I reconsider the theme of life's victory over death through the perspective of the related themes of "new wine" and "blood of the covenant," as each is intimately connected to the fertility myth of the dying and rising god, from Tammuz and Ba'al to Dionysus.
By Thomas L. Thompson Professor of Old Testament University of Copenhagen May 2005
Job, in his utopian, king-like role in Job 29, provides me with a useful paradigm for the biblical figure of the messiah (Th.L. Thompson and H.Tronier, Frelsens Biografisering,Museum Tusculanum: Copenhagne, 2004, 115-134) and an internal coherence to my new book, The Messiah Myth: The Near Eastern Roots of Jesus and David (Basic Books: New York, 2005), which provides the theme of a seminar this coming semester. The Messiah Myth takes up issues often ignored or lost sight of when biblical narrative is overshadowed by modern questions about the historical origins of Judaism and Christianity. It addresses what origin stories tell us through their stories of beginnings and who the figures of David and Jesus are if they are not to express the founding of Israel's kingship and Christianity's origins?
To use an example as paradigm: Mark 4 presents a chain narrative in which Jesus tells parables to illustrate Isaiah's discourse on the clean and unclean. Everything is in parable. Through this and the miracle stories that follow, the disciples are astounded; they do not understand; their hearts were hardened. The implicit references do not merely create a revision of the story of Moses' miracles and Pharaoh's hardened heart (cf. Mk 6: 52; Ex 6: 30-7:3), they reiterate a dominant trope from Isaiah, living in a generation with unclean lips, heavy ears, and closed eyes so that they will not understand what the prophet tells them (Isa 6: 5.9-10). Mark's narrative about Jesus' parables becomes itself a living parable, reiterating Isaiah's parable of Yahweh's beloved vineyard, which is followed with Yahweh's interpretation, condemning "Israel's house" and "Judah's men," who had not understood (Isa 5). Mark's purpose in reiterating the stories of Moses and Isaiah is not to cast Jesus as a new Moses or a new prophet, bringing enlightenment. It is the disciples who bear the onus of the parable, evoking the Bible's never-ending story of ignorance in the face of enlightenment. Understanding is reserved to the readers. Mark's dominating plea to understand his story as parable draws on a well-established rhetoric of biblical narrative, involving a debate within Judaism that seeks to critically define its piety, its ethics, and its values. The debate in Mark is not about Jesus nor about his disciples, but about who is clean and who is unclean. It is the blind and the deaf, the sick and those possessed of unclean spirits, who-their destiny changed by the kingdom of God's salvation-defining reversal-are those who see and hear and understand.
Mark's use of the living parable has its biblical roots both in the parallel motifs and themes of Exodus and Isaiah and in the form and function of such narrative. Like Mark and Isaiah, where parable is followed by interpretation, Samuel and Kings offer a cluster of parables-living and formal-on a common theme. When the adulterous David has his lover's husband and his own faithful servant killed, the prophet Nathan comes to him and tells him a parable about a rich man and a poor man (2 Sam 12: 1-15). When David's unknowing interpretation of the parable condemns himself as the rich man, the David story as a whole is cast as paradigmatic within a dominant discourse on pride and humility. The rhetoric of retributive justice governs. Having presented himself as a "son of death" because of his crime, David-reiterating the story of She'ol's Saul before him-is rejected by Yahweh. The sword with which he has killed Uriah now hangs over his house forever. Yet, within the complex ethic of biblical narrative, a curse is as conditional as is blessing and promise. David repents in humility and Yahweh relents. His wrath is delayed that the tragic stories of David and his house-in which the avenging sword is ever present-might be told. Within this living parable, David's role is taken up once more so that another rich man might face his poverty (1 K 21). Like Uriah's roof, Naboth's vineyard lies beside the palace of the king. The rich man, Ahab, wants to take poor Naboth's only possession to plant his kitchen garden. Paralleling Uriah's piety, Naboth will not sell the inheritance of his fathers (Lev 25: 23-24). As the parable closes on Naboth's death, stoned for cursing God and the king, the prophet Elijah curses Ahab with a comparable fate: where the dogs have lapped up Nathan's blood, there they will lick up Ahab's. Just as in David's story, the story's interest does not lie in Ahab's person, but in the reiteration of parable and in the confirmation of its principles. Ahab too repents and humbles himself, and he too is forgiven so that his punishment might be passed to the sons of his house and the greater story told. Through such parallel reiteration of parable, the tradition marks the behavior of kings for imitation, a function which dominates themes of the messiah.
