சங்க காலம் / தேடல் – 3

தமிழரின் “தலை“யெழுத்து

கல்தோன்றிய, மண்தோன்றிய காலத்துக்குப் பின்தோன்றிய மொழிகள் பல. அவற்றுள் ஒன்று தமிழ்மொழி.எகிப்து நாட்டில் பொ.யு.மு. 60ஆம் நூற்றாண்டுக்கு முன்பே கல்வெட்டுகள் இருந்தன.[1] சீன நாட்டில் பொ.யு.மு. 20ஆம் நூற்றாண்டுக்கு முன்பே கல்வெட்டுகள் இருந்தன. உலக மொழிகளோடு ஒப்பிடும்போது தமிழ்மொழிக் கல்வெட்டுகளின் காலம் மிகப் பிற்பட்டதுதான்.

பாரத கண்டத்தில் தோன்றிய ரிக் வேதத்தின் காலம் பொ.யு.மு. 14 ஆம் நூற்றாண்டுக்கு முற்பட்டது.[2] ரிக் வேதத்தின் காலத்தைத் தீர்மானிப்பதில் பல அறிஞர்களிடம் கருத்து வேறுபாடுகள் உள்ளன. எப்படியானாலும் பாரதகண்டத்தில் தோன்றிய மொழிகளோடு ஒப்பிடும்போதும் தமிழ்மொழியின் எழுத்துருவின் காலம் பிற்பட்டதுதான்.

ஆனால், மற்றவை வழக்கிழந்தபோதும் தமிழ் வழக்கிழக்காமல் தன்னைச் செம்மைப்படுத்திக் கொண்டு உயர்ந்து வளர்ந்தது என்பதில் எந்த அறிஞர் குழுக்களிடமும் கருத்துவேறுபாடு இருக்காது.

‘தமிழி’ எழுத்தின் காலம்

தமிழ்மொழியின் எழுத்து வடிவம் முதலில் உருவ (படம்) எழுத்தாக இருந்து, கருத்தெழுத்தாக மாறிப் பின்னர் அசையெழுத்து நிலையினை அடைந்து, பின் செம்மையடைந்து வரியெழுத்தாக மாறியது. அதற்குத் “தமிழி“ என்றுபெயர்.

ஈரோடு மாவட்டம் சென்னிமலைக்கு அருகில் உள்ள கொடுமணல் என்ற பகுதியில் அகழ்வாய்வுசெய்து கண்டெடுக்கப்பட்ட பானையோட்டில் தமிழி எழுத்தில் ஒரு பெயர் எழுதப்பட்டிருந்தது. அப்பானையோட்டினை கார்பன் டேட்டிங் பரிசோதனை செய்ததில் அதன் காலம் பொ.யு.மு.எட்டாம் நூற்றாண்டு என்று தெரியவந்தது.அதாவது, தமிழி எழுத்து ஏறத்தாழ பொ.யு.மு.எட்டாம் நூற்றாண்டிலிருந்தே வரியெழுத்தாக வழக்கிலிருந்துள்ளது. அப்படியென்றால், அது உருவ (படம்) எழுத்தாக இருந்த காலகட்டம் ஏறத்தாழ பொ.யு.மு. 13ஆம் நூற்றாண்டு என்பது என் கணிப்பு.

தமிழகத்தில் அரசலூர், ஆதிச்சநல்லூர், பொருந்தல், அழகர்மலை, ஆனைமலை, எடக்கல் கல்வெட்டு, கருங்காலக்குடி, கலசக்காடு, கழுகுமலை, கீழவளவு, கொடுமணல், சமணர்மலை, சித்தன்னவாசல், பரங்குன்றம், திருவாதவூர், பஞ்சபாண்டவர்மலை, புகழூர், மறுகால்தலை, மாங்குளம், மாமண்டூர், முத்துப்பட்டி, மேட்டுப்பட்டி, விக்கிரமங்கலம், தேனூர், ஐம்பை, போர்ப்பன்னக்கோட்டை போன்ற இடங்களில் கண்டறியப்பட்ட பொ.யு.மு.மூன்றாம் நூற்றாண்டுக்கு முற்பட்ட கல்வெட்டுகளில், மட்பாண்டச் சில்லுகளில் தமிழி எழுத்தில் அமைந்த சொல், சொற்கள், தொடர் ஆகியன காணப்படுகின்றன.

இவற்றுள் தமிழகத்தின் தென் மாவட்டங்களில் கண்டறியப்பட்ட குகைக் கல்வெட்டுகளில் உள்ள எழுத்துகள் தமிழி தானா? அல்லது மூலத் தென் திராவிட மொழியா? என்ற ஐயம் தெ.பொ.மீனாட்சிசுந்தரனாருக்கு இருந்தது. காரணம், இக்குகைக் கல்வெட்டுகளின் மொழி தமிழ் மற்றும் பிராகிருத மொழிகளின் கலப்பில் ஒரு கலப்புமொழியாக அமைந்திருந்ததே.[3]

இக்கல்வெட்டுகளைச் செதுக்கிய புத்தசமயத்தைச் சார்ந்தோர்கள் பிராகிருத மொழியில் புலமைபெற்றவர்கள். அதே நேரத்தில் அவர்கள் தமிழைத் தாய்மொழியாகப் பெற்றவர்கள் அல்லர். தமிழகத்தில் வாழும் தமிழ் மக்கள் “இக்குகை இவரது“ என்றோ, “இக்குகையை இவருக்கு இவர் அமைத்துக்கொடுத்தார்“ என்றோ அறிந்துகொள்ளவேண்டும் என்ற நோக்கில்தான் அக்குகைகளில் அச்செய்திகளை எழுதிவைத்தனர்.

தென்தமிழக மாவட்டங்களில் தொடர்ந்து குகை மற்றும் குகைசார்ந்த பகுதிகளில் கண்டறியப்பட்ட கல்வெட்டுகளின் மொழி, மொழி நடையின் அடிப்படையிலும் அவை தொல்காப்பிய விதி ஒழுங்குக்கு உட்படுவதாலும் சங்க இலக்கியங்களில் பயின்று வரும் சொற்களாக இருப்பதாலும் அவை தமிழி மொழிதான் என்பதனை ஆய்வாளர்கள் உறுதிப்படுத்திக் கொண்டனர்.

மூன்றுமுகம்

தமிழி எழுத்துரு மூன்றுகட்ட நிலைகளில் மாற்றங்களைப் பெற்று வளர்ந்துள்ளது.[4] முதல்கட்ட வளர்ச்சி நிலையில் அதாவது, பொ.யு.மு.எட்டாம் நூற்றாண்டு முதல் பொ.யு.மு. ஐந்தாம் நூற்றாண்டு வரையில் தமிழி எழுத்தில் “கந்தசாமி“ என்ற சொல்லினை எழுதினால் நம்மால் அதனைக் “காந்தாசாமி“ என்றே படிக்கநேரிடும். அக்காலத்தில் வாழ்ந்தவர்கள் அதனைக் “கந்தசாமி“ என்றே புரிந்து சரியாகப் படித்தார்கள்.

இரண்டாம் கட்ட வளர்ச்சி நிலையில் அதாவது, பொ.யு.மு. ஐந்தாம் நூற்றாண்டு முதல் பொ.யு.மு. இரண்டாம் நூற்றாண்டு வரையில் தமிழி எழுத்தில் கந்தசாமி என்ற சொல்லினை எழுதினால் அதனைக் “கநதசாமி“ என்றே படிக்கநேரிடும். அக்காலத்தவர்கள் அதனைச் சரியாகவே படித்தார்கள்.

மூன்றாம் கட்ட வளர்ச்சி நிலையில் அதாவது, பொ.யு.மு. ஒன்றாம் நூற்றாண்டு முதல் பொ.மு. மூன்றாம் நூற்றாண்டுவரையில் தமிழி எழுத்தில் கந்தசாமி என்ற சொல்லினை எழுதினால் அதனைக் “கந்தசாமி“ என்று மட்டும் படிக்கமுடிந்தது. அவர்களும் அவ்வாறே படித்தார்கள். அதனால், தமிழி எழுத்துவடிவம் தன்னுடைய மூன்றாம் கட்ட வளர்ச்சி நிலையில் செம்மையுற்றது என்று உறுதிபடுத்தலாம்.

மொழிகள் பல – எழுத்துரு ஒன்றே

அக்காலத்தில் எழுத்துவழக்கில்லாத பல மொழிகள் தமிழி எழுத்தினையே தமது எழுத்துவடிவமாகக் கொண்டிருந்தன. வடஇந்தியப்பகுதிகளில் வாழ்ந்தவர்கள் பிராகிருத மொழியைப் பேசினாலும் அவர்களுடைய மொழியைத் தமிழி எழுத்துவடிவிலேயே எழுதியுள்ளனர். அங்குக் கண்டறியப்பட்ட பழைய கல்வெட்டுக்கள் அனைத்தும் தமிழி எழுத்துவடிவில் எழுதப்பெற்றவையே.

அசோகர் தமது பிராகிருத மொழி மற்றும் பாலி மொழிக் கல்வெட்டுக்களைத் தமிழி எழுத்துவடிவிலேயே எழுதினார். காரணம் இந்திய அளவில் பல மொழி பேசுவோரும் அறிந்த எழுத்துருவாகத் தமிழி இருந்துள்ளது. அதாவது, இப்போது உலக அளவில் ஆங்கில எழுத்துரு இருப்பதுபோல.

பதினெட்டுள் ஒன்று

பொ.யு.மு. மூன்றாம் நூற்றாண்டில் எழுதப்பெற்ற “சமவயங்க சுத்தா“ என்ற சமணசமய நூல் அக்காலத்தில் இந்தியாவில் வழக்கிலிருந்த 18 வகையான எழுத்துவடிவங்களைப் பட்டியலிட்டுள்ளது.[5] அவற்றுள் ஒன்று தமிழி.

பொ.யு.மு. 168 இல் எழுதப்பெற்ற “பன்னவயங்க சுத்தா“ என்ற சமண சமய நூலும் அப்பதினெட்டு எழுத்துவடிவங்களுக்குரிய பெயர்களைக் குறிப்பிட்டுள்ளது.

அவை 1.பம்பி, 2.யவநாளி, 3.தொசபுரியா, 4.கரோத்தி, 5.புக்க ரசரியா, 6.போகவையா, 7.பஹாரையா, 8.உய-அம்த ரிக்கியா, 9.அக்கரபித்தியா, 10.தேவானையா, 11.நினித்யா, 12.அம்கலிபி, 13.கணியலிபி, 14.கம்தவ்வ-லிபி, 15.ஆதம்சலிபி, 16.மஹேசரி. 17.தமிழி, 18.பொலிம்தி என்பனவாகும். இந்நூலில் இவ்வெழுத்துகள் அவை தோன்றிய காலத்தின் அடிப்படையில் வரிசைப்படுத்தப்படவில்லை. அவ்வாறு வரிசைப்படுத்தப்பட்டிருந்தால் தமிழி எழுத்து வடிவம் முதலாவதாகச் சுட்டப்பட்டிருக்கும்.

இந்திய எல்லையைக் கடந்த தமிழி எழுத்து

தாய்லாந்து நாட்டில் குவான் லுக் பட் என்ற இடத்தில் கண்டுபிடிக்கப்பட்ட ஓர் உரைகல்லில் தமிழி எழுத்து பொறிக்கப்பட்டிருந்தனைக் கண்டுபிடித்துள்ளனர். அவ்உரைகல்லின் காலம் பொ.யு.மு. நான்காம் நூற்றாண்டு ஆகும்.

இலங்கையில் கந்தரோடையில் கண்டெடுக்கப்பட்ட கருப்பு – சிவப்பு மட்பாண்டங்களில் தமிழி எழுத்தினைக் கண்டுள்ளனர். இதன் காலம் பொ.யு.மு. மூன்றாம் நூற்றாண்டாகும்.

அதே நாட்டில் திசமகாராமையில் அதே காலகட்டத்தைச் சார்ந்த கருப்பு – சிவப்பு மண் தட்டில் தமிழி எழுத்தினைக் கண்டுபிடித்துள்ளனர்.

அதே நாட்டில் பூநகரியில் பொ.யு.மு. இரண்டாம் நூற்றாண்டுக்குரிய ஒரு மட்பாண்டத்தில் தமிழி எழுத்தினைக் கண்டுள்ளனர்.

