கணக்கில்லா அதிசயங்கள் 

காஷ்மீரின் கணக்கில்லா இயற்கை அதிசயங்களில் குல்மார்க் ஒன்று. மனிதர்கள் விடாது முயன்றும் அதன் அழகை அதிகம் அழிக்க முடியவில்லை என்பது இன்னொரு அதிசயம். குல்மார்க் 8,500 அடி உயரத்தில் இருக்கிறது. கிட்டத்தட்ட நமது தொட்டபெட்டா சிகரத்தின் உயரம். எங்கு சென்றாலும் நடந்து செல்ல வேண்டும் அல்லது குதிரையில் செல்லலாம்.

தொங்குவண்டிப் பயணம் சிக்கல் ஏதுமின்றி நிகழ்ந்தது. “1999-லிருந்து தினமும் சென்றுகொண்டிருக்கிறது. ஒரு சிறிய விபத்துகூட நிகழவில்லை” என்றார் வழிகாட்டி. உச்சத்தில் இறங்கியபோது மூச்சு விடுவதுகூடக் கடினமாக இருந்தது. சுற்றிலும் மலைகள். பனிப் பாறைகள் மிக அருகே இருந்தன. பயணிகள் ஸ்லெட்ஜ் வண்டிகளில் பாறைகளைக் கடக்க முயன்றுகொண்டிருந்தனர். இத்தனை உயரத்திலும் இயற்கைக்குத் தனது அமைதியைப் பாதுகாத்துக்கொள்ள உரிமை இல்லையா? நாம் ஏன் 14,000 அடியில் அதைச் சூழ்ந்து நெருக்க வேண்டும்? “திரும்பச் செல்லலாம்” என்று சொன்னேன். வழிகாட்டிக்குச் சிறிது வருத்தமாக இருந்தது.

உணவு விடுதி மிக அருகில். அங்கேயே மதிய உணவு அருந்திவிட்டு அறைக்குள் வருவதற்குள் மழை பிடித்துக்கொண்டது. தூறலில் தொடங்கியது காற்று, இடி, மின்னலுடன் வலுப்பெற்றது. கூழாங்கற்கள் அளவில் பனிக்கட்டிகள் சடசடவெனத் தரையில் இறங்கின. திடீரென்று பெரும் சத்தம் ஒன்று. ‘என்ன சத்தம்’ என்று என் மனைவி கேட்டதற்குப் பதில்கூடச் சொல்ல முடியாமல் கண்கள் அயர்ந்துகொண்டுவந்தன. அயர்வு தீரச் சிறிது நேரம் எடுத்தது. கண்கள் திறந்தபோது மழை நின்று வானம் பளீரென்று இருந்தது.

நாட்டு நிலவரம் பார்க்கும் எண்ணத்தில் தொலைக்காட்சி ரிமோட்டை அழுத்தினேன். என்டிடிவியின் அடிப்பட்டையில் ‘குல்மார்க் தொங்குவண்டி விபத்தில் ஐவர் மரணம்’ என்ற செய்தி வந்துகொண்டிருந்தது.

மரணத்தையும் மறக்க வைக்கும் அரசியல் 

நாங்கள் உடனே விபத்து நடந்த இடத்தை நோக்கி விரைந்தோம். கூட்டம் அதிகம் இல்லை. தொங்கு வண்டிகளில் அகப்பட்டுத் தவிப்பவர்களை மீட்க வேண்டும் என்ற கவலை எல்லோருக்கும் இருந்தது. வழியில் பார்த்தவர்கள் அனைவரும் “இது கடவுள் செயல். கேபிளை நடத்துபவர்மீது எந்தத் தவறும் இல்லை” என்று சொன்னார்கள். இவர்களுக்கு எப்படித் தெரியும் என்று எனக்குத் தோன்றியது.

