New Indian-Chennai News + more

Members Login
Username 
 
Password 
    Remember Me  
Post Info TOPIC: இயேசு கிறிஸ்து யார்?


Guru

Status: Offline
Posts: 9863
Date:
இயேசு கிறிஸ்து யார்?
Permalink  
 


லூக்கா விருப்பப்படியான சுவிசேஷம்

மத்தேயு விருப்பப்படியான சுவிசேஷம்

1 ஆபிரகாம்

1. ஆபிரகாம்

2 ஈசாக்கு

2. ஈசாக்கு

3 யாக்கோப்பு

3. யாக்கோப்பு

4 யூதா

4. யூதா

5 பெரேட்சு

5. பெரேட்சு (தாமாருக்கு)

6 எட்சரோன்

6. எட்சரோன்

7 ஆர்னி

7. ஆராம்

8 அத்மின்

8. அம்மினதாபு

9 அம்மினதாப

9. நகசோன்

10 நகசோன்

10. சல்மோன்(ஆராகாபுக்கு)

11 சாலா

11. போவாசு

12 போவாசு

12. ஓபேது (ருத்துக்கு)

13 ஓபேது

13. ஈசாய்

14 ஈசாய்

14. தாவீது

15 தாவீது

15. சாலமோன். (உரியாவின் மனைவியிடம் )

16 நாத்தான்

16. ரெகபயாம்

17 மத்தத்தா

17 அபியாம்.

18 மென்னா

18 ஆசா.

19 மெலேயா

19 யோசபாத்து.

20 எலியாக்கிம்

20 யோராம்

21 யோனாம்

21 உசியா

22 யோசேப்பு

22 யோத்தாம்

23 யூதா

23 ஆகாசு.

24 சிமியோன்

24 எசேக்கியா.

25 லேவி

25 மனாசே

26 மாத்தாத்து

26 ஆமொன்

27 யோரிம்

27 யோசியா.

28 எலியேசர்

28 எக்கோனியா (பாபிலோனுக்குச் சிறை)

29 ஏசு

29 செயல்தியேல்

30 ஏர்

30 செருபாபேல்

31 எல்மதாம்

31 அபியூது

32 கோசாம்

32 எலியாக்கிம்

33 அத்தி

33 அசோர்.

34 மெல்கி

34 சாதோக்கு.

35 நேரி

35 ஆக்கிம்

36 செயல்தியேல்

36 எலியூது

37 செருபாபேல்

37 எலயாசர்.

38 ரேசா

38 மாத்தான்.

39 யோவனான்

39 யாக்கோபு.

40 யோதா

40 யோசேப்பு. (மரியாவின் கணவர்)

41 யோசேக்கு

41 யேசு

42 செமேய்

43 மத்தத்தியா

44 மாத்து

45 நாகாய்

46 எஸ்லி

47 நாகூம்

48 ஆமோசு

49 மத்தத்தியா

50 யோசேப்பு

51 யன்னாய்

52 மெல்கி

53 லேவி

54 மாத்தாத்து

55 ஏலி

56 யோசேப்பு

57 யேசு



__________________


Guru

Status: Offline
Posts: 9863
Date:
Permalink  
 

Manuscript evidence for superior New Testament reliability

papyri

by Matt Slick

The New Testament is constantly under attack and its reliability and accuracy are often contested by critics.  But, if the critics want to disregard the New Testament, then they must also disregard other ancient writings by Plato, Aristotle, and Homer. This is because the New Testament documents are better-preserved and more numerous than any other ancient writings. Because they are so numerous, they can be cross checked for accuracy... and they are very consistent.

There are presently 5,686 Greek manuscripts in existence today for the New Testament.1 If we were to compare the number of New Testament manuscripts to other ancient writings, we find that the New Testament manuscripts far outweigh the others in quantity.2

AuthorDate
Written
Earliest CopyApproximate Time Span between original & copyNumber of CopiesAccuracy of Copies
Lucretiusdied 55 or 53 B.C.1100 yrs2----
Pliny61-113 A.D.850 A.D.750 yrs7----
Plato427-347 B.C.900 A.D.1200 yrs7----
Demosthenes4th Cent. B.C.1100 A.D.800 yrs8----
Herodotus480-425 B.C.900 A.D.1300 yrs8----
Suetonius75-160 A.D.950 A.D.800 yrs8----
Thucydides460-400 B.C.900 A.D.1300 yrs8----
Euripides480-406 B.C.1100 A.D.1300 yrs9----
Aristophanes450-385 B.C.900 A.D.120010----
Caesar100-44 B.C.900 A.D.100010----
Livy59 BC-AD 17----???20----
Tacituscirca 100 A.D.1100 A.D.1000 yrs20----
Aristotle384-322 B.C.1100 A.D.140049----
Sophocles496-406 B.C.1000 A.D.1400 yrs193----
Homer (Iliad)900 B.C.400 B.C.500 yrs64395%
New
Testament
1st Cent. A.D. (50-100 A.D.2nd Cent. A.D.
(c. 130 A.D. f.)
less than 100 years560099.5%

As you can see, there are thousands more New Testament Greek manuscripts than any other ancient writing.  The internal consistency of the New Testament documents is about 99.5% textually pure.  That is an amazing accuracy.  In addition there are over 19,000 copies in the Syriac, Latin, Coptic, and Aramaic languages.  The total supporting New Testament manuscript base is over 24,000.

Almost all biblical scholars agree that the New Testament documents were all written before the close of the First Century.  If Jesus was crucified in 30 A.D., then that means that the entire New Testament was completed within 70 years.  This is important because it means there were plenty of people around when the New Testament documents were penned who could have contested the writings.  In other words, those who wrote the documents knew that if they were inaccurate, plenty of people would have pointed it out.  But, we have absolutely no ancient documents contemporary with the First Century that contest the New Testament texts.

Furthermore, another important aspect of this discussion is the fact that we have a fragment of the gospel of John that dates back to around 29 years from the original writing (John Rylands Papyri 125 A.D.).  This is extremely close to the original writing date.  This is simply unheard of in any other ancient writing and it demonstrates that the Gospel of John is a First Century document.

Below is a chart with some of the oldest extant New Testament manuscripts compared to when they were originally penned.  Compare these time spans with the next closest which is Homer's Iliad where the closest copy from the original is 500 years later.  Undoubtedly, that period of time allows for more textual corruption in its transmission.  How much less so for the New Testament documents?

Important
Manuscript
Papyri
ContentsDate
Original Written
MSS
Date
Approx.
Time Span
Location
p52
(John Rylands
Fragment)
3
John 18:31-33,37-38circa
96 A.D.
circa
125
A.D.
29 yrsJohn Rylands Library, Manchester, England
P46
(Chester Beatty Papyrus)
Rom. 5:17-6:3,5-148:15-2527-3510:1-11,22,24-33,3516:1-2325-27; Heb.; 1 & 2 Cor., Eph., Gal., Phil., Col.; 1 Thess. 1:1,9-102:1-35:5-923-2850's-70'scirca
200
A.D.
Approx.
150 yrs
Chester Beatty Museum, Dublin & Ann Arbor, Michigan, University of Michigan library
P66
(Bodmer Papyrus)
John 1:1-6:11,35-14:26; fragment of 14:29-21:9

70's

circa
200
A.D.
Approx.
130 yrs
Cologne, Geneva
P67Matt. 3:9,155:20-2225-28circa
200
A.D.
Approx.
130 yrs
Barcelona, Fundacion San Lucas Evangelista, P. Barc.1

If the critics of the Bible dismiss the New Testament as reliable information, then they must also dismiss the reliability of the writings of Plato, Aristotle, Caesar, Homer, and the other authors mentioned in the chart at the beginning of the paper.  On the other hand, if the critics acknowledge the historicity and writings of those other individuals, then they must also retain the historicity and writings of the New Testament authors; after all, the evidence for the New Testament's reliability is far greater than the others.  The Christian has substantially superior criteria for affirming the New Testament documents than he does for any other ancient writing.  It is good evidence on which to base the trust in the reliability of the New Testament.

 

This article is also available in: Español中文

  1. 1.Norman Geisler & Peter Bocchino, Unshakeable Foundations, (Minneapolis, MN: Bethany House Publishers, 2001) p. 256.
  2. 2.The above chart was adapted from three sources: 1) Christian Apologetics, by Norman Geisler, 1976, p. 307; 2) the article "Archaeology and History attest to the Reliability of the Bible," by Richard M. Fales, Ph.D., in The Evidence Bible, Compiled by Ray Comfort, Bridge-Logos Publishers, Gainesville, FL, 2001, p. 163; and 3) A Ready Defense, by Josh Mcdowell, 1993, p. 45.
  3. 3."Deissmann was convinced that p52 was written well within the reign of Hadrian (A.D. 117-38) and perhaps even during the time of Trajan (A.D. 98-117)" (Footnote #2 found on pg. 39 of The Text of the New Testament, by Bruce M. Metzger, 2nd Ed. 1968, Oxford University Press, NY, NY). Bruce Metzger has authored more than 50 books. He holds two Masters Degrees, a Ph.D. and has been awarded several honorary doctorates. "He is past president of the Society of Biblical Literature, the International Society fo New Testament Studies, an the North American Patristic Society." -- From, The Case for Christ, by Lee Strobel, Zondervan Publishers, 1998, Grand Rapids, MI: pg. 57.


__________________


Guru

Status: Offline
Posts: 9863
Date:
Permalink  
 

A Brief Summary of Why the Bible Is Unreliable

Fundamentalist Christians view the Bible as the inspired and inerrant word of God. They therefore say people should live according to biblical teachings. Modern analysis of the Bible, however, provides many reasons why the book cannot be considered a reliable guide.

In the first place, the contradictions contained in the Bible prove that numerous assertions in it are false, because two contradictory statements cannot both be true. Examples of the hundreds of biblical contradictions are the conflicting genealogies of Jesus (Mt. 1:1-16 vs. Lk. 3:23-38), the inconsistent stories of Judas' death (Mt. 27:5 vs. Acts 1:18), and the contradictory accounts of Paul's conversion (Acts 9:7 vs. Acts 22:9).

Moreover, the cruelties that the Bible says God ordered, approved, or committed make the book totally unacceptable to persons applying modern standards of justice and humaneness. Examples of biblical atrocities include Moses telling his soldiers to kill women and children (Num. 31:15-18), God sending two bears that killed 42 children because they were making fun of a prophet's bald head (2 Kgs. 2:23-24), and the promise that non-Christians will be sent to the eternal fires of hell (e.g., Mt. 25:41; Rev. 21:8).

Additionally, the Bible's stories of events violating the laws of nature cannot be accepted by scientific persons today. They know it's much more likely the writers of the Bible either lied or were mistaken than that incidents occurred such as sticks turning into snakes (Exod. 7:10-12), a donkey talking (Num. 22:28), a dead man reviving when his corpse came in contact with the bones of a prophet (2 Kgs. 13:21), and a man living for three days and nights in the belly of a fish (Jonah 1:17).

Other reasons the Bible is not the word of God include its false ideas about the structure of the physical world (e.g., 1 Sam. 2:8, where the earth is said to rest on pillars); its prophecies that have proved to be false (e.g., Mk. 13:24-30, where the prediction is made that the world would end within the lifetime of persons living in the first century C.E.); and its historical inaccuracies (e.g., Dan. 5:31, where one "Darius the Mede" is said to have captured Babylon in the sixth century B.C.E., whereas historians know it was Cyrus of Persia who did so).

Furthermore, the Bible is an unreliable authority because of its harmful teachings (e.g., Mk. 16:18, where believers are taught to handle snakes, drink poison, and rely on faith healing instead of medical science); its obscene passages; the fact that parts of it were written many years - and in some cases many centuries - after the events it purports to describe; and the fact that we have no idea who wrote most of it.

Findings of modern biblical scholarship support Thomas Paine's position. The American patriot and proponent of common sense wrote in his book The Age of Reason: "People in general know not what wickedness there is in this pretended word of God. Brought up in habits of superstition, they take it for granted that the Bible is true, and that it is good. . . . Good heavens! It is quite another thing: it is a book of lies, wickedness and blasphemy."

The application of reason, observation, and experience - what the great nineteenth-century agnostic Robert Ingersoll called "the holy trinity of science" - reveals that the Bible was written solely by humans who lived in a barbaric and superstitious age.

Those same methods of science, and not a reliance on religious dogma, are needed to expose falsehood and discover truth in all other fields as well.

[For a more detailed discussion of this subject, please see the article titled "Some Reasons Why Humanists Reject the Bible."]



__________________


Guru

Status: Offline
Posts: 9863
Date:
Permalink  
 

Some Reasons Why Humanists Reject The Bible

by Joseph C. Sommer

Introduction

Humanists reject the claim that the Bible is the word of God. They are convinced the book was written solely by humans in an ignorant, superstitious, and cruel age. They believe that because the writers of the Bible lived in an unenlightened era, the book contains many errors and harmful teachings.

Humanists receive much criticism due to their position on the Bible. Some critics even accuse them of being evil. This article attempts to clarify the reasons why Humanists hold negative views about the Bible.

Importance of the Subject

In the United States, the Bible is often hailed as a divinely inspired book. Television and radio carry religious programs praising the Bible as the holy and infallible word of God. Religious groups also distribute vast amounts of books, magazines, tapes, pamphlets, and other items. The materials promote the idea that, as televangelist Pat Robertson has said, "The Bible . . . is a workable guidebook for politics, business, families and all the affairs of mankind." [1]

The Bible is also extolled by many politicians. For instance, President Ronald Reagan signed into law an Act of Congress proclaiming 1983 to be the "Year of the Bible." The law described the Bible as the "Word of God" and said there is "a national need to study and apply its teachings." [2]

Thousands of other religious and political leaders throughout the U.S. promote the Bible. In most communities, an opposing view is rarely, if ever, heard.

The massive and incessant promotion of the Bible significantly influences the beliefs of millions. A Gallup poll showed that over 30% of Americans believe that the Bible is the word of God and its teachings should be taken literally. [3] Gallup identified an additional 25% of Americans who consider the Bible as inspired by God, but think some verses should be interpreted symbolically rather than literally. [4]

Gallup says many other people, while having doubts about whether the entire Bible is the word of God, still consider the book to be a source of moral truths and regard its teachings as deserving great respect. [5]

Such views about the Bible are surely responsible, at least in part, for Gallup’s finding that over two-thirds of Americans belong to churches or synagogues, and 40% attend services on a weekly basis. [6]

If the Humanist view of the Bible is correct, millions of Bible-believers and churchgoers are wasting much time, money, and energy. Humanity’s condition could be greatly improved if those resources were used for solving the world's problems instead of worshiping a nonexistent God.

Moreover, because so many people have been told the Bible is the "Good Book," biblical teachings shape the attitudes of millions on numerous subjects. When the subjects involve governmental issues, all of society can be affected when Bible-believers express their views in the political arena.

Anyone who becomes politically active can soon discover that Bible teachings influence the opinions of many Americans on issues involving nuclear war, overpopulation, conservation, women’s rights, gay rights, racial equality, corporal punishment of children, church-state separation, sex education, science, abortion, contraception, censorship, capital punishment, and other subjects.

When people view the Bible as the word of a just and omniscient God, and attempt to have society's laws and social practices reflect biblical teachings, serious error and harm will occur if the Bible was actually written by fallible humans who lived in an unenlightened era.

In that case, the Bible would not be a guidebook for attaining human happiness and well-being. It would instead perpetuate the ideas of an ignorant and superstitious past - and prevent humanity from rising to a higher level.

Contradictions

The Bible is an unreliable authority because it contains numerous contradictions. Logically, if two statements are contradictory, at least one of them is false. The biblical contradictions therefore prove that the book has many false statements and is not infallible.

Examples of Old Testament Contradictions

The contradictions start in the opening chapters of the Bible, where inconsistent creation stories are told. Genesis chapter 1 says the first man and woman were made at the same time, and after the animals. But Genesis chapter 2 gives a different order of creation: man, then the animals, and then woman.

Genesis chapter 1 lists six days of creation, whereas chapter 2 refers to the "day that the Lord God made the earth and the heavens." Genesis 1:2-3 claims that God created light and divided it from darkness on the first day; but Genesis 1:14-19 tells us the sun, moon, and stars weren't made until the fourth day.

Chapter 1 reports that the fruit trees were created before the man, while chapter 2 indicates they were made after him. Genesis 1:20 says the fowl were created out of the waters; Genesis 2:19 alleges they were formed from the ground.

Contradictions are also seen in the biblical story of a worldwide flood. According to Genesis 6:19-22, God ordered Noah to bring "of every living thing of all flesh, two of every sort . . . into the ark." Nevertheless, Genesis 7:2-3 relates that the Lord ordered Noah to take into the ark the clean beasts and the birds by sevens, and only the unclean beasts by twos.

Genesis 8:4 reports that, as the waters of the flood receded, Noah’s ark rested on the mountains of Ararat in the seventh month. The very next verse, however, says the mountaintops could not be seen until the tenth month.

Genesis 8:13 describes the earth as being dry on the first day of the first month. But Genesis 8:14 informs us the earth was not dry until the twenty-seventh day of the second month.

The Old Testament contains an interesting contradiction in the story of the census taken by King David and the resulting punishment of the Israelites. God was so angered by the census that he sent a plague that killed 70,000 men. According to II Samuel 24:1, the Lord had caused David to take the census - which makes the punishment appear even more nonsensical. But an attempt was later made, at I Chronicles 21:1, to improve God’s image by claiming that Satan incited the census.

Further, the Old Testament is contradictory as to whether the Lord commanded the Israelites to sacrifice animals to him. At Jeremiah 7:22, God denies he ever gave the Israelites commandments about animal sacrifices. In contrast, Exodus 29:38-42 and many other verses depict God as requiring the Israelites to offer animal sacrifices.

Examples of New Testament Contradictions

In the New Testament, there are contradictions between the genealogies of Jesus given in the first chapter of Matthew and the third chapter of Luke.

Both genealogies begin with Jesus’ father, who is identified as Joseph (which is curious, given that Mary was supposedly impregnated by the Holy Ghost). But Matthew says Joseph’s father was Jacob, while Luke claims he was Heli. Matthew lists 26 generations between Jesus and King David, whereas Luke records 41. Matthew runs Jesus’ line of descent through David’s son Solomon, while Luke has it going through David’s son Nathan.

The story of Jesus' birth is also contradictory. Matthew 2:13-15 depicts Joseph and Mary as fleeing to Egypt with the baby Jesus immediately after the wise men from the east had brought gifts.

But Luke 2:22-40 claims that after the birth of Jesus, his parents remained in Bethlehem for the time of Mary’s purification (which was 40 days, under the Mosaic law). Afterwards, they brought Jesus to Jerusalem "to present him to the Lord," and then returned to their home in Nazareth. Luke mentions no journey into Egypt or visit by wise men from the east.

Concerning the death of Judas, the disloyal disciple, Matthew 27:5 states he took the money he had received for betraying Jesus, threw it down in the temple, and "went and hanged himself." To the contrary, Acts 1:18 claims Judas used the money to purchase a field and "falling headlong, he burst asunder in the midst, and all his bowels gushed out."

In describing Jesus being led to his execution, John 19:17 recounts that he carried his own cross. But Mark 15:21-23 disagrees by saying a man called Simon carried the cross.

As for the crucifixion, Matthew 27:44 tells us Jesus was taunted by both criminals who were being crucified with him. But Luke 23:39-43 relates that only one of the criminals taunted Jesus, the other criminal rebuked the one who was doing the taunting, and Jesus told the criminal who was defending him, "Today shalt thou be with me in paradise."

Regarding the last words of Jesus while on the cross, Matthew 27:46 and Mark 15:34 quote Jesus as crying with a loud voice, "My God, my God, why hast thou forsaken me?" Luke 23:46 gives his final words as, "Father, into thy hands I commend my spirit." John 19:30 alleges the last words were, "It is finished."

There are even contradictions in the accounts of the resurrection – the supposed event that is the very foundation of the Christian religion. Mark 16:2 states that on the day of the resurrection, certain women arrived at the tomb at the rising of the sun. But John 20:1 informs us they arrived when it was yet dark. Luke 24:2 describes the tomb as open when the women arrived, whereas Matthew 28:1-2 indicates it was closed. Mark 16:5 declares that the women saw a young man at the tomb, Luke 24:4 says they saw two men, Matthew 28:2 reports they saw an angel, and John 20:11-12 claims they saw two angels.

Also in the resurrection stories, there are contradictions as to the identity of the women who came to the tomb,[7] whether the men or angels the women saw were inside or outside the tomb,[8] whether the men or angels were standing or sitting,[9] and whether Mary Magdalene recognized the risen Jesus when he first appeared to her.[10]

As a final example of a New Testament contradiction, the conflicting accounts of Paul’s conversion can be cited. Acts 9:7 states that when Jesus called Paul to preach the gospel, the men who were with Paul heard a voice but saw no man. According to Acts 22:9, however, the men saw a light but didn't hear the voice speaking to Paul.

The foregoing examples are just a few of the hundreds of contradictions contained in the Old and New Testaments. Each contradiction is an instance where at least one of the verses is wrong. Thus, hundreds of contradictions mean there are at least hundreds of incorrect statements in the Bible.

Cruelties

Humanists also reject the Bible because it approves of outrageous cruelty and injustice. In civilized legal systems, a fundamental principle is that the suffering of the innocent is the essence of injustice. Yet the Bible teaches that God repeatedly violated this moral precept by harming innocent people.

Cruelty in Basic Christian Teachings

Instances of cruel and unjust behavior by the biblical God are seen in the most basic Christian doctrines. Some of God’s acts that harmed the innocent are as follows.

