18ஆம் நூற்றாண்டின் இறுதிப் பகுதி வரை ஐரோப்பியர்கள் தென்னிந்திய எ·குத் தொழில்நுட்பத்தை வியந்து பாராட்டி எழுதியுள்ளனர். எ·கு என்ற சொல் சங்க இலக்கியத்தில் ஆயுதப் பொதுப் பெயராக மட்டுமின்றி, பருத்தியிலிருந்து கொட்டையை நீக்க (Ginning)ப் பயன்படுத்தப்படும் வில்லைக் குறிக்கவும் வழங்கியுள்ளது. எ·கு என்ற சொல்லே எ·குதல், எகிறுதல் என்ற சொற்களோடு தொடர்புடையதாகும். வில் போன்று வளைகின்ற, துள்ளுகின்ற இரும்பே எ·கு ஆகும். உக்குதல், உட்குதல் என்ற சொற்களும் இப் பொருளோடு தொடர்புடையவையே. ஹள கன்னடத்தில் உக்கு என்றும், துளு மொழியில் உங்கிலு என்றும் இத் தொடர்பில் சொற்கள் வழக்கிலுள்ளன. கர்நாடகத்தில் குதிரைமுக மலைப் பகுதியில் கிடைத்த இரும்பிலிருந்து தயாரிக்கப்பட்ட எ·கு அல்லது உக்கு wooks என ஆங்கிலேயரால் குறிப்பிடப்பட்டது. இச் சொல் 18ஆம் நூற்றாண்டில் Wootz என ஆங்கிலேயரால் வழங்கப்பட்டது. டமாஸ்கஸ் வாள்கள் எனக் குறிப்பிடப்படும் இடைக்காலப் போர் ஆயுதங்கள் எல்லாம் தென்னிந்திய உக்கு கொண்டு உருவாக்கப்பட்டவையே என உலோகவியல் நிபுணர்கள் கருத்துத் தெரிவித்துள்ளனர். எனவே, நம்முடைய தொழில்நுட்பப் பாரம்பரியம் மிகவும் பழமையானது, செழுமையானது என்பதில் ஐயமில்லை. நம்முடைய தொழில்நுட்பக் கல்வி முறை என்பது பாரம்பரிய அடிப்படையில் கற்பிக்கப்பட்டு வந்ததாலும், சந்தைப் பொருளாதாரத் தொடர்புகளுக்கு இடமளிக்காத விதத்தில் இந்தியச் சமூக அமைப்பு ஊர், வட்டாரம் சார்ந்த தொழில் உறவுக் கட்டுமானம் உடையதாக இருந்ததாலும் கைவினைஞர்களின் இயக்கம் பெருமளவுக்கு முடக்கப்பட்ட நிலையிலிருந்தது.

கி.பி. 17-18ஆம் நூற்றாண்டுகளில் கிராமத் தலையாரி, மணியக்காரர் (பட்டாமணியம்), கணக்கப் பிள்ளை என்ற அடிமட்ட நிர்வாக அமைப்பை அடிப்படையாகக் கொண்டு அமைந்த பாளையக்காரர்களின் ஆட்சி முறையில் தச்சர், கொல்லர், நெசவாளர் போன்ற தொழிற் சமூகத்தவர் மானியதாரர்களாக நீடித்தமையால் வரையறுக்கப்பட்ட உற்பத்தி உறவுகள் நிலவின. உழவர் சமூகத்தவரான மள்ளர் போன்றோர் நிலமற்ற அடிமட்ட உழைப்பாளி வர்க்கத்தவராகவே நீண்ட நெடுங்காலம் இருந்து வந்தனர். சமூக அமைப்பு பெருமளவு தேக்க நிலையில் இருந்தாலும் கூட, அந்த அமைப்பில் சில ஆக்கபூர்வமான கூறுகளும் உள்ளடங்கி இருந்தன. குடிமராமத்து போன்ற ஆக்கப்பணிகள், பஞ்ச காலத்தில் அனைவரும் 'வெட்டி' எனப்படும் கட்டாய உடல் உழைப்பை மேற்கொள்ளுதல் போன்ற தார்மிக அடிப்படையிலான சில ஒப்பந்தச் செயல்பாடுகள் நிகழ்ந்து வந்ததால் சமூக அமைப்புக் கட்டுமானம் தளர்ச்சியின்றி நீடித்து வந்தது. இந்த அமைப்பில், நிலவிய ஏற்றத்தாழ்வுகளை அநீதி என்ற பிரக்ஞையே இன்றி ஏற்றுக்கொண்டு கிராம சமூகம் முடங்கிக் கிடந்தது என்பதும் உண்மையே.⁴ ஆயினும், நம் ஆய்வுப் பொருளுடன் தொடர்புடைய ஒரு முதன்மையான விஷயம் குறித்துதான் நாம் இங்கு சிந்திக்க வேண்டியிருக்கிறது. பழைய யுகம் ஒன்றின் பிரதிநிதியாகத் திகழ்ந்து கொண்டிருக்கின்ற ஒரு சமூகம் ஒரு யுகசந்தியில் எவ்வாறு திசை தெரியாமல் தடுமாறிச் சீரழிந்து விடுகிறது என்பதற்கு 18ஆம் நூற்றாண்டின் இந்திய சமூக வரலாறே ஒரு தெளிவான எடுத்துக்காட்டாகும். வியாபார யுகம் என்று சொல்லத்தக்க புதிய யுகத்தின் பிரதிநிதிகளான ஐரோப்பியக் கும்பினிகள் பிற நாடுகளின் உற்பத்தி சக்திகளைக் கைப்பற்றுதல், அவற்றைத் தமது நாட்டின் வளர்ச்சி என்ற வேள்வியில் ஆகுதியாக்குதல், பரந்து பட்ட வாணிகத் தொடர்புகளை ஏற்படுத்திக் கொண்டு அதன் மூலம் உலக அளவிலான ஆதிக்க சக்தியாக உருவாகுதல் ஆகிய தமது நோக்கங்களைத் திட்டமிட்டுத் திறம்பட நிறைவேற்றி வந்தன. அதே நேரத்தில் இந்திய சமூகமோ வாணிகத்தை அடிப்படையாகக் கொண்ட தொழில் சார்ந்த முதலாளித்துவ சமூகமாக முன்னேற்றமடையாமல், கனிந்து அழுகிப்போன நிலையில் அடைக்கப்பட்டதால் ஆவி குடிபோன நிலப் பிரபுத்துவ சமூகமாகவே நீடித்து வந்தது. சிதறல்களாக கிடைக்கின்ற சில குறிப்புகளை வைத்துப் பார்க்கும்போது 17ஆம் நூற்றாண்டில் ஐரோப்பியக் கிழக்கிந்தியக் கும்பினியார் நம் நாட்டுக் கைவினைஞர்களின் தொழில்நுட்பத் திறனைத் தகுந்த சன்மானம் வழங்குவதன் மூலம் விலைக்கு வாங்கியிருக்கிறது என்று தெரிய வருகிறது.