As Mark's parables continue a theology developed by early Samaritans and Jews, the Bible plants its roots deep in the royal ideology of the ancient Near East. The first section of my book takes up Isaiah's theme of the "Kingdom of God" as it is played out in the Gospels through the paired figures of John and Jesus, re-enacting through their stories of prophet and wonder worker the double role of Elijah and Elisha: miracle working itinerant prophets in 1-2 Kings, who announce divine judgment against Israel's house. Judgment, however, ever offers an eternal choice between curse and blessing and the prophetic pair also celebrates life's victory over death and Yahweh's mercy over the wrath of God. Their miracles illustrate the Janus-faced nature of human encounter with the divine. With Jerusalem in destruction and the son of David in humiliation, the story of Kings closes unfinished. Elijah, whose role as prophet of doom had given way to that of Elisha, Samaria's prophet of peace, has ascended into heaven, offering an implicit promise of return. The closure of the Book of Malachi takes up this challenge of 1 Kings' projection. Elijah's return, inaugurating the kingdom, is to reconcile the generations of Israel-fathers with their children; Samaritans with Jews-that the final "Day of Yahweh" might be averted (Mal 3: 23-24).
With the thematic parameters of the prophetic roles of John and Jesus set by the Elijah-Elisha tradition, two central themes, defining the figure of Jesus, are taken up within a critique of the Jesus seminar's third quest for the historical Jesus. The theme of pride versus humility and its illustration in many sayings of Jesus related to the figure of the child as heir to the kingdom has its roots in the ancient Near Eastern presentation of a child-like humility as the similarly defining virtue of a king's right to rule his kingdom. Humility's epitome in the child and its tears not only plays a central role in the Psalter-in stories like David's and Hezekiah's, and in the songs of Isaiah's suffering servant-it also plays a central role in defining the heart of the Torah. This discussion is followed by the related theme of the reversal of the fate of the poor; the "good news" inaugurating the kingdom of God on earth; a kingdom of the blind and deaf, of the lame and the poor and the fatherless and the widow. Such reversals are celebrated in the Gospels as signs of the kingdom, as by Matthew and Luke's beatitudes. The preference for the poor and the rejected is an ideal that the Bible captures as an epitome to illustrate the command to love one's neighbor, the stranger, and the enemy. Rather than in any oral tradition of a projected Jesus movement, this theme has its roots in a stereotypical trope I call "the song for a poor man," with hundreds of examples in the literature of the Hebrew Bible and of the ancient Near East from as early as the Egyptian 6th dynasty in the middle of the third millennium.
While this first part of my book sets the question of Jesus as a figure of parable, part two takes up the function of royal ideology in ancient literature and its impact on the development of the biblical figure of the messiah that transforms this ideology to serve a function of piety. Three distinct roles are analyzed. Royal biographies in the ancient Near East begin with short propagandistic narratives, carved as monumental displays to celebrate the king's rule. I present the results of an analysis of twenty such examples of the story of the good king. They all reflect a highly stereotypical pattern in 12 themes and functions, which, in turn, are reiterated in equally stereotyped "biographies" of biblical heroes: from Noah and Abraham to David and Josiah. In these biographies, the function of parable dominates. I then examine the universal nature of empire in the ancient Near East, which encouraged the presentation of the great king with his role of maintaining the world God had created, and of subjecting all nations under divine patronage and establishing through holy war a universal peace: a kingdom of God. It is such an imperial understanding that royal epithets such as "chosen one," "son of god," "shepherd of the people," and the like have their origins. In the biblical use of this tradition, metaphorical continuity with ancient Near Eastern texts is so marked that one can well identify Thutmosis III as a clear predecessor of the saving messianic role of the Bible's holy war narratives. The adoption of these themes supports the Bible's universal understanding of divinity. In the closing chapter of this section, I reconsider the theme of life's victory over death through the perspective of the related themes of "new wine" and "blood of the covenant," as each is intimately connected to the fertility myth of the dying and rising god, from Tammuz and Ba'al to Dionysus..