He damned the whole human race and cursed the entire creation because of the acts of two people (Genesis 3:16-23; Romans 5:18); he drowned pregnant women and innocent children and animals at the time of the Flood (Genesis 7:20-23); he tormented the Egyptians and their animals with hail and disease because pharaoh refused to let the Israelites leave Egypt (Exodus 9:8-11,25); and he killed Egyptian babies at the time of the Passover (Exodus 12:29-30).

After the Exodus he ordered the Israelites to exterminate the men, women, and children of seven nations and steal their land (Deuteronomy 7:1-2); he killed King David’s baby because of David’s adultery with Bathsheba (II Samuel 12:13-18); he required the torture and murder of his own son (e.g., Romans 3:24-25); and he promised to send non-Christians to eternal torture (e.g., Revelation 21:8).

More Slaughters Ordered by the Lord

Besides the unfairness and heartlessness contained in many well-known Christian teachings, the Bible has other violent tales that are opposed to civilized standards of morality. Among the most shocking Bible passages are those that portray God as ordering or approving the extermination of various people, including children and the elderly. Here are examples:

  • At I Samuel 15:3, the prophet Samuel gives King Saul this commandment from the Lord: "Now go and smite Amalek, and utterly destroy all that they have, and spare them not; but slay both man and woman, infant and suckling, ox and sheep, camel and ass."
  • Ezekiel 9:4-7 has this harrowing account: "And the Lord said unto him, Go through . . . the midst of Jerusalem, and set a mark upon the foreheads of the men that sigh and that cry for all the abominations that be done in the midst thereof. And to the others he said in mine hearing, Go ye after him through the city, and smite: let not your eye spare, neither have ye pity: Slay utterly old and young, both maids and little children, and women: but come not near any man upon whom is the mark. . . ."
  • Hosea 13:16 describes a punishment from the Lord: "Samaria shall become desolate; for she hath rebelled against her God: they shall fall by the sword: their infants shall be dashed in pieces, and their women with child shall be ripped up."
  • Deuteronomy 32:23-25 says that after the Israelites incited God's jealousy by worshiping other gods, he vowed: "I will spend mine arrows upon them. . . . The sword without, and terror within, shall destroy both the young man and the virgin, the suckling also with the man of gray hairs."
  • In Numbers chapter 31, the Lord approves of these instructions that Moses gave to the Israelite soldiers about how to treat certain women and children captured in war: "Now therefore kill every male among the little ones, and kill every woman that hath known man by lying with him. But all the women children, that have not known a man by lying with him, keep alive for yourselves."
  • Isaiah 13:9,15-18 contains this message from God: "Behold, the day of the Lord cometh, cruel both with wrath and fierce anger. . . . Every one that is found shall be thrust through. . . . Their children also shall be dashed to pieces before their eyes . . . and their wives ravished. Behold, I will stir up the Medes against them. . . . [T]hey shall have no pity on the fruit of the womb; their eyes will not spare children."

These verses expose the biblical God as having the morals of a sociopathic mass murderer.

Examples of God’s Other Cruel Methods

The God of the Bible displayed his sadistic tendencies by employing a variety of other means to torment and kill people.

He caused the earth to open and swallow entire families (Numbers 16:37-32); he used fire to devour people (e.g., Leviticus 10:1-2; Numbers 11:1-2); and he punished the Israelites with wars, famines, and pestilences (e.g., Ezekiel 5:11-17).

He sent wild animals such as bears (II Kings 2:23-24), lions (II Kings 17:24-25), and serpents (Numbers 21:6) to attack people; he sanctioned slavery (e.g., Leviticus 25:44-46); he ordered religious persecution (e.g., Deuteronomy 13:12-16); and he caused cannibalism (Jeremiah 19:9).

Disproportionate Punishments by the Lord

The biblical God is also guilty of inflicting punishments that are grossly disproportionate to the acts committed. In the American legal system, such disproportion violates the U.S. Constitution’s Eighth Amendment, which prohibits cruel and unusual punishments.

Obviously, to punish people who are completely innocent, as seen in the preceding Bible verses, constitutes punishment that is horribly disproportionate to the moral culpability of the recipients. And there are other instances where the biblical God's punishments are shockingly harsh compared to the acts committed.

For example, the Old Testament says the Lord prescribed execution for the "crimes" of working on the Sabbath (Exodus 31:15); cursing one’s parents (Leviticus 20:9); worshiping other gods (Deuteronomy 17:2-5); enticing a friend or family member to worship other gods (Deuteronomy 13:6-10); being a witch, medium, or wizard (Exodus 22:18; Leviticus 20:27); engaging in homosexual acts (Leviticus 20:13); and not being a virgin on one’s wedding night (Deuteronomy 22:20-21).

In the New Testament, God became far worse in regard to imposing excessively severe punishments. It would be hard to imagine anything more cruel and disproportionate than punishing people with eternal torture for mere disbelief that Jesus was the son of God.

The inability to believe that proposition harms no one, and it has been disbelieved by some of the greatest benefactors of humanity. Nonetheless, God promises to punish them and all other nonbelievers with the most horrible pain conceivable.

God’s Violence Incites Human Violence

A serious problem with the violence and injustice in the Bible is that, all too often, the teachings and example of the biblical God have incited cruel acts by his followers.

Many of them reasoned that since God, who is considered just and loving, committed or approved of the most brutal acts, good Christians need not have qualms about behaving likewise. Such logic led the American patriot Thomas Paine to say, "The belief in a cruel god makes a cruel man."[11]

Joseph McCabe’s treatise The History of Torture illustrates the reasoning process. McCabe reports that during the Middle Ages, there was more torture used in Christian Europe than in any society in history.[12]

The main cause of this cruelty was the Christian doctrine of eternal punishment. McCabe explains: "If, it was natural to reason, God punishes men with eternal torment, it is surely lawful for men to use doses of it in a good cause."[13]

Other historical examples of violent and unjust acts supported by biblical teachings include: the Inquisition; the Crusades; the burning of witches; religious wars; pogroms against Jews; persecution of homosexuals; forceful conversions of heathens; slavery; beatings of children; brutal treatment of the mentally ill; suppression of scientists; and whippings, mutilations, and violent executions of persons convicted of crimes. Those acts were a regular part of the Christian world for centuries.

Thomas Paine was entirely justified in saying about the Bible: "It is a history of wickedness that has served to corrupt and brutalize mankind; and, for my part, I sincerely detest it as I detest everything that is cruel."[14]

Teachings Inconsistent with the Laws of Nature

Many of the Bible's claims are inconsistent with the laws of nature. Humanists believe that those claims are both wrong and harmful.

Science and the Laws of Nature

As a result of human observation and experience, a fundamental principle of science is that the laws of nature do not change, cannot be violated, and have acted uniformly over time. According to paleontologist Stephen J. Gould, this uniformity or constancy of natural laws is the "methodological assumption" making science practicable.[15]

Indeed, without the assumption that the physical world operates according to unchanging natural laws, there would be no use studying the world, conducting experiments, or otherwise learning from experience.

In a world not operating under unvarying natural laws, those acts would be useless because knowledge of past events would not provide guidance about what will happen in similar situations in the future. There would always be the possibility of supernatural forces intervening to alter outcomes from what would otherwise be expected to occur based on past experience.

Overwhelming evidence shows that physical events occur according to immutable natural laws. And an increasing knowledge of those laws enhances humankind’s ability to predict future events and control human destiny.

The Bible and Supernatural Events

By claiming that supernatural beings intervene in the world, the Bible opposes the scientific principle of natural laws operating uniformly and unvaryingly. As a result, the Bible discourages a scientific approach to problems.

The Bible has stories about a talking snake (Genesis 3:4-5); a tree bearing fruit which, when eaten, gives knowledge of good and evil (Genesis 2:17; 3:5-7); another tree whose fruit bestows immortality (Genesis 3:22); a voice coming from a burning bush (Exodus 3:4); a talking donkey (Numbers 22:28); rods turning into serpents (Exodus 7:10-12); water changing into blood (Exodus 7:19-22); water coming from a rock (Numbers 20:11); a dead man reviving when his corpse touched the bones of a prophet (II Kings 13:21); and other people rising from the dead (e.g., I Kings 17:21-22; II Kings 4:32-35; Acts 9:37-40).

There are also accounts of the sun standing still (Joshua 10:13); the parting of a sea (Exodus 14:21-22); iron floating (II Kings 6:5-6); the sun’s shadow going back ten degrees (II Kings 20:9-11); a witch bringing the ghost of Samuel back from the dead (I Samuel 28:3-15); disembodied fingers writing on a wall (Daniel 5:5); a man living for three days and nights in the belly of a fish (Jonah 1:17); people walking on water (Matthew 14:26-29); a virgin impregnated by God (Matthew 1:20); a pool of water that can cure ailments of those who dip in it (John 5:2-4); and angels and demons influencing earthly affairs (e.g., Acts 5:19; Luke 11:24-26).

These biblical myths support the belief, which has been held by primitive and illiterate people throughout history, that supernatural beings frequently and arbitrarily intervene in this world.

When examined in the light of experience and reason, the Bible’s claims about supernatural occurrences do not warrant belief. Our experience is that the natural world operates according to principles of regularity - which are never violated. We also know from experience that many people are often mistaken or dishonest. Thus, it's far more likely the Bible writers either erred or lied than the laws of nature were violated.

Harms of the Supernatural Outlook

Because of believing that supernatural beings control the world, people have often misdirected their energies in attempting to solve problems. Instead of studying the world to discover scientific solutions to problems, they performed religious activities in an effort to obtain the assistance of benevolent supernatural beings or thwart the influence of malicious ones.

This misdirection of energies is seen, for instance, in the history of the attempts to prevent the outbreak and spread of diseases in Europe. The historian Andrew White relates that, during many centuries in the Middle Ages, the filthiness of European cities repeatedly caused great plagues that sent multitudes to their graves.[16]

Based on biblical teachings, Christian theologians during those centuries thought the plagues were caused by the anger of God or the malevolence of Satan.[17] The Bible gave them ample support for their belief. It contains numerous instances of God punishing people by means of pestilence (e.g., Exodus 32:35; Numbers 16:44-49; Jeremiah 21:6). And in describing Jesus’ healing miracles, the New Testament attributes the following afflictions to demons: blindness (Matthew 12:22); muteness (Matthew 9:32-33); lameness (Luke 13:11,16); epilepsy (Matthew 17:14-18); and insanity (Mark 5:1-13).

Those teachings led the early church leaders to promote the idea that demonic activity is the primary cause of disease. For example, St. Augustine, whose views strongly influenced Western thought for over a thousand years, said in the fourth century: "All diseases of Christians are to be ascribed to these demons. . . ."[18]

With the coming of the Protestant Reformation in the sixteenth century, there was little change in the Christian attitude toward the causes of disease. Martin Luther, the founder of Protestantism, repeatedly attributed his own illnesses to "devils’ spells." He also stated: "Satan produces all the maladies which afflict mankind, for he is the prince of death."[19]

As a result of believing in supernatural causes of disease, theologians taught that plagues could be averted or stopped by seeking supernatural assistance. And the way to obtain God's help, they thought, was to perform religious acts. These included repenting from sin;[20] providing gifts to churches, monasteries, and shrines;[21] participating in religious processions;[22] attending church services (which often only increased the spread of disease);[23] and killing Jews and witches (since it was thought Satan used them as his agents in causing illness).[24] Religious leaders largely ignored the possibility of physical causes and cures of diseases.[25]

Science Bests Supernaturalism

White states that despite all the prayers, rituals, and other religious activities performed throughout the centuries, the frequency and severity of plagues did not diminish until scientific hygiene made its appearance. In regard to the hygienic improvements instituted during the second half of the nineteenth century, White explains: "[T]he sanitary authorities have in half a century done far more to reduce the rate of disease and death than has been done in fifteen hundred years by all the fetiches which theological reasoning could devise or ecclesiastical power enforce."[26]

The superior results of using science instead of religion can be seen in many other fields. Humanists therefore accept the scientific view that this world operates under unvarying natural laws that cannot be suspended by religious rituals or other means.

And Humanists esteem highly those who study this world and provide a better understanding of it. Unlike the theologians who focus on influencing supposed supernatural powers, persons using a scientific outlook have enabled great progress to be made in reducing misery and increasing happiness.

Incorrect Ideas About the Structure of the Physical World

Humanists also repudiate the Bible because of its mistaken ideas about the structure of the physical world. As is the case with the Bible’s statements opposing the laws of nature, the book’s views on this subject are similar to beliefs held by primitive and illiterate people throughout history.

Stationary Earth as the Center of the Universe

An erroneous Bible teaching caused Christian theologians to oppose Galileo’s proof that the earth rotates on its axis and revolves around the sun. In the sixteenth century, Copernicus proposed this theory about the double motion of the earth. In the following century, Galileo’s telescope proved that Copernicus had been right.

To oppose the Copernican doctrine and show that the earth remains stationary while the sun moves around it, the Catholic Church pointed to the tenth chapter of the book of Joshua.[27] There we are told that Joshua, in order to have a longer period of daylight in which to carry out the Lord’s command to slaughter the Amorites, ordered the sun to stand still – not the earth.

Other passages demonstrating that the earth remains stationary include Psalm 93:1 ("The world is [e]stablished, that it cannot be moved."); I Chronicles 16:30 ("[T]he world also shall be stable, that it be not moved."); and Psalm 104:5 (The Lord "laid the foundations of the earth, that it should not be removed forever.").

Because of Galileo’s support for the Copernican doctrine, the Inquisition threatened him with torture, forced him to recant, and subjected him to imprisonment.[28] Additionally, for nearly 200 years the Catholic Church’s Index of Forbidden Books condemned all writings that affirmed the double motion of the earth.[29]

Protestants weren't much better. For generations the major branches of Protestantism – Lutheran, Calvinist, and Anglican – denounced the Copernican doctrine as contrary to scripture.[30]

A Flat Earth Resting on Pillars

The Bible supports the primitive notion of a flat earth. In the sixth century, a Christian monk named Cosmas wrote a book, titled Topographia Christiana, describing the structure of the physical world. Basing his views on the Bible, Cosmas said the earth is flat and surrounded by four seas.[31]

The prophecy at Revelation 1:7 was a basis for his conclusion. It states that when Christ returns, "every eye shall see him." Cosmas reasoned that if the earth were round, people on the other side would not see Christ’s second coming.[32]

Further support for the idea of a flat earth is contained in the verses mentioning the "four corners of the earth" (e.g., Isaiah 11:12; Revelation 7:1) and the "ends of the earth" (e.g., Jeremiah 16:19; Acts 13:47).

Because of such Bible teachings, most of the early church fathers thought the earth is flat.[33] In fact, the view of the world contained in Cosmas’ book was accepted for several centuries as orthodox Christian doctrine.[34] Even in the fifteenth century, when Christopher Columbus proposed to sail west from Spain to reach the East Indies, the biblical notion of a flat earth was a major source of opposition to him.[35]

As for the question of what holds the flat earth in place, the Bible indicates the answer is "pillars." The pillars of the earth are mentioned in several verses in the Old Testament (I Samuel 2:8; Psalm 75:3; Job 9:6). These verses reflect the belief of the ancient Hebrews that the earth rests upon pillars.[36]

Sky a Solid Dome Containing Windows

The Bible promotes the idea that the sky is a solid dome covering the earth. In the creation account given in the first chapter of Genesis, verse 17 says the Lord set the sun and moon "in the firmament" to provide light for the earth. The Hebrew word translated as firmament is raqia, which means "hammered metal."[37]

More support for the notion of a domed earth is found at Job 37:18 (where the sky is described as like a "molten lookingglass"); Isaiah 40:22 (God "stretcheth out the heavens as a curtain, and spreadeth them out as a tent to dwell in"); and Revelation 6:14 ("And the heaven departed as a scroll when it is rolled together.").

This concept of the sky was common in the ancient Near East and taken for granted by the Bible writers.[38] Based on the Bible, most of the early church fathers accepted the notion of the firmament.[39] The same position was supported by Cosmas, and thus was part of orthodox Christian doctrine for several centuries.[40]

Orthodox doctrine also contained the related idea that the firmament has windows - which are opened by angels when God wants to send rain upon the earth. Cosmas believed that when the windows are opened, some of the waters contained above the firmament (which are mentioned at Genesis 1:17) fall to the earth. Cosmas’ basis for this belief was the statement, at Genesis 7:11-12, that at the time of the Noachian flood the "windows of heaven were opened" and the rain fell.[41]

Supernatural Signs in the Heavens

Bible stories led the Christian world to believe - for centuries - that God sends humankind signs in the heavens.

Christians thought comets warn of divine anger and imminent punishment;[42] stars and meteors portend beneficial events such as the birth of heroes and great men;[43] eclipses signify divine distress in response to events on earth;[44] and storms and other destructive weather result from the anger of God or the malice of Satan.[45]

Additional Errors About the Physical World

The Bible has verses mentioning dragons (Jeremiah 51:34), unicorns (Isaiah 34:7), and ****atrices (Isaiah 11:8). These passages led many naturalists in the Middle Ages to think such mythical creatures actually exist.[46]

The Bible is also incorrect in saying the bat is a bird (Leviticus 11:13,19), the hare and rock badger chew the cud (Leviticus 11:5-6), and the mustard seed "is the smallest of all seeds" (Matthew 13:32).

Finally, it's inconsistent with science - and ludicrous - to believe that God confounded the language of humans because he was afraid they would build a tower high enough to reach heaven (Genesis 11:1-9).

Overall Effect of Bible Science

White summarizes the historical results of relying on the Bible for answers about the physical world. It's not a pretty sight: "[T]here were developed, in every field, theological views of science which have never led to a single truth – which, without exception, have forced mankind away from the truth, and have caused Christendom to stumble for centuries into abysses of error and sorrow."[47]

In view of the Bible’s numerous mistaken beliefs about the physical world, there's no reason to think its writers were any more correct about unseen and abstract matters. Being so greatly in error regarding the tangible and observable universe, the Bible cannot be considered a reliable guide for spiritual and ethical issues.

False Prophecies

Prophecies in the Bible further strengthen the Humanist view. Because many of the prophecies turned out to be false, they prove the Bible is not inerrant.

The Bible itself contains a test for determining whether a prophecy was inspired by God. Deuteronomy 18:22 explains: "When a prophet speaketh in the name of the Lord, if the thing follow not, nor come to pass, that is the thing which the Lord hath not spoken, but the prophet hath spoken it presumptuously: thou shalt not be afraid of him."

Applying this test to the Bible leads to one conclusion: the book contains many statements that were not inspired by God.

Old Testament Prophecies

Genesis 2:17 says the Lord warned Adam and Eve about the fruit contained on the tree of knowledge. He stated: "[I]n the day that thou eatest thereof thou shalt surely die." According to Genesis chapter 3, however, Adam and Eve ate the forbidden fruit and didn't die on that day.

Genesis 35:10 claims that God told Jacob: "[T]hy name shall not be called any more Jacob, but Israel shall be thy name. . . ." But 11 chapters later, the Lord’s own act proved his prediction to be wrong. Genesis 46:2 relates: "God spake unto Israel in the visions of the night, and said, Jacob, Jacob. And he said, Here am I."

At II Chronicles 1:12, God promised Solomon: "Wisdom and knowledge is granted unto thee; and I will give thee riches, and wealth, and honour, such as none of the kings have had that have been before thee, neither shall there any after thee have the like."

As Robert Ingersoll pointed out in the nineteenth century, there were several kings in Solomon’s day who could have thrown away the value of Palestine without missing the amount.[48] And the wealth of Solomon has been exceeded by many later kings and is small by today’s standards.[49]

Isaiah 17:1-2 prophesies that Damascus would cease to be a city, become a heap of ruins, and remain forever desolate. Yet some 27 centuries after the prediction was made, Damascus is one of the oldest cities in the world and is still going strong.

Jeremiah 25:11 predicts the Jews would be captives in Babylon for 70 years, and II Chronicles 36:20-21 views the prophecy as fulfilled. But the Jews were taken into captivity by the Chaldeans when Jerusalem fell in 586 B.C.E. And Cyrus of Persia issued an order in 538 B.C.E. allowing them to return from Babylon to Judah. Thus, the Babylonian captivity lasted about 48 years.[50]

Examples of other unfulfilled Old Testament prophecies include the following: the Jews will occupy the land from the Nile to the Euphrates (Genesis 15:18); they shall never lose their land and shall be disturbed no more (II Samuel 7:10); King David’s throne and kingdom shall be established forever (II Samuel 7:16); no uncircumcised person will ever enter Jerusalem (Isaiah 52:1); and the waters of Egypt will dry up (Isaiah 19:5-7).

New Testament Prophecies

In applying the Bible’s test for identifying false prophets, the conclusion is inescapable that Jesus was one of them. For example, he was wrong in predicting the world would end within the lifetime of his followers.

At Matthew 16:28, Jesus tells his disciples: "There be some standing here, which shall not taste of death, till they see the Son of man coming in his kingdom." The people who were standing there all died eventually, and they never saw Jesus return to establish a kingdom.

Similarly, Jesus is depicted at Mark 13:24-30 as listing signs that shall accompany the end of the world. These include the sun becoming darkened, the moon not giving any light, the stars of heaven falling, the son of man coming in the clouds with great power and glory, and angels gathering the elect. Then Jesus announces: "Verily I say unto you, that this generation shall not pass, till all these things be done." His generation passed away long ago without the predicted events occurring.

Jesus also erred in predicting the amount of time he would be in the tomb. At Matthew 12:40 he teaches: "For as Jonas was three days and three nights in the whale’s belly; so shall the Son of man be three days and three nights in the heart of the earth." Mark 15:42-45 shows that Jesus died on a Friday afternoon. But Mark 16:9 and Matthew 28:1 tell us he left the tomb sometime on Saturday night or Sunday morning. Either way, the amount of time was less than three nights.

