மனு ஸ்மிருதி எப்பொழுது எழுதப்பட்டது என்பதற்கு வரலாற்றுப் பூர்வமான ஆதாரம் ஏதும் இல்லை. எந்தக் கால கட்டத்தில் அது ஹிந்து சமூகத்தால் வார்த்தை பிசகாமல் அனுசரிக்கப்பட்டது என்பதற்கும் ஆதாரம் இல்லை. ஸ்ருதிகளான வேதங்கள் தோன்றி நீண்ட நெடுங்காலம் கழிந்த பிறகுதான் ஸ்மிருதிகளுள் ஒன்றான மனு ஸ்மிருதி தோன்றியது. மனு ஸ்மிருதிக்குப் புராண அந்தஸ்தை அளிப்பதற்காக அதனை இயற்றியவர் மனு என்கிற ஆதி புருஷன் என்று கற்பிக்கப்பட்டுள்ளது. மொத்தம் பதினான்கு மன்வந்தரங்கள் கொண்டது ஒரு கல்ப காலம் என்றும், ஒவ்வொரு மன்வந்தரத்திற்கும் ஒரு மனு ஆதியானவர் என்றும் புராணங்கள் குறிப்பிடுகின்றன. தற்சமயம் நடப்பது ஏழாவது மன்வந்தரம். இதன் ஆதிபுருஷர் வைவஸ்த மனு என்கிறது, புராணம். இந்த மனு எழுதி வைத்ததுதான் மனு ஸ்மிருதி என்று எவரும் கூறினால் அதை ஏற்பது எளிதல்ல. 

வரலாற்றுக் கண்ணோட்டப்படிப் பார்த்தால் சுங்க வம்சத்துப் பேரரசர் புஷ்யமித்திரர் காலத்தில்தான் மனு ஸ்மிருதி என்கிற பெயரில் ஒரு சாஸ்திரம் எழுதப்பட்டது என்று ஒரு தரப்பினரால் கருதப்படுகிறது. ஆனால் இதற்கும் உறுதியான ஆதாரம் எதுவும் இல்லை. ஆக, புராதன வேத காலத்து ஹிந்து சமுதாயம் இந்த மனு ஸ்மிருதியை அனுசரித்திருக்க வாய்ப்பில்லை. மனு ஸ்மிருதி எழுதப்பட்ட காலம் கி. மு. முதல் நூற்றாண்டு என ஒரு கருத்து நிலவுகிறது. 

மனு ஸ்மிருதியைப் பற்றிய பிரதான கருத்துகள் ஆங்கிலேயர் வருகைக்குப் பின்னர்தான் வெளிப்படலாயின. இவை பெரும்பாலும் ஹிந்து சமய நம்பிக்கைகளையும் ஹிந்து சமூக நடைமுறைகளையும் இழிவானவை என நிறுவவேண்டும் என்கிற நோக்கத்துடன்தான் தெரிவிக்கப்பட்டன. மேலும் மனு ஸ்மிருதியின் மீதான கடுமையான விமர்சனங்கள் பெரும்பாலும் அதன் ஆங்கில மொழிபெயர்ப்பைப் படித்துவிட்டுத்தான் தெரிவிக்கப்பட்டுள்ளன. இந்த மொழிபெயர்ப்புகள் ஐரோப்பியர்களால், அவர்களின் கண்ணோட்டத்திற்கும் புரிந்துகொள்ளும் ஆற்றலுக்கும் பயிற்சிக்கும் ஏற்பவே இருக்கும் என யூகிப்பதில் தவறிருக்காது. 

