New Indian-Chennai News + more

தமிழகத்தில் சமணம்:

கல்வெட்டுகள் தரும் தகவல் மூலம் பொ.மு.  2 ஆம் நூற்றாண்டு முதலே சமணம் தமிழகத்தில் பரவியிருந்தது தெரிகிறது (மகாதேவன், 2003).  மதுரைக்காஞ்சி  (476), அகநானூறு (123)  பாடல்களும் சமணர்களைப் பற்றிய குறிப்புகளைத் தருகின்றன. சங்கம் மருவிய காலத்தில் சமண சமயத் தாக்கத்தில் பல தமிழ் நூல்கள் எழுதப்பெற்றன. சமண சமயம் தமிழ் இலக்கண இலக்கியங்கள் உருவாக்குவதில் கொண்டிருந்த பங்கு அளப்பரியது.  கமில் சுவலபில் (Kamil Zvelebil, 1975) தமிழின் தொன்மையான இலக்கண நூலான தொல்காப்பியத்தை இயற்றியது தொல்காப்பியர் என்றும், இந்நூல் பொது ஆண்டுகளுக்கு  முன்னர் (பொ.மு. 100) எழுதப்பட்ட நூல் என்றும் கருதுகிறார்.  அத்துடன், ஒரு சில வர்ணாசிரம  கருத்துக்களைக் கொண்ட தொல்காப்பியம் பொருளதிகாரம் பகுதியானது பொ.பி. 5 ஆம் நூற்றாண்டுகளில் திருத்தப்பட்டிருக்கக்கூடும் என்றும் கருதுகிறார். ஆகவே, தொல்காப்பியத்தில்  இடம்பெறும் வர்ணாசிரம கருத்துக்கள் பொ.மு. 100 ஆண்டுகளின் காலத்தில் எழுதப்பெற்ற தொல்காப்பிய மூலத்தில் பின்னர் பொ.பி. 5 ஆம் நூற்றாண்டுகளில் இறுதியாக நுழைக்கப்பெற்ற இடைச்செருகல்கள் என்று கூறும் கமில் சுவலபில் அவர்களின் கூற்று சாதி குறித்த ஆய்வில் கவனத்தில் கொள்ள வேண்டிய முக்கியமானதொரு கருத்து.

 தொல்காப்பியத்தைத் தொடர்ந்து, சமணர்களின் இலக்கியப்பங்களிப்பு சங்கம் மருவிய காலத்திலும், சிலப்பதிகாரம் சீவக சிந்தாமணி போன்ற இலக்கியங்களையும், அறநூல்கள் பலவற்றையும் தமிழுக்குத் தருவது வரை தொடர்ந்தது.  சமணரின் தமிழ் இலக்கியப் பங்களிப்பு பரவலாக அறியப்பட்டாலும், சமண சமயக் கருத்துகள் சங்கத் தமிழ் இலக்கியங்களில் ஏற்படுத்திய தாக்கம் சரிவரப் புரிந்து கொள்ளப்படவில்லை.  சங்க இலக்கியங்களை ஆராயும்பொழுது அந்த ஆய்வு  பல்துறை அணுகுமுறையில் கையாளப்படாமல் அமைந்துவிடுவதே இக்குறைக்கான அடிப்படைக் காரணம்.

சமண சமய மரபு குறிக்கும் ‘இழிபிறப்பினோன்’ என்போர்:

கொல்லாமையை, அகிம்சையைப் போதித்த சமண சமயத் துறவிகள் சடங்கு செய்வதற்காக  உடலைக் கூறு போடுபவர்களையும்,  கொலைத்தொழில்  செய்பவர்களையும் நரகத்திற்குச் செல்பவர்கள் எனக் குறிப்பிட்டனர். சமணத்தின் சமயக் கோட்பாட்டின்படி  வானுலகில் தேவர்களும், மண்ணுலகில் மனிதர்களும், புவியின் கீழே  உள்ள  நரகத்தில்  தீவினை செய்த நரகர்களும் வாழ்கிறார்கள்.  கர்மவினைப் பயனின் காரணமாக  தேவ உலகில் இருப்பவர்கள் வினைப்பயன் காலம் முடிந்ததும் மண்ணுலகிற்குத் திரும்புவார்கள்.  பிற உயிரைத் துன்புறுத்தும் தீய  செயல்களைப் புரிந்தால்  மறுபிறப்பில் நரகத்தில் தள்ளப்படும் நிலையை அடைவார்கள்.  எனவே,  சமண சமயக் கோட்பாடுகளின்படி நரகம் என்பது கீழிருக்கும் ஓர் உலகம்.  சமண இளங்கோ அடிகள் எழுதிய சிலப்பதிகாரம் நூலிற்குப் பிற்காலத்தில் உரை வழங்கிய அடியார்க்கு நல்லார்  (12 ஆம் நூற்றாண்டு) தம் உரையில், துறவறத்தைத் துறந்து இல்லறத்தைத் தழுவிய துறவிகள் நரகத்திற்குச் செல்பவர்கள் என்ற சமண சமய நம்பிக்கையைக் குறித்து எழுதியுள்ளார்.  குறிப்பாகச் சிலப்பதிகாரம் (10.90-93 வரிகளுக்கு), உயிர்களைத் துன்புறுத்துபவர்கள்  இறப்பிற்குப் பிறகு புவிக்குக் கீழே உள்ள நரகத்திற்குச் செல்வதை ‘இழி’என்ற சொல் மூலம்தான் அவர் குறிப்பிடுகிறார்.

