அன்பின் ஜெயமோகன்,

தாங்கள் அண்மையில் எழுதியிருந்த விஜயதசமி-எழுத்து கூதாஸா கண்டேன். சமண-பௌத்த-வேத மரபுகளின் சடங்கு-சம்பிரதாய-தெய்வ கொடுக்கல் வாங்கல்களையும் கிறிஸ்தவ நிறுவனம் நடத்தும் பாரத சடங்குகளின் கிறிஸ்தவமயமாக்கலையும் ஒன்றாக கருத முடியாது என்பதுதான் உண்மை.

இதில் இரண்டு வேறுபட்ட தன்மைகள் இருக்கின்றன. ஆங்காங்கே சைவ-சமண, சமண-பௌத்த , சைவ-வைணவ மோதல்கள் நடந்து கொண்டிருந்த போதிலும், சமண மற்றும் பௌத்தத்தின் சில மிக உன்னதமான உச்சங்கள் வைதீக மரபு அரசர்களால் உருவாக்கப்பட்டவை. எல்லோரா குடைவரைகோவில்கள், அஜந்தா, நாலந்தா பல்கலைக்கழகம் என. ஏனெனில் இவற்றுக்கிடையே ஒருவித மரபார்ந்த ஒற்றுமை இருந்தது. எனவே இந்த பரிணாம வளர்ச்சியில் ஒரு உயிர்த்தன்மை இருந்தது. அது நிறுவன ரீதியாக மேலிருந்து திட்டமிட்டு உருவாக்கப்பட்டு மக்கள் மீது பிரச்சார உக்தியாக திணிக்கப்படவில்லை. (அத்தகைய போக்குகள் இருந்திருக்கலாம் ஆனால் அது மையத்தன்மை கொண்டவை அல்ல)

ஆனால் ஆபிரகாமிய மதங்களின் அடிப்படை இறையியலும் நிறுவன இயற்கையும் இத்தகைய உள்ளார்ந்த பரிணாமத்தை -மக்கள் பண்பாட்டு பரிமாண வளர்ச்சியிலும் சரி, தனிப்பட்ட ஆன்மிக வளர்ச்சியிலும் சரி- எடுத்துக்கொள்ளும் தன்மைக்கு புறம்பானவை. புகழ் பெற்ற சயின்ஸ் இதழில் லின் வைட் (ஜூனியர்) என்பவர் எழுதிய “நமது சூழலியல் பிரச்சனைகளின் வரலாற்று வேர்” எனும் கட்டுரையில் கிறிஸ்தவம் பாகனிய சடங்குகளை உள்ளிழுத்த போது நிகழ்ந்த ஒரு முக்கியமான மாற்றத்தைக் குறிப்பிடுகிறார். பாகனிய தெய்வங்கள் தன்னளவில் முழுமை பெற்று விளங்கின. ஆனால் கிறிஸ்தவத்துக்குள் உள்ளிழுத்துக்கொள்ளப்படும் போது அவை தன் முழுமைத்தன்மையை இழந்து வானில் உறையும் தந்தை தெய்வத்துக்கு கீழே இருக்கும் சிறு இறைத்தூதராகவோ புனிதராகவோ மாற்றப்பட்டன.

நீங்கள் சொல்லியிருக்கும் நிகழ்ச்சிகளில் இதே கீழ்மைப்படுத்தும் தன்மை மிக தெளிவாகக் காட்டப்படுகிறது. நமது மரபில் முழுமையான பிரம்மத்துக்கு வடிவு கொடுக்கப்பட்ட பெண் தெய்வங்களுக்கு இணையாக வைக்கப்படுவது புனித செபாஸ்டியனும் புனித பவுலும். மகாசிவராத்திரிக்கு வக்கீஸ் கூமந்தலா சொன்ன விளக்கம் தெய்வநாயகத்துக்கே மயிர் கூச்செறிய செய்யும். இந்த பண்பாட்டு-அபகரிப்புக்கு இரண்டு பயன்கள் இருக்கின்றன. இது நம் பண்பாட்டிலிருந்து அதன் செழுமையிலிருந்து அன்னியப்பட்டதாக உணரும் கிறிஸ்தவர்களுக்கு வடிகாலாக இருக்கும். (ஆனால் கத்தோலிக்க சபை அந்த அன்னியப்படுதலைக் குறித்து பெரிதாக கவலைப்பட்டதில்லை.) இரண்டாவதாக நம் பண்பாட்டின் அம்சங்களை கிறிஸ்தவத்திலிருந்து வந்ததாக பிரச்சாரம் செய்யும் பெரும் திட்டத்தில் ஒரு பகுதியாக இருக்கும்.

அண்மைக்காலமாக மிக அதிக அளவில் விற்கப்படும் கிறிஸ்தவ பிரச்சார இலக்கியங்களில் வேதங்கள் உபநிடதங்களில் ஏசுவை கண்டுபிடிக்கும் முயற்சி கன ஜோராக நடைபெற்று வருகிறது. உதாரணமாக 2002 முதல் 2009 க்குள் 1,40,000 பிரதிகள் விற்கப்பட்ட ஒரு கிறிஸ்தவ பிரச்சார இலக்கியத்திலிருந்து ஒரு பகுதியை தருகிறேன்:
“எந்த தெய்வம் மனிதனுடைய பாவங்களைப் போக்கும்படியாக தன்னை இரத்தபலியாக கொடுத்தது என அவர் வேதங்களை தேடி அலசி ஆராய்ந்து கொண்டிருந்த போது சாம வேதத்தில் காணப்பட்ட ஒருமந்திரம் அவரை அதிர்ச்சிக்குள்ளாக்கியது – ‘லிவ்ஹ்யா கோப்தாராம் மஹக்யவ்வத்தினாகொரியன்த்தி ஹவ்யாயான பரியதாசீன்‘ அதாவது அவதாரம் எடுக்கப் போகிறவர் ஒரு கன்னியின்வயிற்றில் பசுத்தொட்டிலில் பிறப்பார் என சாமவேதம் சாட்சி சொல்கிறது.”

இந்த ரீதியாக 108 பக்கங்கள் செல்கிறது இந்த பிரச்சார புத்தகம். இந்த பிரச்சார ஒளிநாடா 76,000 பிரதிகள் விற்பனையாகிறது. மகாசிவராத்திரி மிஸிகாராத்திரி யாக்குவது இதே ஏமாற்றுவேலையின் மற்றொரு பகுதிதானே. இனி எப்படி மிஸிகாராத்திரி மகாசிவராத்திரியாக இந்த அஞ்ஞானிகளால் மாற்றப்பட்டது என்பதில் ஆரிய-பார்ப்பன தந்திரம் தானே சைத்தானாகக் காட்டப்படும்? பெப்ஸி கோலா விற்பனைக்கு பரதநாட்டியத்தை பயன்படுத்துவதின் theological equivalents தான் இந்த பண்பாட்டு அபகரிப்புகள். ஒரு இறையியல் ஏகாதிபத்திய உக்தி,

இந்த உண்மையை உணர மிக எளிய வழி உண்மையான ஆன்மிக இணைப்பை குறித்து பேசுபவர்களை இதே சர்ச் என்ன செய்கிறது என பார்ப்பதுதான். ஆண்டனி டி மெல்லாவுக்கு நிகழ்ந்தது தெரிந்ததது தானே. ஆனால் தாங்கள் உருவாக்கிய நிறுவனங்களிலிருந்தே வெளியேற்றப்பட்டு சிவன் கோவில் முன்னால் மாரடைப்பு ஏற்பட்டு வீழ்ந்து கிடந்த கத்தோலிக்க இறையியலாளர்கள் குறித்து அதிகமாக வெளியே தெரியாது. ஆனால் இவர்கள் நம் நினைவு கூர்தலுக்கும் உண்மையான ஆன்மிக உறவாடல்களுக்கும் உரியவர்கள். என்றாலும் இவர்கள் பேசப்பட மாட்டார்கள். வர்க்கீஸ் கூமந்தல்லாக்களே நம் ஊடக ஒளி வட்டங்கள் சோபிக்க நம் முன் நிறுத்தப்படுவார்கள்.

