New Indian-Chennai News + more

Admin · Guru

The Period of Tolpkaapiyam not earlier than 3rd century A.D.

Admin · Guru

Geminated consonants

One of the characteristic orthographic features of the Tamil-Brāhmi inscriptions is the employment of a single consonant in writing to represent the geminated consonant sounds in language with only exception in five words. These are evidently attested in the medieval position with double consonant clusters which are the same kind of consonants, i.e. geminated consonants. Observing the data provided in the early Tamil-Brāhmi inscriptions, there is no geminated consonant system (except only in five words likedhammam, kottupit(t)ōn, attiran, kāttān and īttā) available in theearly Tamil-Brāhmi inscriptions. Subramanya Aiyer (1924:288) observes that “doubling of consonant (gemination) came into late use in the Tamil language” and that its absence “is a telling feature of the records”. But Mahadevan (2003:240), arguing the above statement, expresses his concerns that “he (Aiyer) did not read the longest inscription at Mangulam (No.1 in the present corpus) which contains no fewer than five of the earliest instances of doubled consonant”.

Examining the data provided in the early Tamil-Brāhmiinscriptions, the characteristic feature of gemination system is attested only in four sites where they occur in six out of fifty nine inscriptions. Only six words – dhammam, kottupitōn, kottupittōn, attiran, kāttān and īttā – have geminated consonants. Out of these six forms, the form īttā occurs in four inscriptions from three sites – Mangulam, Kongarpuliyankulam and Jambai whereas the form kottupittōn is attested in three inscriptions from one site in Mangulam and the formkottupitōn in two inscriptions – one in the same site of Mangulam and the other in Thiruvadavur. The form attiran, which seems to have denoted a personal name, is available only in one inscription in the Mettuppatti site whereas the form dhammam, which appears to have borrowed from Sanskrit, is found in the inscription of Mangulam site. The occurrence of the form kāttān, probably denoting a village deity, is available in the inscription of Muttuppatti site.

One and the same word dhammam, which has, otherwise, been inscribed without gemination, is also attested in another inscription in the same site of Mangulam. In the same manner, there are many instances without gemination of t and t in kotupitoon‘one who made the inscription’ available in the corpus of the early Tamil-Brāhmi. So, what the corpus of the early Tamil-Brāhmiexhibits is that only three consonants – m, t , t – have been geminated, however. Apart from these, the geminated consonant of –tt- is also available in two cases where there is no need of gemination at all. Those forms are valutti instead of valuti andmattirai instead of matirai attested in the inscription of Mangulam site and Alagarmalai site, respectively.

It is notably pointed out that according to the tabulation of Mahadevan (2003:242), the total number of occurrences where geminated consonants are expected to occur is only sixteen percentages in the period of early Tamil-Brāhmi. On the other hand, comparing to the late Tamil-Brāhmi as well as the early Vatteluttu, the gemination system has substantially increased in both the periods of time. Thus, sixteen percentages of gemination system in the period of early Tamil-Brāhmi had considerably increased to 63 percent in the period of late Tamil-Brāhmi and this figure, in turn, went up to 87 percent in the period of the early Vatteluttu. So what it means is that the system of gemination which might have been uncommon in the early period (i.e. before the period ofTolkāppiyam) might have been gradually developed in the Tamil language in the later period. .

Thus, in spite of the fact that the gemination system of plosive is sporadically found in the early Tamil-Brāhmi (3^rd B.C. to 1^st A.D.), there was no occurrence of other consonants gemination (except with the bilabial nasal of m. Moreover, these rare gemination systems, too, have not found both in initial and final position of the word but only in the medieval position. But, Tol. elu. 30, which explains that all the consonants except r and l can occur in gemination makes it clear that there is no possibility for the period of Tolkāppiyam to be assigned before or the contemporary period to which the early Tamil-Brāhmiinscriptions belong.

meynnilai cutti nellā veluttun

tammul tāmvarūum ra la valaŋ kataiyē (Tol. elu. 30)

Conclusion

To conclude this paper, the study elaborately discussed about the phonological system enumerated by Tolkāppiyam sutras and the scripts repertoire as a corpus of early Tamil inscriptions given by Mahadevan (2003) empirically exhibits the reverse side of the coin as against the obverse side of the coin as we have assumed about the writing system so far.

As against Sutras of Tol. elu. 3, 4 & 8, which enumerate twelve vowels, only eight vowels – a, ā, i, ī, u, ū, ē and ō – had been attested in the early Tamil-Brāhmiinscriptions.
As mentioned by Tolkāppiyar in Sutra of Tol. elu. 16,there was no reference of dot on the symbol to represent the short vowels e and o in the early Tamil-Brāhmi(belonging to 3^rd century B.C. to 1^st century A.D.).
As opposed to the enumeration in Sutra of Tol. elu. 4, the primary symbol for ai was not reported in the Tamil-Brāhmi even though its secondary symbol was attested right from the early Tamil-Brāhmi to up to this stage.
As far as the vowel symbol au is concerned, nowhere it was recorded in the period of Tamil-Brāhmi and the early Vatteluttu (i.e. even from the period of 3^rd century B.C. to 6^th century A.D.).
On contrary to the Sutra of Tol. elu. 2, the symbol forāytam did not occur in the Tamil-Brāhmi and the early Vatteluttu.
The dot on the primary symbol of e was at the first time reported in the period of late Tamil-Brāhmi inscriptions in general, in only one inscription belonging to 4^th century A.D. in particular.
The dot on the symbol to represent the pure consonant at first started from the inscription no.60 alone (late Tamil-Brāhmi inscription) belonging to the 2^nd century A.D. and widely used in the period of 3^rd century A.D. The dot was reported in five inscriptions (no. 67, 69, 74, 76 and 77) in this period. After the long gap, from inscription no. 100 onwards, one can notice the dot system in almost all the inscriptions belonging to theearly Vatteluttu period.

From this only one insight, it is not possible to conclude thatTolkāppiyam might have been composed in the period to which this inscription belongs. Moreover, Many points put forward byTolkāppiyam Sutras had not been attested even in the period of 3^rdcentury A. D. what it means is that empirically speaking,Tolkāppiyar’s work could not at all have been composed at the period of 2^nd century A.D. if the scholars have given due importance to the writing system attested up to 2^nd century A.D. in the inscriptional Tamil. Secondly, the inscription belonging to 3^rd century A.D. put on record the dot on consonant and the vowel e and o.

Although the presence of dot on the symbol to represent consonant began only one in the inscription belonging to 2^nd century A.D., the widespread development of dot system for the pure consonant has anchored only after the period of 3^rd century A.D. So ignoring the only one inscription where the dot system to represent the pure consonant, the period in which Tolkāppiyam was composed could not be earlier than 3^rd century A.D. Further, it can be claimed that most of the phonological features enumerated by Sutras inTolkāppiyam have not attested in the earlier inscriptions belonging to before 3^rd century A.D. In this circumstance, such as empirical study has been forced by proper and material evidence to arrive at a conclusion that Tolkāppiyam must have been composed not before 3^rdcentury A.D. unless some one argues the period which is assigned to the Tamil-Brāhmi as well as the early Vatteluttu as available in the corpus of the inscriptions with the authentic photos in the book on ‘Early Tamil Epigraphy (from the earliest times to the sixth century A.D.)’, written by Mahadevan (2003).

The table below shows the details of the occurrences where the various script items attested in different period of early Tamil Inscriptions and the Tolkāppiyam sutras (with numbers) where they were enumerated.

Table

Scripts	Early Tamil-Brāhmi (3^rd B.C to 1^stA.D.)	Late Tamil-Brāhmi (2^nd to 4^thA.D.)	Early Vatteluttu (5^thand 6^th A.D.)	Tolkāppiyam
Dot for Primary Symbole	Nil	Attested in Ins. No. 85 only (4^thcentury A.D)	Attested in Ins. No.117 (6^thcentury A.D.)	Tol. elu. 16
Dot for Primary Symbolo	Nil	Nil	Nil	Tol. elu. 16
Dot for Secondary Symbol e, like (ke)	Nil	Nil	Attested in Ins. Nos. 102, 106, 109, 110	No Reference
Dot for Secondary Symbol o, like (ko)	Nil	Attested in Ins. No. 77only (3^rdcentury A.D)	Attested in Ins. Nos. 102 (5th A.D.), 104 (5th A.D.) only	No Reference
Primary Symbol ai	Nil	Nil	Attested in Ins. No. 116 only (6^thcentury A. D)	Tol. elu. 4
Secondary Symbol ai	Attested	Attested	Attested	Reference Available
Primary Symbol au	Nil	Nil	Nil	Tol. elu. 4, 8
Secondary Symbol au	Nil	Nil	Nil	Reference Available
āytam	Nil	Nil	Nil	Tol. elu. 2
Dot with m-symbol	Nil	Attested in Ins. No. 85 (4^thcentury A.D)	Attested	Tol. elu. 14
Dot on Consonant	Nil	Attested in Ins. Nos. 60, 67, 69, 74, 77 ….	Attested	Tol. elu. 15, 17
Space	Nil	Nil	Nil	Reference Available

Bibliography

Bharati, S. S. 1936. The Age of Tolkappiyam. Journal of Annamalai University, VI. pp. 121 – 138 and 216 – 229.

Chellam,V.T. 1982. The Age of Tolkappiyam. Ayvukkovai (14:2), 123 – 28. Annamalai Nagar.

Chidambaram Chettiyar, A. 1943. Advanced Studies in Prosody. Annamalai Nagar : Annamalai University Publications.

Gai, G. S. 1986. Introduction to Indian Epigraphy (with Special Reference to the Development of the Scripts and languages). Mysore : CIIL Publications.

Ilakkuvanar, S.1963. Tolkappiyam with Critical Studies.Madurai : KuRaL neRi Publishing House

Israel, M. 1973. The Treatement of Morphology in Tolkappiyam. Madurai : Madurai University Publications.

Kanakasabhai, V. 1904. The Tamils Eighteen Hundred Years ago. Madras : Higgimbotham and Co.

Mahadevan, I. 1970. Tamil-Brāhmi Inscriptions. Madras : Tamilnadu State Development of Archaeology.

Mahadevan, I. 2003. Early Tamil Epigraphy (from the earliest times to the Sixth century A.D.). Chennai : Cre-A & Cambridge : Harvard University.

Manickam, V. Sp.1969. The Age of Tolkappiyam. Ayvukkovai (1:2). Annamalai Nagar.

Meenakshi, K. 1984. Grammatical Method in Astadhyayi and Tolkappiyam. International Journal of Dravidian Linguistics (13:1). Thiruvananthapuram.

Meenakshisundaran, T. P.1965. A History of the Tamil Language. Poona : Deccan College Post Graduate and Research institute.

Rajamanikkam, M. 1964. The Date of Tolkappiyam. Annuals of Oriental Research, Madras University.

Rathnasabapathi, U. 1970. puLLiyum uyirum. Paper Presented in the Seminar on Tolkaappiyam. CAS in Linguistics, Annamalai university.

Sastri, P.S.S. 1979. Tolkappiyam – Collatikāram with An English Commentary. Annaalai Nagar : Annamalai University. (First published in 1945)

Shanmugam, S. V. 1978. eluttuc cīrtiruttam. Annamalai Nagar : All India Tamil Linguistics Association.

Sivaraja Pillai, K.N. 1984. The chronology of Early Tamil. Madras : University of Madras. (First published in 1932).

Srinivas Iyengar, P.T.1982. History of the Tamils (from the earliest times to 600 A.D.). Asian Educational Service : New Delhi

Srinivasa Ayyangar, M. 1974. Tamil Studies. Madras : The guardian Press

Srinivasa Pillai, K.S.1984. Tamil varalāRu (Part–II, Sec.– I), Kumbakonam : Kamakshi Amman Press. (First published in 1924).

Subramaniyan, T. N.1999. paNTaittamil eluttukkaL, Madras : International Institute of Tamil Studies. (First published in1938)

Subramanya Aiyer, K. V.1924. The Earliest Monuments of the Pandiya Country and their Inscriptions. In proceedings and Transactions of the Third All India Oriental Conference, (pp.275 – 300), Madras.

Subramoniam, V.I. 1971. Landmarks in the History of Tamil Literature. In Proceedings of the Second International Conference-Seminar of Tamil Studies (1968), ed. By R.E. Asher. International Association of Tamil Research : Madras (pp. 107-16)

Swamy, B.G. L. 1975. The Date of Tolkappiyam : A Retrospect. AOR. (Madras). pp.229 – 317.

Vaiyapuri Pillai, S. 1956. History of Tamil languages and Literature (beginning to 100 A. D.). Madras : New Century Book House.

Varadarajan, M. 1944. Origin and Development of Verbs in Tamil. (Unpublished Dissertation), Madras: University of Madras.

------------- 1955. Tolkappiyam-eluttatikāram. Commentary by Naccinārkkiniyar. Madras : Kalakam Edition.

*****&&&*****

Admin · Guru

தொல்காப்பியத்தின் காலம்

–முனைவர் மா.சியாமளாதேவி.

தொல்காப்பியம் தமிழில் இன்று கிடைக்கப்பெறும் நூல்களுள் மிகவும் பழமையானது. அதில் காணப்பெறும் சில வழக்காறுகள், இலக்கணக்கூறுகள், வாழ்க்கை மரபுகள் சங்க இலக்கிய நூல்களுக்கும் முற்பட்டன என்பது, இன்று பலரும் ஒப்ப அறிந்த முடிபாகும். இதனால் அது ‘தமிழின் முதனூல்’ என்று போற்றப்படுகின்றது. மூவாயிரம் ஆண்டு பழமையுடையதாயினும், இன்றும் அதன் ஆளுமைத் தமிழ் மொழியில் பெரும்பகுதி நிலைத்து நிற்கிறது.

நூலின் காலம்:
எள்ளிலிருந்து எண்ணெய் எடுப்பது போல, இந்நூல் தோன்றுவதற்கு முன்பே இலக்கியங்கள் பல இருந்திருத்தல் வேண்டும். அவை காலப்போக்கில் இறந்துபட்டிருக்கலாம். இத்தகைய நூல்களில் பெயர்களையும், பகுதிகளையும் பிற்கால உரையாசிரியர்கள் மேற்கோளாகக் குறிப்பிடுவது, மேற்கூறிய கருத்தையே வலியுறுத்தும் சான்றாக உள்ளது. தொல்காப்பியர் தமக்கு முன் விளங்கிய ஆசிரியர்களின் நெறியையே தாம் எடுத்துரைப்பதாகக் கூறுகிறார். தொல்காப்பியர் தம் நூலில், சற்றொப்ப 260 இடங்களில் தமக்கு முன்பு இருந்த அல்லது தம் காலத்தில் வாழ்ந்த இலக்கண ஆசிரியர்கள் பலரைப் பலவாறு குறிப்பிட்டுள்ளார். நூலின் இடையே,
‘என்ப’- ‘என்மனார்’- ‘மொழிப’-
‘யாப்பென மொழிப யாப்பறி புலவர்’-
‘தோலென மொழிப தொன்மொழிப் புலவர்’

என ஆங்காங்கு கூறிச்செல்வதாலும், ‘ நாடக வழக்கினும் உலகியல் வழக்கினும்’ என்றும் தமக்கு முற்பட்ட இலக்கிய மரபைக் குறிப்பிடுவதாலும், அவருக்கு முன்பே பற்பல இலக்கண நூல்களும் இருந்திருக்க வேண்டுமெனத் துணிந்துரைக்க முடிகிறது.

“தொல்காப்பியப் பாயிரத்தில் ஐந்திரம் நிறைந்த தொல்காப்பியன் என்ற தொடர் வடமொழியின் இலக்கணத்தில் வல்லுநரான பாணினியைக் குறிப்பிடாமல் அதற்கும் முந்தைய இந்திர வியாகரணத்தைப் பற்றிக் குறிப்பதால் பாணினிக்கும் (கி.மு.4ஆம் நூற்.) முற்பட்டவர் தொல்காப்பியர் என்பது புலப்படுகின்றது”1

“மறைமலையடிகள், வெள்ளைவாரணார் போன்றோர் இறையனார் களவியல் உரைவழி நின்றும் அகச்சான்று, புறச்சான்று வழி நின்றும் தொக்காப்பியர் காலம் கி.மு.5000 ஆண்டுகட்கு முற்பட்டது என்றும் கூறுகின்றார்”2

தொல்காப்பியம் தோன்றிய காலத்தைப்பற்றிக் கருத்து வேறுபாடுகள் பலவுண்டு. ஆண்டிலே முற்பட்டதென்று கூறுவோர் பலர். பிற்பட்டதென்று கூறுவோர் சிலர்.

1. “வேதவியாசர் காலத்திற்கு முன்னே தொல்காப்பியம் செய்யப்பட்டது. இன்றுள்ள இருக்கு, எசுர், சாமம், அதர்வணம் என்ற நான்கு வேதங்களும் எழுதப்படுவதற்கு முன்னே தொல்காப்பியம் எழுதப்பட்டது.”