மனு ஸ்மிருதியில் மொத்தம் 2031 செய்யுள்கள் உள்ளன. ஒவ்வொன்றும் ஒரு ஒழுக்க விதியை வலியுறுத்துகிறது. ஆனால் இந்த 2031 விதிமுறைகளும் எந்தக் கால கட்டத்திலேனும் ஹிந்து சமூகத்தால் பாரத தேசம் முழுவதும் ஒட்டுமொத்தமாகக் கடைப்பிடிக்கப்பட்டதாகக் கூறுவதற்கில்லை.
மனு ஸ்மிருதியை ஆதாரம் காட்டிப் பேசப்படுகின்ற விதிமுறைகள் பலவும் அவரவர் கன்ணோட்டப்படியான விளக்கவுரைகளேயன்றி நேரடியான மொழிபெயர்ப்புகள் அல்ல என்பதையும் புரிந்து கொள்ள வேண்டும். பத்தொன்பதாம் நூற்றாண்டின் பிற்பகுதியில் வாழ்ந்த தலை சிறந்த சமூக சீர்திருத்தத் துறவியும், ஆரிய சமாஜம் என்னும் அமைப்பை உருவாக்கியவருமான சுவாமி தயானந்த சரஸ்வதி மனு ஸ்மிருதிக்கு ஒரு விளக்கம் தந்துள்ளார். மனு ஸ்மிருதியின் செய்யுள்களிலேயே பல ஒன்றுக்கொன்று முரண்படுவதை அவர் சுட்டிக் காட்டியிருக்கிறார். இதிலிருந்து நாம் தெரிந்துகொள்வது, ஒவ்வொரு கால கட்டத்திலும் அவ்வப்போதைய வாய்ப்புகளுக்கு இணங்க மனு ஸ்மிருதியில் இடைச் செருகல்கள் நுழைந்து விட்டிருக்கின்றன என்பதுதான். ஒன்றோடொன்று முரண்படும் விதிமுறைகளைக் கண்டறிந்து இன்றைய காலகட்டத்திற்கு எந்த விதிமுறைகள் பொருந்துகின்றனவோ அவற்றை ஏற்றுக்கொண்டு பொருந்தாதவற்றைப் புறக்கணிப்பதுதான் புத்திசாலித்தனமாக இருக்கும்.
எடுத்துக்காட்டாக, மனு ஸ்மிருதியின் இரண்டாம் சருக்கத்தின் தொண்ணூற்றேழாவது செய்யுள் கீழான குணவியல்புகள் உள்ள வர்கள் வேதமெய்ப்பொருளை அறியவியலாது என்று கூறுகிறது. பிறவியின் அடிப்படையில் பேசப்படாமல் குண நலன்களையே வலியுறுத்துவதாக இது இருப்பதால் இதனை ஏற்பதுதான் முறையாக இருக்கும்.
ஆண், பெண் என்கிற பேதமின்றி எல்லாக் குழந்தைகளையும் ஐந்து அல்லது எட்டாவது வயதிலாவது கட்டாயக் கல்வி பெறச் செய்வது பெற்றொருக்கு மட்டுமின்றி அரசுக்கும் நிர்வாக சபைகளுக்கும் கடமை யென்று ஏழாவது சருக்கத்தின் 152 வது செய்யுள் விதிக்கிறது. குழந்தைகளுக்குக் கல்வி கற்பிக்க ஏற்பாடு செய்யத் தவறுவது தண்டனைக்குரிய குற்றம் என்றே இச்செய்யுள் எச்சரிக்கிறது. எனவே பெண்களுக்குக் கல்வி அவசியமில்லை என விதிமுறை ஏதும் இருக்குமானால் முரண்பாடான அந்த விதியைத் தூக்கி யெறிந்துவிடலாம். 

