இந்து பழமைவாதிகள் இந்துஞான மரபு என்பது வைதீக மரபே என வாதிடுவார்கள். அந்த வைதீகமே வேதாந்தம் என்பார்கள். வைதீக மரபின் எல்லா ஆசாரங்களுக்கும் வேதாந்தமே அடிப்படை என்பார்கள். தீண்டாமை உட்பட அனைத்து ஆசாரங்களையும் இந்துமததின் பிரிக்கமுடியாத பகுதிகள் என்பார்கள். வேதாந்தமும் அதில் அடக்கம் என்பார்கள். அதாவது இந்துமதம் என்ற அமைப்பின் உள்ளியக்கங்களை நிராகரித்து அதை தங்களுக்குச் சாதகமான ஒற்றைஅமைப்பாக முன்வைப்பார்கள். முன்னோர் சொன்ன ஒரு நெறி என இந்துமதத்தை வரையறை செய்வார்கள்.

அச்சு அசலாக அதையே இந்துமத விரோதிகளும் சொல்வார்கள். அவர்களுக்கும் வைதீக மரபே இந்துமதம். அதன் எல்லா ஆசாரங்களும் இந்துமதத்தில் இருந்து பிரிக்கமுடியாதவை. அதன் ஒருபகுதியே வேதாந்தம். அதன் ஆசாரங்களுக்கும் தத்துவங்களுக்கும் ஆன்மீகத்துக்கும் இடையே முரண்பாடுகளே இல்லை. அவை ஒன்றே! இவ்வாறு எளிமையான ஒரு எதிர்தரப்பு கிடைத்ததால்தான் நம்மூர் நாத்திகர்களால் விவாதிக்கமுடிகிறது.

ஆனால் உண்மையில் இந்து மரபு என்பது ஐரோப்பியர்களால் கட்டமைக்கப்பட்டதுபோல ஒற்றைப்படையானது அல்ல. அது ஒன்றுடன் ஒன்று மறுத்து வாதிட்டு வளர்ந்த பல்வேறு ஞானத்தரப்புகளின் பெருந்தொகை. பன்மைத்தன்மையே அதன் அடையாளம். அதில் எந்த தத்துவத்தரப்புக்கும் மைய இடம் கிடையாது. அதன் அடிப்படை ஆசாரங்களோ, நம்பிக்கைகளோ, சடங்குகளோ அல்ல. அது மறுத்தும் ஏற்றும் பிளந்தும் இணைந்தும் தன் முரணியக்கம் மூலம் முன்னகரும் ஒரு ஞானவெளி.

மார்க்ஸிய ஆய்வுமுறையை முறையாகக் கடைப்பிடித்த வெகுசிலர் இந்த இயக்கத்தைச் சரியாகவே புரிந்துகொண்டிருக்கிறார்கள். முக்கியமானவர் கெ.தாமோதரன். இ.எம்.எஸ்.நம்பூதிரிப்பாட் ஓர் எல்லைவரை. முரணியக்கம் என்ற கருதுகோள் அதற்கு அவர்களுக்கு உதவியிருக்கிறது. நம்மூரில் மார்க்ஸியதத்துவம் அறிந்த எவரும் இல்லை. அது இங்கே ஒரு கட்சிநம்பிக்கை மட்டுமே. இங்குள்ள மார்க்ஸியர் திராவிட இயக்கத்திடமிருந்து சித்தாந்தத்தை கற்றுக்கொள்பவர்கள் — தீப்பொறி ஆறுமுகத்திடமிருந்து குறிப்பாக.

இந்துஞானமரபு என்பது ஒட்டுமொத்தமாக அந்த விவாதக்களத்தையே சுட்டுகிறது.அதன் மிகப்பெரிய தரப்பாக இருப்பது வேதாந்தம். வேதாந்தத்தின் வளர்ச்சியடைந்த வடிவங்களே பிற்கால வேதாந்தங்களான அத்வைதம் முதலியன. அவையே இந்து தத்துவமரபின் சிகரங்கள். அவை ஆசாரங்களையோ வழிபாட்டுமுறைகளையோ அல்லது நம்பிக்கைகளையோ சார்ந்தவை அல்ல. இந்து மதத்தைச் சேர்ந்ததாக அறியப்படும் எந்த வழிபாட்டு மரபின் துணையும் இல்லாமல் நிற்க வேதாந்தத்தால் முடியும்.

விவேகானந்தர் வழியாக இந்திய நவீனச் சிந்தனைக் களத்தில் ஆணித்தரமாக இந்தக் கருத்து பதிவானதுமே ஒற்றைப்படையான இந்துமரபை உருவகித்திருந்த தரப்புகள் பின்வாங்க ஆரம்பித்தன. இந்துமதத்தை ‘சீர்திருத்தி’ மறுதொகுப்பு செய்து அதற்கு வெளியே இருந்து ஓர் ‘அறிவார்ந்த அமைப்பை’ உருவாக்க வேண்டியதில்லை என்ற கருத்து வலுப்பட்டது. அந்த அமைப்பு என்றுமே இந்துமரபுக்கு உள்ளேயே இருந்துவந்துள்ளது. இந்துமரபுக்குள் மேலும் அத்தகைய அமைப்புகளை உருவாக்குவதற்கான எல்லா வாய்ப்புகளும் உள்ளன என்பது உறுதிப்பட்டது. பிரம்மசமாஜம் உதிர்ந்தழிந்தது.

விவேகானந்தரின் குரலில் உள்ள பன்மைத்தன்மைக்கு இன்னும் அழுத்ததை அளித்தது நாராயணகுருவின் இயக்கம். அதுவும் வேதாந்தத்தையே முன்வைத்தது. ஆனால் இந்து மதத்தின் தீண்டாமை உள்ளிட்ட எல்லா பழமையான ஆசாரங்களுக்கு எதிரான பெரும் சக்தியாகவே அது வேதாந்தத்தை உபயோகித்தது.

இத்தகைய பன்மைநோக்குள்ள இந்துமதத் தரப்பை எதிர்கொள்ள நம்முடைய சம்பிரதாயமான இந்து எதிர்ப்பாளர்களால் முடிவதில்லை என்பதைக் காணலாம். அவர்கள் இந்தத் தரப்பையும் ஆசாரவாதத் தரப்பாக சித்தரித்துக்கொள்ளத்தான் முழுமூச்சாக முயல்வார்கள். அதன்பின் ஆசாரவாதத்திற்கு எதிரான எல்லா தாக்குதல்களையும் அவன் மேல் சுமத்துவார்கள்.

உதாரணமாக ஒருவர் தன்னை வேதாந்தி என்றும் இந்து என்றும் சொல்கிறார். வேதாந்த நோக்கில் நின்று அவர் இந்துமதத்தின் ஒட்டுமொத்த ஆசாரவாதத்தையும், அதன் நம்பிக்கைகளையும் முழுமையாக நிராகரிக்கிறார். நம் இந்து எதிர்ப்பாளர்கள் என்ன சொல்வார்கள்? அவரை எதிர்கொள்ள அவர்களால் முடியாது. இந்து மதம் மீது அவர்கள் சொல்லும் எந்த விமர்சனமும் அவருக்குப் பொருந்தாது.

ஆகவே அவர்கள் அவரை பொய்வேடம் போடும் ஆசார இந்து என்று அவதூறு செய்வார்கள். அவர் சாதிப்பிரிவினையை, மூடநம்பிக்கைகளை, மனிதாபிமானமற்ற அனைத்தையும் முற்றாக எதிர்த்து அதற்காகவே தன் வாழ்க்கையை அர்ப்பணித்துக் கொண்டிருந்தால்கூட அவரை சாதிவெறியர், மூடநம்பிக்கைகளைப் பரப்புபவர், மனிதாபிமானத்துக்கு எதிரான பழமைவாதி என்று முத்திரையிட்ட பின்பே அவரை விமர்சிப்பார்கள். அதற்கு பல உதாரணங்களைச் சொல்லலாம். நாராயணகுரு உட்பட.

இப்போது உங்கள் வினாவுக்கு வருகிறேன். நீங்கள் ஏன் பண்பாட்டு இந்து என ஓர் அடையாளத்தைத் தேடுகிறீர்கள்? விடை இதுதான். இந்து ஆசாரவாதிகளாலும் இந்து எதிர்ப்பாளர்களாலும் ஒருங்கே ஏற்கப்பட்டுள்ள ஒற்றைப்படையான இந்துமதம் என்ற உருவகத்தை நீங்களும் ஏற்றுக்கொள்கிறீர்கள். அந்த இந்துமதத்துக்குள் இருக்க வேண்டுமென்றால்  இந்துமதத்தின் எல்லா நம்பிக்கைகளையும் ஆசாரங்களையும் ஏற்றாகவேண்டும் என நீங்களும் நம்புகிறீர்கள்.

அது உங்களால் முடியாத காரியம். காரணம் உங்கள் தர்க்கபுத்தி, உங்கள் மனிதாபிமானம். ஆகவே இந்துமரபின் பண்பாட்டு அம்சங்களை மட்டும் வெளியே எடுத்து அவற்றை மட்டும் உங்களுடையதாகக் கொள்ள நினைக்கிறீர்கள். அவற்றை மட்டுமே கொண்டு உங்களுக்கான ஒரு இடத்தை உருவாக்கிக் கொள்ள முயல்கிறீர்கள்.

