New Indian-Chennai News + more

Admin · Guru

சங்க இலக்கியத்தில் மகாபாரதப் பதிவுகள்- சி.புவியரசு

Admin · Guru

RE: சங்க இலக்கியத்தில் மகாபாரதப் பதிவுகள்- சி.புவியரசு

Admin · Guru

Vaishnavism in Tamil Nadu is documented in ancient Tamil Sangam literature dating back to the 5th century BCE. Maha Vishnu, also known as Perumal, is notably the most frequently mentioned deity in Sangam Literature.^[1] Some of the earliest known mentions of Perumal, and the Tamil devotional poems ascribed to him, are found in Paripāṭal – the Sangam era poetic anthology.^[2]^[3] He is a popular Hindu deity, particularly among Tamils in Tamil Nadu and the Tamil diaspora, as well as in Vaishnava temples.^[4] One of the richest and largest Hindu temples complexes is dedicated to Perumal in South India. ^{[where? citation needed]}

The Padmanabhaswamy Temple, located in Thiruvananthapuram, is considered one of the wealthiest temples in the world. It is dedicated to a form of Lord Vishnu known as Padmanabhaswamy Perumal.^[5] Several extant Hindu texts including the Vishnu Purana,^[6] Brahma Purana,^[7] Matsya Purana,^[8] Varaha Purana,^[8] Skanda Purana,^[7] Padma Purana,^[7] Vayu Purana and Bhagavata Purana mention the Padmanabhaswamy Temple.^[7] In addition, the temple has several references in Sangam period literature.^[9] Several historians and scholars believe that the name "The Golden Temple" attributed to the temple might reflect its immense wealth during the early Sangam period.^[10]^[11]^[9] Many extant pieces of Sangam Tamil literature and poetry as well as later works of the 9th century of Tamil poet–such as saint Nammalwar refer to the temple and the city as having walls of pure gold.^[12] Both the temple and the entire city are often eulogised as being made of gold, and the temple as heaven.^[12]^[13] The temple is one of the 108 principal Divya Desams ("Holy Abodes") in Vaishnavism according to existing Tamil hymns from the fifth and eighth centuries C.E and is glorified in the Divya Prabandha.

The Srirangam Ranganathaswamy Perumal Temple, is also dedicated to a form of Maha Vishnu. It is considered to be the largest religious complex in the world.^[14]^: 456 This temple is considered the foremost amongst the 108 principal Divya Desams in Vaishnavism according to existing Tamil hymns from the fifth and eighth century C.E and is glorified in the Divya Prabandha and sung by all the 12 Alvars. The temple is mentioned in Tamil literature of the Sangam era (6th century BCE to the 2nd century CE^[15]), including in the epic Silapadikaram (book 11, lines 35–40):^[16]

ஆயிரம் விரித்தெழு தலையுடை அருந்திறற் பாயற் பள்ளிப் பலர்தொழு தேத்த விரிதிரைக் காவிரி வியன்பெருந் துருத்தித் திருவமர் மார்பன் கிடந்த வண்ணமும்
āyiram viritteḻu talaiyuṭai aruntiṟaṟ pāyaṟ paḷḷip palartoḻu tētta viritiraik kāviri viyaṉperu turuttit tiruvamar mārpaṉ kiṭanta vaṇṇamum
On a magnificent cot having a thousand heads spread out, worshipped and praised by many, in an islet surrounded by Kaveri with billowing waves, is the lying posture of the one who has Lakshmi sitting on his chest

Silapadikaram (book 11, lines 35–40)

The temple was initially constructed by the Chola ruler, Dharmavarma. The Kaveri river flood destroyed the temple vimanam, and later, the early Chola ruler Killivalavan rebuilt the temple complex in the form that is present today. Beyond ancient textual history, archaeological evidence such as inscriptions refer to this temple. These stone inscriptions are from the late 1st millennium CE.^[17] The inscriptions in the temple belong to the Chola, Pandya, Hoysala and Vijayanagara dynasties who ruled over the region. These inscriptions range between the 9th and 16th centuries.^[18]

During the period of invasion and plunder by the Alauddin Khilji's Muslim general Malik Kafur and his Delhi Sultanate forces in 1311, the Arabic texts of the period state that he raided a "golden temple" on river "Kanobari" (Kaveri), destroyed the temple and took the plunder with the golden icon of the deity to Delhi. According to Steven P. Hopkins, this is believed to be the Ranganathaswamy Temple.^[19]

Sri Venkateswara Swamy Temple in Tirupati, Andhra Pradesh is the most visited temple dedicated to Perumal in India.^[20]

Other significant institutions include Kanchipuram's Varadaraja Perumal temple, and Sri Vidhya Rajagopalaswamy Perumal Temple, Mannargudi.The temple is called Dakshina Dvaraka (Southern Dvaraka) along with Guruvayoor by Hindus.^[21]^[22] The deity Perumal is identified with Mayon, literally meaning, "the dark-complexioned one", who is first referenced in the texts Purananuru and Pattupattu. Regarded to be the Tamil equivalent of Krishna, poetry from this period compares his dark skin to the ocean.^[23] Originally a folk deity, he was syncretised with Krishna and Vishnu, gaining popularity in the Sri Vaishnava tradition.^[24] His consort is Lakshmi, the goddess of fortune, beauty, and prosperity, appearing in even the earliest strata of Tamil poetry.^[25]

Mayon is indicated to be the deity associated with the mullai tiṇai (pastoral landscape) in the Tolkappiyam.^[26]^[27] He is regarded to be the only deity who enjoyed the status of Paramporul (achieving oneness with Paramatma) during the Sangam age. He is also known as Māyavan, Māmiyon, Netiyōn, and Māl in Sangam literature.^[1]

Mentions of Vaishnavism in Sangam Literature

[edit]

Mahalakshmi in Sangama Literature

[edit]

Portrait of Mahalakshmi in Brihadisvara Temple.

Lakshmi is one of the principal goddesses in Hinduism. She is the goddess of wealth, fortune, power, beauty, fertility and prosperity,^[28] and associated with Maya ("Illusion"). Lakshmi is venerated as the prosperity aspect of the Mother goddess.^[29]^[30] Lakshmi is both the consort and the divine energy (shakti) of the Hindu god Vishnu, the Supreme Being of Vaishnavism; she is also the Supreme Goddess in the sect and assists Vishnu to create, protect, and transform the universe.^[30]^[31]^[32] She is an especially prominent figure in Sri Vaishnavism, in which devotion to Lakshmi is deemed to be crucial to reach Vishnu.^[33]

Mahalakshmi is often called Thayar in Tamil which literarily translates to (Mother of the world).^[34] Devi Lakshmi is mentioned in several places of the Sangam Literature, Mahalakshmi is often portrayed as the Wife of Maha Vishnu and stays at the chest of Vishnu.

Srivilliputhur Andal temple is dedicated to Lakshmi and Vishnu where Lakshmi as Andal is more prominent than Vishnu.

She is worshipped by women in ancient Tamilakam for the return of the warriors (their husbands) with soul in their body.^[35]^[36] Maha Lakshmi has mentions in Sangam texts. Mahalakshmi was also considered as kotravai in her other form to marry Vishnu in the avatar of Shiva.