அரவிந்தன் நீலகண்டன்

அரவிந்தன்,

இந்த விஷயத்தைப்பற்றிய என்னுடைய கருத்துக்களை நான் திட்டவட்டமாக ஏற்கனவே சொல்லிவிட்டேன்.

1, இன்று பல்வேறு திரிப்புகளுடன் சொல்லப்படும் மதமாற்ற பிரச்சாரத்துடன் சிரியன் கிறித்தவர்களை தொடர்புபடுத்த முடியாது. அவர்களுக்கு அந்த திடாம் ஏதும் இல்லை.

2. அவர்கள் இந்தியாவில் கிட்டத்தட்ட ஆயிரம் வருடங்களாக இருக்கிறார்கள். இந்தியப் பண்பாட்டு மனநிலைகளை தங்கள் மத நம்பிக்கைக்குள் கொன்டுவந்தாகவேண்டிய தேவை அவர்களுக்கு இருக்கிறது. குத்துவிளக்கு வரை அவ்வாறு உள்ளே சென்றதுதான்.

3. எத ஒரு மதமும் அதன் நம்பிக்கைக் கட்டுமானத்தின் உள்ளே நின்றபடித்தான் புதிய விஷயங்களை எடுத்துக்கொள்ளும். அந்த கட்டுமானத்தை அது உதறவேண்டும் என்றால் அது தன்னை அழித்துக்கொள்ளவேண்டும் என்றே பொருள்.

4. சிரியன் கிறித்தவர்களில் இந்து பேரறிஞர்கள் பலர் உண்டு. அவர்களெல்லாம் புறக்கணிக்கப்படவோ அழியவோ இல்லை. தங்கள் மதத்துக்குள்தான் வசதியாக வாழ்ந்தார்கள்.

5. இவாறு உருவாகும் பண்பாட்டுப் பரிமாற்றத்தை தொடர்ந்தே ஒரு பொதுவான தளம் உருவாக முடியும். ஐயத்தின் கசப்பின் ஆரம்பத்தை இதற்குக் கொடுப்பது ஆரோக்கியமல்ல.

ஜெ

அன்பின் ஜெயமோகன்,

சிரியன் கிறிஸ்தவர்கள் குறித்து நீங்கள் கூறுவது உண்மை. ஆனால் அவர்களில் ஒரு பகுதியினர் மலங்கரை கத்தோலிக்கர்களாக கத்தோலிக்க சர்ச் உள்ளிழுத்துக்கொண்டது. இது கத்தோலிக்க சர்ச்சின் ஒரு பகுதியே ஆகும். சிரியன் கிறிஸ்தவர்களுக்கும் ஐரோப்பிய நிறுவன கிறிஸ்தவத்துக்குமான மோதல்கள், விட்டுக்கொடுத்தல்கள் ஆகியவையும் சில நேரங்களில் கத்தோலிக்க சர்ச்சை விட மேலதிகமாகவே சென்று தாமஸ்-திராவிட கிறிஸ்தவத்தை பிரச்சாரம் செய்வதும் நடந்து வருகின்றன.

ஒரு உதாரணமாக இன்றைக்கு மலங்கரை கத்தோலிக்க ஆலயங்களில் அங்கு வழக்கமாக இருக்கும் சிலுவை எடுக்கப்பட்டு சென்னை பரங்கிமலையில் உள்ள தாமஸ் சிலுவை வைக்கப்படுகிறது.

சென்னையில் மலங்கரை சிரியன் கிறிஸ்தவர்கள் தாமஸின் உடல் மற்றும் தாமஸ் சர்ச்சை தங்களிடம் ஒப்படைக்க கோரிக்கை வைக்கலாம் என்கிற பிரச்சனை எழுந்திருக்கிறது. இனிவரும் நாட்களில் யார் மிக அதிகமாக மிக தீவிரமாக தாமஸ் கதையாடலை பிரச்சாரம் செய்கிறார்கள் என்பதில் போட்டியும் எழலாம்.

நீங்கள் ஜான் சாமுவேலின் மாநாட்டு கட்டுரை சுருக்கங்களிலேயே பல சிரியன் கிறிஸ்தவர்களை காணலாம். கத்தோலிக்க சர்ச்சுடனான மோதலில் தங்களது பழமையைக் காட்ட ஒரு முயற்சியாக தாமஸ் கதையை சிரியன் கிறிஸ்தவர்கள் கையிலெடுத்தார்கள். இதனை கத்தோலிக்க சர்ச் கபளீகரம் செய்து அதனை ஒரு மதமாற்ற யுக்தியாக கையிலெடுத்துவிட்டது.

இந்நிலையில் மகாசிவராத்திரி என்பது மெஸியா ராத்திரிதான் என்று சொல்லும் ஆட்கள் விஜயதசமியை பவுலுக்கும் செபாஸ்டியனுக்கும் தொடர்பு படுத்ம் போது ஐயப்படாமல் இருப்பது எப்படி என்று நீங்களே சொல்லுங்கள், அதே நேரத்தில் குருட்டாம் போக்காக கிறிஸ்தவம் என்பதற்காகவே அதை எதிர்க்கவில்லை என்பதையும் நீங்கள் அறிவீர்கள்.
அன்புடன்
அநீ

அன்புள்ள அரவிந்தன்,

இன்று கேரளத்திலும் இந்தியாவெங்கும் கிறித்தவ மதத்தினருக்குள் உருவாகி வரும் இந்திய நிராகரிப்புத் தீவிரப்போக்குகள் — உதாரணமாக பெந்தேகொஸ்தே சபை போன்றவை -  அம்மக்களை வாசலை உள்ளிருந்து சாத்திக்கொள்ளக்கூடியவர்களாக ஆக்கிக் கொண்டிருக்கின்றன. கிட்டத்தட்ட வஹாபிகள் இஸ்லாமியர்களை மாற்றுவதுபோலத்தான் இதுவும். அந்த போக்குக்கான மார்று என்பதே கிறித்தம மையவழிபாட்டையும் நம்பிக்கையும் மாற்றிக்கொள்ளாமல் பண்பாட்டு உள்வாங்கல்களாக நிகழும் இம்மாதிரியான போக்குகள். இவை பிறமதத்தினரிடம் தங்களை தக்கவைத்துக்கொண்டே ஒத்துப்போவதற்கான ஒரு வெளியை கிறித்தவர்களுக்கு அளிக்கின்றன. உரையாடலுக்கு இடமளிக்கின்றன. சூ·பிசம் இஸ்லாமுக்கு அலிப்பதும் இதையே.

இதற்கும் தீவிர கிறித்தவ வெறிக்கும் இடையே உங்களுக்கு வேறுபாடு தெரியவில்லை என்றால் அது வருத்தத்துக்குரியதே. உரையாடவருகிறாய் என்றால் முதலில் உன்னுடைய மதநம்பிக்கையை விட்டுவிட்டு வா என்பது ஒரு வகை ஆதிக்கப்போக்கு. கிறித்தவம் மட்டுமல்ல இன்றுள்ள சமணமும் பௌத்தமும் சீக்கியமதமும் கூட இவ்வாறுதான் உரையாடல்வெளியை உருவாக்கிக் கொள்கின்றன. உதாரணமாக பௌத்த மதத்தில் சிவனும் விஷ்ணுவும் புத்தரின் பரிவாரதேவதைகள்தான்.