Another significant false prophecy is at John 14:13-14. Jesus promises: "Whatsoever ye shall ask in my name, that will I do, that the Father may be glorified in the Son. If ye ask any thing in my name, I will do it." Everyone knows there have been millions of instances where Jesus failed to respond to Christians who asked for things in his name. And the graveyards are full of people who prayed to him for health.

As is the case with other incorrect statements in the Bible, false prophecies cast doubt on all biblical claims. If one verse in the Bible is wrong, it's possible for many verses to be wrong.

Inaccurate Statements About History

The Bible's false statements about history also bolster the Humanist position. Historians and other scholars have exposed many of the Bible's claims as historically inaccurate.

History and the Old Testament

Historians have long known that the biblical story of a worldwide flood is a myth. For instance, Andrew White says nineteenth-century Egyptologists found that Egypt had a flourishing civilization long before Noah, and no flood had ever interrupted it.[51]

The book of Exodus claims to contain a historical record of the escape of the Israelites from slavery in Egypt. But historians and archaeologists have been unable to verify any of the events described in the book. No known Egyptian records refer to the biblical Moses, the devastating plagues God supposedly inflicted on the country, the escape of the Hebrew slaves, or the drowning of the Egyptian army.[52] Further, White tells us the records contained on Egyptian monuments show that the pharaoh ruling at the time of the alleged escape of the Jews was certainly not overwhelmed in the Red Sea.[53]

The book of Esther purports to describe how a young Jewish girl named Esther was chosen by the Persian king Xerxes I to be queen after he had divorced Vashti. Although historians know a great deal about Xerxes I, there is no record that he had a Jewish queen named Esther or was married to Vashti.[54]

Additionally, the book of Esther describes the Persian empire as having 127 provinces, but historians maintain there was no such division of the empire.[55] Also contrary to the book of Esther, historians assure us Xerxes did not order Jews in his territories to attack his Persian subjects.[56]

The book of Daniel describes events that supposedly happened during the Babylonian captivity of the Jews. The fifth chapter states that Nebuchadnezzar, the Babylonian king, was succeeded on the throne by his son Belshazzar. But historians tell us Belshazzar was not the son of Nebuchadnezzar and was never king.[57]

The book of Daniel also says one "Darius the Mede" captured Babylon in the sixth century B.C.E. In contrast, historians know that Cyrus of Persia took Babylon.[58]

History and the New Testament

In the New Testament, the second chapter of Luke asserts that shortly before the birth of Jesus, the emperor Augustus ordered a census throughout the Roman world. Luke claims that every person had to travel to the town of his ancestors for the census to be taken. He identifies the census as the reason for Joseph and Mary traveling from Nazareth to Bethlehem, where Jesus is said to have been born.

In his book Gospel Fictions, Randall Helms says this type of census was never taken in the history of the Roman Empire. He points out it's ridiculous to think the practical Romans would require millions of people to travel enormous distances - to towns of long-deceased ancestors - merely to sign a tax form.[59] Likewise, in Asimov’s Guide to the Bible, Isaac Asimov affirms that the Romans would certainly arrange no such census.[60]

The third chapter of Luke contains a genealogy tracing Christ’s ancestry back only 76 generations to Adam. According to Genesis chapter 1, Adam was created along with the rest of the universe during the course of one week.

The Bible thus views the human race and the universe as having existed for a relatively short period, probably no more than several thousand years. In fact, for many centuries the orthodox Christian position - to doubt which was to risk damnation - was that the creation took place sometime between four and six thousand years before Christ’s birth.[61]

Historians and scientists give a much longer historical record. They say the universe is between 10 and 20 billion years old,[62] the earth’s age is approximately 4.6 billion years,[63] and humans evolved from ape-like ancestors during the last few million years.[64]

Matthew chapter 2 avers that shortly after the birth of Jesus, King Herod ordered the massacre of all male children two years of age or under in Bethlehem and its vicinity. In the book of Luke, which contains the only other New Testament story of Jesus’ birth, there is no mention of this horribly cruel order. It's also not recorded in any secular histories from the time – not even by writers who carefully described many far less wicked deeds of Herod.[65] The lack of corroboration means Matthew’s account was fabricated.

Matthew 27:45 alleges that while Jesus was on the cross, there fell over the whole land a darkness lasting from midday until three in the afternoon. Andrew White explains that although Romans such as Seneca and Pliny carefully described much less striking occurrences of the same sort in more remote regions, they failed to note any such darkness occurring even in Judea.[66]

Robert Ingersoll wondered why the first-century Jewish historian Josephus, "the best historian the Hebrews produced, said nothing about the life or death of Christ; nothing about the massacre of the infants by Herod; not one word about the wonderful star that visited the sky at the birth of Christ; nothing about the darkness that fell upon the world for several hours in the midst of day; and failed entirely to mention that hundreds of graves were opened, and that multitudes of Jews rose from the dead, and visited the Holy City?" Ingersoll also asked, "Is it not wonderful that no historian ever mentioned any of these prodigies?"[67]

Ingersoll’s questions are even more forceful when one considers that there still exist at least some of the works of more than 60 historians or chroniclers who lived in the period from 10 C.E. to 100 C.E.[68] Those writers were contemporaries of Jesus, if in fact he ever lived.

Finally, the previously discussed contradictions can be cited as examples of historical inaccuracies. In each instance where the Bible contains a contradiction about an alleged historical event, at least one of the accounts is wrong.

The Bible writers were poor historians, let alone conveyers of messages from an infallible God.

Other Problems with the Bible

There are other reasons why the Bible should not be considered the word of God. They include, but are not limited to: the fact that we don't know who wrote most of it;[69] the fact that much of it was written many years - and in some cases many centuries – after the events it purports to describe;[70] its obscene passages; and its promises of eternal rewards for the ignorant and credulous and everlasting punishment for skeptics and investigators.

Finally, the harm that the Bible causes in people's personal lives should be mentioned as a reason for rejecting the book. It's not uncommon to see media reports about Bible believers committing bizarre, injurious, and sometimes deadly acts.

Some people use Bible verses to justify beating children, withholding medical treatment, handling snakes, drinking poison, chopping off body parts, plucking out eyes, driving out demons, withdrawing from the affairs of this world, renouncing the pleasures of life, and expecting the world to end.

If the Bible were not viewed as God's word, these acts would occur much less often.

Conclusion

Many compelling and morally sound reasons support the Humanist position that the Bible is not divinely inspired. Instead of being inerrant, the Bible has far more errors and immoral teachings than most other books.

By treating this mistake-ridden book as the word of God, humanity has been led down many paths of error and misery throughout history. In too many ways, the Bible continues to produce such results.

But in some cases, the errors caused by the Bible have been corrected and the harms have been stopped. This happened when a scientific approach was applied to problems. Science involves relying on reason, observation, experience, and compassion - rather than blindly accepting religious or secular dogma.

We should reject the views of those who say the Bible has infallible answers to today’s problems. As Humanists know, science has proved to be a much better source for answers.


Endnotes:

1 Ostling, Richard N., "Jerry Falwell’s Crusade," Time (September 2, 1985), p. 50. Similarly, Jerry Falwell has said: "The Bible is the inerrant word of the living God. It is absolutely infallible, without error in all matters pertaining to faith and practice, as well as in areas such as geography, science, history, etc." McWilliams, Peter, Ain't Nobody's Business If You Do: The Absurdity of Consensual Crimes in a Free Society (Los Angeles: Prelude Press, 1993), p. 322.

2 "Interrogatories Served in Gaylor vs. Reagan," Freethought Today (September 1983), p. 1.

3 George Gallop Jr. and Jim Castelli, The People’s Religion: American Faith in the 90’s (New York: MacMillan, 1989), pp. 60, 61.

4 Gallup and Castelli, p. 61.

5 Gallup and Castelli, p. 60.

6 Gallup and Castelli, p. 16.

7 Matthew 28:1; Mark 16:1; Luke 24:10; and John 20:1

8 Matthew 28:2 (outside) vs. Mark 16:5; Luke 24:3-4; and John 20:11-12 (inside)

9 Luke 24:4 (standing) vs. Matthew 28:2; Mark 16:5; and John 20:12 (sitting)

10 Matthew 28:9 and John 20:14

11 Ingersoll, Robert G., "Vindication of Thomas Paine," The Works of Ingersoll, Vol. V (New York: Dresden, 1901), p. 483.

12 McCabe, Joseph, The History of Torture (Austin: American Atheist Press, Reprinted 1982), pp. 12, 23.

13 McCabe, pp. 20, 21.

14 Paine, Thomas, The Age of Reason (New Jersey: Citadel Press, 1974), p. 60.

15 Berggen, W.A., and Van Couvering, John A., Catastrophes and Earth History: The New Uniformitarianism (New Jersey: Princeton University Press, 1984), p. 11.

16 White, Andrew D., A History of the Warfare of Science with Theology in Christendom, Vol. II (New York: D. Appleton and Co., 1910), pp. 67, 68.

17 White, Vol. II, p. 70.

18 White, Vol. II, p. 27.

19 White, Vol. II, p. 45.

20 White, Vol. II, p. 68.

21 White, Vol. II, p. 71.

22 White, Vol., II, p. 71.

23 White, Vol. II, pp. 86-88.

24 White, Vol. II, pp. 72-75.

25 White, Vol. II, p. 70.

26 White, Vol. II, p. 92.

27 White, Vol. I, p. 132.

28 White, Vol. I, p. 142.

29 White, Vol. I, p. 160.

30 White, Vol. I, p. 126.

31 White, Vol. I, p. 93.

32 "The Ghosts," Ingersoll, Vol. I, pp. 301, 302

33 White, Vol. I, p. 91. See also Draper, John W., History of the Conflict Between Religion and Science (New York and London: D. Appleton and Company, 1919), pp. 62, 63, 161.

34 White Vol. I, pp. 325, 326. See also Draper, pp. 163, 294.

35 Draper, pp. 163, 164.

36 The New English Bible with the Apocrypha, Oxford Study Edition (New York: Oxford University Press, 1976), p. 1002.

37 Ecker, Ronald L., Dictionary of Science and Creationism (Buffalo: Prometheus Books, 1990), p. 56.

38 Ecker, pp. 69, 70.

39 White, Vol. I, pp. 114-115. See also Draper, pp. 62, 63.

40 White, Vol. I, pp. 325, 326. See also Draper, p. 294.

41 White, Vol. I, p. 325.

42 White, Vol. I, p. 174, 175.

43 White, Vol. I, pp. 171-173, 176.

44 White, Vol. I, pp. 172, 173.

45 White, Vol. I, pp. 331, 337.

46 White, Vol. I, pp. 33-35.

47 White, Vol. I, p. 325.

48 "Interviews," Ingersoll, Vol. V, p. 261.

49 McKinsey, C. Dennis, The Encyclopedia of Biblical Errancy (Amherst, New York: Prometheus Books, 1995), p. 295.

50 Callahan, Tim, Bible Prophecy: Failure or Fulfillment? (Altadena, California: Millennium Press, 1997), pp. 84-85.

51 White, Vol. I, p. 257.

52 Harris, Stephen L., Understanding the Bible, 2d ed. (Palo Alto and London: Mayfield Publishing, 1985), p. 61.

53 White, Vol. II, p. 375.

54 Harris, p. 178.

55 Harris, p. 178.

56 Harris, p. 178.

57 Harris, p. 184.

58 McKay, John; Hill, Bennett; and Buckler, John; A History of Western Society, Vol. I (Boston: Houghton Mifflin Company, 1983), p. 61.

59 Helms, Randal, Gospel Fictions (Buffalo: Prometheus Books, 1989), pp. 59, 60.

60 Asimov, Isaac, Asimov’s Guide to the Bible (New York: Avenel Books, 1981), p. 929.

61 White, Vol. I, p. 249-256.

62 Ecker, pp. 31, 199.

63 Ecker, p. 106.

64 Ecker, pp. 122, 129-131.

65 Asimov, p. 796, and Harris, p. 275.

66 White, Vol. I, p. 173.

67 "The Christian Religion," Ingersoll, Vol. VI, p. 84.

68 Stein, Gordon, An Anthology of Atheism and Rationalism (Buffalo: Prometheus Books, 1980), p. 178.

69 Harris, p. 2.

70 Harris, p. 2.



__________________


Guru

Status: Offline
Posts: 9863
Date:
Permalink  
 

Unreliable Biblical history

Historical contradictions in the Bible
Biblical manuscripts are notoriously unreliable when it comes to historical fact, and these disagreements and contradictions appear not only between various works, but, in an even more bizarre fashion within individual books. Saul reigned over Israel for two years, according to 1 Samuel 13:1. This figure seems improbably low so the two in the Hebrew text is usually changed to read 'twenty - two' in translation. However Saul reigned for forty years, if you believe what is written in the book of Acts 13:21. The Book of Samuel places Rachel's tomb in Benjamin at Zelzah in the north (1 Samuel 10:2) , as does Jeremiah 31:15. Genesis 35:19 andMatthew 2:16 place the tomb in Bethlehem, further south. Three sons were born to Absalom, we are told in 2 Samuel 14:27. However, a few chapters ahead Absalom said, 'I have no sons to carry on my name.' (2 Samuel 18:18) In a similar passage, we are informed that to her dying day, Michal, daughter of Saul was childless, for she mocked David for dancing in his underwear. (2 Samuel 6:23) However a few chapters later we are introduced to ‘the five sons of Michal.' (2 Samuel 21:8)Translators have usually changed the word 'Michal' in the Hebrew text to read 'Merob' in order to help clear this matter up.Saul committed suicide in the 31st chapter of 1 Samuel. Saul's armor bearer refused to run him through with the sword, so Saul took his own sword and fell on it. Then his armor bearer fell on his own sword and died with him (1 Samuel 31:4). In the first chapter of 2nd Samuel Saul fell on his sword but he did not die. In this version a young Amalekite put him out of his misery by striking a death blow.We are informed that Ishosheth the Hachomite was chief of the three of David's great heroes. (2 Samuel 23:8) The Chronicler disagrees stating that it was Jashobeam the Hachomite who was the chief of the three of David's great heroes. (1 Chronicles 11:11) The 23rd chapter of 2nd Samuel then goes on to list the thirty great heroes of David, and this passage is the subject of much confusion. There are more than thirty. Thus a correction is inserted, "there were thirty - seven in all" (2 Samuel 23:38) but the actual number of names mentioned is thirty - six.'Chemosh' was not the god of the Ammonites as stated in Judges 11:24. Chemosh was the god of the Moabites. (Numbers 21:29, 1 Kings 11:7, 2 Kings 23:13) A contradictory theological reference to Chemosh is found in 1 Kings 3:27. It was standard theology to state there is one God, but in this passage Chemosh is also a god. The King of Moab offered a child as a whole offerings sacrifice to Chemosh, and the god responded by 'stirring up his wrath against Israel so they gave up the battle.' The Moabites are also painted in different colors, depending on the source. David (who was the grandson of a Moabite) had very friendly relations with the Moabites and even sent his father and mother to live with the King of Moab. (2 Samuel 22:3) According to Deuteronomy, David should never have been allowed into the assembly of Israel, much less reign as king, since no Moabite must ever be accepted forever. (Deuteronomy 23:3) David was in even more hot water, for the laws stated that no one who was a product of a mixed marriage with a non_Israelite could ever be accepted. (Exodus 34:11-16, Deuteronomy 7:1-5) You can compare the acceptance of Ruth , David's grandmother, and a Moabite, and the acceptance of David, a Moabite, as King, with the furious raging against mixed marriages in Ezraand Nehemiah. For reasons of political propaganda it would seem that an alternate tradition was invented to show that David really hated Moabites. David conquered Moab and then did some ethnic cleansing, forcing the Moabites to lie on the ground to be measured off for slaughter. (2 Samuel 8:2)While Ezra and Nehemiah share in common a loathing for foreigners, the two books come from two different sources. Compare Ezra 2:1-64 and Nehemiah 7:7-66. The differences in these genealogical lists suggest conflicting source materials, although we are given to believe that they describe the same time period and events.Ezra 2:64 gives the total of the list as '42,360' but the actual total is 29,818. The total in Nehemiah comes closer to that of Ezra with different details (31,089). Compare amount of gold and garments in Ezra 2:69 and Nehemiah 7:70. The books of Ezra and Nehemiah were not written by these men. Nehemiah lists the descendants of Joshua the High Priest down to six generations, suggesting that the manuscript was composed close to the time of Alexander the Great.We are told that Ishbosheth was 40 years old when he reigned over Israel and he reigned two years. (2 Samuel 2:10) This could not be the case for he did not fight at Gilboa because he was to young. David ordered that those who stayed with the baggage were to receive an equal share of the spoils of war with those who went out to battle, and from that time onward he made it a law over Israel as it remained up to the writers time. (1 Samuel 30:25) David was not yet King over Judah, not to mention Israel, and in no position to make a law over Israel. As well, the phrase "as it is to this day" shows that the manuscript was compiled at a later date from earlier (and, as we are seeing, conflicting) source materials.Now in the law it states that the Israelites must not despise an Edomite, for they were blood brothers. (Deuteronomy 23:7) It would seem that David was a law breaker. David made a great name for himself by the slaughter of eighteen thousand Edomites in the valley of Salt and he stationed garrisons throughout Edom. (2 Samuel 8:13) Or, then again, it was Abishai son of Zeruiah who killed those eighteen thousand Edomites in the valley of Salt; and he stationed garrisons throughout Edom. (1 Chronicles 18:13) However, before we condemn David as a law breaker, we should keep in mind that the Levitical law was unknown in David's day, and unknown in the day of whoever wrote the Samuel accounts, but it was known to the chronicler, since Chronicles is a late work. We are told that David's sons were priests. (2 Samuel 8:18) This indicates that the Levitical laws were unknown in their present form at that time, for David was from the tribe of Judah and the Levitical regulations only allowed levites from the tribe of Levi to serve as priests, and anyone else who approached would be put to death. Thus, the chronicler edits this reference to David (1 Chronicles 18:17) by stating that David's sons were ‘high officials in service to the king' (rather than priests, which, along with David's massacres of Edomites, would have placed David in serious violation of the law code - it was Abishai).

