அண்மையில் தோழர் ஆசிரியர் இரா. எட்வின் அவர்கள் ’நோக்குமிடமெல்லாம்’ என்றதனது வலைத்தளத்தில், ’அய்யம்’ என்ற தலைப்பினில்,
நான் தொல்காப்பியம் எல்லாம் படித்தவன் இல்லை. ஆனால் கீழே உள்ளதுதொல்காப்பியத்திலிருந்து என்று அறிகிறேன்.
“ ஈ என் கிளவி இழிந்தோன் கூற்றே
தா என் கிளவி ஒப்போன் கூற்றே
கொடு என் கிளவி உயர்ந்தோன் கூற்றே”
தா என் கிளவி ஒப்போன் கூற்றே
கொடு என் கிளவி உயர்ந்தோன் கூற்றே”
எனில், இழிந்தவன் தன்னைவிட உயர்ந்தவனிடம் ஒரு பொருளை வேண்டிக் கேட்பதற்கு”ஈ” என்ற சொல்லையும், தனக்கு சம நிலையில் இருப்பவனிடம் கேட்கும்போது “ தா” என்று கேட்க வேண்டும் என்றும், உயர்ந்தவன் தன்னைவிட தாழ்ந்தவனிடம்கேட்குமொபோது “ கொடு” என்று கேட்க வேண்டும் என்றும் ஆகிறது.
எனில்,இழிந்தவன், ஒப்போன், உயர்ந்தவன் என்பது சாதியப் படிநிலைகளைக்குறிப்பதாகத்தான் எனக்குப் படுகிறது. எனில், சாதிக்கொரு வார்த்தையைதொல்காப்பியம் பரிந்துரைப்பதாகவே படுகிறது. அது அப்படித்தான் எனில்சொல்கிறோம், “ குற்றம் குற்றமே” அல்லது இதற்கு வேறு ஏதும் பொருளிருப்பின்சொல்லுங்கள் சரியாயிருப்பின் ஏற்கிறோம்.
என்று எழுதி இருந்தார்.( www.eraaedwin.com/2015/05/blog-post_17.html ) தோழர் இரா.எட்வின்அவர்களது ‘அய்யம்’ பற்றி வெளிப்படையாக சொல்வதானால் “நீங்கள் சொல்வது சரியே; குற்றம்தான். தொல்காப்பியர் காலத்தில் ஜாதிகளில் ஏற்ற தாழ்வு கடைபிடிக்கப்பட்டது” என்பதுதான். இதில் ஒளிவு மறைவோ, சப்பைக் கட்டோ இல்லை.
ஜாதியும் தமிழர்களும்:
பண்டைத் தமிழர் வரலாற்றைப் பற்றி எழுதும்போது , “கல் தோன்றி, மண் தோன்றாக்காலத்தே முன் தோன்றிய மூத்தகுடி” (புறப்பொருள் வெண்பாமாலை (பாடல் எண்.35)என்று சொல்வார்கள். அந்த மூத்த குடியில் இப்போது உள்ளதுபோல் பிறப்பால்உண்டான ஜாதி பாகுபாடு இல்லை என்றும் அது தொழில் சார்ந்த பாகுபாடு என்றும்சொல்வார்கள். உண்மையில் சங்ககாலத்தில் தமிழர்களிடையே இருந்த ஜாதிபாகுபாடானது அவரவர் தொழில் முறையால் உண்டானதா அல்லது பிறப்பால்உண்டாக்கப்பட்டதா என்று அறுதியிட்டு சொல்ல முடியாத சூழ்நிலைதான் இருக்கிறது.
சங்க இலக்கியத்தில் வரும் – இழிசினன், இழி பிறப்பாளன், உயர்ந்தோன், தாழ்ந்தோன், மேற்குடி, கீழ்குடி, புலையன் போன்ற சொற்கள் அக்காலத்தில் சாதியில் பாகுபாடுஇருந்ததை உணர்த்துவன.