தாய்லாந்து நாட்டில் அதே காலகட்டத்தைச் சார்ந்த ஒரு மட்பாண்டத்தில் தமிழி எழுத்தினைக் கண்டுபிடித்துள்ளனர்.

தமிழி எழுத்தில் “பானை ஒறி“ என்று எழுதப்பெற்ற பொ.யு.மு. முதல் நூற்றாண்டிற்குரிய ஒரு சாடியினை எகிப்து நாட்டில் உள்ள லெக்குஸ் லிமன் என்ற இடத்தில் கண்டுபிடித்துள்ளனர்.[6]

அதே நாட்டில் பெரின்ஸ் ரொக்ளோடிசியா என்ற இடத்தில் அதே கால கட்டத்தைச் சார்ந்த ஒரு சாடியில் தமிழி எழுத்தில் எழுதப் பெற்ற ஒருவாசகத்தைக் கண்டறிந்துள்ளனர்.

ஓமன் நாட்டில் அதே கால கட்டத்தைச் சார்ந்த ஒரு பானை ஓட்டுத்துண்டில் “ணந்தை கீரன்“ என்று தமிழி எழுத்தில் எழுதப்பட்ட ஒரு சொல்லினைக் கண்டுபிடித்துள்ளனர்.

வெளிநாட்டவரின் வருகையாலும் தமிழ்நாட்டவரின் வெளியுறவு நடவடிக்கைகளாலும் கடல் வணிகத்தின் வளர்ச்சியாலும் இவை சாத்தியப்பட்டுள்ளன.

புகழ்பெற்ற தமிழிக் கல்வெட்டுகள்

மிகப்பழமையான தமிழிக் கல்வெட்டுகள் ஆதிச்சநல்லூரிலும் மாங்குளத்திலும் கிடைத்துள்ளன. இவற்றின் காலம் பொ.யு.மு. ஐந்தாம் நூற்றாண்டுக்கு முன். இவற்றிற்கு அடுத்தபடியாகத் தொல்நிலையில் உள்ளவை புலிமான்கோம்பை, தாதப்பட்டி கல்வெட்டுகளாகும். இவற்றின் காலம் பொ.யு.மு. நான்காம் நூற்றாண்டுக்கு முன். அதற்கு அடுத்தது சித்தன்னவாசல் குகைக் கல்வெட்டுகள். இவற்றின் காலம் பொ.யு.மு. மூன்றாம் நூற்றாண்டுக்கு முன்.

சித்தன்னவாசல் குகைக் கல்வெட்டு, “எருமி நாட்டுக் குமுழூர் பிறந்த காவுடி ஈதென்கு சிறுபோவில் இளயர் செய்த அதிடனம்“ என்ற செய்தியை வழங்குகிறது.[7] இதிலுள்ள “காவுடி“ என்ற சொல் “காவிதி“ என்ற ஒரு பட்டப்பெயரினைக் குறிக்கின்றது. இப்பட்டப்பெயர் சங்க இலக்கியத்தில் இடம்பெற்றுள்ளது.

ஜம்பையில் கண்டறியப்பட்ட கல்வெட்டு தகடூரை ஆண்ட அதியமான் நெடுமான் அஞ்சியின் காலத்த்தாகும். இக்கல்வெட்டில் அதியமான் நெடுமான் அஞ்சியை “சதியபுதோ“ என்று குறிப்பிட்டுள்ளது. வட இந்தியாவில் மௌரியராட்சியின் போது அசோகர் உருவாக்கிய கல்வெட்டில், தன் அண்டைநாட்டு அரசர்கள் பற்றிய குறிப்பில், “சோழர், பாண்டியர், சத்யபுத்ரர், கேரளபுத்ரர்“ என்று உள்ளது. ஆக, அசோகர் குறிப்பிடும் “சத்யபுத்ரர்“ என்ற சொல் “சதியபுதோ அதியமான் நெடுமான் அஞ்சி“யைத்தான் குறிக்கிறது என்று உறுதிப்படுகிறது. அப்படியென்றால், பொ.யு.மு. மூன்றாம் நூற்றாண்டில் அதியமான் நெடுமான் அஞ்சி தமிழகத்தின் மூவேந்தர்களுக்கு இணையாக ஆண்டுவந்தமையை அறியமுடிகிறது.

ஜம்பைக் கல்வெட்டு திருக்கோயிலூர்க்கு அருகில் கிடைத்திருப்பதால், “அதியமான் நெடுமான் அஞ்சி திருக்கோயிலூரை ஆட்சிபுரிந்த மலையமான் திருமுடிக்காரியை வென்றதாக“ இலக்கியங்கள் குறிப்பிடும் செய்தி கதை அல்ல – நிஜம் என்று உறுதிபடுத்தியுள்ளது.

அரச்சலூரில் கிடைக்கப்பெற்ற இசைக் கல்வெட்டில் இசைக்குறிப்புகள் பொறிக்கப்பட்டுள்ளன. அதன் அருகில், “எழுத்துப் புணருத்தான் மசிய் வண்ணக்கன் தேவன் ஙாத்தன்“[8] என்ற செய்தி உள்ளது. அதாவது, “மசிய் வண்ணக்கன் தேவன் இவ் இசை எழுத்துகளைக் கல்லில் செதுக்கினார்“ என்ற பொருளினைத் தருகிறது. தமிழரின் இயல் (இலக்கணம், இலக்கியம்) மட்டுமல்ல இசையும் பொ.யு.மு. முதல் நூற்றாண்டிற்கு முற்பட்டது என்பது தெளிவாகிறது. குறிப்பாக, அவ் இசை “தமிழிசை“ என்பதனையும் நாம் நினைவில் நிறுத்தவேண்டும். இக்கல்வெட்டிற்குப் பிற்பட்டதே சிலப்பதிகாரம். அதில் உள்ள அரங்கேற்றுக்காதை தமிழரின் இசைப் புலமைக்கும் கூத்து நுட்பத்திற்கும் ஓர் உரைகல்.

முக(ம்)வரி மாறிய தமிழி

தமிழி என்பதனைக் காலப்போக்கில் தமிழ்பிராமி எழுத்து, தொல்தமிழ் எழுத்து, பண்டைத்தமிழ் எழுத்து, சங்கத்தமிழ் எழுத்து, தென்னிந்திய பிராமி எழுத்து என்றெல்லாம் அழைத்துள்ளனர். இப்போது நாம் இதனைத் “தமிழ்“ என்று சுட்டுகிறோம்.

செம்மையுடைய எழுத்துவடிவமே சிறப்பெழுத்துகளைக் கொண்டிருக்கும். தொடக்க காலத்திலேயே “தமிழி“ தனக்குரிய சிறப்பெழுத்துகளான ழ,ள,ற,ன ஆகிய நான்கு எழுத்துகளையும் பெற்றித்திகழ்ந்தது. தமிழி செம்மையுடைய எழுத்துவடிவமுடையது. “அசோகன் பிராமி“ முதலானவை அனைத்தும் தமிழிக்குப் பிற்பட்டவையே – செம்மையற்றவையே.

தமிழி எழுத்தின் எழுத்து வடிவம் பொ.யு.மு. ஒன்றாம் நூற்றாண்டளவில் மாறத்தொடங்கியது. அது முதலில் வட்டெழுத்தாகவும் மிகப் பிற்காலத்தில் தற்போது உள்ள தமிழ் எழுத்தாகவும் மாற்றம் பெற்றது.

கண்ணெழுத்து (சிலப்பதிகாரம் – 5 11-112), கோலெழுத்து (திருக்குறள் – 1285), குயிலெழுத்து (அகநானூறு – 297) என்று தமிழி எழுத்து எழுத உதவும் கருவி, எழுதப்படும் பொருள் சார்ந்து பல பெயர்களைப் பெற்றது.

சமஸ்கிருத மொழியின் உச்சரிப்புகளைச் சரியாக எழுதுவதற்காக மட்டுமே கிரந்த எழுத்துக்களைத் தமிழர்கள் பயன்படுத்தியுள்ளனர்.

“தலை“ என்ற சொல்லுக்கு “முதல்“ என்றும் பொருளுண்டு. தமிழரின் முதல் எழுத்து வடிவம் “தமிழி“ என்பதால் அது தமிழரின் தலையெழுத்துதானே! இப்போதும் “தமிழி“ இருக்கிறது– “தமிழ்“ என்ற பெயரில். “தமிழி“ தன்னுடைய வரியெழுத்தில் மாற்றம் பெற்றாலும் தன் மரபுப் பண்பினைத் தக்கவைத்துக் கொண்டு, கொள்ளுத் தாத்தாவின் தனிப் பண்பினைப் பெற்ற எள்ளுப் பெயரனைப் (எள்ளுப் பேரன்) போலத் “தமிழ்“ என்ற எழுத்து நிலையிலுள்ளது.

0

ஆதாரம்

1. இலக்குவனார், சி. பழந்தமிழ், ப. 30.
2. மேலது.
3. மீனாட்சி சுந்தரனார், தெ.பொ. தமிழ் மொழி வரலாறு, ப. 59.
4. இராசேந்திரன், பொ., சாந்தலிங்கம், சொ., கல்வெட்டுக்கலை, ப. 19.
5. T.V.Mahalingam, Early South Indian Paleography, Pp. 110-111.
6. ta.wikipedia.org
7. காசிநாதன், நடன., கல்லெழுத்துக்கலை, ப. 27.
8. மேலது, ப. 28.

சங்க காலம் / தேடல் – 5

மார்க்ஸியச் சிந்தனைச் சித்திரம்

காரல் மார்க்ஸ், எங்கல்ஸ் முதலியோர் மனிதகுலத் தோற்றம் குறித்துச் சிந்தித்த சித்திரம் சங்கத் தமிழரின் வரலாற்றோடு ஒத்துள்ளது. அவர்கள் மார்க்ஸிய நோக்கில் மனித குல வளர்ச்சிப்பாட்டினை முன்வரைவு செய்தனர். அது சங்கத் தமிழரின் இனக்குழு நிலை வளர்ச்சியோடு துல்லியமாகப் பொருந்துகிறது.

மனிதர்கள் விலங்குகளோடு கலந்து வாழ்ந்த அந்த ஆதி இயற்கைச் சமூகத்தில் “வேட்டை“ மட்டுமே முதன்மையாக இருந்தது. பெரிய விலங்குகளை வளைத்து வேட்டையாடக் “கூட்டு வேட்டையும்“ தேவைப்பட்டது. வேட்டைக்காக இணைந்த மக்கள் தங்களுக்குள் வேட்டைப் பொருளினை ஓரளவிற்குச் சமமாகவே பகிர்ந்துகொண்டனர். ஆக, அக்காலத்திலே “பங்கீடும்“ அவர்களிடையே உருப்பெற்றுவிட்டது.

வேட்டையிலிருந்து வளர்த்தலுக்கு

வேட்டை உணவினை நாளும் தேடி அலையாமல் அவ் உணவினைத் தாமே பேணிப் பின் உண்ணும் திட்டம் காலச்சூழலில் ஏற்பட்டது. அவர்களின் வளர்ப்பு விலங்குகளாகப் பசுக்கள் இருந்தன.ஆடுகளும் இருந்துள்ளன. ஆனால், அவற்றை அவர்கள் பசுக்கள் அளவுக்கு முதன்மையாகக் கருதவில்லை. அவர்கள் முற்றிலுமாக வேட்டையைக் கைவிட்டு, தம் உணவினைத் தாமே வளர்க்கத் தொடங்கினர். அவற்றை மேய்ப்பதே அவர்களின் தொழிலாகியது. அவர்கள் பயறு, வரகு, தினை, கொள், அவரை, எள் ஆகியவற்றைப் பயிரிட்டு வேளாண்மைத் தொழிலிலும் ஈடுபட்டுள்ளனர்.

பசுக்களை வளர்க்கும் கூட்டங்கள் பெருகித் தனித்தனியே வாழத்தொடங்கியன. அக்கூட்டங்களுக்குரிய உடைமைப் பொருளாகப் – சொத்தாகப் பசுக்களே இருந்தன. ஆதலால்தான், “மனித குலத்தின் முதல் உடைமை பசுக்கள்“[1] என்று வெ.மு. ஷாஜகான் கனி குறிப்பிட்டுள்ளார். அவையே அவர்களின் அசையும் சொத்து. அவர்களின் பொருளாதாரமும் உணவாதாரமும் அவையே. அவற்றால் கிடைக்கப்பெறும் அனைத்து வகையான வளங்களும் (பால் உட்பட பிற அனைத்தும்) அவர்களுக்கு முதன்மையாக இருந்தன. ஆதலால், அச்சமூகச் சூழலில் பசுக்கள் முதன்மையிடத்தினைப் பிடித்தன.

