ரே,இடதுசாரிகளைப் பயன்படுத்திக் கொண்டார். உண்மையில் இடதுசாரிகள்,ரேயைப் பயன்படுத்திக் கொண்டார்கள். நக்சலைட்டுகள் அவர்களின் முதல் எதிரிகளாக அன்றும், இன்றும் கருதுவது இடதுசாரிகளையே. ஆகவே இடதுசாரிகள் தங்கள் எதிரிகளான  ரேயுடன் ஒத்துழைத்து நக்சலைட்டுகளை அழித்தனர். பலநூறு நூல்கள் வழியாக இன்று இது பதிவு செய்யப் பட்டுள்ளது.

இதற்கொரு சமூகத் தளம் உண்டு. இடதுசாரிகளான பிராமண நிலச் சுவான்தாரர்கள் தலித் உழைப்பை நம்பியே வேளாண்மை செய்து வந்தனர். தலித்துகளுக்கான கூலி, நில உரிமைக் குரல்கள் எழுந்து வந்ததை அவர்கள் ஒடுக்கினர்.  அவ்வாறு ஒடுக்கப் பட்ட தலித்துக்களின் குரலாகவே நக்சலைட்டுகள் எழுந்து வந்தனர். மேற்கு வங்கத்தில் இன்றும் அவர்களே தலித்துக்களின் குரல். அக்குரலை அழிக்க ரேயும் இடதுசாரிகளும் கைகோர்த்தனர்.

இந்திய அரசியலில் ஓர் ஆச்சரியம் என்னவென்றால் நெருக்கடி நிலையின் போது இந்திரா காந்தியுடன் கைகோர்த்து நின்று, மேற்கு வங்கத்திலும், கேரளத்திலும் அதிகாரத்திலும் பங்கெடுத்த இந்திய கம்யூனிஸ்டுக் கட்சி, நெருக்கடி நிலை முடியும் நிலையில் சட்டென்று எதிர்த் தரப்பாக ஆகிப் பழியில் இருந்து தப்பியதுதான். ரே நடத்திய படுகொலைகளால் வங்கத்தில் காங்கிரஸ் அழிந்தது. இடதுசாரிக் கட்சிகள் எல்லாம் சேர்ந்து ஒரு பெருங்கூட்டணியை அமைத்தன. 1977 தேர்தலில் ஜோதிபாசு முதல்வரானார். அன்றுமுதல் இவ்வருடம் வரை அங்கே நிகழ்ந்தது இடதுசாரிக் கூட்டணி ஆட்சிதான்.

நெருக்கடி நிலைக்கு எதிரான கோஷங்கள் ஜோதிபாசுவுக்கு உதவின. ஆனால் மிக முக்கியமான கோஷமாக இருந்தது ‘வங்காளம் அனைத்து வங்காளிகளுக்கும் தாய் நாடு’ என்ற கோஷம். வங்க அகதிகளின் வாக்குகளை அவருக்குச் சாதகமாக திருப்பியது அது. ஆட்சிக்கு வந்தபின் அந்த வாக்கு வங்கியைப் பெருக்குவதை இடதுசாரிகள் திட்டமிட்டுச் செய்தார்கள். எல்லைப்புற நிலம் முழுக்க வங்க அகதிகளுக்கு அளிக்கப் பட்டது. குடியுரிமை உட்பட எல்லாமே சட்ட விரோதமாக அளிக்கப் பட்டன. அது மிக வலுவான ஒரு வாக்கு வங்கியாக ஆகியது.

வங்க தேசத்தில் ராணுவ ஆட்சி வந்து அந்த நாடு அரசியல் சிக்கலுக்கும், பெரும் வறுமைக்கும் செல்லச் செல்ல அகதிப் பிரவாகம் அதிகரித்தது. இந்த சட்ட விரோதக் குடியேற்றத்தை இருபதாண்டுக் காலம் திட்டமிட்டு செய்தது வங்க அரசு. அது மேற்கு வங்க கிராம அமைப்பில் உருவாக்கிய விளைவு தான் இடதுசாரிச் செல்வாக்கை முப்பதாண்டுக் காலம் நிலை நாட்டியது.

மேற்கு வங்க கிராமப்புற பிராமண நிலச் சுவான்தாரர்கள், வந்து குடியேறிய வங்க தேச அகதிகளைக் கொண்டு ஒவ்வொரு ஊரிலும் ஒரு குண்டர் படையை அமைத்துக் கொண்டார்கள். மேற்கு வங்கத்தில் சென்ற கால கட்டத்தில் நிலச் சீர்திருத்தம் என்ற பேரில் வழங்கப் பட்ட நிலம் முழுக்கக் குடியேறிகளான வங்க தேசத்தார்களுக்கே கொடுக்கப் பட்டது. தலித்துக்கள் அதே ஒடுக்கு முறைக்குள் நில அடிமைகளாகவே வைக்கப் பட்டார்கள். மொத்த கிராமமே நிலக்கிழார்களின் கட்டுப் பாட்டுக்குள் கால் நூற்றாண்டுக் காலம் இருக்க நேர்ந்தது.

மேற்கு வங்கத்தில் நிலவிய சூழல் பற்றி இப்போது விரிவாகவே எழுதப் பட்டு விட்டது. நில உடைமையாளர்கள், அரசு இயந்திரம், கட்சி ஆகிய மூன்றும் ஒன்றே ஆக மாறிய நிலை. காவல் நிலையங்களே உள்ளூர் மார்க்ஸியத் தலைவரான நிலப்பிரபுவின் கட்டுப் பாட்டில் செயல் பட்டன. மேற்கு வங்கத்தில்தான் இந்தியாவிலேயே அதிக அளவில் சட்ட விரோத வெடி ஆயுதங்கள் உள்ளன என்பது இந்திய உளவுத் துறை அறிக்கை. மம்தா பானர்ஜியின் முக்கியமான தேர்தல் வாக்குறுதியே அந்த ஆயுதங்களைக் கைப்பற்றுவேன் என்பதே- செய்யவே முடியாதென்று அங்கே இதழாளர்கள் சொல்கிறார்கள்.