சமண சமயக் கொள்கையில் பிறப்பின் அடிப்படையிலான  சாதி என்ற கோட்பாடு கிடையாது.  சமண சமயக் கொள்கைப்படி ‘புலை’ என்பது இந்து சமய நம்பிக்கையின் கருத்தான  ‘தீட்டு’ என்பதும்  அல்ல.  சமணத்தின் கொள்கையின்படி ‘புலை’ என்பது ‘தீயசெய்கை’யைக் குறிக்கிறது.  நற்பண்புகளைக் கொண்டோரே உயர்ந்தவர்கள், பிறப்பால் வருவதல்ல உயர்ந்தநிலை என்பது சமணம் காட்டும் நெறி.  ஆகவே, மறுபிறப்பில் கீழேயுள்ள நரகத்தில் பிறக்கும் தாழ்வை ஏற்படுத்தும் தொழிலைச் செய்வோன்  சமணரின் கொள்கைப்படி  ‘புலையன்’, ‘இழிபிறப்பாளன்’ எனக் கருதப்பட்டனன். இவ்வாறே கொலைத்தொழிலில் ஈடுபட்டிருக்கும் ‘வேட்டுவன் தன் கர்மவினைப்பயன் காரணமாக நரகத்தில் மறுபிறவி எடுக்கும் நிலையில் உள்ளவன் எனக் கருதி அவனையும் ‘இழிபிறப்பாளன்’ என்று சமணர் குறிப்பிட்டனர்.  இதில் இவ்வுலகில் உயர்வு தாழ்வு என்ற கருத்து நுழைக்கப்படவில்லை.  சமண நம்பிக்கையின்படி,  ‘இழிபிறப்பினோன்’ என்பதோ  ‘இழிபிறப்பாளன்’ என்பதோ ஒருவர் செய்யும்  (அதாவது, சமணத்தின் கொல்லாமைக் கொள்கையுடன் முரண்படும்)  தொழிலால் உண்டாகும் கர்மவினைப்பயன் காரணமாக ‘‘நரகத்தில் மறுபிறவி” எடுக்கப்போவதைக் குறிப்பது. சங்கம் மருவிய காலத்துச்  சமணத் தமிழிலக்கியமான  ஏலாதியில் 67-ஆம் பாடலில் கணிமேதாவியார் (பொ.பி. 7 ஆம் நூற்றாண்டு) நரகத்தை ‘இழிகதி’எனக் குறிப்பிடுகிறார்.

சமணரின் பார்வையில், உயிர்ப்பலி கொடுக்கும் பூசாரிகளும் (அகநானூறு 242), உயிர்களைக் கொல்லும்  வேட்டுவர்களும் நரகத்திற்குச் செல்லும் இழிபிறப்பாளர்களே. இவர்களைச் சண்டாளர்கள் எனக் குறிப்பிடுகிறது சமணம். தமிழ்ச் சமூகத்தில் தீண்டத்தகாதவர் எனக் கருதப்படாத ஒரு சில உயர்நிலைப் பிரிவினரையும் இந்த வரிசையில் சேர்க்கிறது சமணம். சமணரான ‘திவாகரர்’ (பொ.பி. 9 ஆம் நூற்றாண்டு) தொகுத்த ‘திவாகர நிகண்டு’, தமிழகத்தின் கவுண்டர் பிரிவினரைச் சண்டாளர்கள், புலையர்கள் வரிசையில் சேர்த்துள்ளது. வேட்டுவக் கவுண்டர்கள் என அழைக்கப்பட்ட கவுண்டர்களின் ஒரு பிரிவினர் செய்த  வேட்டுவத் தொழிலின் காரணமாக இவ்வாறு அவர்களை  வகைப்படுத்துவது  சமணத்தின் கொல்லாமைக் கோட்பாட்டின் அணுகுமுறை.  வேதகால பிராமணரின் வைதீகச் சடங்குகளும், தொன்மையான தமிழரின் சமயச் சடங்குகளும் உயிர்ப்பலியைக் கடைப்பிடித்தவையே. சமணர் மட்டுமே தங்கள்  மதத்தின் அடிப்படைக் கொல்லாமைக் கொள்கையின் காரணமாக உயிர்ப்பலியை அக்காலத்தில் எதிர்த்தவர்கள்.