வேட்டையிலிருந்து கொள்ளைக்கு

வேட்டையை மறக்காத அதாவது, வளர்த்தலில் நாட்டமில்லாத கூட்டம் வேட்டையைக் கொள்ளையாக மாற்றிக்கொண்டது. இது, மனிதகுல வளர்ச்சியில் ஏற்பட்ட மாபெரும் பிழை. சில வேடர்கள் ஆடுகளையும் மாடுகளையும் வளர்த்தமைகான சிறு தடயங்கள் புறநானூற்றின் 323 மற்றும் 325 ஆம் பாடல் அடிகளில் காணப்படுகின்றன. அவர்கள் தோரை, ஐவனம், தினை ஆகியவற்றைப் பயிரிட்டு வேளாண்மைத் தொழிலிலும் ஈடுபட்டுள்ளனர்.

பசுக்கூட்டத்தை ஆநிரைகள் என்பர். (ஆ – பசு. நிரை – கூட்டம்). ஆநிரைகளைக் கவரும் (திருடும்) கூட்டங்களும் (வேடர்) ஆநிரைகளை வளர்க்கும் கூட்டங்களுக்குச் (ஆயர்) சம அளவிலும் அவர்களுக்கு எதிர்நிலையிலும் இருந்தன. ஆயர் கூட்டத்தினர் காடுகளிலும் (முல்லைத்திணை), வேடர் கூட்டத்தினர் மலைகளிலும் (குறிஞ்சித்திணை) தங்களின் முகாம்களை அமைத்துக்கொண்டனர்.

பசுக்களைக் கொள்ளையடித்தவர்கள் மழவர், மறவர், எயினர், வேடர், குறவர் எனப் பல்வேறு குழுக்களாக இருந்தமையையும் பசுக்களை வளர்த்தவர்கள் ஆயர், கோவலர், இடையர், அண்டர், பூழியர், குடவர் எனப் பல்வேறு குழுக்களாக இருந்தமையையும்ச் சங்க இலக்கிய அடிகள் சுட்டியுள்ளன.

பசுக்களை வளர்த்த இக்கூட்டத்தாருக்குள்ளும் பசுக்களைக் கொள்ளையடிக்கும் வழக்கமும் இருந்துள்ள தகவலைப் புறநானூறு 257ஆவது பாடல் தெரிவித்துள்ளது. “உடைமை“ என்று வந்தபின்னர் அதனை எப்படியாவது அபரிமிதமாகப் பெருக்கும் போக்குகளுள் ஒன்றாகத்தான் இதனையும் நோக்கவேண்டியுள்ளது.

திருடுதலும் தடுத்தலும் (அல்லது) மீட்டலும்

வேடர்கள் ஆநிரைகளைத் திருடவருதலும் அவர்களிடமிருந்து அவற்றை ஆயர்கள் காத்தலும் ஆகிய இவ் இரு நிலைகளும் சங்கத்தமிழரின் தொடக்கக் காலத்தில் தவிர்க்கமுடியாத வாழ்வியல் நிகழ்வாக இருந்தன.

பின்னாளில், இத்திருட்டு (கொள்ளை) வீரம் சார்ந்ததாகக் கருதப்பட்டது. திருடுதலும் திருட்டினைத் தடுத்தலும் அல்லது திருடப்பட்டவற்றை மீட்டலும் வீரமாகவே போற்றப்பட்டன. திருடுதலை வெட்சித்திணை என்றும் திருட்டினைத் தடுத்தலை அல்லது பறிகொடுத்த ஆநிரைகளை மீட்டுவருதலைக் கரந்தைத்திணை என்றும் தமிழர்கள் புறத்திணைகளை வகுத்து வளர்த்தனர். இப்பாகுபாடு புறப்பொருள் வெண்பாமாலை என்ற பிற்கால இலக்கணநூலில் தெளிவுபடுத்தப்பட்டுள்ளது.

களவும் கற்பும்

ஒவ்வொரு திணைக்கும் (திணை – ஒழுக்கம்) அகம், புறம் என்ற இரண்டு இணையான செயல்படு ஒழுக்க நிலைகள் உண்டு. அகத்திணை ஏழு என்றால் புறத்திணையும் ஏழு. குறிஞ்சித்திணைக்கு ஓர் ஆண் தான் விரும்பும் பெண்ணின் மனத்தினைக் களவாடுதல் (களவு – திருட்டு) அகத்திணையாகவும் உணவுக்காகப் பிறர் வளர்க்கும் ஆநிரைகளைக் களவாடுதல் புறத்திணையாகவும் அமைந்துவிட்டன.

முல்லைத்திணைக்குப் பெண் தன் கற்பினைக் காத்தல் (காத்தல் – பேணுதல்) அகத்திணையாகவும் தம் பொருளாதாரமான ஆநிரைகளைக் காத்தல் புறத்திணையாகவும் அமைந்துவிட்டன.

குறிஞ்சி என்ற அகத்திணைக்கு வெட்சி என்ற புறத்திணையை இணையாகக்கொள்வது தமிழர் வழக்கம். அதனைப் போலவே முல்லை என்ற அகத்திணைக்குக் கரந்தை என்ற புறத்திணை இணையாகக்கொள்ளலாம் என்பது என் கருத்து.

திருட்டும் வீரமும்

வேடர் முதலான இனக்குழு மக்கள், ஆயர் முதலான இனக்குழு மக்கள் மேய்க்கும் பசுக்கூட்டங்களைக் கண்காணித்துத் திட்டமிட்டுக் கூட்டமாகச் சென்று திருடும் அல்லது கொள்ளையிடும் வழக்கத்தில் சங்கத் தமிழரின் உடல்வலிமை வெளிப்படுத்தப்படுவதால் இது அக்காலத்தில் வீரமாகவே கருதப்பட்டது.

ஒரு வகையில் இதனைக் “கூட்டுவேட்டை“ என்று தமிழாய்வாளர்கள் கூறிக்கொண்டாலும் என் கணிப்பில் இது திருட்டுதான் – கொள்ளைதான்.

இத்திருட்டினைத் தடுப்பவர்களை அல்லது தங்களது ஆநிரைகளை இழந்தவர்கள் அவற்றை மீட்கப்போராடுவதனை வீரம் என்று கொள்ளலாம்.

சங்க இலக்கிய அடிகள் இத்திருட்டினை “ஊர்ப்பூசல்“, “ஆகோள்“, “ஆகோள் பூசல்“ என்று சுட்டியுள்ளன. அதாவது, “சண்டை“ என்ற பெயரில். இது போர் அல்ல.

இத்திருட்டினை நடத்தத் தலைமைதாங்கும் இனக்குழுத்தலைவனை “உரையன்“, “நெடுந்தகை“, “மதவலி“ என்று சங்க இலக்கிய அடிகள் அழைத்துள்ளன. இத்திருட்டிற்குத் துணைபோகும் வேடர்களை “மீளியாளர்“ என்றும் இத்திருட்டினைத் தடுக்கும் ஆயர்களை “மறவர்“ என்றும் அவ் இலக்கிய அடிகள் குறிப்பிட்டுள்ளன.

திருடலாம்

வேடர் இனக்குழு ஆண்கள் இத்திருட்டு நடவடிக்கைக்கு ஆயத்தமாவது குறித்துச் சங்க இலக்கிய அடிகள் பல உள்ளன. இவர்கள், காரை மரத்தின் பழம் போல் விளைந்த கந்தாரம் குடித்து, பச்சை இறைச்சி (பச்சூன்) அதாவது, அன்று கொல்லப்பட்ட விலங்கின் தசையை உண்டு, மது அருந்தி தெம்பாகச் சென்றுள்ளனர்.(புறநானூறு – 258, 269.) ஒருவிதத்தில் இது அவர்களுக்கு இறுதி உணவாகக் கூட இருக்கலாம் அல்லவா? கொள்ளை நிகழ்ச்சியில் இவர்கள் பிடிபட்டு இறக்கவும் வாய்ப்புள்ளதே!

திருடும் வெட்சியினர் வில்லையும் அம்பினையும் பயன்படுத்தியுள்ளனர். (புறநானூறு–259.) இவர்கள் பசுக்களைக் கொள்ளையடித்து வெற்றியுடன் வரும்போது அதனைக் கொண்டாடுவதற்காக, கொள்ளையடித்துக் களைத்துவருபவர்களுக்கு வழங்குவதற்காக முதிய சாடியில் “கள்“ நிறைத்து வைத்துள்ளனர். (புறநானூறு – 258.) அதுமட்டுமல்ல, தங்கள் (கொள்ளைத்) தலைவனை வரவேற்க ஊரில் பந்தலிட்டு, புதுமணல் பரப்பி, கள், இறைச்சி படைத்துள்ளனர். துடிப்பறையை முழக்கயுள்ளனர்.

அக்காலத்தில் விழா கொண்டாடப் “புதுமணல் பரப்பும் வழக்கம்“ இருந்துள்ளது. அக்காலத் திருமணம் பற்றிக் கூறும் அகநானூற்றின் 86 மற்றும் 136 ஆவது பாடல்களில் புதுமணல் பரப்பும் வழக்கம் குறிப்பிடப்பட்டுள்ளது. ஆக, அவர்கள் கொள்ளையை விழா போலக் கொண்டாடியுள்ளனர்.

வெட்சியினர் நள்ளிரவில் பதுங்கிச்சென்று ஆநிரைகளைக் களவாடி விடிவதற்குள் தம் இருப்பிடத்திற்கு வந்துசேர்கின்றனர். வந்தவுடன் அவற்றைப் பகிர்ந்துகொள்கின்றனர். அதற்குக் காரணங்கள் இரண்டு என்பது என் கருத்து.

ஒன்று – தன்னை நம்பியிருக்கும் கூட்டத்திற்கும் தன்னோடு திருட்டுத்தொழிலுக்கு உடந்தையாக இருந்த நண்பர்களுக்கும் உள்ள உணவுத்தேவைகளை உடனே பூர்த்திசெய்யும் உபசரிப்பு எண்ணம்.

இரண்டு – கொள்ளையடித்து வந்த ஆநிரைகளை மீண்டும் கூட்டமாக வைத்திருந்தால் கரந்தையர் வந்து அவற்றைக் கைப்பற்றிச் செல்ல எளிதாகிவிடும் என்ற எச்சரிக்கை எண்ணம்.

மீட்கலாம்

கொள்ளையடிக்கப்பட்ட ஆநிரைகளை மீட்டுவரச் செல்லும் ஆயர் வீரனுக்கு ஆயர் குழுவினர் “கரந்தைமாலை“யை அணிவித்து அனுப்புவதனைப் புறநானூறு – 280 ஆவது பாடல் குறிப்பிட்டுள்ளது.

திருட்டினைத் தடுக்கும் அல்லது திருடப்பட்டவற்றை மீட்டுவரும் கரந்தையினர் வாள்களைப் பயன்படுத்தியுள்ளனர். இதனைப் புறநானூறு 259ஆவது பாடல் குறிப்பிட்டுள்ளது.

அவன் அப்போரில் வீரமரணமடைந்துவிட்டால் அவனுக்கு நடுகல் நட்டு, அந் நடுகல்லுக்குப் “படலை மாலை“யைச் சூட்டி வழிபடும் மரபு இருந்துள்ளது. புறநானூறு – 265.

அறிவொளி

வெட்சியினரான வேடர்களைக் கல்வியறிவற்றவர்களாகப் புறநானூறு 263ஆவது பாடல் குறிப்புணர்த்தியுள்ளது. அப்படியென்றால், கரந்தையினர் கல்வியறிவுடையவர்களா? ஆம். அவர்கள் ஆநிரையைக் காக்க அல்லது பறிகொடுத்த ஆநிரையை மீட்டுவர நிகழ்த்தப்பட்ட கரந்தைப் பூசலில் உயிர்துறந்த வீரர்களுக்கு நடுகல் நட்டு வழிபட்டுள்ளனர். (புறநானூறு – 260) அந்த நடுகல்லில் இந்த நபர், இந்த இடத்தில், இவர்களுடன் நடைபெற்ற ஆகோள் பூசலில் வீரமரணமடைந்தார் என்ற செய்தியினைத் “தமிழி“ எழுத்தில் எழுதியுள்ளனர். (புறநானூறு – 260). இவற்றைப் பற்றி ராஜ் கௌதமன், “பெருங்கற்காலப் பண்பாட்டின் பிற்பட்ட அம்சம் போலத் தெரிகிறது“[2] என்று குறிப்பிட்டுள்ளார். உண்மைதான். சங்ககாலத்தின் தொடக்கத்திலிருந்து இந்த முறை தொடர்ந்து வந்துள்ளது. முடிமன்னர் காலத்தில் இது சடங்காக மாற்றப்பட்டுள்ளது என்பது என் கணிப்பு.