கி.பி. 1660-70ஆம் ஆண்டுகளைச் சேர்ந்த மதராஸ் செயின்ட் ஜார்ஜ் கோட்டை ஆவணங்கள் சிலவற்றில் ஒரு புதிரான குறிப்பு இடம்பெற்றுள்ளது. (இவ்வாவணங்கள் சென்னையிலுள்ள தமிழ்நாடு அரசு வரலாற்று ஆய்வு மற்றும் ஆவணக் காப்பகத் துறையினரால் பதிப்பிக்கப்பட்டுள்ளன.) ஆங்கிலேயக் கிழக்கிந்தியக் கும்பினியின் கப்பல்களில் Brahmanyee Cabin எனப்படும் பணிக்கூடம் இருந்ததாகத் தெரிய வருகிறது. இது விஸ்வ பிராம்மணர் எனப்பட்ட தச்சர், கொல்லர் சமூகத்தவரின் அறையாகவே இருக்க வேண்டும். இரு விதப் பணிகளில் வல்லமை பெற்ற விஸ்வ பிராம்மணர்கள் அக் கப்பல்களில் பணியில் அமர்த்தப்பட்டிருக்க வேண்டும் என நாம் ஊகிக்கலாம். முதலாவதாக, கப்பலில் பழுது ஏற்பட்டால் பழுது பார்ப்பதற்குரிய தச்சுப் பணித் தொழில்நுட்பம் அறிந்தோர். இரண்டாவதாக, கப்பல்களில் உள்ள பீரங்கிகளுக்கு வெடி மருந்து தயாரித்துப் பாதுகாத்து வைக்கின்ற தொழில்நுட்பம் அறிந்தோர். அக் காலத்தில் பெரும்பாலான ஐரோப்பியக் கிழகிந்தியக் கும்பினிகளின் கப்பல்களில் ஈயப் பாளங்கள் (Lead Ingots) கொண்டு வரப்பட்டுள்ளன. ஈயம் வெடிகுண்டுகள் தயாரிப்பதற்குப் பயன்படும் என்பதோடு, குறைந்த அளவு சூட்டிலேயே உருகு நிலையை அடைந்து விடும் என்பதால், கப்பல்களில் தீ விபத்து ஏற்படாத அளவு பாதுகாப்புடன் ஈயத்தை உருக்கிப் பயன்படுத்திட இயலும். இவ்வாறு கப்பல் கட்டுதல் மற்றும் பழுதுபார்த்தல் குறித்த தொழில்நுட்பமாகட்டும், வெடிமருந்து தயாரிக்கின்ற தொழில்நுட்பமாகட்டும், தொடக்க காலத்தில் ஆங்கிலேயக் கிழக்கிந்தியக் கும்பினி நம் நாட்டு விஸ்வகர்ம சமூகத்தவரையே சார்ந்திருந்தது என்பது வெளிப்படையான ஓர் உண்மையாகும்.

