New Indian-Chennai News + more

கிருத்துவ பிஷப்புகள் பலகுரல்களில் பேசுவது: கூடங்குள நாடகம் (1)

கிருத்துவ பிஷப்புகள் பலகுரல்களில் பேசுவது: கூடங்குள நாடகம் (1)!

கணக்கு, தணிக்கை என்றதுமே ஆடிப்போன கிருத்துவர்கள்: வரவு, செலவு, கணக்கு, தணிக்கை என்றதுமே, சர்ச்சுகள் பயந்து விட்டன. –இவான் அம்ப்ரோஸ் நடத்தும் இரண்டு நிறுவனங்கள் அமெரிக்காஉட்பட ரூ. 54 கோடி பணம் பெற்றது தெரிய வந்துது[1].இதெல்லாம் சோனியா மெய்னோ கிருத்துவர்களுக்கு எதிராக எடுக்கும் நடவடிக்கை அல்ல. ஆனால், கிருத்துவர்களுக்கிடையில் நடக்கும் நாடகம்[2]. இதனை முன்பே எடுத்துக் காட்டியாகி விட்டது[3]. இல்லையென்றால், சோனியாவின் வருவாய் பற்றி கேட்க உதயகுமாருக்கு தைரியம் வராது[4]. பிரதமர் மீது வழக்குப் போடுவேன் என்று மிரட்ட முடியாது. இப்படி பல விஷயங்கள் அநாவசியமாக வெளிவருவதை கிருத்துவர்கள் விரும்பவில்லை.

பங்குத் தந்தைகளிடம் பங்குக் கேட்பார்கள் கிருத்துவர்கள்: முன்பெல்லாம், சர்ச்சுகள் / கிருத்துவர்கள் கோடிகளில் பணத்தைப் பெறுகிறார்கள் என்றுதான் சொல்வார்கள், ஆனால், இப்பொழுது அப்படி கோடிகளில் இன்னார்-இன்னார்களிடமிருந்து இவ்வளவு பெற்றனர் என்பதும், மற்றவர்கள் கணக்குக் கேட்கத்தான் செய்வார்கள். இப்பொழுது கார்டினல்கள், பிரஷப்புகள், பாஸ்டர்கள், கிருத்துவ சாமியார்கள், கிருத்துவ ஐயர்கள், கிருத்துவ முதலியார்கள்  முதலியொர் அவ்வளவு அள்ளுகின்றனர், அமுக்குகின்றனர் என்பது தெரிந்து விடும். இங்கு தமிழகத்தில் கிருத்துவ மீனவர்களை வைத்துக் கொண்டு கிறுத்துவர்கள் நாடகம் போடுகிறார்கள். ஆனால், கிருத்துவ மீனவர்களை, இத்தாலியக் கிருத்துவர்களே சுட்டுக் கொன்றபோது, வாடிகன் முதல் நமது உள்ளூர் பிஷப் வரை வக்காலத்து வாங்கி பேசுகிறார்கள்[5]. அங்கு வாடிகனின் அப்பட்டமான தலையீடு வெளிப்படுகிறது. இதே மமதை, ஆணவம், கொழுப்பு, திமிர் முதலியவை சின்னப்பாவின் வார்த்தைகளிலும் வெளிப்படுகின்றன, “இதை தவிர்த்து, நாட்டு மக்களை அரசு தவறான வழியில் திசைதிருப்பும் வகையில் தேசிய மற்றும் பொதுநலனுக்கு எதிராக வெளிநாட்டு சக்திகளுடன் இணைந்து திருச்சபை செயல்படுகிறது என்றும், தூத்துக்குடி மறைமாவட்ட அமைப்பு வெளிநாட்டில் இருந்து வந்த பணத்தை யாருக்கும் சொல்லாமல் வேறு பயன்பாட்டிற்கு மாற்றி இருக்கிறது என்றும் சொல்வது விஷமத்தனமானது. இந்த குற்றச்சாட்டுகளை வன்மையாக கண்டிக்கிறோம்”.

பல பிஷப்புகள் கூடங்குள விவாகாரத்தில் எதிர்ப்பாளிகளை ஆதரித்துப் பேசுவது ஏன்: ஏ. எம். அருளப்பா (சென்னை), யுவான் ஆம்புரோஸ் (தூத்துக்குடி), வின்சென்ட் எம். கன்செஸ்ஸியோ (தில்லி) என்று பலர்[6] வக்காலத்து வாங்கி பேசுவது ஆச்சரியமாக இருக்கிறது. ஏற்கெனெவே அனைத்துலக ரீதியில், கிருத்துவர்கள் நடத்தி வரும் இந்த எதிர்ப்புப் போராட்டத்தை சந்தோஷமாக ஆதரித்தும், பணவுதவி செய்தும் மற்ற சர்ச்சுகள் செய்திகளை வெளிப்படையாக வெளியிட்டுள்ளன.

கிருத்துவ பாதிரிகள், பிஷப்புகள் எப்படி பணம் பண்ணுகிறார்கள், மக்களை முட்டாள்களாக்குகிறார்கள் என்பதை இக்கட்டுரை விளக்குகிறாது.An ongoing tragedy

R. KRISHNAKUMAR in Kanyakumari
Frontline, Volume 22 – Issue 03, Jan. 29 – Feb 11, 2005
India’s National Magazine
from the publishers of THE HINDU
http://www.frontlineonnet.com/fl2203/stories/20050211006000900.htm

The tsunami is only the latest woe in the lives of fishermen in Kanyakumari and nearby areas. The vice-like grip that traders, moneylenders and other vested interests have on these people have always kept them downtrodden and powerless.

