New Indian-Chennai News + more

மூலச்சிறப்புடைய தமிழ்ச் சிந்தனை மரபு - 2

தேவி பிரசாத் சட்டோபாத்யாயா:

        தேவி பிரசாத் சட்டோபாத்யாயா அவர்கள் ஒரு புகழ்பெற்ற இந்தியத் தத்துவப் பேராசிரியர், மார்க்சிய அறிஞர். கணாதர் குறித்தும் அவரது வைசேடிக நூல் குறித்தும் அவர் பேசுகிறார். கணாதருக்கு இன்னொரு பெயர் உலூகர் எனவும், அதன் பொருள் ஆந்தை எனவும் அவர் கூறுகிறார். பின் அந்த ஆந்தை என்கிற பெயர் குறித்துப் பல பொருத்தமற்ற விடயங்கள் பேசப்படுகின்றன-(1). கணி+ஆதன் என்கிற தமிழ்பெயர் தான் கணாதன் என மாறியுள்ளது. ஆதன் என்பதை ஆந்தை எனக்கொண்டு பல விடயங்கள் சொல்லப்பட்டுள்ளன.

கபிலரின் சாங்கியம் - சட்டோபாத்யாயா:

            கபிலர் என்பவரே இதனைத் தோற்றுவித்தவர் ஆவார். சாங்கியத் தத்துவம் மிகத்தொன்மையானது, அவற்றின் தாக்கம் மிகப்பரந்து பட்டது. பண்டைய இதிகாசமான மகாபாரதம், மருத்துவ நூலான சாரக சம்கிதை, மனுசுருதி, பல்வேறு புராணங்கள் ஆகியன ‘கார்பி’ கூறுவது போல் சாங்கியக் கோட்பாடுகளாலேயே நிறைந்துள்ளன. உபநிடதங்கள் கூட சாங்கியம் அவைகளுக்கு முந்தியது எனக் காட்டுகின்றன. ஆனால் தொடக்க காலத்தில் சாங்கியத் தத்துவம் எப்படி இருந்தது என்பது இன்றைக்கும்கூடத் தெளிவில்லாமலேயே இருக்கிறது. சாங்கியக் கொள்கைகளை விளக்குவதாக இரண்டு நூல்கள் உள்ளன. அவை கி.பி. 5ஆம் நூற்றாண்டைச் சேர்ந்த சாங்கிய காரிகை, கி.பி. 1400 எனக்கருதப்படும் சாங்கிய சூத்திரம் ஆகிய இரண்டும் ஆகும். ஈசுவர கிருட்டிணருடைய சாங்கிய காரிகை விருப்பம்போல் திருத்தப்பட்டது என திபெத்திய சான்றுகளைக் காட்டி வாஸ்சிலியேவ் என்பவர் கூறுகிறார்-(2).

            சாங்கியத் தத்துவத்தின் பெரும்பலமே பொருள் நிரந்தரமானது, அது இயக்கமற்ற நிலையை எப்போதும் அடைவதில்லை, ஒரு குறிப்பிட்ட வடிவத்திலிருந்து இன்னொன்றாக அது பரிணாமம் பெற்று வருகிறது என்பது தான் ஆகும். மனித குலச் சிந்தனை வரலாற்றில் மிகப்பண்டைய காலத்தில் பொருளின் நிரந்தரத்தன்மையையும், அது சதா மாறிக்கொண்டே இருக்கிறது என்பதையும் கூறியதன் மூலம் இந்தத் தத்துவ வாதிகள் பெருமை படைத்தவர்கள் ஆனார்கள் என்கிறார் ‘செர்பாட்சுகி’. சாங்கிய காரிகைக்கு முந்தைய சான்று என்பது சாரகர் எழுதியதாகக் கருதப்படும் சாரக சங்கிதை என்கிற மருத்துவ நூல் ஆகும். சாரகர், சாங்கியத்தின் ‘புருடன்’ குறித்து ஐந்து கருத்துக்களை முன்வைக்கிறார். பொருளாயாதத் தன்மைகொண்ட 24 தாதுக்களின் குவியல்தான் புருடன் என்கிற மூன்றாவது கருத்துக்கே சாரகர் முக்கியத்துவம் அளிக்கிறார். ஐந்தாவது கருத்து புருடன் என எதுவும் இல்லை என்கிறது. ஆக பொருள்முதல்வாதத்திலிருந்து தெளிவாக வேறுபடுத்த முடியாத பழைய சாங்கியக் கொள்கையை சாரகர் கூறுகிறார்.

சாங்கியமும் பிரம்மசூத்திரமும்:

        உபநிடதங்களில் உள்ள தத்துவக் கருத்துக்களை தொகுத்து, ஒழுங்கு செய்து 555 சூத்திரங்களைக்கொண்ட ‘பிரம்ம சூத்திரம்’ நூலை பாதராயணர் எழுதினார். இதன் காலம் கி.மு. 2ஆம் நூற்றாண்டு என்கிறார் தாஸ்குப்தா அவர்கள். இதன் சூத்திரங்களை உரையாசிரியர் உதவியின்றி புரிந்து கொள்ள முடியாது.  கி.பி. 8ஆம் நூற்றாண்டு சங்கரர், கி.பி. 11ஆம் நூற்றாண்டு இராமானுசர் ஆகிய இருவரின் பிரம்ம சூத்திர உரைகள்தான் சிறந்தன ஆகும். இருவருமே தமிழகத்தைச் சேர்ந்தவர்கள். பிரம்ம சூத்திரம் சாங்கியத்தைப் பிரதானவாதம் என்கிறது. பிரதானம் என்பது முதன்மைப்பொருள் ஆகும். சாங்கியவாதிகள் முதன்மைப்பொருள் இயற்கை விதிகளின் காரணமாக மாறுதலடைந்து உலகம் தோன்றியது என்பர். சாங்கியம் சுபாவவாதம் என்கிற இயற்கை விதிக்கொள்கை எனவும் சொல்லப்படுகிறது. பௌத்த மதக் கோட்பாடுகள் சாங்கியத்திலிருந்து தோன்றியவை என்கிறார் அசுவகோசு அவர்கள். சாங்கியக் கொள்கைகள் வேதங்களுக்கு எதிரானவை என்கிறது பிரம்ம சூத்திரம். அதனால் கருத்துமுதல்வாதிகளான சங்கரர், இராமானுசர் போன்றவர்கள் சாங்கியத்தைத் தமது முக்கிய எதிரியாகக் கொண்டார்கள். சங்கரரின் பிரம்ம சூத்திர உரை சாங்கியத்தை எதிர்க்க 60சூத்திரங்களைப் பயன்படுத்தியுள்ளது. பிற தத்துவங்கள் எல்லாவற்றையும் மறுக்க 43 சூத்திரங்களை மட்டுமே பயன்படுத்தியுள்ளது. அதில் பௌத்தப்பிரிவுகளையும்  சமணத்தையும் எதிர்க்க முறையே 17சூத்திரங்களும், 4 சூத்திரங்களும் பயன்படுத்தப்பட்டுள்ளன. சங்கரர் ‘பிரதான மல்லனைத் தோற்கடித்ததன் மூலம் பிற மல்லர்களை நாம் ஏற்கனவே தோற்கடித்து விட்டோம்’ என்கிறார்-(3).

   கபிலர் ஒரு அசுரர். அவரது சாங்கியத்தில் கடவுளுக்கு இடமில்லை. புருடன் என்பதற்கு ஆன்மா என்னும் பொருள் காலப்போக்கில் ஏற்பட்டது. உண்மையில் அதன்பொருள் அதுவன்று. புருடன் என்ற சொல்லுக்குத் தொடக்ககாலப் பொருள் ஆணின் உடல் என்பதாகும். இந்த அர்த்தத்தில்தான் ஆரமபகால உபநிடதங்களில் ஆசிரியர்கள் இதைப் பயன்படுத்துகின்றனர். இந்தக் கருத்தை ஏற்கனவே பெல்வார்க்கர், இரானடே ஆகிய இருவரும் கூறியுள்ளனர்-(4).

கணாதரின் வைசேடிகம் – கோதமனாரின் நியாயவாதம்; சட்டோபாத்யாயா:

               சீன நாட்டைச்சேர்ந்த பௌத்தர்களின் மரபுப்படி கணாதரின் வைசேடிகம் என்பது பிற தத்துவங்களைக் காட்டிலும் உயர்ந்தது,  விசேடமானது என்கிற பொருளுடையது. இந்திய மரபுப்படி அது விசேடம் அல்லது தனித்தன்மையானது-(5). கணாதரின் வைசேடிக சூத்திரம், கோதமனாரின் நியாய சூத்திரம் ஆகிய இரண்டையும் குறித்துப் பேசவந்த தேவி பிரசாத் சட்டோபாத்யாயா அவர்கள் இவை பண்டைய காலத்தைச் சேர்ந்தவை அல்ல எனவும் இவைகளுக்கு அத்தகைய மரபு இல்லை எனவும் இவ்விரு தத்துவங்களில் காணப்படும் தனித்துவமான அம்சங்கள்  இந்தியத் தத்துவ மரபுக்குப் புதியவை எனவும் கூறுகிறார். இவைகளின் அணுக்கொள்கை இவைகளுக்கு முந்தைய தத்துவ ஆசிரியர்களால் எடுத்துரைத்து விவாதிக்கப்பட்டதாகத் தெரியவில்லை எனவும் இந்த அணுக்கொள்கை போன்றே பொதுமைக்கொள்கை, முக்கூற்று முடிபுக்கொள்கை, உலகில் உள்ள எல்லாவற்றையும் தெளிவான வகைப் பிரிவில் பகுத்தல்  போன்றவைகளும் புதியவை எனவும் ஆனால் அவை கிரேக்கத் தத்துவ மரபில் வழக்கில் இருந்தவை எனவும் அதற்கான சமூகச்சூழல் அங்கு இருந்தன என்பதற்கு அங்கு ஆய்வுகள் நடந்துள்ளன எனவும் இந்தியாவில் அதுபோன்ற ஒரு ஆய்வு நடைபெறவில்லை என்பதால் இவை கிரேக்கத்தத்துவ  மரபிலிருந்து நேரடியாகக் கடன் பெற்றவை என கீத் போன்றவர்கள் கூறுகிறார்கள் எனவும் அவர் குறிப்பிடுகிறார்.

         கிரேக்கத் தத்துவத்தின் அணுக்கொள்கை, பொதுமைகள், முற்கூற்று முடிவுகள், வகைப்பிரிவுகள் முதலிய கொள்கைகள், நியாய-வைசேடிக கருத்துக்களின் அச்சுநகலாக இருக்கவில்லை எனவும், இந்தியாவில் நீண்டகாலமாக நிலவிய திறந்தவெளி விவாதங்களின் விளைவாக நியாயத்தத்துவம் தோன்றியிருக்க வேண்டும் என செர்பாட்சுகி கருதுகிறார்  எனவும் அவர் கூறுகிறார். அனுபவமுறையிலான மூலமெய்ப்பொருள் ஆய்வு, அறிவுத்தோற்ற ஆய்வு ஆகியவற்றில் இவையிரண்டுக்கும் இணையாக வேறு நூல்கள் இந்தியத் தத்துவ மரபில் தோன்றவில்லை-(6).

அஜித கேசகம்பளி-

            இவர் தொடக்க காலத்தைச் சேர்ந்த பொருள்முதல்வாதி. புத்தரின் சம காலத்தவராக இருக்கலாம். “ஈகை என்றோ யாகம் என்றோ கொடை என்றோ எதுவும் கிடையாது. நற்செய்கை, தீச்செய்கை என்பவனவற்றிற்குப் பலனோ விளைவோ கிடையாது. மனிதன் நான்கு பூதச் சேர்க்கையால் உருவானவன்........... இந்தக் காணிக்கையும் இது தொடர்புடைய கொள்கைகளும் முட்டாள்தனமானவை. இதனால் பலனுண்டு என்று சொல்வது பச்சைப்பொய், வெட்டிப்பேச்சு. முட்டாள்களாயினும், அறிவாளிகளாயினும் அது யாராக இருந்தாலும் சரி, உடம்பு அழியும்போது அழிந்து போகின்றனர். மரணத்திற்குப் பின் அவர்கள் இல்லாதுபோகின்றனர்” என தொடக்ககால பௌத்த நூல் ஒன்று இவருடைய கருத்தை மேற்கண்டவாறு தொகுத்துக் கூறுகிறது-(7). இந்த அஜித கேசகம்பளி என்பவர் தமிழில் நரிவெரூஉத்தலையார் எனப்படுகிற புறம் 5, 195 ஆகிய பாடல்களைப் பாடியவர் ஆவார். ஆகவே இவர் கி.மு. 4ஆம் நூற்றாண்டில் வாழ்ந்த தமிழர் ஆகிறார். அசிதம் = நரி, கேசம்=தலைமுடி என மொழிபெயர்த்து நருவெரூஉத் தலையார் என்கிற தமிழ்ப் பெயரை அசிதகேச கம்பாளர் என பெயர் மாற்றிவிட்டனர். இவர்தான் உத்தேசவாதம் என் கிற சிதைவுக் கோட்பாட்டை உருவாக்கியவர் ஆவார். இவரை மணிமேகலை ‘நரிமகன் அல்லனோ கேச கம்பாளன்’ எனச் சுட்டும். அஜித கேசகம்பளி என வட இந்திய மரபில் சட்டோபாத்யாயா போன்றவர்களால் அழைக்கப்படும் இவரின் கோட்பாடுகள் அடிப்படையில் தமிழியப் பூதவாதம் எனப்படும் உலகாயதமாகத் திகழ்கின்றன-(8).

கோதமனார் ஒரு தமிழர்:

       நியாயவாதத்தை தோற்றுவித்தவரின் பெயரும், புறம் 366ஆம் பாடலைப்பாடியவரின் பெயரும் கோதமனார் ஆகும். புறம் 366ஆம்   பாடல் அறவோனாக இருந்த ஒரு அரசனின் மகனுக்கு அறிவுரை கூறப்பாடியதாகத் தெரிகிறது. அறவோன் மகன் என்பதால் பிற்காலத்தவர் பாடப்பட்டவரைத் தருமபுத்திரன் என எழுதியுள்ளனர். அவருடைய காலத்தை அறிய இயலவில்லை. புறம் 366ஆம் பாடலைப்பாடிய கோதமனார் தான் நியாயவாதத்தை தோற்றுவித்தவர் எனலாம். பாடலின் கருத்தும், பெயரின் பொருத்தமும் இருவரும் ஒருவரே என்பதைக் காட்டுகின்றன.

தமிழ் சித்தர்கள்- சட்டோபாத்யாயா:

        தமிழ் சித்தர்கள் குறித்துத் தனது உலகாயதம் என்ற நூலில் சட்டோபாத்யாயா அவர்கள் தரும் முக்கியத் தரவுகளின் சுருக்கம் இங்கு தரப்படுகிறது. தமிழ் இலக்கியத்தில் ஏராளமான சித்தர் கவிதைகள் உள்ளன. அவை சித்தர்கள் எனப்படும் தாந்திரீகர்களால் எழுதப்பட்டவை. 18 சித்தர்களில் இருவர் போகர், புலிப்பாணி எனப்படும் சீனர்கள். போகர் கி.பி. 3ஆம் நூற்றாண்டில் தென்இந்தியாவிற்கு வந்தார். அங்கு தாந்திரீகத்தைக் கற்றார் புலிப்பாணியும் போகருடன் தமிழ் நாட்டிற்கு வந்து தங்கிவிட்டார். இவர்கள் மந்திரம், மருத்துவம், இரசவாதம், இயற்பியல் குறித்து ஏராளமான நூல்களை எழுதியுள்ளனர். இவை தாந்திரீகக் கண்ணோட்டத்தில் தமிழில் எழுதப்பட்டவை. தமிழ் சித்தர்களின் பல நூல்கள் தென்னிந்தியாவின் மடாலயங்களிலும், ஆவண நூலகங்களிலும் காணப்படுகின்றன. இவற்றைத் தகுந்த முறையில் பதிப்பித்து ஆய்வுசெய்தால் இந்திய விஞ்ஞானத்தின் வரலாற்றை மீட்டெடுப்பதற்கான விவரங்கள் நமக்குக் கிடைக்கும். தமிழ் நூல்களின்படி தாந்திரீகத்தின் மூலம் இந்தியாவிற்கும் சீனாவிற்கும் இடையே பூர்வ விஞ்ஞானக் கருத்துக்கள் பரிமாற்றம் செய்யப்பட்டன என்பதும் விஞ்ஞான மனப்பான்மையை வளர்ப்பதற்கான அம்சம் தாந்திரீகத்தில் உள்ளார்ந்து இருக்கிறது என்பதும் ஆகிய இரு முக்கிய காரணங்களுக்காக தமிழ் சித்தர்களின் நூல்கள் குறித்து நாம் ஆர்வம் காட்டுகிறோம். தமிழ்ச் சித்தர்கள் சங்கரரது கருத்துமுதல்வாதத் தத்துவத்தினை கடுமையாக எதிர்த்தனர்-(9).

             போகர், புலிப்பாணி ஆகிய இருவரும் சீனர்கள் எனக் கருதப் படுகின்றனர். அவர்களின் பெயர்கள் தமிழ்ப் பெயர்களாக உள்ளன. அவர்கள் தங்கள் நூல்களை எல்லாம் தமிழில்தான் எழுதியுள்ளனர். இவர்களைக் குறித்த குறிப்புகள் எதுவும் சீனத்தில் இருப்பதாகத் தெரியவில்லை. பௌத்த மதம் சார்ந்த பல சீனப் பயணிகள் தமிழகம் வந்துள்ளனர். அவர்களின் பெயர்கள் சீனப் பெயர்களாகத்தான் உள்ளன. அவர்கள் தங்கள் கருத்துக்களை, பயண விபரங்களைச் சீன மொழியில்தான் எழுதியுள்ளனர். சீனத்தில் அவர்களைப் பற்றிய குறிப்புகள் உள்ளன. ஆதலால் போகர், புலிப்பாணி ஆகிய இருவரும் சீனர்கள் என்பதில் ஐயப்பாடுகள் உள்ளன. சீனத்தோடு இவர்களுக்கு ஏதோ ஒருவிதத்தில் தொடர்புகள் இருந்திருக்கலாம். அதை வைத்து இவர்களைச் சீனர்கள் எனக் கருதும் கருத்து உருவாகி இருக்கலாம். இவை பற்றி மேலும் ஆய்வுகள் தேவை. தாந்திரீகக் கருத்துக்கள் தமிழில் ஆரம்ப காலம் முதல் இருக்கின்றன என்பதும் அவை அறிவியல் மனப் பான்மையை வளர்க்கக் கூடியவை என்பதும் அது சங்கரரது கருத்துமுதல் வாதத்தினை எதிர்த்தது என்பதும்  இங்கு முக்கியத்துவம் பெறுகிறது.

தமிழ்ச் சிந்தனை மரபின் வீழ்ச்சி:

    இந்தியத்தத்துவத்தில் பொருள்முதல்வாத மெய்யியல் குறித்துப்பேசும் அனைவரும் இனக்குழு காலத்திய மந்திர தந்திரக் கூறுகள், பூதவாதம் என்கிற உலகாய்தம், கபிலரின் சாங்கியம், கணாதரின் வைசேடிகம், நியாயம், ஆசிவகம், யோகம் ஆகியவைகளைப் பற்றிப் பேசியுள்ளனர். இதில் யோகம் என்பது ஒரு தத்துவம் அல்ல. அது ஒரு பயிற்சி முறைகளின் தொகுப்பே. யோக சூத்திரங்களை எழுதிய பதஞ்சலி ஒரு தொகுப்பாசிரியர் மட்டும்தான். சிந்துவெளி காலத்திலிருந்து இப்பயிற்சிகள் வழக்கிலிருந்தன-(10).

    மந்திர தந்திரக் கூறுகள் என்பது ‘போலச்செய்தல்’ மூலம் இயற்கையைக் கட்டுப்படுத்த முடியும், தங்களது விருப்பத்தை நிறைவேற்றிக்கொள்ளமுடியும்  என்கிற இனக்குழுகால நம்பிக்கையாகும். அவற்றின் தத்துவக்கூறுகள் பூதவாதம் என்கிற உலகாயதத்தில் இணைக்கப்பட்டுவிட்டன.  ஆகவே பூதவாதம் என்கிற உலகாயதம், கபிலரின் சாங்கியம், கணாதரின் வைசேடிகம், நியாயம், ஆசிவகம் ஆகியவற்றில் நியாயம் தவிர பிற அனைத்துப் பொருள்முதல்வாத மெய்யியல் தத்துவங்களும் மூலச் சிறப்புடைய தமிழ்ச்சிந்தனை மரபில் தோன்றியவைகளே என்கிறார் க. நெடுஞ்செழியன் அவர்கள். நியாயவாதத்தின் அளவையியலும் இன்னபிறவும் உலகாயதம், சாங்கியம், வைசேடிகம் ஆகியவற்றில் அடக்கம். ஆகவே க. நெடுஞ்செழியன் அவர்களின் கருத்துப்படி இந்தியாவின் பொருள்முதல்வாத மெய்யியல் வரலாறு என்பது, தமிழகத்தில் தோன்றி சிறப்புடன் இயங்கி வந்த பூதவாதம் என்கிற உலகாயதம், சாங்கியம், வைசேடிகம், ஆசிவகம் ஆகிய நான்கு பொருள்முதல்வாத மெய்யியல் தத்துவங்களின் வரலாறு தான் எனக்கூறலாம். நமது கருத்துப்படி நியாயவாதத்தின் கோதமனாரும் தமிழரே ஆவார். ஆகவே க. நெடுஞ்செழியன் அவர்களின் கூற்று உண்மையே ஆகும்.

         கி.மு. 3ஆம் நூற்றாண்டுவரை இந்திய அளவில் புகழ் பெற்றவைகளாக இருந்த இத்தத்துவங்கள் கிறித்துவ காலத்துக்குப்பின் தமிழக அளவில் மட்டும் ஓரளவு செல்வாக்கு மிக்கவனாக இருந்து வந்தன. கி.பி. 2ஆம் நூற்றாண்டுக்குப்பின் தமிழகத்திலும் செல்வாக்கு இழந்து, இல்லாது போயின. தமிழகத்தில் களப்பிரர் ஆட்சியும், அதன்பின் வலிமை பெற்ற பல்லவர் ஆட்சியும், வடஇந்தியாவில் குப்தர் ஆட்சியும் இந்தியா முழுவதும் சமண, பௌத்தமயமாதல் பின் சமற்கிருதமயமாதல் என்பதைக் கி.பி. 3ஆம் நூற்றாண்டிலிருந்து கொண்டுவந்து கி.பி. 5ஆம் நூற்றாண்டுக்குள், பொருள்முதல்வாத மெய்யியல் தத்துவங்களை இல்லாது ஆக்கின. அதன்பின் மூலச் சிறப்புடைய தமிழ்ச் சிந்தனை மரபு தனக்கான அடித்தளமாக இருந்த பொருள்முதல்வாத மெய்யியலை முழுமையாக இழந்தது எனலாம். கி.பி. 5ஆம் நூற்றாண்டுக்குப்பின் இந்தியாவிலிருந்த அனைத்தும் சமற்கிருத மயமாக்கப்பட்டு, அனைத்துத் தத்துவங்களையும் வைதீக மரபின் கீழ் கொண்டுவரும்பணி வெற்றிகரமாக நிறைவேறியது. தத்துவமே இல்லாத வேதம், தத்துவங்களிலேயே தலைமையானதாகவும் கேள்விக்கு அப்பாற்பட்டதாகவும்  ஆக்கப்பட்டது.

         இந்தியாவில் சாங்கியம் என்கிற எண்ணியத்தைத் தோற்றுவித்தவர் தொல்கபிலர்; வைசேடிக சூத்திரம் என்கிற நூலை எழுதி சிறப்பியத்தைத் தோற்றுவித்தவர் கணாதர்; எண்ணியம் என்கிற சாங்கியக் கோட்பாட்டின் தலைவராக இருந்து அணுக்கோட்பாட்டினை வளர்த்தெடுத்தவர் பக்குடுக்கை நன்கணியார்; ஆசிவகச் சமயத்தைத் தோற்றுவித்தவர் அறப்பெயர் சாத்தன் எனப்படும் மற்கலிகோசாலர்; உத்தேசவாதம் என்கிற சிதைவுக் கோட்பாட்டை உருவாக்கியவர் அசித கேச கம்பாளர் எனப்படும் நரிவெரூர்த்தலையார்; தற்செயல் கோட்பாட்டை உருவாக்கியவர் பூரண காயபர்; நியாயவாதத்தைத் தோற்றுவித்தவர் கோதமனார்.  இவர்கள் அனைவரும் சங்ககாலத் தமிழகத்து மெய்யியல் அறிஞர்கள் ஆவர். ‘யாதும் ஊரே யாவரும் கேளிர்’ எனும் புறப்பாடல் ஆசிவக ஊழியலின் கருத்தைக் கொண்டுள்ளது. அதுபோன்றே கோப்பெருஞ்சோழனின், ‘செய்குவம் கொல்லோ’ என்கிற பாடல் ஆசிவகத்தின் தற்செயல் கோட்பாட்டைக் கொண்டுள்ளது-(11).

         ஆசிவகக் கோட்பாட்டிற்குரிய மூலச்சுவடுகள் எவ்வாறு தமிழ் இலக்கியங்களில் மட்டும் காணப்படுகின்றனவோ அதைப் போலவே சாங்கியத்தின் மூலச்சுவடுகளும் தமிழ் இலக்கியங்களில் தான் காணப் படுகின்றன. அத்துடன் சாங்கியம் யோகம், உலகாய்தம் ஆகிய பொருள்முதல்வாத மெய்யியல்களுக்குரிய அளவை இயலை அடியொற்றி அமைந்த இலக்கியங்கள் இந்திய மொழிகளில் தமிழ் மொழியில் மட்டுமே இருக்கின்றன-(12).

இடைக்காலம் - தின்னாகர்:

            சங்ககாலத்தில் மட்டுமில்லாது அதன் தொடர்ச்சியாக இடைக்காலத்திலும் தமிழ் அறிஞர்கள் மெய்யியலில் இந்திய அளவில் முன்னோடியாக இருந்தனர். இடைக்காலத் தமிழரான தின்னாகரே பௌத்த தருக்கவியலின் முதன்மையான ஆசிரியர் ஆவார். இவரைப்பற்றி பாரத்சிங் உபாத்யாயா, “பௌத்த தருக்கவியல் வரலாற்றில் முதன்மையான பெயர் தின்னாகர் ஆகும். இவர்தான் பௌத்த தருக்கவியலின் தந்தை.... இந்திய நாட்டின் தலைசிறந்த அளவைநூற் புலவர் இவர் என்பதில் ஐயமில்லை. இவரது பெயரைக் குறிப்பிடாத அளவை நூல் இவரது காலத்திற்கு பின் இல்லை எனலாம்” என்கிறார். இவர் நூற்றுக்கும் மேற்பட்ட தருக்க நூல்களை எழுதியதாக திபெத்தியச் சான்றுகள் கூறுகின்றன. புகழ்பெற்ற சில நூல்கள் இன்றும் உள்ளன. தின்னாகருக்கு முன் அளவை நூல்கள் எதுவும் இல்லை. இவர் காலம் கி.பி. 5ஆம் நூற்றாண்டு(13).

தர்மகீர்த்தி:

             தின்னாகரைப் பின்பற்றி அளவை இயலை வளர்த்தவர் தர்மகீர்த்தி ஆவார். இவரும் தமிழரே. இவர் நாளந்தா சென்று அங்கு நாளந்தா பல்கலைகழகத்தின் தலைவராக இருந்த தமிழரான தருமபாலரிடம் பௌத்த அறிவியல்வாத நூல்களைக் கற்றார். தின்னாகரின் மாணவரான ஈசுவர சேனரிடம் தருக்கவியலைக் கற்றார். தர்மகீர்த்தி அவர்களை, ‘இந்தியாவின் கான்ட்(KANT)’ என அழைக்கிறார் செர்பாட்சுகி என்கிற இரசிய அறிஞர். இவர் காலம் கி.பி. 6ஆம் நூற்றாண்டு. இந்த இருவர் போக, தருமபாலர் நாளந்தா பல்கலைகழகத்தின் தலைவராக இருந்து பௌத்த நூல்களை மாணவர்களுக்கு போதித்து வந்தவர் ஆவார். திக்நாகர், தருமபாலர், போதி தருமர் ஆகியோர் காஞ்சியில் வாழ்ந்து பின் நாளந்தாவில் அறம் போதித்தவர்கள் என்பதைக் குறிப்பிடுகிறார் தெ.பொ.மீ. அவர்கள். தின்னாகர், தருமபாலர் போன்றோர் தமிழராக இருந்தும் அனைத்தையும் சமற்கிருதத்தில் தான் எழுதினர்-(14)

மூலச்சிறப்புடைய தமிழ்ச் சிந்தனை மரபு - 3

சங்கப் புலவர்கள் - ஆசிவகச் சமயம் சார்ந்தவர்கள்:

               ‘சங்க நூல்களெல்லாம் புத்தச் சமண சமயச் சார்புடையன அவைகளைப் பயிலுதல் கூடாது’ என்று தனது இளமைப்பருவத்தில் சில சிவனடியார்கள் கூறுவதுண்டு, எனச்  ‘சங்க இலக்கியம்’ பதிப்பாசிரியர் ம. பாலசுப்ரமணியன் கூறியுள்ளார். சங்க இலக்கியங்களைச் சைவர்கள் படிக்கக் கூடாது என்கிற தடை இருந்தது போலவே திருக்குறளையும் சைவர்கள் படிக்கத் தடை இருந்துள்ளது. வைணவத்தில் அத்தடை வெளிப்படையாகவே இருந்ததை ஆண்டாள் ‘தீக்குறளை சென்றோதோம்’ என்பதால் அறியலாம். திருக்குறளும், நாலடியாரும் தொல்தமிழரான அயோத்திதாசரின் பாட்டனார் கந்தசுவாமி அவர்களால் காப்பாற்றப்பட்டு கையளிக்கப்பட்டவை என்பதால் அத்தடைகள் இருந்ததற்கான வாய்ப்பை உறுதி செய்யலாம்.  பெரும் பான்மைச் சங்ககாலப் புலவர்கள் வைதீக–சைவ  நெறிகளுக்கு மாறான சிந்தனைப் பள்ளியைச் சேர்ந்தவர்களாக இருந்ததால் சங்க இலக்கியங்களை சைவர்கள் வெறுத்தனர். பரணரின் பாடல்கள் அவர் வைதீக மறுப்பாளர் என்பதை உறுதி செய்கிறது. நக்கீரர் தனது புறம் 395ஆம் பாடலில் தாம் ஆசிவகத்தைத் தோற்றுவித்த மற்கலி கோசாலார் எனப்படுகிற அறப்பெயர் சாத்தானின் கிளையைச் சேர்ந்தவன் எனக் கூறிக் கொள்கிறார்-(1).