கசப்புகள் இருபக்கமும் தாழிட்டுக்கொள்வதில்தான் சென்று முடியும். அதன் இழப்பு இந்த தேசத்துக்கே

ஜெ

அன்பின் ஜெயமோகன்,கேரளா உண்மையிலேயே விசித்திர பூமிதான்:
http://timesofindia.indiatimes.com/articleshow/msid-5117548,prtpage-1.cms

அநீ

அன்பின் ஜெயமோகன்,

நீங்கள் கூறிய விஷயங்களைக் குறித்து சிந்திக்கிறேன். சிவனும் விஷ்ணுவும் பரிவாரத்தேவதைகளாக்கப்பட்டதும் புத்தர் சமணத்தெய்வங்களும் ஹிந்து மரபுக்குள் ஈர்க்கப்பட்டதும் குறித்து கூறினீர்கள். உண்மைதான். இன்று அவை சமநிலை அடைந்துவிட்ட நிலையிலிருந்து நாம் பேசுகிறோம். ஆனால் இப்படி ஒன்றையொன்று மட்டம் தட்டும் நிலையில் விவாதமல்ல மோதல்களே ஏற்பட்டன.

இன்றைக்கும் சிவன் விஷ்ணுவின் உடலின் ஒரு பகுதி என்று சொல்லும் வைணவர்களையும் விஷ்ணுவை கீழான நிலையில் உள்ள சிறு தெய்வமாக காணும் சைவர்களையும் நாம் காண்கிறோம். அந்த நிலையை கடந்து வந்துள்ளோம். கிறிஸ்தவமும் இதை செய்துள்ளது. இன்னமும் கொடூரமாக. பாகன் தெய்வங்கள் அழிக்கப்பட்டன. இஸ்லாம் இதைச் செய்துள்ளது. மத்திய ஆசியாவில் பல பௌத்த பீடங்கள் சூஃபி தர்காக்களாக மாற்றப்பட்டன.

ஆனால் இன்றைக்கும் இதுதான் உரையாடலுக்கான வெளியா? ஏசுவை நாயன்மார்களில் ஒருவராக நாம் வைத்துக்கொள்ளலாமா? அல்லது சிவனுக்கும் விஷ்ணுவுக்கும் செயிண்ட் பவுலுக்கும் செயிண்ட் செபாஸ்டியனுக்குமான அந்தஸ்து கொடுத்து அவர்கள் வைத்துக்கொள்ளலாமா? ஒரு சிவன் கோவிலில் ஏசுவை நாயன்மார்களில் ஒருவராக நிறுத்தி வைத்தால் அது மத உரையாடலுக்கு வழி வகுக்குமா அல்லது மதக்கலவரங்களுக்கா?

அல்லது ஞான கிறிஸ்தவ கோவில் (Gnostic Temple of Jesus) என்று இந்துக்களில் ஒரு சாரார் கட்டி அதில் மகதலேன் அம்பா -சமேத-நாசரேதீசன் என கழுதை வாகனராக ஏசுவை பிரதிஷ்டை செய்தால் மெசையாராத்திரி-மகாசிவராத்திரி ஆனதைக் காட்டிலும் வரலாற்று யதார்த்தம் கொண்டதாகக் கூட இருக்கும். ஆனால் அது உரையாடலுக்கான வெளியை உருவாக்கும் என நினைக்கிறீர்களா? வேறுவிதமான உரையாடலுக்கு நாம் இன்னும் வளரவேயில்லையா?

ஆண்டனி டி மெல்லாவை நினைவுகூரவும்.. நிறைந்த சிரிப்பும் ஞானமும் கொண்ட எளிமையான அந்த ஏசுசபை பாதிரியார் இறுதி வரையில் எத்தனையோ துன்பங்களுக்கு அப்பாலும் சபையிலிருந்து விலகவில்லை. இறுதிவரை கிறிஸ்தவ அடிப்படைகளை விட்டுக்கொடுக்காமல் வாழ்ந்தவர்தாம்.

ஏன் லாரி பேக்கர் இந்திய பாரம்பரிய கட்டுமானத்தை மீட்டெடுத்து கிறிஸ்தவ ஆலயங்களையே கட்டவில்லையா? அவரை நாம் போற்றி கொண்டாடவில்லையா? “நீங்கள் உங்கள் க்வாக்கர் நம்பிக்கைகளை விட்டால்தான் இந்திய பாரம்பரிய கட்டிடக்கலைகளை பயன்படுத்தலாம்” என்று எவரும் சொல்லவில்லையே…அவரை நாம் அனைத்து இந்தியர்களுக்கும் உதாரணமாக அல்லவா காண்கிறோம்.

ஜோசப் கர்னீலியஸ் குமாரப்பா கிறிஸ்தவத்தை கைவிட்டால்தான் காந்தியத்தை ஏற்கமுடியும் என எவரும் சொல்லவில்லையே. அவரை கிராம முன்னேற்றத்துக்கான மிகச்சிறந்த முன்னோடியாக

பேசுவார்கள்.

ஆனால் அவர்களையெல்லாம் மறுதலித்த அல்லது முன்னிறுத்தாத ஒரு நிறுவன மதம் பழைய பரிவார தேவதையாக்கும் செயல்முறை மூலம் மத நல்லிணக்கத்தையும் மத உரையாடலுக்கான வழியையும் வைக்கிறது என்பதை புரிந்து கொள்ள முடியவில்லை இன்றைக்கு கடுமையான இந்திய எதிர்ப்புடன் வளர்ந்து வரும் பெந்தகோஸ்தே அலையில் இத்தகைய பண்பாட்டு முயற்சிகள் நல்லவை என சொல்கிறீர்கள். இருக்கலாம்.

அண்மையில் தசாவதாரம் என ஒரு கார்ட்டுன் படம் வெளியிடப்பட்டது அதில் புத்தரை விஷ்ணுவின் அவதாரமாக காட்டியதை நியோ பௌத்த அமைப்புகள் எதிர்த்தன. அதற்காக அந்த படத்தை தயாரித்தவர்கள் வருத்தம் தெரிவித்தார்கள். அகிம்சை சக்கரவர்த்தி அசோகர் ஜைனருக்கு பணிவிடை செய்பவராக புத்தரை காட்டியதற்காக ஜைன துறவிகளின் தலைக்கு இத்தனை பணம் என தலைவாங்கிய வரலாற்றை பெருமையுடன் தெரிவிக்கும் திவ்யவதனா எனும் பழமையான பௌத்த பௌராணீக நூல்.

நாம் இந்த இறையியல்-அரசியல் சித்து விளையாட்டுக்களை தாண்டிய ஒரு உரையாடல் வெளியை ஏற்படுத்துவது அல்லவா நல்லது? அதற்கான இயல்பான இத்தகைய பின்விளைவுகளை உள்ளடக்காத வெளி கிறிஸ்தவ இறையியலில் இல்லை என நினைக்கிறீர்களா? நான் அவ்வாறு கருதவில்லை. அல்லது பொதுப்புலத்தில் இதுதான் இந்திய மறுப்பு எவாஞ்சலிக்கல் கிறிஸ்தவத்திலிருந்து சிரியன் கிறிஸ்தவர்கள் தங்களைக் காப்பாற்றிக்கொள்ள நல்ல உபாயம் மேலும் நல்ல முதல்படி என நினைக்கிறீர்களா? இருக்கலாம்.

இறுதியாக என்னுடைய கருத்துகள் வெறுப்பையோ நம்பிக்கையின்மையையோ அடிப்படையாக முன்வைக்கவில்லை. நேர்மையான உரையாடலையும் பண்பாட்டு பகிர்வையுமே கிறிஸ்தவர்களிடமிருந்து எதிர்நோக்குகிறது என்கிற குறைந்தபட்ச நம்பிக்கை சலுகையை எனக்கு வழங்குவீர்கள் என கருதுகிறேன். இவை என்னுடைய அச்சங்கள், ஐயங்கள்…இன்றைய சூழ்நிலை ஏற்படுத்தியுள்ள நியாயமான எச்சரிக்கை உணர்வே என்பதையும் புரிந்து கொள்வீர்கள் என நம்புகிறேன்.