கி.பி. 1639ஆம் ஆண்டு சென்னப்ப நாயக்கன் பட்டினமாகிய சென்னையில் செயின்ட் ஜார்ஜ் கோட்டைக் கட்டுமானப் பணி தொடங்கிற்று. அப்போது, வெடிமருந்துக் கிடங்குகள் உருவாக்குவதற்கும், வெடிமருந்து தயாரிப்பதற்கும் நாக பட்டன் என்ற விஸ்வகர்ம சமூகத்தைச் சேர்ந்த தமிழரே ஆங்கிலேயருக்கு உதவி புரிந்துள்ளார்.⁵ தமிழர்கள் வாழ்ந்த Black Town பகுதியில் (20ஆம் நூற்றாண்டின் தொடக்கத்தில் இப் பகுதியின் பெயர் ஜார்ஜ் டவுன் என்று மாற்றப்பட்டது) விஸ்வகர்ம சமூகத்தவருக்குரிய காளிகாம்பாள் கோயில் கட்டுவிக்கப்பட்டது. இக் கோயிலில் கி.பி. 1677ஆம் ஆண்டில் மராட்டிய வீரர் சிவாஜி வழிபட்டுச் சென்றுள்ளார் என்று சென்னை பற்றி ஆங்கிலேயர் எழுதி வைத்துள்ள பழைய நூல்களில் குறிப்பிடப்பட்டுள்ளது. ஆங்கிலேயக் கிழக்கிந்தியக் கும்பினியார் 17ஆம் நூற்றாண்டில் உள்நாட்டு விஸ்வ பிராம்மணர்களைச் சார்ந்தே இயங்க வேண்டிய கட்டாய நிலையில் இருந்தமையால் தமக்கு உதவி புரிந்த விஸ்வ பிராம்மணர் சமூகத்தவர் சிலருக்குப் பெருமளவில் சலுகைகள் வழங்கி வந்தனர் எனத் தெரிகிறது. இதே போன்று, 17-18ஆம் நூற்றாண்டுகளில் சென்னையிலிருந்த ஆங்கிலேயக் கும்பினியார் மிகவும் அச்சத்துடன் பார்த்த ஒரு சமூகத்தவர் யாரெனில் கரையார் அல்லது கரையாள்வார் எனப்பட்ட மீகாமன் (கப்பலோட்டி) சமூகத்தவராவர். ஆங்கிலேயக் கிழக்கிந்தியக் கும்பினியின் கப்பல்களைத் தாக்கிக் கொள்ளையடித்துத் தப்பிச் சென்று விடுகிற ஒரு கூட்டத்தவராக ஆங்கிலேயரின் ஆவணங்களில் குறிப்பிடப்படும் இச் சமூகத்தவர் உண்மையிலேயே உள்நாட்டு மன்னர்களின் கப்பற்படை வீரர்களாக இருந்தவர்கள் ஆவர். கரையார் சமூகத்தவரைப் பற்றிய குறிப்பிடத்தக்க வரலாற்றுச் செய்தி ஒன்றுள்ளது. கி.பி. 1620ஆம் ஆண்டில் நாகை மாவட்டம் தரங்கம்பாடியில் டென்மார்க் நாட்டுக் கிழக்கிந்தியக் கும்பினியாரிடத்து துபாஷாக (மொழிபெயர்ப்பாளராக)ப் பணிபுரிந்தவரும், கரையார் சமூகத்தைச் சேர்ந்தவருமான காலிங்கராயப் பிள்ளை என்பவரின் வம்சத்தவரிடமிருந்து 19ஆம் நூற்றாண்டின் இடைப்பகுதியில் ஆங்கிலேயர்கள் 'கப்பல் சாத்திரம்' என்ற கையெழுத்துப் பிரதியைச் சேகரித்தனர். தமிழ்நாடு அரசினர் கீழ்த்திசைச் சுவடிகள் நூலகத்தினரால் 1950ஆம் ஆண்டில் டி.பி. பழனியப்பப் பிள்ளை என்பவரைப் பதிப்பாசிரியராகக் கொண்டு இந்நூல் அச்சிட்டு வெளியிடப்பட்டுள்ளது. ஆனால், இந்நூலில் சோதிடத்தைப் பற்றிய குறிப்புகளே மிகுதியாக உள்ளன. 'கப்பலுக்குப் பாய்மரம் அளவு', 'நங்கூரம் வகை' போன்ற சில குறிப்புகளை அடுத்து 'இங்கிலீஷ் கப்பல் அளவு' என்ற தலைப்பில் சில விவரங்களைக் குறிப்பிடுவதோடு இந்நூல் முடிந்து விடுகிறது. இது கிடைத்த போதே அரைகுறையாகத்தான் கிடைத்ததா, டென்மார்க் நாட்டின் ஆவணக் காப்பகங்களிலோ, தரங்கம்பாடியை மையமாகக் கொண்டு செயல்பட்ட ஜெர்மானிய லுத்தரன் திருச்சபை போதகர்களால் அவர்கள் நாட்டுக்கு அனுப்பப்பட்டு ஜெர்மன் நாட்டின் ஹாலே நகரம் போன்ற இடங்களில் பாதுகாக்கப்படும் சுவடிகளிலோ இதன் பிரதி இருக்கிறதா எனத் தெரியவில்லை. இதன் முழுமையான பிரதி கிடைத்திருந்தால் இப் பொருள் குறித்த ஒரு பெரும் புதையலே நமக்குக் கிடைத்திருக்கும். கப்பல் கட்டும் தொழிலிலும், திரை கடல் ஓடி திரவியம் தேடுவதிலும் ஒரு காலகட்டம் வரை மிகுந்த முன்னேற்றமான நிலையிலிருந்த நம் நாடு 17-18ஆம் நூற்றாண்டுகளுக்குப் பிறகு உலகளாவிய வாணிகப் போட்டியை தாக்குப் பிடித்து நிலை நிற்க முடியாமல் போனதற்கான காரணங்களுள் காலனி ஆதிக்கச் சுரண்டல், பிரித்தாளும் சூழ்ச்சி, உற்பத்தி சக்திகளை உறிஞ்சி சீரணமாக்கிக் கொள்ளுதல் போன்ற ஆங்கிலேயரின் தந்திரமான செயல்பாடுகள் முதன்மையானவை ஆகும். 20ஆம் நூற்றாண்டின் தொடக்கத்தில் தூத்துக்குடியில் சுதேசி ஸ்டீம் நேவிகேஷன் என்ற கப்பல் கம்பனியைத் தொடங்கிய வ.உ.சிதம்பரனார் குறுகிய காலத்தில் தாழ்வுற்று வறுமை மிஞ்சி நின்ற நிலையிலிருந்தே நாம் இந்த வீழ்ச்சியின் பிரம்மாண்ட நிலையைப் புரிந்து கொள்ள முடியும்.

