ஆசீவக நெறியின் வேறு பெயர்கள் யாவை?

1. அமணம்

அம்மண்ணம்(அம்+அண்ணம்)>அம்மணம்>அமணம்>ஸமணம்(ஸ்+அமணம், சமணம்)>ஸ்ரமணம்>ஸ்ரமணா(Sramana)

                  சமணம்>ஸ்ரமணம் என்றத் திரிபுக்கு

ஒப்புநோக்குக:
காமம்(கதிர்காமம்)>க்ராமம்(காமம் என்ற சொல் கமம் என்ற சொல்லிலிருந்து வந்திருக்கலாம்...விடயம் அறிந்தவர்கள் கூறவும்)
மெது(Methu)>ம்ரெது(Mrethu)>ம்ருது
மாதங்கம்?>மதங்கம்(Mathangam)>ம்ரதங்கம்(Mrathangam)>ம்ருதங்கம்
படி(Padi)>ப்ரடி(Pradi)>ப்ரதி
தமிழ்(Thamil>Dhamil)>த்ரமில்(Dhramil)>த்ரமித்(Dhramith)>த்ரவித்>த்ரவிட்(Dhravid)>த்ராவிட்(Dhraavid)
தமிழர்(Thamilar>Dhamilar)>த்ரமிலர்>த்ரமிதர்>த்ரமிடர்>த்ரவிடர்>த்ராவிடர்
தமிழம்(Tamilam>Dhamilam)>த்ரமிலம்(Dhramilam)>த்ரமிதம்>த்ரமிடம்>த்ரவிடம்>த்ராவிடம்
தமிழகம்(Thamilagam>Dhamilagam)>த்ரமிலகம்(Dhramilagam)>த்ரமிதகம்>த்ரமிடகம்>த்ரவிடகம்>த்ராவிடகம்
பார்ப்பன்>ப்ராப்பன்>ப்ராம்மன்>ப்ராமன்(பிராமணன்)>ப்ராமின்(பிராமின், Anglicized)
திருச்சி>த்ரிச்சி(Trichy)

அமணம்>ஸமணம்(ஸ்+அமணம், சமணம்) என்றத் திரிபுக்கு

ஒப்புநோக்குக:
அம்மணம்(Ammanam)>ஸ்+அம்மணம்>சம்மணம்(Sammanam)
அமை(Amai)>ஸ்+அமை>சமை(Samai)
அமையல்(Amaiyal)>ஸ்+அமையல்>சமையல்(Samaiyal)
அறவாணன்>ஸ்+அறவாணன்>சரவாணன்>சரவணன்
அடை(மூடுதல்)>ஸ்+அடை>சடை
அவை>ஸ்+அவை>சவை>சபை
அங்கு(குறுகிய வளைவான பகுதியைக் கொண்டது)>ஸ்+அங்கு>சங்கு
அங்கம்(அங்கு+அம் - குறுகிய வளைவான பகுதியைக் கொண்ட இடம்(கூடும் இடம்))>ஸ்+அங்கம்>சங்கம்
அங்கமம்(அங்கம்+அம்)>ஸ்+அங்கமம்>சங்கமம்
அக்கரம்(அ+கரம் - எட்டு கரங்களைக்(கைகளைக்) கொண்ட ஒன்று)>ஸ்+அக்கரம்>சக்கரம்
அட்டம்(Attam - எட்டு முனைகளைக் கொண்ட ஒன்று, பெட்டி, மூடிய ஒன்று)>ஸ்+அட்டம்>சட்டம்(Sattam)
அமம்>ஸ்+அமம்>சமம்
அரசுவதி>ஸ்+அரசுவதி>சரசுவதி
அதம்(தொகுதி)>ஸ்+அதம்>சதம்

அம்மண்ணம் = அம்+அண்ணம் = அம்+ம்+அண்ணம்(தன்னொற்று மிகல்)

அம் - ஊழ்கப் பயிற்சியில் உயிர்வளி மேலேறும் போது மேல்நோக்கி மேலண்ணத்தைக் கடக்கும் போது அம்மெனும் ஒலியை எழுப்பும் என்பது ஊழ்கக் கருத்து.

அண்ணம் - ஊழ்கியின் மேலண்ணம்

அம்மெனும் ஒலியைக் கொண்ட ஊழ்கப் பயிற்சி.

ஆசீவக நெறி – பின்னாளில் வடஇந்தியாவில் ஆஜீவிகா என்று மருவியது.

ஆசீவகம்>ஆஜீவகம்>ஆஜீவகா>ஆஜீவிகா(Ajivika)

தமிழ் ஆய்வுலகில் அமணர் ஜைனர் பற்றிய பொருள் குழப்பம் நெடுங்காலமாகத் தொடர்ந்து வருகிறது. சமணர் என்ற சொல் அமணர் என்ற தமிழ் வடிவத்தின் திரிபாகும். இச்சொல் வைதீக எதிர்ப்பாளர் என்ற பொருளில் ஆளப்பட்டாலும் தமிழ் இலக்கியங்களில் இச்சொல் ஆசீவகர்களை மட்டுமே குறித்துள்ளது. ஆசீவகர்களை அமணர்கள் என்றும் சைனர்களை அருகர்கள் என்றும் பெரிய புராணம்(பன்னிரெண்டாம் நூற்றாண்டு) இவ்விருவரையும் வேறுபடுத்திக் காட்டுகின்றது. அத்துடன் ஆசீவகர்களை அமணர்கள் என்றும் சைனர்களைச் சாதி அமணர் என்றும் பிரித்து அடையாளப் படுத்தும். இப்படிப் பெரிய புராணம் ஆசீவகர்களையும் சைனர்களையும் வேறுபடுத்திக் காட்டுவதை முதன்முதலாக ஆராய்ந்து உரைத்தவர் பேரா. முனைவர் டி.வி.மகாலிங்கம் ஆவார். தமிழ்நாட்டிலுள்ள சங்க காலக் கற்படுக்கைகள் யாவும் ஆசீவகர்களுக்கு உரியன என்பதைச் சான்றுகளோடு நிறுவியவர் அவரே ஆவார். ஏறத்தாழ 60 ஆண்டுகளுக்கு முன்பே இவ்வுண்மையை அவர் வெளிப்படுத்தியிருந்த போதிலும் தமிழ் ஆய்வுலகம் அவரை இருட்டடிப்புச் செய்து வந்துள்ளது.