Purananuru mentions Sita that avathara of (Mahalakshmi) was abducted by the demon king Ravana and she threw away her jewels as she was sad at leaving the deity Rama. Malaipaṭukaṭām mentions the goddess of wealth and fortune, Lakshmi in lines 463–464 and the "Goddess who sits enthroned on the chest of Vishnu".^[37] , Mullaippāṭṭu which mentions women praying to Maha Lakshmi for their husbands to live long and not to die in the war,^[35] Paripāṭal mentions Maha Lakshmi seated on the chest of Vishnu,^[38] Silapathikaram mentions Lakshmi several places. For example, She is the Devi mentioned as Thiru seated on the chest of Ranganatha sleeping in Srirangam,^[39] She is in the form of Sita with Rama and Radha - The lover of Krishna, She is considered as the goddess of fortune, wealth and happiness and have huge temples for her, Maturaikkāñci mentions that the city gates and house walls had symbols and portraits of Mahalakshmi, the goddess of wealth and Maha Vishnu's wife.,^[40] Manimekalai describes a function dedicated to Lord Indra where the tired and sleeping young boys and girls who earlier in the day had run around in their costumes of Hindu gods (Vishnu) and goddesses (Lakshmi);,^[41] It also mentions (A character in the epic) called Aputra who reaches Madurai. He sits with his begging bowl inside Madurai's Temple dedicated to Maha Lakshmi, the goddess of fortune.^[42] The worshippers of Lakshmi are kind and donate a large amount of food to the bowl of Aputra, which Aputra shares with the poor, the blind, the deaf, and other needy people. The text also mentions Kanyakumari as being a Hindu bathing pilgrimage site dedicated to Maha Lakshmi, The Akanāṉūṟu describes Rama at Dhanushkodi, sitting under a Banyan tree, involved in secret discussions about the war between him and Ravana who kidnapped Sita, while the birds are singing.^[43]^[42] Thirukural mentions Goddess Lakshmi in couplets 167, 408, 519, 565, 568, 616, and 617 hints, high existence of Sri Vaishnavism and Valluvar's beliefs on it.^[44] There are many other mentions of Maha Lakshmi in Sangam literature.

Admin · Guru

Maha Vishnu in Sangam Literature

[edit]

A reference to "Mukkol Pakavars" in Sangam literature indicates that only Vaishnava saints were holding Tridanda and were prominent during the period. Tirumal was glorified as "the supreme deity", whose divine lotus feet could burn all evil and grant moksha. During the post-Sangam period, his worship was further glorified by the poet-saints called the Alvars.^[45]^[46] Perumal (Vishnu) was the only deity who enjoyed the status of Paramporul during the Sangam age. The reference to Mukkol Bhagavars in Sangam literature indicates that only Vaishnavaite saints holding Tridanda existed during the age and Perumal was glorified as the supreme deity, whose "divine lotus feet can burn all our evils and grant moksha" (maru piraparukkum maasil sevadi).^[47]

Pillars and bas-reliefs based on Mahabharatha and Harivamsa

Krishna holding Goverdhana sculpture at Mahabalipuram dating 6th century AD

Tolkāppiyam

[edit]

Perumal is considered to be another name of Vishnu, and was traditionally the deity associated with the forests. Mayon is indicated to be the deity associated with the mullai tiṇai (pastoral landscape) in the Tolkappiyam.^[26]^[27] Tolkappiyar Mentions Mayon first when he referred to deities in the different land divisions.^[48] which gives a hint that he might be a scholar who follows Vaishnavism.

Paripāṭal

[edit]

The Paripādal (Tamil: பரிபாடல், meaning the paripadal-metre anthology) is a classical Tamil poetic work and traditionally the fifth of the Eight Anthologies (Ettuthokai) in the Sangam literature.^[49] According to Tolkappiyam, Paripadal is a kind of verse dealing only with love (akapporul) and does not fall under the general classification of verses. It has a minimum of 25 lines and a maximum of 400 lines. Tamil Sangam literature (200 BCE to 500 CE) mentions Mayon or the "dark one," as the supreme deity who creates, sustains, and destroys the universe and was worshipped in the mountains of Tamilakam. The Earliest verses of Paripadal describe the glory of Perumal in the most poetic of terms. Many Poems of the Paripadal consider Perumal as the Supreme god of Tamils.^[47] Paripāṭal also mentions that Vishnu is only Shiva and Brahma he is everything and is the supreme god and represents himself as different gods.^[47]

Sundarabahu Perumal Temple Mentioned in Paripadal.

தீயினுள் தெறல் நீ;
பூவினுள் நாற்றம் நீ;
கல்லினுள் மணியும் நீ;
சொல்லினுள் வாய்மை நீ;
அறத்தினுள் அன்பு நீ;
மறத்தினுள் மைந்து நீ;
வேதத்து மறை நீ;
பூதத்து முதலும் நீ;
வெஞ் சுடர் ஒளியும் நீ;
திங்களுள் அளியும் நீ;
அனைத்தும் நீ;
அனைத்தின் உட்பொருளும் நீ;

In fire, you are the heat;
in blossoms, the fragrance;
among the stones, you are the diamond;
in speech, truth;
among virtues, you are love;
in valour—strength;
in the Veda, you are the secret;
among elements, the primordial;
in the burning sun, the light;
in moonshine, its sweetness;
you are all,
and you are the substance and meaning of all.

—Paripadal, iii: 63–68

—F Gros, K Zvelebil^[50]

Maturaikkāñci

[edit]

Maduraikanchi (Tamil: மதுரைக் காஞ்சி), ^[51] is an ancient Tamil poem in the Sangam literature. Lines 497 to 511 allude to gods and goddesses in temples like Thirumohoor Kalamegaperumal temple^[52] and Koodal Azhagar temple^[52] with iconographic items of Hinduism. Maha Vishnu is called the Ruler of the three worlds and the "Supreme Deity" and it identifies Rama and Krishna as his incarnations of Maha Vishnu.^[52] He is alluded to with "God who protects the world" and also as Tirivikrama - The lord who measured the three worlds. A bathing festival with rituals that the dip in the waters to "cleanse their sins" is mentioned in the poem. Chanting of the Vedas is mentioned in lines 512–518,^[40] The lines related to the Vedas, states Chelliah, alludes to the jivanmukta ideology found in Hinduism.^[53] Maduraikanchi also details the Thiruvonam festival celebrated in the Koodal Azhagar temple, Madurai.^[54]

Akanaṉūṟu

[edit]

Srivilliputhur Andal temple is the official symbol of the Government of Tamil Nadu

Several poems echo the Hindu puranic legends about Parashurama, Rama, Krishna and others in the Akanaṉūṟu .^[55]^[56] According to Alf Hiltebeitel – an Indian Religions and Sanskrit Epics scholar, the Akanaṉūṟu has the earliest known mentions of some stories such as "Krishna stealing sarees of Gopis" which is found later in north Indian literature, making it probable that some of the ideas from Tamil Hindu scholars inspired the Sanskrit scholars in the north and the Bhagavata Purana, or vice versa.^[57] However the text Harivamsa which is complex, containing layers that go back to the 1st or 2nd centuries BCE, Consists the parts of Krishna Playing with Gopis and stealing sarees.

The Akanāṉūṟu has a reference to the Ramayana in poem 70. The poem places a triumphant Rama at Dhanushkodi, sitting under a Banyan tree, involved in some secret discussions when the birds are chirping away.^[43] This seems to indicate that the story of the Ramayana was familiar in the Tamil lands before the Kamba Ramayanam of the 12th century.