தூத்துக்குடியில் சிதம்பரனாருடைய தலைமையில் 20ஆம் நூற்றாண்டின் முற்பகுதியில் காங்கிரஸ் இயக்கம் அந்நியத் துணி பகிஷ்காரத்தை நடத்திற்று. தூத்துக்குடியைப் பொருத்தவரை இது ஒரு முதன்மையான வரலாற்று நிகழ்வாகும். ஏனென்றால், பிஷப் ராபர்ட் கால்டுவெல் தமது History of Tinnevelly என்ற நூலில் தூத்துக்குடியைப் பருத்தி வாணிகத்தின் தலைநகரம் (Emporium of Cotton Trade) என்று குறிப்பிடுகிறார்.⁶ தூத்துக்குடிப் பகுதிக் கரிசல் காட்டில் விளைந்த பருத்தி கருங்கண்ணி என்ற பெயருடையது. இது உலக அளவில் தரம் வாய்ந்த பருத்தியாக முற்காலத்தில் போற்றப்பட்டது. 'கோவில்பட்டிக் கருங்கண்ணி' என்றே இது அண்மைக் காலம் வரை பெயர் பெற்றிருந்தது. அதிக மழை பெய்தாலும், மழையே பெய்யால் விட்டாலும் தாக்குப் பிடித்து வளரக்கூடிய தாவர வகை கருங்கண்ணிப் பருத்தியாகும். கி.பி. 1782ஆம் ஆண்டிலேயே தூத்துக்குடியிலிருந்த டச்சுக்காரர்கள் ஜெகவீர பாண்டிய கட்டபொம்மனுடன் துணி ஏற்றுமதி தொடர்பாக ஓர் ஒப்பந்தம் செய்து கொண்டிருந்தார்கள். 18ஆம் நூற்றாண்டின் பிற்பகுதியில் நம் நாட்டின் பருத்தித் துணிகள் மிகுந்த தரம் வாய்ந்தவையாக இருந்ததால் விலை மதிப்பிற்குரிய ஏற்றுமதிப் பொருள்களாக விளங்கின. ஆங்கிலேயர்கள் இப் பகுதியிலிருந்து கொட்டை நீக்கப்பட்ட பருத்தியை ஏகபோகமாகக் கொள்முதல் செய்து அவர்களுடைய நாட்டிற்கு ஏற்றுமதி செய்து அங்கே நூலாக நூற்றுத் துணியாக நெய்து மீண்டும் இந்தியாவிற்குக் கொண்டு வந்து 175 சதவீத லாபம் வைத்து விற்றுக் கொள்ளை லாபம் அடைந்தனர். நம் நாட்டு நெசவாளர்கள் பட்டினி கிடந்து செத்தனர். தொழிற் புரட்சியின் விளைவாக இங்கிலாந்தில் தொழில்கள் அனைத்தும் இயந்திர மயமாகிக் கொண்டிருந்தமையால், நீரின் விசை, குதிரையைப் பயன்படுத்துதல், பல் சக்கரம் கொண்டு சுழற்சி இயக்கம் மூலம் தொழிலை எளிதாகச் செய்தல் போன்றவற்றைத் தம் நாட்டில் அறிமுகப்படுத்தி நவீன மயமாக்கித் தொழில் வளர்ச்சியை உருவாக்கினர். அதே வேளையில் ஆங்கிலேயரின் காலனி ஆதிக்கத்தின் கீழிருந்த நமது நாட்டின் உள்நாட்டுத் தொழில்கள் முற்றிலும் நசித்துப் போயின. நம் நாடு விவசாய நாடாகவே நீடித்தது. கி.பி. 19ஆம் நூற்றாண்டில் நீராவி விசையால் இயந்திரங்களை இயக்க முடியும் எனக் கண்டறியப்பட்ட பின், நீராவிக் கப்பல்கள் ஞாலம் நடுங்கும் வண்ணம் வலம் வரத் தொடங்கின. 19ஆம் நூற்றாண்டின் இடைப்பகுதியில் ரயில் பாதைகள் அமைக்கப்பட்டு, இருப்புப் பாதைகளில் ராட்சதத் தொடர் வண்டிகள் விரைந்து செல்லத் தொடங்கின. இவற்றின் மூலமாக சரக்குப் பரிவர்த்தனை, கும்பினிப் படைகளின் இயக்கம் ஆகியவை விரைவாக நிகழத் தொடங்கின. இந்தியாவின் அறிவாளி வர்க்கமும், நிர்வாகப் பணியாளர்களும் ஆங்கிலேயரின் கூலிப் பட்டாளமாக மாறிப் போயினர். இந்தியர்களின் உழைப்பால் உற்பத்தி செய்யப்பட்ட செல்வம் இங்கிலாந்தை வளப்படுத்திற்று.

இத்தகைய செயல்பாடுகளின் எதிர் விளைவே, காங்கிரஸ் இயக்கம் மேற்கொண்ட அந்நியத் துணி பகிஷ்காரம் ஆகும். சுதேசித் தொழில்களின் முடக்கம், காலனி ஆதிக்கச் சுரண்டல், பிரித்தாளும் சூழ்ச்சி ஆகியவை எந்த அளவுக்கு இந்தியச் சமூகத்தின் பின் தங்கிய நிலைக்குக் காரணமாக இருந்தன என்பதை காரல் மார்க்ஸ் போன்ற 19ஆம் நூற்றாண்டைய சிந்தனையாளர்கள் புரிந்து கொண்டிருந்தனர். கி.பி. 20ஆம் நூற்றாண்டின் முற்பகுதியில் சுதந்திரப் போராட்ட வீரரான லாலா லஜபதி ராய், England's debt to India என்ற நூலில் (இந்நூல் அமெரிக்காவில் பதிப்பிக்கப்பட்டது) ஆங்கிலேயரின் பருத்தி வாணிகக் கொள்ளை பற்றிய பல விவரங்களை ஆதாரங்களுடன் குறிப்பிட்டுள்ளார்.

