அதே நிலைமை மிகச் சமீப காலத்தில் இலங்கையில் குடியேறிய மலையாளிகளுக்கும் நிகழ்ந்திருக்கிறது. 1930-40களில் ஏராளமான மலையாளிகள் இலங்கைக்கு வேலை தேடிப் போனார்கள். அவர்களில் பலர் சிங்களப் பெண்களை மணந்து முழுச்சிங்களவர்களாக மாறிப்போனார்கள் (இலங்கையின் இன, வர்க்க முரண்பாடுகள் – குமாரி ஜெயவர்த்தன).

*

இனப்பிரச்சினையில் அதிகம் கவனிக்கப்படாமல் போனவர்கள் இந்திய வம்சாவளியினரான தோட்டத் தொழிலாளர்கள். அவர்களின் பின்னணி குறித்து சிறிதளவு தெரிந்து கொள்வது நல்லது என்று நினைக்கிறேன்.

இன்றைக்கு இலங்கையின் 60% அன்னிய செலாவாணி (foreign exchange) தேயிலை ஏற்றுமதியில் இருந்து கிடைக்கிறது. அதன் பின்னணியில் தேயிலைத் தோட்டத் தொழிலாளர்களான தமிழர்களின் கடுமையான உழைப்பு இருக்கிறது. ஆனால் அவர்கள் வாழ்வில் இன்றும் எந்தவிதமான முன்னேற்றமும் இல்லை. கல்வியும், மருத்துவ உதவியும், நல்ல இருப்பிடங்களும் இல்லாமல் வறுமையிலும், அறியாமையிலும் உழலும், அடிமைகளைப் போல வாழும் அந்த மக்களைப் பற்றி இந்தியாவில், குறிப்பாக தமிழ்நாட்டில் எந்த சும்பனாவது பேசி நீங்கள் கேட்டிருக்கிறீர்களா? நான் கேட்டதில்லை.

இதற்கு அவர்களின் சாதியப் பின்புலம் காரணமாக இருக்கலாமோ என்ற சந்தேகம் எனக்கு உண்டு, தேயிலைத் தோட்டத் தொழிலாளர்களில் மிகப் பெரும்பான்மையினர் தமிழகத்தின் திருச்சி மாவட்டத்திலிருந்து சென்ற தாழ்த்தப்பட்ட இனத்தவர்கள். இதனை ஒரு தகவலுக்காக மட்டுமே கூறுகிறேன். அடிப்படையில் சாதி வேறுபாடுகளை அறவே வெறுப்பவன் நான்,

பத்தொன்பதாம் நூற்றாண்டின் இறுதியில் இந்தியாவில் நிகழ்ந்த பஞ்சம் குறித்து நீங்கள் நிறைய எழுதியிருக்கிறீர்கள். மிகக் கொடுமையான பஞ்சம் அது. உண்ண உணவு இல்லாமல் இந்தியர்கள் தங்களை அடிமைகளாக விற்றுக் கொண்டு பல நாடுகளுக்கும் கப்பலேறினார்கள். அன்றைக்கு இந்தியாவை ஆண்ட பிரிட்டிஷ் அரசாங்கம் பெயரளவிற்கு நிவாரணம் அளித்தாலும், அந்த நிவாரணம் அடித்தள மக்களாக இருந்த தாழ்த்தப்பட்ட இன மக்களைச் சென்றடையவில்லை. ஜனங்கள் கூட்டம் கூட்டமாக செத்து விழுந்தார்கள்.