Procession of the Tamil deity Perumal, with Vaishnavaite saints

Purananuru

[edit]

The earliest reference to the story of the Ramayana is found in the Purananuru which is dated from the 1st century BCE and 5th century CE.^[58] Purananuru 378, attributed to the poet UnPodiPasunKudaiyar, written in praise of the Chola king IlanCetCenni. The poem makes the analogy of a poet receiving royal gifts and that worn by the relatives of the poet as being unworthy of their status, to the event in the Ramayana, where Sita drops her jewels when abducted by Ravana and these jewels being picked up red-faced monkeys who delightfully wore the ornaments (Hart and Heifetz, 1999, pp. 219–220).^[59]^[60]

The Purananuru poems use words, phrases, and metaphors, including references to the Himalayas of "immeasurable heights", Vishnu, Shiva, the four Vedas, the Ramayana, rivers, and other aspects.^[61]^[62]^[60]

Other Sangam works Which mention Vishnu

[edit]

Kalittokai is notable for including allusions and references to pan-Indian love and moral legends found in Epics– and Puranas–genre Sanskrit texts. According to Zvelebil, some examples in the Kalittokai include Krishna an avathara of Maha Vishnu killing His uncle Kansa in poems 52 and 134, Duryodhana's evil plans to kill the Pandava brothers in poem 25, the battle of Murugan and Surapadma in poem 27, An event mentioned in the epic Ramayana, of Ravana lifting the Kailasa is described in the Poem 139 of Lines 33 to 37, Bhima in poem 52, the love story of Urvasi and Tilottama in poem 109, among others.^[63]
The Patiṟṟuppattu (Tamil: பதிற்றுப்பத்து, Malayalam: പതിറ്റുപ്പത്ത്, lit. Ten Tens, sometimes spelled Pathitrupathu,^[64]) is a classical Tamil poetic work and one of the Eight Anthologies (Ettuthokai) in Sangam literature. Its invocatory poem is about Maayon, or Perumal (deity) (Vishnu).^[65] They mention the Hindu deities Vishnu, Shiva, Murugan and Korravai (Uma, Durga), and their worship by warriors and the king.^[66]^[67] The poems, epilogues, and colophons are significant in studies of ancient culture and sociology.
Malaipaṭukaṭām is an ancient Tamil poem in the Pattuppāṭṭu anthology of the Sangam literature.^[68] The lengthy poem mentions the Hindu god Maha Vishnu primarily. Maha Vishnu was considered the "Supreme Deity" in the poem and worshiped by many saints and kings. It also mentions the goddess of wealth, Lakshmi in lines 463–464 and the "god on whose breast she sits enthroned".^{[citation needed]}^[69] The Malaipatukatam uses the word ool (Sanskrit: karma).^[70]
Paṭṭiṉappālai is a Tamil poem in the ancient Sangam literature.^[71] It contains 301 lines, of which 296 lines are about the port city of Kaveripoompattinam. It is notable for its mention of the early Chola kingdom as a cosmopolitan region, where Hindu and Jain monasteries and communities co-existed. It mentions the worship of Maha Vishnu, Mahalakshmi and Murugan.^[72]
Perumpāṇāṟṟuppaṭai is an ancient Tamil poem in the Pattuppattu anthology of the Sangam literature.^[73] It contains 500 lines in the akaval meter.^[74] It is one of five arruppatai genre poems and was a guide to other bards seeking a patron for their art. It mentions Maha Vishnu and describes him as the god who is "tall, dark-skinned", The Supreme God from whom "the four-faced god was born" (a Vedic legend about Brahma being born from Vishnu's navel).^[75] In its similes, it mentions the Ganges river, the Pandavas of the Mahabharata, and the Yoga adept rishis (sages).^[76] According to Hudson, the poem is notable that it explicitly mentions three temples of Maha Vishnu namely Ulagalantha Perumal Temple, Kanchipuram, Yathothkari Perumal Temple,^[77] Pandava Thoothar Perumal Temple and alludes to one additional temple the Varadharaja Perumal Temple, Kanchipuram as a Main temple for these 3 Perumals.^[78] The similes used in the poem are those found in the Vedic and Puranic mythologies of Hinduism.^[78]

Mullaippāṭṭu

[edit]

Mullaippāṭṭu (Tamil: முல்லைப்பாட்டு, lit. "the forest or jungle song") is an ancient Tamil poem in the Sangam literature.^[79] Authored by Napputanar, it is the shortest poem in the Ten Idylls (Pattuppāṭṭu) anthology, consisting of 103 lines in akaval meter. The poem is "one of the most beautiful of the Pattuppattu songs, states Zvelebil.^[80]

The short poem mentions the Hindu god Vishnu through an elaborate simile.^[81]^[82] Lines 46–47 of Mullaippattu mentions Brahmin yogis in ochre-colored clothes carrying three staves and called as "Mukkol Pakavars" and indicates that only Vaishnava saints were holding Tridanda and were prominent during the period and considered Maha Vishnu as the Supreme god.^[83] The poem has about 500 words, predominantly Tamil. It has 13 Sanskrit loan words and 2 non-Tamil provincial words.^[84]

Admin · Guru

Manimekalai

[edit]

Thirvikrama Perumal Templewhich is mentioned in Agananuru, Purananuru, Natrinai, Kurunthogai and Divya Prabhandham.^[85]

Manimekalai written as the sequel to the Silappatikaram by the Buddhist poet Chithalai Chathanar, narrates the tale of Manimekalai, the daughter of Kovalan and Madhavi, and her journey to become a Buddhist Bhikkuni.

Certain verses from the epic Show Maha Vishnu as The Father of Brahma and Gave Vedas to the Entire Universe and is Considered as the Paramatma - The Supreme Deity of the World.

Example from The Canto XIII of Manimekalai

Aputra then meets and accuses the Brahmins of twisting the meaning of the Veda verses taught by Brahma born from the navel of Maha Vishnu who holds a golden disc as his weapon. Aputra reminds the Brahmins that the greatest Vedic teachers such as Vasishtha and Agastya were born of low birth.^[42]

This epic also makes several references to the Ramayana, such as a setu (bridge) being built by monkeys in canto 5, line 37 (however the location is Kanyakumari rather than Dhanushkodi). In another reference, in canto 17, lines 9 to 16, the epic talks about Rama being the incarnation of Trivikrama or Netiyon, and he built the setup with the help of monkeys who hurled huge rocks into the ocean to build the bridge. Further, canto 18, lines 19 to 26, refers to the illegitimate love of Indra for Ahalya the wife of Rishi Gautama(Pandian, 1931, p. 149)(Aiyangar, 1927, p. 28).^[86]^[87]^[88] The epic again mentions Rama as Vishnu, from the story Ramayana, It states that Rama built a link (bridge) to Sri Lanka, but a curse of an ascetic dissolved the bridge link.^[89]

Silappatikaram

[edit]

The Silappatikaram (translated as The Tale of an anklet) written by a prince turned Jain monk Ilango Adigal, dated to the 2nd century AD or later. The epic narrates the tale of Kovalan, son of a wealthy merchant, his wife Kannagi, and his lover Madhavi, and has many references to the Ramayana story, Different avatars of Para Brahman and Temples of Maha Vishnu. It describes the fate of Poompuhar suffering the same agony as experienced by Ayodhya when Rama leaves for exile to the forest as instructed by his father (Dik****ar, 1939, p. 193). The Aycciyarkuravai section (canto 27), makes mention of the Lord who could measure the three worlds, going to the forest with his brother, waging a war against Lanka and destroying it with fire (Dik****ar, 1939, p. 237). This seems to imply that Rama is regarded as divinity, rather than a mere human. These references indicate that the author was well aware of the story of the Ramayana in the 2nd century AD.^[90]

It also mentions Srirangam Ranganathaswamy temple which was visited and built by many kings and praised by saints.Silapadikaram (book 11, lines 35–40):.^{[citation needed]} The temple was first built by the Chola ruler, Dharmavarma. The Kaveri river flood destroyed the temple, and later, the early Cholas King Killivalavan who found the vimana and the idol of Ranganathaswamy rebuilt the temple complex as is present today.