PICTURES: S. GOPAKUMAR

Damaged trawlers at Chinnamuttom in Kanyakumari.
“WHAT do outsiders know of our lives? It is not just the tsunami. It is not just the relief efforts. They are not our only worries,” Thomai Paul kept telling inquiring visitors at Chinnamuttom, the only fishing village with a breakwater and a calm harbour in the southern rough-sea district of Kanyakumari in tsunami-ravaged Tamil Nadu.

His concern was understandable. Thomai was one among the thousands of poor, invisible people in India’s coastal villages unexpectedly thrown into the glare of publicity by the `harbour wave’ disaster of December 26. In the weeks after that, he and his mates were repeatedly questioned about how the tsunami came to his boatyard and the immediate relief efforts, but the visitors who appeared every other day were seemingly oblivious to their dismal life and countless other concerns.

Thomai is 57 years old – “too old”, he said, for the characteristic sharp wind and the choppy sea during most parts of the year in his native village. He fishes with mates who own catamarans during the easy-weather season, and finds odd jobs at the harbour the rest of the year. His family of four has been forced to subsist on the income brought home mostly during the flush months. His wife and daughter are unemployed, his son is still in school.

A family rebuilds its home at Koottilpadi, one of the worst-affected villages in Kanyakumari district, three weeks after the tsunami.
Nearly a month after the tsunami, the east-coast harbour at Chinnamuttom where nearly 4,000 tonnes of fish and marine products used to land every other day providing employment to over 15,000 people either directly or in ancillary jobs, was deserted, but for a handful of officials and scientists. The majority of the 350 mechanised mini-trawlers at the breakwater-calmed harbour either were damaged or have been lying idle ever since December 26. The catamarans have all been washed away. Boats, each costing Rs.15-25 lakhs, “uninsured and mostly under joint ownership”, have been tied close to each other and left to rot until “the government decides on appropriate compensation for the boat-owners”. The local fishworkers have no work, no pay, no alternative occupations and perhaps, no `life’ as well until then. “You would understand what such damage does to poor people like me, perhaps. But you will never be able to imagine what a disaster our lives have been even otherwise,” Thomai told Frontline.

In a sense, ordinary fishworkers like Thomai have become distressing reality-clichés in coastal India, continuing to remain poor, naïve, unseen and puzzled at the contradictions thrown at them by mainstream society’s incursions into their traditional domains. The growing affluence all around, especially of the moneylenders, merchants, big-boat owners and exporter traders who prosper from their misery, and the high tourism ratings that their villages continue to gain, are to them a cruel joke amidst the gloomy realities of fast-paced industrialisation of the fisheries sector, over-fishing and depletion of the oceans, and their ever-growing indebtedness and marginalisation.

Yet, perhaps, in other parts of the same district, along a 60-km coastline facing the western sea where people in the nearly 40 villages have been clamouring for years even for mini-harbours and breakwaters, Thomai and his friends would, in comparison, be considered a fortunate lot.

THE sea is not kind to the fishermen in the Land’s End district of India and for most part of the year the coast is characterised by high winds and volatile surf conditions, which make it impossible for fishermen to launch their craft. Kanyakumari has the largest number of fishermen in Tamil Nadu, for example, but the district has just one mini-harbour, the one at Chinnamuttom, which local fishermen have been guarding zealously as their exclusive preserve.

The new bridge across the Pazhyaar estuary at Manakkudi village, which was destroyed by the tsunami.
Fishermen from the western coast of the district are hence forced to live as unwelcome itinerant “gypsies” in search of favourable fishing grounds as far away as Rameswaram in the eastern coast of the State on one side and Vizhinjam, Kollam, Kochi and Mangalore along the Kerala-Karnataka coast. “It is a neglected region where people have been clamouring for harbours and breakwaters but the government has consistently turned a deaf ear to our demands. Fishing is the only vocation we know and we cannot launch our boats from our neighbourhood during most months of the year. So we beg and borrow, and leave, sometimes with our families, to other centres where local fishermen hate to accommodate us,” K. Alexander, a fisherman at Melemanakkudi village and former vice-president of the Kanyakumari Fishermen’s Federation, said.

According to G. Celestine, president of the Kanyakumari Mavatta Meen Thozhilali Sangham, during the rough-sea season, it is a “strange sight” to see fish traders from nearby districts of Tamil Nadu making a profit even out of the very unfortunate situation. “The fishermen of Kanyakumari are a highly skilled lot but most of them are deep in debt with diminishing returns from the sea perhaps because of a lavish way of life. The traders from fishing centres like Ramanathapuram, Mandapam and Puthukkottai therefore lure them with advances ranging from Rs.10,000 to Rs.50,000 and transport them en masse with families and catamarans to safer fishing grounds. There the traders would have appointed agents who “protect” them from local fishermen and rowdies, and offer them safe transit centres. In return the fishermen will have to surrender the entire catch to the traders on landing at prices decided by the traders,” Celestine said.

Such exploitation is not confined to fishermen going to alien fishing centres alone. All along the coastal district Frontline heard stranger-than-fiction tales of extortion and exploitation of the mass of fishermen by moneylenders, traders and merchants. In some villages, fishermen have no other go but to raise funds for building catamarans and buying nets and outboard engines from moneylenders on the promise that the catch would be surrendered to the traders at prices fixed by them. There is no system of auction in some villages. In others like Chinnamuttom, the traders and merchants corner the entire catch from boats on landing, but settle the account only after the fish is sold – the traders or the moneylenders are thus assured of a profit while the fishermen always stand to lose.