பார்ப்பனரும் புலையரும் செய்த தொழிலில் சங்க கால இலக்கியங்கள் வேறுபாடு காட்டாத பொழுது சங்ககாலத்தில் சாதி,  தீண்டாமை ஆகியவை இல்லை எனத் தெரிகிறது.  எனவே சங்ககாலத் தமிழரிடம் மாசு/தூய்மை காரணமாகத் ‘தீட்டு’ என்ற கருத்தாக்கமும் அதனால் ‘தீண்டாமையும்’ இருந்திருக்க வாய்ப்பில்லை.  அதனால், தற்கால  இந்தியச் சமூகத்தினை ஆராயும் மானுடவியல் ஆய்வாளர்கள்,  தொழில் முறைத் தூய்மை அடிப்படையில் ‘தீட்டு’ என்பதுவே  ‘தீண்டாமை’ மற்றும் சாதிப் பிரிவுகளுக்கு காரணம் எனக் கூறுவது பிழையான கருத்து என்பது தெரிகிறது.  சங்கம் மருவிய காலத்திற்குப் பின்னர்  சமணம   சிறிது சிறிதாக தமிழகத்தில் வலுவிழக்கத் துவங்கிய காலத்தில், வைதீக பிராமண இந்து சமயம் எழுச்சியுற்று ஓங்கத் துவங்கியது.   இக்காலத்தில்   ‘புலை’ என்பதை இறைச்சி உண்பதுடன் இணைத்துப் பொருள் கொள்ளத் தலைப்பட்டனர் பிற்காலத் தமிழர்.     ஆகவே, புலை என்ற சொல்லின் தோற்றம், பொருள் குறித்துத் தீர ஆய்வு செய்தல் தேவை.

 ‘புலை’ என்ற சொல்லின் பொருள்:

‘புலை’ என்ற சொல்லுக்கு   ‘விழுப்பு’, ‘தீட்டு’ என்ற அடிப்படை இருக்க வாய்ப்பு இல்லை எனக் காட்டுகிறது சங்க இலக்கியம். எனவே, திராவிட மொழியியலின் வரலாற்றை மீளாய்வு செய்து புலை என்ற சொல்லின் பொருளை அறியலாம்.   ஜார்ஜ் ஹார்ட்  (1987) ‘புலை’என்ற சொல்லின் அடிப்படையில் தோன்றிய சாதியின் தோற்றம் திராவிட மொழிகள் பேசியவரிடம் தோன்றியது என அவர் பயின்ற தமிழ்நூல்களின் அடிப்படையில் கூறுகிறார். ‘புலை’ என்பதற்கும் ‘புலவு’ என்பதற்கும் தொடர்புபடுத்தி, அதனை மாசு, இழிவு என்பதுடன் இணைத்து, அதன் அடிப்படையில்   தீண்டாமைக் கருத்திற்குப் பொருள் கொள்கிறார்.  மாறாக,  புறநானூற்றுப் (93) பாடலின் பொருளோ இதை மறுக்குமாறு உள்ளது.   அத்துடன், சங்க நூல்களில் ‘புலை’ என்பது ‘இறைச்சி’ என்ற பொருளில் ஓரிடத்தில் கூடப் பயன்படுத்தப்படவில்லை என்பது குறிப்பிடத்தக்கது.