அரவிந்தன் நீலகண்டன்

*****

மதிப்பிற்குரிய ஜெ,

அன்புள்ள அரவிந்தன்,
நான் எழுதிய முதல் கடிதத்தில் சொன்ன சிலவற்றையே மீண்டும் கோடிட்டு காட்ட வேண்டியதுள்ளது என நினைக்கிறேன்.

1. கத்தோலிக்க திருச்சபை கலாச்சாரமயமாக்கலின் எதிரி அல்ல. ஆனால் கலாச்சாரமயமாக்கலோ அல்லது கத்தோலிக்கத்தின் பெயரில் நடத்தப்படும் வேறெந்தவொரு ஆன்மீக முயற்சியுமோ இயேசுவின் போதனைகளுக்கோ அல்லது திருச்சபையின் நம்பிக்கைகளுக்கோ பாதகமானதாக விளங்குமானால் அதை திருச்சபை ஒருபோதும் ஏற்றுக்கொள்ளாது. இதை எந்த மதமும் ஏற்றுக்கொள்ளாது.
உங்களின் முக்கிய உதாரணமான டி மெலோவுக்குச் செல்வோம். நீங்கள் அனுப்பியிருந்த கடிதத்தை மீண்டும் ஒருமுறை படிக்கவும். குறிப்பாக அந்த முதல் பத்தியை.

His works, which almost always take the form of brief stories, contain some valid elements of oriental wisdom.  These can be helpful in achieving self-mastery, in breaking the bonds and feelings that keep us from being free, and in approaching with serenity the various vicissitudes of life.  Especially in his early writings, Father de Mello, while revealing the influence of Buddhist and Taoist spiritual currents, remained within the lines of Christian spirituality.  In these books, he treats the different kinds of prayer: petition, intercession and praise, as well as contemplation of the mysteries of the life of Christ, etc.

”டிமெலோவின் எழுத்து ‘கிழக்கின் ஞானத்தின் சில நியாமனான கூறுகளைக் கொண்டுள்ளது’ அவை சுய மேம்பாட்டையும், விடுதலையுணர்வையும், சமநிலையுடன் வாழ்வின் பல்வேறு சவால்களையும் சந்திக்கும் திறனையும் தரக்கூடியவை.”
இப்படிச் சொல்லும் ஒரு கடிதம் பிற ஞானங்களை ஏற்றுக் கொள்ளாததும் inquisitionக்கு இணையானதுமாய் உங்களால் வர்ணிக்கப்படுவது நியாயமானதல்ல. தாவோயிசத்தின், பௌத்தத்தின் உட்கூறுகளை கிறீத்துவ நம்பிக்கையின் எல்லைக்குள் பொருத்திக் கொள்வதை இங்கு யாரும் எதிர்க்கவில்லை. அது வரவேற்கப்படுகிறது. டி மெலோ பல இடங்களில் எல்லைகளை விட்டு விலகித்தான் செல்கிறார். இவை அந்தக் கடிதத்திலேயே பட்டியலிடப்படுகின்றன.
நீங்கள் அந்தக் கடிதத்தில் இல்லாத வார்த்தைகளை அதில் நுழைக்கப் பார்க்கிறீர்கள். அந்தக் கடிதத்திலுள்ளவை இந்த நூற்றாண்டுகளுக்கான வார்த்தைகள்தாம் . பழைய நூற்றாண்டுகளின் வார்த்தைகளைக் கொண்டு அதை மீள்வாசிப்பது சரியானதுதானா? அதுதான் உரையாடலுக்கு களமமைக்குமா? நீங்கள் உங்கள் தேவைக்கேற்ப பழைய நூற்றாண்டு விஷயங்களை இன்குயிசிஷன், பாகனீய அழிப்பு எனக் கையாளுகிறீர்கள் ஆனால் நான் அதே கூறுகளை இந்து மதத்தில் சுட்டிக்காட்டும்போது நீங்கள் அதெல்லாம் பழசு என்கிறீர்கள்.
தன் நம்பிக்கைக்கு பாதகமான, நம்பிக்கையை விட்டு விலகி மற்றொரு புதிய நம்பிக்கையாகவே நிற்கும் இன்னொரு நம்பிக்கையை கத்தோலிக்கம் ஏற்றுக்கொள்ள வேண்டியதே இல்லை. எந்த மதமும் அப்படி ஒன்றை ஏற்றுக்கொள்வதில்லை.

2. ஆந்தனி டி மெலோ உயிரோடிருக்கையில் அவர் துன்புறுத்தப்படப்பட்டார் என்பதுபோல ஒரு தோற்றத்தை உருவாக்கியிருக்கிறீர்கள். எந்த ஆதாரமும் அற்ற குற்றச்சாட்டு இது. அவரின் இறப்புக்கு 10 ஆண்டுகளுக்குப் பின்னரே டிமெலோவின் ஆன்மிகம் குறித்த நீங்கள் குறிப்பிட்ட அறிக்கை வெளியிடப்பட்டுள்ளது. டி மெலோ உயிரோடிருந்தவரை ஒரு மாபெரும் ‘கத்தோலிக்க’ ஞானியாக கொண்டாடப்பட்டார். இந்தியாவில் மட்டுமல்ல அமெரிக்காவிலும் , ஸ்பெயினிலும்கூட..

3. போன கடிதத்தில் நான் குறிப்பிட்ட ஒன்றை முழுமையாகச் சொல்லாமல் விட்டுவிட்டேன். இலங்கைப் பாதிரியார் கலாச்சாரப்படுத்தலுக்கு மறுப்புக் கட்டுரை எழுதியிருந்தார் என்றேனே அவர் கிறீத்துவ மதிப்பீடுகளில் நம் மக்களை வளர்ப்பதில் நாம் முழுக்கவனமும் செலுத்தவேண்டும் என்பதையே வலியுறுத்துகிறார். கிறீத்துவம் ஒன்றும் வறண்ட உயிரற்ற ஆன்மிகமல்ல முதலில் நம் மக்கள் அதையே உணர்ந்து கொள்ளாத போது வேறெந்த கலாச்சாரத்தை அவர்களுக்கு உணர்த்துவது? என்பது அவரின் பக்கம்.

உங்களின் தற்போதைய கடிததுக்கு வருவோம்
”கிறிஸ்தவத்தை அதன் மேம்போக்கான சடங்குகளுக்கு இந்திய சூழல் பெயர்களை அளிப்பதும், அதன் உள்ளார்ந்த ஆன்மிகக்குறியீட்டை அழித்து அங்கே கிறிஸ்தவ இறையியலை புகுத்துவதும் உரையாடல் அல்ல என நான் நினைக்கிறேன்.”
”ஒரு கிறிஸ்தவர் இந்தியப்பண்பாட்டு அம்சங்களை தமது வழிபாட்டில் பயன்படுத்த விளைந்தால் அதனை தடுக்க எனக்கு எவ்வித உரிமையும் இல்லை. அப்படி தடுக்க நினைப்பது ஒரு கீழ்மையான எண்ணமும் கூட.”

எந்த ஒரு மதச் சடங்கின் பின்னாலும் இரு ஓட்டங்கள் இருக்கின்றன. ஒன்று வேதாந்தம் இன்னொன்று தத்துவம். வேதாந்தம் கடவுளை, கடவுளரை, கட்வுள் நம்பிக்கையை அந்தச் சடங்கோடு சம்பந்தப்படுத்துகிறது. தத்துவம் மனிதனை , மனிதத்தை, மரபை கலாச்சாரத்தை அந்தச் சடங்கோடு தொடர்புபடுத்துகிறது.