EVEN in the best of seasons which lasts barely a few months in a year, in their own native villages, an ordinary fishworker in a mechanised boat cannot hope to get more than Rs.1,000 a day when the catch is good. With the income from a few months’ work, he is forced to provide for his family for the rest of the year. A mechanised boat ordinarily would have about eight to ten workers but 60 to 65 per cent of the sales proceeds (after deducting expenses including that for fuel) would go to the owner. The rest is shared equally among the workers. According to Alexander, in addition, each worker would be entitled to a batta of Rs.50 every day and most often, with the dwindling marine resources, that is all the money a worker would get from a trip during the off-season.

A trip in a catamaran, where the sharing system is more democratic, would fetch each of the three or four rowers Rs.100 to Rs.150, according N. Anthony, a panchayat member from the fishing village (thurai) of Rajakkmangalam. The rough seas make those above the age of 40 unfit to venture out to sea and for such men the coast provides few income-generating opportunities. At best they make about Rs.20 to Rs.30 on some days when they help to mend a net or push a canoe out, he said.

Studies have indicated that ownership of boats is concentrated in fewer hands than is generally believed. Celestine said that in some of the major fishing centres in the district, like Chinnamuttom, there are moneylenders who have advanced funds for as many as a hundred mechanised boats and informally hold a claim to almost all the fish catch from these vessels. In addition, there are clear signs that the fish trade in coastal Tamil Nadu is being increasingly controlled by a handful of powerful individuals, companies or their benami agents. Even innocuous landing centres along the coast are under the thumb of commission agents appointed by these individuals who literally dictate the price of marine products that come in, by controlling the auction mechanism or by demanding the entire catch for the funds already advanced. “Traders from other centres are scared away by these agents by quoting exorbitant auction rates. The toiling fishermen stand to lose as the agents then buy at sharply reduced rates once the competition is driven away,” he said.

Alexander said that the traders who transported fishermen’s families from the south to places in the north such as Ramanathapuram, Tuticorin, Mandapam or Puthukkottai themselves appointed rowdies to create an impression among the poor fishermen that they were constantly under threat from local vested interests and would always need protection if they were to survive the hard months in an alien land. Indeed, some fishermen told Frontline that they could not survive in the northern districts without the protection of the traders. “With the fish resources dwindling by the day, going to Kerala, which was always a better option, is also becoming an unpalatable one, with the fishermen from Tamil Nadu having to face constant threats, insults and abuses. Moreover, the restrictions on people from other States fishing in Kerala’s shores, too, are increasing,” Anthony said.

Each village along the coast had a variation of the same story to narrate. At Thoothoor, the village of shark fishermen, known the world over for their felicity in deep-sea shark hunting using manual hooks and line, merchants are again the key players. There are over 800 small mechanised boats in the village, about 15 to 20 of them under the control of a single merchant who advances money to the fishermen, “binding them to the catch”, and moves with them from port to port.

According to M. Selvaraj, a fishermen’s leader from Kottilpady, where nearly 200 people died in the tsunami, catamaran and outboard motor (OBM) boat operators cannot generally afford the high rates of interest of the moneylenders but are “invariably trapped by the layers of traders who have joined the lucrative business to the detriment of the sons of the sea”. The people of the coast are in the clutches of these traders, the smaller ones sell to the bigger ones and so on and the supply chain goes up, all of them betraying the fisherfolk,” he said. “We shall never be able to sell independently because it is a business after all; we shall never be able to compete with the money power of the merchants and their middlemen.”

With the taking over of the coastal fish trade by the big merchants and moneylenders, a significant trend in the fishing villages is the displacement of women, who have been forced out of their tradition-bound coastal homes by poverty and increasing indebtedness to involve themselves in the marketing of fish. According to fishermen in the villages of Melemanakkudi and Colachal, women involved in fish marketing are almost always the older ones, widows or destitutes, and they face the stigma of being in a vocation considered an inferior one by the highly rigid coastal village societies. “These women continuously face problems of working capital at affordable interest rates and lack of access even to fish-landing centres, which are dominated by the big traders,” Alexander said. With the introduction of newer varieties of gear and craft, women and older men who used to find ancillary jobs on the coast in the traditional fishing networks are increasingly finding these sources of meagre revenue too drying up.

Soosai Antony, a social worker based in Rajakkmangalam Thurai who has been actively campaigning for the construction of breakwaters and mini-fishing harbours at the main landing centres, told Frontline that the exploitation had been encouraged to a large extent by the reluctance of nationalised banks to advance funds to fishermen. “Though we have been trying hard to make bank officials understand the need for more lending to fishermen, they have blocked all our efforts saying that fishermen with their financial woes would not be able to repay the huge amounts that they require as advance. I think a serious inquiry would bring out the lie in these biased beliefs,” he said.

IN most of the coastal hamlets that Frontline visited, young fisherfolk said that they had stopped going to school in order to learn the trade of their forefathers and to help their families. Though there were notable exceptions in some villages, several fishermen said they had studied only up to the sixth standard. Bergman Selvaraj, a young fisherman in the thoroughly devastated Melemanakkudi village, said that he stopped going to school after the sixth standard because his peers who had further education were “roaming around in the village jobless” and his parents and friends often egged him on, instead, to learn the tricks of the sea if he were to make a living. Alternative employment was a worthless dream, according to fishermen who spoke to Frontline, and the belief that fishing is the only job for them seemed to be ingrained in the coastal psyche.