2. முதற்சங்கம், இடைச்சங்கம், கடைச்சங்கம் என்ற மூன்று தமிழ்ச் சங்கங்கள் இருந்தன. இந்த முத்தமிழ்ச்சங்க வரலாற்றை இறையனார் அகப்பொருள் உரையிலே காணலாம். அந்த வரலாற்றை இறையனார் அகப்பொருள் உரையிலே காணலாம். அந்த வரலாற்றைக் கொண்டு கணக்கிட்டால் சற்றொப்ப 1300 ஆண்டுகளுக்கு முன்னே தோன்றியது தொல்காப்பியம் என்று முடிவு கட்டலாம்.

3. தொல்காப்பியம் 5000 ஆண்டுகளுக்கு முன் தோன்றியது என்று கூறுவோர் உள்ளனர். தொல்காப்பியத்தில் கார்காலம் முதலில் கூறப்பட்டிருகின்றது. ஆதலால் இந்நூல் ஆவணி மாதத்தை ஆண்டின் முதல் மாதமாக வழங்கிய காலத்தில் எழுதப்பட்டிருக்க வேண்டும். இதுவே தொல்காப்பியம் 5 ஆயிரம் ஆண்டுகளுக்கு முன் தொன்றியது என்போர் காட்டும் காரணமாகும்.

4. மக்கள் இரும்பு, பொன் முதலிய உலோக வகைகளைக் கண்டுபிடித்தகாலம் கி.மு.5000 க்குப்பின் என்பர். தொல்காப்பியத்திலே உலோகங்கள் குறிப்பிடப்பட்டுள்ளன. ஆதலால் அதன் காலம் கி.மு. 5000த்திற்கும் பிற்பட்டதுதான் என்பதில் ஐயம் இல்லை என்பர்.

5. தொல்காப்பிய காலம் 2400 ஆண்டுகளுக்கு முன்னென்று மொழிவோரும் உள்ளனர். பாணினி இலக்கணத்திற்கு முன்னேயிருந்த ஐந்திர இலக்கணத்தைப் படித்தவர் தொல்காப்பியர். ஆகவே, தொல்காப்பியர் பாணினி காலத்திற்கு முன்னே வாழ்ந்தவர். பாணினியின் காலம் கி.பி.4ஆம் நூற்றாண்டு, தொல்காப்பியர் கி.பி.4ஆம் ஆண்டிற்கு முன்பிருந்தவர். இந்தக் கணக்கு உண்மையானால் தொல்காப்பியம் 2400 ஆண்டுகளுக்கு முன்னே தோன்றியதாகும்.

6. தொல்காப்பியம் கி.பி.2ஆம் நூற்றாண்டில்தான் தோன்றியது.1800 ஆண்டுகளுக்கு முன் தோன்றிய நூல்தான் தொல்காப்பியம்; இதற்கு ஆதரவு உண்டு என்போரும் உள்ளனர். இவ்வாறு கூறுவோர் சிறுபான்மையினர்.

7. எந்த வகையில் பார்த்தாலும் தொல்காப்பியம் கி.மு.2000 ஆண்டுகளுக்கு முன்னே தோன்றியிருக்க வேண்டும். ஆகையால் நாலாயிரம் ஆண்டுகளுக்கு முற்பட்ட நூலேயன்றி பிற்பட்ட நூலில்லை என்போரும் பலர். இது தொல்காப்பியர் காலத்தைக் கணக்கிடும் பலராலும் ஒப்புக் கொள்ளப்படுகின்றதோர் முடிவு என்பர் சாமி. சிதம்பரனார்.”3 மேலும்,

“சுந்தரமூர்த்தி தொல்காப்பியக் காலத்தைப் பற்றி, சங்க இலக்கிய மொழி நிலையையும் தொல்காப்பிய மொழி நிலையையும் வைத்துப் பார்க்கின் இது சங்க இலக்கியங்களுக்கு முன்னர் எழுந்திருக்க வேண்டும் என்று கி.மு.மூன்றாவது நூற்றாண்டுப் பகுதியை ஒட்டிய காலப் பகுதியில் தோன்றியிருக்கலாம் என்றும் எண்ணுவர். சங்க இலக்கியங்கள் கி.மு. இரண்டாவது நூற்றாண்டு வரையுள்ள காலப்பகுதியில் பல நிலைகளில் தோன்றியுள்ளன அவர் எண்ணம்” என்று கூறுகிறார்.

சான்றெண்:
1.சண்முக.செல்வகணபதி. மொழி வரலாறும் மொழி இயலும்.,ப.1
2.சி.பாலசுப்பிரமணியன்., தமிழ் இலக்கிய வரலாறு.,ப.18
3.சாமி.சிதம்பரனார். தொல்காப்பியத்தமிழர்., பக்.6-10
4. Sundaramurthi, Early Literary Theories inTamil., pg.3-7

துணை நூற்பட்டியல்:
1.செல்வகணபதி.சண்முக.,
மொழிவரலாறும் மொழி இயலும்.,
பழனி; சிட்டிப்பதிப்பகம்
மு.பதி.2002

2.சிதம்பரனார்.சாமி.,
தொல்காப்பியத் தமிழர்.,
சென்னை; நியூசெஞ்சூரி புக் ஹவுஸ்.,
மு.பதி.2002

3.பாலசுப்பிரமணியன்.சி.
தமிழ் இலக்கிய வரலாறு.,
சென்னை; மனமலர்ப் பதிப்பகம்.,
மு.பதி.2003.

4.Sundaramurthy.G.,
Early Literary theories in Tamil.,
Chennai; sarvoday ilakkiya pannai.,
F.E.1947

முனைவர் மா.சியாமளாதேவி,
உதவிப்பேராசிரியர்,
தமிழாய்வுத்துறை, அ.வ.அ. கல்லூரி,
மன்னன்பந்தல், மயிலாடுதுறை

Admin · Guru

தொல்காப்பியர் காட்டும் காலம் – முனைவர் பா. மல்லிகா

POSTED BY SINGAMANI ⋅ பிப்ரவரி 12, 2011 ⋅ பின்னூட்டமொன்றை இடுக

முன்னுரை

தொல்காப்பியர் எழுதிய தொல்காப்பியம் ஓர் இலக்கண நூலாகும். எள்ளிலிருந்து எண்ணெய் எடுப்பது போல இலக்கியங்களினின்றும் தோன்றுவதே இலக்கணம் ஆகும். தொல்காப்பியர் தம் நு‘லில் ஏறத்தாழ 260 இடங்களில் தமக்கு முன்பிருந்த அல்லது தம் காலத்தில் வாழ்ந்த இலக்கண ஆசிரியர்கள் பலரைக் குறிப்பிட்டுள்ளார் என்கிறார். எம்.ஆர். அடைக்கலசாமி (1991-27) தொல்காப்பியர் காட்டும் காலம் என்னும் இவ்வாய்வு தொல்காப்பியர் கூறும் கருத்து, உரைக்கருத்து, பிற கருத்து என்று பகுத்து ஆய்ந்து முடிவு கூறுவதாக அமைகிறது.

தொல்காப்பியர் கூறும் காலம் பற்றிய கருத்து

தொல்காப்பியர் பெயர்ச்சொல்லின் இயல்பை விளக்குமிடத்து

“பெயர்நிலைக் கிழவி காலந் தோன்றா

தொழில் நிலையொட்டும் ஒன்றங் கடையே”

– தொல். சொல்.70

என்கிறார். வினைச்சொல்லின் பொது இயல்பைக் கூறுமிடத்து அது காலம் ஏற்கும் என்று குறிப்பிட்டு உள்ளார். இதனை

“வினையெனப்படுவது வேற்றுமை கொள்ளாது

நினையுங் காலைக் காலமொடு தோன்றும் ”

-தொல். சொல். 198

என்னும் நூற்பாவால் அறியலாம். அவர் பெயர்ச்சொல் காலம் காட்டாது. வினைச்சொல் காலத்தை உணர்த்தும் தன்மை உடையது என்ற கருத்தை உடையவர் என இதனால் அறியலாம்.

காலம் எத்தனை?

தொல்காப்பியர் காலத்தை மூன்று என்று கூறுவதை

1. “காலந்தாமே மூன்றென மொழிப”

-தொல்.சொல்.199

2. ” இறப்பின் நிகழ்வின் எதிர்வின் என்றா

அம்முக்காலமுங் குறிப்பெடுங் கொள்ளும்

மெய்ந்நிலை யுடைய தோன்ற லாறே ”

-தொல். சொல். 200

3. ” இறப்பின் நிகழ்வின் எதிர்வின் என்றச்

சிறப்புடை மரபின் அம்முக்காலமும் ”

-தொல். சொல். 427

என்னும் நூற்பாக்களால் அறியலாம். மேலும்

“தம்மேல் செஞ்சொல் வரூஉங காலை

நிகழுங் காலமொடு வாராக் காலமும்

இறந்த காலமொடு வாராக் காலமும்

மயங்குதல் வரையார் முறைநிலை யான”

-தொல். சொல். 437

என்பதால் மூன்று காலங்களையும் இறந்த காலம், நிகழுங்காலம், வாராக்காலம் என்று வகைப்படுத்தி உள்ளார் எனவும் அறியலாம்.

கால இடைநிலை

தொல்காப்பியர் காலம் என்ற கலைச் சொல்லைப் பயன்படுத்தி இருப்பினும் அதை உணர்த்தும் இடைநிலை பற்றியோ, அவை எவை என்றோ குறிப்பிடவில்லை.

உரையாசிரியர் கருத்து

தொல்காப்பிய உரையாசிரியர்களான இளம்பூரணரும் (தொல்.சொல். 197) சேனாவரையரும் (தொல். சொல். 200) நச்சினார்க்கினியரும் (தொல். சொல். 202) காலத்தின் பெயர்களைக் கூறும் நூற்பாவின் உரையில் ” இறப்பாவது தொழிலது

கழிவு : நிகழ்வாவது தொழில் தொடங்கப்பட்டு முற்றுப்பெறாத நிலைமை : எதிர்வாவது தொழிற் பிறவாமை ” என விளக்கம் நல்கி உள்ளனர். சேனாவரையர், நச்சினார்க்கினியர், தெய்வச்சிலையார் (தொல். சொல். 194) மூவரும் ” தொழிலாவது பொருளினது புடைப்பெயர்ச்சி யாகலின் அஃதொருகண நிற்பதல்லது இரண்டுகண நில்லாமையின் நிகழ்ச்சி இல்லை. ஆயினும் உண்டல், தின்றல் எனப் பஃறொழிற்றொகுதியை ஒரு தொழிலாகக் கோடலின் உண்ணா நின்றான், வாரா நின்றான் என நிகழ்ச்சியும் உடைத்தாயிற்று என்பர். உரையாசிரியர்கள் எடுத்துக்காட்டாக உண்டான், உண்ணா நின்றான், உண்பான் ஆகியவற்றைக் கூறுவதால் ட், ஆநின்று, ப் என்ற மூன்று கால இடைநிலைகளைக் கருத்தில் கொண்டுள்ளனர் என அறிய முடிகிறது.

மேலும் தொல்காப்பியர் கூறும்

“தன்மேல் செஞ்சொல் வரூஉங்காலை

நிகழுங் காலமொடு வாராக் காலமும்

இறந்த காலமொடு வாராக் காலமும்

மயங்குதல் வரையார் முறைநிலை யான”

– தொல். சொல். 437

என்னும் நூற்பாவிற்கு எடுத்துக்காட்டுகளாக கூழுண்ணா நின்றான் சோறுமுண்பான் எனவும் கூழுண்டான் சோறுமுண்பான் எனவும் கூறப்பட்டுள்ளது இக்கருத்தையே வலியுத்துகிறது.

பிற கருத்து

1. இறந்த காலம்

தெ. பொ. மீனாட்சி சுந்தரன் இறந்த காலத்தை -த்-. -இன்- என்ற இடைநிலைகளும், பகுதியின் இரண்டாம் அசை இரட்டித்தும் உணர்த்தும் என்பார். அவர் தகரமே புணர்ச்சியால் டகர, றகரமாக மாறுகிறது என்கிறார். (1965:204)

ச. அகத்தியலிங்கமும், எஸ்.வி. சண்முகமும் கல்வெட்டு மொழியில் -த்-, -ச்ச்-, -ஞ்ச்-, -இன்-, -இ-, -ன்-, -ய-, ஆகியவை இறந்த காலத்தில் வந்துள்ளன என்று குறிப்பிடுகின்றனர். (1970:57-62).

மோ. இசரயேல் -த்-, -ட்-, -ற்-, -க்-, -ந்த்-, -இ-, -இன்-, என்பவை தொல்காப்பியத்தில் பயின்ற வரும் இறந்த கால இடைநிலைகள் என்கிறார். (1973:233-235)

தகரமே -ட்-ற்-, -ந்த்-, -த்த்-, -க்- என மாறுகிறது. உண்+த்+ஆன் – உண்டான்

செல்+த்+ஆன் – சென்றான்

வா+த்த்+ஆன் – வந்தான்

படி+த்த்+ஆன் – படித்தான்

நகு+த்+ஆன் – நக்கான்

அண்ணவினமாதல் அடிப்படையில் -த்த் , -ந்த்- என்பவை -ச்ச்-, -ஞ்ச்- என மாறுதல் தமிழில் இயற்கை. எனவே தொல்காப்பியர் காலத்தில் -த்-, -இன்- என்னும் இரண்டு இறந்தகால இடைநிலைகளாக இருந்தன என அறியலாம்.

2.நிகழ்காலம்

உரையாசிரியர்கள் ஆநின்று என்பதனை நிகழ்கால இடைநிலையாகச் சுட்டுகின்றனர்.

கால்டுவெல் கல்வெட்டு மொழியில் நிகழ்காலம் பயன்படுவதைப் பார்க்க முடியவில்லை என்கிறார் (1875:383) பி.சா. சுப்பிரமணிய சாஸ்திரி நிகழ்காலம் என்பது இறப்பல் காலத்திலிருந்து தோன்றியதே என்கிறார் (1934:169)

யூலிபிளாக்கு திராவிட மொழிகளில் இறப்பு, எதிர்கால இடைநிலைகளே தெளிவாக உள்ளன என்று குறிப்பிட்டுள்ளார். (1945:68)

தெ.பெ. மீனாட்சி சுந்தரன் சங்ககாலத்திற்கும் பிறகு தமிழின் முக்கிய வளர்ச்சி நிகழ்காலங்காட்டாத் தனி இடைநிலைகளை இறப்பல் காலத்திலிருந்து பெற்றமையே என்று குறிப்பிட்டுள்ளார். (1965:140)

பி.எஸ்.சுப்பிரமணியமும் மூலத்திராவிட மொழியில் இறப்பு, இறப்பல் கால வேறுபாடே இருந்தது என்றும், அதன் பின்னரே இறப்பல் காலத்திலிருந்து நிகழ்காலம், எதிர்காலம் எனத் தனித்தனி காலங்கள் மொழியில் வளர்ந்தன என்றும் குறிப்பிடுகிறார். (1971:329)

சங்க இலக்கிய மொழியிலும், பதனெண் கீழ்கணக்கு மொழிவியிலும் இருகால வேறுபாடே காண முடிகிறது.

கால்டுவெல் ஆநின்று என்பது கூட்டுவடிவம் என்றும், அது கவிஞர்களால் குறைந்த அளவு பயன்படுத்தப்பட்டுள்ளது என்றும் கூறுகிறார். ஆகி என்பது ஆயி என்றாகிப் பின் ஆ என்றானது என்கிறார். (1875:382-383)

சங்க இலக்கிய மொழியிலும் பதினெண் கீழ்கணக்கு மொழியிலும் நிகழ்காலம் உணர்த்த -கின்ற்- என்ற வடிவம் குறைந்த அளவே வந்துள்ளது. மேலும் தெ.பொ.மீனாட்சி சுந்தரன் கூறுவது போல செய்யா என்பதனுடன் இரு அல்லது கிட அல்லது நில் என்னும் துணைவினை சேர்ந்து நிகழ்காலம் உணர்த்தியுள்ளது. வீரசோழிய உரையும் இக்கருத்தையே வலியுருத்துகிறது. (நூ.73-78)

தொல்காப்பியம் துணைவினைப்பற்றித் தனியே கூறாததால் துனைவினைகளில் நிகழ்காலம் உணர்த்தும் தன்மையையும் கூறவில்லை.

3. எதிர்காலம்

தொல்காப்பிய உரையாசிரியர் வாயிலாக -ப்- எதிர்காலம் உணர்த்தியது என அறியலாம்.

யூலிபிளாக்கு -ப்-, -ப்ப்-, -வ்- என்ற இடைநிலைகளே எதிர்காலம் காட்டின என்கிறார் (1954:75). தெ.பொ.மீனாட்சி சுந்தரன் எதிர்காலத்தினைக் குறிக்க பகரம் மிகுதியாக வருகிறது என்கிறார் (1965:33).

ச.அகத்தியலிங்கமும், எஸ்.வி.சண்முகமும் கல்வெட்டு மொழியில் -ப்-, -உம்- எதிர்கால இடைநிலைகளாக வந்துள்ளன என்பர் (1970:64) மோ.இசரேல் தொல்காப்பியத்தில் எதிர்கால இடைநிலைகளாக -ப்-, -ப்ப்-, -வ்- என்னும் மூன்றும் வந்துள்ளன என்றும் வகரம் வினைமுற்றாகப் பயின்று வராமல் வினையாலணையும் பெயராக அமைந்துள்ளது என்றும் குறிப்பிட்டுள்ளார்(1973:236).