எதற்காக இத்தனை ஆயுதங்கள்?  சட்டம் ஒழுங்குப் பராமரிப்பை அரசே அந்தந்த ஊர் நிலக்கிழார்களுக்கு விட்டு விட்டது. அவர்களின் ஆதிக்கத்துக்கு கீழே அடிமைப் பட்டுக் கிடக்கும் மக்களைச் சுரண்டவும் ஒடுக்கவும்தான் அந்த ஆயுதங்கள். பீகாரில் கூட அப்படி ஒரு நிலை இருந்ததில்லை.

இந்தச் சூழலில் அங்கே தேர்தல் எப்படி நிகழ்ந்திருக்கும்? கணிசமான மேற்கு வங்க கிராமங்கள் நீர் சூழ்ந்து துண்டிக்கப்பட்டவை. ஒரு தீவு ஒருவர் கையில் இருக்கிறது. அங்கே வேறு கட்சியே இருக்க முடியாது. காங்கிரஸ் சின்ன நகரங்களில்தான். ஒட்டு மொத்த ஓட்டே குண்டர்களால் மொத்தமாகப் போடப்படும். தொழிற் சங்க அரசியலால் முழுக்க, முழுக்கக் கைப்பற்றப்பட்டுள்ள அரசு இயந்திரமும் அதனுடன் இணைந்து கொள்ளும் போது ஒன்றுமே செய்ய முடியாது. ஒரு சுதந்திர தேர்தலை நடத்த முயன்று தோற்ற சேஷன், அதைச் சொல்லிச் சொல்லிப் புலம்பியிருக்கிறார். தேர்தல்களில் எப்போதுமே தலித்துக்கள் ஓட்டுப் போட அனுமதிக்கப் பட்டதே இல்லை என நக்சலைட்டுகள் எழுதுகிறார்கள்.

இப்போது என்ன நிகழ்ந்தது? முக்கியமான ஒரு திருப்பம், இடதுசாரிகளின் ஆயுத பலமாக இருந்த குடியேறிகளிடம் வந்த மனநிலை மாற்றம். அவர்களின் இரண்டாவது தலைமுறைக்கு முந்தைய தலைமுறையின் ’நன்றி உணர்ச்சி’ இல்லை. அவர்களைக்  குடியேற அனுமதித்த இடதுசாரிகளிடம் அவர்களுக்குக் கடப்பாடு ஏதும் இல்லை. அவர்கள் வேரூன்றி விட்டார்கள். ஆகவே அடுத்த கட்ட உரிமைக் குரல் எழுந்தது. இம்முறை அது மதவெறி சார்ந்தது.

இந்தக் குடியேறிகளிடம் வங்க தேசம் வழியாக வந்த ஜிகாதி அமைப்புகள் மத வெறியை ஊட்டின. அவை முழுக்க இன்று உள்நாட்டுத் தீவிரவாதத்தின் விளைநிலங்கள். இயல்பாகவே வங்க தேச பிராமண நிலச்சுவான்தார்கள் இதைக் கண்டு அஞ்சினார்கள். அவர்கள் பிரிவினையின் ரத்தத்தை அறிந்தவர்கள். ஆகவே குடியேறிகளுக்கும், இடதுசாரிகளுக்கும் வங்கம் முழுக்க மோதல்கள் உருவாயின.

சீனப் பின்புல ஆதரவுடன் வட கிழக்கில் இருந்து கடந்த சில ஆண்டுகளாக மாவோயிசம் கொஞ்சம், கொஞ்சமாக வங்கத்தில் செலுத்தப் பட்டது. வங்கத்தில் தலித் பகுதிகளில் எப்போதுமே நக்சலைட் அரசியல் உண்டு. அது மீண்டும் வளர்த்தெடுக்கப் பட்டது.  எதிரிக்கு எதிரி நண்பன் என்ற முறையில் மாவோயிஸ்டுகள் வங்க தேசக் குடியேறிகளின் மதவாத அரசியலுடன் கைகோர்த்துக் கொண்டனர்.

இந்தப் புதிய அரசியல் நகர்வு,திருணமூல் காங்கிரஸை உற்சாகம் கொள்ளச் செய்தது. அது முழுக்க, முழுக்க ஒரு நகர்ப்புற வணிகர் கட்சி.  அது கிராமத்துக்குள் ஊடுருவ இடதுசாரி நிலக் கிழார்கள் அனுமதித்ததே இல்லை. இப்போது இடதுசாரிகளின் கையில் இருந்த  குடியேறிகளின் குண்டர் படைத் தரப்பு மாறுவதைத் திருணமூல் காங்கிரஸார் கண்டார்கள். அவர்களும் சேர்ந்து கொண்டார்கள். ஆக, மார்க்ஸிஸ்ட் நிலப் பிரபுத்துவத்துக்கு எதிராக ஒரு பெருங்கூட்டணி உருவானது.

