மொழிப்போர் / அத்தியாயம் 2

விடுதலைப் போராட்டம் வலுத்துக்கொண்டிருந்த சமயம் அது. என்ன செய்தால் இந்தியர்களை ஒருங்கிணைக்க முடியும் என்று காங்கிரஸ் கட்சி யோசித்துக்கொண்டிருந்தது. காரணம், பல மொழிகள் பேசும், பல கலாசாரத்தைப் பேணும், பல இன மக்களை இந்தியா என்ற பெயரில் ஒருங்கிணைத்து ஆட்சி செய்துகொண்டிருந்தனர் ஆங்கிலேயர்கள்.

இனம், மொழி மற்றும் கலாசாரப் பிரிவுகளைப் போல வேறுபல பிரிவுகளும் இந்தியர்களிடம் மண்டிக்கிடந்தன.  பல மதங்கள். பல சாதிகள். வெவ்வேறு பழக்கவழக்கங்கள். ஆளுக்கொரு தெய்வ வழிபாடு. ஆளுக்கொரு அரசியல் நிலைப்பாடு.  ஆம், இந்தியாவில் காங்கிரஸ் கட்சியைப் பின்பற்றியவர்கள் மட்டும் இருக்கவில்லை. இந்துத்துவத் தத்துவத்தைப் பின்பற்றுபவர்கள் இருந்தார்கள். கம்யூனிஸ சிந்தாந்தத்தை ஏற்றுக்கொண்டவர்கள் இருந்தார்கள். கடவுள் மறுப்பாளர்கள் இருந்தனர். பகுத்தறிவுச் சிந்தனையாளர்களும் பரவியிருந்தனர். புரட்சியாளர்கள் பலரும் இருந்தனர். உணவில் தொடங்கி உணர்வு வரை பல வேறுபாடுகள் இருந்தன.

ஆக, பிரிட்டிஷாரிடம் இருந்து இந்தியாவைப் பிரித்தெடுக்க வேண்டும் என்றால் அதற்கு முன்னதாக இந்தியர்கள் ஒருங்கிணைக்கப்படவேண்டும். பல வேற்றுமைகளுக்கு மத்தியில் ஏதேனும் ஒரு ஒற்றுமையைக் கண்டுபிடிக்கவேண்டும் அல்லது கொண்டுவரவேண்டும். அதைக்கொண்டு இந்தியர்கள் அனைவரையும் ஒற்றைக்குடையின்கீழ் கொண்டுவர வேண்டும். இதுதான் காந்தி உள்ளிட்ட காங்கிரஸ் தலைவர்களின் கனவு. பிரிட்டிஷாரிடம் இருந்து சுதந்தரத்தை வலியுறுத்திக் கொண்டிருந்த அவர்களுக்கு அது அத்தியாவசிய தேவையும்கூட.

கனவை நனவாக்க காந்தியின் நினைவுக்கு வந்த ஆயுதம், மொழி. ஆங்கிலேயர்களை காந்தியும் காங்கிரஸும் வெறுத்தபோதும் ஆங்கிலத்தை மட்டும் வெறுக்கவில்லை. காங்கிரஸ் கட்சி நடத்தும் நிர்வாகக் கூட்டங்களில், பொதுக்கூட்டங்களில், மாநாடுகளில் எல்லாம் ஆங்கிலமே பிரதானமாக இருந்தது. ஆங்கிலத்திலேயே பேசினர். ஆங்கிலத்திலேயே தீர்மானங்கள் நிறைவேற்றினர். தமது கருத்துகள் ஆங்கிலேயர்களைச் சென்றடைவதற்கு அதுதான் வசதியாக இருக்கும் என்று அவர்கள் நினைத்தனர்.

ஒரு கட்டத்தில் காங்கிரஸ் தலைவர்களுக்குள் ஒருவித மனமாற்றம் ஏற்பட்டது. இந்தியாவுக்குச் சுதந்தரம் தரமறுக்கும் ஆங்கிலேயர்கள் மீது வெறுப்பு வளரத் தொடங்கியது. அந்த வெறுப்பை ஆங்கிலத்தின்மீதும் காட்டத் தொடங்கினர். அந்நிய மொழியான ஆங்கிலத்துக்குப் பதிலாக அவரவர் பேசும் இந்திய மொழிகளில் காங்கிரஸ் கூட்டங்களை நடத்தவேண்டும் என்று குரலெழுப்பத் தொடங்கினர். அப்போதுதான் காந்திக்குப் புதிய யோசனை பிறந்தது.

ஆங்கிலேயர்களின் மொழியான ஆங்கிலத்துக்குப் பதிலாக இன்னொரு இந்திய மொழி ஒன்றைப் பயன்படுத்தி ஒட்டுமொத்த இந்தியர்களையும் ஓரணியில் திரட்டிவிடலாம் என்று நினைத்தார் காந்தி. இந்தி என்ற ஆயுதத்தைக் கையில் எடுத்துக் கொண்டார். இந்தியாவில் உள்ள அனைவரும் இந்திமொழியைக் கற்றுக்கொண்டு தேசிய நீரோட்டத்தில் இணையவேண்டும் என்று பகிரங்க அழைப்பு விடுத்தார் காந்தி. அந்தக் கருத்தை மெல்ல மெல்ல மக்களிடம் கொண்டுசெல்லத் தொடங்கினார். மேடைகளில் இந்திமொழி பற்றிப் பேசினார். பத்திரிகைகளில் இந்திமொழியின் அவசியம் பற்றி எழுதினார்.

காந்தியைப் பின்பற்றி இதர காங்கிரஸ் தலைவர்களும் இந்தியைப் பரப்பும் பணியில் ஈடுபட்டனர். 1893 ஆம் ஆண்டு காசி நகரில் நகரி பிரச்சாரனி சபா என்ற அமைப்பும் 1910 ஆம் ஆண்டு அலகாபாத் நகரில் இந்தி சாகித்ய சம்மேளன் என்ற அமைப்பும் முன்னதாக உருவாக்கப்பட்டு செயல்பட்டுக்கொண்டிருந்தன. அவற்றைப் பயன்படுத்தி இந்தியைப் பரப்பும் பணியைத் தீவிரப்படுத்தினார் காந்தி. இந்தி மட்டுமே இந்தியாவின் தேசிய மொழியாக இருக்கவேண்டும்; இந்தியாவின் சுய மரியாதை என்பது இந்தியர்கள் அனைவரும் ஒரே இந்திய மொழியைப் பேசுவதில்தான் இருக்கிறது என்ற காந்தியின் வாதங்களுக்கு இந்தி பேசும் மாநிலங்களில் நல்ல வரவேற்பு கிடைத்தது.

நாடு தழுவிய அளவில் சுற்றுப்பயணம் மேற்கொண்டார் காந்தி. இந்தி பேசாத மக்கள் அனைவரும் ஆங்கிலத்தைப் புறக்கணித்துவிட்டு இந்தியைக் கற்றுக்கொள்ளவேண்டும் என்று பிரசாரம் செய்தார். 1915 ஆம் ஆண்டு தமிழ்நாட்டுக்கு வந்தார். அப்போது மாயவரத்தில் நடந்த வரவேற்புக்கூட்டத்தில் அவருக்கு ஆங்கிலத்தில் வரவேற்பிதழ் வழங்கப்பட்டது. அதில் காந்திக்குக் கொஞ்சம் அதிருப்தி. அதனை மேடையில் பதிவுசெய்த அவர், இந்தியைக் கற்றுக்கொள்ளுங்கள் என்று வேண்டுகோள் விடுத்துவிட்டுப் புறப்பட்டார்.

காந்தியின் இந்தி ஆதரவுப் பிரசாரத்துக்கு வட இந்தியாவில் இருந்த வரவேற்பு தென்னிந்தியாவில் இல்லை. என்தால், தட்சண பாரத இந்திப் பிரசார சபா உருவாக்கப்பட்டது. பேராவலுடனும் துணிவுடனும் இந்தியைப் பரப்புவதற்காக இந்த அமைப்பைத் தொடங்குகிறோம் என்று 1918 ஆம் ஆண்டு தமிழ்நாட்டில் நடந்த தொடக்கவிழாவில்
பேசினார் காந்தி. ஏனென்றால், இந்திக்குத் தென்னிந்தியாவில் ஆதரவு
இருக்காது என்பதும் எதிர்ப்பு இருக்கும் என்பதும் காந்திக்கு மிக நன்றாகவே தெரியும்.

‘துணிவுடன்’ என்ற பதத்தை மேடையில் பயன்படுத்தியதோடு நிறுத்திக்கொள்ளவில்லை. அந்தத் துணிச்சலைத் தன்னுடைய எழுத்திலும் பிரதிபலித்தார் காந்தி. பிரிட்டிஷ் இந்தியாவில் பெரும்பான்மையினராக இருக்கும் வட இந்தியர்கள் தமிழ், தெலுங்கு, கன்னடம் மலையாளம் ஆகிய மொழிகளைக் கற்றுக்கொள்ளவேண்டும் என்று இந்தியாவில் சிறுபான்மையினராக இருக்கும் திராவிடர்கள் எதிர்பார்க்கக்கூடாது. பெரும்பான்மையினர் பேசுகின்ற பொதுவான மொழியைத்தான் திராவிடர்கள் ஏற்றுக்கொள்ளவேண்டும் என்று 1920ஆம் ஆண்டு தனது யங் இந்தியா பத்திரிகையில் எழுதினார் காந்தி.

இந்தியைப் பரப்புவதற்காக நாடு தழுவிய அளவில் நிதிவசூலும் நடந்தது. குறிப்பாக, வட இந்தியர் ஒருவரிடம் இருந்து ஐம்பதாயிரம் ரூபாய் நிதி பெறப்பட்டது. 1920 ஆம் ஆண்டு ஜூன் மாதம் திருநெல்வேலியில் நடைபெற்ற காங்கிரஸ் மாகாண மாநாட்டில் அந்த நிதிவசூலுக்கு ஒப்புதல் பெறப்பட்டது. அதைத் தொடர்ந்து தமிழ்நாடு உள்ளிட்ட தென்னிந்தியாவின் பல பகுதிகளிலும் நிதிவசூல் நடைபெறத் தொடங்கியது.

இந்தியைப் பரப்பும் பணியில் காந்தி மட்டும் ஈடுபடவில்லை. அவருக்கு உதவியாக பி.டி. தாண்டன், கோவிந்த் தாஸ், மதன் மோகன் மாளவியா உள்ளிட்ட பலரும் ஈடுபட்டிருந்தனர். அவர்களில் சென்னை மாகாணத்தைச் சேர்ந்த சத்தியமூர்த்தி அய்யர் முக்கியமானவர். 1924 ஆம் ஆண்டு சென்னையில் நடைபெற்ற கல்வி மாநாட்டில் கலந்துகொண்ட சத்தியமூர்த்தி அய்யர், இந்தியாவின் தேசிய மொழியாக இந்தியை மாற்றவேண்டும் என்ற காந்தியின் லட்சியத்தைப் பிரதிபலிக்கும் வகையில் பேசினார்.

‘வயதானவர்கள் இந்தியை எளிதாகக் கற்றுக்கொள்வார்கள் என்று நான் நம்பவில்லை. ஆனால், அனைத்து ஆரம்பப் பள்ளிகளிலும் இந்தி இரண்டாவது மொழியாகவும் கட்டாயப் பாடமாகவும் சொல்லித்தரப்படும் பட்சத்தில் அடுத்த பத்தாண்டுகளில் இந்தியாவின் பொதுமொழியாக இந்தியைக் கொண்டுவந்துவிடமுடியும் என்பதில் எந்தச் சந்தேகமும் இல்லை!’

இந்தி மொழி குறித்த காந்தியின் கருத்தைப் பிரதிபலித்ததோடு சத்தியமூர்த்தி அய்யர் நிறுத்திக்கொள்ளவில்லை. கூடுதல் வலுவையும் சேர்த்திருந்தார். இந்தியைக் கற்றுக்கொள்ளுங்கள் என்பது காந்தியின் பிரசாரம். இல்லையில்லை, இந்தியைக் கற்றுக்கொள்வது கட்டாயம் என்பது சத்தியமூர்த்தி அய்யரின் கட்டளை. இந்த இடத்தில்தான் நெருடல் தொடங்கியது.