இதன்மூலம்,

       அமணம் – ஆசீவக நெறியைக் குறித்தது

       அருகம் – ஜைன நெறியைக் குறித்தது

என்பது நமக்குப் புலப்படும்.

பிற்கால சொல்லான சமணம் எனும் கொடுந்தமிழ்ச் சொல் தமிழகத்தின் வடக்கில் ஸ்ரமணா(Sramana) எனத் திரிந்தது(கோட்பாடுகளும் சேர்த்துதான் திரிந்தன). இந்த ஸ்ரமணத்திலிருந்து தான் பின்னாளில், ஜைனம் மற்றும் புத்தம் பிரிந்தன. ஜைனமும் புத்தமும் பிரிந்த பிறகு,ஒரு காலக்கட்டத்தில் சமணம் என்ற சொல் ஆசீவகம், ஜைனம், புத்தம் ஆகிய மூன்றையும் சேர்த்துக் குறிக்கப் பயன்பட்டது. தற்காலத்தில் தான் ஆய்வாளர்கள் ஆசீவகம் ஜைனத்தின் ஒரு பிரிவாகவும், ஜைனம் என்பதற்கு சமணம் என்றும் தவறாக மொழிபெயர்ப்பு செய்கிறார்கள்.

ஆசீவகச் சித்தர்களின் படிநிலைகள் யாவை?

ஆசீவகச் சித்தர்களின் துறவு வாழ்க்கையில் அறுவகையான நிறக் கோட்பாடு பின்பற்றப் பட்டது.

துவக்க நிலையில் இருப்பவர்களுக்கு ஒரு வண்ணச் சீருடையும் படிப்படியாக மெய்யியலில் முன்னேறும் போதெல்லாம் வேறு வேறு வண்ணச் சீருடைகளும் அணிவர். ஒரு ஆசீவக அறிவர் பள்ளி பல நிலையிலுள்ள துறவு மாணவர்களை அவர்தம் சீருடையின் வண்ணத்தைக் கொண்டே அவரது மெய்யியல் படிநிலையினை அறிந்து கொள்ளலாம்.

இதில் முதலாவதாக வரையறுக்கப்படும் வண்ணம் கருப்பு வண்ணமாகும். இந்தக் கருப்பு வண்ண உடையணிந்தவர்கள் கரும் பிறப்பு நிலையில் உள்ளவராகக் கூறப் படுவர். இந்த நிலை மெய்யியலின் துவக்க நிலையாகும். இந்த நிலையில் உள்ளவர்களுக்கு உணவுப் பழக்கங்களிலும், துறவறப் பயிற்சிகளிலும் பெரிய பட்டறிதல் இல்லை. ஏனெனில் இதுதான் துவக்க நிலை. கரும் பிறப்பு நிலையைக் கடந்த பின் அதாவது அடிப்படை ஒழுக்கங்களையும் துவக்க நிலைப் பயிற்சிகளையும் செம்மையாகக் கற்றபின் கருநீல வண்ண உடையால் அடையாளப் படுத்தப் படுவர். அதன் பின்னர் அடுத்த படிநிலைக்கு உயர்த்தப்பட்டு அதற்கேற்ற வண்ண உடையால் அவர் அடையாளப் படுத்தப் படுவார்.

இவ்வாறு ஆறு படிநிலைகளை ஒருவர் கடந்த பிறகே இறுதி நிலையான நல்வெள்ளை நிலைக்கு அவர் சென்று வீடுபேறடைவார். இவ்வாறு அறுவகை நிலையிலும், ஒவ்வொரு வண்ணத்திலும் மூவகைப்பட்ட படிநிலைகள் அதாவது 6 x 3 மொத்தம் 18 படிநிலைகளை ஒருவர் கடந்த பிறகே அவர் வீடடைய முடியும் என்பது வரைவு.

ஆசீவகப் பள்ளியில் பயிற்சி பெற்ற பின்னரே இல்லறத்திற்குச் செல்லும் வழக்கமிருந்தது. வாழ்வியல் சிக்கல்களுக்கு விடைதேடி அலைவதினை இது குறைக்கும் என்பதும் அதன் சிறப்பு. துறவி கூட உழைத்தே உண்ண வேண்டும் என்பது ஆசீவகப் பொருளியல்.