சிறந்த உதாரணம், நந்தி கிராமம். அங்கே 60 சதவீதம்பேர் குடியேற்ற முஸ்லீம்கள். ஆனால் நில உடைமையாளர்கள் இடதுசாரிகளான பிராமணர்கள். ஓரு ரசாயன ஆலைக்கான நிலம் கையகப் படுத்தப் படுவதற்கு எதிராக எழுந்த பிரச்சினையை ஜமாயத் உலமா இ ஹிண்ட் என்ற [வங்க தேசத்தை மையமாக்கிய] இஸ்லாமிய தீவிரவாத அமைப்பும், மாவோயிஸ்டுகளும் சேர்ந்து கிளர்ச்சியாக ஆக்கினார்கள்.’ நந்தி கிராமம் ’விடுவிக்க’ப் பட்டது. அங்கே வாழ்ந்த மார்க்ஸிய நிலப்பிரபுக்கள் கொன்றே ஒழிக்கப் பட்டார்கள். பிறர் அடித்துத் துரத்தப் பட்டார்கள். அதை மார்க்ஸிய அராஜகத்துக்கு எதிரான மக்கள் கிளர்ச்சி என்று சித்தரிக்க நம்முடைய ஊடகங்கள் சிரத்தை எடுத்துக் கொண்டன.

இப்போது திருணமூல் காங்கிரஸ் பெற்றுள்ள வெற்றி என்பது மாவோயிஸ்டுகளுடனும், இஸ்லாமிய அடிப்படைவாதக் குடியேறிகளுடனும் செய்து கொண்ட சமரசத்தின் விளைவே. இன்று வரை மார்க்ஸிய ஆதிக்கத்தை நிலை நாட்டி வந்த குண்டர் படை இப்போது இந்த அம்மாளின் கைக்கு வந்து விட்டிருக்கிறது. எந்த நிர்வாகத் திறனும் இல்லாத, வறட்டுப் பிடிவாதமும் நிலையற்ற புத்தியும்கொண்ட, சந்தர்ப்பவாதியான மம்தா மேற்கு வங்கத்தை மேலும் இருளுக்குக் கொண்டு செல்லவே வாய்ப்பு.

*

மரிச்சபி, நந்தி கிராமம் இரண்டு நிகழ்வுகளையும் ஒப்பிட்டுக் கொண்டு என்ன நிகழ்ந்திருக்கிறது எனப் புரிந்துக் கொள்ளலாம். மரிச்சபி என்பது மேற்கு வங்காளத்தில் சுந்தரவனக் காடுகளில் உள்ள ஒரு ஆற்றிடைக்குறை நிலம். அங்கே தான் இந்திய வரலாற்றின் ஆகப்பெரிய தலித் படுகொலை,இந்திய கம்யூனிஸ்டு[மார்க்ஸிஸ்ட்] கட்சித் தொண்டர்களால் செய்யப் பட்டது.

அந்த வரலாறு இது தான். 1971ல் இந்திய பாகிஸ்தான் போரின் போது ஏராளமான அகதிகள் இந்தியாவுக்கு வங்காள தேசத்தில் இருந்து வந்தார்கள். அவர்களில் கணிசமானவர்கள் தலித்துக்கள். அவர்கள் தேசப் பிரிவினையின் போது கிழக்கு வங்கத்தில் தங்க நேர்ந்தது,ஒரு சோகமான விதி விளையாட்டு. வங்காளம் தீவிரமான தலித் எழுச்சியை 1920களிலேயே உருவாக்கிக் கொண்ட நிலம். நாம சூத்திரர்கள் என அழைக்கப் பட்ட தலித்துக்கள், வலுவான ஓர் அரசியல் அமைப்பாகத் திரண்டார்கள். அவர்களின் தலைவர்,ஜோகேந்திரநாத் மண்டல்.

இந்திய சுதந்திரப் போரின் அரசியல் சதுரங்கத்தில் ஜோகேந்திரநாத் மண்டல்  ஒரு நிலைப்பாடு எடுத்தார். வங்காளத்தின் நிலப்பிரபுக்கள் பிராமணர்களும், காயஸ்தர்களும்தான். முஸ்லீம்கள் நிலத்தில் வேலை செய்பவர்கள். தலித்துக்கள், நில அடிமைகள். ஆகவே நிலப்பிரபுக்களுக்கு எதிராக இஸ்லாமியர்களுடன் சேர்ந்து கொண்டார் ஜோகேந்திரநாத் மண்டல்.   முஸ்லீம் லீக் தலைவராக ஆனார். தேசப் பிரிவினையின் போது கிழக்குப் பாகிஸ்தானிலேயே இருந்தார். அங்கே சட்ட அமைச்சராகவும் பணியாற்றினார். அவரை நம்பி நாமசூத்திரர்கள் பெரும்பாலும் கிழக்குப் பாகிஸ்தானிலேயே இருந்தார்கள்.

ஆனால் மெல்ல, மெல்ல நாம சூத்திரர்கள் முஸ்லீம் பெரும்பான்மையின் தாக்குதலுக்கு ஆளானார்கள். கூட்டம் கூட்டமாகக் கொல்லப் பட்டார்கள். அதைப் பலமுறை முறையிட்டும் ஏதும் நடக்காததனால் மனமுடைந்து தன் குமுறலைக் கடிதமாக எழுதி அறிவித்து விட்டு இந்தியா வந்தார் ஜோகேந்திரநாத் மண்டல் . இங்கே அரசியல் அனாதையாகக் குற்றவுணர்ச்சியுடன் வாழ்ந்து மறைந்தார். கைவிடப் பட்ட நாம சூத்திரர்கள்,அங்கே சிறுகச் சிறுக அழிக்கப் பட்டார்கள். பலநூறு கலவரங்கள் மூலம் அச்சுறுத்தப் பட்டுத் தோட்டிகளாக மட்டுமே வாழ நிர்ப்பந்திக்கப் பட்டார்கள்.