புலையன், புலைத்தி, பாணன், துடியன் ஆகியோர் செய்த தொழில்களும் சமயச் சடங்குகளும் வாழ்வில் வளமை பெற, நன்மை பெற விரும்பிச்  செய்யப்பட்டவை.  அகநானூற்றுப்  பாடலின் (பாடல் 242) ‘பொலிய’ என்ற சொல்லும், மற்றொரு அகநானூற்றுப்  பாடலின் (பாடல் 370) ‘பொலிந்த’ என்ற சொல்லும் சிறப்பு, நன்மை என்ற பொருளையே தருகின்றன.  நன்மையைக் குறிக்கும்  ‘புலை’ என்ற சொல்லின் பொருள், பிற்காலத்தில் ‘இழிநிலை’ என்ற  பொருள் கொண்டு  மாறிவிட்ட நிலையில் ‘புலையன்’என்போர்  ‘இழிபிறப்பாளன்’ எனக் கருதப்பட அது  அடிப்படையாக அமைந்துவிட்டது எனக் கொள்ளலாம்.  கொங்கு வெள்ளாளரின் மூன்றாம் நாள் ஈமச் சடங்கில், இறந்தவரின் எலும்புகளை நீரில் வீசி, பசும் மரத்தினடியில் பாலை ஊற்றிச்  சடங்கு செய்யும் ‘நாவிதர்’ சடங்கின் மரபாக ‘பொலிக’ என உச்சரிப்பார் எனத் தமிழ்ச் சொற்களஞ்சியம் குறிப்பிடுகிறது.  தெலுங்கு மொழியில் நாவிதரை‘மங்கல’ என அழைப்பார்கள்.

புறநானூற்றுப் பாடல்களில் (பாடல்கள் 29, 126, 373) வரும் பொலன், பொலிய, பொலிக, என்ற சொற்களும் பொன், அழகிய என்ற பொருளையே தருகின்றன.  கலித்தொகைப் பாடல் (பாடல் 68) குறிப்பிடும் பாணன் (இப் பாடலில் புலையன் என இவன் குறிப்பிடப்பட்டுள்ளான்) ‘வாழ்க வளமுடன்’ என்ற பொருளில்  தலைவன் தலைவி வீட்டில் வளம் பெருக விரும்பி ‘பொலிக’ என்று வாழ்த்துகிறான். புறநானூற்றுப் பாடல் (பாடல் 308) ‘நன்மை நிறைந்த நயவரு பாண!’ என்றே பாணனைக் குறிப்பிடுகிறது.  ஒரு நற்றிணைப் பாடலில் (பாடல் 90) துணிவெளுக்கும் வண்ணாத்தியும் புலைத்தி எனக் குறிப்பிடப்படுவது அவளால் கிடைக்கும் நன்மையைக் குறிப்பதாகவே கொள்ளலாம். ஒரு புறநானூற்றுப் பாடல் (பாடல் 311) ‘புலைத்தி கழீஇய தூ வெள் அறுவை’ என்றே துணி வெளுக்கும் வண்ணாத்தியைக் குறிப்பிடுகிறது. இங்குக் காட்டிய சான்றுகள் நன்மைக்குக் காரணமானவர்களையே புலையன் புலைத்தி  எனச் சுட்டுகிறது.  மேலும் இவர்கள் பாணனாகவும், துணி வெளுக்கும் பெண்ணாகவும் தொழில் செய்வதாகச் சங்கப் பாடல்கள் குறிப்பிடுகின்றன.

காலப்போக்கில் ஒரு சொல்லின் பொருள் மாறி வேறு ஒரு பொருளைக் குறிப்பதை நாம் அறிவோம். சில வேளைகளில் முற்றிலும் எதிரான பொருளும் கொள்ளப்படுவதுண்டு.  ஆகவே, நூல்களில் ‘புலை’ என்ற சொல் இடத்திற்கு ஏற்ப என்ன பொருளில் வழங்கி வருகிறது என்பது ஆராயத் தேவையாகிறது. திராவிட மொழியியல் தோற்றப்பாட்டின் காரணமாக  ‘ஒ’ என்பது  ‘உ’ என்ற ஒலியாகக் காலப்போக்கில் வாய்வழிச் சொல் வரலாற்றில் மாற்றம் கண்டிருக்கிறது. ‘பொத்’ என்ற வேரில் இருந்து  ‘பொதி’, ‘புதை’ என்ற சொற்கள்  உருவானது போல; ‘ஒட்’ என்ற வேரில் இருந்து ‘ஒடி’, ‘உடை’ என்ற சொற்கள்  உருவானது போல;  ‘பொல்’என்ற வேரில் இருந்து  ‘பொலி’, ‘புலை’ ஆகிய சொற்கள் ‘ஒ’ மற்றும்  ‘உ’ ஒலி மாறுபாடுகளுடன் தோன்றியிருக்கின்றன.   ‘பொலி, பொலிக, பொலிவு, பொலிய, பொலிதல், பொலிந்து, பொலிந்த’ என்ற சொற்கள் சிறப்பு, நன்மை, மங்கலம், வளமை, வளர்ச்சி, பொன் என்ற பொருள்களைத் தரும் சொற்கள்.  ஆகவே, ‘புலை’ என்ற சொல், தமிழில் ‘பொலிவு’ என்ற பொருளையும், சமஸ்கிரத ‘மங்கலம், சுபம்’ என்ற சொற்களுக்கும் இணையான பொருள் தருவது.

