ஒரு மொழி பேசுபவரை ஒரு தேசியக் குழு என்பது தவறு: ஒரு விமர்சன ஆய்வு

அறிமுகம்

மொழி, மனித சமூகங்களின் முக்கிய அடையாளமாக உள்ளது, ஆனால் ஒரு மொழி பேசுபவர்களை ஒரு தேசியக் குழுவாக (national group) கருதுவது தவறு என்று இந்தக் கட்டுரை வாதிடுகிறது. தேசியவாதம் (nationalism), பொதுவாக மொழி, கலாச்சாரம், வரலாறு ஆகியவற்றை ஒருங்கிணைத்து ஒரு கற்பித "தேசிய அடையாளத்தை" உருவாக்குகிறது. ஆனால், மொழி மட்டுமே தேசிய அடையாளத்தை வரையறுக்க முடியாது, ஏனெனில் இது பலதரப்பட்ட சமூக, அரசியல், பொருளாதார காரணிகளை புறக்கணிக்கிறது. இந்த விமர்சன ஆய்வு, மொழி மற்றும் தேசியவாதத்தின் உறவை ஆராய்ந்து, மொழி பேசுபவர்களை ஒரு தேசியக் குழுவாக கருதுவது ஏன் தவறு என்பதை வரலாற்று மற்றும் கோட்பாட்டு பார்வையில் விளக்குகிறது. Benedict Anderson, Eric Hobsbawm, Anthony D. Smith ஆகியோரின் கோட்பாடுகளை அடிப்படையாகக் கொண்டு, இது உலகளாவிய மற்றும் இந்திய சூழலில் (குறிப்பாக தமிழகம்) ஆய்வு செய்கிறது.<grok:render type="render_inline_citation"> 0</grok:render><grok:render type="render_inline_citation"> 1</grok:render><grok:render type="render_inline_citation"> 2</grok:render>

1. மொழி மற்றும் தேசியவாதம்: கோட்பாட்டு பார்வை

தேசியவாதம், 19ஆம் நூற்றாண்டில் ஐரோப்பாவில் உருவான "கற்பித சமூகம்" (imagined community) என்று Benedict Anderson வரையறுக்கிறார். இது மொழி, இனம், மதம், வரலாறு ஆகியவற்றை ஒருங்கிணைத்து ஒரு பொதுவான அடையாளத்தை உருவாக்குகிறது.<grok:render type="render_inline_citation"> 0</grok:render> ஆனால், மொழியை மட்டும் தேசிய அடையாளத்தின் அடிப்படையாகக் கொள்வது தவறு, ஏனெனில்:

• மொழி பன்முகத்தன்மை: ஒரு மொழி பல தேசங்களில் பேசப்படலாம். எடுத்துக்காட்டாக, ஆங்கிலம் அமெரிக்கா, இங்கிலாந்து, ஆஸ்திரேலியா, இந்தியாவில் பேசப்படுகிறது, ஆனால் இவை தனித்தனி தேசிய அடையாளங்களைக் கொண்டவை.<grok:render type="render_inline_citation"> 3</grok:render>

• தேசிய எல்லைகள்: தேசிய எல்லைகள் அரசியல், பொருளாதார, வரலாற்று காரணங்களால் உருவாகின்றன, மொழி மட்டுமல்ல. எடுத்துக்காட்டாக, ஸ்பானிஷ் மொழி ஸ்பெயின், மெக்ஸிகோ, அர்ஜென்டினாவில் பேசப்படுகிறது, ஆனால் இவை வெவ்வேறு தேசங்கள்.<grok:render type="render_inline_citation"> 4</grok:render>

• பல மொழிகள் ஒரு தேசத்தில்: இந்தியா போன்ற நாடுகளில், 22 அங்கீகரிக்கப்பட்ட மொழிகள் உள்ளன, ஆனால் ஒரே தேசிய அடையாளம் உள்ளது. இதை Eric Hobsbawm "கற்பித பாரம்பரியங்கள்" (invented traditions) என்று விவரிக்கிறார்.<grok:render type="render_inline_citation"> 1</grok:render>

Anthony D. Smith, தேசியவாதத்தை "எத்னோ-சிம்பாலிக்" (ethno-symbolic) அடிப்படையில் விளக்குகிறார், ஆனால் மொழி மட்டுமே தேசிய அடையாளத்தை உருவாக்க முடியாது என்று வாதிடுகிறார், ஏனெனில் வரலாறு, மதம், புவியியல் ஆகியவை முக்கிய பங்கு வகிக்கின்றன.<grok:render type="render_inline_citation"> 2</grok:render>