சரஸ்வதி பூஜையை எடுத்துக்கொள்வோம். அதன் இறையியலில் சரஸ்வதி கல்வியே தெய்வ வடிவானவளாக நிற்கிறாள். அதன் தத்துவம் கல்வி மனிதனுக்கு வழிபடத் தகுந்த அளவுக்கு முக்கியமானது என உணரச் செய்வது. தீபாவளியை எடுத்துக்கொள்வோம் இந்தியாவின் பல்வேறு இடங்களில் பல்வேறு காரணங்களுக்காக தீபாவளி கொண்டாடப்படுகிறது. நரகாசுரன் மறைவுக்காக, இராமன் வெற்றியுடன் திரும்பியமைக்காக, மகாவீரர் ஞானம் பெற்ற தினமாக சீக்கியர்களுக்கு ஒரு காரணம், நேபாளில் பௌத்தர்கள் கூட தீபாவளியை கொண்டாடுகிறார்கள். இந்த மாபெரும் இந்திய கலாச்சார நிகழ்வுக்குப் பின்னணியில் பல இறையியல்கள் உள்ளன ஆனால் அங்கே இருப்பது ஒரே மானுட தத்துவம்தான்… அது தர்மத்தின் வெற்றியை, ஞானத்தின் வெற்றியை, இருளின் மீது ஒளி கொண்ட வெற்றியை கொண்டாடுகிறது. இந்த தத்துவ தரிசனங்களையே கிறீத்துவர்கள் எடுத்தாள வேண்டும் என்கிறேன். இதற்கு யாரும் மறுப்பு சொல்லவே முடியாது.நீங்களே சொல்வதுபோல இதை மறுப்பது கீழான எண்ணமும்கூட
தீபாவளி என்பது இயேசு லூசிபரை வென்ற நாள் என கத்தோலிக்க திருச்சபை கொண்டாடலாம். ஆனால் அதைத்தான் இந்தியாவில் தீபாவளி எனக் கொண்டாடிவருகிறார்கள் எனச் சொல்லுமேயானால் அது மிக மிக தவறானது.தற்போதைய சிரியன் கிறீத்துவர் விவகாரத்தில் கிறீத்துவச் சடங்குமுறைதான் இந்துக்களால் விஜயதசமியாகக் கொண்டாடப்படுகிறது எனக் கூறியிருப்பது ஆதாரமற்றது, கண்டிக்கத்தக்கது.

பெரியவர்களை மதிப்பது நமது கலாச்சாரத்தின் முக்கியக் கூறு. ஒரு நல்ல காரியத்தை துவங்கும் முன்பு இந்துக்கள் பெரியவர்களின் ஆசியை நாடுகிறார்கள். இது செயல்படுத்தப்படும் விதம் பல்வேறாக உள்ளது. பிராமணர்கள் சாஷ்டாங்கமாக விழுகிறார்கள். கிறீத்துவர்கள் முழங்காலிட்டு நிற்க பெரியவர்கள் வந்து அவர்கள் நெற்றியில் சிலுவை அடையாளமிடுகிறார்கள். அடிப்படை மானுட சிந்தனை, தத்துவம் ஒரேமாதிர்யாயிருக்க அதன் செயல்படுத்தும் வடிவங்கள் மாறியிருப்பதைக் காணலாம்.
இது போன்ற கலாச்சாரமயமாக்கலை கத்தோலிக்க கிறீத்துவர்கள் சிரத்தையுடன் செய்துவருகிறார்கள். பல பிரிவினை சகோதர கிறீத்துவர்களும்(ப்ராட்டஸ்டான்ட்) இதை வன்மையாக எதிர்க்கிறார்கள், ஏன் பல கத்தோலிக்கர்களுமே சில பழக்கங்களை பின்பற்றுவதை எதிர்க்கிறார்கள். இவை இன்றோ நேற்றோ ஏதோ ஒரு சாமியாரின் இராக்கனவில் உதித்துவந்த மதமாற்ற யுக்திகள் அல்ல. பல காலங்களாய் நம் இந்திய கலாச்சாரத்தின் விழுமியங்களாக நம் மக்களின் வாழ்கைமுறையில் ஒட்டி வந்தவைதான். தட்டிப்பறிக்கவும் விட்டுக்கொடுக்கவும் இது யார்  வீட்டு சொத்தொன்றும் அல்லவே?

புது வருடத்தன்று நள்ளிரவில் கோவிலுக்கு செல்வது எனக்குத் தெரிந்தமட்டும் ஒரு கிறீத்துவப் பழக்கமாகத்தான் இருந்தது. ஆனால் இப்போது சென்னையில் மட்டுமேனும் இந்துக்குகள் பலரும் நள்ளிரவு கோவிலுக்குச் செல்கிறார்கள். இல்லை இல்லை இது கிறீத்துவ கலாச்சாரத்தை hijack செய்யும் வேலை என யாரும் கூறிவிட முடியாது.
இந்துக்களும் கிறீஸ்துமஸ் கொண்டாடுகின்றனர் என்பதை பலமுறை உயர்வாகச் சொல்லியிருக்கிறீர்கள். நல்ல விஷயம்தான். ஆனால் அப்படி கிறீஸ்துமஸ் கொண்டாடும் இந்து தான் வணங்கும் பல்லாயிரம் தெய்வங்களில் ஒன்றாகத்தான் இயேசுவைக் காண்கிறானேயன்றி அவன் இஸ்ரேயலின் மரபில் வந்து உலகையே இரட்சிக்க வந்த மெசியா இயேசுவின் பிறப்பைத்தான் கொண்டாடுகிறான் என்று சொல்லிவிட முடியுமா. அதில் அவன் காணும் இறையியல் ஒரு கிறீத்துவன் கானும் இறையியலை விட முற்றிலும் வேறானது.

பெரிய நாயகி என்பது ஒரு காரணப் பெயர். அது உணர்த்துவது பெண்ணின் கடவுள் வடிவமென்று எதைவைத்துச் சொல்வது? மரியாள் வெறும் புனிதை மட்டுமல்ல அவளுக்கு கத்தோலிக்க கிறீத்துவத்தில் மிகச் சிறப்பான இடம் ஒன்று உள்ளது. அவள் ‘மீட்பின் வரலாற்றின் நாயகியே’ அவளுக்கு ஆயிரம் பெயர்கள் உள்ளன. பெரிய நாயகின் என்பது மிகச்சாதாரண பெயர். Queen of love, Queen of mercy, Queen of peace, Queen of angels, Queen of patriarchs and prophets, Queen of apostles and martyrs, Queen of confessors and virgins, Queen of all saints, Queen conceived without original sin, Queen assumed into heaven, Queen of all the earth, Queen of heaven, Queen of the universe. இன்னும் எத்தனையோ பெயர்கள், ப்ராட்டஸ்டண்டுகள் வெறுத்தோடுமளவுக்கு மரியாளுக்கு கத்தோலிக்க கிறீத்துவ இறையியலில் இடமுள்ளது என்றால் ‘பெரிய நாயகி’ எனும் பெயர் எம்மாத்திரம்?.
கலாச்சாரம் எடுத்தாளப்படும்போது அதன் பழைய வடிவிலேயே, அப்படியே எடுத்தாளப்படவேண்டும் என நீங்கள் நினைக்கிறீர்கள். அது தேவையில்லை என்பதற்கு இந்து மதமே மாபெரும் சான்று. இந்திய கலாச்சாரத்தின் பன்முகத் தன்மையை வியந்தேற்றும் நீங்கள் அதை மாற்று மதத்தினர் உட்கொண்டு கையாளும்போது சந்தேகத்தோடே அணுகுகிறீர்கள். அதை தாராளமனதுடனும் பெருந்தன்மையுடனும் அணுகிவிடவில்லை என்பதே உண்மை. அதுவே சரியானதும்கூட. இல்லையென்றால் தெய்வநாயகம்போன்றோர்களை கட்டுக்குள் வைத்திருப்பது கடினம். இந்த வருடம் முதல் திருப்பதியில் கிறீஸ்துமசுக்கு சிறப்பு பூஜை நடத்தப்படுமானால் நானும் அதை சந்தேகத்தோடுதான் பார்ப்பேன்.
’பெரிய நாயகி’ பெயர்சூட்டுதலை கத்தோலிக்க திருச்சபை மதம்மாற்றும் ஒரு மோசடி நோக்கில் செய்வதாக நீங்கள் சொல்கிறீர்கள். ஆனால் மரியாளுக்கு சேலை கட்டுவது கொடிமரங்களைச் சுற்றிவருவது, முழங்காலில் சுற்றிவருவது, சபரி மலைக்கு செல்வது போலவே வேளாங்கண்ணிக்கு மாலையிடுவது, உப்பு மிளகு தருவது, கையில் கயிறு கட்டுவது போன்ற பல கலாச்சார உள்வாங்கல்கள் பொதுமக்களால் தாமாகவே உருவாக்கப்படுகின்றன நடைபெறுகின்றன. முன்பே குறிப்பிட்டதைப்போல கிறீத்துவ நம்பிக்கைகளின் எல்லைகளுக்குள் இவை நின்றுவிட்டால் போதுமானது அதை யாரும் எதிர்ப்பதில்லை. அப்படித்தான் உருவாகின்றன இவற்றில் பலவும்.