 மாற்றம் பெற்ற தமிழ்ச் சமூகம் :      

சங்கம் மருவிய தமிழ்ச் சமூகமானது  சமணரின் கொல்லாமைக் கொள்கையின் அடிப்படையில் மாறுதல்களைக் கண்டது. கொல்லாமை, அகிம்சை என்ற சமண சமயக் கோட்பாடுகள் பொ.பி. 5 ஆம் நூற்றாண்டுக்குப் பிறகு தமிழகத்தில் பரவியிருக்கின்றன.  சங்கம் மருவிய காலத்தில் பிராமணர்களும், பிராமணர் அல்லாதாரும் பண்டைய தமிழ்ச் சமூகத்தின்  ஈமச்சடங்குகளைக் குறித்த எதிர்மறை எண்ணங்களை வளர்த்துக் கொண்டு, சங்ககாலத்தில் இருந்திராத வகையில் இச்சடங்குகளையும் அதைச் செய்வோரையும் இழிவாகக் கருதத் தலைப்பட்டனர் என்பதையும், அதற்குச் சமணத்தின் கொல்லாமை என்னும்  கொள்கை காரணமாக அமைந்துவிட்டிருக்கிறது எனவும் கருதலாம்.  இந்த மாற்றத்திற்கு ‘இழிபிறப்பாளன’, ‘இழிசினன்’ என்ற சொற்களின் பொருளைத் தவறாகக் கையாண்டது காரணமாக அமைந்துவிட்டிருக்கிறது. ‘இழி’என்ற சொல்லில் இருந்து ‘இழிசினன்’ என்ற தாழ்வு நிலையைக் காட்டும் சொல் பிறந்ததாக இன்றும் கருதப்படுவதில் இருந்து இதை நாம் அறியலாம்.

இதற்கு ஒரு எடுத்துக்காட்டாக வைணவ சமயத்தின் அடியார்கள் ‘ஆழ்வார்கள்’ எனக் கடந்த 8  நூற்றாண்டுகளுக்கும் மேலாக அழைக்கப்படுவதைக் குறிப்பிடலாம்.   திருமாலிடம் கொண்ட  பக்தியில்  ஆழ்ந்து ஈடுபடுபவர்கள் ஆழ்வார்கள் என அழைக்கப்பட்டதாகத் தமிழறிஞர்களாலும், வைணவப் பெரியோர்களாலும் பொருள் விளக்கம் தரப்படுவது வழக்கம்.  ஆனால், இந்த இறையடியார்கள்  ‘தலைவர்’ என்று குறிக்கும் வகையில் ‘ஆள்வார்கள்’ என்றுதான் முதலில் அழைக்கப்பட்டுள்ளார்கள் என மொழியியல் ஆய்வு காட்டுகிறது (பழனியப்பன், 2004). குறிப்பிடத்தக்க இம்மாற்றம் சற்றொப்ப  ஆயிரம் ஆண்டுகளுக்கு முன்னர் வைணவர்களிடம்  நிகழ்ந்திருக்கிறது. இந்த சொற்பொருள் மாற்றம் சமூகத்திலும் வைதீக கலாச்சாரத்திலும் எந்த ஒரு மாற்றத்தையும் ஏற்படுத்தவில்லை. இவ்வாறு மாற்றம் பெற்ற காலத்திற்கு முன்னும் பின்னும் தொடர்ந்து இந்து சமயத்தைச் சார்ந்த மன்னர்களின் ஆட்சியில் தமிழகம் இருந்து வந்தது இதற்குக் காரணமாகக் கூறலாம்.