திருடுதல் ஒரு சடங்காக மாற்றப்படுதல்

இனக்குழு நிலை நலிவடைந்து அதாவது, பெருங்கற்கால நாகரிக எச்சங்கள் முற்றிலும் மறைந்து முடிமன்னராட்சி மலர்ந்தபோது, இத்திருட்டும் திருட்டினைக் காத்தலும் அல்லது பறிகொடுத்த பசுக்கூட்டத்தை மீட்டலுமாகிய வெட்சியும் கரந்தையும் பெரும்போருக்கு முன் நிகழ்த்தப்படும் ஒரு சடங்காகக் கைக்கொள்ளப்பட்டன.

இங்குப் பசுக்களைத் திருடுதல் “கவர்தல்“ என்ற சொல்லாலும் பசுக்களைக் கவரச்செல்லும் வீரர்கள் வெளிப்படுத்தும் வீரம் பூசல் என்று அழைக்கப்படாமல் “போர்“ என்ற சொல்லாலும் புலவர் மரபினரால் குறிக்கப்பட்டுள்ளன.

அதாவது, முடிமன்னர்கள் வேடர் முதலான இனக்குழு மக்களின் தலைவர்களை அழைத்து தம் எதிரி நாட்டிலுள்ள பசுக்கூட்டங்களைக் கவர்ந்து வர (கொள்ளையிட) ஆணையிட்டுள்ளனர். இதற்கு, “வேந்து விடு தொழில்“ என்று பெயர். “பெரும்போரில் ஆநிரைகள் அழியாமல் காத்தல் வேண்டும்“ என்ற உயிர்நேய நோக்கோடு அச்சடங்கு நடத்தப்பட்டுள்ளது என்று கருதவேண்டும்.

அச்சடங்கின் ஒரு பகுதியாகப் பசுக்கூட்டத்தினைக் கவரச்செல்லும் (திருட்டு அல்ல) வீரர்கள் வெட்சிப்பூவையும் திருட்டினைக் காக்கும் அல்லது திருடப்பட்ட பசுக்களை மீட்கும் வீரர்கள் கரத்தைப்பூவையும் சூடும் வழக்கம் ஏற்பட்டது. இவை அச்சங்கிற்கான அடையாளப் பூக்களாக மாறின.

முடிமன்னர்கள் வெட்சிவீரர்கள் கைப்பற்றி வந்த பசுக்கூட்டங்களைத் தாமே வைத்துக்கொள்ளாமல் வெட்சித்தலைவனுக்கும் அவனோடு சென்று வெட்சிப் போரினை (இது பூசல் அல்ல) நிகழ்த்த உறுதுணையாக இருந்த வெட்சிவீரர்களுக்கும் அவர்களுக்குரிய வரிசை அறிந்து பங்கிட்டுக்கொடுத்தனர். இது அவர்களுக்குரிய பரிசு அல்ல ஊதியம் என்று கருதவாய்ப்புள்ளது. அதாவது இத்தகைய இனக்குழு வீரர்களைத் தமது அடியாட்களாக மட்டும் (படைவீரர்களாக அல்ல) முடிமன்னர்கள் பயன்படுத்திக்கொண்டனர்.

மார்க்ஸிய நோக்கில் இந்த வெட்சி வீரர்களின் வாழ்க்கையை ஆராயும்போது, இவர்களின இந்நிலைக்கு “உடைமைச் சமூகத்தின் பேராசையே காரணம்“ என்று எண்ணத்தோன்றுகிறது. மலைகளில் வேட்டையாடும் வேடர்கள் காடுகளில் கொள்ளைக்காரர்களாக மாறி, பின்னர் முடிமன்னர்களுக்கு அடியாட்களாக மாறிவிட்டது காலப்பிழைதான்.

- – -

1. ஷாஜகான் கனி, வெ.மு., “மனிதகுல வரலாறும் தொல்காப்பியமும்“, ஆய்வுக்கோவை – 2006, ப. 2346.
2. ராஜ்கௌதமன், ஆகோள் பூசலும் பெருங்கற்கால நாகரிகமும்,ப.13.

சங்க காலம் / தேடல் - 07

காமத்திலிருந்து காதலுக்கு

முதலில் ஆணுக்கும் பெண்ணுக்கும் இடையில் காமமே இருந்தது. அந்த முரட்டுக்காமம் காலவோட்டத்தில் தன்னிலையில் சற்று வீரியம் குறைந்து, காதலாகக் குவிந்து,பெண் மீதும் ஆண்மீதும் அன்பாக மலரத் தொடங்கியது.இதற்குக் காரணங்கள் பல.ஆண் – பெண் எண்ணிக்கையில் ஏற்பட்ட மாற்றங்களாக இருக்கலாம்.பெண்வழிச் சமுதாயத்தின் ஆளுகையாக இருக்கலாம். “வன்முறையால் எவற்றையும் அடைந்துவிடமுடியாது“ என்ற உயரிய சித்தாந்தமாகக்கூட இருக்கலாம்.

அந்த அன்புமலரைக் காதலாகவும் காமமாகவும் சற்றுக் கூடுதலாக முரட்டுக்காமமாகவும் மாற்றும் வித்தையை ஆணும் பெண்ணும் படிப்படியாக அறியத்தொடங்கினர். ஆம்! அவர்கள் காமத்தை அன்பாகவும் அன்பைக் காமமாகவும் கையாளக் கற்றுக்கொண்டனர். ஆனால்,அவர்களால் அவற்றை ஒருபோதும் காதலாக மட்டும் வைத்துக்கொள்ள முடியவில்லை. குளிர்ந்த நீரானது பனிக்கட்டியாக உறையுமுன் உள்ள தனிநிலை போலவோ, பனிக்கட்டி வெப்பமாகிக் குளிர்ந்த நீராவதற்குமுன் உள்ள தனிநிலை போலவோ காதலும் ஒரு பிடிபடாத சமமற்ற தனிநிலை.

காதற்திணைகள்

தொல்தமிழர் தங்கள் நிலங்கள் நான்கினுள் பாலையையும் சேர்த்து அவற்றை மொத்தமாக “அன்பின் ஐந்திணை“ என்று கூறும் வழக்கம் உள்ளது. அதாவது, அவை காமம் கனிந்து, காதற்கனியாக விளைந்த அன்பின் ஐந்திணை. அந்த ஐந்து நிலத்திலும் காதல் இருந்தது. ஆனால், தன் வீரியத்தில் மாற்றங்களைப் பெற்றிருந்தது.

குறிஞ்சி என்றால் ஆண்-பெண் சேர்க்கை (பின்னிப்பிணைந்த இல்லறம்),முல்லை என்றால் பெண் தன் கற்பினைக் காத்திருத்தல் (இடைவெளியோடு கூடிய இல்லறம்), மருதம் என்றால் ஆண்-பெண் இல்லறவாழ்வில் இடைச்செருகலாக “சக கிழத்தி“ (சக்காளத்தி) வந்ததால் ஏற்பட்ட மனக்கசப்பு(ஊடல்), நெய்தல் என்றால் தலைவனைப் பிரிந்த தலைவி “அவன் வருவான்“ என்ற நம்பமுடியாத நம்பிக்கையில் இரங்கியிருத்தல் அல்லது புலம்புதல் (கேள்விக்குறியான இல்லறம்), பாலை என்றால் ஆண்-பெண் இல்லறவாழ்வில் ஏற்பட்டுவிட்ட, தாற்காலிகத்திலிருந்து நிரந்தரத்தை நோக்கிய பிரிவு (கேள்விக்குறியான வாழ்க்கை).

இப்படி வேறுபட்ட இல்லற வாழ்வுடைய ஐந்நிலங்களிலும் காதல் இருந்ததா? இருந்தது. அது இல்லையெனில் நெய்தல் திணையிலும் பாலைத் திணையிலும் தலைவி உயிருடன் இருந்திருக்க மாட்டாள். ஆம்!தலைவி உயிர்த்திருக்க அருமருந்தாக இருந்தது காதல்தான். ஒருவிதத்தில் அது அவளின் உயிராகவும் இருந்தது.

காதலும் காதல் நிமித்தமும்

சங்க இலக்கியங்களை அதன் பாடுபொருள் சார்ந்து அகம், புறம் எனப் பாகுபாடுசெய்துள்ளனர். அகம் என்றால் அகத்திணை, புறம் என்றால் புறத்திணை. இங்குத் திணை என்பதனை ஒழுக்கம் என்ற பொருளில் கருதவேண்டும். ஆக, அகம் என்பது அகம் சார்ந்த ஒழுக்கம். அதாவது,அன்பு, காதல், காமம் மற்றும் பிறரிடத்தில் வெளிப்படையாகச் சொல்லத்தகாத அனைத்தும் அகத்திணையுள் அடக்கம். புறம் என்பது புறம் சார்ந்த, அகம் சாராத மற்ற ஒழுக்கங்கள். அவையனைத்தும் புறத்திணையுள் அடக்கப்படும். சங்க இலக்கியப் பாக்கள் 2381. அவற்றுள் அகத்திணையைச் சார்ந்தவை 1862. அதாவது, 78.20 சதவிகிதப் பாடல்கள் அகத்திணையைச் சார்ந்தவை.

“காதல்“ என்ற சொல் சங்க இலக்கியத்தில் எத்தனை இடங்களில் இடம்பெற்றுள்ளது என்பதனைத் தானே எண்ணி, “89 இடங்களில் காதல் என்ற சொல் இடம்பெற்றுள்ளது“ என்ற கருத்தினை முனைவர் பெ.மாதையன் தெரிவித்துள்ளார்.ⁱஅதாவது, புள்ளிவிவரப்படி பார்த்தால் 21பாடலுக்கு ஒருமுறை “காதல்“ என்ற சொல் இடம்பெற்றுள்ளது.

எல்லாத்திணைகளிலும் காதல் இலைமறை காயாகத்தான் இருந்துவந்துள்ளது. அதனால்தான் அதனைக் களவு (திருட்டுத்தனம்) என்ற சொல்லால் நாசுக்காகக் குறிப்பிட்டனர். ஒழுக்கம் என்பது, பெற்றோருக்குத் தெரியாத, அவர்கள் ஏற்றுக்கொள்ளாத காதல் “களவொழுக்கம்“ என்றும் அவர்களுக்குத் தெரியவந்து, அது அவர்களால் ஏற்கப்பட்டால் அது “கற்பொழுக்கம்“ என்றும் இருவகையில் பொருள்படுத்தப்பட்டது.

தேவதைகள் காத்திருக்கிறார்கள்

தலைவியும் தலைவனும் முதன்முதலில் சந்திக்கும் இடமாகப் பூம்பொழில்(சோலைவனம்), நீர்நிலை (அருவி, குளம், ஆறு,), விளைநிலங்கள்(தினைப்புனம்), விளையாட்டு ஆயம் (ஆடுகளம்) ஆகிய நான்கும் இருந்தன.இந் நான்கு இடங்களும் தலைவி தன் பெற்றோரின் அனுமதியினைப் பெற்றுத் தன் தோழியுடன் உலாவும் அல்லது சிறுசிறு பணிகளைப் புரியும் இடமாக இருப்பதனால் அங்கு அவளைத் தனித்துக் காணத் தலைவனுக்கு வசதியாக இருந்திருக்கலாம்.