G. Celestine, president of the Kanyakumari District Fishworkers Union.
According to A.J. Vijayan, a trade union leader and researcher based in Thiruvananthapuram, the government should consider seriously whether replacing lost fishing craft and gear would be the ideal way to provide long-term succour to fishermen affected by the tsunami. The most striking problem in the coastal district was one of over-exploitation of fishery resources and an alarming increase in craft and gear meant for further exploitation, he said. Ideally, the government should aim at finding alternative employment for the fishworkers in the long term at least, he said. Many fishermen and social workers in Kanyakumari district, however, said that denying fishing gear and craft to fishermen affected by the tsunami would only push them into further poverty and hunger and new policy initiatives can be implemented only in the long term, if at all.

Celestine said that this was a matter of great concern to members of the fishermen community as very few people from among them were interested or were successful in finding alternative employment. But one fisherman in Kottilpady said that he had taken a loan of Rs.2 lakhs and sold most of his assets to see that his only daughter completed her engineering course, while his elder son went with him to the sea and the younger one continued in school. Prabha, a 27-year-old schoolteacher now employed in Jharkhand, said that her father was always very clear that she and her brother should complete their studies and should not be bound to the sea and their native village of Keezhemanakkudi, where the tsunami claimed the lives of 36 people, including her mother.

According to Celestine, such people are exceptions to the rule but the trend was evident – of a growing reluctance to take up education and alternative employment at a time when coastal communities were being drowned in a surplus of fishing craft and gear and were facing dwindling resources. Those who indeed succeeded in finding alternative employment or other income-generating ventures soon became the elite who drifted away permanently from the coastal villages and the mass of people there.

Selvaraj said that in most villages in coastal Kanyakumari, for example, men above the age of 35 were increasingly becoming unfit to venture out to sea and were turning to illicit liquor to while away time and were becoming unproductive quite early in their lives. “Our forefathers used to bless us famously to go on living up to the ripe old age of 100 but nowadays people have started believing that even a 60-year life span would be too much of a burden on their families.”

Soosai Antony, a social worker based in the Rajakkmangalam fishing hamlet.
HOWEVER, according to Soosai Antony, the biggest danger in the fishing villages of Tamil Nadu is the imposing influence of religion, religious leaders and accompanying vested interests that tend to keep coastal communities under a vice-like grip, never letting them stray out into the mainstream or develop a liberating class consciousness.

Alexander said that in Kanyakumari, “where the Roman Catholic Church is literally the government for the coastal parishioners”, there were increasing instances of fisher persons trying to break free from the hold of the Church being excommunicated from the village or those converting to other sects being barred from having even drinking water from their native villages. “Free thinking is discouraged. Education is not encouraged. Elected representatives are not allowed to function freely or to mingle with the coastal villagers. Every issue is left to the parish council. What the priest says goes,” he said.

In some villages even the auctioning of fish at the landing centres is entrusted to certain people by the parish council, which is then entitled to a 2-3 per cent share of the bounty from the sea, according to Selvaraj. He said: “Some parishes have a system of informal tax for the maintenance of the church to be paid yearly by the auctioneers, who are then allowed a free rein in the buying and selling of fish in the village. No tax is paid to the panchayat though. All this happens at the expense of the labour of the poor fishermen.”

Celestine believes that efforts to form trade unions of fishworkers are almost always scuttled by the parish councils. “One such effort in some villages to form a catamaran fishermen’s union resulted in clashes and intervention by the Church with incentives to discourage people from forming the union. The Church then went on to establish a coastal peace and development committee for the district, a maverick instrument under it that effectively ensured that no union emerged from among the ordinary fishermen. The system almost always makes sure that laymen leaders also do not emerge from among the fishworkers,” he said.

The parish church at Keezhemanakkudi after the tsunami strike.
Soosai Antony said that in most of the villages along the coast, priesthood had become a “big business”, and complaints are increasing that those close to the parishes and their leaders alone benefited from the economic, social and educational opportunities thrown open by the Church. He said a judicial commission that inquired into the police firing at Mandaikkadu coastal village in 1982 had even observed that the fishermen of Kanyakumari were being used as “warriors to protect the priests”.

“Becoming a priest is an easy way of going to a foreign country within two or three years, arranging opportunities for relatives and friends abroad and then establishing a non-governmental organisation (NGO) for fishermen in their local villages. There are any numbers of prosperous NGOs receiving foreign funds in the name of fishermen under the patronage of parish priests all along the west coast. All this works to the disadvantage of the lot of the ordinary fishworker and his family members who are kept on a tight leash, never allowed even to air his grievances properly. A time will come soon when there will be bloodshed on the coast,” Soosai Antony said.

What They Said: India Cracks Down on Foreign NGOs
By Krishna Pokharel. Manish Swarup/Associated Press
http://blogs.wsj.com/indiarealtime/2012/03/10/what-they-said-india-cracks-down-on-foreign-ngos/?mod=irt

A woman living near Kudankulam atomic plant holds a placard as she participates in an anti-nuclear protest in New Delhi on Dec. 8, 2011.
The focus of most Indian newspaper editorials and commentaries this week was the political and economic ramifications of the results announced Tuesday of assembly elections in five Indian states.