அந்நேரத்தில், பிரிட்டிஷ்காரர்கள், இலங்கையின் கண்டி மலைப்பகுதிகளில் சோதனை முயற்சியாகப் பயிரிட்ட காப்பி, மற்றும் தேயிலைத் தோட்டங்கள் மிகப் பெரும் இலாபத்தை அள்ளித்தர, அதில் வேலை செய்வதற்குத் தமிழ் நாட்டிலிருந்து ஆட்களை வரவழைக்க ஆரம்பித்தார்கள். பஞ்சத்தின் உச்சத்தில், கைவிடப்பட்ட நிலையில் இருந்த திருச்சி மாவட்டத்து தாழ்த்தப்பட்ட மக்கள் அந்த வாய்ப்பை உடனடியாக ஏற்றார்கள். ஆனால் அங்கு சென்றடைவது மிக எளிதான ஒன்றாக இருக்கவில்லை.

இன்றைக்கு இருப்பது போல வாகன வசதிகளோ, கடலைத் தாண்டும் கப்பல்களோ இல்லாத காலம் அது. கண்டி தோட்ட முதலாளிகள் அவர்களின் பயண உதவிக்காக ஒரு துரும்பைக் கூடத் தூக்கிப் போடவில்லை. இலங்கைக்கு செல்ல விருப்பம் உள்ளவர்கள் தாங்களே தங்களின் பயண ஏற்பாடுகளை செய்து கொள்ளவேண்டும் (ஒப்பந்தக்காரர்களாக செயல்பட்ட கங்காணிகள் மூலம் அவர்களுக்கு சிறிது பண உதவி அளிக்கப்பட்டது). அதன்படி ஜனங்கள் தங்கள் குழந்தை குட்டிகளுடன் நடந்தே ராமேஸ்வரம் செல்ல வேண்டும். அங்கிருந்து தோணிகளிலோ, கட்டுமரங்களிலோ ஏறி தலைமன்னாரை அடைவார்கள். பின்னர் காட்டுவழியே நடந்து கண்டியை அடைய வேண்டும்.

கணக்கில்லாதவர்கள் ராமேஸ்வரத்தை அடையுமுன்பே இறந்து போனார்கள். இரக்கமற்ற முறையில் தோணி, கட்டுமரக்காரர்கள் நடுக்கடலில் அவர்களின் உடைமைகளைப் பிடுங்கிக் கொண்டு அவர்களைக் கடலில் தள்ளிக் கொன்றார்கள். அதனையும் சமாளித்து தலைமன்னாரை அடைந்தவர்கள் கொடிய காட்டு மிருகங்கள் உலவும் காடுகள் வாயிலாகப் பல நாட்கள் நடக்க வேண்டும். காட்டு மிருகங்களால் கொல்லப்பட்டவர்கள் அனேகர். இலங்கையின் குடிமக்களால் தாக்கப்பட்டுக் கொல்லப்பட்டவர்கள் இன்னும் பலர். திசை தவறி காட்டுக்குள் அலைந்து திரிந்து பைத்தியங்களானவர்கள், தண்ணீரின்றி நாவறண்டு செத்தவர்கள், பட்டினியால் இறந்தவர்கள் என்று அந்தப் பட்டியல் நீண்டுகொண்டே போகும். இத்தனை தடங்கல்களையும் கடந்து சென்றவர்கள் தங்களாலும், தங்கள் சந்ததிகளாலும் திரும்ப செலுத்த இயலவே இயலாத கடனாளிகளாக மாறியிருப்பதை உணர்ந்தார்கள். அடிமைகளான தாங்கள், தங்கள் பிறந்த தேசத்தை இனிக் காணவே முடியாது என்ற இயலாமை எத்தனை கொடியது?

ஆம்; இலங்கைத் தோட்டத் தொழிலாளர்களின் துயரம் அன்று ஆரம்பமானதுதான். இன்றுவரை அது முடியவே இல்லை. ஒருவகையில் தமிழ்நாட்டு அரசியல்வாதிகள் அது குறித்துப் பேசாமல் இருப்பதே நல்லது என்பேன். கோமாளிகளால் மற்றவர்களைப் பழிப்புக் காட்டி கோபம் கொள்ளத்தான் செய்ய முடியுமே அன்றி, உருப்படியாய் எதனை சாதிக்க முடியும்?