1.ப் – மொழிப (தொல். எழு. 105)

ப்ப் – கிளப்ப (தொல். சொல். 118)

வ் – செய்வது (தொல். சொல். 112)

ஆ.வேலுப்பிள்ளை -வ்-, -ப்- இரண்டும் எதிர்கால இடைநிலைகள் என்றும் இவை செயப்படுபொருள் குன்றிய வினைகளில் வருமென்றும் கூறுகிறார். -ப்- செயப்படுபொருள் குன்ரா வினைகளாக அல்லது பிறவினைகளாக வரும் என்பர் (1979:206).

எனவே -ப்-, -வ்- இரண்டும் எதிர்கால இடைநிலைகளாக தொல்காப்பியர் காலத்தில் இருந்ததை அறியலாம்.

நன்றி: தொல்காப்பியம் காலமும் பண்பாடும்

மரபியல் காட்டும் நூல்மரபு

து. வேணி தமிழ் மொழி வரலாற்றில் தொல்காப்பியம் இன்று நமக்கு கிடைத்துள்ள நூல்களுள் காலத்தால் பழமையானதும், முதன்மைச் சிறப்புடையதும் ஆகும். இந்நூல் எழுத்து, சொல், பொருள் என்ற மூன்று அதிகாரங்களை உடையது. இதில் பொருளதிகாரம் தமிழர் தம் வாழ்வியல் நிலைகளை மரபியலோடு ஒட்டி அமைந்துள்ளது.

இலக்கிய மரபு

மரபின் அடிப்படை பழமை பாராட்டுவது என்று கருதப்படுகிறது. எனவே இலக்கியமும் மரபுகளை ஒட்டி நிலைத்திருக்கும் ஒரு கலை எனக்கூறலாம். இலக்கிய மரபு பற்றி

நாடக வழக்கினும் உலகியல் வழக்கிலும்

பாடல் சான்ற புலனெறி வழக்கம்

என்று தொல்காப்பியர் குறிப்பிட்டுள்ளார்.

இலக்கண மரபு

ஒரு மொழி பற்றிய நூல் அம்மொழியின் இலக்கண அமைப்பைப் பற்றி பேசுவதுடன் அம்மரபுகளைப் பற்றியும் மொழி பேசும் இனத்தாரின் பிற பண்பாட்டு கூறுகளைப் பற்றியும் பேசுவது பொருத்தமானதாகும். இதனை உணர்ந்த தொல்காப்பியர் எழுத்து சொல்லுடன் பொருளையும் சேர்த்திருப்பது இலக்கணமரபின் தனிச்சிறப்பாகும்.

தொல்காப்பிய மரபுகள்:

தமிழில் மிகத் தொன்மை வாய்ந்த இலக்கண நூல் தொல்காப்பியமாகும். தொல்காப்பியர் தொல்காப்பியத்தை எழுத்து (1) என மங்கலச் சொல்லால் தொடங்கி நூல் (1610) என மங்கலச் சொல்லால் முடிகின்றார். பிற்காலத்துப் பாட்டியல் நூல்களின் ஆணைக்கு ஏற்பத் தொடக்கமும் முடிவும் இருந்ததால் தொல்காப்பியத்திற்கு முற்பட்ட காலத்திலிருந்து இத்தகைய நூல் மரபு கடைப்பிடிக்கப்பட்டு வந்துள்ளது.

நூல்

நுவலப் பெறுவது நூல் என்று சான்றோர்கள் குறிப்பிடுவர் புலவன் தனது உணர்வு மாட்சியிற் பிண்டம், படலம் ஒத்துச் சூத்திரம் என்னம் யாப்பு நடைப்படக்கோத்தல் ஆயிற்று. நூற்கப்படுதலின் நூல் எனப்பட்டது. நூல் என்ற சொல்லுக்கு இறையனார் களவியல் பொருள் கூறுங்கால்,

தந்திரமென்னும் வடமொழி நூலென்று

வழங்குவது தமழ் வழக்கெனக் கொள்க

என்ற விளக்கம் அளிக்கின்றது. நம்பி ஆசிரியரும் இக்கருத்திற்கு உடன்படுகிறார். நூல் என்பது இடுகுறி பெயர் அல்ல காரணப்பெயர் (நுவலப்படும் காரணத்தினால் நூல்) ஆகும். நூல் யாத்தற்குரிய பா நூற்பா என்பது போல, நுவலப்படும் இலக்கணம் நூல் எனப்படும் எனலாம்.

நூலின் இலக்கணம்

உரை எழுபவர் நிலையில் நூற்பாக்கள் எழுதல் வேண்டும். சுருக்கமாக உரையெழுதிய காண்டிகையும் பத்து வகைக் குற்றங்கள் இன்றி நுண் பொருளாகிய முப்பத்திரண்டு வகை உத்தியோடு பொருந்தி வந்தால் நூல் என்று கூறுவர்.

ஒத்த சூத்திரம் உரைப்பின் காண்டிகை

மெய்ப்படக்கிளத்த வகையதாகி

ஈரைங் குற்றமும் இன்றி நேரிதின்

முப்பத்திருவகை உத்தியொடு புணரின்

நூலென மொழிப நநுணங்கு மொழிப்புலவர் ( தொல். பொ. மரபு – 97)

என்னும் தொல்காப்பிய நூற்பாவால் அறியலாம்.

பாயிரம்

நூலுக்கு இன்றியமையாத சிறப்பினை கொடுப்பது பாயிரமாகும்.

ஆயிர முகத்தா னகன்ற தாயினும்

பாயிர மில்லது பனுவ லன்றே (இலக்கண விளக்கம்)

என்று குறிப்பிடும் இத்துணைச் சிறப்பினையுடைய நூற்குப் பாயிரம் வரையும் மரபு தொல்காப்பியரால் கையாளப் பெறவில்லை. தொல்காப்பியர் நூலின் இலக்கணம் கூறும் போது பாயிரத்தின் இன்றிமையாமையை எடுத்துரைக்கவில்லை. பாயிரம் என்ற சொல்லும் தொல்காப்பியரால் கையாளப் பெறவில்லை.

நூல் வகைப்பாடு

தொல்காப்பியல் நூலினை இரண்டு வகையாகப் பிரிப்பர்.

இதனை,

மரபு நிலை திரியா மாட்சிய வாகி

யுரை படு நூலா மிருவகை யியல

முதலும் வழியுமென நுதலிய நெறியின்

என்ற நூற்பா விளக்கியுள்ளது. மரவு நிலை திரியாமல் அனைவராலும் உரைக்கப்படும் நூல் முதல் நூல், வழி நூல் என இருவகைப்படும்.

இலக்கண நூல் மரபுதிரியின் பொருளுணர்வு பிரிதாகுமாதலின் மரபுநிலைதிரியா மரபு பற்றிச் செய்யுங்காலும் சிறந்தது விளக்கி எதிரது போற்றி ஆக்கமுறச் செய்தல் வேண்டுமென்பதன் மாட்சியவாகி என்றும் கூறியுள்ளது.

தொல்காப்பியத்திற்குப் பின்னர் வந்த நன்னூல் போன்ற இலக்கண நூல்கள், அவை முதல்நூல், வழிநூல், சார்புநூல் என்னும் மூன்று வகையாக பகுத்துள்ளது. ஆனால் தொல்காப்பியர் சார்புநூல் பற்றி குறிப்பிடவில்லை.

முதல்நூல்

இறைவன் சொன்னது முதல் நூல் எனப்படும். இதனை தொல்காப்பியர்,

”வினையின் நீங்கி விளங்கிய அறிவின்

முனைவன் கண்டது முதனூலாகும்”

என்று குறிப்பிட்டுள்ளார். இதனை நன்னூலாரும் குறிப்பிடுகின்றார்.

முனைவன் என்ற சொல் முன்னோர் என்ற சொல்லில் இருந்து வந்திருக்கலாம். இன்று வழக்கில் முன்னோர்களைக் கடவுளாக நினைத்து வழிபடுதலைக்காணலாம். இதன் காரணமாக இறைவனால் செய்யப் பெற்றது முதல்நூல் என்ற கருத்து நிலவி வருகிறது.

தொல்காப்பியர் தன்னூலை முதல் நூல் என்று குறிப்பிடவில்லை. அவர்தம் நூல் என்மனார் என்ப என்று குறிப்பிடுவதால் முதல் நூலாக தொல்காப்பியம் இருந்திராது. எனினும், தொல்காப்பியத்திற்கு முந்தைய நூல்கள் யாதும் காண கிடைக்காமையால் இது முதல் நூல் என ஒப்புக் கொள்ளப்பட்டுள்ளது.

வழிநூல்

வழிநூல் என்பது முதல் நூலைத் தழுவி சில வேறுபாடுகளை அமைத்து கூறுதலாகும். இதனை தொல்காப்பியர்,

வழியெனப்படுவது அதன் வழித்தாகும் (தொ. பொ.ம.94) என்று குறிப்பிட்டுள்ளார்.

முன்னோர் நூலில் உள்ளவற்றை தொகுத்தும் விரித்தும் அவ்விரு நெறியையும் அமையக்கூறலும் செந்தமிழ் நூல்களின் திறனறிந்து பயன் கொள்ள முதனூலை அவர்தம் மொழியின் பெயர்த்து கூறுவது வழிநூலின் வகை மரபின்வாகும்.

சூத்திரம்

சூத்திரம் என்பது சுருங்கக் கூறி விளங்கவைப்பதாகும். நூலுக்குரிய இலக்கணமாக அடுத்துக் கூறப்பெறுவது சூத்திரமாகும். சூத்திர வகையாதிக் குற்றமின்றி உத்தியோடு புணரின் நூல் என மொழிப தொல்காப்பியர். இதனை,

சூத்திரந்தானே ஆடிநிழலின் அறியத்தோன்றி

நாடுதலின்றிப் பொருள் தனி விளங்க

யாப்பினும் போன்ற யாத்தமைப்பதுவே

எனசெய்யுளியலுள் கூறிய இலக்கண நெறியும் (தொல். பொ. மரபு.99) எனப் பின்னர் ஓதப் பெறும்.

நூலுக்குரிய குற்றம், அழகு

ஓதப் பெற்ற மரபியல்களின்றி வலிய எல்லாம் குற்றமென்பது தானே பெறப்பட்டுள்ளது. தொல்காப்பியர் இன்ன காரணத்தால் என விளக்கிக் கொள்ளுதற் பொருட்டும் வழிநூல் செய்வார். அவ்வகைக் குற்றங்கள் செய்யாமற் இருத்தற் பொருட்டும் இங்ஙனம் வகுத்துக் கூறியுள்ளார். அத்துடன் குற்றங்களுக்கு மறுமொழியாக எதிமறையான பண்புகளை உணருமிடத்து நூலுக்குரிய அழகாக விவரித்துள்ளார்.

முடிவுரை

தொல்காப்பியத்தில் நூல் மரபுகளாக நூலின் வகை, நூல் அமைக்கும் முறை, நூலின் குற்றம், நூலின் அழகு ஆகியவை தெளிவாக விளக்கப்பட்டுள்ளது.

நன்றி: தொல்காப்பியம் பொருளும் வாழ்வியலும்

Admin · Guru

விவரங்கள்: எழுத்தாளர்: மா.ஜீவரத்தினம்; தாய்ப் பிரிவு: உங்கள் நூலகம்; பிரிவு: உங்கள் நூலகம் - ஜூலை 2016; வெளியிடப்பட்டது: 22 ஆகஸ்ட் 2016

உலகிலுள்ள ஒவ்வொரு மொழியும் ஒரு சிறப்பான தன்மையைப் பெற்றிருக்கும். அச்சிறப்பு மக்கள், அவர்கள் வாழும் சூழலுக்கு ஏற்ப அமைந்திருக்கும். இதே வகையான நிலை தமிழுக்கும் இருந்தாலும் மற்ற மொழி பேசுவோர் சிந்தித்ததைவிடப் பழந்தமிழர் மேலும் அதிகமாகச் சிந்தித்துள்ளார்கள். இதனாலேயே மற்றைய உலக மொழிகளுக்கு இல்லாத பெருமை தமிழுக்கு இருக்கின்றது. இதனாலேயே உலக அளவில் அறிஞர் பெருமக்கள் தமிழை உயர்தனிச் செம்மொழி என்று பாராட்டுகின்றார்கள்.

ira venkatesan 330 தமிழுக்கு அந்தப் பெருமை வருவதற்கான காரணம் மொழிக்கு மட்டுமல்லாமல் வாழ்வியலுக்கும் இலக்கணம் வகுத்ததேயாகும். பொதுவாக, உலகிலுள்ள பழமையான மொழிகளில் காலந்தோறும் இலக்கண நூல்கள் தோன்றியுள்ளன. மொழியின் எழுத்து, சொல், தொடர் பற்றியே அவை விளக்குகின்றன. இம்முறை தொல்காப்பியம் முதலான எல்லாத் தமிழ் இலக்கணங்களிலும் காணப்படுகின்றது. கூடுதலாகப் பழந்தமிழ்ச் சான்றோர் அவர்கள் வாழ்ந்த மண்ணுக்கும் மக்களுக்கும் இலக்கணம் எழுதி வைத்துள்ளனர்.

தொல்காப்பியர் எழுத்ததிகாரம், சொல்லதிகாரம் என்னும் இரண்டு அதிகாரங்களில் எழுத்து, சொல், தொடர் என்னும் மொழி இலக்கணங்களை விளக்குகின்றார். தொல்காப்பியப் பொருளதிகாரத்தில் பழந்தமிழ் மக்களின் அக, புற வாழ்வியலை மிகவும் தெளிவாக வரையறை செய்து விளக்குகின்றார். இவ்வகையான ஒரு வாழ்வியல் இலக்கணம் உலகில் வேறு எந்த மொழியிலும் இல்லை எனத் தமிழ் அறிந்த உலக அறிஞர்கள் குறிப்பிடுகின்றார்கள்.

தமிழ்மொழிக்குத் தற்போது கிடைத்துள்ள தரவு அடிப்படையில் பார்க்கும்போது ஒரு நீண்ட வரலாறு இருக்கின்றது. தொல்காப்பியமே தமிழுக்குக் கிடைத்துள்ள முதல் இலக்கண நூலாகும். பத்துப்பாட்டு, எட்டுத் தொகையும் தொன்மையான இலக்கியங்கள் ஆகும். இந்நூல்கள்வழி ஒரு செழுமையான இலக்கண - இலக்கிய மரபை அறிந்துகொள்ள முடிகின்றது, இவ்வகையான ஒரு செழுமை கிடைத்துள்ள நூல்களில் இருப்பதற்குக் காரணம் அவற்றுக்கு முன் ஒரு செழுமையான மரபு இருந்ததேயாகும்.

தமிழ் இலக்கியங்கள் வழியும் தொல் பொருட் சான்றுகள் வழியும் ஆழிப் பேரலையால் பழந் தமிழகத்தின் தெற்கிலும் கிழக்கிலும் நிலப்பகுதி கடல் கொண்டதை அறிய முடிகின்றது. பழந்தமிழர் மூன்று சங்கங்களை நிறுவித் தமிழை வளர்த்துள்ளார்கள். முதல் இரண்டு சங்கங்கள் இருந்த பகுதி கடல் கோளால் அழிய அக்காலங்களில் தோன்றிய இலக்கண இலக்கியங்களும் அழிந்து விட்டன. தொல்காப்பியத்தில் என்ப, மொழிப, என்மலர் எனக் குறிக்கப்படும் சொற்களைக் கொண்டே தமிழில் இப்போது கிடைத்துள்ளவற்றுக்கு முன்னுள்ள மரபை அறிந்துகொள்ளலாம்.

தொல்காப்பியத்தின் காலம் பற்றி அறிஞர் களிடையே வேறுபட்ட கருத்துக்கள் காணப்படுகின்றன. கி.பிக்கு முந்தையது என்று பல அறிஞர்களும் பிந்தையது என்று சிலரும் குறிப்பிடுகின்றார்கள். காலக் கணக்கில் வேறுபட்ட கருத்துக்கள் இருந்தாலும் தோராயமாகத் தொல்காப்பியம் மூவாயிரம் ஆண்டுகளுக்கு முன் தோன்றி இருக்க வேண்டும் என்பதைப் பெரும்பாலான அறிஞர்கள் ஏற்றுக் கொள்கின்றார்கள்.