           தமிழகத்தில் உள்ளனவும், சங்ககாலத்திற்கு உரியனவுமாகிய கற்படுக்கைகள் இந்தியாவின் வேறு எந்தப் பகுதியிலும் சமணர்களுக்கென்று அமைக்கப்படவில்லை. அப்படி அமைக்கப்பட்ட ஓரிரு கற்படுக்கைகளும் ஆசிவர்கட்கு மட்டுமே உரியனவாகத் திட்டமிட்டு அமைக்கப் பட்டுள்ளன. பேராசிரியர் தி.வி. மகாலிங்கம் தமிழகக் கற்படுக்கைகள் ஆசிவர்கட்கு உரியன என ஆய்ந்துரைத்துள்ளார். ஆனால் அவைகளை யாரும் கண்டுகொள்ளவில்லை-(2). மேலும் ‘அமணன்’ என்கிற சொல் வைதீக எதிர்ப்புக் கோட்பாட்டினர் அனைவரையும் குறிக்கும். அது பாகத மொழியில் ‘சிரமணன்’ என வழங்கும். ஆதலால் புத்த, சமண, ஆசிவகத் துறவிகள் அனைவரும் அமணன் என்றே அழைக்கப்பட்டனர்-(2). ஆதலால் பலகுழப்பங்கள்  ஏற்பட்டுள்ளன.

              கி.மு. 6ஆம் நூற்றாண்டிலிருந்து இளங்கோவடிகளின் காலமான கி.பி. 2ஆம் நூற்றாண்டு வரையான சங்ககாலப் புலவர்களில் பெரும்பாலோர் ஆசிவகச் சமயத்தைச் சேர்ந்தவர்கள் ஆவர். தமிழர்தம் சிந்தனை மரபின் ஆழத்தையையும், தொன்மையையும், சிறப்பையும், தனித் தன்மையையும் விளக்க நாம் சங்க இலக்கியங்களிலிருந்து ஏதேனும் ஒரு பாடலைத் தேர்ந்தெடுப்பதாக இருந்தால் அப்பாடல் ஆசீவகமெய்யியலைச் சேர்ந்ததாகவே இருக்கும். ‘யாதும் ஊரே யாவரும் கேளிர்’ எனும் பாடல் இதற்குச் சான்று ஆகும்-(3). சங்க காலத்தில் நிலத் தெய்வங்களாகவும் பொருள்முதல் பிரிவைச் சார்ந்த தந்திர வழிபாட்டிற்குரியனவாகவும் விளங்கிய முருக-சிவ-மாலிய வழிபாடுகள் யாவும் வேதவழிப்பட்ட தெய்வங்களாக மாற்றம்பெற்றுள்ளன. அதற்கடையாளம்தான் கடவுள் வாழ்த்தே இடம்பெறாத தொகை நூல்களில் வேதவழிப்பட்ட கடவுள் குறித்தப் பாடல்கள் சேர்க்கப்பட்டது ஆகும்-(4). மேற்கண்ட தரவுகளிருந்து, சங்ககாலப் புலவர்களில் பெரும் பாலானோர் வைதீக மரபிற்கு எதிரான ஆசீவகச் சமயத்தைச் சேர்ந்தவர்கள் எனவும், ஆதலால் சைவ-வைணவ அடியார்கள், சங்கப்பாடல்களைப் படிக்கக் கூடாது எனத்தடை விதிக்கப்பட்டிருந்தது எனவும், சங்ககாலக்கல்வெட்டுகள் சமணத்துறவிகளது அல்ல! அவை ஆசிவகத் துறவிகளுக்கானவை எனவும் முடிவு செய்யலாம்.

வடஇந்திய - தமிழிய தத்துவமரபில் உள்ள முரண்பாடுகள்:

பூதவாதம் - உலகாயதம்:

          வடமரபில் பூதங்கள் நான்காக சொல்லப்படுகிறது. தமிழ் மரபோ ஐம்பெரும்பூதங்களைப் பற்றிப் பேசுகிறது. ஆகாயத்தைக் காணமுடியாது என்பதால் வட மரபில் வெளியைப் பூதமாக ஏற்பதில்லை. அதனால் உலகாயதம் - பூதவாதம் வரும் இடங்களில் வட மரபு நான்கு பூதங்களை மட்டுமே குறிக்கிறது. தமிழ் மரபில் வெளி எனும் ஆகாயம் ஐம்பெரும்பூதங்களில் ஒன்றாக மட்டும் அல்லாமல் முதல்பொருளில் ஒன்றாகவும் பேசப்படும் சிறப்பினைப் பெற்றுள்ளது. தமிழ் மரபில் வெளியை ஒரு பூதமாக ஏற்றுக்கொண்டதும், வெளியையும் காலத்தையும் இணைத்து முதற் பொருளாக வகைப்படுத்தியதும் தமிழ் மெய்யியலின் நுட்பத்தை உணர்த்தும் சான்றுகளாகும். இன்றைய வான் இயற்பியலில் நிலம்-பொழுது இரண்டையும் ‘SPACE AND TIME‘  எனக் குறிப்பர். சார்பியல் கோட்பாடும், பொது-சிறப்பு சார்பியல் கோட்பாடுகளும் வெளி-காலம் பற்றிய ஆய்வுகளேயாகும்-(5).  தமிழ்மரபுப்படி வெளி, காலம், நிலம் ஆகியவற்றை முதற்பொருளாக வைத்தத் தொல்காப்பியர் தெய்வத்தைக் கருப்பொருளாக வைத்தார். முதற்பொருளில் இருந்துதான் கருப்பொருள்கள் உருவாக முடியும் என்பது தான் தமிழ் மரபு. அதன்படி தெய்வம் என்பது மனிதனால் உருவாக்கப்பட்ட ஒன்றாகும் என்பதுதான் தொல்காப்பியர் கூறும் கருத்தாகும்.

எண்ணியம் - சாங்கியம்:

                ஐம்பூதக் கோட்பாட்டை ஏற்றுக்கொண்ட தமிழ்மரபைப் பூதவாதமாகவும், வெளி நீங்கலான நான்கு பூதங்களைக் குறிக்கும் வடமரபை உலகாயதமாகவும் மணிமேகலை வேறுபடுத்திக் காட்டுகிறது. ஆயினும் இரண்டும் ஒன்றுதான் ஆகும். பூதவாதம்-உலகாயதம் போலவே, எண்ணியம் எனப்படுகிற சாங்கியம், சிறப்பியம் எனப்படுகிற வைசேடிகம் ஆகியவற்றிற்கும் இடையேயும் இப்படிப்பட்ட வட இந்திய, தமிழிய முரண்பாடுகள் உண்டு. வட மரபில் சாங்கியம், வைசேடிகம் என்பன தமிழ் மரபில் முறையே எண்ணியம், சிறப்பியம் எனப்படுகின்றன. எண்ணியம் என்கிற சாங்கியம் தமிழ் மரபில் 24 உறுப்புகளைக் கொண்டதாகவும் - புருடன் பற்றிய எண்ணமற்றதாகவும் உள்ளது.    

             “ஒன்று புரிந்த ஈரிரண்டின்

              ஆறுணர்ந்த ஒருமுதுநூல்”   -புறம்: 166.

        எனப் புறநானூறு எண்ணியத்தின் மூலவடிவைப் பதிவு செய்துள்ளது. ஆனால் வடமரபில் 24 உறுப்புகளுடன் புருடன் என்கிற ஒன்று சேர்க்கப்பட்டு 25 உறுப்புகளை உடையதாக எண்ணியம் என்கிற சாங்கியம் உள்ளது. இந்தப் புருடன் இடைச்செருகலாக வடமரபில் இணைக்கப்பட்டதை சாரக சம்கிதை மிகத் தெளிவாக விளக்குகிறது. ‘எண்ணியத்தில் புருடன்’ எனும் தலைப்பில் ஆராய்ந்த தேவிபிரசாத் சட்டோபாத்யாயா அவர்கள், புருடன் இடைச் செருகலே என்பதை உறுதி செய்துள்ளார்-(6).

         மகாபாரதமும், புராணங்களும் சாங்கியத்தின் தொன்மையை மட்டுமின்றி ஆதிகாலத்தில் இத்தத்துவத்துக்கு இருந்த பிரமிக்கத்தக்க செல்வாக்கை, ஐயத்திற்கு இடமின்றி மெய்ப்பிக்கவும் செய்கின்றன. இதன் தொன்மையும், உபநிடதங்களின் அடிப்படைகளுக்கு எதிரான இதன் தெளிவான பார்வையும் இதன் தொடக்கத்தை வேதகாலத்துக்கு முந்தைய  ஆரியம் சாராத சிந்தனைத்தொகுப்பில் தேடவேண்டும் எனத் தற்கால அறிஞரில் சிலரைப்பேச வைக்கிறது. அது சரியே எனவும் கபிலர் சடப்பொருளின் இயல்பு, இயக்கம் ஆகியன குறித்துத் தனக்குக் கிடைத்த விபரங்கள் அரைகுறையானவையே ஆயினும் அவற்றை முன்னிறுத்தி, அதன் இயல்புக்கும், இயங்குநிலைக்கும் வேறெந்த புறக்காரணியும் இருக்க முடியாது என்பதில் உறுதியான நம்பிக்கை கொண்டிருந்தார். அதன் நாத்திகம் மிகத் தெளிவான அறிவியல் பார்வையால் அல்லது குறைந்த பட்சம் அறிவியல் கண்ணோட்டத்தின் முன்மாதிரியால் அமையப்பெற்றதாகும்-(7).

        தத்துவச் சிந்தனையைத் தொட்டுப் பேசுகிற மகாபாரதம் முதல் மனுவின் சட்டநூல் ஈறாகவுள்ள எந்தவோர் இந்திய இலக்கியமும்- குறிப்பாகப் பழங்கதைகளும், வீர காவியங்களும், புராணங்களும்- சாங்கியக் கோட்பாடுகளின் தாக்கத்தைப் பெருமளவில் கொண்டுள்ளவையே எனக் கார்பே கூறுகிறார்-(8). சட்டோபாத்யாயா அவர்களின் கருத்துப்படி சாங்கியம் தொன்மையானதாகவும், மிகவும் புகழ் பெற்றதாகவும் இருந்தது; தெளிவான அறிவியல் கண்ணோட்டத்தைக் கொண்டதாகவும் இருந்தது; முக்கியமாக ஆரியம் சாராத சிந்தனைத் தொகுப்பைக் கொண்டதாக அது இருந்தது. ஆரியம் சாராத இந்தியச்சிந்தனை என்பது மூலச்சிறப்புடைய தமிழ் சிந்தனையே ஆகும்.

சிறப்பியம் - வைசேடிகம்:

               எண்ணியம் எனப்படும் சாங்கியத்தில் போலவே சிறப்பியம் எனப்படும் வைசேடிகத்திலும் முரண்பாடு உண்டு. இன்மையை (NEGATION) ஒரு பொருளாகக் கருதி பொருண்மை ஏழு என்பது தமிழியம்.

    “பொருள்குணம் கருமம் பொதுச்சிறப் பொற்றுமை

    இன்மையுடன்பொருள் ஏழென மொழிப”     -என்கிறது 20 குறட்பாக்களைக் கொண்ட ‘அகத்தியத் தருக்க நூற்பா’ என்கிற தமிழ்த் தத்துவக் குறுநூல். வட மரபில் இன்மை நீங்கலாகப் பொருள்கள் ஆறே என்பர். வடமரபைப் பின்பற்றிய மணிமேகலையும் நீலகேசியும் பொருள்களை ஆறாகவே வகைப் படுத்துகின்றன.

        இதற்கான அடிப்படைக்காரணம் தமிழ் மரபு மூலவடிவத்திற்கும், அறிவியல் நோக்கிற்கும் சான்றாக இருப்பதுதான் ஆகும். அதே சமயம் வடமரபோ தமிழிலிருந்து கடன்பெற்றும், தமிழ் மரபின் அறிவியல் நோக்கை மறுக்கின்ற அல்லது திரிக்கின்ற வகையிலும் உள்ளது. இந்த எடுத்துக் காட்டுகள் தமிழர் மெய்யியல்கள் எவ்வாறு அறிவியலோடு தொடர்பு கொண்டுள்ளன என்பதுடன் மூலவடிவங்களாகவும் திகழ்கின்றன என்பதைச் சுட்டிக்காட்டுகின்றன. இவை எண்ணியம், சிறப்பியம் ஆகியவற்றில் உள்ள வடஇந்திய-தமிழ் மரபிற்கிடையுள்ள முரண்பாடுகள் ஆகும்-(9).

ஐந்திரம்:

         தொல்காப்பியப் பாயிரத்தில் தொல்காப்பியரை, ஐந்திரம் நிறைந்த தொல்காப்பியன் எனப் பனம்பாரனார் போற்றுகிறார்; ‘அவதான சாதகத்தில்’ புத்தனின் முதன்மைச்சீடன் சாரிபுத்தன் தென்னாட்டில் ஐந்திரம் கற்றான் எனக் கூறப்பட்டுள்ளது; அநுமன் ஐந்திரக் கல்வியில் தேர்ந்தவன் எனக் கம்பர் சுட்டிக் காட்டுகிறார். ‘ஆன்வீக்சி’ என்பதைச் சாணக்கியர் அவர்கள் எண்ணியம், யோகம், உலகாயதம் ஆகிய மூன்று கோட்பாடுகளின் பொதுப்பெயராகவே கருதுகிறார். ஆன்வீக்சியை வேதங்களைவிட மேலான கல்வி முறையாகக் குறிக்கும் சாணக்கியரைப் போலவே கம்பரும் ஐந்திரத்தை வேதங்களைவிட மேலானதாகச் சுட்டிக் காட்டுகிறார்.

          எண்ணியம், யோகம், உலகாயதம் ஆகிய மூன்று கோட்பாடுகளும் ஒன்றோடு ஒன்று தொடர்பு கொண்டவை. அதன் காரணமாகவே அவை ஒரே பொதுப்பெயரால் வழங்கப்பட்டுள்ளன. தொல்காப்பியர் ஐந்திரம் நிறைந்தவர் எனப் போற்றப்படுவதாலும், ஆன்வீக்சிக்குச் சொல்லப்படும் அனைத்து வகையான விளக்கங்களும் (எண்ணியம், யோகம், உலகாயதம் ஆகிய மூன்று கோட்பாடுகளும்), தருக்கவியல் கூறுகள்-தந்திர உத்தி முதலான அனைத்துச் செய்திகளும் தொல்காப்பியத்தில் மட்டுமே முழுமையாக இடம் பெற்றிருப்பதாலும் ஐந்திரம் என்பதன் நேரடி மொழிபெயர்ப்புதான் ஆன்வீக்சி என்பது தெளிவாகிறது-(10).

          வேதங்களைவிட மேலான கல்வி முறையாக ஆன்வீக்சியை சாணக்கியரும், அதுபோன்றே வேதக் கல்வியைவிட மேலானதாக ஐந்திரத்தைக் கம்பரும் சுட்டிக்காட்டியுள்ளனர். எல்லாவற்றிற்கும் மேலானதாக வேதங்களைக் கருதும் நிலையில் சாணக்கியனும், கம்பனும்  வேதங்களைவிட மேலானதாக ஒன்றைச் சொல்லியுள்ளனர். ஆதலால் அவர்கள் இருவரும் குறிப்பிட்டது வெவ்வேறானதல்ல ஒன்றேதான் என முடிவுகட்டலாம். அதன் அடிப்படையிலும் தமிழியத்தின் ஐந்திரம் என்பதன் வடமொழி வடிவம்தான் ஆன்வீக்சி என உறுதி செய்யலாம்.

ஓகம்-யோகம்:

              சாரக சம்கிதை யோகம் எனக்குறிப்பது ஐந்திரம் அல்லது  ஆன்வீக்சியில் உள்ள சாங்கியம், யோகம், உலகாயதம் எனும் கோட்பாடுகளில் இருக்கும் யோகம் ஆகும். அதனை இன்றைய யோகம் பற்றிய கருத்தில் எடுத்துக்கொள்ளமுடியாது. பண்டைய யோகம் என்பது உடற்பயிற்சி, தவநிலையில் நின்று மூச்சுப்பயிற்சி மேற்கொண்டு மனதை ஒருமுகப்படுத்துதல் ஆகிய இன்றைய கருத்திலான பயிற்சி முறை அல்ல. பண்டைய யோகம் என்பது ஒரு மெய்யியல் பள்ளி எனவும், வைசேடிகம் எனப்படும் சிறப்பியலும், நியாயவியல் எனப்படும் அளவையியலும் பிரிந்து தனித்தனி மெய்யியல் கிளைகளாக ஆவதற்கு முன் இரண்டும் ஒன்றாக இருந்த நிலையில் வழங்கப்பட்ட பெயரே யோகம் எனவும் கூறுகிறார் சட்டோபாத்யாயா அவர்கள். ஆகவே ஐந்திரம் அல்லது ஆன்வீக்சியில் குறிப்பிடப்படும் யோகம் என்பது சிறப்பியலும், அளவையியலும் இணந்த ஒரு மெய்யியல் பள்ளியாகும்-(11).  ஆகவே ஐந்திரம் என்பது எண்ணியம், யோகம், சிறப்பியம், அளவையியல், உலகாயதம் ஆகியவற்றைக் கொண்டதாகும்.

ஐந்திரம் - தொல்காப்பியம்:

              பகுத்தறிவையும், காரணகாரியக் கோட்பாட்டையும், தருக்கவியலையும் அடிப்படையாகக் கொண்ட ஓர் அறிவுப்பள்ளியாகவே ஐந்திரம் திகழ்ந்துள்ளது. இவ்வறிவு மரபின் சுவடுகள் தொlல்காப்பியத்திலும், வடமொழியில் மருத்துவத்துறை சார்ந்த சாரக சம்கிதையிலும் இடம் பெற்றுள்ளன. இந்த இரண்டு நூல்களுக்கும் இடையே இந்த அடிப்படையில் காணப்படும் ஒற்றுமை மிக முக்கியமானதாகும். சாரக சம்கிதை, கி.மு. 6ஆம் நூற்றாண்டில் இயற்றப்பட்டு, கி.பி. முதல் நூற்றாண்டில் சமற்கிருத நூலாக வடிவம் பெற்றுள்ளது. இதன் மூலநூலின் மொழி தெரியவில்லை.

      இந்திய மெய்யியல் வரலாற்றில் ஒரு குறிப்பிட்ட காலம் வரை எண்ணியம், யோகம், உலகாயதம் ஆகிய மூன்றும் பொதுவான அளவை முறைகளைக்கொண்டிருந்தன. அம்மூன்றையும் சேர்த்து ‘அறிவு ஆராய்ச்சியியல்’ எனும் பொருளில் ஆன்வீக்சி என வடமொழியில் வழங்கினர். தமிழ் ஐந்திரத்தின் வடமொழி வடிவம்தான் ஆன்வீக்சி ஆகும். சாரக சம்கிதை எண்ணியத்தின் பெயரைச்சுட்டியும், சுட்டாமலும் எண்ணியக் கோட்பாட்டை விரிவாகக் கூறிச்செல்கிறது.

.          தொல்காப்பியமோ ஓரிடத்தில்கூட  எண்ணியத்தையோ, அல்லது யோக-உலகாயதத்தையோ பெயர்சொல்லிச் சுட்டவில்லை. ஆனால் இந்திய மெய்யியல் ஆராய்ச்சி அறிஞர்கள், குறிப்பாகப் பொருள்முதல்வாதச் சிந்தனையாளர்கள் மூலச்சாங்கியத்திற்கும், தொடக்க காலச்சிறப்பியத்திற்கும், யோக, உலகாயத மெய்யியல்களுக்கும் சேர்ந்தவை எனக் கருதுகிற

படிமுறைக்கோட்பாடு(THEORY OF EVOLUTION)

அண்டவியல்(ஐம்பூதக்) கோட்பாடு(THEORY OF  UNIVERSE)

அளவை இயல் கோபாடு(THEORY OF REASONING & LOGIC)

காரண – காரியக் கோட்பாடு(THEORY OF CAUSE & EFFECT)

இன்பவியல் கோட்பாடு(THEORY OF HEDONISM)

             ஆகிய அறிவியல் துறைகளைத் தொல்காப்பியம் விரிவாகவும் செறிவாகவும் கூறிச்செல்கிறது-(12). இவைகளின் காரணமாகத்தான் பனம்பாரனார் தொல்காப்பியரை, ‘ஐந்திரம் நிறைந்த தொல்காப்பியன்’ எனக் கூறினார் எனலாம். எண்ணியம், யோகம், உலகாயதம் ஆகிய மூன்றையும் கொண்ட ஐந்திரம் என்கிற தமிழ் ஆராய்ச்சியியல் கல்வி முறையைக் கற்றுத் தேர்ந்தவர் தொல்காப்பியர் என்பதால்தான் அவர் ஐந்திரம் நிறைந்தவராகக் கருதப்பட்டார்.

தமிழ் அகத்திணை மரபு:

             தொல்காப்பியத்தில் சொல்லப்படும் படிமுறைக்கோட்பாடு முதல், இன்பவியல் கோட்பாடு வரையுள்ள மெய்யியல் கூறுகளே சங்க இலக்கியத்தின் மெய்யியல் ஆகும். அளவையியல் எனப்படும் தருக்கவியலை அடிப்படையாகக் கொண்டு மெய்யியல்கள் கூறுகள் நிலை நாட்டப்பட்டன. அளவையியல் முறைகள் காட்சி அளவையில் தொடங்கின. தமிழ் அகத்திணை மரபுகளை – அளவையியலின் இலக்கிய வடிவமாகத் தமிழர்கள் அமைத்தனர். அகத்திணை மரபு என்பது,

    எல்லா உயிர்க்கும் இன்பம் என்பது

    தான மர்ந்து வரூஉம் மேவற் றாகும்    -தொல்.பொருளதிகாரம்-219.

         என்கிற தொல்காப்பிய இலக்கணப்படி அமைந்த இன்பியற் கோட்பாடாகும். இவ்வின்பியற் கோட்பாடு, அடிப்படையில் கடவுள் மறுப்பையும் ஓர் அங்கமாகக் கொண்டதாகும். வள்ளுவரின்

   தாம்வீழ்வார் மென்றோள்  துயிலின் இனிதுகொல்

   தாமரைக் கண்ணா னுலகு     -காமத்துப்பால், 1103.

         எனும் குறள் அதற்குச் சான்றாகிறது. “தாம் விரும்பும் காதலியரின் மெல்லிய தோள்களில் துயிலும் தூக்கத்திற்குத் தாமரைக்கண்ணனான திருமாலின் உலகம் ஈடாகுமா?” எனக் கடவுளின் உலகத்தை அடைவதைவிட காதலியின் மெல்லிய தோள்களில் தூங்கும் இன்பம் உயர்ந்தது எனக் கூறுவதன் மூலம் கடவுள் மறுப்பைக் கொண்டுள்ளது. சங்க இலக்கிய மெய்யியல் என்பது பகுத்தறிவு சான்றதும், மனித நேயம் மிக்கதும், அறிவியல் கோட்பாடுகள் நிறைந்ததும், மனித வாழ்வின் இன்ப நுகர்விற்குச் சிறப்பிடம் அளிப்பதும், அறம், பொருள், இன்பம் என்னும் வாழ்வியற் கோட்பாடுகளை வற்புறுத்துவதுமான ஓர் உன்னத நெறியாகும்-(13). 

ஆசிவகத் தரவுகள்:

              வைதீக எதிர்ப்பும் கடவுள் மறுப்பும் உள்ளீடாக அமைந்த தொல்காப்பியம், சங்க இலக்கியம், திருக்குறள் ஆகியவற்றில் உள்ள பல பாடல்கள் ஒரு குறிப்பிட்ட காலம்வரை ஐந்திரம் மரபைச் சார்ந்தனவாக உளளன. கி.மு. 6ஆம் நூற்றாண்டிற்குப்பின்னர் பாடப்பட்ட சங்க இலக்கியப்பாடல்கள் பெரும்பான்மை ஐந்திர மரபின் வழிவந்த ஆசீவக நெறியைச் சார்ந்த புலவர்களால் பாடப்பட்டனவாக உள்ளன. சிலப்பதிகாரம் ஆசிவகத்தின் இயல்பு-தற்செயல்-ஊழ் ஆகிய மூன்று கோட்பாடுகளுக்கும் முறையே கோவலன்-மாதவி-கண்ணகி ஆகியோரைக் குறியீடாகக் கொண்டு அமைந்த ஆசிவகக் காப்பியம் ஆகும். கி.மு. 6ஆம் நூற்றாண்டில் தமிழ்நாட்டில் தோன்றிய ஆசிவகம் சமய வடிவம் பெற்றிருந்த போதிலும் அதன் உள்ளீடு அறிவியல் கோட்பாடுகளையும், வைதீக எதிர்ப்பையும் கொண்டிருந்தது.

               பௌத்தத்தைத் தழுவிய மௌரிய அரசன் அசோகன் ஆசிவகத் துறவிகளுக்குக் கற்படுக்கைகள் அமைத்துக் கொடுத்தான். அசோகனின் பெயரன் ஆசிவகச் சமயத்தைத் தழுவினான். தமிழக மூவேந்தர்களில் பலர் ஆசிவகச் சமயத்தைத் தழுவியவர்களாகவும், புரந்தோர்களாகவும் திகழ்ந்துள்ளனர். ஏ.எல். பாசம் என்கிற ஆசுத்துரேலியர் பாலி-பாகத-சமற்கிருத-மாகதி ஆகிய நூல்களிலுள்ள பௌத்த சைன இலக்கியங்களில் இருந்து பரபக்கமாக-மாற்றார் கூற்றாகக் காணப்படும் ஆசிவகம் பற்றிய ஆய்வை மேற்கொண்டார். அவர்தம் ஆய்வில் கி.மு. 3ஆம் நூற்றாண்டின் இறுதிக்குப்பின்னர் குறிப்பாக மௌரிய ஆட்சிக்குப்பின்னர் வட நாட்டில் ஆசிவகம் தனது செல்வாக்கை இழந்து விட்டது.  ஆயினும் தமிழகத்தைப் பொறுத்த மட்டில் கி.பி. 14ஆம் நூற்றாண்டுவரை செல்வாக்கோடு இருந்துள்ளது எனவும் தென்னக ஆசிவகத்தில் பக்குடுக்கை நன் கணியாரின் பங்கு மகத்தானது எனவும் குறிப்பிட்டுள்ளார்.

      ஆசிவகக்கோட்பாடு குறித்துச் சிம்மர் அவர்கள்  “ஆரியருக்கு முற்பட்ட ஒரு சிந்தனை மரபின் இயற்கை அறிவியல்-உளவியல் ஆகியவற்றின் தொடர்ச்சியில் கிளைத்ததாகும். நமக்குக் கிடைத்துள்ள சான்றுகளைக் கொண்டு மதிப்பிடுகின்ற போது, இயற்கையை - இயற்கை உலகைப்பற்றி - மிக உன்னதமாகவும், மிகமிக உயர்ந்த வகையிலும் மேற்கொள்ளப்பட்ட ஆய்வின் தொகுப்பாக இக்கோட்பாடு அமைந்திருக்க வேண்டும் என்பது உறுதியாகிறது-(14). ஆசிவகத்தில் பல பூதவாதக் கூறுகள் உள்ளன எனவும் ஆயினும் முற்றிலும் இதனைப் பூதவாதமாகக் கருதுவதற்கில்லை எனவும் வானமாமலை அவர்கள் கூறுவதை முன்பே குறிப்பிட்டோம்.

கபிலர்(சாங்கியம்):

       இந்நூலின் முதல் தொகுதியில் கபிலர் தமிழர் தான் என்பதற்கு கார்பே அவர்களின் கூற்றுக்கள் கொண்டு உறுதிப்படுத்தப்பட்டுள்ளது. பௌதாயண தரும சூத்திரம் எனும் சமற்கிருத நூல் இவரை அசுரர் என்கிறது. 24 எண்ணிக்கைகளைக்கொண்ட ஓர் அறிவு மரபை இவர் உருவாக்கினார். தமிழர் அதனை எண்ணியம் என்றனர். எண்களை அடிப்படையாகக் கொண்ட இதன் வடமொழி வடிவம்தான் சாங்கியம் ஆகும். 166ஆம் புறநானூற்றுப்பாடல் இவரை முதுமுதல்வன் என்கிறது(வரி: 1-9).

        ‘நன்று ஆய்ந்த நீள்நிமிர்சடை     முதுமுதல்வன் வாய்போகாது

        ஒன்றுபுரிந்த ஈரிரண்டின்,         ஆறுணர்ந்த ஒருமுதுநூல்........