The Tamil epic has many references and allusions to the Sanskrit epics and puranic legends. For example, it describes the fate of Poompuhar suffering the same agony as experienced by Ayodhya when Rama leaves for exile to the forest as instructed by his father.^[90] The Aycciyarkuravai section (canto 27), makes mention of the Lord who could measure the three worlds, going to the forest with his brother, waging a war against Lanka and destroying it with fire.^[90]

According to D. Dennis Hudson – a World Religions and Tamil literature scholar, the Cilappatikaram is the earliest and first complete Tamil reference to Pillai (Nila, Nappinnai, Radha), who is described in the epic as the cowherd lover of Krishna.^[91] The epic includes abundant stories and allusions to Krishna and his stories, which are also found in ancient Sanskrit Puranas. In the canto where Kannaki is waiting for Kovalan to return after selling her anklet to a Madurai merchant, she is in a village with cowgirls.^[91] These cowherd girls enact a dance, where one plays Mayavan (Krishna), another girl plays Tammunon (Balarama), while a third plays Pinnai (Nappinnai). The dance begins with a song listing Krishna's heroic deeds and his fondness for Nappinnai, then they dance where sage Narada plays music. Such scenes where cowgirls imitate Krishna's life story are also found in Sanskrit poems of Harivamsa and Vishnu Purana, both generally dated to be older than Cilappatikaram.^[91] The Tamil epic calls portions of it as vāla caritai nāṭaṅkaḷ, which mirrors the phrase balacarita nataka – dramas about the story of the child Krishna" – in the more ancient Sanskrit kavyas.^[91]

The oldest direct reference to Venkateswara Temple, Tirumala in Tamil literature is from the Silappatikaram text. The Silappatikaram states the beauty of Maha Vishnu in Venkateswara Temple, Tirumala and Maha Vishnus greatness. The author Ilango Adigal Mentions Venkateswara Temple, Tirumala in the most Beautiful terms. A few verses from the Silappatikaram which mention Venkateswara Temple, Tirumala.

Silappatikaram, vēṉiṟ kātai:1-2

Translation
neṭiyōṉ kuṉṟamum toṭiyōḷ pauvamum tamiḻ varampaṟutta taṇpuṉal nalnāṭṭu.^[92]^[93]
Meaning
Spring held sway over the fertile Tamil country, bounded in the north by the Viṣṇu’s hill, and in the south by the Kumari’s sea.^[92]^[93]

Silappatikaram, Kāṭukāṇ kātai: 41–51

Translation
vīṅkunī raruvi vēṅkaṭa meṉṉum ōṅkuyar malaiyat tucci mīmicai virikatir ñāyiṟun tiṅkaḷum viḷaṅki irumaruṅ kōṅkiya iṭainilait tāṉattu miṉṉukkōṭi yuṭuttu viḷaṅkuviṟ pūṇṭu naṉṉiṟa mēkam niṉṟatu pōlap pakaiyaṇaṅ kāḻiyum pālveṇ caṅkamum takaipeṟu tāmaraik kaiyi ṉēnti nalaṅkiḷar āram mārpiṟ pūṇṭu polampū vāṭaiyiṟ polintu tōṉṟiya ceṅkaṇ neṭiyōṉ niṉṟa vaṇṇamum.^[94]
Meaning
(I also came to see) the beauty of the red-eyed Lord, holding in His beautiful lotus-hands the discus which is death to His enemies, and also the milk-white conch; (to see Him) wearing a garland of tender flowers on His chest, and draped in golden flowers; and dwelling on the topmost crest of the tall and lofty hill named vēṅkaṭam.^[94]

Here, Neṭiyōṉ kuṉṟam means “Vishnu's mountain” and toṭiyōḷ pauvam means "Kumari goddess sea". Netiyon is another name dedicated to Maha Vishnu in Ancient Tamilakam.^[95] ceṅkaṇ neṭiyōṉ means “Red-eyed Vishnu” and Vēṅkaṭam refers to Venkateswara Temple, Tirumala. Maha Vishnu is being referenced as the Red-eyed lord even in the sacred book Vishnu Sahasranama which is featured in the Anushasana Parva of Mahabharatha.^[96]^[97] Which shows that Ilango Adigal and Ancient Tamils were aware of the Vishnu Sahasranama which is much older than the Silappatikaram.^[96]

Admin · Guru

Thirukural

[edit]

The Thirivikrama Perumal Temple, Sirkazhi is said to be mentioned by Valluvar in his 610th Thirukural

Thirukural is a classic Tamil language text consisting of 1,330 short couplets, or kurals, of seven words each. In the introductory chapters of the Kural, Valluvar cites Indra, the king of heaven, to exemplify the virtue of conquest over one's senses.^{[citation needed]} According to Tamil Hindu scholars such as Parimelalakar, other concepts and teachings found in Valluvar's text and also found in Hindu texts include Vedas,^[98] gods (Trimurti), sattva, guṇa, munis and sadhus (renouncers), rebirth, affirmation of a primordial God, among others.^{[citation needed]} According to Purnalingam Pillai, who is known for his critique of Brahminism, a rational analysis of the Valluvar's work suggests that he was a Hindu, and not a Jain.^{[citation needed]} Similarly, J. J. Glazov, a Tamil literature scholar and the translator of the Kural text into the Russian language, sees "Thiruvalluvar as a Hindu by faith", according to a review by Kamil Zvelebil.^[99]

Valluvar's mentioning of God Maha Vishnu in couplets 610 and 1103 and Goddess Lakshmi in couplets 167, 408, 519, 565, 568, 616, and 617 hints at the Vaishnavite beliefs of Valluvar.^{[citation needed]}

Example:-

குறள் 610: மடியிலா மன்னவன் எய்தும் அடியளந்தான் தாஅய தெல்லாம் ஒருங்கு.

Couplet Explanation: The king who never gives way to idleness will obtain entire possession of (the whole earth) passed over by Vishnu who measured (the worlds) with His foot. (Thirukural Number 610).

V. V. S. Aiyar quotes that the 610th Tirukkural mentions about the temple Thirivikrama Perumal, Sirkazhi. It is also the place where Thirumangai Alvar after coming back from North India defeated Thirugnana Sambandar in debate and proved Maha Vishnu is the Supreme Lord.^[100]

Agananuru, Purananuru, Natrinai and Kurunthogai have mention about the Ulagalantha Perumal Temple, Tirukoyilur. Malayaman Tirumudikari, the ruler of Thirukovilur, was lavished praise in the texts for his charitable disposition to the Thiruvikrama perumal Temple.^[85]

Alvar literature

[edit]

The Alvars (Tamil: ஆழ்வார், romanized: Āḻvār, lit. 'The Immersed') were the Tamil poet-saints of South India who espoused bhakti (devotion) to the Hindu deity Maha Vishnu, in their songs of longing, ecstasy, and service.^[101] They are venerated in Vaishnavism, which regards Vishnu as the Ultimate Reality.

The devotional outpourings of the Alvars, composed during the early medieval period of Tamil history, were the catalysts behind the Bhakti Movement through their hymns of worship to Vishnu and his avatars. They praised the Divya Desams, the 108 divine realms of deities affiliated with Vaishnavism. The poetry of the Alvars echoes bhakti to God through love, and in the ecstasy of such devotions, they sang hundreds of songs that embodied both depth of feeling and the felicity of expressions.^[102] The collection of their hymns is known as the Naalayira Divya Prabandham. The bhakti literature that sprang from Alvars has contributed to the establishment and sustenance of a culture that deviated from the Vedic religion and rooted itself in devotion as the only path for salvation. In addition, they contributed to Tamil devotional verses independent of a knowledge of Sanskrit.

