New Indian-Chennai News + more

Members Login
Username 
 
Password 
    Remember Me  
Post Info TOPIC: ஹிந்து என்னும் சொல் - ஜடாயு


Guru

Status: Offline
Posts: 24778
Date:
ஹிந்து என்னும் சொல் - ஜடாயு
Permalink  
 


ஹிந்து என்னும் சொல்

November 1, 2011
ஜடாயு

சொல் ஒன்று வேண்டும், தேவ சக்திகளை
நம்முள்ளே நிலைபெறச் செய்யும் சொல் வேண்டும்.

– மகாகவி பாரதி

பெங்களூரில் எங்கள் பகுதியில் சில வருடங்களாகவே ஒரு அறக்கட்டளை கிருஷ்ண ஜெயந்தி விழாவைச் சிறப்பாகக் கொண்டாடி வருகிறது.  சமூகசேவை, கலை நிகழ்ச்சிகள், சுயதொழில் வகுப்புகள் ஆகிய துறைகளில் இயங்கும் அறக்கட்டளை அது. விழா சமயத்தில் இசைக் கச்சேரிகள், பஜனைகள் ஆகிய நிகழ்ச்சிகள் விமரிசையாக நடக்கும். இதற்காகவென்றே நேர்த்தியான ஒரு நல்ல கலையரங்கத்தையும் அந்த அமைப்பினர் உருவாக்கியுள்ளார்கள்.

இந்த வருடம் கிருஷ்ண ஜெயந்தியின் போது பள்ளி மாணவர்களுக்கான வினாடி வினா நிகழ்ச்சியையும், பஜனைப் பாடல்கள் போட்டியும் நடத்தலாம் என்று நானும் எனது நண்பர்கள் சிலரும் இணைந்து திட்டமிட்டோம். அறக்கட்டளை நடத்தும் விழா ஏற்கனவே பிரபலமாக இருப்பதால், அந்த அரங்கிலேயே அந்த நிகழ்ச்சிகளுடன் சேர்த்து வைத்துக் கொள்ளலாம் என்று யோசித்து, அந்த அமைப்பாளர்களை அணுகினோம். அமைப்பாளர்கள் எங்கள் ஆர்வத்தை சிலாகித்துப் பாராட்டி,  யோசனையை உடனடியாக ஏற்றுக் கொண்டார்கள். முழு ஒத்துழைப்பு தருகிறோம் என்றார்கள். அழைப்பிதழ் வரைவில் A Quiz on Hindu culture and heritage என்று என் நண்பன் எழுதினான். அதுவரை கலகலப்பாகப் பேசிக் கொண்டிருந்த அமைப்பாளர் கொஞ்சம் முகம் கறுத்தார். பதட்டமடைந்து, ”Indian cultureஎன்று போடுங்க சார்” என்றார். ”Indian culture என்றால் அதில் பாலிவுட் சினிமா, பாங்கரா நடனம் எல்லாம் வந்து விடும் சார், மாணவர்கள் முற்றிலும் வேறு விதமான எதிர்பார்ப்புடன் வருவார்கள், குழப்பம் ஏற்படும். Hindu culture தான் ஏற்ற தலைப்பு” என்றான் என் நண்பன்.

அமைப்பாளர் முகம் இஞ்சி தின்ற குரங்கு போல ஆகியது. ”எந்த மாதிரியெல்லாம் கேள்வி கேட்பீர்கள்?” என்றார். ”ராமாயணம், மகாபாரதம், கோயில்கள், புராணங்கள்…” என்று நான் பட்டியல் போட, ”விவேகானந்தர், நாராயண குரு, ராமானுஜர் போன்ற ஞானிகள், ஆயுர்வேதம், வேத கணிதம்..” என்று என் நண்பன் சேர்ந்து கொண்டான். “சரி, அது எல்லாவற்றையும் அப்படியே போடுங்களேன்” என்றார் அமைப்பாளர்.  “சார் அப்போ அழைப்பிதழே மூன்று பக்கத்துக்குப் போகும்” என்று புன்னகைத்தான் என் நண்பன். ”நீங்களும் நானும் ஹிந்து தானே சார், நீங்கள் இங்கு கொண்டாடிக் கொண்டிருப்பது கிருஷ்ண ஜெயந்தி என்ற ஹிந்துப் பண்டிகையைத் தானே .. “ என்று எங்கள் குழுவில் இருந்த இன்னொரு நண்பன் உணர்ச்சிகரமாகக் கேட்க ஆரம்பிக்க, ஆமாம் ஆமாம் என்று தலையசைத்தார் அமைப்பாளர்.. “நீங்கள் சொல்வதெல்லாம் சரிதான். ஆனால் அப்படிப் போட்டால்…” என்று இழுத்தார்.

அப்போது தான் அங்கிருந்த விளம்பரப் பலகையைக் கவனித்தேன் “நன்கொடைகளுக்கு முழுமையான வருமான வரி விலக்கு..” என்றெல்லாம் நீளமாக எழுதியிருந்தது. நண்பர்களைக் கையமர்த்தினேன். ”சார்,  A Quiz on our glorious culture and heritage என்று போட்டு விடலாம்” என்றேன். ஏகமனதாக ஒத்துக் கொண்டார். எல்லாம் மங்களகரமாக முடிந்தது. இந்த தேசத்தின் போலி மதச்சார்பின்மைப் பாரம்பரியம் பூச்சாண்டி காட்டி அந்த அறக்கட்டளை நடத்துபவரை எந்த அளவு ”எச்சரிக்கையுடன்” நடந்து கொள்ள வைக்கிறது என்று எண்ணிக் கொண்டேன்.

தான் ஹிந்து என்பதில் இவருக்குச் சிறிதும் சந்தேகமில்லை. ஆனால் அதை வெளிப்படுத்த வேண்டுமா, எந்த வகையில் வெளிப்படுத்துவது என்பதில் சில தயக்கங்கள். ஆனால் ”நான் இந்துவா?” என்று கேள்வி கேட்டு ஜெயமோகனுக்கு கடிதம் எழுதியவருக்கு, அதிலேயே அடிப்படை சந்தேகம் இருந்திருக்கிறது. அந்த சந்தேகத்தையும் தெளிவிக்கும் வகையில் ஜெயமோகன் ஒரு அருமையான பதிலை அவருக்கு அளித்திருக்கிறார்.

********

பொதுவாக பலர் நினைப்பது போல, ஹிந்துக்கள் தங்களை “ஹிந்துக்களாக” உணரத் தொடங்கியது பிரிட்டிஷ் காலகட்டத்தில் தான் என்பது உண்மையல்ல.

வரலாற்று ரீதியாக, சிந்து நதிக்கு அப்பால் இருந்த பிரதேசத்தையும் அங்கு வாழும் மக்களையும், அவர்களது ஒட்டுமொத்த வாழ்க்கை முறையையும் குறிக்க, அந்த பூகோளப் பிரதேசத்திற்கு வெளியே இருந்த பண்டைய சுமேரியர், பாரசீகர், கிரேக்கர் ஆகிய மக்களால் தான் ஹிந்து என்ற பதம் முதன்முதலில் பயன்படுத்தப் பட்டது. ஆனால் இது அந்த அன்னிய மக்கள் உருவாக்கிய பதம் அல்ல. ரிக்வேத ரிஷிகள் தாங்கள் வாழ்ந்த பிரதேசத்தை ஸப்த ஸிந்து என்றே அழைத்தனர். அந்தச் சொல்லே ஹப்த ஹிந்து என்று பாரசீக மொழியில் உருமாற்றம் அடைந்தது.  சரஸ்வதி = ஹரஹ்வதி, அஸுர் = அஹுர் என்று பல சம்ஸ்கிருதச் சொற்கள் இதே ரீதியில் பண்டைய பாரசீக மொழியில் உருமாற்றம் பெற்றுள்ளன. இந்த சொல் உருமாற்றத்திற்கான அகச்சான்றுகள் நமது புராணங்களிலேயே உள்ளன.

சம்ஸ்கிருத பாஷை அன்னிய பிரதேசங்களில் அங்கு வாழ்வோரையும் இன்புறச் செய்யுமாறு ”யாவனீ”யாக, மிலேச்ச வாணி”யாக மாறுவது பற்றி பவிஷ்ய புராணம் இப்படிக் குறிப்பிடுகிறது-

சம்ஸ்க்ருதஸ்யைவ வாணீ  து பா⁴ரதம் வர்ஷமுஹ்யதாம் |
அன்யே க²ண்டே³ க³தா ஸைவ ம்லேச்சா² ஹ்யானந்தி³னோப⁴வன்  ||

ஜாதுஸ்தா²னே ஜைனசப்³த³: ஸப்தஸிந்து⁴ஸ் ததை²வ ச |
ஹப்தஹிந்து³ர் யாவனீ ச புனர்க்ஞேயா கு³ருண்டி³கா ||

(பவிஷ்ய புராணம், பிரதிஸர்கபர்வம், 5ம் அத்தியாயம்)

கிரேக்கர்கள், ஹூணர்கள், சகர்கள், டார்டார்கள், பலூச்சிகள் போன்று பாரதத்தின் வடமேற்கு எல்லைப் புறத்துக் குடியேறிகளும், தோற்கடிக்கப் பட்ட படையெடுப்பாளர்களும் இந்து சமுதாயத்தில் ஒன்றிணைந்து கொண்டிருந்த காலகட்டத்தில் (பொ.பி 1,2,3,4ம் நூற்றாண்டுகள்) மேற்கண்டது போன்ற சுலோகங்கள் புராணங்களில் காணக் கிடைக்கின்றன.  பின்னர் இஸ்லாமியப் படையெடுப்புகள் தொடங்கிய போது, ஹிந்துக்களாலேயே தங்களை, தங்களது வாழ்க்கை முறையை படையெடுப்பாளர்களான அன்னியரிடம் இருந்து வேறுபடுத்துவதற்காக ஹிந்து என்ற சொல் புழக்கத்தில் வந்தது.  பாரதத்தின் நிலப்பகுதியை ஹிந்துஸ்தானம் என்ற சொல்லால் பார்ஹஸ்பத்ய சாஸ்திரம் (பொ.பி 7ம் நூற்றாண்டு) என்ற நூல் குறிக்கிறது. இதே காலகட்டத்தில் இந்தியாவுக்கு வந்த சீன யாத்திரிகர் யுவான் சுவாங், ஹிந்து என்பதை சீன மொழியில் Yindu என்று உருமாற்றி பதிவு செய்துள்ளார். இன்று வரை சீனமொழியினர் இச்சொல்லைப் பயன்படுத்தி வருகின்றனர்.