ஐரோப்பியர்களால் நம் மீது சுமத்தப்பட்ட அந்த ஒற்றைப்படையான இந்துமத அடையாளத்தை நாம் ஏற்றுக்கொள்ளவில்லை என்றால் இந்தச் சிக்கலே எழாது. இந்துமரபு என்பது ஒரு மாபெரும் விவாதக்களம். ஒரு பண்பாட்டுவெளி. அதில் நீங்கள் எந்தத் தரப்பையும் எடுத்துக்கொள்ளலாம். எதை எடுத்தாலும் நீங்கள் இந்துவாகவே இருக்கிறீர்கள்.

முழுமுற்றான ஆசார மறுப்புக்கு, முழுமையான நாத்திகவாதத்துக்கு இந்து மரபுக்குள் இடமிருக்கிறது. அதாவது நீங்கள் இந்து மதத்துக்கு ‘வெளியே’ போய் உருவாக்கிக்கொள்ளும் அந்தப் பண்பாட்டு அடையாளம் இருக்கிறதே அதற்கும் இந்து மதத்துக்குள் இடமிருக்கிறது. அந்தப் ‘பண்பாட்டு இந்து’வாக நீங்கள் உள்ளேயே இருக்க முடியும்.

அதாவது இந்துமதத்தின் இன்றுள்ள எந்த நூல்களையும் ஏற்காமல், எந்த அமைப்புக்குள்ளும் செல்லாமல், எந்த வழிபாட்டுமுறையையும் கடைப்பிடிக்காமல், எந்தக் கடவுளையும் நம்பாமல், எந்த ஆசாரங்களையும் ஒப்புக்கொள்ளாமல்கூட நீங்கள் இந்துவாக நீடிக்கமுடியும். இந்த மாபெரும் விவாதக்களத்தில் உங்களுக்கான ஒரு தரப்பை உருவாக்கிக்கொண்டால் போதும். அதற்கு பலநூறு உதாரணங்கள் உள்ளன. மிகச்சிறந்த உதாரணம் ராமலிங்க வள்ளலார். அவர் இந்துதானே? அவர் உருவாக்கிய சோதிவழிபாடு இந்துமதத்தின் அதுவரையிலான எல்லா தரப்பையும் முழுமையாக நிராகரித்து உருவானது அல்லவா?

இறுக்கமான தீர்க்கதரிசன மதங்களுக்குள் இந்த இடம் இல்லை. பாமுக் தன்னை ஒரு பண்பாட்டு முஸ்லீம் என ஏன் சொல்ல நேர்கிறது? இஸ்லாம் என்பது திட்டவட்டமான எல்லைகள் கொண்ட ஒரு மதம். அதனுள் இருப்பவர் அல்லாவை, முகமதுவை, குரானை ஏற்றாகவேண்டும். இல்லையேல் அவர் இஸ்லாமியர் அல்ல. இல்லை என்னால் அந்த முழு விசுவாசத்தை அளிக்கமுடியாது, அதேசமயம் இஸ்லாம் கடந்த பதினைந்து நூற்றாண்டுகளில் உருவாக்கிய பண்பாட்டுமரபை என்னால் துறக்கவும் முடியாது என அவர் உணரும் நிலையில் தன்னை பண்பாட்டு முஸ்லீம் என்கிறார். அப்படி ஒரு கட்டாயம் ஓர் இந்துவுக்கு எங்கே இருக்கிறது?

இந்து என்ற அடையாளத்தை விடுங்கள். சைவத்தை மட்டுமே எடுத்துக்கொள்வோம். அதுவே ஒரு ஞானப்பரப்புதானே ஒழிய ஒருங்கிணைக்கப்பட்ட மதம் அல்ல. சைவ வழிபாட்டாளர்களிலேயே இன்று எத்தனை வகையானவர்கள் இருக்கிறார்கள்! தினம் திருவிளையாடல்புராணம் வாசித்து லிங்கபூசை செய்யும் சைவரும் உண்டு, சிவோஹம் [சிவம்அஹம் - நானே சிவன்] என உணர்ந்து தியானத்தில் அமரும் சைவரும் உண்டு இல்லையா? இருவேறு எல்லைகள்! சைவத்துக்கு ஆறு அகச்சமயங்கள் – சைவம், பாசுபதம், மாவிரதம், காளாமுகம், வாமம், வைரவம் என அறிந்திருப்பீர்கள். ஆறு சிவன்கள்!

வரலாற்று நோக்கில் சைவத்தை பொதுவாக மூன்றாக பிரிக்கலாம். ஒன்று, சைவ வழிபாட்டுமுறை. அதில் சிவலிங்கபூசை, உள்ளிட்ட பல சடங்குகள் உள்ளன. மிகத்தொன்மையானது அது. இரண்டு, சைவப்பெருமதம். கிபி நான்காம் நூற்றாண்டுவாக்கில் உருவாக ஆரம்பித்த மதம் இது. பல்வேறு தெய்வங்களை உள்ளிழுத்துக்கொண்டு சிவனின் எல்லா வடிவங்களையும் ஒன்றாகத் தொகுத்துக்கொண்டு இது வளர்ந்து வந்தது. பக்தி வழிபாட்டுமுறை இதன் மையப்போக்கு. நாம் இன்று சைவமென அறியும் பேரிலக்கியங்களும், கலைகளும், ஆலயங்களும் எல்லாம் இதன் ஆக்கங்கள்.

சைவசித்தாந்தம் காலத்தால் பிந்தியது. பத்தாம் நூற்றாண்டுவாக்கில்தான் அதன் தெளிவான வடிவங்கள் உருவாக ஆரம்பித்தன என்று சொல்லலாம். சைவசித்தாந்தத்தின் உயர்தத்துவதளம் என்பது மேலும் சில நூற்றாண்டுகள் கழித்தே உருவானது.

சைவர்களில் சைவச்சடங்குகளில் வாழ்பவர்கள் ஓர் எல்லை என்றால் தூய சித்தாந்திகள் இன்னொரு எல்லை. சைவசித்தாந்தத்தின் தூயநிலையில் ஒரு சம்பிரதாயச் சைவனின் எந்த சடங்கையும், எந்த ஆசாரத்தையும், எந்த நம்பிக்கையையும் மேற்கொள்ளாமல் நீங்கள் இருக்கமுடியும். ஆம், ‘கடவுள்’ என்ற நம்பிக்கை இல்லாமலேயே கூட நீங்கள் இருக்கமுடியும்.

ஒரு சிவபக்தருக்கு சிவன் என்றால் என்ன? பிரபஞ்சநாயகனாகிய இறைவன். உலகை ஆக்கி நடத்தி அழிப்பவன். அவனைப்பணிந்து அவனை இறைஞ்சி நல்வாழ்க்கையும் வாழ்க்கைநிறைவும் அடையலாம். ஆனால் ஒரு தூய் சைவசித்தாந்திக்கு சிவம் என்றால் என்ன? அவன் நோக்கில் பிரபஞ்சம் என்ற பேரில் அறியக்கிடைப்பது ஆற்றலின் முடிவற்ற வெளி. அதை அவன் சக்தி என்கிறான். அந்த சக்தியை செயல்தன்மை கொண்டதாக, படைப்புத்தன்மை கொண்டதாக, ஆக்கக்கூடிய பிரபஞ்ச சாரமான கருத்துநிலை ஒன்றுள்ளது. அதுவே சிவம்.

அந்த சிவத்தை அவன் வழிபட வேண்டியதில்லை. அதனிடம் அவன் இறைஞ்சவேண்டியதில்லை. அதற்கு உருவம் ஏதும் கற்பிக்கவேண்டியதில்லை. அந்த சிவத்தின் அலகிலா பெருநடனத்தை பிரபஞ்சத்திலும், பிரபஞ்சத்தின் ஒவ்வொரு துளியிலும் அவன் அறிந்துணர்ந்தால் போதும். அதுவே அவனுடைய நிறைநிலை. அவனுடைய விடுதலை. இங்கே மதநம்பிக்கை எங்கே வந்தது? இது ஒரு உயர்தத்துவ விவாதம் மட்டுமே. ஒட்டுமொத்த தரிசனம் நோக்கிச் செல்வதனால் இது ஆன்மீகம். இந்த தளத்தில் இருப்பவனும் சைவனே.

சைவனாக இருந்தால் திருநீறு பூசவேண்டும், தேவாரம் பாடவேண்டும், சிவபூசை செய்யவேண்டும் என நினைக்கிறீர்கள். அவற்றை முழுநம்பிக்கையுடன் செய்யமுடியாதென்பதனால் சைவத்தின் பண்பாட்டுக்கூறுகளை மட்டும் தக்கவைக்க நினைக்கிறீர்கள். அது சைவம் அளிக்கும் வெளியை அறியாததனால் தோன்றுவது என்பதையே சொல்லவந்தேன். அவை எதையுமே செய்யாமல் தூய தத்துவநிலையிலேயே நீங்கள் சைவனாக இருக்கமுடியும்.

சரி, சைவத்தின் இந்த தரிசனத்தை நிராகரித்து முழுமுற்றான நாத்திகக்கொள்கை நோக்கிச் சென்றால்? சைவமரபு புறச்சமயம் என வகுக்கும் லோகாதய மதத்துக்குச் சென்று சேர்கிறீர்கள். அதற்குள்ளும் பல தரப்புகள் உள்ளன.

இப்படிச் சொல்லலாம். ஒரு கோட்டை இருந்தால் நீங்கள் அதற்கு வெளியே வீடு கட்டிக்கொள்ளலாம். இது இயல்பாக உருவான ஓர் ஊர். ஊருக்கு வெளியே நீங்கள் ஒரு வீட்டைக் கட்டினால் ஊர் உங்கள் வீட்டையும் சேர்த்து பெரிதாகிறது அவ்வளவுதான்.