மாறாக, சங்ககாலத்திற்கும் சங்கம் மருவிய காலத்திற்கும் இடையே தமிழகத்தின் ஆட்சி தமிழர்களிடம் இருந்து களப்பிரர்கள் வசம் சென்றது. இதனால் பொ.பி. 3 ஆம் நூற்றாண்டிற்குப் பிறகு தமிழரின் சமூக கலாச்சார வாழ்வியலில் ஒரு பெருத்த இடைவெளியும் தோன்றியது. தமிழறிஞர்கள் இருண்டகாலம் எனக் குறிப்பிடும் இந்தக் காலத்தில் தமிழகத்திற்குச் சற்று வடக்கே இருந்த களப்பிரர்கள் தமிழகத்தினை ஆண்டதால் சங்ககாலத் தமிழர் வாழ்க்கை முறை முடிவுக்கு வந்து தமிழரின் கலாச்சாரத்தில் மாறுதல் நிகழ்ந்தது. கலாச்சாரம் மாறாத காலத்திலேயே ஒரு சொல்லின் பொருளும் ஒலியும்  மாறுகிறது என்றால், கலாச்சார இடைவெளி விழும்பொழுதும் சொல்லின் பொருளில்  மாற்றம்  நிகழ அதிக வாய்ப்பிருக்கிறது.

 சமண சமயத்தினர் தீவிரமாகக் கொல்லாமைக் கொள்கையைப் பரப்பிய தாக்கத்தினால் சங்கம் மருவிய காலத்து மன்னர்களும்;  சமணத்தின் அகிம்சைக் கொள்கையின் தாக்கம் பெற்ற வைதீக பிராமண சமயத்தினரும் சமணத்தின்  கொள்கைகளை உள்வாங்கினர்.  இந்த மாறுதலால் சங்ககாலத் தமிழ்ச் சமூகத்தின் சமயச் சடங்குகள் சிறிது சிறிதாகக் கைவிடப்பட்ட நிலை ஏற்பட்டிருக்கலாம். சமணரின்   கொல்லாமைக் கொள்கையைப் பின்பற்றத் துவங்கிய வைதீக பிராமணர் தமிழ்ப் பழங்குடியினரது சமயச் சடங்குகளைத் தாழ்ந்தவையாகவும் கருதத் தலைப்பட்டிருக்கக்கூடும். துடிப்பறையை  இசைக்கும் வேட்டுவக் குடியைச் சார்ந்த ஒருவனை  மறுபிறப்பில்  நரகத்திற்குப் போகும் ‘இழிபிறப்பினோன்’ என உயர்வு தாழ்வு குறிக்காது சமணர் குறிப்பிட, பின்னர் சங்கம் மருவிய காலத்தில் உயிர்ப்பலி கொடுக்கும் வெறியாட்டுச் சடங்கில் முழவை இசைப்போனை வாழும் பிறவியிலேயே  ‘கீழ்மகன்’ என்று குறிப்பிடத் தொடங்கியுள்ளனர். தமிழகத்தின்  ‘பக்தி இயக்கம்’ காலத்தில்  (பொ.பி. 6 முதல் – 9 ஆம் நூற்றாண்டுகள்) இந்த மாறுதல் ஏற்பட்டிருக்கிறது.

 நம்மாழ்வார் (9 ஆம் நூற்றாண்டு) தமிழரின்‘வெறியாட்டு’ என்ற சமயச் சடங்கைக் கீழான சடங்காகக் கருதியுள்ளார் (நாலாயிர திவ்யபிரபந்தம் 3069). அச்சடங்கில் பறை இசைப்பவரைக் ‘கீழ்மகன்’(தாழ்ந்தவன்) எனக்குறிப்பிடுகிறார்.   வைதீக வழிபாட்டினை மேலான வழிபாட்டு முறையாகவும் குறிப்பிடுகிறார்.  தொண்டரடிப்பொடி ஆழ்வார் (9 ஆம் நூற்றாண்டு) ஒரு பாடலில் சமூகத்தில்  புலையர்களின் நிலையும் பிராமணர்கள் நிலையும் எதிரெதிர் நிலையில் இருப்பதைக் காட்டுகிறார் (நாலாயிர திவ்யபிரபந்தம் 914). ஆசாரக்கோவையின் (9 ஆம் நூற்றாண்டு) சைவசமய நூலாசிரியர் சடங்குகளைச் செய்ய நல்லநாள் குறித்து அறிய புலையரைக் கலந்தாலோசிக்க வேண்டாம், அதனை அறியப் பிராமணரையே  அணுகுமாறு அறிவுறுத்துகிறார் (ஆசாரக்கோவை 92). பத்தாம் நூற்றாண்டு கல்லாடம் என்ற சைவசமய இலக்கியம் (26.11) ‘புலை’ என்பதைத் ‘தீட்டு’என்ற பொருளில் குறிக்கிறது.