ஏறக்குறைய இரண்டு நூற்றாண்டுகள் இலங்கையின் தோட்டங்களில் உழன்ற தமிழர்களின் பெரும்பகுதியினரை, சிரிமாவோ பண்டாரநாயக மிகத் தந்திரமாக இலங்கையை விட்டு வெளியேற்றினார். இந்திய அரசாங்கம் செய்வித்த இந்த ஒப்பந்தம் ஒரு மன்னிக்க முடியாத மூடத்தனம் என்பேன். இந்தியாவுடன் நூறு வருடங்களுக்கும் மேலாக எந்தவிதமான தொடர்பும் இல்லாம் இருந்த ஒரு பெரும் மக்கள் கூட்டம், வேரறுக்கப்பட்டுத் தங்களுக்கு மிகவும் அன்னியமான வேறொரு மண்ணுக்கு இடம் பெயருமாறு பணிக்கப்படுவது எத்தனை பெரிய வரலாற்று அபத்தம்? நாமே ஒரு இடத்தைவிட்டு நான்கைந்து ஆண்டுகள் தள்ளியிருந்துவிட்டு சென்றால், அந்த இடமே நமக்கு அன்னியமாகத் தோன்றாதா? ஆனால் அதைத்தான் அந்தப் பாவப்பட்ட மக்களுக்கு நமது மாண்புமிகு தலைவர்கள் செய்தார்கள்.

சிரிமாவோ-சாஸ்திரி ஒப்பந்தத்தின்படி நாடிழந்த தமிழர்கள் தங்களின் மூட்டை முடிச்சுகளைத் தூக்கிக் கொண்டு, கண்ணீருடன் கண்டியிலிருந்து தலைமன்னாருக்கு சாரி சாரியாகச் சென்றார்கள். அன்று அவர்கள் சிந்திய கண்ணீரின் காரணமாக மன்னார் வளைகுடாவில் உப்பின் அளவு அதிகரித்துப் போனதாக துயருடன் எழுதுகிறார் மாத்தளை சோமு.

அன்றைய தமிழர் தலைவர்களான ஜி.ஜி. பொன்னம்பலம் போன்றவர்கள் அதனைத்தான் விரும்பியிருக்கக் கூடுமோ என்னவோ?

விடுதலைப் புலிகள் விரும்பியபடி தனித் தமிழ் ஈழம் கிட்டியிருந்தால் என்ன நடந்திருக்கும்? தோட்டத் தொழிலாளர்கள் அனாதைகளாகக் கைவிடப்பட்டிருப்பார்கள். சிங்களர்கள் மத்தியில் எந்தப் பாதுகாப்பும் இல்லாமல் வாழும் அவர்கள் மீது வன்முறை கட்டவிழ்த்துவிடப்பட்டு படுகொலைகள் நிகழ்ந்திருக்கும். கொல்லப்பட்டவர்களைத் தவிர மற்றவர்கள் வங்காள விரிகுடாவில் குதித்து இறப்பதைத் தவிர வேறு வழியில்லை. தமிழ் நாட்டு அரசியல்வதிகளோ, அறிவுஜீவிகள் என அறியப்படுகிறவர்களோ, இந்திய அரசாங்கமோ அவர்களுக்கு எதுவும் செய்திருக்கமாட்டார்கள். இதுவரை என்ன செய்திருக்கிறார்கள், இனிமேலும் எதிர்பார்ப்பதற்கு?

“தேசியத் தலைவர்” தலைமறைவாகத்தான் ஈழத்தை ஆண்டு கொண்டிருக்க முடியும். அத்தனை எதிரிகள் அவரைச் சுற்றி. கிழக்கு மாகாணத் தமிழர்களும், முஸ்லிம்களும் அவரை ஒருபோதும் ஏற்றுக் கொண்டிருக்க மாட்டார்கள். தொடர் உள்நாட்டுக் கலவரம் நடந்து ஒருவரை ஒருவர் கொன்று குவித்துக் கொண்டிருப்பார்கள். கொழும்பிலும் இலங்கையின் ஏனைய பகுதிகளிலும் சிங்களவர் நடுவே வாழ்கிற தமிழர்கள் எவரும் உயிருடன் பிழைத்திருக்க மாட்டார்கள்.