காங்கிரஸ் கட்சியின் தேசிய அளவிலான மாநாடு ஒவ்வொரு ஆண்டிலும் கூடுவது வழக்கம். 1925 ஆம் ஆண்டுக்கான காங்கிரஸ் கட்சி மாநாடு கான்பூர் நகரில் கூடியது. உண்மையில் அந்த மாநாடு இந்தியைப் பொறுத்தவரை ஒரு திருப்புமுனை மாநாடு என்றுதான் சொல்லவேண்டும். அந்த மாநாட்டில்தான் இந்தியைப் பற்றிய தனது எதிர்காலத்திட்டங்களையும் கனவுகளையும் பதிவுசெய்தார் காந்தி.

‘காங்கிரஸ் மாநாடுகளில் ஆங்கிலத்திலேயே விவாதம் செய்துகொண்டிருந்தால் நமது கட்சி இந்தியர்களின் கட்சியாக அங்கீகாரம் பெறவே முடியாது. தவிரவும், ஆங்கிலம் தெரிந்தவர்கள் மட்டுமே மாநாட்டில் தமது கருத்துகளைத் தெரிவிக்க இயலும் என்ற நிலை இன்றுவரை நீடிக்கிறது. சீரிய கருத்துகளைக் கொண்ட தலைவர்கள் பலரும் மாநாடுகளில் கலந்துகொள்வதற்கும் தமது கருத்துகளைத் தெரிவிப்பதற்கும் தடையாக இருப்பது ஆங்கிலம். ஆக, காங்கிரஸ் கட்சி இந்தியர்களின் கட்சியாகச் செயல்படவேண்டும் என்றால்,
காங்கிரஸின் கொள்கைகளும் நோக்கங்களும் கடைக்கோடி இந்தியனுக்கும் சென்று சேரவேண்டும் என்றால், காங்கிரஸ் கூட்டங்களில் பேசப்படும் மொழி ஒரு இந்திய மொழியாக இருக்கவேண்டும். ஆக, ஆங்கிலத்தின் பயன்பாட்டைத் தவிர்த்து, எல்லோரும் இந்தியைப் பயன்படுத்தவேண்டும்!’

காந்தியின் கனவை நனவாக்கும் முயற்சியில் காங்கிரஸ் தலைவர்கள் இறங்கினர். காங்கிரஸ் கட்சி தன்னுடைய அலுவல் மொழி பற்றிய விதியான 33வது பிரிவைத் திருத்தம் செய்வதற்குத் தயாரானது. காங்கிரஸ் கட்சியின் கருத்துகளும் பரிமாற்றங்களும் கூட்டங்களும் ஆங்கில மொழியில் நடத்தப்படவேண்டும் என்பதுதான் 33வது பிரிவு சொல்லும் செய்தி. அந்தப் பிரிவு, ‘இனிமேல் காங்கிரஸ் கட்சியின் கூட்டங்களில் இந்தி மொழியில் நடத்தப்படும். இந்தி தெரியாதவர்கள் ஆங்கிலத்தில் பேசலாம்’ என்று திருத்தம் செய்யப்பட்டது. ஆக, காந்தியின் வழியே காங்கிரஸ் கட்சியின் அதிகாரப்பூர்வ ஆசியைப் பெற்றது இந்தி.

மொழிப்போர் / அத்தியாயம் 4

புதிய அரசியல் அமைப்புச் சட்டத்தின்படி 1937 பிப்ரவரி மாதம் இந்தியாவில் தேர்தல் நடந்தது. சென்னை மாகாணத்தில் நடந்த தேர்தலில் நீதிக்கட்சியைத் தோற்கடித்து காங்கிரஸ் கட்சி அதிக இடங்களைக் கைப்பற்றியது. மொத்தமுள்ள 215 இடங்களில் 152 இடங்களைப் பெற்றது காங்கிரஸ்.  15 ஜூலை 1937 அன்று காங்கிரஸ் கட்சியின் சார்பாக சி. ராஜகோபாலாச்சாரி என்கிற ராஜாஜி சென்னை மாகாண முதல்வராகத் (பிரிமியர்) தேர்ந்தெடுக்கப்பட்டார்.

வட இந்தியர்களை அறிந்துகொள்ளவும் புரிந்துகொள்ளவும் தென்னிந்தியர்களுக்கு இந்தி மொழி பற்றிய அறிவு அவசியம். குறிப்பாக, இந்தியாவின் அரசியல் மற்றும் வாணிகத்தை நடத்திச் செல்வதற்கு இந்தி அத்தியாவசியம் என்பது ராஜாஜியின் கருத்து. அதன் காரணமாகவே இந்தி மொழியைப் பள்ளிகளில் கட்டாயப் பாடமொழியாக ஆக்கவேண்டும் என்ற கருத்தை முதலமைச்சர் பொறுப்பை ஏற்பதற்கு முன்பிருந்தே தொடர்ந்து சொல்லிக்கொண்டிருந்தார்.

முதல்வர் பதவியை ஏற்றபிறகு 10 ஆகஸ்டு 1937 அன்று சென்னை ராமகிருஷ்ண மடம் மாணவர் இல்ல விழாவில் கலந்துகொண்டார் ராஜாஜி. இந்தியில் பாடநூல்கள் விரைவில் எழுதப்படவேண்டும். புதிய இந்தி எழுத்துகளைத் தமிழக மாணவர்கள் கற்றுக்கொள்ளத் தொடங்கிவிடுவார்களேயானால் பிறகு இந்தி, சமஸ்கிருதத்தை அவர்கள் எளிதில் பயில வாய்ப்பு ஏற்பட்டுவிடும் என்று அந்த விழாவில் பேசினார்.

பள்ளிகளில் இந்தியைக் கொண்டுவரப்போகிறார் என்பதுதான் அதன் அர்த்தம் என்பது எல்லோருக்கும் புரிந்தது. அப்போது இரண்டு முக்கியப்பத்திரிகைகள் கருத்து வெளியிட்டன. ஒன்று, ஆனந்த விகடன். இந்திப் பாடத்துக்கு வரவேற்பு தெரிவித்த ஆனந்தவிகடன், மேல் வகுப்புகளுக்கும் இந்தியைப் பாடமாக வைக்கவேண்டும் என்றது. இரண்டாவது, மெயில் பத்திரிகை. பதற்றத்தோடு செய்யவேண்டாம் என்ற தலைப்பில் வெளியான கட்டுரை ஒன்றில், ‘பின்விளைவுகளை முழுமையாக ஆராயாமல் புதிய திட்டத்தை நடைமுறைப்படுத்த வேண்டாம்’ என்று எச்சரிக்கை செய்தது மெயில் பத்திரிகை.

பத்திரிகைகளைத் தொடர்ந்து தமிழ் உணர்வாளர்கள் எதிர்ப்புக்குரல் எழுப்பத் தொடங்கிவிட்டனர். பல இடங்களில் இந்தித் திணிப்புக்கு எதிரான பொதுக்கூட்டங்களும் ஊர்வலங்களும் நடந்தன. இத்தகைய பணிகளில் ஆங்காங்கே உள்ள தமிழ்ச்சங்கங்கள் ஈடுபட்டன. அந்தக் கூட்டங்களில் தமிழறிஞர்களான த.வே. உமாமகேஸ்வரன் பிள்ளை, நாவலர் சோமசுந்தர பாரதியார், மறைமலை அடிகள் உள்ளிட்ட பலரும் கலந்துகொண்டு ராஜாஜியின் இந்தித் திணிப்பு முயற்சிகளுக்கு எதிர்ப்பு தெரிவித்தனர்.

எதிர்ப்பு தெரிவிப்பதன் ஒருபகுதியாக 26 டிசம்பர் 1937 அன்று சென்னை மாகாணத் தமிழர் மாநாடு  ஒன்று திருச்சி தேவர் மண்டபத்தில் கூடியது. சுயமரியாதை இயக்கத்தைச் சேர்ந்த கி.ஆ.பெ. விசுவநாதம், தி.பொ. வேதாச்சலம், பட்டுக்கோட்டை அழகிரிசாமி உள்ளிட்டோரின் முயற்சியால் கூட்டப்பட்ட மாநாடு அது. கட்சி வேறுபாடுகளை மறந்து, தமிழுக்கு ஆதரவாக – இந்தித்திணிப்புக்கு எதிராகச் செயல்பட விரும்பிய அனைத்து தரப்பினரும் அந்த மாநாட்டில் கலந்து கொண்டனர்.

மாநாட்டுக்குத் தலைமை வகித்த நாவலர் சோமசுந்தர பாரதியார், ‘பல மொழி இனங்களை உள்ளடக்கிய மிகப்பெரிய நாடான சோவியத் ரஷ்யாவில்கூட பொதுமொழி என்று தனியே இல்லை. ஆனாலும் ஆட்சி நடத்துவதில் அங்கே எந்தச் சிக்கலும் இல்லை என்றபோது இங்கே மட்டும் ஏன் இந்த ஒற்றைமொழித் திணிப்பு?’ என்று கேள்வி எழுப்பினார். இந்த மாநாட்டில்தான் கட்டாய இந்தியைக் கடுமையாக எதிர்க்க வேண்டும் என்ற தீர்மானத்தையும் தமிழ்நாடு தனிநாடாகப் பிரியவேண்டும் என்ற தீர்மானத்தையும் கொண்டுவந்தார் பெரியார்.

இந்தித் திணிப்பை எதிர்த்து மாநாடுகளும் ஊர்வலங்களும் கூட்டங்களும் ஒருபக்கம் நடந்துகொண்டிருக்க, இன்னொரு பக்கம் தனது பணியில் தீவிரம் காட்டிக்கொண்டிருந்தார் முதலமைச்சர் ராஜாஜி. 1938 – 39 ஆம் ஆண்டுக்கான நிதிநிலை அறிக்கையில் சென்னை மாகாணத்தில் மொத்தம் 125 உயர்நிலைப் பள்ளிகள் இந்தி கட்டாயப் பாடமொழியாகப் பயிற்றுவிக்கப்படும் என்று அறிவிப்பு வெளியானது. அதாவது, சென்னை மாகாணத்தின் தமிழ்மொழி வழங்கும் பகுதிகளில் 60, தெலுங்கு மொழி வழங்கும் பகுதிகளில் 54, கன்னடம் வழங்கும் பகுதிகளில் 4, மலையாளம் வழங்கும் பகுதிகளில் 7 என்று மொத்தம் 125 இடங்களில் இந்தி மொழி கட்டாய மொழிப்பாடமாக ஆக்கப்பட்டது.

அறிவிப்பு வெளியான உடனேயே எதிர்க்கட்சிகள் எதிர்ப்பு தெரிவித்தன. நீதிக்கட்சியின் தலைவரும் எதிர்க்கட்சித் தலைவருமான எம்.ஏ. முத்தையா செட்டியார் எதிர்ப்பு தெரிவித்தார். அரசின் திட்டமாக இந்தியைக் கட்டாயம் என்று அறிவிப்பதற்குப் பதிலாக விருப்பப் பாடம் என்று அறிவிப்பது நல்ல முடிவாக இருக்கும் என்றார் முத்தையா செட்டியார்.

எதிர்ப்புகளுக்குப் பதிலளித்த முதலமைச்சர் ராஜாஜி, ‘ஆரியத்தை எதிர்ப்பவர்களும் காங்கிரஸைப் பிடிக்காதவர்களும்தான் இந்தியை எதிர்க்கிறார்கள்’ என்று சொன்னதோடு, இந்தி ஆசிரியர்களுக்கு சம்பளம் வழங்குவதற்காக நிதிநிலை அறிக்கையில் இருபதாயிரம் ரூபாய் ஒதுக்கியுள்ளேன் என்றார்.

அறிவிப்பு வெளியாவதற்கு முன்னரே எதிர்ப்புக்குரல்கள் எழுப்பியவர்கள், அரசின் அறிவிப்புக்குப் பிறகு எதிர்ப்பைத் தீவிரப்படுத்தினர். கட்டாய இந்திக்கு எதிராக ஊர்வலங்கள், கண்டனக் கூட்டங்கள் எல்லாம் தொடர்ச்சியாக நடத்தப்பட்டன.

இந்தி கட்டாயப் பாடமாகும் பட்சத்தில் கண்டிப்பாக பிராமணர் அல்லாத பிள்ளைகள் தொண்ணூறு சதவீதத்துக்கு மேல் தோல்வி அடைந்து விடுவார்கள். மாறாக, பிராமணப் பிள்ளைகள் நூறு சதவீதம் தேர்ச்சி அடைந்துவிடுவார்கள். ஆக, பிராமணர் அல்லாத பிள்ளைகளை மேல் படிப்பு இல்லாமல் அழுத்தத்தான் இந்தி ஒரு சாதனமே தவிர மனித வாழ்க்கைக்கோ அறிவுக்கோ தமிழர்களுக்கு எந்த விதத்திலும் இந்தி இன்றியமையாததாகாது என்று குடி அரசு பத்திரிகையில் தலையங்கம் எழுதினார் பெரியார்.