__________________


Guru

Status: Offline
Posts: 9863
Date:
Permalink  
 

SAMUEL, DAVID AND GOLIATH
Multiple sources and editingin the history books of the Bible
As an interesting example of multiple traditions edited together within the Biblical manuscripts, consider the famous stories of King David, and in particular the story of David and Goliath. Few other legends are so well known, or read so often, and and yet remain so poorly understood. Mythology is the language of religion, but in the Judeo-Christian tradition this has been lost, submerged under the doctrine of inerrant history. Myth is drained of meaning and then Christian apologists struggle to prove that myth is inerrant as history. In this way the Bible, and stories such as that of David and Goliath, which is mythological and legendary in nature, are drained of meaning. Futhermore, it can be demonstrated that the ancient Levitical scribes and priests had no sense of legend and did not understand the language of myth, as is demonstrated in their editing and redaction in the book of Samuel in the Bible, a clear attempt to hide the mythological nature of the stories in the book, and attempt instead to present these myths as history in the Bible. The Bible is left open to constant ridicule, and the church is left poorer, being that one religion with no spiritual connection to the language of myth.Saul had an evil spirit tormenting him 'sent by God'. (1 Samuel 16:14)Someone recommended David to play the harp, calling him,"a brave warrior, a mighty man of war." (1 Samuel 16:18) . "David came to Saul and entered his service." (1 Samuel 16:21) Saul took a liking to David and told his father,"'allow David to enter my service,' for, 'he loved him dearly.' " (1 Samuel 16:21) The second version of their meeting is found at the end of 1 Samuel Chapter 17 . David spoke of killing Goliath, and his words were reported to Saul. (1 Samuel 17:31) Saul did not want to let David fight Goliath, for David was not a trained warrior. David was just a lad and out tending sheep, and his job was to deliver lunch to the soldiers. (1 Samuel 17:18)"You are not able to go to war against the Philistines. You (David) are just a boy, and Goliath is a man of war." (1 Samuel 17:33)Saul relented, and "clothed David with his armor and said, 'go! May God be with you.'" (1 Samuel 17:37) David killed Goliath. David took Goliath's head to Jerusalem, but he kept his sword in his tent. (1 Samuel 17:54) Jerusalem was not captured from the Jebusites until after David became King (or was it?) and the sword we are told (in another variant) was kept in a temple at Nob. (1 Samuel 21:1) No sooner had David cut off Goliath's head than Saul asked,"who is that young man?" (1 Samuel 17:55) David was introduced to Saul "with the Philistines head still in his hand," (1 Samuel 17:57) and Saul asked, "who are you?" and David replied, "the son of Jesse." (1 Samuel 17:58) "That same day Saul kept David and would not let him return to his father's house." (1 Samuel 18:1) Rather than a harp player the young adolescent boy was made "commander of the fighting forces," (1 Samuel 18:5) an act which pleased everyone, including Saul and his officials. A few verses later an editorial comment is inserted in a futile attempt to harmonize the compounding contradictions and multiple inconsistencies."David played the harp for Saul, as he had done before," (1 Samuel 18:10) for an evil spirit was tormenting Saul. In this variant David was removed from Saul's household and"made a commander" (1 Samuel 18:13) because, "Saul was afraid of David for he saw that God was with him." (1 Samuel 18:12)Note that David was living at home and tending sheep just before killing Goliath, and was not living with Saul, and 'playing the harp for him as he did before', as this weak editorial excuse would try to suggest. When David killed Goliath, they do not know each other. 'That same day' David entered the service of Saul. It then follows that David could not have 'played the harp for Saul, as he did before.' The comment was inserted by an editor well aware of the inconsistencies between the two stories, in a futile attempt to reconcile the multiple versions of events and fuse them into one (pseudo- consistent) manuscript. Also note that another editorial comment was included for the same purpose. "David occasionally left Saul's house (where he was the resident harp player) to feed his father's sheep in Bethlehem." (1 Samuel 17:15) This futile excuse is intended to explain why David was not 'living with Saul' and 'playing the harp for him as before' but rather living at home with his father and tending sheep just before killing Goliath.Note that David is both a 'skilled warrior' and 'a young boy, untrained for war.' David is both 'living at home' and 'living with Saul'. Saul knows David, as his personal harp player, even outfitting him to battle Goliath. Saul does not know who David is, and must be introduced to David after he kills Goliath ("who is that young man?') David enters Saul's service as a harp player, and as 'commander of the fighting forces', on two different occasions.It is remarkable that a story such as that of 'David and Goliath' could be so famous and so little understood. Another excellent example of the same sort of thing is the story of Moses and the Ten Commandments, or the story of the Exodus from Egypt both stories also famous and also composed of contradictory strands of material woven together in a similar way. So it is correct to state that the David stories are contradictory, but of greater interest is to make note of the obviously awkward attempt made at concealment. The editorial revision did not succeed by harmonizing the inconsistent accounts, but instead demonstrates that there was an obvious attempt made to 'harmonize' two stories, that, in their original form, were completely contradictory. Apparently allowing the two variants to exist side by side was out of the question, and we can deduce from this that there were minds at work that could not tolerate contradiction or allow for diversity or uncertainty. So we can note that even during the process of creating the Bible an attempt was being made to support future claims that the book was ‘infallible' as history.The Bible was obviously composed from different source materials, and it is obvious that the editors made a (foolish) attempt to try to disguise this fact. They worked on the Biblical manuscripts, with an agenda of harmonizing source materials, and yet source material seems to have been preserved. Thus we see a very curious dynamic at work. Certain passages could not be ‘harmonized' and instead were preserved, and, it would seem, then simply ignored."With stone and sling shot David slew Goliath of Gath." (1st Samuel 17:50) "Elhanan son of Jair of Bethlehem killed Goliath of Gath, whose spear had a shaft like a weaver's beam." (2nd Samuel 21:19)Or, then again, perhaps such obviously troublesome passages could simply be rewritten at a later date."Elhanan son of Jair killed Lahmi, brother of Goliath of Gath, whose spear had a shaft like a weaver's beam." (1 Chronicles 20:5) As another example of Biblical contradictions, consider the Jewish Testament passage which describes how David took Jerusalem from the Jebusites. The Jebusites, we are told, had made Jerusalem into an impregnable fortress, surrounded by high, thick walls. From their position safe on their wall they mocked David, crying out,"you'll never get in here. Even the blind and the lame could keep you out." (2 Samuel 5:6) As the story continues, it turns out that the Jebusites neglected something in their great zeal for wall building. There was a tunnel under the wall of Jerusalem which delivered water to the center of the city. David and his troops poured through this gap in the Jebusite defense and conquered Jerusalem. One must wonder just how foolish those Jebusites must have been to have wasted so much time and energy constructing that useless wall, while remaining blind to such an obvious breach in their defenses.The Bible is full of conflicting accounts of how various events took place. Even such famous stories of the reception of the Ten Commandments or the Exodus from Egypt are told in multiple, conflicting versions. (See The Golden Calf and the 'historical' chronicles for more details). The story of this water tunnel is no exception. In one version, it was the Jebusites who dug the water tunnel, and then foolishly forgot to defend the hole under their wall. Instead, like some characters from a Monty Python movie, they spent all their time on the wall, hurling insults at David. Then again we are told (2nd Kings 20:20) that it was King Hezekiah of Judah who dug the water tunnel to bring water into the heart of Jerusalem. Full details of the construction work involved were recorded, we are told, in the Book of the Kings of Judah. Wouldn't it be interesting to dig that book out of the ground someday?One must keep in mind that David was the second king, Hezekiah was an hereditary monarch in the line of David, and he reigned centuries later. This leaves us with the little problem of explaining how David could have invaded Jerusalem via a water gate that would not be constructed until several centuries later. (Perhaps he morphed through solid rock). This is also brings up interesting questions about the dating of some of these fabulous David stories. Some of these David fables appear to have been invented many, many centuries after the times they purport to describe. This is fine, if we understand that we are dealing with fables, and only becomes a problem when people start insisting that such fables are 'history,' and 'infallibly inerrant history' at that.The stories about David are rife with these sorts of internal inconsistencies and conflicts, often within a single paragraph. Analyzing these stories reveals something of the editorial process involved in manufacturing the Bible. It was obviously spun together like a woven clothe from many different colors of thread.To illustrate this point I will bring to your attention a couple of very interesting passages from the books of Samuel which tell of 'the history of King David,' of Samuel and King Saul."The Philistines were subdued and no longer invaded Israel as long as Samuel lived for the hand of YAHWEH was against them...peace was maintained."(1 Samuel 7:13) In chapter 13, "The Philistines gathered together to fight against Israel." (1 Samuel 13:5) "Samuel left Gilgal and went his way" (1 Samuel 13:15) . "The Philistines gathered for war at Micmash." (1 Samuel 13:11) "No blacksmith was to be found in all Israel, for the Philistines were determined to prevent the Hebrews from making spears and swords." (1 Sam. 13:19) "When war broke out the army had neither sword or spear." (1 Samuel 13:22) "There was bitter war with the Philistines throughout Saul's reign." (1 Samuel 14:52)Samuel was criticizing the conduct of King Saul and thus still alive. Samuel anointed David as King, and David killed Goliath during the Philistine war. (1 Samuel Chapters 15 and 17) Furthermore, as you can tell by reading the complete account, their was bitter war with the Philistines right up until the day that Samuel died.I find this particular collection of contradictory stories to be especially revealing, thus particularly useful as instructional material. The conflicts in the stories of the prophet Samuel involve ideological and theological differences, an important lesson to keep in mind, for it has broad applications in understanding and interpreting every other book in the Bible. In one version of events, Samuel is so powerful that he stops all wars and subdues the mighty Philistines simply because he was so godly. Samuel is also presented as a prophetic, religious character much to be preferred as ruling judge and superior to the rule of monarchy. Political and religious commentary is being made here.The conflicts in the David stories concern factual historical detail and are also political in nature. Was David a harp player or a giant killer? How did David get his start in life? Who killed Goliath? Perhaps it was someone else. Remember that the Judean royal family was an hereditary monarchy descended from David, and you can easily understand how any attack on David was a political attack on the Judean political establishment.Also interesting to note is the bizarre editorial process, which does not resemble anything that we would call 'editing' or 'error checking' or 'proof-texting' today. Once again, the reason for the unusual editing can be understood when we consider that the documents were edited and assembled by priests, to serve as religious documents, and they worked with an obvious agenda.There are variant versions of the key events in David's life. If we are looking for factual historical truth in this collection of theological polemics, religious myths, fables, and political propaganda we will be sadly disappointed. The Bible is a religious document, and as such it is a book of myth and legend, and in its time it was also a political document, religion and politics having always been intertwined in human history, and so the Bible is also a book of political propaganda, and not simply a straightforward accurate, objective history of events. Even the book of Kings, which is more historical than the book of Samuel, is a book of theology, and not simply a direct retelling of history. There may indeed have once lived a dog named Spot. Someone may indeed dig up Spot's dog collar and his leash. However Spot cannot be both a purebred Dalmatian and a purebred Bulldog. Either he has spots or he does not. Either he was a Dalmatian or a Bulldog, or, as seems likely when considering these Bible stories, he could have been a purebred Poodle, and neither a Dalmatian or a Bulldog. Whatever the truth may turn out to be you won't simply discover it by 'looking it up in the Bible.'The story I employed which described David's conquest of Jerusalem was a fable, and probably also a piece of ancient political propaganda, but what a story! Who, after all, can resist these tall tales from the Bible? Never let it be said that the myth makers of the Bible could not keep up with those Greeks and Romans when it came to spinning a yarn. Just how old was that magnificent political hero, David, when he killed Goliath and became a five star general? Twelve? Thirteen? Just how old was Hercules when he rassled his first rhinoceros? We know that just before killing Goliath, David was not allowed to be with the fighting men for he was to young. His job was to deliver their lunch, but such are the magnificent twists and turns of fate in the lives of such incredible heros in antiquity. Lunch boy at noon, five star general by suppertime, appointed to the position to the great acclaim of all the fighting forces, the yarn spinner assures us. In the story of David and Goliath, David complains that Saul's armour is to cramped and uncomfortable. He would prefer to fight Goliath just wearing his shorts an a T-shirt. The story is charming, and it is a justifiably famous fable, but that is all it is, a fable, and just one of so many examples of the same sort of thing in the Bible.

__________________


Guru

Status: Offline
Posts: 9863
Date:
Permalink  
 

If Christianity is false, then Can you explain why some of the disciples and also early Christians were executed for their beliefs? Why would they martyr themselves for a false belief?

Important Note: This article is only concerned about the history of the earliest Christians in the first century.  Latter persecutions of the followers of Jesus Christ (notice I didn't say "Christians") in Europe and elsewhere in the second and third centuries are irrelevant here, because these people were only mere followers of a sect of Christianity like any Christian today, and they were not first generation witnesses.  The Bible was later canonized by Constantine around year 325.  But before that, many sects of Christianity and many Bibles or Canons existed [2].  Ironically, Constantine's unified "Bible" was permanently lost! Only portions of it were found almost 1/2 century later[2] [3] [4] [5].  There are no real "Christianity" and "Bible" in the true sense, because there never was a one and unified "Christianity" and one and unified "Canon" or "Bible" to begin with.  What we have today is all man-made lies and garbage as my points below thoroughly demonstrate and prove.

Also, please visit: Which "Book" is the "People of the Book's"?


According to the Bibles' (plural) own theologians' commentaries, the bibles' history is all forged.  The gospels and books had been written by unknown people, in unknown places and unknown dates, between 50 to 300 years after Christ departed earth.  The accounts about deaths and martyrdoms are fabricated.  These people died simply because of the Romans' persecution.  Bitter hatred was ever growing between the Romans and the Jews living in Palestine (1).  The Romans persecuted and massacred the Jews (1) and most probably everyone in Palestine around year 70 [1] [2]. This is when the Jews' second temple was utterly destroyed by the Romans.  So there was much bloodshed around, and recording history accurately and honestly at that time would've been impossible due to:

  1. Lack of the advanced technology in Media and Computers that we have today.
  2. Lack of organization in the society.  Much chaos and fear were terrorizing and scrambling the people that it was virtually impossible to tell why a certain individual was killed. Was he killed just because he was a Palestinian?  Was he killed because he fought against the Romans?  Was he killed because he was mistaken for someone else?  Etc...  We simply do not know the honest and specific reasons of why certain individuals in the Bible died during that era.  But like I said, since much bloodshed and terrorism were around during that time and for a long time, then it shouldn't be a surprise for anyone to read about these certain individuals dying.
  3. Those who had much bias for Christianity would have wanted to forge history and lie and say that their heroes were martyred and/or lived and died in very special ways.  The Bible's accounts are extremely doubtful and absurd.  This is not according to me, but rather according to the Bible's theologians themselves who they themselves admitted that the Bible's books and gospels were:
  4. Written by mysterious people.
  5. Written by an unknown number of people.
  6. Written in unknown places.
  7. Written in unknown dates.
  8. Are full of "fables", "fictions", "fairy tales", and the original manuscripts "are lost forever".
  9. Are full of Scientific Absurdities.
  10. The original authors are "unknown" for almost all of the books and gospels of the entire Bible.
  11. Are full of contradictions and corruptions.
  12. In rural areas, as this was the overwhelming lifestyle back then, gossips and lies are easily fabricated and spread.  I do not have the least shred of doubt that the Bible's accounts, which came 50 to 300 years after Christ's departure, contain an overwhelming amount of lies and fabricated gossips. It's just the nature of humans who live in rural areas.  So one's testimony may have very well been based on a gossip that he heard from a next door neighbor or relative.
  13. It is also worth mentioning that the fathers' and elders' influence and dominance played a crucial role in having lies survive and endure.  It didn't matter what one thought or believed if it went against his elders' beliefs and ways.  No one would have likely paid any attention to the estranged person.
  14. I believe that is why Allah Almighty in the Holy Quran, for instance, Personally Promised to Guard the Holy Quran from any man's corruptions, lies and dominating gossips:
  15. "We have, without doubt, sent down the Message; and We will assuredly Guard it (from corruption). (The Noble Quran, 15:9)"
  16. The Holy Quran's Preservation was clearly a direct Challenge from Allah Almighty to mankind.  And Allah Almighty Ultimately Won [1] [2] the Challenge.  All Praise and Glory are due to Him and Only Him Alone.
  17. The Holy Quran Declared, Prophet Muhammad also declared, and from that the early Muslims all believed that the Bible is corrupt [2].

Therefore, the so-called "martyrs" could've very well died as a result of the persecution of the Romans, and not necessarily due to their "Christian" beliefs, and then lies had been written on the mouths of Jesus and his Disciples many decades, 50 to 300 years, after them. The Bible's accounts are simply doubtful at best.  We can't trust the Bible's accounts on anything, because their history and sources are both unknown and untrustworthy.


Notes:

1- The followers of Jesus Christ, peace be upon him, were considered Jews to the Romans, and thus, they were included in the slaughters' wholesale.

 



__________________


Guru

Status: Offline
Posts: 9863
Date:
Permalink  
 

C.J. Cadoux: The Life of Jesus

Dr. C.J. Cadoux, who was Mackennal Professor of Church History at Oxford, thus sums up the conclusions of eeminent Biblical scholars regarding the nature and composition of Mark Gospel:

“It was written after Peter's martyrdom (65 A. D.), and at a time when Mark, who had not himself been a disciple of Jesus, apparently had non of the personal disciples of Jesus within reach by whose knowledge he could check his narrative.These circumstances of its composition account for the existence in it, side by side, of numerous signs of accuracy and a certain number of signs of ignorance and inaccuracy."

Matthew-"But a close examination of the treatment he gives to his borrowings from Mark shows that he allowed himself great freedom in editing and embroidering his material in the interest of what he regarded as the rightful honouring of the great Master. The same tendencies are often visible elsewhere when he is producing 'Q' or providing matter peculiar to himself. Anything, there fore, strictly peculiar to 'Matthew' can be accepted as historical only with great caution."

John:"The speeches in the Fourth Gospel (even apart from the early messianic claim) are so different from those in the Syoptics, and so like the comments of the Fourth Evangelist both cannot be equally reliable as records of what Jesus said : Literary veracity in ancient times did forbid, as it does now, the assignment of fictitious speeches to historical characters:the best ancient historians made a practice of and assigning such speeches in this way."I



__________________


Guru

Status: Offline
Posts: 9863
Date:
Permalink  
 

The New Catholic Encyclopaedia (1967), art, “The Holy
Trinity”, Volume 14, 

"The formulation one God in three persons' was not solidly established into Christian life and its profession ,of faith, prior to the end of the 4th century. But it is precisely this formulation that has first claim to the title the Trinitarian dogma. Among the Apostolic, Fathers, there had been nothing even remotely approaching such a entali.ty or perspective."




__________________


Guru

Status: Offline
Posts: 9863
Date:
Permalink  
 

The Bible is Not Reliable Secondary Evidence

2. The Bible Is Not A Reliable Source of Secondary Evidence For God.

This post is my ongoing discussion of answers to objections to my Summary Case for Atheism, in which some Christians have contended that the Bible provides sufficient secondary evidence for belief in God.

A. Background
Some of the most popular Christian apologetic works begin from the proposition that the Bible is true, including Josh McDowell’s seminal Evidence That Demands A Verdict and Lee Strobel’s effort to follow in McDowell’s footsteps, The Case For Christ.

If you are enamored of these two books, I would strongly recommend that you begin by reading (1) The Jury Is In, a massive online refutation of McDowell organized by Jeffrey Jay Lowder, and (2) Lowder’s lengthy review of Strobel’sChristThe Rest of the Story.

Eventually, I will go into these (and other, similar works such as Geisler & Turek’sI Don’t Have Enough Faith to Be An Atheist in subsequent posts, and I will link those posts here.

B. The Bible Is A Collection of Manuscripts Selected By Humans, Not God
There is no single, agreed-upon, authoritative “Bible;” rather, different sects of Christianity consider a wide variety of books to be Biblical “canon.” Thus, we (and I) err when we speak of “the” Bible, singular. In reality, we are talking about various compilations assembled and debated by ordinary people.

Thanks to the works of people like Bart Ehrman, we also know that the books of whatever Bible we do have are changed — often in substantial ways — from earlier texts.

i. Mark 16 as an example
Consider a relatively famous example, Mark 16. Go ahead and click on the link, and you’ll see a funny little notation there: “The most reliable early manuscripts and other ancient witnesses do not have Mark 16:9-20.” In other words, historians now believe that everything after Mark 16:8 is a forgery.

Among those are verses 15 through 18, which read:

He said to them, “Go into all the world and preach the good news to all creation. Whoever believes and is baptized will be saved, but whoever does not believe will be condemned. And these signs will accompany those who believe: In my name they will drive out demons; they will speak in new tongues; they will pick up snakes with their hands; and when they drink deadly poison, it will not hurt them at all; they will place their hands on sick people, and they will get well.”

That highlighted bit there (verses 17 and 18 ) is where Jesus supposedly promises Christians that they can do all sorts of magic things, including handling snakes and drinking poison. Now, perhaps it’s no big deal for you that this promise from Jesus turned out to be a forgery — but there are literally hundreds of thousands of Pentecostal Holiness Christians who have believed that all of Mark (including the forged, poison-drinking, snake-handling bit) is the divinely-inspired, inerrant word of God for about a century. And, of course, all Christians thought Mark 16:17-18 was genuine until 20th Century textual critics came along.

ii. Development of the NT canon is arbitrary
What do we really know about the New Testament? The Gospels are pseudonymous (that is, Mark did not write Mark, and so forth), and even conservative Biblical literalists believe that Matthew and Luke were partially copied from the lost Q document. And thanks to some contemporary works of fiction, many Christians now realize that the New Testament canon was not assembled until more than three centuries after Jesus’s supposed death.

Think about that for a minute. When Athanasius was declaring various NT books to be “canonical,” he bore the same relationship to the events described therein as you and I do to, say, the Habeas Corpus Act of 1679. If there were 200 books about that Act, would you feel qualified to decide which ones were fact and which ones were fiction? I sure wouldn’t.

What you have on your bookshelf labeled “the Bible” is the product of debate and vote over three and a half centuries — some of which continues to this very day.

C. The Bible Bears the Unmistakable Hallmarks of Legend and Myth

i. “Just So” Stories
For example, consider Genesis 3, the well-known story of the Fall of Man, in which Adam and Eve are tempted by the serpent in the Garden of Eden into eating the forbidden fruit, with predictable results.

This passage, on face, appears to be a series of “just so” stories: it is the tale of how snakes came to crawl on the ground without legs (what the Bible colorfully calls ‘eating dust’); why childbirth is painful; and how come men have to do all the hard work. Don’t these passages seem exactly the same as “How The Zebra Got Its Stripes?” and the like?

And the Bible is literally full of “just so” stories like this. Genesis 9:13 purports to explain how the rainbow came to be — are we really to believe that light did notrefract prior to Noah’s flood? Similarly, Genesis 11 (the well-known Tower of Babel story) purports to tell us how come so many people speak different languages. How is any of this any different than, for example, the story ofPrometheus bringing fire to mankind?

ii. Talking Animals
In general, when you see talking snakes and donkeys (Num. 22:21-30), people living for hundreds of years (Gen. 5), stars somehow falling to the earth (Matt. 24:29) (or, alternatively, fighting in battles alongside humans! (Judges 5:20)), you know you’re reading fiction. When Matthew 27:51-54 tells us that a horde of zombies went on a rampage throughout downtown Jerusalem after Jesus’s death, we should probably recognize that as a legend. We know that people don’t generally take up residence inside fish (even “great” ones!), and we’re a little bit suspicious that eight people could gather together and cram all those animals on a big wooden boat. And so on.

To be clear: my argument is not that it is impossible for there to have been zombies, big boats full of animals, people living inside fish, talking snakes, virgin mommies, or any of that stuff. Anything’s possible, I guess. My argument is only that those sorts of things, coupled with the “just so” morality tales we see in the Bible, give off the unmistakable whiff of myth.

D. The Bible Garbles Actual History
Some things in the Bible are set in actual historical places and at actual historical times. But much of whatever Bible you’re using garbles what we know of actual history, placing it squarely in the realm of what we call today “historical fiction.” Here, I think a comparison to Homer’s Illiad is helpful. The archaeologist Heinrich Schliemann actually found the remains of Homer’s Troy, validating many of the names, places, and events in the Iliad. Although this discovery changed the way we viewed the Iliad as literature, it did not stop us from viewing it as literature. In other words, the fact that the Iliad correctly records that there was a city called Troy that was attacked by Greeks, it does not follow therefrom that the Greeks actually smuggled in a big wooden horse, or that the various gods fought alongside the Greeks and Trojans, or even that the Greeks dragged Hector’s body through the streets heaping abuse upon it.

Similarly, although some of the events in both the Old and New Testaments are recorded in history, the Biblical writers make a hash of it. Historians generally believe that there was no exodus of Jewish slaves out of Egypt as described in the Bible, or in fact, any of the subsequent conquest events described in Exodus. We know that Asa could not possibly have mustered an army of 580,000 Israelites and then used that army to slaughter a million Cu****es (as described in2 Chronicles 14); Bronze Age goatherders and desert warriors could not plausibly have maintained lines of supply for armies that big. (By contrast, for example, the Athenian invasion of Sicily — occurring nearly a thousand years later — was less than 1% of the size of the fantastic numbers frequently claimed in the Bible!) For this and other reasons, it is not surprising that none of these hundred-thousand-person battles attested to in the Bible are corroborated by any other source.