மேலும், பிராமணன் ஒரு குற்றம் இழைத்தால் அதற்கு மிக அதிக பட்ச மாகவும், அதே குற்ற்றத்தை இழைத்த சத்திரியனுக்கு அதைவிடச் சிறிது குறைவாகவும் வைசியனுக்கு அந்தக் குற்றத்திற்கு மேலும் குறைவாகவும் சூத்திரனுக்கு மிக மிகக் குறைவாகவும் தண்டனை விதிக்க வேண்டும் என்று மனு ஸ்மிருதி நிர்ணயிக்கிறது. காரணம், பிராமணனாக அறிவு நிலையில் உயர்ந்திருப்பவன் தெரிந்தே குற்றம் இழைத்திருப்பான் என்று கொள்ளவேண்டும் என அது விளக்குகிறது. பிற பிரிவினரை ஓரளவுக்கே விவரம் தெரிந்தவர்களாகக் கருத வேண்டுமாதலால் அதற்கேற்பக் குறைவாகவும், சூத்திரன் தனது அறியாமையால் குற்றம் இழைத்திருப்பான் ஆதலால் மிக மிகக் குறைவாகவும் அதே குற்றத்திற்குத் தண்டணை விதிப்பதே பொருத்தம் என்கிறது, மனு ஸ்மிருதி. 

மனு ஸ்மிருதியைப் பற்றிய விரிவான பிரஸ்தாபம் காலனி யாதிக்க காலத்தில்தான் தலையெடுத்தது. குறிப்பாக ஹிந்து சமூகத்தைக் குறை கூறி, மேற்கத்திய நாகரிகமும் சம்பிரதாயங்களும்தாம் மேன்மையானவை என்று மனதில் பதிய வைப்பதற்குத்தான் அத்தகைய பிரஸ்தாபம் பயன்படுத்தப் பட்டது. ஆங்கிலக் கல்வியின் வழியாகத் தம் தாயகத்தின் கலாசாரத்தையும் நம்பிக்கைகளையும் நடைமுறைகளையும் காணப் பழகியவர்களுக்கு காலனியாதிக்கக் கல்வியாளர்கள் மனு ஸ்மிருதி பற்றி வெளியிட்ட கருத்துகள்தாம் வேத வாக்காகவும் அமைந்துவிட்டன. அந்த அடிச்சுவட்டில் தொடர்ந்து நடப்பவர்களிடையே மனு ஸ்மிருதியைப் பற்றி ஒருதலைப்பட்சமான கருத்து நிலவுவது இயற்கைதான்.

திரு, 

மனுஸ்மிருதியின் மொழிபெயர்ப்புகள் பலரும் அறிந்தவை தான். ஆனால் கடைசி பத்தியில் இந்துத்துவ நிலைப்பாடு பற்றிக் கூறுவது தவறு. 

இது பற்றி ஆர்.எஸ்.எஸ்-இன் மூத்த தலைவர்களில் ஒருவரான திரு. ரமேஷ் பதங்கே அவர்கள் (தலித் உரிமைகளுக்காக மிகப் பெரிய அளவில் போராடியவர் இவர்) ஒரு நூலை எழுதியிருக்கிறார் - "சங்கமும், மனுவும், நானும்" (மராத்தியில் "சங், மனு ஆணி மீ"). இதன் ஆங்கில மொழிபெயர்ப்பு இணையத்திலேயே உள்ளது - 
http://hvk.org/specialrepo/mms/index.html

புராண கால மனுவை ஆதிபுருஷர் என்பதாக எல்லா இந்துக்களும் போற்றுகின்றனர். விஷ்ணுவின் மச்சாவதாரத்தில் பிரளயத்தில் இருந்து தப்பிய உலகம் மறுபடியும் உயிர்க்கும் தொன்மத்துடன் தொடர்புடையவர் இவர். மனிதன், மானிடன், மனுஷ்யன் என்ற பெயர்கள் எல்லாமே மனு என்பதில் இருந்து வருகின்றன. ('ஆத்மி' என்ற மனிதனைக் குறிக்கும் அரபிச் சொல் ஆதாமில் இருந்து வருவது போல) இமாசலப் பிரதேசத்தில் கோயில் கட்டப் பட்டது இந்த மனுவிற்குத் தான்.

