A view from Copenhagen: Israel and the History of Palestine
Author maintains that the assaults on the integrity of his scholarship has been without evidence or critical judgment.
By Thomas L. Thompson Professor of Old Testament University of Copenhagen
The Bible in History: How Writers Create A Past, entered what had already been a quarter-century long debate, one which William Dalrymple could accurately describe as an "enjoyably ill-tempered exchange between fiercely hostile academic enemies." Archaeology and theology have never been among the academy's kindest fields of study. Nevertheless, the extraordinary criticism that my new book and the works of scholars who have expressed a similar perspective, have received, has been so ferocious that I fear discussions on the history of Israel, have moved well beyond the "intemperate" debates that Dalrymple had anticipated. Slander and libel have displaced the academic interests of history and theology with a purpose that is far from innocent and unreflective.
This unhappy conclusion was forced on me as I read a review of my book published on December 24th, 1999 in The Jerusalem Post by Magen Broshi, the former director of the Israel Department of Antiquities. As I had expected, the review was negative. However, the very last statement of the review caught my attention: "Is it possible he does not believe in anything? Apparently there is a certain book that he does take seriously. A mutual acquaintance told me that Thompson confided in him that he is a staunch believer in The Protocols of the Elders of Zion." This open and unabashed accusation still takes my breath away. I do realize that it follows well-established rules of propaganda: The more outrageous the lie the better and, if repeated often enough, it becomes fact. The irony of such a writer creating a past is not lost on me.
Rumor and gossip, such as expressed in Gary Rendsburg's essay on McGill University's home page, had long since prepared the ground for The Jerusalem Post's Christmas message. Repetition now attempts to make it fact. I mention only a few of the most egregious that I myself have experienced, but there have been many, many more. At a conference in October, 1999 at Northwestern University, in which I participated, William Dever did not accuse me directly of anti-Semitism, but softened this judgement of my work with such adjectives as 'anti-Israel', 'anti-Bible' and 'nihilistic'. Dever charged that I and my colleagues "are no longer honest scholars." In early November, 1999, the internet's Miqra engaged in airing an accusation by Hershel Shanks, the editor of the magazine The Biblical Archaeology Review, of anti-Semitism against Ze'ev Herzog, Niels Peter Lemche and myself. At the same time, the newspaper Ha-Aretz, published Shank's attack on Ze'ev Herzog and like-minded scholars as "anti-Zionist," "anti-Bible" and "anti-Israel." "At the extreme, they can even be viewed as anti-Semitic." Over the past year, this form of criticism has proven very effective, as a recent cover story by Netty Gross in The Jerusalem Report on an Israeli-Palestinian archaeological conference indicates. Here, Israel Finkelstein and David Ussishkin, are accused of encouraging the arguments of the Palestinian Authority's director of antiquities, Moain Sadek, who, in his turn, is not only accused of using archaeology for political purposes, but, borrowing a biblical trope, is accused of "treading a path that the "Copenhagen school" walked in the early 1990s." These Copenhagen "claims, she asserts, have no scholarly basis," as they have been met by what she calls "mainstream scholarship" with "counter-accusations of anti-Semitism, anti-Zionism and even intellectual dishonesty on the scale of holocaust denial". One recent example of such hysteria appears in the Biblical Archaeological Review, in which Frank Cross is quoted as broaching an issue that "is not talked about too much: they [the "minimalists"] are kept alive by anti-Semitism. It bothers me." Whether Cross meant to join Broshi in suggesting that I and my colleagues live by anti-Semitism or whether he meant that anti-Semitic interests support our work, Hershel Shanks, by quoting this venerable scholar, has succeeded once again in associating us with anti-Semitism. These examples seem to be fairly representative of remarks that have been made in a number of public forums dealing with history and archaeology in recent years, such as the forum on the Bible and archaeology held in May and June in Los Angeles. At one meeting, William Dever summarized what he described as 7 "tenets" of the Copenhagen school. Among these are three whose wording seems hardly to be explained by either mistake or misreading: that there was no pre-history of ancient Israel, no early Israelite states or capitals, including Jerusalem and that there was no Judaism as a religion before about 135 CE.
Who are we, who have been described on at least one occasion as "a danger to western civilization" and simultaneously as so wrong-headed that we "can be safely ignored"? In biblical archaeological circles, we are often described as a kind of "gang of four": Thompson, Lemche, Davies and Whitelam. However, this simplification is most misleading. As I suggest above, what Khaled Nashef of the Journal of Palestinian Archaeology calls "The Debate" began more than a quarter century ago. This debate has been frequently associated with the work of Bernd Diebner, John Van Seters, Gösta Ahlström and Henk Franken. Among the central core of contributors to such new perspectives on the history of this region, are not only archaeologists such as Ussishkin, Herzog and Finkelstein from Tel Aviv, but also Giovanni Garbini, Mario Liverani and Carlo Zaccagnini from the University of Rome. Among these scholars, the reader will find substantial common ground within a very large spectrum of issues and method. However, given the broad spectrum of perspectives represented by these scholars, one would be ill advised to confuse the arguments of any one with another. They have been active participants in a debate.
If one considers a wider range of scholarship, certainly the work of Pietro Fronzaroli and Axel Knauf in historical linguistics must also be mentioned, as must that of Robert Carroll and David Gunn in literary readings. Rainer Albertz, Etienne Nodet, Graham Auld and Herbert Niehr have all added immeasurably to our understanding of the history of religion and tradition-history, but the disagreement among all of the above mentioned are as equally as engaging as their agreement. What is happening in Copenhagen, Sheffield, Tel Aviv and Rome is hardly an isolated wing of malcontents. It reflects a wide ranging international discourse. The discussion has been engaged not only in opposition to the synthetic interpretations of biblical archaeological trends represented by William Albright, Benjamin Mazar, Kathleen Kenyon and Roland de Vaux, in favor of an analysis which examines our sources of historical evidence independently of classical historiographies, such as we find in Manetho, the Bible and Josephus. They have also taken their departure from an earlier biblical scholarship's tradition-history as represented by Martin Noth or from the "salvation history" of Gerhard von Rad, from the traditions of the Religionsgeschichtliche Schule of Sigmund Mowinckel and Hermann Gunkel and from the source criticism of Julius Wellhausen and Otto Eissfeldt. Our side of this debate has been engaged with the received traditions of our own teachers: it reflects a generational shift: a quite ordinary process in scholarship.
Having listed the "22 princes of the sea coast" of my own generation, I should also draw attention to the "twelve princes of Hatti" who reflect more recent trends of scholarship, which have taken their point of departure from the debates of the 1970s and 1980s, rather than yet older theories and methods of the past. To avoid breaking the limits of a brief essay, I confine myself to a very small group of scholars from Scandinavia or who otherwise have been associated in one way or another with the work of the "Copenhagen school." Comparable lists, I am sure, can be made to illustrate the kind of scholarship carried out in Sheffield, Rome and Tel Aviv. The list hardly includes any single perspective or methodology. Fred Cryer has worked primarily in linguistics and sociology and Tilde Binger, Allan Rosengren and Hans Jørgen Lundager Jensen in the history of religion. In archaeology, I need mention Margreet Steiner and Terje Oestigaard, and in history Margit Sjeggestad, Diana Edelman and Flemming Nielsen. In biblical exegesis and the history of religion and what we used to call "intertestamental" literature, the work of Thomas Bolin, Ingrid Hjelm and Greg Doudna all reflect the questions of a new generation of scholars. None of the scholars listed are fairly described as "nihilists" or of the abuse of their office as is repeatedly claimed by Shanks and Dever. ´Nor do I assume that I have their approval for attributing a collusive association between any of them or with myself. Those familiar with the debates over the past three decades will recognize that the most productive academic side of this discussion has been largely due to the fact that many of these scholars listed have been engaged in often sharp disagreement with each other, far more than they have been with any imaginary mainstream of scholarship. I can not play a role as spokesman for this wide group of scholars as are today engaged in this debate.