சம்ஸ்கிருத நூல்களில் தொடங்கிய ஹிந்து என்ற சொல்லின் பயன்பாடு 9-10ம் நூற்றாண்டுகளில் வட இந்திய பிரதேச மொழிகளின் இலக்கியத்தில் அழுத்தமாக இடம் பெற்று விட்டது. பிருத்விராஜனின் பெருமைகளை விவரித்து அவரது அரசவைக் கவிஞரான சந்த பரதாயி எழுதிய பிருத்விராஜ் ராஸோ(11ம் நூற்றாண்டு) என்ற ஹிந்தி வீரகதைப் பாடலில் ஹிந்து என்ற சொல் ஏராளமான இடங்களில் வருகிறது.  ”ஹிந்துக்கள் மிலேச்சர் மீது நடத்திய போர்”, “ஹிந்துக்களாகிய நாங்கள் மிலேச்சர்களைப் போல மானமற்றவர்களல்ல” போன்ற வரிகள் இந்த நூலில் விரவியுள்ளன. 13ம் நூற்றாண்டில் வாழ்ந்த கபீர்தாசர், குருநானக், தாதூ தயால், நாபா தாசர் ஆகிய பக்தி இயக்கக் கவிஞர்களின் பாடல்களில் ஹிந்து, துரக் ஆகிய சொற்கள் முறையே இந்துக்களையும், இஸ்லாமியர்களையும் வேறுபடுத்திக் காட்டும் வகையில் பயின்று வந்துள்ளன. பாரதத்தின் கிழக்குப் பகுதியான வங்கத்தைச் சேர்ந்த தர்க்க சாஸ்திர நூல் ஒன்றில் “சிவ சிவா, அவன் ஹிந்துவும் அல்ல யவனனும் அல்ல” (சிவ சிவ ந ஹிந்துர் ந யவன:) என்ற சொற்றொடர் காணப் படுகிறது.

தென்னிந்தியாவை இஸ்லாமியப் படையெடுப்பிலிருந்து காப்பதற்காக 14ம் நூற்றாண்டில் எழுந்தது விஜய நகர சாம்ராஜ்யம். இதனைத் தோற்றுவித்த ஹரிஹர, புக்க சகோதரர்களின் அரசு முத்திரையில் “ஹிந்து ராய ஸுரத்ராண” என்ற பட்டப் பெயர் இடம் பெற்றுள்ளது. ராஜபுத்திர மன்னர்களின் ஆவணங்கள் அனைத்திலும் ஹிந்து என்ற பெயர் பெருமிதத்துடன் கூறப்படுகிறது. மகாராஷ்டிரத்தில் தோன்றிய சமர்த்த ராமதாசர் என்ற மகானின் பாடல்களில் “ஹிந்துஸ்தான் பளாவலேம்” போன்ற வரிகள் உள்ளன. இவரது ஆசியுடன் சத்ரபதி சிவாஜி அமைத்த சுதந்திர இந்து ராஜ்ஜியம் ”ஹிந்து பதபாதசாஹி” என்றே தன்னை அழைத்துக் கொண்டது. ”ஹிந்துவின் குரலையும், ஹிந்துவின் குடுமியையும், ஹிந்துவின் திலகத்தையும், வேத புராணங்களையும் காத்தவன்” என்று சிவாஜியைக் குறித்து கவிஞர் கவிராஜ பூஷண் புகழ்ந்து பாடியுள்ளார். வடக்கில் ஆப்கானிஸ்தானம் முதல் தெற்கே தஞ்சை வரை பரந்து விரிந்திருந்தது இந்த மராட்டிய ஹிந்து அரசு.  தமிழில் தஞ்சை மராட்டியரின் ஆவணங்களிலேயே முதன் முதலில் ஹிந்து என்ற சொல் காணப் படுகிறது.

சீக்கிய குருமார்களின் பல பாடல்களில் தங்களது அற நெறியை ஹிந்து தர்மம் என்று குறிப்பிடுகின்றனர். குரு தேக்பகதூர் அவர்களை இஸ்லாமிய மத அதிகார வர்க்கம் அச்சுறுத்திய போது, அவர் “என்னுடையது ஹிந்து தர்மம்; உயிரினும் மேலாக இதை நேசிக்கிறேன்” (uttar bhanyo dharam ham hindu, ati priyako kima kare nikandu) என்று பதிலிறுத்தார். சீக்கிய மதத்தை வீரர்களின் திருக்கூட்டமாக மாற்றியமைத்து அதற்கு காலசா என்று பெயரிட்ட குரு கோவிந்த சிங் (1666 – 1708) அந்தப் பிரகடனத்தையே ஹிந்து என்ற சொல்லால் அலங்கரிக்கிறார் –

sakal jagat mein khAlsA panth gAje
jAge dharam hindu sakal bhaND bhAje

ஹிந்து தர்மம் வாழ்வதற்காகவும், பொய்மைகள் அனைத்தும் அழிவதற்காகவும்
உலகெங்கும் காலசா என்ற மார்க்கம் செழிக்கட்டும்

இவ்வாறு, 6ம் நூற்றாண்டு தொடங்கி 18ம் நூற்றாண்டு வரை பாரதத்தின் பல மொழிகளிலும், பல பகுதிகளிலும் ஹிந்து என்ற சொல் ஏற்கனவே ஒட்டுமொத்த ஹிந்து மதத்தையும், அதைப் பின்பற்றும்  சமுதாயத்தையும் குறித்திருக்கிறது.  அதன் தொடர்ச்சியாகவே பிரிட்டிஷாரும் இந்தச் சொல்லைப் பயன்படுத்த ஆரம்பித்தார்கள்.

பரம்பொருளைப் போன்றே வரம்பு கடந்த தங்கள் மதத்திற்கு இப்படி ஒரு பெயரிட்டு அழைப்பதை 20ம் நூற்றாண்டின் ஆரம்ப கட்டத்தில் கூட பல இந்து சமயப் பெரியோர்களால், அறிஞர்களால் முழுதாக உள்வாங்கிக் கொள்ள முடியவில்லை.  “ஹிந்து என்ற சொல்லை விட வைதிகன், வேதாந்தி போன்ற சொற்கள் பொருத்தமானவை” என்று சில உரைகளில் விவேகானந்தர் குறிப்பிட்டுள்ளார். ஸ்ரீஅரவிந்தர்,  திலகர், பாரதியார் ஆகியோரது உரைகளிலும் எழுத்துக்களிலும்  ஹிந்து யார்? ஹிந்து தர்மம் என்றால் என்ன?  போன்ற  பீடிகைகளும், விளக்கங்களும்  ஒரு சம்பிரதாயம் போலவே இடம்பெறும். டாக்டர் ராதா கிருஷ்ணன், காஞ்சி பரமாசாரியார்  உரைகளிலும் இத்தகைய பீடிகைகளைக் காணமுடியும். பல நூற்றாண்டுகளாக அறுபடாத பண்பாட்டுத் தொடர்ச்சி கொண்டிருந்த இந்து சமுதாயம், பல்வேறு அன்னிய ஆக்கிரமிப்புகளுக்கு ஆட்பட்டு, பின்னர் நவீன காலகட்டத்தில் தனக்குரிய பொது அடையாளத்தைத் தேடிக் கண்டடைவதில் உள்ள சிக்கல்களை சமன்வயப் படுத்தும் முயற்சியாகவே அந்தப் பீடிகைகள் அமைந்தன. நவீன இந்திய தேசிய மறுமலர்ச்சியின் ஊடாக, ஹிந்து என்ற அடையாளத்தை உலகின் எல்லாப் பகுதிகளிலும் வாழ்ந்து வந்த ஹிந்துக்கள் ஏற்றுக் கொண்டார்கள்.  இன்று வரலாற்றுக் கண்ணோட்டத்தோடு  இவைகளை நாம் படிக்கும்போது தான் இந்த விஷயம் நமக்குத் தெளிவாகத் தெரிய வருகிறது.

ஒரு மனிதனுக்கு பெயர் என்று ஒன்று இருப்பது எதற்காக? பிறர் அழைப்பதற்காகத் தானே? தன்னைத் தானே அறிந்து கொள்வதற்கு அவனுக்குப் பெயர் அவசியமில்லையே.  உலகளவில் தன்னைப் பிறரிடமிருந்து வேறுபடுத்திக் கொள்ளுதல் என்ற அடிப்படையிலேயே நமது மதத்திற்கு ஹிந்து என்ற பெயர் உருவாயிற்று (ஆராய்ந்து பார்த்தால், எல்லா மதங்களுக்கும், தேசங்களுக்கும் பெயர்கள் இந்த வகையில் தான் உருவாகியுள்ளன, இந்து மதம் மட்டும் இதில் விதி விலக்கு அல்ல). ஆனால் அதனாலேயே அந்தப் பெயர் ஆசாரக் குறைவானதாகவோ, அல்லது ஒட்டாததாகவோ ஆகி விடாது. அப்படி எண்ணுவது ஒரு குருட்டுத் தனமான, நடைமுறைக்கு ஒவ்வாத தூய்மைவாதம் அன்றி வேறில்லை. மாறாக, வரலாற்றின் போக்கில் உருவாகி, வளர்ந்து, திரண்டு வந்த ஹிந்து என்ற பெயரே இயல்பானதும், வேர்கொண்டதும் ஆகும்.

*******

ஹிந்து என்ற பெயர் ஒரு மதத்தை (religion), கலாசாரத்தை (culture),  தத்துவ ஞான மரபை (philosophy), வாழ்க்கை முறையை (way of life), இவை அனைத்தையும் உள்ளடக்கிய பண்பாட்டை (civilization) குறிக்கிறது. இவற்றை ஒட்டுமொத்தமாகக் குறிக்க ஹிந்து என்ற சொல்லே மிகமிகப் பொருத்தமானதும் கூட. சனாதன தர்மம், வைதிக தர்மம், வேதாந்தம் போன்ற சொற்கள் தம்மளவில் குறுகலான பொருள் கொண்டவை.  தர்மம் என்ற பொதுச் சொல் மிகப் பரந்தது. இந்தியப் பரப்பில் தோன்றிய இந்து மதம், பௌத்தம், சமணம், சீக்கியம் ஆகிய நான்கையும் சேர்த்து தர்ம மதங்கள் (Dharmic religions) என்று குறிப்பிடும் வழக்கமும் சமீப காலத்தில் உருவாகி வருகிறது.

இது குறித்து Who is a Hindu என்ற புத்தகத்தில் கொய்ன்ராட் எல்ஸ்ட்மிக அருமையாக ஆராய்ந்திருக்கிறார். இப்புத்தகத்தில் எல்ஸ்ட் முன்வைக்கும் கருத்துக்கள் பற்றிய ஒரு சிறிய அறிமுகத்தை இங்கு தருகிறேன்.

– முதலில் ஹிந்து என்ற சொல்லுக்கு திலகர்,அரவிந்தர்,சாவர்க்கர் போன்ற சித்தாந்திகள் ஒவ்வொருவரும் தரும் வரையறைகளை அலசுகிறார். வைதீக இந்துமதம், புராண இந்துமதம் என்ற பகுப்பில் சமயக் கொள்கைகளை வகைப் படுத்துகிறார். இந்து சமூகத்தில் சாதியின் பங்கு குறித்தும், அதன் நன்மை தீமைகள் குறித்தும் வரலாற்றுப் பார்வையுடன் மதிப்பீடு செய்கிறார். தலித்கள் இந்துக்களே என்று அசைக்க முடியாத வாதங்களை முன்வைக்கிறார்.

