கால்டுவெல் புராணம் தொடர்கிறது……………

கால்டுவெல் புராணம் தொடர்கிறது……………

கால்டுவெல் இளமையான வயதிலேயே குடும்பம் சகிதமாக வந்து வாழ்க்கையினை அனுபவித்துள்ளார். அவரது மாமியார்-மாமனார் பற்றி முன்னமே குறிப்பிடப்பட்டது.

எலிஸா நீ மௌட், கால்டுவெல்லின் பெண்டாட்டி

எலிஸா வயதான காலத்தில்

எலிஸா விதவை

எலிஸா கால்டுவெல் அல்லது எலிஸா நீ மௌட் (1822-99) நாகர்கோவிலில்தான் சார்லஸ் மற்றும் மார்தாவிற்கு மூத்த மகளாக பிறந்தாள். இங்கிலாந்திற்கு படிப்பதற்காக அனுப்பப்பட்டாலும், தமிழ் பேசக் கற்றுக்கொண்டாளாம். 1836ல் திரும்பி வந்ததும், தனது சகோதரி சாராள் கூட அம்மாவிற்கு ஒத்தாசையாக கிருத்துவ மிஷனரி பள்ளிகளை நடத்த உதவினாள். 1844ல் ராபர்ட் கால்டுவெல்லை  நாகர்கோவிலில் மணந்துகொண்டாள், இளையன்குடியில் குடும்பம் நடத்தினாள், ஏழு குழந்தைகளைப் பெற்றெடுத்தாள். வருடத்திற்கு ஒரு குழந்தை என்றால் கூட, அதாவது, 1851-52 வரை தீவிரமாக இல்லறத்தில் ஈடுப்பட்டிருக்கின்றனர், இந்த இளைய தம்பதியர். ஆங்கிலேயர்களுக்குக் கூட குடும்பக் கட்டுப்பாடு இல்லை போலும்! அப்படியென்றால், கால்டுவெல் இல்லற வாழ்க்கையில் எந்த அளவிற்கு ஈடுபட்டிருப்பார் என்பதனை அறிந்து கொள்ளலாம். இது தனிபட்ட மனிதனின் விஷயம் என்று இருந்தாலும், நாடுவிட்டு நாடு வந்து அத்தம்பதியர் மதமாற்றம் செய்ய வேண்டும் என்ற வெறியைத்தான் கவனிக்க வேண்டும். 1883ல் தூத்துக்குடிக்கு இடம் பெயன்றனர். தனது கணவன் இறந்த பிறகு, அங்கேயே தங்கி வாழ்ந்தாள். 1899ல் இறந்தபோது, கால்டுவெல் இளையன்குடியில் கட்டிய சர்ச்சிலேயே புதைக்கப்பட்டாள்.

கால்டுவெல்லின் 800 கி.மீ தீர்த்தயாத்திரை? உண்மையில் கால்டுவெல் ஒன்றும் நடந்தே சென்றுவிடவில்லை. சாதாரணமாக ஐரோப்பியர்கள் எல்லோருமே பல்லக்கு அல்லது மாட்டுவண்டிகளில் தான் சொகுசாக உட்கார்ந்து கொண்டு செல்வார்கள். இந்திய கூலிகள் / வேலையாட்கள் அதற்கென பிரத்யேகமாக இருந்தனர். அவர்கள் தாம் கஷ்டப்பட்டு அந்த வேலைகளை செய்வார்கள். கால்டுவெல்லிற்கு, ஒரு குறிப்பிட்ட வேலை கொடுக்கப்பட்டதால், அதன்படி தமிழர்களின் கலாச்சாரம், பண்பாடு, நாகரிகம், அவர்களது சிந்தனைகள், பழக்க-வழக்கங்கள் முதலியவற்றை ஆராயச் சொன்னதால்தான் அவ்வாறு பல ஊர்களின் வழியாக சென்ன்னையிலிருந்து தனது ஆராய்ச்சி-பயணத்தை ஆரம்பித்தான்.

 

அதுதான், அவன் நாஜுக்காகச் சொல்கிறான் , “to get acquainted with the people and their ideas, manners, and to talk in a way in which I could never expect to do if I travelled in a palanquin or even a cart” !  எதிர்பார்க்கவில்லைதான், ஆனால் அவ்வாறுத்தான் பிரயாணம் செய்தான் என்பது உண்மையான விஷயம். நீலகிரி மலையில் சென்னை பிஷப்பான ஜியார்ஜ் ஸ்பென்ஸர் என்பரைப் பார்த்து விவரங்களைக் கேட்டுக் கொள்கிறான். ஒரு விசுவாச ஊழியனாக(Deacon) உறுதிமொழி எடுத்துக் கொள்கிறான். பிறகுதான், தனது ஊழியத்தைச் செய்வதாற்காக இடையன்குடிக்கு அனுபப்படுகிறான். 1841ல் வந்து சேர்கிறான். 1844ல் கல்யாணம்!

இளையன்குடி-சர்ச்

கால்டுவெல் புருஷன் பெண்டாட்டி புதைக்கப்பட்ட இடம்

கால்டுவெல்-தங்கிய-பங்களா

பிறகு எப்படி கால்டுவெல், தமிழுக்கு சேவை செய்திருக்க முடியும்? பிரௌனிடம் சமஸ்கிருதம் படித்து, மற்ற ஆங்கிலேயர்களுடன் சேர்ந்து கொண்டு, இந்தியர்களை எப்படிப் பிரிக்கலாம் என்ற நோக்கத்துடந்தான், வேலை செய்தவன் கால்டுவெல். இவனைத் தூக்கி வைத்துக் கொண்டு தமிழர்கள் ஆடுவதை என்னவென்று சொல்வது? தமிழர்கள், “திராவிடர்கள்” என்று நினைக்கும் வரையில், இத்தகைய அடிமை சிந்தனை மற்றும் கூலி மனப்பாங்கு இருக்கத்தான் செய்யும்.

https://dravidianatheism.wordpress.com/2010/01/30/caldwell-purana-continues/

கால்டுவெல் சிலை ஊழியம் செய்யும் கிறிஸ்தவராலேயே சேதப்படுத்தப்பட்டது!

NO சொன்னது…அன்பான நண்பர் திரு நண்டு,

அருமை நண்பரே.... நீண்ட நாட்கள் பிறகு மிக நல்ல எழுத்துகள்! 

கால்டுவெல் போன்ற அந்நிய ஏமாற்று வித்தகர்களை,
விஷமிகளை தொலுரிப்பதர்க்கான அவசியம் மிக தேவையானதுதான்!

நானும் கொஞ்சம் கூறிகிறேன் இந்த கபட தமிழ் அறிஞரைப்பற்றி!

I cannot imagine any person who has lived and worked amongst uneducated heathens in the rural districts believing them to be influenced by high motives in any thing they do. If they place themselves under Christian instructions, the motive power is not theirs, but ours...... They will learn what good motives mean, I trust, in time...If they remain long enough under Christian teaching and discipline; but till they discard heathenism; with its debasing idolatory and superstitions, and place themselves under the wings of church........... 

இது கால்ட்வெல் கைப்பட எழுதியது....

இதன் தமிழக்காம்......வேண்டாம், சில வார்த்தைகளை மட்டும் தமிழ்ப்படுத்துகிறேன் 

Heathen - கடவுளை அறியா காட்டுமிராண்டி, அறிவிலி என்பதற்கான வார்த்தை இது! கிருத்துவ பாதிரிகள், இந்து மதத்தை கடைப்பிடிப்பவர்களுக்கு இன்றளவும் கொடுக்கும் பெயரிது!

Idolatory & superstition - கல் வழிபாடு மற்றும் மூட நம்பிக்கை..... அதாவது சிலுவையையும் (கல்லாலோ அல்லது கட்டையாலோ செய்யப்பட்ட அதை) தங்களின் கடவுளாரின் வடிவத்தையும் தவிர்த்து மற்ற எல்லா உருவங்களும் இவர்களுக்கு Idolatory! இந்து சாமி எல்லாம் மூட நம்பிக்கை, ஆனால் பைபிளில் இருக்கும் மாயாஜால கதைகள் அறிவியில், சிவனும் முருகனும் மூட நம்பிக்கை , ஆனால் தண்ணீரில் நடப்பது, செத்தபின் எழுவது எல்லாம் அறிவியல்!!!!

அவர் சொல்ல வருவது இதுதான்- தமிழர்கள் எல்லாம் பிசாசுகளை வழிபடுபவர்கள், அவர்களை மதம் மாற்றினால்தான், அதாவது "உண்மையான தேவனின் கிருத்துவ" மதத்திற்கு மாற்றினால்தான் இவர்கள் ஆங்கிலேயரிடம் என்றென்றும் அடிமைகளாக இருப்பார்கள் என்பது மட்டுமே!

இந்த மோசடி வேலைக்கு, தமிழ் அறிஞர் என்ற ஒரு மாய உடை! (அதான் இப்போ அந்த உடையை பலர் போடுகிறார்களே, எல்லாம் இந்த மாதிரி ஆட்களை பார்த்துதான்). இதைப்போல்தான் இந்த "தமிழ் மொழி சேவகர்" எழுதிய பல மோசடி பிறேச்சாரங்கள் அமைந்துள்ளன!

இந்த அந்நிய மத மாற்றி, எழுதியது இன்னும் பல பல......

இன்னும் எழுதுகிறேன் விரைவில் 

நன்றி.......26 ஜூன், 2010 5:46 முற்பகல்

NO சொன்னது…மேலும் கால்டுவேல்லைப்பற்றி...

அவர் எழுதிருக்கும் இன்னும் சில முத்துக்கள்.......

..The fact of the terminology of devil-worship being purely Tamil throughout is to my mind a tolerable, conclusive arguement of the Tamil origin of the system!!!

கடாரத்தை கைப்பற்றிய ஒரு சமூகம், நைல் நாகரீகத்துக்கே சவால் விட்ட ஒரு கட்டமைப்பு, அவ்வை, வள்ளுவன், கம்பன், இளங்கோ என சிந்தனை செல்வங்கள் வழங்கிய ஒரு அறிவு முதிர்ந்த ஒரு சமூகத்திற்கு இந்த அந்நிய அயோக்கியன் கொடுக்கும் பெயர் devil-worshippers, அதாவது பிசாசு வழிப்படுபவர்கள்! அதுவும் இவர் கூறுகிறார், இப்படி அவர் நினைப்பது மிக ஏற்றுக்கொள்ளக்கூடியதாகவே இருப்பது என்று!!!

என்னே ஒரு இறுமாப்பு, அயோக்கிய சிந்தனை!! 

இந்த மூடர்கள் கர்க்களாலும் இலைகளாலும் வீடு கட்டிக்கொண்டிருந்தபோது ரோமாபுரியுடன் வியாபாரம் நடித்திய இந்த சமூகத்தைப்பார்த்து சொல்லுகின்றார், நாம் பின்தங்கிய பிசாசு பக்தர்கள் என்று!

இந்த மூடனை, அந்நிய மத வியாபாரியை "தமிழர் அறிஞர்" என்று கொண்டாடுவது, எவ்வளவு பெரிய கேவலம்!!

இவரும், இவர் போன்ற விஷமிகளும் படிப்படியே நடத்திய பிரித்தாளும் நாடகத்தை பற்றி எழுதுகிறேன் மேலும்....

அதுபோதாதென்று, திரைக்கடல் தாண்டி சமூக அமைத்த தமிழ் மக்களை ஒன்றும் தெரியாத காட்டு மிராண்டிகள் போல சித்தரித்த, மடையர்களே என்றும் பட்டம் கொடுத்து, நீ ஏமாற்றபட்டாய் என்று கதை ஒன்றை பரப்பி ஆதலால் நீ கிருத்துவனாக வேண்டும் என்று முடித்தார்கள்!

இது எப்படி என்றால் the guilt of sin is constantly drummed amongst the population so that they are always under the impression the salvation is needed and that only thro the man who had died for the sins என்ற ஒரு கிருத்துவ வழிமுறையை தமிழர்கள் மேலயும் பரப்பும் வழிமுறைதான் இது!!

நீ பாவி, மடையன், நீ அயோக்கியன், உனக்கும் ஒன்றும் தெரியாது, நீ ஒன்றுமே இல்லை என்று சொல்லி, அவர்களின் தாழ்வு மனப்பான்மையை வளர்த்து,
பின்னர் நேரம் வரும்பொழுது, இதோ பார் இதற்க்கு வழி தேவனின் வழியே என்று கதை விடுவது இவர்கள் இரண்டாயிரம் ஆண்டுகளாக வளர்த்த வழிமுறை!! 

மேலும் எழுதுகிறேன்!

நன்றி26 ஜூன், 2010 6:15 முற்பகல்

NO சொன்னது…//வீழ்ந்து கிடந்த தமிழ் தலை நிமிர்ந்தது நீர் அறிவீரோ, ஒன்றுமே அறியாமல் இந்த ஆக்கம் எதற்கு. //

நண்பர் திரு செல்வபிரபு - நீங்கள் மேலே கூறியதற்கும் கால்டுவெல் போன்ற மகான்கள் கூறியதற்கும் வித்தியாசமே கிடையாது! தமிழும் தமிழனும் வீழ்ந்தது ஒரு முறைதான்! அது ஆங்கிலேயன் வந்து தமிழனின் நிலங்களை கையகப்படுத்தி கூறுபோட்டு பின்னர் நடந்தது! தடம் புரண்ட தமிழ சமுதாயம் (பல இந்திய சமுதாயங்களும்தான்) ஒரு தற்காலிக பின்னடைவை மட்டுமே அடைந்தது!! கால வெள்ளத்தில் நடப்பவைதான் அது!! அதை செய்தது வேறு யாரும் இல்லை, உங்கள் நண்பர் கால்டுவேலுக்கு இங்கிலாந்திலிருந்து பணம் கொடுத்து அனுப்பியவர்கள்தான் அவர்கள்!! என்ன நீங்கள் அப்பொழுது இல்லை, இருந்தால் உங்களுக்கும் கொஞ்சம் கொடுத்திருப்பார்கள்!

அன்பான நண்பர் திரு தமிழன் என்பவர் கூறுவது- // கொஞ்சமாவது உண்மை பேசினால் நன்றாக இருக்கும்.பாவம் உங்கள் மூளைக்கு விலங்கிடப் பட்டுள்ள ஆரிய அடிமைத் தனத்திற்கு வருந்துகின்றேன்.// - ஆரிய அடிமைத்தனம் இருக்கட்டும் நண்பா, நீங்கள் ஆசையுடன் நாடுவதோ அந்நிய கிருத்துவ அடிமைத்தனம் அல்லவோ!!!

இன்னும் கொஞ்சம் சொல்லுகின்றேன் கேளுங்கள்!

The introduction of Dravidians within the pale of Hinduism appears to have originated, not in conquest, but in the peaceable process of colonization and progressive civilization .... all existing traditions...tend to show that the Brahman acquired their ascendancy by their intelligence and administrative skill. Caldwell further argued that the "Brahmans who came in peaceably, and obtained the kingdom by flatteries may probably have persuaded the dravidians that in callin then sudras they were conferring upon them a title of honour". 