Naalayira Divya Prabandham

[edit]

The Divya Prabandham sings the praises of Narayana (Vishnu) and his many forms. The Alvars sang these songs at various sacred shrines known as the Divya Desams.^[103] The Tamil Vaishnavites are also known as Ubhaya Vedanti (those that follow both Vedas, that is, the Sanskrit Rigveda, Yajurveda, Samaveda, and Atharvaveda, as well as the Tamil-language Tiruvaymoli, a work which devotees of Sri Vaishnavism regard as the Tamil Veda.^[104] In many temples — Srirangam, for example — the chanting of the Divya Prabandham forms a major part of the daily service. It is also recited in some North Indian Vaishnavite temples, such as Badrinath.^[105] The Divya Prabandham is recited along with the Vedas,^[106] and it is given equal status to the Vedas in the Tenkalai denomination of Sri Vaishnavism, largely due to the efforts of Ramanuja who enshrined the Divya Prabandham on the same pedestal as the Vedas.^[107]

Prominent among its 4,000 verses are the over 1,100 verses known as the Tiruvaymoli ("verses of the sacred mouth"), composed by Nammalvar (Kaari Maaran, Sadagopan of Alvarthirunagari Temple) and which forms the third portion of the overall Divya Prabandham. Nammalvar self-identifies as a lovelorn gopi pining for Krishna.^[104]

The compendium begins with the Tirupallantu, a benedictory hymn written by Periyalvar, wishing long life to Vishnu.^[108]

Combination of Sanskrit Vaishnavism and Tamil Vaishnavism

[edit]

Nathamuni (10th century), combined the two traditions, by drawing on Sanskrit philosophical tradition and combining it with the aesthetic and emotional appeal of the Tamil Bhakti movement pioneers called the Alvars.^{[citation needed]} Sri Vaishnavism developed in Tamil Nadu in the 9 th century after Nathamuni returned from a pilgrimage to Vrindavan in north India (modern Uttar Pradesh).^{[citation needed]}

One of the 108 Divya Desam present in Chennai - The Capital of Tamil NaduThe hall, located in front of Ranganayaki's shrine, where Kambar is believed to have recited his works on Kamba Ramayanam and accepted by Vaishnava Acharya Naathamuni

Nathamuni's ideas were continued by Yamunacharya, who maintained that the Vedas, Vaikhanasa and Pancaratras are equal, devotional rituals and bhakti are important practices.^{[citation needed]} The legacy of Yamunacharya was continued by Ramanuja (1017-1137),^{[citation needed]} but they never met.^[109] Legend goes that Ramanuja saw Yamunacharya's corpse, which had three fingers curled. Ramanuja was told that they represented the three wishes that Yamunacharya had revealed before he passed. One of the wishes was that Ramanuja should write a commentary on the Brahma Sutras.^[110] Ramanuja, a scholar who studied in an Advaita Vedanta monastery and disagreed with some of the ideas of Advaita, became the most influential leader of Sri Vaishnavism.^[111]^[112] He developed the Visistadvaita ("qualified non-dualism") philosophy.^{[citation needed]}

Kamba Ramayanam

[edit]

During the period of Nathamuni, Kambar, or Kavichakravarthy Kamban (1180 CE–1250 CE),^[113] wrote the Ramavataram, popularly known as Kambaramayanam, the Tamil version of the epic Ramayana.^[114]

The original version of Ramayana was written by Valmiki. It is an epic of 24,000 verses that depicts the journey of Rama, a prince of Ayodhya who belonged to Raghuvamsa (Solar dynasty). In Hinduism, Rama is the seventh incarnation of Maha Vishnu.^[115] Kambar was inspired by Valmiki and Rewrote the Story of Ramayana in Tamil. The Ramavataram or Kamba Ramayanam of Kamban is an epic of about 11,000 stanzas.^[116]^[117] The Rama-avataram or Rama-kathai as it was originally accepted into the holy precincts in the presence of Vaishnava Acharya Naathamuni.^[118] Kambar is believed to have come to the Srirangam Ranganathaswamy Temple to get the approval of his work from scholars. The Vaishnava Acharya Naathamuni and Jain scholar Tirunarungundam honoured the work and it resulted in Tamil and Sanskrit scholars approving the work.^{[citation needed]} The open hall where he recited his verse lies close to the Ranganayaki shrine within the temple and now called as the Kamba Ramayana Mandapam.

Admin · Guru

காஞ்சிக் கடிகை

பல்லவர் கோநகரமாக விளங்கிய காஞ்சிபுரம் கல்வியில் சிறந்த மாநகரமாகத் திகழ்ந்து வந்தது. காஞ்சிபுரத்தில் இருந்த கல்வி நிலையம் கடிகா (Giatika கடிகை) எனப்பட்டது. கடிகை என்ற சொல் கடிகா என்ற வடசொல்லின் தற்பவமாகும். ‘கட்’ என்ற தாதுவினின்று தோன்றியது இச் சொல்; இத் தாது ‘ஆழ்ந்து வேலை செய்’, ‘சுறுசுறுப்பாக இரு’ என்ற பொருள்படும்; எனவே கடிகா என்பது ‘ஆழ்ந்து அறிவுபெற முயலும் இடம்’ என்று பொருள்படக்கூடும் என்று ஆய்வாளர் கூறுகிறார்கள். கீல்ஹார்ன் என்பார் கடிகா என்பதைக் கோஷ்டி என்ற சொல்லுடன் தொடர்புபடுத்திக், கடிகா என்பது தூய பிராம்மணர்களின் கூட்டத்தைக் குறிக்கும் என்பர்.

காஞ்சிக் கடிகையின் பழமை

ஏறத்தாழக் கி. பி. 345 முதல் 370 வரை மயூரசர்மன் என்ற கதம்பகுல அரசன் ஆண்டு வந்தான். இவன் விர மறையவன். இவன் ஸ்ரீசைலத்தைச் சேர்ந்த நாடுகளைக் கைப்பற்றி ஆண்டவன். இவனுடைய பிரபவுத்திரன் (கொட்பேரன்) காகுத்ஸவர்மன் எனப் பெறுவான். இவன் பல்லவரை அறவே வெறுத்தவன். இவனது கல்வெட்டு ஒன்று தாளகுண்டாவில் கிடைத்துள்ளது. தாளகுண்டா, மைசூர்ப் பகுதியில் சிமோகா ஜில்லாவில் சிகார்பூர் தாலுகாவில் உள்ள ஊராகும். இவ்வூர்க் கல்வெட்டில்,“ மயூர சன்மன் காஞ்சிக் கடிகையில் படித்தான்” என்று சொல்லியிருக்கிறது. ஏறத்தாழக் கி.பி. 360இல் இது நிகழ்ந்திருக்கலாம். எனவே 4-ஆம் நூற்றாண்டிலேயே வேற்றுநாடுகளினின்று காஞ்சிபுரத்துக்குப் பிறர் வந்து கல்வி கற்கக்கூடிய அளவு பழமை பெருமையும் பொருந்தியிருந்தது இக் காஞ்சிக் கடிகை என்று கொள்ளலாம்.

எத்தகைய கல்வி

மயூரசர்மன், தார்க்குக'னாகக் காஞ்சிக்குச் சென்றான் என்று சொல்லப்படுகிறது. (கடிகாம் விவேச தார்க்குகா:). தார்க்குகன் என்பது யாசகன் என்று பொருள்படும். இதனால் அறிவை யாசித்தற்கு மயூரசன்மன் சென்றான் என்று தெரிகிறது. மயூரசன்மன் தான் மட்டும் செல்லவில்லை; தன் ஆசிரியன் வீரசர்மனுடன் சென்றான். பிரவசனம் முழுவதையும் கற்க விழைந்து அங்கு இருவரும் சென்றனர். (அதி ஜிகாம்ஸுஹ் ப்ரவசநம் நிகிலம்.) இதனால் வேதங்களைப் பிரவசனம் செய்யச் சென்றமை அறிய வருகிறது. பிரவசனம் செய்தலாவது கூர்ந்து ஆய்ந்து கற்பது என்று பொருள்படும். ஆசிரியனும் மாணவனும் ஆகிய இருவரும் வேதங்களில் ஆராய்ச்சிக் கல்வி கற்றற்பொருட்டுச் சென்றனர்போலும். பல்லவ மன்னனுகிய நந்திவர்மனது காசாக்குடிச் செப்பேடுகளும், கடிகையில் நான்கு வேதங்களும் கற்பித்தனர் என்று கூறுகின்றன. (சாதுர்வேத்யமவீவ்ருதத் ஸ்வகடிகாம் பூதேவ தாபக்திதா.) எனவே காஞ்சி கடிகாவில் வேத ஆராய்ச்சிக் கல்வியே கற்பிக்கப் பெற்றது என்பது தெளிவு.