அதாவது இன்று நீங்களிருக்கும் நிலையில் உங்களுக்கு கலாச்சார இந்து போன்ற அடையாளங்கள் தேவை இல்லை. அப்படி உங்களை வகுத்துக்கொள்ளவேண்டிய தேவை இல்லை. உங்களுக்குச் சைவமதம் மரபாக வந்திருக்கிறது. அதன் அன்றாடவழிபாட்டுத் தலத்துடன், கடவுள் உருவகத்துடன் நீங்கள் முழுமையாக இயைய முடியவில்லை என்பதற்காக அதை விட்டு வெளிவந்து கலாச்சார இந்து என்றெல்லாம் சொல்லிக்கொள்ளவேண்டியதில்லை. அதற்குள்ளேயே அந்த அன்றாட மத-ஆசார-வழிபாட்டுத் தளங்களை மீறி நீங்கள் மேலும் மேலும் முன்னகர இடமிருக்கிறது. ஒரு சிவபக்தர் சைவசித்தாந்தி ஆவது என்பது மண்ணிலிருந்து விண்வரைக்குமான தூரத்தை கடப்பதற்குச் சமம்.

அந்த உச்ச எல்லைக்குச் சென்றும் நீங்கள் நிறைவடையவில்லை என்றால், நீங்கள் சைவமோ இந்துமதமோ அளிக்கும் எல்லா ஆன்மீக-தத்துவ விளக்கங்களையும் முழுமையாகக் கற்று நிராகரித்துவிட்டீர்கள் என்றால், நீங்கள் உங்களை நாத்திகர் என்று முழுமையாகவே உணர்கிறீர்கள் என்றால், அதேசமயம் இந்துஞானமரபுக்குள் உள்ள சார்வாகம் முதலிய நாத்திகத் தரப்புகளையும் முழுக்க நிராகரிக்கிறீர்கள் என்றால் மட்டும் நீங்கள் வெளியே செல்லலாம். கலாச்சார இந்து என்று சொல்லிக்கொள்ளலாம்.

ஆனால் ‘கலாச்சார இந்து’ என்ற சொல்லாட்சிக்கு ஒரு முக்கியமான இடமுண்டு என்றே நான் நினைக்கிறேன். இரு காரணங்கள்.

இந்தியாவில் இருந்து உருவான சமணம், பௌத்தம், சீக்கியம் போன்ற எல்லா மதங்களையும் ஒரே பண்பாட்டு வெளியைச் சேர்ந்தவையாக அணுகமுடியும். இம்மதங்களின் தொன்மங்கள், அடிப்படை நம்பிக்கைகள், குறியீடுகள் போன்றவை இந்துப்பண்பாடு என நாம் அடையாளப்படுத்தக்கூடிய ஒரு பொதுத் தொகுப்பில் இருந்து வந்தவை.

அவர்களை பௌத்தர்கள் சமணர்கள் சீக்கியர்களாக இருந்தாலும் பண்பாட்டு ரீதியாக இந்துக்கள் என்று சொல்லமுடியும். சூபி வழிபாட்டுமுறைகளையும் அப்படிச் சொல்லலாம். குணங்குடி மஸ்தான் சாகிபு அல்லது பீர்முகமது அப்பா அல்லது உமறுப்புலவரின் பாடல்களின் குறியீடுகள், தொன்மங்கள் போன்றவை மேலே சொன்ன இந்துப்பண்பாட்டுத்தொகுப்பில் இருந்து வந்தவையே.

இங்கே இந்துப்பண்பாடு என்ற சொல்லை, பேதங்களை உருவாக்குவதாக அல்ல, பேதங்களைக் களைவதாகவே பயன்படுத்தவேண்டும். அது எவருக்கும் சொந்தமானதல்ல. எவர் கட்டுப்பாட்டிலும் உள்ளதும் அல்ல. இந்த மண்ணில் உள்ள நதிகளைப்போல மலைகளைப்போல காடுகளைப்போல இங்கே பிறந்த அனைவருக்கும் சொந்தமானது. ஜெயகாந்தன் ஒரு மேடையில் சொன்னது இது.

இரண்டாவதாக, ஒருவர் இந்துமரபின் எல்லா சிந்தனைகளுக்கும் அப்பால் முழுமையாகவே மேலைநாட்டுச் சிந்தனைகளைச் சார்ந்து தன்னை உருவாக்கிக் கொண்டிருக்கிறார் என்றால், அதேசமயம் இந்துப் பண்பாட்டுக்கூறுகளை இழக்கவும் விரும்பவில்லை என்றால் அவர் தன்னை கலாச்சார இந்து என அடையாளம் காட்டிக்கொள்ள முடியும்.

எப்படியானாலும் அது வசதியான சொல்லே. அதிலுள்ள முக்கியமான வசதி என்னவென்றால் இந்து என்ற சொல்லுக்கு எதிராக இங்கே மதமாற்ற அமைப்புகளாலும் அவர்களின் கூலிப்படையாலும் உருவாக்கப்பட்டிருக்கும் கடுமையான வெறுப்புக்கு அது ஒரு பதிலாக அமையும். ஓரான் பாமுக் தன்னை பண்பாட்டு முஸ்லீம் என்று சொன்னால் அதை முற்போக்கானதுதான் என்பவர்கள், சிவேந்திரன் தன்னை பண்பாட்டு இந்து என்று சொல்லும்போது கொஞ்சம் யோசித்தாக வேண்டுமல்லவா? அந்த வாய்ப்பை ஏன் தவறவிடவேண்டும்! :)))

இதேபோல பௌத்ததுக்குள் செல்வோம். பௌத்தத்தின் யோகாசார மரபின்படி பருப்பொருள் என்பதே கிடையாது. பிரபஞ்சம் என்பது நம் பிரக்ஞையில் நிகழும் ஒரு பெரிய நிகழ்ச்சிதானே ஒழிய தூலமானதும் மாறாததுமான் பொருள் அல்ல. பிரபஞ்சம் என்பது பிரபஞ்சத்தின் சாராம்சமான கருத்தே. அதாவது பிரபஞ்சமாக நாம் அறிவது பிரபஞ்சத்தின் நியதிகளையே. அந்த நியதிகளையே பௌத்தம் ‘தர்மம்’ என்கிறது.

அதாவது சரியான பொருளில் பௌத்தம்தான் இந்திய மரபின் ஆகப்பெரிய கருத்துமுதல்வாத சிந்தனை. அப்படியானால் பௌத்தம் கடவுளை நம்புகிறதா? இந்த பிரபஞ்சத்தில் உள்ள செயல்களை எல்லாம் கடவுள் கட்டுப்படுத்துகிறார் என்று நினைக்கிறதா? இல்லை. பௌத்தத்தில் கடவுளே இல்லை. பிரபஞ்சத்தின் சாரமாகிய தர்மமே மையப்பேராற்றல். அது செயல்படுவதனால் பிரபஞ்சமென்ற தோற்றம் உருவாகிறது. அல்லாமல் அது பிரபஞ்சத்தை ஆளும் கடவுள் அல்ல.

அதாவது ஆக்ஸிஜன்,ஹைட்ரஜன் இரண்டையும் இணைத்து அந்த மூலக்கூறுகளை நெகிழ்வாக ஒன்றுடன் ஒன்று கட்டாமல் விட்டிருக்கும்வியற்கையின் விதியையே நாம் நீர் என்கிறோம். அதுவே ஆறு, அதுவே அருவி, அதுவே கடல். அதுவே அலை. அந்த விதி நீருக்கு வெளியே இருந்து நீரை கட்டுப்படுத்தவில்லை. அந்த விதியேதான் நீர். அது செயல்படுவதனால்தான் நீர் இருக்கிறது. செயல்படாவிட்டால் நீர் இல்லை. அந்த விதியும் இல்லை. 

அப்படியானால் பௌத்தம் என்ன, ஆத்திகமா நாத்திகமா? ஒருகோணத்தில் நாத்திகம் ஒரு கோணத்தில் நாத்திகம் என்றுதான் சொல்லமுடியும். கடவுள் இல்லை என்பதனால் அது நாத்திகம். கடவுளுக்கு இணையாக தம்மம் என்ற ஒன்றை முன்வைப்பதனால் அது ஆத்திகம்.

கே.தாமோதரன் அவரது இந்திய சிந்தனை என்ற நூலில் தேவிபிரசாத் சட்டோபாத்யாயவின் பிரிவினையை கடுமையாக நிராகரிக்கிறார். ஆத்திகம், கருத்துமுதல்வாதம், பிராமணியம், ஆதிக்கசக்திகள் எல்லாவற்றையும் ஒன்றாக ஒரே பெட்டிக்குள் போட்டுப் பார்ப்பது மிகமிக அபத்தமான பார்வை என்கிறார்.

உதாரணமாக முழுக்க முழுக்க பிராமணிய மதம் என்றால் அது பூர்வமீமாம்சம் தான். வேதங்களை முழுமுதல் கடவுளின் நிலைக்குக் கொண்டு செல்பவை அவை. யாகம் வேளி போன்றவற்றின் மூலமும் பிராமணர்களுக்கு தானம் அளிப்பதன் மூலமும் விரும்பிய எல்லாவற்றையும் பெறலாம் என்று சொல்லக்கூடியவை.