– அடுத்து சட்டரீதியாக “ஹிந்து” என்பதன் வரையறை பற்றிப் பேசுகிறார். இந்தியாவின் இந்து சிவில் சட்டங்கள் இந்துக்களோடு கூட சமண,பௌத்த,சீக்கிய மதத்தவர்கள் விஷயத்திலும் அமுல் படுத்தப் படுகின்றன. இதன் பின்னணியையும், இந்து மதம் தொடர்பான முக்கிய நீதிமன்ற தீர்ப்புகளையும் பற்றி விவரிக்கிறார்.

–   பின்னர், ஹிந்து மத சீர்திருத்தவாதிகள் & அவர்களது இயக்கத்தினர் ஹிந்துக்களா? இந்தியாவின் வனப்பகுதிகளில் வாழும் பழங்குடிகள் இந்துக்களா? சமணர்கள், சீக்கியர்கள்,பௌத்தர்கள், அம்பேத்கார் உருவாக்கிய நவ-பௌத்தர்கள் ஆகியோர் ஹிந்துக்களா? என்று ஒவ்வொரு கேள்வியையும் எடுத்துக் கொண்டு தனித்தனி அத்தியாயங்களில் விரிவாக ஆராய்கிறார். ஒவ்வொன்றிலும் அவர் அளிக்கும் முடிவுகள் மிகவும் அறிவுபூர்வமாகவும், நடைமுறை அம்சங்களையும் கணக்கில் கொள்வதாகவும் உள்ளன.

– இந்துமதம் உலக அளவில் இன்றும் செழித்து வாழும் பாகன் (pagan) மதமா?  இந்துமதம் செமிட்டிம் மதங்கள் போல ஆக்கப் படுகிறதா? இந்துத்துவம் என்றால் என்ன என்பது குறித்த விவாதங்களுடன்  நூல்  நிறைவடைகிறது.

நூல் முழுவதையும் இணையத்திலேயே இங்கு படிக்கலாம்.

ஹிந்து மதம், ஹிந்து அடையாளம் பற்றி விவாதிக்க, புரிந்து கொள்ள விரும்புபவர்கள் அனைவரும் கற்றுத் தெளிய வேண்டிய நூல் இது. ஆனால் நம் சூழலில் ஹிந்து அடையாளம் பற்றி விவாதிக்க வருபவர்கள் பொத்தாம் பொதுவான அவியல் கருத்துக்களை ஒரு குறுகிய தளத்தில் முன்வைப்பவர்களாக இருக்கிறார்களே அன்றி,  இது குறித்து ஏற்கனவே எழுதப் பட்டுள்ள காத்திரமான நூல்களைப் படித்து விட்டுப் பேசுவதில்லை என்பது துரதிர்ஷ்டமான விஷயம்.

”இங்கிருந்து தொடங்குவோம்” என்ற கட்டுரையில் ஜெயமோகன் எழுதுகிறார் –

இப்போது நாம் அடிக்கடிக் கேட்கும் ஒரு வரி உண்டு, இந்திய சிந்தனை என்று ஒன்று இல்லை. இந்து ஞான மரபு என்று ஒன்று இல்லை. அதெல்லாம் வெள்ளைக்காரன் வந்து உருவாக்கியது. பல தளங்களில் இந்த கூச்சல் எழுந்துகொன்டே இருக்கிறது. இந்தக் குரல் பெரும்பாலும் மேலை நாட்டு பல்கலை கழகங்களில் தயாரிக்கப்பட்டு நமக்கு அனுப்பப்படுகிறது … இந்தக்குரலை எவர் எதிரொலி செய்கிறார்களோ அவர்களுக்கே இந்தியாவில் இன்று வாய்ப்புகளும் வசதிகளும் அதிகம். அவர்களை மேலைநாட்டு பல்கலைகள் அழைத்து கௌரவிக்கும். பட்டங்களும் நிதிக்கொடைகளும் அளிக்கும்…

உண்மையில் அப்படித்தானா? உதாரணமாக இந்து ஞான மரபு என்ற ஒன்று எப்போதிருந்து இருக்கிறது?..  நமக்கு எப்போது முதல் நூல்கள் கிடைக்கின்றனவோ அப்போது முதல் இதற்கு ஒரு பாடத்திட்டம் [கரிக்குலம்] தெள்ளத்தெளிவாகவே கிடைக்கிறது. இருந்ந்தும் இப்படி ஒரு அமைப்பே இல்லை என்று நம்மிடம் வாதிடுகிறார்கள் நம் அறிவுஜீவிகள்.

இந்த பாடத்கிட்டம் எல்லா இந்து ஞான வழிகளுக்கும் பொதுவானது. நீங்கள் திருவாவடுதுறை மடம் சென்று சைவம் கற்றாலும் சரி, அகோபிலம் சென்று வைணவம் கற்றாலும் சரி இதை கற்றாக வேண்டும். செவ்வியல் இலக்கியங்களை விடுங்கள், நாட்டுப்புற இலக்கியங்களில் கூட அப்படித்தான். ஒரு கதாநாயகன் சகல கலா வல்லவன் என்றால் உடனே அவன் இந்த பாடத்திட்டத்தை கற்றவன் என்பார்கள். நீங்களே கேட்டிருக்கலாம். சுடலைமாடன் கொடையில் மாடன் கதை பாடுவார்கள் – ”ஆறு சாத்திரமும் ஆறு தத்துவமும் வேதம் அடங்கலுடனே அள்ளிவந்தானையா…” அதுதான் இந்து மெய்ஞான மரபு!

அந்த பாடத்திட்டம் இதுதான்.

1. வேதங்கள்

2. மூன்று தத்துவங்கள்: அதாவது பிரஸ்தான திரயம். கீதை, உபநிடதங்கள், பிரம்மசூத்திரம்.

3. ஆறு தரிசனங்கள்: சாங்கியம் யோகம் நியாயம் வைசேடிகம் பூர்வமீமாம்சம் உத்தர மீமாம்சம்

4 ஆறு மதங்கள்: சைவம் வைணவம் சாக்தம் கௌமாரம் காணபத்யம் சௌரம்

இவற்றை எல்லாம் ஒன்றுடன் ஒன்று இணைந்த ஒரு நூல்வரிசையாக எண்ணிவிடக் கூடாது.. ஒன்றுக்கு இன்னொன்றுடன் உள்ள உறவும் முரண்பாடும் முக்கியமானவை…

இந்த கருத்துச் சட்டகம் (framework) ஒன்றும் புதியதல்ல, இது ஜெயமோகன் உருவாக்கியதல்ல (துரதிர்ஷ்டவசமாக, தமிழ்ச் சூழலில் முதல் முறையாக அதைப் படிக்கும் பலர் அப்படி நினைத்துக் கொள்வதைக் காண்கிறேன். தமிழகம் இந்து சமயக்கல்வியில் எவ்வளவு பின் தங்கியிருக்கிறது என்பதையே இது காட்டுகிறது). பௌத்த சமண மதங்களை வேதநெறி ஒன்றுதிரண்டு எதிர்கொண்ட காலத்திலேயே இந்தச் சட்டகம் உருவாகி விட்டது. பொ.பி ஏழாம் நூற்றாண்டில் அவதரித்த ஆதி சங்கரர் அதற்கு உறுதியான, தகர்க்க முடியாத அரண் அமைத்து அடுத்த கட்டத்திற்கு நகர்த்தியது இந்து மத வரலாற்றில் ஒரு மாபெரும் திருப்பு முனையாக அமைந்தது. முரணியக்கம் கொண்ட சமய நெறிகளையும், தரிசனங்களையும் தத்துவ ரீதியாக சமன்வயப் படுத்தியதே சங்கரரின் ஒப்புயர்வற்ற தத்துவ சிந்தனையின் சிறப்பியல்பு ஆகும்.

ஜப்பானிய கலைகள், அரசியல், சமூக சிந்தனைகள், பழக்க வழக்கங்கள் என்று அனைத்தையும் ஷிண்டோ,ஜென்,பௌத்த தத்துவங்களின் ஒளியிலேயே நாம் ஆழமாக புரிந்து கொள்ள முடியும் என்று அறிஞர்கள் கருதுகிறார்கள். அவை ஒன்றுக்கொன்று தொடர்பற்ற உதிரிகள் அல்ல. அதுபோலவே, இந்துப் பண்பாட்டின், வாழ்க்கையின் கூறுகள் அனைத்தையும் இந்து ஞான மரபு வழங்கும் தத்துவ அடித்தளத்தின் பார்வையில் நின்று நாம் விளக்க முடியும். ஆனால் இதைச் சொல்லும் போது  சில “பாமரர்கள்” தருவித்துக் கொண்ட அறியாமையினாலும்,  சில ”அறிவுஜீவிகள்” தாங்கள்  தருவித்துக் கொண்ட சித்தாந்த சட்டகங்களாலும் அதனை மறுக்கிறார்கள்.  இரண்டுக்கும் பின்னால் உள்ளவை உள்நோக்கங்கள் மட்டுமே என்பது தெளிவு.

சமயமும், வரலாறும், கலாசாரமும் என்ன சொல்கின்றன என்று பார்த்தோம்.

இன்றைய சூழலில் ஹிந்து அடையாளம் என்பதன் பொருள் என்ன?  அதன் தேவை என்ன?  ஹிந்துத்துவம்  இதில் எங்கே வருகிறது என்பது பற்றி அடுத்த பகுதியில் பார்ப்போம்.

நாம்  ஹிந்துக்கள்.  ஹிந்து என்ற சொல்லைத் தப்பான அர்த்தத்தில் நான் பயன்படுத்தவில்லை. அல்லது அதற்கு ஏதாவது மோசமான பொருள் உண்டு என்று  நினைக்கிறவர்களின் கருத்தை நான் ஏற்கவுமில்லை. பழங்காலத்தில் அச்சொல் சிந்துவுக்கு மறுபுறம் வசிப்பவர்கள் என்று மட்டுமே பொருள்பட்டது.  இன்று நம்மை வெறுப்பவர்களில் பெரும்பாலானாவர்கள் அதற்குத் தவறான விளக்கம் தரலாம் என்றாலும் பெயரைப் பற்றி நாம் அதிகம் கவலைப் படவேண்டிய அவசியமில்லை.  ஹிந்து என்ற பெயர் உயர்ந்த லட்சியங்கள் அனைத்தையும், ஆத்மீகத் தொடர்புடைய அனைத்தையும் குறிக்கும் சொல்லாக விளங்குமா அல்லது நிந்தனைச் சொல்லாக, நசுக்குண்டவர்களை, உதவாக் கரைகளை, பாவிகளைக் குறிப்பதாக விளங்குமா என்பது நம்மைப் பொறுத்த விஷயமாகும்.  தற்பொழுது “ஹிந்து” என்ற சொல் இழிவான எதையாவது குறிப்பதாக விமர்சிக்கப் பட்டால், கவலைப் படவேண்டாம்.  எல்லா மொழிகளிலும் உள்ள எந்த ஒரு வார்த்தையைக் காட்டிலும் இதை உயர்ந்த பொருளுடையதாக ஆக்க நமது செயல் மூலம் முற்படுவோம்.

– சுவாமி விவேகானந்தர்,  1898ம் ஆண்டு லாகூரில் பேசியது.