 மூவேழ் துறையும் முட்டின்று போகிய உரைசால் சிறப்பி னுரவோர் மருக”

      இப்பாடலில் உள்ள “ஈரிரண்டின் ஆறுணர்ந்த ஒரு முதுநூல்” என்பதற்கு இந்நூல் 24 கூறுகளை விளக்கும் ஒரு மிகத் தொன்மையான நூல் எனப் பொருளாகும்.  இப்பாடலில் இடம்பெற்றுள்ள ‘மூவேழ்துறை’ என்பதற்கு 21 கூறுபட்ட தருக்க நூலெனப் பழைய உரை குறிக்கிறது. எண்ணிய மெய்யியல் முழுமையான ஒரு அறிவியல் கோட்பாடு என்பதால், அம்மெய்யியலில் தருக்கவியல்கோட்பாடுகளும் இணைந்து  நின்றன. காட்சி, உய்த்தறிவு, மேற்கோள் ஆகிய மூன்றும் இதன் மெய்ப்பொருளை நிலைநாட்டி உறுதிசெய்யும் அளவையியல் கூறுகளாக இருந்தன. தமிழ்நாட்டுக் கொற்றவைத் திருவிழாக்களில் ‘சாங்கியம் காட்டுதல்’ என்பது இன்றும் ஒரு கடவுள் மறுப்புச்சடங்காகவே நடந்து வருகிறது. நற்றிணைப் புலவரான தொல்கபிலர்தான் எண்ணியக் கோட்பாட்டின் மூலவர் ஆவார்-(15).          திரு. வி. கிரபிவின் அவர்கள் ‘இயக்கவியல் பொருள்முதல்வாதம் என்றால் என்ன?’ என்கிற தனது இரசிய நூலில், “கபிலரால் தோற்றுவிக்கப்பட்ட சாங்கியத் தத்துவஞானக் கோட்பாடு உலகத்தைப் பொருளாயதத் தோற்றுவாயைக் கொண்டு விளக்கமளித்தது. அதன் பிரதிநிதிகள் உலகத்தை ஒரு பருப்பொருளாக, ஒரு ஆதாரப்பொருளிலிருந்து படிப்படியாக வளர்ச்சி பெற்றதாகக் கருதினார்கள். இயக்கம், வெளி எனும் விசும்பு, காலம் ஆகியவை பருப்பொருளின் கூறுகள், பருப்பொருளிலிருந்து பிரிக்கப்பட முடியாதவை என்ற கருத்தைச் சாங்கியச்சிந்தனை மரபு மொழிந்தது.

           வி.கிரபிவின் அவர்கள், “இக்கருத்து புராதன இந்தியத் தத்துவஞானத்தின் ஒரு மூலச்சிறப்புள்ள சாதனையாகும். ......நியாயம் & வைசேடிகம் ஆகியவற்றின் தத்துவஞானச் சிந்தனை மரபு, அணு நிரந்தரமானது; உற்பத்தி செய்யவும் அழிக்கவும் முடியாதது; அனால் அணுக்களால் உருவாகின்ற பொருட்கள் மாற்றப்படக் கூடியவை, நிரந்தரமில்லாதவை, அழியக்கூடியவை என்று கூறின”-(16) என்கிறார். சாங்கிய மூலவரான தொல்கபிலரின் வழி வந்தவர்கள்தான் எண்ணியத்தையும், அணுவியலையும் வளர்த்தெடுத்த பக்குடுக்கை நன்கணியாரும், கணாதரும் ஆவர். இவர்கள் தமிழ்ச்சிந்தனை மரபின் வழிவந்தவர்கள். ஆகவே இவை மூலச்சிறப்புள்ள தமிழ்ச்சிந்தனை மரபின் சாதனைகளாகும்.

      வி. கிரபிவின், “இந்தியாவின் மிகப் புராதனமான பொருள்முதல்வாதத் தத்துவஞானப் போக்கு உலகாயதம் அல்லது சார்வாகர்களின் சிந்தனை மரபு ஆகும்....... சார்வாகர்களது பொருள்முதல்வாதம் அவர்களது நாத்திக வாதத்தோடு நெருங்கிய தொடர்பு கொண்டிருந்தது...... சார்வாகர்கள் துன்பந்துயரங்களை முழுமையாக அகற்றமுடியாது, மகிச்சிகரமான வாழ்க்கையை முடிந்தவரை அதிகரித்துத் துன்பதுயரங்களை அதிகபட்சமாகக் குறைத்துவிடலாம் எனக்கருதினர். அவர்களது அறநெறிக்கோட்பாடு புலனின்ப மகிழ்ச்சியைத்தேடுவதைத் தூண்டவில்லை; அனைவருக்கும் இன்பம் நிறைந்த வாழ்க்கையே விவேகமானதென்று வலியுறுத்தியது” என்கிறார்-(17). இக்கருத்துக்கள் பக்குடுக்கை நன்கணியாரின் புறம் 194ஆம் பாடலில் உள்ளவைதான் ஆகும். இப்பாடல் சாங்கியக் கோட்பாட்டை அடிப்படையாகக் கொண்டது. ஆதலால் சார்வாகர்கள் சாங்கியக் கோட்பாட்டின் அடிப்படையில்தான் தங்களது தத்துவார்த்தக் கருத்தை வடிவமைத்துக் கொண்டார்கள் எனலாம்.

         புறம் 166ஆம் பாடலைப்பாடியவர் ஆவூர் மூலங்கிழார் ஆவார். இவர் காலம் கி.மு. 2ஆம் நூற்றாண்டாகும். இவர் ஒரு பார்ப்பனனைப் பாடியுள்ளார். அந்தப்பார்ப்பனன் க. நெடுஞ்செழியன் அவர்கள் தரும் தரவுகளின்படி சாங்கியப் பற்றாளனாக இருந்துள்ளான். எண்ணியத்தின் 24 கூறுகளையும், தருக்கவியலின் 21 துறைகளையும் உடைய ஒரு முதுநூல் எனச் சொல்லப்படும்  தொல்கபிலனின் நூலைக் கற்றுத்தேர்ந்த புகழ்மிக்க அறிவு மரபின் வழிவந்தவன் இந்தப் பார்ப்பான் என்கிறார் புலவர். இந்த விண்ணந்தாயன் மட்டுமல்ல இவனது மரபைச் சார்ந்த முன்னோர்களும் சாங்கியப் பற்றாளர்களாகவே இருந்துள்ளனர் என்கிறார் புலவர்.

         பார்ப்பனனைப்  பற்றி இந்த ஒரே ஒரு தனிப்பாடல் மட்டுமே புறநானூற்றில் உள்ளது. அந்தப் பார்ப்பனனும் அவனது முன்னோர்களும் வைதீக மரபுக்கு முற்றிலும் எதிரான பொருள்முதல்வாத அறிவியல் மரபான தமிழியச் சாங்கிய மரபைச் சேர்ந்தவர்களாக இருந்துள்ளனர். ஆதலால் சங்ககாலப் பார்ப்பனன் என்பவன் தமிழ் மரபைச் சேர்ந்தவன் என்றே கருத இயலும். இவனது பெயரான கௌணியன் விண்ணந்தாயன் என்பதில் உள்ள கௌணியன் என்பது உண்மையானது தானா? என ஆய்வது அவசியம். கணியன் என்பது கௌணியன் என திருத்தப் பட்டிருக்கலாம். அது உண்மையாயின் பல குழப்பங்களுக்குத் தீர்வு கிடைக்கும். நியாய சூத்திரத்தின் ஆசிரியர் கோதமர், கவுதமர், கௌதமர் எனப்பலவாறாகச் சொல்லப்படுகிறார். அதுபோன்றே இங்கு பார்ப்பனன் என்பதால் கணியன் என்பது கௌணியன் என்கிற பிராமணியக் கோத்திரப் பெயராக மாற்றப்பட்டிருக்கலாம்.   

                                                          - தொடரும்.

- கணியன் பாலன், ஈரோடு

பார்வை:                                                  

1.க. நெடுஞ்செழியன்,சங்க இலக்கியக் கோட்பாடுகளும் சமய வடிவங்களும், மனிதம் பதிப்பகம், 2.10.2009, பக்:8-12.

2.    “     “      பக்:17.

3.     “     “     பக்:22.                   

4.   “      “      பக்:7.                       

5.    “     “      பக்: 24, 25, 29.

6. Devi Prasad Chattobadhyaya, Lokayata, p.51.

7. தேவிபிரசாத் சட்டோபாத்யாயா, இந்திய நாத்திகம், தமிழில் சாமி, பாரதி புத்தகாலயம், டிசம்பர் 2013, பக்: 79, 87.

8.     “      “      பக்: 78.                                                     

9.     “      “      பக்: 26-29.

10.   “       “      பக்: 31-32.

11.தமிழர் இயங்கியல்-தொல்காப்பியமும், சரகசம்கிதையும், நெடுஞ்செழியன், 2009, பாலம் பதிப்பகம், பக்:18.

12.    “     “       பக்: 33, 34.                                                             

13.         “     “       பக்: 34-36.

14.க. நெடுஞ்செழியன், ஆசிவகம் என்னும் தமிழர் அணுவியம், மனிதம் பதிப்பகம், டிசம்பர்-2002, பக்: 1.

15.க. நெடுஞ்செழியன், சங்க இலக்கியக் கோட்பாடுகளும், சமய வடிவங்களும், பதிப்பாசிரியர்-இரா. சக்குபாய், மனிதம் பதிப்பகம், 2-10-2009, பக்:67-69.

 16.வி. கிரபிவின், இரசிய நூல், முன்னேற்றப் பதிப்பகம், மாஸ்கோ, பக்:45,46.

 17.             “                “              பக்: 44, 45.

 மூலச்சிறப்புடைய தமிழ்ச் சிந்தனை மரபு - 5

பண்டைய மேற்குலகில் அறிவியலும் பேரரசும்:

 அறிவியல் வளர்ச்சிக்கு முன்பு உலகம் தட்டையானது எனவும் பூமிதான் இந்தப் பிரபஞ்சத்தின் மையம் எனவும் ஞாயிறும் பிற கோள்களும் பூமியைச் சுற்றி வருகின்றன எனவும் மனிதன் நம்பி வந்தான். மேற்குலகில், சுமார் கி.மு. 500 முதல் கி.மு. 200 முடிய ஏற்பட்ட அறிவியல் வளர்ச்சி இக்கருத்துக்களை மாற்றியமைத்தது. இக்காலகட்டத்தில் கிரேக்கத்தில் நகர அரசுகள் இருந்ததோடு, மத்தியதரைக்கடலை ஒட்டி பல்வேறு சிறு சிறு கிரேக்கக் குடியேற்ற நகர அரசுகளும் இருந்தன. இவை அறிவியலை வளர்த்தெடுத்தன. அலெக்சாந்தரால் எகிப்தில் உருவாக்கப்பட்ட அலெக்சாண்ட்ரியா நகரம் கிரேக்க அறிவியலின் அடித்தளமாகச் செயல்பட்டது. அங்கு தொடர்ந்து அறிவியல் வளர்ந்து வந்தது. இதன் விளைவாகவும் அதற்கு முன்னரும் பல வானவியல் அறிவியலாளர்கள் தோன்றினார்கள். அதில் பெரிக்கிளிசு(PERICLES)-(கி.மு.495-429) காலத்தில் வாழ்ந்த ஆனக்சாகரசு (ANAXAGORAS)–(கி.மு.510-428), சிசிலித்தீவில் உள்ள சிரக்கியூசு நகரத்தைச் சேர்ந்த ஆர்க்கிமிடிசு(ARCHIMEDES)-(கி.மு.287-212), அதே காலத்தில் வாழ்ந்த ஞாயிற்று மண்டலத்தின் தந்தை எனக் கருதப்படும் அரிசுட்டார்க்கசு(ARISTARCHUS)- (கி.மு.310-230), அலெக்சாண்ட்ரியா நகர நூலகத்தின் காப்பாளர் எரட்டாசுத்தனிசு(ERATOSTHENES)-(கி.மு.276-194) ஆகியவர்கள் முக்கியமானவர்கள் ஆவர். இவர்கள் அறிவியல் வளர்ச்சியின் துணைகொண்டு, பண்டைய கருத்துக்களை மாற்றியமைத்தார்கள்-(1).

 இவர்கள் உலகம் உருண்டையானது எனவும், பூமி பிரபஞ்சத்தின் மையம் இல்லை எனவும், பிரபஞ்சத்தில் நிறைய பூமிகளும் ஞாயிறுகளும் உள்ளன எனவும், பூமிதான் ஞாயிற்றைச் சுற்றி வருகிறது எனவும் கண்டுணர்ந்து சொல்லியதோடு பூமியின் சுற்றளவையும் கிட்டத்தட்டத் துல்லியமாக அளந்து கணக்கிட்டார்கள். கிட்டத்தட்ட கி.மு. 100வரை இந்த அறிவு மேற்குலக அறிவியலாளர்களிடம் இருந்து வந்தது எனலாம். இந்த அறிவின் ஆழத்துக்கு பூமியின் சுற்றளவை அன்றே அளந்தது குறித்தத் தரவுகளைக் காண்போம். இதைச் செய்தவர் அலெக்சாண்ட்ரியா நூலகத் தலைவராக இருந்த எரட்டாத்தனிசு என்பவர் ஆவார். இவரது காலம் கி.மு.276-194 ஆகும்.

 அலெக்சாண்ட்ரியாவுக்கு 493 மைல் தொலைவில் இருந்த அசுவான் நகரில், முதுவேனிற்கால நடு நாளன்று, நண்பகலில், ஓர் ஆழமான கிணற்றின் அடியில் இருந்த நீரில் கதிரவனின் கதிர்கள் பட்டு பிரதிபலித்தது. அவ்வூரில் கதிரவனின் கதிர்கள் நேர் கீழாக, அதாவது செங்குத்தாக உறைந்தன. அதனால்தான் கிணற்றின் அடி ஆழத்தில் இருந்தும் கதிரவனின் கதிர்கள் பிரதிபலிக்க முடிந்தது. அச்சமயத்தில் அவ்வூர் முழுவதும் ஓரிடத்தில் கூட நிழல் இருக்கவில்லை. அதே சமயம் அலெக்சாண்ட்ரியாவில் இருந்த ஒவ்வொரு கட்டடமும் நிழலைத் தந்தது. அலெக்சாண்ட்ரியாவில் கதிரவனின் கதிர்கள் செங்குத்து நிலையைவிட்டு 7.2 டிகிரி விலகிச் சாய்ந்து உறைந்தன. இரண்டு ஊர்களுக்கும் இடையே கதிரவன் இவ்வாறு வேறுபட்டு உறைப்பதற்கு பூமி உருண்டையாக, ஒரு கோளமாக இருப்பதே காரணம் என்பதை எரட்டாத்தனிசு அறிவார். கோளம் 360 டிகிரி கொண்டது. 7.2 டிகிரி என்பது 50இல் ஒரு பங்கு ஆகும். ஆகவே ஒருபங்குக்கு 493 மைல் எனும்பொழுது 50 பங்குக்கு 24,650 மைல் வருகிறது என அவர் கணக்கிட்டார். எரட்டாத்தனிசு அவர்களின் கணக்குப்படி பூமியின் சுற்றளவு என்பது 24,650 மைல் ஆகும். இன்றைய நவீன அறிவியல்படி பூமியின் சுற்றளவு 24,830 மைல் ஆகும். இரண்டுக்கும் இடையே 180 மைல்தான் வேறுபாடு ஆகும். அதாவது, பிழையின் அளவு ஒரு விழுக்காட்டுக்கும் குறைவு(0.7%) ஆகும்-(2).

 இந்தளவு வளர்ச்சியடைந்திருந்த வானவியல் அறிவு அதன்பின் இல்லாது போனது. உரோம நகர அரசு வளர்ந்து உரோமப்பேரரசு ஆக ஆகியது. நகர அரசுகள் அனைத்தும் இல்லாது போயின. எகிப்தும் கி.மு. 31 வாக்கில் உரோம அரசின் ஆளுகைக்குக் கீழ் வந்தது. மேற்குலகம் முழுவதையும் உரோமப் பேரரசு ஆக்ரமித்துக் கொண்டது. உரோமப் பேரரசு வளர்ச்சியடைந்து நகர அரசுகள் இல்லாது போனதின் காரணமாக, அறிவியலின் வளர்ச்சி தடையானதோடு, நாளடைவில் அது பின்னோக்கிச் செல்லத் துவங்கியது. அதன் விளைவாக கி.பி 2ஆம் நூற்றாண்டில் தோன்றிய வானவியலாளர் தாலமி-1(CLAUDIUS PTOLEMY)-(கி.பி.100-170) என்பவர், உலகம் தட்டையானது எனவும் பூமிதான் இந்தப் பிரபஞ்சத்தின் மையம் எனவும் ஞாயிறும் பிற கோள்களும் பூமியைச்சுற்றிவருகின்றன எனவும் போன்ற கருத்துக்களைக் கொண்ட ‘Almagest’ என்கிற நூலை எழுதினார். அப்பிற்போக்குக் கருத்துக்களே மறு மலர்ச்சிக்காலம் வரை அனைவராலும் ஏற்றுக்கொண்ட கருத்துக்களாக ஆகியது. முடியாட்சி காலத்துப் பேரரசு என்பது மக்களைக் கட்டுப்படுத்தவும், அடக்கி ஆளவும், அறிவியலை முடக்கி, கருத்துமுதல்வாதக் கருத்துக்களையும், கடவுளையும், மதநம்பிக்கைகளையும் பரப்புகிறது. அதனைத்தான் உரோமப் பேரரசும் செய்தது. அதன் விளைவாக அறிவியல் வளர்ச்சி இல்லாது போனது-(3).

தொல்காப்பியம் - மூலச்சிறப்புள்ள தமிழ்ச்சிந்தனை மரபின் வெளிப்பாடு:

 பேராசிரியர் வையாபுரிப்பிள்ளை அவர்களின் ஆய்வுமுறை பற்றிப் பேராசிரியர் வ.ஐ. சுப்பிரமணியம் அவர்கள் எடுத்துக்காட்டியதை பேராசிரியர் கார்த்திகேசு சிவத்தம்பி அவர்கள், தமிழில் இலக்கிய வரலாறு என்கிற தம் நூலில், ‘மூலப்பாடத் திறனாய்வாளர் ஏற்றுக் கொள்ளத்தக்க நிரூபண முறைமைகளைக் கொண்டிராத தொல்காப்பியப் பாடப்பகுதிகள் பிற்காலத்து இடைச்செருகல்கள் என ஏற்றுக்கொள்ள அவரால் முடிய வில்லை. திட்டவட்டமான கருத்துக்களின் வரலாறு இல்லாத ஒரு நிலையில் வடமொழி நூல்களில் கூறப்பட்ட கருத்துக்கள் தமிழ் நாட்டிலிருந்து எடுக்கப்பட்டிருக்கலாம் எனும் சாத்தியப்பாட்டினையும் அவர் ஒத்துக் கொள்ளவில்லை” எனச் சுட்டிக் காட்டியுள்ளார்-(4). தொல்காப்பியத்தில், பொருளதிகார மரபியலில், விலங்குகளைப் பற்றியும், மரங்களைப் பற்றியும் கூறுமிடத்தில் எவ்விதத் தொடர்புமின்றி வருண வேறுபாடுகளைக் குறிக்கும் செய்திகள் கூறப்படுகின்றன. ஆதலால் மரபியல் நூற்பாக்கள் 71-85 முடிய உள்ளவை இடையில் நுழைக்கப்பட்டனவே என்பதில் ஐயம் இல்லை. ‘சூத்திரம் என்ற சொல்லும், உத்தி என்ற சொல்லும் தாம் இடையில் புகுத்தப்பட்ட தன்மையை எளிதே புலப்படுத்துகின்றன. ஆதலின் 100-112 முடிய உள்ள நூற்பாக்கள் ஆசிரியரது அல்ல என்பது தெளிவாகிறது-(5). தொல்காப்பியத்தில் இவை போன்று வேறுசில இடைச்செருகல்கள்களும் இடம் பெற்றுள்ளன. ஆனால் இந்த இடைச் செருகல்கள்தான் தொல்காப்பியம் அழியாமல் காப்பாற்றப்பட்டதற்குக் காரணம் எனலாம்.

 இதுவரை தமிழ்மெய்யியல் பற்றித் தரப்பட்ட தரவுகளில் இருந்து தொல்காப்பியம் குறித்துக் கீழ்கண்ட கருத்துக்களுக்கு நாம் வரமுடியும். மூலச்சிறப்புள்ள சாங்கியம், பண்டைய தாந்திரீகம் ஆகியவற்றின் அடிப்படைக் கோட்பாடுகளையும், பொருள்முதல்வாதச் சிந்தனையாளர்கள் மூலச்சாங்கியத்திற்கும், தொடக்ககாலச் சிறப்பியத்திற்கும், யோக, உலகாயத மெய்யியல்களுக்கும் சேர்ந்தவை எனக் கருதுகிற படிமுறைக்கோட்பாடு, அண்டவியல்(ஐம்பூதக்) கோட்பாடு, அளவை இயல் கோட்பாடு, காரண–காரியக்கோட்பாடு, இன்பவியல்கோட்பாடு ஆகிய அறிவியல் துறைகளையும் விரிவாகவும் செறிவாகவும் தொல்காப்பியம் எடுத்துச் சொல்கிறது. வெளி, காலம் குறித்த தொல்காப்பியரின் கருத்துக்கள் ‘ஸ்டீவன் ஆக்கிங்சு’ போன்ற அண்மைக்கால அறிவியல் அறிஞர்களின் கருத்துக்களோடு ஒத்துப்போகிறது. சாங்கியத்தின் தாக்கம் இல்லாத பண்டைய இந்தியத்தத்துவங்களே இல்லை எனலாம். ஆனால் அதன் மூலச்சிறப்புள்ள கோட்பாடுகள் அனைத்தும் செறிவோடும் நிறைவோடும் தொல்காப்பியத்தில்தான் இடம்பெற்றுள்ளன. அறிவு ஆராய்ச்சியியலாகிய ஆன்வீக்சி எனப்படும் ஐந்திரம் நிறைந்தவராக தொல்காப்பியர் கருதப்படுகிறார். ஆகவே தொல்காப்பியம் என்பது மூலச்சிறப்புள்ள தமிழ்ச் சிந்தனை மரபின் வெளிப்பாடு எனலாம். அதனால்தான் அறிஞர் டாக்டர் கபில் சுவெலபில் அவர்கள், தொல்காப்பியம், “மனித அறிவாற்றல் எவ்வளவு வியத்தகு உச்சநிலை எய்தக்கூடும்” (one of the finest monuments of human intelligence) என்பதைக் காட்டும் சிறந்த சான்றுகளுள் ஒன்று எனவும் இலக்கியக் கொள்கையில் வேறு எந்தப் பண்டைய மொழிகளிலும் இல்லாத சிறந்த கருத்துக்களைத் தொல்பொருள் செய்யுளில் தொல்காப்பியம் கூறுகிறது எனவும் குறிப்பிடுகிறார். காலம்-வெளி குறித்த தொல்காப்பியர் கருத்து மனித அறிவாற்றலின் உச்ச நிலையைக் காட்டுகிறது.

 பேராசிரியர் வையாபுரிப்பிள்ளை போன்றவர்கள் வைதீக மரபு சார்ந்த இந்திய வரலாற்றைக் கட்டமைக்கும் மனநிலை உடையவர்களாகவே இருந்தனர். அதனால்தான் அவர்கள் போன்றவர்களால் தொல்காப்பியத்தின் சிறப்பம்சங்களை, அதன் மூலச்சிறப்புள்ள பொருள்முதல் வாதச் சிந்தனைகளைப் புரிந்துகொள்ள இயலவில்லை. அதில் புகுத்தப்பட்ட இடைச்செருகல்களைக் கொண்டே அவர்கள் தொல்காப்பியத்தை மதிப்பிட்டார்கள். தொல்காப்பியம் போன்ற தமிழ் நூல்களில் இருக்கும் மூலச்சிறப்புள்ள கருத்துக்கள் அனைத்தும் வடமொழி சார்ந்த சிந்தனைகளில் இருந்து வந்தவைகளே என அவர்கள் கருதினார்கள்.

 வடமொழி சார்ந்த சிந்தனை என்பது வேத, உபநிடதங்களை அடிப்படையாகக் கொண்ட கருத்துமுதல்வாத வைதீகச்சிந்தனை என்றே பொருள்கொள்ளமுடியும். அதில் பொருள்முதல்வாதச் சிந்தனைகளுக்கு இடமில்லை. வடமொழியில் இருக்கும் சாங்கியம், உலகாயதம், சிறப்பியம் & நியாயம், தாந்திரீகம், போன்ற பொருள்முதல்வாதக் கருத்துக்கள் அனைத்தும் வடமொழி சார்ந்த கருத்துமுதல்வாத சிந்தனைகளுக்கு எதிரானவை, ‘பண்டைய இந்தியச்சிந்தனை’ என்பதற்கு மாறுபட்டவை, பிற இடங்களில் இருந்து வந்தவை, முக்கியமாகத் தமிழகத்திலிருந்து வந்தவை என்பதை நமது ஆய்வு உறுதி செய்கிறது.

 தமிழ்ச்சமூகச்சூழல் பொருள்முதல்வாதக் கருத்துக்கள் செழித்து வளர்வதற்கு ஏற்ற இடமாக மிக நீண்டகாலம் இருந்துள்ளது என்பதை நாம் உறுதிப்படுத்தியுள்ளோம். அதனால்தான் சாங்கியம் போன்ற மூலச்சிறப்புள்ள பொருள்முதல்வாதச்சிந்தனைகள் தமிழகத்தில் உருவாகின. ஆனால் அது போன்ற ஒரு சமூகச்சூழல் வட இந்தியாவில் அதிக காலம் நீடிக்கவில்லை. வட இந்தியாவில் நிலவிய வேத, உபநிடதச் சூழலும், பேரரசுக்கொள்கையும் கருத்துமுதல்வாதச் சிந்தனைக்கே இடமளித்தது. தமிழ் தனக்கான வரிவடிவத்தைக் குறியீடாக கி.மு. 1500 வாக்கிலேயே பெற்றிருந்தது என்பதை மயிலாடுதுறை கற்கோடாலியில் உள்ள குறியீடுகளும் இன்னபிற அகழாய்வு முடிவுகளும் உறுதிப்படுத்தியுள்ளன. கி.மு. 1000க்கு முன்பிருந்தே பொருள்முதல்வாதச்சிந்தனை தமிழகத்தில் செழித்து வளர்ந்து வந்தது என்பதை நாம் முன்பே உறுதி செய்துள்ளோம்.

 இவைபோன்ற புரிதல்கள் எதுவும் இல்லாத பேராசிரியர் வையாபுரிப்பிள்ளை போன்றவர்கள் சிறப்புமிக்க அனைத்துச் சிந்தனைகளுக்கும், அனைத்துக் கருத்துக்களுக்கும் வடமொழிச் சிந்தனைகளே, வைதீகச் சிந்தனைகளே மூலம் எனக் கருதினார்கள். இதன் காரணமாக வடமொழி நூல்களே அனைத்துத் தமிழ் நூல்களுக்கும் மூலநூல்கள் எனக் கருதும் சூழ்நிலை உருவானது. இவை வைதீக வழியிலான இந்தியாவை உருவாக்க வழியமைத்தது. இன்றும் கூட இது போன்ற வைதீக மரபு சார்ந்த வரலாறு கட்டமைக்கப்படுகிறது. கி.மு. 1000 முதல் கி.மு. முடிய இருந்த வட இந்தியச் சமூகச் சூழல் குறித்தோ, அதேகாலகட்டத் தமிழ்ச் சமூகச் சூழல் குறித்தோ முறையான, அறிவியல் அடிப்படையிலான, வரலாற்றுப் பொருள்முதல்வாத அடிப்படையிலான, தொல்லியல், கல்வெட்டியல், நாணயவியல், அகழாய்வு, மொழியியல் ஆகியவற்றின் அடிப்படையிலான ஆய்வுகள் இல்லாத வரலாறு குறித்தப் புரிதல்கள்தான் இவை அனைத்திற்கும் காரணம் என்பதோடு, வைதீக மரபு சார்ந்த இந்திய வரலாற்றைக் கட்டமைக்கும் மனநிலையும் ஒரு மிக முக்கியக் காரணம் எனலாம்.

 பொதுவுடமைவாதிகளான டாங்கே, வானமாமலை போன்றவர்களிடமே இந்த வைதீக மரபு சார்ந்த இந்திய வரலாற்றைக் கட்டமைக்கும் மனநிலை இருந்ததாக பேராசிரியர் வி. அரசு அவர்கள் குறிப்பிட்டுள்ளார்கள். டி.டி. கோசாம்பி போன்றவர்களிடமும் அது போன்ற மனநிலை இருக்கிறது என நான் கருதுகிறேன். ஆனால் அவர்களிடம் வரலாற்றுப் பொருள்முதல்வாதச் சிந்தனைகள் இருந்தன; ஆனால் தமிழகத்தின் சில ஆய்வாளர்களிடம் வரலாற்றுப்பொருள்முதல்வாதச்சிந்தனையும் இல்லை என்பதால் வைதீக மரபு சார்ந்த இந்திய வரலாற்றைக் கட்டமைக்கும் மனநிலை மிக மிக அதிகமாகவே இருக்கிறது எனலாம். பேராசிரியர் வையாபுரிப்பிள்ளை போன்றே, சிறப்புமிக்கப் பெரும்பாலானச் சிந்தனைகளுக்கும், பெரும்பாலான கருத்துக்களுக்கும் வடமொழிச் சிந்தனைகளே, வைதீகச் சிந்தனைகளே, சமற்கிருத நூல்களில் உள்ள கருத்துக்களே மூலம் என அவர்கள் கருதுகிறார்கள். அதன்மூலம் வைதீக மரபு சார்ந்த இந்திய வரலாற்றைக் கட்டமைக்கும் பணியை மிகச் சிறப்பாகச் செய்து அனைத்து மக்களின் வாழ்வுக்கும், வரலாற்றுக்குமான மூல ஊற்றாக விளங்குகிற, பொருள்முதல்வாதச் சிந்தனையின் அடிப்படையை தகர்த்தெறிகிறார்கள்.

 சமண பௌத்த மதக் கருத்துக்கள் வைதீகத்துக்கு எதிரானவை என்ற அளவில் அவைகளை இவர்கள் ஆதரிக்கிறார்கள். ஆனால் இந்த சமண பௌத்த மதக் கருத்துக்கள் உலகாயதம், வைசேடிகம் போன்ற பொருள்முதல் வாதச்சிந்தனை மரபுகளை எவ்வளவு கடுமையாக எதிர்த்துப் போராடி அவைகளை அழித்து ஒழித்தன என்பதை மறந்து விடுகிறார்கள். மணிமேகலை இதனை நமக்குத் தெளிவாகக் காட்டுகிறது. அதுபோன்றே சமண பௌத்த மதங்கள், மதம் என்ற நிறுவனமாக ஆகிய நிலையில் தங்களது முற்போக்கான பாத்திரத்தை அவை இழந்தன என்பதையும் அவர்கள் மறந்துவிடுகிறார்கள். இலங்கையில் பௌத்தமதம் என்ன செய்தது என்ற புரிதல் அவர்களிடத்தில் இல்லை.