கடிகையும் பல்லவ அரசரும்

காஞ்சிக் கடிகா பல்லவ அரசரது மேற்பார்வையில் இருந்தது. அவர்களுடைய ஆதரவிலேயே சிறப்புடன் திகழ்ந்தது. பல்லவ அரசர் யாவரும் அதனைக் கண்ணும் கருத்துமாகப் பாதுகாத்து வந்தனர். அதனிடத்தில் பெருமதிப்பு வைத்திருந்தனர். பல்லவர் ஆதரவில் திகழ்ந்த இக் கடிகையில் கதம்ப அரசைத் தோற்றுவித்த மயூரசர்மன் (முன்னர்க் கூறியது போலப் படிக்க வந்தவன்) முற்றக் கற்க முடியாதவனானான். ஒரு சமயம் பல்லவருடைய குதிரைச் சேகவனுக்கும் மயூரசர்மனுக்கும் கடுமையாகச் சண்டை மூண்டது. “அந்தோ! இந்தக் கலியுகத்தில் பிராமணர்கள் கூடித்திரியரைக் காட்டிலும் வன்மை குறைந்தவராகவே இருக்கிருர்களே! என்னதான் தாம் குருவைத் தொழுது சீராக வேதத்தைப் படித்தாலும் பிரமசித்தி பெற அரசனது உதவியைத்தானே நாட வேண்டியிருக்கிறது? இதனினும் துன்பந் தரத்தக்கது யாது?” என்று அந்தக் குதிரைச்சேகவன் ஏளனமாகப் பேசினானாம். இதனைக் கேட்டதும் மயூரசர்மன் கொதித்து எழுந்தான்; குசையும் சமிதையும் கற்களும் சுருக்கும் நெய்யும் பிறவும் ஏந்தும் கையில் ஒளி பொருந்திய வாளை ஏந்தினான்; பல்லவனுடைய காவலர்களை வென்று, காஞ்சியை விட்டு ஸ்ரீபர்வதம்வரை பரவியுள்ள அடவியில் புகுந்து சென்றான்.

பல்லவரின் தொடர்ந்த ஆதரவு பல்லவர்க்கும் மயூரசர்மனுக்கும் விரோதம் இருந்தமையால்தான் மேற்கூறிய சம்பவம் நிகழ்ந்தது; மயூரசர்மனும் பிரமசித்தி அடையாது ஓடவேண்டியவனானான்

ஏறத்தாழக் கி. பி. 400க்குச் சிறிது முற்பட்ட காலத்தில் கந்தசிஷ்யன் என்ற பல்லவ அரசன் இருபிறப்பாளர்தம் கடிகாவைச் சத்தியசேனன் என்ற அரசனிடமிருந்து மீட்டான் என்று வேலூர்ப்பாளையப் பட்டயம் பகர்கின்றது. ‘ஸ்கந்த எலிஷ்ய லததொ பவத்விஜா நாம் கடிகாம் ராஜ்ஞாஹ ஸத்ய ஸேநாஜ் ஜஹாரய:’ (S. I. I. Vol. II, Part V, P. 508, 112-13) என்பது பட்டயத்தில் கண்டது. எனவே நான்காம் நூற்றாண்டின் இறுதியில் காஞ்சிக் கடிகா பகைவர் கைவசப்பட்டுக் கலங்கியது; கந்த சிஷ்யன் (கி.பி. 400-436) மீண்டும் அதைக் கைப்பற்றி நன்னிலையில் அமைத்தான்; பின்னர் இக்கடிகை 8-ஆம் நூற்றண்டின் இறுதி வரையில் சிறந்து விளங்கியது.

சிம்மவிஷ்னு காலத்தில் (கி. பி. 575-615) பாரவி என்னும் சிறந்த வடமொழிப்புலவர் காஞ்சிபுரத்துக்கு வரவழைக்கப் பெற்றார் என்று அவந்திசுந்தரி கதா கூறுகிறது.

ராஜசிம்மன் (கி. பி. 685-705) என்ற பல்லவ அரசன் காலத்தில் பல்லவப் பெருநாட்டில் பஞ்சம் ஒன்று ஏற்பட்டது. பாரவியின் பேரனாகிய தண்டி பஞ்சக்கொடுமையை (அவந்தி சுந்தரி கதாஸாரம் என்ற நூலில்) பின்வருமாறு கூறுகிறார்,

சோழ பாண்டிய நாடுகள் பஞ்சக் கொடுமையால் மிக்க துயருற்றன. பெண்கள் புறக்கணிக்கப்பட்டனர். அக்கினி ஹோத்திரங்கள் நிறுத்தப் பெற்றன. நெற்களஞ்சியங்களில் நெல் இல்லையாயிற்று. வீடுகளிலிருந்து மக்கள் விரட்டப்பட்டனர். பெருமை அழிந்தது. மரங்கள் வெட்டுண்டன. செல்வர் கொலையுண்டனர். கெளசிகியின் மகனாகிய தண்டியின் உற்றார் உறவினர் சிலர் மாண்டனர். சிலர் நீங்கினர். தண்டியும் வாழ வழியின்றிக் கையில் பணமுமின்றி நாடெங்கும் சுற்றி அலேயலானான். பஞ்சம் நீங்கியபிறகு காஞ்சிக்கு வந்தான். அவந்திசுந்தரி கதை நூலை எழுதினான்.

பஞ்சத்தினால் சீரழிந்த கடிகையை ராஜசிம்மன் மீண்டும் நன்னிலையடையச் செய்தான். இதனையே வேலூர்ப்பாளையப் பட்டயம், “நரஸிம்ஹவர்மா புநர் வ்யாதாத்யோ கடிகாம் த்விஜா நாம்” என்று கூறுகிறது. (இதில் நரசிம்மவர்மன் என்றது ராஜசிம்மனேயே ஆகும்.)

இங்ங்ணம் சீர்செய்யப் பெற்றதும் கடிகை மீண்டும் நன்கு நடைபெறலாயிற்று. ஏறத்தாழ 705-இல் ராஜசிம்மன் இறந் தான். அவன் மகன் இரண்டாம் பரமேசுவரன் 710 வரை ஆட்சி செய்து அவனும் இறந்தான். அவனுக்கு அடுத்துப் பல்லவப் பேரரசை ஏற்று நடத்தத் தக்க அரசன் இல்லை. அப்பொழுது கடிகையாரும் பிறரும் இரண்யவர்ம மகாராஜன் என்பவனைக் கண்டு தமக்கோர் அரசனைக் கேட்டு, அவன் மகனையே (பல்லவமன்னாகிய நந்திவர்மனை) அரசனாகப் பெற்றனர். அந்நாளில் இக்கடிகையாருள் ஒருவர் தரணி கொண்ட போசர் எனப் பெற்றார். இவரை ‘வித்தாகமிகர்’ அதாவது ஆகமங்களில் சிறந்த அறிவு படைத்தவரென்று கூறுவர்.