__________________


Guru

Status: Offline
Posts: 24778
Date:
Permalink  
 

C.N.Muthukumaraswamy on November 3, 2011 at 11:14 am

ஹிந்து என்ற சொல் என்று உருவாகியதோ அதைப் பற்றிய அக்கறை எனக்கு இல்லை. இன்று அச்சொல் இமயம் முதல் குமரி வரை வாழும் ஒத்த பாரம்பரியத்தை உடைய நம்க்குப் பொது அடையாளமாக, ஒற்றுமைப்படுத்தப் பெரிதும் வேண்டப்படுகின்றது. இந்த தளத்தில் ஜடாயு மேல் சுடுகணைகள் பல பாய்ச்சப்படுவதக் கண்டு அவர் தம் தெளிவான கருத்துக்களை நம்மோடு பகிர்ந்து கொள்ளச் சோர்வடைவாரோ எனக் கலங்கியிருந்தேன். ஸ்திதப் பிரஞ்ஞராக இச்சிறந்த தொடரைத் தொடங்கியுள்ளார்.

சுத்தாத்துவித சைவ சித்தாந்தியாகிய பாம்பன்சுவாமிகள் நம் நாட்டில் தோன்றிய பல்வகைக்கோட்பாடுகளைக் கைக்கொண்ட ஞானிகளை இந்து ஞானிகள் என்றும் நம் நாட்டை இந்து தேசம் என்றும் குறிப்பிடுகின்றார். “இவ்விந்து தேசமல்லாப் பிறதேசங்களிலும் தெய்வ வழிபாடுகள் உள்ளனவேனும் அவையெல்லாம் ஆன்மாவின்கட் புரியும் ஆன்மோபாசனையும் அவ்வழி ஆன்மாவத் தரிசித்தெய்தும் அனுபூதி ஞானமும் அல்லப் பகிர்முகத்தவாதலின் அத்திற ஞான முணர்த்தும் இத்தேச ஞானிகளை “இந்துஞானிகள்” என்றார். (பரிபூரணானந்தபோதம்) கொள்கை வேறுபாடு கருதாமல் அனைவரையும் இந்து ஞானிகள் என அவர் குறிப்பிவதைக் காண்க.



__________________


Guru

Status: Offline
Posts: 24778
Date:
Permalink  
 

5. �Semitization�, of Hinduism

5.1. The �Semitic religions�

 

At the height of the Ayodhya controversy, many secularists suddenly set themselves up as teachers of Hinduism, of �real Hinduism� as opposed to the �distorted� Hinduism of the Hindu Nationalists.1 This was a crucial step forward for the Hindu cause, for it meant that Hinduism was replacing secularism as the norm.  The secularists told the Hindu activists that Hinduism is alright, only, it is something altogether different from what you think it is.

 

Thus, to depict Rama as a virile warrior was a sin against Hinduism, an imitation of colonialist virility myths, a betrayal of the feminine passivity of genuine Hinduism.  Or, to organize the Hindu religious personnel on a common platform (the Dharma Sansad, more or less �religious parliament�) is an un-Hindu imitation of the Bishops� Synod in the Catholic Church.  Or, to alert the Hindus against Muslim or Christian conversion campaigns is an abandonment of the cheerful Hindu indifference to sectarian name-tags, the only thing which really changes upon conversion.  Indeed, anything that could play a role in upholding and preserving Hinduism was found to be un-Hindu, while anything that could make or keep Hinduism defenceless and moribund, was glorified as true Hinduism.  Anything that smacked of vitality and the will to survive was dubbed �Semitic�.2

 

In India, it is not uncommon to lump Judaism, Christianity and Islam, or what the latter calls �the peoples of the Book�, together under the heading �Semitic religions�.  The choice of the term is unfortunate, not only because it is tainted (at least to Western cars) by its association with �anti-Semitism�, but also because it is hopelessly inaccurate.  It wrongly identifies a religious current with a language family, even while many Semitic-speaking peoples were Pagans (Babylonians, Assyrians, pre-Mosaic and even many post-Mosaic Israelites, pre-Mohammedan Arabs)3 and the basic text of Christianity was written in non-Semitic Greek.  Therefore, Sita Ram Goel and N.S. Rajaram advocate the abandonment of this term in favour of more analytic terms like �prophetic monotheism�.  In Goel�s words: �I consider neither Christianity nor Islam Semitic religions.  The Semites of the Middle East were Pagans; their tradition was pluralistic before the arrival of the Biblical God.�4

 

Meanwhile, the term �Semitic� is still being used in a derogatory sense, mostly in a somewhat bizarre Marxist discourse alleging a tendency in the Hindu movement to borrow elements from the prophetic-monotheist religions.  Hindutva is said to constitute a �semitization� of Hinduism.

5.2. �Semitic�, or dogmatic and intolerant

 

It must be admitted at the outset that this usage of the term �Semitic� as meaning �that which Hinduism is not and should never become� is sometimes applied in good faith by people who wish Hinduism well.  Thus, novelist U.R. Ananthamurthy (of the famous anti-Brahmin novel Samskara), when contrasting the Upanishadic tradition with contemporary Hindu militancy, offered the following observation which I could largely make my own: �The Hindu militancy that we see today is short-sighted because those behind it are aware of their history until 300 years ago. I do not begin with Shivaji.  My ancestor is Yajnavalkya.  The great tradition to which I belong was suspicious of all temples. I don�t think there is room for radical mysticism in Hindu militancy.  It�s more political than spiritual.  What I would describe briefly as-trying to semitise the Hindus.�5

 

This is a benign piece of advice for the Hindutva movement to get serious about exploring the roots of the tradition to which it pays so much lip-service.  What it says is that in comparison with the Upanishadic tradition, the Semitic religions lack inferiority, and so does the Hindutva movement. In brandishing pro-Hindu slogans and pledging allegiance to Hindu civilization, the Hindutva activists resemble the proverbial donkey who carries a bag of gold on its back without being aware of the gold�s value.

 

But unlike Ananthamurthy, most authors who use this concept of the �semitization of Hinduism� have no eye for the spiritual dimension which the Hindutva activists allegedly neglect.  They bring up other concerns, which are also deemed un-Semitic by implication, e.g. social reform.  Thus, Praful Bidwai sees a �forced attempt to forge a Semitic, monolithic, chosen people identity for Hindus� which �stands in sharp contrast to the enlightened effort at founding a modern, social rationale for religion as, say, in Vivekananda�.6 As if Vivekananda did not stand for an assertive-allegedly �Semitic�-Hinduism, all while paying attention to the need for social reform.

 

Most specifically, the allegation of �semitization� amounts to a claim that Hinduism is turned into a centralized, exclusivist and monopolistic religion.  The Ayodhya movement is described as �an attempt to semitise the Hindu religion.  Ram is to be the prophet and Ayodhya the Vatican City.�7

 

But the Ayodhya movement has not changed the status which Ram had acquired long ago in existing Hindu tradition, nor has it ever defined him as a �prophet�.  It never tried to give him any �Semitic� kind of spiritual monopoly by discarding other (�rival�) Hindu Gods.  It never tried to give Ayodhya a new status nor to set up any institution similar in status to what the Papal State represents in Catholicism.  Rather, the claim quoted appears to Le the effect of first adopting the �semitization� rhetoric and then filling it in with the required �Semitic� features, without checking whether these correspond to the reality of the Ayodhya movement.  Secularist criticism of Hindutva is amazingly careless on facts, apparently because a decades-long monopoly on public discourse has made the secularists smug and lazy.

5.3. Romila Thapar on semitization

 

The locus classicus of the theory of the �semitization of Hinduism by the Hindutva movement�, implying a derogatory use of the term �Semitic�, is JNU Professor Romila Thapar�s claim that in the Hindu right wing�s reasoning, �if capitalism is to succeed in India, then Hinduism would have to be moulded to a Semitic form (�) Characteristic of the Semitic religions are features such as a historically attested teacher or prophet, a sacred book, a geographically identifiable location for its beginnings, an ecclesiastical infrastructure and the conversion of large numbers of people to the religion-all characteristics which are largely irrelevant to the various manifestations of Hinduism until recent times.  Thus instead of emphasizing the fact that the religious experience of Indian civilization and of religious sects which are bunched together under the label of �Hindu� are distinctively different from that of the Semitic, attempts are being made to find parallels with the Semitic religions as if these parallels are necessary to the future of Hinduism. (�)

 

�The teacher or prophet is replaced by the avatâra of Vishnu, Rama; the sacred book is the Râmâyana; the geographical identity or the beginnings of the cult and the historicity of Rama are being sought in the insistence that the precise birthplace of Rama in Ayodhya was marked by a temple, which was destroyed by Babur and replaced by the Babri Masjid; an ecclesiastical infrastructure is implied by inducting into the movement the support of Mahants and the Shankaracharyas or what the Vishwa Hindu Parishad calls a Dharma Sansad; the support of large numbers of people, far surpassing the figures of earlier followers of Rama-bhakti, was organized through the worship of bricks destined for the building of a temple on the location of the mosque.�8

 

Though the general impression that the Ayodhya militants display more muscle than understanding of the subtleties of Hinduism deserves consideration, much in this attack on Hindu activism as �false, semitized Hinduism� is unrelated to reality.  To make �capitalism� the secret goal of Hindutva betrays ignorance of the strong socialist current within the Hindutva movement, esp. in the erstwhile Jana Sangh (1952-77) and in the RSS trade union, the Bharatiya Mazdoor Sangh.  At any rate, now that capitalism has proved victorious, there is still a Hindutva movement and a conflict between different ideologies, just as in the capitalist USA there are still political antagonisms between Christians and secularists.  Let us just smile about this Marxist professor�s naive reduction of every debate in the ideological-political superstructure to a conflict of interests in the economic infrastructure.

 

To say that Rama and the Ramayana have acquired the same positions in the Hindutva version of Hinduism as Jesus or Mohammed c.q. the Bible or the Quran is simply untrue.  Since the discourse on �semitization� is meant to evoke the impression of fanaticism, it would also imply that Rama worshippers have practised typically Christian or Islamic forms of fanaticism, say, destroying images of �false gods� (like Shiva or Krishna?) or burning copies of rivalling �heretic� books (like the Vedas or the Gita?), if not the readers of these books as well.  In reality, Hindus who worship Krishna or Shiva as their chosen deity have participated in the Ayodhya movement in huge numbers, without ever getting the impression that their own deity was being disparaged.

 

Moreover, Prof. Thapar�s enumeration of the typical characteristics of the �Semitic religions� is not entirely accurate.  A �historically attested teacher� is not necessarily proof of a �Semitic� religion.  While not available for Hinduism as a whole, the type exists for certain sects and schools within Hinduism and other non- �Semitic� traditions (e.g. Confucianism), though these teachers (the Buddha, Guru Nanak, Chaitanya) never claimed the same unique and apocalyptic status for themselves as Jesus and Mohammed did.  The fact of having a historically situated founder is in itself no argument for or against the truth, the humaneness or even the Hinduness of a religious tradition.