கிழக்கு வங்கத்தில் 1971இல் உருவான   கலவரங்களில் அதிகளவில் கொல்லப் பட்டவர்கள் அவர்களே. அவர்களே அதிகளவில் அகதிகளாக வந்தார்கள். அவர்களை அன்றைய காங்கிரஸ் அரசு,பீகாரில் தண்ட காருண்யப் பகுதியில் குடியேற்றியது. 1973-75ல் தண்டகாருண்யம் பெரும் வறட்சியால் தவித்தது. பிழைப்புக்கு வழியில்லை. 1977ல் ஜோதிபாசு அரசு ஆட்சிக்கு வந்த போது எழுப்பப்பட்ட ‘வங்காளிகள் அனைவருக்கும் வங்களம் சொந்தம்’ என்ற கோரிக்கையால் கவரப் பட்டு அந்த தலித் மக்கள் சுந்தரவனக்காடுகளில் உள்ள சதுப்புகளுக்குக் குடியேறினார்கள். மரிச்சபி அதில் ஒன்று.

இந்த நிலப் பகுதிகள் நாற்பத்தேழு கால கட்டத்தில்  கிழக்கு வங்கத்தில் இருந்து வந்த பெரும்பாலும்  பிராமண நிலக்கிழார்களான அகதிகளால் சொந்தம் கொண்டாடப் பட்டவை. அவர்கள் நிலக்கிழார்களாக இருந்தார்கள். அவர்கள் அந்நிலத்தைத் தங்கள் குண்டர் படையான புதிய  வங்கதேச அகதிகளுக்குக் கொடுக்க விரும்பினார்கள்.  தலித் மக்கள் காங்கிரஸின் வாக்காளர்கள். இடதுசாரிகளுக்கு எதிரானவர்கள். ஆகவே அந்த தலித் மக்களை சுந்தரவனக்காடுகளில் இருந்து துரத்தினார்கள் இடதுசாரிகள். மரிச்சபி அதில் முக்கியமான நிகழ்வு

மரிச்சபியில் முப்பதாயிரம் தலித் மக்கள் வாழ்ந்தார்கள் என்று சொல்லப் படுகிறது. அவர்கள் அங்கே வளமான வெற்றிலைத் தோட்டங்களை உருவாக்கியிருந்தார்கள். இடதுசாரிகளின் நெருக்கடிகளை அந்த மக்கள் ஒன்றாகத் திரண்டு எதிர்த்து நின்றார்கள். நக்சலைட்டுகள் அவர்களுக்குத் தலைமை தாங்கியதாகச் சொல்லப் படுகிறது – ஆதாரம் இல்லை. 1978 ஆகஸ்ட் இருபதாம் தேதி மாலையில் முப்பது நீராவிப்படகுகளில் இடதுசாரி நிலப் பிரபுக்களும், அவர்களின் அடியாட்களும் மரிச்சபிக்குள் நுழைந்தார்கள். துணைக்குப் போலீஸ் படையும் இருந்தது.

ஒரு முழு நாள் தொடர்ந்து தாக்குதல் நிகழ்ந்தது.  எட்டாயிரம் குடிசைகள் எரிக்கப் பட்டன. நூற்றுக்கும் மேலான படகுகள் நொறுக்கப் பட்டன. வயல்கள் அழிக்கப் பட்டன. குறைந்தபட்சம் நானூறு பேர் கொலை செய்யப்பட்டார்கள். பல ஆயிரம் பேர் அனாதைகளாக இடம் பெயர்ந்து காணாமலானார்கள். மரிச்சபி காலி செய்யப்பட்டது. மரிச்சபி நிகழ்வு, ஊடகக் கவனத்திற்கு வராமல் தடுக்கப் பட்டது. ஒருசில செய்திகள் வந்தபோது அவை ஆதாரமற்றவை என மறுக்கப் பட்டன. ஜோதிபாசு,அந்த மக்கள் முழுக்க முழுக்க வங்க தேச ஊடுருவலாளர்கள் என்று விளக்கம் கொடுத்தார். பின்னர் மரிச்சபியின் நிலம் முழுக்கக் கொஞ்சம், கொஞ்சமாக மார்க்ஸியக் கட்சி ஆதரவாளர்களான வங்க தேசக் குடியேறிகளுக்கு வழங்கப் பட்டது.

இவ்வாறு வழங்கப் பட்ட எல்லையோர நிலம், மொத்த மேற்கு வங்காள விளைநிலத்தில் கால்பங்குக்கு மேல் இருக்கும் என சொல்லப் படுகிறது. இந்த சலுகைக்கான நன்றிக் கடனாகவே இஸ்லாமிய குடியேறிகள் மார்க்ஸியர்களை அதிகாரத்தில் வைத்திருந்தார்கள்.

இதற்கு நேர் எதிரான நிகழ்வு நந்தி கிராமம். அங்கே வாழ்பவர்கள் வங்க தேச சட்ட விரோதக் குடியேறிகள். மார்க்ஸியர்களால் அங்கே குடியேற்றப் பட்டவர்கள். அவர்கள்  மார்க்ஸியர்களுக்கு எதிராகத் திரும்பி தலித் மக்களைத் தலைமை தாங்கிய மாவோயிஸ்டுகளுடன் சேர்ந்து கொண்டு மார்க்ஸியர்களை அங்கிருந்து விரட்டி அடித்தார்கள். இந்த இரு நிகழ்வுகளுக்கு இடையேயான பரிணாமமே வங்க அரசியல் என்றால் மிகையல்ல.

*

நான் கல்கத்தா தலித்துக்களைப் பற்றிச் சொன்னது இந்த விரிவான பின்னணியிலேயே.