சமணத்தின் தாக்கத்தினால், சங்கம் மருவிய காலத்து ‘இழிபிறப்பினோன்’ என்ற சொல் அடைந்த பொருள் மாற்றமும்; காலப்போக்கில் ‘ஒ’ என்பது  ‘உ’ என்ற ஒலியாக வாய்வழிச் சொல் வரலாற்றில் மாற்றம் கண்டதால்,  ‘புலை’எனப் பொருள்மாற்றம் அடைந்த  சொல்லும்,  அதன் தொடர்ச்சியாகப்  பிற்காலத்தில் அச்சொல் ‘புலையன்’ ‘புலைத்தி’ என்போர் தாழ்ந்த குல மக்கள் என்ற புரிதலுக்கு வழி வகுத்துள்ளது.  சமயச் சடங்குகளை நிகழ்த்திய இவர்கள் வறியவராக இருந்திருக்கலாம், ஆனால் தாழ்ந்தவர்களாக அக்காலத்தில் கருதப்படவில்லை. ‘புலை’ என்ற சொல்லின் பொருளைச் சரியாகப் புரிந்து கொண்டால், வாழ்வில் வளம் பெருகும் சடங்குகளைச் செய்தவர்களாகவே அவர்கள் அறியப்படுகிறார்கள்.   இன்றும் சமயச் சடங்குகள் செய்யும்  கோவில் அர்ச்சகர்கள் வறியவர்களாக இருந்தாலும் அவர்களை நாம் தாழ்ந்தவர்களாகக் கருதுவதில்லை .

கொல்லாமை, அகிம்சை ஆகியவற்றைப் போற்றிய சமணமே எதிர்பாராதவிதமாகப் பலநூற்றாண்டுகளாகத்  தமிழகத்தின் தீண்டத்தாகதவராகக் கருதப்படும் மக்கள் வன்முறையை எதிர்கொள்ளக் காரணமாகவும் அமைந்துவிட்டிருக்கிறது.  வைணவர்கள் ‘ஆள்வார்’, ‘ஆழ்வார்’ வேறுபாடுகளைக் காலப்போக்கில் மறந்தது போலவே, தமிழர் சங்கம் மருவிய காலத்தில் நிகழ்ந்த மாறுதலில் தங்கள் வரலாற்றை மறந்து போனார்கள். சுருங்கச் சொல்ல வேண்டுமென்றால், பண்டையத் தமிழ்ச் சமூகத்தில் மக்களால் வெறுத்து ஒதுக்கக்கூடிய நிலையில் தாழ்ந்த சாதியினர் என்பவரோ, தீண்டத்தகாதவர்கள் எனக் கூறப்படுவோரோ இருந்திருக்கவில்லை. தமிழ் மக்கள் ஆயிரம் ஆண்டுகளுக்கும் மேலாக இத்தகைய உண்மையை மறந்துவிட்டனர். இடைக்கால இலக்கிய உரைநூலாசிரியர்களின் நூல்களை விமர்சன நோக்குடன் கவனமாக ஆராயாமலும், அவற்றைக் கேள்விகளின்றி ஏற்றுக்கொண்டதாலும், சமண சமயம் தமிழகத்தில் தமிழ்ச் சொற்களில், குறிப்பாக  ‘புலையன்’ என்ற சொல்லின் பொருள் மாற்றத்தில் ஏற்படுத்திய தாக்கம் குறித்த சரியான புரிதலைக் கொண்டிராததாலும், தமிழறிஞர்கள் சங்ககாலத் தமிழ்ச் சமூகத்தை சரிவரப் புரிந்துகொள்ளத் தவறியுள்ளார்கள்.

