் பதானியர்களின் தாக்குதலை சமாளிக்க முடியவில்லை. அதனால் அவர்கள் சற்று பின் வாங்கி ஸ்ரீநகரில் இருந்து சுமார் 20 கிலோமீட்டர்கள் தொலைவில் அரணாக நின்றார்கள். அடுத்த நாள் அக்டோபர் 28 ஆம் தேதி காலை ரஞ்சித் ராய் மேலும் இரண்டு ரைபிள் படைப் பிரிவுகளுடன் சற்று முன்னேறிச் சென்றார். அங்கு மிகுதியான அளவில் பதானியப் படை வீரர்கள் இருப்பதைக் கண்டார். அபாயத்தை உணர்ந்து அங்கிருந்து படைப் பிரிவுகளை பின் வாங்குமாறு கட்டளையிட்டார்.

ஸ்ரீ நகரில் இருந்து சுமார் எட்டு கிலோமீட்டர்கள் தொலைவில் பாதுகாப்புடன் கூடிய வலிமையான இடத்தில் படைப்பிரிவுகள் நிறுத்தப்பட்டன. ஆனால் படை பின்வாங்கும் தருணத்தில் எதிரிகளின் பக்கம் இருந்து வந்த குண்டு ஒன்று ரஞ்சித் ராயின் கழுத்தில் பாய்ந்ததால் அவர் வீர மரணம் அடைந்தார். பாரமுல்லாவில் பதானியப் படையுடன் நடந்த முதல் சண்டையில் இந்திய ராணுவ வீரர்கள் ஆறு பேர் கொல்லப்பட்டார்கள். அதன் பிறகு விமானத்தின் மூலம் கொண்டு வரப்பட்ட வீரர்களாலும், ஆயுதங்களாலும் இந்தியப்படை வலுவடைந்தது.

பாரமுல்லா மாவட்டத்தில் உள்ளது காஷ்மீரின் பதான் நகரம். இது பாரமுல்லாவில் இருந்து கிழக்கு திசையில் சுமார் 27.5 கிலோமீட்டர்கள் தொலைவில் அமைந்துள்ளது. ஒரு சீக்கிய படைப் பிரிவு, மோர்டார்கள் போன்ற வலுவான ஆயுதங்கள் கொண்ட படைப்பிரிவு, ஆறு இயந்திரத் துப்பாக்கிகள் ஏந்திய பஞ்சாப் படைப்பிரிவு ஆகியவை பதான் நகரத்தில் நிறுத்தப்பட்டன. ஒரு குமான் துணை ராணுவப் படைப்பிரிவு ஸ்ரீ நகர் விமான தளத்தைக் காவல் காத்தது.

பிரிட்டிஷார் வளர்த்து விட்டுச்சென்ற இந்திய ராணுவம் 

ஒரு போரை முழுமையாகக் காண அதில் நேரடியாகப் பங்கு கொள்ளும் ராணுவ வீரர்கள், அதிகாரிகள் ஆகியோர் வகித்த பதவிகளின் பெயர்களையும், அதிகாரங்களையும் அறிந்துகொள்ளவேண்டும். ஏனென்றால் ராணுவக் கட்டமைப்பில் உள்ள வெவ்வேறு ராணுவப் பதவிகளின் அதிகாரங்களுக்கும் போரின் போக்குக்கும் நிறைய தொடர்பு இருக்கிறது.