Of the few other issues that made it in the news was New Delhi’s increasing uneasiness with non-governmental organizations the central government alleges have been encouraging protests against nuclear power. In an opinion piece published earlier this week and headlined “India’s Civil Liberties Under Attack,” The Wall Street Journal also weighed in on this issue.

The “foreign hand” has cropped up in the rhetoric of Indian politicians who say anti-nuclear protests have interfered with the construction of two nuclear power plants in Kudankulam, Tamil Nadu. In a rare interview, Prime Minister Manmohan Singh also alleged he suspected foreign NGOs were behind these protests.

Locals have been protesting against the Kudankulam project, citing safety concerns among other reasons.

Following Mr. Singh’s remarks, Indian authorities have put pressure on several NGOs they suspect have been funding the protests illegally. Late last month, cases were registered against four NGOs in Tamil Nadu on these grounds. A German national accused of involvement was deported, though he denies any wrongdoing.

More recently, the Hindustan Times reported that the government has put as many as 77 foreign NGOs on its “global watchlist,” meaning it may get a lot harder for their staff to get Indian visas.

India Real Time presents a roundup of what several Indian newspapers and commentators said on the government’s crackdown on foreign NGOs.

Writing in the Business Standard on Thursday, columnist Ajit Balakrishnan said that NGOs in India have “travelled a long way from the time they drew in wives of doctors, lawyers and other professionals to help their less fortunate brethren.”

“Some of them are now full-fledged political interest groups,” Mr. Balakrishnan writes, referring to NGOs in general. He points out that the conflict between NGOs and the government isn’t new, nor is it unique to India, “it is a feature in many developing countries.” Citing a 1999 study on state-NGO relations in India, he says that the conflict between the Indian state and NGOs dates back to 1967, when it emerged that a prominent NGO had been funded by the C.I.A.

He notes that “many foreign missionaries and NGO officials were expelled” at the time and that this lead to a 1976 law regulating foreign funding of non-governmental organizations, the Foreign Contribution Regulation Act. He says that the emergence of NGOs as political interest groups is a deviation from what NGOs workers were originally all about: “do-gooders unencumbered and untainted by the politics of government or the greed of the market.”

“This is a pity because Gandhiji, who was the original true believer in the NGO idea, believed that voluntary action was the real path to India’s development. During the freedom movement, volunteers undertook multiple programmes through organisations formed by Gandhians,” Mr. Balakrishnan writes. He ends his commentary wondering “Isn’t there a way for NGOs to return to their original role?”

Activist and political analyst Praful Bidwai wrote an opinion piece headlined “Don’t demonise dissenting voices” on Thursday’s Financial Chronicle. Referring to Mr. Singh’s interview, Mr. Bidwai argues that “the ‘foreign hand’ charge sounds surreal coming from a politician who two decades ago indiscriminately opened up the economy to international capital and trade, and who has recently batted harder than any Indian for foreign nuclear reactor manufacturers.”

“That apart, people like Singh don’t understand the dynamics of grassroots people’s struggles and what motivates them to sustain numerous marches, boat rallies and an uninterrupted relay hunger-strike since October 18,” a reference to the protests of the people in Kudankulam against the nuclear power plants there.

“Singh simply doesn’t comprehend the people’s commitment to non-violence and their determination based on high levels of information and awareness of nuclear safety problems,” Mr. Bidwai says.

He says Mr. Singh should treat the Kudankulam protesters with the “respect they deserve.”

“Above all, there must be no attempt to commission the Koodankulam reactors until the people’s concerns have been fully addressed,” Mr. Bidwai says.

Earlier in the week, in a piece for The Pioneer, Chandan Mitra, a lawmaker of the opposition Bharatiya Janata Party, wrote that “Manmohan Singh’s U-turn on foreign-funded NGOs has come too late to be effective.”

Mr. Mitra says that the government itself encouraged the interventions of NGOs in the country’s policy-making process by “outsourcing all such matters to jholawalas,” a term used to describe NGO workers, who are typically seen carrying sling bags, or jholas.

He singled out Right-to-Information activist Aruna Roy, activist and scholar Jean Dreze, and social activists Harsh Mander, Farah Naqvi and Teesta Setalvad.

Mr. Mitra criticized Mr. Singh for “inviting scores of US-backed NGOs to rule over India’s health sector.”

“Manmohan Singh is truly hoist with his own petard,” Mr. Mitra said. “The NGO industry is now too big to contain and influences levers of power that are virtually impossible to curb.”

“While his U-turn on ‘anti-development’ NGOs is welcome, howsoever late in the day and for whatever reasons it has happened, it is doubtful if the Government will be allowed to sustain this offensive” he says. He concludes by saying: “A hapless Prime Minister is stuck between a rock, namely Western nuclear reactor sellers backed by their respective Governments, and a hard place, that is the ultra-powerful domestic NGO lobby, flush with foreign funds and enjoying a dominant position within the corridors of power in Delhi.”

Some commentators were critical of Mr. Singh’s attack on foreign NGOs. Neelabh Mishra of Outlook magazine wrote that the “hypocrisy from the head of a supposedly democratic government betrays an intolerance for democratic dissent that challenges existing power structures.”

“The prime minister has always been bullish about pumping foreign corporate funds into nearly all sectors of the Indian economy,” says Mr. Mishra adding that “it is no small irony, that he is the same man who is trying to stoke the xenophobic fears of the middle class by questioning the foreign support—if any—for a popular campaign born of people’s concern about nuclear safety.”