ஆசீவகத்தினர் அறுவகை நிறங்களால் வகைப்படுத்தப் பட்டனர். இந்த வகைப்பாடு அவரவர்தம் சிந்தனை, செயல், தகுதி, அறிவுநிலை, ஊழ்கப் பயிற்சி, மெய்யியல் அறிவு இவற்றை அடிப்படையாகக் கொண்டது. இந்த ஆறு நிறங்களாவன:

1. கருமை & சாம்பல் - துவக்க நிலை – இரவு விண்ணின் நிறம்
2. நீலம் - இரண்டாம் நிலை – விடியற்காலை கதிரவன் உதிக்கும் முன் விண்ணின் நிறம்
3. பசுமை - மூன்றாம் நிலை – கதிரவன் உதிக்கத் துவங்கும் பொழுது சிறிய நேரத்திற்கு இருக்கும் நிறம்
4. செம்மை - நான்காம் நிலை – கதிரவன் உதித்தப் பிறகு விண்ணின் நிறம்
5. மஞ்சள் - ஐந்தாம் நிலை - கதிரவன் உதித்தப் பிறகு கதிரவனின் நிறம்
6. வெள்ளை - இறுதி நிலை – கதிரவன் உச்சிக்கு வந்த பிறகு கதிரவனின் நிறம்

இந்த அறுவகை வண்ணத்திலும் மும்மூன்று படிநிலைகள் உண்டு. அவை:

1. துவக்க நிலை - இது வண்ண ஒழுக்கத்தின் துவக்க நிலை. இந்த வண்ணத்திற்குரிய ஒழுக்கங்களையும் கடமைகளையும் அறியத் துவங்கும் புகுநிலை மாணாக்கர் முதல் படிநிலையிலிருப்பவர்.
2. இடைநிலை - இது வண்ண ஒழுக்கத்தையும் பயிற்சிகளையும் செயல்படுத்தி முறைப்படுத்தி ஒழுகினாலும் ஐயந்தெளியா நிலையில் உள்ள மாணவர்கள்.
3. கடைநிலை - இது வண்ண ஒழுக்கத்தையும் பயிற்சிகளையும் செவ்வனே தேர்ந்து அடுத்த நிறத்திற்கு உயர்வு பெறத் தகுதியுடைய நிலை. ஐயந்திரிபற உணர்ந்தவர்.

ஒரே நிறத்தில் இந்த மூன்று படிநிலைகளையும் உணர்த்த படிநிலை உயர உயர நிறத்தின் அழுத்தம் குறைக்கப்படும்.

1. கரும்பிறப்பில்
   1. கருமை முதல் படி
   2. கருமை இரண்டாம் படி
   3. சாம்பல் மூன்றாம் படி
2. நீலப் பிறப்பில்
   1. கருநீலம் முதல் படி
   2. நீலம் இரண்டாம் படி
   3. வான்நிறம் மூன்றாம் படி
3. பசும் பிறப்பில்
   1. அடர்பச்சை முதல் படி
   2. பச்சை இரண்டாம் படி
   3. வெளிர்பச்சை மூன்றாம் படி
4. செம்பிறப்பில்
   1. செம்மை முதல் படி
   2. இளம்சிவப்பு இரண்டாம் படி
   3. காவி மூன்றாம் படி
5. மஞ்சள் பிறப்பில்
   1. அடர் மஞ்சள் முதல் படி
   2. இளமஞ்சள் இரண்டாம் படி
   3. பொன்மை மூன்றாம் படி
6. வெண்பிறப்பில் வெண்மை மூன்று படிகளிலும்.

இவற்றைக் கடந்த பிறகே (மேலே கூறப்பட்ட 18 படிகளையும்) நல்வெள்ளை எனும் நிறமிலி நிலையினை அடைவர் என்பதே நிறக்கோட்பாடு. அதாவது கருமையிலிருந்து நல்வெள்ளை நிலை வரையிலும் தகுதி உயர உயர நிறத்தின் அடர்வு குறைவதனைக் காணலாம். அதாவது பயிற்சியாளரின் குறைகளும் குறையும். அவரது அறிவைச் சூழ்ந்துள்ள மாசு குறைவதனையே (அறியாமை இருள் நீங்குவதனை) இந்த நிற வேறுபாடு குறிக்கும்.

படிநிலை உயர உயர நிறம் குறையும். இதுவே ஊழ்கப் பயிற்சியிலும் 18 படிநிலைகளைக் கடந்த ஐயனாரை அடைவது எனும் கோட்பாடு. சேர நாட்டு ஐயனாரே தற்போது ஐயப்ப வழிபாட்டால் தொழப்படுகிறார். ஐயப்பன் பெயரால் செய்யும் ஐயனார் வழிபாட்டில் தற்போது சரியான குருமார்களின் வழிகாட்டல் இன்மையால், பிறழ நடத்தும் குளறுபடிகள் ஏராளம்.

இந்த வழிபாடு செய்ய மாலை அணிவோர் தொடர்ந்து 18 ஆண்டுகள் செல்வர். இதில் முதல் மூன்றாண்டுகளும் கருப்பு உடையினையும்,அடுத்த மூன்றாண்டுகளில் நீல உடையினையும், அடுத்த மூன்றாண்டில் பச்சை உடையினையும், அடுத்த மூன்றாண்டுகளில் சிவப்பு உடையினையும் அதற்கடுத்த மூன்றாண்டுகளில் மஞ்சள் உடையினையும் இறுதி மூன்றாண்டில் ஒளிர் வெண்மை உடையினையும் அணிந்து நோன்பிருப்பர். 18ஆம் ஆண்டிறுதியில் தென்னை வைத்து நோன்பு முடிப்பர். இது ஆசீவக மரபின் ஐயனார் ஊழ்கத்தைத் தழுவிய ஒரு வழிபாடேயாகும். இதில் இறுதியில் கூறப்படும் தென்னை வைத்தல் எனும் நிகழ்வு தேங்காயின் உட்பருப்பு நல்வெள்ளை எனும் கருத்துப் படவே கையாளப் படுகிறது.