இந்தக் கட்டுரையே குறிப்பிடுவது போல ஸ்மிருதியைச் செய்தவர் பெயரும், இந்தப் புராண புருஷரின் பெயரும் கலந்தது ஒருவிதான குழப்படி தான். மோசடி என்று சொல்லலாமா? அதை வரலாற்று ஆய்வாளர்கள் தான் சொல்ல வேண்டும். 

மற்றபடி, தமிழ் இலக்கியங்கள் பலவற்றிலும் கூட மனு பற்றிய குறிப்பு உள்ளது (திருவள்ளுவ மாலை, சிலப்பதிகாரம், கம்பராமாயணம், பெரியபுராணம்...). வள்ளலார் "மனுமுறை கண்ட வாசகம்" என்ற பெயரில் தர்மசிந்தனைகளை விளக்கும் ஒரு நூலையே எழுதியிருக்கிறார். இங்கும் இரு மனுக்களும் ஒன்று என்பது போன்ற புரிதலே கிடைக்கிறது. 

இந்த குழப்படியை எல்லாம் விட்டு மனுஸ்மிருதியை ஒரு நூல் என்று மட்டும் எடுத்துக் கொண்டால் அதில் காலத்துக்கு ஒவ்வாத இத்தகைய கருத்துக்களோடு பல நல்ல அறக் கருத்துக்களை விளக்கும் சுலோகங்களும் உள்ளன என்பதை மறுப்பதற்கில்லை. இந்த நோக்கில் தான் நான் மனுஸ்மிருதியைப் பார்க்கிறேனே அன்றி புனித நூல் என்பதாக அல்ல.

Ramaswamy said...

This is what the great nietzsche said about Manudharma.He calls it a far superior book compared to bible and says that it is an insult to compare such a greatbook with bible.

http://www.geocities.com/thenietzschechannel/anti.htm

Ultimately, it is a matter of the end to which one lies. That "holy" ends are lacking in Christianity is my objection to its means. Only bad ends: poisoning, slander, negation of life, contempt for the body, the degradation and self-violation of man through the concept of sin—consequently its means too are bad.— It is with an opposite feeling that I read the law of Manu, an incomparably spiritual and superior work: even to mention it in the same breath with the Bible would be a sin against the spirit. One guesses immediately: there is a real philosophy behind it, in it, not merely an ill-smelling Judaine of rabbinism and superstition—it offers even the most spoiled psychologist something to chew on. 

Not to forget the main point, the basic difference from every kind of Bible: here the noble classes, the philosophers and the warriors, stand above the mass; noble values everywhere, a feeling of perfection, an affirmation of life, a triumphant delight in oneself and in life—the sun shines on the whole book.— All the things on which Christianity vents its unfathomable meanness—procreation, for example, woman, marriage—are here treated seriously, with respect, with love and trust. 

Really, how can one put a book in the hands of children and women which contains that vile dictum: "to avoid fornication, let every man have his own wife, and let every woman have her own husband: it is better to marry than to burn"? [I Corinthians vii, 2, 9.] And how can one be a Christian as long as the notion of the immaculata conceptio christianizes, that is, dirties, the origin of man? ... I know no other book in which so many tender and gracious things are said to woman as in the law of Manu; those old graybeards and saints have a way of being courteous to women which has perhaps never been surpassed. "The mouth of a woman"—it is written in one place—"the bosom of a girl, the prayer of a child, the smoke of the sacrifice, are always pure." 

Another passage: "There is nothing purer than the light of the sun, the shadow of a cow, the air, water, fire, and the breath of a girl." A final passage—perhaps also a holy lie—: "All apertures of the body above the navel are pure, all below are impure. Only in the girl is the whole body pure."

[For these three quotes from the "Laws of Manu," Nietzsche used the "translation" by Louis Jacolliot in Les Législateurs Religieux, p. 225ff. Jacolliot's work has been discredited. The text from the "Laws of Manu" reads:


The mouth of a woman is always pure, likewise a bird when he causes a fruit to fall; a calf is pure on the flowing of the milk, and a dog when he catches a deer.