ஆனால் பூர்வமீமாம்சத்தை மேலைநாட்டு அர்த்தத்தில் இறைவாதமாகக் கொள்ளவே முடியாது. அவர்களுக்கு பிரபஞ்சத்தை உருவாக்கி ஆளும் இறைவடிவம் ஏதும் இல்லை. பிரபஞ்சம் அதன் நியதிகளினால் ஆனது. அந்த நியதிகள் சொல்லப்பட்டிருக்கும் நூல்கள் வேதங்கள். அந்த நியதிகளுக்கு தெய்வங்கள் கூட கட்டுப்பட்டவையே. அதாவது இன்ன யாகம் செய்தால் இன்ன தெய்வம் அருள்புரிய வேண்டும் என்றால் அதை அந்த தெய்வமே கூட மீற முடியாது.

தெய்வங்கள் வேத மந்திரங்களுக்குக் கட்டுப்பட்டவர்கள். அதேபோல பூர்வமீமாம்சகர்கள் கருத்துமுதல்வாதிகளும் அல்ல. அவர்கள் பொருள்முதல்வாதிகள். ஆம், அவர்களைப்பொறுத்தவரை இந்த பொருள்வயப் பிரபஞ்சம் என்பது ஒரு கருத்துநிலை அல்ல, உண்மை. அது சில விதிகளால் கட்டப்பட்டது. நெய்யை வேள்வித்தீயில் போட்டு ஒரு மந்திரத்தைச் சொன்னால் அதற்கான விளைவு நிகழ்ந்தாகவேண்டும்.

அதாவது சாராம்சத்தில் வைதிக மதம் என்பது நாத்திகவாதமே.  உலகியல்வாதமே அதன் மையம். ஆகவேதான் கீதை உட்பட்ட உபநிடத நூல்கள் வேதங்களில் உள்ள கர்மகாண்டத்தை, அதாவது வைதிக [பிராமண] மதமாகிய பூர்வமீமாம்சையை, நிராகரிக்கின்றன. சங்கரர் முதல் ராமானுஜர் வரை உள்ள பிற்கால வேதாந்திகளும் வைதிக மதத்தை நிராகரிக்கிறார்கள்.

அதேசமயம், ஒடுக்கப்பட்ட மக்கள் என்று தேவிபிரசாத் சொல்லும் பழங்குடி மக்களின் மதங்கள் எந்தவகையிலும் நாத்திகத்தன்மை கொண்டவை அல்ல. பொருள்முதல்வாத தன்மை கொண்டவையும் அல்ல. அவற்றில் பலவகையான இறைநம்பிக்கைகள் மூடநம்பிக்கைகள் உள்ளன என்கிறார் தாமோதரன்.

இந்திய வரலாற்றில் பிராமணிய ஆதிக்க சக்திகளுக்கு எதிராக கடுமையான மக்கள் எதிர்ப்பை உருவாக்கியவை சமணமும் பௌத்தமும். பிராமணர்களின் பூர்வ மீமாம்சம் பொருள்முதல்வாத நோக்கு கொண்டது. பௌத்தமும் சமணமும் கருத்துமுதல்வாத நோக்கு கொண்டவை.

அதேபோல இந்தியாவின் பக்தி காலகட்டத்திலும் மறுமலர்ச்சிக் காலகட்டத்திலும் அடித்தள மக்களின் குரலாக ஒலித்த பல ஞானிகள் கருத்துமுதல்வாத நோக்கு கொண்ட அத்வைதிகள். விவேகானந்தர், நாராயணகுரு, அய்யா வைகுண்டர் போன்றவர்கள் உதாரணம்.

” கடவுள்னு ஒருத்தர கண்டுபிடிச்சோம்னு வச்சுக்க, இது எல்லாத்துக்கும் அவர் மேல பழிய போட்டுரலாம்”’

ஆக, இந்த வகையான பிரிவினைகளைக் கொண்டு இந்திய சிந்தனையை ஆராய்ந்தால் அபத்தமான ஒற்றை வரிகளுக்கே சென்று சேர முடியும். அதையே நாம் எங்கும் கேட்கிறோம். பௌத்தம் ஒரு நாத்திகவாதம் என்றும் ஆகவே அது பொருள்முதல்வாத நம்பிக்கை கொண்டது என்றும் சொல்பவர்கள் உண்டு. சமணம் நாத்திகவாதம் என்று சொல்பவர்கள் உண்டு. இங்கே இந்தப் பிரிவினைகளுக்கே அர்த்தமில்லை. இங்குள்ள தர்க்கமுறைகளே வேறு.

இனி, நாத்திக ஆத்திக விவாதத்துக்கு வருவோம். இந்து மத அமைப்பு மூன்றடுக்கு முறை கொண்டது. முதல் அடுக்கில் குலதெய்வங்கள்,நாட்டார் தெய்வங்கள், மூதாதை தெய்வங்கள் உள்ளன. இரண்டாம் அடுக்கில் சைவ ,வைணவ, சாக்த பெருந்தெய்வங்கள் உள்ளன. மூன்றாவது அடுக்கில் தத்துவமே மையமாக உள்ளது.

மூன்றாவது அடுக்கில் உள்ள இறையுருவகங்களில் பிரம்மம் முதன்மையானது. சிவசக்தி உருவகம் இன்னொன்று. பராசக்தி உருவகம் மூன்றாவது. அவை அனைத்தும் முழுக்க முழுக்க தத்துவார்த்த கருத்துநிலைகள். இப்பிரபஞ்சத்தின்  உருவாக்கம், செயல்பாடு குறித்த பல்வேறுவகையான தரிசனங்கள்தான் அவை. பலவகையான நுண்ணிய தர்க்கமுறைகளால் அவை விளக்கப்பட்டுள்ளன, விவாதிக்கப்பட்டுள்ளன.

இந்த மூன்றும் ஒன்றை ஒன்று வலுப்படுத்தும்படியாக கலந்திருக்கின்றன.முதல் அடுக்கில் உள்ள மாரியம்மனை பராசக்தி என்று சொல்வார்கள். பிரம்ம சொரூபிணி என்றும் சொல்வார்கள். ஒரேசமயம் மூன்றாகவும் ஆகி சாலை ஒரத்தில் வேப்பிலை சாத்தப்பட்டு மஞ்சள் அப்பப்பட்டு எல்லைக்கல் வடிவில் அமர்ந்திருக்கும்!

அதேபோல தூய தத்துவ வடிவமான பிரம்மத்தை இறையுருவகமாக ஏற்ற சங்கரரும் ராமானுஜரும் மத்வரும் எல்லாமே தெய்வங்களை வணங்கி போற்றியிருக்கிறார்கள். ராமகிருஷ்ண பரமஹம்சரும் நாராயணகுருவும் இறைவழிபாடு செய்திருக்கிறார்கள். அந்த இறைவடிவங்களை அவர்கள் பிரம்மமாக உருவகித்தார்கள்.

இந்து ஞானமரபின் மூன்றாவது அடுக்கான தத்துவ தளத்தில் முழுமையாக தங்களை நிறுத்திக்கொண்ட ஒருவருக்கு பிற இரண்டும் ஏற்புடையனவாக இருக்காது. அவர்களுக்கு விஷ்ணுவோ சிவனோ கடவுள் அல்ல. பிரபஞ்சத்தின் அடிப்படையாக அறிய முடியாத, வரையறை செய்ய முடியாத ஒரு பெரும் விதி அல்லது மனம் உள்ளது அதுவே பிரம்மம். அதுவே அவர்கள் காணும் இறைச்சக்தி

அந்த சக்தியை அதை வழிபட வேண்டியதில்லை. அதற்கு சடங்குகளோ கோயில்களோ தேவை இல்லை.  அதை பிரபஞ்சம் முழுக்க எங்கும் பார்க்கலாம். பாரதி சொன்னது போல செத்த புழுவை இழுத்துச்செல்லும் புழுவும் கோடானுகோடி மைல்கள் நீளமுள்ள வாலை இழுத்துச்செல்லும் தூமகேதுவும் அதன் வெளிப்பாடுகள் மட்டுமே.

இங்குள்ள எல்லாமே அதுதான் [ஈஸோ வாஸ்யம் இதம் சர்வம்] அதை அறியும் நம் பிரக்ஞையும் அதுவே [பிரக்ஞானம் பிரம்மாஸ்மி] அறிதலும் அறிபடுபொருளும் அறிவுமாக இருக்கும் நாமே அதுதான் [தத்வமஸி]   அதை உணர்வுபூர்வமாக உள்ளறிந்து அதுவே தான் என அறிந்து இருப்பதே முழுமை நிலை [அகம் பிரம்மாஸ்மி]

தத்துவ தளத்தில் இருந்து கீழிறங்காத வேதாந்தம் எப்போதுமே இந்து ஞானமரபில் இருந்துகொண்டிருக்கிறது. அத்வைதத்தில் அதற்கு சுத்தாத்வைதம் என்று பெயர். அதை மேலைநாட்டு பொதுபோக்கிலே நாத்திகம் என்றுதான் சொல்ல முடியும். ‘சுத்த அறிவே சிவம் என்று சொல்லும் சுருதி’ களை மட்டுமே அது ஏற்றுக்கொள்கிறது. அறிவே அதன் வழிமுறை. முழுமையறிவே உச்சகட்ட இலக்கு.

அப்படிப்பட்ட ஒன்றை இந்து மதத்தின் முதல் தளத்தில் மட்டுமே நின்றுகொண்டு மட்டுமே பார்க்கும்போது அது நாத்திகம் என்று தோன்றக்கூடும். ஆனால் இந்துமதம் என்பது ஒற்றைப்படையான நம்பிக்கை அல்ல என்று நாம் உணரவேண்டும். அது ஒரு ஒட்டுமொத்த வழிமுறையே ஒழிய ஒரு குறிப்பிட்ட இறைநம்பிக்கையோ ஒரு குறிப்பிட்ட கருத்துத் தொகையோ அல்ல.