 

Ms. Thapar is right, however, about having a �prophet� as founder as a defining characteristic of �Semitic religions�.  It would not be right to describe Gautama the Buddha, Guru Nanak, Chaitanya Mahaprabhu, Swami Narayan and other founders of Hindu traditions as �prophets�, i.e. exclusive spokesmen of the Heavenly Sovereign.  By now, the term prophet cannot be delinked anymore from the more specific meaning which the Abrahamic religions have given to it: �one who communicates messages from God�.  In a less monopolistic sense, �communicating messages from a god� was a Shamanic practice common to many early cultures, but it only acquired its exclusive connotation when it was coupled with the doctrine of monotheism.

 

And this, then, is the crucial point about �Semitic religions� which Professor Thapar strangely overlooks.  Monotheism is what the �Semitic religions� see as their own contribution to humanity�s progress.  Hinduism can accommodate monotheism: as Ram Swarup has argued, it sees no incompatibility between the unicity and the multiplicity of the Divine, nor between the immanence and transcendence of the Divine.9 Hindutva authors never tire of quoting this Vedic verse which bridges the gap between the One and the Many: �The wise call the One Being by many names.�10 The defining characteristic of the �Semitic� religions is that they do not see unicity and multiplicity as two legitimately coexisting viewpoints but as hostile positions identifiable with good and evil, respectively.

 

It is not true that this characteristic of the �Semitic religions� has been adopted in any way by the Hindutva movement.  While the 19th century Hindu reform sects Brahmo Samaj and Arya Samaj had been persuaded (or intimidated by the prevalent religious power equation) to reject polytheism and idol-worship as evil and as the cause of Hinduism�s decline, today the �mono-poly� controversy is just not an issue to the broad spectrum of sects and schools which have joined the Dharma Sansad since 1985.  It is not true at all that Rama has been projected in neo-monotheistic fashion as a sole �jealous God� or �final Prophet�.

 

Further, there is nothing wrong or �Semitic� about having �a sacred book, a geographically identifiable location for its beginnings, an ecclesiastical infrastructure and the conversion of large numbers of people to the religion�; nor is it true that these are �all characteristics which are largely irrelevant to the various manifestations of Hinduism until recent times�.  Hindus recited the Vedas even before the first �Semitic� scripture was compiled, and later the Gita, the Ramcharitmanas and other �sacred books�.  The Vedas and the Epics give quite a bit of information concerning their locations, and as for the Buddha, the Pali Canon tells us the exact location and circumstance of every single speech he gave.

 

As for conversion, various forms of initiation of outsiders into successively more inner circles of Hindu tradition have existed for millennia, from the Vedic Vratyastoma ritual down to the Shuddhi ritual of the Arya Samaj.11 Buddhism is one offshoot of Hinduism which has practised the induction of newcomers on a large scale.  The precise relation between Buddhism and Hinduism is a matter of dispute, as we shall see, but at any rate Buddhism is not �Semitic�.  Most �Pagan� religions have this more relaxed attitude towards the induction of outsiders: they keep the option open, esp. for people who marry into the community, but they don�t propagate it.  Some sects jealous of their pedigree even refuse to accept converts, e.g. the Parsis.  However, to object to Hinduism accepting converts or �reconverts� in the present circumstances is to plead for the extinction of Hinduism, as indicated by the near-extinction of indeed the Parsis.

 

Prof. Thapar is also off the mark when she alleges that Hindu Revivalists deny or disregard �the fact that the religious experience of Indian civilization [is] distinctively different from that of the Semitic� and that, on the contrary, they make �attempts to find parallels with the Semitic religions as if these parallels are necessary to the future of Hinduism�.  The whole of Hindu Revivalist literature is replete with emphatic assertions of the contrast between Hinduism and the prophetic-monotheistic religions, starting with the contrast between Hindu pluralism and prophetic-monotheist intolerance.  This remained true even when some of the movement�s leading lights inadvertently interiorized prejudices borrowed from Christianity or Islam, such as the insistence on monotheism.

 

So, the argument that Hindutva is a �semitized� form of Hinduism is a mixed affair, which in most respects fails to convince.  It is a different matter whether the phenomena described as �semitization� are all that undesirable.

5.4. The need to �semitize� Hinduism

 

Against criticism of the attempt to set up an organized platform of Hindu religious leaders, the VHP�s reply is: to the extent that this is an innovation, could it not be that Hindu society has the right to innovate its organizing principles when this is needed in the struggle for survival?12 Does not the secularist rejection of any deviation from museum Hinduism betray a desire to impose rigor mortis on Hinduism?  So far, there is no sign that the cooperation of religious personnel in the Dharma Sansad has caused any new limitations on the freedom of any sect to pursue its own spiritual path, quite unlike the stifling control exercised by certain �Semitic� authorities on their flock.  All that has happened is that Hindu religious leaders are becoming more practical and adapting to the needs of modern society.

 

It is ironical that the sins of these �Semitic religions� are held against the Hindutva movement, which seeks to safeguard India from the further encroachment by those same religions.  To be sure, real history presents such ironical cases of entities imitating their enemies all the better to defeat them; in this case, it has been called �strategic syncretism� or �strategic emulation�.13 But even if the Hindutva movement is such a case, it is still illogical to take it to task for imitating the prophetic-monotheistic religions without first putting these religions themselves in the dock.

 

A Hindu-friendly India-watcher of the Foreign Broadcast Information Service, a parastatal world-watch bureau in Washington DC, has remarked that this alleged semitization, which is but a pejorative synonym for self-organization, may simply be necessary for Hinduism�s survival.  He points out that in Africa, the traditional religions are fast being replaced by Christianity and Islam precisely because they have no organization which can prepare a strategy of self-defence.14 African traditionalists are not denounced as �semitized fundamentalists� because in effect, they submit to the liquidation of their tradition by mass conversions.

 

It is hard to find fault with this observation (except to insist that the missionary religions are intrinsically superior and that consequently it is but a good thing if they replace the native traditions).  Consider: why was the Roman Empire christianized, but not the Persian Empire?  As a Flemish historian of early Christianity has shown, without using the term, the difference was precisely that the Roman state religion was not �semitized�, while the Persian state religion was.15 The Roman state religion was pluralistic and didn�t have much of a policy, while the Mazdean state religion in Persia did organize the opposition against Christian proselytization, mobilizing both the state and the population, and developing a combative �Semitic� character in the process (the Mazdean oppression of Christianity led to the migration of some Syrian Christians to Kerala in the 4th century, where they survive till today).  It is a different point whether the means used by the Persians were the right ones, but organization was certainly a minimum requirement.

 

And why did, in ca. AD 630, the Arabs lose their religion?  In spite of being numerically in the majority, they lost against Mohammed in the battle of Badr, and likewise in the larger struggle for the land and soul of Arabia, for this reason: �The weak point of the Meccan army was that it consisted of different clans each with its own commander, while on the Muslim side there was only one commander, Mohammed.  Moreover, the Meccans had not come to kill as many people as possible: that would only lead to endless vendettas.  They simply wanted to show their strength and frighten the rebels.  By contrast, Mohammed reacted in a fanatical way�.16

 

The Arabs were defeated because they were not sufficiently organized, and not sufficiently determined.  In the Ridda (�apostasy�) war just after Mohammed�s death, they repeated their mistake: after having defeated the Muslim army, they did not pursue it in its retreat.  They demobilized while the Muslims regrouped and struck back, this time to liquidate Arab Paganism for good.  The Arabs lost their religion because in the struggle against its mortal enemy, they were not �Semitic� enough.

 

Ram Swarup analyzes the political intention behind laudatory labels like �tolerant� and hate labels like �Semitic�. He too points to Africa as an instance of what to avoid: �The African continent has been under the attack of the two monolatrous religions, Christianity and Islam, for centuries.  Under this attack, it has already lost much of its old culture.  Recently, the attack has very much intensified and indigenous Africa is on the verge of losing its age-old religions.  Some time ago, there was an article in the London Economist praising it for taking this attack with such pagan tolerance.  But there was no word of protest against intolerance practised against its peoples and their religions.�17 This praise of religions which submit to being annihilated (�tolerant�) and the concomitant opprobrium for religions which don�t, indeed the condemnation of the very will to survive as �fanatical�, is reminiscent of a French saying: �This animal is very mean: it defends itself when attacked.�

5.5. The non-existence of Hinduism

 

So far, we have been assuming that the word �Hinduism� does have a referent in the real world.  But judging from recent trends in Hinduism studies, this was naive.  Robert Frykenberg denies the Hindu identity as a recent fiction, and a pernicious one at that: �The concept of �Hinduism� as denoting a single religious community has (�) done enormous, even incalculable damage to structures undergirding the peace, security and unity of the whole Indian political system.�18

 

This habit of enclosing the word Hinduism in quotation marks is catching on.  Thus, David Ludden rejects the notion that India �was ever populated predominantly by people whose identity was formed by their collective identification with a religion called �Hinduism� or with a �Hindu� religious persona�.19 In this view, the Hindu nation is at best an �identity project�, and for that matter one bound to fail, given the internal contradictions of the �Hindu� conglomerate of communities.

 

But does Prof. Ludden�s argument refute the position of the Hindu nationalists?  After all, they will readily agree with his observation that ��Hindu� thus did not begin its career as a religious term, but rather as a term used by outsiders and state officials to designate people who lived east of the Indus�.20 Hindus indeed did not call themselves Hindu until outsiders did so, a historical and terminological anecdote which they do not find threatening to the underlying reality of an ancient Hindu identity.21

 

This does not exclude a collective identity: people within a collective refer to one another�s lower-level identities (i.c. Brahmins, Banias, Jats, Chamars; or Kashmiris, Gujaratis, Tamils; or Vaishnavas, Kabirpanthis etc.), but in a meeting with outsiders, everyone realizes that something distinguishes the outsiders from all of them collectively.  This scenario is not very problematic.  Everybody knows that within the Brown family, Johnny and Mary never call each other Brown, and if it wasn�t for the occasional meeting with outsiders (schoolteachers reading out the list of their new pupils, etc.), they would grow up without ever knowing that they were the Browns; but outsiders call both of them Brown, because from the outside it is obvious that for all their separate identities they are members of a single family.

 

Consider Arun Shourie�s rewording of the dominant paradigm: �Caste is real.  The working class is real.  Being a Naga is real.  But �India is just a geographical expression!� Similarly, being a Muslim, of course, is real (�) But Hinduism?

 

Why, there is no such thing: it is just an aggregation, a pile of assorted beliefs and practices.  In a word, the parts alone are real.  The whole is just a construct.�22 Numerous Indians including the Muslims for thirteen centuries have had no difficulty recognizing some basic cultural traits collectively designated as Hindu.  If today�s intellectuals cannot recognize these, the problem may well be in the eye of the beholder.  Shourie, for one, does not believe in their good faith: �The beginning of reconstruction, therefore, the sine qua non for it, is to overturn the intellectual fashions set by these intellectuals, and defeat their verbal terrorism.�23

 

So, in this view, the reality of narrower identities, like caste, need not exclude the reality of larger identities, such as Hindu-ness, or for that matter, Indian-ness, a notion equally challenged as unreal and unhistorical.24 Identities are partly a matter of choice, and the choice of secularists and Indologists to play down the larger identity and fortify the smaller identity can legitimately be read as a political act in an ongoing struggle, parallel and partly equivalent with the struggle between various separatisms and Indian unity.  That, at least, is a central Hindu Revivalist suspicion.25 Against it, Hindus, for once on the same wavelength with �nation-builder� Jawaharlal Nehru, want to strengthen the factors which unite these many castes and language groups, want to maximize the more encompassing levels of identity.