Flies, drops of water, a shadow, a cow, a horse, the rays of the sun, dust, earth, the wind, and fire one must know to be pure to the touch.


All those cavities (of the body) which lie above the navel are pure, (but) those which are below the navel are impure, as well as excretions that fall from the body.

See: Annemarie Etter, "Nietzsche und das Gesetzbuch des Manu," Nietzsche-Studien 16 (1987): 340-52 (PDF in German).]

ஜடாயு said...

Thamizhan அவர்களே, முதலில் இந்தப் பதிவை நீங்கள் படித்தீர்களா என்றே எனக்கு சந்தேகம் வருகிறது! மனுஸ்மிருதியில் உள்ளதெல்லாம் சரி என்று இங்கு யாரும் வாதம் செய்யவே இல்லை. நீரே கற்பனை செய்து கொண்டு ஏதேதோ சொல்ல ஆரம்பித்து விட்டீர்.

இந்தப் புத்தகத்தின் பல பிரதிகளில் காணப்படும் இவ்விதமான தண்டனைகளையும், சட்டங்களையும் இந்தியாவில் எந்த மன்னனும், மக்கள் குழுவும் முழுமையாக நடைமுறைப் படுத்தியதற்கான சான்றுகள் இல்லை என்று டாக்டர் அம்பேத்கர் அவர்களே தன் நூலில் கூறியிருக்கிறார். சோழ மன்னர்கள் வேதியருக்கு மட்டும் அல்ல, படைவீரர், கலைஞர்கள், மருத்துவர் உள்ளிட்ட எல்லா சாதியாருக்கும் நிலங்கள், கிராமங்கள் வழங்கியதற்கும் சான்றுகள் உள்ளன.

இருப்பினும், சாதீய வெறிக்கான ஒரு குறியீடாக இந்நூலைப் பார்ப்பதாகக் கூறித் தான் அம்பேத்கர் இந்த நூலை எரித்தார். ஏனென்றால் இத்தகைய ஸ்மிருதிகள் மிக மரியாதையுடன் யாராலும் பார்க்கப் படவில்லை என்பது அவருக்குத் தெரியும். வேடரான முனிவர் வால்மீகியின் ராமாயணத்திற்கும், மீனவரான முனிவர் வியாசரின் மகாபாரதத்திற்கும் இருக்கும் உயரிய இடத்தில் நூறில் ஒரு பங்கு கூட மனுஸ்மிருதிக்கு இல்லை என்பது அவர் அறிந்தது. இந்து மரபில் வந்திருக்கும் ஆயிரக் கணக்கான புத்தகங்களில் சாதி வெறியைப் பற்றி ஓவராகப் பேசிய புத்தகம் என்று இதைக் கண்டு அவர் எரித்தார். அவரது செயல் ஒரு போர்முறை என்ற அளவில் சரியானது என்றே நான் கருதுகிறேன். 

இருப்பினும் ஒரு பழைய நூல் (புனித நூல் அல்ல) என்ற அளவில் மனுஸ்மிருதியை மதிப்பிட்டு அதிலும் சில நல்ல அறக் கருத்துக்களை விளக்கும் பாடல்கள் உள்ளன என்பதே நான் கூறவந்தது. 

இந்து சாத்திரங்கள் எல்லாமே இப்படித் தான் கூறுகின்றன என்று நீங்கள் வாதிட்டால் அது உங்கள் அறியாமையையே காட்டுவதாக இருக்கும்.

இவ்வளவும் நான் சொல்லக் காரணம், மனு ஸ்மிருதியை அதன் மூல மொழியான சமஸ்கிருத்தத்தில் படித்துப் பொருள் புரிந்துகொள்ளாமலேயே, எவரோ செய்த அதன் ஆங்கில மொழிபெயர்ப்பைப் படித்துவிட்டு, அதன் அடிப்படையில் மனு ஸ்மிருதி பற்றிக் கூசாமல் பழித்துப் பேசுவது அரசியல்வாதிகளுக்கு வேண்டுமானால் பொருத்தமாக இருக்குமேயன்றி, அறிவாளிகளும் அதேபோல் நட ந்துகொள்ளலாமா என யோசிக்க வேண்டும்.