அதாவது, ஆரியர்களான பிராமணர்கள் நாகரீகத்தையும் அவர்களுடன் கொண்டு வந்தார்களாம் மேலும் தங்களின் அறிவு வலிமையால் எல்லாவற்றையும் அடைந்தார்களாம். அதைவிட அவரின் படு அபத்த கூற்று.. சூத்திரர்கள் என்றால் ஏதோ ஒரு நல்ல பட்டம் என்று கூறி தமிழர்களின் தலையில் அதை கட்டினார்களாம்!!!

அதாகப்பட்டது, தமிழர்கள் ஒன்றும் தெரியாத அண்ணாசாமிகள், எவனோ வந்தானாம் (இந்த ஆரிய கட்டுக்கதையை தொடங்கியவர்கள் எல்லாம் பாதிரிகள் மற்றும் இந்தியா எப்படி ஆரியர்கள், அதாவது வெள்ளையர்கள் இல்லாமால் இவ்வளவு ஒரு பெரிய நாகரீகத்தை அடைய முடியும் என்று ஐயம் கொண்டு ஆரியன் வந்து எல்லாம் கட்டினான் என்று கதை விட்ட ஒரு கும்பலும் சேர்ந்து நெய்த குல்லா) அவர்களுக்கு நாகரீகத்தை கொடுத்தானாம், மேலும் வாயப்பொளந்து சூத்திரன் பட்டத்தை வாங்கினானாம் என்று கண்டபடி சரடும் விட்டு, அதன் மூலம் தமிழர்கள் மடையர்கள் என்று நட்டு வைக்க பார்த்தவர்தான் இந்த கால்டுவெல்!! இதை விட தமிழர்களை கேவலப்படுத்தவே முடியாது!!

அடப்பாவிகளா, இந்து மதத்தின் முக்கிய வேறே தமிழில்தானடா உள்ளது! இந்துமதத்தின் ஒரு மூலம் தமிழகமடா! இந்து மதத்தை சீர்படுத்தி வட மக்களுக்கு கொடுத்ததே தமிழ் சமூகமடா! இந்து மதத்தை மற்றும் இந்தியத்தையும் உருவாக்கியதில் பெரும் பங்கு உள்ளது தமிழநிடத்திலடா!!
தமிழனின் தாய் மதம் இந்து மதம்!!! நாத்தீகத்தால் (அதாவது ஜைன மற்றும் பௌத நாத்தீகத்தால்) வட இந்தியா முழுவதும் இந்து மதம் கலங்கிய பொழுது, இந்து மதம் காத்து மறுபடி நிலை நாட்டியது தமிழனால்தான்! குஷான மற்றும் கிரேக்க தளபதிகளிடமும் பின்னர் முதல் கட்ட இஸ்லாமிய படையெடுப்புகளில் கலங்கிய இந்து மதத்தை காத்ததும் தமிழ் சமூகம்! 

தமிழ் சமூகம் மிக்க நாகரீகமான ஒரு சமூகம்! என்னதான் அதற்க்கு மடையன் பட்டம் கொடுத்து சொந்த மதத்தையே எதிரியாக்கி காட்ட முனைதாலும், அதன் நாகரிகமும் பின்புலமும் அதை செய்ய விடாது!!!!

தமிழர்கள் காட்டு மிராண்டிகள் இல்லை! நாகரீகமற்ற கூட்டமும் இல்லை! தமிழர்கள் தொலை நோக்குடன் நாடாண்டவர்கள்! நாகரீகத்தை இந்தியாவில் நிலை நாட்டியவர்கள்! இந்து மதத்தை உருவாக்கியவர்களில் முக்கியமானவர்கள்!!! இந்து மதம் இங்கு யாராலும் கொண்டு வரப்படவில்லை! இங்கிருந்து பலர் அதை எடுத்துக்கொண்டுதான் போனார்கள்!! 

நன்றி26 ஜூன், 2010 7:05 முற்பகல்

NO சொன்னது…கால்டுவெல்லின் முத்துக்குள் மேலும் சில......

"The greatest of all obstacles to the spread of Christianity in India consists in the practice and the love of lying which prevades all classes of the people"

அதாவது "கிருத்துவத்திற்கு இந்தியாவில் உள்ள முக்கிய தடை, எல்லா தரப்பு இந்திய மக்களின் பொய் பேசும் ஆசையே" என்பதை கண்டுபிடித்தவர் இந்த அறிஞர்!! இதுவும் அவர் கைப்பட எழுதியதுதான்!!

இந்த வஞ்சக சூழ்ச்சியை பாருங்கள்! அதாவது, மெய்யான தேவனின் மதத்தை என்ன செய்தாலும் இந்தியாவில் இவரால் பரப்ப முடியவில்லை! அவரின் தேவனின் ஆசீர்வாதங்கள் இந்த காட்டு மிராண்டிகளிடம் பலிக்காமல் போனதற்கு காரணம் தேடவேண்டுமே என்று அலசி, இந்தியர்கள் (அப்பொழுது அவர் தமிழகத்தில்தான், அதாவது நெல்லையில்தான் இருந்தார், ஆதலால் அவர் தமிழர்களையும் சேர்த்து குறிப்பிட்டு சொல்லுகின்றார் என்பதை புரிந்து கொள்ளுவோம்) எல்லோரும் பொய் பேசுவதால் அவர்கள் மதம் மாற மாட்டார்கள் என்று போட்டு தாக்கினார்! அதாவது, உண்மை பேசினால், ஒருவர் கண்டிப்பாக மதம் மாறி விடுவாராம்! அப்படி மாராததனால் இந்தியர்கள் பொய் பேசும் ஆசை உள்ளவர்கள் என்று அறிவுப்பூர்வமாக ஆராய்ந்து வெளியிட்டார்!!

இப்படி அருமையான ஆராய்ச்சிகளை செய்து எழுதியவர்தான் இந்த மேதை!!

அடுத்தது இவர் எடுத்துக்கொண்ட டார்கெட் நாடார் சமூகம்!!

அவர்களில் பலரை மதம் மாற்றுமுன் அவர் என்னவெல்லாம் சொன்னார் என்பதை பார்ப்போம்!!26 ஜூன், 2010 7:26 முற்பகல்http://nanduonorandu.blogspot.com/2014/05/blog-post_5.htmlNO சொன்னது…..."Demonolatry , or devil worship, is the only term by which the religion of the Shanars (Nadars) can be accurately described"

சொன்னது மேதை கால்டுவெல்...

அதாவது, நாடார்களின் மதம் (நாடர்கள் இந்துக்கள் இல்லை என்ற ஒரு புது கண்டுபிடிப்பை அவரே வெளியிட்டார்) என்பது பிசாசு வழிபாடு என்பதைத்தவிர வேறு பெயரிடமுடியாது என்று சொன்னார்!

அதே வழிமுறை. முதலில், நீ வணகும் மதமும் கடவுளும் பெரும்பான்மை மதம் அல்ல (mainstream religion), இது வேறு என்று கூறவேண்டியது! அடுத்து, உனக்கு மதேமே கிடையாது என்று கூறவேண்டியது! அப்படி இருந்தாலும் அது பிசாசு வழிபாடுதான் என்று சொல்லவேண்டியது! கடைசியில், மெய்யான எங்கள் மதமே உனக்கு நல்லது என்று கூறி ஆசைக்காட்டி பயம் காட்டி பணிவைப்பது! மதம் மாற்றிய பின்னர், மனம் மாறி விட்டான் என்று கதை கட்டுவது! 

என்ன நெஞ்சழுத்தம் இருந்தால், ஒரு முக்கிய சமூகத்தை (நாடார்கள் கீழே போய் கடின நிலைக்கு ஆனதன் காரணம் அவர்கள் ஆங்கிலேயர் உள்வந்ததால் நிலம் இழந்தார்கள், வியாபார மார்கங்களை இழந்தார்கள்) இப்படி கேவலப்படுத்துவது! நாடார் சமூகம் கால்டுவெல் கதை விடுவதுபோல இல்லை என்பதற்கு ஒரு உதாரணம், நாடார் சமூக தலைவர்களுக்கு நாயர் ராஜாக்கள் கொடுத்த பெயர் மாற்றச்சன் என்பது, அதாவது ஒரு இராஜ வம்சம் ஒரு சமூக தலைவனை பார்த்து, என தந்தை ஸ்தானம் நீங்கள் என்று கூறினால், அப்படி கூறப்பட்டவர் கண்டிப்பாக வாழ்வின் கீழ்நிலமையில் உள்ளவர் இல்லை! நாடார் சமூகமும் அது போலதான்! ஆங்கிலேயரின் வியாபார முறைகளும் ஜாமீன் முறைகளும் நாடார்களின் ஆளுமையை புரட்டி போட்டு விட்டது!! ஒரு நூறு வருடங்களில் அவர்கள் கீழே விழுந்தார்கள்! 

இந்த நிலைமையை சாதகமாக்க பார்த்தார் கால்டுவெல் போன்ற சிலர்!

அவர் எழுதிய புத்தகத்தில் நாடார் சமூகத்தை பற்றி மிக இழிவாக எழுதியதால், மதம் மாறாத நாடார்கள் மிக சினம் கொண்டு அதை எதிர்த்தார்கள்! இந்த எதிர்ப்பை பார்த்து அவரின் புத்தகத்தை விளியிட ஆங்கிலேயர் அரசாங்கமே கடைசியில் தடை விதித்தது!!!

இப்படி தன்னின் மத மாற்ற ஆர்வத்திற்கு வரும் தடைகளை தகர்க்க கதைகள் பலதை கட்டினார்! 

கிறுத்துவராக அதிகம் பேர் வராததனால் கடைசியில் இந்து மதத்திலிருந்த தமிழர்களை பிரிப்பதுதான் ஒரே வழி என்று எண்ணி, அதற்க்கு இரண்டு ஆயுதங்களை எடுத்தார்! ஒன்று, இந்து மதத்தின் பிரதிநிதி என்று பார்க்கப்படும் பிராமணர்களை ஏசி, அவர்கள் வந்தேறிகள் என்று பட்டம் கட்டுவது, அப்படி செய்தால் இந்து மதத்திற்கும் தமிழர்களுக்கும் இடைவெளி வரூம் என்ற முதல் ஆயுதம்! இரண்டாவது, தமிழ் மொழியிலிருந்து இந்து மத சம்மந்தமான விடயங்களை பிரித்தெடுத்து, அது தமிழில்லை, இதுதான் தமிழ் என்று கட்டம் கட்டினால், தமிழர்கள் மெதுவாக இந்து மதத்திலிருந்து வெளியே வராலாம் என்பது!! கூடவே அப்பப்போ, நாகரீகமற்ற சமுதாயம் நீங்கள், இந்து மதம் உங்களை மதிக்காதும், நீங்கள் தனியானவர்கள், அவர்கள் ஆரியர்கள் என்று பிரித்து போடும் பிரச்சாரத்தை பரப்புவது!

இந்த மூன்றுமன் சேர்ந்துதான் கால்டுவெல்!!!!

இந்திய மக்களின், தமிழர்களின், இந்துக்களின் எதிரி!!!!!

வாருங்கள் இவர்க்கு சிலை வைப்போம் என்று கிளம்புவது ஒரு கூட்டம்!!26 ஜூன், 2010 7:58 முற்பகல்

NO சொன்னது…நண்பர் தமிழன்,

பைபிளில் மற்றும் அனேக கடவுள் கொடுத்த புத்தகங்கள் என்று சொல்லப்படும் புத்தகங்களில் இருப்பது என்னவென்று உங்களுக்கு தெரியுமா?
Its clear that all those holy books condones slavery!!!!! அதாவது எல்லா மதபுத்த்கங்களும் அடிமைகளை வைத்துக்கொள் என்று கூறுகிறது! அது மட்டும் அல்ல, இன்னும் ஏதேதோ கூறுகிறது! 

Mark Twain கூறினார் " "There is one notable thing about our Christianity: bad, bloody, merciless, money-grabbing and predatory as it is -- in our country particularly, and in all other Christian countries in a somewhat modified degree -- it is still a hundred times better than the Christianity of the Bible, with its prodigious crime -- the invention of Hell. Measured by our Christianity of to-day, bad as it is, hypocritical as it is, empty and hollow as it is, neither the Deity nor His Son is a Christian, nor qualified for that moderately high place. Ours is a terrible religion. The fleets of the world could swim in spacious comfort in the innocent blood it has spilt."

அட அதற்கென்ன இப்பொழுது என்று கூறுபவர்களுக்கு சொல்லுகின்றேன், எல்லா மத புத்தகங்களிலும் பயங்கரங்கள் இருக்கின்றன! ஆனால் அதை யாரும் உதாரணம் காட்டுவதில்லை! ஏனென்றால் இந்த காலத்தில் அது ஒரு பொருட்டில்லை!

அதே போலதான் இந்து மதத்திலும்! வக்கிரங்கள் இருந்தன என்பதை யாரும் மறுக்கவில்லை! ஆனால், அந்த வக்கிரங்களை வைத்துதான் இந்து சமூகம் நடத்தப்பட்டது என்பதுதான் கட்டுக்கதை!! 

இது ஒரு Colonial invention"! There was caste. But it played a lot lesser role than what is projected now. 

ஜாதிகளின் சமூக ஆளுமயைப்பற்றி பழந்தமிழ் எழுத்துகள் எவை? ஜாதிகளின் வீரியம் பற்றி விரிவான பழைய ஆக்கங்கள் எவை! அதையும் விடுங்கள். முதற்கட்ட ஆங்கிலேயர்கள் (1610 to 1800) ஜாதியின் வீரியம் பற்றி என்ன எழுதிருக்கிரார்கள்? 

மேலுள்ள இரண்டு கேள்விகளுக்கும் பதில், "ஒன்றும் இல்லை".......... 

சாதிகள்தான் இந்துமதத்தின் வேர், சாதிகள்தான் இந்து சமூகத்தின் ஒரே கோட்ப்பாடு என்று இன்று நிருவப்படிருக்கிற விடயங்கள், சுமார் இரநூறு வருடங்களுக்கு முன்னர் இல்லவே இல்லை!! 

One of the most authentic and authoritative anthropological survey of Indian castes and society was done only by one Britisher. He was Collin Mackenzie. He was a distingusihed surveyor and the first surveyor general of India. He died in 1821, much before the British policy on Indian social settings changed. He started his vast collections by the end of 1780's when the British just began to step deeply in India. Hence from his records we are able to underestand to what extent the castes really played a role in the society. Since the land holding and the societal patterns were still not changes by trhe British then, the real influence of the caste was clearly made out from those records. But unfortunately, Collin Mackenzie dies before he could consolidate and publish his work. yet his vast collections are now preserved in London colonial Library / Museum and some in Delhi. The wondrfull thing about his collection was that he really did not receive much from the British government for his work on Indians. He spent his own money and hired people on his own interest to do such a survey.

இந்த ஆவணங்களில் ஜாதிகளின் பெயர் இருந்தாலும், ஜாதிகளின் இரும்புப்பிடி சமூகத்தில் இல்லவே இல்லை என்றுதான் கூறவேண்டும்!!
நிலம், வர்த்தகம், அந்த அந்த ஊர்களின் உள்ள நிலைமைகள் போன்ற சமூக விடயங்களை பொறுத்தே ஏற்றதாழ்வுகள் இருந்தன! ஜாதிகளின் ஆளுமை மிக குறைவாக இருந்தது, மேலும் அதன் வீரியம் பற்றி அந்த படைப்புகளில் இல்லவே இல்லை!