The final section of my work integrates these themes with considerations about the historicity and composition of biblical narrative and its superseding development of the metaphor of "the anointed one" through priest, prophet, and king. Concentrating first of all with Genesis' figure of "Adam" as representative of humanity in rebellion, I take up the theme of covenant and circumcision as related to the symbols of holy war from Genesis to Ezrah and Nehemiah. These stories project a divine strategy to reverse the curse of the flood and to create the eternal peace of the kingdom and eradicate the terror of men at war, blood-guilt, and revenge. After examining the figures of prophets and kings in the long narrative about David and his sons as part of a never-ending story of failure, I briefly sketch the integration of the David story with the figure of the messiah in the Psalter. I close with a discussion of the relationship between a theology, understanding humanity as created in the image of God, and the role of the messiah as the epitome of that humanity within a parable's function of imitatio Christi. Now the rest of the acts of the messiah and all he did, the heroic deeds he accomplished, can be read in the book itself.
விவிலிய கதா பாத்திரங்கள் விவரங்களை உருவாக்குதல் - தாமஸ் எல். தாம்சன் -பழைய ஏற்பாட்டின் பேராசிரியர் கோபன்ஹேகன் பல்கலைக்கழகம்
மே 2005
"புதிய ஒயின்" மற்றும் "உடன்படிக்கையின் இரத்தம்" தொடர்பான கருப்பொருள்களின் முன்னோக்கின் மூலம் மரணத்திற்கு எதிரான வாழ்க்கையின் வெற்றியின் கருப்பொருளை நான் மறுபரிசீலனை செய்கிறேன், ஏனெனில் ஒவ்வொன்றும் இறந்துபோகும் மற்றும் வளர்ந்து வரும் கடவுளின் கருவுறுதல் கட்டுக்கதையுடன் நெருக்கமாக இணைக்கப்பட்டுள்ளன, தமுஸ் மற்றும் பா அல் டு டியோனிசஸ்.
யோபு 29-ல் தனது கற்பனாவாத, ராஜா போன்ற பாத்திரத்தில், மேசியாவின் விவிலிய உருவத்திற்கு ஒரு பயனுள்ள முன்னுதாரணத்தை எனக்கு வழங்குகிறது (Th.L. தாம்சன் மற்றும் எச். 134) மற்றும் எனது புதிய புத்தகமான தி மேசியா புராணம்: இயேசு மற்றும் டேவிட் ஆகியோரின் அருகிலுள்ள கிழக்கு வேர்கள் (அடிப்படை புத்தகங்கள்: நியூயார்க், 2005), இந்த செமஸ்டரில் ஒரு கருத்தரங்கின் கருப்பொருளை வழங்குகிறது. யூத மதம் மற்றும் கிறித்துவத்தின் வரலாற்று தோற்றம் பற்றிய நவீன கேள்விகளால் விவிலிய விவரிப்பு மறைக்கப்படும்போது பெரும்பாலும் புறக்கணிக்கப்பட்ட அல்லது இழந்த பார்வையை மேசியா புராணம் எடுத்துக்கொள்கிறது. இஸ்ரேலின் ராஜ்யத்தின் ஸ்தாபனத்தையும் கிறிஸ்தவத்தின் தோற்றத்தையும் வெளிப்படுத்தாவிட்டால், டேவிட் மற்றும் இயேசுவின் புள்ளிவிவரங்கள் யார்?