வேற்றுமை தெரிந்த நாற்பாலுள்ளும்
கீழ்ப்பால் ஒருவன் கற்பின்,
மேற்பால் ஒருவனும் அவன்கண் படுமே - புறம்.183
என்பது புறநானூற்றின் அப்பட்டமான வரிகள்.
தமிழர், தமிழ் என்று நமக்குள் இருக்கும் தமிழ் பற்றின் காரணமாக தமிழர்களைஉயர்த்திக் காட்ட வேண்டி, சில உண்மைகளை மறைக்கப் பார்க்கிறோம். தமிழர்கள் டீஅல்லது காபி அல்லது டாஸ்மாக் அல்லது அன்ன ஆகாரம் இன்றி கூட இருந்துவிடுவார்கள். ஆனால் ஜாதி இல்லாமல் மட்டும் இருக்க மாட்டார்கள். ஜாதியைக் கட்டிக்காப்பதில் கெட்டியானவர்கள். திருவள்ளுவர், கார்ல் மார்க்ஸ், அம்பேத்கர், பெரியார்பெயரைச் சொல்லிக் கொண்டே ஜாதி அரசியல் செய்யும் வகையறாக்களைதமிழ்நாட்டில் இப்போது பார்க்கலாம்.
வச்சணந்தி மாலை:
வச்சணந்தி மாலை என்பது 12 - ஆம் நூற்றாண்டைச் சேர்ந்த ஒரு இலக்கண நூல். வெண்பா பாட்டியல் என்று இன்னொரு பெயரும் உண்டு. தமிழ் இலக்கிய இடைக்காலவரலாற்றில் வரும் நூல். இதனை எழுதியவர் குணவீர பண்டிதர். தனது ஆசிரியருக்கு கௌரவம் செய்ய வேண்டி வச்சணந்தி (வஜ்ரநந்தி) என்ற தனது ஆசிரியரின்பெயரால் இதனை இயற்றினார்.
பாட்டியல் என்றால் சிற்றிலக்கியங்களில் பிரபந்தங்கள் போன்ற நூல்களுக்கு இலக்கணம் ஆகும். பொதுவாகவே நான்கு வருணத்தை (அந்தணர், அரசர், வைசியர், சூத்திரர் ஆகியோரை) மையமாக வைத்து பாட்டுடைத் தலைவனது வருணத்திற்கு தகுந்தவாறு பா புனைய வேண்டும் என்பது இந்த ‘பாட்டியல் நூல்களின் மையக் கருத்தாகும். அடிமையிலும் அடிமையான பஞ்சமர் எனப்படும் ஐந்தாவதுவருணத்தினருக்கு அந்த காலத்தில் சமூக அந்தஸ்து இல்லை, என்பதால் அவர்களைப்பற்றிய குறிப்புகள் பாட்டியல் நூல்களில் இல்லை.
( இந்த பாட்டியல் நூல்களைத்தான் பல ஆண்டுகளாக புலவர் வகுப்புகளில், கல்லூரிகளில் பாட நூல்களாக போற்றி வருகிறார்கள் ) இது தமிழின் குற்றமன்று; தமிழில் எழுதியவர்களின் மற்றும் ஆதரித்தவர்களின் குற்றமாகும்.
வச்சணந்தி மாலையில்
ஒழியா வுயிரனைத்து மொற்றுமுத லாறும்
அழியா மறையோர்கா மென்பர் - மொழியும்
அடைவேயோ ராறு மரசர்க்கா மென்பர்
படையாத சாதிகளின் பண்பு.
பண்பார் வணிகர்க்காம் பாங்கி லவறனக்கள்
மண்பாவுஞ் சூத்திரர்க்கா மற்றையவை - நண்பால்
அரனரிசேய் மால்கதிர்கூற் றாய்மழைபொன் மெய்க்கும்
பிரமன் படைப்புயிர்க்குப் பேசு.
என்ற பாடல்களில் இன்னின்ன வருணத்திற்கு இன்னின்னின எழுத்துக்கள் வைத்து பாட வேண்டும் என்று சொல்லுகின்றன..