 1500 ஆண்டுகளாக இலங்கை பௌத்தமதத்தின் மகாவம்சம் நூல் தமிழர்களைக் கொல்லுவதன் மூலமே பௌத்தத்தைக் காக்க முடியும் என்ற தமிழர் எதிர்ப்பு இனவெறிக்கருத்தைப் பரப்பி வந்தது. இன்றும் பரப்பிக் கொண்டிருக்கிறது. மகாவம்சம் என்பது சிங்களர்களின் புனித நூலாகக் கருதப்படுகிறது. மகாவம்சம் நூலில் துட்டகாமினியின் தாய், தான் கர்ப்பமாக இருந்தபோது, தமிழனான எல்லாள மன்னனின் தமிழ் வீரன் ஒருவனைக்கொன்று அவனது தலையின் மீது நின்று அந்தத் தமிழ் வீரனின் பச்சை இரத்தத்தை குடித்துத் தனது கர்ப்பகால விருப்பத்தை நிறைவேற்றிக்கொண்டாள். இவளே சிங்கள மக்களின் மகாதாயாகக் கருதப்படுகிறாள். இதே முறையில் இலங்கையில் நடந்த இனப் படுகொலையின் போது சிங்கள வெறியர்கள் பலர் தமிழ் மக்களைக் கொன்று அவர்களின் தலை மீது நின்று தமிழ் மக்களின் பச்சை இரத்தத்தை குடிக்கும் நிகழ்வு நடைபெற்று, அவை வரலாற்றில் பதிவும் செய்யப்பட்டுள்ளது. ஆதலால் தமிழர்களைக் கொல்லுவதே ஒரு சிங்களனின் வாழ்வுக்கு அடிப்படை என்பது போன்ற இனவெறிக்கருத்துக்களை மகாவம்ச நூலின் மூலம் சிங்களபௌத்தம் 1000 வருடங்களுக்கு மேலாகப் போதித்து வருகிறது. மகாவம்ச நூலில் துட்டகாமினி வரலாற்றைக்கூறும் பகுதியில் உள்ள 57 பக்கங்கள் தமிழர் வெறுப்பையும் இனவெறிக்கருத்துக்களையும் விதைக்கும் பக்கங்களாக உள்ளன. அதில்தான் மேலே கண்ட நிகழ்வும் உள்ளது-(6).

 தமிழகத்தில் பொருள்முதல்வாதச் சிந்தனையை அழித்தொழித்ததில் சமண பௌத்த மதங்களுக்குப் பெரும் பங்குண்டு. களப்பிரர் ஆட்சியின்போது செல்வாக்கு பெற்ற இந்த சமண பௌத்த மதங்கள் 1000 ஆண்டுகளாக தமிழகத்தில் இருந்துவந்த பொருள்முதல்வாதச் சிந்தனை மரபுகளை(சாங்கியம், பூதவாதம், சிறப்பியம், நியாயவாதம் போன்ற) அடியோடு அழித்தொழித்தன. பொருள்முதல்வாதச் சிந்தனை மரபின் இன்பியல் கோட்பாடு சங்கம் மருவிய காலத்தில் எல்லை கடந்ததாக ஆகி சீரழிவு நிலையை அடைந்திருந்ததும், சமற்கிருதமயமாக்களும் போன்றவைகளும் அவைகளின் அழிவுக்குக் காரணமாக இருந்தன.

 ஆகவே பௌத்த சமண மதங்கள் தான் தமிழகத்தில் மறுமலர்ச்சியைக் கொண்டுவந்தன போன்ற கருத்துக்கள் உண்மைக்கு மாறானவைகளாகும். பொருள்முதல்வாதச் சிந்தனைகள்தான் தமிழக மக்களின் கல்வி வளர்ச்சிக்கும் அதன் பொருள் உற்பத்தி, தொழிநுட்பம், வணிகம், வேளாண்மை, இலக்கியம், இசை, நாட்டியம் போன்ற கலைகள் போன்றவற்றின் வளர்ச்சிக்கும் ஊற்றுக்கண்களாக இருந்தன. மேலே சொல்லப்பட்டவற்றில் தமிழகத்தின் வளர்ச்சி என்பது கிமு. 7ஆம், 6ஆம் நூற்றாண்டிலேயே தொடங்கிவிட்டது. பூதவாதத்தையும், சாங்கியத்தையும் கற்றுக்கொள்ள கி.மு. 6ஆம் நூற்றாண்டு வாக்கில் வட இந்திய அறிஞர்கள் தமிழகம் நோக்கி வந்தனர் என்ற விடயம் இதனை உறுதிப்படுத்துகிறது. தமிழர் மதமாக இருந்த ஆசிவக மதம் அவைகளைப் பேணிக் காத்து வந்தது. ஆனால் சமண பௌத்த மதத்தின் பங்கு என்பது எதுவும் இல்லை. அவைகள் சாங்கியம், எண்ணியம், சிறப்பியம் போன்ற மூலச்சிறப்புடைய தமிழ் சிந்தனைகளைக் கொண்டு உருவானவை. அவை தமிழகத்திற்குத் தருவதற்கு எதுவுமில்லை. இந்தப் புரிதல் நமக்கு அவசியம்.

 பொருள்முதல்வாதச் சிந்தனை என்பது உழைக்கும் மக்களின் சிந்தனையே ஆகும். பண்டைய மேற்குலகில் பாரசீகப் பேரரசும், எகிப்தியப் பேரரசும், இரோமப்பேரரசும் வழங்காத மூலச்சிறப்புள்ள அறிவியல் கருத்துக்களை கிரேக்க நகர அரசுகள் உலகத்துக்கு வழங்கின. அதே போன்று, மகதப் பேரரசுகள் வழங்காத, மூலச்சிறப்புள்ள பல தத்துவார்த்த, அறிவியல் கருத்துக்களை பண்டைய தமிழக நகர்மைய அரசுகள் இந்தியாவுக்கும் உலகத்துக்கும் வழங்கியுள்ளன. இந்தியாவின் பொருள்முதல்வாதச் சிந்தனைகளின் மூல ஊற்று பண்டைய தமிழகமே என்பதை நாம் முன்பே உறுதிப்படுத்தியுள்ளோம். இந்திய வைதீகச் சிந்தனையை 2000 ஆண்டுகளுக்கு மேலாக எதிர்த்து வந்த சிந்தனை மரபு என்பது மூலச்சிறப்புள்ள தமிழ்ச்சிந்தனை மரபுதான் ஆகும்.

 அந்தத் தமிழ்ச் சிந்தனை மரபு பொருள்முதல்வாதச் சிந்தனையை அடிப்படையாகக் கொண்டது என்பதை நாம் உறுதிப்படுத்தியுள்ளோம். தொல்காப்பியத்தில் தான் அந்த மூலச்சிறப்புள்ள தமிழ்ச்சிந்தனை மரபு ஓரளவு முழுமையாக இடம் பெற்றுள்ளது. ஆகவே தொல்காப்பியத்தை முழுமையாகவும் ஆழமாகவும் படித்துப் புரிந்து கொள்வதும், அதன் இடைச்செருகல்களை அறிந்து கொள்வதும் அவசியம். உண்மையில் இடைச்செருகல்கள் மூலம்தான் தொல்காப்பியம் தன்னை பாதுகாத்துக் கொண்டது என்பது வேறு விடயம். இடைச்செருகல்கள் இல்லை எனில் இந்நூலும் அழிந்து போன நூலில் ஒன்றாக ஆகியிருக்கும். தமிழகத்தின் உழைக்கும் மக்களே தொல்காப்பியம், சங்க இலக்கியம், திருக்குறள் போன்றவற்றை இன்றுவரை பாதுகாத்து வந்து நமக்குக் கையளித்தார்கள் என்பது வரலாறு. ஆகவே மூலச்சிறப்புள்ள தமிழ்ச் சிந்தனை மரபு என்பது உழைக்கும் மக்களுடையது என்ற புரிதல் அவசியமாகிறது.

இந்தியப் பொருள்முதல்வாதச் சிந்தனை-தமிழ்ச்சிந்தனை:

 இந்திய அளவில் உள்ள பொருள்முதல்வாதச் சிந்தனைகளான சாங்கியம், உலகாயதம், சிறப்பியம் போன்றன மூலச்சிறப்புடைய தமிழ்ச் சிந்தனை மரபுக்கு உரியன என்பதை தேவி பிரசாத் சட்டோபாத்யாயா, வானமாமலை, நெடுஞ்செழியன் ஆகியவர்களின் நூல்களைக் கொண்டு இங்கு சொல்லப்பட்டுள்ளது. அதுபோன்றே சாணக்கியரால் அறிவியல் ஆராய்ச்சிமுறை எனக்கருதப்பட்ட ஆன்வீக்சி எனப்படும் ஐந்திரம் என்பதும் தமிழ் மூலம்கொண்டது என்பதும் சொல்லப்பட்டுள்ளது. இந்திய அளவில் தொல்காப்பியம் மட்டுமே சாங்கியம் போன்ற மூலச்சிறப்புள்ள பொருள்முதல்வாதச் சிந்தனையின் கூறுகளைச் செறிவாகவும் விரிவாகவும் கூறுகிறது. சங்க இலக்கியங்களும், திருக்குறளும் கூட பொருள்முதல்வாதச் சிந்தனையின் மூலச்சுவடுகளைக் கொண்டுள்ளன. சாங்கியம், யோகம், உலகாயதம் ஆகிய மெய்யியல்களுக்குரிய அளவை இயலை அடியொற்றி அமைந்த இலக்கியங்கள் இந்திய மொழிகளில் தமிழ் மொழியில் மட்டுமே அமைந்துள்ளன.

 கி.மு. 1000 முதல் கி.மு. 50 வரை இருந்த தமிழ்ச் சமூகச் சூழல் பொருள்முதல்வாதச் சிந்தனை வளருவதற்கான இடமாக தமிழகத்தை ஆக்கியிருந்தது. சங்கம் மருவிய காலத்தில் இந்நிலை மாறத்தொடங்கியது. களப்பிரர் ஆட்சியும், சமற்கிருதமயமாக்களும் இணைந்து தமிழகத்திலிருந்த பொருள்முதல்வாதச் சிந்தனை மரபை இல்லாதொழித்து சமண, பௌத்த, வைதீகச் சிந்தனையைக் கொண்டு வந்தன. பக்திகாலகட்ட இறுதியில் சமண, பௌத்த மதங்களும் இல்லாதொழிந்து வைதீகம் மட்டுமே செல்வாக்குபெற்ற நிலை உருவானது. இக்காலகட்டத்தில் பொருள்முதல் வாதச்சிந்தனை சார்ந்த நூல்கள் இல்லாதொழிந்தன. ஆனால் தொல்காப்பியம் மட்டும் அந்தச் சிந்தனையின் அடிப்படைக் கூறுகளைக் கொண்டதாக இன்றும் உள்ளது. ஆகவே இந்தியப்பொருள்முதல்வாதச்சிந்தனை என்பது மூலச்சிறப்புடைய தமிழ்ச்சிந்தனையே ஆகும்.

மூலச்சிறப்புடைய தமிழ்ச்சிந்தனை மரபு:

 இந்திய அளவில் அறிவியல் கண்ணோட்டமும், பொருள்முதல்வாதக் கண்ணோட்டமும், காரணகாரியம்&தர்க்கவியல் கண்ணோட்டமும், தந்திரீகக் கருத்துக்களும் கொண்டதாக மூலச்சிறப்புடைய தமிழ்ச்சிந்தனை மரபு இருந்துள்ளது. படிமுறைக்கோட்பாடு, அண்டவியல்(ஐம்பூதக்) கோட்பாடு, அளவை இயல் கோட்பாடு, காரண–காரியக்கோட்பாடு, இன்பவியல் கோட்பாடு ஆகிய அறிவியல் துறைகளைக் கொண்டதாக தமிழ்ச்சிந்தனை மரபு உள்ளது. சாங்கியம், சிறப்பியம், நியாயம், உலகாயதம் ஆகிய தத்துவச் சிந்தனைகளை அது கொண்டுள்ளது. ஆதலால் மூலச்சிறப்புடைய தமிழ்ச்சிந்தனை மரபு என்பது மூலச்சிறப்புடைய கிரேக்கச் சிந்தனையோடு ஒப்பிடத்தக்கதாகும். சிலவிதங்களில் அதைவிட மேம்பட்டதாகவும் இருக்கிறது எனலாம். இவை குறித்து, விரிவான ஆழமான ஆய்வுகள் இன்றைய தேவையாக இருக்கிறது. இவை பற்றிய விழிப்புணர்வை தமிழ் மக்களிடம் கொண்டு செல்வதன் மூலமே மூலச்சிறப்புடைய தமிழ்ச்சிந்தனை மரபின் பல்வேறு பரிமாணங்களையும் நாம் கண்டறிய இயலும்.

(முற்றும்)

- கணியன் பாலன், ஈரோடு

பார்வை:

1, 2, 3. பெரிக்கிளிசு(PERICLES), ஆனக்சாகரசு(ANAXAGORAS), ஆர்க்கிமிடிசு (ARCHIMEDES), அரிசுட்டார்க்கசு(ARISTARCHUS), எரட்டாத்தனிசு(ERATOSTHENES), தாலமி-1 (CLAUDIAS PTOLEMY) ஆகியவர்களின் விக்கிபிடியாத் தரவுகள் & அறிவியல் வரலாறு, ஆர்தர் எசு. கிரிகர், முகம், ஜூலை-2012, பக்; 47-50, 67-69, 55-72.

4. அறிவியல் வரலாறு, ஆர்தர் எசு. கிரிகர், முகம், ஜூலை-2012, பக்: சு.க. மணி-அணிந்துரை- xvi, xvii.

5. சி.இலக்குவனார், தொல்காப்பிய ஆராய்ச்சி, 2009, பக்: 192.

6. மகாவம்சம், தமிழில் எஸ்.பொ., அக்டோபர் -2009, பக்: 197-25

 மூலச்சிறப்புள்ள தமிழ்ச் சிந்தனை மரபு - 7

தொல்கபிலரின் எண்ணியம் – சட்டோபாத்தியாயா

 தொல்கபிலரை புறநானுறு முதுமுதல்வன் என்கிறது. பத்ரகிரியார் என்கிற சித்தர் அவரை ஆதிகபிலர் எனக் கூறுகிறார். சங்க இலக்கியமோ அவரை தொல்கபிலர் எனப் பாராட்டுகிறது. வடமொழி நூல்கள் அவரை கபிலன், கபிலமுனி எனக்கூறுவதோடு அசுரன் எனவும் கூறுகின்றன. தமிழ் அறிவியல் மரபின் தந்தையான அவரை தமிழகம் மறந்துவிட்டது. வடமொழியாளர்கள் அவரை புதைத்து வைத்துவிட்டனர். வடமொழியில் சாங்கியம் எனக்கூறப்படும் எண்ணியத்தின் மூலவரான தொல்கபிலர் ஒரு தமிழர் என அறுதியிட்டு உரைத்து அவரை வெளிக்கொண்டுவந்த முனைவர் க.நெடுஞ்செழியன் அவர்கள் பெரும்பாராட்டுக்குரியவராவார்.

 உலகாயதம் நூலில் தொல்கபிலரின் எண்ணியம் குறித்துத் தேவிபிரசாத் சட்டோபாத்தியாய கூறிய கருத்துக்கள் இங்கு சுருக்கித் தரப்பட்டுள்ளன.

நாத்திகம் – தேவிபிரசாத் சட்டோபாத்தியாயா: 

 புத்தருக்கு முந்தையதாகக் கருதப்படும் ‘சுவேதசுவதரா’ என்ற மறைமம்(மறை என்பது வேதம், மறைமம் என்பது உபநிடதம்), எண்ணியத்தின் மூலவரான தொல்கபிலர் குறித்துக் கூறியுள்ளதை சட்டோபாத்தியாயா தனது ‘இந்திய நாத்திகம்’ என்ற நூலில் குறிப்பிட்டுள்ளார். இந்த மறைம ஆசிரியர் தனது ‘ஒரு கடவுள் கோட்பாட்டை’ எண்ணியத்தின் அடிப்படைகளைவிட மேலானதென நிறுவுவதில் பெருவிருப்பம் கொண்டிருந்தார். அவர் கபிலரின் ஞானம் குறித்தோ அவரின் தொன்மை குறித்தோ கேள்வி எழுப்பவில்லை. கபிலரின் ஞானம் கடவுளின் கொடை எனவும், கபிலரின் பிறப்பு தொன்மையானது எனினும் அவரது பிறப்பை அவன் அறிவான் எனவும் அம்மறைமம் கூறுகிறது. கபிலரையும், அவரின் ஞானத்தையும் பற்றிய இந்த மறைமத்தின் கண்ணோட்டம் மகாபாரதத்திலும், புராணங்களிலும் உள்ள சான்றுகளால் மெய்ப்பிக்கப்படுகிறது எனவும் இந்நூல்கள் கபிலரின் புகழை ஆர்ப்பாட்டமாகப் பாடுபவை என்பதோடு, எண்ணியத் தத்துவத்தின் அடிப்படைகளை வெகுவாகச் சார்ந்திருப்பவை எனவும் சட்டோபாத்தியாயா கூறுகிறார்.

 சுமிருதிகள் கபிலரின் மீது அளவற்ற மதிப்பு கொண்டவை என்பதையும், அவரின் போதனைகளைப் பெருமளவில் தாங்கியவை என்பதையும் சங்கரரும் அறிந்திருந்தார் என்கிறார் சட்டோபாத்தியாயா. மகாபாரதமும், புராணங்களும் எண்ணியத்தின் தொன்மையை மட்டுமின்றி ஆதிகாலத்தில் இத்தத்துவத்துக்கு இருந்த பிரமிக்கத்தக்க செல்வாக்கை ஐயத்திற்கிடமின்றி மெய்பிக்கவும் செய்கின்றன எனவும், இதன் தொன்மையும், மறைமங்களின் அடிப்படைகளுக்கு எதிரான இதன் தெளிவான பார்வையும் இதன் தொடக்கத்தை வேதகாலத்துக்கு முந்தைய, ஆரியம் சாராத சிந்தனைத்தொகுப்பில் தேடவேண்டும் எனத் தற்கால அறிஞரில் சிலரைப் பேச வைத்துள்ளது எனவும், அக்கருத்து சரியானதுதான் எனவும் சட்டோபாத்தியாயா கூறுகிறார். கடவுள் குறித்த கருத்து மெய்ப்பொருள் ஆராய்ச்சிக்குப் பொருத்தமற்றது, தருக்கவியலின்படி வெறுத்து ஒதுக்கப்பட வேண்டியது போன்ற கருத்துக்கள் எண்ணிய நாத்திகத்தில் இருப்பதாகவும், முழுமுதற் பொருளின் உள்ளார்ந்த இயக்கவிதிகளின்படி இவ்வுலகு உருவாயிற்று என்பதே உலகின் தோற்றத்துக்கும் அதன் மாற்றத்துக்கும் காரணமான விளக்கமாகும் எனவும், ஆதலால் கடவுளை உலகின் தோற்றத்திற்குக் காரணமாகக் கருதிடும் கேள்வியே இங்கு எழவில்லை எனவும் சாங்கியகாரிகைக்கு உரையெழுதிய வாசசுபதி மிசுராவும், மாதவரும் குறிப்பிட்டுள்ளனர் எனக்கூறுகிறார் சட்டோபாத்தியாயா.

 கபிலர் சடப்பொருளின் இயல்பு, இயக்கம் ஆகியன குறித்துத் தனக்குக் கிடைத்தத் தரவுகள் அரைகுறையானவையே ஆயினும் அவற்றை முன்னிறுத்தி, சடப்பொருளின் இருப்பு, அதன் தன்னிறைவான தன்மை ஆகியவற்றில் அதன் இயல்புக்கும், இயங்கு நிலைக்கும் வேறெந்த புறக்காரணியும் இருக்க முடியாது என்பதில் உறுதியான நம்பிக்கை கொண்டிருந்தார். உலகத்தத்துவ வரலாற்றில் ஆதிப்பழமையானதும் நன்கு திட்டமிட்டு வகுக்கப்பட்டதுமான நாத்திகத்தின் பிரதிநிதியாக மட்டும் எண்ணியம் விளங்கிடவில்லை. அதன் நாத்திகம் மிகத் தெளிவான அறிவியல் கண்ணோட்டத்தின் முன் மாதிரியால் அமையப்பெற்றதுமாகும் என்கிறார் சட்டோபாத்தியாயா. ஆதி உலகின் ஆச்சரியத்துக்குரிய அறிவுலகச் சாதனைகளின் கூறுகளைக்கொண்டதாக எண்ணியத்தைக் குறிப்பிட மேலே சொல்லப்பட்ட அறிவியல் அடிப்படையிலான ஆராய்வுகளே போதுமானது என்கிறார் சட்டோபாத்தியாயா. இவை அனைத்தும் “இந்திய நாத்திகம்” என்ற நூலில் சட்டோபாத்தியாயா அவர்கள் கூறுபவையாகும்(1). கபிலரது எண்ணியச் சிந்தனையின் தொடக்கத்தை வேதகாலத்துக்கு முந்தைய, ஆரியம் சாராத சிந்தனைத் தொகுப்பில் தேடவேண்டும் என்பதை சட்டோபாத்தியாயா உட்படப் பல அறிஞர்கள் ஏற்றுக்கொண்டுள்ளனர். ஆகவே கபிலரது எண்ணியம், மூலச் சிறப்புள்ள தமிழ்ச் சிந்தனை மரபுக்குரியது என்பது மேலும் உறுதிப்படுகிறது.

சட்டோபாத்தியாயா – உலகாயதம் - எண்ணியம்:

 “இறைவனின் ஐந்தாவது அவதாரம் முனிவர்களில் முக்கியமானவரான கபிலர் என்பவராவார். அவர் அசுரிக்கு எண்ணியத்தைக் கற்றுக்கொடுத்தார்” எனப் பாகவதம் கூறுகிறது. எண்ணியத்தில் கடவுளுக்கு இடமில்லை எனினும் பாகவதம், கபிலரைக் கடவுளின் அவதாரமாகக் கூறுகிறது. கபிலர் அசுரிக்கு எண்ணியத்தைக் கற்றுக் கொடுத்தார் என பாகவதம் கூறுவதை, சாங்கியக்காரிகையும் கூறுகிறது. இந்த ‘அசுரி’ என்பதன் பொருள் அசுரனின் மகன் என்பதாகும். வேறொரு பழைய நூலில் பௌதாயனர் என்பவர், கபிலரே அசுரர் எனவும் பிற அசுரர்களைப்போல இவரும் தேவர்களை எதிர்த்துப்போரிட்டார் எனவும் கூறுகிறார். மேலும் அசுரர்களது கருத்துகளுக்கும் எண்ணியத்திற்கும் அடிப்படையான விடயங்களில் ஒற்றுமை உள்ளது. ஆரம்பத்தில் முழுவதும் நாத்திகவாதமாகவும், பொருள்முதல் வாதமாகவும் இருந்த எண்ணியம் காலப்போக்கில் ஆன்மீகமயமாக்கப்பட்டு கருத்துமுதல்வாதம் ஊட்டப்பட்டு இறுதியில் மூல எண்ணியத்திற்கு நேர் எதிராக மாற்றப்பட்டுள்ளது(2).

  கபிலரின் எண்ணியம் மிகவும் புகழ் பெற்றதாக இருந்ததால் கபிலர் கடவுளின் அவதாரமாக ஆக்கப்பட்டார். கபிலர் அசுரர் எனவும் அவர் அசுரர்களுக்கு எண்ணியத்தைக் கற்றுக்கொடுத்தார் எனவும் பண்டைய வைதீக நூல்கள் கூறுகின்றன. அதன்மூலம் அவர் ஆரியர் அல்லர் என்பதை பழைய வைதீக நூல்கள் உறுதி செய்கின்றன. தேவிபிரசாத் சட்டோபாத்தியாயா அவர்கள் தனது “உலகாயதம்” (தமிழில் எசு. தோதாத்ரி) என்ற நூலில் எண்ணியம் குறித்து 475 முதல் 589 வரையான 115 பக்கங்களில் பத்து தலைப்புகளில் மிக விரிவாக ஆய்வு செய்துள்ளார். அதன் சுருக்கத்தை அதே பத்து தலைப்புகளில் இங்கு காண்போம். அதன் தொடக்கத்தில், பெரும்பாலான எண்ணிய நூல்கள் வழக்கொழிந்துவிட்டன எனவும் எண்ணியத்தில் காணாமல்போன விடயங்களைக் கற்பனையாகத்தான் முழுமைப்படுத்த வேண்டியதுள்ளது எனவும் இது ஒரு சிக்கலான மீட்டுருவாக்கம் எனினும் இதனை மகிழ்ந்து ஏற்க நாம் கடமைப்பட்டுள்ளோம் எனவும் ஏனெனில் எண்ணியம் ஆக்கபூர்வமான, துணிச்சலான தத்துவம் எனவும் கிருசுண சந்திர பட்டார்ச்சார்யா கூறியதைக் குறிப்பிடுகிறார்(3).

 தமிழரான தொல்கபிலரால் உருவாக்கப்பட்ட எண்ணியம் என்கிற சாங்கியம் மூலச்சிறப்புள்ள தமிழ்ச்சிந்தனை மரபுக்குரியது என்பதைப் பற்றியும் தொல்காப்பியத்திலும் பிற தமிழ் இலக்கியங்களிலும் அவற்றின் மூலக்கருத்துக்கள் பல இடம்பெற்றுள்ளன என்பதைப் பற்றியும் வட இந்திய அறிஞர்களான சட்டோபாத்தியாயா போன்றவர்கள் அறிந்திருக்கவில்லை. அதனை அறிந்திருந்தால் எண்ணியம் குறித்தான பல மாறுபட்ட கருத்துக்களுக்கும், முரண்பாடுகளுக்கும் மிக எளிதாக முடிவு கண்டிருக்க முடியும் என்பதை எண்ணியம் பற்றிய சட்டோபாத்தியாயா போன்ற மிகச்சிறந்த வடஇந்திய அறிஞர்களின் கருத்துக்களிலும் காணமுடிகிறது.

1.தோன்றியமும் எண்ணியமும்: சட்டோபாத்தியாயா.

 தோன்றியம்(தாந்திரீகம்) மிகப்பழமையானது. அதன் தோற்றத்தைச் சிந்துவெளி நாகரீகத்திலிருந்தே காண முடியும். தோன்றியத்தின் அடிப்படைக் கொள்கைகள், எண்ணியக்கொள்கைகள் போலவே உள்ளன என்பதைக் கேள்விக்கு உட்படுத்த முடியாது. கபிலரின் சாங்கிய தரிசனம் ‘தோன்றியம்’ என அழைக்கப்படுகிறது என சங்கர் பலஇடங்களில் கூறியுள்ளார். மேலும் சாங்கிய காரிகையின் ஆசிரியர் தந்திரம் என்ற சொல்லைச் சாங்கிய தரிசனத்தைக் குறிப்பதாகவே கொண்டுள்ளார். வேறு எதற்கும் தந்திரம் என்ற பெயர் இருந்ததில்லை. மேலும் இன்னொரு ஆதாரம் கபிலதரிசனம் என்பதைத் தோன்றியம் என்னும் பொருளில் தந்திரம் என சங்கரர் அழைத்தார். இது பிரம்ம சூத்திரத்தில் இடம் பெற்றுள்ளது. மேலும் பிரம்மசூத்திரத்தில் தோன்றியத்தை நேரடியாக மறுக்கும் சூத்திரம் எதுவுமில்லை. பிரம்ம சூத்திரத்தின் ஆசிரியர் எண்ணியத்தை விரிவாக மறுத்ததால் தோன்றியத்தை மறுக்க வேண்டியதில்லை எனக் கருதியிருக்கலாம். அவருடைய காலத்தில் இவை இரண்டிற்கும் உள்ள வேறுபாடு முக்கியமற்றதாக இருந்திருக்கலாம்.

 உலகாயதம் என்பது தோன்றியத்தில் உள்ள நம்பிக்கைகள் நடைமுறைகள் ஆகியவற்றைக் குறிக்கும் என்றால் மூலஎண்ணியத்தை இந்தியத்தத்துவ வரலாற்றில் உலகாயத்தின் வளர்ச்சி என்றே கூறலாம். எண்ணியத்திற்கும் உலகாயத்திற்கும் எந்தவித அடிப்படையான வேறுபாடுகளும் இல்லை என சைன ஆசிரியர் சிலங்கா கருதுகிறார். மூல எண்ணியம் சமரசம் செய்துகொள்ளாத நாத்திகவாதமாகவும், பொருள்முதல் வாதமாகவும் இருந்தது என்பது இதன்பொருள். மூல எண்ணியத்தின் பொருள்முதல்வாதக் கண்ணோட்டம் இந்தியத்தத்துவ வரலாற்றில் ஈடிணையற்ற சிறப்பைத்தந்தது. இதன் காரணமாகத்தான் நமது தத்துவப் பாரம்பரியத்திற்கு ஆக்கபூர்வமான அறிவியலுக்கான அடிப்படைக் கருத்துக்களை எண்ணியத்தால் கொடுக்க முடிந்தது. இவற்றில் மிக முக்கியமானவை பொருள் பற்றிய கோட்பாடு, காரணகாரியக்கொள்கை, அறிவுக்கொள்கை, பரிணாமக்கொள்கை ஆகியனவாம். “சிந்தனை வரலாற்றில் எண்ணியம் சிறப்பான கவனத்திற்குரியது. சாங்கிய தரிசனம் உலகப்பரிணாமச் செயல்முறை பற்றிய, தெளிவான விரிவான கருத்தைக்கொண்டுள்ளது” என “சீல்” அவர்கள் கூறுகிறார்(4).

2.மூல எண்ணியச் சிக்கல்: சட்டோபாத்தியாயா.