The accusation of our being "anti-Semitic" and William Dever's charges in Los Angeles that we deny the existence of Israel as an historical and political reality or of early Judaism as a religious factor in Palestine's history, are obviously cases of intentional misprision. This also seems true of the many personal attacks on the integrity of our scholarship. Such assaults have been undertaken without evidence or critical judgment. Although they are patent nonsense to those who have read our work, there is, however, both function and strategy in such slander. Personal attacks, ridicule and dismissal are used to hide important issues which remain undiscussed; namely, the critical issues of writing the history of Palestine today. I will try to present some of the issues that I have raised in the debate over the past thirty years, beginning with my dissertation on the patriarchs in 1971: issues which I believe have not sufficiently been addressed or engaged. I have chosen the form of lists, not only to give this wide-ranging discourse an appearance of coherence, but also to reflect a modicum of objectivity that we all need to strive for if we are ever to resist the unfortunate attractions of personal slander. I present three lists of ten issues or theses about the history of Palestine and its interrelationship with the interpretation of the Bible. The list with which I wish to begin offer 10 specific historical conclusions that I have come to in the course of my work. Not all are necessarily original to my work. The other lists also present 10 issues about which we have established respectively agreement or disagreement. It should be noted that many of the issues of greatest disagreement have hardly been taken up in the history of the debate. These are the issues, I believe, which have been most encouraged the personal attacks. It will be recognized that exegetical issues have not been a significant part of my lists. Nor have the issues of Palestinian religion or biblical theology, however important they are in dividing us. This has been intentional on my part and reflects an effort to limit the discussion to historical issues. In an effort to support understanding, I have tried to formulate three principles related to my research which I think are directly related to what might describe as a difference of perspective between my work and those of some of my critics. My lists, moreover, are hardly complete. They are offered in an effort to renew discussion.
Guiding Principles:
1) I think that the first and most central principle in my understanding of the relationship between biblical interpretation and the writing of a history of pre-Hellenistic Palestine is the conclusion that I drew in my Historicity; namely, that these are two quite distinct tasks. A History of Palestine is based on direct evidence from archaeology and historical geography and is supported by analogies that are primarily drawn from anthropology, sociology and linguistics. Contemporary texts are often critical to such historical interpretation, but, nevertheless, must be weighted as much as by what they imply as by what they assert. Secondary literature, on the other hand, such as we find in the Bible, but also in the writings of Manetho, Josephus and other authors of especially the Hellenistic period, must involve an interpretation based on our access to the world of the author. We need to understand the authors' access to the past they discuss and assert. This, of course, requires that we be satisfied with a fragmented history of Palestine in line with the fragmented nature of our sources. However, it will be one that is both correctable and falsifiable on the basis of continuing research.
2) The Bible, I think, is neither historical nor historiographical, but a secondary collection of tradition. Our earliest extant form of biblical books come from the Dead Sea scrolls. Nevertheless, the secondary and collective nature of the traditions collected in biblical works allows us to speculate on earlier forms of these literary productions, and especially on the themes and ideologies which the texts comprise.
3) Historicity. The criterion of historicity belongs to historiography and the critical assessment of sources. It is rare that a literary or theologically oriented production can be attributed the historicity of more typical historical sources. As many of our written sources for the history of the ancient Near East are filled with both literary and theological tropes, I find it necessary to consider literary strategies in their interpretation prior to attempting to integrate them within an historical synthesis. This also has much to do with my long-standing interests in the potential of non-literary archaeological sources for the history of Palestine.
10 historical conclusions (without order of preference or importance).
1) The hypothesis about the origin of the Semitic languages in one or other form of Afro-Asiatic is not my own, but still seems plausible. The development of Semitic began, accordingly, subsequent to the closing of the Sahara. The theory privileges West Semitic and Egyptian as logically prior to Akkadian and Arabic and supports our understanding of the development of these languages based on datable inscriptions since the third millennium BCE.
2) Structurally fundamental to the history of Palestine is a Mediterranean economy and the interaction of herding, grain and vini-/horticulture. Internal trade is intrinsic to this economy, which is inadequately described simply as a subsistence economy.
3) There is considerable stability of toponomy in Palestine since the Middle Bronze Age.
4) The rule of the Hyksos is an indigenous historical development within Egypt, involving a dispute over the Delta's dominance over Thebes during the so-called "second intermediate period." The historical relationships to Palestine seem to have been secondary.
5) The balance between villages and towns dominated by agriculture and transhumant pastoralism in Palestine's Mediterranean culture is cyclical, whose dynamic is strongly influenced by climate, trade and demography on one hand and on the economic and political influence of empire on the other. Early Bronze II, Middle Bronze II and Iron II are periods of high prosperity and a relatively dense population in Palestine while the intermediary periods of Early Bronze IV, Iron I and the Persian periods are marked by a downturn of both factors.
6) The Late Bronze period inaugurates a period of stress on Palestine, eventually leading to a demographic breakdown effecting both trade and the centralization of the population in towns. Large areas of the central hill country, especially south of the Shechem area and much of Judea, are abandoned. Throughout Palestine, there is a marked rise in the proportion and number of hamlets and small villages beginning already in the Late Bronze period and continuing into the beginning of Iron II. Many of these settlements are in areas that had not known previous settlement. A contrasting prosperity is the mark of the Iron II period. The maintenance of the populations of the coast and the lowlands is strongly affected by Egyptian presence in the area.
7) Not only is the history of Palestine comprised by separate histories of different regions, but these regional histories have been strongly affected by the competing patronage societies dominant within those regions. The distinctiveness of such regionalism can be seen in the different types and history of settlement which have been found for the Jezreel valley, the Galillee; the highlands between Ramallah and Nablus and that in the Judean hills. The history of these four regions from the Late Bronze period to Iron II is best written from a perspective which holds them distinct.
8) The history of Palestine and of its peoples is very different from the Bible's narratives, whatever political claims to the contrary may be. An independent history of Judea during the Iron I and Iron II periods has little room for historicizing readings of the stories of I-II Samuel and I Kings.
9) The nature and development of separate and distinct populations in the regions of Iron Age Judah, Samaria and Galilee can not be integrated with assumptions of their having originated from a single people of "Israel." Moreover, our inability to identify the people of Judah and Jerusalem who went into exile after the destruction of Jerusalem with those who came from Mesopotamia and settled the area of Jerusalem in the Persian period or later is a central problem of today's historiography which hardly allows us to use the language of ethnicity for Palestine's population.
10) Already by the Persian period, Judaism is marked by multiplicity in social, religious and regional organization and the term should not be used as if identifying either a specific religion or people.
10 Methodological issues about which there is widespread close agreement:
1) The three disciplines of Palestinian archaeology, history and biblical exegesis are independent disciplines which should not be harmonized. Each of these disciplines have their own methods and integrity. Our discourse needs to be subject to all three.
2) The interpretation of the religion of Iron Age Palestine is a discipline whose sources and goals are not identical with biblical exegesis.
3) The literary texts of the Bible reflect a literary and intellectual world that renders for us an interpretive context that always needs to be considered before we can interpret these texts.
4) The history and development of the population groups of the highlands of Israel and Judea should be first interpreted with the dynamics of Palestinian settlement history.
5) The historicity of biblical narrative has not been established and should not be assumed. The potential relationship of biblical story to any historical events assumed of the world they present should follow an appropriate literary analysis of the texts.
6) The Bible is a theological interpretation of the past with its own motivations apart from the historical that need to be considered in every interpretation.
7) Biblical studies has need for a regionally based history of Palestine based on archaeology that is independent of the Bible's perspectives on the past.
8) The Bible comprises a literature that has close associations with ANE thought.
9) Biblical literature reflects the existence of forms of both "Late Biblical Hebrew" and "Classical Biblical Hebrew;" yet there still remains great uncertainty about their chronological separation.
10) The usefulness and importance of Iron Age inscriptions for the history of Palestine and the need to analyze these inscriptions within their own contexts before using them for historical syntheses is widely recognized.
10 Issues of disagreement or issues which have not adequately been discussed.
1) The importance of the literary qualities of "historical" inscriptions is rarely given its due. For example, the discussions of the Mesha stele, of the inscription(s) from Tel Dan and of the Israel stele have led to tendentious conclusions because of the failure to attend to the literary character of these materials.
2) The distinct regional settlement histories from LB to Iron II transition have generally been ignored in favor of harmonization with a biblically oriented synthesis. This has most seriously distorted our understanding of the Galilee and Judah, but also the early settlement histories of the Jezreel and of the southern coastal plain.
3) The recognized gaps in Jerusalem's and Judah's settlement history have not been integrated into our understanding of the past. This has particularly effected the periods from LB to Iron II.
4) The effects on Palestine's history of the many deportations and transfers of population have not been integrated except where it is seen to be in agreement with biblical interpretation. The effect on our interpretation of political propaganda in deportation texts seems inadequately recognized.
5) Scholars often reject the certain Hellenistic dating of the biblical texts we have in favor of a substantially earlier potential dating without historical warrant and independent of the texts we are dating.