27 பிப்ரவரி 1938 அன்று காஞ்சிபுரத்தில் இந்தி எதிர்ப்பு மாநாடு கூடியது. மாநாட்டுக்குத் தலைமை வகித்தவர் கே. வேங்கட்ட ரெட்டி நாயுடு. மேலும், கான் பகதூர் கலிபுல்லா சாகிப், சோமசுந்தர பாரதியார், கவிஞர் பாரதிதாசன், த.வே. உமா மகேஸ்வரன் பிள்ளை, சிதம்பரம் என். தண்டபாணி பிள்ளை உள்ளிட்ட பலரும் அந்த மாநாட்டில் பங்கேற்றனர்.

‘திராவிடர்களாகிய நமக்கு ஆங்கிலத்தைப் போலவே இந்தியும் அந்நிய மொழியே. ஆனால் இந்தியின் இழிந்த நிலை என்பது அது பழம்பெரும் மொழி என்று உரிமை கொண்டாட முடியாது. வளம் நிறைந்த மொழியும் அல்ல. அந்த மொழியின் பழைமையான இலக்கியமே பதிமூன்றாம் நூற்றாண்டில் உருவானது தான். ஆனால் தமிழின் தொல்காப்பியம் இருபது நூற்றாண்டுகளுக்கு முன்னரே இயற்றப்பட்டு விட்டது’ என்று பேசினார் கே. வேங்கட்ட ரெட்டி நாயுடு.

இந்தித் திணிப்புக்கு எதிரான போராட்டத்தைத் தீவிரப்படுத்த விரும்பிய பெரியார், ‘எச்சரிக்கை கலந்த கோரிக்கை அறிவிப்பு’ என்ற தலைப்பில் 15 மே 1938 அன்று குடி அரசு பத்திரிகையில் எழுதினார்.

தமிழா என்ன செய்யப்போகிறாய்?
இந்தி வந்துவிட்டது!

பார்ப்பன ஆதிக்கத்தை நிலைநிறுத்த – தமிழனின் தன்மானத்தை அழித்து தமிழனை ஆரியர்க்கு என்றென்றும் நிலையான அடிமையாக்க, இந்தி தமிழ் மக்களுக்குக் கட்டாயப் படிப்பாக ஏற்படுத்தப்பட்டாய்விட்டது.

யாரால்? ஆரியரால்.
எப்படி? தமிழ் மக்களின் ஒன்றுபட்ட கூக்குரலைச் சிறிதும் மதியாமல்

தமிழா இனி என்ன செய்யப்போகிறாய்?

தலைவணங்கி வரவேற்கப் போகிறாயா?
எதிர்த்துநின்று விரட்டியடிக்கப் போகிறாயா?

இதில்தான் தமிழன் இருப்பதா, இறப்பதா என்கின்ற முடிவு இருக்கிறது.

தலை வணங்குவதானால் காங்கிரஸில் இரு. எதிர்த்து நிற்பதானால் உன் பெயரை எதிர்ப்புக் கமிட்டிக்குக் கொடு!

இந்தித்திணிப்புப் போராட்டங்களை எப்படி நடத்துவது என்பது தொடர்பாக ஆலோசனை செய்யும் நோக்கத்துடன் 28 மே 1938 அன்று திருச்சியில் தமிழ்ப்பாசறை அமைப்புக்கூட்டம் ஒன்றுக்கு ஏற்பாடு செய்யப்பட்டது. அந்தக் கூட்டத்தில் இந்தி எதிர்ப்பு வாரியம் என்ற பெயரில் போராட்டக்குழு ஒன்று உருவாக்கப்பட்டது. அதன் தலைவராக சோமசுந்தர பாரதியாரும் செயலாளராக கி.ஆ.பெ. விசுவநாதமும் தேர்ந்தெடுக்கப்பட்டனர். பெரியார், த.வே. உமாமகேஸ்வரன் பிள்ளை, டபிள்யூ.பி.ஏ. சௌந்தர பாண்டிய நாடார், கே.எம். பாலசுப்பிரமணியம் ஆகியோர் அந்தக் குழுவின் இதர உறுப்பினர்கள்.

மாணவர்கள் இந்திப் பாடங்களைப் புறக்கணிக்கும்படி செய்தல், இந்தி மொழியைப் பயிற்றுவிக்கும் பள்ளிகளுக்கு முன்னால் மறியல் போராட்டங்களை நடத்துதல், உண்ணாவிரதம் இருந்தல், காங்கிரஸ் அமைச்சர்களுக்கு எதிராகக் கறுப்புக்கொடி காட்டுதல், முதலமைச்சர் வீட்டுக்கு முன்னால் மறியல் நடத்துதல் என்று பல்வேறு போராட்ட முறைகள் வகுக்கப்பட்டன.

இந்தி எதிர்ப்புப் போராட்டத்தில் ஈடுபடத் தயாராக இருப்பவர்கள் சிறைக்குச் செல்லுதல் என்ற நிலையோடும் நினைப்போடும் மட்டும் இருந்துவிடக்கூடாது. தேவைப்பட்டால் ரத்தம் சிந்தவும் செத்து மடியவும் தயாராக இருக்கவேண்டும் என்று கேட்டுக்கொண்ட பெரியார், 29 மே 1938 அன்று முக்கிய அறிவிப்பு ஒன்றையும் குடி அரசு பத்திரிகையில் வெளியிட்டார்.

தமிழர் போர் மூண்டுவிட்டது. எதற்காக? தமிழுக்காக!

தமிழர் தன்மானத்துக்காக, தமிழர் அறிவு, கலை, வீரம் ஆகியவற்றுக்காக!

எனவே, தமிழா உன் கடமை என்ன?

மாதம் 75 ரூபாய் காசுக்கு எதிரியின் காலை நக்குவதா? அற்ப பதவிக்காக சகலத்தையும் உதிர்த்து, தமிழை, தமிழனை, தமிழ்நாட்டைக் காட்டிக்கொடுத்துவிட்டு, வளையல் போட்டுக்கொண்டு, முக்காடிட்டு, மூலையில் குந்தி இருப்பதா? சீச்சீ. இது சிற்றினப் பிழைப்பல்லவா?

மற்றென்ன உன் கடமை?

எதிரியின் கூட்டுறவை ஒழி!
வீரத்துடன் வெளியில் வந்து மார்தட்டு!
கிளர்ச்சிப்போரில் முன்னணியில் நில்லு!
எதிரி வெட்கப்பட, அறிவு பெற, ஓடி ஒழிய,
உன் உயிர்விடத் தயாராகு!

இவை உன்னால் ஆகாவிட்டால் காசுகொடுத்து ஆதரித்து, நீ தமிழன் என்பதையாவது காட்டிக்கொள்!

3 ஜூன் 1938 அன்று முறைப்படி இந்தி எதிர்ப்புப் போராட்டம் தொடங்கியது.

மொழிப்போர் / அத்தியாயம் 6

இந்தித் திணிப்புக்கு எதிரான போராட்டங்களில் ஈடுபட்டவர்கள் கைதுசெய்யப்பட்டபோது அவர்கள் மீது குற்றவியல் (கிரிமினல்) சட்டத்தின்படி நடவடிக்கை எடுக்கப்பட்டது. அதற்கு சென்னை மாகாண சட்டமன்றத்தில் ஏ.டி. பன்னீர்செல்வம், ராஜா முத்தையா செட்டியார், அப்பாதுரை பிள்ளை உள்ளிட்டோர் எதிர்ப்பு தெரிவித்தனர்.

‘கிரிமினல் சட்டத்தை சுதந்தரப் போராட்டக்காரர்கள்மீது வெள்ளைக்காரர்கள் ஏவியபோது அதனை அரசியல் மோசடிச் சட்டம் என்றும் முட்டாள்தனமான சட்டம் என்றும் கண்டித்துவிட்டு, இப்போது அதே சட்டத்தைக் கொண்டு இந்தி எதிர்ப்புப் போராட்டக்காரர்களை நசுக்குவது சரியான காரியமா?’ என்று கேள்வி எழுப்பினர்.

ஆனால் அதற்கு பதிலளித்த முதலமைச்சர் ராஜாஜி, ‘அந்நிய அரசை எதிர்ப்பது ஒன்று; சொந்த அரசை எதிர்ப்பது வேறு; இரண்டுக்கும் பெரிய வேறுபாடு உண்டு. எதிர்ப்பைச் சமாளிக்க அந்த ஆயுதத்தைத்தான் பயன்படுத்தவேண்டும்; தொடர்ந்து பயன்படுத்துவேன்’ என்று திட்டவட்டமாகப் பேசினார் முதலமைச்சர் ராஜாஜி. கிரிமினல் சட்டத்தைப் பயன்படுத்தி அடக்குமுறைகளைக் கையாளும் ஆட்சியாளர்கள் வருத்தப்படும் காலம் வெகுதூரத்தில் இல்லை என்று ஆவேசப்பட்டார் ஏ.டி. பன்னீர்செல்வம்.

அதன் தொடர்ச்சியாகவே பெண்களும் இந்தித் திணிப்புக்கு எதிரான போராட்டத்தில் பங்கேற்கவேண்டும் என்றும் மறியல்களில் கலந்துகொள்ள வேண்டும் என்றும் அழைப்பு விடுத்தார் மீனாம்பாள் சிவராஜ். இவர் சுயமரியாதை இயக்கத்தைச் சேர்ந்தவர். அந்த இயக்கத்தின் தீவிர பிரச்சாரகர்களுள் ஒருவர். தாழ்த்தப்பட்ட சமுதாயத்தைச் சேர்ந்த இவரைத்தான் இந்தி எதிர்ப்புப் போராட்டத்தின்போது சென்னை நகரில் பிரசாரம் செய்யும் பொறுப்புக்குத் தேர்வுசெய்திருந்தனர்.

சென்னையில் நடைபெற்ற தமிழ்நாடு பெண்கள் மாநாட்டில் வைத்து பெண்களுக்கு அழைப்புவிடுத்த மீனாம்பாள் சிவராஜ், தமிழ்மொழி மற்றும் தமிழ்ப்பண்பாட்டுக்காக மன உறுதியோடு போராட முன்வர வேண்டும் என்று பெண்களுக்கு கோரிக்கை விடுத்தார். 13 நவம்பர் 1938 அன்று சென்னை ஒற்றைவாடை அரங்கில் பெண்கள் மாநாடு கூடியது. மறைமலையடிகளின் மகள் நீலாம்பிகை அம்மையார் தலைமையில் கூடிய அந்த மாநாட்டில் பெரியார் சிறப்புரை ஆற்றினார்.

மாநாட்டில் மூவலூர் ராமாமிர்தம் அம்மையார், டாக்டர் தர்மாம்பாள், அலர்மேலுமங்கை தாயாரம்மாள், மஞ்சுளாபாய் சண்முகம், புவனேசுவரி (என்.வி. நடராசனின் துணைவியார்) உள்ளிட்டோர் கலந்து கொண்டனர். அந்த மாநாட்டுக்குப் பிறகு அதிக அளவிலான பெண்கள் இந்தித் திணிப்புக்கு எதிரான போராட்டங்களில் கலந்துகொண்டனர். மறியல் ஈடுபட்ட மூவலூர் ராமாமிர்தம் அம்மையார், டாக்டர் தர்மாம்பாள், மலர்முகத்தம்மையார், பட்டம்மாள், சீத்தம்மாள் ஆகிய ஐந்து பெண்களும் கைது செய்யப்பட்டனர்.

போராட்டம் நாளுக்கு நாள் வலுக்கத் தொடங்கியதையடுத்து நீதிக்கட்சி மற்றும் சுயமரியாதை இயக்கப் பத்திரிகைகளுக்குக் கடிவாளம் போடத் தயாரானது மாகாண அரசு. குடி அரசு, விடுதலை, பகுத்தறிவு ஆகிய பத்திரிகைகள் தலா ஆயிரம் ரூபாயை ஜாமீனாகக் கட்டவேண்டும் என்று உத்தரவிட்டப்பட்டது.