ஒரு உதாரணத்தை முன்னுதாரணமாகப் பயன்படுத்துவதற்கு: மார்க் 4 ஒரு சங்கிலி விளக்கத்தை முன்வைக்கிறது, அதில் ஏசாயாவின் சொற்பொழிவை சுத்தமாகவும் அசுத்தமாகவும் விளக்குவதற்கு இயேசு உவமைகளைக் கூறுகிறார். எல்லாம் உவமையில் உள்ளன. இதன் மூலமாகவும், தொடர்ந்து வரும் அதிசயக் கதைகள் மூலமாகவும் சீடர்கள் திகைக்கிறார்கள்; அவர்களுக்கு புரியவில்லை; அவர்களின் இருதயங்கள் கடினமாக்கப்பட்டன. மறைமுகமான குறிப்புகள் மோசேயின் அற்புதங்கள் மற்றும் பார்வோனின் கடினமான இருதயத்தின் கதையின் திருத்தத்தை மட்டும் உருவாக்கவில்லை (cf. Mk 6: 52; Ex 6: 30-7: 3), அவை ஏசாயாவிடமிருந்து ஒரு மேலாதிக்கப் பயணத்தை மீண்டும் வலியுறுத்துகின்றன, ஒரு தலைமுறையில் வாழ்கின்றன அசுத்தமான உதடுகள், கனமான காதுகள் மற்றும் மூடிய கண்களால் தீர்க்கதரிசி என்ன சொல்கிறார் என்பதை அவர்கள் புரிந்து கொள்ள மாட்டார்கள் (ஏசா 6: 5.9-10). இயேசுவின் உவமைகளைப் பற்றிய மார்க்கின் கதை தன்னை ஒரு உயிருள்ள உவமையாக ஆக்குகிறது, யெகோவாவின் பிரியமான திராட்சைத் தோட்டத்தைப் பற்றிய ஏசாயாவின் உவமையை மீண்டும் வலியுறுத்துகிறது, இது யெகோவாவின் விளக்கத்துடன் பின்பற்றப்படுகிறது, "இஸ்ரவேலின் வீடு" மற்றும் "யூதாவின் மனிதர்களை" கண்டிக்கவில்லை (ஈசா 5). மோசே மற்றும் ஏசாயாவின் கதைகளை மீண்டும் வலியுறுத்துவதில் மார்க்கின் நோக்கம், இயேசுவை ஒரு புதிய மோசே அல்லது புதிய தீர்க்கதரிசியாக அறிவித்து, அறிவொளியைக் கொண்டுவருவது அல்ல. உவமையின் பொறுப்பைச் சுமப்பது சீடர்கள்தான், அறிவொளியின் போது பைபிளின் அறியாமை பற்றிய முடிவில்லாத கதையைத் தூண்டுகிறார்கள். புரிதல் வாசகர்களுக்கு ஒதுக்கப்பட்டுள்ளது. அவரது கதையை உவமையாகப் புரிந்து கொள்ள மார்க்கின் ஆதிக்கம், விவிலியக் கதைகளின் நன்கு நிறுவப்பட்ட சொல்லாட்சியை ஈர்க்கிறது, யூத மதத்திற்குள் ஒரு விவாதத்தை உள்ளடக்கியது, அதன் பக்தி, நெறிமுறைகள் மற்றும் அதன் மதிப்புகளை விமர்சன ரீதியாக வரையறுக்க முயல்கிறது. மார்க்கில் உள்ள விவாதம் இயேசுவைப் பற்றியோ அவருடைய சீடர்களைப் பற்றியோ அல்ல, ஆனால் யார் தூய்மையானவர், யார் அசுத்தமானவர் என்பது பற்றியது. இது பார்வையற்றோர், காது கேளாதோர், நோய்வாய்ப்பட்டவர்கள் மற்றும் அசுத்த ஆவிகள் கொண்டவர்கள், கடவுளின் இரட்சிப்பின் ராஜ்யத்தால் மாற்றப்பட்ட அவர்களின் விதி-வரையறுக்கும் தலைகீழ்-யார் பார்க்கிறார்கள், கேட்கிறார்கள், புரிந்துகொள்கிறார்கள்.