டெல்லியிலிருந்து வந்திருந்த தம்பதியினர், அவர்களின் இரண்டு குழந்தைகள் மற்றும் மூன்று வழிகாட்டிகள் பலியாகியிருந்தனர். காற்றில் பைன் மரம் வேரோடு கேபிள் மீது சாய்ந்ததில் தொங்கு வண்டியின் கண்ணாடிக் கதவுகள் உடைந்து, அவற்றிலிருந்தவர்கள் தூக்கி எறியப்பட்டிருக்கிறார்கள். நாங்கள்தான் கடைசியாகத் திரும்பிய பயணிகள். மரணத்தை மிக அருகே சில தடவைகள் சந்தித்திருந்தாலும், இந்தத் தடவையும் அது அணைத்துத் தன்னோடு கூட்டிச் செல்லாமல் சென்றது சிறிது ஆறுதலாக இருந்தது.

மலையிலிருந்து வந்த பயணிகள் தங்கள் அனுபவத்தைச் சொல்லத் தொடங்கினார்கள். ஜம்முவிலிருந்து வந்திருந்த ஒருவர் சொன்னார், “நானும் என் மனைவியும் ஆறுமாதக் குழந்தையுடன் தவித்தோம். யாரும் உதவி செய்யவில்லை. ஏடிவியில் (All Terrain Vehicle – எல்லா நிலப் பரப்புகளிலும் இயங்கும் ஊர்தி) மேலே வந்தவர்கள் ஒரு ஆளுக்கு 4,000 ரூபாய் கேட்டார்கள். நமது ராணுவம்தான் உதவி செய்தது” என்றார்.

அருகில் இருந்த காஷ்மீரி என்னிடம் சொன்னார், “இவர் சொல்வது சரியா என்பதை நீங்களே பார்த்துக்கொள்ளுங்கள். எத்தனை பேர் மேலே சென்றிருக்கிறார்கள். எத்தனை பேரை அழைத்துவருகிறார்கள் என்பதும் உங்களுக்குக் கண்கூடாகத் தெரியும்”. அவர் சொன்னது உண்மை. மலையிலிருந்து பயணிகளை உள்ளூர் மக்கள் கைத்தாங்கலாகப் பிடித்துக்கொண்டு வருவதைப் பார்க்க முடிந்தது. தேவைப்பட்டால் மருத்துவமனைக்கு அழைத்துச் செல்ல ஆம்புலன்ஸ் வண்டிகள் தயாராக இருந்தன. “அல்லா ஏன் எங்களைச் சோதிக்கிறார்? ஏற்கெனவே பயணிகள் வருவது மிகவும் குறைந்துவிட்டது. குல்மார்கின் வசீகரமே இந்த கேபிள் பயணம்தான். அதுவும் நின்றுவிட்டால் இங்கு யார் வருவார்கள்? நாங்கள் எப்படிப் பிழைப்பது?” என்று இன்னொருவர் சொன்னார். “இந்திய ஊடகங்கள் தொடர்ந்து பொய்ப் பிரச்சாரம் செய்கின்றன. காஷ்மீரில் எல்லோரும் துப்பாக்கிகளைப் பிடித்துக்கொண்டு கண்ணில் தென்பட்டவர்களைக் கொல்வதற்காக அலைகிறார்கள் என்ற எண்ணத்தைப் பார்ப்பவர்களுக்குக் கொடுக்கின்றன. இப்போது மரணத்திலும் காஷ்மீர் பள்ளத்தாக்கின் முஸ்லிம்கள் லாபம் பார்க்கிறார்கள் என்று ஊடகங்கள் சொல்லத் தொடங்கிவிடும்.”

“மேலே இருந்தவர்களைக் கீழே கொண்டுவரப் பணம் கேட்டது உண்மைதானே?”

“சிலர் கேட்டிருக்கலாம். நான் டெல்லி வந்திருக்கிறேன். அங்கு ரயில் நிலையத்தில் இருக்கும் எல்லா டாக்சிகளும் பகல் கொள்ளைக்காரர்களால் இயக்கப்படுகின்றன. அதனால், டெல்லியில் இருப்பவர்கள் எல்லோரும் கொள்ளைக்காரர்கள் என்று சொல்ல முடியுமா?’