5.6. Circular proof for Hinduism�s non-existence

 

The fashionable view of Hinduism is summed up in Arthur Bonner�s claim: �A Hindu is a Hindu not because he accepts doctrines or philosophies but because he is a member of a caste�26 , and: �Without caste there is no Hindu�.27 This caste identity is so strong, that it excludes any common identity between members of different castes: �Social entities functioned on a rigid caste basis.  North Indians, for instance, saw one another as Brahmins, Rajputs, Baniyas, Khatris, Jats, Ahirs, Chamars, or Muslims-distinctive castes, not fellow citizens.�28

 

I let the claim of caste �rigidity� pass; a budding line in Hindu Revivalist history-rewriting, rather well in touch with modem Western scholarship, is to question this alleged age-old rigidity of caste and emphasize the relative fluidity of the system before British policies and the census classifications rigidified it.  Even Jawaharlal Nehru observed: �But I think that the conception of Hindu society as a very conservative society (�) is not quite correct. In the past, changes took place not by legislation but by custom; by the people themselves changing.�29

 

The impression of the all-pervasiveness of caste is a colonial construct.  Firstly, the East India Company had entrusted Brahmins with the task of informing its own officials who were compiling a native-based law code; these Brahmins imposed their own view, which was the scripturalist reference to the Shastras, but which was not shared by all layers of society nor universally operative in social practice.�30 Secondly, there was the, perhaps unintended, effect of policies of the modem state.

 

As J.C. Heesterman writes, �the modern state-in contradistinction to the ancien regime-is hived off from society and pretends to govern it by remote control as it were.  To that end, it first of all needs an all-inclusive and immutable grid of rigidly bounded and inflexible categories (�) This need for an immutable grid of categories was filled with deplorable obviousness by caste, seemingly custom-made for the purpose, esp. in its Brahmanic form of varna separation.  Conversely, the modern state and its census grid could not but project the image of an unchangeably fixed order of society.  One may wonder whether and how far the notion of a never-changing, utterly tradition-bound and stagnating India has been formed by the modern state�s view of society.�31

 

The point we should look into now, is whether, as Bonner claims, the people concerned wereonly members of distinctive castes, and not citizens of a common polity.  It seems to me that this claim is factually incorrect.  Leave aside the higher levels, even the village community was based on an ongoing process of compromise between the castes represented in the village through the village panchayat, which decided by consensus.32 It is simply obvious that the communities interacted, not at random but as parts of a larger polity, both at the village and at the state level; yes, there were structures integrating the different castes into a single polity.  One of the meanings of Dharma is precisely the harmonious integration of such diverse units into a functioning whole, and that is precisely the difference between present-day caste struggle and the ancient caste system.  One could argue that this meant that people were kept in their place with religious sop stories, �opium of the people� (like in most pre-modern societies), but the fact itself stands out: the functional gap between castes was bridged by a number of cultural factors, integrating them into a society of which the Muslim invaders immediately saw the distinctiveness and coherence, and which they labelled as �Hindu�.  This is what Ram Swarup refers to when commenting on those who reduce Hinduism to caste, lopping off its cultural and religious dimensions: �The new self-styled social justice intellectuals and parties do not want an India without castes, they want castes without dharma.�33

 

Moreover, the inclusion of the Muslims in the list on an equal footing with the Hindu castes is an unjustifiable sleight-of-hand, for there is a decisive difference between Muslims on the one and all the others on the other hand: from an Islamic viewpoint, the former go to heaven and the latter to hell, the former can marry Muslim women and the latter cannot, and other legally and theologically consequential contrasts.  From a Hindu viewpoint too, there is a decisive difference: though an orthodox Brahmin will keep both the Jat and the Muslim far from his daughter and from his dinner table, he will serve as ritual officiant for the Jat but not for the Muslim, and he knows that the Jat worships the same Gods as he does, unlike the Muslim.

 

For another application of the dominant paradigm, Kancha Ilaiah tries to prove the non-existence of a common �Hindu� identity by recounting that in his own Andhra village, the Backward Karuma (wool-weaver) community felt closer to Muslims and Christians (�we all eat meat�) than to Brahmins and Banias, who treated the three other communities as equally impure.34 Ironically, this argument is typically Hindu: it does not consider belief but observation or non-observation of purity rules as the decisive criterion.  This only makes sense as long as religion, esp. the viewpoint of those Christians and Muslims, is kept out of the picture; once you consider the criterion of religious belief too, the cleavage between Christians or Muslims on the one hand and Brahmins and Karumas on the other proves more fundamental.  Christians and Muslims are trained to be sharply aware of religious identities, and to them, both Shudras and Brahmins are unbelievers.  Possibly some of Ilaiah�s Christian or Muslim neighbours were liberals uninterested in matters of afterlife salvation, only Christian or Muslim in name, but then their transcending these communal boundaries took place precisely to the extent that they, too, kept religious doctrine out of the picture.

 

Ilaiah describes the distinctive religious practices of the Backward Castes, which do differ on some points with those of the Brahmins.  In that context, he mentions the folk Goddess Pochamma, popular among the Backwards but accessible to all, so that even �a Brahmin can speak to her in Sanskrit�.35 The point is: a Muslim or a Christian who takes his religion seriously, will not speak to her at all, unlike the frequent Backward and the occasional Brahmin worshippers That is how, in spite of the social distance, religion does unite all Hindu castes as distinct from Christians and Muslims.

 

Bonner�s juxtaposition of Muslims with Brahmins and Karumas, suggesting that the difference between the Hindu castes is as deep as that between any of them and the Muslims, is similarly based on the denial of the religious dimension.  It is more or less the logical and necessary outcome of his assumption that Hinduism is caste, wholly caste and nothing but caste.  That assumption is simply wrong.

 

If it were right, it would mean that all tribals, all Christians, most Muslims, as well as the Parsis and the Jews of India, are all Hindus, for practically all of them traditionally observe endogamy rules.  That is admittedly one version of Hindutva, affirmed many times by BJP stalwarts: that all Indians are Hindus because they share a common culture (of which, fortunately or unfortunately, caste practices are a part), even if they believe in Jesus or Mohammed.  But such an extension rather than a denial of Hindu identity is obviously not what Bonner meant.  On the other hand, many progressive and overseas Hindus who ignore commensality rules altogether and increasingly dispense with endogamy as well would fall outside the Hindu category, no matter how much they perform Durga-puja or Surya-namaskar or Agni-hotra.36 Such a definition of Hinduism is entirely counterintuitive: what else would you call a Ganesha worshipper, regardless of caste observance, if not Hindu?

 

Hindus are aware that Hindu civilization is not monolithic and subjected to uniform normative prescriptions of faith and behaviour emanating from a single scriptural or ecclesiastical authority.  Most Hindutva ideologues keep on eulogizing this pluralism and diversity: �Since India never had a religion in the sense in which Islam and Christianity are religions, it never had religious unity of the type that Islamic and Christian countries [have], in which the people are forced to conform to the religion of the rulers.  Such a creed is alien to the Hindu ethics and culture rooted in the Vedic gospel: Ekam sad viprah bahudha vadanti, �God is one but the wise call Him by many names.��37 The very phenomenon (decentralization, pluralism) which Frykenberg, Ludden, Bonner and their school propose as a devastating refutation of Hindu identity and as a trump card against the Hindu movement, has since long been appropriated by the Hindu movement and brandished as one of the great merits of Hinduism.

 

But the said Indologists, along with the Indian Marxists, do not accept this more relaxed and pluralistic view of Hindu identity: to them, that is no collective identity at all.  When Hindus try to set up a minimum of pan-Hindu organization, they are accused of being unfaithful to the true Hindu tradition of decentralization, and of �semitizing� Hinduism.  At that point, their critics suddenly assume the existence of Hinduism and even claim to know its essence well enough to assure us that it is the opposite of �Semitic�. Yet, precisely because Hinduism does not have a monolithic, �Semitic� view of its own collective identity, the same critics refuse to acknowledge the very existence of such a thing as Hinduism.38

 

Once more, Hindus are damned if they do, damned if they don�t, typifying their lingering condition of colonial underlings.  And it is only because of their inferior position that this game can be played with them: first telling them that their religion doesn�t exist because it has no �Semitic� type of core structure; then taunting them for being untrue to their non-existent religion by devising an allegedly �Semitic� structure.

5.7. Conclusion

 

There is no simple solution for the complex question, �Who is a Hindu?� Definitions using tests of beliefs or caste practices fail to yield a semantic domain which approximately coincides with the collection of people actually described as Hindus at any time of the term�s usage.  Yet, attempts to deny that there exist a meaningful usage of the collective term Hindu must be rejected, even if there is plenty of diversity within its normal semantic domain.

 

Moreover, we have discovered one definition which is both implied in the oldest usage of the term in India and accepted by the Constitution and Laws of the Indian Republic: is Hindu, every Indian who is not a Jew, a Muslim, a Christian or a Zoroastrian (Indian being a geographical term referring to the whole subcontinent).  Given these credentials, this definition certainly deserves precedence over all newly-proposed alternatives.  Hindus themselves have appropriated it as a key to a universal dimension of their confrontation with Christianity and Islam, viz. by catching it in the phrase �Indian Paganism�.

 

This definition is more or less equivalent with V.D. Savarkar�s definition of Hindutva, which may be reformulated as follows: is Hindu, every Indian who considers India his Holyland.  However, the Sangh Parivar has tried to broaden the scope of this term in a secular-nationalist sense, so as to include �nationalist� Christians and Muslims.  This broader usage is not catching on, and for good reason: the communities affected reject it, and the term Hindu in its established usage is highly functional, whereas its proposed shift in meaning to some kind of synonymy with the geographical term Indian serves no purpose except to blur issues. 
 

Footnotes:

1See e.g. the debate on whether Swami Vivekananda, undoubtedly a Hindu, conformed to the modern definition of a �secularist�, between A.B. Bardhan on the Communist side and Arun Shourie and Dina Nath Mishra on the Hindu side, in Sunday, 31-1, 7-2, 28-3, 2-5 and 8-8-1993.

2For more on the use of the concept �Semitic� in secularist discourse, vide K. Elst: The Saffron Swastika, Ch.8.5.4.

3In the USA, there are �neo-Pagan Jewish� associations harking back to the Israelite tradition in its �original wholeness�, before Goddess Ashera, traditionally worshipped in sacred groves, was lopped off and censored out of the psalms by monotheistic and �patriarchal� scribes.

4Interview with S.R. Goel in Antaios (Brussels), summer 1996, p.78.

5U.R. Ananthamurthy, interviewed by Suchitra Chaudhary: �For export only�, Illustrated Weekly of India, 5-12-1992.