சுடலை மாடன்  இன்னும் தெய்வம்தானே என்கிறீர்கள். உண்மைதான். நல்லதுதான். மாடன் வலுவான உதாரணம் இல்லைதான். ஜெயமோகனின் மாடன் மோட்சத்தைவைத்தே அந்த உதாரணத்தை கையெடுத்தேன். ஆனால் விஷ்ணுபுரத்தில் இந்து மதம் எப்படி சிறுதெய்வங்களை நேரடியாக பழங்குடியினரின் பெருந்தெய்வங்களாகவே மாற்றியது என்பதைச் சொல்லியிருக்கிறார் ஜெ. என்னோடுடனான தனிப்பட்ட உரையாடலிலும் அவர் அப்படி குறிப்பிட்டது நினைவில் உள்ளது. ஒரே கடவுளுக்கு இத்தனை வடிவமும் கதைகளும் வரலாறும் உருவானது இத்தகைய உள்வாங்கலால்தான் நடந்திருக்க இயலுமில்லையா? அந்த பழங்குடி தெய்வங்கள் யாரென்றே இன்று தெரியாமல் போனதில்லையா? ஆக மாடன் தற்போதைக்கு தப்பித்தார் எனக் கொள்ளலாமா?

சொன்னதையே திரும்பத் திரும்பா சொல்வதுபோலத் தோற்றமளிக்கிறது… இருப்பினும்..

1. தனது நம்பிக்கை வட்டத்துக்குள் நடக்கும் எந்தவொரு கலாச்சாரமயமாக்கலையும் கத்தோலிக்க திருச்சபை எதிர்ப்பதில்லை. சொல்லப்போனால் அதை தேடிச் சென்று உள்வாங்குகிறது. இது மதமாற்ற நோக்கில் என நீங்கள் நம்புகிறீர்கள் இது கலாச்சார நோக்கில் என்று நான் நினைக்கிறேன். நம் இருவருக்குள்ளும் இந்த அடிப்படை வித்தியாசம் இருப்பதால்தான் இந்த உரையாடலே என நினைக்கிறேன்.
2. 2. மதச்சடங்குகளுக்குள் இரு வேறு ஓட்டங்கள் உள்ளன ஒன்று மதம் சார்ந்தது, இறை சார்ந்தது இன்னொன்று மானுடம் சார்ந்தது. இந்த மானுடம் சார்ந்த தத்துவ தரிசனத்தையே நான் கலாச்சாரம் என்கிறேன். மற்றவை யாவும் குறியீடுகளேயன்றி வேறில்லை. இந்த மானுட தத்துவ தரிசனத்தைக் காட்டும் வேறொரு குரியீட்டை உருவாக்க யாருக்கும் தடை இல்லை. இந்துமதமே இதற்கு சிறந்த எடுத்துக்காட்டு. தீபாவளிக்கு சாமி கும்பிட வேண்டும் என நம்பிக்கை இருக்கிறாதென்றால் அவரவர் அவரவர் சாமியைத்தான் கும்பிடுகிறார்கள். தீபாவளிக்க்கு கடவுளை வழிபட வேண்டும் என்பது ஒரு மானுட தரிசனம். ஐயப்பனையோ, முருகனையோ, வினாயகரையோ சிவனையோ கிருஷ்ணனையோ வழிபடுதல் வெவ்வேறு குறியீடுகள். இதில்  என்னது மட்டுமே உயர்ந்ததென்றோ, முதன்மையானதென்றோ மற்றவை இழிவானதென்றோ கொண்டாட யாருக்கும் உரிமையில்லை.
3. 3. கலாச்சாரமயமாக்கலை திருச்சபை ஒரு தந்திரச் செயலாக நடத்திவருகிறது என நீங்கள் குற்றம் சாட்டுகிறீர்கள். நான் அது இயல்பான ஒன்றாய் அனுமதிக்கப்படுகிறது எனச் சொல்கிறேன்.

நான் கத்தோலிக்க திருச்சபையின் அதிகாரபூர்வ குரல் அல்ல. இங்கே நான் முன்வைக்கும் எல்லா கருத்துக்களும் எனது சொந்த கருத்துக்களே என்பதை தெளிவுபடுத்த வேண்டியது என் கடமை என நினைக்கிறேன்.

உரையாடலுக்கான களாம் மதங்களுக்கிடையே தேவையில்லை என நினைக்கிறேன். மானுடர்கள் உரையாடினால் போதுமானது. மதங்களின் உரையாடல் ஒரு பொய்யான தளத்திலேயே நடைபெற இயலும். மதங்கள் ஒன்றை ஒன்று சகித்துக் கொள்ளலாமே அன்றி நம்பிக்கை என வந்தபின்பு மதித்து வரவெற்று உரையாட அங்கே ஒன்றுமேயில்லை. நாம் தொடர்ந்து உரையாடுவதில் எனக்கு மகிழ்ச்சியே.

அன்புடன்
சிறில்

அன்பின் சிறில் அலெக்ஸ்,

முதலில் பெரியநாயகி விஷயத்தை முடித்துவிடுகிறேன். நாயகி என்பது மணப்பெண் என பொருள் படும். இறைவனின் மணவாட்டியாக மேரியை கத்தோலிக்க மரபு முன்வைப்பதில்லை. தமிழ்நாட்டில் முக்கிய தலங்களான திருவண்ணாமலை (தேவிகாபுரம் கனககிரீஸ்வரர் கோவில்), தஞ்சாவூர் (புராதனவனேஸ்வரர் கோவில்), பழனி (உபகோவில்), சீர்காழி (தோணியப்பரர் இங்கே பெரியநாயகி சமேதராக காட்சி அளிக்கிறார்) காஞ்சி, திருஆப்பாடி(பால் உகந்த ஈஸ்வரர், பெரியநாயகி) ஆகிய இடங்களில் சிவனின் துணைவியாக காலங்காலமாக தமிழர்கள் பெரியநாயகியை வழிபட்டு வருகின்றனர்.

இந்நிலையில் இப்பெயரை கத்தோலிக்க தாய் புனிதருக்கு பயன்படுத்துவது எத்தனை அபத்தமானது என்பது தெரிந்திருக்கும் என நம்புகிறேன். கத்தோலிக்க மக்கள் இத்தகைய முயற்சியில் ஈடுபடும் அளவுக்கு பண்பாட்டு பிரக்ஞை இல்லாதவர்கள் என நான் கருதவில்லை. இதி கீழிருந்து பரிணமித்து எழும் மக்கள் பண்பாட்டு இயக்கமும் இல்லை. திருவிதாங்கோட்டிலோ அல்லது புளியாள் கிராமத்திலோ மேரிக்கு பெரியநாயகி என அபத்தமாக பெயர் சூட்டியது மக்களாக இருக்கமுடியாது அரைகுறையாக inculturation குறித்து படித்து அதனை பயன்படுத்த துடித்த இறையியல் போதகர்களாகவும் அருளப்பா போன்ற பிஷப்புகளுமாகவே இருக்கவேண்டும்.