வேலுப்பிள்ளை பிரபாகரன் இன்னொரு மினி போல் பாட்டாக மாறியிருப்பார். அவர் உயிருடன் இருந்தவரை அப்படித்தானே இருந்தார்? உண்டா இல்லையா?

இறந்தவரைப் பற்றி இப்படிப் பேசுவது தவறுதான். ஆனால் வராற்றின் அத்தனை பக்கங்களையும் நாம் கணக்கில் கொண்டாக வேண்டும் அல்லவா? நமக்குப் பிடித்தாலும் பிடிக்காவிட்டாலும்.

*

கால ஓட்டத்தில், வரலாறு அதன் பிரச்சினைகளுக்கான தீர்வுகளை அவ்வப்போது முன் வைக்கிறது. அதனைப் புரிந்து கொண்டு, அந்தத் தீர்வுகளைக் கணக்கில் கொள்கிறவர்களே வெற்றிகரமான தலைவர்களாகிறார்கள். எந்த ஆயுதப்புரட்சியும் ஒரு கட்டத்தில் சமரசம் செய்து கொண்டாக வேண்டும். இல்லாவிட்டால் அது வரலாற்றில் ஒரு பெரும் துயரமாக முடிவு பெறும். இயற்கையின் நியதி இது.

ஒரு வெளியனாக, பார்வையாளனாக, இலங்கை இனப்பிரச்சினைக்கான தீர்வு, நான்கு சந்தர்ப்பங்களில் அளிக்கப்பட்டதாக நான் நினைக்கிறேன்.

ஒன்று, இலங்கை விடுதலைக்கு முன்னர், பிரிட்டிஷ் ஆட்சியாளர்களின் முன்னிலையில், சிங்கள அரசியல்வாதிகள், அதிகாரப் பகிர்வில் தமிழர்களுக்கு 43% தருவதற்கு ஒப்புக் கொண்ட தருணத்தில், தமிழர்களின் பிரதிநிதியாக அமர்ந்திருந்த ஜி.ஜி. பொன்னம்பலம் நியாயமற்ற முறையில் ஐம்பது சதவீத அதிகாரப்பகிர்வு கேட்டு அங்கிருந்து அகன்று சென்றார். அன்றைக்கு அந்த ஒப்பந்தம் கையெழுத்தாகி இருந்தால் இலங்கைத் தமிழர்களின் இந்த அவல வாழ்வு நிகழ்ந்தே இருக்காது.

இரண்டு, 1950களில் இலங்கை அரசு இந்தியத் தோட்டத் தொழிலாளர்களின் குடியுரிமையைப் பறித்து, அவர்களை நாடற்றவர்களாக்கும் சட்டத்தைக் கொண்டு வந்தது. அது ஒட்டுமொத்தமாக தமிழர்களை பலவீனர்களாக்கும் என்று தமிழர் தலைவர்களில் ஒருவரான செல்வநாயகம் அதனை எதிர்த்தார். ஆனால், ஜி. ஜி. பொன்னம்பலம் அதனை ஆதரித்து வாக்களித்ததால் அச்சட்டம் நடைமுறைப் படுத்தப்பட்டு இலங்கைத் தோட்டத் தொழிலாளர்கள் நாடற்றவர்களாக்கப்பட்டனர்.