இந்த ஆய்வின் முடிவும், எழுப்பியுள்ள விவாதங்களும்  அதன் தாக்கமும்  மிகமுக்கியமானவை.  திராவிடமொழிகளைப் பேசும் மக்கள் தொன்மையான காலத்தில் தங்களிடையே தீண்டாமை என்பதையோ சாதிகள் என்ற கோட்பாட்டையோ கொண்டிருக்கவில்லை. இக்காலத்தில் இந்தோ-ஆரிய மொழிகளைப் பேசிவரும் தென்னிந்தியப் பகுதிகள் சிலவும் முன்னொரு காலத்தில்  திராவிட மொழியினர் வாழ்ந்த பகுதிகளைச் சார்ந்தவையே.   ஆதலால், இக்கால இந்தோ-ஆரிய மொழி பேசுபவர்களில் பலரின் மூதாதையரும் சாதிகள், தீண்டாமை ஆகிவை இல்லாது வாழ்ந்திருக்கவே வாய்ப்புண்டு.  சுருக்கமாக, பட்டியல் சாதியினரும், தலித் என்னும் ஒடுக்கப்பட்ட மக்களும், தாழ்ந்த சாதியினராகக் கருதப்படுபவரும்,  இந்தோ-ஆரிய மொழிகளைப் பேசிவரும் தென்னிந்தியப் பகுதி  மக்களின் மூதாதையரும் உண்மையில் தாழ்ந்தகுல மக்களாகக் கருதப் பட்டிருக்க மாட்டார்கள்.

*****

சங்க இலக்கியப் பாடல்கள் தரும் இந்தச் செய்திகள் இல்லாது போயிருந்தால் தென்னிந்தியாவின் தாழ்ந்த சாதியினர் குறித்த உண்மை வரலாறும்,  குறிப்பாக இந்தியாவின் தாழ்ந்த சாதியினர் எனக் கருதப்படுவோரின் வரலாறும் தெரியவராமல் போயிருக்கும்.  எனவே, சங்க இலக்கியப் பாடல்களை ஆராய்வதில்  பல்துறை அணுகுமுறையும், அவற்றைக் கல்வெட்டியல், சமய நூல் விளக்கங்கள், மொழியியல் ஆகியவற்றின் துணைகொண்டும் ஆய்வு செய்யவேண்டிய தேவையும்  இருக்கிறது என்று வலியுறுத்தும்  முனைவர் பழனியப்பன் அவர்களின் கோணம்  சாதிகளின் தோற்றத்தையும்  வளர்ச்சியையும் ஆராய்பவர்கள் கருத்தில் கொள்ளவேண்டிய கருத்து.  முனைவர் பழனியப்பன் அவர்கள் அளிக்கும் கோணம் தமிழகத்தின் சாதிப்பிரிவுகளின் தோற்றத்தையும் வளர்ச்சியையும் புதிய கோணத்தில் காண வைக்கிறது என்பது மறுக்க இயலாத உண்மை.

 *****

On the Unintended Influence of Jainism on the Development of Caste in Post-Classical Tamil Society, Sudalaimuthu Palaniappan, International Journal of Jaina Studies (Online) Vol. 4, No. 2 (2008) 1-65.

https://www.soas.ac.uk/research/publications/journals/ijjs/file46109.pdf

Hart, George. L. “Ancient Tamil Literature: Its Scholarly Past and Future.” Essays on South India. Edited by Burton Stein, 41-63. Honolulu: The University Press of Hawaii, 1975a.

Hart, George. L. The Poems of Ancient Tamil. Berkeley and Los Angeles: University of California Press, 1975b.

Hart, George. L. “Early Evidence for Caste in South India.” Dimensions of Social Life: Essays in Honor of David G. Mandelbaum. Edited by Paul Hockings, 467-491. Berlin: Mouton de Gruyter, 1987.

Kailasapathy, K. Tamil Heroic Poetry. London: Oxford University Press, 1968.

Palaniappan, S. “Āḻvar or Nāyaṉār: The Role of Sound Variation, Hypercorrection and Folk Etymology in Interpreting the Nature of Vaiṣnava Saint-Poets.” South Indian Horizons: Felicitation Volume for François Gros on the Occasion of his 70th Birthday. Edited by Jean-Luc Chevillard, Eva Wilden & A. Murugaiyan, 63-84. Pondicherry: Institut Français De Pondichéry and École Française D’Extrême-Orient, 2004.

Pāvāṇar, G. Tēvanēyap. Paṇṭait Tamiḻar Nākarikamum Paṇpāṭum. Ceṉṉai: The South India Saiva Siddhanta Works Publishing Society, 1992.

Pillay, Kōlappapiḷḷay Kanakasabhāpati. A Social History of the Tamils Part I. Madras: University of Madras, 1969.

Rajam, V. S. A Reference Grammar of Classical Tamil Poetry. Philadelphia: American Philosophical Society, 1992.

Zvelebil, K. V. Tamil Literature. Leiden: E. J. Brill, 1975.