6) The biblical theology of monotheism has roots in the ideology of empire.
7) The significant lack of an ad quem dating for classical biblical Hebrew and the questionable distinction of the CBH and LBH in Qumran Hebrew are not openly discussed.
8) The question of ethnicity is given apologetic treatment but rarely systematically analyzed.
9) The first principle of the comparative method: the separation of the analysis of data before synthesis, is ignored by archaeologists in their historical reconstruction.
10) The question of the genre of biblical literature and in particular some necessary distinctions between genres of historiography and other secondary antiquarian traditions on one hand and literary sources potentially offering direct historical evidence on the other, are systematically ignored.
Thomas L. Thompson is a distinguished Professor of the Old Testament at the University of Copenhagen
கோபன்ஹேகனில் இருந்து ஒரு பார்வை: இஸ்ரேல் மற்றும் பாலஸ்தீன வரலாறு - தாமஸ் எல். தாம்சன்; பழைய ஏற்பாட்டின் பேராசிரியர் கோபன்ஹேகன் பல்கலைக்கழகம்
தனது புலமைப்பரிசின் ஒருமைப்பாட்டின் மீதான தாக்குதல்கள் சான்றுகள் அல்லது விமர்சன தீர்ப்புகள் இல்லாமல் இருந்தன என்று ஆசிரியர் கூறுகிறார்.
வரலாற்றில் பைபிள்: எழுத்தாளர்கள் ஒரு கடந்த காலத்தை எவ்வாறு உருவாக்குகிறார்கள், ஏற்கனவே கால் நூற்றாண்டு கால விவாதமாக இருந்ததை நுழைத்தனர், இது வில்லியம் டால்ரிம்பிள் "கடுமையான விரோதமான கல்வி எதிரிகளுக்கிடையில் சுவாரஸ்யமாக மோசமான பரிமாற்றம்" என்று துல்லியமாக விவரிக்க முடியும். தொல்பொருளியல் மற்றும் இறையியல் ஆகியவை அகாடமியின் மிகச்சிறந்த ஆய்வுத் துறைகளில் ஒருபோதும் இருந்ததில்லை. ஆயினும்கூட, எனது புதிய புத்தகமும் இதேபோன்ற முன்னோக்கை வெளிப்படுத்திய அறிஞர்களின் படைப்புகளும் பெற்றுள்ளன என்ற அசாதாரண விமர்சனம் மிகவும் கொடூரமானது, இஸ்ரேலின் வரலாறு குறித்த விவாதங்களுக்கு நான் அஞ்சுகிறேன், டால்ரிம்பிள் நடத்திய "தீவிரமான" விவாதங்களுக்கு அப்பால் நகர்ந்துள்ளது எதிர்பார்க்கப்பட்ட. அவதூறு மற்றும் அவதூறு வரலாறு மற்றும் இறையியலின் கல்வி நலன்களை அப்பாவி மற்றும் மறுக்கமுடியாத ஒரு நோக்கத்துடன் இடம்பெயர்ந்துள்ளது.
இஸ்ரேல் தொல்பொருள் திணைக்களத்தின் முன்னாள் இயக்குனர் மேகன் ப்ரோஷி எழுதிய ஜெருசலேம் போஸ்டில் டிசம்பர் 24, 1999 அன்று வெளியிடப்பட்ட எனது புத்தகத்தின் மதிப்பாய்வைப் படித்தபோது இந்த மகிழ்ச்சியற்ற முடிவு என் மீது கட்டாயப்படுத்தப்பட்டது. நான் எதிர்பார்த்தபடி, விமர்சனம் எதிர்மறையாக இருந்தது. எவ்வாறாயினும், மதிப்பாய்வின் கடைசி அறிக்கை எனது கவனத்தை ஈர்த்தது: "அவர் எதையும் நம்பவில்லை என்பது சாத்தியமா? வெளிப்படையாக அவர் ஒரு குறிப்பிட்ட புத்தகத்தை தீவிரமாக எடுத்துக்கொள்கிறார். பரஸ்பர அறிமுகம் ஒருவர் என்னிடம் கூறினார், தாம்சன் அவர் தான் என்று அவரிடம் நம்பிக்கை தெரிவித்தார் சீயோனின் பெரியவர்களின் நெறிமுறைகளில் உறுதியான நம்பிக்கை. " இந்த வெளிப்படையான மற்றும் தடையற்ற குற்றச்சாட்டு இன்னும் என் சுவாசத்தை எடுத்துச் செல்கிறது. இது நன்கு நிறுவப்பட்ட பிரச்சார விதிகளைப் பின்பற்றுகிறது என்பதை நான் உணர்கிறேன்: மிகவும் மூர்க்கத்தனமான பொய் சிறந்தது, மேலும் மீண்டும் மீண்டும் போதுமானதாக இருந்தால், அது உண்மையாகிறது. அத்தகைய எழுத்தாளர் ஒரு கடந்த காலத்தை உருவாக்கும் முரண்பாடு என்னை இழக்கவில்லை.
மெக்கில் பல்கலைக்கழகத்தின் முகப்பு பக்கத்தில் கேரி ரெண்ட்ஸ்பர்க்கின் கட்டுரையில் வெளிப்படுத்தப்பட்ட வதந்திகளும் கிசுகிசுக்களும் நீண்ட காலமாக தி ஜெருசலேம் போஸ்டின் கிறிஸ்துமஸ் செய்திக்கான களத்தை தயார் செய்திருந்தன. மறுபடியும் இப்போது அதை உண்மையாக்க முயற்சிக்கிறது. நான் அனுபவித்த மிகச் சிறந்த சிலவற்றை மட்டுமே நான் குறிப்பிடுகிறேன், ஆனால் இன்னும் பல, இன்னும் பல உள்ளன. அக்டோபர், 1999 இல் நான் பங்கேற்ற வடமேற்கு பல்கலைக்கழகத்தில் நடந்த ஒரு மாநாட்டில், வில்லியம் டெவர் என்னை நேரடியாக யூத எதிர்ப்பு என்று குற்றம் சாட்டவில்லை, ஆனால் எனது படைப்பின் இந்த தீர்ப்பை 'இஸ்ரேல் எதிர்ப்பு', 'பைபிள் எதிர்ப்பு' போன்ற பெயரடைகளுடன் மென்மையாக்கினார். மற்றும் 'நீலிஸ்டிக்'. நானும் எனது சகாக்களும் "இனி நேர்மையான அறிஞர்கள் அல்ல" என்று டெவர் குற்றம் சாட்டினார். நவம்பர் தொடக்கத்தில், 1999 இன், இணையத்தின் மிக்ரா, ஜீவ் ஹெர்சாக், நீல்ஸ் பீட்டர் லெம்சே மற்றும் எனக்கும் எதிரான யூத-விரோதம் குறித்த தி பைபிள் ஆர்க்கியாலஜி ரிவியூ என்ற பத்திரிகையின் ஆசிரியர் ஹெர்ஷல் ஷாங்க்ஸ் ஒரு குற்றச்சாட்டை ஒளிபரப்பினார். அதே நேரத்தில், ஹா-அரெட்ஸ் செய்தித்தாள், ஜீவ் ஹெர்சாக் மற்றும் ஒத்த எண்ணம் கொண்ட அறிஞர்கள் மீதான ஷாங்கின் தாக்குதலை "சியோனிச எதிர்ப்பு," "பைபிள் எதிர்ப்பு" மற்றும் "இஸ்ரேல் எதிர்ப்பு" என்று வெளியிட்டது. "தீவிரமாக, அவர்கள் யூத எதிர்ப்பு என்று கூட பார்க்க முடியும்." கடந்த ஆண்டு, இந்த விமர்சனம் மிகவும் பயனுள்ளதாக நிரூபிக்கப்பட்டுள்ளது, இஸ்ரேலிய-பாலஸ்தீனிய தொல்பொருள் மாநாடு குறித்த ஜெருசலேம் அறிக்கையில் நெட்டி கிராஸ் எழுதிய சமீபத்திய அட்டைப்படம் சுட்டிக்காட்டுகிறது. இங்கே, இஸ்ரேல் ஃபிங்கெல்ஸ்டீன் மற்றும் டேவிட் உசிஷ்கின் ஆகியோர் பாலஸ்தீனிய ஆணையத்தின் பழங்கால இயக்குநரான மொய்ன் சாடெக்கின் வாதங்களை ஊக்குவித்ததாக குற்றம் சாட்டப்படுகிறார்கள், அவர் அரசியல் நோக்கங்களுக்காக தொல்பொருளைப் பயன்படுத்துவதாக குற்றம் சாட்டப்படுவது