ஹிந்துஸ்தானத்தில் குற்றவியல், குடிமையியல் என்கிற பாகுபாடுகளுடன் நீதி பரிபாலனம் நடைபெற்ற விதம் பற்றிய தெளிவான பதிவுகள் இல்லை. 1700க்குப் பிறகு வியாபாரிகளாக வந்த ஆங்கிலேயர்களான கிழக்கிந்திய கம்பெனியார் நமது ஒற்றுமையின்மையாலும் முன்னெச்சரிக்கையின்மையாலும் நம்மை ஆளுகின்ற பொறுப்பையும் ஏற்றுக் கொண்டபோது, குற்றவியல் குடிமையியல் ஆகியவற்றின் பிரகாரம் நீதி பரிபாலனம் செய்யும் கடமையினையும் ஏற்க வேண்டியவர்களானார்கள். குற்றவியலைப் பொருத்தவரை அவர்களுக்குப் பிரச்சினை இருக்கவில்லை. தங்கள் தேசத்துக் குற்றவியலை எளிதாக வரித்துக் கொண்டுவிட்டனர். அடிமை மக்களுக்கான குற்றவியல் என்பதால் விசாரணை, தண்டனை விதிகளை மட்டும் சிறிது கடுமையாக்கிக்கொண்டனர். சிவில் எனப்படுகிற குடிமையியலின்படி நீதி வழங்க நேர்ந்தபோதுதான் அவர்களுக்குச் சிக்கல் வந்தது.

ஹிந்துஸ்தானத்தில் ஹிந்துக்கள், முகமதியர், ஒரளவு கிறிஸ்தவர், பவுத்தர், சமணர், வனவாசிகள் எனப் பல பிரிவினர் இருப்பதோடு, ஹிந்துக்களிலேயே ஒவ்வொரு வட்டாரத்திலும் ஒவ்வொருவிதமான பழக்க வழக்கங்களும், பிரிவுகளும், அவற்றுக்கு ஏற்ப நடைமுறைகளும் இருக்கக் கண்டு ஆங்கிலேயர் திகைத்தனர். முகமதியம், கிறிஸ்தவம் போல ஒரு மதத் தலைமை, ஒரு புத்தகம் என்கிற கட்டுப்பாடு ஹிந்துக்களிடையே இல்லாததும், மதத்தின் முத்திரையோடு ஒழுக்க விதிகள் நிர்ணயிக்கப் படாததாலும் எத்தகைய விதிகளின் பேரில் எவருடைய அங்கீகாரத்துடன் ஹிந்துக்களுக்கிடையிலான குடிமை வழக்குகளை விசாரித்துத் தீர்ப்பளிப்பது என்றும் எந்த அதிகாரத்தின்கீழ் தமது தீர்ப்பிற்கு வாதிகளை ஒப்புக்கொள்ளச் செய்வது என்றும் அவர்களுக்குப் புரியவில்லை.

அப்போதைய கவர்னர் ஜெனரல் வாரன் ஹேஸ்டிங்ஸ் இதற்கு விடை காணப் பலரிடமும் ஆலோசனை செய்தபோது, ஹிந்து தர்ம சாஸ்திரங்களில் மனு ஸ்மிருதி என ஒரு நீதி நூல் இருப்பதாகக் கேள்வியுற்றார். சமஸ்கிருத மொழிப்புலமையோடு, சாஸ்திர சம்பிரதாயங்களில் தேர்ச்சியும் உள்ளவர்கள் என அறியப்பட்ட சிலரைத் தேர்வு செய்து ஒரு குழு அமைத்து,

ஹிந்துக்களுக்கான குடிமைச் சட்ட விதிகளை ஒழுங்கு படுத்துமாறு அவர் கூறினார். பண்டிதர்கள் ஒன்று கூடி த் தமக்குள் விவாதித்து, மனு ஸ்மிருதியைப் புரட்டிப் புரட்டி, முக்கியமான குடிமை விவகாரங்களில் எவ்வாறு தீர்ப்பளிப்பது என முடிவு செய்வதற்கான விதிகளைத் தொகுத்து அளித்தனர். இதுதான் பின்னர் ஹிந்து குடிமைச் சட்டமாகப் பரிணாமமடைந்தது.