Similarly, although the historian Josephus chronicles the life and reign of Herod the Great in agonizing detail, he somehow never sees fit to mention the supposed slaughter of the innocents ordered by Herod described in Matthew 2:16-18. Is it more reasonable to believe that Josephus simply forgot to describe what would have been one of the worst atrocities in history — or that the passage in Matthew is a reworking of (and allegory to) Pharoah’s slaughter of the Jewish innocents described in Exodus 1:22-2:1?

In other words: when we review a Bible, we see that the historical events described therein are best categorized today as “historical fiction” — that is, real events embellished for literary and other reasons, and fictional events that are told in a historical setting but with garbled details, persons, and so forth. This is also true of the Gospels — they mangle contemporary historical events (as partially described above), are uncorroborated by contemporary historians, and bear the marks of legendary development and creative fiction.

E. The Bible Appears to be of Human Origin

i. Physical Description of the World
Finally, the works assembled into various Bibles are unmistakably of human, rather than divine origin. The world described in the various books of various Bibles reflects the world as understood by the people who wrote it. The cosmology is all wrong; the writers repeatedly depict a fixed firmament to which stars — alternatively described as either small bits of fire or living beings (see above) — are affixed. The geology is all wrong; the Earth is described as a flat disc (Is. 40:22) that God lives “above”, and from which it is possible to see “all the kingdoms of the world” if you just climb a mountain tall enough. (Matt. 4:8and Luke 4:5, respectively.) The reason why today we use phrases like, “I feel sorrow in my heart” as figures of speech stems from the fact that the people who wrote the Bible believed it to be literally true; they did not understand that the brain was the source of thought.

Ask yourself: how could God have conversed and inspired the authorship of the Bible, and not corrected basic misconceptions about the world — obvious things like the moon not being a “lesser light” in the sky, or the shape of the earth, or the fact that the sun does not revolve around the earth, and so on?

ii. Morality — Slavery and Genocide
Worse — and most damningly — the morality of the Bible reflects the morality of the people who wrote it, including explicit endorsements of slavery and genocide that would make all but the worst villains of history blush.

Go read Exodus 21 and Leviticus 25:39-46, in which the God of the Universe sets forth precise rules for how the Jews can buy, sell, and keep slaves. (In a similar vein, in Joshua 9, God supposedly gives the Gibeonites to the Israelites in perpetual slavery!) And lest you think this is confined only to the Jews (as if that matters?!??), Colossians 4:1 explicitly permits a master to own slaves (but encourages him to “treat them well”), while Titus 2:9-10 instructs preachers to preach compliance to slaves.

In fact, in the New Testament, God even has his own version of the Fugitive Slave Act — which, you may recall, is considered one of the greatest moral atrocities in U.S. history. (See 1 Cor. 7:17-24 and Eph. 6:5-9.) And Paul dutifully returns a runaway slave to his owner in Philemon 1:1-13.

Imagine if you were a time-traveller accidentally sent back to the 1st century AD, and you happened to interact with the characters in the New Testament. Would you be able to bite your tongue as Paul ships Onesimus back to his master for punishment? Would you be able to sit through the sermon in Titus 2, in which the church is supposed to preach servility to slaves? Wouldn’t you cry out at the injustice?

And yet we are supposed to believe that Jesus — the divine, omnipotent creator of the Universe made flesh, the most perfect man ever to exist — that he walked amongst these people and never once clearly and unambiguously said something like “owning another person is always wrong, now and forever?” I don’t buy it.

I haven’t even gotten to the genocide of the Amalekites, in which Saul is first ordered to kill every man, woman and child in Amalek, and is killed by God for the sin of showing mercy. (1 Sam. 15) Is it even remotely conceivable that an all-just, all-loving God could behave in this way?

In conclusion: we get nothing out of the Bible that Bronze Age goatherders did not put into it. Some of what they put into it is good; much of it is evil. Some of their conceptions about the universe were correct; many more were staggeringly wrong. But none of it is divine. Moreover, what we even call the Bible today reflects human debate and cherry-picking over the next 300 years after the events supposedly described, and even those cherry-picked books are subject to alteration and forgery.

F. Resorting to the Bible as Evidence Is Self-Contradictory
It is worth noting that the arguments given by apologists for belief in the Bible are contradicted by the Bible itself. Acts 9 tells the famous story of Saul of Tarsus’s conversion on the road to Damascus, in which Jesus himself is said to appear to Saul and convinces him to give up his former life persecuting Christians and take up a new life preaching the Gospel. It was only the personal vision of the risen Christ that caused “the scales to fall from Saul’s eyes” and shepherded his conversion to Christianity.

Similarly, every Christian knows the story of doubting Thomas, John 20:24-31, in which one of the disciples — acting as a good skeptic, I might add! — sensibly notes that “Unless I see the nail marks in his hands and put my finger where the nails were, and put my hand into his side, I will not believe” in the resurrected Jesus. And so he gets to feel around inside of Jesus. A little gross, to be sure, but effective.

But these two events (and countless others) raise far more problems than they solve. Why do Saul and Thomas get to experience the risen Christ firsthand, while billions more have nothing to go by except the flawed Bible and the bad apologetics of the likes of Lee Strobel? John 20:29 tells us, “Blessed are those who have not seen and yet believe,” but what about those of us who have not seen and therefore cannot believe? It doesn’t make sense — and, if you think eternal salvation depends upon sincere belief in the risen Christ as a prerequsite — it’s grossly unfair.

For these reasons, I conclude that the Bible is not reliable secondary evidence for God and thus this second set of arguments is insufficient to refute the general case for atheism.



-- Edited by devapriyaji on Monday 13th of September 2010 06:23:27 PM

__________________


Guru

Status: Offline
Posts: 9863
Date:
Permalink  
 

14_09_2010_010_017-js.jpg?w=45&h=300

__________________


Guru

Status: Offline
Posts: 9863
Date:
Permalink  
 

“முதல் பாவ”க் கொள்கையின் அபத்தம் - 1

மூலம்: ரிச்சர்ட் ஷேனிக் (Richard Schoenig)
தமிழில்: ஆர்.கோபால்

மொழிபெயர்ப்பாளர் முன்னுரை:

இந்தக் கட்டுரை கிறிஸ்துவ மதத்தைப் பற்றியது. இது ஏன் இங்கே ‘தமிழ்ஹிந்து‘வில் பிரசுரிக்கப்படவேண்டும் என்ற கேள்வி எழலாம்.

adam-and-eveதமிழ்நாட்டில் பரவியுள்ள கிறிஸ்துவ இஸ்லாமியக் கலாசாரத்தின் விளைவாக பல இந்துக்களும் ஆதாம் ஏவாள் கொள்கையை நம்புபவர்களாக இருக்கிறார்கள். முதல் பாவம் என்பது கவிதைகளிலும் கதைகளிலும் சினிமாக்களிலும் பேசப்படுகிறது. முதல் மனிதர்களைக் குறிக்க ஆதாம் ஏவாள் என்ற பெயர்கள் பொதுவாகப் புழங்கும் பெயர்களாக ஆகிவிட்டன. “முதல் பாவம்” என்ற பெயரில் ஓர் ஆபாசத் திரைப்படம் எடுக்கப்பட்டு வெளியிடப்படுகிறது. பரவலாகிவிட்ட இந்த யூதப் பழங்குடியினரின் புராணக் கதையை பெரும்பாலான நம் மக்கள் நம்பவில்லை என்றாலும், ஏதோ ஒரு ரீதியில் ஆதிமனிதனைக் குறிக்க இந்தச் சொற்கள் புழக்கத்தில் வந்துவிட்டன. இந்த முதல் பாவக் கொள்கை காரணமாகவே தெருமுனைகளிலும் தொலைக்காட்சி பெட்டிகளிலும் பல்வேறு கிறிஸ்துவப் பிரசாரகர்கள், “பாவிகளே!…” என்று நம்மைப் பார்த்துக் கத்துகிறார்கள். அவர்கள் உலகத்தில் உள்ள அனைவரையும்- ஒரு பாவமும் செய்யாத பச்சை குழந்தையிலிருந்து மகாத்மா காந்தி வரை எல்லோரையும்- பாவிகள் என்று ஏன் சொல்கிறார்கள் என்று நாம் அறிந்துகொள்வது தேவையான ஒன்று.

மற்றொன்று, பரவலாக இருக்கும் கிறிஸ்துவ, இஸ்லாமியத் தொலைக்காட்சிகளில் வெளிநாட்டினரும் நம்மக்களில் சிலரும் இந்த ஆதாம் ஏவாள் கதையை, தொடர்ந்து பிரசாரம் செய்துவருகின்றார்கள். இதனால், ஒரு சில இந்துப் பொதுமக்கள் ஆதம் ஏவாள் என்பவர்கள் இவர்கள் சொல்வது போல கடவுளால் 6000 வருடங்களுக்கு முன்னால் படைக்கப்பட்டவர்கள் என்று நம்புகிறார்கள். இது இந்து மதக் கொள்கை அல்ல. மாறாக, இந்து மதப் புத்தகங்களின்படி, இந்தப் பிரபஞ்சம், வயது கணக்கிட முடியாத அளவு புராதனமானது. ஒவ்வொரு யுகமும் பல லட்சம் வருடங்கள் கொண்டது. கிரித யுகம், திரேதா யுகம், த்வாபர யுகம், கலியுகம் ஆகியவை பருவகாலங்கள் போல சுழற்சியாக வருகின்றன. இந்த நான்கு யுகங்களும் சேர்ந்து ஒரு சதுர்யுகமாகிறது. 71 சதுர்யுகங்கள் கொண்டது ஒரு மன்வந்தரம் என்று சொல்லப்படுகிறது. (ஒரு கிரித யுகத்தின் அளவு 1728000 வருடங்கள்).

கார்ல் சாகன் (Dr. Carl Sagan, 1934-1996) என்ற புகழ்பெற்ற வானவியல் இயற்பியலாளர் தனதுகாஸ்மோஸ் (cosmos) என்ற புத்தகத்தில், கூறுகிறார்:

இந்தப் பிரபஞ்சமும் இது போன்ற எண்ணற்ற அனந்த அனந்தப் (infinite) பிரபஞ்சங்களும் பிரம்மத்தில் முகிழ்த்து மறைகின்றன என்று வேதங்கள் கூறுகின்றன. எல்லாக் காலங்களுக்கும் வெளிகளுக்கும் அப்பாலும் அதனுள் உறைந்தும் பிரம்மம் இருக்கிறது என்று வேதங்கள் கூறுகின்றன. எண்ணற்ற பிரம்மாக்கள் எண்ணற்ற பிரபஞ்சங்களை உருவாக்கியவண்ணம் இருக்கிறார்கள். தங்கள் காலம் முடிந்ததும் அந்த பிரம்மாக்கள் மறைந்து புதிய பிரம்மாக்கள் பிறக்கிறார்கள் என்று இந்து மதம் உரைக்கிறது. பிரம்மத்துக்குள் ஒடுங்கியுள்ளது வெளிப்படுகிறது  என்று இந்து மதப் புத்தகங்கள் உரைக்கின்றன. ஆகவே ஆதாம் ஏவாள் என்ற சிறுபிள்ளைக்கதையை நாம் நம்புவது தவறு.

அறிவியற்பூர்வமாகவும் ஆதாம் ஏவாள் என்ற மனிதர்கள் இல்லை. தொடர்ந்து மாறிவரும் பரிணாமத்தில் இதுவரை குரங்கு, இதற்குப் பிள்ளை மனிதன் என்று சொல்வதும் தவறு. மேலும் பல்வேறு அறிவியல்களில் ஒன்றான பரிணாமவியலை கிறிஸ்துவமோ அல்லது இஸ்லாமோ ஒப்புக்கொள்வதும் இல்லை. ஆகவே பரிணாமவியலின்படி ஒருவரை மனிதன் என்று சொன்னாலும் அது ஆதாம் அல்லது ஏவாள் என்று கிறிஸ்துவமும் இஸ்லாமும் ஒப்புகொள்வதில்லை. ஏனெனில் பைபிள் சொல்லும் யாஹ்வே என்னும் தெய்வத்தால் களிமண்ணிலிருந்து படைக்கப்பட்டாலே ஆதாம். பரிணாமவியலின்படி தோன்றும் மனிதன் ஆதாம் அல்ல.

நமது இந்து மதப் புத்தகங்களுக்கும் அறிவியலுக்கும் புறம்பான, இப்படிப்பட்ட தவறான கருத்துகளை, ஊடகங்களின் இடைவிடாத பொய்ப் பிரசாரங்களின் காரணமாக இந்துக்களான நாம் உண்மையெனக் கருதிவிடக்கூடாது ஆகவே இந்தக் கட்டுரை, தொடர்ந்து ஒலித்துகொண்டு வரும் இப்படிப்பட்ட யூதப் பழங்குடி மக்களின் புராணக்கதைகளை வரலாறு என கருதிவிடக்கூடாது என்பதற்காகவும் இந்துக்கள் தெளிவு பெற வேண்டும் என்பதற்காகவும் மொழிபெயர்க்கப்பட்டதே அன்றி, கிறிஸ்துவ மதத்தின், அல்லது இஸ்லாமிய மதத்தின் கருத்துகளை விமர்சிக்க வேண்டும் என்பதற்காக எழுதப்பட்டது அல்ல.)

1. முன்னுரை

கிறிஸ்துவ மதத்தில் [1] முதல் பாவம் என்ற கொள்கை (doctrine of original sin (DOS)) உள்ளது. இந்தக் கொள்கையை கிறிஸ்துவத்தின் அடிப்படைக் கொள்கையாக கிறிஸ்துவம் கருதுகிறது. இது“மெல்லவும் முடியாத, துப்பவும் முடியாத” கொள்கை. இந்தக் கொள்கையை வைத்துகொண்டும் கிறிஸ்துவத்தால் இருக்கமுடியாது. தூக்கி எறிந்துவிடவும் முடியாது. இக்கட்டுரையில், முதல் பாவம் நடந்திருக்கமுடியாதது; ஒழுக்க ரீதியில் தவறானது என்று காட்டியதோடு, கிறிஸ்துவத்தால் இதனை வைத்துகொள்ளவும்முடியாது என்று சுட்டிக்காட்டுகிறேன். ஆனால், அதே வேளையில்,2000 வருடங்களாக இதனை கிறிஸ்துவத்தோடு இறுக்கிப் பிணைத்துவிட்டபடியால், இதனைத் தூக்கி எறிவது கிறிஸ்துவ மதத்துக்கே ஆபத்தாகவும் ஆகும் என்றும் காட்டுகிறேன்.

2. முதல் பாவக் கொள்கை என்றால் என்ன?

1. மத்திய தரைக்கடல் (mediterranean sea) பகுதியில் வாழ்ந்துவந்த பழங்குடியினரான யூதர்கள், தங்கள் புராணக்கதைகளை, எல்லாப் பழங்குடியினர் போலவே எழுதிவைத்தனர். பூமி எப்படி உண்டாயிற்று, மனிதன் எப்படி உண்டானான் ஆகிய கதைகளை இவர்கள் மற்ற ஆப்பிரிக்க, அமெரிக்கப் பழங்குடியினர் போலவே கற்பனை செய்து எழுதினார்கள். பின்னர் இவர்களிலிருந்து கிளைத்த ஒரு கிளைமதம் கிறிஸ்துவம் என்ற பெயரில் மெல்ல மெல்ல பரவியது. ரோம அரசால் தத்தெடுத்துகொள்ளப்பட்ட பின்னர் அந்த சாம்ராஜ்யத்தின் வழித்தோன்றல்களாக உருவான ஐரோப்பிய நாடுகளாலும் உலகெங்கும் பரப்பப்பட்டு இந்தப் பழங்குடிப் புராணக்கதைகள் வரலாறு போலப் பிதற்றப்பட்டன. இந்த முதல் பாவம் என்ற கொள்கை இவர்களது ஜெனஸிஸ் எனப்படும்ஆதியாகமம் என்ற பகுதியிலிருந்து எடுக்கப்பட்டது.

adam_in_gardenயாஹ்வே என்ற தெய்வம் உலகத்தை உருவாக்கியதாம், பிறகு ஆரம்ப ஆண், பெண் ஜோடியை உருவாக்கியதாம். இந்த ஜோடியை தான் உருவாக்கிய ஒரு தோட்டத்தில் வைத்ததாம். அந்தத் தோட்டத்தில் பலவித விலங்குகளும், செடி கொடி தாவரங்களையும் உருவாக்கிவைத்திருந்ததாம். இந்தச் சமயத்தில் ஆதாமும் ஏவாளும் சாகாவரம் பெற்றவர்களாகவும், வலி, துயரம் ஆகியவை அண்டாதவர்களாகவும் இருந்தார்களாம். அந்தத் தோட்டத்தில் அவர்கள் சுற்றித்திரிய அனுமதித்திருந்தாலும், அறிவு மரத்தின் (Tree of the Knowledge of Good and Evil) கனியை மட்டும் சாப்பிடக்கூடாது என்று சொல்லி, அதனைச் சாப்பிட்டால் உடனே மரணமடைவார்கள் என்றும் எச்சரித்ததாம். பேசும் பாம்பு (இது லூசிபர் என்னும் சாத்தானாம்) இவர்களைத் தூண்டிவிட, இவர்கள் அந்த மரத்தின் கனியைச் சாப்பிட்டார்களாம். கிறிஸ்துவ மதத்தில் உள்ளவர்கள் இதனை மனிதனின் முதல் ஒழுக்கக்கேடு என்றும், முதல் பாவம் என்றும், இதனால், மனிதனின் வீழ்ச்சி உருவானது என்றும் கூறுவார்கள். யாஹ்வே (இதனைத்தான் கர்த்தர் என்று கிறிஸ்துவர்கள் தமிழில் கூறுவார்கள்.) இந்த ஜோடியை தனது தோட்டத்திலிருந்து வெளியே அனுப்பி வலி, துயரம், கடின வாழ்க்கை, இறுதியில் சாவு என்று வாழும்படிக்கு தண்டித்ததாம். (தோட்டம் வானத்தில் இல்லை. பூமியில்தான் இருக்கிறது. அவர்கள் திரும்பவும் உள்ளே வந்துவிடக்கூடாது என்பதற்காக தோட்ட வாசலில் தேவதைகள் காவல் வேறு இருக்கிறார்களாம்.)

god-creates-eve-from-adams-ribஅவர்களுடைய தண்டனையில், அவர்கள் பாவம் செய்ய இயற்கையிலேயே விருப்பமுள்ளவர்களாகவும், தங்களைத் தாங்களாகவே அந்தத் தண்டனையிலிருந்து மீட்டுகொள்ள முடியாதவர்களாவும் மனிதர்களை ஆக்கியதும் சேர்த்தியாம். கூடவே, அவர்களது தண்டனை அவர்களுக்கு மட்டுமல்ல, அவர்களது குழந்தைகளுக்கும் சந்ததிகளுக்கும் மேலேயேயும் இருக்குமாம்; கூடவே மிருகங்களுக்கும் இந்த தண்டனை கொடுக்கப்பட்டுவிட்டதாம். (மிருகங்கள் செய்யாத தவறுக்கு மிருகங்களுக்கும் தண்டனை!)

உலகம் உருவானது எப்படி என்று யூதர்களது பழங்குடிக் கதை போன்றே ஒவ்வொரு பழங்குடிகளிலும் ஒரு கதை உண்டு. அவற்றை இந்தச் சுட்டியில் காணலாம் . அந்தப் பழங்குடிக் கதைகளைப் பிரசாரம் செய்ய, பெரிய கூட்டம் உங்களை தெருமுனைகளில் சந்தித்து பாவிகளே என்று கதறவில்லை என்பதால் அதனைப் பற்றிப் படிப்பதோடு நிறுத்திக்கொள்ளலாம்.

adam_and_eve_sinஇதற்கு மேல் உபரிச் செய்திகளாக இந்த கிறிஸ்துவ மதத்தின் அடிப்படைக் கருதுகோள்களை நினைவுப்படுத்திக்கொள்வது நல்லது. அதாவது ஆறாயிரம் ஆண்டுகளுக்கு முன்னால், யாஹ்வே தெய்வம் உலகத்தையும் வானத்தையும் படைத்து அதில் ஆண் பெண் இருவரையும் படைத்து அவர்கள் கீழ்ப்படியாததால், அவர்களின் சந்ததிகளுக்கும் மிருகங்களுக்கும் முதல் பாவத்தைக் கொடுத்தது. இந்த முதல் பாவம் எல்லோர் மேலும் இருக்கிறது. அந்த முதல் பாவத்தை போக்க யாஹ்வே தெய்வம் ஒரு வழியைச் சிந்தித்தது. அது தனக்குத் தானே ஒரு பலி கொடுத்துக்கொள்வதாக முடிவு செய்ததாம். யூதர்களின் பழைய ஏற்பாட்டில் யாஹ்வே தெய்வத்துக்கு, களங்கமில்லாத ஆடு பலி கொடுக்கப்பட்டால் சந்தோஷமாகி, பலி கொடுத்தவரின் பாவங்களை மன்னிக்கிறதாம். ஆகவே இப்போது களங்கமே இல்லாத ஒரு மனிதனை தனக்குப் பலிகொடுப்பதன் மூலம் யாஹ்வே சந்தோஷமடைந்து பொதுமக்களின் முதல் பாவத்தை மன்னிக்குமாம். ஆகவே இயேசு கிறிஸ்து என்ற தன் மகனைப் பிறக்கவைத்து, தவறே செய்யாத அவரைக் கொலைசெய்து, அதன் மூலம் சந்தோஷமடைந்து, பொதுமக்களின் பாவங்களை மன்னிக்கிறதாம். முன்பு பலி கொடுக்கப்பட்ட ஆட்டின் ரத்தத்தையும் சதையையும் யூதர்கள் புசிப்பார்கள். அதனால்தான் கிறிஸ்துவத்தில், பலி கொடுக்கப்பட்ட இயேசுவின் ரத்தத்தையும் சதையையும் சர்ச்சுகளில் புசிப்பதாகக் கூறிக்கொள்கிறார்கள். ஆனால் ஒரு நிபந்தனை. அப்பாவியான இயேசு கொலை செய்யப்பட்டதால் எல்லோருடைய பாவங்களும் போய்விடாதாம். இயேசு கிறிஸ்து என்பவர் பாவங்களை மன்னிக்க யாஹ்வேயால் அனுப்பப்பட்டார் என்று நம்புபவர் மட்டுமே முதல் பாவத்திலிருந்து மீட்கப்படுவாராம். இதனால்தான் தெரு மூலைகளில் நின்று பாவிகளே என்று நம்மைப் பார்த்துக் கத்தி, இயேசுவை நாம் நம்பவேண்டும் என்று சொல்லுகிறார்கள். இயேசுவும் இந்த உலகத்தில் பிறந்தபோது மேரியிடமிருந்து அவருக்கு முதல் பாவம் ஒட்டியிருக்குமே என்ற கேள்விக்கு, மேரியின் வயிற்றில் இயேசு கருவாக வரும்போது முதல் பாவத்தின் தீட்டு தீண்டாவில்லை என்று எழுதிகொண்டார்கள். ஏன் தீண்டவில்லை என்பதற்கு காரணமெல்லாம் இல்லை. தீண்டவில்லை; அவ்வளவுதான். அதற்கு ஒரு பெயர் வைத்துகொண்டார்கள். அது முதல் பாவம் தீண்டாத கருவடைதல் என்ற பொருளில் immaculate conception of Mary.