6Praful Bidwai: �The Sena/VHP Offensive.  Disintegrative Politics of Identity�, Times of India 25-10-1991, quoted with approval in Antony Copley: �Indian Secularism Reconsidered: From Gandhi to Ayodhya�, Contemporary South Asia, 1993, 2(1), p.45-65, n.4.

7Mushirul Hasan, historian, quoted in Raj Chengappa: �Dangerous Dimensions�, India Today, 15-2-1993.

8Romila Thapar: �A Historical Perspective on the Story of Rama�, in S. Gopal, ed.:Anatomy of a Confrontation, p.141-163, spec. p.159-160. Dharma Sansad = �religious parliament�, common platform of priests and renunciates convened by the VHP but shunned by the remaining citadels of Hindu orthodoxy because of its reformist orientation.

9Vide Ram Swarup: Word as Revelation, and above, Ch.2.4.

10Rgveda 1:164:46.

11Vrâtyastoma was the ritual for Vedic initiation of the Vrâtyas, �those who live in groups� (though often explained as �those who are bound by a vow�, such as the vow of silence, the vow of poverty, the vow of loyalty), roaming bands of warriors in the eastern Ganga plain, probably the origin of the ascetic Shramana sects.

12The need to organize, in Swami Shraddhananda�s terminology Hindu Sangathan, is the basic philosophy and the very raison d�Ítre of the Sangh Parivar.

13C. Jaffrelot: Hindu Nationalist Movement, p.359, where the reference is to a policy of organizing collective (all-caste) services in temples in emulation of collective worship in mosques.

14Graydon Chiappetta, speaking to me at the Annual South Asia Conference in Madison, Wisconsin, October 1995.

15This is the main thesis of Dany Praet: God der Goden, in which he seeks to explain how the breakthrough of Christianity was possible.

16Lucas Catherine: Islam voor ongelovigen (Dutch: �Islam for Unbelievers�), P.29.

17Ram Swarup: Hindu View, p.52; emphasis in the original.

18Robert Eric Frykenburg: �The Emergence of Modern �Hinduism� as a Concept and as an Institution�, in G. Sontheimer and H. Kulke, eds.: Hinduism Reconsidered, p. 29.

19D. Ludden: Making India Hindu, p.6.

20D. Ludden: Making India Hindu, p.7. Ludden is, however, mistaken in attributing the fixation of the current meaning of Hindu to the British (�government use in census statistics and elections�, p.7) rather than the earliest Muslim invaders, a mistake of about 1,000 years.

21Explained in S.R. Goel: Hindu and Hinduism, Manipulation of Meanings.

22A Shourie: �Parts talk and anti-ourselves talk�, Observer of Business and Politics, 15-11-1996.

23A. Shourie: �Parts talk and anti-ourselves talk�, Observer of Business and Politics, 15-11-1996.

24E.g.: C. Aloysius: Nationalism without a Nation in India.

25E.g.: A. Shourie: A Secular Agenda. For Saving Our Country, for Welding It, esp. Ch. : ��But we aren�t even one nation��.

26A. Bonner: Democracy in India, p.46, quoting J. Hinnells and E. Sharpe: Hinduism, p. 128.

27A. Bonner: Democracy in India, p.46, quoting Max Weber, no reference given, but actually from Weber: The Religion of India, p. 29.

28A. Bonner: Democracy in India, p.46.

29Nehru talking to Tibor Mende: Conversations with Mr. Nehru, p. 107.

30�In fact, the whole of the law was hardly a codified law�, according to J. Nehru talking to Tibor Mende: Conversations with Mr. Nehru, p. 107.

31J.C. Heesterman: The Inner Conflict of Tradition, p.202.

32Panchâyat = �council of five�, village council.

33Ram Swarup: �Logic behind Perversion of Caste�, Indian Express, 13-9-1996.

34Kancha Ilaiah: Why I Am Not a Hindu, p.xi. With its promising title, and in spite of its rich panorama of the specificities of Backward Caste culture, the book disappoints because unlike its title counterparts (Bertrand Russell: Why I Am Not a Christian, and Ibn Warraq: Why I Am Not a Muslim), it fails to address the central doctrinal aspects of the repudiated religion, on the admittedly voguish, nearly paradigmatic assumption that Hinduism can be reduced to its social structure (though to his credit, he is less extreme in this approach than the Western scholars cited in this section)

35K. Ilaiah: Why I Am Not a Hindu, p.92.

36Durgâ-pûjâ: devotional ritual for Durga, annual autumn festival; Sûrya namaskâra: �salute to the sun�, term of both a ritual and a yogic exercise; Agni-hotra: vedic fire ceremony.

37Balraj Madhok: Rationale of Hindu State, p.32. Madhok, under Arya Samaj influence, translates �ekam sat� as �one God�; but it means �one being�, �one truth�.

38This manipulation of meanings, with non-Hindus appropriating to themselves the authority of deciding what Hindu means, in disregard of its established meaning and even of elementary logic (where the first rule is �a = a�, a term retains the same meaning all through), is just a matter of who is in power.  This is where Alice in Wonderland was told by Humpty Dumpty that the meaning of words is a matter of who is boss.



__________________


Guru

Status: Offline
Posts: 24778
Date:
Permalink  
 

ma pari advocate on February 24, 2014 at 11:32 pm

தமிழில் அல் என்றால் நிலவு எல் என்றால் சூரியன். இந்து என்றாலும் நிலவு என்றி பெயர் இந்துராணி யின் கணவன் இந்திரன் என்பது நிலவின் மற்றொரு பெயரே. இந்திர வணக்கம் இந்துயாவின் பழைய வழிபாடு, அந்த வழி பாட்டின் தொடக்குனர் மா அல்,மால், திருமால் எனப்பட்டார். இந்திர வணக்கமுடையவர்களை இந்துக்கள் எனப்பட்டனர். ஆதியில் கி மு 2500 வாக்கில் அப்போதுதான் நிலமாக மேலெழுந்த இப்போதைய சவுதி அரபி யாவில் இந்த இந்து மதமே அல் மதமாக சென்றது அல் என்பதே அல் லா எனப்பட்டு பிறை பர பார்த்து கொட்டும் மதமாய் இருந்தது. இந்த வேரில் சேர்ந்த வருண வழிபாடும் சூரியனை குறிக்கும் சக்கரமும் வாலியோன் வழிபாட்டை பலரமானாக சேர்ந்து திருமாலாக உருவெடுத்த மா வாணன் மகவிட்னுவாகி வைஷ்ணவம் என்று இன்று பின்பற்றிவறுகிறோம். காசுமீர் வராக துவரை ஆகிய பன்றி துவாரகையில் ஆண்ட சேர வழிவந்த வேளிர் அரசனே மகா விட்ணு.



__________________


Guru

Status: Offline
Posts: 24778
Date:
Permalink  
 

மதமெனும் பேய்

November 10, 2010
ஜடாயு 

 

vallalar”பெருநெறி பிடித்தொழுக வேண்டும் மதமான
பேய் பிடியாதிருக்க வேண்டும்

என்கிறார் வள்ளலார். ஏகாதிபத்திய,அதிகார சக்திகள் உழைக்கும் மக்களை அடக்கி ஒடுக்க உருவாக்கியிருக்கும் ஒரு விஷயமே மதம். பொதுவுடைமை சித்தாந்தத்தின் தந்தை கார்ல் மார்க்ஸ் அவர்கள் மதம் பொதுஜனங்களுக்கு போதையேற்றும் ஒரு அபினி என்று சொன்னார். ஆனால் நம் வள்ளலாரோ ஒரு படி மேலே சென்று மதம் ஒரு பேய் என்றே எடுத்துரைத்திருக்கிறார். என்னே வள்ளலாரின் பகுத்தறிவுப் பாங்கு!..”

என்று பேசிக் கொண்டே போனார் நண்பர் ஒருவர். அவர் சொல்வது முற்றிலும் தவறு, அது உச்சரிப்புப் பிழையால் வந்த குழப்பம் என்று நான் கூறினேன். ஆன்மிக அருட்செல்வராகிய வள்ளலார் எப்படி மதத்தைப் பேய் என்று சொல்வார்? அதுவும் அந்தக் குறிப்பிட்ட வரி தெய்வமணிமாலை என்னும் பிரபலமான துதிப் பாடலில் உள்ளது. கந்தகோட்டத்தில் உறையும் முருகப் பெருமானைப் போற்றி வரம் கேட்கும் பாடல். அதிலே போய் மதம் பேய் என்று ஒரு வரி வருமானால் அது முற்றிலுமே முரணாக இல்லையா? என்று கேட்டேன். ஆமாம், நீங்கள் சொல்வது தர்க்கபூர்வமாக இருக்கிறது. அதன் சரியான பொருளை நீங்களே சொல்லுங்கள் என்று கேட்டுக் கொண்டார். பிறகு விஷயத்தை அவருக்கு விளக்கினேன்.

இங்கே வள்ளலார் எடுத்தாளும் சொல் madham (मद:). இதன் பொருள் ஆணவம், செருக்கு, கொழுப்பு என்பதாகும். மதத்தல் என்று வினைச்சொல்லாகவும் வரும். யானைக்கு மதம் பிடித்தலைக் குறிக்கும் “மதம்” என்ற சொல்லும் இதே உச்சரிப்பு கொண்டது தான். களிப்பு,வேட்கை மிகுதியால் மதநீர் ஒழுகி ஒழுகி யானையின் முகத்தில் தடமாகவே பதிந்து விடும். அதற்கு மதச்சுவடு என்று பெயர். பெருங்களிப்பு, பித்து, மயக்கம், காமவேட்கை இவற்றை யானையின் மதத்தோடு ஒன்றுபடுத்திப் பாடும் பல பாடல்கள் பழந்தமிழ் இலக்கியத்தில் உண்டு.

வாய்க் கொழுப்பு என்பதைக் குறிக்க ”வாய்மதமோ வித்தைமதமோ” என்று குற்றாலக் குறவஞ்சியில் (பாடல் 76) வருகிறது. காமம், குரோதம், லோபம், மோகம், மதம், மாச்சரியம் என்ற ஆறு குணங்களையும் ஆன்ம வளர்ச்சிக்கு இடையூறான ’அறுபகை’ என்னும் ஆறு பகைவர்களாக உருவகிப்பார்கள். பரிமேலழகர் உரையில் ”காமம், வெகுளி, கடும்பற்றுள்ளம், மானம், உவகை, மதம் என ஆன்மாவின் உட்பகைகளா யுள்ள ஆறு குற்றங்கள்” என்று குறிப்பிடுவார் (குறள், அதி. 44, அவதாரிகை). வள்ளலார் பாடலின் மற்ற வரிகளையும் இணைத்துப் பார்த்தால் காமம், குரோதம், மதம், லோபம் ஆகிய பகைகளிடத்திலிருந்து தம்மைக் காக்க அவர் வேண்டுவது தான் இந்தப் பாடல் என்பது தெளிவாக விளங்கும்.