கல்கத்தாவின் சமகால அவலம் என்பது வழக்கமாக இந்திய நகரங்களின் அவலம் அல்ல. எல்லா இந்திய நகரங்களும் நகர்ப்புறச் சேரிகளால் நிறைந்துள்ளன என்பது உண்மை. காரணம் இந்தியாவில் வேலை வாய்ப்பு, நகரங்களில்தான். ஒரு கிராமத்தில் இரண்டு நாவிதர் இருந்தால் ஒருவர் நகரத்துக்குத்தான் சென்றாக வேண்டும். வேளாண்மையில் வேலை வாய்ப்புகள் குறையக் குறைய மக்கள் நகரங்களுக்குத் தொழில் தேடச் செல்வது இயல்பே. அவர்களில் கணிசமானவர்கள் தலித்தாகவே இருப்பார்கள். காரணம் அவர்களே நிலமற்றவர்கள். சென்னையும் அப்படித்தான்.

மும்பையிலும் சரி, சென்னையிலும் சரி, இந்த நகர்ப்புறச் சேரிகளின் பிரச்சினை – முக்கியமாக – இடம்தான். அதை ஒட்டிய சுகாதாரச் சிக்கல்கள் உண்டு. ஆனால் அதே சமயம் அங்கே கிராமப்புறச் சேரிகளில் உள்ள கொடுமையான வறுமை இருப்பதில்லை. நான் தாராவியில் வாழ்ந்திருக்கிறேன். சென்னை குடிசைப் பகுதியிலும் இருந்திருக்கிறேன். அங்குள்ள சிக்கல்கள் வேறு. கடுமையான வாழ்க்கைச் சூழல் இருந்தாலும் அங்கே நிராதரவான வறுமை இல்லை. மேலும் மிக, மிக அசிங்கமான லக்னோ போன்ற நகரங்களிலேயே தெருவில் வாழ்பவர்களின் சதவீதம் குறைவுதான்.

அதுவல்ல கல்கத்தா. அங்கே லட்சக்கணக்கில் மக்கள் தெருவிலேயே வாழ்கிறார்கள்.  எந்த ஒரு தொழிலும் இல்லை.  முழுமையாகவே கைவிடப் பட்ட நிலை.  அன்றாடப் பட்டினி. கல்கத்தா அளவுக்கு வெறும் சுமை தூக்கிகளை, கை ரிக்‌ஷா இழுப்பவர்களை வேறெந்த இந்திய நகரத்திலும் காண முடியாது. மொத்த நகரில் பெரும்பகுதி இடிந்து சரிந்து கைவிடப்பட்ட கட்டிடங்கள். வருடக் கணக்காக அள்ளப் படாத குப்பை மேடுகள். எந்தத் தொழில் வாய்ப்பும் இல்லாத நிலை. மையத் தெருக்களிலேயே திறந்த வெளியில் வாழும் பல லட்சம் மக்கள். ஆகவே தான் மொத்தக் கல்கத்தாவே ஒரு பெரும் சேரியாக உள்ளது என்றேன்.

ஒரு சிறு உதாரணம் மட்டும் சொல்கிறேன். இன்றும்கூட மக்கள் மும்பைக்குப் பிழைப்புத் தேடிச் செல்கிறார்கள். அங்கே பிழைப்பு இருக்கிறது. ஆனால் கல்கத்தா என்ற பெருநகரில் இருந்து மக்கள் கூலி வேலை தேடி இங்கே  வருகிறார்கள். பல்லாவரம் கற்குவாரிகள் முதல் மார்த்தாண்டம் செங்கற்சூளைகள் வரை தினசரி நூறு ரூபாய்க்கு வேலை செய்பவர்கள் கல்கத்தா நகரில் இருந்து இங்கே வந்த வங்காளிகள். அந்த வேறுபாட்டையே நான் சுட்டிக் காட்டுகிறேன்.

கல்கத்தாவின் இன்றைய அவலத்துக்குக் காரணம் ,எப்படி கிராமப்புறத்தில் இடதுசாரிகள் என்ற பேரில் நிலப்பிரபுத்துவ குண்டர் படையை உருவாக்கி நிலை நாட்டினார்களோ அப்படியே நகரங்களில் தொழிற் சங்க குண்டர் படையை உருவாக்கித் தொழில்களை முழுக்க அவர்களின் ஆதிக்கத்துக்கு விட்டுக் கொடுத்தார்கள் என்பதே. தொழிலும், வணிகமும் நசித்துக் கல்கத்தா அழிந்தபோது இந்தக் கும்பல் மட்டும் கொழுத்துச் செழித்தது.

இந்தச் சீரழிவின் முதல் பலியாடுகள் தலித்துக்கள் என்பதே நான் என் கட்டுரையில் சுட்டிக் காட்டுவது. மாபெரும் மானுட அவலம் எப்படி நிகழ்ந்தது , அதற்கான பொறுப்பை யார் ஏற்பது என்பதே என் வினா. அதற்கான முழு முதல் பொறுப்பும் இடதுசாரிகளுக்கே. இந்தியா முழுக்கக் கடந்த ஐம்பதாண்டுகளில் மெல்ல, மெல்ல நிலப் பிரபுத்துவம் இல்லாமலாயிற்று. அதுவே தலித்துக்களின் விடுதலையை உருவாக்கியது. ஆனால் மேற்கு வங்கம், கிராமங்களை நிலப் பிரபுத்துவத்திலேயே மூழ்கடித்து வைத்திருந்தது. கிராமப்புற சேரிகளில் இருந்து தப்பி நகர்ப்புறச் சேரிகளில் அவர்கள் வாழ வேண்டிய நிலை அவர்களுக்கு உருவாயிற்று.