வீர பாண்டிய கட்டபொம்மன் என்று சொன்னாலே "வானம் பொழிகிறது பூமி விளைகிறது மன்னவன் காணிக்கு ஏது கிஸ்தி" என்று முழங்கிய அவருடைய சுதந்திர ஆவேசம் நம் மனக்கண் முன் சித்திரமாக நிற்கிறது. ஆனால், அப் பகுதிக் கரிசல் காட்டில் விளைந்த பருத்தி எந்த அளவிற்குக் கட்டபொம்மனின் போராட்டத்திற்குக் காரணமாக இருந்தது என்பது யாருக்கும் தெரிவதில்லை. பாஞ்சாலங்குறிச்சிக்கு அருகிலுள்ள பொதியில்புத்தூர் (புதியம்புத்தூர்) போன்ற பல ஊர்கள் முதன்மையான நெசவுத் தொழில் மையங்களாக விளங்கியுள்ளன. நாலாட்டின்புதூர் என்ற ஓர் ஊர் கோவில்பட்டிக்கு அருகிலுள்ளது. இவ்வூரின் பெயரே பருத்தியிலிருந்து கொட்டை நீக்கும் Ginning தொழில் தொடர்புடையதாகும். தூத்துக்குடித் துறைமுகத்தின் மூலம் ஏற்றுமதி செய்யப்பட்ட பருத்திப் பீலிகளின் (Cotton Bales) மேல் நான்கு என்ற எண்ணும், ஹார்ட்டீன் (இதய) வடிவமும், ஹார்ட்டீன் வடிவத்துக்குள் United East India Company என்பதன் சுருக்கமான UEIC என்ற எழுத்துகளும் ஆங்கிலேயக் கிழக்கிந்தியக் கும்பினியின் முத்திரையாகப் பதிக்கப்பட்டன. இத்தகைய நாலாட்டீன் சின்னம் பதித்த காசுகளும் முத்திரைகளும் தமிழகத்தின் பல பகுதிகளிலிருந்து நாணயவியல் ஆய்வாளர்களால் கண்டறியப்பட்டுள்ளன. இத்தகைய முத்திரைகள் நம் நாட்டுப் பருத்தியைப் பயன்படுத்தி 18ஆம் நூற்றாண்டின் பிற்பகுதியிலிருந்து 19ஆம் நூற்றாண்டின் இறுதி வரை ஆங்கிலேயர்கள் அடித்து வந்த கொள்ளையை நமக்கு நினைவூட்டும் ராஜ முத்திரைகளாக நின்று நிலவி வருகின்றன.

இத்தகைய விவரங்கள் இந்தியாவின் பாரம்பரியத் தொழில்நுட்பக் கல்வி முறை பற்றிய ஆய்வுடன் எந்த வகையில் தொடர்புடையவை என்ற கேள்வி எழலாம். நம் நாட்டின் கைத்தொழில்கள் மூலமாகத் தயாரிக்கப்பட்ட பொருள்கள் மிகுந்த தரமுடையவையாக இருந்தன. ஆனால், வியாபாரக் கண்ணோட்டத்தில் பெருமளவில் உற்பத்தி செய்து சந்தையைக் கைப்பற்றுகிற செயல்திறனும் அதற்குரிய உளவியல் அடிப்படையிலான உந்துதலும் நம்மிடையே இல்லை. தனித்தன்மையும், நுணுக்கமான கைவினை வேலைப்பாடுகளும் நமது உற்பத்திப் பொருள்களின் அடையாளச் சின்னங்களாக இருந்தன. பரந்துபட்ட அளவிலான நுகர்வுக்கேற்ற உற்பத்தி, விளம்பரத்தை அடிப்படையாகக் கொண்ட வாணிகம் ஆகியவை ஐரோப்பிய உற்பத்திப் பொருள்களின் அடையாள முத்திரைகளாக இருந்தன. தொழில் புரட்சியின் விளைவாக ஏற்பட்ட இயந்திர மயமாக்கலின் மூலம் இங்கிலாந்தில் லங்காஷயர் போன்ற நகரங்களில் பெரிய நூற்பாலைகளும் நெசவாலைகளும் தோன்றின. 19ஆம் நூற்றாண்டின் பிற்பகுதியில்தான் இந்தியாவிலேயே நூற்பு - நெசவாலைகள் தோன்றின என்றாலும்கூட, அவையும் பின்னி போன்ற கிழக்கிந்தியக் கும்பினியின் பங்குதாரர்கள் அல்லது ஆல்காட் போன்ற ஜெர்மானியர்களால் பெரும் லாபம் ஈட்ட வேண்டும் என்ற வாணிக நோக்கில் நிறுவப்பட்ட ஆலைகளே ஆகும்.