தமிழுக்குக் கிடைத்துள்ள முதல் இலக்கண நூல் எனப் போற்றப்படும் தொல்காப்பியம் காலந்தோறும் போற்றிப் பாதுகாக்கப்பட்டுள்ளது. வாய்மொழி மரபாகவும் சுவடிகள் வழியாகவும் பாதுகாக்கப்பட்டிருக் கின்றது. உரைகள் தோன்றிய பிறகு தொல்காப்பியத்தின் பெருமை மேலும் பரவலாக்கப்பட்டுள்ளது. அச்சுக்கலை வளர்ந்தபிறகு தமிழறிஞர்கள் உரையோடு கூடிய தொல்காப்பியத்தையும் சங்க இலக்கியங்களையும் பிற இலக்கிய, இலக்கணங்களையும் ஆர்வத்தோடு பதிப் பித்துள்ளனர். இவ்வகையான ஆன்றோர்களின் அரும் பணியாலேயே தமிழ் இன்று உலகோர் அறிந்து போற்றப்படும் நிலையைப் பெற்றுள்ளது.

தொல்காப்பியம் பற்றிய ஆய்வுகள் நிறைய வந்து கொண்டிருக்கின்றன. இந்த ஆய்வுகள் மேன்மேலும் வளரும். இவ்வகையான ஆய்வு வளர்ச்சி ஏற்படுவதற்கு அடிப்படையான முந்தைய நிலையை ஆய்வாளர் இரா. வெங்கடேசன் அரிதின் முயன்று தொல்காப்பியம் தொடர்பான கருத்துகளைத் தொகுத்துத் ‘தமிழ்ப் புலமை மரபில் தொல்காப்பியம்’ என்னும் நூலைப் பதிப்பித்துள்ளார். இந்த அரிய நூலை நியூ செஞ்சுரி புத்தக நிறுவனம் (2014) வெளியிட்டுள்ளது.

தொல்காப்பிய உரைகள், பதிப்புகள், ஆய்வாளர் களின் கருத்துக்கள் இந்நூலில் விரிவாகத் தொகுக்கப் பட்டுள்ளன. தொடர்ந்து தொல்காப்பியத்தை ஆய்வு செய்வோருக்கும் இளம் ஆய்வாளர்களுக்கும் இந்நூல் மேலும் உதவும் வகையில் உள்ளது என உறுதியாகக் கூறலாம்.

தொல்காப்பியர் வரலாறு, காலம், பதிப்புக்கள், உரையாசிரியர் என எதையும் ஒதுக்கிவிடாமல் பதிப்பாசிரியர் இரா. வெங்கடேசன் எல்லாவற்றையும் தொகுத்து ஒருமுகப்படுத்தியுள்ளார். பின்வருமாறு ஐந்து பகுதிகளாகப் பகுத்துக் கொள்கின்றார்.

1. தொல்காப்பியர் வரலாறு

2. தொல்காப்பியர் காலம்

3. தொல்காப்பியப் பதிப்புரைகள்

4. உரையாசிரியர்கள் வரலாறு

5. உரையாசிரியர்கள் உரைத்திறன்: ஏற்பும் மறுப்பும்

தமிழ்ப்புலமை மரபில் தொல்காப்பியம் என்னும் இந்நூல் தொகுப்பாக இருப்பதால் தம்முடைய கருத்தை ஆங்காங்கே சொல்லவில்லை; இருப்பினும் இருபத்தைந்து பக்க அளவில் சொல்லப்பட்டுள்ள செய்திகளைத் ‘தமிழில் இலக்கண உருவாக்கம்’ என்னும் தலைப்பில் அறிமுகப்படுத்தியுள்ளார்.

1. தொல்காப்பியர் வரலாறு

இப்பகுதியில் புன்னைவனநாத முதலியாரும் சி.கணேசையரும் கூறியுள்ள கருத்துக்கள் பதிவு செய்யப்பட்டுள்ளன. தொல்காப்பியர் அகத்தியரின் மாணாக்கர் பன்னிருவருள் ஒருவர் என்றும், காப்பியக் குடியில் பிறந்ததால் தொல்காப்பியர் எனப் பெயர் பெற்றார் என்றும் இறையனார் களவுரை காலத்திலிருந்து கூறப்படும் கருத்தாகும். நச்சினார்க்கினியர் இன்னொரு கருத்தைக் குறிப்பிடுகின்றார்: தொல்காப்பியரின் இயற் பெயர் திரணதூமாக்கினி என்றும், தந்தை பெயர் சமதக்கினி என்றும், தொல்காப்பியருடன் உடன் பிறந்தவர் பரசுராமர் என்றும் குறிப்பிடுகின்றார். நச்சினார்க்கினியரின் கருத்தை அனைவருமே ஐயங் கொண்டே பார்க்கின்றார்கள். உண்மையான வரலாறு இல்லாமையால் தொல்காப்பியரைப் போலப் பல சங்க காலப் புலவர்களும் கற்பனைக் கடலில் மிதக்கின்றார்கள்

2. தொல்காப்பியர் காலம்

தொல்காப்பியரின் வரலாற்றைப் போன்றே அவருடைய காலமும் இன்னும் ஆய்வுக்கு உரியதாகவே திகழ்கின்றது. இது எதிர்காலத்திலும் தொடர்ந்து கொண் டிருக்கும். அறிஞர்கள் அவரவர் சிந்தனைக்கு ஏற்பக் குறிப்பிடுகின்றார்கள். அனைவரின் கருத்துக்களையும் ஏற்றுக்கொள்ளவும் முடியாது; ஒதுக்கிவிடவும் முடியாது. தொல்காப்பியம் தமிழுக்கும் கிடைத்துள்ள முதல் இலக்கண நூல்; தொல்காப்பியரின் காலம் மூவாயிரம் ஆண்டுகளுக்கு முற்பட்டது என்பதைப் பலரும் ஏற்றுக்கொள்கின்றார்கள். அறிஞர்கள் குறிப் பிடும் தொல்காப்பியரின் காலத்தைப் பின்வருமாறு பட்டியலிடலாம்.

புன்னைவனநாத முதலியார் 12000 ஆண்டுகளுக்கு முற்பட்டது

கா. சுப்பிரமணிய பிள்ளை கி.மு.700ஆம் ஆண்டுக்குப் பிற்பட்டது

மயிலை சீனி. வேங்கடசாமி கி.மு.800

எஸ் வையாபுரிப்பிள்ளை கி.பி.500

க.வெள்ளைவாரணர் கி.மு.5000

3.தொல்காப்பியப் பதிப்புரைகள்

தொல்காப்பியம் தோன்றிய காலத்திலிருந்து செல் வாக்குப் பெற்று விளங்கியதை அதற்குத் தோன்றிய உரைகளிலிருந்து அறிந்துகொள்ளலாம். இளம்பூரணர், சேனாவரையர், தெய்வச்சிலையார், நச்சினார்க்கினியர், பேராசிரியர், கல்லாடர் எனப் பலர் தொல்காப்பியத் திற்கு உரை எழுதி இருக்கின்றார்கள். நன்னூல் தோற்றிய காலத்தில் தொல்காப்பியம் அதிகமாகக் கவனத்தில் கொள்ளப்படாமல் இருந்ததை அறிய முடிகின்றது. அச்சுக்கலை வளர்ந்த பிறகு பல சான்றோர் பெருமக்கள் தொல்காப்பியத்தை உரைகளோடு பதிப்பித்தார்கள். பொருளதிகாரம் அனைவரின் கவனத்திற்கு வந்தபிறகு அதன் சிறப்பு மேலும் பரவலாகியது. இராபர்ட் கால்டுவெல் (1856) திராவிட மொழிகளின் ஒப்பிலக்கண நூலை வெளியிடுவதற்கு முன்பே தொல் காப்பியம் பதிப்பிக்கப்பட்டுள்ளது. ஆனால் அதனைப் பார்க்கும் வாய்ப்பை அவர் பெறவில்லை. தொல் காப்பியத்தை அறிந்திருந்தால் மேலும் தமிழில் பல சிறப்புக்களை இராபர்ட் கால்டுவெல் வெளிப்படுத்தி இருப்பார்.

தொல்காப்பியத்தைப் பலர் பதிப்பித்து வெளி யிட்டுள்ளார்கள். தொடக்க காலப் பதிப்பாசிரியர்களின் பதிப்புரைகள் இந்நூலில் தொகுத்துக் கொடுக்கப்பட்டுள்ளன.

மகாலிங்கையர் மழலை, தொல்காப்பியம்-எழுத்ததிகாரம் - நச்சினார்க்கினியர் உரை, 1848

தாமோதரம் பிள்ளை சி.வை; தொல்காப்பியம்-சொல்லதிகாரம் - சேனாவரையர் உரை, 1868

1858 ஆம் ஆண்டில் சாமுவேல் பிள்ளை தொல்காப்பியம் - நன்னூல் இரண்டையும் ஒத்த நூற்பாக்கள் அடிப்படையில் பதிப்பித்துள்ளார்

இப்பதிப்புக்களுக்குப் பிறகு பலர் தொல்காப்பி யத்தை விரிவாக ஆராய்ந்து பதிப்பித்து வெளியிட்டு இருக்கின்றார்கள். வ.உ.சிதம்பரனார், ரா.இராக வையங்கார், உ.வே.சாமிநாதையர், கா.நமச்சிவாய முதலியார், கா.சுப்பிரமணியபிள்ளை P.S. சுப்பிரமணிய சாஸ்திரி, சி.கணேசையர், ச.சோமசுந்தர பாரதியார் என இன்னும் பலரின் பதிப்புரைகள் இந்த நூலில் தொகுக்கப்பட்டுள்ளன.

எழுத்ததிகாரம், சொல்லதிகாரம், பொருளதிகாரம், இவற்றின் உரையாசிரியர்கள் பற்றி விரிவாக அறிந்து கொள்ள இந்நூல் பெரிதும் பயன்படும்.

4.உரையாசிரியர்களின் வரலாறு

தொல்காப்பியத்திற்கு உரைகள் மட்டும் இல்லை என்றால் இந்த அளவிற்குத் தொல்காப்பியத்தைப் புரிந்து கொண்டிருக்க முடியாது. மேலும் புரிதலுக்கு இக்கால ஆய்வுகள் பெரிதும் பயன்படுகின்றன. கிடைத் துள்ள உரைகளில் இளம்பூரணர் உரை காலத்தால் முந்தையதாகும். 13 ஆம் நூற்றாண்டில் இவ்வுரை எழுதப்பட்டுள்ளது. தொல்காப்பியம் முழுமைக்கும் இளம்பூரணர் உரை காணப்படுகின்றது.

சேனாவரையர் உரை சொல்லதிகாரத்திற்கு மட்டும் காணப்படுகின்றது. வடமொழிப் புலமை மிக்க சேனாவரையர் 14 ஆம் நூற்றாண்டைச் சார்ந்தவர். இதே நூற்றாண்டைச் சார்ந்த தெய்வச் சிலையாரின் உரையும் சொல்லதிகாரத்திற்கு மட்டுமே காணப்படுகின்றது.

நச்சினார்க்கினியர் உரை எழுத்து, சொல், பொருளதிகாரத்தில் முன்னுள்ள ஐந்து இயல்களுக்கும் காணப்படுகின்றது. இவரது காலமும் 14 ஆம் நூற்றாண்டாகவே கருதப்படுகின்றது. இதே காலக் கட்டத்தில் தோன்றிய பேராசிரியரின் உரை பொருளதி காரத்தில் பின் நான்கு இயல்களுக்கு மட்டுமே காணப் படுகின்றது. கல்லாடர் உரை சொல்லதிகாரத்திற்கு மட்டும் காணப்படுகின்றது. முழுமையாகக் கிடைக்க வில்லை. இவர், தொல்காப்பிய உரையாசிரியர்கள் அனைவரையும்விடக் காலத்தால் பிற்பட்டவர் ஆவார். பொதுவாக, காலம் பற்றிய கணிப்பில் தொல் காப்பியருக்கு ஏற்பட்ட நிலையே உரையாசிரியர் களுக்கும் காணப்படுகின்றது.

5. உரையாசிரியர்கள் உரைத்திறன்: ஏற்பும் மறுப்பும்

இறுதி இயலாகிய இப்பகுதியில் பதிப்பாசிரியர், இரா. வெங்கடேசன் உரையாசிரியர்கள் ஒருவருக்கு ஒருவர் ஒன்றுபட்டும் வேறுபட்டும் காணும் உரைகளைச் சுட்டிக் காட்டுகின்றார்.

தமிழில் எழுத்து, சொல், பொருள், யாப்பு, அணி எனப் பல்வேறு நிலையில் பரிந்து இலக்கண நூல்கள் தோன்றியுள்ளன. எல்லா நூல்களுக்கும் அடிப்படையாக அமைவது தொல்காப்பியமே ஆகும். பொதுவாக, முன் தோன்றியவற்றை விடப் பின் தோன்றியவை மேலும் செப்பம் பெற்று அமையும். இக்கால இலக்கியங்களில் இந்த நிலையைக் காணலாம். தொல்காப்பியம் இதற்கு விதிவிலக்காகும். பிற்காலத்துத் தோன்றிய எந்த நூலும் அதனை விஞ்சி நிற்கவில்லை. இதனாலேயே இன்று வரை அறிஞர்களால் விரும்பி ஆராயப்படுகின்றது.

தொல்காப்பியம் தொடர்பான பதிவுகளைத் தொகுத்துப் பதிப்பித்துள்ள முனைவர் இரா. வெங்கடேசனைப் பாராட்ட வேண்டும்.

ஆய்வுக்கு நல்ல நூல்களை வெளியிடும் நியூ செஞ்சுரி நிறுவனத்தாரையும் பாராட்ட வேண்டும். ஆய்வாளர் களுக்கு ‘தமிழ்ப் புலமை மரபில் தொல்காப்பியம்’ ஒரு சிறந்த வழி காட்டும் நூலாகும்.

தமிழ்ப் புலமை மரபில் தொல்காப்பியம்
பதிப்பாசிரியர்: முனைவர் இரா.வெங்கடேசன்
வெளியீடு:
நியூ செஞ்சுரி புக் ஹவுஸ் (பி) லிட்.,
41-B, சிட்கோ இண்டஸ்டிரியல் எஸ்டேட்.,
அம்பத்தூர், சென்னை - 600 098
விலை: ` 340/-

Admin · Guru

தொல்காப்பியத்தின் காலம் 3 ஆம் நூற்றாண்டிற்கு முந்தையது அல்ல. ஒரு கல்வெட்டு அணுகுமுறை

அண்ணாமலை பல்கலைக்கழக மொழியியல் உதவி பேராசிரியர்

Dr. A. Kamatchi Assistant Professor CAS in Linguistics Annamalai University

.

http://kamatchialagarsamy.blogspot.in/2010/11/period-of-tolpkaapiyam-not-earlier-than.html

இந்த கட்டுரை சர்வதேச திராவிட மொழியியல் இதழில் வெளியிடப்பட்டது. XXXV, எண்: 1 ஜனவரி, 2006 (பக் .127- 142).

சுருக்கம்

டோல்காப்பியம் காலத்தை வெவ்வேறு அறிஞர்கள் வித்தியாசமாக 1000 பி.சி. மற்றும் 500 ஏ.டி. ஆனால், இந்த அறிஞர்கள் குறிப்பிடும் இடத்திலிருந்து நம்பகத்தன்மை அவ்வளவு நம்பகமானதல்ல. தமிழ்-பிரஹ்மி ஸ்கிரிப்டுகளின் கார்பஸ் (ஆரம்ப மற்றும் பிற்பகுதியில் தமிழ்-பிரஹ்மி ஸ்கிரிப்டுகள்) மற்றும் டோல்காப்பியம் விவரித்த ஒலியியல் அமைப்பைக் குறிக்கும் சூத்திரங்களுடன் ஆரம்பகால வட்டெலுட்டு ஆகியவற்றை ஒப்பிடுவது டோல்கப்பியத்தின் காலத்தை வெளிச்சத்திற்குக் கொண்டு வரக்கூடும். தமிழ் மட்டுமல்ல, மற்ற திராவிட மொழிகளிலும் உள்ள ஆரம்ப இலக்கணமாகும். இந்த காலத்தின் அடிப்படையில், தமிழ்-பிரஹ்மி கல்வெட்டுகள் இரண்டு வகைகளாக வகைப்படுத்தப்பட்டுள்ளன - ஆரம்பகால தமிழ்-பிரஹ்மி மற்றும் மறைந்த தமிழ்-பிரஹ்மி - பாண்டியா நாட்டின் நிலத்தில் உள்ள மலைகளின் குகைகளில் கல்வெட்டு பெரும்பாலும் காணப்படுகிறது. ஆரம்பகால தமிழ்-பிரஹ்மி 3 ஆம் நூற்றாண்டு முதல் பி.சி. கி.பி 1 ஆம் நூற்றாண்டு வரை, மறைந்த தமிழ்-பிரஹ்மி கி.பி 2 முதல் 4 ஆம் நூற்றாண்டு வரை நியமிக்கப்பட்டார். அசல் கல்வெட்டு எழுதப்பட்ட பொருட்கள் / பதிவுகளின் சான்றுகளின் அடிப்படையில், புத்தகத்தில் வழங்கப்பட்ட ஃபோட்டோஸ்டாட் பிரதிகள் வடிவில், “ஆரம்பகால தமிழ் கல்வெட்டு ( மகாதேவன் (2003) எழுதியது மற்றும் டோல்காப்பியம் தனது படைப்புகளில் சூத்திரங்களின் வடிவத்தில் கணக்கிடப்பட்ட அகரவரிசை முறை என்ன, இந்த முன்னோடி ஆய்வு டோல்கப்பியத்தின் தோராயமான காலத்தைக் கண்டுபிடிக்க முயற்சிக்கிறது.