அதன்பிறகும் போராட்டம் அடங்குவதாகத் தெரியவில்லை. ஆகவே, சுயமரியாதை இயக்கத் தலைவர் பெரியாரைக் கைதுசெய்ய முடிவுசெய்யப்பட்டது. 8 டிசம்பர் 1938 அன்று பெரியார் கைதானார். இந்தி எதிர்ப்புப் போராட்டத்தைத் தூண்டினார், பெண்களைப் போராட்டத்துக்குத் தூண்டினார் என்ற இரண்டு குற்றச்சாட்டுகளை அவர் மீது வைக்கப்பட்டன.

சென்னை ஜார்ஜ் டவுன் நீதிமன்றத்தில் நான்காவது நீதிபதியான மாதவராவ் பெரியார் மீதான வழக்கை விசாரித்தார். அப்போது நடந்த விசாரணையின்போது தொடக்கத்திலேயே, ‘நான் எதிர்வழக்காடப் போவதில்லை. எனக்கு யாரும் வக்கீல் இல்லை’ என்று சொல்லிவிட்டார் பெரியார். அதன்பிறகு சாட்சிகள் விசாரிக்கப்பட்டனர். அப்போது பெரியார் விரிவான வாக்குமூலம் ஒன்றைக் கொடுத்தார்.

நான் சம்பந்தப்பட்டிருக்கும் இந்தி எதிர்ப்புக் கிளர்ச்சியானது காங்கிரஸுக்கு விரோதமானது என்றும் காங்கிரஸ் கட்சியினரைக் கவிழ்ப்பதற்காக என்றும் பார்ப்பன துவேஷம் கொண்டதென்றும் கனம் முதல் மந்திரியாரே (ராஜாஜி) சட்டசபையிலும் பொதுக்கூட்டங்களிலும் தெரிவித்திருக்கிறார். இந்தக் கோர்ட்டு காங்கிரஸ் மந்திரிகள் நிர்வாகத்துக்கு உட்பட்டது. நீதிபதியாகியத் தாங்களும் பார்ப்பன வகுப்பைச் சேர்ந்தவர். இவைதவிர, இந்தி எதிர்ப்புக் கிளர்ச்சியை ஒழிக்கவேண்டும் என்பதில் காங்கிரஸ் மந்திரிகள் அதிதீவிர உணர்ச்சி கொண்டிருக்கிறார்கள். அது விஷயத்தில் நியாயம், அநியாயம் பார்க்கவேண்டியது இல்லை என்றும் கையில் கிடைத்த ஆயுதத்தை எடுத்து உபயோகித்து ஒழித்தாக வேண்டும் என்றும் இந்தி எதிர்ப்புக் கிளர்ச்சியை திடீரென்று வந்து புகுந்த திருடர்கட்கு ஒப்பிட்டு கனம் முதன்மந்திரியார் கடற்கரைப் பொதுக்கூட்டத்தில் பேசியிருக்கிறார். நான் சம்பந்தப்பட்ட சுயமரியாதை இயக்கமும் தமிழர் இயக்கமும் இந்தி எதிர்ப்புக் கிளர்ச்சியும் ஜஸ்டிஸ் இயக்கமும் எதுவும் சட்டப்படி, சட்டத்துக்கு உட்பட்டு கிளர்ச்சி செய்யவேண்டும் என்ற கொள்கை கொண்டதே ஆகும். இதுவரை அக்கொள்கை மாற்றப்படவே இல்லை… ஆகவே, கோர்ட்டார் அவர்கள் தாங்கள் திருப்தியடையும் வண்ணம் அல்லது மந்திரிமார்கள் திருப்தி அடையும் வண்ணம், எவ்வளவு அதிக தண்டனை கொடுக்க முடியுமோ அவைகளையும், பழிவாங்கும் உணர்ச்சி திருப்தியடையும் வரைக்கும் எவ்வளவு தாழ்ந்த வகுப்பு கொடுக்க உண்டோ அதையும் கொடுத்து, இவ்வழக்கு விசாரணை நாடகத்தை முடித்துவிடும்படி வணக்கமாகக் கேட்டுக்கொள்கிறேன்.

அந்த வழக்கில் பெரியாருக்குத் தண்டனை விதிக்கப்பட்டது. இரண்டு குற்றங்களுக்கும் தலா ஓராண்டு கடுங்காவல் சிறைத் தண்டனை. இரண்டு குற்றங்களுக்கும் தலா ஆயிரம் ரூபாய் அபராதம். அபராதம் செலுத்தவில்லையென்றால் தலா ஆறு மாதங்கள் சிறைத்தண்டனை அதிகரிக்கப்படும். வழக்கம்போல அபராதம் செலுத்த பெரியார் விரும்பவில்லை. சென்னை சிறையில் அடைக்கப்பட்டார்.

தண்டனை பெரியாருக்கு மட்டுமல்ல; அவருடன் சேர்ந்து போர்க்களத்துக்கு வந்த பெரும்பாலான போராட்டக்காரர்களுக்கும் சிறைத்தண்டனைகள் தரப்பட்டன. பட்டியல் வெகுநீளமானது. குறிப்பாக, செ.தெ. நாயகத்துக்கு நான்கு மாதங்கள், ஈழத்தடிகளுக்கு 9 மாதங்கள், சி.என். அண்ணாதுரைக்கு 9 மாதங்கள், மறை. திருநாவுக்கரசுக்கு 6 மாதங்கள், டி.ஏ.வி. நாதனுக்கு 4 மாதங்கள், கே.எம். பாலசுப்ரமணியத்துக்கு 6 மாதங்கள், அருணகிரிநாதருக்கு 2 ஆண்டுகள், பாவலர் பாலசுந்தரத்துக்கு மூன்று ஆண்டுகள், ஈ.வெ. கிருஷ்ணசாமிக்கு 6 மாதங்கள், பண்டித எஸ். முத்துசாமி பிள்ளைக்கு 6 மாதங்கள் என்று பலருக்கும் பல்வேறு வகையிலான தண்டனைகள்.

பெரியார் சிறைக்கு வந்துவிட்டதால் போராட்டம் தணிந்துவிடும் என்று எதிர்பார்க்கப்பட்டது. ஆனால் போராட்டத்தின் வேகத்தை அதிகப்படுத்தும் வகையில் வந்துசேர்ந்தது ஒரு மரணச் செய்தி. இந்தித் திணிப்புக்கு எதிரான போராட்டத்தில் ஈடுபட்ட நடராசன் என்ற இளைஞர் 5 டிசம்பர் 1938 அன்று கைது செய்யப்பட்டு சிறையில் அடைக்கப்பட்டிருந்தார். திடீரென அவருக்கு உடல்நிலை பாதிக்கப்பட்டது. உடனடியாக அவரை விடுவித்து, உரிய மருத்துவ சிகிச்சை கொடுக்கவேண்டும் என்று கோரினர். ஆனால் அதற்கு சிறை நிர்வாகம் அனுமதி அளிக்கவில்லை. இதனைத் தொடர்ந்து 15 ஜனவரி 1939 அன்று சிறையிலேயே மரணம் அடைந்தார் நடராசன். இந்தித் திணிப்புக்கு எதிராக நடந்த மொழிப்போரில் முதல் உயிர்த்தியாகம் இதுவே. மரணம் அடைந்த நடராசன் தாழ்த்தப்பட்ட சமுதாயத்தைச் சேர்ந்தவர்.

நடராசனின் மரணம் மொழிப்போரில் ஈடுபட்ட போராட்டக்காரர்களிடம் பெரிய அளவிலான தாக்கத்தை ஏற்படுத்தியிருந்த சமயத்தில் 12 மார்ச் 1939 அன்று தாலமுத்து என்ற இளைஞரும் சிறைச்சாலைக் கொடுமை காரணமாக மரணம் அடைந்தார். நடராசன் – தாலமுத்து பற்றிப் பேசிய சி.என். அண்ணாதுரை, ‘நாடார் திலகம் தோழர் தாலமுத்து இறந்தது காண மனம் கலங்குகிறது. என்னைப் பொறுத்தவரை தோழர்கள் நடராசன், தாலமுத்து ஆகியோர் மரணத்தை எனது அண்ணன், தம்பி மரணம் என்றே கருதுகிறேன்’ என்றார்.

நடராசன், தாலமுத்துவின் மரணங்களும் பெரியாரின் கைதும் போராட்டத்தை அடுத்தக்கட்டத்துக்கு அழைத்துச் சென்றன. இந்தித் திணிப்பைக் கைவிடக்கோரியும் பெரியாரை விடுதலை செய்யக்கோரியும் போராட்டங்கள் தீவிரமடைந்தன. இந்நிலையில் முன்னறிவிப்பு எதையும் கொடுக்காமல் 22 ஏப்ரல் 1939 அன்று பெரியார் விடுதலை செய்யப்பட்டார். ஆனால் இந்தித் திணிப்பு உத்தரவு திரும்பப்பெறப்படவில்லை.

இந்நிலையில் இரண்டாம் உலகப்போர் தொடங்கியது. நட்பு நாடுகளுக்கு ஆதரவாக இங்கிலாந்துடன் இணைந்து பிரிட்டிஷ் இந்தியாவும் யுத்தத்தில் கலந்துகொள்ளும் என்று அறிவித்தார் இந்திய வைஸ்ராய். ஆனால் அந்த அறிவிப்பில் காங்கிரஸ் தலைவர்களுக்கு விருப்பமில்லை. எங்களைக் கேட்காமல் எங்களை யுத்தத்தில் எப்படித் திணிக்கலாம் என்று கேள்வி எழுப்பினர். அத்துடன் நிறுத்தாமல், தங்களுடைய எதிர்ப்பை வெளிக்காட்டும் வகையில் எட்டு மாகாணங்களில் ஆட்சியில் இருந்த காங்கிரஸ் கட்சியினர் தங்களது பதவிகளை ராஜினாமா செய்தனர். அந்த அடிப்படையில் 28 அக்டோபர் 1939 அன்று சென்னை மாகாண முதலமைச்சர்ர் ராஜாஜியும் பதவி விலகினார்.

சென்னை மாகாணத்தில் அட்வைசரி ஆட்சி (ஆலோசனைக்குழு ஆட்சி: ஆளுநருக்கு ஆலோசனை கொடுக்க அதிகாரிகள் மற்றும் அறிவுஜீவிகளைக் கொண்ட குழு) அமல்படுத்தப்பட்டது. அதனைத் தொடர்ந்து இந்தித் திணிப்புக்கு எதிரான போராட்டத்தில் ஈடுபட்டவர்கள் அனைவரும் விடுதலை செய்யப்பட்டனர். மேலும், இதுவரை அமல்படுத்தப்பட்ட பள்ளிகளில் இந்தி தொடரும் என்றும் இனி புதிதாக எந்தப் பள்ளியிலும் இந்தி திணிக்கப்படாது என்றும் அறிவிக்கப்பட்டது.

அரசின் அறிவிப்புகள் பெரியாரைத் திருப்திப்படுத்தவில்லை. கட்டாய இந்தியை முழுமையாக அகற்றும் வரை போராட்டம் தொடரும் என்று அறிவித்தார். தனது தலைமையில் மீண்டும் ஒரு போராட்டக்குழுவை உருவாக்கினார். அந்தக் குழுவின் செயலாளர் சி.என். அண்ணாதுரை. இதுவே இறுதி எச்சரிக்கை. இனி பேச்சில்லை. செயலேதான். இந்த் கட்டாயத்தைத் தவிடுபொடி ஆக்குவதே இனி வேலை. கட்டாய இந்தியைத் தொலைப்பாரா, இல்லையா? என்ன சொல்கின்றார் இந்த ஆட்சியாளர்? என்று கேள்வி எழுப்பினார் பெரியார்.

அந்தக் கேள்விக்கான விடை 21 பிப்ரவரி 1940 அன்று அரசிடம் இருந்து வெளியானது.

‘கட்டாய இந்தி முறை பொதுமக்களில் பெரும்பாலோரிடையே எதிர்ப்பையும் அதிருப்தியையும் விளைவித்திருக்கின்றது. முதல் மூன்று படிவங்களில் தேர்வுமின்றி, இந்தியைக் கட்டாயப் பாடமாக மட்டும் போதிப்பதால், மாணவர்களுக்கு அம்மொழியில் போதிய அறிவையோ, திறமையையோ ஏற்படுத்த முடியாது என்று அரசியலாருக்குத் தோன்றுகிறது. ஆகவே, அரசியலார் இந்திக் கட்டாயத்தை உடனே எடுத்துவிடுவது என முடிவுசெய்துவிட்டனர்’

இந்தித் திணிப்புக்கு எதிரான முதல் மொழிப்போராட்டம் வெற்றியடைந்தது. அடுத்த எட்டு ஆண்டுகளில் இரண்டாம் கட்டப் போராட்டம் தொடங்கியது!