 கி.மு. முதல் நூற்றாண்டிலிருந்து எண்ணியம் இந்நாட்டில் பரவலான செல்வாக்கைப் பெற்றிருந்தது என்பதைக் கார்பே அவர்களின் கூற்றிலிருந்து அறியலாம். “கற்பனை நெடுங்கதையான மகாபாரதம் தொடங்கி சட்ட நூலான மனுநீதி சாத்திரம் வரை உள்ள நூல்கள், புராண இதிகாசங்கள் ஆகியன உள்ளிட்ட இந்திய இலக்கியம் முழுவதிலும் எண்ணியக்கொள்கை பரவி வழிகிறது” என்கிறார் கார்பே(5). புகழ்பெற்ற அறிஞர் பலரும் எண்ணியத்தை ஆதரிக்கின்றனர் என்பதை மீண்டும் மீண்டும் சங்கரர் ஒப்புக்கொள்கிறார். எண்ணியத்தை நேரடியாக விவரிக்கும் மூல நூல்கள் “சாங்கிய காரிகை”, “சாங்கிய சூத்திரம்” ஆகிய இரண்டுமாகும். கார்பேயின் கருத்துப்படி “சாங்கிய சூத்திரம்” கி.பி. 1400க்குப் பிற்பட்டது. தாசுகுப்தா இதனை 500 ஆண்டுகள் முன்கொண்டு போகிறார். எண்ணியம் பற்றிய ஆரம்பகால நூல்கள் பலவற்றைக் குறிப்பிடும் குணரத்னா, சூத்திரங்கள் பற்றிக் குறிப்பிடவில்லை. எண்ணியம், வேதாந்தம் ஆகிய இரண்டுக்கும் இடையேயுள்ள வேறுபாடுகளை அகற்றுவதற்கு இடைவிடாத முயற்சிகள் மேற்கொள்ளப்படுவதைக் காணும்பொழுது இச்சூத்திரங்களை நாம் ஆதாரமாகக் கொள்ளமுடியாது. இதனோடு ஒப்பிடும்பொழுது ஈசுவர கிருசுணரின் சாங்கியக் காரிகை காலத்தால் முற்பட்டதாகும். இதன் காலம் கி.பி. 500 என கார்பேயும், கி.பி. 200 என தாசுகுப்தாவும் கூறுகின்றனர்.

 சாங்கிய காரிகையிலிருந்து உண்மையான மூல எண்ணியத்தைக் கண்டுபிடிப்பது இயலாது என அறிஞர்கள் கருதுகின்றனர். ஈசுவர கிருசுணர் கூறும் எண்ணியத்தைச் சரகர்(கி.பி. 87) குறிப்பிடவில்லை. மகாபாரதத்தின் சில பகுதிகளில் எண்ணியம் இடம்பெறுவதை அவர் குறிப்பிடுகிறார். எனவே ஈசுவர கிருசுணரின் எண்ணியம் காலத்தால் பிற்பட்டது. அது சரகர் காலத்தில் இல்லை. திபெத்திய ஆதாரங்களைக் கொண்டு, விந்தியவாசி(ஈசுவர கிருசுணர்) எண்ணியத்தினை அவருக்கு ஏற்றபடி திருத்தினார் என்று வாசிலீப் கூறுகிறார். ஆக வேதாந்தக் கருத்துக்களை இந்நூலில் சேர்க்க முயன்ற போக்கு மிகத்தெளிவாகக் காணப்படுகிறது. சாங்கிய காரிகைக்கு உரை எழுதியவர்கள் கௌடபாதரும், வாசசுபதி மிசரரும் ஆவர். கௌடபாதர் மாண்டூக்ய மறைமத்திற்கு உரை எழுதிய சிறந்த வேதாந்தி எனினும் காரிகைக்கு அவர் எழுதிய உரை வேதாந்தச் சார்பு உள்ளதாக இருக்கிறது. வாசசுபதி மிசரரும் எண்ணியத்தில் உள்ள நாத்திகவாதத்தை ஆத்திகவாதமாக மாற்ற வேண்டுமென்றே விரும்பினார். ஆகவே எண்ணியத்தை உறுதியாகப் பின்பற்றுபவர் எழுதிய உரை எதுவும் நமக்குக் கிடைக்கவில்லை(6).

3.மூல எண்ணியத்தின் ஆதாரங்கள்: சட்டோபாத்தியாயா.

  எண்ணியம் பற்றிய பழைய நூல்களில் சாங்கிய காரிகை நூலின் இறுதியில் குறிப்பிடப்பட்ட சசுதி தந்திரம் என்பதும் ஒன்றாகும். ஆனால் சசுதி தந்திரம் என்பது எண்ணிய நூலன்று என கோல்புரூக் கூறுகிறார். இந்நூல் 60 விடயங்களைக்கொண்டது என மொழிபெயர்க்கப் பட்டுள்ளது. ஆனால் வைதீக மரபுப்படி எண்ணியம் என்பது 25 விடயங்களைக் கொண்டது ஆகும்(ஆனால் தமிழ் மரபுப்படி எண்ணியம் என்பது 24 விடயங்களை மட்டுமே கொண்டது). சரகரால் எழுதப்பட்ட மருத்துவ நூலில் எண்ணியம் குறித்துக் கூறப்பட்டுள்ளது. சரகர் விவரிக்கும் எண்ணியம் ஒரு ஆதிகாலப்பிரிவு என தாசுகுப்தா கருதினார். குணரத்னா அவர்கள் மூல எண்ணியம்(மௌலிக்கிய சாங்கியம்), பிந்தைய எண்ணியம்(உத்தர சாங்கியம்) என இரு பிரிவுகளைக் குறிப்பிடுகிறார். இதில் சரகர் எழுதியது மூல எண்ணியம் ஆகும். மகாபாரதத்தில் எண்ணியம் பற்றி மிதிலையின் அரசரான சனகருக்குப் போதிக்கப்பட்டவை தாசுகுப்தாவின் கருத்துப்படி சரகரின் மூல எண்ணியத்தோடு ஒத்துள்ளது. எண்ணியம் மிகப்பழமையானது. பண்டைக்காலம் தொட்டே அதில் பல மாற்றங்கள் செய்யப்பட்டு வந்துள்ளன.

 மகாபாரதத்தில் எண்ணியம், ஓகம்(யோகம்) ஆகிய இரண்டும் நிரந்தரமான தத்துவங்கள் எனக் கூறப்பட்டுள்ளன. கௌடில்யர் “எண்ணியம், ஓகம், உலகாயதம்” ஆகிய மூன்று தத்துவங்களைப்பற்றிக் குறிப்பிடுகிறார். கபிலர் என்பதிலிருந்துதான் புத்தர் பிறந்த இடத்தின் பெயரான ‘கபிலவசுது’ என்பது தோன்றியிருக்கவேண்டும் என்ற கருத்தினை சாத்திரி ஆதரித்தார். பௌத்தமதக் கோட்பாடுகள் எண்ணியத்திலிருந்து தோன்றியவை என அசுவகோசர் கூறியுள்ளார். புத்தரின் ஆசிரியர்களான ஆதாரகலமா, உத்தகா ஆகியோர் எண்ணியக்கருத்துக்களை ஏற்றுக்கொண்டவர்கள். இவைகள் எண்ணியத் தத்துவம் புத்தருக்கு முந்தையவை என்பதை நிரூபிக்கின்றன. இவைகளைக்கொண்டு எண்ணியம் என்பது இந்தியத் தத்துவங்களில் மிகப்பழமையானது எனக் கார்பே கூறுகிறார்(7).       

4.பிரம்ம சூத்திரமும் எண்ணியமும்: சட்டோபாத்தியாயா.

  பிரம்ம சூத்திரம் என்பது மறைமங்களில்(உபநிடதங்களில்) உள்ள தத்துவக் கருத்துக்களை முதன்முறையாக ஒழுங்கு செய்த ஒரு முயற்சியாகும். இதில் 555 சூத்திரங்கள் உள்ளன. இந்நூல் நான்கு அதிகாரங்களும், அதிகாரங்கள் ஒவ்வொன்றும் நான்கு பகுதிகளையும் கொண்டுள்ளது. தாசுகுப்தாவின் கருத்துப்படி இதன் காலம் கி.மு. 2ஆம் நூற்றாண்டாகும். இந்தச்சூத்திரங்களின் பின்னால் தர்க்கபதம் என்ற பௌத்தத்தின் அறிவியல் பிரிவை மறுக்கும் பகுதி உள்ளது. இந்நூலின் சூத்திரங்களை உரையாசிரியரின் துணையின்றி புரிந்துகொள்ள முடியாது. காலத்தால் முற்பட்ட இந்நூலின் சிறந்த உரையாசிரியர் ஆதி சங்கரர் ஆவார். சங்கரர் கி.பி. 8ஆம் நூற்றாண்டைச்சேர்ந்தவர் என்பதால் சங்கரருக்கும் இந்நூலுக்கும் இடையே உள்ள கால இடைவெளி மிகவும் அதிகமாகும். அடுத்த சிறந்த உரையாசிரியர் கி.பி. 11ஆம் நூற்றாண்டைச்சேர்ந்த இராமானுசர் ஆவார். இவர்கள் இருவருக்குமிடையே வேறுபாடுகள் இருந்தாலும் அது பொது அமைப்பிற்குள் இருக்கும் வேறுபாடுதான் எனலாம்.

 பிரம்ம சூத்திரத்தின் ஆசிரியர்கள் எண்ணியத்தை எதிர்ப்பதில் முக்கியக் கவனம் செலுத்தினர். எண்ணியத்தை வேதாந்தத்திற்கு எதிராகக் கருதினர். ஆகவே எண்ணியத் தத்துவத்தை மறுக்க பிரம்ம சூத்திரத்தில் சொல்லப்படும் கருத்துக்களைக்கொண்டு, மூல எண்ணியத்தினை நாம் அறிந்துகொள்ள முடியும். அவைபோக மகாபாரதம், சரக சம்கிதை, பிந்தைய கால மறைமங்கள், சாங்கிய காரிகை ஆகியவற்றை ஆய்வு செய்வதன் மூலமும் மூல எண்ணியம் எது எனக் கண்டறியலாம். எண்ணியத்தில் வைதீக மறுப்பு இருந்ததால்தான், பிரம்மசூத்திரத்தை எழுதிய பாதராயணர் எண்ணியத் தத்துவத்தை எதிர்த்து வாதிட்டார் எனலாம்(8).

5.கருத்துமுதல்வாதமும் பொருள்முதல்வாதமும்: சட்டோபாத்தியாயா.

 எண்ணியத்தினை பாதராயணர் மறுத்தது என்பது தர்க்க முறையிலான ஒரு தேவையாகும். பிரம்ம சூத்திரத்தின்படி எண்ணியம் ‘முதன்மைப்பொருள் காரணவாதம்’ எனப்படுகிறது. எண்ணியத்தில் முதன்மைப்பொருள் என்பது ஆதிமூலப்பொருள் என்னும் முதல் காரணம் ஆகும். ஆனால் வேதாந்தத்தில் ‘பிரம்ம காரணவாதம்’ என்பது பிரம்மம்தான் முதல் காரணம் என்பதாகும். பிரம்ம சூத்திரத்தின் பிரம்ம காரண வாதத்திற்கும், எண்ணியத்தின் முதன்மைப்பொருள் காரணவாதத்திற்கும் உள்ள வேறுபாடு என்பது கருத்துமுதல்வாதத்திற்கும் பொருள்முதல் வாதத்திற்கும் உள்ள வேறுபாடு ஆகும். அதாவது உணர்வு என்பதற்கும் சடப்பொருள் என்பதற்கும் இடையே உள்ள வேறுபாடு எனலாம்.

 பிரம்ம சூத்திரத்தின் முதல் நான்கு சூத்திரங்களில் பிரம்மத்தின் இயல்பு, வேதாந்த நூல்களின் இயல்பு ஆகியவற்றை ஆசிரியர் விளக்குகிறார். அடுத்த ஏழு சூத்திரங்களில் பிரம்மம் என்பது சித்துப்பொருள் எனவும், இதனை எண்ணியத்தின் அசித்துப்பொருளான முதன்மைப்பொருளோடு குழப்பிக்கொள்ளக்கூடாது எனவும் விளக்குகிறார். இந்த ஏழு சூத்திரங்கள் தவிர முதலாவது அதிகாரத்தின் நான்காவது பிரிவு மற்றும் இரண்டாவது பிரிவுகளின் ஆரம்பப் பகுதிகள் ஆகியவற்றில் எண்ணியம் மறுக்கப்படுகிறது. எண்ணிக்கை அடிப்படையில் 555 சூத்திரங்களில் குறைந்த பட்சம் 60 சூத்திரங்களில் எண்ணியத்தின் முதன்மைப்பொருள்கொள்கை மறுக்கப்படுகிறது. 43 சூத்திரங்களில்தான் மற்ற எதிர் தத்துவங்கள் மறுக்கப்படுகின்றன. இதில் சைனக் கருத்துக்களுக்கு எதிராக நான்கும், பௌத்தக்கருத்துக்களுக்கு எதிராக பதினேழும் உள்ளன.

  பிரம்ம சூத்திரம் முழுவதிலும் எவ்விடத்திலும் உலகாயதக் கண்ணோட்டம் மறுக்கப்படவில்லை. இதற்குக்காரணம் என்னவென்றால் பிரம்ம சூத்திர ஆசிரியருக்கு உலகாயதத்தை மறுக்க, எண்ணியத்தை மறுத்தாலே போதும் என்ற கண்ணோட்டம் இருந்தது. பிரம்ம சூத்திரம் முதல்முதலாக எண்ணியத்தைக் குறிப்பிடும்பொழுது உலகாயதப் பொருள்முதல்வாதத்தையும் குறிப்பிடுகிறது. எண்ணியத்தில் உள்ள முதன்மைப்பொருள் என்பது சடப்பொருள்தான் என்று சங்கர் விரிவாக விவாதித்துள்ளார். இராமனுசர் ‘புலனறிவற்ற சடமான முதன்மைப் பொருளிற்குச் சிந்திக்கும் திறனில்லை’ என்கிறார். ஆகவே எண்ணியம் என்பது உலகாயதப் பொருள்முதல்வாதத்தின் ஒரு வடிவமாக இருந்ததால்தான் வேதாந்திகள் அதனை வலுவாக எதிர்த்தார்கள்(9).

6.வேத எதிர்ப்பின் தோற்றம்: சட்டோபாத்தியாயா.

 இன்று எண்ணியம் வேதத்தோடு இணைக்கப்பட்ட ஆத்திகத் தத்துவமாகக் கருதப்படுகிறது. ஆனால் இது பிரம்மசூத்திரத்தின் நிலைபாடாக இருந்திருக்க முடியாது. அதன்படி எண்ணியம் என்பது அவைதீக அல்லது எதிர்வேத போக்குகளைக்கொண்ட வலுவான தத்துவம் ஆகும். பிரம்ம சூத்திரத்தில் எண்ணியத்தை மறுக்கும் அறுபது சூத்திரங்களில் முப்பத்தி ஏழு சூத்திரங்கள் இதன் எதிர் வைதீகத் தன்மையைக் கூறுவதற்கென்றே ஒதுக்கப்பட்டுள்ளன. எண்ணியர்களது உணர்வில்லா முதன்மைப்பொருள் என்பதற்கு வேதாந்த நூல்களில் இடமில்லை என்கிறார் சங்கரர். இந்த விடயங்களில் இராமனுசர் சங்கரரிடமிருந்து வேறுபடவில்லை. பிரம்ம சூத்திர நிலைப்பாட்டின்படி எண்ணியத்தில் உள்ள அவைதீகக் கூறுகள் முழுமையானவை. சங்கரர் எண்ணியக்கொள்கைகளை வேதங்களுக்கு எதிரானவை என்று கூறுகிறார். வேதங்களுக்கு எதிரான கொள்கையைக் கொண்டுள்ள கபில சுமிருதியைப் புறக்கணிக்க வேண்டும் என்று இராமனுசர் கூறுகிறார். மூல எண்ணியம் வேதங்களுக்கு எதிரானது என்ற உண்மை வலுவாக உள்ளது. எனவே வைதீகப்போக்கின் முக்கியமான பிரதிநிதிகளான சங்கரர், இராமானுசர் ஆகியோர் எண்ணியத்தை வைதீகத்துக்கு எதிரான ஒரு பலமிக்க தத்துவமாகவே கண்டனர்.

 எண்ணியமும், ஓகமும் வேதங்களைச்சாராத மிகப்பழங்காலத்தைச் சார்ந்தவையாகும். “பிராமணர்கள் ஆதிக்கம் இல்லாமல் இருந்த நிலப்பகுதிகளில், இந்த உலகத்தின் இரகசியம் பற்றியும், நமது இருப்புப் பற்றியும் அறிவியல் கண்ணோட்டத்தில் மட்டுமே விளக்க முதல் முயற்சிகள் மேற்கொள்ளப்பட்டன. நாம் இதனைப்புரிந்துகொண்டால்தான் எண்ணியத்தின் துவக்கத்தினைப் புரிந்துகொள்ளமுடியும். எண்ணியத்தத்துவம் நாத்திகவாதம் மட்டுமன்று, வேதங்களுக்கு எதிரானதும்கூட. நமக்குக் கிடைத்துள்ள எண்ணிய நூல்களில், சுருதிகளிலிருந்து காட்டப்படும் மேற்கோள்கள் அனைத்தும் பிந்தைய காலத்தவை. இதனுடன் இணைக்கப்பட்ட எல்லா வேதக்கூறுகளையும் நாம் அகற்றிவிட்டாலும் மூலஎண்ணியமானது எந்தப்பாதிப்பிற்கும் உள்ளாகாது. ஆரம்பத்திலிருந்து இன்றுவரை எண்ணியத்தத்துவமானது அதன் உள்ளடக்கத்தில் வேதங்களைச்சாராமலும், பிராமணிய பாரம்பரியத்திற்கு புறமாகவும் இருந்துள்ளது” என்கிறார் கார்பே(10). மேலும் மகாபாரதத்தில் எண்ணியம், ஓகம் ஆகியன வேதங்களில் இருந்து வேறாக இருந்தன என்பதைச்சுட்டிக்காட்டுகிறார் கார்பே. எண்ணியத்தின் பிறப்பிடமானது தாய்வழி உரிமை, தோன்றியம் ஆகியன வலுவாகப் பரவியிருந்த நிலப்பகுதியாகும். எனவே எண்ணியம் தோன்றியத்தின் வளர்ச்சியாகும் என்கிறார் சட்டோபாத்தியாயா(11). எண்ணியத்தின் மூலவரான தொல்கபிலர் தமிழகத்தைச் சேர்ந்தவர் என முனைவர் க. நெடுஞ்செழியன் அவர்கள் உறுதி செய்வதற்கு, எண்ணியத்தின் தோற்றம் பற்றிய கார்பே அவர்களின் கருத்துக்களும் ஒரு முக்கிய காரணமாக இருந்துள்ளது. தொல்கபிலர் எண்ணியத்தின் மூலவர் என்பதோடு மூலச்சிறப்புள்ள தமிழ்ச்சிந்தனை மரபிற்கு ஒரு தத்துவ அடித்தளத்தை வழங்கியவரும், அதன் அறிவியல் மரபிற்கு வித்திட்டவரும் ஆவார்.

பார்வை:

1. இந்திய நாத்திகம், தேவி பிரசாத் சட்டோபாத்யாயா, தமிழில் சாமி, பாரதி புத்தகாலயம், டிசம்பர்-2013, பக்: 76-79, 86, 87.

2. உலகாயதம், தேவிபிரசாத் சட்டோபாத்யாயா, தமிழில் எஸ்.தோதாத்ரி, NCBH, சூன்-2010, பக்: 72, 73.

3.  “ “ “ 475
4. “ “ “ 476-480

5 “ “ “ 480; ENCYCLOPAEDIA OF RELIGION AND ETHICS. (ed) J. HASTINGS. EDINBURGH, 1908-1918, XI. 189.

6.உலகாயதம், தேவி பிரசாத் சட்டோபாத்யாயா, தமிழில் எஸ்.தோதாத்ரி, NCBH, சூன்-2010, பக்: 480-484

7.  “ “ “ 484-486
8.  “ “ “ 486-489
9.  “ “ “ 489-492
10.  “ “ “ 498, GARBE, R.ANIRUDDHA’S COMMENTARY ON THE ORIGINAL PARTS OF VEDANTIN MAHADEVA’S COMMENTARY ON THE SNKHYA SUTRAS. CALCUTTA, 1892.

11.உலகாயதம், தேவி பிரசாத் சட்டோபாத்யாயா, தமிழில் எஸ்.தோதாத்ரி, NCBH, சூன்-2010, பக்: 492-500

- கணியன் பாலன், ஈரோடு

மூலச்சிறப்புள்ள தமிழ்ச் சிந்தனை மரபு - 9

தொல்கபிலரும் கணாதரும் - பிரேம்நாத் பசாசு

 தொல்கபிலரைப்போன்றே கணாதரும் தமிழர் ஆவார். இவர் வடமொழியில் வைசேடிகம் எனப்படும் சிறப்பியத்தைத் தோற்றுவித்தவர். வைசேடிகச் சூத்திரம் என்ற வடமொழிநூல் இவரால் எழுதப்பட்டதாகக் கருதப்படுகிறது. இவரது சிறப்பியம், அணுவியம் குறித்துப்பேசும், “அகத்திய தருக்க சூத்திரம்” என்ற 20 இரு அடி பாக்களைக்கொண்ட, தமிழில் எழுதப்பட்ட ஒரு சிறுநூல் கிடைத்துள்ளது. இதனைத் தமிழ் மெய்யியலுக்குக் கிடைத்த ஒரு அரிய செல்வம் எனலாம். தமிழில் நிறைய மெய்யியல் நூல்கள் இருந்துள்ளன என்பதற்கு இது ஒரு சான்றாகத் திகழ்கிறது.

இந்திய வரலாற்றில் பகவத்கீதை - பிரேம்நாத் பசாசு:

 திலகர், காந்தி முதல் இராசேந்திரபிரசாத் வரையான இந்திய அரசியல் தலைவர்களும், விவேகானந்தர், அரவிந்தர் முதல் டாக்டர் இராதாகிருசுணன் வரையான இந்திய அறிஞர்களும் பகவத்கீதையைத்தான் தங்களது வாழ்க்கை வழிகாட்டி நூலாகக் கருதி செயல்பட்டு வந்துள்ளனர். இந்திய அளவில் புகழ்பெற்ற அந்நூல் குறித்து “இந்திய வரலாற்றில் பகவத்கீதை” என்ற ஆய்வு நூலை பிரேம்நாத் பசாசு என்பவர் எழுதியுள்ளார். அவர் அந்நூலின் முன்னுரையில் கி.பி. 4ஆம் நூற்றாண்டு வாக்கில்தான் கீதை இந்துக்களின் புனித நூலாக ஏற்றம் பெற்றது எனவும் கிட்டத்தட்ட அதே காலகட்டத்தில்தான் இந்தியா இருண்டகாலத்தில் மூழ்கியது எனவும் குறிப்பிடுகிறார். கிறித்துவிற்குப்பின் வந்த முதல் 1000 ஆண்டுகளை இரண்டாகப் பிரித்த நேரு அவர்கள் முதல் 500 ஆண்டுகாலத்தில் பண்பாடு, தத்துவம், இலக்கியம், நாடகம், நுண்கலை, அறிவியல், கணிதம் ஆகிய பல துறைகளிலும் இந்தியா வளர்ச்சியடைந்தது எனவும் ஆனால் அதற்குப்பிந்தைய 500 ஆண்டுகளில் உள்ளார்ந்த பலவீனத்துக்கு இந்தியா ஆட்பட்டது எனவும் அப்பலவீனம் இந்தியாவின் தகுநிலையை மட்டுமல்ல அதன் படைப்புத்திறனையும் பாதித்தது எனவும், கி.பி. 1000 க்குப்பின் உச்சிவேளையின் உன்னதமான ஒளி கடந்த காலமாகியதோடு, இந்தியாவின் இதயம் உறைந்து போய் அதன் இதயத்துடிப்பு குறைந்துகொண்டே வந்தது எனவும் அதன் காரணமாக அறிதலின் மீதிருந்த ஆர்வமும், சாதனை புரியவேண்டும் என்ற மன எழுச்சியும் இருந்த இடத்தை நீக்குப்போக்கற்ற கட்டுப்பாடுகளும், வறட்டுவாதமும் எடுத்துக்கொண்டன எனவும் நேரு அவர்கள் கூறுவதாக பிரேம்நாத் பசாசு கூறுகிறார்(1).

 கீதை இந்துக்களின் புனித நூலாக ஏற்றம்பெற்ற பின்தான் இந்தியாவின் வீழ்ச்சியும் ஆரம்பமானது என்பதை நான் மட்டுமல்ல நேருவும் ஒப்புக் கொள்கிறார் என்கிறார் பசாசு. (கீதை மட்டுமல்ல சமற்கிருதமயமாக்களையும், பார்ப்பனியத்தையும் கொண்ட இந்துத்துவா ஏற்றம்பெற்ற காலகட்டம் அது. அன்றே இந்தியாவின் வீழ்ச்சியும் தொடங்கிவிட்டது எனலாம்). இந்துக்களின் புனித நூலான கீதை குறித்து, “உயர்தரமான சில கோட்பாடுகளை அது கூறுகிறது என்பது உண்மைதான். விழுமிய சிந்தனைகள் சிலவற்றை அது கொண்டுள்ளது என்பதையும் மறுப்பதற்கில்லை. மன எண்ணங்களை ஒழுங்கமைத்துக் கொள்வதற்கான சில நல்லொழுக்கங்களையும் அது கற்பிக்கிறது. ஆனால் ஒட்டுமொத்தமாகப் பார்த்தால் மனித முன்னேற்றத்தைப் பாழ்படுத்துவதற்கும் சமூகத்தீமைகளை வளர்ப்பதற்குமே கீதையின் போதனைகள் பயன்பட்டு வருகிறது. உரிமைகள் பறிக்கப்பட்ட, தாழ்த்தப்பட்ட, சுரண்டலுக்குள்ளாக்கப்பட்ட கோடிக்கணக்கான மக்களிடம் கிடைப்பதில் மனநிறைவு பெற்று, எதிர்த்துக் கேள்வி கேட்காது அமைதியுடன் அனைத்தையும் ஏற்றுக்கொள்ளும் மனப்பான்மையை வளர்த்துவிடவும், விரக்தியுற்றுப்போன சமூகத்தைக் கிளர்ந்து எழவிடாமல் அடக்கி வைத்துக்கொள்வதற்கும் உயர் வர்க்கத்தினரால் ஆயுதமாகப் பயன்படுவதே கீதையின் தத்துவம்”. என்கிறார் பிரேம்நாத் பசாசு(2).

 மேலும் அவர், பழைய பூசாரிப்பிழைப்புக்கான அத்தனை சாத்திரங்களும் சடங்குகளும், நீர்தெளிக்கப்பட்டு கீதையில் புனிதப்படுத்தப்பட்டிருக்கின்றன எனவும் வாசகர்கள் குற்றம் சொல்ல முடியாதபடியும், குறைகாணாத அளவிலும் பார்ப்பனிய நச்சுக்கொள்கைகள் தேன் தடவித்தரப்பட்டுள்ளது எனவும் பார்ப்பனிய சாத்திர சம்பிரதாயங்கள் அனைத்தும் கீதையில் கவிதையாக்கப்பட்டு நிலைத்திருக்க வைக்கப்பட்டுள்ளது எனவும் கூறுகிறார். இந்தியச்சமூகத்தின் சாபக்கேடான சாதிப்பிரிவினை குறித்து, நான்கு வருணங்களையும் கிருட்டிணபரமாத்மாதான் படைத்தார் எனவும் நான்கு சாதிக்கான பட்டயங்களும் பிறவியிலேயே தீர்மானிக்கப்படுகின்றன எனவும் இவ்வியற்கையான சாதிப்பிரிவு மாற்றப்பட முடியாதது எனவும் கீதை சொல்வதாக ஆசிரியர் கூறுகிறார்(3). இறுதியாக பார்ப்பனியம் நிலைநாட்டப்படுவதற்குத் தேவையான கந்தலாகிப்போன பழைய பார்ப்பன நம்பிக்கைகளையும், சடங்கு முறைகளையும் சாத்திரங்களையும் ஒன்றுவிடாமல் கீதையில் பாடிவைத்து புறக்கடை வழியாக பார்ப்பனியம் நுழைய வைக்கப்பட்டுள்ளது என ஆசிரியர் குற்றஞ்சாட்டுகிறார்(4)

 மீமாம்சம் - பிரேம்நாத் பசாசு:

 மீமாம்ச சிந்தனைப்பள்ளியை நிறுவியவர் சைமினி ஆவார். அவரது மீமாம்ச சூத்திரம் என்ற நூல், 2621 சூத்திரங்களுடன், 890 பகுதிகளைக் கொண்டதாக உள்ளது. யாகங்கள் செய்வதும், செய்விப்பதும், சடங்குகளை நிறைவேற்றுவதும், வேத மந்திரங்கள் ஓதுவதுமே முக்திக்கான ஒரே வழி என்பதுதான் மீமாம்சகர்களின் கோட்பாடு. பொய்மையை நாடித்தேடி அதையே மெய்ம்மை என்று பொய்யாகக் கற்பிப்பதே மீமாம்சம் கூறும் அறிவுக்கோட்பாட்டின் முக்கியமான திரிபுவாதம் எனவும், அவர்கள் சம்கிதைகளின் மாறாத்தன்மையையும், நிரந்தரத்தன்மையையும் நிலை நிறுத்துவதற்கு முயற்சி செய்தார்கள் எனவும் கூறுகிறார் பிரேம்நாத் பசாசு.

 வேதப்பாடல்களிலும், வேத மந்திரங்களிலும் மந்திர சக்தி இருப்பதாகவும், கடவுளர்கள் மொழிந்த வேதத்தை வழிமொழிவதற்கு சமற்கிருதமே சிறந்தமொழி எனவும், வேதங்களின் மெய்ப்பொருள் வேறு மொழிகளின் வழியாக வெளிப்பட்டிருக்க முடியாது எனவும், வேதங்கள் இறைத்தன்மை வாய்ந்தவை எனவும், வேதங்களின் முன்பு கடவுளர்கள் கூட அற்பமானவர்கள் எனவும், வேதங்களும், பிராமணங்களும் மனிதனுக்குத் தேவையான அனைத்து மெய்யறிவையும் கொண்டுள்ளன எனவும் சைமினி கூறுவதாகவும், ஆனால் மீமாம்ச சிந்தனையில் மெய்யறிவு என்பது சிறிதளவுகூட இல்லை எனவும், ஒரு இந்துவின் எல்லாவிதமான சமயச்சடங்குகளும், குடும்ப விழாக்களும் மீமாம்சம் சார்ந்தே உள்ளன எனவும் கூறுகிறார் பிரேம்நாத் பசாசு(17).