3. இந்த முதல் பாவக் கொள்கையுடன் கிறிஸ்துவம் இருக்கமுடியாது

கிறிஸ்துவம் இந்த முதல் பாவக் கொள்கையுடன் இருக்கமுடியாது என்று காட்ட, இந்தப் பழங்குடிக் கதைக்கும் அறிவியலுக்கும் இடையே பெரிய முரண்பாடு இருக்கிறது என்று காட்டுகிறேன். கூடவே, இந்தப் பழங்குடி முதல் பாவக் கதையில் ஏராளமான ஒழுக்க நடத்தைப் பிரச்சினைகள் இருக்கின்றன என்பது மட்டுமல்ல; இதில் அறிதலின் பிரச்சினையும் (knowledge problem) இருக்கிறது என்று காட்டுகிறேன்.

3.1 பரிணாமவியல் அறிவியலும் யூதப் பழங்குடியினரின் ஆதியாகம உருவாக்கமும் ஏடன் தோட்டக் கதைகளும். [2]

முன்னரே சொன்னது போல, முதல் பாவக் கொள்கை, யூதப் பழங்குடியினரின் உலக உருவாக்கக் கதைகளின் பகுதி. உண்மையான உலக உருவாக்கம் யூதப் பழங்குடியினரது புராணக்கதைப்படி நடக்கவில்லை என்றால், முதல் பாவமும் இல்லை. அதனால்தான் பெரும்பாலான கிறிஸ்துவ அடிப்படைவாதிகள் யூதப் பழங்குடியினரின் ஆதியாகமக் கதைகளின்படிதான் உலகம் உருவானது என்று வலியுறுத்துகிறார்கள். இந்தக் கால கிறிஸ்துவ அடிப்படைவாதிகள் மட்டுமல்ல, கடந்த 2000வருடங்களாக எல்லா கிறிஸ்துவர்களும் யூதப் பழங்குடிப் புராணக்கதைகளின்படிதான் உலகம் படைக்கப்பட்டது என்று சொல்லிவந்திருக்கிறார்கள். அப்போஸ்தலர் பவுல், சர்ச் தந்தைகளில் ஒருவரான அகஸ்டின் ஆகியோர் உள்ளிட்ட கிறிஸ்துவத் தலைவர்கள், யூதப் பழங்குடியினரின் புராணக்கதைகளின்படிதான் உலகம் படைக்கப்பட்டது; அது வரலாற்று உண்மை என்றுதான் எழுதி வந்திருக்கிறார்கள். பார்ட் கிளிங் [3] சுட்டிக்காட்டுவது போல, யேசுவும் அதன் உண்மையை வலியுறுத்துகிறார்.

பைபிளில், வரலாற்றில் இருந்த ஒரு நபராகவே ஆதாம் சித்தரிக்கப்படுகிறார். இதனால்தான் பல்வேறு பைபிள் வம்சாவளிகள் ஆதாமின் வழியில் பிறந்ததாக எழுதப்படுகின்றன. ஆதியாகமம் 4-5 ஆதாமின் வழித்தோன்றல்களையும் அவர்களது வயதையும் வரிசைப்படுத்துகிறது. 1 Chroniclesமுதல் அத்தியாயம், ஆதாமின் வழித்தோன்றல்களை வரலாற்று நபர்களாகச் சித்தரிக்கிறது. லூக்காவில் இயேசுவும் ஆதாமின் வழித்தோன்றலாகத்தான் கருதப்படுகிறார்.

Jesus was about thirty years old when he began his work. He was the son (as was thought) of Joseph son of Heli, … son of Enos, son of Seth, son of Adam, son of God. (Luke 3:23-38)

23 இயேசு போதிக்கத் தொடங்கும்பொழுது, அவருக்கு வயது ஏறக்குறைய முப்பது. அவரை மக்கள் சூசையின் மகன் என்று கருதினர்.

24 சூசை ஏலியின் மகன்; ஏலி மாத்தாத்தின் மகன்; மாத்தாத்து லேவியின் மகன்; லேவி மெல்கியின் மகன்; மெல்கி யன்னாயின் மகன்; யன்னாய் யோசேப்பின் மகன்;

இப்படியே போய்…

… 37 மத்துசலா ஏனோக்கின் மகன்; ஏனோக்கு யாரேதின் மகன்; யாரேது மகலாலெயேலின் மகன்; மகலாலெயேல் காயினானின் மகன்;

38 காயினான் ஏனோசின் மகன்; ஏனோஸ் சேத்தின் மகன்; சேத் ஆதாமின் மகன்; ஆதாமோ கடவுளின் மகன்.

மாத்தியூவின் சுவிசேசத்தில் யேசுவே ஆதாமையும் ஏவாளையும் வரலாற்று நபர்களாகக் கருதிப் பேசுகிறார்.

He answered, ‘Have you not read that the one who made them at the beginning “made them male and female.”‘ (Matthew 19:4)[4]

அதற்கு அவர், “படைத்தவர் தொடக்கத்திலிருந்தே- ஆணும் பெண்ணுமாக அவர்களைப் படைத்தார்” என்றும், (Matthew 19:4) [4]

கிறிஸ்துவர்கள் இவ்வளவு உறுதியாக ஆதியாகமப் புராணக்கதைகள் நடந்ததாகவும் வரலாறு என்றும் உறுதியாகக் கூறினாலும், ஆதியாகமப் பழங்கதைகள் தற்போதைய அறிவியல் ஆய்வுகளுக்கும், பரிணாமவியல் போன்ற அறிவியல்களுக்கும் இன்னும் பல நிலவியல், வானியல், புவியியல், அகழ்வாராய்ச்சிக் கண்டுபிடிப்புகளுக்கும் முரண்படுகின்றன. ஆதியாகமத்தில் சொல்லப்பட்டிருக்கின்றது போல உலகம் தோன்றியதற்கோ, அல்லது மனிதன் தோன்றியதற்கோ எந்தவித ஆதாரங்களும் இல்லை. ஒரு மரத்தின் கனியைச் சாப்பிட்டு எது சரி எது தவறு என்று தெரிந்துவிடும் என்பது போன்ற மரத்திற்கான எந்தவித ஆதாரமும் இல்லை. பாம்புகள் பேசும் என்பதற்கோ அல்லது மிருகங்களும், மனிதர்களும் சாவா வரம் பெற்றவர்களாக இருந்தார்கள் என்பதற்கோ எந்தவித ஆதாரங்களும் இல்லை. அவர்கள் வலி துக்கம் உணராமல் இருந்திருந்தார்கள், அல்லது இருந்திருப்பார்கள் என்பதற்கோ எந்தவித ஆதாரங்களும் இல்லை. இப்படிப்பட்ட ஆதியாகமக் கதைகளுக்கு எந்தவித ஆதாரங்களும் இல்லை என்பது மட்டுமல்ல, இந்தக் கதைகள் பொய் என்பதற்கான ஏராளமான ஆதாரங்களையும் அறிவியல் குவித்து வைத்திருக்கிறது. ஆகவே ஆதியாகமம் என்று சொல்லக்கூடிய யூதப் பழங்குடியினரின் புராணக்கதைகள் வரலாற்றுரீதியில் பொய்யானவை. ஆகவே முதல் பாவம் என்பதும் பொய் என்பதே அறிவியலின் அதிகாரபூர்வமான நிலைப்பாடு. (இதனை இன்னும் விவரிக்கலாம். உதாரணமாக ஆதாமின் பின்னே வரும் வம்சாவளியையும் அதில் ஒவ்வொருவர் பிறப்பும் அவர்கள் வாழும் வயதும் கொடுக்கப்பட்டிருப்பதால், அவற்றை கணக்கிட்டு உலகம் 6000வருடங்கள் பழையது என்று யூத அடிப்படைவாதிகளும் கிறிஸ்துவ அடிப்படைவாதிகளும் இன்னும் நம்புகிறார்கள். ஆனால் உலகம் பல பில்லியன் வருடங்கள் பழையது மட்டுமல்ல, இந்தப் பிரபஞ்சம் நமது பூமியை விட இன்னும் பல கோடி வருடங்கள் பழையது. தற்போது பல அகழ்வாராய்வுகளில் 100000 வருடங்களுக்கு முந்தைய மனிதர்களது எலும்புகள் கிடைத்துள்ளன.டைனசோர்கள் இன்னும் பல லட்சம் வருடங்கள் பழையவை. அவற்றின் எலும்புகளும் கிடைத்துள்ளன. ஆகவே யூதப் பழங்குடியினரது புராணக்கதையில் வரும் ஆதியாகமத்தில் உள்ளது அறிவியற்பூர்வமாக பொய் என்று அறியலாம்.)

3.1.1 ஆதியாகமப் புராணக்கதைகளுக்கும் ஈடன் தோட்ட கதைகளுக்கும் உவமேயப் பொருள் கொடுத்தல்

சில முற்போக்கு வேடம் போடும் கிறிஸ்துவ வட்டங்களில் ஆதியாகமக் கதைகளை வேறுமாதிரி விளக்குகிறார்கள். அதன்படி, இந்தக் கதைகளை வரிக்கு வரி உண்மை என்று அப்படியே புரிந்துகொள்ளக்கூடாது; கருத்துகளை விளக்கும் புராணக்கதைகளாகப் புரிந்துகொள்ளவேண்டும் என்ற பார்வையை முன்னிருத்துகிறார்கள். “ஒரு விதமான” வகையில் இவை உண்மையானவை என்றும், ஆனால், அவற்றை வரலாற்று நிகழ்வுகளாகப் பார்க்கக்கூடாது என்பதும் இந்த நிலைப்பாடு. கருத்துகளைப் புரிந்துகொள்வதற்காக சொல்லப்படும் வகையில் “உண்மையானவை”(அதாவது கருத்துகள் சரி, ஆனால் நிகழ்வுகள் வெறும் கதை) என்றும், அதாவது யாஹ்வே தெய்வம் உலகத்தைப் படைத்தது; மனிதர்களையும் படைத்தது; மனிதர்கள் பெரும்பாலும் தங்களுக்குத் தெரிந்தே தவறான விஷயங்களை அவர்கள் செய்கிறார்கள்; பெரும்பாலும் இப்படிப்பட்ட தவறான செயல்களால் அவர்களும் அவர்களது சந்ததியினரும் பாதிக்கப்படுகிறார்கள்.. இது போலப் புரிந்துகொள்ளவேண்டும் என்று சொல்கிறார்கள். ஏறத்தாழ, இந்தக் கருத்து விளக்கும் புராணக்கதைகளை சுவிசேஷத்தில் வரும் நீதிக்கதைகளைப் போலவும் ஏசாப்பின் நீதி கதைகளைப் போலவும் புரிந்துகொள்ள வேண்டும் என்று சொல்கிறார்கள்.

adam_and_eve_banishedஇருந்தாலும், இப்படி ஆதியாகமக் கதைகளை அப்படியே வரலாற்று நிகழ்வாகப் பொருள் கொள்ளக்கூடாது என்று பின்வாங்குவதால், முதல் பாவம் வரலாற்றில் நிகழ்ந்த ஒரு குறிப்பிட்ட நிகழ்ச்சியின் விளைவு என்பது அடிபட்டுப் போகிறது. இப்படி இந்தப் புராணக்கதைகளுக்கு விளக்கம் கொடுத்தால், இரண்டாயிரம் வருடமாக கிறிஸ்துவ சர்ச் இந்த ஆதியாகமக் கதைகளை வரலாற்று நிகழ்வுகள் என்று சொல்லியதும் அப்படியே சொல்லவேண்டும் என்று கிறிஸ்துவர்களை வற்புறுத்தியதும் தவறு என்று ஆகிவிடும். அதுவும் நிரந்தர உண்மைகளை புனித ஆவியிடமிருந்து பெற்று கிறிஸ்துவ மக்களுக்கு இரண்டாயிரம் வருடங்களாகக் கொடுத்து வந்திருப்பதாகச் சொல்லும் சர்ச்சுக்கு இது தலைகுனிய வைக்கும் மாபெரும் தவறு.

இரண்டாவது, வானியல், புவியியல், பரிணாமவியல் அறிவியல் கண்டுபிடிப்புகளோடும் ஒத்துப்போவதற்காக உருவாக்கப்படும் இப்படிப்பட்ட புரிந்துகொள்ளவைக்க சொல்லப்பட்ட ஆதியாகமக் கதை என்ற நிலைப்பாடு மிகவும் அதிகமான விலையைக் கொடுக்க வேண்டியிருக்கும். முதல் பாவம் என்பது வரலாற்று உண்மை என்பதை, இல்லை என்று சொல்லியாக வேண்டும். புரிந்துகொள்ள சொல்லப்பட்ட புராணக்கதை என்று சொல்லிவிட்டால், முதல் பாவத்தில் வந்து முடியும் அந்தக் கதைகள் நடக்கவில்லை என்றும் சொல்லியாக வேண்டும். இது மாதிரி ஒப்புக்கொள்ளுவது, எந்த முதல் பாவத்தைக் காப்பாற்றுவதற்காக இந்தக் கதைகளை, புரிந்துகொள்ள சொல்லப்பட்ட கதைகள் என்று சொல்லிச் சமாளித்தார்களோ அந்த நோக்கத்துக்கே, முதல் பாவத்துக்கே ஆப்பாக முடியும்.

3.1.2 ஆதியாகமக் கதைகளையும், ஏடன் கதையையும் வரலாறும் கதையும் கலந்ததாகச் சொல்லும் வாத நிலைப்பாடு

இறுதியாக, கலப்பட நிலைப்பாடு என்று கூறப்படுவதைப் பார்ப்போம். அதாவது இது- ஆதியாகமக் கதைகளில் பாதி உண்மையான வரலாறு; மற்ற பாதி விளக்குவதற்காக சொல்லப்பட்ட கதை என்று சொல்கிறது. இதற்கான நல்ல உதாரணம் கத்தோலிக் ஆன்ஸர்ஸ் (Catholic Answers) என்ற அமைப்பு கூறுவது. இது ஆதியாகமக் கதைகளை, சரியாக எப்படிப் புரிந்துகொள்ள வேண்டும் என்பதை கீழ்வருமாறு விளக்குகிறது.

The story of the creation and fall of man is a true one, even if not written entirely according to modern literary techniques. The Catechism [of the Catholic Church] states, “The account of the fall in Genesis 3 uses figurative language, but affirms a primeval event, a deed that took place at the beginning of the history of man. Revelation gives us the certainty of faith that the whole of human history is marked by the original fault freely committed by our first parents” – (Catechism of the Catholic Church 390). [5]

“நவீன காலத்து வரலாறு எழுதும் முறைப்படி எழுதப்படவில்லை என்றாலும், உலகத்தை உருவாக்கிய கதையும், மனிதனின் வீழ்ச்சியும் உண்மையானவை. கத்தோலிக்க சர்ச்சின் உறுதியான நிலைப்பாடு (Catechism) கூறுவதாவது, “ஆதியாகமத்தின் மூன்றாவது அத்தியாயம், உவமை நடையில் மனிதனின் வீழ்ச்சியைச் சொல்கிறது. ஆனாலும் அது ஆதிகாலத்தில் நடந்த ஓர் உண்மையான நிகழ்ச்சியையே கூறுகிறது. மனித வரலாற்றின் ஆரம்பத்தில் நடந்த ஒரு நிகழ்வு அது. அது கத்தோலிக்க கிறிஸ்துவ மத நம்பிக்கை பற்றிய உறுதியைத் தருவதோடு, நமது முதல் பெற்றோர் சுதந்திரமாக செய்த முதல் தவறு நமது ஒட்டுமொத்த மனித வரலாற்றின் மீது இருப்பதைக் கூறுகிறது” – (Catechism of the Catholic Church 390). [5]

இந்தக் கலப்படமான விளக்கம் பிரயோசனமற்றது என்பது முதல்வரியிலேயே தெரிந்துவிடுகிறது. ஒரு பக்கத்தில், “ஆதிகாலத்தில் நடந்த உண்மை நிகழ்வு” என்று கூறி, அது வரலாறு என்று சொல்கிறது. மற்றொரு பக்கம், “உவமை மொழியில் எழுதப்பட்ட கதை” என்று சொல்லி ஒரு கருத்தை விளக்கச் சொன்ன கதையாக ஆக்குகிறது. உவமை என்றும் வரலாற்று உண்மை என்றும் ஒன்றுகொன்று முரண்பட்ட இரண்டு விளக்கங்களைக் கொடுப்பதன் மூலம் முதல் பாவத்தை உண்மை என்று சொல்ல வைக்க முயற்சி செய்வதாகவே இருக்கிறது. (இதனை இன்னும் விளக்கலாம். மனித வரலாற்றில் ஆதிகாலத்தில் நடந்த நிகழ்வு என்று வரலாறாகச் சொன்னால், அந்த ஆதிகால மனிதனை உருவாக்கியது யார் என்ற கேள்விக்கு பதில் சொல்லவேண்டிவரும். அதாவது மனிதன் பரிணாமம் அடைந்து உருவான ஒரு மிருகம் என்பது உண்மை என்றால், யாஹ்வே அவனை உருவாக்கவில்லை என்று ஆகும். யாஹ்வே உருவாக்கவில்லை என்றால் தோட்டமும் கனியும் லூசிபரும் இல்லை. யாஹ்வே உருவாக்கினார் என்றால் அது உண்மையில் நிகழ்ந்த நிகழ்ச்சி. ஆகவே இரண்டையும் ஒரே விளக்கத்துக்குள் அடைக்கமுடியாது.)

ஆகவே, முதல் பாவம் என்பது இருக்கமுடியாது ஏனெனில் அது சொல்லப்பட்டிருக்கும் ஆதியாகமக் கதைகள் நடந்திருக்க வாய்ப்பே இல்லை என்றுதான் முடிவுக்கு வரவேண்டும்.

3.2 முதல் பாவக் கொள்கையின் ஒழுக்க நடத்தைப் பிரச்சினைகள்

முதல் பாவத்தின் காரணமாக இந்த யாஹ்வே என்ற தெய்வம் மனிதர்களுக்குக் கொடுத்த தண்டனை தீவிரமான ஒழுக்க நடத்தைப் பிரச்சினைகள் கொண்டது. இந்தத் தண்டனை ஆதாம் ஏவாள் என்ற இருவருக்கும் அவர்களது சந்ததியினராக சொல்லப்படும் பல கோடிக்கணக்கான மனிதர்களுக்கும் ஆதாம் ஏவாளின் வீழ்ச்சி என்று சொல்லப்படும் அந்தக் காலத்தில் இருந்த விலங்குகளுக்கும் அவற்றின் சந்ததியினருக்கும் வலி, துயரம், பட்டினி, சாவு ஆகியவைகள் கொண்டதாக சொல்லப்படுகிறது. இந்தத் தண்டனைகள் தார்மீக ரீதியில் கேள்விக்குரியவை.

ஆதாம் ஏவாள் ஆகியோரது செயல்பாடுகளை ஒழுக்கம் தவறிய செயல்பாடுகள் என்று கூறமுடியாது. ஏனெனில், ஆதாமும் ஏவாளும் அந்தக் கனியைச் சாப்பிடும் முன்னர் எது சரி எது தவறு என்ற அடிப்படை அறிவே இல்லாமல் இருந்திருக்கிறார்கள். (கனியை சாப்பிட்டதால்தானே அவர்களுக்கு எது சரி எது தவறு என்ற அறிவு வந்தது? அதற்கு முன்னால், யாஹ்வே தெய்வம் சொன்னதைக் கீழ்படிந்து நடக்கவேண்டும்; அதுதான் சரி என்ற அறிவு இல்லையே?)