“The intensity of the government’s vindictiveness” against certain NGOs in the anti-Kudankulam nuclear plant campaign “is of the same ilk as that which was deployed, for all to see, against the members of Anna Hazare’s team who launched the Lokpal agitation,” Mr. Mishra writes.

Govt cracks down on four NGOs

Express news service : New Delhi, Tue Feb 28 2012, 21:58 hrs
http://www.indianexpress.com/news/govt-cracks-down-on-four-ngos/917848/0

WITHIN days of Prime Minister Manmohan Singh blaming foreign-funded NGOs for instigating anti-nuclear protests in Koodankulam, the government today booked four NGOs for violation of the Foreign Contribution Regulation Act and deported one German national for reportedly helping the protestors.
Home Secretary R K Singh told reporters that the bank accounts of these four NGOs were frozen after it was found that they had been diverting money received from their donors abroad into funding the protests at Koodankulam. He said cases for violation of FCRA provisions had been registered, but did not name the NGOs. Cases have been registered by the Crime Branch of Tamil Nadu police as well as the CBI, he said.

Meanwhile, a German national, 49-year-old Sonnteg Reiner Hermann, was deported this morning after being charged with helping the protestors. Hermann, who was in India on a tourist visa, was found to be “roaming” around the plant site for the last few days. He was picked up by the Tamil Nadu police from Nagercoil and asked to leave the country immediately.

Last week, the Prime Minister had blamed NGOs “often funded from the United States and Scandinavian countries” for leading the agitation at Koodankulam, where India is setting up two 1000-MW nuclear reactors with Russian help.

Minister of State in the PMO V Narayanasamy said the German national was violating the terms of his visa and was “actively involved” in the protests. He said the action against the NGOs was “long overdue”. “There is a clear case of foreign money being misused by some NGOs in Koodankulam. The protests are obviously engineered,” he said.

கிருத்துவ பிஷப்புகள் பலகுரல்களில் பேசுவது: கூடங்குள நாடகம் (2)!

வங்கிக் கணக்குளை முடக்குவது கிருத்துவர்களை அவமதிப்பதாகும்: சின்னப்பா தொடர்கிறார். “அதன்படி, கடந்த ஜனவரி மாதம் 10-ந் தேதி முதல் 13-ந் தேதி வரை சோதனை நடத்தினார்கள். நாங்கள் கணக்கு காட்டினோம்[1]. அதில் ஒரு தவறும் கண்டுபிடிக்கப்படவில்லை. இந்த நிலையில், தூத்துக்குடி மறைமாவட்ட சங்கத்தின் எப்.சி.ஆர்.ஏ. எண்ணை தடை

செய்து, வங்கி கணக்கை முடக்கிவிட்டனர்[2]. தற்போது ரூ.1 கோடியே 60 லட்சம் பணம் வங்கியில் முடங்கி கிடக்கிறது. வங்கி கணக்கை முடக்கிய நடவடிக்கையால் ஆயர் பேரவை, பேரதிர்ச்சியும் மனவருத்தமும் அடைந்துள்ளது. இந்த நடவடிக்கை, சிறுபான்மை கிறிஸ்தவர்களை இழிவுபடுத்துவது போல் ஆகும். தூத்துக்குடி மறைமாவட்டத்திற்கு எதிராக வழக்குகள் போடும்படி சி.பி.ஐ.யையும், தமிழக அரசையும் மத்திய உள்துறை அமைச்சர் ப.சிதம்பரம் அறிவுறுத்தி இருக்கிறார்[3]. கூடங்குளம் அணுஉலை குறித்து உருவாகி உள்ள விவாதங்களையும், போராட்டங்களையும் மனதில் கொண்டுதான் மத்திய அரசு தூத்துக்குடி மறைமாவட்டத்திற்கும், பிற கிறிஸ்தவ தொண்டு நிறுவனங்களுக்கும் எதிராக நடவடிக்கை எடுத்து வருகிறது என்பது அனைவருக்கும் நன்கு தெரியும். இந்த அணுஉலை, கிறிஸ்தவர்கள் அதிகளவில் வாழும் கிராமத்தில் அமைக்கப்பட்டு இருக்கிறது. மக்கள், தாங்கள் கிறிஸ்தவர்கள் என்பதற்காக அணுஉலைக்கு எதிர்ப்பு தெரிவிக்கவில்லை. அணுஉலை தங்கள் கிராமத்தில் நிறுவப்பட்டுள்ளது என்பதால்தான் ஆட்சேபணை தெரிவித்து போராடி வருகிறார்கள்.

பிரச்சினை வந்ததும் செக்யூலார் சாயம் பூசப்பார்க்கிறார்கள் போலும்!: சின்னப்பா மேலுன் தொடர்கிறார், “அங்குள்ள இந்துக்கள், முஸ்லிம்கள் கூட இந்த போராட்டத்தில் ஈடுபட்டுள்ளனர். அண்மையில் 217 இந்து பெண்கள் அணுஉலை திட்டத்தை நிறுத்த உதவி செய்ய வேண்டி உள்ளூர் பிள்ளையார் கோவிலுக்கு பால்குடம் சுமந்து வந்து சென்றனர். போராட்டத்தில்

ஈடுபட்டு வரும் மக்களுக்கு திருச்சபை எவ்வித பொருளாதார உதவியும் செய்யவில்லை[4]. எனவே, கிறிஸ்தவர்கள்தான் அணுஉலை திட்டத்திற்கும், நாட்டின் வளர்ச்சிக்கும் எதிராக உள்ளனர் என்று சொல்வது முற்றிலும் உண்மைக்கு புறம்பான செய்தி. மக்கள் நலன் சம்பந்தப்பட்ட பிரச்சினை என்பதால் அந்த போராட்டத்திற்கு நாங்கள் எங்கள் தார்மீக ஆதரவை அளிக்கிறோமே தவிர, போராட்டத்திற்கு எந்த பண உதவியும் செய்யவில்லை. இதில் வேறு எந்த உள்நோக்கமும் இல்லை. தமிழகத்திற்கு மின்சாரம் தேவை. அதற்கு நாங்கள் தடைபோடவில்லை[5].