வேதாந்தம் - பிரேம்நாத் பசாசு:

 வேதங்கள் கூறும் மந்திரங்களை ஆராய்வதற்கும், நடைமுறைப்படுத்துவதற்குமாக நிறுவப்பட்ட இந்த சிந்தனை மரபைச் சேர்ந்தவர்கள் பிரும்மத்தைச் சுற்றியே வலம் வருகின்றனர் எனவும் தொடக்க காலங்களில் இயற்றப்பட்ட மறைமங்களில் பிரும்மம் என்ற கருத்துரு கோடிட்டுக் காட்டப்பட்டுள்ளது எனவும் இதுபோன்ற ஒருசில மறைமக் கருத்துக்களே இந்த வேதாந்தப்பள்ளியின் அடித்தளமாக அமைகின்றன எனவும் இந்நிலையில் அகிலம் அனைத்திற்குமான தனித்தன்மையான ஆன்மீகச் சிந்தனைகளின் தொகுப்புதான் வேதாந்தம் என அவர்கள் தம்பட்டம் அடித்துக்கொள்வதாகவும் கூறுகிறார் பிரேம்நாத் பசாசு.

 பிரும்மம் பருப்பொருட்களால் ஆனதல்ல. அதைப் புலன்களால் உணர இயலாது. உள்ளத்தால் மட்டுமே உணர இயலும். உலகிலுள்ள அனைத்தும் பிரும்மத்திலிருந்தே தோன்றுகின்றன. உலகம் நிலையற்றது; பொய்யானது; அழிவுறும் தன்மையுடையது. ஆனால் பிரும்மம் மெய்யானது; அழிக்க முடியாதது; என்றும் நிலைத்திருப்பது. பரமாத்மாவின் ஒரு பகுதியே சீவாத்மா எனவும், சீவாத்மா தன்னைத்தானே உணர்ந்துகொள்ளும் நிலையில், அது பிரும்மத்துடன், அதாவது பரமாத்மாவுடன் இணைந்து இரண்டறக் கலந்து விடுகிறது. அதன்பின் ஆத்மாவுக்கு மறுபிறப்பில்லை. இவைகளைப் புரிந்துகொள்வதையே மறைமங்கள் ஆத்மா குறித்த அறிவு எனக் கூறுகின்றன என்கிறார் பிரேம்நாத் பசாசு.

 தன்னைத்தானே அறிந்துகொள்ளாத சீவாத்மா வழிதவறிச்சென்று, பரமாத்மாவிடமிருந்து பிரிந்துவிடுகிறது. தவறான வழியிலிருந்து மீண்டுவரும் சீவாத்மா பரமாத்மாவுடன் இணைந்துவிடுகிறது. இவ்வாறு மனிதன் வழிதவறிச்செல்வதற்கு மாயைதான் காரணம். மாயையில் கட்டுண்ட மனிதன் மெய்ம்மை பற்றிய அறியாமையில் மூழ்கி விடுகிறான். இந்த மாயையிலிருந்து விடுபட்டு பிரும்மத்தோடு இணைவதைத்தான் முக்தி அடைவது என வேதாந்தம் கூறுகிறது. முக்தி அடைவதற்கு மூன்று வழிகளை வேதாந்தம் கூறுகிறது. அவை ஞானமார்க்கம்(மெய்யறிவின் பாற்பட்ட வழி), பக்திமார்க்கம்(வழிபடும் கடவுளிடம் தன்னை முழுமையாக ஒப்படைத்துக்கொள்வது), கரும மார்க்கம்(யாகச்சடங்குகளை முழுமையாக நிறைவேற்றிக் கரும வினையாற்றலின் மூலம் தன்னை உணர்தல்) ஆகியன.

 மூன்று வழிகளும் கடினமானவை என்பதால் வேதாந்திகள் முக்திக்கு ஞானமார்க்கமே(மெய்யறிவின் பாற்பட்ட வழி) சிறந்தது என பரிந்துரை செய்கிறார்கள் எனவும், ஆனால் வேதாந்திகள் கூறும் மெய்யறிவு என்பது சுதந்திரமான சிந்தனையின் வெளிப்பாட்டினால் பெறப்படும் மெய்யறிவு அல்ல எனவும், வேதாந்தத்தின் அடிப்படை வாதங்களோடு முரண்படும் எல்லாவிதமான சிந்தனைப்போக்குகளையும் அவர்கள் தடை செய்தார்கள் எனவும், முழுமையான புரிதலுக்குத் தர்க்கவாதம் முற்றான வழிமுறையாகாது என்பதும், மெய்யியல் கற்கும் காலத்தில் வேதாந்தக் கோட்பாடுகளைக் கேள்விக்கு உட்படுத்தும் சிந்தனைகளில் ஈடுபடக்கூடாது என்பதும் அவர்களின் சட்டம் எனவும் கூறுகிறார் பிரேம்நாத் பசாசு.

 வேதாந்தம் உள்ளடக்கத்தில் மீமாம்சத்திலிருந்து எந்தவகையிலும் வேறுபட்டது அல்ல. அதனால்தான் மீமாம்சமும் வேதாந்தமும் இணை சேர்க்கப்பட்டுள்ளன. இந்திய வரலாற்றில் பூசாரிகளின் ஆட்சிக்கு வழியமைத்துக் கொடுத்ததில் வேறெந்தப் பழமைவாதச் சிந்தனைப் பள்ளிகளையும்விட வேதாந்தம் தீவிரமான பங்கு வகித்தது, இன்றும் வகித்து வருகிறது. இவை பிரேம்நாத் பசாசு கூறுபவையாகும்(18). மறைமத்தில் உள்ள ஆன்மீகம் சார்ந்த 555 சூத்திரங்களைக்கொண்டு பாதராயணரால் எழுதப்பட்ட ‘பிரம்ம சூத்திரம்’ என்ற நூல்தான் வேதாந்தத் தத்துவத்துக்கான அடிப்படையாகும். மறைமத்தில் எண்ணியம் சார்ந்த பொருள்முதல்வாதக் கருத்துக்களும் இருக்கின்றன. ஆகவே மறைமக் கருத்துக்களின் தொகுப்பு என பிரம்ம சூத்திரத்தைக் கருத இயலாது.

சிறப்பியம்(வைசேடிகம்) - பிரேம்நாத் பசாசு:

 கணாதரின் சிறப்பியம் இயற்கை நிகழ்வுக்கான காரணங்களை இயற்கையோடு இணைத்துப்பார்க்கும் துணிகரமான முயற்சியை மேற்கொண்டதால் அது சிறப்பானது எனப்பொருள்தரும் சிறப்பியம் என்கிற வைசேடிகம் எனப்பட்டது. அணுக்கொள்கையை உலகத் தோற்றத்திற்கான காரணமாக சிறப்பியம் விளக்கியது. கட்புலனாகாத, முதலும் முடிவுமற்ற, பகுக்கமுடியாத, எண்ணிலடங்கா அணுக்களால் உலகம் ஆக்கப்பட்டிருக்கிறது என சிறப்பியம் கருதுகிறது.

 பருப்பொருட்கள் அனைத்தும் அவற்றின் உள்ளார்ந்த தனிப்பண்புகளால் இணைக்கப்பட்டிருக்கின்றன எனவும், தனிமங்கள் உருவாகும்பொழுது தனிப் பண்புகள் கொண்ட பருப்பொருட்கள் ஒன்றுக்கொன்று தொடர்பு ஏற்படுத்திக் கொள்கின்றன எனவும், இதுபோன்ற இணைப்பினால்தான் உலகம் உருவாகி உள்ளது எனவும், அணுக்கள் கண்களுக்குப் புலப்படாதவனாகவும், அழிவற்றதாகவும் இருப்பினும், அவை உருவாக்கும் பொருட்கள், புலன்களால் உணரக் கூடியவனாகவும் அழியுந்தன்மை கொண்டனவாகவும் இருக்கின்றன எனவும், பல்வேறு பொருட்களால் உருவாகிய உலகிற்கு முதலும் முடிவும் உண்டு எனவும் சில குறிப்பிட்ட அணுக்களின் இணைப்பால் விளைவதுதான் உணர்வு எனவும், ஆன்மாவும் பருப்பொருட்களின் வினோதமான கலப்பினால் உருவானதுதான் எனவும் சிறப்பியம் கருதுவதாக பசாசு கூறுகிறார்.

 முறைசெறிந்த அறிதலை, புலனுணர்வு, நினைவாற்றல், தேற்றம், உள்ளுணர்வு என நான்கு வகையாகச் சிறப்பியம் பிரித்தது. அக உலகின் உணர்வுகள், புற உலகின் தோற்றம் இவைகளுக்கிடையேயான ஒத்திசைவே மெய்மைக்கான அளவுகோளாகக் கொள்ளப்படவேண்டும் எனச் சிறப்பியம் கருதியது. இவை புரட்சிகரமான கருத்துக்கள் ஆகும். அணுக்கள் இணைவதற்கும், செயல்படுவதற்கும் ‘அதிருசுடி’ காரணியாக அமைகிறது என்ற திணிக்கப்பட்ட கருத்து தவிர கணாதருடைய கருத்துநிலை முற்றிலும் பொருள்முதல்வாத அடிப்படையிலானதே எனக்கூறுகிறார் பிரேம்நாத் பசாசு.

 இயற்கைப்போக்கிலேயே அணுக்கள் இணைகின்றன எனவும், தொடக்க காலத்திலிருந்த பொருட்கூறுகளின் உள்ளார்ந்த பண்புகளால்தான் பருப்பொருட்கள் உருவாயின எனவும் கணாதர் கோட்பாடுகளின் உரையாசிரியர் உபாசுகர் குறிப்பிடுகிறார். ஆதலால் ‘அதிருசுடி’ என்ற கருத்து தேவையில்லாமல் திணிக்கப்பட்டதே என பிரேம்நாத் பசாசு உறுதிபடத் தெரிவிக்கிறார். பிரும்மம் நிலைத்தது என்ற பார்ப்பனியக் கோட்பாட்டிற்கு எதிராக இயற்கை மாறும் தன்மையுடையது என சிறப்பியம் கூறியதால், இதனை அழிவிற்கு இட்டுச்செல்லும் வேதமறுப்புக் கோட்பாடு என பார்ப்பனர்கள் கடுமையாகச்சாடினர் என்கிறார் பிரேம்நாத் பசாசு.

 கி.மு. 5ஆம் நூற்றாண்டில் வாழ்ந்த கிரேக்க தத்துவ ஞானியான டிமோகிரிடிசு அவர்களைக் கணாதரோடு ஒப்பிடுவோர் உண்டு எனவும் டிமோகிரிடிசு அவர்களின் அணுக்கொள்கையை விடக் கணாதரின் அணுக்கொள்கை தன்னிலே முழுமையானதாக இருக்கிறது எனச் சிலர் கருத்துரைக்கின்றனர் எனவும் டிமோகிரிடிசின் கோட்பாடுகளில் அரிட்டாட்டில் சுட்டிக்காட்டிய குறைபாடுகள் ஏதும் கணாதரின் அணுக்கொள்கையில் இல்லை எனவும் பசாசு கூறுகிறார். இயற்கை மதத்திலிருந்து பொருள்முதல்வாதக் கருத்தியல் நோக்கித் துணிவுடன் முன்னேறுவதற்கு ஏற்ற சமுதாய அமைப்பு கிரேக்கத்தில் இருந்தது எனவும் ஆனால் இந்தியாவில் அதுபோன்ற சமூக அமைப்பு அன்றுமுதல் இன்றுவரை இருக்கவில்லை எனவும் பசாசு குறிப்பிடுகிறார்.

 கிரேக்கத்தில் பூசாரிக் கூட்டம் அழித்து ஒழிக்கப்பட்டது போன்று இந்தியாவில் அவை அழித்தொழிக்கப் படவில்லை எனவும் இந்தியாவில் அறிவுலக வாழ்க்கை என்பது பார்ப்பனப் பூசாரிகளின் ஏகபோக உரிமையாக இருந்துவந்தது எனவும் பசாசு குறிப்பிடுகிறார். இவை சிறப்பியம் குறித்தும் கணாதர் குறித்தும் பிரேம்நாத் பசாசு கூறுபவைகளாகும்(19). தமிழகத்தில் கிரேக்க சமூகத்தில் இருந்தது போன்ற நகர, நகர்மைய வணிக அரசுகள் 1000 வருடங்களுக்கு மேலாக இருந்து வந்தன. இந்த நகர, நகர்மைய வணிக அரசுகளே பொருள்முதல்வாதக் கருத்துக்களின் வளர்ச்சிக்கு அடித்தளமாக இருந்தன(20). பழந்தமிழகத்தில் கிரேக்கத்தைப் போன்றே பூசாரிக்கூட்டம் அழித்தொழிக்கப் பட்டிருந்தது. சங்ககாலத்திற்குப் பின்னரே அதாவது கி.மு. 50க்குப்பின்னரே அவர்களின் கருத்துக்கள் செல்வாக்கு பெறத்தொடங்கின. தமிழகத்தில் பக்திகால கட்டத்தில்தான் பூசாரிக்கூட்டம் வலிமைமிக்கதாக ஆகியது.

நியாயம் - பிரேம்நாத் பசாசு:

 நியாயம் என்பதற்கு தருக்க முறையில் காரணகாரியங்களைப் பகுத்தாய்தல் எனப்பொருளாகும். நியாய மரபினர் உலகப்பொதுமைச் சிந்தனைகளையும், முக்கூற்று(SYLLOGISM) முறையையும் வளர்த்தனர். சிறப்பியர்களின் அணுக்கொள்கை, இயற்பியல், அனுபவஅறிவுக்கொள்கை முதலியவனவற்றை நியாய சூத்திர ஆசிரியர் கவுதமர் ஏற்றுக்கொண்டார். இதன் காரணமாகவே சிறப்பியமும், நியாய சூத்திரமும் ஓரிணையாகக் கருதப்பட்டன. கவுதமரின் நியாய சூத்திரத்தில் 16 மெய்விளக்கங்கள் உள்ளன. முதல் 9 விளக்கங்கள் உறுதியான தருக்கமுறை தொடர்பானதாகவும், அடுத்த 7 விளக்கங்கள் பிழை நீக்குவதற்கும், அதனைத் தவிர்ப்பதற்குமான காரணிகளாகவும் இருக்கின்றன. சரியான முடிவை எட்டுவதற்கு விவாதங்களும், மறுப்புரைகளும் முக்கியமானவைகள் என நியாய சூத்திரம் கருதுகிறது. வேதங்கள் என்றுமுள்ளவை என்ற மீமாம்சகர்களின் கோட்பாட்டையும், கடவுள் இருக்கிறார் என்ற கொள்கையையும் கவுதமர் ஏற்றுக் கொள்ளவில்லை. இவை பிரேம்நாத் பசாசு கூறுபவையாகும். பிற்காலத்தில் “வைசேடிகமும், நியாயமும் ஒன்றிணைந்தபோது, இறைமைக் கோட்பாட்டை அவர்கள் ஏற்றுக் கொண்டார்கள். ஆனால் பருப்பொருட்களைப் படைத்தவன் என்ற நோக்கில் அவர்களது இறைக்கோட்பாடு இருக்கவில்லை” எனக்கார்பே கூறுவதாகப் பிரேம்நாத் பசாசு தெரிவிக்கிறார்(21)

எண்ணியம்(எண்ணியம்) - பிரேம்நாத் பசாசு:

 எண்ணியம் குறித்தும் கபிலர் குறித்தும் பிரேம்நாத் பசாசு கூறுவதை இங்கு சுருக்கமாகக் காண்போம். உலகினுடைய ஒழுங்கமைதியுடன் கூடிய படிமுறைச் செயல்பாடுகளை ஆழ்ந்து நோக்கி, அதற்கானத் தெளிவான விளக்கத்தைக் கூறியதால், இந்தியச்சிந்தனை மரபில் எண்ணியம் தனித்தன்மையுடன் விளங்குகிறது. எண்ணியத்தத்துவம் என்பது மெய்யறிவுச் சிந்தனை(METAPHYSICAL) மட்டுமல்ல. பிரபஞ்சத்தின் ஆற்றல்களை மாற்றுதலும், அழித்தலும், திரட்டலும் பற்றிய அறிவியல் அடிப்படையிலான விளக்கமும் ஆகும். மெய்யறிவுத்தத்துவ உலகில் எண்ணியச்சிந்தனை ஒரு சிறப்பான இடத்தைப் பெற்றுள்ளது. போதாயனம் என்ற சாத்திரத்தை இயற்றியவர், கபிலரை அசுரர் எனக்குறிப்பிடுகிறார். கபிலர் எண்ணியச் சிந்தனைகளை அசுரர்களுக்குக் கற்றுக் கொடுத்ததாகப் பாகவதம் குறிப்பிடுகிறது. மக்கள் கபிலரை மாபெரும் சிந்தனையாளர் என்றும் மனிதவாழ்வை ஈடேற்றம் செய்வதற்குப் பிறந்தவர் என்றும் போற்றிப் புகழ்ந்தார்கள். இலங்கையில் உள்ள அனுராதபுரக் குடவறைக்கோயிலில் கபிலரின் சிற்பம் ஒன்று உள்ளது.

 கபிலர் ஒரு தீவிரமான பட்டறிவுவாதி(EMPIRICIST). அவரது சிந்தனை, மனித இனத்தின் பட்டறிவு பற்றிய தெளிவான ஆய்வின் அடிப்படையில் அமைந்துள்ளது. பரிணாமக்கோட்பாட்டின்(THEORY OF EVOLUTION) அடிப்படையிலேயே உலகத்தோற்றம் பற்றிய அவரது கருத்துக்கள் அமைந்துள்ளன. புலனுணர்வு(SENSATIONALISM) அடிப்படையில் கருத்துரு வாக்கம் ஏற்படுகிறது என்ற அவரது கோட்பாடு இந்தியத்தத்துவ இயலுக்கு ஒரு மாபெரும் கொடையாகும். புலனுணர்வு, கருத்தேற்றம், சான்றுறுதி போன்றவை உறுதியான எண்பிக்கும் முறைகள் என அவர் கூறினார். புலனுறுப்புகள் இயற்கையின் உருவாக்கமே எனவும், புலனுறுப்புகள் புறவுலகு பற்றிய உண்மையான தோற்றத்தை அப்படியே நமக்குப் புலப்படுத்துகின்றன எனவும் கபிலர் திட்டவட்டமாகக் கூறினார்(22).

பெர்னார்டு:

 “அறிவுக்குட்பட்ட, காரணகாரியத்துடனான, விதிகளுக்குக் கட்டுப்பட்டு இயங்கும் காட்சியுலகு பற்றியே எண்ணியம் பேசுகிறது. காரண காரியத்தோடும் மேன்மையானதோர் அறிவுவளர்ச்சியோடும் கூடியதே உலக அமைப்பு என எண்ணியம் கூறுகிறது. தனக்கென ஒதுக்கப்பட்ட வினைகளை ஆற்றுவது, தனக்கென ஒரு தகவு, தனக்கென ஒரு செயல்நோக்கம் என்றில்லாத உலகின் உறுப்புகளே இல்லை. இவ்வுறுப்புகள் தங்களுக்கென வரையறை செய்யப்பட்டவற்றை உருவாக்கம் செய்வதற்கான வழிமுறைகளைத் துல்லியமாகத் தேர்ந்துகொள்வது சாதாரண நடைமுறையாக இருக்கிறது. காலந்தவறிய ஒழுங்கற்ற செயல்பாடுகள் என்பதே இல்லை. அங்கு ஒழுங்கமைதி உள்ளது. வரையறை உள்ளது. என்ன வினையாற்றவேண்டும் என்ற குறிப்பு உள்ளது. தேர்ந்த அமைப்பாகச் செயல்படுகிறது.” தானே உருவாகி பரிணாம முறையில் தானே வளர்ச்சியடைந்தது என்றுதான் உலகத்தைப் பார்க்கவேண்டும். உலகத் தோற்றத்திற்கும், அதன்வளர்ச்சிக்கும் எந்தவிதமான மேலுலக ஆற்றலும் காரணமல்ல. “அது தொடர்ந்து இயங்கும் அமைப்பு. அது முதலும் முடிவுமற்ற, விரிந்து பரந்த நடைமுறை. நீடித்த தன்மையுள்ளதாகவும், அறிவிற்குகந்ததாகவும், என்றென்றைக்கும் பின்னோக்கிச் செல்லாதவாறும், பரிணம முறையில் முன்னோக்கிச் செல்லும் வகையிலும் படைக்கப்படாத ஒரு படைப்பினால் அனைத்தும் படைக்கப்பட்டிருக்கிறது என்பதை எண்ணிய மெய்மை ஏற்றுக்கொள்கிறது” என பெர்னார்டு என்பவர் எண்ணியம் குறித்துக் கூறுவதாகப் பசாசு கூறுகிறார்(23).

 இல்லாத ஒன்றிலிருந்து எதுவுமே உருவாகாது என்பதே எண்ணியத்தின் ஆதாரக்கொள்கையாகும். ஊழி ஊழிக்காலமாய் இருந்துவரும் உலகத்தை உருவாக்குவதற்கு ஒருவரும் தேவைப்பட்டிருக்கவில்லை. அதற்கு முதலும் இல்லை முடிவும் இல்லை என்பதனால் இல்லாததிலிருந்து ஒன்று உருவாகும் சாத்தியமில்லை என்பது மெய்யாகிறது. இருபதாம் நூற்றாண்டின் இயற்பியல் வளர்ச்சியில் பருப்பொருட்கள் வகிக்கப்போகும் பாத்திரத்தை கபிலர் அன்றே எதிர்நோக்கினார் எனவும், மனம்வேறு உடல்வேறு அல்ல என்ற ஒருமைக்கோட்பாட்டைக்கொண்டது எண்ணியம் எனவும் கூறுகிறார் பிரேம்நாத் பசாசு.

கார்பே:

 எண்ணியம் கடவுள் பற்றிச்சிந்திக்கவே இல்லை. எண்ணியத் தத்துவத்திற்கு எல்லாம்வல்ல ஒருவனின் தேவையும் இருக்கவில்லை. இதுபற்றி கார்பே என்பவர், “எண்ணியக்கோட்பாடு கடவுள்மறுப்புக் கொள்கையைக் கொண்டுள்ளது. அதன் அடிப்படை, வேதப்புரட்டுகளுக்கு எதிரானது. நமக்குக் காணக் கிடைக்கும் எண்ணியச் சூத்திரங்களில், சுருதிகளின் கருத்திசைவை நாடுவது போன்று எழுதப்பட்டிருக்கும் பகுதிகள் அனைத்தும் பின்னாட்களில் இடைச்செருகல் செய்யப்பட்டவைகளே. எண்ணியச் சூத்திரத்தோடு வந்து ஒட்டிக்கொண்ட வேதப்பகுதிகள் அனைத்தையும் வெட்டி எறிந்தாலும் எண்ணிய மூலத்துக்கு எந்தப்பாதிப்பும் ஏற்படாது. எண்ணியத்தத்துவம் தற்சார்புடையது. தனித்தன்மை வாய்ந்தது,. அதன் மூலப்படிவத்தின் உள்ளடக்கம் இந்நாள் வரையிலும் மாற்றமின்றி இருந்து கொண்டிருக்கிறது. அது வேதத்திற்கும் பார்ப்பன மரபிற்கும் புறம்பானது“ எனக்கூறுவதாகக் கூறுகிறார் பசாசு(24).

 பகுத்தறிவு – இயற்கைவாதம் என்று கூறத்தக்கதான ஒரு மெய்யறிவு மரபை எண்ணியச்சிந்தனை வளர்த்தெடுத்தது. இயல் உலகின் புறவயமான மெய்ம்மையை ஏற்றுக்கொண்டதே கபிலர் தத்துவத்தின் உண்மையான சிறப்புக்கூறாகும். உலகுக்குப் புறவயமான இருத்தல் ஏதும் இல்லை, கருத்து அல்லது எண்ணத்தில் மட்டுமே அது உள்ளது என்ற கோட்பாட்டைக் கபிலர் வன்மையாக மறுத்தார் எனவும், இருத்தலைக் கண்ணுற்ற பின்பே கருத்து உருவாகிறது என்ற நவீனகாலப் பொருள்முதல்வாதச் சிந்தனையோடு கபிலரின் கோட்பாடுகள் ஒத்துப்போகின்றன எனவும் கூறுகிறார் பசாசு.

தேவிபிரசாத் சட்டோபாத்தியாயா:

 சிறப்பியம் பொருள்முதல்வாதத்தின் பக்கம் நாடியது. எண்ணியம் கடவுள்மறுப்பு – இயற்கைவாதத்தோடு இணைந்துகொள்ள விழைந்தது. மனிதன் இயற்கையிடமிருந்து கற்றுக்கொண்டு, அதைச்சரியாகப் புரிந்து கொண்டால் இயற்கையை வெற்றிகொள்ளமுடியும் என்று எண்ணியவாதிகள் வலியுறுத்தினார்கள். அறிவியல் கண்டுபிடிப்புகளுக்கு இட்டுச்செல்லும் இது போன்ற சிந்தனைத்தெளிவு குறிப்பிடத்தக்க ஒன்றாகும். இது குறித்து “எண்ணியத்தின் மூலப்படிவம் சமரசமற்ற கடவுள்மறுப்பும், பொருள்முதல்வாதமுமே ஆகும். கடவுளற்ற ஆதிமூலப்பொருள் தத்துவம் என்றே எண்ணியம் நீண்டகாலமாக அழைக்கப்பட்டு வந்தது. இக்காரணத்தால்தான் அறிவியல் முன்னேற்றத்திற்கான சிந்தனை மரபாக எண்ணியம் இருக்க முடிந்தது. பருப்பொருள் கோட்பாடு; வினைக்கும் விளைபயனுக்குமான காரணத்தொடர்பு; மெய்யறிவு; பரிணாம முறை முதலியன எண்ணியக்கோட்பாட்டின் முக்கியமான கூறுகள் ஆகும்” என தேவிபிரசாத் சட்டோபாத்தியாயா கூறுவதாகக் கூறுகிறார் பசாசு(25).

 இந்தியப்பண்பாட்டு வரலாற்றின் படைப்பாக்கம் நிறைந்த காலகட்டத்தில் இந்தியா கணாதர், கபிலர் என்ற இரண்டு அறிஞர் பெருமக்களை ஈன்றெடுத்தது. எண்ணியம் பகுத்தறிவு, இயற்கைவாத மெய்யறிவு முதலியன பற்றியே தீவிரமாக வலியுறுத்தியது. கணாதர் தீவிரப் பொருள்முதல்வாதி. ஆனால் வேதகாலத்திற்குப் பிந்தைய அறிவு வட்டாரத்தில் எண்ணியத் தத்துவமே மேலாண்மையுடன் விளங்கியது. கருத்துமுதல்வாத தத்துவத்திற்கு விடப்பட்ட முதல் அறைகூவல் எண்ணியமே எனவும், பார்ப்பன மதத்திற்கு அச்சுறுத்தலாக விளங்கியதோடு, பழங்கால இந்திய சமூகத்தின் அடித்தளத்தையும் அது ஆட்டி வைத்தது எனவும், பார்ப்பனர்கள் எண்ணியத் தத்துவத்தை வெறுத்து ஒதுக்கித்தள்ளினர் எனவும், எண்ணியத்தின் புரட்சிகரமான கொள்கைகளை உச்சிமுதல் உள்ளங்கால்வரை அவர்கள் எதிர்த்தார்கள் என்பதோடு எண்ணியத்தத்துவ விரிவுரையாளர்களில் வேதப்பார்ப்பனர்கள் ஒருவர்கூட இல்லை எனவும் கூறுகிறார் பசாசு. எண்ணியத்தத்துவம் கற்றோரிடையே மிகுந்த வரவேற்பைப் பெற்றதனால், தவிர்க்கமுடியாத சூழ்நிலையின் காரணமாகவே பார்ப்பனர்கள் எண்ணியத்திற்கு அங்கீகாரம் வழங்கினார்கள் எனவும் ஆனாலும் பார்ப்பனர்கள் கபிலரை மனதளவில் மன்னிக்கவே இல்லை எனவும் கூறுகிறார் பசாசு(26).

 கி.பி. 9ஆம் நூற்றாண்டில் தமிழகத்தில் வாழ்ந்த ஆதி சங்கரர் எண்ணியத்தைத் தோற்றுவித்தத் தமிழரான தொல்கபிலர் எனப்படும் கபிலர் குறித்து, “ஆபத்தான எதிரியான முதன்மை மல்லனைத் தோற்கடித்ததால், சிறிய எதிரிகளை வெல்வது இலகுவாயிற்று” என்கிறார்(27). ஆகவே தொல்கபிலரின் எண்ணியம்தான் பார்ப்பனர்களுக்கும், வேதாந்தத்திற்கும் மிகப்பெரிய எதிரியாக 3000 வருடங்களாக இருந்து வந்துள்ளது எனலாம். போதாயன சாத்திரத்தின் ஆசிரியர் கபிலரின் மீதான பார்ப்பன வெறுப்பை, “கடவுளர்களோடு போராடிய அவன் இதுபோன்ற வேற்றுமைகளை உருவாக்கினான். விவேகமுள்ளவன் அவன் கருத்துக்களைக் காதுகொடுத்துக் கேட்கமாட்டான்” என வெளிப்படுத்துகிறார்(28). பார்ப்பனர்களுக்கும், வைதீக மதத்துக்கும், வேதாந்த கருத்துக்களுக்கும் மிகப்பெரிய எதிரியாக கி.மு. 1000 முதல் இன்றுவரை தமிழகமே இருந்து வந்துள்ளது. பழந்தமிழகத்தில் தொல்கபிலர் முதல் வள்ளுவன்வரையும், இன்று அயோத்திதாசர் முதல் பெரியார்வரையும் பார்ப்பனியத்துக்கும், வைதீக மதத்துக்கும், வேதாந்தத் தத்துவத்துக்கும் எதிரானவர்கள் தொடர்ந்து தமிழகத்தில் தோன்றி வந்துள்ளனர். ஆகவே பார்ப்பனியத்தின் மிகப்பெரிய எதிரிகளை தமிழகமே தோற்றுவித்து வந்துள்ளது எனில் அது மிகையாகாது. இன்றும் அதற்கானத் தேவை இருக்கிறது என்பதையும் நாம் மறந்துவிட முடியாது.