போரில் பங்கு பெரும் ராணுவத்தின் கட்டுப்பாட்டில் உள்ள பகுதிகள், ராணுவத்தின் கட்டமைப்பு உருவாக்கத்தில் முக்கிய காரணிகளாக உள்ளன. 1947 இல் தேசப் பிரிவினைக்கு முன் இந்தியா ஏழு பெரிய மாகாணங்களாகப் பிரிக்கப்பட்டிருந்தது. ஒன்றாக இருந்த இந்தியாவின் ஏழு மாகாணங்கள் :

1. 1.வங்காளம். சுமார் 1.5 லட்சம் சதுர மைல்கள். இது தற்போதைய வங்க தேசம், மேற்கு வங்காளம், பிகார், ஒரிசா, ஜார்கண்ட் ஆகியவை இணைந்த பெரிய மாகாணம்.
2. மதராஸ். சுமார்1.4 லட்சம் சதுர மைல்கள். இது தற்போதைய தமிழ் நாடு முழுவதையும்,ஆந்திரப் பிரதேசம்,கர்நாடகா, கேரளா ஆகியவற்றின் சில பகுதிகளையும் உள்ளடக்கிய மாகாணம்.
3. பம்பாய். சுமார் 1.2 லட்சம் சதுர மைல்கள். இது தற்போதைய பாகிஸ்தானின் சிந்துவையும், தற்போதைய மகாராஷ்டிரம், குஜராத், கர்நாடகா ஆகிய மாநிலங்களின் சில பகுதிகளையும் உள்ளடக்கியது.
4. இணைந்த மாகாணங்கள். சுமார் 1.1 லட்சம் சதுர மைல்கள். தற்போதைய உத்தரப் பிரதேசம், உத்தரகண்ட்.
5. மத்திய மாகாணங்கள். சுமார் 1 லட்சம் சதுர மைல். தற்போதைய மத்தியப் பிரதேசம், சட்டீஸ்கர்.
6. பஞ்சாப். சுமார் 97 அயிரம் சதுர மைல்கள். இது தற்போதைய பாகிஸ்தானின் பஞ்சாப், இஸ்லாமாபாத், இந்தியாவின் பஞ்சாப், இமாசலப் பிரதேசம், சண்டிகர், தில்லி ஆகியவை இணைந்த மாகாணம்.
7. அஸ்ஸாம். சுமார் 49 ஆயிரம் சதுர மைல்கள்.

சிறிய மாகாணங்கள் ஐந்து :

1. வட மேற்கு எல்லை மாகாணம். 16 ஆயிரம் சதுர மைல்கள். இது தற்போதைய பாகிஸ்தானின் கைபர் பக்துன்குவா மாகாணத்தின் பெரும்பாலான பகுதிகளைக் கொண்டது.
2. பிரிட்டிஷ் பலுசிஸ்தான். 46 ஆயிரம் சதுர மைல்கள்.
3. கூர்க். 1600 சதுர மைல்கள்.
4. அஜ்மீர்- மீர்வாரா. 2700 சதுர மைல்கள்சி இது தற்போதைய ராஜஸ்தானின் குறிப்பிட்ட சில பகுதிகளை உள்ளடக்கியது.
5. அந்தமான் நிக்கோபார் தீவுகள். 30,000 சதுர மைல்கள்.

பிரிட்டிஷ் இந்தியாவின் ஆளுமையில் இருந்த பெரிய மாகாணமான பர்மாவின் பரப்பளவு 1.7 லட்சம் சதுர மைல்கள். பர்மா 1937 இல் இந்தியாவிலிருந்து பிரிக்கப்பட்டு பிரிட்டிஷ் சாம்ராஜ்ஜியத்தின் கட்டுப்பாட்டில் தனியாக இயங்கத் தொடங்கியது.

பிரிட்டிஷ் இந்தியாவின் அதிகாரபூர்வமாக அறிவிக்கப்பட்ட சமஸ்தானங்களில் நான்கு பெரியவை.

1. ஹைதராபாத். 82,698 சதுர மைல்கள். இது சமீபத்தில் பிரிக்கப்பட்ட ஆந்திர மாநிலத்தின் தெலுங்கானா பகுதியையும், மகாராஷ்டிரம், கர்நாடகா ஆகிய மாநிலங்களின் சில பகுதிகளையும் உள்ளடக்கியது.
2. ஜம்மு- காஷ்மீர். 80900 சதுர மைல்கள்.

