இயேசு கிறிஸ்து ஆக்கிரமிப்புக்கான ஒரு கலைப்பொருள் சீதா ராம் கோயல்
பொருளடக்கம்
1. வரலாற்றின் இயேசு 1
1.1. வரலாற்றின் இயேசுவின் தேடல் 2
1.2. யூத சான்றுகள் 3
1.3. பேகன் சான்றுகள் 4
1.4. சுவிசேஷங்களின் சான்றுகள் 6
1.5. சுருக்கம் 31
2. புனைகதை இயேசு 35
2.1. "உண்மையான" இயேசு கதைகள் 36
2.2. செயற்கை தயாரிப்பு என இயேசு 52
3. விசுவாசத்தின் இயேசு 60
3.1. நற்செய்திகளின் இயேசு 66
3.2. நற்செய்திகள் முதல் நாஜி அறிக்கை 70 ஆகும்
3.3. கெரிக்மாவின் கிறிஸ்து 71
3.4. கிறிஸ்தவம் ஒரு பெரிய பொய் 76
4. கிறித்துவம் மேற்கில் நொறுங்குகிறது 80
4.1. இந்தியாவில் காட்சி 82
4.2. இயேசு குப்பை 85
பின் இணைப்பு
1. பாகன் கடவுள்கள் மற்றும் மதங்களுக்கு எதிரானவர்கள் 86
2. ஏகாதிபத்தியத்தின் கருவியாக சர்ச் 90
3. ஆன்மீக மாற்றம் 94
4. இந்துக்கள் இயேசு 97
முன்னுரை: சுவிசேஷங்களின் இயேசுவின் முதல் பார்வை 1956 இல் எனக்கு வந்தது. என்னை மாற்ற முயற்சித்த என் ஜேசுயிஸ்ட் நண்பர் அந்த முயற்சியில் தோல்வியடைந்தார். பாட்னாவில் உள்ள மிஷன் தலைமையகத்திற்கு நாங்கள் திரும்பி வந்தபோது, பின்வரும் உரையாடல் எங்களுக்கிடையில் நடந்தது.
"இயேசு ஒரு அவதாரம் என்று நீங்கள் நம்புகிறீர்கள்" என்று அவர் கேட்டார். "ஆம், நான் செய்கிறேன்," என்று நான் பதிலளித்தேன். "ஒரு அவதாரம் ஒரு பொய்யைக் கூற முடியுமா?" "அவர் அவ்வாறு கருதவில்லை." "இயேசு தான் ஒரே கடவுள் என்று சொன்னால் என்ன?" "அவர் அதைச் சொல்ல முடியாது."
என் நண்பர் புதிய ஏற்பாட்டின் நகலை எடுத்து சுவிசேஷங்களிலிருந்து பல பத்திகளைப் படித்தார். இயேசு தான் ஒரே கடவுள் என்று மட்டுமல்லாமல், அவருடைய கூற்றை ஏற்காதவர்கள் என்றென்றும் நரக குழிக்குள் எரியும் என்றும் இயேசு பல வார்த்தைகளில் சொன்னார்.
இயேசு அவரது இந்து வாக்காளர்களால் நான் நம்பப்படுவதற்கு வழிவகுத்ததால், அவர் மலைப்பிரசங்கம் அல்ல என்பதை வேதனையான ஆச்சரியத்துடன் உணர்ந்தேன்.
ஆண்டுகள் கடந்துவிட்டன, இயேசுவைக் காப்பாற்ற எனக்கு நேரமில்லை. எண்பதுகளில் ராம் ஸ்வரூப் ஏகத்துவ மதங்களின் தன்மை பற்றி என்னை ஞானமாக்கியபோது நான் மீண்டும் அவரிடம் திரும்பினேன். அப்போதுதான் நான் சுவிசேஷங்களுக்கு திரும்பினேன். நான் திகிலடைந்தேன். கிறிஸ்தவத்தின் வரலாறு ஏன் இருந்தது என்பதை இப்போது என்னால் பார்க்க முடிந்தது. விஷத்தின் ஆதாரம் சுவிசேஷங்களின் இயேசுவில் இருந்தது. எனது மீதமுள்ள படிப்புகள் தொடர்ந்து வந்தன.