மொழிப்போர் / அத்தியாயம் 8

இந்தித் திணிப்புக்கு எதிரான உணர்வுகள் மெல்ல மெல்லப் பொங்கியெழுந்த சமயத்தில் அண்டைப் பகுதியான ஐதராபாத்தில் போர்ச்சூழல் உருவானது. சமஸ்தான இணைப்பில் மத்திய அரசு தீவிரம் காட்டிவந்த சமயத்தில் ஐதராபாத் சமஸ்தானம் முரண்டு பிடித்தது. விளைவு, ஐதராபாத் நிஜாமின் ரசாக்கர் படைகளுக்கு எதிராக இந்திய ராணுவம் நடவடிக்கையில் இறங்கியிருந்தது.

ஐதராபாத்தில் உள்ள கலவரச் சூழல் வேறு. இங்கே இருக்கும் உணர்ச்சிக் கொந்தளிப்பு வேறு.  இரண்டும் ஒன்றாகி, மிகப்பெரிய கலவரங்கள் ஏதும் ஏற்பட்டுவிடாமல் தடுக்கும் வகையில் இந்தி எதிர்ப்புப் போராட்டத்தின் வேகத்தைச் சற்றே குறைத்துக்கொள்வது என்று போராட்டக்குழு முடிவெடுத்தது. 16 செப்டெம்பர் 1948 அன்று போராட்டம் தாற்காலிகமாக ஒத்திவைக்கப்படுவதாக அறிவித்தார் பெரியார். இது இந்தி எதிர்ப்புப் போராட்டத்தில் ஈடுப்பட்டிருந்தவர்களை சோர்வடையச் செய்தது. அவர்களைத் தேற்றும் பொறுப்பை அண்ணா கையில் எடுத்துக்கொண்டார்.

‘போராட்டம் தீவிரமாகவும் வெற்றியை நோக்கியும் சென்று கொண்டிருப்பதில் எந்தச் சந்தேகமும் இல்லை. என்றாலும், ஐதராபாத்தில் நடந்துகொண்டிருக்கும் யுத்தம் முடிவுக்கு வரும்வரைக்கும் நம்முடைய நேரடி நடவடிக்கைகளை நிறுத்திவைக்கச் சொல்லியிருக்கிறார் பெரியார்.’ என்றார். அதன் அர்த்தம், ஹைதராபாத் யுத்தம் முடிந்ததும் மொழிப்போர் மீண்டும் தொடங்கும் என்பதுதான்.

ஹைதரபாத் நிஜாம் சரண் அடைந்து, யுத்தம் முடிவுக்கு வந்தபிறகும்கூட இந்தி விஷயத்தில் இந்திய அரசின் நிலைப்பாடு மாறவில்லை. இதனால் அதிருப்தியடைந்தார் பெரியார். ‘மீண்டும் இந்தித் திணிப்புக்கு எதிரான போராட்டங்கள் தொடங்கும். அப்போது அரசாங்கம் அதனை ஒடுக்கமுயலும். தடியடிகள், துப்பாக்கிச்சூடு எதுவேண்டுமானாலும் நடக்கலாம். ஆனாலும் எங்கள் அழைப்பு வந்ததும், மாணவர்கள் பள்ளி, கல்லூரிகளில் இருந்து வெளியே வாருங்கள். படிப்பைப் பிறகு பார்த்துக்கொள்ளலாம். அல்லது சிறையிலேயே பள்ளி நடத்தலாம். ஆசிரியர்களையும் உடன் அழைத்துவாருங்கள்’ என்று அழைப்பு விடுத்தார்.

அதன் தொடர்ச்சியாக 23 அக்டோபர் 1948 அன்று ஈரோட்டில் திராவிடர் கழக மாநாடு கூடியது. மாநாட்டுக்குத் தலைமை வகித்துப் பேசினார் அண்ணா.

‘மறியல் தொடங்குவதற்கு முன்னரே நமது கோரிக்கையிலுள்ள நியாயத்தை எடுத்துச் சொன்னோம். நாடாளும் சர்க்கார் அவற்றைக் கேட்க மறுத்தது. காரணங்கள் பல காட்டினோம். காதுகொடுக்க மறுத்தது. கட்டாயமாக்க வேண்டாம் என்று நாம் கெஞ்சினோம். அவர்கள் மிஞ்சினார்கள். புலவர்களைக் கொண்டு புத்திகூறச் செய்தோம்; புன்மையாளர்கள் மதித்தனர் இல்லை. கலை நிபுணர் கல்யாண சுந்தரனாரும் தமிழ்க்கடல் மறைமலை அடிகளாரும் இந்தியால் தமிழ் கெடும் என்று கூறிவிட்டபின்னர் முதன்மந்திரி ஓமந்தூர் ரெட்டியாரும் அமைச்சர் அவினாசியாரும், ‘கெடாது, கெடாது’ என்று எவ்வளவுதான் கூறினாலும் பொதுமக்களால் இவர்கள் வார்த்தையில் எப்படி நம்பிக்கை கொள்ளமுடியும்? வாதாடிப் பார்த்தோம். பயனில்லை. மறியலைக் கொஞ்சம் நிறுத்தியும் பார்த்தோம். புத்தி வரவில்லை. இந்த நிலையில் ஹைதராபாத் போரும் நின்றுவிட்டது. எனவே, அறப்போர் மீண்டும் தொடங்க வேண்டியதுதான். தொடங்கும் நாளை தலைவர் அறிவிப்பார்’

இந்தித் திணிப்புக்கு எதிரான போராட்டங்களை மீண்டும் நவம்பர் முதல் தேதி முதல் நடத்துவது என்று மாநாட்டில் முடிவு செய்யப்பட்டது. கட்டாய இந்திக்கு எதிராக மறியல் நடத்துங்கள்; அரசு தடைவிதித்தால் அதையும்மீறி மறியல் செய்யுங்கள்; கைது செய்து வழக்கு தொடர்ந்தால் ஜாமீனில் வெளியே வராதீர்கள்; எதிர்வழக்கு ஆடாதீர்கள்; அபராதம் விதித்தால் செலுத்தாதீர்கள் என்பன உள்ளிட்ட அறிவுரைகள் போராட்டக்காரர்களுக்குத் தரப்பட்டன.

30 அக்டோபர் 1948 அன்று சென்னை ஜிம்கானா திடலில் திரு.வி.கலியாண சுந்தரனார் தலைமையில் பொதுக்கூட்டம் நடத்தப்பட்டது. ஆட்சியாளர்களே, ஆணவத்தால் அழியாதீர். நாட்டு மக்களின் மனதை நன்கு அறிந்து நான் கூறுகிறேன். இந்தி விஷயத்தில் வீம்பு வேண்டாம். வீண் பிடிவாதம் வேண்டாம். கட்டாயத்தை விட்டுவிடுங்கள். கபடம் வேண்டாம். கர்வம் வேண்டாம். பெரியாரைப் பகைத்துக்கொள்ள வேண்டாம். இன்றிரவே யோசித்து ஒரு முடிவுக்கு வாருங்கள். அறப்போர் தொடங்குவதற்குள் நாளைய தினமே ஒரு உத்தரவை வெளியிடுங்கள், கட்டாய இந்தியைக் கைவிட்டுவிட்டோம் என்று. அறவழி நாடுகள். அன்பு மார்க்கம் தேடுங்கள் என்று அறிவுரை வழங்கினார்.

அறிவித்தபடியே இந்தித் திணிப்புக்கு எதிரான போராட்டம் மீண்டும் வலுக்கத் தொடங்கியது. பல மாவட்டங்களிலும் போராட்டங்கள் தீவிரம் அடைந்ததைத் தொடர்ந்து, கும்பகோணம், தூத்துக்குடி, மதுரை, கோவில்பட்டி, திருக்கோவிலூர், திருவாரூர், நன்னிலம், கொடவாசல், பேரளம், கல்லக்குறிச்சி, விழுப்புரம், வேலூர் ஆகிய இடங்களில் பொதுக்கூட்டங்கள் நடத்தத் தடை விதித்தது அரசு. என்றாலும், தடையை மீறிப் பொதுக்கூட்டங்களும் மறியல்களும் நடந்தன. அவற்றைத் தடுக்கும் முயற்சியில் காவல்துறை இறங்கியது. தடியடிப் பிரயோகம் நடந்தது.

போராட்டத்தில் ஈடுபட்ட பெரியார், கே.கே. நீலமேகம், என்.வி. நடராசன், கே.ஏ. மணியம்மை உள்ளிட்டோர் கைது செய்யப்பட்டனர். அவர்கள் மீது வழக்கு தொடர்ப்பட்டு, சிறைத்தண்டனைகள் வழங்கப்பட்டன. இவர்களில் என்.வி. நடராசனைக் கைதுசெய்த காவலர்கள், அவருடைய உடலில் இருந்து ரத்தம் வரும்வரைக்கும் தாக்கியதோடு, அவருக்குக் கைவிலங்கு போட்டபடியே வீதியில் அழைத்துச்சென்றனர். போராட்டத்தில் ஈடுபட்டால் என்ன கதி ஏற்படும் என்பதை போராட்டத்தில் ஈடுபடுவோருக்குப் புரியவைக்க காவலர்கள் பயன்படுத்திய உத்தி அது.

சென்னை மாகாணத்தில் இந்தித் திணிப்புக்கு எதிரான போராட்டங்கள் நடந்துகொண்டிருந்த சமயத்தில் இந்தி மொழி குறித்து தேசிய அளவிலான விவாதம் எழுந்தது. குறிப்பாக, சுதந்தர இந்தியாவின் ஆட்சி மொழி எது என்பது குறித்த விவாதங்கள் தேசிய அளவில் எழுந்தன. இந்திய அரசியல் நிர்ணய சபை 4 நவம்பர் 1948 அன்று கூடியது. அந்தக் கூட்டத்தில் மொழிப்பிரச்னை குறித்து விவாதிக்கப்பட்டது. அதில் பேசிய எல்.கே. மெய்திரா என்ற உறுப்பினர், ‘நம்முடைய நாடாளுமன்றத்தில் இந்தி மொழியில் பேசாவிட்டால் சுதந்தரம் என்பது அர்த்தமற்ற ஒன்றாக மாறிவிடும்’ என்றார். அவருடைய கருத்துக்கு வேறுசில உறுப்பினர்களும் ஆதரவு தெரிவித்தனர். ஆனால் இந்தக் கருத்தை தென்னகத்தைச் சேர்ந்த டி.டி. கிருஷ்ணமாச்சாரி ஏற்கவில்லை.

‘தென்னக மக்கள் சார்பாக ஒரு எச்சரிகையைத் தெரிவிக்க விரும்புகிறேன். தென்னாட்டில் ஏற்கெனவே பிரிவினை கேட்கும் சக்திகள் (திராவிடர் கழகம்) உள்ளன. அவற்றின் பலத்தை நாம் முடிந்தவரை கட்டுப்படுத்த முயற்சிசெய்யவேண்டும். உத்தரபிரதேசத்தில் இருந்து வந்துள்ள நண்பர்கள் இதற்கு ஒத்துழைப்பு தருவதற்குப் பதிலாக இந்தி ஏகாதிபத்தியம் என்ற சவுக்கடியைக் கொடுக்கிறார்கள்’ என்றார் டி.டி. கிருஷ்ணமாச்சாரி.

மொழி விவகாரத்தில் அரசியல் நிர்ணய சபை உறுப்பினர்கள் இந்தி ஆதரவாளர்கள், ஆங்கில ஆதரவாளர்கள் என்று இரண்டு கூறுகளாகப் பிரிந்துநின்று விவாதத்தில் ஈடுபட்டனர். வாக்குவாதம் கூர்மையடைவதற்குப் பதிலாக கடுமையடைந்தது. அப்போது பேசிய பிரதமர் நேரு, ‘அவசரம் காட்டினால் நமது நோக்கங்கள் நிறைவேறாது. சிறுபான்மையினர் மீது அவர்கள் விரும்பாத ஒன்றை பெரும்பான்மை கொண்டு திணிக்க முற்பட்டால், இந்த அவையோ அல்லது நாடோ எதை அடைய விரும்புகிறதோ அதற்கு வெற்றி கிடைக்காது’ என்றார்.