வாழ்க்கை உவமையை மார்க்கின் பயன்பாடு அதன் விவிலிய வேர்களை எக்ஸோடஸ் மற்றும் ஏசாயாவின் இணையான கருப்பொருள்கள் மற்றும் கருப்பொருள்கள் மற்றும் அத்தகைய கதைகளின் வடிவம் மற்றும் செயல்பாடு ஆகியவற்றில் கொண்டுள்ளது. உவமையைத் தொடர்ந்து விளக்கத்தைத் தொடர்ந்து வரும் மார்க் மற்றும் ஏசாயாவைப் போலவே, சாமுவேலும் கிங்ஸும் ஒரு பொதுவான கருப்பொருளில் உவமைகள்-வாழ்க்கை மற்றும் முறையான-ஒரு உவமைகளை வழங்குகிறார்கள். விபச்சாரம் செய்த தாவீது தன் காதலனின் கணவனையும் அவனது சொந்த உண்மையுள்ள ஊழியரையும் கொன்றபோது, நாதன் தீர்க்கதரிசி அவரிடம் வந்து ஒரு பணக்காரனைப் பற்றியும் ஏழை மனிதனைப் பற்றியும் ஒரு உவமையைக் கூறுகிறார் (2 சாமு 12: 1-15). உவமையின் டேவிட் அறியாத விளக்கம் தன்னை பணக்காரர் என்று கண்டிக்கும்போது, டேவிட் கதை ஒட்டுமொத்தமாக பெருமை மற்றும் பணிவு பற்றிய மேலாதிக்க சொற்பொழிவுக்குள் முன்னுதாரணமாக காட்டப்படுகிறது. பழிவாங்கும் நீதியின் சொல்லாட்சி நிர்வகிக்கிறது. அவர் செய்த குற்றத்தின் காரணமாக தன்னை ஒரு "மரண மகன்" என்று காட்டிக் கொண்ட தாவீது, ஷியோலின் சவுலின் கதையை தனக்கு முன் மீண்டும் வலியுறுத்துகிறார் - யெகோவா நிராகரிக்கப்படுகிறார். அவர் உரியாவைக் கொன்ற வாள் இப்போது அவரது வீட்டின் மீது என்றென்றும் தொங்குகிறது. ஆயினும்கூட, விவிலியக் கதைகளின் சிக்கலான நெறிமுறைக்குள், ஒரு சாபம் ஆசீர்வாதம் மற்றும் வாக்குறுதியைப் போன்றது. தாவீது மனத்தாழ்மையுடன் மனந்திரும்புகிறார், கர்த்தர் மனந்திரும்புகிறார். அவரது கோபம் தாமதமாகிறது, டேவிட் மற்றும் அவரது வீட்டின் துன்பகரமான கதைகள் - பழிவாங்கும் வாள் எப்போதும் இருக்கும் - சொல்லப்படலாம். இந்த உயிருள்ள உவமையில், மற்றொரு பணக்காரர் தனது வறுமையை எதிர்கொள்ளும் வகையில் தாவீதின் பங்கு மீண்டும் ஒரு முறை எடுத்துக் கொள்ளப்படுகிறது (1 கே 21). உரியாவின் கூரையைப் போலவே, நாபோத்தின் திராட்சைத் தோட்டமும் ராஜாவின் அரண்மனைக்கு அருகில் உள்ளது. பணக்காரர், ஆகாப், தனது சமையலறைத் தோட்டத்தை நடவு செய்வதற்கு ஏழை நாபோத்தின் ஒரே உடைமையை எடுக்க விரும்புகிறார். உரியாவின் பக்திக்கு இணையாக, நாபோத் தன் பிதாக்களின் சுதந்தரத்தை விற்க மாட்டார் (லேவி 25: 23-24). கடவுளையும் ராஜாவையும் சபித்ததற்காக கல்லெறியப்பட்ட நபோத்தின் மரணத்தை உவமை முடிக்கும்போது, தீர்க்கதரிசி எலியா ஆகாபை ஒப்பிடக்கூடிய விதியால் சபிக்கிறான்: நாய்கள் நாதனின் இரத்தத்தை மடித்துக் கொண்ட இடத்தில், அங்கே அவர்கள் ஆகாபின் நக்கினார்கள். தாவீதின் கதையைப் போலவே, கதையின் ஆர்வமும் ஆகாபின் நபர் மீது இல்லை, ஆனால் உவமையை மீண்டும் வலியுறுத்துவதிலும் அதன் கொள்கைகளை உறுதிப்படுத்துவதிலும் உள்ளது. ஆகாபும் மனந்திரும்பி தன்னைத் தாழ்த்திக் கொள்கிறான், அவனுடைய தண்டனை அவனது வீட்டின் மகன்களுக்கு வழங்கப்படுவதற்காக அவனும் மன்னிக்கப்படுகிறான், மேலும் பெரிய கதை சொல்லப்பட்டது. உவமையின் இணையான மறுபரிசீலனை மூலம், மரபு சாயலுக்கான ராஜாக்களின் நடத்தையை குறிக்கிறது, இது மேசியாவின் கருப்பொருள்களை ஆதிக்கம் செலுத்துகிறது.