பொதுவாக மக்களிடையே அதிருப்தி வளர இடமளிக்கலாகாது என்பதால் கம்பெனி ஆட்சி மத சம்பந்தமான விவகாரங்களில் தலையிடாமல் ஒதுங்கியே இருந்து வந்தது. பாலிய விவாகம், உடன்கட்டை ஏறுதல், பலதார மணம், முதலிய நடைமுறைகள் சமூக வழக்கங்களாக இருந்த போதிலும் பண்டிதர் குழு சாமர்த்தியமாக அதற்கு சமயத்தின் முத்திரையைப் பதித்துவிட்டதால் கம்பெனி தர்பார் அவற்றில் தலையிடவில்லை.

சதி என்கிற உடன்கட்டை ஏறும் வழக்கம் பல சந்தர்ப்பங்களில் உடன் கட்டை ஏற்றும் சதிச் செயலாக இருந்தும் அதனைத் தடுக்க கம்பெனி ஆட்சி விரும்பவில்லை. ராஜா

ராம்மோஹன் ராய் இடைவி டாது முயற்சி செய்ததன் பயனாகவே இறுதியில் அந்தக் கொடிய வழக்கத்தைத் தடை செய்ய கம்பெனி ஆட்சி முன் வந்தது. உடன்கட்டை ஏறுதல் ஒரு சமூகப் பழக்கம், சமய நம்பிக்கைக்கும் அதற்கும் சம்பந்தமில்லை என்று ராம்மோஹன் ராய் வாதாடித் தமது கோரிக்கையை அத ஏற்கச் செய்தார்.

பண்டிதர்கள் மனு ஸ்மிருதியை அடிப்படையாகக் கொண்டு ஹிந்து குடிமைச் சட்ட விதிகளை ஒழுங்கு செய்ததாகக் கூறியபோதிலும் அதற்கு ஆதாரம் ஏதும் இல்லை.

பொதுவாகக் கிழக்கிந்திய கம்பனி ஆட்சியைக் கைப்பற்றிக் கொள்ள முற்படும்வதற்கு முன் கிராம அளவிலான பஞ்சாயத்துகள் மூலமாகவே குடிமையியலிலும், குற்றவியலில் சிறு குற்றங்களுக்கும் தீர்ப்ப்புகள் வழங்கப் பட்டு வந்தன. இவற்றை முன்மாதிரியாகக் கொண்டுதான் பண்டிதர்கள் ஹிந்துக்களுக்கான குடிமையியல் விதிகளை ஒழுங்கு படுத்தினார்கள்.

புதிதாக நிறுவப்பட்ட குடிமையியல் நீதி மன்றங்களில் ஹிந்துக்களிடையிலான வழக்குகள் விசாரணைக்கு வந்தபோது ஆங்கிலேய நீதிபதிகளுக்குத் தீர்ப்பு வழங்குவதற்கான ஆலோசனை வழங்கப் பண்டிதர் குழு நியமிக்கப்பட்டது. ஒரே மாதிரியான வழக்குகளில் கூட, பண்டிதர்கள் தம் மனம் போன போக்கில் விளக்கம் சொல்லி ஆலோசனை அளிக்கத் தொடங்கிவிட்டதால் கம்பெனி ஆட்சியாளர்களுக்குப் பண்டிதர்கள் அளிக்கும் ஆலோசனையில் சந்தேகம் வரலாயிற்று.