இனி, நம் ஆய்வின் முதன்மையான பகுதியாகிய ராக்கெட் தயாரிப்பு குறித்த விவாதத்துக்கு வருவோம். ராக்கெட் என்ற ஆங்கிலச் சொல் ராக்கெட்டோ என்ற இத்தாலியச் சொல்லின் திரிபாகும். இத்தாலிய மொழியில் தக்ளி என்ற நூற்புக் கருவியையே இச் சொல் குறிக்கும். வடிவ ஒப்புமையினால் இச் சொல் விண்ணில் செலுத்தப்படும் ராக்கெட்டைக் குறிக்கத் தொடங்கிற்று. இந்திய மொழிகளில் வாணம் அல்லது பாணம் என்ற சொல்லும் அஸ்திரம், எந்திரம் போன்ற சொற்களும் மிகப் பழங்காலத்திலிருந்தே வழங்கி வருகின்றன. துப்பாக்கி என்ற சொல் போர்ச்சுகீசிய சொல்லாகக் கருதப்படுகிறது. பந்தூக் என்ற பெயர் துப்பாக்கிக்கு உரிய பழம் பெயராகும். கி.பி. 16ஆம் நூற்றாண்டில் விஜய நகர அரசின் தலைநகரமாகிய ஹம்பியில் மகாநவமி எனப்படும் ஆயுத பூஜைத் திருவிழாவின் நிறைவு நாளான விஜய தசமியன்று பலவிதமான வாண வேடிக்கைகள் நடத்தப்பட்டன என்று வெளிநாட்டுப் பயணிகளின் குறிப்புகள் மூலம் தெரிய வருகிறது. வாணப்பட்டறை எனப்பட்ட தொழில்கூடத்தில் வாணங்கள் தயாரித்த கர்ப்பூரச் செட்டிகள் பற்றிய ஆவணங்கள் நமக்குக் கிடைக்கின்றன. கி.பி. 1716ஆம் ஆண்டைச் சேர்ந்த திருவரங்கம் செப்பேடு மதுரை அரசரான விஜயரங்க சொக்கநாத நாயக்கன் நவராத்திரி கொலு வீற்றிருந்தபோது நங்கபுரத்தைச் சேர்ந்த வாணபட்டறை கர்ப்பூரச் செட்டிகள் வாண வேடிக்கைகள் செய்து காட்டினர் என்றும், அதைக் கண்டு மகிழ்ச்சியுற்ற அரசர் அவர்களுக்கு நிலக் கொடை வழங்கினார் என்றும் இக் கொடைக்குக் கைமாறாக அரண்மணைக்கு வெடியுப்பு 100 மணங்கு எடையளவுக்கு கர்ப்பூரச் செட்டிகள் வழங்க வேண்டும் என்று ஒப்பந்தம் செய்து கொள்ளப்பட்டதாகவும் குறிப்பிடுகிறது. தெலுங்கு மொழியில் எழுதப்பட்ட இச் செப்பேடு பற்றிய விவரம் 'நங்கவரம் செப்பேடு' என்ற தலைப்பில் தமிழ்நாடு அரசு தொல்லியல் துறையால் பதிப்பிக்கப்பட்டுள்ளது (தமிழகச் செப்பேடுகள் தொகுதி 1 பதிப்பாசிரியர்: தி.ஸ்ரீ. ஸ்ரீதர், உதவிப் பதிப்பாசிரியர்: சு. இராஜகோபால், தமிழ்நாடு அரசு தொல்லியல் துறை 2005). வாணப்பட்டறை என்ற தொடரில் இடம் பெற்றுள்ள பட்டறை என்ற சொல் மிகப் பழமையானதாகும். கொல்லுத் தொழிலில் முதன்மையாகப் பயன்படுகின்ற அடைகல்லினைப் பட்டடை என்று குறிப்பிடுவர். திருக்குறளில் இச்சொல் பயன்படுத்தப்பட்டுள்ளது (குறள்: 821). காலப்போக்கில் அனைத்துத் தொழிற்கூடங்களையும் பட்டடை, பட்டறை என்ற சொல்லாலும், தொழிற்சாதியினரைப் பட்டறையார் என்ற சொல்லாலும் குறிப்பிடுகின்ற வழக்கம் ஏற்பட்டது. வாணங்கள் செய்யப்படுகின்ற வாணப்பட்டறை ஆங்கிலத்தில் பேட்டரி என 17ஆம் நூற்றாண்டில் வழங்கத்தொடங்கிற்று. கி.பி. 18ஆம் நூற்றாண்டின் இறுதிக் காலகட்டத்தில் கேரளத்தின் வயநாடு பகுதியில் திப்பு சுல்தான் நிறுவிய ஆயுதக் கூடம் சுல்தான் பேட்டரி என வழங்கப்பட்டது இதற்குச் சான்றாகும்.

17ஆம் நூற்றாண்டின் இடைப்பகுதியில் மதுரை அரசர் திருமலை நாயக்கரின் தளவாயான ராமப்பையனுக்கும் ராமநாதபுரம் சேதுபதிக்கும் இடையே நடந்த போரில் ராமபாணம் என்ற பீரங்கி பயன்படுத்தப்பட்டதாக 'ராமப்பையன் அம்மானை' குறிப்பிடுகிறது. இதே போன்று 17ஆம் நூற்றாண்டின் இறுதிப் பகுதி மற்றும் 18ஆம் நூற்றாண்டின் தொடக்கப் பகுதி ஆகிய காலகட்டங்களில் தஞ்சையை ஆண்ட மராட்டிய அரசர்கள் ஏகோஜி, முதல் சரபோஜி ஆகிய மராட்டிய மன்னர்களால் 'ஏகரணம்' என்ற பெயரிலும் 'வெடிச்சரபோகி' என்ற பெயரிலும் பீரங்கிகள் பயன்படுத்தப்பட்டுள்ளன என இராமநாதபுரம் ராமலிங்க விலாசம் அரண்மனைச் சுவர் ஓவியம் மற்றும் தஞ்சை சரஸ்வதி மகால் நூலகக் குறிப்புகள் ஆகியவற்றால் தெரிய வருகின்றது. ஏகரணம் என்ற பெயர் ஏகோஜியின் போர்க்கருவி என்றும், ஒப்பற்ற போர்க்கருவி என்றும் இரு பொருள்படும் வகையில் சூட்டப்பட்டுள்ள பெயராகும். வெடிச்சரபோகி என்பது சரபோஜி மன்னருக்குரிய பீரங்கி என்றும் வெடிச்சரம் (சரம் என்றால் அம்பு என்று பொருள்படும்) ஏந்திய வாகனம் (Bogie) என்றும் இரு பொருள்படும் வகையில் சூட்டப்பட்டுள்ள பெயராகும். இவையெல்லாம் உள்நாட்டுத் தயாரிப்புகளே என்பதில் ஐயமில்லை. வெடிச்சரபோகியின் வளர்ச்சியடைந்த நிலைதான் ராக்கெட் எனச் சொல்லப்படுகின்ற ஏவுகணையாகும். 18ஆம் நூற்றாண்டைய ஆவணங்களையும், சுவடிகளையும், சேகரித்து ஆய்வு செய்வதோடு அக்கால மக்களின் வழக்காற்று எச்சங்களாக நிலவுகின்ற பல விவரங்களையும் சேகரித்து ஆய்வு செய்ய வேண்டிய மிகக் கடினமான ஒரு பொறுப்பு வரலாற்று ஆய்வாளர்களுக்கு உள்ளது. இந்தியாவின் பாரம்பரியத் தொழில்நுட்பக் கல்வியறிவு குறித்த ஆய்வின் இன்றைய நிலவரம் இதுதான்.