மொழி விவகாரத்தில் இந்திய அரசியல் நிர்ணய சபையின் தலைவர் ராஜேந்திர பிரசாத்துக்கும் பிரதமர் நேருவுக்கும் இடையே கருத்துவேறுபாடுகள் ஏற்பட்டன. சுதந்தர இந்தியாவின் அரசியல் சட்டம் இந்தியில் நிறைவேற்றப்பட்டதாக இருக்கவேண்டும் என்றார் ராஜேந்திர பிரசாத். ஆனால் அரசியல் சட்டம் ஆங்கிலத்தில்தான் இருக்கவேண்டும். இந்தி மொழியாக்கத்தை அங்கீகரித்தால் ஒவ்வொரு
இந்தி சொல்லுக்கும் பொருள் கொள்வது தொடர்பாக அவையில் காரசாரமான விவாதங்கள் ஏற்படும். ஒருமித்த கருத்து ஏற்படாது. நேரம் விரயமாகும் என்றார் பிரதமர் நேரு.

இந்தியா, ஆங்கிலமா என்பது தொடர்பாக ராஜேந்திர பிரசாத்துக்கும் நேருவுக்கும் இடையே கடிதப் பரிவர்த்தனைகள் நடந்தன. ஆனால் இருவருமே தத்தமது நிலையில் உறுதியாக இருந்தனர். அதனைத் தொடர்ந்து 8 ஆகஸ்டு 1949 அன்று இந்திய அரசியல் சட்ட நிர்ணய சபை மீண்டும் கூடியது. அதில் பல்வேறு யோசனைகள் முன்வைக்கப்பட்டன.

முக்கியமாக, முதல் பத்து ஆண்டுகளுக்கு இந்தி அல்லது ஆங்கிலத்தை ஆட்சிமொழியாகப் பயன்படுத்தலாம் என்ற யோசனை சொல்லப்பட்டது. ஆனால் ஆங்கில ஆதரவாளர்களோ, ‘அல்லது’ என்ற பதத்தைப் பயன்படுத்தி ஆங்கிலத்தை அப்புறப்படுத்தப்பார்க்கிறீர்கள் என்று குற்றம்சாட்டினர். மேலும், முதல் பதினைந்து ஆண்டுகளுக்கு ஆங்கிலம் மட்டுமே ஆட்சிமொழியாக இருக்கவேண்டும். இந்தியைத் திணிக்கக்கூடாது. நாடாளுமன்றத்தில் மூன்றில் இரண்டு பங்கு உறுப்பினர்கள் விரும்பினால் ஆங்கிலத்துடன் இந்தியையும் முதல் பதினைந்து ஆண்டுகாலத்துக்கு ஆட்சிமொழியாகப் பயன்படுத்தலாம் என்றனர்.

வாதப் பிரதிவாதங்கள் நீடித்துக்கொண்டே சென்றதையடுத்து, மத்திய ஆட்சிமொழி தொடர்பாகப் பொது உடன்பாடு காண்பதற்கு குழு ஒன்றை அமைக்க முடிவுசெய்யப்பட்டது. இது அரசின் சார்பாக மைக்கப்பட்ட குழு அல்ல; காங்கிரஸ் கட்சியின் நாடாளுமன்றக் குழுவுக்கு ஆலோசனை கூறுவதற்காக, அவர்களுக்கு இடையே ஒருமித்த கருத்தை ஏற்படுத்துவதற்காக அமைக்கப்பட்ட குழு!

மொழிப்போர் / அத்தியாயம் 10

இந்தி மொழியின் வளர்ச்சிக்கு மத்திய அரசு அனைத்து நடவடிக்கைகளையும் எடுக்கவேண்டும். இந்திய அரசியலமைப்புச் சட்டத்தின் பதினேழாவது பகுதியில் உள்ள 351வது பிரிவு சொல்லும் விஷயம் இது ஒன்றுதான். அரசியலமைப்புச் சட்டமே சொல்லிவிட்டதால் அடுத்தகட்ட வேலைகளைத் தொடங்கியது மத்திய அரசு. இந்த இடத்தில் இந்தி மொழியின் வளர்ச்சிக்காகச் செய்யப்பட்ட சில முக்கிய காரியங்களை மட்டும் பார்க்கலாம்.

இந்தி டெலி பிரிண்டர்கள், தட்டெழுத்துப் பலகைகளைச் சீர்செய்து, முறைப்படுத்தப்பட்டன. இந்தி சுருக்கெழுத்து முறையை உருவாக்கி வளர்க்கும் திட்டங்கள் செயல்படுத்தப்பட்டன. இந்தி பேசாத பகுதிகளில் இந்தி ஆசிரியர்களுக்கான பயிற்சிக் கல்லூரிகளை அமைக்கும் திட்டங்கள் தொடங்கின. முக்கியமாக, கேந்த்ரீய இந்தி சம்மேளம் என்ற அமைப்பு இதற்கான பணியில் ஈடுபட்டது. இந்தி கற்றுத்தரும் தனியார் நிறுவனங்களுக்கு மானியங்கள் தரப்பட்டன. இந்தி அகராதிகளைத் தயாரிப்பது, இந்தி மொழியில் லிங்குவாஃபோன் மற்றும் டேப்புகள் தயாரிப்பது ஆகிய பணிகள் வேகமெடுத்தன.

பாஷ என்ற பெயரில் மூன்று மாதங்களுக்கு ஒருமுறை வெளியாகும் இந்தி பத்திரிகை ஒன்றும் இந்தி சமாச்சாட் ஜகத் என்ற பெயரில் மாதப் பத்திரிகை ஒன்றும் தொடங்கப்பட்டது. இந்தி பேசாத பகுதிகளைச் சேர்ந்த இந்தி எழுத்தாளர்களுக்கு பரிசு வழங்கும் திட்டம், மத்திய அரசு ஊழியர்கள், இந்தி பேசாத பகுதிகள், வெளிநாடுகளிலும் உள்ளவர்களுக்கு அஞ்சல் துறை மூலமாக இந்தியைப் பயிற்றுவிக்கும் திட்டம் ஆகியன செயல்படுத்தப்பட்டன.

தனியார் பதிப்பகங்களுடன் இணைந்து இந்தி புத்தகங்களை வெளியிடுதல், இந்தி பேசாத மாநிலங்களில் உள்ள பள்ளி, கல்லூரிகளுக்கும் நூலகங்களுக்கும் இந்தி புத்தகங்களை இலவசமாக அனுப்புதல் ஆகிய பணிகள் தீவிரப்படுத்தப்பட்டன. இந்தியை சுயமாகவும் சுலபமாகவும் கற்றுக்கொள்ளும் புத்தகங்கள் வெளியிடப்பட்டன.

அத்தனைக்குமான செலவுகளும் மத்திய அரசுடையது என்பது கவனிக்கத்தக்கது. ஆட்சி மொழி அந்தஸ்து காரணமாக இந்தி வளர்ச்சித் திட்டங்கள் பெருமளவில் செயல்படுத்தப்பட்ட போது இந்தி பேசாத மக்கள் மத்தியில் இரண்டு கேள்விகள் எழுந்தன.

மொழி வளர்ச்சிக்காக இத்தனைப் பணிகளையும் இனிமேல்தான் செய்யவேண்டும் என்ற நிலையில் இருக்கும் இந்தியை ஏன் இந்தியாவின் ஆட்சிமொழியாக ஆக்கவேண்டும் என்பது முதல் கேள்வி. இந்தி மொழியின் வளர்ச்சிக்காக இந்த அளவுக்கு முயற்சிகள் எடுக்கும் மத்திய அரசு, மற்ற மாநில மொழிகளுக்கு என்ன மாதிரியான முயற்சிகளை எடுக்கப்போகிறது என்பது இரண்டாவது கேள்வி. இந்தக் கேள்விகள்தான் இந்தித் திணிப்புக்கு எதிரான போராட்டங்கள் தொடர்ச்சியாக நடப்பதற்குத் தேவையான உந்துசக்தியாக இருந்தன.

மத்திய அரசின் இந்தி வளர்ச்சி நடவடிக்கைகள் எப்போதெல்லாம் இந்தித் திணிப்பு நடவடிக்கையாக எல்லை மீறுகிறதோ அப்போதெல்லாம் இந்தி பேசாத மக்கள் எதிர்க்குரல் எழுப்பினார்கள். குறிப்பாக, தமிழர்கள். நாணயங்கள், ரூபாய் நோட்டுகளில் இந்தி எழுத்துகள் மட்டுமே பொறிக்கப்பட்டபோது எதிர்த்தனர். மத்திய அரசு அலுவலகங்களில் இந்தி தெரிந்தவர்களுக்குக் கூடுதல் முக்கியத்துவம் கொடுத்தபோது எதிர்ப்பு தெரிவித்தனர்.

அந்த வகையில் 1952 ஆம் ஆண்டு மத்திய அரசு எடுத்த இந்தித் திணிப்பு நடவடிக்கைகளுள் ஒன்று, ரயில் நிலையங்களில் உள்ள பெயர்ப்பலகைகளில் இந்திக்கு முன்னுரிமை கொடுத்தது. ஆங்கிலம் மற்றும் சம்பந்தப்பட்ட மாநில மொழிக்கு அடுத்த இடங்களே தரப்பட்டன. மத்திய அரசின் இந்த நடவடிக்கைக்கு திராவிடர் கழகம் கண்டனம் தெரிவித்தது.

ரயில் நிலையங்களில் இருக்கும் இந்தி எழுத்துகளைத் தார்பூசி அழிக்கவேண்டும் என்று சொன்ன பெரியார், இந்தித் திணிப்புக்கு எதிரான போராட்டத்துக்கு ஆதரவு தருவது என்பது வெறும் அரசியல் பணி அல்ல; இதுவொரு மொழிப் பாதுகாப்புப் பணி என்றே ஒவ்வொரு தமிழரும் கருதவேண்டும் என்றார்.

27 ஜூலை 1952 அன்று விடுதலையில் இந்தி நம் கழுத்துக்குச் சுருக்கு என்ற தலைப்பில் தலையங்கம் எழுதிய பெரியார், 1 ஆகஸ்டு 1952 அன்று ரயில் நிலையங்களின் பெயர்ப்பலகைகளில் உள்ள இந்தி எழுத்துகளைத் தார்பூசி அழிக்கும் போராட்டத்துக்கு அழைப்புவிடுத்தார். அப்போது சென்னை மாகாண முதலமைச்சராக இருந்தவர் ராஜாஜி. ஆம். நீண்ட இடைவெளிக்குப் பிறகு சென்னை மாகாண அரசு ராஜாஜியின் வசம் வந்துசேர்ந்திருந்தது.

கடந்த காலங்களில் இரண்டு முறை இந்தித் திணிப்புக்கு எதிரான போராட்டங்கள் நடந்துள்ளபோதும் இந்த மூன்றாவது போராட்டம் சில விஷயங்களில் மிகவும் முக்கியமானது என்று சொன்னார் பெரியார். குறிப்பாக, கடந்த காலங்களில் நடந்த போராட்டங்கள் வர்ணாசிரம எதிர்ப்பின் ஒருபகுதியாக நடந்தவை. ஆனால் இம்முறை நடக்கவிருக்கும் போராட்டங்கள் அதையும் தாண்டியவை என்றார் பெரியார். அந்தக் கருத்தை தலையங்கத்தில் பின்வருமாறு எழுதினார்.

இந்தக் கிளர்ச்சி கட்டாய முறைக்கு மாத்திரம் அல்லாமல் அரசியலிலும் சமுதாய இயலிலும் கல்வி இயலிலும் அரசாங்க ஆதரவில் அரசாங்க நடப்பில் திராவிட நாட்டில் இந்தி தலைகாட்டக்கூடாது என்பதற்கும் ஆகும். ஏன் இப்படிச் சொல்கிறேன் என்றால், ரயில் பலகைகளில், போஸ்ட் ஆபீசுகளில், கார்டு கவர்களில், போஸ்ட் முத்திரைகளில் கட்டாயமாக இந்தியை சர்க்கார் புகுத்துகிறார்கள். அவர்கள் ஆட்சி முறையில் குழாயில் தண்ணீர் வருவது போல வந்து இந்தி புகுந்துகொண்டிருக்கிறது.