 கபிலரின் எண்ணியம் முழுமையான அறிவியல் அடிப்படையில் உருவாக்கப்பட்ட ஒரு தத்துவம் எனவும் நவீன அறிவியல் சிந்தனையோடு அது முழுமையாக ஒத்துப்போகிறது எனவும் கூறுகிறார் பசாசு. எண்ணியம் குறித்த பெர்னார்டு அவர்களின் “தனக்கென ஒரு செயல்நோக்கம் என்றில்லாத உலகின் உறுப்புகளே இல்லை. இவ்வுறுப்புகள் தங்களுக்கென வரையறை செய்யப்பட்டவற்றை உருவாக்கம் செய்வதற்கான வழிமுறைகளைத் துல்லியமாகத் தேர்ந்துகொள்வது சாதாரண நடைமுறையாக இருக்கிறது. காலந்தவறிய ஒழுங்கற்ற செயல்பாடுகள் என்பதே இல்லை. அங்கு ஒழுங்கமைதி உள்ளது. வரையறை உள்ளது. என்ன வினையாற்றவேண்டும் என்ற குறிப்பு உள்ளது. தேர்ந்த அமைப்பாகச் செயல்படுகிறது.” மேலும், உலகத்தோற்றத்திற்கும், அதன்வளர்ச்சிக்கும் எந்தவிதமான மேலுலக ஆற்றலும் காரணமல்ல. “அது தொடர்ந்து இயங்கும் அமைப்பு. அது முதலும் முடிவுமற்ற, விரிந்து பரந்த நடைமுறை. நீடித்த தன்மையுள்ளதாகவும், அறிவிற்குகந்ததாகவும், என்றென்றைக்கும் பின்னோக்கிச் செல்லாதவாறும், பரிணாம முறையில் முன்னோக்கிச் செல்லும் வகையிலும் படைக்கப்படாத ஒரு படைப்பினால் அனைத்தும் படைக்கப்பட்டிருக்கிறது என்பதை எண்ணிய மெய்மை ஏற்றுக்கொள்கிறது” என்ற இக்கூற்றுக்கள் எண்ணியத்தின் நவீன அறிவியல் தன்மையை முழுமையாகப் பறைசாற்றுகிறது எனலாம். எண்ணியத்தைத் தோற்றுவித்த தொல்கபிலர் ஒரு தமிழர் என்பதில் நாம் பெருமிதம் கொள்ளலாம்.

 தமிழகத்தில் கி.மு. 1000க்கு முன்பிருந்து வளர்ச்சியடைந்த நகர, நகர்மைய அரசுகளும், சிறு குறு அரசுகளும் அதன் வேளாண்மை, பொருள் உற்பத்தி, தொழில்நுட்பம், வணிகம் போன்றவற்றில் ஏற்பட்ட உலகளாவிய வளர்ச்சியும்தான் தொல்கபிலர், கணாதர் போன்றவர்களைத் தோற்றுவித்தது என்பது எவ்வளவு உண்மையோ அதே அளவு தொல்கபிலர், கணாதர் போன்றவர்களின் பங்களிப்பால் பண்டைய தமிழ்ச்சமூகம் அறிவியல், தத்துவம், கலை போன்ற அனைத்துத் துறைகளிலும் மிகப்பெரிய வளர்ச்சியைப் பெற்றிருந்தது. இவ்விடயங்களில் ஒரு சிறிய அளவு மட்டும் வடமொழியில்(ஆகமம் போன்றவற்றில்) சேமிக்கப்பட்டுள்ளது. ஆனால் தமிழில் இருந்த அனைத்தும் அழிந்து போயின. வடமொழியில் இருந்த ஆரம்பகால அறிவியல், தத்துவார்த்த, கலை சார்ந்த விடயங்களில் பெரும்பாலானவை தமிழ் மரபுக்குரியவை. சான்றாக சரக சம்கிதை என்ற மருத்துவ நூலும், பரதநாட்டிய சாத்திரம் என்ற நாட்டிய சாத்திர நூலும் தமிழ்வழி நூல்கள். ஆனால் தமிழில் இருந்த அவை போன்ற நூல்கள், தடயங்கள் இன்றி இல்லாது போயின. தமிழின், தமிழ்ச் சமூகத்தின் பெருமைக்குரிய தொல்கபிலர், கணாதர் போன்ற அறிஞர்கள் ‘தமிழர்கள்’ என்பதையே அறியாதவர்களாக இன்றையத் தமிழ்ச்சமூகம் இருக்கிறது. இவர்கள் குறித்து நமக்கு அரும்பாடுபட்டு எடுத்துரைத்த முனைவர் க.நெடுஞ்செழியன் பெரும்பாராட்டுக்கும் மதிப்புக்கும் உரியவர் ஆவார்.

பார்வை:

1.பிரேம்நாத் பசாசு, இந்திய வரலாற்றில் பகவத்கீதை, தமிழில் கே. சுப்பிரமணியன், விடியல் பதிப்பகம், நான்காம் பதிப்பு-சனவரி 2016. பக்: 16, 17.

2. “ “ “ பக்: 18, 19.
3. “ “ “ பக்: 329-331.
4. “ “ “ பக்: 338
5. “ “ “ பக்: 48-50.
6. “ “ “ பக்: 58,59 & A HISTORY OF INDIAN LITERATURE, WINTER NITZ, VOL 1 PAGE: 200

7.QUOTED IN BUDDHIST INDIA PAGE: 240 – 241.

8.THE HISTORY AND CULTURE OF INDIAN PEOPLE VOL-1 PAGE: 422

9.பிரேம்நாத் பசாசு, இந்திய வரலாற்றில் பகவத்கீதை, தமிழில் கே. சுப்பிரமணியன், விடியல் பதிப்பகம், நான்காம் பதிப்பு-சனவரி 2016. பக்: 56-64.

10. “ “ “ பக்: 77 & BUDDHIST INDIA PAGE: 31, 32.
11. “ “ “ பக்: 79. & A HISTORY OF INDIAN LITERATURE, WINTER NITZ, VOL 1 PAGE: 415.

12.பிரேம்நாத் பசாசு, இந்திய வரலாற்றில் பகவத்கீதை, தமிழில் கே. சுப்பிரமணியன், விடியல் பதிப்பகம், நான்காம் பதிப்பு-சனவரி 2016. பக்: 88-92.

13. “ “ “ பக்: 93.

14.பிரேம்நாத் பசாசு, இந்திய வரலாற்றில் பகவத்கீதை, தமிழில் கே. சுப்பிரமணியன், விடியல் பதிப்பகம், நான்காம் பதிப்பு-சனவரி 2016. பக்: 131

15. “ “ “ பக்: 132
16. “ “ “ பக்: 131, 132.
17. “ “ “ பக்: 95 – 100
18. “ “ “ பக்: 100 – 105.

19. “ “ “ பக்: 105 – 110.

20.பழந்தமிழ்ச் சமுதாயமும் வரலாறும், கணியன்பாலன், எதிர் வெளியீடு, சூன்-2016, பக்:778-781

21.பிரேம்நாத் பசாசு, இந்திய வரலாற்றில் பகவத்கீதை, தமிழில் கே. சுப்பிரமணியன், விடியல் பதிப்பகம், நான்காம் பதிப்பு-சனவரி 2016. பக்:110-114.

22. “ “ “ பக்; 114-116.
23. “ “ “ பக்: 116.
24. “ “ “ பக்: 121, 122. & INTRODUCTION TO TRANSLATION OF ANIRUDHA’S COMMENTS OK SAMKHYA SUTRA P. XX – Xxi.

25.பிரேம்நாத் பசாசு, இந்திய வரலாற்றில் பகவத்கீதை, தமிழில் கே. சுப்பிரமணியன், விடியல் பதிப்பகம், நான்காம் பதிப்பு-சனவரி 2016. பக்:122, & LOKAYATA P. 263.

26. பிரேம்நாத் பசாசு, இந்திய வரலாற்றில் பகவத்கீதை, தமிழில் கே. சுப்பிரமணியன், விடியல் பதிப்பகம், நான்காம் பதிப்பு-சனவரி 2016. பக்:122-124.
27. “ “ “ பக்: 124
28. “ “ “ பக்: 124 & LOKAYAT, P. 61.

- கணியன் பாலன், ஈரோடு

மெய்ப்பாடுகள்:

 தொல்காப்பியத்தின் பொருளதிகாரத்தில் உள்ள ஒன்பது இயல்களில் மெய்ப்பாட்டியலில் உள்ள சில மெய்ப்பாடுகள் குறித்தும், செய்யுளியல், மரபியல் ஆகியவற்றில் ‘நூல்’ குறித்து சொல்லப்பட்டுள்ளவை குறித்தும் இங்கு காண்போம். இவ்விடயங்கள் தொல்காப்பியத்தின் சிறப்பை வெளிப்படுத்தும் எனலாம். மெய்ப்பாடுகள் என்பன உடல்வழியாக வெளிப்படும் மன உணர்வுகள் ஆகும். அடிப்படை மெய்ப்பாடுகள் எட்டு வகைப்படும். அவை ஒவ்வொன்றும் நான்கு மெய்ப்பாடுகளைக்கொண்டவை என்பதால் மொத்தம் 32 மெய்ப்பாடுகள் உள்ளன. அவை

1.நகை : எள்ளல், இளமை, பேதமை, மடன்.

2.அழுகை : இழிவு, இழவு, அசைவு, வறுமை.

3.இளிவரல்: மூப்பு, பிணி, வருத்தம், மென்மை.

4.மருட்கை: புதுமை, பெருமை, சிறுமை, ஆக்கம்.

5.அச்சம் : அணங்கு, விலங்கு, கள்வர், இறை.

6.பெருமிதம்: கல்வி, தறுகண், புகழ்மை, கொடை.

7.வெகுளி : உறுப்பறை, குடிகோள், அலை, கொலை.

8.உவகை : செல்வம், புலன், புணர்வு, விளையாட்டு.

 நகை என்ற மெய்ப்பாடு நான்கு வகையில் வெளிப்படும். பிறரை இகழும்போது தோன்றுவது எள்ளல், இளமையாக இருந்து முதியவரைக் கண்டு நகைப்பது இளமை, ஒருவரின் அறிவின்மை கண்டு நகைப்பது பேதமை, ஒன்றை உள்ளவாறு உணராமல் தவறாக உணரும் மடமை கண்டு நகைப்பது மடன். இவ்விதமாக எட்டு வகை மெய்ப்பாடுகளுக்கும் மேலே சொல்லப்பட்ட 32 மெய்ப்பாடுகளும் தோன்றும் எனக்கூறுகிறார் தொல்காப்பியர். பொருளதிகாரத்தின் 245 முதல் 255 வரையான பாடல்கள் (மெய்ப்பாட்டியல்:1-11) இவை குறித்துப் பேசுகின்றன. அதன் 256ஆம் பாடல் (மெய்ப்பாட்டியல்-12) இந்த 32 முதன்மை மெய்ப்பாடுகள் போக மீதி உள்ள 32 துணைமை மெய்ப்பாடுகள் குறித்துப்பேசுகிறது. முதலில் உள்ள 32 முதன்மை மெய்ப்பாடுகள் உடம்பின் வழியாக உணர்வை வெளிப்படுத்துபவை. துணைமை மெய்ப்பாடுகள் என்பன மன அளவில் உணர்வுகளை வெளிப்படுத்துபவை.

 சான்றாக ‘உடைமை’ என்ற முதல் துணைமை மெய்ப்பாடு என்பது ஏதாவது ஒரு பொருளை உடமையாகப் பெறும்பொழுது மனதில் தோன்றும் மகிழ்ச்சி என்ற மன உணர்வைக் குறிக்கும். இப்படியாக உள்ள 32 துணைமை மெய்ப்பாடுகள் குறித்துத் தொல்காப்பியர் கூறியுள்ளார். ஆகவே மொத்தம் 64 மெய்ப்பாடுகள் உள்ளன எனலாம். இந்த மெய்ப்பாடுகள் குறித்த கருத்துக்கள் தனது முன்னோர்களால் சொல்லப்பட்டவை என்பதையும் தொல்காப்பியர் ‘என்ப, மொழிப’ என்பதன் மூலம் கூறுகிறார். வடமொழியில் உள்ள ‘பரத நாட்டிய சாத்திரம்’ இவைகளுக்கு இணையான மெய்ப்பாடுகளைக் கூறியுள்ளது. அவை இரசங்கள் எனப்படுகின்றன. ஆனால் இந்த பரத நாட்டிய சாத்திரம் தமிழ் மூலத்திலிருந்து தோன்றிய ஒரு வழி நூல் ஆகும்(3). ஆகவே இந்த மெய்ப்பாடுகள் அனைத்தும் மூலச்சிறப்புள்ள தமிழ்ச்சிந்தனை மரபுக்குச் சொந்தமானவை.

 தலைவி, தலைவனைக்காண்பது முதல் கூடி மகிழ்வது வரையும் அதன் பின்னரும் ஆன உணர்வு நிலைகள், 24 மெய்ப்பாடுகளாக வகைப்படுத்தப்பட்டு, பொருளதிகாரத்தின் 257 – 262 வரையான பாடல்களில்(மெய்ப்பாட்டியல்:13-18) சொல்லப்பட்டுள்ளன. இளம்பூரணர் தலைவிக்குரிய இந்த 24 மெய்ப்பாடுகளையும் ‘அவத்தை’ எனக்குறிப்பிடுகிறார். இவை போக பெருந்திணைக்குரிய 20 மெய்ப்பாடுகள் பொருளதிகாரத்தின் 266ஆம் (மெய்ப்பாட்டியல்-22) பாடலில் சொல்லப்பட்டுள்ளன. ஆகவே இந்த மெய்ப்பாடுகள் குறித்த விளக்கம், பழந்தமிழர்கள் தங்கள் வாழ்வியல் அனுபவங்களை நுட்பமான முறையில் வகைப்படுத்தி, தொகுத்து வைத்தவர்கள் என்பதையும், தொல்காப்பியரின் நுண்மான் நுழைபுலச் சிறப்பையும் வெளிப்படுத்துகின்றன எனலாம்.

நூல்:

 பொருளதிகாரத்தின் எட்டாவது இயல் செய்யுளியல் ஆகும். இந்த செய்யுளியலில் ‘மாத்திரை’ முதல் ‘இழைபு’ வரையான 34 செய்யுள் உறுப்புகள் குறித்து பொருளதிகாரத்தின் 310ஆம் பாடல்(செய்யுளியல்-1) பேசுகிறது. அதன்பின் அவைகளுக்கான விளக்கம் அச்செய்யுளியல் முழுவதும் சொல்லப்பட்டுள்ளது. இந்த 34 உறுப்புகளில் ‘அளவியல்’ என்ற உறுப்பு பற்றிய விளக்கத்தில் ‘நூல்’ குறித்துப் பேசுகிறார் தொல்காப்பியர். நூல் குறித்த விளக்கத்தை பொருளதிகாரத்தின் 471ஆம் பாடல் தருகிறது.

 நூல்எனப் படுவது நுவலுங் காலை

 முதலும் முடிவும் மாறுகோள் இன்றித்

 தொகையினும் வகையினும் பொருண்மை காட்டி

 உள்நின்று அகன்ற உரையோடு பொருந்தி

 நுண்ணிதின் விளக்கல் அதுவதன் பண்பே (செய்யுளியல்-162).

 நூல் என்பதில் தொடக்கமும் முடிவும் மாறுபாடில்லாமல் தெளிவாக இருக்கும்; தொகுத்தும் வகுத்தும் பொருள் காட்டும்; தன்னுள் அடங்கிய தெளிவான, விரிவான உரையைப் பெற்றிருக்கும். இறுதியாக நூல் என்பது அந்நூலின் தன்மைக்கு ஏற்ப நுட்பமான பொருளை உணர்த்தும் பண்பைக்கொண்டது. இவை நூல் குறித்து தொல்காப்பியர் கூறுவதாகும். நூல், உரை, பிசி எனும் விடுகதை, பழமொழி எனும் முதுமொழி, மந்திரம், குறிப்பு மொழி ஆகிய ஆறு இலக்கிய வகைகளுக்கும் அடி வரையரை கிடையாது என்பதை அதற்கு முந்தைய பாடலில்(செய்யுளியல்-161) தொல்காப்பியர் கூறுகிறார்.

 இலக்கிய வகைகளுள் ஒன்றான நூல் எனப்படுவது சூத்திரம், ஓத்து, படலம், பிண்டம் ஆகிய நான்கு வகையான பாகுபாடுகளைக்கொண்டது. பொருள் எளிதில் அறியும் வகையில் யாப்பியல் நெறியில் அமைக்கப்படுவது சூத்திரம் ஆகும். ஒரே இனமாக வரும் பொருளை ஒருசேர வைத்துப் புனையப்படுவது ஓத்து(இயல்) ஆகும். ஒரு பொருள் நெறி என்றில்லாமல் பலவகைப்பட்டு விரவி வரும் பொருள்களை எல்லாம் தொகுத்துப் பொதுவாக அமைப்பது படலம் ஆகும். சூத்திரத்தின் ஒரு பொருளும், ஓத்தின் ஒரே இனப்பொருளும், படலத்தின் விரவிய பலபொருள்களும் சேர்த்துத் தொகுத்து அமைப்பது பிண்டம் ஆகும். இவை பொருளதிகாரத்தின் 472-477 வரையான 6 பாடல்களில் சொல்லப்பட்டுள்ளன. ஆகவே நூல் என்பது சூத்திரம், ஓத்து, படலம், பிண்டம் ஆகிய நான்கு வகையான பாகுபாடுகளையும் கொண்டதாக அமையும் எனலாம்.

 செய்யுளியலில் நூல் என்பது நான்கு வகையான பாகுபாடுகளைக் கொண்டது எனக்குறிப்பிட்ட தொல்காப்பியர், பொருளதிகாரத்தின் மரபியலில் முதல் நூல், வழிநூல் என இருவகையான நூல்கள் உண்டு என்கிறார். வினைகள் நீங்கிய அறிவு முதிர்ந்த முனைவனால் ஆக்கப்படுவது முதல்நூல் ஆகும். முதல் நூலை அடிப்படையாகக்கொண்டு அதனைப்பின்பற்றி ஆக்கப்படுவது வழி நூல் ஆகும். வழி நூல் தொகுத்து அமைத்தல், விரித்துக்கூறுதல், தொகுத்தும், விரித்தும் அமைத்தல், மொழிபெயர்த்தல் ஆகிய நான்கு நிலைகளில் அமையும். பத்துவகைக் குற்றங்களும் இல்லாது, 32 வகை உத்திகளும் பெற்று, உண்மைப்பொருள் விளங்கக் கூறுவதே நூல் ஆகும். பொருளதிகாரத்தின் 643-649 வரையான பாடல்கள்(மரபியல்:95-99) இவை குறித்துப் பேசுகின்றன. இலக்கண நூலின் அமைப்பு, நூற்பாவின் இலக்கணம், காண்டிகை உரை, உரைநூல் ஆகியன குறித்துப் பொருளதிகாரத்தின் 648-654 வரையான 7 பாடல்கள்(மரபியல்:100-106) ஓரளவு விரிவாகப் பேசுகின்றன.

 பொருளதிகாரத்தின் 658ஆம் பாடல்(மரபியல்-110), நூலில் ஏற்படும் பத்து வகையான குற்றங்கள் குறித்துப் பேசுகிறது. 1.கூறியது கூறல், 2.மாறுகொளக்கூறுதல், 3.குன்றக்கூறல், 4.மிகைபடக்கூறல், 5.பொருள் இல் மொழிதல், 6.பொருள் மயங்கக்கூறல், 7.கேட்போருக்கு இனிமை தராதவகையில் கூறல், 8.பழிமொழியால் இழுக்கு வருமாறு கூறல், 9.தொன்மையைவிட்டு விலகி தானே ஒன்றைக்கூறல், 10.படிப்போருக்கு விளங்காத வகையில் கூறல் ஆகியன அந்த பத்து வகையான குற்றங்கள் ஆகும். இந்தப்பத்து வகையான குற்றங்களும் இல்லாமல் படைக்கப்படும் படைப்புதான் நூல் என்ற தகுதியைப்பெறும் எனக்கூறுகிறார் தொல்காப்பியர்.

 நூலை எழுதும்பொழுது கையாள வேண்டிய உத்திகள் என்பன 32 எனக்கூறுகிறார் தொல்காப்பியர். பொருளதிகாரத்தின் 660ஆம் பாடல்(மரபியல்-112), அந்த 32 உத்திகளையும் வரிசைப்படுத்திக்கூறுகிறது. அவை ‘நுதலியது அறிதல்’ முதல் ‘உய்த்துக்கொண்டு உணர்த்தல்’ வரை 32 உத்திகள் ஆகும். நுதலியது அறிதல் என்பது ‘சொல்லக்கூடிய கருத்தைப் பிறர் தெளிவாக விளங்கிக்கொள்ளுமாறு கூறுதல்’ ஆகும். அதுபோன்றே, உய்த்துக்கொண்டு உணர்த்தல் என்பது ‘தெளிவில்லாத கருத்தை உய்த்து உணர்ந்து பொருந்தும் வகையில் விளக்கிக்கூறுதல்’ ஆகும். இப்படியாக நூல் எழுதுவதற்கான 32 உத்திகளையும் தொல்காப்பியர் பட்டியலிட்டுள்ளார். இந்த 32 உத்திகளையும் பின்பற்றி, முன்பு கூறிய 10 குற்றங்களையும் நீக்கிப் படைக்கப்படும் படைப்பு மட்டுமே நூல் என்ற தகுதியைப் பெறும். இந்த விலக்கப்படவேண்டிய 10 குற்றங்களும், பின்பற்றப்பட வேண்டிய 32 உத்திகளும் தமது முன்னோர்கள் கூறியிருப்பவை என்பதையும் தொல்காப்பியர் குறிப்பிட்டுள்ளார். அதன் மூலம் இவை அனைத்தும் மூலச்சிறப்புள்ள தமிழ்ச் சிந்தனை மரபுக்கு உரியவை என ஆகிறது.

 தொல்காப்பியரால் நூலுக்குரிய இலக்கணமாகக் காட்டப்படும் 32 உத்திகள், பத்துவகைக்குற்றங்கள், சூத்திரம், காண்டிகை உரை, உரைநூல் முதலியன தருக்கவியலுக்குரியன எனக்கூறுகிறார் முனைவர் க. நெடுஞ்செழியன். இந்த உத்திகள், குற்றங்கள் முதலியன குறித்து வடமொழியில் உள்ள சரக சம்கிதை என்ற மருத்துவ நூலும் பேசுகிறது. அவற்றை அது பேச்சுக்கலைக்குரியதாகக் கூறுகிறது. ஆனால் அந்த மருத்துவ நூலும் தமிழ் மொழியிலிருந்து மொழிபெயர்க்கப்பட்ட வழிநூல்தான் ஆகும்(4).

 பொருள்முதல் சிந்தனையாளர்கள் மூல எண்ணியத்திற்கும்(ORIGINAL SAMKYA), தொடக்ககால சிறப்பியத்திற்கும்(வைசேடிகம்) உரியன எனவும், ஓக, உலகாய்த மெய்யியல்களைச் சார்ந்தவை எனவும் எவற்றைக் குறித்துள்ளனரோ அவற்றை எல்லாம் தொல்காப்பியர் விரிவாகவும் செறிவாகவும் கூறிச்செல்கிறார் எனக்கூறுகிறார் முனைவர் க. நெடுஞ்செழியன். மேலும் படிமுறைக்கோட்பாடு(THEORY OF EVOLUTION), ஐம்பூதக்கோட்பாடு(THEORY OF UNIVERSE), அளவையியல் கோட்பாடு(THEORY OF REASONING AND LOGIC), காரணகாரியக் கோட்பாடு(THEORY OF CAUSE AND EFFECT), இன்பியல் கோட்பாடு(THEORY OF HEDONISM) ஆகிய அறிவியல் துறைகளை தொல்காப்பியர் குறிப்பிடுவதோடு, அவை தமது முன்னோர்கள் கூறியுள்ளவை என்பதையும் தொல்காப்பியர் சுட்டிக்காட்டுவதாகக் கூறுகிறார் முனைவர் க. நெடுஞ்செழியன்(5). மேலே சொல்லப்பட்டவைகளின் மூலம், தொல்காப்பியர் ஒரு தத்துவ அறிஞரும், அறிவியல் மேதையும் ஆவார் என்பதோடு அவர் ஒரு சிறந்த இலக்கியப் படைப்பாளியாகவும் ஆகிறார். தொல்காப்பியத்தின் பொருளதிகாரம், மூலச்சிறப்புள்ள தமிழ்ச் சிந்தனை மரபின் சிற்பிகளில் ஒருவராக அவரை ஆக்குகிறது.

தமிழிய, வட இந்தியச் சிந்தனை:

 வட இந்தியாவில் 16 சனபதங்கள் உருவாகி மகதப் பேரரசு உருவாகும் வரையிலான இடைக்காலத்தில்(கிமு.750-550) பொருள்முதல்வாதக் கருத்துகள் வளருவதற்கான நல்லதொரு சூழ்நிலை ஓரளவு இருந்தது. ஆனால் அச்சூழல் அங்கு நீடிக்கவில்லை. ஆனால் அக்காலத்தில்தான் தமிழகத்தின் பொருள்முதல்வாதக் கருத்துக்களான பூதவாதமும், எண்ணியமும் அங்கு பரவின. அதனைக் கற்றுக்கொள்ளப் பல வட இந்திய அறிஞர்கள் தமிழகம் வந்தனர். தமிழறிஞர்கள் பலர் தங்கள் பொருள்முதல்வாத மெய்யியல் கருத்துக்களை வட இந்தியாவில் பரப்பினர். புத்தர்கூட எண்ணியம் கற்றவர்தான். அப்பொழுது அதற்கானச் சமூகச் சூழல் அங்கு இருந்தது. அதன் பின்விளைவாகவே சமண, பௌத்த மதங்கள் அங்கு உருவாகின. ஆனால் கி.மு. 1000க்கு முன்பே கிரேக்க நகர அரசுகள் போன்ற பல சிறு சிறு நகர்மைய அரசுகள் தமிழகத்தில் உருவாகிவிட்டன. அவை தங்கள் தமிழ் மொழிக்கான குறியீடுகள் என்ற ஒருவகை வரிவடிவத்தையும் கொண்டிருந்தன. முனைவர் கா. இராசன் அவர்கள் தனது தொல்லியல் நோக்கில் சங்ககாலம் என்கிற நூலில் சொல்வதுபோல் கி.மு. 1000 வாக்கில் அல்லது அதற்கு முன்பே ஒரு பெரிய பண்பாட்டுப் புரட்சி தமிழகத்தில் ஏற்பட்டு விட்டது. அப்பாண்பாட்டுப் புரட்சி தெற்கே ஆதிச்சநல்லூர் நாகரிகத்தில் கி.மு. 1500 வாக்கில் நடை பெற்றுவிட்டது எனலாம். அப்பண்பாட்டுப் புரட்சி அறிவியலையும், பொருள்முதல்வாத மெய்யியலையும் அடிப்படையாகக் கொண்டதாக இருந்தது. அதன்பின் தமிழ்ச் சமூகத்தின் வளர்ச்சி வேகம் பெற்றது.

            பொருள்முதல்வாதக் கருத்துகள் வளருவதற்கான நல்லதொரு சூழ்நிலை ஓரிரு நூற்றாண்டுகள் கூட வட இந்தியாவில் இருக்கவில்லை. ஆனால் தமிழகத்தில் அச்சூழ்நிலை 1000 வருடங்களுக்கு மேல் இருந்துள்ளது. அதனால்தான் பூதவாதம், எண்ணியம், சிறப்பியம் போன்ற பல பொருள்முதல்வாத மெய்யியல்கள் தமிழகத்தில் தோன்றி வளர்ந்தன என உறுதியாகச் சொல்ல முடிகிறது. அதற்கானப் பல சான்றுகளை க. நெடுஞ்செழியன் அவர்கள் தமது நூல்களில் தந்துள்ளார்கள். அதனால்தான் தமிழ் மரபு அடிப்படையில் பொருள்முதல்வாத மெய்யியலை அடிப்படையாகக் கொண்டதாகும் என்கிறோம். தொல்கபிலர், பக்குடுக்கை நன்கணியார், பூரண காயபர், கணாதர், நருவெரூஉத் தலையார், கோதமனார் போன்ற பலரும் தமிழர்கள். தொல்கபிலரின் எண்ணியம், பக்குடுக்கை நன்கணியாரின் எண்ணிய அடிப்படையிலான சிந்தனை ஆகியவற்றின் தொடர்ச்சிதான் கணாதரின் சிறப்பியம் ஆகும். இந்தியத்தத்துவ மரபுக்குப் புதியதாகத் தோன்றுகிற சிறப்பியத்தின் அணுவியலுக்கும், நியாயவாதத்தின் அளவையியலுக்கும் உரியதுதான் தந்திர உத்தி ஆகும்.

 ஆகவே பூதவாதம் எனப்படுகிற உலகாயதமும், சாங்கியம் எனப்படுகிற எண்ணியியலும், சிறப்பியத்தின் அணுவியலும், நியாயவாதத்தின் அளவையியலும், தந்திர உத்திகளும், இன்ன பிற பொருள்முதல்வாத மெய்யியல் சிந்தனைகளும் மூலச்சிறப்புடைய தமிழ்ச்சிந்தனை மரபில் இருந்து தோன்றியவைதான் என்பது உறுதிப்படுத்தப்படுகிறது. தொல்காப்பியர் காலம்-வெளி குறித்துத் தற்காலத்திற்குரிய, ஒரு வளர்ச்சிபெற்ற பொதுச் சார்பியல்(GENERAL RELATIVITY) கோட்பாட்டுக்குரிய கருத்தை அன்றே வெளிப்படுத்தியதற்கு, மிக நீண்ட நெடிய, தூய கலப்பற்ற அறிவியலையும், பொருள்முதல்வாத மெய்யியலையும் அடிப்படையாகக் கொண்ட மூலச்சிறப்புடைய தமிழ்ச்சிந்தனை மரபுதான் காரணம் எனலாம்.

தமிழிய, வட இந்தியச் சிந்தனை - வேறுபாடுகள்:

1.தமிழிய சிந்தனையின்படி பூதவாதம் எனப்படும் உலகாயதத்தில் நீர், நிலம், தீ. வளி, வெளி ஆகிய ஐந்து பூதங்கள் உண்டு. வட இந்தியச்சிந்தனையில் வெளி இல்லாத நான்கு பூதங்களே உண்டு.

2.எண்ணியம் எனப்படும் சாங்கியத்தில் தமிழியச்சிந்தனைப்படி 24 கூறுகள் மட்டுமே உண்டு. ஆனால் வட இந்தியச்சிந்தனைப்படி 24 கூறுகளுடன் புருடன் என்பது சேர்க்கப்பட்டு மொத்தம் 25 கூறுகள் உண்டு.