சில ஆண்டுகளுக்கு முன்பு நான் ஒரு காந்திய நண்பருடன் கிறிஸ்தவ பயணங்களின் அச்சுறுத்தலைப் பற்றி விவாதித்தேன். அவர்களைப் பற்றி மோசமான ஒன்று இருப்பதாக அவர் என்னுடன் ஒப்புக்கொண்டார். நான் அவரிடம் சொன்னேன், நாங்கள் பயணிகளைச் சமாளிக்க விரும்பினால், இயேசுவைப் பற்றிய உண்மையை நம் மக்களுக்கு சொல்ல வேண்டும். அவர் பார்வைக்கு நடுங்கினார், உணர்ச்சியுடன் மூச்சுத் திணறிய குரலில் என்னிடம், “சீதாபாய். இயேசு கோ குச் பாய் கஹியே (சகோதரர் சீதா, இயேசுவைத் தொடாதே)! ”
“நீங்கள் சுவிசேஷங்களைப் படித்திருக்கிறீர்களா,” என்று நான் அவரிடம் கேட்டேன். அவர் கோபமடைந்தார், "இது ஒரு தனிப்பட்ட கேள்வி."
நான் பாடத்தை கைவிட வேண்டியிருந்தது. ஒவ்வொரு முறையும் ஒரு குறிப்பிட்ட கேள்விக்கு அவர்களின் கருத்தின் மூலத்தைப் பற்றி கருத்துள்ளவர்களிடம் நான் கேட்டபோது, நான் தனிப்பட்டவர் என்று குற்றம் சாட்டப்பட்டேன். நான் ஒரு கட்டுரை எழுத நினைத்துக்கொண்டிருக்கிறேன் - ஒரு கழுதையாக இருப்பதன் நன்மைகள்.
இப்போது நான் தடையை மீறிவிட்டேன். எனது காந்திய நண்பர் அதை எப்படி எடுத்துக்கொள்வார் என்று எனக்குத் தெரியவில்லை.
இந்துக்களாகிய நாம் ஏன் முஸ்லிம்களின் மற்றும் கிறிஸ்தவர்களின் நடத்தை முறைகளில் அக்கறை கொண்டுள்ளோம், அந்த நடத்தை முறைகளை உருவாக்கும் நம்பிக்கை அமைப்புகளுடன் அல்ல. கிறிஸ்தவ பணிகளை நாங்கள் எதிர்க்கிறோம், ஆனால் கிறிஸ்தவத்தையும் அதன் கடவுளான இயேசுவையும் விவாதிக்க மறுக்கிறோம். நாங்கள் இஸ்லாமிய பயங்கரவாதத்தை எதிர்க்கிறோம், ஆனால் இஸ்லாத்தையும் அதன் தீர்க்கதரிசி முஹம்மதுவையும் பார்க்க மறுக்கிறோம். இந்த இந்து பழக்கத்தில் நான் எந்த உணர்வையும் தர்க்கத்தையும் காணவில்லை.
உண்மையில், நாங்கள் ஒரு படி மேலே செல்கிறோம். கிறிஸ்தவ மிஷனரிகளிடம் இயேசுவின் பெயரால் வேண்டுகோள் விடுக்கிறோம், அவர்கள் என்ன செய்து கொண்டிருக்கிறார்களோ அவர்களிடம் கேட்டுக்கொள்கிறோம். முஹம்மது பெயரில் முஸ்லிம்களிடம் நாங்கள் வேண்டுகோள் விடுக்கின்றோம், அவர்கள் என்ன செய்து கொண்டிருக்கிறார்கள் என்பதை நிறுத்துமாறு கேட்டுக்கொள்கிறோம். இந்த செயல்பாட்டில், நாங்கள் ஒரு "உண்மையான" இயேசுவையும் "உண்மையான" கிறிஸ்தவத்தையும் கண்டுபிடித்தோம். நாங்கள் ஒரு "உண்மையான" முஹம்மது மற்றும் "உண்மையான" இஸ்லாத்தையும் கண்டுபிடித்தோம். மிஷனரியும் முல்லாவும் எங்கள் கண்டுபிடிப்புகளைப் பார்த்து புன்னகைக்கிறார்கள், ஆனால் முன்னோக்கிச் சென்று நமது மென்மையான முன்னோக்கை நன்கு பயன்படுத்துகிறார்கள்.