எனக்கு என் மீதே வெறுப்பு வந்தது. ஏழு பேர்கள் இறந்திருக்கிறார்கள். அவர்கள் மரணத்தின் சோகம் என்னை உலுக்கவில்லை. மரணத்தை அரசியல் மறக்கடித்து விட்டது. 

வழியில் மத்திய ரிசர்வ் போலீஸ் அதிகாரி ஒருவரைச் சந்தித்தேன். அவர் மீரட்டிலிருந்து வருபவர்.

“உங்களுக்கு ஏதும் உதவி வேண்டுமா?”

“வேண்டாம். நிலைமை எவ்வாறு இருக்கிறது?”

“மீசை முளைக்காத சிறுவர்கள் துப்பாக்கிகளைத் தூக்கிக்கொண்டு அலைகிறார்கள். அவர்களைக் கொல்லாவிட்டால் நாங்கள் சாக வேண்டும். என் மகன் வயதுகூட இருக்காத பையன்களைக் கொல்வதற்கு எனக்கு ஆசையா என்ன? இந்த மண் வெறி பிடித்தது. அது ரத்தம் கேட்கிறது.”

“மண் கேட்கிறதா? மண்ணுக்கேது வெறி? கேட்பது மனிதர்கள்” என்று பதில் சொல்ல நினைத்தேன். சொல்லவில்லை.

போலீஸ் வந்ததும் வண்டியைத் திறக்கச் சொல்லி, அதில் ஆயுதங்களோ வெடிகுண்டுகளோ இல்லை என்பதை உறுதி செய்த பிறகே வண்டியைத் திரும்பப் பெற்றுக்கொண்டிருக்கிறார். வண்டியை நிச்சயம் போராளிகள் பயன்படுத்திவிட்டு வேலை முடிந்ததும் ஓரத்தில் நிறுத்திவிட்டுச் சென்றிருப்பார்கள் என்று பர்வேஸ் சொன்னார்.

முந்தைய நாள்தான் ஸ்ரீநகரில் மத்திய ரிசர்வ் போலீஸ்மீது தாக்குதல் நடத்திவிட்டுப் பள்ளிக்கூடம் ஒன்றில் பதுங்கியிருந்த இரண்டு பாகிஸ்தானி ஊடுருவிகள் கொல்லப்பட்டிருந்தார்கள். அவர்களுக்கு உதவி செய்வதற்காக வண்டி எடுத்துச் செல்லப்பட்டிருக்கலாமோ என்று கேட்டேன். “இல்லை. யாரும் கொல்லப்படவில்லை. போன வருடம் கொல்லப்பட்ட இரண்டு பாகிஸ்தானிகள் படங்களைத்தான் இப்போது காட்டுகிறார்கள்” என்றார்! மாற்று உண்மை!

ஊழலில் ஊறிய மாநிலம் 

போலீஸுக்குப் பணம் கொடுப்பது என்பது இந்தியா முழுவதும் நடக்கிறது. ஆனால், இங்கு அது வேறு பரிணாமம் எடுக்கிறது. ஒவ்வொரு சாதாரண சம்பவமும் பூதாகாரமாக உருவெடுக்கும் சாத்தியம் இருக்கிறது. “எங்கள் வண்டி போராளிகளுடன் பிடிபட்டிருந்தால், நான் என் வாழ்நாள் முழுவதும் சிறையிலிருந்து வெளிவந்திருக்க முடியாது. அல்லது என் வீட்டை விற்று போலீஸுக்குப் பணம் கொடுக்க வேண்டியதாக இருந்திருக்கும்” என்று பர்வேஸ் சொன்னார். “ஒருவேளை இவரே வண்டியைப் போராளி களிடம் கொடுத்துவிட்டு நாடகம் ஆடுகிறாரோ?” என்று நினைத்தேன். உண்மைக்கு நேரெதிரே நின்று பொய் ஒவ்வொரு தருணத்திலும் சவால் விட்டுக்கொண்டிருக்கும் மாநிலம் இது. ஆனால், ஊழல் நடக்கிறது என்ற உண்மைக்கு மட்டும் பொய்யால் சவால் விட முடியாது என்று தோன்றுகிறது. நமது வட்டச் செயலாளர்களைப் போல இங்கும் அரசியல்வாதிகள் பெரிய பங்களாக்களில் இருக்கிறார்கள்.