மற்ற கிராமத்து மக்களை ஒதுக்கி விட்டு, கிருத்துவ மீனவர்களை வைத்துக் கொண்டு பிஷப்புகள் போடும் நாடகம்: கடந்த அக்டோபர் 2011ல் மன்மோஹன் சிங், கூடங்குள திட்டத்தை ஆதரிக்குமாறு வேண்டுகோள் விடுத்துள்ளார்[8]. ஆனால், கிருத்துவகள் அமெரிக்க மற்றும் இதர அந்நிய நாட்டு கிருத்துவர்கள் மூலம், ஜெயலலிதாவை எதிர்க்க செய்தியை அனுப்பினர். இவர்கள் தாம் முன்பு “தங்கத் தாரகை” பட்டத்தை அளித்து, மதமாற்றச் சட்டத்தை வாபஸ் வாங்கச் செய்தனர். இதனால் மைத்ரேயன் தலைமையில், அந்த திட்டத்தை நிறுத்துமாறு ஒரு குழு அனுப்பப்பட்டது. அப்பொழுதே, சர்ச்சுகள் / கிருத்துவர்கள், மக்கள் போராட்டத்தை அவர்கள் “ஹைஜாக்” செய்துவிட்டார்களா என்ற கேள்வி எழுந்தது[9]. “அய்யா-வழி” என்ற இயக்கத்தைச் சேர்ந்த  பாலப்பிரஜாபதி அடிகளார், கிருத்துவர்கள் தமது போராட்டத்தை கவந்து விட்டார்களே என்று வருத்தத்துடன் சொல்லியிருந்தார்[10]. அரசு உத்திரவாதம் கொடுத்தப் பிறகுக் கூட, போராட்டத்தை நடத்துவதை, இவர் குறை கூறினார். தில்லிக்கு சென்ற குழுவில் இவரும் இருந்தார். ஏனெனில் காலவரையற்ற உண்ணாவிரதம் இருந்தவர் இவர்தாம். ஆனால், பிறகு வந்த கூட்டங்களில், இவரை யாரும் கண்டு கொள்ளவில்லை. கிருத்துவர்கள் முழுவதுமாக ஆக்கிரமித்துக் கொண்டனர்[11]. மீனவர்களை வைத்துக் கொண்டு கிறுத்துவர்கள் இத்தகைய நாகத்தை ஆடி வருகின்றனர். ஆனால், மீனவர்களைத் தவிர மற்ற மக்கள், பல கிராமங்களில் உள்ளனர். அவர்களும் போராட்டத்தில் கலந்து கொண்டுள்ளார்கள், கலந்து கொண்டு வருகிறார்கள். ஆனால், மற்றவர்களை தனிமைப்படுத்தி, கிருத்துவ மீனவர்களை வைத்துக் கொண்டு தாங்கள்தாம், இப்போராடத்திற்கு முக்கியஸ்தர்கள் என்ற தோற்றத்தை ஏற்படுத்தி வருகின்றனர்.

அமெரிக்கா, ரஷ்யா, ராஜிவ், சோனியா, ராஹுல், கிருத்துவம்:சோனியா-ராஜிவ் கத்தோலிக்க பிணைப்பினால், ரஷ்யாவிற்கும், இந்தியாவிற்கும் இடையிலான கூடங்குளம் அணுவுலை ஒப்பந்தம் நவம்பர் 20, 1988ல் ராஜிவ் காந்தி, மிக்காயில் கொர்பஷேவ் இவர்களால் கையெழுத்தானது. இருப்பினும் 10 வருடங்களாக 1998 வரை, 1991லிருந்து ரஷ்யாவில் ஏற்பட்ட அரசியல்-பொருளாதரப் பிரச்சினைகள், பிறகு ரஷ்யாவே துண்டானது, அமெரிக்காவின் எதிர்ப்பு என பல காரணங்களினால் கிடப்பில் கிடந்தது. அமெரிக்கா இந்தியாவின் மீதான தடையைத் தளர்த்திய பிறகு, 2004ல் வேலை ஆரம்பித்தது, 2008ல் கூடுதலாக நான்கு உலைகள் வாங்கவும் தீர்மானம் செய்யப்பட்டது. அமெரிக்க எதிர்ப்பு முதலியவற்றைக் கடந்து இந்தியாவிற்கு ரஷ்யா அணுவுலைகளை அனுப்ப ஆரம்பித்ததே பெரிய ஆச்சரியத்திற்குரிய விஷயம் எனலாம்[12].