அந்த சுடும் உண்மையைத் தான் அந்தச் சொற்றொடரில் நான் சொல்லியிருக்கிறேன்.  ‘கிராமங்களில் நில உடைமைச் சமூக அமைப்பு இடதுசாரிப் பௌடர் பூச்சுடன் அப்படியே பேணப் பட்டமையால் தலித்துக்கள் கூட்டம், கூட்டமாகக் கிளம்பி அவர்களுக்கு இருக்கும் ஒரே பெருநகரமான கல்கத்தாவை நிரப்பி அதை மாபெரும் சேரியாக ஆக்கி விட்டார்கள்’ என்று

அந்த அப்பட்டமான உண்மையை எதிர் கொள்ள முடியாமல், அதில் உள்ள ஆதிக்க அரசியலில் பங்கு வகிக்கும் ஒரு தந்திர மனத்தால் இந்தத் திரிபு செய்யப்படுகிறது. கால் நூற்றாண்டுக் காலம் தலித் மக்களின் குருதியைக் குடித்து வாழ்ந்த ஒரு தரப்பு, அந்த ஆதிக்கத்தை நியாயப்படுத்தும் பொருட்டு உருவாக்கும் மாய் மாலம் இது.

ஜெ

மார்க்ஸியம் இன்று தேவையா?அன்புள்ள ஜெ.எம்,

மீண்டும் அன்பு. உங்கள் கடிதத்தை வாசித்து முடிக்கவே எனக்கு ஒருநாள் ஆகியது. அதற்குள் அந்த கடிதத்துக்கு மூன்று வடிவங்கள் வந்து சேர்ந்து விட்டன. அதில் பாதி எனக்கு இன்னும் புரியாததாகவே இருக்கிறது. நான் இன்னும் மார்க்ஸியத்தின் மீது ஒரு நம்பிக்கை கொண்டவனாகவே இருக்கிறேன். நீங்கள் மார்க்ஸியத்தை ஒட்டுமொத்தமாக நிராகரித்து விட்டீர்கள். மார்க்ஸியத்துக்கு இன்று எந்த பயனுமே இல்லையா? அது வரலாற்றுக்குமேல் நிகழ்ந்த ஒரு வன்முறை மட்டும்தான் என்று நீங்கள் சொல்ல வருகிறீர்களா என்ன?

கெ.அன்புராஜ்

அன்புள்ள அன்புராஜ்,

பலநாட்களாகப் பலர் கேட்ட கேள்விகளுக்கான பதில் அது. பல நிலைகளில் பலரிடம் உரையாடியதன் விளைவு. ஆகவே சொல்லிச் சொல்லி முடியாமல் நீண்டுகொண்டே சென்றது. அதில் பல கேள்விகள், பல பதில்கள் உள்ளன. அத்தனையையும் ஒரு கட்டுரையாக்கும்போது கட்டுக்கோப்பை உருவாக்க பெரிதும் சிரமப்படவேண்டியிருக்கிறது.

நான் மார்க்ஸியத்தைப் பற்றி கொண்டிருக்கும் எண்ணத்தை முன்னரும் பலமுறை சொல்லியிருக்கிறேன். இங்கே நாம் மார்க்ஸியத்தை அதன் அரசியல்தளப் பிரச்சாரகர்களிடமிருந்து மட்டுமே தெரிந்து கொண்டிருக்கிறோம். ஒவ்வொரு அன்றாட அரசியல் நடவடிக்கைக்கு ஏற்பவும் அவர்கள் தொடர்ச்சியாக மாற்றி வளைத்து ஒடித்து திரித்துக் கொண்டே இருக்கும் மார்க்ஸியத்தை புரிந்து கொள்வது எளிதல்ல.

இந்த அரசியல்வாதிகளால் செய்யப் பட்டுள்ள முக்கியமான ஒரு திரிபை நாம் புரிந்து கொள்ள வேண்டும். மார்க்ஸ் முன்வைத்த மார்க்ஸியம், அதற்கு லெனின் அளித்த அரசியல் விளக்கம், அதன் விளைவாக உருவான சோவியத் அரசு உருவாக்கிய ஆட்சியமைப்பின் செயல்பாடுகள் ஆகிய மூன்றையும் சேர்த்து ஒன்றாகவே அவர்கள் நம்மிடம் சொன்னார்கள். அதில் இருந்தே எல்லா சிக்கல்களும் ஆரம்பமாகின்றன.

மார்க்ஸ் சொன்ன மார்க்ஸியம் என்பது ஒரு வரலாற்றுவாதம். அன்றைய சமூகவியல் தரவுகளின் அடிப்படையில் மனித குலத்தின் வரலாற்றை ஒட்டுமொத்தமான நகர்வாக உருவகித்துக்கொண்ட மார்க்ஸ் அந்த வரலாற்றுக்குள் உள்ளுறையாக ஒரு வளர்ச்சிப்போக்கு இருப்பதாக ஊகித்தார். அது பழங்குடி வாழ்க்கையில் இருந்து நிலப்பிரபுத்துவத்துக்கும் அதில் இருந்து முதலாளித்துவத்துக்கும் நகர்கிறது.