அ, ஆ,இ, ஈ, உ, ஊ, எ, ஏ, ஐ, ஒ, ஓ, ஒள, க, ங, ச ஞ, ட, ண – என்ற பதினெட்டு எழுத்துக்களும் அந்தணர்களுக்கானவை.
த, ந, ப, ம, ய, ர – என்ற ஆறு எழுத்துக்களும் அரசர்களுக்கானவை.
ல, வ, ற, ன – என்ற நான்கு எழுத்துக்களும் வைசியர்களுக்கானவை.
ழ. ள – என்ற இரண்டு எழுத்துக்கள் சூத்திரர்களுக்கு (அதாவது வேளாளர்களுக்கு) ஆனவை.
த, ந, ப, ம, ய, ர – என்ற ஆறு எழுத்துக்களும் அரசர்களுக்கானவை.
ல, வ, ற, ன – என்ற நான்கு எழுத்துக்களும் வைசியர்களுக்கானவை.
ழ. ள – என்ற இரண்டு எழுத்துக்கள் சூத்திரர்களுக்கு (அதாவது வேளாளர்களுக்கு) ஆனவை.
மேலும் இந்நூலின் (வச்சணந்தி மாலை) சில பாடல்களில், பிராமணர்களுக்குரியதுவெண்பா; அரசனுக்குரியது ஆசிரியப்பா. வைசியருக்குரியது கலிப்பா மற்றும்சூத்திரர்களுக்குரியது வஞ்சிப்பா என்றும் வரையறை செய்கின்றது. மேலும்
அந்தணர் இயல்பு, மன்னர் இயல்பு, பூவைசியர் இயல்பு, தனவைசியர் இயல்பு, சூத்திரர் இயல்பு – என்று நான்கு வகையான வருணத்தினருக்கும் இன்னின்னஇயல்புகள் என்றும் கூறுகிறது.
பார்திகழு மூவர் பணித்த பணியொழுகல்
ஏருழுத லீதல் பிழையாமை - பார்புகழக்
கோட்ட மிலாமை யொருமைக் குணம்பிறவும்
காட்டினார் சூத்திரர்தம் கண்.
என்ற பாடலில் அந்தணர்,அரசர், வைசியர் சொன்ன பணிகளைச் செய்தல் சூத்திரர்கள்கடமை என்று நூலாசிரியர் குறிப்பிடுகிறார்.
தமிழில் தோன்றிய பாவடிவங்களை யாப்பிலக்கணமரபின் அடிப்படையில் நால்வகைப்படுத்தி நோக்கலாம். இந்நால்வகைப் பாவடிவங்களில் ஒன்று கலிப்பாவாகும். இப்பாவடிவமானது ‘துள்ளல்’ என்ற ஓசைப்பண்பிலிருந்து உருவானதாகும். ஏனைய மூன்று பாவடிவங்களான ஆசிரியப்பா, வஞ்சிப்பா, வெண்பா ஆகியவற்றைவிட தமிழரின் இசைமரபுடன் மிக நெருக்கமான உறவு கொண்டுள்ள பா வடிவம் கலிப்பாவாகும். குறிப்பாகத் தமிழின் பண்டைய இசைமரபு நூல்கள் பெரும்பான்மையும் அழிந்துபட்ட நிலையில் அக்காலத்தய இசைமரபின் இயல்புகளைத் தெரிந்து தெளிவதற்குத் துணையாக நிற்கும் முக்கிய பா வடிவம் இதுவாகும். அத்துடன் தமிழில் காலந்தோறும் தோன்றிய இசைவடிவங்கள் பலவற்றின் உருவாக்கத்திற்கு முக்கிய பங்களிப்புச் செய்துள்ளது இப்பாவடிவம் ஆகும் என்பதும் தமிழரின் இசைவரலாற்றினூடாக அறிந்து கொள்ளக்கூடிய முக்கிய செய்தியாகும். இவ்வாறான இப்பாவடிவத்தின் இசையியல் முக்கியத்துவத்தை தமிழ் இலக்கணநூல்களின் துணைகொண்டு எடுத்துரைக்கும் முயற்சியாக இவ்வாய்வுக் கட்டுரை அமைகிறது. 