பூக்களைப் பறித்து மாலைகட்டி மகிழ பூம்பொழிலுக்குத் தலைவிசெல்வது உண்டு. குளித்துக் கரையேறவோ அல்லது நீராடி மகிழவோ நீர்நிலைகளுக்குத் தலைவிசெல்வதும் உண்டு. தன் வீட்டாருக்குச் சொந்தமான நிலங்களில் தினை, சோளம், சாமை, வரகு முதலான பயிர்களை விளையச் செய்திருந்தால், அவற்றின் கதிர்முற்றிய காலங்களில் அவற்றைப் பறவைகளிலிருந்து காக்கப் பரணமைத்து, கவன்கற்களின் உதவியுடன் அவற்றை விரட்டும் பணிக்குத் தலைவிசெல்வதும் உண்டு.பந்து விளையாட, மணல்வீடு கட்ட மற்றும் இன்னபிற விளையாட்டுகளில் பொழுதினைக் கழிக்கும் பொருட்டு தலைவி தன் தோழியுடன் விளையாட்டுத் திடலுக்குச் செல்வதும் உண்டு. இந்த இடங்களிலெல்லாம் இளம்பெண்கள் தங்கள் பெற்றோரின் துணையின்றி வருவார்கள் என்பது இளைஞர்களுக்குத் தெரியும். இங்கெல்லாம் இளைஞர்கள் தங்களைக் காண ரகசியமாக வருவார்கள் என்பது இளம்பெண்களுக்கும் தெரியும்.தலைவியின் தாய்க்கும் தெரியும். அத்தாயும் ஒருகாலத்தில் தலைவியாக இருந்தவள்தானே! இருந்தாலும் மகள் மீது கொண்ட நம்பிக்கை அவள் கண்களை மறைத்துவிடுகின்றது.

காதற்தீ

தலைவி மருதநிலத்துக்காரியாகவோ முல்லைநிலத்துக்காரியாகவோ இருக்கலாம். அதேபோல, தலைவன் மலைநாடனாகவோ,நெய்தல்நிலத்துக்காரனாகவோ இருக்கலாம். இருவரும் எதிர்ப்படும்போது அவர்களுக்குள் இருக்கும் உணர்வுத் தீ அவர்களை இணைத்துப் பற்றிக்கொண்டால் போதும். பின்னர், அத் தீ அணையாமல் இருக்கத் தோழியும் பாங்கனும் (தலைவனின் நண்பன்) காவல் காப்பர்.

முதல்சந்திப்புக்குப் பின்னர் அடுத்தடுத்த சந்திப்புகளை ஒழுங்குபடுத்திக்கொடுப்பது தோழியும் பாங்கனும்தான். அவர்களின் பகற்சந்திப்பினைப் பகற்குறி என்றும் இரவுச்சந்திப்பினை இரவுக்குறி என்றும் அழைப்பர். சந்திப்பு என்பது வெறும் பேச்சுமட்டுமல்ல. உடல்சார்ந்த அன்புறவும்தான்.

அவர்களின் காதலை அதாவது நட்புறவினைக் குறுந்தொகைப் பாடல் நிலத்தைவிட, கடல்நீரைவிட, வானைவிடப் பெரியதாக உயர்த்திக் கூறியுள்ளது.

ஊர் சிரித்தது

தலைவியின் காதலை அவளின் நடவடிக்கைகளிலிருந்தும் அறிந்துகொண்ட ஊரார் நீர்த்துறைகளில் கூடும்போது தங்களுக்குள் பேசிக்கொள்வர்.இதனைச் சங்க இலக்கியங்கள் “அம்பல்“ என்று குறித்துள்ளன. இவ்வாறு இவர்கள் பேசிக்கொள்வதனைத் தலைவியோ அல்லது தலைவியின் உறவினர்களோ அறியமாட்டார்கள். தலைவியை அவளது காதலனோடு இணைத்துக் கண்டுவிட்ட ஊரார் அவர்களின் உறவு பற்றி தலைவியின் உறவினர் அறியுமாறு வெளிப்படையாகவே பேசுவர். இதனைச் சங்க இலக்கியங்கள் “அலர்“ என்று சுட்டியுள்ளன. ஒரு பெண்ணைப் பற்றி “அலர்“ எழுந்தால், அது அப்பெண்ணின் கற்புக்குக் களங்கத்தை ஏற்படுத்திவிடும்.இந்த அலர் ஊர்முழுவதும் பரவுவதனைத் தோழி, தலைவனுக்குத் தெரியப்படுத்துவாள். இதனை “அலர் அறிவுறுத்தல்“ என்று கூறுவர். “உங்கள் காதல் ஊராருக்குத் தெரிந்துவிட்டது. ஊர் சிரிக்கிறது. உடனே வந்து தலைவியை மணந்து கொள்“ என்பது இதன் உட்குறிப்பு.

சங்க காலம் / தேடல் – 09

தனியுடைமைச் சொத்து உருவானபின்னர், அச்சொத்தினைத் தலைமுறை தலைமுறையாகப் பயன்படுத்தும் உரிமை யாருக்கு?என்ற வினா எழுந்தது. ஒருவருக்கு உரிய ஒரு மனைவியின் புதல்வருக்கே அந்த உரிமை தரப்பட்டது.

“ஒருவருக்கு உரிய மனைவி“ என்று ஒரு பெண்ணை மட்டும்தான் உறுதிப்படுத்தவேண்டியிருந்தது.அந்த உறுதிப்பாட்டுக்குக் “கரணம்“(எல்லோர் முன்னிலையிலும் மணமக்களுக்குத் திருமணம் செய்துவித்தல்) என்ற திருமணம் உதவிற்று. அவ்வாறு திருமணம் செய்துகொண்ட தம்பதியரின் புதல்வர்களே அடுத்த வாரிசு.

அத்தகைய திருமணம் இன்றி வேறுவகையான திருமணத்தால் மனைவியாகும் பெண்ணுக்கும் அத்தம்பதியருக்குப் பிறக்கும் புதல்வர்களுக்கும் சொத்துரிமை, இல்லறக் கடமைகள் மற்றும் சமூகச்செயல்பாட்டு உரிமைகள் அனைத்தும் மறுக்கப்பட்டன.

“தொல்காப்பியம்“ என்ற இலக்கண நூலிலும் “சங்க இலக்கியங்கள்“ என்ற இலக்கிய நூல்களிலும் (காலத்தால் பிற்பட்ட பரிபாடலையும் மதுரைக்காஞ்சியையும் தவிர்த்து) விலைமகளிர் பற்றிய குறிப்புகள் இல்லை. ஆனால், தலைவனின் ஆசை நாயகிகள் பற்றிய குறிப்புகள் பல உள்ளன.

தலைவனின் மனைவிக்குதான் இல்லறக் கடமைகளும் சொத்தும் சமூகச்செயல்பாட்டு உரிமைகளும் வாரிசு உரிமையும் உண்டு. ஆசை நாயகிகளுக்கு அவ்வுரிமைகள் மறுக்கப்பட்டிருந்தன. இதனை நற்றிணையின் 330ஆவது பாடலும் அகநானூற்றின் 16ஆவது பாடலும் விளக்கியுள்ளன.

இல்வாழ்வில் “கற்பு“ என்பது இல்லறக்கடமையாற்றுதலைக் குறித்தது.அக்கடமையைச் செய்யத் தகுதியற்றவர்களாகக் கருதப்படும் சின்னவீடுகளைக் கற்பற்றவர்கள் என்று கருதினர். பின்னாளில்தான் கற்பு என்பது உடல், மனம் சார்ந்த்தாகக் கருதப்பட்டது.

தலைவனுக்குரிய மனைவி யார், ஆசை நாயகிகள் யாவர் என்ற வகைப்பாட்டினை விளக்கக் கரணம் என்ற திருமணம் உதவியது. அவ்வாறு திருமணம் செய்துகொண்ட பெண்தான் தலைவனின் அதிகாரபூர்வமான மனைவி. யாருக்கும் தெரியாமலே அல்லது சிலருக்கு மட்டும் தெரிந்து அவன் மணந்துகொள்ளும் பெண்கள்ஆசை நாயகிகள். இதற்குச் சான்றுகளாக அகநானூற்றின் 36, 46, 66, 166, 206 ஆகிய பாடல்களும் நற்றிணையின் 313ஆவது பாடலும் உள்ளன.

காலத்தின் தேவையோ!

ஆசை நாயகிகளைச் சமுதாயம் ஏற்றுக்கொண்டது ஓர் விபத்துதான். அது காலத்தின் தேவையாகக்கூட இருந்திருக்கலாம். அதாவது, பழந்தமிழ்ச் சமுதாயம் முதலில் வேட்டைச் சமுதாயமாக இருந்து பின்னர் போர்ச்சமுதாயமாக மாறியது. வேட்டையிலும் போரிலும் ஆண்களின் உயிரிழப்பு மிகுதி. ஆதலால், ஆண் துணையினை இழந்த பெண்கள் மிகுந்திருக்கலாம். அக்காலத்தில் பெண்கள் ஆண்களைவிட எண்ணிக்கையில் மிகுந்ததால் “பலதார மணம்“ (ஓர் ஆண், பல பெண்களை மணப்பது) அதற்கு ஒரு சமநிலைத் தன்மையைக் கொண்டுவரும் என்று அச்சமுதாயம் கருதியிருக்கலாம். அப்படியென்றால், “ஒருவனுக்கு ஒருத்தி“ என்ற தமிழ்ப் பண்பாடு என்னவாயிற்று? அப்பண்பாடு வாரிசுரிமைக்காகத்தான் பின்பற்றப்பட்டது. வாழ்க்கை நலத்துக்காக அல்ல.

சங்க காலத்தில் ஆசை நாயகிகள் மட்டும்தான் இருந்தனரோ? விலைமகளிர் என்று யாரும் இல்லையா? இல்லை. சங்க காலத்தில் இல்லை. ஆனால்தொல்காப்பியத்துக்கும் சங்க இலக்கியங்களுக்கும் எழுதப்பெற்றுள்ள உரைகளில் விலைமகளிர் பற்றிய செய்திகள் இருக்கின்றன. மூலப் பாடல்களுக்கும் உரைகளுக்கும் இடைப்பட்ட காலம் மிகப்பெரியது.அதனால்தான், உரையாசிரியர்கள் வாழ்ந்த காலத்தின் சமூக வெளிப்பாடுகளே அவர்கள் உரைகளில் பிரதிபலித்துள்ளன.

தொல்காப்பிய மூல நூற்பாவில் பரத்தை, காமக்கிழத்தியர், பரத்தையர் என்ற சொற்கள் யாரைக் குறிக்கின்றன? அவை ஆசைநாயகியைத்தான் குறிக்கின்றன. தலைவனின் பலதார திருமணத்தைக் (சமூகத்தால் ஏற்கப்படாத) குறிக்கின்றன. விலைமகளிரைக் குறிக்கவில்லை.

வெளியாள்

“பரத்தை“ என்பதற்கு அயன்மை, அயலார், அயலாந்தன்மை, அயலவர்,வெளியாள், அந்நியர், புறப்பெண்டிர் என்று பொருள்கொள்ளலாம். பரத்தை என்பது, “வெளியாள்“ என்றால், “உள்ளாள்“ என்பது யாரைக்குறிக்கிறது?தலைவியைத்தான் குறிக்கிறது. தலைவியைத் தவிர்த்துத் தலைவனுக்கு இன்பம்தரும் பிற பெண்கள் வெளியாட்கள்தான் - பரத்தையர்தான்.

ஆனால், அவ்வெளியாட்களாக அப்பெண்கள் தன் தலைவனுக்கும் அவனது தலைவிக்கும் பிறந்த குழந்தையைத் தன்குழந்தையாகப் பாவிக்கும் செயல்களும் அக்குழந்தைக்கு அணிகலன்களை வழங்குவதும் அக்குழந்தை அப்பெண்ணைத் தாய் என்று அழைப்பதும் இலக்கியத்தில் பதிவாகியுள்ளன.இப்பாசப்பிணைப்பினை எப்படிப் புரிந்துகொள்வது?

எக்காலத்திலும் எந்தப் பாலியல் தொழிலாளியும் தன் நுகர்வோரின் குழந்தையைத் தன் குழந்தையாகப் பாவித்ததில்லை. அக்குழந்தைக்குப் பொன்நகையை அணிவித்ததில்லை. அக் குழந்தை அவளைத் தாய் என்று அழைத்ததும் இல்லை. இவற்றின் வழியாக அவ் வெளியாட்கள் –பரத்தையர் “விலைமகளிர் அல்லர்“ என்பது புலனாகின்றது.

சின்னம்மாக்கள்

தன் கணவரைப் போலவே தன் குழந்தையும் வெளியாட்களுடன் நட்புறவுகொள்வதைத் தலைவி கண்டிக்கும் நிகழ்வுகள் சங்க இலக்கியங்களில் பல உள்ளன. தலைவி அவ்வெளியாள்களை “எங்கையர்“ என்ற சொல்லால் அழைக்கின்றாள்.