இந்து ஞான மரபில் மிக வலுவான பொருள்முதல்வாத தரப்புகள் உள்ளன. சாங்கியம் யோகம் நியாயம் வைசேஷிகம் ஆகிய நான்கு தரிசனங்களுமே அடிப்படையில் பொருள்முதல்வாத தன்மை கொண்டவை . நம் மரபில் ஜடவாதம் என்று அதற்கு பெயர். ஆனால் அவை மேலைநாட்டு பொருள்முதல்வாதமும் அல்ல. அவற்றின் உயர் விளக்கத்தில் கருத்துமுதல்வாதம் உள்ளே வந்துவிடும்.

உதாரணமாக வைசேஷிகம் தூய பொருள்முதல்வாத அடிப்படையில் பிரபஞ்சத்தை விளக்குகிறது. ஆனால் பொருட்களின் அடிப்படை இயல்பைப்பற்றிப் பேசும்போது தன்மாத்ரா என்ற கருத்துமுதல்வாத கூறு உள்ளே வந்துவிடுகிறது. ஒவ்வொரு பொருளும் பொருண்மைத்தன்மையும் கருத்தும் கலந்து உருவாவது என்று வைசேஷிகம் சொல்கிறது. என்னுடைய இந்துஞானமரபில் ஆறு தரிசனங்கள் [கிழக்கு பதிப்பகம்] வாசித்துப்பாருங்கள்.

இந்துமதம் ஓர் எல்லையில் உயர்தத்துவமும் மறு எல்லையில் பழங்குடி நம்பிக்கைகளும் ஆசாரங்களும் நின்றுகொண்டு தொடர்ச்சியாக நிகழ்த்தும் ஓர் உரையாடல். அந்த உரையாடல் பல ஆயிரம் வருடங்களாக நடந்து நடந்து பலவகையான அபூர்வமான இணைப்புகளை உருவாக்கியிருக்கிறது.

ஆகவே பழங்குடிச்சடங்கு ஒன்றையேனும் செய்யாத இந்து என யாரும் இல்லை. உயர்தத்துவத்தில் ஒரு துளியேனும் அறியாத இந்துவும் எவரும் இல்லை. நாத்திகம் ஆத்திகம் என்றெல்லாம் இந்து ஞானத்தை பிரித்துவிட முடியாது. அதன் மூலம் இந்து மதத்தின் சாராம்சமான ஞான விவாதத்தில் இருந்து நாம் விலக்கப்பட்டுவிடுவோம்.

இந்த மதங்களை நாம் ஆபிரகாமிய தீர்க்கதரிசன மதங்களுடன் வழக்கமாக ஒப்பிடுகிறோம். ஆகவே இவற்றின் மையத்தரிசனம் என்ன, மையநூல் எது, இவை உருவாக்கும் ‘பிறர்’ யார் என்றெல்லாம் கேட்க ஆரம்பிக்கிறோம். நாமே இந்த மதங்களின் மையமும் எல்லையும் இதெல்லாம்தான் என முடிவெடுக்கிறோம். உடனே இதனுள் உள்ள பிறர் யார் என்று குழம்ப ஆரம்பிக்கிறோம். உங்கள் கேள்வியில் இருப்பதும் அந்தச் சிக்கலே.

தொகைமதங்களுக்கும் அதற்கு முன்னர் சொல்லப்பட்ட இனமதங்கள், தீர்க்கதரிசன மதங்கள், தத்துவ மதங்கள் ஆகியவற்றுக்கும் இடையே என்ன வேறுபாடு? பிற மூன்று மதங்களும் ஒரு புள்ளியில் இருந்து ஆரம்பித்து விரிந்துகொண்டே இருப்பவை என்பதுதான். இனமதம் இனம்சார்ந்த ஒரு சுய அடையாளத்தை மையமாகக் கொண்டுள்ளது. தீர்க்கதரிசன மதங்கள் அந்த தீர்க்கதரிசியின் மெய்யியலை மையமாகக் கொண்டுள்ளன. தத்துவ மதங்கள் அந்த தத்துவதரிசனத்தை மையமாகக் கொண்டுள்ளன.

அந்த மையத்தை அவை பல்வேறு பிற நம்பிக்கைகளுடன், பிற சிந்தனைகளுடன் உரையாடச்செய்கின்றன. தீர்க்கதரிசன மதங்கள் அந்த பிற நம்பிக்கைகளையும் சிந்தனைகளையும் வென்று அழித்து அங்கே தங்களை நிறுவிக்கொள்கின்றன. தத்துவ மதங்கள் அந்த பிற நம்பிக்கைகளையும் பிற சிந்தனைகளையும் தத்துவார்த்தமாக ஊடுருவி அவற்றின் மையத்தை மாற்றியமைத்துத் தன்னுடன் இழுத்துச்செல்கின்றன. அதாவது இரு வகைகளிலும் ஏற்கனவே இருந்த ஒரு மையமானது விளிம்புகள் நோக்கி பரவுகிறது.

உதாரணமாக சமணம் தென்னகத்துக்கு வந்தபோது இங்கிருந்த நாகவழிபாடு செய்யும் நாகர்களிடம் பரவியது. நாகர்களை அது சமண தத்துவத்தை ஏற்கசெய்தது. நாகர்களின் நாகவழிபாடு சமணத்தின் ஒரு பகுதியாக ஆகியது. பார்ஸ்வநாதரின் தலைக்குமேல் உள்ள ஐந்துதலை நாகம் நாகர்களின் கடவுள்தான். நாகர்கோயிலில் உள்ள நாகராஜா கோயில் அவர்களுடைய கோயில்.

ஆனால் தொகை மதங்கள் அவ்வாறு முன்னரே தீர்மானிக்கப்பட்ட மையப்புள்ளி இல்லாதவை. அவை மிகமிகத் தொன்மையானவை என்பதனால் பெரும்பாலும் அவற்றின் மூலம் என்ன,தோன்றிய இடமென்ன என்றெல்லாம் சொல்லிவிடமுடியாது. ஒரு குறிப்பிட்ட நிலப்பகுதியில் வாழும் மக்களின் பழங்குடி மரபுகளும் நம்பிக்கைகளும் காலப்போக்கில் இணைவதன்மூலமாகத் தொகைமதங்கள் உருவாகின்றன என்று சொல்லலாம்.

ஒரு விரிந்த நிலப்பகுதியில் வாழும் பழங்குடி மக்கள் அவர்களின் வாழ்க்கையில் இருந்து தனித்தனியான வழிபாட்டுமுறைகளை உருவாக்கிக்கொள்கிறார்கள். அவற்றை மதம் என்று சொல்லமுடியாது. அந்த மக்கள் பிற மக்கள் திரளுடன் தொடர்ந்து நெடுங்காலமாக உறவாடும்போது அவர்களின் நம்பிக்கைமுறைகள் உரையாடுகின்றன. கொண்டும் கொடுத்தும் வளர்கின்றன. இவர்களுக்குள் ஒரு பொதுமையம் கண்டுபிடிக்கப்படுகிறது. அதாவது மையம் இணைப்பின் மூலம் புதியதாக உருவாகிறது. இன்னொரு வழிபாட்டுமுறை இணையும்போது மூன்றுக்கும் பொதுவான மையம் உருவாகிறது.

இப்படி நூற்றாண்டுகளாக நூற்றுக்கணக்கான வழிபாட்டுமுறைகள் இணைந்து இணைந்து தொகைமதம் உருவாகிறது. பெரும்பாலும் தொகைமதங்கள் அந்த இணைப்புச்செயலிலேயே தொடர்ந்து இருக்கின்றன. ஆகவே அவற்றின் மையம் தொடர்ந்து மாறிக் கொண்டே இருக்கிறது. வளர்ந்துகொண்டே இருக்கிறது. அந்த மக்களுக்குள் எந்தப் பிரிவு கருத்தியல் செல்வாக்குடன் இருக்கிறதோ, எது அதிகாரத்துடன் இருக்கிறதோ அதை நோக்கி மையம் நகர்கிறது.

இந்துமதம் என நாம் சொல்லும் இன்றுள்ள அமைப்பு ஆரம்பகாலம் முதலே இன்றுள்ள தொகைமதம் என்ற வடிவிலேயே உள்ளது. இந்துமதத்தின் மிகப்பழைமையான நூலான ரிக்வேதமே கூட இந்தத் தொகுப்புத்தன்மைக்கான உதாரணம்தான். அது ஒரு குறிப்பிட்ட நம்பிக்கையை அல்லது ஆசாரத்தை அல்லது தத்துவத்தை முன்வைப்பது அல்ல. அதில் அன்றிருந்த பல்வேறு வழிபாட்டுமுறைகளும் நம்பிக்கைகளும் தத்துவங்களும் உள்ளன. அவை ஒன்றுடன் ஒன்று உரையாடுவதையும் இணைவதையும் நாம் ரிக்வேதத்தில் காணலாம்.

ரிக்வேதத்தின் இறுதிப்பகுதியில் இந்த இணைப்பின் விளைவாக உருவாகி வந்த ஒரு தோராயமான பொதுமையம் உள்ளது. அதை பிரம்மம் என்று சொல்லலாம். அதாவது பிரபஞ்சசாரமான கருத்தை அல்லது ஆற்றலை ஒரு அறியமுடியாமையாக உருவகித்து அதன் வெளிப்பாடாக இந்தப் பிரபஞ்சத்தை உணர்வது. இப்படி ஒரு மையம் உருவானதுமே அந்த மையத்துக்கும் வேறு மையங்களுக்குமான உரையாடல் ஆரம்பித்துவிட்டது. அதையே நாம் உபநிடதகாலகட்டத்தில் காண்கிறோம்.