முதலாளித்துவத்தின் அன்றைய சிக்கல்களை வைத்து அவர் முதலாளித்துவத்தில் இருந்து அடுத்த கட்டமாக அது கம்யூனிசம் நோக்கிச் செல்லும் என்று ஊகித்தார். நிலப்பிரபுத்துவத்தின் போதாமைகளை தீர்க்கப் பண்ணையடிமைகள் போராடியதன்மூலம் முதலாளித்துவம் வந்தது. முதலாளித்துவத்தின் போதாமைகளைத் தாண்ட தொழிலாளர்கள் போராடி கம்யூனிசம் வரவேண்டும். இதுவே மார்க்ஸ் முன்வைத்த வரலாற்றுவாதம். இதுதான் உண்மையில் மார்க்ஸியம் என்ற சொல்லால் உத்தேசிக்கப்படுகிறது.

விழிப்புணர்ச்சி கொண்ட அரசியல் செயல்பாட்டாளர்கள் தொழிலாளர்களுக்கு அரசியல் உணர்ச்சி ஊட்ட வேண்டும். தொழிலாளர்கள் திரண்டு உற்பத்திச் சக்திகளை கைப்பற்றி, சமூக அமைப்புகளைச் சொந்தமாக்கிக்கொண்டு சமூகத்தைத் தன்வயப்படுத்தவேண்டும். விளைவாக முதலாளித்துவ உற்பத்திமுறை நெருக்கடிக்குள்ளாகும். அது கம்யூனிச அமைப்புக்கு வழிவிடும். அதாவது மாற்றம் தொழிலாளர்களிடம் இருந்து அரசை நோக்கிச் செல்லும்.

லெனின் ருஷ்யாவின் அன்றையநிலைக்கு ஏற்ப ஒரு விளக்கம் அளித்தார். அன்று அரசு பலவீனமானதாக இருந்தது. படைவீரர்கள் அரசுக்கு எதிராக கிளர்ந்தார்கள். அவர்களின் உணர்ச்சிகளைப் புரிந்துகொண்டு அவர்கள் விரும்பிய கோஷத்தை எழுப்பிச் சட்டென்று தலைநகரைத் தாக்கி அரசைக் கைப்பற்றினார் லெனின். உற்பத்தி சக்திகளில் உற்பத்தி உறவுகளில் எந்த மாற்றமும் உருவாகவில்லை. தொழிலாளர்களுக்கு அரசியல் கல்வியும் அளிக்கப்படவில்லை.

அரசைக் கைப்பற்றியபின் இந்த மாற்றங்களை அரச அதிகாரத்தின் துணையுடன் மேலிருந்து கீழே கொண்டு செல்லலாம் என்றார். அதாவது மார்க்ஸ் சொன்னதற்கு நேர் தலைகீழ். இதுவே லெனினியம். லெனின் செய்தவற்றை மார்க்ஸ் அறிந்தால் கல்லறையில் நெளிவார் என்ற ஃபூக்கோவின் சொற்றொடரின் பின்புலம் இதுவே.

லெனின் காட்டிய வழியில் சர்வாதிகாரம் மூலம் சமூகத்தை வெட்டித்திருத்த ஸ்டாலின் முயன்றார். கோடிக்கணக்கானவர்களைக் கொன்றழித்தார். அவரது முன்மாதிரியைக் கொண்டு உலகம் எங்கும் மார்க்ஸிய சர்வாதிகாரிகள் ராணுவ ஆதரவுடன் ஆட்சியைக் கைப்பற்றி விருப்பப்படி சமூகத்தை உருவாக்க முயன்று அழிவை உருவாக்கினார்கள். மாவோ, போல்பாட் முதல் இன்று கொரியாவின் கிம் இல் சுங் வரை

இம்மூன்றும் ஒன்றல்ல. நான் மார்க்ஸிய அரசியல் என்று சொல்வது லெனின் உருவாக்கிய அரசியலை. மார்க்ஸிய அரசமைப்பு என்று சொல்வது ஸ்டாலினும் மாவோவும் போல்பாட்டும் கிம் இல் சுங்கும் உருவாக்கிய அரசுவடிவங்களை. அவை முழுமையாகவே தோற்றுப்போனவை. பேரழிவுகளை உருவாக்கியவை.

நம்மை சிந்திக்கவே விடாமல் இடைவிடாத வசைகள் மற்றும் அவதூறுகள் என வெற்றோசை எழுப்பிக்கொண்டே இருக்கும் நம்மூர் மார்க்ஸியர்களை மீறிச்சென்று இதையெல்லாம் பகுத்து பார்ப்பது சாதாரண வேலை அல்ல. அவர்களுக்கு மார்க்ஸியம் என்பது ஒரு மத நம்பிக்கை . அது ஒரு வகை வெறி மட்டுமே. அதில் சிந்தனைக்கு, வரலாற்று நோக்குக்கும் இடம் இல்லை. ஆனால் நாம் இவற்றைச் செய்தாகவேண்டும்.

ஆக இந்தத் திரிபுகளை தள்ளிவிட்டு பார்த்தால் மார்க்ஸியம் என்பது இன்னொன்று. அதில் மூன்று கூறுகளை நான் காண்கிறேன். ஒன்று, அதன் இலட்சியவாதம். இரண்டு, அதன் தத்துவநோக்கு. மூன்று, அதன் அரசியல்

மானுடர்கள் அனைவரும் இந்தப் பூமியின் செல்வங்கள் மேல் சமமான உரிமைகொண்டவர்கள் என்ற நம்பிக்கையே மார்க்ஸிய இலட்சியவாதத்தின் மையம். ஒடுக்கப்பட்ட மக்களின் உரிமைகளுக்காக அவர்கள் ஒருங்கிணைந்து போராடவேண்டும் என்ற அறைகூவல் அதன் வெளிப்பாடுதான். ஒருநாள் ஒடுக்கப்பட்டவர்கள் ஒடுக்குபவர்கள் என்ற பேதம் இல்லாத சமூகம் அமையும் என்ற கனவு அதன் உச்சம்

மானுட வரலாற்றில் உருவான ஒரு முக்கியமான மெய்யியல்தரிசனமாகவே மார்க்ஸிய இலட்சியவாதத்தை நான் காண்கிறேன். அது பிறந்திருக்கவில்லை என்றால் இன்றைய உலகம் உருவாகியிருக்காது. ஜனநாயகத்தின் உள்ளுறையாக சமத்துவம் அமைந்திருக்காது. இன்றைய நவீன நலம்நாடும் அரசுகள் அனைத்துக்கும் கருத்தியல் தொடக்கம் அதுவே. இன்றைய மக்கள் அமைப்புகள் அனைத்துக்கும் வழியமைத்தது அதுவே.