இன்று நாம் பார்க்கும் ஜாதிகள் வந்ததற்கு காரணம் பொருளாதார நசிவினாலே மற்றும் ஆங்கிலேயரின் ஆளும் முறையினாலே! ! ஆங்கிலேயர்கள், இந்தியர்கள் பல காலங்களாக நம்பி வந்த வாழ்வாதார முறைகளை புரட்டி போட்டதால் வந்தது இது!! 

நேரம் கிடைக்கும் பொழுது மேலும் எழுதுகிறேன் 

நன்றி26 ஜூன், 2010 8:33 முற்பகல்NO சொன்னது…நண்பர் திரு ராபின்,

இங்கே யாரும் எதையும் தூக்கிபிடிக்கவில்லை! சாதியம் கேவலமானது இல்லை என்றும் யாரும் சொல்லவில்லை! பார்பனர்களால் தங்கள் ஜாதி உயர்த்தி பிடிக்கப்பட்டது சரி என்றெல்லாமும் சொல்லவில்லை! இன்று நாம் காணும் ஜாதிவெறி மூடி மறைக்கபடவேண்டியது என்றும் கூறவில்லை! எப்படி ஒடுக்கப்பட்ட மக்களை மேலும் துன்புறுத்துவது கேவலமோ, எப்படி சென்னை வீடுகளில் சிலர் பார்பஸ் ஒன்லி அட்டை மாட்டி அதற்க்கு வெஜிடேரியன் ஒன்லி பெயிண்ட் அடிப்பது எவ்வளவு கேவலமோ, அதே கேவலம்தான், நடப்பது இந்து மதத்தின் ஆக்கம் மட்டுமே என்று கூறுவது! இன்று நாம் காணும்
ஜாதிய வக்கிரம் இல்லை என்றே சொல்லவில்லை அதுதான் கண்முன்னே இருக்கிறதே!!! அனால் சொல்லவருவது, இதை ஊதிவிட்டு பெரிதாக்கியது கிளப்பிவிட்டது உங்களைபோன்ற அந்நியரிடம் அடிமையாகி பிரித்தாளும் கூட்டமே!!!

எவ்வளவு brain washing செய்யப்பட்டதால் நீங்கள் என்னை பார்த்து இந்துத்துவா முகமூடி என்று கூறுவீர்கள்? அதுவும் பதிவுகள் எங்கும் உங்கள் மதத்தையும் கடவுளாரையும் நீங்கள் கட்டி காத்து பதில் மேல் பதில் போடலாம் , அதன் பெயர் முற்போக்கா?? ஆனால் இந்து மதத்தை பற்றி யாராவது எழுதினால்
அவர்கள் இந்துத்துவா சொம்புதூக்கி, ஆர் எஸ் எஸ் அடிவருடி???? அப்போ நீங்கள் வாட்டிகன் சொம்புத்தூக்கியா? அல்லது பிராட்டஸ்டன்ட் பரப்பாளரா?? (இதை சொல்லுவதற்கு நான் வருந்துகிறேன், ஏனென்றால், எனக்கு வாட்டிக்கனின் மேல் என்றும் ஒரு நல்ல மதிப்பு இருக்கிறது, அவர்களின், சேவை மற்றும் reconcillation செய்யும் முறை மற்றும் மாறிய உலகில் அவர்களும் படிப்படியே மாறி, தாங்களின் மத அடிப்படைவாதத்தை மறு பரிசீலனை செய்து தாங்கள் ஒரு resposnsible entitiy என்ற நிலைக்கு வந்தது. கண்டிப்பாக பல தற்கால கிறித்துவ institution களின் மேல் எனக்கு நல்ல அபிப்பரயமே உள்ளது என்பதை குறிப்பிட்டே ஆகவேண்டும்) 

அனால் பிரச்சனை, இவர்கள் இந்துமதத்தை,அதைவிட மேலாக இந்து சமூகத்தை முதலில் கூறு போட நினைத்தார்கள் என்ற உண்மைதான் வலிக்கிறது!!

நீங்கள் மறுபடியும் மிசினரிகளின் வழிமுறையில் ஒரு சமூகத்தை கேழே தள்ளி பார் இவர்களை காப்பாற்றியது கிருத்துவமே என்று கதை கட்டுகிறீர்கள்! நாடார்கள் என்பவர்கள், நிலம் மற்றும் வர்த்தகம் இழந்ததால் கீழே வந்தவர்கள் மட்டுமே!!! ஆமாம், அவர்கள் பல ஒடுக்குதலுக்கு ஆளானார்கள் என்பது உண்மை! அதை மறுப்பது யார்! ஆனால் அதற்க்கு இந்து மதம் காரணம், நாடார்கள் நாகரீகம் இல்லாமல் கீழே இருந்தார்கள், மிச்சினரிகள் அவர்களுக்கு வாழ்வு
கொடுத்தார்கள் என்று சொல்லுவது கடைந்தெடுத்த பித்தலாட்டம்!

என் எழுத்துகளின் சாரம், இந்து மதத்தை தூகிப்பிடிப்பதர்க்காக அல்ல!! எல்லா மதங்களும் வழுமுரைகளும் ஒரே மாதிரி இருக்கும் பொழுது, அது ஏன் இந்து மதத்தை மட்டும் கட்டம் கட்டி அடிக்கிறார்கள், மற்றும் வரலாற்று உண்மைகளுக்கு எதிராக திரிக்கிறார்கள் என்று மட்டுமே!! 

கால்டுவெல் இறந்தாலும் அவர்களை போன்றவர்கள் விதைத்த நச்சு விதை உங்களைப்போன்ற அந்நிய மோகிகள் மூலம் இன்றும் வேர் விட்டு வாசம் வீசுகிறது என்பத்தான் கொடுமை!!

நன்றி26 ஜூன், 2010 5:18 பிற்பகல்

NO சொன்னது…நண்பர் திரு கப்போலோட்டி,

//அப்போ திராவிடர் ஆரியர் என்பதே கிடையாதா?// 

கிடையாது!!!

மாக்ஸ் மூலேர் என்றவர் ஆரம்பித்து வைத்த கட்டுக்கதை இது! மொழிவழி ஆராய்ச்சி என்றபெயரில், சில மொழிகள் இங்கிருந்து தொடங்கியது இல்லை என்று வளர்ந்து, இந்த நாகரீகங்களை வளர்த்தவர்கள் இங்கிருக்கும் மக்களாக இருக்கவே முடியாது என்ற அடிப்படையில் தொடுக்கப்பட்டதுதான் இந்த வந்தேறி
ஆரிய கதை!! திராவிட மாயையை ஊதிவிட்டது கால்டுவெல்! முன்னர் சொன்னதுபோல, இல்லாத ஆரியத்திலிருந்து, இந்துக்களை தனியாக பிரித்தெடுத்து, மதம் மாற்றம் செய்ய தொடுக்கப்பட்ட கதைதான் இந்த திராவிட இனக்கதை என்பது! 

இதில் இரண்டு கொடுமைகளை சொல்லியே ஆகவேண்டும். அதாவது, மேல் ஜாதி காரகளுக்கு, குறிப்பாக பல பார்ப்பனர்களுக்கு இந்த கட்டுக்கதை நல்ல வசதியாக போய்விட்டது!! இதோ பார் நாங்கள் ஒரு படி மேல் என்று கதை விட்டு காலியான இடங்களை பிடிப்பதற்கு இது வசதியாகி விட்டது!! காலியான இடங்கள் என்றால், பாப்பனர்கள் இரநூறு அல்லது முந்நூறு ஆண்டுகளுக்கு முன்னர் வரை விளிம்பில்தான் இருந்தார்கள்!! சமூகம் என்பது எல்லா இடங்களிலும் இருப்பது போல அந்த அந்த ஆளும் வர்க்கம், வியாபார வர்க்கம் போன்றவையை சார்ந்துதான் இருந்தது! யாருக்கும் ஒன்றும் special இடங்கள் இல்லை! ஆங்கிலேயர்கள் வந்த பிறகு இந்த நிலை முற்றிலுமாக மாறியது! வாழ்வாதாரங்கள் தடம் புரண்டதால், நிலம் இழந்ததால், பல சமூகங்கள் கீழே போனார்கள்! அப்பப்போ பல ஜாதிகள் இணைந்தன பிரிந்தன! ஆங்கிலேஎன் வந்த பிறகு அவன் மட்டுமே எல்லா அதிகாரங்களையும் கைப்படுத்தியதால், conventional power structures கரைந்து போனது! ஆங்கிலம் படித்து அரசு உத்தியோகத்தில் உட்காருவதே பெரிதாக மாறியது! இதை வாசனை பிடித்து முதலில் செய்தவர்கள் பிராமணர்கள் மற்றும் வேறு சில சாதிகள்! 

ஆதலால் யாரும் இல்லாத அதிகார மையங்களில் by default உட்கார்ந்துவிட்டார்கள்! வேறு வழிகளில் இந்த நாள் வரை ஆளுமை செலுத்திய வர்கங்களோ, மறைந்த ஆளுமையை நினைத்து கொஞ்சம் நாட்கள் கோபம் கொண்டார்கள்! புதிய வழிமுறைகளை சில நாள் பின்ப்பற்றாததால், பின்னடைவை அடைந்தார்கள்! நிலங்களையும் விட்டதால் கீழே போனார்கள்! ஆனால் அவர்களும் புதிய யுத்திகளை கையில் எடுத்தவுடன் எல்லோருக்கும் நிகராக இப்பொழுது நாம் காணும் நிலைமைக்கு வந்தும் விட்டார்கள்!! 

ஆதலால்தான் BC அல்லது MBC என்று சொல்லப்படுபவர்களுக்கும் FC என்று சொல்லப்படுபவர்களுக்கும் ஒரு நிலைக்கு மேல் பெரிய வித்தியாசம் கிடையாது ! ஒரு நிலை என்றால், ஒரு இரண்டு தலைமுறை படிப்பு என்று கொள்ளலாம்! இப்பொழுது எல்லோரும்தான் தேர்வுகளில் மதிப்பெண் வாங்குகிறார்கள்!! 

இதை வைத்து பார்க்கும்பொழுதுதான் சொல்லுகிறேன், தமிழர்கள் (மற்றும் பல இந்திய வர்கங்கள்) அடைந்தது ஒரு தற்காலிக பின்னடைவு மட்டுமே! 

வாழ்வாதாரங்கள் குருகியபிறகு, இருக்கும் ஒரு சில வாய்ப்புகளை பிடிங்கிக்கொள்ள அமைந்த வழிமுறையே இன்று நாம் காணும் ஜாதி வீரியம்! இது இப்பொழுது இல்லை என்று யாரும் கூறவில்லை! ஜாதி வெறி கண்முன் நடக்கும் கொடுமை! ஆனால் இதன் ஆணிவேர் இந்து மதத்தில் இல்லை, ஆயிரம் வருடங்களாகவும் இல்லை! 

Its a very early phenomenon and which became very virulent as a side effects for racing towards collecting the minimum resources British left for Indians!

The entire dravidian and Aryan phenomenon is just a story and which has no historical, archeological or any other credible basis or evidence to substantiate! Essentially, the white men did not believe that the Hindus were capable of a high degree of civilization and hence wanted an external implant to justify that this all had an European begining and hence an Aryan theory! The Dravidian story was motivated by Caldwell and his missionary friends to see the possibility of splitting the south Indian population from Hinduism so that they can be converted to Christianity and hence would be loyal to the British while the north of India rebelled against the British rule!! This story telling by the White men started to get more virulent after the great rebellion of 1857 after which they thought that the Hindus should never get together to organise one more rebellion as such! While they were able to split the Muslims and Hindus very easily as they were of different religions, to split the Hindu society a more ingenious trick and story needed to be developed! Thus the Aryan Dravidian story!! 

நன்றி26 ஜூன், 2010 6:04 பிற்பகல்

http://www.eelamview.com/2014/01/12/tamil-politics/

மத அரசியலிலிருந்து மொழி அரசியலுக்கு

கால்ட்வெல் 1856 ல் வெளியிட்ட திராவிட மொழிகளின் ஒப்பியல் இலக்கணம் என்ற நூல் விஞ்ஞானபூர்வமாக எழுதப்பட்ட ஓர் ஆய்வுநூல் என்ற வடிவம் கொண்டது. இது தமிழுக்குப் புதியது. புராணங்களும் மதச் சிந்தனைகளும் ஆதிக்கம் செய்த தமிழ் எழுத்துமுறையில் இந்நூல் அடிப்படையான மாற்றத்தைக் கொண்டுவந்தது. அறிவியல் பூர்வமான ஓர் எழுத்துமுறையைப் பயன்படுத்தி அந்நூல் ஆரியம்/திராவிடம், சமஸ்கிருதம்/திராவிடம் என்ற வேறுபாடுகளை முன்னிறுத்தியது. மொழி என்ற சமயம் சாராத ஒரு புதுத் தளத்தையும் அது முன்மொழிந்தது. அறிவியல், பகுத்தறிவு, சமயச் சார்பின்மை போன்ற விசயங்கள் மொழியின் வழியாகத் தமிழ்ச் சிந்தனையைக் கைப்பற்ற முனைவதை இங்கு பதிவுசெய்துகொள்ளலாம்.

கால்ட்வெல்லின் நூல் வெறும் மொழியியல் ஆய்வாக அமையாமல் கூடுதலாக இருவகை நாகரீகங்கள், இருவகைப் பண்பாடுகள், இருவகைச் சமூக அமைப்புகள் என்று பேசியிருந்தது. ஆரியம்/திராவிடம் என்பவையே அவை. அவை இரண்டுக்குமிடையில் வரலாற்றில் ஒரு துவந்த யுத்தம் நிகழ்ந்து வந்துள்ளது என்ற நிலைப்பாட்டிற்கு அது இட்டுச்சென்றது. தமிழில் அறுபடாத தொடர்ச்சியுடன் ஓர் எழுத்திலக்கிய வரலாறு உள்ளது என அது கூறியது. மொழி, இலக்கியம், பண்பாடு, சமூக அமைப்பு என்ற தொடர்புபடுத்தல் வலுவாகவே பதிவாகியிருந்தது. தமிழ் மரபில் பிராமண எதிர்ப்பு ஆரம்பகாலங்களிலிருந்தே வேரூன்றியுள்ளது என அந்நூல் நிரூபிக்க முயன்றிருந்தது. இவை எல்லாமே பின்னால் தமிழ் அடையாள அரசியலின் முக்கிய அடிப்படைகளாகின என்பது குறிப்பிடத்தக்கது. கால்ட்வெல் தனது நூலில் பறையர்கள் இந்துக்களா? பறையர்கள் தமிழர்களா? என்ற கேள்விகளையும் எழுப்பிப் பதில் கூறுகிறார். இக்கேள்விகளை அவர் எழுப்ப்¢யதன் பின்புலத்தை யூகிக்க முடிகிறது. தமிழ் என்ற விரிந்த அடையாளத்திற்கு வந்து சேரும் போது அதிலிருந்து அடித்தள மக்களை அந்நியப்படுத்தும் முயற்சி தொடர்ந்து நடந்துவந்தது என்பதைக் கால்ட்வெல்லின் கேள்விகளும் விவாதங்களும் எடுத்துக்காட்டுகின்றன. மொழி எனும் அடையாளத்தினுள் சாதியைப் புகுத்தாதீர்கள் என்ற எச்சரிக்கையைக் கால்ட்வெல் வழங்குவதாகத் தெரிகிறது.