அறிமுகம்

டோல்காப்பியத்தின் முன்கூட்டியே மற்றும் பிந்தைய டேட்டிங் அறிஞர்கள் மத்தியில் அசாதாரணமானது அல்ல. வெவ்வேறு அறிஞர்கள் அதன் வயதை வித்தியாசமாக நிர்ணயித்துள்ளனர். டோல்கப்பியத்தை கிறிஸ்தவத்திற்கு முந்தைய காலத்திற்கு நியமிப்பதில் பல அறிஞர்கள் ஒப்புக் கொண்டுள்ளனர் என்பது நிறுவப்பட்ட உண்மை, ஆனால் அவர்கள் வெவ்வேறு நூற்றாண்டுகளுக்கு அதை சரிசெய்வதன் மூலம் தங்களுக்குள் வேறுபடுகிறார்கள். சுப்ரமோனியம் (1971: 108) சுட்டிக்காட்டியுள்ளபடி, “தமிழின் இலக்கியப் படைப்புகளில் சிலவற்றை நிச்சயமாக தேதியிடலாம். ஒரு உதாரணம் Njāna Campantar’s tēvāram. இந்த காலகட்டத்திற்கு முந்தைய படைப்புகள், டோல்கப்பியம், சங்கம் புராணக்கதைகள், சிலப்பதிகரம் மற்றும் மானிமக்கலை மற்றும் புகழ்பெற்ற திருக்குரால் காவியங்கள் நிச்சயமற்ற தேதிகள். ஆயினும்கூட, குகைக் கல்வெட்டுகளின் பல ஃபோட்டோஸ்டாட் பிரதிகள் உள்ளன, அவை ஆரம்ப காலங்களில் கல்வெட்டுகளில் கிடைக்கக்கூடிய கிராபெமிக் சின்னங்கள் என்ன என்பதை தெளிவாக தெளிவுபடுத்துகின்றன. கல்வெட்டுகளில் பதிவுசெய்யப்பட்ட இந்த கிராபெமிக் சின்னங்களுடன், டோல்காப்பியத்தில் பல சூத்திரர்களால் கையாளப்படும் கிராபெமிக் விளக்கங்களை ஒப்பிடலாம். கல்வெட்டு எழுத்தாளர்களால் கல்வெட்டுக்கு ஒதுக்கப்பட்ட காலத்தின் அடிப்படையில், அறிஞர்கள் டோல்காப்பியத்தின் தேதியை அதிக நியாயத்தன்மையுடனும் நம்பகத்தன்மையுடனும் தீர்மானிப்பது சாத்தியமாகும்.

அசோகாவின் முன் கல்வெட்டு காலம் டோல்கப்பியத்திற்கு ஒதுக்கப்பட்டுள்ளது

தொடர்ச்சியான வாதங்களை முன்வைத்து, இளக்குவனார் (1963: 11) “டோல்கப்பியத்தின் வயது மிகவும் பழமையானதாகக் காணப்படுகிறது, எங்காவது 1000 பி.சி. மற்றும் கிமு 600, அநேகமாக கிமு 700 ”அதே வழியில், சுப்ரமோனியம், நாக்கினர்கினியார் (கலகம் பட்டிப்பு (1955: 6)) எழுதிய டோல்காப்பியம் எலுட்டதிகாரம் பற்றிய வர்ணனையை அறிமுகப்படுத்தியதில்,“ வால்மிகியின் தேதிக்கு முன்னதாக டோல்காப்பியம் தேதி நிர்ணயிக்கப்பட வேண்டும் ”என்று வலியுறுத்துகிறார். கி.மு. ஏழாம் நூற்றாண்டுக்கு முந்தைய வேலை ”டோல்கப்பியத்தின் வர்ணனையாளர்களில் ஒருவரான நாசின்கர்கினியரின் கூற்றுப்படி,“ அடாக்கட்டாசான் எழுதிய தேசிரப்புப்பீரத்தில் குறிப்பிடப்பட்ட நன்மராய் என்ற சொல் டென்டிரியம், ப ud டிக்கம், தலாவகரம் மற்றும் தமவாக்கரம் மற்றும் தமாவாகாரம் சங்கிருதத்தை வியாசர் ரக்வாடா என வகைப்படுத்தினார் ”. இந்த அறிக்கையுடன் வாதிடுகையில், சாஸ்திரி (1979) கூறுகிறார், “டெயின்திரியம் என்பது அசாகா அல்லது யஜுர்வாதாவின் மறுசீரமைப்பு; ப ud டிகா என்பது பர்க்சியத்தின் தத்பாவா ஆகும், இது ரக்வாடாவைக் குறிக்கிறது; talavakāram என்பது sākha ofsāmavēda. ஆகவே, வைசா வகைப்படுத்தப்படுவதற்கு முன்னர் டோல்காப்பியார்லைவ் என்ற நாசினர்கினியாரின் கூற்று, வேதாஸை ஒலிப்பதாகத் தெரியவில்லை ”(பக். எக்ஸ்).

மறுபுறம், வரதராஜன் (1944: 4) “டோல்காப்பியானாரின் பணி 500 பி.சி.க்கு பிற்பட்ட காலத்திற்கு சொந்தமானது” என்று கூறுகிறார். அதேபோல், சிதம்பரம் செட்டியார் (1943: 3) “டோல்காப்பியம் 4 ஆம் நூற்றாண்டு பி.சி. தொடர்ச்சியான உள் ஆதாரங்களைச் சமர்ப்பித்து, ராஜமணிக்கம் (1964: 17) தனது கருத்தை வெளிப்படுத்துகிறார், “சரியான ஆதாரங்களால் நிரூபிக்கப்படாவிட்டால், டோல்காப்பியர் கிமு நான்காம் நூற்றாண்டில் வாழ்ந்திருக்கலாம் என்று சொல்வது சரியானது” இதேபோல், சீனிவாச அய்யங்கர் (1974: 117) "டோல்காப்பியர் கி.மு.க்கு முன்பாக வாழ்ந்திருக்க வேண்டும் 350, இது பாணினிக்கு ஒதுக்கப்பட்ட தேதி ”.

சீனிவாச பிள்ளை (1984: 9) கூறுகிறது, “தமிழ் நாட்டில் சமண மதத்தின் வருகைக்கு முன்னர் டோல்கப்பியானர் வாழ்ந்திருக்க வேண்டும், வரலாற்றாசிரியர்களின் கூற்றுப்படி 3 ஆம் நூற்றாண்டின் இறுதியில் சமண மதத்தின் வருகை பி.சி. உள் மற்றும் வெளிப்புற சான்றுகளிலிருந்து பல வாதங்களைக் கூறி, சிவராஜா பிள்ளை தனது “ஆரம்பகால தமிழர்களின் காலவரிசை” புத்தகத்தில் பாரதி (1936: 258-65) என்ற புத்தகத்தில் வாதங்களை மறுக்கிறார், “டோல்காப்பியம் ஒரு கிமு 6 ஆம் நூற்றாண்டிற்குப் பிந்தைய காலம் அல்ல ”

வாய்வழி மற்றும் எழுதப்பட்ட மரபுகள் (நம் நாட்டில் இருந்தன) இருந்தன என்பதை இங்கு கவனிக்க வேண்டியது குறிப்பிடத்தக்கது, அவற்றில் முந்தையவை, நாம் அனைவரும் அறிந்தபடி, பிந்தையதை விட முந்தையவை. 3 ஆம் நூற்றாண்டு பி.சி.க்கு முந்தைய காலத்திற்கு டோல்கப்பியத்தை நியமித்த அறிஞர்கள் என்று வாதிடுவது வருந்தத்தக்கது. இந்தியாவில் எழுதப்பட்ட பாரம்பரியம் 3 ஆம் நூற்றாண்டு பி.சி.யில் மட்டுமே பதிவு செய்யப்பட்டுள்ளது என்ற உண்மையை அறியவோ தெரியாமலோ தவறிவிட்டது, இது ஸ்தூபி பற்றிய அசோகனின் கல்வெட்டிலிருந்து அறியப்படுகிறது. அதாவது, இந்தியாவில் புரிந்துகொள்ளக்கூடிய கல்வெட்டு வரலாறு அசோகாவின் காலத்திலிருந்து (272 முதல் 232 பி.சி.) தொடங்கியது. இது சம்பந்தமாக, கையின் மேற்கோளைக் குறிப்பிடுவது குறிப்பிடத்தக்கது (இண்டிகாவிலிருந்து (1991: 125-6)) “ம ur ரிய மன்னரின் நீதிமன்றத்திற்கான கிரேக்க தூதர் மெகஸ்தீனஸ் எழுதுகிறார், சந்திரகுப்தா, சாலைகளில் மைல்கற்கள் சரி செய்யப்பட்டன என்று எழுதுகிறார் பயணிகளின் வசதி ”(1986: 15). இந்த விவாதம், அவரைப் பொறுத்தவரை (ஐபிட்), “ம ury ரிய மன்னரான அசோகாவுக்கு முன்பு இந்தியாவில் எழுத்து முறை இருந்தது. ஆனால், துரதிர்ஷ்டவசமாக இந்த எழுத்தின் தன்மையைப் பற்றி அறிந்துகொள்ள கல்வெட்டுகள் போன்ற எந்தவொரு பொருள் ஆதாரத்தையும் நாம் இதுவரை காணவில்லை. இது தொடர்பாக எதிர்காலத்தில் எந்த கண்டுபிடிப்பும் மிக முக்கியத்துவம் வாய்ந்த நிகழ்வாக இருக்கும். அதுவரை, இந்தியாவில் இதுவரை கண்டுபிடிக்கப்பட்ட மற்றும் புரிந்துகொள்ளப்பட்ட ஆரம்பகால டேட்டிகிராஃப்கள் ம ury ரிய மன்னரான அசோகாவின் புகழ்பெற்ற அரசாணைகளாக இருக்கின்றன என்பதை நாம் எடுத்துக் கொள்ள வேண்டும் ”. இந்த காரணத்தினால், ஆரம்பகால தமிழ்-பிரஹ்மின்ஸ்கிரிப்ஷன்களின் தேதி பெரும்பாலும் அப்போதைய பாண்டியா இராச்சியத்தின் அதிகார வரம்பின் குகை படுக்கைகளில் கிடைத்தது 3 ஆம் நூற்றாண்டு பி.சி. முதல் நூற்றாண்டு A.D. ஆக, 3 ஆம் நூற்றாண்டு பி.சி.க்கு முந்தைய காலத்திற்கு டோல்காப்பியாமஸ்ஸைன் செய்யப்பட்ட வயது (அந்த அறிஞர்களால்) தீர்மானிக்கப்பட்டது. அனுபவபூர்வமானதாகத் தெரியவில்லை.

அசோகாவின் பிந்தைய கல்வெட்டு காலம் டோல்கப்பியத்திற்கு ஒதுக்கப்பட்டுள்ளது

இப்போது, டோல்காப்பியத்தின் காலத்தை 3 ஆம் நூற்றாண்டிற்கு முந்தைய பி.சி.க்கு ஒதுக்காத அறிஞர்களின் கருத்துக்களுக்கு வருவோம். டோல்காப்பியம், சாஸ்திரி (1979) கருத்துப்படி, “2 ஆம் நூற்றாண்டு பி.சி.க்குப் பிறகு இருக்க முடியாது” (பக். எக்ஸ்). அதே வழியில், கனகாசபாய் (1904: 116) டோல்காப்பியம் கிமு முதல் அல்லது இரண்டாம் நூற்றாண்டில் இயற்றப்பட்டிருக்க வேண்டும் என்று கருதுகிறார் ”“ ஒரு சில கற்றறிந்த அறிஞர்கள் ஒரு சில சூத்திரங்களை சரியாகக் கருதுகின்றனர், இது பிற்கால வளர்ச்சிகளை பல்வேறு அம்சங்களின் பிற்கால வளர்ச்சிகளைக் கையாளுகிறது தமிழ் மொழி, பிற்காலத்தின் இடைக்கணிப்புகளாக இருந்திருக்கும். அந்த சில சூத்திரங்களைத் தவிர்த்து, மீதமுள்ள முக்கிய பகுதியை சங்கத்திற்கு முந்தைய காலத்திற்கு எளிதாக ஒதுக்க முடியும் ”, மீனாட்சிசுந்திரன் (1965: 52,53) கூறுகிறது. இருப்பினும், சங்கத்திற்கு முந்தைய தேதியைக் குறிப்பிட அவர் முன்வர முடியவில்லை.

அதே வழியில், டோல்காப்பியத்தின் காலத்தைக் குறிக்காமல், இஸ்ரேல் (1973: 7) குறிப்பாக சுட்டிக்காட்டுகிறது “டோல்காப்பியத்தில் காணப்படும் நல்ல எண்ணிக்கையிலான விதிகள் சங்க காலம் அல்லது பிற்கால காலத்தின் பயன்பாடுகளுடன் உடன்படவில்லை. எனவே, சங்கமேஜை விட முந்தைய காலத்தை பிரதிநிதித்துவப்படுத்த அந்த விதிகளை எடுத்துக்கொள்வது நல்லது மற்றும் பொருத்தமானது. இருப்பினும், டோல்காப்பியானரின் சரியான தேதியை நிர்ணயிப்பது மிகவும் கடினம் ”

Admin · Guru

பிந்தைய காலம் டோல்கப்பியத்திற்கு ஒதுக்கப்பட்டது

வையபுரி பிள்ளை (1956: 58) அளித்த அறிக்கையை மேற்கோள் காட்டி, “சில சொற்கள், விதிகள் அல்லது யோசனைகளின் அடிப்படையில் பிற்காலத்தில் கூறப்பட்டு டோல்காப்பியத்தில் தோன்றியதன் அடிப்படையில், அது ஒரு பிந்தைய காலகட்டத்திற்கு ஒதுக்கப்பட்டுள்ளது மற்றும் ஐந்தாவது இடத்திற்கு கொண்டு வரப்படுகிறது கி.பி நூற்றாண்டு ”, மீனாட்சிசுந்தரன் (1965: 47) கூறுகிறது,“ இதைப் பற்றியும், பழைய வர்ணனையாளர்களைப் போன்ற சங்க இலக்கியங்களையும் தீவிரமாக ஆய்வு செய்தவர்கள் டோல்கப்பியம் சங்கத்திற்கு முந்தைய காலத்தைச் சேர்ந்தவர்கள் என்று கருதுகின்றனர் ”. "டிஃப்தாங் 'ஆ'வின் சின்னம் டோல்காப்பியத்தின் காலத்தில்தான் பிரதிநிதித்துவம் பெற்றதாகத் தெரிகிறது, அதேபோல்,' ஐட்டம் 'என்ற ஸ்கிரிப்டும் தமிழ் அகரவரிசை அமைப்பில் டோல்கப்பியம் காலத்திற்குப் பிறகுதான் இணைக்கப்பட்டிருக்க வேண்டும்" ( சண்முகம் 1978: 12).

இரயனார் கலாவியல் உராய் அறிமுகத்தின் அறிமுகத்தின்படி, “இந்த படைப்பைப் பற்றி தீவிரமாக ஆய்வு செய்தவர்களும், சங்க இலக்கியங்களும், பழைய வர்ணனையாளர்களைப் போலவே, டோல்காப்பியம் சங்கத்திற்கு முந்தைய காலத்தைச் சேர்ந்தவர்கள் என்று கருதுகின்றனர்”, மறுபுறம், பொருள் ரீதியாக டோல்கப்பியம் சூத்திரங்களில் குறிப்பிடப்பட்டுள்ள விதிகள் மற்றும் விளக்கங்களை ஆராய்வது, மீனாட்சிசுந்தரன் (1965: 52) தர்க்கரீதியாக முடிக்கிறார், “டோல்காப்பியம், முக்கிய பகுதியைப் பொருத்தவரை, சங்கத்திற்கு முந்தைய காலத்தைச் சேர்ந்தது. ப்ரொஹ்மின்ஸ்கிரிப்ஷன்களின் மொழி டோல்கப்பியம்போர்ட்ரேஸ் எங்களுக்கு வழங்கும் மொழியிலிருந்து வேறுபட்டதல்ல ”. அவரது கூற்றுக்கு மாறாக, டோல்காப்பியத்தின் ஒலியியல் பகுதியைப் பொருத்தவரை, புத்தகத்தில் இயற்பியல் ரீதியாக வழங்கப்பட்ட ஃபோட்டோஸ்டாட் நகலின் கார்பஸ், தமிழ்-பிரஹ்மி கல்வெட்டுகளின் மொழி, பல வழிகளில், கணக்கிடப்பட்ட விதிகள் மற்றும் விளக்கங்களிலிருந்து வேறுபடுகிறது என்பதை தெளிவுபடுத்துகிறது. வழங்கியவர் டோல்காப்பியம்.