இப்போதுதான் உருவான ஒரு குழந்தை மாதிரியான ஒரு ஜோடி, லூசிபர் என்ற சாத்தான் என்று சொல்லப்படக்கூடிய பேசும் பாம்புக்கு நிகராக இருக்கமுடியுமா? எந்தத் தண்டனையைக் கொடுப்பதாக இருந்தாலும், இந்த ஜோடியின் சூழ்நிலையையும் கணக்கிலெடுத்துகொள்ளவேண்டும். யூதப் பழங்குடியினரது புராணக்கதையின்படி, இந்தப் பேசும் பாம்பாக வந்த லூசிபர்தான் யாஹ்வே தெய்வத்தின் மிக சக்தி வாய்ந்த புத்திசாலியான உருவாக்கமாம். ஆதாம் ஏவாள் என்ற இந்தக் குழந்தை மாதிரியான ஜோடி, இப்படிப்பட்ட படு புத்திசாலியான, சக்திவாய்ந்த, லூசிபரின் தூண்டுதலினால்தான் குற்றமிழைத்தார்கள் என்பது இவர்களை விடுவிக்கப் போதுமான தடயம். குறைந்தது இவர்களுக்கு தண்டனை கொடுக்கும்போதாவது இந்த விஷயங்களை கணக்கில் எடுத்துக்கொள்ளவேண்டும்.

ஆதாம் ஏவாளின் இந்தச் சாதாரண “சொன்ன பேச்சு கேட்காததற்கு” கொடுக்கப்பட்டிருப்பதாகச் சொல்லப்படும் தண்டனை- வாழ்நாள் முழுவதும் வலி, துயரம், பட்டினி, சாவு ஆகியவை- குற்றத்தின் அளவை விட அதிகமான தண்டனை. இவர்கள் வணங்கிய, பாராட்டிய, அன்பு செலுத்திய யாஹ்வே தெய்வத்தைப் போல அவர்கள் இருக்க விருப்பப்பட்டதால்தான் ஆதாம் ஏவாள் அந்தக் கனியைச் சாப்பிட தூண்டப்பட்டார்கள். பெற்றோர் சொன்ன பேச்சைக் கேட்காமல், சச்சின் டெண்டுல்கர் மாதிரி ஆக, ஏராளமாக பூஸ்ட் சாப்பிட்ட குழந்தை போன்றதுதான். இதனை ஒழுக்கம் கெட்ட செயல் என்று சொல்லமுடியுமா? இருக்கலாம். அப்படியே இருந்தாலும் இது ரொம்ப சாதாரணமான சிறு தவறுதான். சச்சின் டெண்டுல்கரின் பிரபல பிம்பத்துக்கும், விளம்பரத்தின் சக்திக்கும் முன்னால், இது புரிந்துகொள்ளக்கூடியதுதான். நிச்சயமாக இது மரண தண்டனை கொடுக்கப்பட வேண்டிய செயல் அல்ல.

adam-and-eve-in-the-gardenஇதே போல, கனியைச் சாப்பிட்டது ஒழுக்கம் கெட்ட செயலா? இருக்கலாம். ஆனால், அப்படியே இருந்தாலும், யாஹ்வே தெய்வத்தின் மாபெரும் சக்திக்கு முன்னாலும் லூசிபரின் தூண்டுதலுக்கு முன்னாலும் மிகச்சிறிய ஆனால் புரிந்துகொள்ளக்கூடிய குற்றம். இது நிச்சயம் மரண தண்டனை கொடுக்கப்பட வேண்டிய குற்றம் அல்ல. இறுதியிலும் அந்தக் கனியைச் சாப்பிட்டதால், யாரும் பாதிக்கப்படவில்லை. நிச்சயம் துயரமோ வலியோ அண்டமுடியாத யாஹ்வே தெய்வம் பாதிக்கப்படவில்லை. டெனிஸ் டிடெராட் (Denis Diderot) என்ற ஃப்ரெஞ்சுச் சிந்தனையாளர், 1762-இல், “தன் சொந்தக் குழந்தைகளை விட ஆப்பிள்கள் மீது மிகவும் அக்கறை கொண்ட அப்பா போன்றவர்தான் கிறிஸ்துவர்களின் தெய்வமான யாஹ்வே” என்று குறிப்பிட்டார். [6]

மனித இயற்கையைக் கொடுத்து, அவர்களுக்கு வலியும், துயரமும் சாவையும் கொடுத்து, ஒட்டுமொத்தமாக அவர்களது சந்ததிகளுக்கும் மிருகங்களுக்கும் அவர்கள் பொறுப்பேற்க முடியாத ஒரு செயலுக்காக இவ்வளவு கஷ்டத்தைக் கொடுத்திருப்பதுதான் ஒழுக்கம் கெட்ட செயல்.

3.2.1 முதல் பாவக் கொள்கையில் தார்மீகப் பிரச்சினைகள் இருக்கின்றன என்பதை சமாளிக்க உருவாக்கிய இயற்கைக்கு முந்தைய கொடை (Preternatural Gift)

முதல் பாவக் கொள்கையில் ஒழுக்க நடத்தைப் பிரச்சினைகள் இருக்கின்றன என்பதால், அவற்றைச் சமாளிக்க சில கிறிஸ்துவர்களால், “இயற்கைக்கு முந்தைய கொடை” என்ற கருத்துருவாக்கம் உருவாக்கப்பட்டிருக்கிறது. இதன்படி, ஆதாமும் ஏவாளும் சாதாரண மனிதர்களைப் போல துயரமும் வலியும் சாவுடனும்தான் படைக்கப்பட்டார்கள். அதன் பின்னால், யாஹ்வே தெய்வம் அவர்களுக்கு சாகாவரத்தையும் வலியின்மையையும் யாஹ்வே தெய்வத்தின் முன்னால் இருக்கக்கூடிய வாய்ப்பையும் கொடைகளாக அளித்தது. அவர்கள் அந்த முதல் பாவத்தைச் செய்த பின்னால், கொடுத்த கொடைகளைத் திரும்பவும் எடுத்துகொண்டுவிட்டது. அதனால், அவர்கள் தங்களது பழைய மனிதத்தன்மைக்குத் திரும்பிவிட்டார்கள். இந்தச் சாதாரண மனிதத்தன்மையே அவர்களது சந்ததியினருக்கு வந்திருக்கிறது. இப்படி, கொடுத்த கொடையைத் திரும்ப எடுத்துக்கொள்வதில் எந்தவிதமான தார்மீகப் பிரச்சினையும் இல்லை. முதலில், ஆதாமுக்கும் ஏவாளுக்கும் இந்தக் கொடைகளுக்கான தார்மீக உரிமை ஏதும் இல்லை. ஆகவே திரும்ப அவற்றை எடுத்துக்கொண்டதில் யாஹ்வே தெய்வம் எந்த ஒழுக்கக்கேட்டையும் செய்யவில்லை. அதுவும் அப்படி யாஹ்வே தெய்வம் சொன்னதைக் கேட்காமலிருந்த பின்னால், அதற்கான தார்மீக உரிமை நிச்சயம் கிடையாது. இரண்டாவது, ஆதாம்-ஏவாளின் சந்ததியினரிடமும் யாஹ்வே தெய்வம் எந்தவிதமான ஒழுக்கக்கேட்டையும் செய்யவில்லை ஏனெனில், அந்தச் சந்ததியினருக்கு சாகாவரம் போன்றவைகள் மீது எந்த விதமான தார்மீக உரிமையும் இல்லை. கத்தோலிக்க என்சைக்ளோபீடியாவில் இந்த நிலைப்பாட்டை இப்படி எழுதுகிறார்கள்..

“கத்தோலிக்க மதக் கொள்கையின் படி மனிதன் தனது இயற்கையான எந்த ஒரு குணாம்சத்தையும் இழக்கவில்லை. ஆதாமின் பாவத்தால், யாஹ்வே தெய்வத்தின் கொடைகளைத்தான் இழந்தான். அவனது உணர்வுகள் மீதான முழுமையான கட்டுப்பாடு, சாவிலிருந்து தவிர்ப்பு, அருள், அடுத்த வாழ்வில் யாஹ்வேயின் தரிசனம் ஆகிய அந்தக் கொடைகள் மீது அவனுக்கு எந்த ஓர் உரிமையும் பாத்தியதையும் இல்லை. யாஹ்வே, இந்தக் கொடைகளை மனித இனத்துக்குப் பாத்தியதையாகச் செய்யவில்லை. குடும்பத் தலைவர் (ஆதாம்) எப்படி நடந்துகொள்கிறார் என்பதை வைத்து அவர் அந்தக் கொடைகளைக் கொடுக்க விரும்பினார். ஒரு ஜமீந்தாரர் தனக்கு எந்த அளவுக்கு விசுவாசமாக நடந்துகொள்வார் என்பதை வைத்து அரசர் அவருக்கு பரம்பரை ஜமீன் தருகிறார். அந்த ஜமீந்தாரர் அரசருக்கு எதிராக போர்க்கொடி பிடித்தால், அந்தப் பட்டாவை அரசர் அந்த ஜமீந்தாரரிடமிருந்தும், அவரது சந்ததிகளிடமிருந்தும் நீக்குகிறார். ஆனால், அந்த அரசர் அந்த ஜமீந்தாரர் செய்த தவறுக்காக, அந்த ஜமீந்தாரரின் ஒவ்வொரு சந்ததிகளையும் பிறக்கும்போதே பிடித்து அவர்களது கை கால்களை வெட்டும்படி உத்தரவு தரமாட்டார். இந்த ஒப்பீடு லூசிபரின் கொள்கை. அதனை நாங்கள் ஒருபோதும் உபயோகப்படுத்தமாட்டோம். சர்ச்சின் கொள்கையின்படி, காட்மிராண்டித்தனமான மிகவும் கொடுமையான தண்டனையை குழந்தைகளுக்குக் கொடுத்தார் என்று சொல்வதில்லை. அந்த குழந்தைகள் முதல் பாவத்தையும், யாஹ்வே தெய்வத்தை உடனே கண்ணால் பார்க்கமுடியாததையும் கொண்டுதான் பிறக்கின்றன…” – [Denz., n. 1526 (1389)]. [7]

(தொடரும்….)

மேற்குறித்த தரவுகள்

[1] By “orthodox Christianity” I mean Christianity as practiced in Roman Catholicism, the Eastern Orthodox denomination, and most versions of mainline, Evangelical, Pentecostal, and fundamentalist Protestantism.

[2] This section has benefited from Bart Klink’s “The Untenability of Theistic Evolution,” The Secular Web (2009).

[3] See, for example, Davis A. Young’s “The Contemporary Relevance of Augustine’s View of Creation,” Perspectives on Science and Christian Faith, Vol. 40, No. 1, pp. 42-45 (March 1988).

There have been some heterodox interpretations of the Garden of Eden story, and of the sin of Adam, by some Christian groups (e.g., by the Mormons), and by figures such as Origen and Pelagius. Unsurprisingly, these have not been shared by “Saint” Origen or “Saint” Pelagius—for the victors write the history, even in the Church.

[4] Bart Klink, “The Untenability of Theistic Evolution,” The Secular Web (2009).

[5] “Adam, Eve, and Evolution” (with Imprimatur), Catholic Answers.

[6] John Gross, The Oxford Book of Aphorisms (New York, NY: Oxford University Press, 1987), p. 11.

[7] “Original Sin” in The Catholic Encyclopedia, ed. Stéphane Harent (New York, NY: Robert Appleton Company, 1911).

 



__________________


Guru

Status: Offline
Posts: 9863
Date:
Permalink  
 

3.2.1.1 இயற்கைக்கு முந்தைய கொடை சமாளிப்புக்கான பதில்கள்

(1) கத்தோலிக்க என்சைக்ளோபீடியாவுக்கு மாறாக, ஓர் அரசர் விசுவாசமில்லாத ஜமீந்தாரைத் தண்டிப்பது என்பது, யாஹ்வே தெய்வம் முதல் பாவத்துக்காக தண்டிப்பதற்குச் சரியான ஒப்பீடாகக் கருத முடியாது. இந்த உவமையில் இருக்கும் பிரச்சினைகள் கீழே:

ஒரு கொடையைக் கொடுத்துவிட்டு மீண்டும் எடுத்துகொள்வதன் மூலம் பெரிய தீங்கு விளையுமென்றால், அந்த கொடையை மீண்டும் எடுத்துகொள்வது ஒழுக்கக்கேடான விஷயம். உதாரணமாக நான் யாருக்காவது கிட்னி தானமாக கொடுத்துவிட்டு கிட்னியை பெற்றுக்கொண்டவர் எனக்குக் கீழ்ப்படிந்து நடக்கவில்லை என்பதற்காக கிட்னியை திருப்பிக்கொடு என்று கேட்பது ஒழுக்கக்கேடான விஷயம். பொருளாதார ரீதியில் வறிய நிலையில் இருக்கும் தாய்மார்களுக்கு செலவுக்குப் பணத்தை கொடுத்துவிட்டு அவர்கள் தங்கள் குழந்தைகளுக்கு தாய்ப்பால் கொடுக்கக்கூடாது அதற்கு பதிலாக ஃபார்முலா பால்தான் கொடுக்க வேண்டும் என்று கோருவது போன்றது. மீறி தாய்ப்பால் கொடுக்கும் தாய்மார்களிடமிருந்து கொடுத்த பணத்தைப் பிடுங்குவது என்பது ஒழுக்கக்கேடானது ஏனெனில் அது குழந்தைகளுக்கு உயிருக்கு ஆபத்தான நிலையை உருவாக்கும்.

adam-eveமுதல் பாவத்துக்கான யாஹ்வே தெய்வத்தின் தண்டனை என்பது ஆதாம் ஏவாள், இன்னும் அவர்களது பல கோடிக்கணக்கான சந்ததியினர், இன்னும் மிருகங்களின் சந்ததியினர் ஆகியோருக்குக் கொடுத்திருந்த கொடைகளை நீக்குவதன் மூலம் உயிர், கை, கால், வாழ்க்கை அனைத்தையும் பாதிக்கும்படி செய்துவிட்டது. ஆகவே கொடுத்த கொடைகளை நீக்குவது தார்மீக நிலைப்படி தவறானது. அரசர் தனது பட்டாவை விலக்கிகொள்வது என்பது இப்படிப்பட்ட மாபெரும் அழிவையும் துயரத்தையும் ஜமீந்தாரரின் சந்ததிகளுக்கு கொடுக்கவில்லை. ஆகவே அரசர் தனது பட்டாவை விலக்கிக்கொள்வதை ஒழுக்கக்கேடு என்று சொல்லமுடியாது.

யாஹ்வே தெய்வம் தனது கொடைகளை விலக்கிக்கொண்டதன் மூலம் ஆதாம் ஏவாளுக்கு மிகப்பெரிய துன்பம் நேர்ந்தது என்பதையும், இவற்றோடு அரசர் தனது பட்டாவை விலக்கிக்கொண்டதை ஒப்பிடமுடியது என்பதையும் பார்த்தோம். எந்தக் குற்றத்துக்காக யாஹ்வே தெய்வம் தனது கொடைகளை நீக்கிக்கொண்டதோ அந்தக் குற்றம், ஓர் அரசர் பட்டாவை நீக்கிகொள்ளத் தூண்டிய குற்றத்தைவிட மிக மிகக் குறைவான குற்றம் என்பதையும் நாம் இங்கே கவனிக்க வேண்டும். ஓர் அரசர் ஓர் அமைப்புக்குள் வேலை செய்கிறார். அந்த அமைப்பில் ஒருவரை ஜமீந்தாராக ஆக்கி பிறகு அவர் விசுவாசமில்லாமல் போய்விட்டால், அந்த அரசருக்கும், அந்த அரசுக்கும் பெரும் கேடு விளையும். ஆனால், ஆதாம் ஏவாள் விஷயத்தில் அவர்களது விசுவாசமின்மை காரணமாக எந்த ஒரு பெரிய கேடும் நடந்துவிடப்போவதில்லை. அவர்கள் கனியை உண்டதால் எவருக்கும் எந்தவித பாதிப்பும் இல்லை.

(2) இயற்கைக்கு முந்தைய கொடை சமாளிப்பில், ஆதாம் ஏவாளைப் பொருத்தமட்டில் எது இயற்கைக்கு முந்தைய கொடை, எது இயற்கையான குணாம்சம் என்ற வித்தியாசம் சமாளிப்பாகத்தான் இருக்கிறது. ஏனெனில், இந்த வேறுபாடு ஆதியாகமக் கதைகளில் எங்கேயும் இல்லை. இதன் ஒரே வேலை, யாஹ்வே தெய்வம் முதல் பாவத்துக்குக் கொடுத்த தண்டனையைச் சமாளிப்பதுதான்.

jesus-baptism(3) யாஹ்வே தெய்வம் முழுமையான நல்லது பொருந்திய தெய்வம் என்ற கொள்கைக்கு இயற்கைக்கு முந்தைய கொடை சமாளிப்பு ஆப்படிக்கிறது. முன்னரே குறிப்பிட்டதுபோல, இந்தச் சமாளிப்பு ஆதாம் ஏவாளும் பாவம் செய்தபோது அவர்களது சந்ததியினர் ஆதாம் ஏவாளின் இயற்கை குணாம்சங்களை வழிவழியாகப் பெற்றார்கள். ஆனால், இயற்கைக்கு முந்தைய கொடைகளைப் பெறவில்லை. ஆனால், இந்தக் குணாம்சங்களால், மனிதர்கள் பிறக்கும்போதே யாஹ்வே தெய்வத்திற்குப் பிடிக்காதவர்களாகப் பிறக்கிறார்கள் என்று கிறிஸ்துவ மதம் கூறுகிறது. முதல் பாவத்தை ஞானஸ்நானம் செய்து போக்கிக்கொள்ளாமல் இறக்கிறவர்களுக்கு நடுநரகம் (perdition) காத்திருக்கிறது என்று அது கூறுகிறது. ஒரு குழந்தை உருவாகிறபோதே அதன் மனித இயற்கையால் (அவர்கள் என்ன நல்லது கெட்டது செய்தாலும்) யாஹ்வே தெய்வத்திற்குப் பிடிக்காததாக இருக்கிறது. விட்டேத்தியாக இந்த யாஹ்வே தெய்வம் இருந்தால்கூடப் பரவாயில்லை; ஆனால் அவர்களை விரோதியாகவே கருதும் ஒரு யாஹ்வே தெய்வத்தைத்தான் கிறிஸ்துவம் காட்டுகிறது. ஒன்றும் செய்யவில்லை என்றாலோ, அல்லது ஞானஸ்நானம் கொடுப்பதற்கு முன்னால் மரித்துவிட்டாலோ அவர்களுக்கு நடுநரகம்தான். சுயமாக யாஹ்வேயை மதிக்க சொந்தமாக முடிவெடுக்கும் முன்னாலேயே அவர்களுடன் வீம்புக்கு என்று சண்டைக்குப் போகும் ஒரு தெய்வமாகத்தான் கிறிஸ்துவ தெய்வத்தை உருவாக்கி வைத்திருக்கிறார்கள். இயற்கைக்கு முந்தைய கொடை என்ற இந்தக் கருத்துருவாக்கம், மிகவும் நல்ல, எல்லோரையும் அன்பு செலுத்தும் ஒரு தெய்வத்தைக் காட்டாமல் வீம்புச் சண்டை போடும் தெய்வத்தைத்தான் காட்டுகிறது.

தனியே இன்னொரு வார்த்தை- கத்தோலிக்க என்ஸைக்ளோபீடியாவின் இந்தக் கட்டுரையில் கடைசிவரி குறிப்பிடத்தகுந்தது.

“The doctrine of the Church supposes no sensible or afflictive punishment in the next world for children who die with nothing but original sin on their souls, but only the privation of the sight of God.”

“முதல் பாவத்தை மட்டுமே சுமந்து இறக்கும் குழந்தைகளுக்கு (அதாவது ஞானஸ்நானம் செய்யாமல் இறந்துவிடும் குழந்தைகளுக்கு) அறிவுக்குப் பொருந்தாத கொடூரமான தண்டனை வழங்கப்படாது; ஆனால், யாஹ்வே தெய்வத்தின் பார்வை மட்டும் விழாது என்பதே சர்ச்சின் கொள்கை.”

infant-baptismஞானஸ்நானம் செய்யாமல் இறந்துவிட்ட குழந்தைகளுக்கு என்ன விதி என்று கிறிஸ்துவ மதம் கூறுவதைப் பார்த்து எனக்கு ஆச்சரியமே மிஞ்சுகிறது. யாஹ்வே தெய்வத்தின் கண்பார்வை விழுவதையே ரொம்பப் பெரிய விஷயமாக சொல்லிக்கொள்ளும் கிறிஸ்துவ மதத்தில் அது கிடைக்காது என்பதை அது ஏதோ பெரிய விஷயம் இல்லை என்பதுபோல சும்மா, “ஆனால்” (but only) போட்டுத் தாண்டிப்போய்விட்டார்கள். இரண்டாவது, ஞானஸ்நானம் செய்யப்படாமல் துரதிர்ஷ்டவசமாக இறந்துவிட்ட குழந்தைகளுக்கு இந்த மாபெரிய யாஹ்வே தெய்வத்தின் பார்வை கிட்டாது என்பது ஆதாம் ஏவாளின் சந்ததிகளுக்குக் கொடுக்கப்படும் தண்டனை மாதிரி அநீதியான தண்டனை இல்லையா? யாஹ்வே தெய்வத்தின் கண்பார்வையை அவ்வளவு பெரிய விஷயமாக வைத்துகொண்டு, இந்த ஞானஸ்நானம் செய்யாத குழந்தைகளுக்கு அது கிடையாது என்பதன்மூலம் இந்தக் குழந்தைகள் பொறுப்பேற்க முடியாத ஒரு விஷயத்துக்குப் பழிவாங்குகிறது கிறிஸ்துவக் கொள்கை. [8]

3.2.2 முதல் பாவக் கொள்கையில் ஒழுக்க நடத்தைப் பிரச்சினைகள் இருக்கின்றன என்பதைச் சமாளிக்க உதவும் “உருவாக்கியவர் உரிமை” நிலைப்பாடு

“உருவாக்கியர் உரிமை” (Creator Card) என்ற கொள்கையை முன்வைப்பவர்கள் யாஹ்வே தெய்வம் உலகத்தை உருவாக்கியது என்ற காரணத்தால், உயிர்களுக்கு எந்த இயற்கையைக் கொடுக்கவேண்டும், கொடுக்க வேண்டாம், கொடுத்த எந்த உரிமையை எடுத்துகொள்ளலாம் என்கிற முழு உரிமை உண்டு; அதே நேரத்தில் அதனால் அவரை எந்தவிதமான ஒழுக்க கேட்டுக்குள்ளும் அடைக்கமுடியாது என்ற நிலைப்பாட்டை எடுக்கிறார்கள்.