ஆட்கள் புடை சூழ பவனிவருகிறார்கள். “காஷ்மீர் ஏழை மாநிலமல்ல. இங்கு எல்லோருக்கும் தண்ணீர் இருக்கிறது. வீடு இருக்கிறது. உணவு இருக்கிறது. ஆனால் கூடவே அரசியல்வாதிகளும் அரசு ஊழியர்களும் இருக்கிறார்கள். அதுதான் பிரச்சினை” என்று ஒருவர் சொன்னார். மத்திய அரசு மானியங்களாக மட்டும் காஷ்மீருக்குக் கடந்த 16 வருடங்களில் ரூ. 1 லட்சம் கோடிக்கு மேலாகப் பணம் கிடைத்திருக்கிறது. இந்தியாவின் மக்கள்தொகையில் 1 சதவீதம் இருக்கும் மாநிலத்துக்கு மத்திய அரசு மாநிலங்களுக்கு அளிக்கும் மானியத்தில் 10% சதவீதம் செல்கிறது.

அங்கு வாழும் ஒவ்வொருவருக்கும் சுமார் ஒரு லட்சம் ரூபாய் மானியம் கொடுக்கப்பட்டிருக்கிறது என்று சொல்லலாம். உத்தர பிரதேசத்தின் மக்கள்தொகையைக் கணக்கில் எடுத்துக்கொண்டால் அங்கு வாழும் மக்களுக்கு இதே காலகட்டத்தில் ஒவ்வொருவருக்கும் கிடைத்திருக்கும் மானியம் ரூ. 4,300 மட்டுமே. “மத்திய அரசு அளித்த மானியத்தில் 50 சதவீதமாவது மக்களுக்குச் செலவிட்டிருந்தால் இளைஞர்கள் ஏன் ஆயுதம் எடுக்கப் போகிறார்கள்?” என்று ஜே&கே வங்கியில் உயர் பதவியில் இருக்கும் ஒருவர் சொன்னார். “மின்சாரத்தை எடுத்துக்கொண்டால் 50 சதவீதத்துக்கும் மேல் திருடப்படுகிறது. சில வருடங்களுக்கு முன்னால் திருட்டு 70% இருந்தது. இதுவும் குத்துமதிப்புதான். எந்தப் புள்ளிவிவரமும் அரசு வலை தளத்தில் கிடைக்காது. நீங்கள் வேண்டுமானால் அரசு மின்துறையின் வலைதளத்துக்குச் சென்று பாருங்கள்” என்றார். டெல்லி திரும்பியதும் அதை உடனடியாகச் செய்தேன். புள்ளிவிவரங்கள் பக்கம் காலியாக இருந்தது!

இயற்கையின் அழிவு 

உலகின் மிக அழகான இடங்கள் காஷ்மீரில் இருக்கின்றன என்பது உண்மையென்றால் உலகின் மிக அழகான இடங்களில் அதிகக் குப்பைகள் இருப்பதும் காஷ்மீரில்தான் என்றுதான் சொல்ல வேண்டும். எவ்வளவு உயரத்துக்குச் சென்றாலும் பாலிதீன் குப்பைக் குவியல்களை நம்மால் பார்க்க முடியும். ஸ்ரீநகரின் நடுநாயகமான தல் ஏரியில் மனிதக் கழிவுகள் தினமும் கொட்டப்படுகின்றன. ஏரியின் அளவு நூறு வருடங்களாகக் குறையவில்லை என்று அரசு சொல்கிறது. சொல்வது முழுப் பொய் என்று காஷ்மீர உயர் நீதிமன்றம் சொல்கிறது. ஏரிக்குள் வீடுகளும் கடைகளும் அதிகரித்துவிட்டன என்று காஷ்மீர் மக்கள் சொல்கிறார்கள். மக்களும் ஒத்துழைக்கவில்லை என்பதுதான் கசப்பான உண்மை. நாற்றம், குப்பைகளைப் பற்றி அவர்கள் கண்டுகொள்வதாகவே தெரியவில்லை.