அடிக்குறிப்புகள்

[1] சீனி என இன்று நாம் குறிப்பிடும் அஸ்கா சர்க்கரை ஒரிசா மாநிலம் கஞ்ஜம் பகுதியில் உருவாக்கப்பட்ட தொழில்நுட்பப்படி தயாரிக்கப்படும் சர்க்கரை வகையாகும். கரும்பு என்பது சீன நாட்டிலிருந்து இறக்குமதியான ஒரு தாவரம் என்று கருதப்படுகிறது. எனவே, கரும்பிலிருந்து தயாரிக்கப்படும் சர்க்கரையைச் சீனி என்று குறிப்பிடுவது வழக்கம். இச் சீனி சற்றே பழுப்புக் கலந்த வெள்ளை நிறமுடைய சர்க்கரை ஆகும். சீனப்படிக்காரம் அல்லது சீனக்காரம் (Alum) போன்று காணப்படுவதால் Quartzite வகைக் கற்களைச் சீனிக்கல் என்று வழங்கியிருக்கலாம். சீனக் காரத்தில் அலுமினியம் தாது அடங்கியுள்ளது. ஆனால் சீனி அவரைக்காய், சீனிக் கிழங்கு என்பன போன்ற சொல் வழக்குகள் சர்க்கரை போன்று இனிப்பவை என்பதைத் தவிர வேறு விசேடப் பொருள் கொள்வதற்குரியவை அல்ல.

[2] சங்க காலத்தில் பாண்டியர்களின் கோநகராக இருந்த கொற்கையில் தச்சர், கொல்லர் சமூகத்தவர் பேரளவில் வாழ்ந்தனர் எனத் தெரிகிறது. கொற்கை என்ற பெயரே, கொல்லுத் தொழிலாளர் இருக்கை எனப் பொருள்படக்கூடும். சிலப்பதிகாரம் உரைபெறு கட்டுரை "பாண்டியன் நெடுஞ்செழியனுக்குப் பிறகு அரியணை ஏறிய வெற்றிவேற் செழியன் கொற்கையில் பொற்கொல்லர் ஆயிரவரைக் கொன்று நங்கைக்குக் கள வேள்வியால் விழவொடு சாந்தி செய்தான்" எனக் குறிப்பிடுகிறது. கொற்கையில் ஆயிரக்கணக்கான பொற்கொல்லர்கள் வாழ்ந்தனர் என நாம் உய்த்துணர முடிகிறது.

[3] ஊமைத்துரை, மருது சகோதரர்கள் போன்றோர் ஆங்கிலேயக் கிழக்கிந்தியக் கும்பினியாரால் வேட்டையாடப்பட்டு வந்த நிலையில் - 1801ஆம் ஆண்டில் - பரதவர் ஜாதித் தலைவர் தொன் கபிரியேல் தக்ரூஸ் வாஸ் கோம்ஸ் ஆங்கிலேயர்கள் கண்ணில் அகப்படாமல் தலைமறைவாகி விட்டார். இவருடன் பரதவர் சாதியின் அடைப்பனார் பதவி வகித்த ஹென்றி லெயோன் என்கிற இன்பகவிராயரும் தலைமறைவாகி விட்டார். இருவரும் இலங்கை சென்றிருந்ததாக ஊகிப்பதற்குரிய ஆதாரங்கள் ஹென்றி லெயோன் அவர்களின் சில தனிப்பாடல்களில் இடம் பெற்றுள்ளன. 1804ஆம் ஆண்டில் தொன் கபிரியேல் மணப்பாடு நகரில் இருப்பதாக அறிந்த திருநெல்வேலி கலெக்டர் கொக்ரேன் (இவரது பெயரில்தான் நெல்லை மாவட்ட ஆட்சியர் அலுவலகம் அமைந்துள்ள இடம் கொக்ரகுளம் என அழைக்கப்படுகிறது) ஒரு கடிதம் எழுதித் தமது நம்பிக்கைக்குரியவர்கள் மூலம் தொன் கபிரியேல் வசம் சேர்ப்பிக்க ஏற்பாடு செய்தார். அக் கடிதம் தற்போது தொன் கபிரியேல் வம்சத்தைச் சேர்ந்தவரும், தூத்துக்குடி கிரகோப் தெருவில் வசிப்பவருமான திரு. பெர்க்மான்ஸ் மோத்தா அவர்களிடம் உள்ளது. தொன் கபிரியேல் அவர்களின் ஆளுயர வடிவத்தில் அமைந்த கான்வாஸ் ஓவியம் திரு. பெர்க்மான்ஸ் மோத்தாவின் வீட்டில் உள்ளது. தொன் கபிரியேல் 1808ஆம் ஆண்டில் இறந்தார். அவருடைய கல்லறைக் கல்வெட்டு தூத்துக்குடி ஒர்னல்லோஸ் பள்ளிக்கூட வளாகத்தில் உள்ளது. அக் கல்வெட்டு போர்ச்சுகீஸ், தமிழ் ஆகிய இரு மொழிகளிலும் பொறிக்கப்பட்டுள்ளது. 1808ஆம் ஆண்டு ஜூன் 3ஆம் தேதி தொன் கபிரியேலின் மகன் தொன் கஸ்பார் அந்தோணி தக்ரூஸ் வாஸ் கொரைராவுக்கு ஆங்கிலேயக் கிழக்கிந்தியக் கும்பினி தூத்துக்குடிப் பரதவர் சாதித் தலைமை அதிகாரம் (சன்னது) வழங்கிற்று. தூத்துக்குடி தெற்கு எம்பரர் தெருவைச் சார்ந்துள்ள பீட்டர் கோயில் சந்தில் வசிக்கும் திரு. செல்வராஜ் மிராந்தா அவர்கள் உதவியுடன் மேற்குறித்த ஓவியம், கல்வெட்டு, ஆவணங்கள் ஆகியவை என்னால் பார்வையிடப்பட்டன. கலெக்டர் கொக்ரேனின் கடிதம் முதலிய ஆவணங்கள் வரலாற்று ஆவணங்களில் இன்னமும் பதிவு செய்யப்படவோ, பதிப்பிக்கப்படவோ இல்லை.