மட்டுமல்லாமல், விவிலியக் கடன் வாங்குவதும் ஆகும் 1990 களின் முற்பகுதியில் "கோபன்ஹேகன் பள்ளி" நடந்த ஒரு பாதையை மிதிப்பதாக குற்றம் சாட்டப்பட்டது. இந்த கோபன்ஹேகனுக்கு "அறிவார்ந்த அடிப்படை இல்லை" என்று அவர் கூறுகிறார், ஏனெனில் அவர் "பிரதான உதவித்தொகை" என்று அழைப்பதன் மூலம் "யூத-விரோதம், சியோனிச எதிர்ப்பு மற்றும் ஹோலோகாஸ்ட் மறுப்பு அளவின் அறிவார்ந்த நேர்மையின்மை ஆகியவற்றின் எதிர் குற்றச்சாட்டுகளுடன் சந்தித்தார். ". இத்தகைய வெறிக்கு ஒரு சமீபத்திய உதாரணம் விவிலிய தொல்பொருள் மறுஆய்வில் காணப்படுகிறது, அதில் ஃபிராங்க் கிராஸ் ஒரு பிரச்சினையை முன்வைப்பதாக மேற்கோள் காட்டப்பட்டுள்ளது, "இது பற்றி அதிகம் பேசப்படவில்லை: அவர்கள் [" குறைந்தபட்சவாதிகள் "] யூத-விரோதத்தால் உயிருடன் வைக்கப்படுகிறார்கள். இது என்னை தொந்தரவு செய்கிறது . " நானும் என் சகாக்களும் யூத-விரோதத்தால் வாழ வேண்டும் என்று பரிந்துரைப்பதில் கிராஸ் ப்ரோஷியுடன் சேர வேண்டுமா அல்லது யூத-விரோத நலன்கள் எங்கள் வேலையை ஆதரிக்கின்றன என்று அவர் கருதினாரா, ஹெர்ஷல் ஷாங்க்ஸ், இந்த மதிப்பிற்குரிய அறிஞரை மேற்கோள் காட்டி, எங்களை மீண்டும் எதிர்ப்பதில் இணைப்பதில் வெற்றி பெற்றுள்ளார். யூத. லாஸ் ஏஞ்சல்ஸில் மே மற்றும் ஜூன் மாதங்களில் நடைபெற்ற பைபிள் மற்றும் தொல்பொருளியல் பற்றிய மன்றம் போன்ற சமீபத்திய ஆண்டுகளில் வரலாறு மற்றும் தொல்பொருளியல் தொடர்பான பல பொது மன்றங்களில் செய்யப்பட்டுள்ள கருத்துக்களுக்கு இந்த எடுத்துக்காட்டுகள் மிகவும் நியாயமானதாகத் தெரிகிறது. ஒரு கூட்டத்தில், வில்லியம் டெவர் கோபன்ஹேகன் பள்ளியின் 7 "கொள்கைகள்" என்று விவரித்ததை சுருக்கமாகக் கூறினார். இவர்களில் மூவரின் சொற்கள் தவறு அல்லது தவறாகப் படிப்பதன் மூலம் விளக்கப்படத் தெரியவில்லை: பண்டைய இஸ்ரேலின் வரலாற்றுக்கு முந்தைய வரலாறு இல்லை, ஆரம்பகால இஸ்ரேலிய அரசுகள் அல்லது ஜெருசலேம் உட்பட தலைநகரங்கள் இல்லை என்றும், பொ.ச. 135 க்கு முன்னர் யூத மதம் ஒரு மதமாக இல்லை என்றும் .
குறைந்த பட்சம் ஒரு சந்தர்ப்பத்திலாவது "மேற்கத்திய நாகரிகத்திற்கு ஆபத்து" என்றும், அதே நேரத்தில் "பாதுகாப்பாக புறக்கணிக்கப்படக்கூடிய" தவறான தலைவர்கள் என்றும் விவரிக்கப்பட்டுள்ள நாம் யார்? விவிலிய தொல்பொருள் வட்டங்களில், நாம் பெரும்பாலும் ஒரு வகையான "நான்கு கும்பல்" என்று விவரிக்கப்படுகிறோம்: தாம்சன், லெம்ச், டேவிஸ் மற்றும் வைட்லாம். இருப்பினும், இந்த எளிமைப்படுத்தல் மிகவும் தவறானது. நான் மேலே குறிப்பிடுவது போல, பாலஸ்தீனிய தொல்லியல் இதழின் கலீத் நஷெப் "விவாதம்" என்று அழைப்பது கால் நூற்றாண்டுக்கு முன்பே தொடங்கியது. இந்த விவாதம் பெர்ண்ட் டைப்னர், ஜான் வான் செட்டர்ஸ், கோஸ்டா அஹ்ல்ஸ்ட்ரோம் மற்றும் ஹென்க் ஃபிராங்கன் ஆகியோரின் வேலைகளுடன் அடிக்கடி தொடர்புடையது. இந்த பிராந்தியத்தின் வரலாறு குறித்த புதிய கண்ணோட்டங்களுக்கு பங்களிப்பவர்களின் மைய மையத்தில், டெல் அவிவிலிருந்து உசிஷ்கின், ஹெர்சாக் மற்றும் ஃபிங்கெல்ஸ்டீன் போன்ற தொல்பொருள் ஆராய்ச்சியாளர்கள் மட்டுமல்லாமல், ரோம் பல்கலைக்கழகத்தைச் சேர்ந்த ஜியோவானி கர்பினி, மரியோ லிவ்ரானி மற்றும் கார்லோ சக்காக்னினி ஆகியோரும் உள்ளனர். இந்த அறிஞர்களிடையே, மிகப் பெரிய அளவிலான சிக்கல்கள் மற்றும் முறைகளுக்குள் வாசகர் கணிசமான பொதுவான நிலையைக் காண்பார். எவ்வாறாயினும், இந்த அறிஞர்கள் பிரதிநிதித்துவப்படுத்தும் முன்னோக்குகளின் பரந்த அளவைக் கருத்தில் கொண்டு, எந்தவொருவருடைய வாதங்களையும் இன்னொருவருடன் குழப்பிக் கொள்ள ஒருவர் அறிவுறுத்தப்படுவார். அவர்கள் ஒரு விவாதத்தில் தீவிரமாக பங்கேற்றுள்ளனர்.
ஒருவர் பரந்த அளவிலான புலமைப்பரிசில்களைக் கருத்தில் கொண்டால், நிச்சயமாக வரலாற்று மொழியியலில் பியட்ரோ ஃபிரான்சரோலி மற்றும் ஆக்செல் நோஃப் ஆகியோரின் படைப்புகளும் குறிப்பிடப்பட வேண்டும், அதே போல் இலக்கிய வாசிப்புகளில் ராபர்ட் கரோல் மற்றும் டேவிட் கன் ஆகியோரின் பணிகள் குறிப்பிடப்பட வேண்டும். ரெய்னர் ஆல்பர்ட்ஸ், எட்டியென் நோடெட், கிரஹாம் ஆல்ட் மற்றும் ஹெர்பர்ட் நீஹர் ஆகியோர் மதத்தின் வரலாறு மற்றும் பாரம்பரியம்-வரலாறு பற்றிய நமது புரிதலுடன் அளவிடமுடியாத அளவிற்குச் சேர்த்துள்ளனர், ஆனால் மேற்கூறிய அனைவரிடமிருந்தும் கருத்து வேறுபாடு அவர்களின் உடன்படிக்கைக்கு சமமானதாகும். கோபன்ஹேகன், ஷெபீல்ட், டெல் அவிவ் மற்றும் ரோமில் என்ன நடக்கிறது என்பது தவறான செயல்களின் தனிமைப்படுத்தப்பட்ட பிரிவு அல்ல. இது ஒரு பரந்த அளவிலான சர்வதேச சொற்பொழிவை பிரதிபலிக்கிறது. இந்த விவாதம் வில்லியம் ஆல்பிரைட், பெஞ்சமின் மசார், கேத்லீன் கென்யன் மற்றும் ரோலண்ட் டி வோக்ஸ் ஆகியோரால் பிரதிநிதித்துவப்படுத்தப்பட்ட விவிலிய தொல்பொருள் போக்குகளின் செயற்கை விளக்கங்களுக்கு எதிராக மட்டுமல்லாமல், கிளாசிக்கல் வரலாற்று வரலாறுகளிலிருந்து சுயாதீனமாக நமது வரலாற்று ஆதாரங்களின் ஆதாரங்களை ஆராயும் ஒரு பகுப்பாய்விற்கு ஆதரவாக ஈடுபட்டுள்ளது. மானெடோ, பைபிள் மற்றும் ஜோசபஸ் ஆகியவற்றில் நாம் காண்கிறோம். மார்ட்டின் நோத் பிரதிநிதித்துவப்படுத்திய முந்தைய விவிலிய புலமைப்பரிசின் பாரம்பரியம்-வரலாற்றிலிருந்து அல்லது ஹெகார்ட் வான் ராட்டின் "இரட்சிப்பு வரலாறு" என்பதிலிருந்தும், சிக்மண்ட் மொயின்கெல் மற்றும் ஹெர்மன் குங்கலின் மதங்கள் மற்றும் சிக்மண்ட் மோவின்கெல் மற்றும் ஹெர்மன் குங்கலின் மரபுகளிலிருந்தும் அவர்கள் புறப்பட்டிருக்கிறார்கள். ஜூலியஸ் வெல்ஹவுசென் மற்றும் ஓட்டோ ஐஸ்ஃபெல்ட். இந்த விவாதத்தின் எங்கள் பக்கம் எங்கள் சொந்த ஆசிரியர்களின் பெறப்பட்ட மரபுகளுடன் ஈடுபட்டுள்ளது: இது ஒரு தலைமுறை மாற்றத்தை பிரதிபலிக்கிறது: புலமைப்பரிசில் மிகவும் சாதாரண செயல்முறை.