இந்த உரையாடல் இன்றுவரை நிகழ்ந்துகொண்டிருக்கிறது. இந்துமதம் என்ற மையக்கட்டுமானம் பிற சிறிய கூறுகளை உள்ளிழுத்துக்கொள்கிறது என்று இதை சில இடதுசாரிகள் விளக்கினார்கள். அதையே பலரும் சொல்லிக்கொண்டிருக்கிறார்கள். உள்ளிழுக்கப்பட்டதாக இவர்கள் சொல்லும் எந்த வழிபாட்டுமுறையும் தன் சுய அடையாளத்தை இழக்கவில்லை. இரண்டாயிரம் வருடம் முன்பு அவ்வாறு உள்ளே வந்த நம்பிக்கைகளும் தத்துவங்களும் கூட அப்படியேதான் இருக்கின்றன. மையம் என்று இவர்கள் சொல்வதை வந்தவைதான் மாற்றியமைத்துள்ளன. அப்படியென்றால் அது உள்ளிழுத்தல் அல்ல. அது உரையாடலும் சமரசமும் மட்டுமே.

வரலாற்றைப்பார்த்தால் இந்துமதத்தின் மையப்பெரும்போக்கு என்பது இரண்டுமூன்று நூற்றாண்டுகளுக்கு ஒருமுறை முழுமையாகவே மாறிவிட்டிருப்பதைக் காணலாம். ஒருபுதிய மக்கள் திரள் உள்ளே வந்தால், ஒரு புதிய சிந்தனை உள்ளே வந்தால் அவர்களுடன் சமரசம்செய்துகொண்டு அது மாறிவிடுகிறது. கிட்டத்தட்ட ஒரு நதி போல. நாம் கங்கை என்பது ஒரு நதி அல்ல, அது ஒரு நதித்தொகை. அதில் சேரும் நதிகளே அதன் திசையை வடிவை எல்லாம் தீர்மானிக்கின்றன. இந்துமதத்தில் ஒவ்வொரு தரப்பும் தாங்களே மையம் என்று சொல்லக்கூடும், ஆனால் அது எப்போதும் எல்லாம் அடங்கியதுதான்.

*

உங்கள் கேள்வியை இந்த பின்னணியில் ஆராயுங்கள். ’நான் இந்துவா?’ இந்த வினாவை சைவர்களும் வைணவர்களும் சாக்தர்களும் எல்லாம் கேட்டுக்கொள்ளமுடியும் அல்லவா? சைவ வழிபாடு வேறு வைணவ வழிபாடு வேறு அல்லவா? அப்படியானால் இந்து என்பவர் யார்? எல்லாரும் சேர்ந்தால்தான் இந்து. தனியாக இருந்தால் சைவரோ வைணவரோ சாக்தரோதான்.

இந்துமதத்தில் உள்ளதாக உங்கள் கேள்வியில் நீங்கள் குறிப்பிட்டுள்ளது ஓர் இருமையை. அதாவது பெருமதம x நாட்டார் மதம் [Theological religion x Folk religion] முரண்பாடு. இது இங்குள்ள வழிபாட்டுமுறைகளை ஆராய்வதற்கான ஒரு சமூகவியல் வழிமுறை, வெள்ளையர் உருவாக்கியது. ஆனால் இதைவைத்து இந்துமதத்தைப் புரிந்துகொள்ள முடியாது. இங்குள்ள பெருந்தெய்வம் கொஞ்ச வருடம் முன்னால் நாட்டார் தெய்வமாக இருந்ததுதான். இன்று நாட்டார் தெய்வமாக இருப்பது பெருந்தெய்வத்துடன் இணைந்து பெருந்தெய்வமாக ஆகிக்கொண்டுமிருக்கும்.

சிவன் உங்கள் கருப்பசாமியைப்போல ஒரு நாட்டார் தெய்வமாக இருந்தவர்தான். இன்று சுடலைமாடசாமி அருள்மிகு சிவசுடலைமாடனாக ஆகிக்கொண்டிருக்கிறார். இந்தப் பரிணாமம் நடந்துகொண்டே இருக்கிறது. நீங்கள் நேற்றைய கருப்பசாமியைக் கும்பிடலாம் அல்லது நாளைய சிவனைக் கும்பிடலாம். அதாவது பைபிளில் ஒரு அத்தியாயத்தில் கருப்பசாமியை சேர்த்துக்கொண்டு அவரைக் கடவுளாக ஆக்க முடியாது, அதற்கு பைபிளில் குரானில் இடமில்லை. கீதையில் முடியும். ஆம் அந்த அம்சமே தொகைமதங்களை உருவாக்குகிறது.

இனி நீங்கள் சொல்லும் தகவல்கள். அவை பெரும்பாலும் உங்களுடைய சொந்த மரபைப்பற்றிய உங்கள் அறியாமையையே காட்டுகின்றன. உங்களுக்குப் பெரும்பாலும் உங்கள் ஊர், தெய்வங்கள், வழிபாட்டுமுறை எதைப்பற்றியும் தெரியாது. நீங்கள் மற்ற எல்லா இளைஞர்களையும்போல இதிலெல்லாம் ஆர்வமில்லாமல் வளர்ந்து நகருக்கு வேலைக்கு வந்திருப்பீர்கள். அதன்பின் நீங்கள் அங்கே இங்கே படித்தறிந்த ஒரு கிராமத்தை கற்பனை செய்து இக்கேள்வியைக் கேட்கிறீர்கள்

உங்களுக்குக் கருப்பசாமி அல்லது சுடலைமாடனைப்பற்றி என்ன தெரியும்? ஏதாவது தெரிந்துகொள்ள முயன்றிருக்கிறீர்களா? நாட்டார் தெய்வங்கள், அதிலும் குறிப்பாக நெல்லைகுமரி மாவட்ட நாட்டார் தெய்வங்கள் மற்றும் குலதெய்வங்கள் அனைத்தையும் நான் விரிவாகவே அறிவேன். நாட்டாரியல் ஆய்வாளர் அ.கா.பெருமாள் அவர்களுடன் பத்தாண்டுகளாக நெருங்கி உரையாடி வருகிறேன். உங்கள் கிராமத்துக்கு மட்டுமே உரியவை ஒரு சில குலதெய்வங்கள் மட்டுமே. கருப்பசாமியும் மாடசாமியும் கன்னியம்மனும் மதுரைவீரனும் முத்துப்பட்டனும் எல்லாம் தெற்கத்திச்சீமை முழுக்க உள்ள தெய்வங்கள்.

இந்த தெய்வங்கள் அனைத்துக்கும் எழுதப்பட்ட வரலாறுகள் முந்நூறாண்டுகளாகவே கிடைக்கின்றன. நாட்டார் வாய்மொழி மரபில் அதற்கும் முன்னதாகவே இந்த தெய்வங்களைப்பற்றிய கதைகள் உள்ளன. சுடலைமாடசாமி கதைப்பாடல் 15 ஆம் நூற்றாண்டைச் சேர்ந்தது. கருப்பசாமி வில்லுக்கதை 16 ஆம் நூற்றாண்டைச் சேர்ந்தது. நீங்கள் வாசித்துப்பார்க்கலாம். தென்னகத்து நாட்டார் தெய்வங்கள் அனேகமாக அனைத்துமே சைவ மரபைச் சேர்ந்தவை. இத்தெய்வங்களின் தெய்வமாக சிவன் சொல்லப்பட்டிருப்பான். அல்லது சிவனிடம் வரம் வாங்கி அவை தெய்வமாக ஆகியிருக்கும். அந்த தெய்வங்களைப்பற்றிய வில்லுப்பாட்டுகள் , கணியான்முடியேற்று முதலியவற்றில் அந்தக் கதைகள் இன்றும் பாடப்படுகின்றன.

நம் பண்பாட்டில் தெய்வங்களை உருவாக்கிக்கொண்டே இருக்கிறார்கள். அவ்வாறு நாட்டார்தெய்வம் உருவாவதற்கு மூன்று வழிகள் உள்ளன. ஒன்று, குறியீட்டு தெய்வம். அதாவது ஒரு நோயை குணப்படுத்த அல்லது விளைச்சலை அதிகரிக்க வழிபடப்படும் சிறுதெய்வம். மரங்கள் பாறைகள் ஆறுகள் போன்றவற்றை வழிபடுதல். இரண்டு, நீத்தார் வழிபாடு. அருங்கொலை செய்யப்பட்டவர்கள், போரில் இறந்தவர்கள் பிரசவத்தில் இறந்தவர்கள் போன்றவர்களின் நினைவைப் போற்றும்முகமாக அவர்களை தெய்வமாக ஆக்குதல். மூன்று மூத்தார் வழிபாடு, குலமூதாதையரைக் கடவுளாக்குதல். சாமியார்களை அடக்கம்செய்யுமிடங்கள் கோயிலாகின்றன

முதலில் இப்படி உருவாகும் தெய்வங்கள் அந்த தெய்வத்தை உருவாக்கிய ஒரு இனக்குழுவுக்குள் இருக்கின்றன. அந்த இனக்குழு பிற இனக்குழுக்களுடன் உறவாடும்போது அவை பிற தெய்வங்களுடன் இணைந்து பெருந்தெய்வங்களாகின்றன. இன்று நீங்கள் பெருந்தெய்வங்களாகக் காணும் எல்லா தெய்வங்களும் இப்படி உருவானவையே. ஒரு குடும்பத்துக்கு மட்டுமே உரிய தெய்வங்கள் மட்டுமே குலதெய்வங்களாக அவர்களுக்குள் மட்டும் நீடிக்கின்றன.