தமிழில் அச்சு எந்திரப் பயன்பாடும் அது ஏட்டிலக்கியங்களை நூல் வடிவம் பெறச்செய்தன என்பதும் 19 ஆம் நூற்றாண்டின் பிற்பகுதியில் காத்திரமான நிகழ்வுகளாகின. அச்சு எந்திரம் 1000, 2000 என்ற எண்ணிக்கையில் ஒரே நூலைப் பல பிரதிகளாக்கி அவற்றை வாசிப்பவர்களையும் உண்டாக்கியது. வாசிப்பவர்களுக்கிடையில் ஒத்த மனநிலையை உருவாக்கி நேரடித் தொடர்பே இல்லாதவர்களுக்கிடையிலும் ஒரு குழும உணர்வை அந்நூல்கள் ஏற்படுத்தின. இந்த கூட்டு உணர்வு உருவாக்க நிகழ்வினைத்தான் பெனெடிக்ட் ஆன்றர்சன் கற்பிதக் குழுமங்கள் என்றார். இது நூல், பத்திரிக்கை மற்றும் கண்ணொளி ஊடகங்களின் பண்பு. நவீனகாலம் உருவாக்கிய பொதுவெளியின் பண்பு. குழும உணர்வுகளே கற்பிதமானவை என்று இதற்குப் பொருளில்லை.

தமிழில் அச்சு நூல்களின் பதிப்பு தமிழ் மரபு, இலக்கிய வரலாறு, சமூக வரலாறு ஆகியவை பற்றிய மிகப் பெரிய விவாதங்களுக்கான தயாரிப்பினைச் செய்தது. படிப்பறிவு பெற்ற அறிவுத்துறையினரையும் பொது அபிப்பிராயங்கள் பரிமாறிக்கொள்ளப்படும் பொதுவெளியையும் அது உருவாக்கியது. பதிப்பு என்பது நூல் தேர்வு, பாடபேதங்கள், முன்னிலைப்படுத்துவது (Focus) போன்ற பல விஷயங்களோடு தொடர்பு கொண்டது எனினும் பண்டைத்தமிழின் பன்முகப் பரிமாணங்களை அது வெளிக்கொணர்ந்தது. விவாதிப்பதற்கும் விளக்கமளிப்பதற்கும் ஏராளமான விஷயங்கள் உள்ளன என்ற நிலையை உருவாக்கியது. அடையாளப் பொருள்கோளியல் (Hermeneutics of Identity) என்ற ஒரு புது முயற்சி தமிழில் இக்காலத்தில் தோன்றி நிலைகொண்டது. பல வகை வாசிப்புகளுக்கான வாய்ப்புகளும் தோன்றின. அவ்வகை வாசிப்புகள் நடுத்தர வர்க்கத் தளத்தினுள் நுழையத் தொடங்கி விட்ட சமூகக் குழுக்களை அடையாளம் காட்டின.

அடையாளப் பொருள்கோடல்களில் வேளாளர் வாசிப்புகளே அதிகமாக இருந்தன என்பது உண்மை. வேளாளர் வாசிப்புகளில் முனைப்பான பிரச்சினையாக அவர்களது சமூக மேம்படுத்தல் அமைந்திருந்தது. வருண வரிசையில் வேளாளர் சூத்திரரே என்ற பிராம்மணரின் மதிப்பீட்டை தமிழ் நூல்கள் வாசிப்பின் மூலம் மாற்றியமைக்க அவர்கள் முயன்றனர். தமிழில் வருண வரிசை வேறுவிதமாக அடுக்கப்பட்டிருந்தது என்பதற்கு அவர்கள் தமிழ் நூல்களில் ஆதாரங்களைத் தேடிக் கண்டடைந்தனர். தமிழ்ச் சமயம் என்பதே சைவ சமயம்தான் என அவர்கள் நிருவ முயன்றனர். தென்னாடுடைய சிவன் பிரபலம் அடைந்தார்.

சமணபௌத்தம்/சைவம் என்ற பழைய மோதலை அவர்கள் மீண்டும் உயிர்ப்பித்தனர். இருப்பினும் வேளாளர் விருப்புகளை மீறி சைவத்திற்கு முந்திய சங்க இலக்கியங்களும் தொல்காப்பியமும் சமண பௌத்த காப்பியங்களும் அறநூல்களும் பதிப்பாகின. அவை சுயமான செல்வாக்கை ஈட்டவும் செய்தன. இந்நூல்களை 18 ஆம் நூற்றாண்டு வரை சைவ மடங்கள் வாசிக்கத் தடை விதித்திருந்தன. அவை இப்போது சுதந்திரமாக பதிப்பாகி வெளிவந்தன. சைவமல்லாத, வேளாளரல்லாத பிரதிகள் மற்றும் வாசிப்புகளுக்கான வெளி உருவாகியது. இந்த வெளியை உருவாக்கியது 19 ஆம் நூற்றாண்டின் பிற்பகுதியிலான தமிழ்ப் பதிப்பியக்கம் என்பது குறிப்பிடத்தக்கது.

தமிழ்ச் சூழல்கள் இக்காலத்தில் மத அரசியலிலிருந்து மொழி அரசியலுக்கு மாறிச் சென்றன என்பது அடிப்படையான ஒரு விசயமாகும். மொழி என்பது மதத்தை விட விரிந்த அடையாளமாகவும் சமயம் சாரா அடையாளமாகவும் இங்கு உருப்பெற்றது குறிப்பிடத்தக்கது. சமஸ்கிருத மொழி அதன் வரலாற்றில் எப்போதுமே சமயம் நீங்கிய வடிவில் தன்னைக் காட்டிக் கொண்டதில்லை. அதன் சமயச் சார்புகள் அடிப்படையானவை, பிரிக்க முடியாதவை. தமிழும் கூட சைவத் தமிழ் என்று குறைந்து போவதற்கு அன்று வாய்ப்புகள் இருந்தன. ஆயின் தமிழ் பெருமளவில் மதத்திற்குள் மாட்டிக்கொள்ளவில்லை என்பது மொழி சார்ந்த அடையாள உருவாக்கத்தை உறுதிப் படுத்தியது. சமஸ்கிருதத்தின் அடிப்படையான சமயச் சார்பும் தமிழின் சமயச் சார்பின்மையும் எதிரெதிர் பண்பாட்டு அரசியல் வாதங்களாக உருவாக முடிந்தது. சமயச் சார்பற்ற தமிழ், சைவத்திற்கு முந்திய தமிழ் இலக்கியங்கள் என்ற வேளாளரல்லாத தளத்தை உருவாக்கிய சமூக சக்திகள், அவற்றின் பிரதிநிதிகள் ஆகியவை குறித்து சில ஆய்வுகள் இன்னும் தேவையாக இருக்கின்றன. இவை கண்டறியப்பட வேண்டும். தமிழ் மொழி சார்ந்த அரசியலின் போக்குகளைப் புரிந்து கொள்வதில் இது முக்கியமான பிரச்சினையாகும்.

அயோத்திதாச பண்டிதர்: மொழி அரசியலிலிருந்து சமூக அரசியலுக்கு

19 ஆம் நூற்றாண்டின் இறுதிப் பகுதியிலிருந்து தமிழ் அரசியலில் தலையீடுகளை நிகழ்த்தியதில் அயோத்திதாச பண்டிதருக்கு முக்கியமான இடம் உண்டு. மொழி, இலக்கிய அரசியலில் சைவமல்லாத, வேளாளரல்லாத வெளியினை உறுதிப்படுத்துவதிலும் அன்றைய அடையாள அரசியல் போக்குகளுக்கிடையில் சாதி ஒழிப்பு வேலைத்திட்டத்தை முன்வைத்ததிலும் அயோத்திதாசருக்கு முதன்மையான இடம் உண்டு. அயோத்திதாசர் தமிழை அடித்தள மக்களின் நிலைப்பாடுகளிலிருந்து வாசித்தார். கால அடிப்படையில் சைவத்தை விட சமண பௌத்த சமயங்கள் மூத்தவை என தமிழ் இலக்கியச் சான்றுகளின் வழி அவரால் நிரூபிக்க முடிந்தது. பூர்வத் தமிழின் அறம், காப்பிய மரபுகள், இலக்கணம், இலக்கிய மரபுகள் ஆகியவற்றைச் (அதாவது மொத்தத் தமிழ்ப் பண்பாட்டை) சமண பௌத்த மரபுகளே நிலைப்படுத்தின என பண்டிதரால் எடுத்துக்காட்ட முடிந்தது. பூர்வத் தமிழ் மரபு சாதியில்லா சமூக அடிப்படையில் அமைந்திருந்தது என்ற அயோத்திதாச பண்டிதரின் நிலைப்பாடு தமிழ் வரலாறு குறித்த அடிப்படையானதொரு விவாதத்தைத் துவக்கி வைத்தது. வேடதாரி பிராமணர்களும் விவசாயத்திலிருந்து அந்நியப்பட்டுப் போன வேளாளரும் தான் சாதி அமைப்பைத் தமிழில் அறிமுகப்படுத்திப் பாடுபடும் விவசாயச் சாதிகளை இழிவு படுத்தினர் என்ற வாதத்தை பண்டிதர் முன்வைத்தார். இது மிக அற்புதமான ஒரு வாதம்.

தமிழ் வரலாற்றின் முதல் அடிப்படைகளிலேயே சாதியில்லா சமுதாயம்/சாதிச் சமுதாயம் என்ற பூர்வ முரண்பாடு அமைந்துள்ளது என்று அயோத்திதாசரால் சொல்ல முடிந்தது. பூர்வ பௌத்தம்/வேடதாரி பிராமணியம் என்ற முரண்பாடு முன்பு குறிப்பிட்ட சமூக முரண்பாட்டின் கருத்தியல் எடுத்துரைப்பாக அமைந்தது. நிலத்திலிருந்து அந்நியப்படாத விவசாயச் சாதிகளை (குறிப்பாகப் பறையர்களை) சமூகமாற்றத்திற்கான சமூக சக்திகளாக பண்டிதர் அடையாளப்படுத்தினார். தமிழ் அடையாள அரசியலினுள் சாதி, மதம் ஆகிய விசயங்களை மிக அழுத்தமாக விதைத்தவர் அயோத்திதாசர். விவசாயச் சாதிகளின் உலகநோக்கை உழைப்பு சார்ந்த அறமாக ஆக்கிக் காட்டியவரும் அவரே. பிராமணர், வேளாளர் ஆகிய மரபான மேட்டுக்குடிகள் தமது சாதி அதிகாரத்தையும் ராஜாங்க அதிகாரத்தையும் ஒன்றுபடுத்தி நிலைநிறுத்திக்கொள்வதற்காகவே பிரிட்டிஷ் ஆட்சியாளரை அண்டிச் சென்று அரசியல் நடத்தி வருகின்றனர் என்ற கருத்தை அயோத்திதாசர் முன்வைத்தார். காலனியச் சூழல்களில் அடையாள அரசியலின் சமூகவியல் பின்புலத்தை இக்கருத்து எடுத்துரைக்கிறது. இன்னும் கூடுதலாக, மேற்படி அரசியலைப் புரிந்துகொண்டு அடையாள அரசியலை அடித்தளமக்கள் எந்த நோக்குகளிலிருந்து நடத்திச் செல்லவேண்டும் என்பதையும் அயோத்திதாசரின் நிலைப்பாடுகள் எடுத்துக்காட்டுகின்றன.

சாதி அமைப்பிற்கும் இந்து மதத்திற்கும் இடையிலான உறவைச் சுட்டிக்காட்டியதிலும் அயோத்திதாசரின் பங்கு முக்கியமானது. இந்தியச் சூழல்களில் சாதிக்கும் மதத்திற்கும் இடையில் இறுக்கமான பிணைப்புக்கள் உள்ளன என்ற கருத்து 19 ஆம் நூற்றாண்டின் பிற்பகுதியில் தோற்றம் பெற்று அடுத்து வந்த காலங்கள் முழுவதும் தொடர்ந்து வருகிறது. இந்த வாதத்தை அம்பேத்கரும் பெரியாரும் எடுத்தாண்டார்கள். இந்தக் கருத்தை உருவாக்கியதில் காலனியக் காலத்திய கிறித்தவப் பாதிரிமார்களுக்கு ஒரு முக்கியப் பாத்திரம் உண்டு எனினும், அது அவர்களைத் தாண்டி சாதிச் சமூகம் குறித்த ஒரு விமர்சனப் போக்கை இங்கு உசுப்பிவிட்டிருக்கிறது என்பதை மறுக்க முடியாது. மதத்தின் சிக்கலான சமூகப் பாத்திரத்தை உணர்ந்து கொண்ட அயோத்திதாசர் இறைக் கருத்துக்கு இடமில்லாத பௌத்தத்தைத் தனது குறியீடாக்குகிறார். சாதிகளற்ற பூர்வச் சமூகத்தின் வித்தை, ஈகை, கருணை, சன்மார்க்கம் ஆகிய அறப்பண்புகளைச் சுமக்கும் கருத்தியலாக பௌத்தம் பண்டிதரின் பார்வையில் விரிகிறது. சாதிகளற்ற சமூகம் பற்றிய ஓர் ஏக்கம் தமிழ் மரபில் எப்போதுமே இருந்துவந்திருக்கிறது என்ற ஒரு வாதம் இக்காலத்திலிருந்து தமிழில் நிலைபெறுகிறது.

http://thamizhan-thiravidana.blogspot.in/2011/05/54.html

54. கால்டுவெல் கண்டுபிடித்த திராவிடம்.

திராவிடர் என்பவர் யார் என்று மனுஸ்ம்ருதியில் சொல்லப்பட்டிருந்தாலும், 

திராவிடர்கள் என்பவர்கள் மஹாபாரதப் போரில் இரண்டு பக்கமும் நின்று போரிட்டனர் என்று மஹாபாரதம் பல இடங்களிலும் சொல்லியிருந்தாலும், 

திராவிட நாடு என்ற ஒரு நாட்டை, சேர, சோழ, பாண்டியர் 

அல்லாத ஒரு இடமாகப் பல இடங்களிலும் மஹாபாரதம் சொல்லியிருந்தாலும், 

இவற்றை எல்லாம்  கருத்தில் கொள்ளாமல், 

இவற்றை எல்லாம் ஆராயாமல், 

ஒரு வேத தத்துவப் புத்தகத்தில் ஒரு விளக்கம் அளிப்பதற்காக, 

ஒரு வேத வித்தகர் திராவிட பாஷையில் உள்ள சொற்கள் 

என்று சொன்ன ஐந்து சொற்கள், 

தமிழில் வழங்கும் சொற்களாக இருக்கவே, 

அதன் அடிப்படையில், தமிழ் மொழியும் திராவிட மொழியும் ஒன்று 

என்ற கருத்தை, 19 ஆம் நூற்றாண்டைச் சேர்ந்த 

ஆங்கிலேய மிஷனரியான ராபர்ட் கால்ட்வெல் விதைத்தார். 

                                 கால்டுவெல்

அதைத் தொடர்ந்து, சிந்து சமவெளிப் பகுதிகளில் அகழ்வாராய்ச்சி நடக்கவே, 

இவை இரண்டையும் ஆரியப் படையெடுப்புக் கொள்கைவாதிகள் முடிச்சு போட்டனர். 