3.சிறப்பியம் எனப்படும் வைசேடிகத்தில் தமிழியச்சிந்தனைப்படி ஏழு பொருள்கள் உண்டு. வட இந்தியச்சிந்தனைப்படி ‘இன்மை’ இல்லாமல் ஆறு பொருள்கள் மட்டுமே உண்டு.

4.தமிழ் மரபு மனித வாழ்வின் அடிப்படைகளாக அறம், பொருள், இன்பம் ஆகிய மூன்றை மட்டுமே கொண்டதாக உள்ளது. ஆனால் வட இந்தியச்சிந்தனைப்படி இந்த மூன்றுடன் வீடு என்பது சேர்க்கப்பட்டு மனித வாழ்வு நான்கு அடிப்படைகளைக்கொண்டதாக உள்ளது.

5.தொழில் முதல்நிலை எனப்படும் காரியாபினிவிருத்தி என்பது ஒரு தொழிலைச்செய்வதற்கான மூலவளங்களின் தொகுப்பு ஆகும். இது தமிழியச்சிந்தனைப்படி 8 வகைகளைக்கொண்டதாக உள்ளது. வட இந்தியச் சிந்தனைப்படி இந்த 8 வகைகளோடு முயற்சி, துணைக்கருவி ஆகிய இரண்டையும் சேர்த்து 10 வகைகளைக்கொண்டதாக அது உள்ளது.

6.தந்திர உத்திகள் என்பவை தமிழியச்சிந்தனைப்படி நூலுக்கான உத்திகளாக 32 உத்திகளைக் கொண்டுள்ளன. வட இந்தியச்சிந்தனைப்படி இவை பேச்சுக்கலைக்கான உத்திகளாக 36 உத்திகளைக் கொண்டுள்ளன.

 தமிழியச்சிந்தனைகளில் இருந்து தான் பெரும்பாலான அறிவியல், பொருள் முதல்வாத வட இந்தியச் சிந்தனைகள் உருவாகின என்பது முன்பே பலவிதங்களிலும் உறுதி செய்யப்பட்டுள்ளது. இந்த வேறுபாடுகள் கூட தமிழியச்சிந்தனைகளின் அறிவியல், தத்துவார்த்த அடிப்படைகளை ஆழ்ந்து புரிந்துகொள்ளாததன் விளைவேயாகும் என்பதும் முன்பே சொல்லப் பட்டுள்ளது. இந்த வேறுபாடுகள் குறித்து ஆழமாக விவாதிக்கப்பட்டு, தெளிவான விளக்கங்கள் தரப்பட்டுள்ளன. இவ்விளக்கங்கள் தமிழியச் சிந்தனைகளின் அறிவியல் அடிப்படையிலான பொருள் முதல்வாத மெய்யியலை உறுதிப்படுத்துகின்றன எனலாம்.

பார்வை:

1.தமிழர் இயங்கியல்-தொல்காப்பியமும், சரகசம்கிதையும், நெடுஞ்செழியன், 2009, பாலம் பதிப்பகம், பக்:34-36

2. “ “ “ பக்: 41-42.
3. பழந்தமிழ்ச் சமுதாயமும் வரலாறும், கணியன்பாலன், எதிர்வெளியீடு, சூன்-2016, பக்: பக்: 839, 840.
4. தமிழர் இயங்கியல்-தொல்காப்பியமும், சரகசம்கிதையும், நெடுஞ்செழியன், 2009, பாலம் பதிப்பகம், பக்:145.

5.சங்க இலக்கியக்கோட்பாடுகளும், சமய வடிவங்களும், க. நெடுஞ்செழியன், மனிதம் பதிப்பகம், 2-10-2009, பக்: 33, 34.

- கணியன் பாலன், ஈரோடு

மூலச் சிறப்புள்ள தமிழ்ச் சிந்தனை மரபு -12

மூலச் சிறப்புள்ள தமிழ்ச் சிந்தனை மரபும் நவீனச் சிந்தனையும்

  நாம் இதுவரை அண்டம் குறித்த ஸ்டீபன் ஆக்கிங் அவர்களின் நவீனச்சிந்தனை பற்றிய ஒரு சுருக்கமான தரவுகளைப்பார்த்தோம். பண்டைய தொல்கபிலர், கணாதர் ஆகியவர்கள் தோற்றுவித்த எண்ணியம், சிறப்பியம் ஆகிய சிந்தனைப்பள்ளிகளின் கருத்துக்களோடு இந்த நவீனச்சிந்தனைகள் எவ்விதத்தில் ஒப்புமை கொண்டுள்ளன எனப்பார்ப்போம். அண்டம் பற்றிய மூலச்சிறப்புள்ள தமிழ்ச்சிந்தனை மரபின் கருத்து ஒரு எளிமைப்படுத்தப்பட்ட அதே சமயம் மிக ஆழ்ந்த, தர்க்கபூர்வமான, பகுத்தறிவும் காரணகாரியக் கொள்கையும் கொண்ட ஒரு நீண்டகால மூலச்சிறப்புள்ள தமிழ்ச்சிந்தனைப் மரபால் உருவானதாகும் என்பதை இவ்வொப்புமை உறுதி செய்கிறது.

1.முதலும் இல்லை முடிவும் இல்லை:

 பழந்தமிழ்ச்சிந்தனை:

  “இல்லாத ஒன்றிலிருந்து எதுவுமே உருவாகாது என்பதே எண்ணியத்தின் ஆதாரக் கொள்கையாகும். இல்லாததை உள்ளதாக்க முடியாது, உள்ளதை முற்றிலும் இல்லாததாக்க முடியாது. ஊழி ஊழிக்காலமாய் இருந்துவரும் உலகத்தை உருவாக்குவதற்கு ஒருவரும் தேவைப் பட்டிருக்கவில்லை. அதற்கு முதலும் இல்லை முடிவும் இல்லை என்பதனால் இல்லாததிலிருந்து ஒன்று உருவாகும் சாத்தியமில்லை என்பது மெய்யாகிறது” என எண்ணியம் கூறுவதாகச் சொல்கிறார் இந்திய வரலாற்றில் பகவத்கீதை என்ற நூலை எழுதிய பிரேம்நாத் பசாசு(11).

நவீனச்சிந்தனை:

 அண்டத்திற்கு தொடக்கமோ, முடிவோ இருக்காது எனவும் அது என்றென்றும் இருந்துகொண்டிருக்கும் எனவும் ஆதலால் படைத்தவன் ஒருவன் தேவைப்படவில்லை எனவும் சொல்கிறார் ஸ்டீபன் ஆக்கிங்(12). மேலும் பொருளை ஆக்கவோ, அழிக்கவோ, முடியாது என நவீன அறிவியல் கூறுகிறது. இதே கருத்துக்களைத்தான் மேற்கண்ட வரிகளில் எண்ணியம் கூறியுள்ளது. அண்டத்திற்கு முதலும் இல்லை, முடிவும் இல்லை எனவும் உலகம் ஊழி ஊழிக்காலமாய் இருந்து கொண்டிருக்கிறது எனவும் இல்லாததை உள்ளதாக்க முடியாது, உள்ளதை முற்றிலும் இல்லாததாக்க முடியாது எனவும் அதை உருவாக்குவதற்கு ஒருவரும் தேவைப்பட்டிருக்கவில்லை எனவும் எண்ணியம் கூறுவதாக பிரேம்நாத் பசாசு கூறுகிறார். ஆகவே நவீனச்சிந்தனையும் எண்ணியமும் நான்கு விடயங்களில் ஒப்புமை கொண்டுள்ளன எனலாம். அவையாவன

1)பொருளை ஆக்கவோ, அழிக்கவோ, முடியாது(இல்லாததை உள்ளதாக்க முடியாது, உள்ளதை முற்றிலும் இல்லாததாக்க முடியாது).

2)அண்டம் என்றென்றும் இருந்துகொண்டிருக்கிறது.

3)அண்டத்திற்கு முதலும் இல்லை முடிவும் இல்லை.

4)ஆதலால் படைத்தவன் ஒருவன் தேவைப்படவில்லை.

2.பொருள்முதல்வாதம்-காரணகாரியக் கொள்கை:

பழந்தமிழ்ச் சிந்தனை:

 ஆரம்பகாலகாலக் கருத்துமுதல்வாதிகள், பொருள்முதல்வாதிகள் ஆகிய இருவருக்கும் இறுதி உண்மை பற்றிய பிரச்சினை உலகிற்குரிய முதற்காரணம் என்ற பிரச்சினையாகத் தோன்றியது. எண்ணியத் தத்துவ வாதிகள் காரணகாரியக்கொள்கையின் மூலம்தான் உலகின் இறுதி உண்மை பற்றிய ஒரு கொள்கையை உருவாக்க முடியுமென்று கருதினர். காரணம் செயல்படுவதற்கு முன்னரேயே விளைவு காரியத்தில் உள்ளது. ஏனென்றால் இல்லாத ஒன்றை உருவாக்க முடியாது. காரியத்தின் தன்மை காரணத்தின் தன்மையைக் கொண்டிருக்குமானால் இந்த உலகத்திற்கான முதற்காரணம் பொருளாகத்தான் இருக்க முடியும்(13). உலகத்திற்கான முதற்காரணம் பொருளாகத்தான் இருக்க முடியும் என்ற முடிவிற்கு காரணகாரியக்கொள்கை மூலமே எண்ணியர்கள் வந்தடைந்தார்கள். இன்றைய உலகம் பொருளால் ஆனது என்பதால் இந்த உலகத்திற்கு காரணமான ஆதிமூலப்பொருளும் பொருளால்தான் ஆகியிருக்கவேண்டும். ஆகவே உலகத்திற்கான முதற்காரணம் என்பது பொருள்தான் ஆகும் என்பதே காரணகாரியக்கொள்கை மூலம் எண்ணியம் வந்தடைந்த முடிவாகும்.

நவீனச் சிந்தனை:

  இன்றைய நவீனச்சிந்தனையின்படி அண்டத்தின் தொடக்கத்திலும், அதன் முடிவிலும் பொருள்தான் இருந்து கொண்டிருக்கிறது என்பது அனைத்து அறிவியலாளர்களாலும் ஏற்றுக்கொள்ளப்பட்டுள்ளது. பொருள் என்பது இங்கு பொருளிலிருந்து உருவாகும் ஆற்றல் போன்றவற்றையும் குறிக்கும். ஆனால் பண்டைய காலத்தில் இதுபோன்ற முடிவிற்கு வருவதற்கு மிகப்பெரிய அளவிலான அறிவியல் சிந்தனை தேவைப்பட்டிருக்கும். மிக ஆழ்ந்த, தர்க்கபூர்வமான, பகுத்தறிவும் காரணகாரியக்கொள்கையும் கொண்ட ஒரு நீண்டகால, மூலச்சிறப்புள்ள தமிழ்ச் சிந்தனை மரபே இம்முடிவை வந்தடையக்காரணம் எனலாம்.

 3.ஆதிமூலப்பொருள்: பழந்தமிழ்ச்சிந்தனை:

  பிரகிருதி அல்லது முதல்நிலைப்பொருளுக்கு எண்ணியம், “எதுவும் உருவாகும் முன்பே இருந்தது, ஆதிமூலமான அதிலிருந்தே அனைத்துப்பொருட்களும் தோன்றின; இறுதியில் அனைத்துப்பொருட்களும் அதிலேயே கலந்துவிடுகின்றன” எனப்பொருள் கூறுகிறது(14). மேலும் ஊழி ஊழிக்காலமாய் அது இருந்து வருகிறது எனவும் அதற்கு முதலோ முடிவோ இல்லை எனவும் எண்ணியம் கூறுகிறது. அதாவது ஆதிமூலமாகிய முதல்நிலைப்பொருளில் இருந்து தான் நாம் காணும் அண்டமும் அதில் உள்ள பொருட்களும் தோன்றின எனவும் இறுதியில் இந்த ஆதிமூலமாகிய முதல்நிலைப்பொருளுக்குள் இந்த எல்லாப் பொருட்களும் கலந்து ஒன்றிணைந்து விடும் எனவும் இந்த ஆதிமூலப்பொருள் என்றென்றும் இருந்து கொண்டிருக்கும் எனவும் அதற்கு தொடக்கமோ முடிவோ இல்லை எனவும் எண்ணியம் கூறுகிறது.

நவீனச்சிந்தனை:

 அண்டம் பற்றிய தன் முன்மொழிவில் அண்டத்தின் உருவளவு வட, தென் துருவங்களில் சுன்னமாகவே இருக்கும். ஆனால் அவை இயன்வழுப்புள்ளிகளாக இருக்க மாட்டா என்கிறார் ஸ்டீபன் ஆக்கிங்.(15). மேலும் அண்டத்திற்கு தொடக்கமோ முடிவோ இருக்காது. அது என்றும் இருந்துகொண்டிருக்கும் என்கிறார் அவர். மேலும் அவர் தந்துள்ள அண்டம் பற்றிய படத்தில் வடதுருவத்தில் மாவெடிப்பும், தென் துருவத்தில் மாநெரிப்பும் காட்டப்பட்டுள்ளது. இவைகளின்படி மாவெடிப்புக்கு முன் அண்டத்தின் ஆதிமூலப்பொருளான முதல்நிலைப்பொருள் சுன்ன அளவில் இருக்கும் எனவும் மாவெடிப்பிற்குப்பின் அண்டத்தில் திரள்களும், விண்மீன்களும், கோள்களும், உயிர்களும் உருவாகும் எனவும் அவையனைத்தும் மீண்டும் மாநெரிப்பில் சுன்ன அளவு கொண்டதாக சுருங்கிவிடும் எனவும் அண்டம் என்றும் இருந்துகொண்டே இருக்கும் எனவும் அதற்கு முடிவோ தொடக்கமோ இல்லை எனவும் கூறுகிறார் ஸ்டீபன் ஆக்கிங். அதாவது மாவெடிப்புக்கு முன்பும் மாநெரிப்புக்கு பின்பும் அது இருந்து கொண்டிருக்கிறது என்றே அவர் கூறுகிறார். அதன் மூலம் அண்டத்திற்கு தொடக்கமோ முடிவோ இருக்காது. அது என்றும் இருந்துகொண்டிருக்கும் என்கிறார் அவர். ஆகவே இந்நவீனக்கருத்தைத் தத்துவார்த்த வடிவில் எண்ணியம் எளிமைப்படுத்திக் கூறியுள்ளது எனலாம்.

4.இயக்கமும் பரிணாமமும்: பழந்தமிழ்ச்சிந்தனை:

  எண்ணியத்தத்துவத்தின் பெரும்பலமே பொருள் நிரந்தரமானது. அது இயக்கமற்ற நிலையை எப்போதும் அடைவதில்லை. ஒரு குறிப்பிட்ட வடிவத்திலிருந்து இன்னொன்றாக பரிணாமம் பெற்று வருகிறது என்பதுதான் ஆகும். மனித குலச் சிந்தனை வரலாற்றில் மிகப்பண்டைய காலத்தில் பொருளின் நிரந்தரத்தன்மையையும், அது சதா மாறிக்கொண்டே இருக்கிறது என்பதையும் கூறியதன் மூலம் இந்தத் தத்துவவாதிகள் பெருமை படைத்தவர்கள் ஆனார்கள் என்கிறார் ‘செர்பாட்சுகி’(16). மேலும் “பரிணாமக்கோட்பாடு(THEORY OF EVOLUTION) அடிப்படையிலேயே உலகத்தோற்றம் பற்றிய கபிலரின் கருத்துக்கள் அமைந்துள்ளன” எனக்கூறுகிறார் பிரேம்நாத் பசாசு(17).

நவீனச்சிந்தனை:

  இங்கு ‘பொருள் நிரந்தரமானது’ என்பதற்கு அண்டம் என்றென்றும் இருந்து வருகிறது என்பதே எண்ணியச்சிந்தனையின் பொருளாகும். இதனை நவீன அறிவியல் கூறியுள்ளதை முன்பே பார்த்தோம். பொருள் இயக்கமற்ற நிலையை எப்போதும் அடைவதில்லை என்பதும் அது ஒரு வடிவத்திலிருந்து இன்னோன்றாகப் பரிணாமம் அடைந்து வருகிறது என்பதும் எண்ணியத்தின் கோட்பாடாகும். எண்ணியம் மேலே கூறுகிற இயக்கவியலும், பரிணாமக்கோட்பாடும் இன்று நவீன அறிவியலாளர்கள் அனைவராலும் ஏற்றுக்கொள்ளப்பட்ட கோட்பாடாகும். இன்றைய நவீனக்கருத்துக்களை அன்றே எண்ணியம் கூறியுள்ளதை ‘செர்பாட்சுகி’ அவர்கள் வியந்து போற்றுகிறார்.

5.வெளி, காலம், இயக்கம்: பழந்தமிழ்ச்சிந்தனை:

 உருசிய அறிஞர் திரு. வி. கிரபிவின் அவர்கள் ‘இயக்கவியல் பொருள்முதல்வாதம் என்றால் என்ன?’ என்கிற தனது நூலில், கபிலரால் தோற்றுவிக்கப்பட்ட எண்ணியத் தத்துவஞானக் கோட்பாடு உலகத்தைப் பொருளாயதத் தோற்றுவாயைக்கொண்டு விளக்கமளித்தது. அதன் பிரதிநிதிகள் உலகத்தை ஒரு பருப்பொருளாக, ஒரு ஆதாரப்பொருளிலிருந்து படிப்படியாக வளர்ச்சி பெற்றதாகக் கருதினார்கள். இயக்கம், வெளி, காலம் ஆகியவை பருப்பொருளின் கூறுகள் எனவும் அவை பருப்பொருளிலிருந்து பிரிக்கப்பட முடியாதவை எனவும் எண்ணியச்சிந்தனை மரபு மொழிந்தது. “இக்கருத்து புராதன இந்தியத் தத்துவ ஞானத்தின் ஒரு மூலச்சிறப்புள்ள சாதனையாகும்” என்கிறார் வி.கிரபிவின் அவர்கள்(18).

  தொல்காப்பியர் முதற்பொருள் என்பது நிலம் பொழுது ஆகிய இரண்டின் இயல்பு என்பார். முதற்பொருள், கருப்பொருள், உரிப்பொருள் ஆகிய மூன்றில் முதற்பொருளிலிருந்துதான் மனிதன், கடவுள் முதலான அனைத்துக் கருப்பொருட்களும் தோன்றுகின்றன எனவும் உரிப்பொருள் நிகழ்வுகள் அங்குதான் நடக்கின்றன எனவும் தமிழ் மரபு கருதியது. ஆகவே வெளி-காலம் என்ற முதற்பொருள்தான் அனைத்திற்கும் அடிப்படை என்ற எண்ணியச் சிந்தனைப்படிதான் தொல்காப்பியர் வெளி, காலம் என்பதை நிலம், பொழுது ஆகியவற்றின் இயல்புகள் எனக்கூறியுள்ளார். மேலும் முதற்பொருள் என்பது வெளி, காலம் ஆகியவற்றின் இயல்பு எனும்பொழுது அது இயக்கத்தையும் இணைத்துக் கொள்கிறது. இந்த அடிப்படையில்தான் எண்ணியச்சிந்தனை வெளி, காலம், இயக்கம் ஆகிய மூன்றையும் பருப்பொருளின் கூறுகளாகவும், அவைகளைப் பருப்பொருளிலிருந்து பிரிக்கப்படமுடியாதவைகள் எனவும் கருதியது. தமிழ்ச்சிந்தனை மரபின் இச்சிந்தனையை வி.கிரபின் அவர்கள், “புராதன இந்தியத் தத்துவ ஞானத்தின் ஒரு மூலச்சிறப்புள்ள சாதனையாகும்” என்கிறார். ஆனால் இச்சிந்தனை மூலச்சிறப்புள்ள தமிழ்ச்சிந்தனை மரபின் சாதனை ஆகும். தமிழ் மரபின் சாதனைகள் இந்திய மரபின் சாதனைகளாகவே கூறப்பட்டு வருகின்றன. இந்நிலை மாறி தமிழ் மரபு ஒரு தனித்த மரபு என்பது வெளிப்பட வேண்டும்.

நவீனச்சிந்தனை:

 “காலம் என்பது ‘வெளி’ என்பதிலிருந்து வேறானதல்ல. அதற்கு மாறாக ‘வெளி’ காலத்தோடு சேர்ந்து வெளி-காலம் என அழைக்கப்படும் பொருளாகிறது” எனப்பொதுச்சார்பியல் கூறுகிறது.(19). ஆகவே வெளி-காலம் ஆகிய இரண்டும் சேர்ந்து ஒரு பொருளாக ஆகிறது என்பதன் மூலம் இவை இரண்டும் பொருளின் கூறுகளாகவும் ஆகின்றன. மேலும் நவீனச் சிந்தனையின்படி இயக்கம் இல்லாத பொருளே இல்லை. ஆகவே வெளி, காலம், இயக்கம் ஆகியன பருப்பொருளின் கூறுகள் அவை பருப்பொருளிலிருந்து பிரிக்கப்பட முடியாதவை என்பதுதான் நவீனச் சிந்தனையின் கருத்தாகவும் உள்ளது. மேலும் அண்டம் என்பது வெளி-காலம் எனப்படும் நாற்பரிமாணப் பொருள் என்பதும் அதில் காலம் நான்காவது பரிமாணம் என்பதும் இந்த அண்டமும் அதில் உள்ள பொருட்களும் எப்பொழுதும் இயங்கிக்கொண்டுள்ளன என்பதும் இன்றைய நவீன அறிவியலின் கருத்தாகும். ஆகவே மேற்கண்ட விளக்கங்களின்படி, வெளி, காலம், இயக்கம் என்பன பருப்பொருளின் கூறுகள், அவை பருப்பொருளிலிருந்து பிரிக்கப்பட முடியாதவை என்ற எண்ணியத்தின் சிந்தனையோடு நவீனச்சிந்தனை ஒப்புமை கொண்டுள்ளது எனலாம்.

6.நிகழ்ச்சி: பழந்தமிழ்ச்சிந்தனை

 ஒரு நெறிப் பட்டாங் கோரியல் முடியுங்

            கரும நிகழ்ச்சி இடமென மொழிப’ என்கிறார் தொல்காப்பியர்.

            ‘ஒரு நெறிப்பட்டு, ஓரியல்பாக முடியும் வினை நிகழ்ச்சியை இடமென்று சொல்வர்’ என்பதே இதன் பொருளாகும் அதாவது, வினை நிகழ்ச்சியை இடம் என்று சொல்வர் தம் முன்னோர் என்கிறார் தொல்காப்பியர். ‘ஒரு நிகழ்ச்சி நடைபெறுவது இடமெனப்படும்’ என்பது ஆழ்ந்து சிந்திக்கத்தக்கது. கரும நிகழ்வை அஃதாவது நிகழ்ச்சிகள் நடந்தேறுவதை இடம் என விளக்கிய தொல்காப்பியர், அந்த நிகழ்ச்சிகள் எப்போது நடந்தன என்று குறிப்பதையே காலம் என்றும் விளக்குகின்றார் என்கிறார் முனைவர் க. நெடுஞ்செழியன்(20).

 அடுத்ததாக தொல்காப்பியர் ‘நிகழ்ச்சிகள் என்பவை இல்லாமல் போனால் காலம் என்பதும் இல்லாமல் போகும்” எனச்சொல்வது பெருவியப்பைத் தருகிறது என்கிறார் க.நெடுஞ்செழியன்,

இமையோர் தேஎத்தும் எறிகடல் வரைப்பினும்

அவையில் காலம் இன்மை யான -தொல்.பொருளதிகாரம்(பொருளியல்-244)

            ‘தேவர் உலகத்திலும், கடல் சூழ்ந்த இவ்வுலகத்திலும், மேலே சொல்லப்பட்ட நிகழ்வுகள் இல்லை என்றால் காலமும் இல்லை’ என்கிறார் தொல்காப்பியர். ‘அவையில் காலம் இன்மை யான’ என்பதன் நேரடிப்பொருள் என்பது ‘நிகழ்ச்சிகள் இல்லாமல் காலம் என்பது ஒன்றில்லை” என்பதாகும். அதாவது “நிகழ்ச்சிகள் என்பது இல்லாமல் போனால் காலம் என்பதும் இல்லாமல் போகும்” என்பதுதான் தொல்காப்பியரின் கூற்றாகும் என்கிறார் க. நெடுஞ்செழியன். நிகழ்ச்சிகள் நடந்தேறுவதை இடம் எனக்குறிப்பிட்ட தொல்காப்பியர், இங்கு நிகழ்ச்சிகள் இல்லை என்றால் காலமும் இல்லை என்கிறார்(21). ஆதலால் நிகழ்ச்சிகள் இல்லை என்றால் இடம், காலம் ஆகிய இரண்டுமே இல்லை என அவர் கூறுவதாகக் கொள்ளலாம். நவீனச்சிந்தனைப்படியும், எண்ணியச்சிந்தனைப்படியும் இடமும் வெளியும் ஒன்றையே குறிப்பதால், நிகழ்ச்சிகள் இல்லை என்றால் காலமும் வெளியும் இல்லை என தொல்காப்பியர் கூறுவதாக ஆகிறது.

 ஆகவே நிகழ்ச்சிகள் இல்லாமல் காலமும் வெளியும் இல்லை என்ற நவீன அறிவியல் கருத்தை தொல்காப்பியர் தனது பாடல்களில் வெளிப்படுத்தியுள்ளார். அப்பாடல் கருத்துக்கள் தொல்காப்பியருக்கு முந்தைய மூலச்சிறப்புள்ள தமிழ்ச்சிந்தனை மரபின் அறிஞர்களால் சொல்லப்பட்டவை என்பதை ‘மொழிப’ என்ற சொல் உறுதி செய்கிறது.

நவீனச்சிந்தனை:

 பொதுச்சார்பியல் கோட்பாட்டின்படி, வெளியும் காலமும் அண்டத்தில் நிகழும் ஒவ்வொன்றையும் பாதிப்பதோடு அந்த ஒவ்வொன்றாலும் பாதிக்கப்படவும் செய்கிறது. அண்டத்தில் நிகழும் நிகழ்ச்சிகள் குறித்து எப்படி வெளியையும், காலத்தையும் பற்றிய கருத்துக்கள் இல்லாமல் பேச இயலாதோ, அதுபோன்றே பொதுச்சார்பியலில் அண்டத்தின் எல்லைகளுக்குப் புறத்தே வெளியும் காலமும் குறித்துப் பேசுவது பொருளற்றதாகி விடுகிறது எனக்கூறுகிறார் ஸ்டீபன் ஆக்கிங்(22). அதாவது நிகழ்வுகள் இல்லாமல் காலமும் வெளியும் இல்லை என்பதே அவர் கருத்து எனலாம். தமிழ்ச் சிந்தனை மரபும் இக்கருத்தைக் கொண்டிருந்தது என்பதை தொல்காப்பியரின் பாடல்கள் உறுதி செய்கின்றன. ஆகவே இன்றைய வெளி - காலம் குறித்த நவீன அறிவியல் சிந்தனைகள் சிலவற்றை பண்டைய தமிழ்ச் சிந்தனைமரபு பெற்றிருந்தது என்பதை இவ்வொப்புமை உறுதி செய்கிறது எனலாம்.

7.இன்மை: பழந்தமிழ்ச்சிந்தனை:

 “பொருள்குணங் கருமம் பொதுச்சிறப் பொற்றுமை

  இன்மை யுடன்பொருள் ஏழென மொழிப”

என்ற பாடலில் பொருள்கள் ஏழு என அகத்திய தருக்க நூற்பா சொல்கிறது. ஏழாவது பொருள் இன்மை எனும் இல்பொருள் ஆகும்.

 ஒன்றிலிருந்து ஒன்று உருவாகும் திரிவாக்கத்திற்கும், அஃதாவது இன்மைக்கும் காரணமாய் இருப்பது எதுவோ அதுவே ஏழாவது பொருளாகும். இதனை இயங்கியல் கோட்பாட்டின் உருவமும் உள்ளடக்கமுமாகக்(FORM AND CONTENT) கொள்ளலாம் என்கிறார் க. நெடுஞ்செழியன் அவர்கள். மேலும் ஒன்று ஒரு பொருளாக உருவாவதற்கு முன்பு, அது அந்தப்பொருளாக இருக்காது. அந்தப்பொருள் சிதைந்து போனாலும் அதனை அந்தப்பொருளாகக் கருத முடியாது. ஆகவே ஒரு பொருளின் இருத்தல், அதன் தோற்றம், இடைநிலை, முடிவு என்பவைகளின் அடிப்படையில் ‘இன்மை’ என்பது ஒரு கோட்பாட்டு வடிவத்தைப் பெறுகிறது என்கிறார் க. நெடுஞ்செழியன்(23).

 இங்கு இன்மை என்பது ஒரு பொருள் அப்பொருளாக உருவாவதற்கு முன் இருந்த நிலையைக் குறிப்பதாகும். ஒரு பொருள் அப்பொருளாக உருவாதற்கு முன் வேறு ஏதாவது ஒரு நிலையில் அது இருந்திருக்கவேண்டும். அதுவே இன்மை ஆகும். ஆகவே இன்மை என்பது முற்றிலும் இல்லாத நிலையைக் குறிக்கவில்லை. அதற்கு மாறாக எந்தப் பொருளைப்பற்றிப் பேசுகிறோமோ அந்தப்பொருளாக இல்லாத நிலையைப்பற்றி பேசுவதே இன்மை ஆகும். சான்றாக, முதல் உயிர்ப் பொருளை எடுத்துக் கொண்டால், அது தோன்றுவதற்கு முன் அப்பொருள், ஒரு சடப்பொருளாக இருந்தது. உயிர்பொருளாக இல்லை. உயிர்ப்பொருளுக்கு முன் இருந்த, சடப்பொருளாக இருந்த நிலைதான் இன்மை எனப்படும். அதாவது உயிர்பொருள் இல்லை என்பதால் அது இன்மை ஆகிறது. மேலும் இன்மை என்பது பொருளின் பண்பல்ல எனவும் அது பொருளின் மறுதலை அல்லது மறுபொருள் ஆகும் எனவும் சேனாவரையர் தொல்காப்பியப்பாடலில் உள்ள இன்மை குறித்துப் பொருள் தருவது ஆழ்ந்து சிந்திக்கத்தக்கது.