இரண்யவர்ம மகாராஜன், தன் மகன் பன்னிரண்டு வயசுப் பாலகனாயிற்றே, எங்ஙனம் அவனை அரசனுக்குவது என்று மயங்க, இந்தத் தரணிகொண்ட போசர் இரண்யவர்ம மகாராஜனிடம், ‘பல்லவமல்லன் அரசாள்வதற்கு தவம் செய்திருக்கிறான்; அஞ்சவேண்டா’ என்று கூறி உடன்படுமாறு செய்தார். பின்னர் யானைத்தலே போன்ற மகுடங்களைக் கொணர்ந்து அளித்தபொழுது இரண்யவர்மன் திகைக்கத் தரணிகொண்ட போசர், “இவை களிற்றின் தலையல்ல; நின் மகனுக்குரிய மகுடங்கள்; ஏற்றுக்கொள்க” என்று கூறி ஏற்குமாறு செய்தார். பின்னர்க் காஞ்சிக்கு அழைத்துச்சென்று நந்திவர்மன் என்று பெயர் சூட்டிப் பல்லவமல்லனே அரசனாக்கினார். இங்ஙனம் கடிகையாரும், அவர்களுள் ஒருவராகிய தரணிகொண்ட போசரும் ஏறத்தாழக் கி. பி. 710-இல் அரசனைத் தேர்ந்தெடுப்பதில் பெரும்பங்கு கொண்டனர். (காஞ்சி புரம் வைகுண்டப் பெருமாள் கோயில் சிற்பங்களின் கீழ் உள்ள கல்வெட்டுத் தொடர்கள் இவற்றைக் கூறுகின்றன. S. I. I. Vol. IV, ST6:or 135 பார்க்க; 37 of 1888).

மேற்குறித்த பல்லவமன்னனாகிய நந்திவர்மனது ஆட்சிக் காலத்தில் சாளுக்கிய அரசனாகிய இரண்டாம் விக்கிரமாதித்தன் காஞ்சியின்மேல் படையெடுத்து வந்தான்; பல்லவரை முறியடித்துக் காஞ்சியில் நுழைந்தான்; கைலாசநாதர் கோயிலின் செல்வத்தைக் கண்டு வியந்தான்; ராஜஸிம் ஹேச்வரக்ருஹம்’ எனப்பெற்ற அக்கோயிலின் செல்வத்தை அக்கோயிலுக்கே அளித்தான். இதனை அக்கோயில் முன் மண்டபத் துாணில் கண்ட கல்வெட்டில் குறித்தான்; அன்றியும், ‘இதனை அழிப்பவர்களும், இவ்வரசனால்ல் அளிக்கப் பெற்ற தருமத்தை நிலைகுலையச் செய்பவரும் கடிகையிலுள்ள மகாஜனமான்களைக் கொன்றவர் புகும் உலகில் புகுக’ என்றும் எழுதியிருக்கிறான். இதனால் கடிகையாரிடம் பல்லவப் பகைவனாகிய விக்கிரமாதித்தனுக்கு இருந்த பெருமதிப்பு விளங்குகிறது. இதில் கடிகையாரை மகாஜனமான் என்று கூறியிருப்பது அறியத்தக்கது.

படித்தவர் யார்?

மயூரசர்மன் என்னும் வீர மறையவனும், அவன் ஆசிரியராகிய வீரசர்மனும் கற்றற் பொருட்டுக் காஞ்சிக் கடிகைக்கு வந்தனர். காசாகுடிப் பட்டயம், “ஸ்வகடிகாபூதேவதாம்” அதாவது பிராமணர்களை யுடையது கடிகை என்று கூறுகிறது. வேலூர்ப்பாளையப் பட்டயம் “கடிகாம்த்விஜநாம்” அதாவது இருபிறப்பாளர் கடிகை என்று கூறுகிறது. எனவே காஞ்சிக் கடிகையில் படித்தவர் பிராமணர்களே யாதல் கூடும். -

கடிகையின் அளவு

இக் கடிகையில் கற்றவர் எத்தனைப் பேர் என்று அறிவதற்குத் தக்க சான்றுகள் இல்லை. எனினும் காஞ்சிக் கடிகையில் பன்னுாறு மாணவர்கள் உயர்கல்வி கற்றிருத்தல் வேண்டும் என்றும், பல பேராசிரியர்கள் இருந்திருத்தல் வேண்டும் என்றும் கொள்ளுதலில் தவறில்லை. பல்லவ மன்னனுகிய இரண்டாம் நந்திவர்மனுடைய 62-ஆம் ஆண்டுக்குரிய திருவல்லம் சாஸனம் ஒன்றில் (S. 1. 1. Vol. 111, Part , P. 91). “இது அழித்தான் கடிகை ஏழா இருவரையும் கொன்ற பாவத்தில் படுவான்” என்று காணப்படுகிறது, ‘ஏழாஇருவர், என்றது ‘ஏழாயிரவர்’ என்பதாகும். இது இக்கல்வெட்டின் காப்புரைகளுள் ஒன்று. இதனால் கடிகையாரைக் கொல்வது ‘பார்ப்பார்த் தப்பிய கொடுமை’யினும் பாவமிக்கது என்ற கருத்து அறியவரும். இங்குக் கண்ட கடிகை ஏழாயிரவர் என்றது காஞ்சிக் கடிகையாரையே குறித்ததாதல் வேண்டும்’ இவ் வல்லம், காஞ்சிக்கு அண்மையில் இருப்பது. இந்நந்திவர்மனை அரசனுக்குவதில் பெரும்பங்கு கொண்டவர் காஞ்சிக் கடிகையார். இரண்டாம் விக்கிரமாதித்தனது கைலாசநாதர் கோயிலிலுள்ள கன்னடக் கல்வெட்டும் இங்ங்னமே காப்புரை கூறுகிறது, எனவே திருவல்லம் கல்லெழுத்துக் காப்புரையில் கண்ட கடிகை ஏழாயிரவர் காஞ்சிக் கடிகையாரே

ஆவர் எனலாம். தில்லை மூவாயிரவர், அஷ்டஸகஸ்ரம், (இரட்டபாடி ஏழரை இலக்கம், முந்நீர்ப் பழந்தீவு பன்னிராயிரம்) என்று எண்ணோடு பொருத்திக் குறித்தாற்போலக் கடிகையாரும் கடிகை ஏழாயிரவர் எனப்பெற்றனர். ஆகையால் காஞ்சிக் கடிகையில் ஏறத்தாழ ஏழாயிரம் பேர் இருந்தனர்போலும். (டாக்டர் ஸி. மீனாட்சி அவர்கள் திருவல்லம் கல்லெழுத்தில் குறிக்கப்பெற்றவர் வல்லத்துக் கடிகையார் என்று கருதுவர்.)

கடிகையின் செல்வ நிலைமை

பல்லவ அரசர்களது மேற்பார்வையிலும் பாதுகாப்பிலும் காஞ்சிக் கடிகை இருந்தது. ஆகவே செல்வத்திற்குக் குறையே இருந்திருக்க முடியாது. கடிகையார்க்கு என்று நிலபுலங்கள் இருந்திருத்தலும் கூடும்; இது ஒரு கல்லெழுத்தினின்று (285 of 1921; 119 of S. I. I., Vol. xii)தெரிய வருகிறது. இது கோப்பெருஞ்சிங்கனது 5-ஆம் ஆண்டு (கி.பி. 1240-க்குரிய) ஆத்தூர்க் கல்வெட்டு. இதில் "கடிகை யார் இறையிலி நிலம் மூன்றேகாலும்’ என்றுள்ளது. மூன்றேகால் என்பது மூன்றேகால் வேலி நிலத்தைக் குறிக்கும் இறையிலி நிலம் என்றமையின், இறையிலி ஆக்கியது இதற்கு முன்னரே என்று அறியலாம். 13-ஆம் நூற்ருண்டில் கடிகையார் இல்லாதவராயினர். எனினும் இறையிலி நிலம் அவர் பெயராலேயே அமைந்திருந்தது போலும். இதனுல் காஞ்சிக் கடிகையார்க்குச் சொந்தமான நிலங்களும் இருந்திருக்க வேண்டும் என்பது உறுதி.