ஒரு உயிரெழுத்து சி, என் மற்றும் ஒய் மெய்யெழுத்துக்களுடன் ஆரம்ப நிலையில் இல்லை என்ற டோல்காப்பியரின் கூற்று சந்தேகத்திற்குரியது, ஆனால் பாண்டியன் நீதிமன்றத்தில் அவரது பணி தயாரிக்கப்பட்ட காலகட்டத்தில் சங்கம் என்ற சொல் எவ்வாறு இருந்தது. நக்கரரின் கூற்றுப்படி, டோல்கப்பியம் இடைக்கால மற்றும் கடந்த சங்க காலத்தைச் சேர்ந்த மக்களால் குறிப்பிடப்பட்டது.

itaic caŋkattārkkum kataic caŋkattārkkum nūlāyirru.

டோக்கப்பியம், நக்கரனாரின் கூற்றுப்படி, இடைக்கால மற்றும் பிற்கால சங்க கால மக்களுக்கு மிகவும் உதவியாக இருந்தது என்பதை இங்கு அற்புதமாக சுட்டிக்காட்ட வேண்டும். அவரது பார்வையில், முதல் சங்கத்தின் போது டோல்கப்பியம் இசையமைக்கப்படவில்லை என்பதையும், எனவே, முதல் சங்கம் காலத்தைச் சேர்ந்தவர்களால் டோல்கப்பியம் பயன்படுத்தப்படவில்லை என்பதையும் நாங்கள் அறிந்தோம். கூடுதலாக, நாட்டில் முதல் சங்கம் நிலவிய காலகட்டத்தில் டோல்கப்பியம் இருப்பதைக் கூற எந்த இலக்கிய ஆதாரமும் இல்லை என்று கருதலாம்.

சிவராஜா பிள்ளை (1984: 258) டோல்கப்பியம் “ஒரு இரண்டாம் நிலை சங்க இலக்கியம்” என்று அழைக்கப்படும் ஒரு முன்புற அடுக்குக்கு சொந்தமானது, மேலும் இது ஒரு சிறப்பு வகுப்பிற்குத் தள்ளப்பட்ட புரானானுரு, அகானாரு போன்றவற்றை விட மிகவும் பழமையானது. 'மூன்றாவது சங்கம்கிளாசிக்ஸ் ’. வரலாற்று மற்றும் இலக்கிய ஆதாரங்களை முன்வைத்து, சீனிவாச ஐயங்கார் (1982: 155-61) “ஒவ்வொரு ஆந்தாலஜியிலும் உள்ள அனைத்து கவிதைகளும் ஒரு வயதுக்கு சொந்தமானவை அல்ல, மேலும் 4 மற்றும் 6 ஆம் நூற்றாண்டு A.D க்கு இடையில் ஆந்தாலஜி வயதை தீர்மானிக்க வருகிறது” என்பதை வலியுறுத்துகிறது. இந்த ஆய்வில் விவாதிக்கப்பட்ட புள்ளிகளை சிவராஜா பிள்ளை மற்றும் சீனிவாச ஐயங்கார் அளித்த இலக்கிய ஆதாரங்களுடன் ஒப்பிடுகையில், அனுபவபூர்வமாகப் பேசும்போது, டோல்காப்பியத்தின் வயது குறித்த அவர்களின் கண்டுபிடிப்புகளை ஒதுக்கி வைக்க முடியவில்லை.

பன்னிரண்டு உயிரெழுத்துக்கள்

ஆரம்பகால தமிழ்-பிரஹ்மியின் கார்பஸ் மறுக்கமுடியாமல் எட்டு உயிரெழுத்து சின்னங்களை மட்டுமே காட்டுகிறது - a, ā, i,, u,,,. இந்த பதிவுக்கு மாறாக, டோலின் சூத்திரத்தில் குறிப்பிடப்பட்டுள்ளபடி, e மற்றும் o இன் குறுகிய உயிரெழுத்துக்களை உள்ளடக்கிய பன்னிரண்டு உயிரெழுத்துக்கள் உள்ளன. எடு. 8.

ஔக்āர விறுவ்āய்ப்

பன்ன்ī ரெலுட்டு முயிரென மொலிப (Tஒல். எலு. 8)

ஆரம்பகால தமிழ் கல்வெட்டு (ஆரம்ப காலத்திலிருந்து கி.பி ஆறாம் நூற்றாண்டு வரை) புத்தகத்தின் ஆசிரியர், இ மற்றும் ஓ என்ற குறுகிய உயிரெழுத்துக்களைக் கருத்தில் கொண்டு, ஆரம்பகால தமிழ்-பிரஹ்மி எழுத்துக்களில் உள்ள கிராபெமிக் அந்தஸ்தாகக் கருதப்பட்டாலும், அவை உண்மையில் உருவாக்கப்படவில்லை கிராஃபெமிக் நிலைக்கு, பேலியோகிராஃபிக் நிலையைப் பொருத்தவரை. கல்வெட்டுத் தமிழ் துறையில் பணிபுரியும் அறிஞர்கள் வியக்கத்தக்க வகையில் டோல்காப்பியம் அல்லது சங்க இலக்கியங்களின் அகரவரிசை முறையை ஏற்றுக்கொண்டிருக்கலாம், ஆனால் அசல் கல்வெட்டு இலக்கிய வாசிப்பு அல்ல. ஆகையால், ஆரம்பகால தமிழ்-பிரஹ்மி கல்வெட்டுகளில் சான்றளிக்கப்பட்ட டோல்.இலு 3 & 4 இல் குறிப்பிடப்பட்டுள்ளபடி, ஈ, ஓ, அய் மற்றும் அவுவேருக்கான தனி முதன்மை உயிரெழுத்து சின்னங்கள் இல்லை என்று நம்புவதற்கான காரணம்.

ஆவற்றுல் அ இ உ

எ ஒ என்னு மப்ப்āலைன்டு

ம்ōரல்அ பிcஐக்குŋ குற்றெலுட் டென்ப (Tஒல். எலு. 3)

ā ī ū ē ஐ

ō ஔ என்னு மப்ப்ā ல்ēலு

ம்īரல்அ பிcஐக்கு நெட்ட்எலுட் டென்ப (Tஒல். எலு. 4)

குறுகிய உயிரெழுத்துக்கள் இ மற்றும் ஓ

ekara okarat tiyaRkaiyu maRRē (டோல். elu.16)

டோல். எடு. 16 மற்றும் e மற்றும் o இன் குறுகிய மற்றும் நீண்ட உயிரெழுத்துகளுக்கு இடையிலான வேறுபாட்டை வெளிப்படையாக விளக்குகிறது. இந்த சூத்திரத்தின்படி, ē மற்றும் of இன் நீண்ட உயிரெழுத்துக்களால் குறிக்கப்படும் சின்னங்களைக் கொண்ட புள்ளி முறையே e மற்றும் o இன் குறுகிய உயிரெழுத்துக்களுக்கான பிரதிநிதியாகப் பயன்படுத்தப்படுகிறது. ஆனால் 3 ஆம் நூற்றாண்டின் பி.சி.க்கு சொந்தமான ஆரம்பகால தமிழ்-பிரஹ்மியில் பயன்படுத்தப்பட்ட உயிரெழுத்து சின்னங்களின் நெருக்கமான கண்காணிப்பு. 1 ஆம் நூற்றாண்டு A.D. வரை, e மற்றும் o இன் குறுகிய மற்றும் நீண்ட உயிரெழுத்துகளுக்கு இடையில் வேறுபாடு இல்லை என்பதை தெளிவாகக் காட்டுகிறது. அதாவது, ஆரம்பகால தமிழ்-பிரஹ்மி காலத்தில் குறுகிய ஈரோவுக்கு தனி சின்னம் எதுவும் பதிவு செய்யப்படவில்லை.

கி.பி 2 ஆம் நூற்றாண்டு முதல் கி.பி 4 ஆம் நூற்றாண்டு வரையிலான தமிழ்-பிரஹ்மி கல்வெட்டுகளில் மட்டுமே குறியீட்டில் புள்ளியுடன் கூடிய முதன்மை குறுகிய உயிரெழுத்து பதிவு செய்யப்பட்டிருந்தாலும், இ அப் இரண்டாம் நிலை உயிரெழுத்தை குறிக்க சின்னத்தில் எந்த புள்ளியும் இல்லை. தமிழ்-பிரஹ்மி கல்வெட்டுகளின் காலத்திற்கு. மாறாக, புள்ளி நீண்ட உயிரெழுத்தின் இரண்டாம் சின்னத்தில் வைக்கப்பட்டது-ஓவின் குறுகிய உயிரெழுத்தை குறிக்க, அதேசமயம் முதன்மை குறுகிய உயிரெழுத்தை குறிக்கும் முதன்மை சின்னத்தின் புள்ளி கார்பஸில் கூட பதிவு செய்யப்படவில்லை ஆரம்பகால வாட்டெலெட்டு காலத்திற்கு, கி.பி 5 மற்றும் 6 ஆம் நூற்றாண்டுகளுக்கு இடையில் தீர்மானிக்கப்படுகிறது

Admin · Guru

மேலும், தமிழ்-பிரஹ்மியின் காலத்தில் குறுகிய உயிரெழுத்துக்கு இரண்டாம் சின்னம் இல்லை என்பது நிறுவப்பட்டுள்ளது, இருப்பினும், இதன் முதன்மை சின்னம், நீண்ட உயிரெழுத்தின் சின்னத்தில் ஒரு புள்ளியுடன் சான்றளிக்கப்பட்டது the அந்தக் காலத்திலிருந்து மறைந்த தமிழ் பிரஹ்மி. மறைந்த தமிழ் பிரஹ்மி மற்றும் ஆரம்பகால வட்டெலுட்டு ஆகியோரின் கார்பஸைக் கருத்தில் கொண்டு, முதன்மை குறுகிய உயிரெழுத்தை குறிக்கும் புள்ளியுடன் கூடிய சின்னம் முதலில் கல்வெட்டு எண். 85 (மறைந்த தமிழ்-பிரஹ்மியின்), இது 4 ஆம் நூற்றாண்டு ஏ.டி.க்கு சொந்தமானது, பின்னர் கல்வெட்டு எண். கி.பி 6 ஆம் நூற்றாண்டின் காலத்தைச் சேர்ந்த 117 (ஆரம்பகால வாட்டெலெட்டு). குறுகிய உயிரெழுத்துக்கான இரண்டாம் சின்னம் நீண்ட உயிரெழுத்து மற்றும் மெய் ஆகியவற்றின் கலவையில் ஒரு புள்ளியைப் பெறுகிறது மற்றும் அது புள்ளியைப் பெறவில்லை என்றாலும் குறுகிய உயிரெழுத்தின் முதன்மை சின்னத்தை குறிக்க நீண்ட உயிரெழுத்தின் அடிப்படை சின்னம். தாமதமான தமிழ்-பிரஹ்மி மற்றும் ஆரம்பகால வட்டெலுட்டு பற்றிய பதிவுகளைப் பொருத்தவரை, புள்ளியுடன் கூடிய இரண்டாம் நிலை குறுகிய உயிரெழுத்து மூன்று கல்வெட்டுகளில் மட்டுமே சான்றளிக்கப்பட்டுள்ளது - 77 இல் முதலாவது (மறைந்த தமிழ் பிராமி கல்வெட்டுகளில்) 3 வது கி.பி நூற்றாண்டு மற்றும் பிற இரண்டு 102 மற்றும் 104 இல் ஆரம்பகால வாட்டெலேலுட்டு கார்பஸில்.

குறியீட்டுடன் புள்ளி முறையை அவதானிப்பதை வெளிப்படுத்துவது குறிப்பிடத்தக்கது, சூத்திர டோலில் குறிப்பிடப்பட்டுள்ளபடி முறையே நீண்ட உயிரெழுத்துக்கள் ē மற்றும் from இலிருந்து e மற்றும் o இன் குறுகிய உயிரெழுத்துக்களை உருவாக்க டோல்கப்பியர் வலியுறுத்தினார். எடு. 16.

ekara okarat tiyaRkaiyu maRRee (டோல். எலு. 16)

இத்தகைய அமைப்பின் பரிணாமம் தாமதமாக தமிழ்-பிரஹ்மியின் காலத்திலிருந்தே வளர்ச்சியடைந்ததாகத் தெரிகிறது, இதன் காலம், கல்வெட்டு ஆராய்ச்சியின் அறிஞர்களின் கூற்றுப்படி, 2 முதல் 4 ஆம் நூற்றாண்டு A.D. வரை மட்டுமே தீர்மானிக்கப்படுகிறது. மேலும், நீண்ட உயிரெழுத்துக்களைக் கொண்ட புள்ளி அமைப்பின் இருப்பு, அவற்றைச் சுருக்கிக் கொள்வதற்கான ஆரம்பகால தமிழ்-பிரஹ்மி ஸ்கிரிப்ட்களில் எங்கும் கிடைக்கவில்லை என்பதை மீண்டும் வலியுறுத்துகிறது. மேலும், சூத்திர டோல் என்பது குறிப்பிடத்தக்கது. எடு. எவ்வாறாயினும், புள்ளியை வைப்பது e மற்றும் o உயிரெழுத்துக்களின் முதன்மை அடையாளமா அல்லது இந்த இரண்டு உயிரெழுத்துக்களின் இரண்டாம் சின்னங்களுக்கும் மட்டுமே என்பதை வெளிப்படையாகக் குறிக்கவில்லை.

ஆயிக்கான உயிர் சின்னம்

அய் உயிரெழுத்தைப் பொருத்தவரை, ஆரம்பகால தமிழ்-பிரஹ்மியின் காலத்திலிருந்தே இரண்டாம் சின்னம் அற்புதமாக நிகழ்கிறது. ஆயினும்கூட, ஆரம்ப காலத்திலும் பிற்பகுதியில் தமிழ்-பிரஹ்மி கல்வெட்டுகளிலும் உயிரெழுத்துக்கான முதன்மை சின்னத்தின் சான்றளிப்பு இல்லை என்பது ஆச்சரியமாக இருக்கிறது. ஆனால், டோல்காப்பியர் சூத்திரங்களில் ஆயியின் முதன்மை உயிரெழுத்து சின்னத்தைப் பற்றி குறிப்பிடுகிறார்

ā ī ū i அய்

ō au ennu mappā lēlu

mīrala picaikku nettelut tenpa (Tol.elu. 4).

Au க்கான உயிரெழுத்து சின்னம்

aukāra viRuvāyp

pannī reluttu muyirena molipa (டோல். எலு. 8)

டோலின் சூத்திரங்கள் இருந்தபோதிலும் இங்கே குறிப்பிட வேண்டியது அவசியம். எடு. 4 & 8, டிஃப்தாங் ஓவுக்கான சின்னத்தைப் பற்றிய பேச்சுக்கள், - முதன்மை சின்னம் அல்லது ஓவுக்கான இரண்டாம் சின்னம் - ஆரம்பகால தமிழ்-பிரஹ்மி ஸ்கிரிப்ட்டின் காலத்திலிருந்து ஆரம்பகால வாட்டாவின் காலம் வரை பதிவு செய்யப்படவில்லை. eluttu. பின்னர், டோல்காப்பியர் அவுவின் சின்னம் மற்றும் மெய்யெழுத்துக்களுடன் அதன் சேர்க்கை பற்றி எவ்வாறு குறிப்பிடுகிறார் என்பதை அறிவது இன்னும் அபத்தமானது.

மெய் மீது புள்ளி

இந்த இரண்டு பொருட்களின் ஒரு நெருக்கமான அவதானிப்பு, ஆரம்பகால தமிழ்-பிரஹ்மியின் மொழி, டோல்காப்பியத்தின் சூத்திரங்கள் அப்போதைய தமிழின் மொழியைக் குறிக்கும் அளவுக்கு மிக நெருக்கமாக இல்லை என்பதை வெளிப்படுத்துகிறது. அதன்படி, டோல்காப்பியர் தனது படைப்பில் குறிப்பிடும் டாட் (புல்லாய்) அமைப்பு, 3 ஆம் நூற்றாண்டின் பி.சி.க்கு சொந்தமான ஆரம்பகால தமிழ்-பிரஹ்மியில் கிடைக்கவில்லை. முதல் நூற்றாண்டு வரை ஏ.டி.