எனது சொந்த தலைமுறையின் "கடல் கடற்கரையின் 22 இளவரசர்களை" பட்டியலிட்டுள்ள நான், "ஹட்டியின் பன்னிரண்டு இளவரசர்கள்" குறித்தும் கவனத்தை ஈர்க்க வேண்டும், அவர்கள் புலமைப்பரிசின் சமீபத்திய போக்குகளை பிரதிபலிக்கிறார்கள், அவை 1970 களின் விவாதங்களிலிருந்து புறப்படும் இடத்தை எடுத்துள்ளன. மற்றும் 1980 களில், பழைய கோட்பாடுகள் மற்றும் கடந்த கால முறைகளை விட. ஒரு சுருக்கமான கட்டுரையின் வரம்புகளை மீறுவதைத் தவிர்ப்பதற்காக, நான் ஸ்காண்டிநேவியாவிலிருந்து வந்த மிகச் சிறிய அறிஞர்களுடன் அல்லது "கோபன்ஹேகன் பள்ளியின்" வேலையுடன் ஒரு வழியில் அல்லது இன்னொருவருடன் இணைந்திருக்கிறேன். ஒப்பிடக்கூடிய பட்டியல்கள், ஷெஃபீல்ட், ரோம் மற்றும் டெல் அவிவ் ஆகியவற்றில் மேற்கொள்ளப்படும் உதவித்தொகையை விளக்குவதற்கு நான் உறுதியாக நம்புகிறேன். பட்டியலில் எந்த ஒரு முன்னோக்கு அல்லது வழிமுறை இல்லை. ஃப்ரெட் க்ரையர் முதன்மையாக மொழியியல் மற்றும் சமூகவியல் மற்றும் டில்டே பிங்கர், ஆலன் ரோசன்கிரென் மற்றும் ஹான்ஸ் ஜூர்கன் லண்டேஜர் ஜென்சன் ஆகியோரின் மத வரலாற்றில் பணியாற்றியுள்ளார். தொல்பொருளியல் துறையில், மார்கிரீட் ஸ்டெய்னர் மற்றும் டெர்ஜ் ஓஸ்டிகார்ட் மற்றும் வரலாற்றில் மார்கிட் ஸ்ஜெகெஸ்டாட், டயானா எடெல்மேன் மற்றும் பிளெமிங் நீல்சன் ஆகியோரை நான் குறிப்பிட வேண்டும். விவிலிய எக்செஜெஸிஸ் மற்றும் மதத்தின் வரலாறு மற்றும் "இடைநிலை" இலக்கியம் என்று நாங்கள் அழைத்ததில், தாமஸ் போலின், இங்க்ரிட் ஹெல்ம் மற்றும் கிரெக் ட oud ட்னா ஆகியோரின் படைப்புகள் அனைத்தும் புதிய தலைமுறை அறிஞர்களின் கேள்விகளை பிரதிபலிக்கின்றன. பட்டியலிடப்பட்ட அறிஞர்கள் எவரும் "நீலிஸ்டுகள்" அல்லது ஷாங்க்ஸ் மற்றும் டெவர் ஆகியோரால் மீண்டும் மீண்டும் கூறப்படுவது போல் தங்கள் அலுவலகத்தை துஷ்பிரயோகம் செய்ததாக நியாயமாக விவரிக்கப்படவில்லை. அவர்களில் எவருடனோ அல்லது எனக்கோ இடையே ஒரு கூட்டு தொடர்பைக் கூற எனக்கு அவர்களின் ஒப்புதல் இருப்பதாக நான் கருதவில்லை. கடந்த மூன்று தசாப்தங்களாக விவாதங்களை நன்கு அறிந்தவர்கள், இந்த விவாதத்தின் மிகவும் பயனுள்ள கல்விப் பக்கமானது பெரும்பாலும் பட்டியலிடப்பட்டுள்ள இந்த அறிஞர்கள் பலரும் ஒருவருக்கொருவர் கூர்மையான கருத்து வேறுபாடுகளில் ஈடுபட்டுள்ளனர் என்பதனால் தான், புலமைப்பரிசின் எந்தவொரு கற்பனையான பிரதான நீரோட்டத்திலும் இருந்தது. இன்று இந்த விவாதத்தில் ஈடுபட்டுள்ள இந்த பரந்த அறிஞர்கள் குழுவின் செய்தித் தொடர்பாளராக என்னால் ஒரு பாத்திரத்தை வகிக்க முடியாது.