3 மைசூர். 29,444 சதுர மைல்கள்.

4. பரோடா. 8099 சதுர மைல்கள்.

சிறிய சமஸ்தானங்கள் :

1. மத்திய இந்தியா ஏஜென்சி பகுதியைச் சேர்ந்த 148 சமஸ்தானங்கள்
   2. ராஜபுத்தானாவைச் சேர்ந்த 20 சமஸ்தானங்கள்
   3. பலுசிஸ்தான் பகுதியில் 2 சமஸ்தானங்கள்
   4. வங்காளத்தின் 30 சமஸ்தானங்கள்
   5. மதராஸ் பகுதியில் 5 சமஸ்தானங்கள்
   6. பம்பாய் பகுதியில் 354 சமஸ்தானங்கள்
   7. இணைந்த மாகாணத்தின் 15 சமஸ்தானங்கள்
   8. மத்திய மாகாணத்தின் 15 சமஸ்தானங்கள்
   9. பஞ்சாபின் 34 சமஸ்தானங்கள்
   10. அஸ்ஸாமின் 26 சமஸ்தானங்கள்

சமஸ்தானங்களின் எண்ணிக்கை, பர்மாவின் 52 சமஸ்தானங்ளைச் சேர்க்காமல் 640. ஆனால் அதிகாரபூர்வமாக பிரிட்டிஷ் அரசாங்கத்தின் மறைமுக ஆளுமையின் கீழ் இருந்த சமஸ்தானங்கள் 565. பிரிவினைக்கு முன் இந்தியாவின் பெரிய, சிறிய மாகாணங்களின் மொத்த பரப்பளவு சுமார் 8 லட்சத்து 63.3 ஆயிரம் சதுர மைல்கள் (பர்மா நீங்கலாக). அனைத்து சமஸ்தானங்களின் மொத்த பரப்பளவு (பர்மாவின் சமஸ்தானங்கள் நீங்கலாக) சுமார் 7 லட்சத்து 3.3 ஆயிரம் சதுர மைல்கள்.

பிரிவினைக்கு முன்னால் இந்தியாவின் மொத்த பரப்பளவு சுமார் 15 லட்சத்து 66.6 ஆயிரம் சதுர மைல்கள். எனவே 1947 இல் இந்தியாவின் மொத்த நிலப்பரப்பில் மாகாணங்களின் பரப்பளவு கிட்டத்தட்ட 55 % ஆகவும் சமஸ்தானங்களின் பரப்பளவு 45 % ஆகவும் இருந்துள்ளன. இது பொதுவாக குறிப்பிடப்படும் 60% – 40% என்ற கணக்குக்கு நெருங்கி வருகிறது. மாகாணங்களில் எல்லாம் பிரிட்டிஷ் இந்தியாவின் ராணுவம் முழுமையாக அதிகாரம் செலுத்தமுடியும். சமஸ்தானங்களை அது மறைமுகமாகத் தன் கட்டுப்பாட்டில் வைத்துக்கொள்ளமுடியும்.

உலகின் பல பகுதிகளை ஆண்டு கொண்டிருந்த பிரிட்டிஷ் ராணுவம் என்பது பிரிட்டிஷ் ஆர்மி என்ற தரைப்படை, ராயல் ஏர்ஃபோர்ஸ் என்ற விமானப் படை, ராயல் நேவி என்ற கப்பல் படை ஆகியவற்றைக் கொண்டது. இதே போன்று பிரிட்டிஷ் இந்திய ராணுவமும் முப்படைகளைக் கொண்டிருந்தது. பிரிட்டிஷ் ராணுவத் தரைப்படை கட்டமைப்பு தீ குழு (ஃபையர் டீம்) என்ற நான்கு வீரர்களைக் கொண்ட சிறிய பிரிவில் தொடங்கி தியேட்டர் என்ற பெரும் படையில் முடிகிறது.