இந்தித் திணிப்புக்கு எதிராக திராவிடர் கழகம் போராட்ட அறிவிப்பை வெளியிட்டுள்ள நிலையில் திமுகவும் போராட்டக்களத்தில் இறங்கத் தயாரானது. முன்னதாக, கோவில்பட்டியில் நடந்த திமுக மாநாட்டில் இந்தித் திணிப்புக்கு எதிராக திமுக தொடர்ந்து போராட்டம் நடத்துவது என்று தீர்மானம் நிறைவேற்றப்பட்டிருந்தது. அதைச் செயல்படுத்தும் வகையில் 26 ஜூலை 1952 அன்று கூடிய திமுக செயற்குழுவில் ஆகஸ்டு மாதம் நடக்கவிருக்கும் போராட்டங்களில் திமுகவும் கலந்துகொள்வது என்று முடிவுசெய்யப்பட்டது. அதன் தொடர்ச்சியாக திமுக சார்பில் அண்ணா அறிக்கை ஒன்றை வெளியிட்டார்.

நமது எதிரியின் வெறியை அடக்க பெரியார் அவர்களும் ஆகஸ்டு முதல் தேதியைக் குறிப்பிட்டு வெளியிட்டிருக்கிறார்கள். 1950 ஆகஸ்டில் நாம் எச்சரித்தோம். 1952 ஆகஸ்டை அவர் தேர்ந்தெடுக்கிறார்! இரட்டைக்குழல் துப்பாக்கி வடநாட்டு இந்தி ஆதிபத்தியத்தின்மீது தாக்குதல் நடத்தப்போகிறது. மகிழ்கிறோம்!

ஆகஸ்டு முதல் நாள் முதல் கழகக் கொடியை மனத்திலே நினைத்து, அதன் ஒரு பாதியிலே நெளியும் சிகப்பு நாம் சிந்திய ரத்தம் என்பதை மறவாமல் தாரும் பிரஷ்ஷுமாகப் புறப்படுங்கள். இந்தியினை அழியுங்கள்!

திராவிடர் கழகம் சார்பில் யார், யார் எங்கெல்லாம் போராட்டங்களில் ஈடுபடப்போகிறார்கள் என்பது பட்டியல் போட்டு பகிரங்கமாக அறிவிக்கப்பட்டது. அதைப்போலவே திமுக சார்பிலும் அண்ணா, நெடுஞ்செழியன், ஈ.வெ.கி. சம்பத், கருணாநிதி உள்ளிட்டோர் இந்தி எழுத்துகளை அழிக்கும் பணியில் ஈடுபடுவதற்குத் தயாராகினர். கடந்த காலங்களில் நடந்த மொழிப்போராட்டங்கள் துப்பாக்கிச்சூடு, தடியடி என்று பல நாள்களுக்கு நீடித்ததால் இம்முறை நடக்கும் போராட்டத்தை மாகாண அரசு எப்படி அணுகப் போகிறது என்ற கேள்வி எழுந்தது. அந்தக் கேள்வியை சட்டமன்றத்தில் எழுப்பினார் சி.பா. ஆதித்தனார்.

இந்தி எழுத்து அழிப்புப் போராட்டம் நடத்தும் திராவிடர் கழகத்தினருக்கு எதிராக போலீஸ் படையை ஏவப்போவதில்லை என்று பதிலளித்தார் முதலமைச்சர் ராஜாஜி. 1938ல் மொழிப்போராட்டம் நடந்தபோது சென்னை மாகாணத்தை ஆட்சி செய்தவர் ராஜாஜி. அப்போது போராட்டக்காரர்கள் மீது காவல்துறையினர் ஏவப்பட்டதால்தான் போராட்டம் தீவிரமடைந்தது. அந்த அனுபவம் கொடுத்த பாடத்தின் காரணமாகவே இம்முறை காவல்துறையை ஏவாமல் இருப்பதன்மூலம் போராட்டம் தீவிரமடைவதற்கான பாதையை அடைத்திருந்தார் முதலமைச்சர் ராஜாஜி.

திராவிடர் கழகம் மற்றும் திராவிட முன்னேற்றக் கழகத்தினர் மாகாணம் தழுவிய அளவில் இந்தி எழுத்து அழிப்புப் போராட்டத்தில் ஈடுபட்டனர். ஐயாயிரத்துக்கும் மேற்பட்ட திராவிடர் கழகத்தினர் புடைசூழ ஊர்வலமாகச் சென்ற பெரியார், திருச்சி ரயில் நிலையத்தில் இந்தி எழுத்துகளை அழிக்கும் போராட்டத்தில் கலந்துகொண்டார். திராவிடர் கழகம் சார்பில் பெரியார் தவிர குத்தூசி குருசாமி, தி.பொ. வேதாச்சலம், கே.ஏ. மணியம்மை, டார்பிடோ ஜனார்த்தனம் உள்ளிட்ட தலைவர்கள் போராட்டத்தில் ஈடுபட்டனர்.

ஈரோடு ரயில் நிலையத்தில் அண்ணா உள்ளிட்ட திமுகவினர் இந்தி எழுத்துகளை தார்பூசி அழித்தனர். திமுக சார்பாக கோயம்புத்தூரில் ஈ.வெ.கி. சம்பத், மதுரையில் நெடுஞ்செழியன், கடலூரில் கே.ஏ. மதியழகன், திருச்சியில் கருணாநிதி, சென்னையில் என்.வி. நடராசன், சத்தியவாணி முத்து ஆகியோர் தலைமையில் போராட்டங்கள் நடந்தன.

போராட்டம் முடிவடைந்தபிறகு பேசிய பெரியார் ஒரு முக்கியமான செய்தியைப் பகிர்ந்துகொண்டார்.

‘ஸ்டேஷனில் உள்ள எழுத்துகள் போய்விட்டதால் இந்தியே ஒழிந்துவிட்டது என்று நாங்கள் மனப்பால் குடிக்கவில்லை. தமிழ்நாட்டில் இருந்து இந்தி பரிபூரணமாக ஒழிக்கப்பட்டால்தான் வெற்றி.’

இந்தித் திணிப்பு எதிராக 1952 ஆகஸ்டில் நடந்த போராட்டத்தைப் போலவே ஒவ்வொரு ஆண்டும் நடத்த வேண்டும் என்று அறிவித்தார் பெரியார். அதன்படியே 1953 ஆகஸ்டு மாதத்திலும் இந்தி எழுத்து அழிப்புப் போராட்டம் நடந்தது. இம்முறை போராட்டத்துக்கு எதிர்வினை ஒன்று காத்திருந்தது. அதன் பின்னணியில் இருந்தவர் ம.பொ.சி.

தார் சட்டியுடன் திராவிடர் கழகத்தினர் வந்தால் நீங்கள் மண்ணெண்ணெய் புட்டியுடன் செல்லுங்கள் என்று காங்கிரஸ் தொண்டர்களுக்கு அறிவுரைகள் வந்துசேர்ந்தன. திராவிடர் கழகத்தினரால் தார் பூசப்பட்ட பகுதிகளில் காங்கிரஸ் தொண்டர்கள் மண்ணெண்ணெய் கொண்டு தாரை நீக்கும் முயற்சியில் ஈடுபட்டனர். அவர்களுக்கு ம.பொ. சிவஞானத்தின் தமிழரசுக் கழகத்தினர் உதவிகரமாக இருந்தனர். தமிழ்மொழி ஆர்வலராகவும் தமிழ்ப்பற்றாளராகவும் அறியப்பட்ட ம.பொ.சியின் இத்தகையை நடவடிக்கை திராவிட இயக்கத்தினரால் கடுமையான விமரிசனத்துக்கு ஆளானது.

இந்நிலையில் இந்திய அரசியலமைப்புச் சட்டத்தின் 344 வது பிரிவின்படி ஆட்சிமொழி ஆணையம் அமைக்கப்பட்டது. சிக்கல்களைக் களைவதுதான் நோக்கம் என்று சொல்லி அமைக்கப்பட்ட ஆணையம் அடுத்தடுத்த சிக்கல்களுக்கு அடியெடுத்துக் கொடுத்தது!

மொழிப்போர் / அத்தியாயம் 12

7 ஏப்ரல் 1960 அன்று இந்திய குடியரசுத் தலைவர் ராஜேந்திர பிரசாத்திடம் இருந்து புதிய ஆணை ஒன்று வெளியானது. 1965 ஆம் ஆண்டு முதல் இந்தி மட்டுமே இந்தியாவின் ஆட்சிமொழியாக ஆகிவிடும். அதற்கான ஆயத்த நடவடிக்கைகளை எடுக்கவேண்டும் என்பதுதான் அதன் உள்ளடக்கம்.

இந்தி பேசாத மக்கள் விரும்பும்வரை ஆங்கிலமே இருக்கும் என்ற பிரதமர் நேருவின் வாக்குறுதியை அடித்து நொறுக்கும் வகையில் வெளியான இந்த அறிவிப்பு இந்தி பேசாத மக்களிடையே பெரும் கொந்தளிப்பை ஏற்படுத்தியது. குறிப்பாக, தமிழ்நாட்டு முக்கிய அரசியல் அமைப்புகளான திராவிடர் கழகம், திராவிட முன்னேற்றக் கழகம் ஆகியன குடியரசுத் தலைவரின் இந்தித் திணிப்பு அறிவிப்புக்கு எதிராகப் போராட்டம் நடத்துவதற்குத் தயாராகின.

இந்தி என்னும் விஷ விருட்சத்தின் ஆணிவேரைக் கெல்லி எறிய ஒரே வழிதான் இருக்கிறது. அது, நாட்டுப் பிரிவினை. இந்திய யூனியன் வரைபடத்தில் தமிழ்நாடு தவிர்த்த மற்ற பகுதிகளுக்குத் தீவைத்து எரிக்கும் போராட்டத்தை நடத்தவேண்டும் என்று அழைப்பு விடுத்தார் திராவிடர் கழகத் தலைவர் பெரியார். திராவிடர் கழகத்தைப் பின்பற்றி திமுகவும் போராட்டத்தில் இறங்கத் தயாரானது.

18 ஜூன் 1960 அன்று குமாரபாளையத்தில் திமுக பொதுக்குழு கூடியது. இரண்டு நாள்களுக்கு நடந்த ஆலோசனைகளுக்குப் பிறகு மத்திய அரசின் இந்தித் திணிப்பு குறித்த தீர்மானங்கள் நிறைவேற்றப்பட்டன. 30 ஆகஸ்டு 1960க்குள் குடியரசுத் தலைவர் தனது உத்தரவைத் திரும்பப்பெறவேண்டும். இந்தி பேசாத மக்களைக் கலந்தாலோசிக்காமல் இந்தி பற்றி முடிவெடுப்பதில்லை என்று அறிவிக்கவேண்டும். தவறினால், மறுநாளில் இருந்து இந்தி ஆதிக்கத்தில் இருந்து தென்னகத்தை விடுவிக்கும் விடுதலைப்போர் தொடங்கப்படும் என்று அறிவிக்கப்பட்டது.

போராட்டத்தை நடத்துவதற்கு வசதியாக ஈ.வெ.கி. சம்பத் தலைமையில் போராட்டக்குழு ஒன்று அமைக்கப்பட்டது. அந்தக் குழுவில் இரா. நெடுஞ்செழியன், க. அன்பழகன், மு. கருணாநிதி, கே.ஏ. மதியழகன் உள்ளிட்ட பலரும் இடம்பெற்றனர். போராட்டக்குழுவினர் விளக்கக் கூட்டங்கள், கண்டனக் கூட்டங்கள் ஆகியவற்றுக்கு ஏற்பாடுசெய்து, கலந்துகொள்ளவேண்டும் என்று அறிவுறுத்தப்பட்டிருந்தனர்.

திமுகவின் போராட்ட அறிவிப்பு முதலமைச்சர் காமராஜரின் கவனத்துக்குச் சென்றது. திமுகவினர் போராட்டம் நடத்தினால் அரசு கடும் நடவடிக்கைகளை எடுக்கவேண்டியிருக்கும் என்றார். முக்கியமாக, துப்பாக்கி இருக்கிறது. அதில் தோட்டாவும் இருக்கிறது என்று காமராஜர் பேசியதாக அண்ணாவுக்கு செய்தி வந்தது. “1938லே மொழிப்போர் நடந்தபோது மூன்று இளைஞர்கள்தான் தியாகம் செய்தனர். தற்போது திமுகவில் 3300 கிளைகள் இருக்கின்றன. மூன்று லட்சம் தொண்டர்கள் இருக்கிறார்கள்’ என்று காமராஜருக்குப் பதில் கொடுத்தார்.