இஸ்ரேலின் இருப்பை ஒரு வரலாற்று மற்றும் அரசியல் யதார்த்தமாக நாங்கள் மறுக்கிறோம் அல்லது பாலஸ்தீன வரலாற்றில் ஒரு மதக் காரணியாக ஆரம்பகால யூத மதம் இருப்பதை நாங்கள் மறுக்கிறோம் என்று லாஸ் ஏஞ்சல்ஸில் நாங்கள் "யூத-விரோதம்" என்ற குற்றச்சாட்டு மற்றும் வில்லியம் டெவரின் குற்றச்சாட்டுகள் வெளிப்படையாக வேண்டுமென்றே தவறான நிகழ்வுகளின் வழக்குகள். எங்கள் உதவித்தொகையின் நேர்மை மீதான பல தனிப்பட்ட தாக்குதல்களிலும் இது உண்மையாகத் தெரிகிறது. இத்தகைய தாக்குதல்கள் சான்றுகள் அல்லது விமர்சன தீர்ப்பு இல்லாமல் மேற்கொள்ளப்பட்டுள்ளன. எங்கள் படைப்பைப் படித்தவர்களுக்கு அவை காப்புரிமை முட்டாள்தனமாக இருந்தாலும், அத்தகைய அவதூறுகளில் செயல்பாடு மற்றும் மூலோபாயம் இரண்டும் உள்ளன. தனிப்பட்ட தாக்குதல்கள், ஏளனம் மற்றும் பதவி நீக்கம் ஆகியவை முக்கியமான பிரச்சினைகளை மறைக்கப் பயன்படுத்தப்படுகின்றன; அதாவது, இன்று பாலஸ்தீன வரலாற்றை எழுதுவதில் முக்கியமான சிக்கல்கள். கடந்த முப்பது ஆண்டுகளில் நான் விவாதத்தில் எழுப்பிய சில பிரச்சினைகளை முன்வைக்க முயற்சிப்பேன், 1971 ல் தேசபக்தர்கள் பற்றிய எனது ஆய்வுக் கட்டுரையில் தொடங்கி: போதுமான பிரச்சினைகள் தீர்க்கப்படவில்லை அல்லது ஈடுபடவில்லை என்று நான் நம்புகிறேன். பட்டியல்களின் வடிவத்தை நான் தேர்ந்தெடுத்துள்ளேன், இந்த பரந்த சொற்பொழிவை ஒத்திசைவின் தோற்றத்தை வழங்குவதோடு மட்டுமல்லாமல், தனிப்பட்ட அவதூறுகளின் துரதிர்ஷ்டவசமான ஈர்ப்புகளை நாம் எப்போதாவது எதிர்க்க வேண்டுமானால் நாம் அனைவரும் பாடுபட வேண்டிய ஒரு புறநிலைத்தன்மையை பிரதிபலிக்க வேண்டும். பாலஸ்தீனத்தின் வரலாறு மற்றும் பைபிளின் விளக்கத்துடன் அதன் தொடர்பு பற்றிய பத்து பிரச்சினைகள் அல்லது ஆய்வறிக்கைகளின் மூன்று பட்டியல்களை நான் முன்வைக்கிறேன். நான் தொடங்க விரும்பும் பட்டியல் எனது பணியின் போது வந்த 10 குறிப்பிட்ட வரலாற்று முடிவுகளை வழங்குகிறது. அனைத்தும் எனது படைப்புகளுக்கு அவசியமானவை அல்ல. மற்ற பட்டியல்கள் முறையே உடன்பாடு அல்லது கருத்து வேறுபாட்டை நாங்கள் நிறுவிய 10 சிக்கல்களையும் முன்வைக்கின்றன. விவாதத்தின் வரலாற்றில் மிகப் பெரிய கருத்து வேறுபாட்டின் பல பிரச்சினைகள் எடுக்கப்படவில்லை என்பதை கவனத்தில் கொள்ள வேண்டும். தனிப்பட்ட தாக்குதல்களுக்கு மிகவும் ஊக்கமளித்த பிரச்சினைகள் இவை என்று நான் நம்புகிறேன். என் பட்டியல்களில் exegetical சிக்கல்கள் குறிப்பிடத்தக்க பகுதியாக இல்லை என்பது அங்கீகரிக்கப்படும். பாலஸ்தீனிய மதம் அல்லது விவிலிய இறையியல் பிரச்சினைகள் இல்லை, அவை நம்மைப் பிரிப்பதில் எவ்வளவு முக்கியம். இது எனது பங்கில் வேண்டுமென்றே செய்யப்பட்டு, விவாதத்தை வரலாற்று சிக்கல்களுக்கு மட்டுப்படுத்தும் முயற்சியை பிரதிபலிக்கிறது. புரிதலை ஆதரிக்கும் முயற்சியில், எனது ஆராய்ச்சி தொடர்பான மூன்று கொள்கைகளை வகுக்க முயற்சித்தேன், இது எனது படைப்புக்கும் எனது சில விமர்சகர்களுக்கும் இடையிலான முன்னோக்கு வித்தியாசமாக விவரிக்கக்கூடியவற்றுடன் நேரடியாக தொடர்புடையது என்று நான் கருதுகிறேன். மேலும், எனது பட்டியல்கள் முழுமையடையவில்லை. விவாதத்தை புதுப்பிக்கும் முயற்சியாக அவை வழங்கப்படுகின்றன.
வழிகாட்டுதல் கோட்பாடுகள்:
1) விவிலிய விளக்கத்திற்கும் ஹெலனிஸ்டிக்கு முந்தைய பாலஸ்தீனத்தின் வரலாற்றை எழுதுவதற்கும் இடையிலான உறவைப் பற்றிய எனது புரிதலில் முதல் மற்றும் மிக மையக் கொள்கை எனது வரலாற்றுத்தன்மையில் நான் வரையப்பட்ட முடிவு என்று நான் நினைக்கிறேன்; அதாவது, இவை இரண்டு தனித்துவமான பணிகள். பாலஸ்தீனத்தின் வரலாறு தொல்பொருள் மற்றும் வரலாற்று புவியியலில் இருந்து நேரடி ஆதாரங்களை அடிப்படையாகக் கொண்டது மற்றும் முதன்மையாக மானுடவியல், சமூகவியல் மற்றும் மொழியியல் ஆகியவற்றிலிருந்து பெறப்பட்ட ஒப்புமைகளால் ஆதரிக்கப்படுகிறது. சமகால நூல்கள் பெரும்பாலும் இத்தகைய வரலாற்று விளக்கங்களுக்கு முக்கியமானவை, ஆனால், இருப்பினும், அவை எதை வலியுறுத்துகின்றன என்பதன் மூலம் அவை எடையைக் குறிக்க வேண்டும். மறுபுறம், பைபிளில் நாம் காணும் இரண்டாம் நிலை இலக்கியங்கள், ஆனால் மானெடோ, ஜோசபஸ் மற்றும் குறிப்பாக ஹெலனிஸ்டிக் காலத்தின் பிற எழுத்தாளர்களின் எழுத்துக்களிலும், ஆசிரியரின் உலகத்திற்கான நமது அணுகலை அடிப்படையாகக் கொண்ட ஒரு விளக்கத்தை உள்ளடக்கியிருக்க வேண்டும். ஆசிரியர்கள் அவர்கள் விவாதிக்கும் மற்றும் வலியுறுத்தும் கடந்த கால அணுகலை நாம் புரிந்து கொள்ள வேண்டும். நிச்சயமாக, எங்கள் ஆதாரங்களின் துண்டு துண்டான தன்மைக்கு ஏற்ப பாலஸ்தீனத்தின் துண்டு துண்டான வரலாற்றில் நாம் திருப்தி அடைய வேண்டும். இருப்பினும், தொடர்ச்சியான ஆராய்ச்சியின் அடிப்படையில் இது திருத்தக்கூடியது மற்றும் பொய்யானது.
2) பைபிள் வரலாற்று அல்லது வரலாற்று ரீதியானது அல்ல, ஆனால் பாரம்பரியத்தின் இரண்டாம் தொகுப்பு ஆகும். நம்முடைய ஆரம்பகால விவிலிய புத்தகங்கள் சவக்கடல் சுருள்களிலிருந்து வந்தவை. ஆயினும்கூட, விவிலிய படைப்புகளில் சேகரிக்கப்பட்ட மரபுகளின் இரண்டாம் நிலை மற்றும் கூட்டு இயல்பு இந்த இலக்கிய தயாரிப்புகளின் முந்தைய வடிவங்கள் மற்றும் குறிப்பாக நூல்கள் அடங்கிய கருப்பொருள்கள் மற்றும் சித்தாந்தங்கள் குறித்து ஊகிக்க அனுமதிக்கிறது.
3) வரலாற்று. வரலாற்றுத்தன்மையின் அளவுகோல் வரலாற்று வரலாறு மற்றும் ஆதாரங்களின் விமர்சன மதிப்பீட்டிற்கு சொந்தமானது. ஒரு இலக்கிய அல்லது இறையியல் சார்ந்த உற்பத்தி மிகவும் பொதுவான வரலாற்று மூலங்களின் வரலாற்றுத்தன்மைக்கு காரணமாக இருக்கலாம் என்பது அரிது. பண்டைய அருகிலுள்ள கிழக்கின் வரலாற்றிற்கான எங்கள் எழுதப்பட்ட பல ஆதாரங்கள் இலக்கிய மற்றும் இறையியல் கோட்பாடுகளால் நிரப்பப்பட்டிருப்பதால், ஒரு வரலாற்றுத் தொகுப்பிற்குள் அவற்றை ஒருங்கிணைக்க முயற்சிப்பதற்கு முன்னர் இலக்கிய உத்திகளை அவற்றின் விளக்கத்தில் கருத்தில் கொள்வது அவசியம் என்று நான் கருதுகிறேன். பாலஸ்தீன வரலாற்றிற்கான இலக்கியம் அல்லாத தொல்பொருள் ஆதாரங்களின் சாத்தியக்கூறுகள் குறித்த எனது நீண்டகால நலன்களுக்கும் இது நிறைய தொடர்புடையது.
10 வரலாற்று முடிவுகள் (விருப்பம் அல்லது முக்கியத்துவம் இல்லாமல்).
1) ஆப்ரோ-ஆசியத்தின் ஒன்று அல்லது வேறு வடிவத்தில் செமிடிக் மொழிகளின் தோற்றம் பற்றிய கருதுகோள் என்னுடையது அல்ல, ஆனால் இன்னும் நம்பத்தகுந்ததாகத் தெரிகிறது. செமடிக் வளர்ச்சி தொடங்கியது, அதன்படி, சஹாரா மூடப்பட்ட பின்னர். இந்த கோட்பாடு மேற்கு செமிடிக் மற்றும் எகிப்தியர்களை அக்காடியன் மற்றும் அரபிக்கு தர்க்கரீதியாக முன்னுரிமை அளிக்கிறது மற்றும் கி.மு. மூன்றாம் மில்லினியத்திலிருந்து டேட்டபிள் கல்வெட்டுகளின் அடிப்படையில் இந்த மொழிகளின் வளர்ச்சியைப் பற்றிய நமது புரிதலை ஆதரிக்கிறது.