இந்த ராணுவக் கட்டமைப்பு உலகின் பெரும்பாலான பெரிய நாடுகளுக்குப் பொருந்தும். பிரிட்டிஷ் இந்திய ராணுவத்தின் கட்டமைப்பும் இதைப் பின்பற்றி அமைக்கப்பட்டதுதான்.

இரண்டாம் உலகப் போருக்கு (1939-45) முன்னால் இந்திய ராணுவம் வடக்கு, தெற்கு, கிழக்கு, மேற்கு ஆகிய நான்கு பெரும் பிரிவுகளைக் (கமாண்ட்) கொண்டிருந்தது. அந்தப் பிரிவுகள் இன்றைய இந்தியா, பாகிஸ்தான், வங்க தேசம் ஆகியவை இணைந்த பெரிய தேசத்தின் வெவ்வேறு பகுதிகளைக் குறிக்கின்றன. ஒவ்வொரு ராணுவப் பெரும் பிரிவும் ஒரு ஜெனரல் அல்லது லெப்டினெண்ட் ஜெனரலின் கீழ் செயல்பட்டது.

நிர்வாக வசதிக்காக ராணுவத்தில் மாற்றங்கள் நிகழ்ந்தன. 1942 மே மாதம் ராணுவத்தின் பெரும் பிரிவுகளில் பெயர் மாற்றமும் சிலவற்றில் முக்கிய மாற்றங்களும் செய்யப்பட்டன.

அப்போது ராணுவம் வடமேற்கு பெரும் பிரிவு,தெற்கு ராணுவப்படை,கிழக்கு ராணுவப்படை,மத்திய பெரும் பிரிவு என்று பிரிக்கப்பட்டது. இரண்டாம் உலகப் போர் முடிந்த பின் 1946 இல் மீண்டும் மாற்றம் நடந்தது. மத்திய பெரும் பிரிவு கலைக்கப்பட்டது. வட மேற்கு பெரும் பிரிவு மீண்டும் வடக்குப் பெரும் பிரிவு ஆனது. தெற்கு, கிழக்கு, மேற்கு பெரும் பிரிவுகள் மீண்டும் உருவாயின. இந்திய பாகிஸ்தான் பிரிவினையின்போது வடக்கு ராணுவப் பெரும் பிரிவு சுதந்திர பாகிஸ்தானின் ராணுவத் தலைமையகம் ஆனது. மற்ற ராணுவப் பெரும் பிரிவுகள் இந்திய ராணுவத்தின் பகுதிகளாயின.

ராணுவத்தின் தரைப் படை, விமானப் படை, கப்பல் படை ஆகிய அனைத்திலும் மூன்றில் ஒரு பங்கு பாகிஸ்தானுக்குப் பிரித்துக் கொடுக்கப்பட்டன. அதிகாரிகள், வீரர்கள் ஆகியோரில் மூன்றில் ஒரு பங்கு நபர்கள் பாகிஸ்தானுக்குச் சொந்தம். ஆயுதங்கள்,விமானங்கள், கப்பல்கள் ஆகிய எல்லாவற்றிலும் மூன்றில் ஒரு பங்கு பாகிஸ்தான் வசம் சென்றன.
கிழக்கு, மேற்கு, தெற்கு, வடக்கு கமாண்டுகள் ஒவ்வொன்றும் பெரிய ராணுவப் பிரிவைக் குறிக்கின்றன. கமாண்ட் என்பது ஒரு குறிப்பிட்ட பணிக்காகவோ அல்லது தேசத்தின் ஒரு குறிப்பிட்ட பகுதியின் பாதுகாப்புக்காகோ உருவாக்கப்படுவது. அது கார்ப்ஸ் என்ற பெரும் படையை ஒரு பணிக்காக அனுப்பமுடியும். அதே வேளையில் அது சிறிய படைகளான சில பெட்டாலியன்களையும் பணிக்காக அனுப்பும்.