ஆரம்பகால சமாரியர்கள் மற்றும் யூதர்கள் உருவாக்கிய ஒரு இறையியலை மார்க்கின் உவமைகள் தொடர்கையில், பைபிள் அதன் வேர்களை பண்டைய அருகிலுள்ள கிழக்கின் அரச சித்தாந்தத்தில் ஆழமாக வளர்க்கிறது. என் புத்தகத்தின் முதல் பகுதி ஏசாயாவின் "தேவனுடைய ராஜ்யம்" என்ற கருப்பொருளை சுவிசேஷங்களில் ஜான் மற்றும் இயேசுவின் ஜோடி புள்ளிவிவரங்கள் மூலம் வெளிப்படுத்தப்பட்டுள்ளது, இது அவர்களின் தீர்க்கதரிசி மற்றும் அதிசய தொழிலாளியின் கதைகள் மூலம் எலியாவின் இரட்டை பாத்திரத்தை மீண்டும் செயல்படுத்துகிறது. மற்றும் எலிஷா: இஸ்ரேலின் வீட்டிற்கு எதிராக தெய்வீக தீர்ப்பை அறிவிக்கும் 1-2 ராஜாக்களில் அதிசயமாக வேலை செய்யும் தீர்க்கதரிசிகள். எவ்வாறாயினும், தீர்ப்பு எப்போதுமே சாபத்திற்கும் ஆசீர்வாதத்திற்கும் இடையில் ஒரு நித்திய தேர்வை வழங்குகிறது, மேலும் தீர்க்கதரிசன ஜோடி மரணத்திற்கு எதிரான வாழ்க்கையின் வெற்றியையும், கடவுளின் கோபத்தின் மீது யெகோவாவின் கருணையையும் கொண்டாடுகிறது. அவர்களின் அற்புதங்கள் தெய்வீகத்துடனான மனித சந்திப்பின் ஜானஸ் முகம் கொண்ட தன்மையை விளக்குகின்றன. எருசலேம் அழிவிலும், தாவீதின் குமாரன் அவமானத்திலும், ராஜாக்களின் கதை முடிவடையாமல் மூடுகிறது. சமாரியாவின் சமாதான தீர்க்கதரிசியான எலிசாவின் பங்கிற்கு அழிவின் தீர்க்கதரிசி என்ற பாத்திரத்தை வழங்கிய எலியா, பரலோகத்திற்கு ஏறி, திரும்பி வருவதற்கான மறைமுக வாக்குறுதியை அளித்தார். மலாக்கி புத்தகத்தை மூடுவது 1 கிங்ஸின் திட்டத்தின் இந்த சவாலை எடுத்துக்கொள்கிறது. எலியாவின் வருகை, ராஜ்யத்தைத் துவக்கி, இஸ்ரேல்-பிதாக்களின் தலைமுறைகளை தங்கள் குழந்தைகளுடன் சரிசெய்தல்; யூதர்களுடனான சமாரியர்கள் - இறுதி "யெகோவாவின் நாள்" தவிர்க்கப்படலாம் (மல் 3: 23-24).
எலியா-எலிசா பாரம்பரியத்தால் அமைக்கப்பட்ட ஜான் மற்றும் இயேசுவின் தீர்க்கதரிசன பாத்திரங்களின் கருப்பொருள் அளவுருக்கள் மூலம், இயேசுவின் உருவத்தை வரையறுக்கும் இரண்டு மைய கருப்பொருள்கள், வரலாற்று இயேசுவிற்கான இயேசு கருத்தரங்கின் மூன்றாவது தேடலின் விமர்சனத்திற்குள் எடுக்கப்படுகின்றன. பெருமை மற்றும் பணிவு ஆகியவற்றின் கருப்பொருள் மற்றும் ராஜ்யத்தின் வாரிசாக குழந்தையின் உருவத்துடன் தொடர்புடைய இயேசுவின் பல கூற்றுகளில் அதன் விளக்கம், வேரூன்றிய கிழக்கு கிழக்கு விளக்கக்காட்சியில் ஒரு குழந்தை போன்ற மனத்தாழ்மையை வேரூன்றியுள்ளது, இதேபோல் ஒரு ராஜாவின் உரிமையின் நற்பண்பு அவரது ராஜ்யத்தை ஆள. குழந்தையின் மனத்தாழ்மையின் சுருக்கமும் அதன் கண்ணீரும் தாவீது மற்றும் எசேக்கியா போன்ற சால்டர்-இன் கதைகளில் முக்கிய பங்கு வகிக்கிறது என்பது மட்டுமல்ல, ஏசாயாவின் துன்பகரமான