2) பாலஸ்தீனத்தின் வரலாற்றுக்கு கட்டமைப்பு ரீதியாக அடிப்படையானது ஒரு மத்திய தரைக்கடல் பொருளாதாரம் மற்றும் மந்தை வளர்ப்பு, தானியங்கள் மற்றும் வினி- / தோட்டக்கலை ஆகியவற்றின் தொடர்பு. உள்நாட்டு வர்த்தகம் இந்த பொருளாதாரத்திற்கு உள்ளார்ந்ததாகும், இது ஒரு வாழ்வாதார பொருளாதாரம் என்று போதுமானதாக விவரிக்கப்படவில்லை.
3) மத்திய வெண்கல யுகத்திலிருந்து பாலஸ்தீனத்தில் இடப்பெயர்ச்சியின் கணிசமான நிலைத்தன்மை உள்ளது.
4) ஹைக்சோஸின் ஆட்சி எகிப்துக்குள் ஒரு பூர்வீக வரலாற்று வளர்ச்சியாகும், இது "இரண்டாவது இடைநிலைக் காலம்" என்று அழைக்கப்படும் காலத்தில் தீபஸ் மீது டெல்டாவின் ஆதிக்கம் குறித்த சர்ச்சையை உள்ளடக்கியது. பாலஸ்தீனத்துடனான வரலாற்று உறவுகள் இரண்டாம் நிலை என்று தெரிகிறது.
5) பாலஸ்தீனத்தின் மத்தியதரைக் கடல் கலாச்சாரத்தில் விவசாயம் மற்றும் மனிதநேயமற்ற ஆயர் ஆதிக்கம் செலுத்தும் கிராமங்களுக்கும் நகரங்களுக்கும் இடையிலான சமநிலை சுழற்சியானது, இதன் மாறும் தன்மை ஒருபுறம் காலநிலை, வர்த்தகம் மற்றும் மக்கள்தொகை மற்றும் மறுபுறம் பேரரசின் பொருளாதார மற்றும் அரசியல் செல்வாக்கு ஆகியவற்றால் வலுவாக பாதிக்கப்படுகிறது. ஆரம்பகால வெண்கலம் II, மத்திய வெண்கலம் II மற்றும் இரும்பு II ஆகியவை பாலஸ்தீனத்தில் அதிக செழிப்பு மற்றும் ஒப்பீட்டளவில் அடர்த்தியான மக்கள்தொகை கொண்ட காலங்களாகும், அதே நேரத்தில் ஆரம்பகால வெண்கல IV, இரும்பு I மற்றும் பாரசீக காலங்களின் இடைநிலைக் காலங்கள் இரு காரணிகளின் வீழ்ச்சியால் குறிக்கப்படுகின்றன.
6) பிற்பகுதியில் வெண்கலக் காலம் பாலஸ்தீனத்தின் மீதான மன அழுத்தத்தின் காலத்தைத் துவக்குகிறது, இது இறுதியில் மக்கள்தொகை முறிவுக்கு வழிவகுக்கிறது, இது வர்த்தகம் மற்றும் நகரங்களில் மக்கள் மையமயமாக்கல் ஆகிய இரண்டையும் பாதிக்கிறது. மத்திய மலை நாட்டின் பெரிய பகுதிகள், குறிப்பாக ஷெச்சேம் பகுதிக்கு தெற்கே மற்றும் யூதேயாவின் பெரும்பகுதி கைவிடப்பட்டுள்ளன. பாலஸ்தீனம் முழுவதும், குக்கிராமங்கள் மற்றும் சிறிய கிராமங்களின் விகிதம் மற்றும் எண்ணிக்கையில் குறிப்பிடத்தக்க உயர்வு ஏற்கனவே தாமதமான வெண்கல காலத்தில் தொடங்கி இரும்பு II இன் தொடக்கத்தில் தொடர்கிறது. இந்த குடியேற்றங்கள் பல முந்தைய குடியேற்றங்களை அறியாத பகுதிகளில் உள்ளன. ஒரு மாறுபட்ட செழிப்பு என்பது இரும்பு II காலத்தின் அடையாளமாகும். கடற்கரை மற்றும் தாழ்வான பகுதிகளின் மக்கள்தொகையின் பராமரிப்பு இப்பகுதியில் எகிப்திய பிரசன்னத்தால் கடுமையாக பாதிக்கப்படுகிறது.
7) பாலஸ்தீனத்தின் வரலாறு வெவ்வேறு பிராந்தியங்களின் தனித்தனி வரலாறுகளால் ஆனது மட்டுமல்லாமல், இந்த பிராந்திய வரலாறுகள் அந்த பிராந்தியங்களுக்குள் ஆதிக்கம் செலுத்தும் போட்டியிடும் ஆதரவாளர் சமூகங்களால் கடுமையாக பாதிக்கப்பட்டுள்ளன. இத்தகைய பிராந்தியவாதத்தின் தனித்துவமானது ஜெஸ்ரீல் பள்ளத்தாக்கு, கலிலீக்கு கண்டுபிடிக்கப்பட்ட பல்வேறு வகையான மற்றும் குடியேற்ற வரலாற்றில் காணப்படுகிறது; ரமல்லாவிற்கும் நாப்லஸுக்கும் இடையிலான மலைப்பகுதிகள் மற்றும் யூத மலைப்பகுதிகளில். பிற்பகுதி வெண்கலக் காலம் முதல் இரும்பு II வரையிலான இந்த நான்கு பிராந்தியங்களின் வரலாறு ஒரு கண்ணோட்டத்தில் சிறப்பாக எழுதப்பட்டுள்ளது.
8) பாலஸ்தீனத்தின் மற்றும் அதன் மக்களின் வரலாறு பைபிளின் கதைகளிலிருந்து மிகவும் வேறுபட்டது, மாறாக எந்த அரசியல் கூற்றுகளும் இருக்கலாம். இரும்பு I மற்றும் இரும்பு II காலங்களில் யூதேயாவின் ஒரு சுயாதீனமான வரலாறு I-II சாமுவேல் மற்றும் ஐ கிங்ஸ் ஆகியோரின் கதைகளை வரலாற்று ரீதியாகப் படிப்பதற்கு இடமில்லை.
9) இரும்பு வயது யூதா, சமாரியா மற்றும் கலிலீ பிராந்தியங்களில் தனித்தனி மற்றும் தனித்துவமான மக்கள்தொகையின் தன்மை மற்றும் வளர்ச்சியை "இஸ்ரேலின்" ஒரு தனி மக்களிடமிருந்து தோன்றியதாக ஊகங்களுடன் ஒருங்கிணைக்க முடியாது. மேலும், எருசலேம் அழிக்கப்பட்ட பின்னர் நாடுகடத்தப்பட்ட யூத மற்றும் எருசலேம் மக்களை மெசொப்பொத்தேமியாவிலிருந்து வந்து பாரசீக காலத்தில் அல்லது அதற்குப் பிறகு ஜெருசலேமின் பகுதியை குடியேற்றியவர்களுடன் அடையாளம் காண இயலாமை இன்றைய வரலாற்று வரலாற்றின் மையப் பிரச்சினையாகும். பாலஸ்தீனத்தின் மக்களுக்கு இனத்தின் மொழியைப் பயன்படுத்த.
10) ஏற்கனவே பாரசீக காலகட்டத்தில், யூத மதம் சமூக, மத மற்றும் பிராந்திய அமைப்பில் பெருக்கத்தால் குறிக்கப்படுகிறது, மேலும் ஒரு குறிப்பிட்ட மதத்தையோ அல்லது மக்களையோ அடையாளம் காண்பது போல இந்த வார்த்தையை பயன்படுத்தக்கூடாது.
பரவலான நெருக்கமான உடன்பாடு உள்ள முறைசார் சிக்கல்கள்:
1) பாலஸ்தீனிய தொல்லியல், வரலாறு மற்றும் விவிலிய எக்செஜெஸிஸ் ஆகிய மூன்று பிரிவுகளும் சுயாதீனமான துறைகளாகும், அவை இணக்கமாக இருக்கக்கூடாது. இந்த துறைகளில் ஒவ்வொன்றும் அவற்றின் சொந்த முறைகள் மற்றும் ஒருமைப்பாட்டைக் கொண்டுள்ளன. எங்கள் சொற்பொழிவு இந்த மூன்றிற்கும் உட்பட்டதாக இருக்க வேண்டும்.