ஜி.ஜி. பொன்னம்பலத்தாரின் இந்த முடிவு யாழ்ப்பணத்து உயர்சாதிக் காழ்ப்புடன் எடுக்கப்பட்ட முடிவாகவே நான் கருதுகிறேன். இலங்கை அரசாங்க அதிகார பீடத்தில் தங்களின் மேலாண்மையை இழந்துவிடுவோமோ என்ற அச்சத்துடன் எடுக்கப்பட்ட, அநீதியான இந்த முடிவே இறுதியில் ஒட்டுமொத்த தமிழினத்தையும் இலங்கையில் பலவீனப்படுத்தியது என்றே சொல்வேன்.

விடுதலை அடைவதற்கு முன்பு, இலங்கையில் சிங்களவர்களுக்கு அடுத்தபடியாக இரண்டாவது பெரிய மக்கள் கூட்டமாக இருந்தவர்கள் இந்திய வம்சாவளித் தமிழர்களான தோட்டத் தொழிலாளர்கள். 1940களில் நடந்த தேர்தல்களில் பத்திற்கும் மேற்பட்டவர்களை தங்களின் பிரதிநிதிகளாக தேர்ந்தெடுத்து அனுப்பினார்கள் அவர்கள். இந்தியா மற்றும் இந்தியர்களைக் குறித்தான அச்சத்துடன் இருந்த சிங்கள அரசியல்வாதிகள், சுய நலமிகளான ஜி.ஜி. பொன்னம்பலம் போன்றவர்களின் உதவியுடன் தோட்டத் தொழிலாளர்களை நாடற்ற அகதிகளாக்கினார்கள்.

இந்திய அரசாங்கத்தின் மத்தியஸ்தத்துடன் திம்புவில் நடந்த பேச்சுவார்த்தையை மூன்றாவது சந்தர்ப்பம் என்று சொல்லலாம். இனப்படுகொலைகளின் மூலம் உலக நாடுகளின் கண்டனத்திற்கு ஆளாகியிருந்த இலங்கை அரசாங்கம், தமிழர்களின் பெரும்பாலான கோரிக்கைகளை ஏற்றது. ஆனால் பேச்சுவார்த்தையில் பங்கெடுத்த, ஆயுதப்புரட்சியில் நம்பிக்கை கொண்டிருந்த இளைஞர்களான பிரபாகரனும், உமா மகேஸ்வரனும், சபாரத்தினமும், பத்மனாபாவும், பாலகுமாரும் அதனை ஏற்கவில்லை. மிதவாதியென அறியப்பட்ட அமிதலிங்கம் பின்னுக்குத் தள்ளப்பட்டிருந்தார். அத்தகைய சந்தர்ப்பம் மீண்டுமொருமுறை இலங்கைத் தமிழர்களுக்கு வாய்க்கவே இல்லை.

நான்காவது வாய்ப்பு விடுதலைப்புலிகள் வலிமையாக இருந்த தொண்ணூறுகளில். புலிகள் அந்த வாய்ப்பைத் தவற விட்டார்கள். பேச்சுவார்த்தையில் இறங்கியிருந்தால் அவர்களால் ஒரளவிற்கு நினைத்ததை அடைந்திருக்க முடியும் என்றே நம்புகிறேன்.

இவையெல்லாம் நீங்களும் அறிந்த தகவல்கள்தான். ஒரு நினைவூட்டலுக்காக இதனை எழுதுகிறேன்.

*

மிகத் தந்திரசாலிகளான சிங்கள அரசியல்வாதிகள் மீண்டும் மீண்டும் தமிழர்களை ஏமாற்றினார்கள். ஏமாற்றி வருகிறார்கள். இனப்பிரச்சினையில் தமிழர்களுக்கு ஆதரவளிப்பது போலப் பேசிவந்த கெல்வின் சில்வா போன்ற இலங்கை இடதுசாரிகள், சிறிதளவு அதிகாரம் கிடைத்தது தமிழர்களுக்கு எதிரானவர்களாக மாறினார்கள். இலங்கை அரசாங்கம் சிறுபான்மையினருக்குப் பாதுகாப்பளிக்கும் சட்ட வரைமுறையை 1970களில் நீக்கியபோது, அதற்கு ஆதரவளித்து இடதுசாரியான கெல்வின் சில்வா தமிழர்களை புள்காங்கிதம் அடைய வைத்தார் என்பது வரலாறு.