நிச்சயமாக, டோல்காப்பியம் மற்றும் ஆரம்பகால தமிழ்-பிரஹ்மிசின்ஸ் டோல்காப்பியம் ஆகிய இரண்டிலும் சான்றளிக்கப்பட்ட மெய் எழுத்துக்களில் எந்தவொரு சர்ச்சையும் இல்லை, பதினெட்டு மெய் அடையாளங்களை அடையாளம் காட்டுகிறது மற்றும் ஆரம்பகால தமிழ்-பிரஹ்மியில் ஒரே மெய்யெழுத்து இருந்தது. இருப்பினும், அனைத்து மெய்,

meyyi niyaRkai pulliyotu nilaiyal (Tol. elu. 15)

டோல் படி. elu.15, மெய்யெழுத்துக்களைக் குறிக்க சின்னங்களுடன் புள்ளியைப் பெறுங்கள், ஆனால் அத்தகைய புள்ளி முறை ஆரம்பகால தமிழ்-பிரஹ்மியின் காலத்தில் காணப்படவில்லை. மெய் சின்னத்தில் புள்ளி இல்லை என்றால், அந்த சின்னம் சூத்திரத்தின் படி, தமிழ் அகரவரிசை அமைப்பில் மெய் மற்றும் உயிரெழுத்து a ஆகியவற்றின் கலவையாக கருதப்பட வேண்டும் (டோல். எலூ .17).

pulli yillā vellā meyyu

muruvuru vāki yakaramō tuyirttalum (டோல். elu.17)

ஆரம்பகால தமிழ்-பிராமிஸ்கிரிப்ட்களில் (கிமு 3 ஆம் நூற்றாண்டு முதல் கிபி 1 ஆம் நூற்றாண்டு வரை) மெய்யைக் குறிக்கும் குறியீட்டில் புள்ளி அமைப்பு அடையாளம் காணப்படவில்லை என்பது இப்போது தெளிவாகிறது. கி.பி 4 ஆம் நூற்றாண்டு வரை). இந்த காரணத்தினால், ஆரம்பகால தமிழ்-பிரஹ்மியில், தனிப்பட்ட மெய்யெழுத்துக்கும் மெய் பிளஸ் உயிரெழுத்துக்கும் இடையிலான வேறுபாட்டைக் கண்டுபிடிப்பது ஆரம்பகால தமிழ்-பிரஹ்மியின் காலத்தில் செய்யப்பட்ட கல்வெட்டைப் படிக்க விரும்பும் மக்களுக்கு கடினமாக இருந்தது. சூழலை மட்டும் அடிப்படையாகக் கொண்டு, சின்னம் மெய் மற்றும் உயிரெழுத்து a அல்லது தனிப்பட்ட அடிப்படை மெய் ஆகியவற்றின் கலவையா என்பதை (எபிகிராஃபிஸ்டுகளால்) தீர்மானிக்கப்பட்டது.

இங்கே கவனிக்க வேண்டியது சுவாரஸ்யமானது, மெய் குறியீட்டின் குறிப்பிடத்தக்க சிறப்பியல்பு அம்சம் அதன் மீது புள்ளியைப் பெறுகிறது என்று டோல்கப்பியம் வெறுமனே கூறினாலும். மேலும், அவர் புள்ளி முறை பற்றி குறிப்பிடுகிறார் என்றாலும், குறியீட்டில் புள்ளி எங்கு வைக்கப்பட வேண்டும் என்று எந்த குறிப்பும் இல்லை. வேறு வார்த்தைகளில் கூறுவதானால், புள்ளி சின்னத்தின் மேல், அல்லது வலது, அல்லது சின்னத்தின் இடது புறம், அல்லது சின்னத்தின் உள்ளே இருந்ததா என்பதை சூத்திரத்திலிருந்து அறிய முடியாது. இப்போதெல்லாம் நாம் குறியீட்டின் மேல் புள்ளியை வைக்கிறோம். ஆயினும்கூட, ஆரம்பகால தமிழ்-பிரஹ்மியின் காலத்தில் எந்த புள்ளி முறையும் நிலவவில்லை. மறுபுறம், தாமதமாக தமிழ்-பிரஹ்மி மற்றும் ஆரம்பகால வாட்டெலெட்டு கல்வெட்டுகளில் இந்த புள்ளி இடது, வலது, மேல் அல்லது சின்னத்தின் உள்ளே கூட வியக்கத்தக்க வகையில் வைக்கப்பட்டுள்ளது என்பது குறிப்பிடத்தக்கது. என்ன சூத்திர டோல். elu.15 என்பது மெய்யைக் குறிக்க குறியீட்டில் ஒரு புள்ளி இருப்பதைக் குறிக்கிறது. மறைந்த தமிழ்-பிரஹ்மியிடமிருந்து உருவாக்கப்பட்ட 'டாட் சிஸ்டத்தை' சுட்டிக்காட்டுவது, மகாதேவன் (2003: 231), டோல்காப்பியம் “புல்லாய் கண்டுபிடிக்கப்பட்ட பின்னர் தமிழ் எழுத்தின் ஒருங்கிணைந்த பகுதியாக மாறியிருக்க வேண்டும்” என்று கருதுகிறார். . 1 ஆம் நூற்றாண்டின் ஏ.டி.யின் முடிவில் புல்லாய் வடிவத்தின் ஆரம்பகால நிகழ்வுகளின் கிடைக்கக்கூடிய சான்றுகளிலிருந்து ஆராயும்போது, டோல்காப்பியம் தமிழ்-பிரஹ்மி காலத்தை விட (2 - 4 ஆம் நூற்றாண்டு ஏ.டி) முந்தையதாக இல்லை.

சுருக்கப்பட்டது u, i மற்றும் āytam

டோல்காப்பியம் கோர்பெலுட்டுவைப் பற்றி பேசுகிறார், குர் ரியாலிகாரம் போன்ற சார்பு ஒலிகள், சுருக்கப்பட்ட நான், குர் ரியாலுகரம் சுருக்கப்பட்ட யு அன்டைதம், எச் போல ஒலிக்கிறது, பிந்தையது தமிழில் ஒரு தனித்துவமான ஒலி. தமிழின் எந்தவொரு காலகட்டத்திலும் நான் சுருக்கப்பட்ட அல்லது சுருக்கப்பட்டதைக் குறிக்க தனி சின்னம் இருப்பதற்கான எந்த ஆதாரமும் இல்லை. தமிழ்-பிரஹ்மி மற்றும் ஆரம்பகால வட்டெலுலுட்டு ஆகியவற்றின் கார்பஸான சைட்டமின் அவ்வாறே செய்கிறது. அதாவது, தமிழ்-பிரஹ்மி (3 வது பி.சி. முதல் 1 ஆம் நூற்றாண்டு ஏ.டி. வரை) மற்றும் ஆரம்பகால வட்டெடெலுட்டு (5 முதல் 6 ஆம் நூற்றாண்டு ஏ.டி.) ஆகிய இரண்டின் கார்பஸிலும் ஐட்டாமிற்கான தனி சின்னம் காணப்படவில்லை. ஆனால் டோல்காப்பியத்தில் உள்ள பல சூத்திரங்களில் āytam என்ற குறியீட்டின் விளக்கம் காணப்படுகிறது.

avaitān

kuRRiya likaraŋ kuRRiya lukara

māytamenRa

muppāR pulliyu meluttō ranna (டோல். எலு. 2)

டோல் படி. எடு. 2, āytam with kuRRiyayalukaram, சுருக்கப்பட்ட u, மற்றும் சுருக்கப்பட்ட i, kuRRiyalikaram ஆகியவை தமிழ் அகரவரிசை முறைமையில் கணக்கிடப்பட்டு பட்டியலிடப்பட்டுள்ளன.

விண்வெளி அமைப்பு

தமிழ்-பிரஹ்மியின் கார்பஸைக் கவனித்தால், வடிவங்களுக்கும் சொற்களுக்கும் இடையில் எந்த இடமும் கிடைக்கவில்லை. கார்பஸில் உள்ள கல்வெட்டுகளில் ஒன்று (சித்தண்ணவாசலில், 5 ஆம் நூற்றாண்டு ஏ.டி.க்கு சொந்தமானது), இருப்பினும், ஒரு செங்குத்து கோட்டைக் காட்டுகிறது, இது இரண்டு நிகழ்வுகளில் மட்டுமே வரி எல்லையாக செயல்படுவதாகக் கூறப்படுகிறது. இருப்பினும், சந்தேகத்திற்கு இடமின்றி இந்த செங்குத்து கோடு கூட வரி இடத்தை குறிக்கிறது, ஆனால் ஸ்பேஸ் என்ற வார்த்தையை குறிக்கவில்லை. மாறாக, டோல்காப்பியம் சூத்திரங்களைக் கடைப்பிடிக்கும்போது, ஒரு வகையான வசனங்களின் அமைப்பின் அடிப்படையில் மட்டுமே இடம் வழங்கப்பட்டுள்ளது. இருப்பினும், அத்தகைய இடம் சொற்களை அடிப்படையாகக் கொண்டிருக்கவில்லை, அவை இப்போதெல்லாம் உரைநடை எழுத்துக்களில் கிடைக்கின்றன, ஆனால் பெரும்பாலும் 'சிரியாவுரிச்சரின் நான்கு அடி, அகவல் வசனத்திற்கு விசித்திரமான அடி - 1 என), ஒரு ஸ்பான்டி ஒரு அடி இரண்டு எளிய எழுத்துக்கள், 2) புல்சிம், ஒரு ஐம்பஸ், ஒரு கலவை மற்றும் ஒரு எளிய எழுத்து, 3) கருவில்லம், ஒரு பைரிக், இரண்டு கலவை எழுத்துக்கள் மற்றும் 4) குவியம், ஒரு ட்ரோச்சி, ஒரு எளிய மற்றும் ஒரு கூட்டு எழுத்து.

கிளைடு அமைப்பு

ellā molikku muyirvaru valiēē

utampatu meyyinu ruvukolal varaiyār (Tol. elu. 140)

டோல். எடு. 140 கிளைடுகளைப் பற்றி குறிக்கிறது, இது சந்தி அமைப்பின் அடிப்படையில், இரண்டு வடிவங்கள் இருக்கும் - ஒன்று உயிரெழுத்துடன் முடிவடையும், மற்றொன்று உயிரெழுத்துடன் தொடங்குகிறது. ஆனால் ஆரம்பகால தமிழ்-பிரஹ்மி கல்வெட்டுகள் வெளிப்புற சந்தியில் y மற்றும் v சறுக்குகள் ஏற்படாதவற்றை மட்டுமே வெளிச்சத்திற்குக் கொண்டு வருகின்றன, தவிர எலாய்-ய-(r (34) இல் சான்றளிக்கப்பட்ட ஒரே ஒரு விஷயத்தைத் தவிர. ஆரம்பகால தமிழ்-பிரஹ்மியைப் பொருத்தவரை, y என்ற குறியீட்டை y அல்லது ya என்று பொருள் கொள்ளலாம் என்பதால், இந்த விஷயத்தையும் வேறு வழியில், எலாய்-யா-எனக் கருதலாம். இதன் விளைவாக, அதை சறுக்குவதற்கு சிகிச்சையளிக்காத வாய்ப்பு இருக்கலாம். மேலும், சறுக்கு இருந்திருக்க வேண்டிய பல நிகழ்வுகளில், சறுக்கு இருப்பு பதிவு செய்யப்படவில்லை. ஆயினும்கூட, கிளைடுகள் என்று அழைக்கப்படுபவை இருப்பதாகக் கூறப்பட்ட வழக்குகள் உள்ளன. இந்த கல்வெட்டுகளை ஆராய்ந்து பார்த்தால், இவை அனைத்தும் உள் சந்தி, ஆனால் வெளிப்புற சாந்தி எதுவும் சறுக்கு முறையை வெளிப்படுத்துவதில்லை. ஆரம்பகால தமிழ்-பிரஹ்மியில் நான்கு வழக்குகள் மட்டுமே பதிவாகியுள்ளன.

kotiyōn (4) lāvōn (10) āttāvān (12) īruvār (48).

ஆரம்பகால தமிழ்-பிரஹ்மி ஸ்கிரிப்டுகளின் கார்பஸில் பிற உயிரெழுத்துகளைத் தொடர்ந்து உயிரெழுத்துகள் பதிவு செய்யப்பட்ட 34 க்கும் மேற்பட்ட நிகழ்வுகள் உள்ளன. அவற்றில் சில நிகழ்வுகள் கீழே காட்டப்பட்டுள்ளபடி, ஆய்வுக்கு கொடுக்கப்பட்டுள்ளன:

ittaa - a (1) e - iyl (! 8) ku - an (2)

caapamitaa - iina (41) cee - iya (2) ceenta - a (28)

koti - oor (6) kuru - iya (17) titi - il (33)

mula - ukai (17) vintai - uuri (57)

மேலும், ஐயைக் குறிக்கும் முதன்மை அடிப்படை சின்னம், ஆரம்பகால வட்டெட்டெலூட்டுவில் மட்டுமே காணப்பட்டது என்பது மறுக்கமுடியாதது, இருப்பினும், அதன் இரண்டாம் சின்னம், உண்மையில், ஆரம்பகால தமிழ்-பிரஹ்மியின் காலத்திலிருந்தே நிகழ்ந்தது என்பது தெளிவாகத் தெரிகிறது. . ஆயிரத்தின் முதன்மை உயிரெழுத்து சின்னம் திருநாதர்குன்ருவின் தளத்திலிருந்து 6 ஆம் நூற்றாண்டு ஏ.டி.க்குச் சொந்தமான எண் 116 (ஆரம்பகால வட்டெடெலுட்டுவின்) கல்வெட்டில் மட்டுமே முதன்முறையாக பதிவு செய்யப்பட்டுள்ளது என்பதை வெளிப்படுத்துகிறது.

Admin · Guru

ஜெமினேட் மெய்

தமிழ்-பிரஹ்மி கல்வெட்டுகளின் சிறப்பியல்பு ஆர்த்தோகிராஃபிக் அம்சங்களில் ஒன்று, ஐந்து சொற்களில் விதிவிலக்குடன் மொழியில் ஜெமினேட் மெய் ஒலிகளைக் குறிக்க ஒரு மெய் எழுத்தில் எழுதுவது. இவை இடைக்கால நிலையில் இரட்டை மெய் கிளஸ்டர்களுடன் ஒரே மாதிரியான மெய், அதாவது ஜெமினேட் மெய்யெழுத்துக்களுடன் சான்றளிக்கப்பட்டுள்ளன. ஆரம்பகால தமிழ்-பிரஹ்மி கல்வெட்டுகளில் வழங்கப்பட்ட தரவுகளை அவதானித்தால், தமிழ்-பிரஹ்மி கல்வெட்டுகளில் கிடைக்கக்கூடிய மெய்நிகர் மெய் அமைப்பு எதுவும் இல்லை (லைக்ஹம்மம், கோட்டாவுபிட் (டி), அத்திரன், கோட்டான் மற்றும் எட்டா ஆகிய ஐந்து சொற்களில் மட்டும்). சுப்ரமண்யா அய்யர் (1924: 288) "மெய் (ரத்தினம்) இரட்டிப்பாக்கப்படுவது தமிழ் மொழியில் தாமதமாக பயன்பாட்டுக்கு வந்தது" என்றும் அது இல்லாதிருப்பது "பதிவுகளின் சொல்லும் அம்சமாகும்" என்றும் குறிப்பிடுகிறார். ஆனால் மகாதேவன் (2003: 240), மேற்கண்ட கூற்றை வாதிட்டு, “அவர் (ஐயர்) மங்குளத்தில் (தற்போதைய கார்பஸில் எண் 1) மிக நீளமான கல்வெட்டைப் படிக்கவில்லை, அதில் ஆரம்ப நிகழ்வுகளில் ஐந்திற்கும் குறைவானவை இல்லை இருமடங்கு மெய் ”.

ஆரம்பகால தமிழ்-பிரஹ்மின்கிரிப்ஷன்களில் வழங்கப்பட்ட தரவை ஆராய்ந்தால், ஐம்பத்தொன்பது கல்வெட்டுகளில் ஆறில் நிகழும் நான்கு தளங்களில் மட்டுமே ஜெமினேஷன் முறையின் சிறப்பியல்பு சான்றளிக்கப்படுகிறது. தம்மம், கோட்டாவுபிடன், கோட்டாவுபிட்டன், அட்டிரான், கோட்டன் மற்றும் எட்டா ஆகிய ஆறு சொற்கள் மட்டுமே மெய் மெய் கொண்டவை. இந்த ஆறு வடிவங்களில், īttā என்ற வடிவம் மங்குலம், கொங்கர்புலியான்குலம் மற்றும் ஜம்பாய் ஆகிய மூன்று தளங்களிலிருந்து நான்கு கல்வெட்டுகளில் நிகழ்கிறது, அதேசமயம் கோட்டாட்டுபிட்டன் வடிவம் மங்குலத்தில் உள்ள ஒரு தளத்திலிருந்து மூன்று கல்வெட்டுகளிலும், இரண்டு கல்வெட்டுகளில் ஃபார்ம்கோட்டாட்டூபிடன் - ஒன்று மங்குளத்தின் அதே தளத்திலும் மற்றொன்று திருவாடாவூரிலும். தனிப்பட்ட பெயரைக் குறிப்பதாகத் தோன்றும் அட்டிரான் வடிவம், மேட்டுப்பட்டி தளத்தில் உள்ள ஒரு கல்வெட்டில் மட்டுமே கிடைக்கிறது, அதே சமயம் சமஸ்கிருதத்திலிருந்து கடன் வாங்கியதாகத் தோன்றும் தம்மம் வடிவம் மங்குளம் தளத்தின் கல்வெட்டில் காணப்படுகிறது. கோட்டன் வடிவத்தின் நிகழ்வு, அநேகமாக ஒரு கிராம தெய்வத்தைக் குறிக்கிறது, முட்டுப்பட்டி தளத்தின் கல்வெட்டில் கிடைக்கிறது.