ஊழியரின் பாடல்களிலும் - இது தோராவின் இதயத்தை வரையறுப்பதில் முக்கிய பங்கு வகிக்கிறது. இந்த விவாதம் ஏழைகளின் தலைவிதியை மாற்றியமைப்பது தொடர்பான கருப்பொருளைத் தொடர்ந்து வருகிறது; பூமியில் தேவனுடைய ராஜ்யத்தைத் துவக்கும் "நற்செய்தி"; குருட்டு மற்றும் காது கேளாதோர், நொண்டி மற்றும் ஏழைகள், தந்தை இல்லாதவர்கள் மற்றும் விதவை ஆகியோரின் ராஜ்யம். மத்தேயு மற்றும் லூக்காவின் அடிமைத்தனங்களால், இதுபோன்ற தலைகீழ்கள் ராஜ்யத்தின் அடையாளங்களாக சுவிசேஷங்களில் கொண்டாடப்படுகின்றன. ஏழைகளுக்கும் நிராகரிக்கப்பட்டவர்களுக்கும் விருப்பம் என்பது ஒருவரின் அண்டை, அந்நியன் மற்றும் எதிரிகளை நேசிக்க வேண்டும் என்ற கட்டளையை விளக்குவதற்கான ஒரு சுருக்கமாக பைபிள் பிடிக்கிறது. திட்டமிடப்பட்ட இயேசு இயக்கத்தின் எந்தவொரு வாய்வழி மரபையும் விட, இந்த கருப்பொருள் அதன் வேர்களை ஒரு ஏழை மனிதனுக்கான பாடல் என்று நான் அழைக்கிறேன், எபிரேய பைபிளின் இலக்கியத்திலும், பண்டைய அருகிலுள்ள கிழக்கிலிருந்தும் நூற்றுக்கணக்கான எடுத்துக்காட்டுகள் உள்ளன. மூன்றாவது மில்லினியத்தின் நடுவில் எகிப்திய 6 வது வம்சத்தின் ஆரம்பத்தில்.
எனது புத்தகத்தின் இந்த முதல் பகுதி இயேசுவின் கேள்வியை உவமையின் உருவமாக அமைக்கும் அதே வேளையில், இரண்டாம் பகுதி பண்டைய இலக்கியங்களில் அரச சித்தாந்தத்தின் செயல்பாட்டையும், மேசியாவின் விவிலிய உருவத்தின் வளர்ச்சியில் அதன் தாக்கத்தையும் எடுத்துக்கொள்கிறது, இந்த சித்தாந்தத்தை ஒரு சேவையாக மாற்றும் பக்தியின் செயல்பாடு. மூன்று தனித்துவமான பாத்திரங்கள் பகுப்பாய்வு செய்யப்படுகின்றன. பண்டைய அருகிலுள்ள கிழக்கில் உள்ள ராயல் சுயசரிதைகள் குறுகிய பிரச்சாரக் கதைகளுடன் தொடங்குகின்றன, இது ராஜாவின் ஆட்சியைக் கொண்டாட நினைவுச்சின்ன காட்சிகளாக செதுக்கப்பட்டுள்ளது. நல்ல ராஜாவின் கதையின் இதுபோன்ற இருபது எடுத்துக்காட்டுகளின் பகுப்பாய்வின் முடிவுகளை நான் முன்வைக்கிறேன். அவை அனைத்தும் 12 கருப்பொருள்கள் மற்றும் செயல்பாடுகளில் மிகவும் ஒரே மாதிரியான வடிவத்தை பிரதிபலிக்கின்றன, அவை விவிலிய ஹீரோக்களின் சமமான ஒரே மாதிரியான "சுயசரிதைகளில்" மீண்டும் வலியுறுத்தப்படுகின்றன: நோவா மற்றும் ஆபிரகாம் முதல் டேவிட் மற்றும் ஜோசியா வரை. இந்த சுயசரிதைகளில், உவமையின் செயல்பாடு ஆதிக்கம் செலுத்துகிறது. பண்டைய அருகிலுள்ள கிழக்கில் சாம்ராஜ்யத்தின் உலகளாவிய தன்மையை நான் ஆராய்கிறேன், இது கடவுள் உருவாக்கிய உலகைப் பேணுவதற்கும், அனைத்து நாடுகளையும் தெய்வீக ஆதரவின் கீழ் உட்படுத்துவதற்கும், புனிதப் போரின் மூலம் ஒரு உலகளாவிய அமைதியை நிலைநிறுத்துவதற்கும் பெரும் ராஜாவை வழங்குவதை ஊக்குவித்தது. தேவனுடைய