பின்னர் பொதுக்குழுத் தீர்மானங்களைப் பொதுமக்களுக்கு விளக்கும் வகையில் பொதுக்கூட்டங்கள் நடத்தப்பட்டன. அப்படியொரு பொதுக்கூட்டத்தில் பேசிய போராட்டக்குழுத் தலைவர் ஈ.வெ.கி. சம்பத்தின் பேச்சு கவனிக்கத்தக்கது.

‘காமராசருக்கு நாட்டு மக்கள் மீது, மொழியின் மீது நல்லெண்ணம் இருக்குமானால், இங்கு நடைபெறுவதை டில்லிக்கு எடுத்துச்சொல்லி, குடியரசுத் தலைவரின் தாக்கீதை நிறுத்திவைக்கச் சொல்லவேண்டும்… ஆனால் அவர் நம்முடைய மைதானத்துக்குள்ளே புகுந்து ஏதாவது செய்ய முடியுமா? என்று பார்க்கிறார். அதுதான் முடியாது’

பொதுக்குழுத் தீர்மானங்களை மக்களுக்கு விளக்கியதோடு நிறுத்திக்கொள்ளாமல் போராட்டக்குழுத் தலைவர் என்ற முறையில் குடியரசுத் தலைவர் ராஜேந்திர பிரசாத்துக்குக் கடிதம் ஒன்றை எழுதினார் ஈ.வெ.கி.சம்பத். ‘தவறான யோசனை அடங்கிய 27 ஏப்ரல் 1960 தேதியிட்ட தங்களுடைய கட்டளையில் அடங்கியிருக்கக்கூடிய, அச்சுறுத்துகின்ற கேடுகளை, திராவிட சமுதாயம் முழுதுமே எதிர்த்துக்கொண்டு இருப்பதுடன், மேற்படி கட்டளையைத் தாங்கள் திரும்பப்பெற்றுக்கொள்வதை பேராதரவுடன் எதிர்நோக்கி இருக்கிறது’ என்று எழுதியிருந்தார் ஈ.வெ.கி. சம்பத்.

திமுக சார்பில் பல பொதுக்கூட்டங்கள் நடந்தன. அவற்றின்மூலம் தமிழ் மக்கள் மத்தியில் இந்தித் திணிப்புக்கு எதிரான உணர்வுகள் மேலோங்கத் தொடங்கின. நிலைமை மோசமடைவதைத் தடுக்கும் வகையில் திமுக நடத்தும் கூட்டங்களுக்கு அனுமதி வழங்க மறுத்தது காமராஜர் தலைமையிலான தமிழக அரசு. ஏற்கெனவே தரப்பட்ட அனுமதிகளும் திரும்பப்பெறப்பட்டன. ஆனாலும் தடையை மீறிப் பொதுக்கூட்டங்கள் நடத்தப்பட்டன.

குடியரசுத் தலைவரின் இந்தித் திணிப்பு உத்தரவுக்குக்கு திராவிடர் கழகமும் திமுகவும் பலத்த எதிர்ப்புகளைத் தெரிவித்துக் கொண்டிருந்த சமயத்தில் 14 ஜூலை 1960 அன்று மதுரையில் கூடிய தமிழ்நாடு காங்கிரஸ் கமிட்டி, குடியரசுத் தலைவரின் இந்தித் திணிப்பு உத்தரவுக்கு வரவேற்பு தெரிவித்து தீர்மானம் நிறைவேற்றியது.

காங்கிரஸ் தீர்மானம் நிறைவேற்றியதற்கு மறுநாள் ஈ.வெ.கி.சம்பத் தலைமையிலான இந்தி எதிர்ப்புப் போராட்டக்குழு கூடியது. இரா. நெடுஞ்செழியன், என்.வி. நடராசன், கே.ஏ. மதியழகன், க. அன்பழகன், மதுரை முத்து, கோவை. ராசமாணிக்கம், அன்பில் தர்மலிங்கம், கவிஞர் கண்ணதாசன் ஆகியோர் அந்தக் கூட்டத்தில் கலந்துகொண்டனர். அந்தக்கூட்டத்தில் சில முக்கிய முடிவுகள் எடுக்கப்பட்டன.

1. சென்னையில் திமுக சார்பாக இந்தி எதிர்ப்பு மாநாட்டை நடத்துவது.
2. போராட்டத்தில் ஈடுபட விருப்பமுள்ளோரின் பட்டியலைத் தயார்செய்து போராட்டக்குழுத் தலைவருக்கு அனுப்புமாறு கிளைக்கழகச் செயலாளர்களைக் கேட்டுக்கொள்வது.
3. திமுக ஆதரவு மாணவர்கள், மருத்துவர்கள், வழக்கறிஞர்கள் ஆகியோருக்கு போராட்டத்தில் கலந்துகொள்வதில் இருந்து விலக்களிப்பது.
4. போராட்ட நிதிக்காக 20 ஜூலை 1960 முதல் 27 ஜூலை 1960 வரை உண்டியல் மூலம் நிதிபெற்று தலைமைக் கழகத்துக்கு அனுப்பிவைக்குமாறு கழக நிர்வாகிகளைக் கேட்டுக்கொள்வது.

திட்டமிட்டபடி இந்தி எதிர்ப்பு மாநாடு ஒன்று சென்னை கோடம்பாக்கத்தில் 1 ஆகஸ்டு 1960 அன்று கூடியது. மாநாட்டுக்கு முன்பாக இந்தி எதிர்ப்பு சுவரொட்டிகளைத் தயார் செய்து சுவர்களில் ஒட்டுவதற்குத் தயாராகினர் திமுக தொண்டர்கள். ஆனால் அவற்றுக்கு அரசு திடீர் தடை விதித்தது. அதுவும், ஆபாச சுவரொட்டித் தடுப்புச் சட்டத்தின்கீழ். அரசின் கெடுபிடிகளுக்கு மத்தியிலும் இந்தி எதிர்ப்பு மாநாட்டுக்கு பலத்த ஆதரவு இருந்தது.

விரைவில் தமிழ்நாட்டுக்குச் சுற்றுப்பயணம் வரவிருக்கும் குடியரசுத் தலைவர் டாக்டர் ராஜேந்திர பிரசாத்துக்கு எதிராகக் கறுப்புக்கொடி காட்டவேண்டும் என்றும் இந்தித் திணிப்பு அறிவிப்பைத் திரும்பப் பெறுக என்று கோஷங்களை எழுப்பவேண்டும் என்றும் அந்த மாநாட்டில் முடிவு செய்யப்பட்டது. அந்தப் போராட்டத்தின்போது பின்பற்ற வேண்டிய நடைமுறைகள் பற்றி அண்ணா பேசினார்.

கறுப்புக்கொடி காட்டுகிற நேரத்தில் குடியரசுத் தலைவரைத் திரும்பிப் போ என்று எவரும் சொல்லக்கூடாது. “இந்தி ஒழிக! கட்டளையைத் திரும்பப் பெறுக!’ என்றுதான் முழங்க வேண்டும். குடியரசுத் தலைவர் செல்லும் காரில் எதையும் எவரும் எறியக்கூடாது. அவர் தங்கியிருக்கும் கட்டிடத்துக்கு அருகில் எவரும் செல்லக்கூடாது. இவற்றை மீறுபவர்களை துரோகிகள் என்று சொல்லமாட்டேன்; மாறாக, அவர்கள் என் தம்பிகளே அல்ல!

போராட்ட தினத்தன்று தொண்டர்கள் ஏந்த வேண்டிய கறுப்புக்கொடிகளை அந்த மாநாட்டில் வைத்தே தலைவர்கள் வழங்கினர் அண்ணா. போராட்டம் பெரிய அளவில் இருக்கும் என்பதை உணர்ந்த மத்திய உள்துறை அமைச்சர், இந்தி ஆட்சி மொழி குறித்த அரசின் நிலைப்பாட்டை விளக்கும் வகையில் பேசினார்.

பிரதமரின் வாக்குறுதியில் இருந்து மாறுபடும் எண்ணம் மத்திய அரசுக்கு இல்லை. அவர் அளித்த உறுதிமொழிக்கு ஏற்பவே அரசின் நடவடிக்கைகள் இருக்கும். இவையெல்லாம் குடியரசுத் தலைவரின் ஆணையிலேயே தெளிவாகக் குறிப்பிடப்பட்டுள்ளது. 1965க்குப் பிறகும் ஆங்கிலம் நீடிக்கவேண்டும் என்பதைத் திட்டவட்டமாகத் தீர்மானித்துவிட்டோம். இதை உறுதி செய்யும் வகையில் 1965க்கு முன்பாகவே நாடாளுமன்றத்தில் புதிய மசோதா கொண்டுவரப்படும்.

குடியரசுத் தலைவருக்குக் கறுப்புக்கொடி காட்டும் போராட்டத்தை நடத்துவது என்று முடிவுசெய்துவிட்ட நிலையில், அதுகுறித்து பிரதமர் நேருவுக்குக் கடிதம் எழுதினார் போராட்டக்குழுத் தலைவர் ஈ.வெ.கி. சம்பத். அந்தக் கடிதத்தில், ‘ஏற்க மறுக்கும் மக்கள் மீது இந்தி ஒருபோதும் திணிக்கப்பட மாட்டாது’ என்ற பிரதமர் நேருவின் உறுதிமொழியை நினைவூட்டிய சம்பத், அந்த உறுதிமொழியை உருக்குலைக்கும் வகையில் குடியரசுத் தலைவரின் உத்தரவு அமைந்துவிட்டதைப் பதிவுசெய்தார். மேலும், இந்தி பேசாத மக்ககளுக்கு பிரதமர் நேரு முன்னர் அளித்த உறுதிமொழியை மீண்டும் ஒருமுறை அளிக்கும் பட்சத்தில், இந்தப் பிரச்னையில் ஏற்பட்டுள்ள நெருக்கடியான நிலையை இந்த சந்தர்ப்பத்தில் தணிக்கும் என்று நம்புவதாக எழுதியிருந்தார்.

அதற்குப் பதில் கடிதம் எழுதினார் பிரதமர் நேரு. அந்தக் கடிதத்தில், ‘மொழிப்பிரச்னை பற்றி நான் மக்களவையில் அளித்த வாக்குறுதிக்குப் புறம்பான காரியங்களை எப்போதும், எந்தச் சந்தர்ப்பத்திலும் அரசாங்கம் நிறைவேற்ற வாய்ப்பில்லை… நாங்கள் அளித்த வாக்குறுதிக்குக் கட்டுப்பட்டே இருக்கிறோம்’ என்று எழுதினார். இத்தனைக்குப் பிறகும் குடியரசுத் தலைவருக்குக் கறுப்புக்கொடி காட்டி அவரை அவமதிப்பது தமக்கு வருத்தத்தை ஏற்படுத்தும் என்றும் நேரு அந்தக் கடிதத்தில் குறிப்பிட்டிருந்தார்.

நேருவின் பதில் கடிதம் குறித்து திமுகவின் போராட்டக் குழுவினர் ஆலோசனையில் ஈடுபட்டனர். கிட்டத்தட்ட அதேசமயத்தில், ஐதராபாத் இந்தி பிரசார சபாவில் பேசிய குடியரசுத் தலைவர், ‘எதிர்காலத்தில் மொழிப்பிரச்னை குறித்து பரிசீலிக்கும்போது அல்லது விவாதிக்கும்போது, இந்தி பேசாத சகோதரர்களின் இடர்கள், உணர்ச்சிகள் புறக்கணிக்கப்பட மாட்டாது என்று நான் உறுதியாக நம்புகிறேன். நமது பிரதமர் அடிக்கடி பொதுமக்களிடமும் மக்களவையிலும் கூறியிருப்பது போன்று, இந்தி எவர் மீதும் திணிக்கப்பட மாட்டாது’ என்றார்.

பிரதமர் நேரு எழுதிய வாக்குறுதிக் கடிதம், குடியரசுத் தலைவரின் ஐதராபாத் பேச்சு ஆகிய இரண்டையும் மையமாக வைத்து 4 ஆகஸ்டு 1960 அன்று ஆய்வுசெய்தது திமுக போராட்டக்குழு. எதிர்பார்த்த இடத்தில் இருந்து நம்பிக்கை தரக்கூடிய உறுதிமொழிகள் பிரதமர் நேருவிடம் இருந்து கிடைத்துவிட்டதால் கறுப்புக் கொடி காட்டும் போராட்டம் நிறுத்தப்பட்டுவிட்டது என்று அறிவித்தார் திமுக பொதுச்செயலாளர் இரா. நெடுஞ்செழியன். போராட்டம் முடிவுக்கு வந்தது, அப்போதைக்கு!