தம்மம் என்ற ஒரே வார்த்தை, இல்லையெனில், ரத்தினம் இல்லாமல் பொறிக்கப்பட்டுள்ளது, மங்குளத்தின் அதே தளத்தில் உள்ள மற்றொரு கல்வெட்டிலும் சான்றளிக்கப்பட்டுள்ளது. இதேபோல், ஆரம்பகால தமிழ்-பிரஹ்மியின் கார்பஸில் கல்வெட்டை கிடைக்கச் செய்த கோட்டாபிடூனில் ஒருவரையும், டி-யையும் ஜெமினேஷன் செய்யாமல் பல நிகழ்வுகள் உள்ளன. ஆகவே, ஆரம்பகால தமிழ்-பிரஹ்மிக்சிபிட்ஸின் கார்பஸ் என்னவென்றால், m, t, t - ஆகிய மூன்று மெய் எழுத்துக்கள் மட்டுமே ஜெமினேட் செய்யப்பட்டுள்ளன. இவை தவிர, ஜெமினேட் மெய்நிகழ்வு இரண்டு நிகழ்வுகளிலும் கிடைக்கிறது. அந்த வடிவங்கள் முறையே மங்குளம் தளம் மற்றும் அழகர்மலை தளத்தின் கல்வெட்டில் சான்றளிக்கப்பட்ட மாடிரைக்கு பதிலாக வாலூட்டி மற்றும்மட்டிரைக்கு பதிலாக வாலூட்டி ஆகும்.

மகாதேவனின் (2003: 242) அட்டவணையின்படி, ஆரம்பகால தமிழ்-பிரஹ்மியின் காலத்தில் பதினாறு சதவிகிதம் மட்டுமே ரத்தின மெய்யெழுத்துக்கள் நிகழும் என்று எதிர்பார்க்கப்படுகிறது. மறுபுறம், மறைந்த தமிழ்-பிரஹ்மி மற்றும் ஆரம்பகால வட்டெலுட்டு ஆகியவற்றுடன் ஒப்பிடுகையில், இரு காலங்களிலும் ரத்தின அமைப்பு கணிசமாக அதிகரித்துள்ளது. ஆகவே, ஆரம்பகால தமிழ்-பிரஹ்மியின் காலத்தில் பதினாறு சதவிகிதம் ஜெமினேஷன் முறை கணிசமாக 63 சதவீதமாக உயர்ந்துள்ளது, மேலும் இந்த எண்ணிக்கை ஆரம்பகால வட்டாட்டின் காலத்தில் 87 சதவீதமாக உயர்ந்தது. eluttu. எனவே இதன் அர்த்தம் என்னவென்றால், ஆரம்ப காலகட்டத்தில் (அதாவது டோல்கப்பியம் காலத்திற்கு முன்பு) அசாதாரணமாக இருந்திருக்கக்கூடிய ஜெமினேஷன் முறை பிற்காலத்தில் தமிழ் மொழியில் படிப்படியாக உருவாக்கப்பட்டிருக்கலாம். .தம்மம் என்ற ஒரே வார்த்தை, இல்லையெனில், ரத்தினம் இல்லாமல் பொறிக்கப்பட்டுள்ளது, மங்குளத்தின் அதே தளத்தில் உள்ள மற்றொரு கல்வெட்டிலும் சான்றளிக்கப்பட்டுள்ளது. இதேபோல், ஆரம்பகால தமிழ்-பிரஹ்மியின் கார்பஸில் கல்வெட்டை கிடைக்கச் செய்த கோட்டாபிடூனில் ஒருவரையும், டி-யையும் ஜெமினேஷன் செய்யாமல் பல நிகழ்வுகள் உள்ளன. ஆகவே, ஆரம்பகால தமிழ்-பிரஹ்மிக்சிபிட்ஸின் கார்பஸ் என்னவென்றால், m, t, t - ஆகிய மூன்று மெய் எழுத்துக்கள் மட்டுமே ஜெமினேட் செய்யப்பட்டுள்ளன. இவை தவிர, ஜெமினேட் மெய்நிகழ்வு இரண்டு நிகழ்வுகளிலும் கிடைக்கிறது. அந்த வடிவங்கள் முறையே மங்குளம் தளம் மற்றும் அழகர்மலை தளத்தின் கல்வெட்டில் சான்றளிக்கப்பட்ட மாடிரைக்கு பதிலாக வாலூட்டி மற்றும்மட்டிரைக்கு பதிலாக வாலூட்டி ஆகும்.

மகாதேவனின் (2003: 242) அட்டவணையின்படி, ஆரம்பகால தமிழ்-பிரஹ்மியின் காலத்தில் பதினாறு சதவிகிதம் மட்டுமே ரத்தின மெய்யெழுத்துக்கள் நிகழும் என்று எதிர்பார்க்கப்படுகிறது. மறுபுறம், மறைந்த தமிழ்-பிரஹ்மி மற்றும் ஆரம்பகால வட்டெலுட்டு ஆகியவற்றுடன் ஒப்பிடுகையில், இரு காலங்களிலும் ரத்தின அமைப்பு கணிசமாக அதிகரித்துள்ளது. ஆகவே, ஆரம்பகால தமிழ்-பிரஹ்மியின் காலத்தில் பதினாறு சதவிகிதம் ஜெமினேஷன் முறை கணிசமாக 63 சதவீதமாக உயர்ந்துள்ளது, மேலும் இந்த எண்ணிக்கை ஆரம்பகால வட்டாட்டின் காலத்தில் 87 சதவீதமாக உயர்ந்தது. eluttu. எனவே இதன் அர்த்தம் என்னவென்றால், ஆரம்ப காலகட்டத்தில் (அதாவது டோல்கப்பியம் காலத்திற்கு முன்பு) அசாதாரணமாக இருந்திருக்கக்கூடிய ஜெமினேஷன் முறை பிற்காலத்தில் தமிழ் மொழியில் படிப்படியாக உருவாக்கப்பட்டிருக்கலாம். .

ஆகவே, ஆரம்பகால தமிழ்-பிரஹ்மியில் (கிமு 3 முதல் கிபி 1 வரை) ப்ளோசிவ் ரத்தின அமைப்பு அவ்வப்போது காணப்பட்டாலும், பிற மெய் ரத்தினம் ஏற்படவில்லை (மீ இன் பைலபியல் நாசி தவிர). அரிதான ஜெமினேஷன் அமைப்புகளும், வார்த்தையின் ஆரம்ப மற்றும் இறுதி நிலையில் காணப்படவில்லை, ஆனால் இடைக்கால நிலையில் மட்டுமே உள்ளன. ஆனால், டோல். எலு. 30, இது ஆர் மற்றும் எல் தவிர அனைத்து மெய்யெழுத்துகளும் ஜெமினேஷனில் ஏற்படக்கூடும் என்பதை விளக்குகிறது டோல்காப்பியத்தின் காலத்திற்கு முன்பாகவோ அல்லது ஆரம்பகால தமிழ்-பிரஹ்மின்கிரிப்ஷன்களுக்குச் சொந்தமான சமகால காலத்திற்கோ எந்த வாய்ப்பும் இல்லை.

meynnilai cutti nellā veluttun

tammul tāmvarūum ra la valaŋ kataiyē (Tol. elu. 30)

Admin · Guru

முடிவுரை

இந்த ஆய்வறிக்கையை முடிக்க, டோல்காப்பியம் சூத்திரங்கள் மற்றும் மஹாதேவன் (2003) வழங்கிய ஆரம்பகால தமிழ் கல்வெட்டுகளின் கார்பஸாக ஸ்கிரிப்டுகள் தொகுப்பால் விவரிக்கப்பட்ட ஒலிப்பு முறை பற்றி விரிவாக விவாதிக்கப்பட்டது, நாணயத்தின் தலைகீழ் பக்கத்திற்கு எதிராக நாணயத்தின் தலைகீழ் பக்கத்தை அனுபவபூர்வமாக வெளிப்படுத்துகிறது. எழுத்து முறை பற்றி இதுவரை நாம் கருதினோம்.

டோலின் சூத்திரர்களுக்கு எதிராக. எடு. 3, 4 & 8, பன்னிரண்டு உயிரெழுத்துக்களைக் கணக்கிடுகின்றன, a, ā, i, a, u,, ē மற்றும் eight ஆகிய எட்டு உயிரெழுத்துக்கள் மட்டுமே ஆரம்பகால தமிழ்-பிரஹ்மின்கிரிப்ஷன்களில் சான்றளிக்கப்பட்டன.

டோலின் சூத்திரத்தில் டோல்காப்பியர் குறிப்பிட்டுள்ளபடி. எடு. 16, ஆரம்பகால தமிழ்-பிரஹ்மி (3 ஆம் நூற்றாண்டு பி.சி. முதல் 1 ஆம் நூற்றாண்டு ஏ.டி. வரை சேர்ந்தது) என்ற குறுகிய உயிரெழுத்துக்களைக் குறிக்க குறியீட்டில் புள்ளி குறிப்பிடப்படவில்லை.

டோலின் சூத்திரத்தில் உள்ள கணக்கீட்டை எதிர்ப்பது போல. எடு. 4, ஆரம்பகால தமிழ்-பிரஹ்மி முதல் இந்த நிலை வரை அதன் இரண்டாம் சின்னம் சான்றளிக்கப்பட்டிருந்தாலும், ஆயிக்கான முதன்மை சின்னம் தமிழ்-பிரஹ்மியில் தெரிவிக்கப்படவில்லை.

அவு என்ற உயிரெழுத்து சின்னத்தைப் பொருத்தவரை, இது தமிழ்-பிரஹ்மி மற்றும் ஆரம்பகால வட்டெடெலுட்டு காலத்தில் (அதாவது 3 ஆம் நூற்றாண்டு பி.சி. காலத்திலிருந்து 6 ஆம் நூற்றாண்டு ஏ.டி. வரை கூட) பதிவு செய்யப்படவில்லை.

டோலின் சூத்திரத்திற்கு மாறாக. எடு. 2, ஃபோட்டாம் என்ற சின்னம் தமிழ்-பிரஹ்மி மற்றும் ஆரம்பகால வட்டெலுலுட்டு ஆகியவற்றில் ஏற்படவில்லை.

E இன் முதன்மை சின்னத்தின் புள்ளி முதன்முதலில் தாமதமாக தமிழ்-பிரஹ்மி கல்வெட்டுகளின் காலத்தில் அறிவிக்கப்பட்டது, குறிப்பாக 4 ஆம் நூற்றாண்டு A.D க்கு சொந்தமான ஒரு கல்வெட்டில்.

தூய்மையான மெய்யைக் குறிக்கும் சின்னத்தின் புள்ளி முதலில் கி.பி 2 ஆம் நூற்றாண்டைச் சேர்ந்த கல்வியியல் எண் 60 இல் இருந்து (தாமதமாக தமிழ்-பிரஹ்மி கல்வெட்டு) தொடங்கியது மற்றும் கி.பி 3 ஆம் நூற்றாண்டில் பரவலாகப் பயன்படுத்தப்பட்டது. புள்ளி ஐந்து கல்வெட்டுகளில் தெரிவிக்கப்பட்டது (எண் 67, 69, 74, 76 மற்றும் 77) இந்த காலகட்டத்தில். நீண்ட இடைவெளிக்குப் பிறகு, கல்வெட்டு எண். 100 முதல், வாட்லெலுட்டு காலத்தைச் சேர்ந்த கிட்டத்தட்ட அனைத்து கல்வெட்டுகளிலும் புள்ளி முறையை ஒருவர் கவனிக்க முடியும்.

இந்த ஒரே ஒரு நுண்ணறிவிலிருந்து, இந்த கல்வெட்டு எந்த காலகட்டத்தில் டோல்கப்பியம் இயற்றப்பட்டிருக்கலாம் என்று முடிவு செய்ய முடியாது. மேலும், டோல்காப்பியம் சூத்திரர்கள் முன்வைத்த பல புள்ளிகள் கி.பி 3 ஆம் நூற்றாண்டில் கூட சான்றளிக்கப்படவில்லை. இதன் அர்த்தம் என்னவென்றால், அனுபவபூர்வமாகப் பார்த்தால், டோல்காப்பியரின் படைப்புகள் கி.பி 2 ஆம் நூற்றாண்டில் இயற்றப்பட்டிருக்க முடியாது என்றால் அறிஞர்கள் உரிய முக்கியத்துவம் அளித்திருந்தால் கி.பி 2 ஆம் நூற்றாண்டு வரை கல்வெட்டு தமிழில் சான்றளிக்கப்பட்ட எழுத்து முறைக்கு. இரண்டாவதாக, 3 ஆம் நூற்றாண்டு ஏ.டி.க்குச் சொந்தமான கல்வெட்டு மெய் மற்றும் உயிரெழுத்து மற்றும் ஈ மற்றும் ஓ ஆகிய புள்ளிகளைப் பதிவுசெய்தது.

மெய்யைக் குறிக்கும் குறியீட்டில் புள்ளி இருப்பது கி.பி 2 ஆம் நூற்றாண்டைச் சேர்ந்த கல்வெட்டில் ஒன்று மட்டுமே தொடங்கியது என்றாலும், தூய மெய்யெழுத்துக்கான டாட் அமைப்பின் பரவலான வளர்ச்சி கி.பி 3 ஆம் நூற்றாண்டின் காலத்திற்குப் பிறகுதான் தொகுக்கப்பட்டுள்ளது, எனவே ஒரே ஒரு கல்வெட்டைப் புறக்கணிக்கிறது தூய்மையான மெய்யைக் குறிக்கும் புள்ளி முறை, டோல்காப்பியம் இயற்றப்பட்ட காலம் கி.பி 3 ஆம் நூற்றாண்டிற்கு முந்தையதாக இருக்க முடியாது. மேலும், டோல்காப்பியத்தில் சூத்திரர்களால் கணக்கிடப்பட்ட ஒலிப்பு அம்சங்கள் பெரும்பாலானவை முந்தைய கல்வெட்டுகளில் சான்றளிக்கப்படவில்லை என்று கூறலாம். கி.பி 3 ஆம் நூற்றாண்டு இந்த சூழ்நிலையில், அனுபவமிக்க ஆய்வு போன்றவை முறையான மற்றும் பொருள் சார்ந்த சான்றுகளால் கட்டாயப்படுத்தப்பட்டுள்ளன, டோல்கப்பியம் இயற்றப்பட்டிருக்க வேண்டும் என்ற முடிவுக்கு கி.பி 3 ஆம் நூற்றாண்டுக்கு முன்னர் அல்ல, யாரோ ஒருவர் தமிழ்-பிரஹ்மிக்கு ஒதுக்கப்பட்ட காலத்தை வாதிடாவிட்டால் தவிர போவின் உண்மையான புகைப்படங்களுடன் கல்வெட்டுகளின் கார்பஸில் கிடைக்கக்கூடிய ஆரம்பகால வட்டெலுட்டு என மஹாதேவன் (2003) எழுதிய ‘ஆரம்பகால தமிழ் கல்வெட்டு (ஆரம்ப காலத்திலிருந்து ஆறாம் நூற்றாண்டு ஏ.டி. வரை)’ இல் சரி.

ஆரம்பகால தமிழ் கல்வெட்டுகளின் வெவ்வேறு காலகட்டத்தில் சான்றளிக்கப்பட்ட பல்வேறு ஸ்கிரிப்ட் உருப்படிகள் மற்றும் அவை கணக்கிடப்பட்ட டோல்கப்பியம் சூத்திரங்கள் (எண்களுடன்) நிகழ்வுகளின் விவரங்களை கீழே உள்ள அட்டவணை காட்டுகிறது.

Admin · Guru

Table

Scripts	Early Tamil-Brāhmi (3^rd B.C to 1^stA.D.)	Late Tamil-Brāhmi (2^nd to 4^thA.D.)	Early Vatteluttu (5^thand 6^th A.D.)	Tolkāppiyam
Dot for Primary Symbole	Nil	Attested in Ins. No. 85 only (4^thcentury A.D)	Attested in Ins. No.117 (6^thcentury A.D.)	Tol. elu. 16
Dot for Primary Symbolo	Nil	Nil	Nil	Tol. elu. 16
Dot for Secondary Symbol e, like (ke)	Nil	Nil	Attested in Ins. Nos. 102, 106, 109, 110	No Reference
Dot for Secondary Symbol o, like (ko)	Nil	Attested in Ins. No. 77only (3^rdcentury A.D)	Attested in Ins. Nos. 102 (5th A.D.), 104 (5th A.D.) only	No Reference
Primary Symbol ai	Nil	Nil	Attested in Ins. No. 116 only (6^thcentury A. D)	Tol. elu. 4
Secondary Symbol ai	Attested	Attested	Attested	Reference Available
Primary Symbol au	Nil	Nil	Nil	Tol. elu. 4, 8
Secondary Symbol au	Nil	Nil	Nil	Reference Available
āytam	Nil	Nil	Nil	Tol. elu. 2
Dot with m-symbol	Nil	Attested in Ins. No. 85 (4^thcentury A.D)	Attested	Tol. elu. 14
Dot on Consonant	Nil	Attested in Ins. Nos. 60, 67, 69, 74, 77 ….	Attested	Tol. elu. 15, 17
Space	Nil	Nil	Nil	Reference Available

Admin · Guru