சிந்து சமவெளியில் வாழ்ந்த திராவிடர்கள் தமிழர்கள் என்றும், 

அவர்களை ஆரியர்கள் விரட்டி விடவே தென்னிந்தியாவுக்கு வந்து குடியேறினர் 

என்றும் புனைந்தனர். 

தமிழ் நூல்கள் காட்டும் எந்தக் கருத்தையும் அவர்கள் ஆராயவில்லை. 

நம் தமிழ் மக்களோ, மிஷனரி வலையில் விழுந்து 

திராவிடத்தைப் பிடித்துக் கொண்டு, 

கிட்டத்தட்ட ஒரு நூற்றாண்டு காலம் திராவிடம்,  திராவிடம் என்று பேசி 

நாறடித்து விட்டனர். 

அகில உலக தமிழ் ஆராய்ச்சி மன்றத்தின் தலைவரான  

நொபோரு கராஷிமா அவர்கள், 

இந்தத் திராவிட இயக்கம் சமூக சிந்தனையில் மாற்றத்தை ஏற்படுத்தி இருக்கலாம். 

ஆனால் இந்த இயக்கம் அறிவுக்குப் புறம்பானதாகவே இருக்கிறது 

என்று சென்ற வருடம் சொல்லியுள்ளது குறிப்பிடத்தக்கது. 

இத்தாலிய ஐயரும் அவரின் திருவாசக/மாணிக்கவாசக இழிவுரைகளும்

இவருக்கு அடுத்தபடியாக ஜி.யு.போப் என்கிற போப்பையர் (1820-1907). இவர் திருவாசகம், திருக்குறள், நாலடியார் போன்றவற்றை மொழிபெயர்த்தவர். இவர் திருவாசகத்தில், கிறுத்துவ இறைத்தூதர் செயிண்ட் பால் மற்றும் அசிசி நாட்டுத் துறவி ”புனித” பிரான்சிஸ் ஆகியோரின் கருத்துக்களைக் கண்டதாகவும், மாணிக்கவாசகப் பெருமானிடம் இவ்விருவரையும் காண்பதாகவும் கூறியுள்ளார். இந்தக் கூற்றை ஆராய்ந்து பார்க்காமல் மேலோட்டமாக எடுத்துக்கொண்டு சில அப்பாவித் தமிழறிஞர்கள் பூரித்துப் போகிறார்கள். துரதிர்ஷ்ட வசமாகச் சில சைவ மடங்கள் கூட இதைப் பெருமையாக நினைக்கின்றன.

சைவ சித்தாந்தத்தில் மிகவும் ஈடுபாடும் புலமையும் கொண்ட ஆராய்ச்சியாளர், தமிழறிஞர் முனைவர் திரு முத்துக்குமாரசுவாமி அவர்கள் ஜி.யு.போப்பின் மறுமுகத்தை தோலுரித்துக் காட்டுகிறார். ஜி.யு.போப் பின்வருமாறு கூறியுள்ளார்: “In the whole legendary history of this sage … … … there stands out a real historical character, which seems to be a mixture of that of St.Paul and of St.Francis of Assisi. Under other circumstances what an apostle of the East might had become”. இதை சுட்டிக்காட்டிய முனைவர் அவர்கள், “தடித்த எழுத்தில் உள்ள கடைசிவரி போப்பின் மனநிலையைச் சுட்டுகின்றது. அந்த சூழ்நிலையில் ஒரு கீழ்த்திசை சமயகுரு இதைக்காட்டிலும் என்ன மேனிலையை அடைந்துவிடக் கூடும் என்ற கூற்றில் மணிவாசகப்பெருமான் எய்திய சிவமாம் தன்மையைப் போப் சரிவர உணர்ந்து கொள்ளவில்லை என்றே தோன்றுகின்றது” என்று விளக்குகிறார்.

முனைவர் முத்துக்குமாரசுவாமி அவர்கள் போப்பையரைப் பற்றிப் பின்வருமாறு கூறி, “ஜி.யு.போப்பைப் பற்றி ஒரு கதை திருவாசகப் பேச்சாளர்களால் கூறப்படுகிறது. அவர் தமிழகத்தில் ஒருவருக்குக் கடிதம் எழுதியபோது, தன் வழக்கப்படி திருவாசகப் பாடல் ஒன்றினை எழுதும்போது உள்ளம் உருகிக் கண்ணீர் பெருகி கடிதத்தின் மீது விழுந்து சில எழுத்துக்களை அழித்து விட்டதென்றும், திருவாசகத்தால் ஏற்பட்ட புனிதக் கண்ணீர் என்பதால் அழிபட்ட எழுத்துக்கள் மேல் மீண்டும் அவற்றை எழுதாமலேயே கடிதத்தை அனுப்பினார் என்றும் கூறுவர். ஆனால் இன்று வரை, அதில் எழுதப்பட்ட திருவாசகப்பாடல் யாது, அந்தக் கடிதம் என்ன ஆனது, அந்தக் கடிதத்தைப் பற்றி எழுதிய போப் அவர்களோ, கடிதம் எழுதப் பெற்றவரோ, அவருக்குத் தொடர்பானவர்களோ இந்நிகழ்ச்சியைப் பற்றி எங்காவது குறிப்பிட்டுள்ளனரா? இந்த நிகழ்ச்சி உண்மையாயின் போப் அவர்கள் தம் திருவாசக மொழிபெயர்ப்பின் மறுபதிப்பிலாவது வெளியிட்டிருப்பாரே! ஏன் அவ்வாறு செய்யவில்லை? அவரை மிகப்பாராட்டும் திருவாசகமணி கே.எம்.பாலசுப்பிரமணியம் அவர்களாவது தம் நூலில் ஆதாரத்துடன் வெளியிட்டிருப்பாரே! அவரும் ஏன் செய்யவில்லை?” என்ற கேள்விகளையும் எழுப்புகிறார்.

இவ்விட்த்தில் கே.எம்.பாலசுப்பிரமணியம் அவர்கள் ஜி.யு.போப்பின் மொழிபெயர்ப்பைப் பற்றிச் சிலாகித்துக் கூறியதையும் முனைவர் குறிப்பிடுகிறார். கே.எம்.பாலசுப்பிரமணியம் அவர்கள், “போப் அவர்களின் ஆங்கில மொழிபெயர்ப்பு மேலைநாட்டுத் தத்துவ அறிஞர்களுக்கு பொக்கிஷங்கள் அடங்கிய திருவாசகத்தின் குகைக்கதவுகளைத் திறந்து விட்டது சொரணை கெட்ட தமிழர்களை வெட்கம் அடையச் செய்த்தோடு மட்டுமல்லாமல் தங்களுடைய பழமை குறித்துப் பெருமை கொள்ளுமாறு அவர்களைத் திடுக்கிடவும் செய்தது” என்று கூறியதை நோக்கும்போது, அன்றைய தமிழறிஞர்களின் அப்பாவித்தனமும், ஐரோப்பிய மிஷனரிகளின் உண்மையான நோக்கத்தை அறியாத வெகுளித்தனமும் தெரிகிறது. திரு பாலசுப்ரமணியம் அவர்களும் திருவாசகத்தை ஆங்கிலத்தில் மொழி பெயர்த்துள்ளவர் என்பதும், மேற்கண்ட ஜி.யு.போப்பின் கடிதக்கதையைப் பற்றி அவர் எந்தவிதமான குறிப்பையும் தரவில்லை என்பதும் இங்கே குறிப்பிட்த்தக்கது.

முனைவர் முத்துக்குமாரசுவாமி அவர்கள் ஆதாரங்களுடன் “தமிழ்ஹிந்து” இணையதளத்தில் எழுதிய கட்டுரையில், மானிக்கவாசகப் பெருமான் திருவாசகத்தில் எழுதிய பதிகத்துள் ஒன்றான ”நீத்தல் விண்ணப்பம்” என்கிற பதிகத்தை ஜி.யு.போப் எப்படி திரித்து எழுதி அதற்கு அபாண்டமான ஒரு விளக்கமும் கொடுத்து மாணிக்கவாசகப் பெருமானை அவமதித்துள்ளார் என்பதையும் பின்வருமாரு விளக்குகிறார்:

“மாணிக்கவாசகப்பெருமானை திருத்துறைப்பூண்டியில் ஆட்கொண்ட இறைவன் சிவபெருமான், ‘யாத்திரை செய்து திருக்கயிலாயம் வந்தடையுங்கள்; நீங்கள் போய் வழிபடும் இடங்களிலெல்லாம் நான் குருவடிவாய் காட்சி தருவேன்’ என்று சொல்லிய பின்னர், யாத்திரை தொடங்கி உத்தரகோசமங்கை வந்தடைந்த மாணிக்கவாசகர் இறைவனின் காட்சியைப் பெறாமல் பிரிவாற்றாமையால் வருந்தி ‘நீத்தல் விண்ணப்பம்’ என்கிற பதிகத்தைப் பாடுகிறார். இக்கட்டத்தை ஜி.யு.போப், ‘உத்தரகோசமங்கையில் நிலவிய சூழல் மாணிக்கவாசகரின் தவவாழ்க்கைக்குச் சோதனையாக இருந்தது. அவர் இளமையுடன் மதுரையில் வசித்து வந்த போது பாண்டிய மன்னனின் பேரன்பைப் பெற்றும் மகிழ்ச்சியான நிலையில் இல்லற வாழ்வில் ஈடுபட்டதும் அவருக்கு நினைவு வந்ததால், கோவிலில் இருந்த தேவரடியார்களுடன் தொடர்புகள் ஏற்படுத்திக் கொண்டார். அவருடைய இச்சையைத் தூண்டி அவருடைய ஒழுக்கக் கேட்டிற்குக் காரணமாக இருந்த சூழலில், மனமயக்கத்தினாலும் துறவு வாழ்க்கை மேற்கொள்ள இயலாததாலும் கழிவிரக்கம் கொண்டு பாடிய ஒப்புதல் வாக்குமூலமே நீத்தல் விண்ணப்பம் எனும் பதிகம்’ என்று அப்பதிகத்தின் அறிமுகவுரையில் எழுதி தமிழ் இந்துக்களுக்கு பேரதிர்ச்சி தருமாறு மாணிக்கவாசகப் பெருமானை அவதூறு செய்துள்ளார்”.

ஜி.யு.போப் கூறியதாவது: “From the evidence of these verses, we conclude that there were two things from which he suffered. One of these was the allurements of the female attendants who in bands pertained to the temple. We have noticed this elsewhere, Hindu commentators will often find mystic meaning, which are harmless, - if unfounded. Again and again in this and other poems he deplores the way in which he has been led to violate his vow. The other difficulty often referred to was the way in which mere ceremonial acts had to be performed, affording no relief to his conscience.”

முனைவர் மேலும், “உலகத்தார் பிழைகளைத் தம்மேல் ஏற்றிக் கூறி அவர்களுக்காக இறைவனிடம் மனமுருகி வேண்டுதல் இந்து மத்த்தின் பக்தி இலக்கிய மரபு. அதன்படியே, வினைக்கு ஈடாகப் பிறந்து உழலும் உலக மக்கள் பிறவிப் பயனைப் பெறாது இன்பத்தில் திளைத்து மேலும் வினைகளை ஈட்டிக்கொள்ளும் இயல்பைத் தன் மேல் ஏற்றிக்கொண்டு இறைவனிடம் மன்றாடுகிறார் மாணிக்கவாசகர். அதைத் திரித்து ஜி.யு.போப் கூறும் இந்த வரலாறு மாணிக்க வாசகப் பெருமானுக்குப் பெருமை சேர்ப்பதா? தன்மானம் உள்ள தமிழ் பற்றாளர்களும் இலக்கிய ஆர்வலர்களும் அறிஞர்களும் போப்புக்குப் புகழ்மாலை சூட்டி மாணிக்கவாசகரை ஒழுக்கக்கேடர் என்னும் இழிவுக்கு உட்படுத்துவரோ?” என்று கேட்கிறார்.

இவ்விட்த்தில், திருவாசகமணி அவர்கள் போப்பின் தூஷணைத் தெரிந்திருந்தும் பெருந்தன்மையுடன் நடந்துகொண்ட்தைக் காடும் விதமாக, “போப் மணிவாசகருக்குச் செய்த இந்த இழிவைப் பிறர் அறியாதொழியினும், தம்முடைய திருவாசகம்-ஆங்கில மொழிபெயர்ப்பைப் போப்புக்குக் காணிக்கையாக்கி மகிழ்ந்த திருவாசகமணி நன்குஅறிந்தே இருந்தார். ஆயினும் இதைப்பற்றிய ஆய்வு இப்பொழுது வேண்டா எனக் கூறி , இந்துக் கோயில்களில் சில காலங்களுக்கு முன் நிலவி வந்த தேவதாசி முறையின் இழிவு குறித்துத் தம் கருத்தை மொழிந்து ஒதுங்கினார்” என்று விளக்குகிறார் முனைவர். (Ref: - http://www.tamilhindu.com/2009/10/gu_pope_and_thiruvasagam/)

பக்தி இலக்கியங்களைப் பொறுத்தவரை ஆழ்வார்களும், நாயன்மார்களும், மற்ற இலக்கிய கர்த்தாக்களும், தங்கள் மனதிற்குகந்த தெய்வங்களை நாயகனாகவும், நாயகியாகவும் பாவித்து ஆங்காங்கே சிற்றின்பச் சுவையுடனும் நவரசங்களுடனும் காவியங்களை வடித்து அதன் மூலம் பேரின்ப நிலையை வேண்டி காவியங்களைப் படைக்கும் வழக்கமும் இருந்த்து.

இங்கே திருவாசகத்தைப் பொறுத்தவரை மாணிக்கவாசகரின் நீத்தல் விண்ணப்பமானது ஜி.யு.போப் சொன்னது போல ஒப்புதல் வாக்குமூலம் அன்று. முனைவர் சுட்டிக் காட்டியதைப்போல உலகத்தார் செய்த பாவங்களைத் தன் மேல் ஏற்றிக்கொண்டு, பேரின்ப நிலையாகிய முக்தி வேண்டிப் பாடும் பாடலாகத்தான் இருக்கிறது. இறுதியில் மாணிக்கவாசகர் மாயையான இப்பிரபஞ்சத்திலிருந்து தன்னை விடுவித்து வீடுபேறு தருமாறு விண்ணப்பிக்கிறார்.

அடிப்படையில் ஒரு படைப்பை எப்படிப் புரிந்துகொள்ளுகிறோம், எவ்வாறு அர்த்தம் கொள்ளுகிறோம் என்பது முக்கியமான விஷயம். இங்கே ஜி.யு.போப் செய்துள்ளது அப்பட்டமான கிறுத்துவ அடிப்படைவாதம் அன்றி வேறில்லை.

சைவசித்தாந்தத்தைப் போற்றுமிடத்து உருவ வழிபாட்டைக் குறையும் கூறியுள்ளார் ஜி.யு.போப். சைவன் ஒருவன் ஆன்மீகநெறியில் எவ்வளவுக்கெவ்வளவு முன்னேறி செம்மை பெற்றுள்ளானோ அவ்வளவிற்கு ஆன்மநெறிக்குப் பொருத்தமற்ற உருவவழிபாடாகிய பாமர வழிபாட்டுச் சடங்குகளிலும் தீவிரமாக ஈடுபடுகின்றான் என்றும் போப் கூறுகிறார். அவர் கூறியதாவது: “There is in them (Saiva Saints) a strange combination of lofty feeling and spirituality with what we must pronounce to be the grossest idolatory. And this leads to the thought that in Saiva system of today two things that would appear to be mutually destructive are found to flourish, and even to strengthen one another. The more philosophical and refined the Saivite becomes the more enthusiastic does he often appears to be in the performance of the incongruous rites of the popular worship”.