நல்வெள்ளை எனும் இறுதி நிலை நிறமிலி எனும் நிலையினைக் குறிக்கும்.

கருமையில் பிறவி துவங்கி அறியாமை இருளுடன் வாழ்வைத் துவங்கும் ஆசீவக மாணவன் தனது பயிற்சியினாலும் ஒழுக்கத்தினாலும் அறுநிறப் பதினெண் படி கடந்து நிறமிலி நிலையினை அடைவதே ‘வீடடைதல்’ எனப்படும். அப்படி ஒளியடைதலே ஆசீவக மெய்யியலின் நோக்கம். இந்த அறிவு மரபில் வந்த அறிவர்களுள் ஒருவரான வள்ளல் பெருமான் கூட ‘ஒளிதேகம்’ என்று குறிப்பிடுவதும் இந்த நல்வெண்மை நிலையையே.

மேலும், புத்த நெறியிலும் ஜைன நெறியிலும் ஆசீவக நெறியின் நிறக் கோட்பாட்டின் வெண்மை நிற உடையை மட்டுமே படிநிலை பேதமின்றி அனைவரும் அணிவர். ஆனால், ஜைன நெறியின் கொடியில் ஆசீவகத்தின் நீல நிறத்தைத் தவிற மற்ற நிறங்கள் முறை மாற்றி இருக்கும். அவர்கள் நீல நிறத்த்துடன் கருப்பு நிறத்தையும் சேர்த்து கருப்பு நிறமாக அவர்கள் கொடியில் கூறுகின்றனர். ஆனால், இந்நிறங்களுக்கு அவர்கள் கொடுக்கும் விளக்கம் ஆசீவக நெறியின் நிறக் கோட்பாடுகளின் பொருளாக இருந்தாலும் அவர்கள் வெண்மை நிற உடையை மட்டுமே படிநிலை பேதமின்றி அனைவரும் அணிவர்.

இங்கு ஆய்தற்குரிய மற்றொரு ஒரு விடயம் என்னவென்றால், கிறித்துவ நெறியில் உள்ள “Bracelet of Christianity” எனும் கோட்பாடும் இதே நிறங்களைக் கொண்டவை. அங்கும், இறுதியில் மோட்சம் எனும் வீடுபேறு கோட்பாடு தான் உள்ளது.

ஆனை(யானை) ஏன் ஆசீவக நெறியின் அடையாளமாக உள்ளது?. விநாயகர் எப்படி ஆசீவக நெறியின் கடவுள்?

ஆனை(யானை), தான் பிறக்கும் பொழுது கருப்பு நிறமாக இருக்கும்(முதல் நிலை). பிறகு அது வளர வளர அதன் நிறம் கருப்பு நிறத்திலிருந்து சாம்பல்(Grey) நிறத்திற்கு சிறிது சிறிதாக மாறும். ஆனை, தான் குட்டியாக(கருப்பு நிறம்) இருக்கும் பொழுது, தன் தாயை (சாம்பல் நிறம்) ஒழுக்கத்துடன் பணிவாகப் பின்பற்றிச் சென்று தன் சிறுவயதிலேயே தன் வாழ்விற்கான பாடங்களையும் ஆதாரங்களையும் தன் தாயிடமிருந்துக் கற்றுக்கொள்ளும் அறிவைக் கொண்டது. தாய் ஆனையும் தன் குட்டியானைக்கு ஒழுக்கத்தைக் கற்றுக்கொடுத்தும் தவறு செய்யும் பொழுது திருத்தவும் குட்டிக்கு உதவியாகவும் பரிவுடனும் இருக்கும். அந்தக் குட்டியானை, தான் வளரும்பொழுது அது தன் வாழ்வில் சந்திக்கும் சிக்கல்களுக்கு விடைதேடி அலைவதினை இது குறைக்கும். மேலும், தான் கற்றுக்கொண்டதைப் பிற்காலத்தில் தன் குட்டிக்கும் கற்றுக்கொடுக்கும். மேலும், ஆனை பிற உயிரினங்களிடம் பரிவுடன் இருக்கும்.

       இதே போல, ஆறு படிநிலைகளில் கீழ் நிறப் படிநிலையில் உள்ள ஆசீவகர்கள், தனக்கு மேல் நிறப் படிநிலையில் உள்ளவர்களிடமிருந்து தன் பாடங்களைக் கற்றுக்கொள்வர். பிறகு அடுத்தப் படிநிலைக்குச் செல்வர். தான் கற்றப் பாடங்களை தனக்குக் கீழ் உள்ள படிநிலைகளில் உள்ள ஆசீவகர்களுக்குச் சொல்லிக்கொடுப்பர். ஆசீவகப் பள்ளியில் பயிற்சி பெற்ற பின்னரே இல்லறத்திற்குச் செல்லும் வழக்கமிருந்தது. வாழ்வியல் சிக்கல்களுக்கு விடைதேடி அலைவதினை இது குறைக்கும் என்பதும் அதன் சிறப்பு. ஆசீவகர்கள் பிற உயிரினங்களிடம் பரிவுடன் இருப்பர்.