இந்த உறவாடல் ஆரம்பித்து எத்தனையோ தலைமுறையாகிவிட்டிருக்கும். சொல்லப்போனால் இங்கே ஒரு சிறுதெய்வம் உருவானதுமே அது சைவப் பொதுமரபுடன் இணைய ஆரம்பித்துவிடுகிறது. உதாரணம் சேர்மன் அருணாசல சுவாமி கோயில். ஏரலில் உள்ளது இந்த கோயில். அருணாச்சல நாடார் 1880 அக்டோபர் 2இல் திருச்செந்தூர் அருகேயுள்ள மேலப்புதுக்குடியில் ராமசாமி-சிவனணைந்த அம்மையாருக்கு மகனாகப் பிறந்தார். 1906, செப்டம்பர் 5இல் ஏரலில் பஞ்சாயத்துத் தலைவராக [chairman] பதவி ஏற்றார். திருமணம் செய்துகொள்ளவில்லை. மக்களுக்கு நன்மைகள் செய்தார். 1908 ஆடி அமாவாசையன்று இறந்தார். மக்கள் அவரைக் கடவுளாக நிறுவி வழிபட ஆரம்பித்தார்கள்

மெல்லமெல்ல சேர்மன் சாமி வழிபாடு சைவத்துடன் உரையாட ஆரம்பித்தது. சேர்மன் அருணாச்சல சாமி சிவனின் அவதாரமாக ஆனார். இன்று ஒரு முக்கியமான சைவத்தலமாக சேர்மன் அருணாசல சாமிகோயில் உள்ளது. இதுதான் இந்து மதம் உருவாகி வளர்ந்துகொண்டே இருக்கக்கூடிய விதம். இங்குள்ள எந்த வழிபாடும் இந்து மதத்துடன் உரையாடிக் காலப்போக்கில் அதனுடன் இணைந்துகொண்டே இருக்கும். இப்படி இணைவதன்மூலமே இந்துமதம் உருவாகி முன்செல்கிறது. ஒரு நிலத்தில் ஓடும் எல்லா நீரோட்டங்களும் எப்படியோ அங்குள்ள பெரிய நதியில் சென்று சேர்வது போல.

ஆகவே நீங்கள் நினைப்பது போல உங்கள் தெய்வங்கள் இந்து பொதுமரபுடன் உறவே இல்லாமல் தனியாக எங்கோ அந்தரவெளியில் நின்றுகொண்டிருக்கவில்லை. நீங்கள் இந்து மதத்தின் பொது அமைப்புடன் உரையாடாமலும் இல்லை. அது உங்களுக்குத் தெரியவில்லை, அவ்வளவுதான். குலதெய்வங்கள் கூட அந்தக்குலம் சற்றே பெரிதாக பரவி விரிந்தால் இந்து பொது வழிபாட்டு மரபுக்குள் இணைந்துவிடும். பிறதெய்வங்கள் அனைத்துக்குமே இந்து மரபு சார்ந்த ஒரு வரலாற்று விளக்கம் இருக்கும். மறுமுறை செல்லும்போது விசாரித்துப்பாருங்கள்.

நம்முடைய சிறுதெய்வங்களைப்பொறுத்தவரை ஊரில் சிலரே அவற்றைப்பற்றிய அறிதலுள்ளவர்களாக இருப்பார்கள். பிறருக்கு அக்கறை கிடையாது. இதற்கு என்ன காரணமென்றால் நமக்கு பதினெட்டாம் நூற்றாண்டில் இங்கே நிகழ்ந்த பெரும் பஞ்சங்களால் உருவான பண்பாட்டுப்பின்னடைவு. நம்மில் பெரும்பாலான குடும்பங்கள் அப்போது இடம்பெயர்ந்தவர்களாக இருப்போம். குலத்தின் வேர் வேறெங்கோ இருக்கும். விளைவாகக் குலதெய்வங்கள் கைவிடப்பட்டு மறக்கப்பட்டன. பாரம்பரிய வழிபாட்டுமுறைகள் அழிந்து போயின. மரபார்ந்த கதைகளும் ஞானமும் அழிந்தன. சென்றடைந்த இடங்களின் எளிய சம்பிரதாயங்கள் மட்டுமே எஞ்சின. நம்முடைய அப்பா தாத்தாக்கள் ஒரு பண்பாட்டு வெறுமையில் இருந்து மெல்ல அந்தந்த ஊர்களில் வேர்பிடித்தவர்களாகவே இருப்பார்கள். அவர்களுக்கு ஒன்றுமே தெரிந்திருக்காது.

உங்கள் மதம் எது என்பதில் என்ன ஐயம்? காளிராஜ் என்பது வேறெந்த மதத்தைச் சேர்ந்த பெயர்? காளி ஒரு இந்து தெய்வம் என்றாவது உங்களுக்குத் தெரிந்திருக்கும் என நினைக்கிறேன்.திருசெந்தூர்கோயில் பற்றிச் சொன்னீர்கள். மிக எளிதாகவே இதை அறிய முடியும். உங்கள் சாதிக்குத் திருச்செந்தூர் திருவிழாவில் மண்டகப்படி போன்ற ஏதாவது சடங்கு செய்யும் உரிமை இருக்கிறதா என்று பாருங்கள். அப்படி இருந்தால் நீங்கள் பத்தாம்நூற்றாண்டு முதல் இருந்துவரும் ஒரு மாபெரும் கோயில்சார்ந்த இந்து [சைவ] மத அமைப்பின் உறுப்பினர்தான். உங்கள் சாதிக்குரிய வழிபாட்டை உங்கள் அப்பாவோ தாத்தாவோ செய்யவில்லை என்றால் அது அவர்களின் தனிப்பட்ட பிரச்சினைமட்டுமே.

எனக்கும் குலதெய்வம் உண்டு. இட்டகவேலி நீலியும் மேலாங்கோடு யட்சியும். அவர்களைத்தான் என் முன்னோர் வழிபட்டார்கள். அதேசமயம் அவர்கள் திருவட்டாறு ஆதிகேசவன் கோயிலின் பிரம்மாண்டமான அமைப்பிலும் ஒரு சிறுபகுதியாக இருந்தார்கள். எல்லா சாதிகளுக்கும் இந்த இரட்டை மதநம்பிக்கை இருக்கும். சிறுதெய்வங்கள் அவர்களுக்குரிய பிரத்யேகமான தெய்வங்களாக இருக்கும். பெருந்தெய்வக் கோயில்களுடன் அவர்கள் இணைக்கப்பட்டிருப்பார்கள்.

வேதம் வெறும் சடங்குகளுக்குரிய நூலாகவே இங்கே கொள்ளப்பட்டது. ஆகவே சடங்குசெய்பவர்களே அதைப் படித்தார்கள். கீதையும் வேதாந்தமும் எல்லாருக்கும் உரியவையாக சொல்லப்படவில்லை. பக்தி, வழிபாடு போன்றவற்றைத் தாண்டி வந்து ஞானத்தைத் தேடுபவர்களுக்கானவை அவை. எல்லாச் சாதியினரிலும் அவற்றை அறிந்தவர்கள் மிகமிகச் சொற்பமே.

புராண இதிகாசங்கள் இந்தியாவின் எல்லா மக்களுக்கும் அவரவர்களுக்குரிய வடிவில் சொந்தமானவையாக இருந்தன. புராணக்கதைகளுக்கு ஒவ்வொரு சாதியிலும் அவரவர்க்குரிய வேறுபட்ட வடிவங்களே உண்டு. அடித்தள மக்களுக்குப் புராணம் அறிமுகம் இல்லை, அவர்களுக்கும் அதற்கும் சம்பந்தமில்லை என்பது பாளையங்கோட்டை நாட்டார் வழக்காற்றியல் மையம் , மதுரை இறையியல் கல்லூரி ஆகியவை உருவாக்கிய பித்தலாட்டம் மட்டுமே

தமிழ்நாட்டின் எல்லா நாட்டார்கலைகளுக்கும் முழுக்கமுழுக்க புராணங்களும் இதிகாசங்களுமே ஆதாரமானவை என்பதைக் கேள்விப்பட்டிருக்கிறீர்களா? தெருக்கூத்து, தோல்பாவைக்கூத்து, புள்ளுவன் பாட்டு, வில்லுப்பாட்டு என ஒரு இருநூறு நாட்டுப்புறக் கலைகள் நெல்லைவட்டாரத்தில் உள்ளன. எல்லாமே புராண இதிகாசக் கதைகளைத்தான் சொல்லிக்கொண்டிருந்தன. இன்றும்கூட அவற்றில் நூற்றுக்குமேல் அழியாமல் நிகழ்ந்தபடி உள்ளன. எல்லா நாட்டார்தெய்வ கொடைவிழாக்களுக்கும் இருநூறாண்டுகளாக அவற்றைத்தான் நிகழ்த்திக்கொண்டிருக்கிறார்கள்.அவற்றில் வேடமிட்டு நடிப்பவர்களும் அவற்றைப் பார்ப்பவர்களும் அடித்தட்டு மக்கள்தான்

ஸ்பெஷல்நாடகங்கள் வந்தபோது அவையும் புராண நாடகங்களையே போட்டன. ஊமைப்படம் வந்தபோதும் புராணப்படங்களே. உங்கள் கிராமம் அல்லது உங்கள் குடும்பம் மிக ஆச்சரியமானதாகவே இருக்கிறது. உண்மையிலேயே இவை எதையுமே கொஞ்சம்கூட அறியாமல் இருக்கிறார்கள் என்றால் அவர்கள் ஏதோ விசித்திரமான பிரமையுலகில் இருக்கிறார்கள். அவர்களுடைய விசேஷநிலையைத் தனியாக ஆராயவேண்டுமே ஒழிய அதைக்கொண்டு இந்துமதத்தையோ தமிழ்ச்சமூகத்தையோ ஆராயமுடியாது.