இங்கு உருவ வழிபாட்டை முட்டாள் தனமான செயல் என்று தூஷணை செய்வதன் மூலம் ஜி.யு.போப் மீண்டும் தன்னுடைய கிறுத்துவ தீவிரவாத்த்தைத்தான் முன்நிறுத்துகிறார். “குரு ஸ்துதியே முழுவதுமாக இருக்கும் திருவாசகத்தில் உருவ வழிபாட்டைக் கொச்சை படுத்துகின்ற போப்பின் செயல் சரி தானா” என்றும் கேட்கிறார் முனைவர்.

தன்னுடைய திருவாசக மொழிபெயர்ப்பில் ஜி.யு.போப் மீண்டும் ஒரு இட்த்தில் மாணிக்கவாச்கரை அவதூறு செய்வதைச் சுட்டிக்காட்டுகின்ற முனைவர் முத்துக்குமாரசுவாமி அவர்கள், “மாணிக்கவாசகருக்காக இறைவன் பிட்டுக்கு மண் சுமந்து பிரம்படி பட்ட வரலாறு எல்லோருக்கும் தெரியும். இறைவனின் திருவிளையாடலைப் பின்னர் அறிந்துகொண்ட மன்னன் மாணிக்கவாசகரிடம் மன்னிப்பு கேட்டு அவர் விருப்பப்படி அவர் பாண்டிய நாட்டை விட்டு வெளியேற அனுமதியளிக்கிறான். ஆனால் இவ்வரலாறை, ‘மதுரைக்கோவிலுக்கும் தில்லைக்கோவிலுக்கும் பிரச்சனை இருந்தது. மதுரையை விட்டுத் தில்லைக்குச் சென்ற மாணிக்கவாசகர், பின்னர் மதுரைக்குத் திரும்பவே இல்லை. குதிரை வாங்குவதற்காக மன்னன் அளித்த பொருளை மாணிக்கவாசகர் கவர்ந்து கொண்டதால் மன்னன் அவரை மன்னிக்கவேயில்லை என்பதனால் அவர் மதுரைக்குத் திரும்பவில்லை’ என்று திரித்துக் கூறியுள்ளார் போப்” என்று கூறுகிறார்.

ஜி.யு.போப் அவர்களின் கூற்று: “It does not appear indeed, that Maanikkavaachagar ever revisited Madura after his formal renunciation of his position there. It may almost be inferred that he was never heartily forgiven by the king for the misappropriation of the cost of horses.” திருவாசகத்தின் மீதான போப்பின் பற்றும் மாணிக்கவாசகரின் மீதான அவருடைய அன்பும் என்னவென்று சொல்வது!

முனைவர் மேலும் சொல்கிறார், “போப் திருவாசகத்தின் மொழிபெயர்ப்பின் பெரும் பகுதியை இத்தாலியில் உள்ள Lugano என்னும் நகரில் செய்ததாகவும், Bernardinao Luini என்னும் ஓவியரின் வண்ண ஓவியங்களைக் கண்டு தன்னுடைய களைப்பைத் தீர்த்துக் கொள்ளுவதற்கும் புத்துணர்வு பெறுவதற்கும் அந்த ஓவியங்கள் உள்ள S.Maria degili Angioli என்னும் சர்ச்சுக்கு அடிக்கடி சென்றதாகவும் அப்பொழுதெல்லாம் இறையைத் தேடும் இந்தத் தமிழ்த் துறவி(மணிவாசகர்) தம் அருகில் நிற்பது போன்றும் முழந்தாளிட்டு வழிபாடு செய்வது போலவும் கருதாமல் இருக்க முடியவில்லை எனவும் கூறுகின்றார். இந்த Great Master (இயேசு) கெத்சமனே யிலிருந்து விண்ணுலக சொர்க்கபூமிக்குச் செல்லும்வரை மாணிக்கவாசகர் அவருடைய அடிச்சுவட்டைக் கண்டு பின்பற்றியிருப்பார், இல்லாத போனால் இவரிடம் எவ்வாறு இவ்வளவு உருக்கம் இருக்க முடியும்? ஆச்சரியமாக இருக்கின்றது. இவரும் மயிலாப்பூரில் வாழ்ந்த நெசவாளி(திருவள்ளுவர்)யும் நாலடியார் இயற்றிய நாடோடிஞானிகளும் மற்றும் உடல் நீங்கியஞானிகளும்(freed from flesh) இந்தத் தலத்தைக் தரிசித்திருப்பார்கள்; உறுதியாக அந்த வரலாறுகளை (இயேசுவின் சரிதத்தை) அறிந்துதான் இருப்பார்கள் (கிறித்து மார்க்கத்தினால்தான் மெய்யுணர்வு பெற்றார்கள்) எனப் போப் திட்டவட்டமாகக் கூறுகிறார். (Ref: http://www.tamilhindu.com/2009/10/gu_pope_and_thiruvasagam/)

இத்தாலிய ஐயரின் திருக்குறள்/திருவள்ளுவ இழிவுரைகள்

ஜி.யு.போப் அவர்கள் 1886-ஆம் ஆண்டு திருக்குறளை மொழிபெயர்த்து வெளியிட்டார். போப் வாழ்ந்த காலத்தில் வள்ளுவர் பற்றி, “அவருக்குக் கப்பல் தலைவன் ஒருவர் நண்பராக இருந்தார்” என்கிற ஒரு கர்ண பரம்பரைக் கதை நிலவி வந்த்து. இதை அப்படியே ஏற்றுக்கொண்டார் போப். அதோடு மட்டுமல்லாமல், வள்ளுவர் காலத்திலேயே மைலாபூரிலும் அதைச் சுற்றியும் பல குடும்பங்களை புனித தாமஸ் கிறுத்துவ மத்த்திற்கு மாற்றியுள்ளார் என்றும் நம்பியவர் போப். இந்த விஷயங்களை வைத்துக்கொண்டு, தன்னுடைய திருக்குறள் மொழிபெயற்பிற்கு பின்வருமாறு முன்னுரை வரைந்துள்ளார் ஜி.யு.போப்:

“வள்ளுவர் எல்லா வகைகளிலும் அறிவைச் சேகரிப்பதில் முனைந்து வந்தார். அவருடைய ஊருக்குப் புதிதாக யார் வந்தாலும், அவர் நண்பரும் கப்பல் தலைவருமான அவர் அன்பர் வள்ளுவருக்குச் செய்தி அனுப்புவார். பல வெளிநாட்டார் அக்கப்பல் தலைவர் தோணியிலேயே ஸ்ரீலங்கா மூலம் மயிலைக்கு வந்திருக்கலாம். அப்படி வந்த கிறுத்துவர்களிடமிருந்து அவர்களோடு கடற்கரையில் உலாவி வந்த வள்ளுவர் செய்திகளைச் சேகரித்த்தை நான் என் மனக்கண் முன்னால் காண்கிறேன். கிறுத்துவக் கோட்பாடுகளை அதிலும் அலெக்சாந்திரியக் கோட்பாடுகளையும் நுணுக்கங்களையும் நாளும் நாளும் வள்ளுவர் உசாவி அறிந்து வந்திருக்கிறார். அவற்றைத் தம் திருக்குறளில் வடித்து வைத்திருக்கிறார். வள்ளுவர் வாழ்ந்து வந்த இட்த்திற்குப் பக்கத்தில் நிலவி வந்த கிறுத்துவக் கோட்பாட்டுத் த்த்துவம் குறளில் தெளிவாகத் தெரிகிறது. வள்ளுவர் கி.பி.800க்கும் கி.பி.1000க்கும் இடைப்பட்ட காலத்தில் வாழ்ந்து வந்தவர். கிறுத்துவ மறை நூல்கள் நிச்சயமாக அவர் வரைந்த குறளுக்கான ஆதாரங்களில் ஒன்று. கிறுத்துவ வேத்த்திலிருந்தே வள்ளுவர் உத்வேகம் பெற்றிருக்கிறார்”. (சேக்கிழார் அடிப்பொடி முதுமுனைவர் டி.என்.ராமச்சந்திரன் எழுதிய ‘வியத்தகு ஆரிய நாகரிகம்’ என்ற கட்டுரை – “தமிழக அந்தணர் வரலாறு” தொகுதி-2 பக்கம் 641-643. – எல்.கே.எம். ப்ப்ளிகேஷன், சென்னை, ஜூன்2005)

ஜி.யு.போப் திருக்குறளுக்கு அளித்துள்ள இந்த அருவருக்கத் தக்க முன்னுரையானது, அவருடைய கிறுத்துவத் தீவிரவாத மனப்போக்கையும், அவருடைய தமிழ் பற்றின் பின்னால் இருந்த தீய நோக்கத்தையும் வெளிக்காட்டுவதாக உள்ளது.

தமிழ் மாணவன் கதை

மேலும் ஜி.யு.போப் பற்றி தமிழகத்தில் மற்றொரு கட்டுக்கதைப் பரப்பப் பட்டுள்ளது. ‘இங்கு ஒரு தமிழ் மாணவன் உறங்குகிறான்’ என்று போப் தனது கல்லறையில் எழுதச்சொல்ல, அவ்வாறு எழுதியது இன்றும் உள்ளது என்பது தான் அந்தக் கதை.

“சில ஆர்வக்கோளாறு கொண்ட தமிழறிஞர்கள் தங்கள் லண்டன் விஜயத்தின் போது ஜி.யு போப்பின் கல்லறையைச் சல்லடை போட்டுத் தேடி, எப்படியோ கண்டுபிடித்துப் போய்ப்பார்த்து அப்படி ஒன்றும் இல்லை, அதச் சாதாரணக் கல்லறையில் வழக்கமான பாதிரி கல்லறைகள் போல சிலுவையும் பைபிள் வாசகமும் மட்டுமே இருந்தது என்பதைக் கண்டு ஏமாற்றம் அடைந்ததாக மதிப்பிற்குறிய ஒரு தமிழறிஞர் வாயிலாக நான் நேரடியாகக் கேட்டறிந்த விஷயம் இது” என்று கூறுகிறார் ஜடாயு என்கிற தமிழ் வலைப்பதிவர் (jataayu.blogspot.com ) – மேலும் ஜி.யு.போப்பின் கல்லறைப்படங்களை இங்கே காணலாம். http://www.flickr.com/photos/93039296@N00/759184087/

மேற்கண்டவாறு மாணிக்க வாசகப் பெருமானையும், தெய்வப்புலவர் திருவள்ளுவரையும், அவதூறும் அவமரியாதையும் செய்து, அவர்களது அற்புதப் படைப்புகளையும் கொச்சைப் படுத்திய போப்பிற்கு சென்னைக் கடற்கரையில் சிலை வைத்துக் கொண்டாடியுள்ள திராவிட இனவாதக் கூட்டம் தாங்கள் நடத்திய செம்மொழி மாநாட்டில் சைவ வைணவ இலக்கியங்களையும் ஆராய்ச்சிக்கு எடுத்துக் கொள்ளாமல் நாயன்மார்களையும் ஆழ்வார்களையும் புறந்தள்ளியதோடு மட்டுமல்லாமல் கிறுத்துவப் பாதிரிமார்களுக்குப் புகழாரம் சூட்டியதிலும் ஒன்றும் ஆச்சரியமில்லையே! இந்த லட்சணத்தில் மாநாட்டின் இலச்சினையில் திருவள்ளுவர் சிலை வேறு!

 மேலே குறிப்பிடப்பட்டுள்ள www.cathnewsindia.com கிறுத்துவ இணையதளம் மேலும் ஒரு தகவல் தருகிறது. பாதிரியார் சேவியர் தனிநாயகம் என்பவர் ”தமிழ் ஆரய்ச்சிக்கான சர்வதேசச் சங்கம்” (IATR – International Association of Tamil Research) என்ற அமைப்பை நிறுவி, 1965-ஆம் ஆண்டு, முதல் உலகத் தமிழ் மாநாட்டை நடத்தினார். பின்னர் அது தொடர்ந்து நடத்தப்பட்டு வந்து, தற்போது உலகத் தமிழ்ச் செம்மொழி மாநாடு நடத்தும் அளவிற்கு வளர்ந்துள்ளது. எனவே தமிழ் மொழியை சர்வதேச அளவிற்குக் கொண்டு சென்றவர் பாதிரியார் தனிநாயகம் தான்” என்று கூறுகிறது அந்த இணைய தளம். தமிழ் ஆரய்ச்சிக்கான சர்வதேச்ச் சங்கத்தை நிறுவியவர் பாதிரியார் தனிநாயகம் என்பது உண்மை தான் என்றாலும், அவருடைய அந்த முயற்ச்சி தான் தற்போது உலகத் தமிழ்ச் செம்மொழி மாநாடு நடத்தும் அளவிற்கு வளர்ந்துள்ளது என்று உரிமை கொண்டாடுவது ஒத்துக்கொள்ள முடியாததாகும். சொல்லப்போனால், ”ஒன்பதாவது உலகத் தமிழ் மாநாடு” நடத்த வேண்டும் என்ற தமிழக முதல்வர் கலைஞர் கருணாநிதியின் வேண்டுகோளை மறுத்தது தமிழ் ஆரய்ச்சிக்கான சர்வதேசச் சங்கம் என்கிற உண்மையைச் சொல்லும் தைரியம்கூட அந்தக் கிறுத்துவ இணைய தளத்திற்கு இல்லை. அதை விட்டு, தமிழ்ச்செம்மொழி மாநாட்டிற்கு உரிமை கொண்டாடுவதென்பது சிறுபிள்ளைத் தனமாக இருக்கிறது. தமிழ் ஆரய்ச்சிக்கான சர்வதேசச் சங்கத்தின் மறுப்பை புறந்தள்ளிய கலைஞர் அவ்வமைப்பைத் தண்டிக்கும் விதமாக “முதலாவது உலகத் தமிழ்ச் செம்மொழி மாநாடு” என்று அறிவித்து நடத்தியதோடு மட்டுமல்லாமல் “உலகத் தொல்காப்பியர் செம்மொழித் தமிழ்ச் சங்கம்” என்ற புதிய அமைப்பையும் துவக்கியுள்ளது குறிப்பிடத்தக்கது.

கடந்த 45 ஆண்டுகளில் எட்டு மாநாடுகள் நடத்தப்பட்டுள்ளன. அவற்றில் இரண்டு மாநாடுகள் (1983 & 1992) அ.தி.மு.க மாநாடுகளாகவும், ஒரு மாநாடு (1968) தி.மு.க மாநாடாகவும் மற்ற ஐந்தும் மிகச் சாதாரண மாநாடுகளாகவும் நடந்தேறியுள்ளன. இவற்றினால் தமிழ் மொழிக்கோ, தமிழ் இலக்கியத்திற்கோ, தமிழ் கலாசாரத்திற்கோ, என்ன பயன் ஏற்பட்டுள்ளது? – ஒன்றுமில்லை!