அதனால்தான் இந்த ஆண்டுகளில் "வகுப்புவாத பிரச்சினையை" தீர்க்க நாங்கள் தவறிவிட்டோம். கிறிஸ்தவ மற்றும் இஸ்லாமியர்களின் எழுத்துப்பிழைகளின் கீழ் செல்லும்போது, கிறிஸ்தவர்களும் முஸ்லிம்களும் நம்முடைய சொந்த மக்கள் ஏன் நம்மிடமிருந்து அந்நியப்பட வேண்டும் என்பதை நாங்கள் ஒருபோதும் கண்டுபிடிக்க முயற்சிக்கவில்லை.
புல்லி சக்திவாய்ந்தவராக இருக்கும்போது புல்லியைப் புகழ்வது அவசியமாகிவிடும், மேலும் அவரது ஹீரோக்களையோ அல்லது அவரது வழிபாட்டையோ புகழ்வதைத் தவிர அவரை மென்மையாக்க வேறு வழியில்லை. இஸ்லாம் மற்றும் கிறித்துவம் ஆகிய இரண்டிலும் இந்துக்கள் இத்தகைய அவசரநிலைகளை அனுபவித்திருக்கிறார்கள். ஆனால் அவர்கள் அதே உளவியலுடன் தொடர எந்த காரணமும் இல்லை. இந்துக்கள் ஒரு அபதர்மத்தை சனாதன தர்மமாக மாற்றக்கூடாது.
The first glimpse of the Jesus of the gospels came to me in 1956. My Jesuist friend who had tried to convert me, had failed in the attempt. When we were back at the mission headquarters in Patna, the following dialogue took place between us.
“You believe that Jesus was an avatar,” he asked.
“Yes, 1 do,” 1 replied.
“Can an avatar tell a lie?”
“He is not supposed to.”
“What if Jesus says he is the only God?”
“He can't say that.”
My friend picked up a copy of the New Testament and read out several passages from the gospels. Jesus did say in so many words not only that he was the only God but also that those who did not accept his claim would burn for ever in the infernal pit.
1 realized with painful surprise that Jesus was not all Sermon onthe Mount as 1 had been led to believe by his Hindu votaries.
Years passed, and 1 had no time to spare for Jesus. I turned to him again in the eighties when Ram Swarup made me wise about the character of monotheistic creeds. It was then that turned to the gospels. 1 was horrified. Now I could see why the history of Christianity had been what it had been. The source of the poison was in the Jesus of the gospels. The rest of my studies followed.
A few years ago 1 was discussing the menace of Christian missions with a Gandhian friend. He agreed with me that there was something sinister about them. 1 told him that we shall have to tell our people the truth about Jesus if we wanted to tackle the missions. He was visibly shaken, and said to me in a voice choked with emotion, “Sitabhai. Jesus ko kucch mat kahiye (Brother Sita, do not touch Jesus)!”
“Have you read the gospels,” I asked him.
He was annoyed, and shot back, “That is a personal question.”
1 had to drop the subject. Every time 1 have asked opinion reated people about the source of their opinion on a particular question, I have been accused of being personal. 1 am thinking of writing an essay — Advantages of Being An Ass.
And now 1 have defied the ban. 1 do not know how my Gandhian friend will take it.
1 have wondered over the years why we Hindus have remained preoccupied with the behaviour patterns of Muslims andChristians and not with the belief systems which create those behaviour patterns. We object to Christian missions, but refuse to discuss Christianity and its God, Jesus. We object to Islamic terrorism, but refuse to have a look at Islam and its prophet, Muhammad. I see no sense or logic in this Hindu habit.
In fact, we go a step further. We appeal to the Christian missionaries in the name of Jesus, and ask them not to do what they have been doing. We appeal to the Muslims in the name of Muhammad, and ask them to stop doing what they have been doing. In the process, we have invented a “real” Jesus and a “true” Christianity. We have also invented a “real” Muhammad and a “Hue” Islam. The missionary and the mullah smiles at our inventions but goes ahead and makes good use of our soft¬headedness. That is why we have failed to solve the “communal problem” all these years. We have never tried to find out why our own people, which both Christians and Muslims are, should become alienated from us when they pass under the spell of Christianity and Islam.
Flattering the bully may become necessary when the bully is powerful and there remains no other way of softening him except by extolling his heroes or his cult. Hindus have experienced such emergencies vis-a-vis both Islam and Christianity. But there is no reason for their continuing with the same psychology. Hindus should not convert an apaddharma into Sanatoria Dharma.