ஆனையின் இந்தப் பண்புகளை(மனப்பாங்கை – Attitude) ஒரு ஆசீவகர் பெற்றால்தான் வாழ்வில் மேன்மை அடைந்து நிறமிலி எனும் தெய்வத் தன்மையை அடையமுடியுமென்பதால், ஒவ்வொரு ஆசீவகருக்கும் இப்பண்புகள் முக்கியம். அதனால், ஆனையின் தலையையும் மாந்தரின் உடலையும் சேர்த்து ஆசீவக நெறியின் கடவுளான விநாயகர் உருவாக்கப்பட்டார். ஒவ்வொரு ஆசீவகருக்கும் விநாயகர் உருவம் ஒரு கடவுளாகவும்(உள்ளே கடப்பது) வாழ்வில் மேன்மை அடைந்து தெய்வத் தன்மையை அடைய தேவையானவற்றிற்கு ஒரு பற்றுகோலாகவும்(Inspiration) இருக்கிறது. ஆசீவக நெறியின் நிறக் கோட்பாடும் இதிலிருந்தே தோன்றி வளர்ச்சியடைந்திருக்கலாம்.

ஆசீவக சித்தர்கள் மூச்சுப்பயிற்சி செய்பவர்கள். இதற்கு முதன்மையான தேவையாக இருப்பது மூக்கும் மூச்சுக்குழாயும் தான். ஆனையின் மூச்சுக்குழாய் நீளமாக இருப்பதால் அது மூச்சுப்பயிற்சியின் முதன்மைத்துவத்தைக் குறிப்பதாகவும் உள்ளது.

மேலும், ஆசீவக நெறியிலிருந்து(அமணம்) பிரிந்த ஜைன புத்த நெறிகளிலும் கி.பி. ஏழாம் நூற்றாண்டில் ஆசீவக நெறியை அழிக்க முற்பட்ட சிவ நெறியிலும் விநாயகர் வழிபாடு பொதுவாக உள்ளது என்பது இங்கு குறிப்பிடத்தக்கது. கி.பி. ஏழாம் நூற்றாண்டில் சிவ நெறி ஆசீவக நெறியை அழிக்க முற்பட்டது என்றால், பின்பு எப்படி ஆசீவக நெறியின் கடவுளான விநாயகர் சிவ நெறியில் வந்தார் என நீங்கள் கேட்கலாம். கி.பி. ஏழாம் நூற்றாண்டில் ஆசீவகர்களை(சமணர்களை) சிவ நெறியினர் தங்கள் நெறிக்கு மாற்ற முயன்றனர். சில ஆசீவகர்கள் மாறினர். பலர் மாறவில்லை. அதனால், எண்ணாயிரம்(8000) ஆசீவகர்களை கழுவேற்றம் செய்து கொல்லப்பட்டனர். இப்படி சிவ நெறியில் சேர்ந்த ஆசீவகர்களால் தான் விநாயகர் வழிபாடு, பிள்ளையார் சுழி, ஊன் உண்ணாமை, உண்ணா நோன்பு, ஐயன்/ஐயர்/அந்தணர்/பார்ப்பார் என்றழைக்கும் வழக்கம், பல அறிவியல் கோட்பாடுகள் முதலிய ஆசீவக நெறிக் கோட்பாடுகள் சிவ நெறியில் நுழைந்தன. அதனால் தான், கி.பி. ஏழாம் நூற்றாண்டுக்கு முன் இயற்றப்பட்ட(ஏதேனும் இயற்றப்பட்டிருந்தால்) சிவ நெறியாளர்கள் இயற்றிய நூல்களில், விநாயகர் பற்றிய குறிப்புகள் இருந்திருக்காது. மேலும், பிள்ளையாரப்பட்டி(காரைக்குடி) கற்பக விநாயகர் கோயில் சிலை அதன் மேல் உள்ள பழங்கால எழுத்தை வைத்து கி.மு. 500ஆம் ஆண்டின் காலத்தியது எனலாம். விநாயகர் வழிபாடு இவ்வளவு பழமையானதாக இருந்தும் கி.பி. 7ஆம் நூற்றாண்டு வரை(1200 ஆண்டுகள்) விநாயகர் பற்றி சிவ நெறியாளர்கள் இயற்றிய இலக்கியங்களில் ஒரு பாடல் கூட இல்லையென்றால், விநாயகர் சிவ நெறியைச் சார்ந்த கடவுள் இல்லை என்றே பொருள்.

மேலும், ஜைன புத்த சிவ நெறிகளில் விநாயகர் வழிபாடு ஏன் செய்கிறோம் என்ற விளக்கமும் சரியாக இல்லை. ஆனால், ஆசீவக நெறியில் இருப்பதைப் போல விநாயகர் அந்நெறிகளிலும் கடவுளாகவோ அல்லது முழுமுதற் கடவுளாக இருக்கிறார். மேலும், விநாயகரைக் குறிக்கும் அனைத்து பெயர்களும் தமிழ்ச் சொற்களே.

1. விநாயகர் = வி + நாயகர் = உயர்ந்த தலைவன்
2. பிள்ளையார் = பிள்ளை + ஆர் = உயர்ந்தவன்
3. கணேசன் = கணம் + ஈசன் = கூட்டத்தின் கடவுள்/மக்களின் கடவுள்
4. கணபதி = கணம் + பதி = கூட்டத்தின் தலைவன்/மக்களின் தலைவன்

விநாயகக் கடவுள்களுக்கு பூசை சமஸ்கிருதத்தில் செய்யும் பொழுது ‘சுக்லாம் பரதரம்’ என்றுக் கூறுவர். அப்படியென்றால், என்றால் ‘வெள்ளை நிற உடை அணிந்தவனே’ என்று பொருள். சமணத்தில்(ஆசீவகத்தில்) கடை நிலையில் உள்ளவர்கள் மட்டும் தான் வெள்ளை நிற உடை அணிவர். வெள்ளை நிறத்திற்கு அப்படி ஒரு சிறப்பு.