2. வரலாற்று உதாரணங்கள்: மொழி மற்றும் தேசியவாதத்தின் பிரிவு

வரலாற்று உதாரணங்கள், மொழி மற்றும் தேசிய அடையாளம் எப்போதும் ஒத்துப்போவதில்லை என்பதை வெளிப்படுத்துகின்றன:

• ஐரோப்பா: ஜெர்மனி மற்றும் ஆஸ்திரியா இரண்டும் ஜெர்மன் மொழி பேசுகின்றன, ஆனால் வெவ்வேறு தேசிய அடையாளங்களைக் கொண்டுள்ளன. 19ஆம் நூற்றாண்டில், பிஸ்மார்க்கின் ஜெர்மனி ஒருங்கிணைப்பு மொழியை அடிப்படையாகக் கொண்டிருந்தாலும், அரசியல் மற்றும் புவியியல் எல்லைகள் தனித்தன்மையை உருவாக்கின.<grok:render type="render_inline_citation"> 5</grok:render>

• லத்தீன் அமெரிக்கா: ஸ்பானிஷ் மொழி பேசும் அர்ஜென்டினா, மெக்ஸிகோ, சிலி ஆகியவை தனித்தனி தேசிய அடையாளங்களைக் கொண்டுள்ளன, ஏனெனில் அவற்றின் வரலாறு, பொருளாதாரம், மற்றும் உள்ளூர் கலாச்சாரங்கள் வேறுபடுகின்றன.<grok:render type="render_inline_citation"> 4</grok:render>

• இந்தியா: இந்தியாவில், தமிழ், இந்தி, பெங்காலி, மலையாளம் உள்ளிட்ட பல மொழிகள் உள்ளன, ஆனால் ஒரு பொதுவான இந்திய தேசிய அடையாளம் உள்ளது. 1947 சுதந்திரத்திற்குப் பின், மொழி அடிப்படையில் மாநிலங்கள் பிரிக்கப்பட்டாலும் (1956 மாநில மறுசீரமைப்பு), இவை ஒரு தேசத்திற்குள் ஒருங்கிணைந்துள்ளன.<grok:render type="render_inline_citation"> 6</grok:render>

3. தமிழக சூழல்: மொழி மற்றும் தேசியவாதத்தின் சிக்கல்கள்

தமிழகத்தில், தமிழ் மொழி ஒரு வலுவான கலாச்சார அடையாளமாக உள்ளது, ஆனால் இது ஒரு தனி தேசியக் குழுவை உருவாக்கவில்லை. 20ஆம் நூற்றாண்டில், திராவிட இயக்கம் (1916இல் தொடங்கியது) தமிழ் மொழியை அடிப்படையாகக் கொண்டு "திராவிட நாடு" என்ற கருத்தை முன்வைத்தது. ஆனால், இந்த இயக்கம் இந்திய தேசியவாதத்திற்கு எதிராக தனி நாடு உருவாக்கவில்லை, மாறாக மாநில உரிமைகளை வலியுறுத்தியது.<grok:render type="render_inline_citation"> 7</grok:render>

• தமிழ் மொழி இயக்கம் (1960கள்): இந்தி எதிர்ப்பு போராட்டங்கள் (1965) தமிழ் மொழியை பாதுகாக்க நடந்தன, ஆனால் இவை இந்திய தேசியத்திற்கு எதிராக இல்லை. தமிழ் பேசுபவர்கள் இந்திய அரசியல் அமைப்பை ஏற்று, மொழி அடையாளத்தை மாநில கலாச்சாரமாக பேணினர்.<grok:render type="render_inline_citation"> 8</grok:render>

• பல மொழி பேசுபவர்கள்: தமிழகத்தில் தமிழ் பேசுபவர்கள் மட்டுமல்ல, தெலுங்கு, மலையாளம், கன்னடம் பேசுபவர்களும் உள்ளனர். இவர்கள் அனைவரும் தமிழ்நாடு மாநில அடையாளத்தின் கீழ் ஒருங்கிணைந்துள்ளனர், இது மொழி மட்டும் தேசிய அடையாளத்தை வரையறுக்க முடியாது என்பதை காட்டுகிறது.<grok:render type="render_inline_citation"> 9</grok:render>

4. மொழி-தேசியவாதத்தின் ஆபத்துகள்

மொழியை தேசிய அடையாளமாகக் கருதுவது பல ஆபத்துகளை உருவாக்குகிறது:

• பிரிவினைவாதம்: மொழி அடிப்படையில் தேசியவாதம் பிரிவினைவாதத்தை (separatism) தூண்டலாம். எடுத்துக்காட்டாக, இலங்கையில் தமிழ்-சிங்கள மொழி மோதல் (1983-2009) உள்நாட்டு போருக்கு வழிவகுத்தது, ஆனால் இது மொழி மட்டுமல்ல, அரசியல் மற்றும் இன பிரச்சினைகளால் தூண்டப்பட்டது.<grok:render type="render_inline_citation"> 10</grok:render>

• பன்முகத்தன்மையை புறக்கணித்தல்: மொழி அடிப்படையிலான தேசியவாதம், ஒரு பகுதியில் உள்ள பல மொழி, கலாச்சார சமூகங்களை ஒதுக்குகிறது. இந்தியாவில், இந்தி மட்டும் தேசிய மொழியாக ஆக்க முயற்சித்தது (1960கள்) தமிழகத்தில் எதிர்ப்பை ஏற்படுத்தியது.<grok:render type="render_inline_citation"> 8</grok:render>

• வரலாற்று தவறு: மொழி தேசியவாதத்தை உருவாக்குவது வரலாற்று உண்மைகளை திரிக்கிறது. எடுத்துக்காட்டாக, இந்தியாவில் ஆங்கிலம் பயன்படுத்தப்பட்டாலும், இது ஒரு இந்திய தேசிய அடையாளத்தை உருவாக்கவில்லை.<grok:render type="render_inline_citation"> 6</grok:render>

5. மாற்று பார்வை: பன்முக அடையாளங்கள்

மொழி ஒரு முக்கிய கலாச்சார கூறு என்றாலும், தேசிய அடையாளம் பல காரணிகளை உள்ளடக்கியது:

• அரசியல் ஒற்றுமை: இந்தியா, சுவிட்சர்லாந்து போன்ற நாடுகள் பல மொழிகளை உள்ளடக்கி, அரசியல் ஒற்றுமையை உருவாக்கியுள்ளன. சுவிட்சர்லாந்தில் ஜெர்மன், பிரெஞ்சு, இத்தாலிய மொழிகள் இருந்தாலும், ஒரு தேசிய அடையாளம் உள்ளது.<grok:render type="render_inline_citation"> 11</grok:render>

• கலாச்சார பன்முகத்தன்மை: தேசியவாதம் கலாச்சார பன்முகத்தன்மையை ஏற்க வேண்டும். இந்தியாவில், தமிழ், பெங்காலி, மராத்தி மொழிகள் ஒரு பொதுவான இந்திய அடையாளத்தின் கீழ் இணைகின்றன.<grok:render type="render_inline_citation"> 6</grok:render>

• உலகமயமாக்கல்: 21ஆம் நூற்றாண்டில், உலகமயமாக்கல் மொழி அடையாளங்களை மறுவரையறை செய்கிறது. ஆங்கிலம் உலகளாவிய மொழியாக இருந்தாலும், இது ஒரு தேசிய குழுவை உருவாக்கவில்லை.<grok:render type="render_inline_citation"> 3</grok:render>

முடிவு

மொழி ஒரு முக்கிய கலாச்சார அடையாளமாக இருந்தாலும், ஒரு மொழி பேசுபவர்களை ஒரு தேசியக் குழுவாக கருதுவது தவறு. மொழி, தேசிய அடையாளத்தின் ஒரு பகுதி மட்டுமே, முழுமையான வரையறை அல்ல. வரலாற்று உதாரணங்கள் (ஜெர்மனி-ஆஸ்திரியா, இந்தியா) மற்றும் தமிழகத்தின் அனுபவங்கள் இதை உறுதிப்படுத்துகின்றன. மொழி அடிப்படையிலான தேசியவாதம் பிரிவினைவாதத்தையும், பன்முகத்தன்மையை புறக்கணிப்பதையும் தூண்டுகிறது. தேசியவாதம், மொழி, வரலாறு, கலாச்சாரம், அரசியல் ஆகியவற்றின் பன்முக ஒருங்கிணைப்பாக இருக்க வேண்டும். இந்தியாவின் பல மொழி அடையாளம் இதற்கு ஒரு முன்மாதிரியாக உள்ளது.<grok:render type="render_inline_citation"> 0</grok:render><grok:render type="render_inline_citation"> 2</grok:render>

மூலங்கள்:

• Anderson, Benedict. Imagined Communities: Reflections on the Origin and Spread of Nationalism. Verso, 1983.

• Hobsbawm, Eric. Nations and Nationalism since 1780. Cambridge University Press, 1990.

• Smith, Anthony D. National Identity. Penguin, 1991.

• JSTOR - Language and Nationalism

• Cambridge University Press - Tamil Nationalism