சபையை இறைவனின் மணவாட்டியாக முன்வைப்பதும் கூட ஒரு ஆணிய பக்தி மார்க்க மரபுகள் சார்ந்த அடங்கி நடக்கும் மணவாட்டியாகத்தான் என்பதை இங்கே நினைவுப்படுத்தலாம் (வைணவத்திலும் சில சைவ பக்தி நிலைகளிலும் போல) ஆனால் சிவ-சக்தி மண உறவு அதனைக்காட்டிலும் தொன்மையான ஆதாரமான ஒரு ஆண்-பெண் உறவினைக் காட்டுவதாகும். அதற்கு கிறிஸ்தவ இறையியலில் இன்றைய தேதியில் இடம் இருக்கிறதா அல்லது விவிலிய பெண்ணியத்தில் இடம் இருக்கிறதா என்பது கேள்விக்குரியதே ஆகும்.  “இவள் எங்கள் சங்கரனார் மனைமங்கலமாம் அவளே அவர்தமக்கு அன்னையும் ஆயினன் ஆகையினால் இவளே கடவுளர் யாவர்க்கும் மேலை” என்று சொல்லும் நிலைக்கு மேற்கத்திய இறையியல் வளர இன்னும் சில நூற்றாண்டுகளாவது பிடிக்கும். அதற்கு பல டி மெல்லாக்கள் கண்டனங்கள் பெற வேண்டி இருக்கும்.

இரண்டாவதாக மேரி – “சிறு தெய்வங்கள்” இத்யாதி குறித்து. முதலில் இந்த “சிறுதெய்வங்கள்” என்ற கோட்பாடே தவறானதென கருதுகிறேன். வட்டாரத் தெய்வங்கள் என்பது சரியாக இருக்குமென நினைக்கிறேன். அடுத்து இந்த வட்டார தெய்வங்கள் வழிபாட்டுடனான உறவாடுதலானது இந்து பண்பாட்டில் கிறிஸ்தவ இறையியலைக் காட்டிலும் அதிக நெகிழ்ச்சியும் குறைவான அல்லது முழுமையாக இல்லாத வன்முறையைக் கொண்டதாக அமைந்துள்ளது என்பதையும் காண்கிறேன். ஏனெனில் இந்திய பெண் தெய்வங்கள் ஏறக்குறைய அனைத்து அதீத மானுட உணர்ச்சிகளையும் முன்வைத்து அதி-மானுட அல்லது இறை நிலையை அடைகிறார்கள்.

ஆனால் மேரியை பொறுத்தவரையில் அவர் மூலம் கத்தோலிக்கச்சபை முன்வைப்பது ஒரே ஒரு உணர்ச்சியையே அது கீழ்படிதல். யூத ஏவாளின் கிளர்ச்சிக்கு எதிர்மறையாக கச்சிதமாக வைக்கப்படும் ஒரு பெண் பிம்பம் மேரி. நீங்களே இதை சொல்லியிருக்கிறீர்கள். பூமி சார்ந்த ஆன்மிகத்தின் குறியீடான சர்ப்பத்தின் ஏவலால ஏவாளின் கிளர்ச்சியால் அடங்கமறுத்தமையால் ஏற்படும் ஆதிபாவத்துக்கு கழுவாயாக ஒரு யூத கன்னிப்பெண் “இதோ உம் அடிமை” என வான் உறையும் ஆண் தெய்வத்தின் ஆண் குழந்தைக்காக ஆண் தேவதூதன் முன் மண்டியிடும் பிம்பம். ஆனால் இந்த பிம்பத்தினை முன்வைத்து செயல்படுத்தப்படும் கத்தோலிக்க இறையியலில் மேரி பெரும்பாலும் சகித்துக்கொள்ளப்படும் பெண் புனிதராகவே இருக்கிறார்.

மேரி என்றாலே வெறுத்தோடுவதற்கு நீங்கள் புரோட்டஸ்டண்டுகள் வரை செல்லவேண்டாம். சில ஆண்டுகளுக்கு முன்னர் தமிழ்நாட்டின் ஒரு புகழ்பெற்ற கத்தோலிக்க இறையியல் கல்லூரியில் ஒரு இறையியலாளர் அடித்த ஜோக் இது: “யூத ஆலயத்துக்கு சென்று திரும்பும் போது ஏசுவை காணவில்லை என்றவுடன் அவரது பெற்றோர்கள் என்ன செய்தார்கள்” என்று அவர் கேட்டாராம். அதற்கு ஒரு கிராமத்து மாணவன்  எழுந்து சொன்னானாம், “அய்யா அவர்கள் அரோக்கியமாதா கெபியில் விளக்கேற்றி ஏசு கிடைக்க பிரார்த்தனை செய்தார்கள்” என்று. இந்த அளவு நம் மக்கள் முட்டாள்களாக இருக்கிறார்கள்” என்றார். கடவுளை விட நம்மக்கள் பக்தனுக்கு மரியாதை கொடுக்கிறார்கள்.

இதே விஷயத்தை இன்னொரு விதமாக இராமகிருஷ்ண பரமஹம்சர் சொல்லுகிறார்: “கடவுளான இராமருக்கு கடலை கடக்க பாலம் தேவைப்பட்டது. ஆனால் அவரது பக்தரான அனுமானுக்கு இராமநாமத்தை சொல்லியபடியே கடக்க முடிந்தது.” கடவுளை என்கிற external reality ஐ விட பக்தி அல்லது பக்தியின் குறியீடாக விளங்கும் மானுடத்தின் internal reality க்கு அதிகம் மதிப்பு கொடுக்கும் இந்திய மனதின் போக்கு கத்தோலிக்கத்துக்கு பிரச்சனையாகத்தான் இருக்கிறது. ஆனால் பாரத பிரக்ஞையில் இந்த tension ராம-ஆஞ்சநேய யுத்தம் என்கிற கதையாடலாக மாற்றப்பட்டு அங்கீகரிக்கப்பட்டுள்ளது. இத்தகைய கதையாடல்கள் நாட்டார் வழக்கு ஏசு கதைகள் ஐரோப்பாவில் இருக்கின்றன என நான் அறிவேன்.

உதாரணமாக இத்தாலிய நாட்டுப்புற கதையான ஏசுவுக்கு உணவளித்த ஒரு சூதாடியின் கதை. ஆனால் அவற்றுக்கு என்றைக்குமே சபை அங்கீகாரம் கிடைக்காது விளிம்பு நிலைகளில் மட்டுமே வழங்கப்பட்டு அழியும் யாராவது அதீத ஆர்வம் கொண்டு அதை பதிவு செய்து வைத்தால் ஏதாவது ஒரு இடத்தில் பதிவாகி காத்திருக்கும். இங்கு அவ்வாறல்ல. இதைத்தான் கத்தோலிக்கம் உள்வாங்க வேண்டும் என நான் கருதுகிறேன். (அப்படி கருத நான் யாரென கேட்கலாம். நானே அதைக் கேட்டுக்கொள்ளவும் செய்கிறேன்.)