அதாவது, “என்னுடைய தந்தை“ என்பது “எந்தை“ என்றானதுபோல, “என்னுடைய தங்கைகள்“ என்பது “எங்கையர்“ என்றானது.

தலைவிக்கு உடன்பிறந்த தங்கைகள் அவர்கள் அல்லர். ஆனால், “அம் முறையுடைய பெண்கள் அவர்கள்“ என்பது இங்கு குறிப்புணர்த்தப்படுகிறது.அப்படியானால், தலைவனின் குழந்தைக்கு அப்பெண்கள் சின்னம்மாக்கள்தானே!

அகநானூற்றின் 16ஆவது பாடல் பெரியம்மா-சின்னம்மாவின் உறவினை உறுதிப்படுத்தியுள்ளது. தன் தலைவனின் குழந்தையைக் கண்ட சின்னம்மா,அவனை அன்போடு அருகே அழைத்து, “வருக என்னுயிரே“ என்று கொஞ்சுகிறாள். அதனைக் கண்ட தலைவி, “குறுமகளே! ஏன் பேதுற்றனை.நீயும் இவன் தாய்தானே!“ என்று அன்புறவு பாராட்டுகிறாள். அத்தகைய அன்புறவு பலதார மணத்தில் பின்பற்றப்படுவதுதான்.

இச்சின்னம்மாக்கள் தம் தெருவில் (அவர்களுக்கெனத் தனித் தெருவும் இருந்தது - பரத்தைச்சேரி) தம் வீட்டில் தனித்திருந்து, தலைவனோடு மட்டுமே வாழ்ந்தனர். அவர்களுக்குப் பிற ஆண்களோடு, எவ்விதமான தொடர்பும் இருக்கவில்லை. அவ்வாறு வெளியாட்கள் பிற ஆண்களோடு தொடர்பிலிருந்தால், தலைவி அவர்களை “எங்கையர்“ என்று அழைப்பாளா?ஆக, சின்னம்மாக்கள் “விலைமகளிர் அல்லர்“ என்பது தெளிவாகின்றது.

இப்போது, என் மனத்தில் ஒரு கேள்வி எழுகின்றது. தலைவியைப் பெற்ற தாயினை “நற்றாய்“ என்றும் தலைவியை வளர்க்கும் தாயைச் “செவிலித்தாய்“ என்றும் இலக்கியங்கள் குறிப்பிட்டுள்ளன. ஆதலால்,செவிலித்தாய் என்பவள் தலைவியின் தந்தைக்கு ஆசைநாயகியா? காரணம்,இலக்கியத்தில் தலைவியின் தோழியாக வருபவள் செவிலித்தாயின் மகள் அல்லர். செவிலித்தாய்க்குச் சொந்த மகனோ, மகளோ இருப்பதாக இலக்கியத்தில் குறிப்புகள் இல்லை. இது மேலும் ஆய்வுக்குரியது.

சங்க காலம் / தேடல் – 10

அக்காலத் தமிழர்கள் உணவு என்பதனைக் குறிக்க உணா,உணவு, வல்சி, உண்டி,ஓதனம், அசனம், பகதம்,இசை, ஆசாரம், உறை,ஊட்டம், புகா, மிசை போன்ற பல சொற்களைப் பயன்படுத்தியுள்ளனர்.தொல்காப்பியப் பொருளதிகாரத்தின் 623ஆவது நூற்பா, “எண்வகை உணவு“ பற்றிக் குறித்துள்ளது. அவை எவை என்பது பற்றித் தொல்காப்பியர் விளக்கவில்லை. ஆனால், உரையாசிரியர்கள் விளக்கியுள்ளனர். ஆனால்அவ்விளக்கம் ஏற்புடையதாக இல்லை. தமிழர் உணவுகள் எட்டுவகை என்றால், அவை சமைக்கப்படும் முறையிலா அல்லது உண்ணப்படும் முறையிலா என்ற வினா எழுகின்றது. சங்க இலக்கிய அடிகள், தமிழர்கள் உணவுவகை எண்பதுக்கும் மேற்பட்டது என்று காட்டுகின்றன.

சைவ உணவு (மரக்கறி)

ஆதிச்சநல்லூர் அகழ்வாய்வில்தொல்தமிழர்கள் அரிசியைப் பயன்படுத்தியதற்கான வலுவான சான்றுகள் கிடைத்துள்ளன.

நெல்லிலிருந்து அவர்கள் அரிசியைக் கைக்குற்றல் - கைக்குத்தல் (உலக்கை கொண்டு இடித்தல்) முறையில் இடித்துப் பிரித்துப் பயன்படுத்திய செய்தியினைப் புறநானூற்றின் 399ஆம் பாடல் தெரிவித்துள்ளது.பெரும்பாணாற்றுப்படையின் 98ஆவது அடியிலும் சிறுபாணாற்றுப்படையின்193ஆவது அடியிலும் இச்செய்தியினைக் காணமுடிகின்றது.

அகநானூற்றின் 37ஆவது பாடலில் காணப்பயிறுடன் (கொள்) பாலினைக் கலந்து வைத்த கஞ்சி பற்றிக் குறிப்பிடப்பட்டுள்ளது.

மலைபடுகடாமின் 434 ஆவது அடியில் அவரை விதையை அரிசியுடன் கலந்து செய்த கஞ்சி பற்றிய செய்தி காணப்படுகின்றது.

பட்டினப்பாலையின் 44, 45ஆவது அடிகளில் சோறுவடித்த கஞ்சி ஆறுபோல ஓடியதாகக் குறிப்புள்ளது.

பழந்தமிழர்கள் சோறு என்பதற்கு அடிசில், அழினி, கூழ், அவிழ், கொன்றி,நிமிரல், புழுங்கல், பொம்மன், மிதவை எனப் பல்வேறு சொற்களைப் பயன்படுத்தியுள்ளனர்.

பச்சரிசியால் உருவாக்கப்பட் சோறினைப் “பொங்கல்“ என்றும் வேகவைத்த அரிசியால் உருவாக்கப்பட்ட சோற்றினைப் “புழுங்கல்“ என்றும் அழைத்தனர்.

சோறினைச் சிறுசோறு, பெருஞ்சோறு என்றும் வகைப்படுத்தியிருந்தனர்.மேலும், சோறில் கலக்கும் அல்லது சோறின் தன்மைக்கு ஏற்ப அதனை ஊன்சோறு, கொழுஞ்சோறு, செஞ்சோறு, நெய்ச்சோறு, புளிச்சோறு,உளுந்தஞ்சோறு, பாற்சோறு, வெண்சோறு எனப் பலவகைப்படுத்தியிருந்தனர்.

உழவர்கள் வரகரிசிச்சோற்றுடன் புழுக்கிய அவரைப் பருப்பினைக் கலந்து உண்ட செய்தியினைப் பெரும்பாணாற்றுப்படையின் 195ஆம் அடி குறிப்பிட்டுள்ளது.

அகநானூற்றின் 250ஆவது பாடல் மற்றும் நற்றிணையின் 344ஆவது பாடலின் வழியாக அக்காலத் தமிழர்கள் தானியங்களை வெயிலில் காய வைத்தபின் சமைத்த செய்தியினை அறியமுடிகின்றது.

தின்பண்டங்கள்

பெரும்பாணாற்றுப்படையின் 194 மற்றும் 195ஆம் அடிகள் “கும்மாயம்“ என்ற ஓர் உணவுப் பண்டம் பற்றிக் குறிப்பட்டுள்ளது. இதே பண்டம் பற்றிய குறிப்பினை அம்பாசமுத்திரத்தில் கண்டெடுக்கப்பட்ட ஒரு கல்வெட்டிலும் காணப்படுகின்றது. இப்பண்டத்துக்குப் பயிற்றுப்போகம் என்ற வேறொரு பெயரும் உண்டு.

மதுரைக்காஞ்சியின் 624ஆவது அடியில் “மெல்லடை“ என்ற ஓர் உணவுப் பண்டம் பற்றியும் 625ஆவது அடியில் “மோதகம்“ (அப்பம்) என்ற ஓர் உணவுப் பண்டம் பற்றியும் 627ஆவது அடியில் “தீஞ்சேறு“ (அப்பம்) என்ற ஓர் உணவுப் பண்டம் பற்றியும் குறிப்பிடப்பட்டுள்ளது.

பெரும்பாணாற்றுப்படையின் 372 மற்றும் 373ஆவது அடிகளில் “அப்பம்“ செய்யும் முறை சுட்டப்பட்டுள்ளது.

புறநானூற்றின் 381ஆம் பாடலில் “பண்ணியம்“ என்ற ஓர் உணவுப் பண்டம் பற்றிய செய்தி இடம்பெற்றுள்ளது.

வேகவைத்த நெல்லிலிருந்து “பொரி“ தயாரிக்கும் செயல் பற்றி ஐங்குறுநூற்றின் 53ஆவது பாடல் சுட்டியுள்ளது.

வேகவைக்காத நெல்லிலிருந்து “நெல்மா“ என்ற பெயரில் பாசவல் (அவல்)தயாரித்த செய்தியை அகநானூற்றின் 141ஆம் பாடல் குறிப்பிட்டுள்ளது.

மயக்கமென்ன?

அக்காலத்தில் மன்னர்கள், வீரர்கள், புலவர்கள், பாணர்கள் இன்னபிற மக்களும் தங்களின் தகுதிக்கு ஏற்பவும் விருப்பத்துக்கு ஏற்பவும் பல்வேறு வகையான மயக்க உணவுகளையும் உண்டுள்ளனர். சங்க இலக்கியத்தில் பல இடங்களில் இடம்பெற்றுள்ள “உண்டாட்டு“ என்ற சொல் நீர்ம மயக்க உணவினைப் பருகி (குடித்து) மகிழ்வதனைக் குறிப்பிட்டுள்ளது. அக்கால மக்கள் கள், அரியல், தோப்பி, கந்தாரம், பிழி, மட்டு, மட்டம், வேரி, நறவு,தேறல், மது என்ற பல்வேறு வகையான மயக்க பானங்களைப் பருகினர்.

சிறிய கள், பெரிய கள் என்பன மதுவின் அளவினைக் குறித்தன. அவை மது வகைகள் அல்ல. அக்காலத்தில் மட்டுமல்ல இக்காலத்திலும் எல்லா வகையான மதுவும் நொதித்தல் முறையால் தயாரிக்கப்படுபவையே!

அக்காலத்தில் மதுவைத் தயாரிப்பதற்காகப் பழச்சாறு, அரிசிக் கஞ்சி, தேன் முதலியவற்றைப் புளிக்கவைத்துள்ளனர். இவற்றை வளைந்த மூங்கில் குழாய்களிலோ அல்லது தசும்பு என்ற பானையிலோ (இத்தசும்புப் பானையைப் பற்றித் தமிழரின் மண்பாண்டத் தொழில்நுட்பம் பற்றிய அத்தியாயத்தில் காண்போம்) ஊற்றிக் காற்றுப் புகாதவாறு களிமண் பூசி அடைத்து அவற்றை மண்ணில் புதைத்துவைத்தனர்.இச்செயல்முறைகளைப் புறநானூறு 120 மற்றும் 129ஆம் பாடலிலும் மலைபடுகடாம் 463ஆம் பாடலிலும் காணமுடிகின்றது.

மதுவுக்கு எப்போது “கிக்“ (சுள்ளாப்பு) ஏறும் என்பது பற்றியும் சங்க இலக்கியம் குறிப்பிட்டுள்ளது. இரு பகல் இரண்டு இரவு புளிக்கவைத்தால் மதுவுக்குச் சுள்ளாப்பு மிகுதியாகும் என்பதனைப் பெரும்பாணாற்றுப்படையின் 279 முதல் 281 வரையிலான அடிகள் தெரிவித்துள்ளன. நீண்ட நாள்கள் புளிக்கவைத்த மதுவின் சுள்ளாப்பு தேள் கொட்டியது போல நாவில் ஏறும் என்று புறநானூற்றின் 392ஆவது பாடல் குறிப்பிட்டுள்ளது.