மேற்கூறியவற்றை வைத்து, விநாயகர் ஆசீவக நெறியைச் சார்ந்த கடவுள் என்று நாம் ஆணித்தனமாகக் கூறலாம்.

விநாயகரை முழுமுதற்கடவுள், வினை(கட்டம்) தீர்த்தான் என நாம் அழைக்கிறோம். அதனால் தான், எந்தப் பெரிய கோயில்களுக்கும் சென்றால் முதலில் விநாயகரை வழிபட்டுவிட்டு தான் பின் மற்ற தெய்வங்களை வணங்குவது வழக்கமாக இருந்து வருகிறது. மேலும்,எந்தச் செயலை தொடங்கும் முன்பும் திருமணத்திற்கு முன்பும் விநாயகரை வழிபடுவது நம் வழக்கமாக இருந்து வருகிறது.

       விநாயகர் ஆசீவக நெறியின் முழுமுதற் கடவுள் எனப் பார்த்தோம். ஏன் ஒரு ஆசீவக நெறியின் கடவுளை முருகன், சிவன்,முதலிய தெய்வங்களை வணங்கும் முன்பு வணங்க வேண்டும் என நெறிகளை வகுக்கவேண்டும்?. ஏனென்றால், விநாயகர் ஆசீவக நெறியின் கடவுள். முருகன், சிவன், முதலியவர்கள் தெய்வ நிலையை அடைந்த ஆசீவக சித்தர்கள்.

அதற்காக, சிவன் என்ற தெய்வம் இல்லை என்பதில்லை. அவரும் தெய்வ நிலையை அடைந்த ஒரு ஆசீவக சித்தர்தான். அவரைப் பற்றிப் பின்னால் பார்ப்போம். மேலும், ஆசீவக நெறியின் பிற அடையாளங்களான பிள்ளையார் சுழி, சுழற்றியம்(ஸ்வஸ்திகா – சத்தியகம் எனும் தமிழ்ச்சொல்லிலிருந்து திரிந்திருக்கலாம்), தாமரை – செந்தாமரை, வெண்தாமரை, முதலியவற்றைப் பற்றி பின்பு பார்க்கலாம்.

அடுத்து முருகன் எப்படி ஆசீவகக் கடவுள் என்றுப் பார்க்கலாம்.

 சான்று 9:

கி.மு. 4ஆம் நூற்றாண்டில் ஆசீவக நெறி இருந்ததற்கான சான்று.

கி.மு. 4ஆம் நூற்றாண்டில் ஆசீவக நெறி தற்போதைய இந்தியத் துணைக்கண்டத்தின் பகுதிகள் முழுவதும் செல்வாக்கின் உச்சியில் இருந்தது. மௌரிய அரசன் பிந்துசாரா(அசோகனின் தந்தை) மற்றும் அவனது மனைவிகளுள் ஒருவரான ராணி சுபதாரங்கி ஆகியோர் ஆசீவக நெறியைப் பின்பற்றினர் என்பது தெரியவருகிறது. பிந்துசாராவின் தந்தையான சந்திரகுப்தா மௌரியா, தன் மகனிடம் ஆட்சியதிகாரத்தைக் கொடுத்தப்பின்பு,பிற்காலத்தில் ஜைன நெறியை பின்பற்றினார். மேலும், பிந்துசாராவின் மகனான அசோகன் ஆசீவக நெறியையும் ஆதரித்தான் என்பது, அவன் ஆசீவக நெறியினருக்காகக் கட்டிய பராபர் குகைகள்(Barabar Caves, Bihar) மூலம் நமக்குத் தெரியவருகிறது. ஆனால் பின்பு, பௌத்தத்திற்கு மாறிய அதே அசோகன் தான் பின்னாளில் வடஇந்தியாவில் 18000 ஆசீவக நெறியினர்களையும் பின்பு ஜைனர்களையும் கொன்றான்.

அதாவது,
1. சந்திரகுப்தா மௌரியா(முதல் மௌரிய அரசன்) - ஜைன நெறி
2. பிந்துசாரா(சந்திரகுப்தா மௌரியா மகன்) - ஆசீவக நெறி
3. அசோகா(பிந்துசாரா மகன்) - ஆட்சிக்காலம்(கி.மு. 268–232) - புத்த நெறி
4. தசரதா(அசோகா பெயரன்) - ஆட்சிக்காலம்(கி.மு. 232–224) - புத்த நெறி
5. சம்ப்ரதி(அசோகா பெயரன்) - ஆட்சிக்காலம்(கி.மு. 224–215) - ஜைன நெறி
6. ப்ரிஹத்ரதா(கடைசி மௌரிய அரசன்) - ஆட்சிக்காலம்(கி.மு. 187–180) - புத்த நெறி