மூன்றாவதாக ஆண்டனி டி மெல்லா தனது வாழ்க்கை காலத்தில் நிறுவன சபையால் கஷ்டப்பட்டாரா இல்லையா என்பதற்குள் நான் போக விரும்பவில்லை. அவரது சாதனா நிலையம் பூனாவிலின் முக்கிய இறையியல் கல்லூரியிலிருந்து மற்றொரு நகருக்கு மாற்றப்பட்டதும், அவரது கல்லறையிலிருந்து பெயர்பலகை அகற்றப்பட்டதுமெல்லாம் நிர்வாக குளறுபடிகள் அல்லது நமது அரசியல்வாதிகள் அதிகாரிகள் மாற்றங்கள் குறித்து சொல்வது போல “வழக்கமான நிர்வாக செயல்பாடுகள்” என்பதாகவே இருக்கும் என நம்பவே ஆசைப்படுகிறேன்..

மற்றபடி நீங்கள் டி மெல்லாவின் மறைவுக்கு பின்னர் அவரை கண்டனம் செய்யும் அறிக்கையின் தொடக்க நல் வார்த்தைகளை வைத்து அக்கடிதத்தை எடை போடுவது சரியல்ல என நினைக்கிறேன். பொதுவாகவே ‘பெரிய மனிதர்கள்’ யாரையாவது வேலையை விட்டு நீக்கும் முன்னால் அல்லது கடுமையான நடவடிக்கை எடுப்பதற்கு முன்னால் இப்படித்தான் ஆரம்பிப்பார்கள் “நீங்க நல்லவருதான்…நீங்க நல்லது நினைச்சுதான் செஞ்சிருப்பீங்கன்னு தெரியும்…. ஆனால்….”  எனவே அந்த கடிதம் முழுவதையும் படியுங்கள் போக போக அதில் ஏறும் கடுமையையும் இறுதியில் அது கொடுக்கும் தீர்ப்பையும் பாருங்கள்…

” a progressive distancing from the essential contents of the Christian faith” என்பது மிகவும் மென்மையாக ஆரம்பிக்கும் கண்டனம் பிறகு இப்படி போகிறது, “This radical apophaticism leads even to a denial that the Bible contains valid statements about God.  The words of Scripture are indications which serve only to lead a person to silence.  In other passages, the judgment on sacred religious texts, not excluding the Bible, becomes even more severe: they are said to prevent people from following their own common sense and cause them to become obtuse and cruel.  Religions, including Christianity, are one of the major obstacles to the discovery of truth.”

பிறகு இப்படி முடிகிறது, “With the present Notification, in order to protect the good of the Christian faithful, this Congregation declares that the above-mentioned positions are incompatible with the Catholic faith and can cause grave harm.” மேலும் இந்த கடிதத்தை வெளியிட்டுள்ள Congregation for the doctrione of the faith உள்ளபடியே 1907 க்கு முன்னால் Congregation for Universal Inquisition என்றுதான் அழைக்கப்பட்டது (இதனை கத்தோலிக்க இணையதளங்களிலேயே நீங்கள் உறுதி செய்துக்கொள்ளலாம்: http://www.catholic-hierarchy.org/diocese/dxcdf.html)

இறுதியாக நம்பிக்கைகளை சகித்துக்கொள்ளத்தான் முடியுமா சிறில்? அவை நம்பிக்கைகளாகவும்தான் இருக்க வேண்டுமா? ஒரு சிறிய உண்மைக்கு எதிரானது ஒரு பொய்யாக இருக்க முடியும் ஆனால் ஒரு பெரிய உண்மைக்கு எதிர்ப்பதம் மற்றொரு பெரிய உண்மை என்றார் நெய்ல்ஸ் போர் நுண்ணலகு இயற்பியல் காட்டும் பிரபஞ்ச தரிசனம் குறித்து பேசும்[போது. இன்றைக்கு இறை நம்பிக்கைகளை தாண்டி தத்துவதரிசனங்களோடு பேசும் தன்மை நம் மதங்கள் அனைத்துக்கும் வந்துவிட்டன என நான் கருதுகிறேன்.

ஜேகே யோ ஓஷோவோ அல்லது டி மெல்லாவோ நாம் மதம் உதிர்ந்த ஆன்மிகத்தை பகிர்ந்து கொள்ள முடியும்தான். துரதிர்ஷ்டவசமாக சில குறுகிய மனமும் அதிகார பசியும் கொண்டவர்களால் நாம் உஷாராக இருக்க வேண்டியது அவசியம்தான். கத்தோலிக்க இன்க்விசிஷனோ அல்லது மனு ஸ்மிருதியோ அல்லது கல்லாலடிக்கும் ஷரியத்தோ மீண்டும் எழுந்து வராமல் இருக்க அந்த விழிப்புணர்வு அவசியம்தான். ஆனால் அவற்றை மீறி சகிப்புத்தன்மை அல்ல பரஸ்பர மரியாதையை நாம் நம் கொண்டிருக்கும் பன்மை தரிசனங்களின் மீது காட்டமுடியும்.

அன்புடன்
அரவிந்தன் நீலகண்டன்

 அன்பின் ஜெயமோகன்,

என்னை நீங்கள் நிராகரிப்பதில் எனக்கு பிரச்சனையில்லை. ஆனால் என் தரப்பினை தெளிவாக்க விரும்புகிறேன். நான் இந்த விவாத இழை முழுக்க உரையாடலுக்கு எவ்வித முன் நிபந்தனையும் வைக்கவில்லை.

எனக்கு நீங்கள் எதை உரையாடல் என சொல்கிறீர்கள் என்பது குழப்பமாக இருக்கிறது. உதாரணமாக திருவண்ணாமலை புராணமோ அல்லது சிவனை விஷ்ணு பக்தராக காட்டும் வைணவக் கதைகளோ பாடல்களோ சைவ-வைணவ உரையாடலின் ஒரு பகுதியாக இருந்திருக்க முடியாதல்லவா? இன்றைய சைவ-வைணவ சமரசத்தன்மையை உருவாக்கிய தளம் எது? “அரியும் சிவனும் ஒண்ணு” என்பது போன்ற வழக்கு மொழிகளை ஏற்படுத்தியது எது? அது அதிகாரம் சார்ந்த ஒன்றாக இருந்திருக்க முடியாதல்லவா?

அந்த புள்ளியிலிருந்தே ஹிந்து-கிறிஸ்தவ உரையாடல் நடைபெறுவது நல்லதென நினைக்கிறேன். சாந்தி வனத்தில் ஹிந்து கத்தோலிக்க உரையாடலை மிகக் கவனமாக பல பத்தாண்டுகள் அவதானித்த Wayne Teasdale எனும் கத்தோலிக்க இறையியலாளர் கூறுவதை பாருங்கள்:

Jim. What about the Hindu side of the Christian-Hindu dialogue. How interested are Hindus in this dialogue?

Wayne. We have had so much frustration with Hindus. They are not committed to dialogue. Some are fascinated with it, but they always see it in the Hindu context that Hinduism embraces everything. Hinduism can hi-jack Christianity and obliterate differences.

Jim. Do you think a genuine Indian Catholic Church is going to develop?

Wayne. Yes, I think so. I think it is happening. The Catholic Church in India has a siege mentality against Hinduism, and is conservative. Christianity in its traditional form is European. It is not universal in its expression. Only 2% of Asia is Christian. The institutional form of Christianity is unintelligible to the oriental mind. There has to be this inculturation process which has to happen. That is my hope and my expectation.

என் தரப்பு எளிமையானது. போலி வரலாற்றுருவாக்கங்கள் இல்லாமல் மதங்கள் கடந்த ஆன்மிக வெளியிலிருந்தே உரையாடல்களை உருவாக்க முடியும். போலி வரலாற்றுருவாக்கங்களும், பண்பாட்டு அபகரிப்புகளும் மனக்கசப்பையும் ஐய உணர்வையுமே உருவாக்கும். அவை உரையாடல்கள் அல்ல. அவை உரையாடலுக்கான வெளியையும் உருவாக்குவதில்லை. இவ்வாறு கூறுவது முன்நிபந்தனையோ முரட்டுத்தனமோ அல்ல.

அரவிந்தன் நீலகண்டன்