விடுதலையடைந்த நாள் முதல் இன்றுவரை, மலையக கண்டி அரச பரம்பரையைச் சேர்ந்த, பண்டாரநாயக மற்றும் சேனநாயக குடும்பங்களைச் சேர்ந்தவர்களால் மட்டுமே இலங்கை மீண்டும், மீண்டும் ஆளப்பட்டு வருகிறது (பிரேமதாச ஒருவர் மட்டும்தான் இதற்கு விலக்கானவர் என்று நினைக்கிறேன்). தமிழர்களை அதிகமாக நசுக்குபவர்கள் யார் என்ற போட்டியே இவர்களின் அதிகாரத்திற்கு வரும் ஒரு பாதையாக இன்றுவரை இருக்கிறது. இது மாறாத வரை இனப்பிரச்சினைக்கு ஒரு தீர்வு வரப்போவதில்லை.

அதற்கும் மேலாக இனப்பிரச்சினைக்கான தீர்வு அங்கு வாழும் அனைத்து தமிழர்களின் கையிலேயே இருக்கிறது. தங்களின் வேற்றுமைகளை மறந்து அனைவரும் ஒன்று கூடிப் போராடுவதுதான் சரியான வழியாக இருக்க முடியும். துரதிருஷ்டவசமாக தமிழர்களிடயே அவர்களை ஒன்றிணைக்கும், தூரப்பார்வையுள்ள தலைவர்கள் இல்லை. இருந்தவர்களையும் கொன்று குவித்துவிட்டார்கள்.

இன்னொன்று, இலங்கை வாழ் தமிழர்கள் இந்தியாவின் உதவியை, மத்தியஸ்தத்தை எதிர்பார்ப்தை நிறுத்திக் கொள்ளவேண்டும். தொலைநோக்குள்ள தலைவர்கள் இந்தியாவிலோ அல்லது தமிழ்நாட்டிலோ இன்று இல்லவே இல்லை. கருணாநிதி, ஜெயலலிதா வகையறாக்களால் உங்களுக்கு உபயோகம் எதுவும் இருக்கப்போவதில்லை. மாறாக அவர்களால் உங்களுக்குத் தொல்லைகள்தான் வர வாய்ப்பு இருக்கிறது.

இனப்பிரச்சினை உங்களுடையது. நீங்கள்தான் அதனின் அத்தனை பரிணாமங்களையும் அறிந்தவர்கள். எனவே, நீங்கள்தான் உங்கள் பிரச்சினைகளைத் தீர்த்துக் கொள்ள வேண்டும்.

அதே சமயம் உணர்வுபூர்வமாக அணுகப்படும் எந்தப் பிரச்சினையும் எளிதில் தீர்வதில்லை என்பதனை நீங்கள் உணரவேண்டும்.

வை. கோபாலசாமி, திருமாவளவன், சீமான் போன்றவர்களுக்கு நீங்கள் அளிக்கும் பணம் விழலுக்கிறைக்கிற நீர்தானே தவிர அவர்களால் உங்களுக்கு எந்தவிதமான பயனும் இருக்கப் போவதில்லை. வரலாற்றில் கோமாளிகளுக்கென்று ஒரு இடம் இருக்கிறது. அந்த இடம்தான் அவர்களுக்கும். Just don’t take them seriously.

என்றாவது ஒருநாள் இனப்பிரச்சினை தீர்ந்து இலங்கைத் தமிழர்கள் அனைவரும் சமாதானத்துடன் வாழவேண்டும். வாழ்வார்கள் என்பதே எனது நம்பிக்கை.

நரேந்திரன்