“கள்“ என்பது தென்னை அல்லது பனை பாளைகளைச் சீவி அதிலிருந்து வடியும் நீர்மத்தை மண்பாண்டத்தில் சேகரித்து அதனைப் புளிக்கவைத்து உண்பதாகும். பனை மரத்திலிருந்து கள் வடிக்கப்பட்ட செய்தியினை நற்றிணையின் 323 ஆம் பாடல் தெரிவித்துள்ளது. அக்கள்ளினைப் பருகி தன்னிலை மறந்து ஆடிய மக்கள் பற்றி அகநானூற்றின் 256,பட்டினப்பாலையின் 89, நற்றிணையின் 38 ஆகிய பாடல்கள் குறிப்பிட்டுள்ளன. சங்க இலக்கியத்தில் “கள்“ என்று வெறுமனே குறித்தால் அது தென்னங்கள்ளையே குறிக்கும். “பனங்கள்“ என்று குறித்தால் மட்டுமே அது பனைமரத்தின் கள்ளினைக் குறிப்பதாகக் கொள்ளவேண்டும்.

“தேறல்“ என்பது நாரால் வடிகட்டித் தெளிய வைக்கப்பட்ட “கள்“ ஆகும்.பார்ப்பவர் முகம் தெரியுமாறு தெளியவைக்கப்படும் தேறலைப் “புறத்தேறல்“ என்று புறநானூற்றின் 398ஆவது பாடல் குறிப்பிட்டுள்ளது.

“தேறல்“ என்பதற்குக் “கள்ளின் தெளிவு“ என்றும் “தேனின் தெளிவு“ என்றும் இருவகையான விளக்கத்தினைத் தந்துள்ளனர். இதில் எதனைத் தேர்ந்தெடுக்கவேண்டும் என்ற தெளிவினைத் திருமுருகாற்றுப்படையின்195ஆவது அடி தந்துள்ளது. ஆம், அது தென்னை மரத்திலிருந்து இறக்கப்பட்ட கள்ளின் தெளிவு என்று பொருள்கொள்வதே சிறப்பு.

கள்ளினைத் தம் வீரர்களுக்கும் கள்ளின் தெளிவினைத் (தேறல்) தானும் உண்டான் தலைவன் என்ற செய்தி புறநானூற்றின் 298ஆம் பாடலில் இடம்பெற்றுள்ளது. இதில் நாம் ஒன்றினைத் தெளிவாகப் புரிந்துகொள்ளவேண்டும். தெளிய வைத்த கள்ளினைவிடத் தெளிய வைக்காத கள்ளில்தான் சுள்ளாப்பு மிகுதியாக இருக்கும். அதனைத்தான் தலைவன் தன் வீரர்களுக்கு வழங்கியிருக்கிறான். தான் சுள்ளாப்பு குறைந்த கள்ளினையே பருகியிருக்கிறான்.

மாம்பழம், தேன், பலாச்சுளை ஆகியவற்றைச் சேர்த்துப் புளிக்கவைத்த கள்ளின் தெளிவுதான் தேறல் என்று குறிஞ்சிப்பாட்டின் 188 முதல் 190வரையுள்ள அடிகள் தெரிவித்துள்ளன. ஆனால், இவ்வாறு செய்யப்படுவன “அரியல்“ என்று பதிற்றுப்பத்தின் 61ஆவது பாடல் தெரிவித்துள்ளது.ஆனால், அரிசிக் கஞ்சிலிருந்து தயாரிக்கப்படுவதுதான் “அரியல்“ என்று பெரும்பாணாற்றுப்படையின் 275முதல் 281வரையிலான அடிகள் குறிப்பிட்டுள்ளன. இது என்ன புதுக்குழப்பம்? மது என்றாலே குழப்பம்தானே!

வீட்டிலேயே தாயரிக்கப்படும் கள்ளுக்குத் “தோப்பி“ என்று பெயர். நம் வீடுகளில் காப்பி, டீ தயாரிப்பது போல அக்காலத் தமிழர்கள் “தோப்பி“ தயாரித்தார்கள்போலும். இதனைப் பெரும்பாணாற்றுப்படையின் 142ஆவது அடி தெரிவித்துள்ளது. வீட்டில் தயாரிக்கப்பட்டாலும் அதன் வீரியம் குறைவதில்லை. தோப்பி நன்கு முற்றியிருந்தால் அது பாம்பின் நஞ்சு உடலில் ஏறுவது போலச் சுள்ளாப்பினைத் தரும் என்று அகநானூற்றின்348ஆவது பாடல் தெரிவித்துள்ளது.

காரைப் பழத்தினைப் பிழிந்து “காந்தாரம்“ என்ற மதுவினைத் தயாரித்துள்ளனர். இது திராட்சைச் சாறுபோலக் கரிய நிறமுடையது.காந்தாரம் பற்றிய குறிப்பு புறநானூற்றின் 258ஆவது பாடலில் உள்ளது.

“மட்டு“ என்பது சுள்ளாப்பு குறைந்த மதுவகையாக இருந்துள்ளது. இதனைப் பெண்கள் உண்டுள்ளனர். அவர்களுக்கு அச்சுள்ளாப்பு மிகவும் குறைவாக இருந்ததால் தன் கணவர் உண்ணும் சுள்ளாப்பு மிகுந்த மதுவினை அருந்தியதாகப் பட்டினப்பாலையின் 108ஆவது அடி தெரிவித்துள்ளது.

நிறம் மாறிய மட்டுவை “மட்டம்“ என்றனர். இது நீல மணியின் நிறத்தைப் பெற்றிருக்கும். இதுபற்றிப் பதிற்றுப்பத்தின் 12ஆவது பாடல் குறிப்பிட்டுள்ளது.

பசுவின் நெய்போன்ற மதுவுக்கு “வேரி“ என்று பெயர். இது பற்றிப் புறநானூற்றின் 152ஆவது பாடல் சுட்டியுள்ளது.

பண்டைத் தமிழர் மிகுதியான கள்ளினைக் கொண்டுசெல்ல வண்டிகளைப் பயன்படுத்திய செய்தியை அகநானூற்றின் 126ஆவது பாடல் தெரிவித்துள்ளது. இந்திய விடுதலைக்கு முன் தமிழகத்தில் “கள்வண்டிகள்“ புழக்கத்தில் இருந்தன. அவை சங்கத் தமிழரின் மதுமயக்கத்தின் குறியீடாகத் தள்ளாடித் தெருவலம் வந்தன. அக்காலத்தில் “கள்ளுக்கடைகள்“ இருந்தமை பற்றிய செய்தியைப் பதிற்றுப்பத்தின் 75ஆவது பாடல் குறித்துள்ளது.

“இங்குக் கள்ளுக் கடை உள்ளது“ என்பதனை அறிவிப்பதற்காக அடையாளக் கொடிகளையும் அக்காலத் தமிழர்கள் பயன்படுத்தியுள்ளனர். இப்போது ஃபிளக்ஸ் பேனர் வைப்பதுபோல. இச்செய்தியினைப் பட்டினப்பாலையின்180, 181ஆகிய அடிகளும் மதுரைக்காஞ்சியின் 372ஆவது அடியும் தெரிவித்துள்ளன.

அக்கால மக்கள் கடனுக்குக் கள்வாங்கிக் குடித்தும் பின்னர் கைக்குப் பொருள் கிடைத்ததும் அதனைக் கொண்டு அக்கள்ளுக் கடனினை அடைத்த செய்திகளைப் பெரும்பாணாற்றுப் படையின் 140, 141 ஆகிய அடிகளும் பதிற்றுப்பத்தின் 20ஆவது பாடலும் குறிப்பிட்டுள்ளன.

கள்ளுக்குக் விலையாக (பண்டமாற்று) நெல்லும் யானைத் தந்தமும் பசுவும் தேனும் கிழங்கும் கொடுத்துள்ளனர். இதனை மலைபடுகடாமின் 462 முதல்464 வரையிலான அடிகளும் பதிற்றுப்பத்தின் 30ஆவது பாடலும் பெருநராற்றுப்படையின் 214, 215ஆகிய அடிகளும் உறுதிசெய்துள்ளன.

- – –

சங்க காலம் / தேடல் - 11

உணவளிக்கும் பண்பு

தொல்தமிழர்கள் தம் வாழ்வில் ஒருவேளை உணவுக்குக்கூடப் பல்வேறு போராட்டங்களை எதிர்கொண்டவர்கள்.அப்படியிருக்க, அவர்கள் தம் வாழ்நாள் முழுவதும் தம்மை நாடிவந்தோருக்கு மிகுதியாக உணவளித்துள்ளனர்.அரும்பாடுபட்டுப்பெற்ற உணவினைப் பிறருக்கு வழங்கி மகிழும் பண்பு அவர்களுக்கு எப்படி வந்தது?

அவர்கள் எத்தகைய உணவினை, எவ்விதத்தில்,எவருக்கெல்லாம் வழங்கினர் என்பதனைச் சங்க இலக்கியப் பாடல்கள் பல விரிவாகக் கூறியுள்ளன. அவை விருந்தினை மிகைப்படுத்திப் பாடினாலும், அவற்றின் உள்ளார்ந்த சாரத்தை நம்மால் மறுக்கமுடியாது.உணவினைத் தேடுவதில் தமிழரின் வீரம் மிளிர்கிறது. அவ் உணவினைப் பலரோடு பகிர்ந்துண்பதில் அவர்களின் கொடைப் பண்பு சிறப்படைகிறது.தமிழரின் வாழ்வைக் “காதலும் வீரமும்“ என்று சொல்வதைவிட “வீரமும் கொடையும்“ என்று கூறுவதுதான் பொருத்தமாக இருக்கும். ஆம்! இது உணவுக்கொடை. கொடைகளுள் சிறந்தது – தலையாயது.

விருந்து உருவாக்கம்

சங்க காலத்தில் இனக்குழுக்களாக வாழ்ந்த தமிழர்கள் தாங்கள் வேட்டையில் பெற்ற, கொள்ளையடித்துப் பெற்ற உணவுகளைக் கொண்டுவந்து தங்களின் குழுவினரிடையே பகிர்ந்துகொண்டனர்.எஞ்சியவற்றைக் கெட்டுப்போகாமல் பாதுகாக்கத் தெரியாததால், தங்கள் குழுவினர் அல்லாதோருக்குக் கொடையாக வழங்கியுள்ளனர்.

தொல்காப்பியத்தில் உள்ள வெட்சித்திணை துறைகளுள் இறுதியாக “பாதீடு, உண்டாட்டு, கொடை“ என்ற மூன்றும் இடம்பெற்றுள்ளன. “பாதீடு“ என்பது, இனக்குழுக்கள் உணவுகளைத் தங்களுக்குள் பகிர்ந்துகொள்ளுதல். “உண்டாட்டு“ என்பது, கள்ளுண்டு மகிழ்தல். “கொடை“ என்பது, தங்களை நாடிவரும் பிற இனக்குழுவினருக்கு இலவசமாக வழங்குதல். இதனை நற்றிணையின் 85, 336 ஆகிய பாடல்கள் குறிப்பிட்டுள்ளன.

உணவைக் கொடையாக வழங்கும் செயல் பெரிய அளவில் நடைபெறும்போதும் உணவினைக் கொடையாகப் பெற்றவர்கள் அங்கேயே இருந்து உண்டபோதும் அவ் உணவுக்கொடை, விருந்தாகப் பரிணமித்தது.

நூலின் வனப்பு இயல்புகள் எட்டனுள் ஒன்று “விருந்து“ என்று தொல்காப்பியம் சுட்டியுள்ளது. அதாவது, மரபார்ந்த நூலாக்க முறையைவிடப் புதிதாக ஒரு நூல் உருவாக்கப்படுமானால் அதற்குப் பெயர் விருந்து. புதிதாக வருவது விருந்து. புது வரவு என்பதுபோல. புதிதாக வருபவர் விருந்தினர். அவ்விருந்தினருக்கு உணவளித்தல் விருந்து.இவ்வாறுதான் “விருந்து“ என்ற சொல்லுக்கு விளக்கம் அளிக்கநேர்கிறது.

வாங்க சாப்பிடலாம்!

பெரும்பான்மையாக இந்த உணவுக்கொடை ஓர் இனக்குழுவுக்கும் பிரிதொரு இனக்குழுவுக்கும் ஒரு பாலமாக இருந்துள்ளது. உணவால் உருவாக்கப்பட்ட இந்த உறவு அவர்களுக்குள் நட்புறவை ஏற்படுத்தி,ஒற்றுமையைக் கொண்டுவந்தது. வேட்டைக்காகவோ அல்லது உண்வுப்பொருள் தேடியோ தொலைதூரம் செல்லும் இனக்குழுக்களுக்குப் பிற இனக்குழுக்கள் உணவும் உறைவிடமும் நல்கியுள்ளன. இதனை அகநானூற்றின் 187ஆவது பாடலில் காணமுடிகின்றது.