ஒருமையுடன் நினது திருமலரடி நினைக்கின்ற
உத்தமர் தம் உறவு வேண்டும் (சத்சங்கம்)

உள்ளொன்று வைத்துப் புறமொன்று பேசுவார்
உறவு கலவாமை வேண்டும் (தீநட்பு விலக்கல்)

பெருமை பெறு நினது புகழ் பேசவேண்டும்
பொய்மை பேசாதிருக்க வேண்டும் (நல்லொழுக்கம்)

பெருநெறி பிடித்தொழுக வேண்டும் மதமான பேய்
பிடியாதிருக்க வேண்டும் (மதம் அறுதல்)

மருவு பெண்ணாசையை மறக்கவே வேண்டும் உனை
மறவாதிருக்க வேண்டும் (காமம் அறுதல்)

மதிவேண்டும் நின் கருணை நிதி வேண்டும் நோயற்ற
வாழ்வு நான் வாழவேண்டும் (லோபம் அறுதல்)

தருமமிகு சென்னையில் கந்தகோட்டத்துள் வளர்
தலமோங்கு கந்தவேளே

தண்முகத் துய்யமணி உண்முகச் சைவமணி
சண்முகத் தெய்வமணியே. (தெய்வ வணக்கம்)

சமயம் என்ற பொருள் கொண்ட மதம் என்ற சொல்லே வேறு. அது matham (मत:). அந்தச் சொல்லுக்கு ’ஏற்றுக் கொண்ட கருத்து’ என்பது பொருள். அதனால் தான் தேர்தலில் போடும் வாக்குகளுக்கு ஹிந்தியில் matha-daan (मतदान) என்ற சொல்லைப் பயன்படுத்துகிறார்கள். சம்மதம் என்றால் ஒன்றுபட்டு ஏற்றுக்கொண்ட கருத்து. மதித்தல், மதிப்பு ஆகிய சொற்களும் இதிலிருந்தே வருகின்றன. இச்சொல் மதிஅதாவது அறிவு என்ற வேர்ச்சொல்லுடன் தொடர்புடையது. எனவே மதம் என்பதற்கு அறிவுபூர்வமாக (கண்மூடித்தனமாக அல்ல) ஏற்றுக் கொண்ட கருத்து என்பது உள்ளுறை பொருளாக நிற்கிறது. கீதையில் ‘இதி மே மதம்’ (இது என் கருத்து) என்று பல இடங்களில் கண்ணன் கூறுவதாக வரும்.

இதற்கு இணையாக நாம் பயன்படுத்தும் ஆங்கிலச் சொல் religion. அந்தச் சொல்லின் மூலத்தைப் பார்ப்போம்.

Middle English religioun, from Anglo-French religiun, Latin religion-, religio supernatural constraint, sanction, religious practice, perhaps from religare to restrain, tie back.
First Known Use: 13th century

இந்தச் சொல் கட்டுப்படுத்துவது, அனுமதிப்பது, ஆணையிடுவது, சார்ந்திருப்பது ஆகியவற்றைக் குறிக்கும் வேர்ச்சொல்லில் இருந்தே உருவாகியிருக்கிறது. rely, reliable ஆகிய சொற்களும் வேர்ச்சொல் அளவில் religion என்ற சொல்லுடன் தொடர்புடையவை.

மதத்தைக் குறிக்க இருமொழிகளிலும் பயன்படும் சொற்களே அவை பிரதிநிதித்துவப் படுத்தும் மதங்களின் இயல்பைத் தெளிவாக எடுத்துக் காட்டுவதாக உள்ளன.

buddhism_and_christianity_book_coverகாலனிய காலகட்டத்தில் மேற்கத்தியர்கள் தங்கள் மதமான கிறிஸ்தவம் இயற்கையிலேயே புனிதமானது, தெய்வீக ஆணையுடையது என்றும், மற்ற மதங்கள் வெறும் கருத்துக் குவியல்கள் என்றும் கருதினார்கள். அதனால் தான் கிறிஸ்தவத்தைக் குறிக்க christianity என்ற சொல்லைப் பயன்படுத்தினார்கள். ஆங்கில மொழியில் ஒரு பொருளின் இயல்பான தன்மையைக் குறிக்க ityஎன்ற பதம் வழங்கும் – originality, chastity, liberty என்பது போல. கிறிஸ்தவத்தைக் குறிக்கும் சொல் இந்தச் சொற்களுடன் ஒத்திசைவு கொண்டுள்ளது.

Hinduism, Buddhism, Jainism, Mohammedanism என்று மற்ற மதங்களைக் குறிக்க ism என்ற வார்த்தையை உபயோகித்தார்கள். 18-19ம் நூற்றாண்டுகளில் ism என்ற இந்தச் சொல் ஒரு வினோதமான, தனிப்பட்ட சிந்தனையையோ அல்லது கண்மூடித்தனமாக ஒரு விஷயத்தைப் பின்பற்றுவதையோ குறித்தது. பெரும்பாலும் எதிர்மறை நோக்கிலேயே பயன்படுத்தப் பட்டது. racism, fascism, nazism ஆகியவற்றை உதாரணமாகச் சொல்லலாம். இதே ரீதியில் கிறிஸ்தவத்தையும் Christism என்றே அழைக்கவேண்டும் என்று ஒரு சாரார், குறிப்பாக மேற்கத்திய நாத்திகவாதிகள் அப்போது சொன்னார்கள். இன்றும் சிலர் அப்படிக் கூறி வருகிறார்கள்.

20ம் நூற்றாண்டுத் தொடக்கத்தில் சுதந்திரமான, புரட்சிகரமான, கலகத் தன்மையுடைய சிந்தனைகளைக் குறிக்க ism என்ற சொல்லை நவீன கலை, இலக்கிய, தத்துவ கோட்பாட்டாளர்கள் பயன்படுத்த ஆரம்பித்தார்கள் – cubism, communism, impressionism, transcendentalism, existentialism, structuralism, feminism. காலனியத்திற்குப் பின் வந்த காலகட்டங்களில் ism என்ற சொல் ஒருமித்த சிந்தனைப் போக்கு என்ற பொருளிலேயே வலுவாக நிலைபெற்று விட்டது – அந்த சிந்தனைப் போக்கு நேர்மறையானதவோ அல்லது எதிர்மறையானதாகவோ எப்படி வேண்டுமானாலும் இருக்கலாம்.

ஒரு பீடத்தின் மீதமர்ந்து மற்ற மதங்களை ‘இசங்களாக’ முத்திரை குத்தியது கிறிஸ்தவம். தான் இதற்கெல்லாம் மேற்பட்டது என்று சொல்லிக் கொண்டதன் மூலமாக கருத்து ரீதியான சித்தாந்தம் என்பதாக இல்லாமல், ந்ம்பிக்கை, விசுவாசம், கீழ்ப்படிதல் ஆகியவற்றின் அடிப்படையில் மட்டுமே அமைந்த ஒரு குழு நடவ்டிக்கை (faith based cult/creed) என்று தன்னைத் தானே கிறிஸ்தவம் அடையாளப் படுத்திக் கொண்டுவிட்டது! கிறிஸ்தவத்தில் இறையியல் மட்டுமே உள்ளது; தத்துவம் இல்லை. மேற்கத்திய தத்துவ சிந்தனை முழுவதும் பெரும்பாலும் கிறிஸ்தவத்தை நிராகரித்தே வளர்ந்துள்ளது என்று அதன் வரலாற்றைப் படிக்கும் எவரும் புரிந்து கொள்ள முடியும்.

ஆனால் இந்திய மரபில் மதம் வெறும் நம்பிக்கையை அல்ல, அறிவுபூர்வமாக விவாதித்து பின் உட்கிரகிக்கப் பட்ட கொள்கை என்பதையே குறித்தது என்று அந்தச் சொல்லின் உருவாக்கம் மூலமே புரிந்து கொள்ள முடியும். இந்தக் கொள்கைகளை அடிப்படையாகக் கொண்டு வழிபாட்டு முறைகளும், சமய ஆசாரங்களும் உருவாகி அவை பொதுமக்களிடையே பரவின. இவற்றின் சாரத்தை விடுத்து வெளித் தோற்றங்களிலேயே மக்கள் ஆழ்ந்துவிட்டபோது ஞானியர் சமயத்தின் தத்துவ சாரத்தை மீண்டும் மீண்டும் நினைவூட்டினர். அவர்கள் மதத்தை நிராகரிக்கவில்லை; உண்மையான ஆன்மிக அனுபவம் இவற்றுக்கெல்லாம் அப்பாற்பட்டது என்றே கூற விழைந்தார்கள்.

பொங்குபல சமயமெனும் நதிகள் எல்லாம்
புகுந்து கலந்திட நிறைவாய்ப் பொங்கி ஓங்கும்
கங்குகரை காணாத கடலே

என்றார் வள்ளலார். இங்கு சமயங்களை இறைவன் என்ற பெருங்கடலில் சென்று சேரும் நதிகளாகவே காண்கிறார்.

நதி உண்ட கடலெனச் சமயத்தை உண்டபர
ஞான ஆனந்த ஒளியே

என்றும்

மைவிடாது எழு நீலகண்ட குருவே – விஷ்ணு
வடிவான ஞானகுருவே
மலர்மேவி மறை ஓதும் நான்முகக் குருவே
மதங்கள் தொறும் நின்ற குருவே

என்றும் பாடுகிறார் வள்ளலாருக்கும் முன்பு தோன்றிய தாயுமானவர்.

இது இந்து மரபில் நீண்ட நெடுங்காலம் பயின்று வந்த சமய சமரச தரிசனமேயாகும். சுவாமி விவேகானந்தர் தனது சிகாகோ பேருரையில் இதனைத் தெளிவாக எடுத்துக் காட்டியுள்ளார். தான் சிறுவயதில் கற்ற ஒரு துதிப் பாடலில் இருந்தே தனக்கு சமயங்களின் சமரசம் என்ற தரிசனம் கிடைத்ததாக அதில் அவர் கூறுகிறார் –

நால்வேதங்கள், சாங்கியம், யோகம், சைவம், வைஷ்ணவம் போன்று பற்பல வழிகளை தங்கள் விருப்பத்தின் காரணமாகவும், இயல்புகளின் காரணமாகவும் மனிதர் கொள்கின்றனர். இறைவா, எல்லா நீர்ப்பெருக்குகளும் சென்று சேரும் பெருங்கடல் போல, நேராகவும், வளைந்து நெளிந்தும் செல்லும் இந்த எல்லாப் பாதைகளின் முடிவாகவும் நீயே இருக்கிறாய்!

– சிவ மஹிம்ன ஸ்தோத்திரம், 7.

மத வழிபாட்டின் ஒரு அங்கமாக உள்ள துதிப்பாடலே மதங்களை ஒன்றிணைக்கும் உன்னதமான மனித நேயப் பார்வையையும், மதங்களைக் கடந்து செல்லும் ஞானப் பார்வையையும் அளிப்பதாக உள்ளது. இந்து மதத்தின் பேரியல்பு அல்லவா இது!

இந்தத் தாய் மதத்தைப் பேய் என்று வள்ளலார் கண்டிப்பாக சொல்லவில்லை.



__________________
Page 1 of 1  sorted by
 
Quick Reply

Please log in to post quick replies.

Tweet this page Post to Digg Post to Del.icio.us


Create your own FREE Forum
Report Abuse
Powered by ActiveBoard