மார்க்ஸிய தத்துவம் என்பது முரணியக்கப் பொருள்முதல்வாதம். வரலாறு அதன் பொருண்மைச் சக்திகளின் முரணியக்கம் மூலம் முன்னால்செல்கிறது என்ற விளக்கம்,  வரலாற்றின் உள்ளுறையாக மானுடமுன்னேற்றம் என்ற கருத்து உள்ளது என்ற ஹெகலின் தரிசனத்துக்கு இவ்வாறு மார்க்ஸ் ஒரு பொருள்முதல்வாத விளக்கம் அளித்தார்.

இந்தத் தத்துவநோக்குச் சிந்தனைகளை, பண்பாட்டை, சமூக மாற்றங்களை, தொழில்நுட்பத்தை மானுட வரலாற்றின் பரந்த வெளியில் வைத்து ஒட்டுமொத்தமாக ஆராய்வதற்கு மிகமிக உதவியானது. வரலாற்றைப் புரிந்துகொள்ள, அதைவிட அதைப் பயன்படுத்திக்கொள்ள, முரணியக்க பொருள்முதல்வாதம் போல உதவியான இன்னொரு தத்துவ நோக்கு இன்று இல்லை.

தொழிலாளர்கள் உற்பத்திசக்திகளைக் கைப்பற்றுவது என்ற மார்க்ஸிய அரசியல் அன்றைய ஐரோப்பிய தொழிற்சூழலை வைத்து மார்க்ஸால் உருவகிக்கப்பட்டது. அதற்கு இன்று எந்த பொருளும் இல்லை. மார்க்ஸ் ஊகித்ததை விட முற்றிலும் வேறான ஒன்றாக, மாபெரும் தனி ஆற்றலாக, தொழில்நுட்பம் வளார்ந்துள்ளது இன்று. மேலும் மூலதனம் இன்று செயல்படும் முறையும் மார்க்ஸ் எண்ணிய வகையில் அல்ல. ஆகவே மார்க்ஸிய அரசியலுக்கு இன்று பொருத்தப்பாடு இல்லை.

மார்க்ஸ் சொன்ன அரசு இல்லாத சமூக அமைப்பும் அதைச் சாத்தியமாக்கும் தொழிலாளர்வர்க்க சர்வாதிகாரமும் இன்றைய நோக்கில் வெறும் கனவுகள். முழுக்க முழுக்க மனிதனின் நல்லியல்புகளை மட்டும் நம்பி, இலட்சியவாத நோக்கம் மட்டுமே கொண்டு உருவகிக்கப்பட்டவை. அதை பத்தொன்பதாம் நூற்றாண்டின் ஒரு பொற்கனவு என்று மட்டுமே சொல்வேன். வரலாறு செல்லும்திசை வேறு. நாளை சாத்தியமான ஒரு அரசு என்பது எப்போதும் மானுடசமூகத்தில் இயங்கும் பல்வேறு விசைகளின் சமரசமாக அமைவதாகவே இருக்கும். அந்த விசைகளில் முக்கியமாக அமைவது தொழில்நுட்பம்.

ஆனால் மார்க்சிய இலட்சியவாதமும், மார்க்ஸிய தத்துவமும் இன்றும் முக்கியத்துவமிழக்கவில்லை என்றே நான் நினைக்கிறேன். ஒரு நவீன ஜனநாயக அமைப்புக்குள் மக்கள் தங்கள் உரிமைகளுக்காக போராடுவதிலேயேகூட மார்க்ஸிய இலட்சியங்களுக்கு பெரும் பங்களிப்பு உண்டு. இன்று நான் பயன்படுத்தும் வரலாற்றாய்வு நோக்கு மார்க்ஸியம் சார்ந்ததே.

அடிப்படையான தத்துவ சிந்தனைகள் எவையும் காலாவதியாவதில்லை. அவை மானுட சிந்தனையின் முரணியக்கத்தில் தங்கள் பங்களிப்பை ஆற்றுகின்றன.ஒருவேளை மார்க்ஸிய இலட்சியவாதம் மற்றும் தத்துவத்தின் பங்களிப்பு காலம்செல்லச் செல்லக் குறையலாம். ஆனாலும் மானுடச் சிந்தனையின் வளர்ச்சியில் அதன் பங்களிப்பை எவரும் மறுக்க முடியாது. நாளை இன்றைய முதலாளித்துவத்தின் வீழ்ச்சியில் இருந்து தொழில்நுட்பம் மூலம் இன்னொரு புதியசமூக அமைப்பு உருவகிக்கப்பட்டால் கூட அதிலும் மார்க்ஸியத்தின் பங்களிப்பு உண்டு என்றே சொல்ல முடியும்.

ஜெ

கலாச்சாரம் இரு புதுவரலாற்றுவாதக் கருதுகோள்கள்…

[மறுபிரசுரம்/முதற்பிரசுரம் டிசம்பர் 2010]