இந்த விருந்துமுறை பின்னாளில் அவர்களுக்குள் புறமணமுறையையும் தோற்றுவித்தது. இருவேறு இனக்குழுவைச் சார்ந்த தலைவன் – தலைவியர் சந்தித்து மகிழும்போது தலைவி, தலைவனைத் தன் இல்லத்துக்கு உணவு உண்ண அழைப்பதும் (அகநானூறு-200, 300),தலைவியிடம் தலைவன் உன் வீட்டுக்கு உணவு உண்ண வரலாமா என்று வினவுவதும் (அகநானூறு-110) தலைவிக்காகத் தோழி, தன் தலைவியின் தலைவனை விருந்துண்ண அழைப்பதும் (அகநானூறு-340,குறுந்தொகை–179, நற்றிணை-276) வெறுமனே உண்டு, உறங்க அல்ல.தலைவன்-தலைவியின் காதல் நெருக்கத்துக்கு வழிவகுக்கத்தான்.இவற்றின் வழியாகத் தலைவன், தலைவியின் வீட்டாரிடம் நெருங்கிப் பழகவும் பின்னாளில் தலைவியைப் பெண்கேட்டு வரவும் வழிவகை ஏற்படுகின்றது.

மன்னன் கோப்பெருநற்கிள்ளி மானை வேட்டையாடி அதன் கறியினைத் தீயில் வாட்டிப் புலவர்களுக்கு உணவளித்த செய்தியைப் புறநானூற்றின் 150மற்றும் 152ஆவது பாடல்கள் சுட்டிக்காட்டியுள்ளன.

தற்காலத்தில் விருந்தினருக்கு முதலில் எலுமிச்சைச் சாறு தருவதுபோல அக்காலத்தில் விருந்தினருக்கு முதலில் தரப்படுவது மது. அதனைக் குடித்து மகிழ்ந்த பின்னர் அவர்களுக்குப் புலால் உணவினை வழங்கியுள்ளனர். 

பொருநராற்றுப்படையின் 85 முதல் 89 வரையிலான அடிகள், விருந்தினர்கள்(வழிப்போக்கர்கள்) மதுவை மாந்தி மகிழ்ந்த செய்தியைத் தடுமாற்றம் இன்றிக் குறிப்பிட்டுள்ளன.

அருகம்புல்மேய்ந்து கொழுத்த செம்மறிஆட்டுக்கறியினைச் சுடச்சுட விருந்தினருக்கு வழங்கிய செய்தியையும் விருந்தினர்கள் அக்கறியினைத் தம் வாய்க்குள்ளேயே ஆறவைத்து உண்ட செய்தியையும் பொருநராற்றுப்படையின் 103 முதல் 108 வரையிலான அடிகள் படம்பிடித்துக் காட்டியுள்ளன.

மலைபடுகடாமின் 164 முதல் 169 வரையிலான அடிகள் விருந்தினருக்குத் தினையரிசிச் சோற்றினை நெய்யில் பொரித்த புலாலுடன் கலந்து அளித்ததாகத் தெரிவித்துள்ளன.

நெல் விளையாத புன்புலச் சீறூரில் விளைய வைத்த வரகையும் தினையையும் முற்றிலுமாக இரவல் மாக்களுக்குத் தந்தாலும்கூட,தன்னிடம் வந்தவர்க்குக் கிண்ணத்தில் தயிரும் களாப்பழம் போலப் புளிக்கும் கள்ளும் வாடூனும் வரகரிசியோடு நெய்யிட்டுச் சமைத்த வெண்கோற்றுக்களியையும் வழங்கிய சீறூர் மன்னர் பற்றிய செய்தியினைப் புறநானூற்றின் 328ஆம் பாடல் உரைத்துள்ளது.

விருந்தினர் வராத நாள்களை வீண் நாள்களாகப் பண்டைத்தமிழர்கள் கருதியுள்ளனர். தங்களுக்கு அமிர்தம் கிடைத்தாலும் அதனை விருந்தினரோடு பகிர்ந்து உண்ணவே அவர்கள் விரும்பியுள்ளனர். இதனைப் புறநானூற்றின் 182ஆவது பாடல் தெரிவித்துள்ளது.

தாங்கள் நெடுவழிப்பயணம் மேற்கொள்ளும்போது தங்களுடன் மூங்கில் குழாய்களில் அடைத்தும் தம்முடன் அழைத்துச்செல்லும் கால்நடைகளின் கழுத்தில் பல்வேறு உணவுகளைச் சுமத்தியும் செல்வர். அவை, அவர்கள் செல்லும் வழியில் யாராவது வழிப்போக்கர்கள் பசியுடன் எதிர்ப்பட்டால் அவர்களுக்கு அளிப்பதற்காகத்தான். இதனை அகநானூற்றின் 311ஆவது பாடல் உறுதிசெய்துள்ளது.

சங்க காலம் / தேடல் - 12

யாருக்காக?

நலமும் வளமும் அழகிலிருந்துதான் தொடங்குகின்றன. அழகு ஒருவருக்குத் தன்னம்பிக்கையைத் தருகின்றது. அது இயற்கையழகாகவோ செயற்கையழகாகவோ இருக்கலாம். ஆனால், அழகு முதன்மைத்தேவைதான். யாருக்காக ஒருவர் அழகாக இருக்கவேண்டும் என்ற வினாவுக்கான உண்மையான விடை, “அவரவர்களுக்கான அழகு“ என்பது அல்ல. “எல்லோருக்குமான அழகு“ என்பதுதான். உண்மையில், பிறருக்காகத்தான் நாம் நம்மை அழகாக்கிக்கொள்கிறோம். அக்கால மக்கள் தமது உணவுத் தேவைக்குப் பின்னர் உடைத்தேவையிலும் அலங்காரத் தேவையிலும் கவனம் செலுத்தினர். ஆம்,மனிதன் உடையிலும் அலங்காரத்திலும்தான் புறவயமாக விலங்கிலிருந்து வேறுபடுகின்றான்.

ஆடைகள் ஆயிரம்

தொல்தமிழர்கள் தழைகளையும் பூக்களையும் மரல்நாராலும் நறைநாராலும் கோத்து ஆடையாக அணிந்து வந்தனர். விலங்குகளின் தோலால் உருவாக்கப்பட்ட ஆடைகளையும் கம்பளி ஆடைகளையும் அணிந்தனர். பஞ்சையும் பட்டு நூலையும் கொண்டு நெய்து துணிகளை உருவாக்கினர். மலை எலியின் முடியினையும் சிறு விலங்குகளின் முடிகளையும் துணிகளை உருவாக்கப் பயன்படுத்தினர். அத்துணிகள் புகையைப்போல, பால் ஆவியைப் போல, பாம்புச் சட்டையைப் போல, மூங்கிலின் உரியைப் போல மிக மெல்லியதாக இருந்தன.

இடையன் ஒருவன் பசுமையான இழைகளால் தொடுக்கப்பட்ட கண்ணியையும் மாசுபடிந்த ஆடையையும் அணிந்திருந்ததாகப் புறநானூறின் 54ஆவது செய்யுள் குறிப்பிட்டுள்ளது.

பெண்கள், மரப் பட்டைகளால் உருவாக்கப்பட்ட ஆடைகளையும் தழைகளால் செய்யப்பட்ட ஆடைகளையும் அணிந்திருந்ததாகத் திருமுருகாற்றுப்படையின் 201 முதல் 204 வரையிலான அடிகளும் முழுவதும் பூவால் உருவாக்கப்பட்ட ஆடைகளை அணிந்திருந்ததாகப் புறநானூற்றின் 116ஆவது செய்யுளும் தலைவியும் அவளது தோழியும் 99வகையான பூக்களைப் பறித்துப் பாறையில் குவித்து, அவற்றின் புறவிதழ்களை நீக்கித் தழையாடை செய்து அணிந்ததாகக் குறிஞ்சிப்பாட்டும் தெரிவித்துள்ளன.

பனையோலைகளையும் தென்னை ஓலைகளையும் பனையகணி,நறைநார், மரல்நார் ஆகியவற்றைக் கொண்டு வலை, பெட்டி, வட்டி, பிழா,கடகம், பேழை போன்றவற்றை உருவாக்கிப் பயன்படுத்திய பழந்தமிழர்கள், நார்களை விடுத்து நூலுக்கு மாறியது காலக்கொடைதான்.

காலப்போக்கில் பருத்தியின் பயன்பாட்டினைப் புரிந்துகொண்ட தமிழர்கள் அவற்றைக் கொண்டு நூல் உருவாக்கவும் அவற்றை நெய்து ஆடை செய்யவும் கற்றுக்கொண்டனர்.

“காருகம்“ என்பது, துணியைக் குறிக்கும் சொல். “காருகர்“ என்பது,நெசவாளரைக் குறித்தது. “துகில்“ என்ற சொல், பெரும்பான்மையாகப் பருத்தித்துணியையே குறித்தது.

சங்க காலத்தில் பருத்தி பயிரிடப்பட்ட செய்தியைப் புறநானூற்றின்299ஆவது மற்றும் 324ஆவது செய்யுள்களும் அகநானூற்றின் 129ஆவது செய்யுளும் எடுத்துக்கூறியுள்ளன.

பழந்தமிழர்கள் பருத்தியை மூட்டை மூட்டையாக விளைவித்த செய்தியினைப் புறநானூற்றின் 393ஆம் செய்யுளும் வில்லால் அடித்து,நுரைபோன்ற தூய்மையான பஞ்சினை உருவாக்கிய செய்தியினை நற்றிணையின் 247ஆவது மற்றும் 299ஆவது செய்யுள்கள் குறிப்பிட்டுள்ளன.

பருத்தியை நூலாக்கும் பணியில் பெரும்பாலும் பெண்களே ஈடுபட்டனர்.நூல் நூற்கும் பெண்கள் வைத்துள்ள கோது நீக்கப்பட்ட பஞ்சு பற்றிப் புறநானூற்றின் 125ஆவது செய்யுளும் நூல் நூற்கும் பெண்கள் ஒளிக்காக ஏற்றியுள்ள விளக்கொளி பற்றிப் புறநானூற்றின் 326ஆவது செய்யுளும் குறிப்பிட்டுள்ளன. விடியவிடிய இப்பணியினை அவர்கள் செய்ததாகப் புறநானூற்றின் 326ஆம் செய்யுளும் நற்றிணையின் 353ஆவது செய்யுளும் கூறியுள்ளன. இதனால் அவர்களின் வீட்டைச் சுற்றிப் பஞ்சுத் தூசி படர்ந்திருந்தமையைப் புறநானூற்றின் 116ஆவது செய்யுள் சுட்டிக்காட்டியுள்ளது.

ஆடைகளுக்குப் பூவேலைப்பாடுகள் செய்து அழகுப்படுத்தினர்.துணிகளுக்கு நறுமணமூட்டினர். பூந்துகில் வகையிலான துணிகள் மிகவும் வழவழப்பாக இருந்தன. அவ் ஆடைகள் நுண்மையும் மென்மையும் வாய்ந்தவையாக இருந்தன. அவை, “அகன்ற பகன்றை மலர்“ போன்று இருந்ததாகப் புறநானூற்றின் 390ஆவது செய்யுளும் “நீலநிறமுடைய பூந்தொழில் செய்யப்பட்ட ஆடை“ என்று புறநானூற்றின் 274ஆவது செய்யுளும் “சிவந்த நிறமுடைய பூந்தொழிலுடைய துகில்“ என்று திருமுருகாற்றுப்படையின் 15ஆவது அடியும் “புகையை நுகர்தால் போல மாசடையாத ஆடை“ என்று திருமுருகாற்றுப்படையின் 138ஆவது அடியும் குறிப்பிட்டுள்ளன.

மெல்லிய துணிகளால் ஆடைகள் மட்டுமன்றி அரசருக்குரிய குடைகளும்,கொடிகளும், பதாகைகளும் உருவாக்கப்பட்டன.

தம்மைப் புகழ்ந்து பாடிய புலவர்களின் அழுக்கான ஆடைகளை நீக்கிப் புத்தாடைகள் அணியுமாறு கூறிய மன்னர், அவர்களுக்கு நுண்ணிய வேலைப்பாடுகளுடைய பட்டாடைகளைக் கொடையாக வழங்கினார் என்றும் பூவேலைப்பாடுகளையுடைய ஆடைகளை வழங்கினார் என்றும் புறநானூற்றின் 398ஆவது செய்யுள் தெரிவித்துள்ளது.