வேலைகள் எங்கே? 

இந்த ஏப்ரல் மாதம் காஷ்மீரில் ராணுவ ஆளெடுப்பு நடந்தது. 900 காலி இடங்களுக்கு சுமார் 19,000 பேர் விண்ணப்பம் செய்திருந்தனர். பயங்கரவாதிகளின் தாக்குதல் களுக்கு உள்ளாகும் சாத்தியக்கூறுகள் இருக்கும் என்பது அவர்களுக்குத் தெரிந்திருந்தாலும் வேறு வழி அவர்களுக்கு இல்லை. இந்தியாவிலேயே வேலையில்லாத இளைஞர்கள் அதிகம் இருக்கும் மாநிலம் இதுதான். 19 வயதிலிருந்து 29 வயது வரையில் உள்ள இளைஞர்களில் சுமார் 25% பேர் வேலையில்லாமல் இருக்கிறார்கள். இந்தியாவின் மற்றைய மாநிலங்களைவிட கிட்டத்தட்ட இரு மடங்கு அதிகம். ஸ்ரீநகரின் புகழ்பெற்ற கிருஷ்ணா டாபாவின் முன்னால் சந்தித்த ஒருவர் எதிரே நின்றுகொண்டிருந்த ஆட்டோவைக் காட்டிச் சொன்னார். “எனது மகன். முனைவர் பட்டம் பெற்றவன். ஆட்டோ ஓட்டுவதைத் தவிர வேறு வழியில்லை” என்றார். வேலைவாய்ப்புகள் அதிகரித்தால் பயங்கரவாதம் குறையும் சாத்தியம் அதிகம் ஆகும். ஆனால், அரசு வேலைகள் அதிகரிக்க வாய்ப்பே இல்லை என்று சொல்லலாம். ஏற்கெனவே சுமார் 5 லட்சம் மாநில அரசு ஊழியர்கள் இருக்கிறார்கள். ஒரு குடும்பத்துக்கு ஐந்து பேர் என்று எடுத்துக்கொண்டால் மக்கள்தொகையில் 20% அரசைச் சார்ந்து இருக்கிறார்கள். தமிழ்நாட்டில் 12% சதவீதம். எனவே, வேலைகளைத் தனியார் துறையில்தான் உருவாக்க வேண்டும்.

அதிக வேலைகளை உருவாக்கக் கூடியது சுற்றுலாத் துறை மட்டுமே. ஆனால், இந்த வருடம் காஷ்மீரின் ஓட்டல்கள், சுற்றுலாத்தலங்கள், வழிபாட்டுத்தலங்கள் காலியாக இருக்கின்றன. குதிரை வைத்திருப்பவர்களும், கைவினைப் பொருட்களை விற்பவர்களும் என்ன செய்வது என்று அறியாமல் திகைக்கிறார்கள். காரணம் பயங்கரவாதம் என்பது அவர்களுக்குத் தெரிந்திருக்கிறது. இருந்தாலும் தங்கள் இளைஞர்களை அவர்கள் விட்டுக்கொடுக்க விரும்பவில்லை.

“எங்கள் காற்றையும் நீரையும் நிலத்தையும் வானத்தையும் முடிந்த அளவு அனுபவியுங்கள். ஆனால், நீங்கள் திரும்பச் செல்லும்போது எங்களுக்குக் கொஞ்சம் அறிவைக் கடன் கொடுங்கள்” என்று ஒருவர் சொன்னார். காஷ்மீரில் நடப்பவையெல்லாம் சாதாரண அறிவுக்கு அப்பாற்பட்டவை என்பது மக்களுக்குத் தெரிந்திருக் கிறது.

-பி.ஏ. கிருஷ்ணன்,