பிந்துசாரா ஆசீவக நெறியைப் பின்பற்றினான் எனப் பார்த்தோம். இதுவரை கிடைத்த சான்றுகள் வரை, வடஇந்தியாவில் முதல் முதலில் ஒரு அரசன் ஒரு நெறியைப் பின்பற்றுவது, இதுவே முதல் முறை. ஒரு நெறி அரசனிடம் செல்வாக்கடைவது என்பது, பிந்துசாரா காலத்தில் முதல் முதலில் நடக்கிறது. இங்கிருந்து தான், நெறிகளுக்கு நடுவே ஏற்கனவே இருந்த போட்டி மனப்பான்மை அரசியல் அளவில் வளர்ந்திருக்க வேண்டும். பிந்துசாராவின் காலத்திற்குப் பின், ஆசீவக நெறியைப் பின்பற்றிய அரசர்கள் இந்திய வரலாறு முழுவதும் ஒருவர் கூட இல்லை. இதன்மூலம், ஆசீவக நெறி மற்ற நெறிகளுடன் போட்டியிடவில்லை என உணரலாம். தங்கள் செல்வாக்கை உயர்த்த எளிய வழியாக மற்ற நெறிகள் இதைப் பார்த்தன. இதனால், நெறிகள் முதலில் அரசனையும் அவன் வாரிசுகளையும்(சிறுவயதிலிருந்தே) குறிவைத்தன. அரசன் எவ்வழியோ, மக்கள் அவ்வழி. அதாவது, அரசனை மாற்றிவிட்டால் போதும், அந்நாட்டு மக்களை எளிதாக மாற்றிவிடலாம். பிறகு இக்கோட்பாட்டைத்தான், வடஇந்திய வரலாறு முழுவதிலும் நாம் பார்க்கிறோம். தமிழக வரலாறிலும் கூட புத்த, ஜைன, வைதீக நெறிகள் இதேக் கோட்பாட்டைத் தான் பின்பற்றியது. ஏன், இன்றளவும் கூட இந்தியத் துணைக்கண்டத்தில் அரசியலையும் நெறியையும்(மதத்தையும்) பிரிக்க முடியவில்லை. ஓர் நாட்டின் பெரும்பான்மையாக இருக்கும் நெறியைச் சார்ந்தவர்களே அந்நாட்டை அரசாள்வர்.

கி.மு. 2ஆம் நூற்றாண்டிற்கு முன் இருந்த வைதீக நெறியால்(ஆரியத்தால்) சிறிதளவு கூட மக்களிடம் செல்வாக்கடைய முடியவில்லை என்பதாகவேத் தெரிகிறது. பின்புதான்(கிமு. 2ஆம் நூற்றாண்டு தொடக்கத்தில்), கடைசி மௌரியப் அரசனான ப்ரிஹத்ரதாவின் படைத் தளபதியாக இருந்த புஷ்யமித்ர சுங்கன் எனும் ஆரியன், ப்ரிஹத்ரதாவைக் கொன்று, வடஇந்தியாவில் முதல் ஆரிய அரசை அமைக்கிறான். இவன் காலத்தில் தான்,வைதீக நெறி(ஆரிய நெறி) பரவுகிறது. புத்த நெறியை வடஇந்தியாவில் முழுவதும், அசோகன் ஜைன ஆசீவக நெறிகளை அழிக்கப் பயன்படுத்திய முறையை வைத்து, அழித்தவனும் இவன்தான். இதனால், ஏற்கனவே அசோகனால் அழிக்கப்பட்ட சமணம்(ஆசீவகம், ஜைனம்) ஆகிய நெறிகளுடன் புத்த நெறியும் சேர்ந்து, தங்கள் நெறியை தென்னிந்தியாவில் குறிப்பாக தமிழகத்தில் வளர்க்கவேண்டிய சூழ்நிலைக்குத் தள்ளப்பட்டிருக்கலாம். இதனால், கி.பி. 2ஆம் நூற்றாண்டில் தமிழகத்தில் ஐந்து வகையான நெறிகள் இருந்ததாக 'மணிமேகலை' குறிப்பிடுகிறது. இதனால், தமிழகத்தில் பண்டைய காலந்தொட்டு செல்வாக்குடன் இருந்து வந்த ஆசீவக நெறிக்கு போட்டிகள் வந்தன.

சான்றுகள்(பல விக்கிபீடியா பக்கங்களிலிருந்து தொகுத்தது):

http://en.wikipedia.org/wiki/Ājīvika

http://en.wikipedia.org/wiki/Ashokavadana

http://en.wikipedia.org/wiki/Chandragupta_Maurya#Jainism_and_death

http://en.wikipedia.org/wiki/Bindusara

http://en.wikipedia.org/wiki/Ashoka#Perceptions

Ājīvika is thought to be contemporaneous to other early Indian nāstika philosophical schools of thought, such as Cārvāka, Jainism and Buddhism. While the early nāstika systems such as Cārvāka and Ājīvika gradually became extinct or evolved into others, the Jain and Buddhist traditions spun off into what may be described today as separate religions, distinct from Hinduism (which is now restrictively meant to encompass only the six orthodox Āstika philosophical systems).

Unlike his father Chandragupta (who turned to Jainism in the later part of his life), Bindusara believed in the Ajivika[1] sect than Jainism. Bindusara's guru Pingalavatsa (alias Janasana) was a Brahmin[2] of the Ajivika sect. One of Bindusara's wives, Rani Subhadrangi (alias Queen Aggamahesi) was a Brahmin[3] also of the Ajivika sect from Champa (present Bhagalpur district). Bindusara is accredited with giving several grants to Brahmin monasteries (Brahmana-bhatto).[4]

According to Jain tradition, Chandragupta gave up his throne in the beginning of 3rd century BCE, when he was forty-two years old, and became an ascetic under the Jain saint Bhadrabahu,

migrating south with them and ending his days in sallekhana (death by fasting) at Śravaṇa Beḷgoḷa in present day Karnataka, though fifth-century inscriptions in the area support the concept of a larger southern migration around that time.