காஞ்சியில் எங்கு இருந்தது

காஞ்சிபுரத்தில் இக்கடிகை எவ்விடத்தில் அமைந்து இருந்தது என்பதும் ஒரு நல்ல கேள்வி. வேதாகமங்களைப் படிப்பிக்கும் கல்வி நிலையங்கள் பெரும்பாலும் பண்டைக் காலத்தில் கோயில்களில் அமைந்திருந்தன என்பது யாவரும் அறிந்தது. எனவே காஞ்சிக் கடிகையும் காஞ்சிபுரத்தில் மிகப் பழமையான கோயில்களுள் ஒன்றில் இருந்திருத்தல் வேண்டும். கச்சிநெறிக் காரைக்காடு, கச்சி ஏகம்பம், திருமேற்றளி என்பன காஞ்சிக்கோயில்களுள் மிகப் பழமை வாய்ந்தவை. இவற்றுள் முதலிரண்டைச் சம்பந்தரும், பின் இரண்டை அப்பரும், கி. பி. 7-ஆம் நூற்றாண்டில் பாடியுள்ளனர். ஐயடிகள் காடவர் கோனும் க்ஷேத்திரத் திருவெண்பாவில் கச்சி ஏகம்பத்தைப் பாடியுள்ளார். எனினும் அப்பர் திருமேற்றளியைப் பாடுங்கால் ‘கல்வியிற் கரையிலாத காஞ்சி மாநகர்’ என்று குறிப்பிட்டுள்ளார்; ஆகவே மிகப் பழங்காலத்தில் கச்சி மேற்றளியில் கடிகை இருந்திருத்தல் வேண்டும் என்று ஊகிக்கலாம்; துணிந்து கூற இயலாது.

அப்பர் காலத்துக்குப் பிற்பட்ட ராஜசிம்மனால் கைலாச நாதர் கோயில் கட்டப்பெற்றது. அங்கு விக்கிரமாதித்தனது கல்வெட்டு இருக்கிறது என்றும் அக் கல்வெட்டை அழிப்பார் கடிகையாரைக் கொன்றவர் புகும் உலகில் புகுக என்று கூறி யுள்ளான் என்றும் மேலே கூறப்பட்டது. கடிகையாரைக் கைலாசநாதர் கோயில் கல்வெட்டில் கூறியுள்ளமையின், கைலாசநாதர் கோயில் எடுப்பித்த பிறகு, கடிகை அக் கோயிலில் நடைபெற்றது என்றும் கொள்ளலாம். இவ்வூகத்தை உறுதிப்படுத்தத் தண்டியலங்கார மேற்கோள் பாடல் துணைபுரிகிறது. வடமொழித் தண்டி, கைலாசநாதர் கோயில் கட்டிய கொற்றவனாகிய இராஜசிம்மன் காலத்தவர்; ஆனால் தமிழ்த் தண்டியோ பிற்காலத்தவர்; எனினும் மேற்கோள் பாடலில் கண்ட பொருள் கடிகை இருந்த இடத்தை நிர்ணயிக்கப் பெரிதும் துணை புரிகிறது என்பதில் ஐயமில்லை.

காஞ்சிபுரத்துக் கிழக்கெல்லையில் இப்போதும் வரதராஜப் பெருமாள் கோயில் இருக்கிறது; மேற்கில் கைலாசநாதர் கோயில் இருக்கிறது; வடக்கிலும் தெற்கிலும் இரண்டு ஏரிகள். அவற்றுள் ஒர் ஏரிக்குப் பிற்காலத்தில் முடிகொண்ட சோழப் பேரேரி என்பது பெயர். (A. R. No, 35 of 1883); இது காஞ்சிபுரத்தின் வடக்கில் அமைந்தது. தெற்கிலும் ஓரிரண்டு ஏரிகள் இருந்தமை கல்லெழுத்துக்களிற் காண்கிறோம். இனி, காஞ்சிபுரத்தை மயிலுக்கு ஒப்பிட்டுக் கூறிய தண்டி, கடிகை காஞ்சிபுரத்தின் மேற்கில் இருந்ததாகக் குறிப்பிடுகிறார்; அப்பாடல் வருமாறு :

“ஏரி யிரண்டும் சிறகா எயில் வயிருக்
காருடைய பீலி கடிகாவா - நீர்வண்ணன்
அத்தியூர் வாயா அணிமயிலே போன்றதே
பொற்றேரான் கச்சிப் பொலிவு.”

இதில் அத்தியூர் என்பது வரதராசப்பெருமாள் கோயில் உள்ள நகரப் பகுதி. இது காஞ்சியின் கிழக்கெல்லையாகும். கடிகாவா என்பது கடிகாவாக என்பதன் ஈறு தொகுத்தல். கடிகா என்பது காஞ்சிக் கடிகை. இங்ஙனம் பொருள் கொள்ளாது, ‘கடி-கா’ எனக் கொண்டு, நறுமணம் பொருந்திய சோலை’ என்றே பொருள் தரப்படுகிறது. சம்பந்தர்,

‘குருந்தம் மல்லிகை கோங்கு மாதவி நல்ல குராமரவம்
திருந்து பைம்பொழில் கச்சி ஏகம்பம்’
‘சேலு லாம்பொழில் கச்சி ஏகம்பம்’
‘ஏரினர் பொழில் சூழ்ந்த கச்சி ஏகம்பம்’

என்ற பகுதிகளில் கச்சிக்கு அடையாகப் பொழிலைக் கூறினார்;

‘கச்சி தன்னுள் திண்ணமாம் பொழில் சூழ்ந்த ஏகம்பம்’
‘கச்சி மாநகருள் ஏல நாறிய சோலை சூழ் ஏகம்பம்’
‘கச்சி மாநகருள் மரவம் பொழில் சூழ் ஏகம்பம்’

என்ற இடங்களில் ஏகம்பத்துக்கு அடையாகப் பொழிலைக் கூறினர் ஏகம்பத்துக்கும் மேற்கில் அமைந்ததே கைலாசநாதர் கோயில், சம்பந்தர் காலத்துக்குப் பிறகே கைலாசநாதர் கோயில் இராஜசிம்மனால் கட்டப்பெற்றது. அது இப்பொழுது வயல்வெளிகளின் இடையில் இருப்பினும், அந் நாளில் மாடமாளிகைகளால் குழப்பெற்றிருந்தது. தண்டி, ராசசிம்மன் காலத்தவர். தமிழ்த் தண்டியும் கைலாசநாதர் கோயில் அறிந்தவரென்பது சொல்லாமே அமையும், ஆகவே கைலாசநாதர் கோயில் மேற்கெல்லையாகக் கூறுதலேயே அவர்களிடமிருந்து எதிர்பார்க்கலாம். ஏகம்பம் சூழ்ந்ததும் அழியத்தக்கதுமான சோலையை மேற்கெல்லையாகக் கூறினர் எனலும் பொருத்தமில் கூற்றாம், கைலாசநாதர் கோயிலக் கூறுவதினும் ஆங்கிருந்த கடிகையைக் கூறுவதற்கும் ஓர் இயைபு உண்டு. மயிலுக்குப் பீலி பெருமையும் பொலிவும் தந்ததுபோலக் காஞ்சிக்குக் கடிகை சிறப்பும் அழகும் அளித்தது. ஆகவே இப்பாடலில் கண்ட கடிகா என்பது காஞ்சிக் கடிகை என்றும், அது காஞ்சிபுரத்து மேற்கெல்லேயில் இருந்தது என்றும் கருதலாம்.