ராஜ்யம். "தேர்ந்தெடுக்கப்பட்ட ஒருவர்", "கடவுளின் மகன்", "மக்களின் மேய்ப்பன்" போன்ற அரச பெயர்கள் மற்றும் அவற்றின் தோற்றம் போன்றவை ஒரு ஏகாதிபத்திய புரிதல். இந்த பாரம்பரியத்தின் விவிலிய பயன்பாட்டில், பண்டைய அருகிலுள்ள கிழக்கு நூல்களுடன் உருவக தொடர்ச்சியானது மிகவும் குறிக்கப்பட்டுள்ளது, பைபிளின் புனித யுத்த கதைகளின் சேமிக்கும் மெசியானிக் பாத்திரத்தின் தெளிவான முன்னோடியாக துட்மோசிஸ் III ஐ நன்கு அடையாளம் காண முடியும். இந்த கருப்பொருள்களை ஏற்றுக்கொள்வது தெய்வீகத்தைப் பற்றிய பைபிளின் உலகளாவிய புரிதலை ஆதரிக்கிறது. இந்த பகுதியின் இறுதி அத்தியாயத்தில், "புதிய ஒயின்" மற்றும் "உடன்படிக்கையின் இரத்தம்" தொடர்பான கருப்பொருள்களின் முன்னோக்கின் மூலம் மரணத்திற்கு எதிரான வாழ்க்கையின் வெற்றியின் கருப்பொருளை மறுபரிசீலனை செய்கிறேன், ஏனெனில் ஒவ்வொன்றும் இறக்கும் மற்றும் கருவுறுதல் கட்டுக்கதையுடன் நெருக்கமாக இணைக்கப்பட்டுள்ளன. உயரும் கடவுள், தம்முஸ் மற்றும் பால் முதல் டியோனீசஸ் வரை ..
எனது படைப்பின் இறுதிப் பகுதி இந்த கருப்பொருள்களை விவிலியக் கதைகளின் வரலாற்றுத்தன்மை மற்றும் கலவை மற்றும் பூசாரி, தீர்க்கதரிசி மற்றும் ராஜா மூலம் "அபிஷேகம் செய்யப்பட்டவரின்" உருவகத்தின் மேம்பாட்டு வளர்ச்சியைப் பற்றிய கருத்துகளுடன் ஒருங்கிணைக்கிறது. கிளர்ச்சியில் மனிதகுலத்தின் பிரதிநிதியாக ஆதியாகமத்தின் "ஆதாம்" உருவத்துடன் முதலில் கவனம் செலுத்துகிறேன், ஆதியாகமம் முதல் எஸ்ரா மற்றும் நெகேமியா வரையிலான புனிதப் போரின் அடையாளங்களுடன் தொடர்புடைய உடன்படிக்கை மற்றும் விருத்தசேதனம் என்ற கருப்பொருளை நான் எடுத்துக்கொள்கிறேன். இந்த கதைகள் வெள்ளத்தின் சாபத்தை மாற்றியமைப்பதற்கும், ராஜ்யத்தின் நித்திய அமைதியை உருவாக்குவதற்கும், போர், இரத்தக் குற்றம் மற்றும் பழிவாங்கும் போது மனிதர்களின் பயங்கரத்தை ஒழிப்பதற்கும் ஒரு தெய்வீக மூலோபாயத்தை முன்வைக்கின்றன. தோல்வியின் முடிவில்லாத கதையின் ஒரு பகுதியாக தாவீது மற்றும் அவரது மகன்களைப் பற்றிய நீண்ட கதைகளில் தீர்க்கதரிசிகள் மற்றும் ராஜாக்களின் புள்ளிவிவரங்களை ஆராய்ந்த பிறகு, தாவீது கதையின் ஒருங்கிணைப்பை சால்ட்டரில் உள்ள மேசியாவின் உருவத்துடன் சுருக்கமாக வரைகிறேன். ஒரு இறையியலுக்கு இடையிலான உறவு, கடவுளின் உருவத்தில் உருவாக்கப்பட்டுள்ள மனிதகுலத்தைப் புரிந்துகொள்வது, மற்றும் கிறிஸ்துவின் ஒரு உவமையின் செயல்பாட்டிற்குள் அந்த மனிதகுலத்தின் சுருக்கமாக மேசியாவின் பங்கு பற்றிய விவாதத்துடன் நான் மூடுகிறேன். இப்போது மேசியாவின் மீதமுள்ள செயல்களும் அவர் செய்த அனைத்தும், அவர் செய்த வீரச் செயல்களும் புத்தகத்திலேயே படிக்கப்படலாம்.