இப்போது கோவையில் நடந்த மாநாடும் தி.மு.க மாநாடே என்பதில் மாற்றுக் கருத்து இருக்க முடியாது. தொலைக்காட்சிகள் தங்களின் நேரலை ஒளிபரப்புகள் மூலமே கோவையில் நடந்தது கட்சி மாநாடுதான் என்பதைத் தெளிவாக்க் காட்டிவிட்டன. இம்மாநாட்டில் கிறுத்துவ ஆதிக்கம் இருந்ததும் கண்கூடாகத் தெரிந்தது. அதாவது திராவிட-கிறுத்துவ உறவு மீண்டும் ஒருமுறை உறுதி செய்யப்பட்டுள்ளது.

www.transcurrents.com என்கிற மற்றொரு கிறுத்துவ இணைய தளத்தில் பாதிரியர் தமிழ் நேசன் என்பவர் தான் எழுதிய கட்டுரையில், “பாதிரியார் தனிநாயகம் பல ஐரோப்பிய மொழிகளையும் அம்மொழிகளின் இலக்கியங்களையும் கற்றறிந்தமையால் அவற்றுடன் தமிழ் இலக்கியங்களை ஒப்பிட்டுத் தமிழ் மொழியை சர்வதேச அளவில் வளர்ச்சியடையச் செய்தார். அவர் தமிழ் கலாசாரத்தின் தூதுவராக சர்வதேச அரங்கில் விளங்கினார். தமிழ் கலாசாரத்தை உலகெங்கும் கொண்டுசென்ற கத்தோலிக்கப் பாதிரியாராக விளங்கினார். தமிழ் மொழி மற்றும் இலக்கியங்களின் தொன்மையையும், செழுமையையும், அழகையும் சர்வதேச அளவில் கொண்டு செல்லுகின்ற நடவடிக்கைகளில் ஈடுபட்டபோதும், எப்போதும் கர்தரிடம் பக்தியுடைய பாதிரியாராகவே விளங்கினார். இவருடைய கடுமையான அயராத உழைப்பினால் தான் உலகம் தமிழ் மொழியின் செம்மொழி அந்தஸ்தை ஏற்றுக் கொண்டு அங்கீகரித்தது என்று சொன்னால் அது மிகையாகாது.” என்று கூறுகிறார். (http://transcurrents.com/tc/2010/06/contribution_of_sri_lankan_tam.html)

இப்பொழுது ஒரு கேள்வி எழுகிறது. தமிழ் கலாசாரம் என்பது என்ன? கிறுத்துவர்கள் எதைத் தமிழ் கலாசாரம் என்று சொல்கிறார்கள்? அப்படியென்றால் ஹிந்தி கலாசரம், தெலுங்கு கலாசாரம், மராத்தி கலாசாரம், குஜராத்தி கலாசாரம், வங்காள கலாசாரம் என்றெல்லாம் இருக்கின்றனவா என்ன? இமயத்திலிருந்து குமரிமுனை வரை பாரத மொழிகளைப் பேசும் அனைத்து சமூகங்களையும் ஒன்றாக இணைப்பது ஒரே நாகரிகப் பாரம்பரியம் தான். அதுதான் ஹிந்து கலாசாரம். இந்த ஹிந்து பூமியின் கலாசாரம். சில சடங்குகளிலும் சில சம்பிரதாயங்களிலும் சிறு சிறு வேறுபாடுகள் இருக்கலாம். ஆனால் அடிப்படையில் கலாசாரம் ஒன்று தான். பேசும் மொழிகள் வேறாக இருந்தாலும், வணங்கும் கடவுள்களும், கொண்டாடும் பண்டிகைகளும், வாழும் முறையும் அனைவருக்கும் ஒன்றாகத்தான் பற்பல நூற்றாண்டுகளாக இருக்கின்றன. இதைத் தான் வேற்றுமையில் ஒற்றுமை என்கிறோம்.

மேலும், பாதிரியார் தமிழ் நேசன் அவர்கள், “பல நாடுகளிலும் தமிழ் பண்டிகைகள் கொண்டாடப்படுகின்றன. அவற்றுக்குக் காரணம் யாழ்ப்பாணத்தைச் சேர்ந்த பாதிரியார் தனிநாயகம் என்ற தனிநபரின் கடுமையான உழைப்புதான்” என்று சொல்கிறார். ஆனால் அவர் “தமிழ்” பண்டிகைகள் யாவை என்று கூறவில்லை. இங்கே தமிழ் வருடப் பிறப்பை மாற்றியமைத்த திராவிட இனவாதிகளிடம் கேட்டால், பொங்கல் தான் தமிழர் திருநாள் என்று கூறுவார்கள். பொங்கல் திருநாள் என்பதே ஹிந்துக்களின் “மகர ஸங்கராந்தி” என்கிற பண்டிகை தான் என்பது வேறு விஷயம். அப்படியென்றால் மற்ற பண்டிகைகள் எல்லாம் தமிழ் பண்டிகைகள் கிடையாதா? அவையெல்லாம் ஹிந்துப் பண்டிகைகள் என்றுதானே அர்த்தமாகிறது? அப்புறம் ஏன் பாதிரியார் தமிழ் நேசன் அவற்றைத் தமிழ் பண்டிகைகள் என்று கூறுகிறார்?

பதில் அவருடைய கட்டுரையிலேயே இருக்கிறது. பாதிரியார் தமிழ் நேசன், “பாதிரியார் தனிநாயகம் தமிழ் கலாசாரத்தின் கத்தோலிக்கத் தூதுவராக சர்வதேச அரங்கில் திறம்படப் பணிபுரிந்தார்” என்று சொல்கிறார். உண்மையிலேயே தமிழர்களின் பலவிதமானப் பண்டிகைகளும் ஆங்காங்கே கொண்டாடப்பட்டு தமிழர்கள் தங்கள் பண்பாடு மிளிர வாழ்ந்து வரும் பட்சத்தில், அவற்றிற்குப் பெரிதும் பாடுபட்டவர் என்ற முறையில், தமிழ்ஹிந்து கலாசாரத்தின் கத்தோலிக்கத் தூதுவராக பாதிரியார் தனிநாயகம் திகழ்ந்தார் என்று கூறுவது தானே? அவ்வாறு சொல்வது மிகவும் பெருமை தரக்கூடியது அல்லவா? அன்றி தமிழ் கலாசாரம் என்று சொல்வது எதனால்? ஹிந்து என்கிற அடையாளத்திலிருந்து தமிழர்களைப் பிரித்துத் தனிமைப்படுத்தத்தானே? ஹிந்து கலாசாரம் என்று சொல்வதற்கு விருப்பமில்லையென்றால் இந்திய கலாசாரம் என்று சொல்வது தானே? அப்படிக் கூறினால் தமிழ் என்ற அடையாளம் இருக்காது, தமிழ் அடையாளம் கொடுத்து ஹிந்து அடையாளத்தை அழிக்க முடியாது, தமிழ் மொழியைக் கிறுத்துவத்துடன் இணைக்க முடியாது, தமிழ் கிருத்துவ தேசம் அமைக்கும் அடிப்படை நோக்கமே அடிபட்டுப்போகும், என்பது தானே உண்மை? அதற்காகத்தான் அனைத்து கிறுத்துவ மிஷினரிகளும் தமிழ் மொழிப்பற்றளர்களாகவும், தமிழ் இலக்கியக் காவலர்களாக்வும், தமிழ் பண்பாட்டின் பாதுகாப்பாளர்களாக்வும் முன்நிறுத்தப்பட்டார்கள் என்பது நிதர்சனம்.

கட்டுரையில் பாதிரியார் தமிழ் நேசன் அவர்கள் ஒரு ஒப்புதல் அறிக்கையே வாசிக்கிறார்:

“...பாதிரியார் தனிநாயகம் தமிழ் மொழி மீது பற்றும் ஆர்வமும் கொண்ட இருபதாம் நூற்றாண்டின் தலைசிறந்த இறை தூதன் (Zealous Apostle)...இறைவன் தனக்குக் கொடுத்துள்ள மொழி மற்றும் இலக்கியத் திறமைகளைப் பற்றிய தன்னுணர்வோடு இருந்ததோடு மட்டுமல்லாமல் இறைச் சேவைக்காக (அறுவடைக்காக) அவற்றைப் பயன்படுத்தவும் (பயிரிடவும்) செய்தார். ஒரு பாதிரியார் என்கிற முறையில், தென்னிந்தியா மற்றும் இலங்கையில் உள்ள தமிழ் பேசும் மக்களைச் சென்றடையும் விதத்தில் தன் அதிகாரச் சபைக்காகத் (better for his ministry) தனக்குத் தேவையான உபகரணமாகத் தமிழ் மொழியையும் இலக்கியத்தையும் ஆழமாகக் கற்றார்...தமிழ்க்கல்வியை சர்வதேச அளவில் கொண்டு சேர்த்ததில் பாதிரியார் தனிநாயகம் பெரும்பங்கு ஆற்றியிருக்கிறார். அவர் தமிழ்கலாசாரத்தைப் பரப்பிய கத்தோலிக்கப் பாதிரியார். கத்தோலிக்கக் கிறுத்துவம் சர்வதேச மதம் என்பதால் அது அவருடைய வாழ்நாள் நோக்கமான தமிழ்க் கல்வியை சர்வதேச அளவில் பரப்புவதற்கு உதவியாக இருந்தது....தமிழ் மொழி மற்றும் இலக்கியத்தின் செழுமையையும் அழகையும் உலகெங்கும் ஒப்புக்கொள்வதற்கான தன்னுடைய அனைத்து நடவடிக்கைகளுக்கு இடையேயும், அவர் எப்போதும் இறைவனிடம் விசுவாசம் மிக்க பாதிரியாராகவே திகழ்ந்தார்.”

லண்டன் பல்கலைக் கழகத்தைச் சேர்ந்த பேராசிரியர் சி.ஆர்.பாக்ஸர் என்பவர், “சரியான கருத்துப்படி, பாதிரியார் தனிநாயகம் நான்கு கண்டங்களிலும் ஏழு கடல்களிலும் விரிவான பயணங்கள் மேற்கொண்டவர் என்பதாலும், புதிய இடங்கள், புதிய மனிதர்கள், புதிய கருத்துக்கள் ஆகியவற்றிற்கு அவர் எப்போதும் வரவேற்பு அளித்தவர் என்பதாலும், அவரை “உலக்க் குடிமகன்” என்று சொல்ல்லாம்” என்று கூறியதையும் தமிழ் நேசன் மேற்கோளாகக் காண்பிக்கிறார்.

தமிழ் அறிஞர்களில் ஒரு பிரிவினர் பாதிரியார் தனிநாயகம் தமிழுக்கு ஆற்றிய “பங்கு” பற்றி நம்பிக்கை ஏற்படாமல் உள்ளனர். அவர்கள், “மதிப்பும் தரமும் மிக்க சஞ்சிகைகளில் பிரசுரிக்கத் தக்கவாறோ, சக அறிஞர்களும் தர்கரீதியான கல்வியாளர்களும் கூர்ந்து ஆராய்ந்து விமரிசனம் செய்யத்தக்க அளவிலோ அவர் ஏன் தமிழ் பங்காற்றவில்லை?” என்று கேட்கின்றனர். மேலும், ”தமிழ் ஆரய்ச்சிக்கான சர்வதேசச் சங்கம் நிறுவியதிலும், அதைத் திறம்பட நிர்வகித்ததிலும் அவருடைய பங்கு மிகவும் பாராட்டத் தக்கது என்பதில் எள்ளளவும் சந்தேகமில்லை. ஆனால் அச்சங்கத்தின் வளர்ச்சியிலும், வெற்றியிலும் மற்ற அறிஞர்களின் பெரும்பங்கும் உள்ளது என்பதை மறுக்க முடியாது. அந்தப் புகழ் ஒருவரை மட்டும் சார்ந்த்தல்ல” என்று கூறுகின்றனர்

இதையே, பின்வரும் காலத்திற்கும் வருங்காலத் தலைமுறையினருக்கும் பேருதவியாக சங்க இலக்கியங்களைத் தேடிக் கண்டு பிடித்து ஒருங்கிணைத்து அவற்றை அச்சிட்டு வெளிக்கொணர்ந்த உ.வெ.சாமிநாத ஐயர் அவர்களின் சேவையுடனோ, அல்லது நவீன அச்சகங்களை முதன் முதலில் பயன்படுத்தி சங்க இலக்கியங்களை அச்சிட்ட ஆறுமுக நவலரின் சேவையுடனோ ஒப்பிட்டுப் பார்க்க வேண்டியது அவசியம்.

சிறந்த தமிழ் அறிஞர்களுள் ஒருவரான வையாபுரிப் பிள்ளையைப் பொறுத்தவரை, இலக்கணம், சொற்கள் மற்றும் பிற இலக்கியக் குறிப்புகள் முதலியவற்றை கூர்ந்து மதிப்பிட்டு தமிழ் இலக்கியங்களின் காலத்தைக் கணித்த ஒரே அறிஞராகத் திகழ்ந்தார் என்றால் அது மிகையாகாது. தமிழ் இலக்கியங்களின் காலங்களைப் பற்றிய அவருடைய கணிப்புகள், கிறுத்துவ மிஷனரிகளால் ஒத்துழைப்பும் ஆதரவும் தரப்பட்ட திராவிட இனவாதிகளின் மிகைப் படுத்தல்களைத் தகர்த்துள்ளன என்பதில் ஐயமில்லை.

முடிவுரை

ராபர்ட்-டி-நொபிலி முதல் ராபர்ட் கால்டுவெல் வரையிலான கிறுத்துவ மிஷனரிகளும், தனிநாயகம் போன்ற பாதிரிமார்களும், தெய்வநாயகம் போன்ற எவாங்கலிக்கர்களும், தமிழ் மொழியைக் கடத்தி, அதன் ஹிந்து அடையாளத்தை அழித்து, தமிழ் மண்ணின் கலாசரத்தை ஒழித்து, தமிழ் மக்களை கிறுத்துவர்களாக மதம் மாற்றி, இறுதியாகத் தமிழகம் மற்றும் வட-கிழக்கு இலங்கை சேர்ந்த ஒரு தமிழ் கிறுத்துவ தேசத்தை ஸ்தாபிப்பது ஒன்றையே குறிக்கோளாக்க் கொண்டு இயங்கினர், இயங்கி வருகின்றனர்.

பண்பாட்டுப் பெருமையும், மொழியுணர்வும், தேசப்பற்றும் இல்லாத திராவிட இனவாத இயக்கங்கள் கிறுத்துவ நிறுவனங்களுடன் சேர்ந்து கொண்டு தமிழ்ப் பகுதிகளைத் தேசிய நீரோட்டத்திலிருந்து விரோதப்படுத்தி வருகின்றன. தீய சக்திகளின் இந்தச் செயல்பாடுகள் தோற்கடிக்கப்படவேண்டியது அவசியமாகும். தமிழகம் மற்றும் இலங்கையில் தற்போது உள்ள அரசியல் நிலவரம் ஊக்கமளிப்பதாக இல்லை. அரசியல் கட்சிகளும் நம்பகத்தன்மைச் சிறிதும் இல்லாதவையாக இருக்கின்றன. இந்நிலையில், தமிழகம் மற்றும் இலங்கையில் இருக்கும் தமிழ் மக்கள் வசம் தான் பொறுப்பும் கடமையும் இருக்கிறது. அவர்கள் தங்களின் ஹிந்து அடையாளத்தை மீண்டும் நிறுவவேண்டும். பண்பாட்டுப் பெருமை, மொழியுணர்வு, தேசப் பற்று ஆகிய குணங்களுடன் தீவிர விடா முயற்சியுடன் தங்களுடைய ஹிந்துத்தன்மையை நிலைநிறுத்த வேண்டும். தங்களின் மொழி, இசை, கலை மற்றும் சிற்ப சாஸ்திரங்கள் அனைத்தும், சிந்து சரஸ்வதி நதி தீரங்களில் வளர்ந்த வேத நாகரிகத்தின் வழியில் பாரம்பரியமாக வந்த ஹிந்து கலாசாரத்தைச் சேர்ந்தவை தான் என்பதையும் தமிழ் மக்கள் புரிந்துகொள்ள வேண்டும்.