2) இரும்பு வயது பாலஸ்தீனத்தின் மதத்தின் விளக்கம் என்பது ஒரு ஒழுக்கமாகும், அதன் ஆதாரங்களும் குறிக்கோள்களும் விவிலிய ஆய்வுகளுடன் ஒத்ததாக இல்லை.
3) பைபிளின் இலக்கிய நூல்கள் ஒரு இலக்கிய மற்றும் அறிவார்ந்த உலகத்தை பிரதிபலிக்கின்றன, இது ஒரு விளக்க சூழலை நமக்கு வழங்குகிறது, இந்த நூல்களை நாம் விளக்குவதற்கு முன்பு எப்போதும் கருத்தில் கொள்ள வேண்டும்.
4) இஸ்ரேல் மற்றும் யூதேயாவின் மலைப்பகுதிகளின் மக்கள்தொகை குழுக்களின் வரலாறு மற்றும் வளர்ச்சியை முதலில் பாலஸ்தீனிய குடியேற்ற வரலாற்றின் இயக்கவியலுடன் விளக்க வேண்டும்.
5) விவிலியக் கதைகளின் வரலாற்றுத்தன்மை நிறுவப்படவில்லை, அது கருதப்படக்கூடாது. அவர்கள் முன்வைக்கும் உலகத்தின் எந்தவொரு வரலாற்று நிகழ்வுகளுக்கும் விவிலியக் கதையின் சாத்தியமான உறவு நூல்களின் பொருத்தமான இலக்கிய பகுப்பாய்வைப் பின்பற்ற வேண்டும்.
6) பைபிள் என்பது ஒவ்வொரு விளக்கத்திலும் கருத்தில் கொள்ள வேண்டிய வரலாற்று தவிர, கடந்த காலத்தின் இறையியல் விளக்கமாகும்.
7) கடந்த காலத்தைப் பற்றிய பைபிளின் கண்ணோட்டங்களிலிருந்து சுயாதீனமான தொல்பொருளியல் அடிப்படையில் பாலஸ்தீனத்தின் பிராந்திய அடிப்படையிலான வரலாற்றை விவிலிய ஆய்வுகள் தேவை.
8) பைபிள் ஒரு சிந்தனையுடன் நெருங்கிய தொடர்பு கொண்ட ஒரு இலக்கியத்தை உள்ளடக்கியது.
9) விவிலிய இலக்கியம் "மறைந்த விவிலிய ஹீப்ரு" மற்றும் "செம்மொழி விவிலிய ஹீப்ரு" ஆகிய இரண்டின் வடிவங்களின் இருப்பை பிரதிபலிக்கிறது; ஆயினும் அவற்றின் காலவரிசைப் பிரிப்பு குறித்து இன்னும் பெரிய நிச்சயமற்ற நிலை உள்ளது.
10) பாலஸ்தீன வரலாற்றிற்கான இரும்பு வயது கல்வெட்டுகளின் பயனும் முக்கியத்துவமும், வரலாற்று கல்வெட்டுகளுக்கு அவற்றைப் பயன்படுத்துவதற்கு முன்பு இந்த கல்வெட்டுகளை அவற்றின் சொந்த சூழல்களுக்குள் பகுப்பாய்வு செய்ய வேண்டியதன் அவசியமும் பரவலாக அங்கீகரிக்கப்பட்டுள்ளது.
கருத்து வேறுபாடு அல்லது போதுமான அளவு விவாதிக்கப்படாத பிரச்சினைகள்.
கருத்து வேறுபாடு அல்லது போதுமான அளவு விவாதிக்கப்படாத பிரச்சினைகள்.
1) "வரலாற்று" கல்வெட்டுகளின் இலக்கிய குணங்களின் முக்கியத்துவம் அரிதாகவே அதன் காரணமாக வழங்கப்படுகிறது. எடுத்துக்காட்டாக, மேஷா ஸ்டெல்லின் விவாதங்கள், டெல் டான் மற்றும் இஸ்ரேல் ஸ்டீல் ஆகியோரின் கல்வெட்டு (கள்) இந்த பொருட்களின் இலக்கியத் தன்மையைக் கவனிக்கத் தவறியதால் போக்கு முடிவுகளுக்கு வழிவகுத்தன.
2) எல்.பி. முதல் இரும்பு II மாற்றம் வரையிலான தனித்துவமான பிராந்திய தீர்வு வரலாறுகள் பொதுவாக விவிலிய அடிப்படையிலான தொகுப்புடன் ஒத்திசைவுக்கு ஆதரவாக புறக்கணிக்கப்படுகின்றன. இது கலிலேயா மற்றும் யூதாவைப் பற்றிய நமது புரிதலை மிகவும் தீவிரமாக சிதைத்துவிட்டது, ஆனால் ஜெஸ்ரீல் மற்றும் தெற்கு கடலோர சமவெளியின் ஆரம்பகால குடியேற்ற வரலாறுகளையும்.
3) எருசலேமின் மற்றும் யூதாவின் குடியேற்ற வரலாற்றில் அங்கீகரிக்கப்பட்ட இடைவெளிகள் கடந்த காலத்தைப் பற்றிய நமது புரிதலுடன் ஒருங்கிணைக்கப்படவில்லை. இது குறிப்பாக எல்.பி. முதல் இரும்பு II வரையிலான காலங்களை பாதித்துள்ளது.
4) பல நாடுகடத்தல்கள் மற்றும் மக்கள்தொகை இடமாற்றங்கள் ஆகியவற்றின் பாலஸ்தீன வரலாற்றில் ஏற்படும் விளைவுகள் விவிலிய விளக்கத்துடன் உடன்படுவதாகக் காணப்படுவதைத் தவிர ஒருங்கிணைக்கப்படவில்லை. நாடுகடத்தல் நூல்களில் அரசியல் பிரச்சாரத்தின் எங்கள் விளக்கத்தின் விளைவு போதுமானதாக அங்கீகரிக்கப்படவில்லை.
5) வரலாற்று உத்தரவாதமின்றி கணிசமான டேட்டிங் மற்றும் நாம் டேட்டிங் செய்யும் நூல்களிலிருந்து சுயாதீனமாக டேட்டிங் செய்வதற்கு ஆதரவாக விவிலிய நூல்களின் சில ஹெலனிஸ்டிக் டேட்டிங்கை அறிஞர்கள் பெரும்பாலும் நிராகரிக்கின்றனர்.
6) ஏகத்துவத்தின் விவிலிய இறையியல் பேரரசின் சித்தாந்தத்தில் வேர்களைக் கொண்டுள்ளது.
7) கிளாசிக்கல் விவிலிய எபிரேய மொழியில் ஒரு விளம்பரக் குறிப்பின் குறிப்பிடத்தக்க பற்றாக்குறை மற்றும் கும்ரான் எபிரேய மொழியில் சிபிஹெச் மற்றும் எல்பிஹெச் ஆகியவற்றின் கேள்விக்குரிய வேறுபாடு வெளிப்படையாக விவாதிக்கப்படவில்லை.
8) இனத்தின் கேள்விக்கு மன்னிப்பு சிகிச்சை அளிக்கப்படுகிறது, ஆனால் அரிதாகவே முறையாக பகுப்பாய்வு செய்யப்படுகிறது.
9) ஒப்பீட்டு முறையின் முதல் கொள்கை: தொகுப்புக்கு முன்னர் தரவின் பகுப்பாய்வைப் பிரிப்பது, தொல்பொருள் ஆராய்ச்சியாளர்களால் அவர்களின் வரலாற்று புனரமைப்பில் புறக்கணிக்கப்படுகிறது.
10) விவிலிய இலக்கியத்தின் வகையின் கேள்வி மற்றும் குறிப்பாக வரலாற்று வரலாறு மற்றும் பிற இரண்டாம்நிலை பழங்கால மரபுகள் மற்றும் மறுபுறம் நேரடி வரலாற்று ஆதாரங்களை வழங்கக்கூடிய இலக்கிய ஆதாரங்கள் ஆகியவற்றுக்கு இடையில் தேவையான சில வேறுபாடுகள் முறையாக புறக்கணிக்கப்படுகின்றன.
தாமஸ் எல். தாம்சன் கோபன்ஹேகன் பல்கலைக்கழகத்தில் பழைய ஏற்பாட்டின் புகழ்பெற்ற பேராசிரியர் ஆவார்