Ājīvika reached the height of its popularity during the rule of the Mauryan emperor Bindusara around the 4th century BC. Several rock-cut caves belonging to this sect, built during the times of the Mauryan emperor Ashoka (r. 273 BC to 232 BC) have been found at Barabar Caves, Jehanabad district, Bihar[5].

Ashokavadana(A 2nd century A.D. Buddhist text) mentions two incidents of Ashoka turning away from non-violence after adopting Buddhism. In one instance, a non-Buddhist in Pundravardhana drew a picture showing the Buddha bowing at the feet of Nirgrantha Jnatiputra (identified with Mahavira, the founder of Jainism). On complaint from a Buddhist devotee, Asoka issued an order to arrest him, and subsequently, another order to kill all the Ajivikas in Pundravardhana. Around 18,000 followers of the Ajivika sect were executed as a result of this order.[6]:232 Sometime later, another Nirgrantha follower in Pataliputra drew a similar picture. Asoka burnt him and his entire family alive in their house.[7] He also announced an award of one dinara (silver coin) to anyone who brought him the head of a Nirgrantha heretic. According to Ashokavadana, as a result of this order, his own brother was mistaken for a heretic and killed by a cowherd.[6]

Ashoka ruled for an estimated forty years. Legend states that during his cremation, his body burned for seven days and nights. After his death, the Mauryan dynasty lasted just fifty more years until his empire stretched over almost all of the Indian subcontinent. Ashoka had many wives and children, but many of their names are lost to time. His supreme consort and first wife was Vidisha Mahadevi Shakyakumari Asandhimitra. Mahindra and Sanghamitra were twins born by her, in the city of Ujjain. He had entrusted to them the job of making Buddhism more popular across the known and the unknown world. Mahindra and Sanghamitra went into Sri Lanka and converted the King, the Queen and their people to Buddhism.

According to the text(Ashokavadana), Ashoka started gifting away his empire's resources to the sangha during his last days. His ministers denied him the access to the state treasury amidst fears that he would empty it. Ashoka then gifted away all of his personal possessions and died in peace.

References:

1. Sailendra Nath Sen (1999). Ancient Indian History and Civilization. New Age International. p. 142. ISBN 978-81-224-1198-0.

2. Arthur Llewellyn Basham (1951). History and doctrines of the Ājīvikas: a vanished Indian religion. foreword by L. D. Barnett (1 ed.). London: Luzac. pp. 138, 146. Retrieved 8 April 2013.

3. Anukul Chandra Banerjee (1999). Sanghasen Singh, ed. Buddhism in comparative light. Delhi: Indo-Pub. House. p. 24. ISBN 8186823042. Retrieved 8 April 2013.

4. Beni Madhab Barua; Ishwar Nath Topa (1968). Asoka and his inscriptions 1 (3rd ed.). Calcutta: New Age Publishers. p. 171. OCLC 610327889. Retrieved 8 April 2013.

5. Entrance to one of the Barabar Hill caves British Library.

6. John S. Strong (1989). The Legend of King Aśoka: A Study and Translation of the Aśokāvadāna. Motilal Banarsidass. ISBN 978-81-208-0616-0. Retrieved 30 October 2012.

7. Beni Madhab Barua (5 May 2010). The Ajivikas. General Books. pp. 68–69. ISBN 978-1-152-74433-2. Retrieved 30 October 2012.

 https://en.wikipedia.org/wiki/Sittanavasal_Cave

சித்தன்னவாசல் குகை ஓவியங்கள்

சித்தன்னவாசல்
சித்தன்னவாசல் குடைவரை ஓவியம். இது 7-ஆம் நூற்றாண்டில் தீட்டியது. இதில் பயன்படுத்தப்பட்ட நிறங்கள்தாவரங்களில் இருந்து பெற்றவை
அமைவிடம்	புதுக்கோட்டை, இந்தியா
ஆள்கூற்றுகள்	10.4544°N 78.7247°E
Built	சமண காலம்] (கி.மு. முதலாம் நூற்றாண்டு முதல் கி.பி 900)
கட்டிட முறை	பாண்டியர்
வகை	கலாச்சாரம்
State Party	இந்தியா
Location of சித்தன்னவாசல் in India

 

சித்தன்னவாசல் குகை ஓவியங்கள்

 

சித்தன்னவாசல் குகை ஓவியங்கள்

சித்தன்னவாசல் குகை ஓவியங்கள், இந்தியாவின் மாநிலமான தமிழ்நாட்டின் புதுக்கோட்டை மாவட்டத்தில் உள்ள சித்தன்னவாசல் என்ற கிராமத்தில் அமைந்துள்ளது. இக்கிராமம் குடைவரை ஓவியங்கள் மற்றும் குகை ஓவியங்களுக்கும் மிகப் புகழ் பெற்றவை.

சமணர் காலத்து ஓவியங்களான இவை கி.பி 7 மற்றும் 8 ஆம் நூற்றாண்டை சேர்ந்தவை. குன்றுகளால் சூழப்பட்ட சித்தன்னவாசல் ஓவியங்கள், சமணர்களால் மூலிகையால் தயாரிக்கப்பட்ட வர்ணங்களை கொண்டு வரையப்பட்டவை. இந்தியாவின் வட பகுதியில் காணப்படும் அஜந்தாஓவியங்களை போன்று தனிச்சிறப்பு மிக்க இந்த ஓவியங்கள் சுமார் 1000 - 1200 ஆண்டு பழமையானவை.