தமிழ் அடையாளம் என்பது ஹிந்து என்கிற விசாலமான அடையாளத்துடன் தொடர்பு கொண்டது. இந்தத் தொடர்பை நாம் கர்நாடக சங்கீதம், பரத நாட்டியம், கோவில்கள், சிற்பக்கலை, பண்டைய இலக்கியங்கள், அரசியல், கடல்கடந்த வாணிபம் ஆகியவற்றில் காணலாம். சங்க இலக்கியங்கள் தெளிவாக, விளக்கமாக ஹிந்து விஷயங்களைப் பேசாமல் இருக்கலாம். ஆனால் அவை மதப் பழக்க வழக்கங்களைப் பற்றிப் பேசும்போதெல்லாம், மாயோன் அல்லது விஷ்ணு, சேயோன் அல்லது முருகன், கொற்றவை அல்லது துர்கை, வேந்தன் அல்லது இந்திரன், வருணன் ஆகிய தெய்வங்களின் வழிபாடுகள் போன்ற ஹிந்து மதத் தொடர்புகளைக் கண்டுணரலம்.

சங்க காலத்தைத் தொடர்ந்து இயற்றப்பட்ட இலக்கியங்களான திருக்குறள், சிலப்பதிகாரம், மணிமேகலை ஆகியவை மேலும் விரிவான ஹிந்துத் தத்துவங்களுடன் மிளிர்கின்றன. அவற்றைத் தொடர்ந்து வந்த பக்தி கலாசாரக் காலங்களில் தேவாரம், திவ்யப்பிரபந்தம் போன்ற இலக்கியங்கள் தமிழ் சாம்ராஜ்ஜியத்தின் வளர்ச்சியையும், தமிழகத்தின் அரசியலையும் பலப்படுத்தி அதன் மூலம் கடல் கடந்த வாணிபத்தையும், தமிழகத்தின் மொத்த அபிவிருத்தியையும் உறுதி செய்தன. அந்தக் காலக் கட்டத்தில் வேளாண்மையும், நீர்பாசனமும் அபரிமிதமாக வளர்ச்சி அடைந்தன. தமிழ் மொழியின் தோற்றமும், வளர்ச்சியும் வரலாற்று நெடுகிலும் விசாலமான ஹிந்து உலகத்துடன் தொடர்பு கொண்டுள்ளன என்பதை மறந்துவிடக் கூடாது.

இந்த உண்மை தான், தாய்லாந்து மன்னனின் முடிசூட்டு விழாவின் போது ஏன் திருவாசகம் பாடப்படுகிறது... பாரம்பரியமாக சித்திரை (ஏப்ரல்) மாதம் கொண்டாடப்படும் தமிழ் புத்தாண்டுப் பண்டிகை காம்போஜத்திலும், பர்மாவிலும் கூட அதே சமயத்தில் ஏன் கொண்டாடப்படுகிறது... இந்தோனேசியாவின் இந்துமத சிற்ப இயலில் ஏன் தமிழின் பாதிப்பு இருக்கிறது... போன்ற கேள்விகளுக்கெல்லாம் விளக்கம் அளிக்கிறது. இந்த ஹிந்து அடையாளம் நியூஜிலாந்தைக்கூட இணைத்துள்ளது! நியூஜிலாந்தின் பழங்குடி மக்களான மாவோரிக்கள் வில்லியம் கொலென்ஸோ என்கிற பிராடெஸ்டண்டு மிஷனரிக்கு (1836) அன்பளிப்பாக்க் கொடுத்த ஆலய மணியில் தமிழ் எழுத்துக்கள் பொறிக்கப்பட்டுள்ளன. (Ref: -http://www.tepapa.govt.nz/ResearchAtTePapa/FAQs/Pages/History.aspx#tamilbell )

தமிழ் என்பது ஹிந்து; தமிழ் கலாசாரம் ஹிந்து கலாசரம்; தமிழ் பண்பாடு ஹிந்து பண்பாடு; தமிழ் பாரம்பரியம் சிந்து சரஸ்வதி நதி தீரங்களில் தோன்றி வளர்ந்த வேத நாகரிகத்தின் தொடர்ச்சியே

 https://christianityindia.wordpress.com/2014/03/05/telc-orchestrated-publicity-given-to-cover-up-past-crimes-and-present-violations/

ஆனால், ஜீஜன்பால்கு இந்து விதவை ஒருத்தியை பாலியல் ரீதியில் தொந்தரவு செய்தது, சிறையில் அடைக்கப் பட்டது போன்ற சரித்திர உண்மைகள் மறைக்கப்பட்டன.

http://en.wikipedia.org/wiki/Bartholom%C3%A4us_Ziegenbalg

Ziegenbalg was publicly critical of some members of the Brahmin caste, accusing them of disregard for lower castes in Hindusociety. For that reason, at least one group plotted to kill him. This reaction by native Indians was unusual and Ziegenbalg's work did not generally encounter unfriendly crowds; his lectures and classes drawing considerable interest from locals.^[9]

In 1708, a dispute over whether the illegitimate child of a Danish soldier and a non-Christian woman should be baptized and brought up as a Roman Catholic or a Protestant resulted in Heinrich Plütschau being brought before a court. Although Plütschau was released, Ziegenbalg wrote that "the Catholics rejoiced, that we were persecuted and they were authorized."

He connected this incident, which he took to have emboldened the Catholics, directly with a second nearly two weeks later, which resulted in his imprisonment. This incident arose from Ziegenbalg’s intervention on behalf of the widow of a Tamil barber over a debt between her late husband and a Catholic who was employed by the Company as a translator. The commander of the Danish fort in Tranquebar, Hassius, regarded Ziegenbalg's repeated intervention in the case, including his advice that the widow kneel before him in the Danish church, as inappropriate and sent for Ziegenbalg to appear before him. When Ziegenbalg demurred, requesting a written summons, he was arrested and, because he refused to answer questions, imprisoned.

Although released after a little more than four months, Ziegenbalg still had a difficult relationship with Hassius and that was one reason for Ziegenbalg's return to Europe in 1714-1716. Ziegenbalg was also married in 1716. He was also active in cooperation with the Anglican Society for the Propagation of Christian Knowledge, making his work one of the first ecumenical ventures in the history of Protestant missionary work.

Stephen Neill suggests, "As a missionary of the Danish crown, ordained in Denmark, Ziegenbalg felt himself bound by the liturgy and customs of the Danish church (…) Only in one respect does (he) seem to have made a concession to the fact that this new church was growing up in India; he made use of the presence in the Christian community of a measure of literary and musical talent to introduce the singing of Tamil lyrics to Indian melodies, in addition to using in church the growing collection of hymns which had been translated from German but in which the original metres and tunes had been preserved."

Death and legacy[edit]

 

A page from the Tamil New Testament published by Ziegenbalg

Ziegenbalg was troubled by ill health his entire life, a condition aggravated by his work in the mission field. He died on 23 February 1719, at the age of thirty-six, in Tranquebar. His last 13 years were spent laying the foundations for German scholarship in Tamil that continues to this day.^[13]

He faced many obstacles through his life’s work. In a letter to one Dr. Lutkens, Ziegenbalg sketches out humbly the zeal and diligence of his daily pursuits. On any given day, he could be engaged in more (if not as many) and as varied tasks as the study of Tamil to perchance conversation with a native poet, to repose and contemplation, to catechizing children of Lutheran catechisms, to maybe more study or exercises in piety. George Thos, Jr. asks, "Can it be surprising that a man thus piously and ardently engaged should be eminently successful? Or that he should too soon be exhausted by such incessant exertions?"

The positive results of their labours came with challenges. Their work was opposed both by militant Hindus^{[citation needed]} and by the local Danish authorities. In 1707/08, Ziegenbalg spent four months in prison on a charge that by converting the natives, he was encouraging rebellion. Along with the political opposition, he had to cope with the climatic conditions in India. Ziegenbalg wrote: "My skin was like a red cloth. The heat here is very great, especially during April, May and June, in which season the wind blows from the inland so strongly that it seems as if the heat comes straight out of the oven".^[14]

For an account of his death, see Death-bed scenes: or, Dying with and without religion, designed to illustrate the truth and power of Christianity, Volume 43; Volume 651, Part I, Section II, chapter 28.^[15]

தொடக்கக்கால மொழிபெயர்ப்புகள்
பண்டையத் தமிழகத்தில் பாலி, பிராகிருதம், சமஸ்கிருதம் போன்ற மொழிகளிலிருந்தும் தமிழாக்கமானது தழுவல் நிலையில் தொடங்கி-யது. மூல மொழியிலுள்ள கருத்தினை மொழிபெயர்ப்பாளர் தனது நோக்கத்தினுக்கு ஏற்ப மாற்றி எழுதும் போக்குத்தான் நிலவியது. அச்சியந்திரங்களின் வருகைக்குப் பின்னர் தமிழில் நூல்கள் அச்சடிக்கப்பெற்றாலும், மொழிபெயர்ப்பு நூல்கள் ஒப்பீட்டளவில் பெரிய எண்ணிக்கையில் இல்லை.
தமிழைப் பொறுத்தவரையில் விவிலிய மொழிபெயர்ப்பு முக்கியமானது. 18ஆம் நூற்றாண்டில் ஜெர்மானியரான சீகன்பால்கு தொடங்கிவைத்த விவிலிய மொழிபெயர்ப்பு முயற்சியானது, ஐரோப்பியரான பிலிப் போகன் பப்ரிஷியஸ் என்ற கிறிஸ்தவ பாதிரியாரால் முழுமையடைந்து, 1796ஆம் ஆண்டு முழுமை-யாக வெளியானது. இந்திய மொழிகளில் முதன்முதலாக முழுமையாக விவிலியம் மொழிபெயர்க்கப்பட்டது தமிழில்தான்.
விவிலியத்தின் புதிய ஏற்பாடு திருத்தம் செய்யப்பெற்று பிரேஷியாவைச் சார்ந்த இரேனியசீன் என்பவரால் 1833ஆம் ஆண்டு தமிழில் வெளியானது.
பப்ரிஷியஸின் விவிலிய மொழிபெயர்ப்-பானது சீராக்கப்பட்டு, ஹென்றிபவர் தலைமை-யிலான குழு 1871ஆம் ஆண்டில் புதிய பதிப்பு வெளியிட்டது. ‘பவர் வேதாகமம்’ தான் இன்று வரை தொடர்ந்து கிறிஸ்தவர்களிடையே செல்வாக்குப் பெற்றுள்ளது. கடந்த 200 ஆண்டு-களுக்கும் கூடுதலாக வெவ்வேறு காலகட்டங்-களிலும், இன்றும் விவிலியத்தின் மொழி-பெயர்ப்பு பல்வேறு புதிய வடிவங்களைப் பெற்று வருகின்றது. தமிழின் உரைநடைக்கு வித்திட்ட விவிலிய மொழிபெயர்ப்பானது, தமிழ்மொழி வரலாற்றில் முக்கியமான பதிவாகும்.

http://bookday.co.in/%E0%AE%AE%E0%AF%8A%E0%AE%B4%E0%AE%BF%E0%AE%AA%E0%AF%86%E0%AE%AF%E0%AE%B0%E0%AF%8D%E0%AE%AA%E0%AF%8D%E0%AE%AA%E0%AF%81-%E0%AE%AA%E0%AE%A4%E0%AE%BF%E0%AE%AA%E0%AF%8D%E0%AE%AA%E0%AF%81%E0%AE%95%E0%AE%B3/

http://tamilsangamamm.blogspot.in/2014/07/blog-post_1997.html

சீகன்பால்கு ஐயரின் பிபிலோதிக்கா மலபாறிக்கா (Bibilotheca Malabarica, 1708) என்னும் தொகுதி பற்றிக் குறிப்புரை கூறும்பொழுது காமில் ..

அன்னிய மிஷனரி ஐயர்களும் விஷநரி தந்திரங்களும் 

கோவாவில் முதலில் நுழைந்த கத்தோலிகம், கிறிஸ்துவத்தை உலகெங்கும் பரப்பிய வகையில்  அரசு கத்தி பலத்தில் மதம் மாறு இல்லை கொலை எனும் முறையில்- ப்ரான்சிஸ் சேவியர் என்னும் சவேரியர் மற்றும் லயோலாவின் இயேசுசபையின் மூலம் கிறிஸ்துவ புனித விசாராணை என வைத்து பல கொடுமைகளை செய்தனர்.

சேவியர் 1543 இல் எழுதிய கடிதத்தில் அந்தணர்கள் தாம் தமது மதமாற்றத்திற்கு பெரிய தடை என எழுதினார்.

 அவர்கள் தங்களால் கட்டுக்கதை கிறிஸ்துவத்துக்கு மாறியோருக்கு உண்மைகளை விளக்கினால் சர்ச் நபர்களை இழக்கிறது என்பதை உணர்ந்தார். 

பாம்பையும் பாதிரியையும் ஒண்ணாப் பார்த்தால் பாதிரியை முதல்ல அடி என்பது தென் மாவட்ட செவிவழி பழமொழி. // என நண்பர் ஒருவர் தமிழ் ஹிந்துவில் பதித்தார். இது உண்மையா- பார்ப்போம்.

 திருக்குறளை மொழி பெயர்க்கிறேன் என ஜி.யு.போப் எனும் பாதிரி அதைக் கேவலம் செய்தான், பைபிள் அறிவின்றி இதை வள்ளுவர் எழுத முடியாது என அசிங்கமாக சொன்னார் முன்னுரையில், ஆனால் அவர் காலத்தில் தோமோ இந்தியா வருகை கட்டுக்கதை கிடையாது, எனவே கிறிஸ்துவ வியாபாரிகளிடம் கேட்டிருக்க வேண்டும் எனக் கதைத்தார்.

“Thiruvalluvar worked hard to acquire knowledge by all means. Whenever a ship anchors in Mylapore coast, Valluvar’s ‘Captain’ friend would send him message about the arrival of new visitors including foreigners. Many foreigners could have travelled in his friend’s vessel and landed in Mylapore via Sri Lanka. Within me I see the picture of Thiruvalluvar talking with the Christians gathering information and knowledge. He has gathered a lot of Christian theories in general and the minute details of Alexandrian principles in particular and incorporated them in his Thirukkural. The philosophy of Christian theories from the Church situated near Valluvar’s place is present clearly in Thirukkural. Thiruvalluvar lived between 800 AD and 1000 AD. The Christian Biblical works were certainly an evidence for Valluvar’s Thirukkural. He was certainly inspired by the Bible.”