அமெரிக்கக் கம்பெனிகள்- கிருத்துப் பிஷப்புகள் கூட்டு: ராபர்ட்-டி-நொபிலி[13] என்ற பாதிரி, வெடியுப்பு சப்ளை செய்ய கமிஷன் பெற்று வந்தார். அதே முறையைத்தான் இப்பொழுதுள்ளவர்களும் செய்து வருகின்றனர். உண்மையில் அமெரிக்க மற்றும் ஐரோப்பிய நாடுகள் தங்களுக்கு அந்த வியாபார ஆணைகள் கிடைக்கவேண்டும் என்று ஆசைப் பட்டன. அவ்வாறுதான் ரகசியமாக திட்டமிட்டன. சோனியாவிடமும் பேரம் பேசப்பட்டது. ஆனால், வியாபார ஒப்பந்தம் ரஷ்யாவுடன் தொடர்ந்தது அவர்களுக்கு வியப்பாக இருந்தது. ர்ஷ்யா போன்றே, இந்நாட்டுகளுக்கு உதிரி பாகங்களைச் செய்யத் தெரிரியும், இந்தியாவிற்கு சம்ளை செய்யவும் தெரியும். அதற்கான கமிஷனையும் இந்த பிஷப்புகள் பெற்றுக் கொள்வர். இருப்பினும் உண்மையறிந்து அமைதியாயின. ஆயினும், எதிர்ப்பைக் காட்டி நாடகம் ஆட தீர்மானித்தனர். அதன் விளைவுதான், கிருத்துவர்களின் எதிர்ப்பும்-ஆதரவும்! இந்து-குழும ஊடகத்தினரும் அவ்வாறே செய்திகளை எதிர்த்தும்-ஆதரித்தும் வெளியிட்டனர். இப்பொழுது காங்கிரஸும் அதைத்தான் செய்கிறது. ஆக மொத்தம், ஒரு சில லட்சங்களை செலவு செய்து கோடிகளை அள்ளலாம் என்றால், யாருக்குத் தான் ஆசை வராது. அதனால் அவ்வாறு லட்சங்களை அள்ளி வீச முடிந்தவர்கள் இந்த நாடகத்தில் பங்கேற்றனர். மற்றவர்கள் நாளுக்கு இவ்வளவு என்று வாங்கிக் கொண்டு ஒதுங்கி விட்டனர். அதனால்தான், 12-11-2011 அன்று இந்து-என்டிடிவி நிருபர் சென்றபோது, கொட்டகை காலியாக இருந்தது என்று காட்டி, பிறகு அணுவுலை எவ்வளவு பிரமாதமாக உள்ளது, ஆபத்தேயில்லாமல் இருக்கிறது, நான் டன் கணக்கில் உள்ள யுரேனியம் மீதே நின்று கொண்டிருக்கிறேன் என்றெல்லாம் பேசி காட்டினார்.

சர்ச் வளாகத்திலிருந்து, கூடங்குளம்: காங்கிரஸ், மார்ச் 10,2012,http://www.dinamalar.com/News_Detail.asp?Id=423675

சர்ச் வளாகத்திலிருந்து, கூடங்குளம் அணுமின் நிலைய போராட்டக்காரர்களை வெளியேற்ற வேண்டுமென, பிஷப் கவுன்சிலுக்கு காங்கிரஸ் கட்சி வலியுறுத்தியுள்ளது. அகில இந்திய காங்கிரஸ் தொழிலாளர் முன்னணி தலைவர் சத்தியசீலன், நிருபர்களுக்கு அளித்த பேட்டி:கூடங்குளம் அணுமின் நிலைய போராட்டத்திற்கும், கிறிஸ்தவர்களுக்கும் தொடர்பில்லை.

இது கிறிஸ்தவ போராட்டமல்ல. நாட்டுக்கும், மக்களுக்கும் இடையிலான போராட்டமென்று, தமிழ்நாடு கத்தோலிக்க பிஷப் கவுன்சில் கூறியுள்ளது. அப்படியென்றால், இடிந்தகரை சர்ச் வளாகத்தில், கூடங்குளம் அணுமின் நிலைய எதிர்ப்பு போராட்டத்தை துவங்கியது ஏன்? அதற்கு இடிந்தகரை பாதிரியார் உதவி செய்தது ஏன்? என்பதை, பேராயர் மற்றும் பாதிரியார்கள் விளக்க வேண்டும். இடிந்தகரை சர்ச் வளாகத்திலிருந்து, உடனடியாக போராட்டக்காரர்களை வெளியேற்ற வேண்டும்.

தொண்டு நிறுவனங்களுக்கு நிதி வருவதை முடக்கியவுடன், அதனால் கல்வி நிறுவனங்கள், ஆசிரியர்கள், மாணவர்கள் பாதிக்கப்படுகின்றனர் என, பேராயர் கூறுகின்றார். ஆனால், கிறித்தவ திருச்சபைகளால் நடத்தப்படும் பெரும்பாலான பள்ளிகள், அரசு உதவி பெறும் பள்ளிகளாகும். அவற்றுக்கு அரசின் சார்பில், ஆசிரியர்களுக்கான சம்பளம் உள்ளிட்ட நிதி உதவிகளை அரசே கொடுக்கிறது.எனவே, தொண்டு நிறுவனங்களின் செயல்பாடுகளை, மத்திய, மாநில அரசுகள் சரியான முறையில் கண்காணிக்க வேண்டும். தொண்டு நிறுவனத்திற்கு வரும் நிதி, முறையாக செலவிடப்படுகிறதா என்பதையும் வரைமுறைப்படுத்த வேண்டும்.இவ்வாறு சத்தியசீலன் பேட்டியில் கூறினார்.