நீங்கள் சொல்கிறீர்கள், இந்து வழிபாட்டுமுறைக்கும் உங்களுக்கும் சம்பந்தமே இல்லை என. இது எதையுமே அறியாமல் வெறுமே செவிவழிப் பேச்சுகளை நம்பி சொல்லும் கூற்று. இந்துமதத்தின் இறையனுபவ முறைகள் நான்கு. ஒன்று, படையல் மற்றும் பலி. இரண்டு, பூஜை மற்றும் ஆராதனை. மூன்று, வேதவேள்விகள். நான்கு, தியானம் யோகம். எந்த நாட்டார் தெய்வமும் முதலிரு வழிபாட்டுமுறைக்குள்தான் இருக்கும்.

கருப்பசாமிக்கு என்ன தொழுகையா செய்கிறீர்கள்? அல்லது கூட்டு ஜெப ஆராதனையா? தீபமோ பந்தமோ ஏற்றுவீர்கள். மலர் சூட்டி, உணவைப் படையலிட்டு ,வாழ்த்தி வணங்குவீர்கள் அல்லவா? அந்த உணவைப் பிரசாதமாகப் பகிர்ந்து உண்பீர்கள். அது இந்து வழிபாடு அல்லாமல் வேறென்ன? அதைத்தான் பிஜி தீவிலும் தென்னாப்ரிக்காவிலும் நேப்பாளத்திலும் எல்லாம் இந்துக்கள் செய்கிறார்கள். திருச்செந்தூர் முருகனுக்கும் அதுதான் செய்யப்படுகிறது. கருப்பசாமிக்கும் சுடலைக்கும் திருநீறுதான் பூசப்படுகிறது. கருப்பசாமிகோயிலுக்குச் சென்றால் உங்களுக்குத் தெரிந்திருக்கும்.

கருப்பசாமி கோயிலில் உயிர்ப்பலியும் புலால் உணவும் இருக்கும். பெருந்தெய்வக் கோயிலில் சைவ உணவு படைக்கப்படும். பொருட்களில், சொற்களில் சில வேறுபாடுகள் இருக்கும் அவ்வளவுதான்.ஏனென்றால் திருச்செந்தூர் முருகன் சிலநூற்றாண்டுகளுக்கு முன்னர் இன்னும் அதிகமான மக்களுக்கான தெய்வமாக ஆனவர். ஆகவே அனைவருக்கும் பொதுவான வழிபாட்டுமுறைகளை நோக்கிச் சென்றவர். இன்றுள்ள பல இந்து பெருந்தெய்வ கோயில்களில் நூறு வருடம் முன்புவரை உயிர்ப்பலி இருந்திருக்கிறது.

எந்த சிறுதெய்வமும் இந்து பொதுமரபில் எங்கோதான் இருந்து கொண்டிருக்கும். கண்டிப்பாக முற்றிலும் வெளியே இருக்காது. தலித்துக்களின் தெய்வங்கள், பழங்குடிகளின் தெய்வங்கள் கூட. இதுவே உண்மை. எந்த அளவுக்கு உள்ளே இருக்கும் என்பது அதை வழிபடும் சமூகம் எந்த அளவுக்குப் பெரியது, எந்த அளவுக்கு செல்வமும் படிப்பும் சமூகச் செல்வாக்கும் கொண்டது என்பதைப் பொறுத்தது. ஒரு இனக்குழு எந்த அளவுக்கு சமூக இடத்தை அடைகிறதோ அந்த அளவுக்கு அந்த இனக்குழுவின் தெய்வம் பெருமரபுக்குள் முக்கியத்துவம் பெற்று இணைகிறது.

அதாவது இந்து மதம் உங்கள்மேல் திணிக்கப்படுவதில்லை. அப்படித் திணிக்க யார் இருக்கிறார்கள்? யாராவது வீடு வீடாக வந்து மதம் மாற்றுகிறார்களா என்ன? துண்டுப்பிரசுரம் கொடுக்கிறார்களா, மைக் வைத்துப் பிரச்சாரம் செய்கிறார்களா? இந்துமதத்துக்கு என பிரச்சாரகர்களே கிடையாது. எதிர்ப்பிரச்சாரம் அதி உக்கிரமாக எல்லாத் தரப்பிலிருந்தும் நிகழ்கிறது.

நீங்கள்தான் உங்களை இந்து மதத்துக்குள் திணித்துக்கொள்கிறீர்கள். இது ஐயாயிரம் ஆறாயிரம் வருடத்து வரலாறு. ஒவ்வொரு இனக்குழுவும் சமூக அதிகாரத்துக்காகவே முட்டி மோதுகிறது. தன்னுடைய இடத்தை அது தேடுகிறது. அந்த இடத்தை அடைந்ததும் அங்கே தன்னை நிறுவிக்கொள்கிறது. உடனே அவர்களின் தெய்வங்கள் மையம் பெறுகின்றன. நாடார்களின் பத்ரகாளிகோயில்கள் இன்று பெற்றிருக்கும் பெரும் முக்கியத்துவம், வன்னியர்களின் மாரியம்மன்கள் பெற்றுவரும் முக்கியத்துவம் அதற்கான கண்கூடான சாட்சி.

சாலையோரங்களைப் பார்த்துக்கொண்டே செல்லுங்கள். புத்தம்புதிய அம்மன்களும் கருப்பசாமிகளும் கான்கிரீட்டில் எழுந்து நிற்பதைக் காண்பீர்கள். அந்த சாமிகளைக் கும்பிடும் இனக்குழுவில் கொஞ்சபேர் துபாய் போய் சம்பாதித்திருப்பார்கள். வியாபாரம் செய்து சம்பாதித்திருப்பார்கள். அவர்கள் சமூகப்படிநிலையில் மேலே சென்று அதிகாரத்தை அடைய அடைய அவர்களின் தெய்வம் இந்து மதத்தின் இன்றுள்ள மையம் நோக்கிச் செல்லும். அப்படி மையம் நோக்கிச் செல்லவேண்டுமென்றால் அது மையத்துடன் உரையாடவேண்டும். தன்னை மாற்றிக்கொள்ளவேண்டும். மையத்தை அது கைப்பற்றவேண்டும். அதுதான் தொடர்ந்து நிகழ்ந்துகொண்டிருக்கிறது

உங்கள்கிராமத்தில் நடந்துகொண்டிருப்பதும் அதுவே. சிறு தெய்வங்கள் பெருந்தெய்வங்களாகும்போது அவற்றின் தோற்றமும் சடங்குகளும் மாறுகின்றன. உயிர்ப்பலி கேட்கும் கருப்பசாமி பிரபஞ்சத்தை ஆளும் பரம்பொருளாக வழிபடப்படும்போது எல்லா உயிருக்கும் கருணை கொண்ட சாமியாக ஆகவேண்டியிருக்கிறது. அதன்பின் அதற்கு உயிர்ப்பலி கொடுக்க முடிவதில்லை. அது அருள்மிகு கருப்பசாமியாக ஆகிறது.

இதுசரியா தவறா என்ற கேள்விக்கே இடமில்லை. இதுதான் இந்தியப் பெருநிலத்தில் ஐயாயிரம் வருடப்பண்பாட்டுச் செயல்பாடாக இருக்கிறது. இப்படித்தான் இந்துமதம் உருவாகி வந்திருக்கிறது. இச்சமூகம் வளர்ந்து முன்னால் சென்றுகொண்டிருக்கிறது. இது பண்பாட்டு ஆதிக்கம் என்று கூச்சலிடும் நம் அறிவுஜீவிகள் வெட்கம் மானமில்லாமல் இந்த ஒட்டுமொத்த சிறுதெய்வ வழிபாட்டையே வேருடன் அழிக்கும் மதமாற்ற சக்திகளுடன் சேர்ந்துகொண்டு பஜனைபாடுகிறார்கள்.

ஆகவே நீங்கள் இந்துவா என்றால் ஆம் இந்துவே என்றுதான் சொல்வேன். இந்து மதம் என்பது எல்லை வகுக்கப்பட்ட ஒரு பிராந்தியம் அல்ல. பல்வேறு தரப்புகள் உரையாடிகொண்டே இருக்கும் ஒரு பரப்பு. உங்கள் தெய்வங்களும் நீங்களும் ஏற்கனவே அந்த இந்து மதப்பரப்புக்குள்தான் இருக்கிறீர்கள். நீங்கள் சொல்வதை வைத்துப்பார்த்தால் மேலும் மேலும் நீங்கள் பொதுப்போக்கு நோக்கிச் சென்றுகொண்டிருக்கிறீர்கள். நீங்கள் இந்து மதத்துக்குள் மேலும் மேலும் ஆதிக்கம் கொண்டு தங்களை மையமாக ஆக்கிக்கொண்டிருக்கும் மக்கள்கூட்டத்தில் ஒருவர்.

ஜெ

மறுபிரசுரம் 2011 / அக்டோபர் 15 முதற்பிரசுரம்

நாட்டார் தெய்வங்களும் சம்ஸ்கிருதமும்