[4] இந்திய நாடு சுதந்திரம் அடைந்து விட்டதாக சுதந்திரத்திற்குப் பல ஆண்டுகள் முன்பாகவே களியாட்டமிட்ட சுப்பிரமணிய பாரதியார் சுதந்திரம் பற்றிய தமது பாடலுக்குச் 'சுதந்திரப் பள்ளு' என்றே பெயரிட்டார். "ஆடுவோமே பள்ளு பாடுவோமே ஆனந்த சுதந்திரம் அடைந்து விட்டோமென்று" என்று தொடங்கும் அப் பாடலில் அடிமை இந்தியர்களாலேயே அடிமைகளாக நடத்தப்பட்ட மள்ளர் சமூகத்தவர் "நாமிருக்கும் நாடு நமதென்பது அறிவோம் அது நமக்கே உரிமையாம் என்பதறிவோம் பூமியில் எவர்க்கும் இனி அடிமை செய்யோம் பரிபூரணனுக்கே அடிமை செய்து வாழ்வோம்" என்று பாடுவதாகப் பாரதியார் எழுதியுள்ளார்.

[5] கடலில் காம்பஸ் எனப்படும் திசைகாட்டும் கருவி சரியாகச் செயல்படாத போது திசையறிவதற்காக Brahmini Kite எனப்படும் செம்பருந்து பயன்படுத்தப்படுவது வழக்கம் என்றும் 'பிராமணி' என்ற சொல் இத்தகைய பருந்துகளைக் குறிப்பிட்டிருக்கலாம் என்றும் திரு. சசிசேகரன் (விஞ்ஞானி, தேசிய ஆழ்கடல் தொழில்நுட்ப ஆய்வு நிறுவனம், சென்னை) கருத்துத் தெரிவிக்கிறார். இருப்பினும் பிராம்மணர்களை 'பிராமணி' என அழைக்கிற இலங்கைக் கரையார் வழக்கின் அடிப்படையிலும், விஸ்வ பிராம்மணர் என விஸ்வகர்ம சமூகத்தவர் குறிப்பிடப்படுகிற மரபின் அடிப்படையிலும் இது விஸ்வகர்ம சமூகத்தவரையே குறிக்கும் எனக் கருதுகிறேன். விஸ்வகர்ம சமூகத்தவர் 'பட்டன்' என்ற சாதிப் பட்டத்தைச் சூட்டிக் கொண்டனர் என்பதற்குக் கல்வெட்டுகளிலும் ஆதாரமுள்ளது. கி.பி. 10ஆம் நூற்றாண்டைச் சேர்ந்த கழுகுமலைச் சமணப் பள்ளிக் கல்வெட்டு அப் பள்ளியில் பட்டன் சுந்தரனான நெற்சுர நாட்டுப் பெருங்கொல்லன் என்ற விஸ்வகர்ம சமூகத்தவர் முதன்மையான பொறுப்பிலிருந்த செய்தியைக் குறிப்பிடுகிறது. 1640ஆம் ஆண்டில் நாக பட்டன் என்ற விஸ்வகர்ம சமூகத்தவர் ஆங்கிலேயருக்கு வெடி மருந்து தயாரித்து வழங்கிய வரலாறு பற்றி திரு. கே.ஆர்.ஏ. நரசய்யா அவர்கள் என்னிடம் தெரிவித்தார்.

[6] தூத்துக்குடி என்ற பெயரே பஞ்சு எனப் பொருள்படும் 'தூதி' என்ற தெலுங்குச் சொல்லிலிருந்து தோன்றியிருக்கலாம். தூத்துக்குடி என்பது பழமையான பெயர் அன்று. திருமந்திர நகர் என்பதே இதன் பழம் பெயராகும். டாலமி என்ற நிலநூல் வல்லுனர் கி.பி. 2ஆம் நூற்றாண்டில் சூசிக்குரை என்ற பெயரில் குறிப்பிட்டுள்ள ஊர் தூத்துக்குடியாக இருக்கலாமெனச் சிலர் தவறாக முடிவு செய்து எழுதியுள்ளனர். சூசிக்குரை என்ற கிரேக்க உச்சரிப்பின் தமிழ் வடிவம் எது எனத் தெரியவில்லை. ஆயினும் அவ்வூர் திருக்குறுங்குடி அருகிலுள்ள மலைப்பகுதிப் பள்ளத்தாக்குப் பிரதேசத்தில் இருந்திருக்க வேண்டும்.

maanilavan@gmail.com