3.2.2.1 “உருவாக்குபவர் உரிமை” சமாளிப்புக்கு பதில்

உருவாக்குபவர் என்ற ஒரே காரணத்துக்காக, ஒருவர் தான் உருவாக்கும் உயிர்களுக்கு வலி, துயரம், சாவு ஆகியவற்றைக் கொடுக்க எந்த முகாந்திரமும் இல்லை. ஒழுக்கத்தின் உறைவிடமாக சொல்லிக்கொள்ளக் கூடிய யாஹ்வே இந்த ஒழுக்கரீதியில் தவறான தண்டனைகளைக் கொடுக்க என்ன நியாயம் இருக்கிறது? எந்த அளவுக்கு முதல் பாவத்தின் காரணமாக யாஹ்வே தெய்வம் செய்கிறதோ அதன்படியே இது ஒழுக்கக்கேடு.

3.3 முதல் பாவக் கொள்கையின் அறிதல் பிரச்சினை

யாஹ்வே அனைத்தும் அறிந்ததாக இருந்தால், ஆதாமும் ஏவாளும் பரிசோதனையில் தோற்றுப்போவார்கள் என்று அறிந்திருக்க வேண்டும். நல்ல, கருணை நிறைந்ததாகச் சொல்லப்படும் இந்தத் தெய்வம் ஏன் தண்டனையே விளையும்படியும் அந்த தண்டனையின்படி பல கோடி மனிதர்களுக்கும் விலங்குகளுக்கும் வலி, துயரம், பட்டினி, சாவு என்று இந்த நாடகத்தை நடத்தவேண்டும், அதுவும் இதற்கு மாற்றாக பல நல்ல முடிவுகள் இருக்கும்போது?

யாஹ்வே தெய்வம் எல்லாம் அறிந்ததாக கற்பனை செய்யப்படுவதால், இதுவரை நடந்ததையும், இனி நடக்கப்போவதையும் அறிந்திருக்க வேண்டும். பல கிறிஸ்துவத் தத்துவவியலாளர்கள், [9]மனிதனுக்குக் கொடுத்த சுதந்திரத்தின் விளைவுகளையும் (counterfactuals of freedom) அறிந்திருக்க வேண்டும் என்று கூறுகிறார்கள். அதாவது ஒரு மனிதனின் சுதந்திர எண்ணம் மூலம் எடுக்கும் செயல்களின் விளைவுகளையும், அந்தச் செயல்களை செய்யாமலிருப்பதன் விளைவுகளையும் யாஹ்வே தெய்வம் அறிந்திருக்க வேண்டும். ஒரு செயல் நடந்திருக்கக்கூடிய, நடக்காதிருக்கக்கூடிய எல்லா விளைவுகளையும் அறிந்திருக்கும் இது நடு அறிவு (middle knowledge) என்று அறியப்படுகிறது. அதாவது, ஆப்ரஹாம் லிங்கன் காலை உணவை ஆர்டர் செய்தால், என்ன ஆர்டர் செய்வார் என்பதையும் யாஹ்வே அறிந்திருக்கவேண்டும்.

creation-of-adam-and-eveமுதல் பாவக் கொள்கையைப் பொருத்தமட்டில், ஆதாமும் ஏவாளும் எப்படியும் தோற்றிருக்கக்கூடிய ஓர் உலகத்தை யாஹ்வே படைத்திருக்க வேண்டாம். பதிலாக, அவரது நடு அறிவைப் பயன்படுத்தி, ஆதாமும் ஏவாளும் பரிசோதனையில் வெற்றிபெற்றிருக்கக்கூடியதோர் உலகத்தைப் படைத்திருக்கலாம். அதன் மூலம் ஆதாமுக்கும் ஏவாளுக்கும் அவர்தம் பல கோடி சந்ததியினருக்கும் பல கோடி மிருகங்களுக்கும் அத்தனை வலி, துயரம், சாவு அனைத்தையும் தவிர்த்திருக்கலாம். யாஹ்வேக்கு, ஆதாமும் ஏவாளும், எப்படிப்பட்ட உலகத்தைத் தோற்றுவித்தாலும், பரிசோதனையில் தோற்றுவிடுவார்கள் என்று தெரிந்திருக்கும் என்று ஒருவர் பதில் சொல்லலாம். அப்படியென்றால், அவர் வேறொரு ஆதாம் ஏவாளை- பரிசோதனையில் வெற்றிபெற்றிருக்கக்கூடிய ஆதாம் ஏவாளை- உருவாக்கியிருக்கவேண்டும். மற்றொருவர் எல்லா ஆதாம்-ஏவாள்களும் பரிசோதனையில் தோற்றிருப்பார்கள் என்று சொல்லலாம். அப்படியென்றால், மனிதர்களை உருவாக்கும் வடிவமைப்பிலேயே தவறு இருக்கிறது என்பதே பொருள். கருணையும் நன்மையுமே பொங்கித்ததும்பும் இந்த யாஹ்வே தெய்வம் ஒன்று பரிசோதனையை மாற்றியிருக்க வேண்டும் அல்லது மனிதர்களையே உருவாக்கியிருக்கக்கூடாது.

ஆகவே இப்படிப்பட்ட தவறான “முதல் பாவ”க் கொள்கையோடு கிறிஸ்துவ மதம் இருக்க முடியாது என்று முடிக்கிறேன்.

4. “முதல் பாவ”க் கொள்கை இல்லாமலும் இருக்கமுடியாது

jesus-dies-on-cross-proseதுரதிர்ஷ்டவசமாக, ஒரு சிலரது விருப்பத்துக்கு மாறாக, கிறிஸ்துவர்களால் முதல் பாவம் இல்லாமலும் இருக்கமுடியாது. கிறிஸ்துவக் கடையின் மாடியில் உட்கார்ந்திருக்கும் கிறுக்குப் பிடித்த கிழவியைத் துரத்த முடியாது. ஏனெனில் அவளின் பெயரில்தான் சொத்துப்பத்திரம் இருக்கிறது. உதாரணமாக, “முதல் பாவம்” இல்லாமல் கிறிஸ்துவத்தின் முதன்மைக் கோரிக்கைகள் பிரச்சினைக்குள்ளாகும். அதாவது எல்லா மக்களுமே பாவத்தில் இருக்கிறார்கள் என்ற கொள்கையும், எல்லா மக்களுமே குறைகள் மிகுந்த மனித இயற்கை காரணமாக மேலும் மேலும் பாவங்கள் செய்யவே முயல்வார்கள் என்ற கொள்கையும், அவர்களது குறைகள் மிகுந்த மனித இயற்கை காரணமாக அவர்களது குறைகளிலிருந்தும் பாவங்களிலிருந்தும் தானாகவே மீண்டெழச் சக்தியற்றவர்களாக இருக்கிறார்கள் என்ற கொள்கையும், இந்தப் பாவங்கள், அவர்களுக்குக் கடுமையான மறுமை தண்டனையைத் தரும் என்ற கொள்கையும் கிறிஸ்துவக் கடைக்கு மிக மிக முக்கியமானவை. இந்தக் கொள்கைகளின் காரணமாகவே இயேசு பிறப்பெடுத்தது, அடிவாங்கியது, செத்தது, மீண்டும் உயிர்த்தெழுந்தது எல்லாம்.

அப்போஸ்தலர் பவுல் ரோமன்ஸ் 5:18-19– இல் கூறுகிறார்..

Therefore, as by the offense [original sin] of one [Adam] judgment came upon all men to condemnation; even so by the righteousness of one the free gift came upon all men unto justification of life. For as by one man’s disobedience many were made sinners, so by the obedience of one shall many be made righteous.

18 ஆகவே ஒரே ஒருவனின் குற்றம் எல்லா மனிதர்க்கும் தண்டனைத் தீர்ப்பாய் முடிந்ததுபோல், ஒரே ஒருவரின் ஏற்புடைய செயல் எல்லா மனிதர்க்கும் வாழ்வளிக்கும் விடுதலைத் தீர்ப்பாய் மலர்ந்தது.

19 ஏனெனில், ஒரு மனிதனின் கீழ்ப்படியாமையால் அனைவரும் பாவிகளானது போல், ஒருவரின் கீழ்ப்படிதலால் அனைவரும் இறைவனுக்கு ஏற்புடையவர்கள் ஆவார்கள்.

ஆகவே முதல் பாவத்தை நீக்கினால், இயேசுவின் அவதாரம், அவர் அடிவாங்கியது, அவரது தியாகம், அவரது மீண்டும் உயிர்தெழுப்புதல் ஆகியவை அனைத்தும் ஏன் தேவை என்று விளக்குவது மிகவும் கடினம். எல்லோர் மேலும் வியாபித்திருக்கும், பலவீனமடையச்செய்யும், தீர்க்கவே முடியாத பாவத்தில் உலக மக்கள் அனைவரும் இருப்பதாகச் சொல்வது முதல் பாவம் இல்லாமல் முடியாத விஷயம் என்பதைக் கீழே பார்ப்போம்.

4.1 உலக மக்கள் எல்லோரும் பாவிகள் அல்ல

முதல் பாவக் கொள்கை இல்லாமல் எல்லோரும் பாவிகள் என்று சொல்வது முடியாத காரியம். விவரம் அறிவதற்கு முன்னால் இறந்துவிடுபவர்கள் (தங்கள் காரியங்களுக்குப் பொறுப்பேற்கும் திறமும், அறிவும், முதிர்ச்சியும் அடையாத சிறுவ சிறுமிகள்) நிச்சயம் பாவிகள் அல்லர். எந்தக் காலத்திலும் தங்களது செயல்களுக்குப் பொறுப்பேற்க முடியாத நிலையிலுள்ள மூளைவளர்ச்சி குன்றியவர்களை முதல் பாவக் கொள்கை இல்லாமல் பாவிகள் என்றும் சொல்லமுடியாது. கரு உருவான சமயத்திலேயே அவர் முழு மனிதருக்கு ஒப்பானவர் என்ற கிறிஸ்துவப் பார்வையை எடுத்துகொண்டோமானால், தானாகவோ, செயற்கையாகவோ கலைந்துவிடும் கருக்கள் அனைத்தும், முதல் பாவக் கொள்கை இல்லையேல், பாவங்கள் செய்யாதவை. சமீபத்திய ஆய்வுகளில், கரு உருவாகி பின்னர் 31 சதவீத கருக்கள் மட்டுமே முழுக் குழந்தையாக வளர்ச்சியடைந்து பிறக்கின்றன என்று தெரியவந்துள்ளது. [10] மேலும், மேற்கண்ட லிஸ்டில் இல்லாமலேயே, பாவங்கள் செய்யாதவர்கள் ஏராளமானவர்கள் இருக்கிறார்கள் என்று அனுபவம் கூறுகிறது. துறவிகள், சாந்த சொரூபிகள், இன்னும் விபரம் அறியும் வயது வந்த பின்னர் பாவங்கள் செய்ய வாய்ப்பில்லாமலோ, வாய்ப்பிருந்தும் செய்யாமலோ, இறந்துவிட்டவர்கள் ஆகியோரைச் சொல்லலாம். மேலே சொல்லப்பட்டிருக்கும் எல்லாவற்றையும் எடுத்துப் பார்த்தால், உலகத்து மக்களில் சுமார் மூன்றில் ஒரு பகுதியினரே பாவிகள் என்று கிறிஸ்துவர்களால் சொல்லவே முடியும்.

4.2 மனித இயற்கையின் பாவ நிலை அளவுக்கு மீறியது என்பதும், மனிதர்கள் தாங்களாக பாவ நிலையிலிருந்து மீளமுடியாது என்று கிறிஸ்துவர்கள் சொல்வதும் மிகைப்படுத்தல்

அளவுக்கு மீறிய, தாங்களாக மீட்டுக்கொள்ளமுடியாத நிரந்தரப் பாவநிலையில் உலகம் இருக்கிறது என்ற கிறிஸ்துவப் பிரசாரத்தை முதல் பாவக் கொள்கை இல்லாமல் உருவாக்குவது கடினமானது. பெரும்பாலான மக்களின் பாவ நிலை மிகவும் சாதாரணமானது என்று நம் அனுபவம் சொல்லுகிறது. அடால்ப் ஹிட்லர், ஜோஸப் ஸ்டாலின் போல்போட், ஜாக் தி ரிப்பர் போன்ற கொடூரர்கள் இருந்திருக்கிறார்கள் என்பதைப் பார்த்தாலும், கெட்டவர்களைத் தடுப்பதற்காக எண்ணற்ற பலர் தங்களுடைய உடல், பொருள், உயிர், சொத்து ஆகியவற்றைத் தியாகம் செய்திருக்கிறார்கள் என்பதை அறிவோம். அப்படித் தியாகம் செய்தவர்கள் அனைவரும் கிறிஸ்துவர்கள் மட்டுமே அல்ல என்பதையும் அறிவோம். உலகத்தில் உள்ள மற்றவர்களுடைய துன்பம், வலி, அகால மரணம் ஆகியவற்றைக் குறைக்க ஏராளமானவர்கள் கடுமையாக உழைத்திருக்கிறார்கள் என்பதையும் அறிவோம். கிறிஸ்துவ மதம் சொல்வது போல உலகம் முழுமையாக பாவ நிலையில் இல்லை என்பதையும், ஓரளவுக்கு மணிக் கோடு (bell curve) மாதிரி ஒரு பக்கம் மிகவும் தீவிரமான கொடூரமான செயல்களைச் செய்பவர்கள் மிகக்குறைவாக இருக்கிறார்கள். ஆனால், நடுவில் மிகச்சிறிய ஒழுக்கக்கேடுகளைச் செய்தாலும் பெரும்பாலும் நேர்மையான ஒழுக்கம் உள்ளவர்களாக பெரும்பான்மையினர் வாழ்கிறார்கள்.

பெரும்பாலான மக்கள் செய்யும் சிறிய ஒழுக்கக்கேடுகள் குறைவானவை என்பது மட்டுமல்ல, (கிறிஸ்துவர்கள் சொல்வதற்கு மாறாக) தனிமனித ஒழுக்கத்தை மீட்டெடுக்கும் சக்தி பெரும்பாலான மக்களுக்கு எந்தவிதமான தெய்வீகத் துணையும் இல்லாமல் சாத்தியமானதாகவே இருக்கிறது. உதாரணமாக, ஸ்டீவன் மோஹ்ர் எழுதிய சமீபத்திய கட்டுரையில், பெரும்பாலான குடிநோய் கொண்டவர்கள் (alcoholics) தாங்களாகவே அந்தக் குடிப்பழக்கத்திலிருந்து மீள்பவர்களாக இருக்கிறார்கள். இவர்களை ஒப்பிட்டு நோக்கும்போது, மத அடையாளம் ஒட்டியஅல்கஹாலிக்ஸ் அனானிமஸ் (AA) அமைப்பின் மூலம் குடிப்பழக்கத்தை விட்டவர்களின் எண்ணிக்கை குறைவாகவே இருக்கிறது. [11]

மோஹ்ரின்படி, “1995-இல் ஹார்வர்ட் மெடிக்கல் ஸ்கூல் குறிப்பிடத்தகுந்த எண்ணிக்கையில் குடிநோய் கொண்டவர்கள் தாங்களாகவே குடிப்பழக்கத்தை விட்டிருக்கிறார்கள் என்று அறிவித்தது.1995 அக்டோபரில், ஹார்வர்ட் மெண்டல் ஹெல்த் கடிதத்தில், “சமீபத்திய ஆய்வின் மூலம் அறியப்பட்டது என்னவென்றால், 80 சதவீதக் குடிநோயாளர்கள் ஒருவருடத்துக்குள்ளாகவே தாங்களாகவே அந்த நோயிலிருந்து மீண்டுள்ளார்கள். இதில் ஒரு சிலர் நோய்க்கான மருத்துவ உதவியாலும் கைவிடப்பட்டவர்கள்,” என்று ஆய்வாளர்கள் தெரிவிக்கிறார்கள். [12]

மேலும், கடவுள் இல்லை என்று சொல்லும் நாஸ்திகர்களும், கடவுளைப் பற்றி கவலை இல்லை என்று சொல்லும் அக்னோஸ்டிக்குகளும், ஒழுக்க ரீதியான தார்மீக வாழ்வு வாழ்ந்தவர்களில் பெரும்பான்மையினர். [13]

4.3 சூழ்நிலைகளை மாற்றுவதன் மூலம் பாவ நிலையின் அளவை மாற்றவோ குறைக்கவோ முடியும்

“முதல் பாவ”க் கொள்கை இல்லையேல், தெய்வீக உதவி இல்லாமலேயே சில மனிதர்கள் சில வேளைகளில் சமூகத்தைச் சீர்திருத்தி ஒழுக்க ரீதியில் சிறப்பானதாக ஆக்கினார்கள் என்பதை மறுக்கமுடியாது. வறுமை, அறியாமை, கல்வியின்மை, பஞ்சம், துரதிர்ஷ்டம், பாதுகாப்பின்மை, உடல் ரீதியான குறைபாடுகள், உள்ளக் குறைபாடுகள் ஆகிய சூழல்கள், குற்றங்களுக்குத் (பாவ காரியங்கள்) தூண்டுதலாக இருக்கின்றன என்பதை பெரும்பாலான சமூகவியலாளர்கள் ஒப்புக்கொள்கிறார்கள். [14] சமீப காலத்தில் மதச் சார்பற்ற நாடுகளான மேற்கத்திய நாடுகளும் இன்னும் பல மதச் சார்பற்ற நாடுகளும் கல்வி, சுகாதாரம், மருத்துவ உதவி, வேலைகள், பாதுகாப்பான வாழ்க்கை, முன்னேற சந்தர்ப்பங்கள் போன்றவற்றை அளித்து, எந்தவிதமான தெய்வீகப் பிரார்த்தனையின் உதவியும் இல்லாமலேயே குற்றங்களைக் குறைத்துள்ளன என்பதையும் அறிவோம். [15]

ஜான் 16:3-இல் யாஹ்வே மனிதர்களை மிகவும் நேசித்தது என்றும், அவர்களைப் பாவங்களிலிருந்து காப்பாற்ற விரும்பியது என்றும் கூறப்படுகிறது. இருப்பினும், தார்மீக ரீதியிலும் நடைமுறையிலும் யாஹ்வே செய்ததை விட சிறப்பான வழிகளில் அதே விஷயத்தைச் சாதித்திருக்கலாம். உதாரணமாக, ஓர் அப்பாவியை கொடூரமாகக் கொலை செய்வதை விட, இந்த யாஹ்வே, மக்களுக்குப் பொதுமன்னிப்பு வழங்கியிருக்கலாம். அதே போல, மக்கள் பாவம் செய்யத் தூண்டும் வறுமை, அறியாமை போன்ற சுற்றுச்சூழல் விஷயங்களை மாற்றி அவர்களைப் பாவம் குறைவாக செய்பவர்களாகவோ செய்யவே வாய்ப்பில்லாதவர்களாகவோ ஆக்கியிருக்கலாம். இந்த அணுகுமுறை, தனது சொந்த மகன் என்று சொல்லப்படுபவரை, கொடூரமாகக் கொலை செய்யாமலேயே, மனிதர்களின் சுதந்திர எண்ணத்தை எந்த விதத்திலும் பாதிக்காமலேயே, யாஹ்வே தனது மக்களுக்கு அன்பு செலுத்துபவராகவும் பாவங்களைக் குறைப்பவராகவும், பாவம் குறைந்தவர்களை ஊக்குவிப்பவர்களாகவும் ஆக்கியிருக்கும்.

இங்கே கிறிஸ்துவ மதம் “முதல் பாவ”க் கொள்கையைக் கைவிட்டுவிட்டு இருக்கவும் முடியாது என்று இங்கே முடிக்கிறேன். யாஹ்வே தெய்வம் மனிதர்கள், விலங்குகள் மீது சாபம் கொடுத்ததால்தான் அவர்கள் மீது முதல் பாவம் படிந்திருக்கிறதாம். அந்த முதல் பாவத்தைத் தீர்க்கத்தான், இயேசு என்ற தன் மகனை அனுப்பி அவரை அடி வாங்க வைத்து, அவரைச் சாவடித்து, அவரை மீண்டும் உயிர்த்தெழ வைத்தாராம். இப்படி கிறிஸ்துவ மதத்துக்கு முதல் பாவம் தேவைப்படுவதால், இந்தக் கொள்கை இல்லாமல் கிறிஸ்துவ மதமே பரிதாபமான நிலையைத்தான் அடையும்.

5. முடிவுரை

கிறிஸ்துவ மதத்துக்கு, தீவிரப் பிரச்சினை இருக்கிறது என்று இங்கே வாதிட்டுள்ளேன். “முதல் பாவ”க் கொள்கையை நம்பகத்தன்மையுடன் கிறிஸ்துவத்தால் காப்பாற்றிக்கொள்ளவும் முடியாது; அதனை விட்டுவிட்டு, கிறிஸ்துவத்தை நம்பகத்தன்மையுடன் பிரசாரம் செய்யவும் முடியாது.

மேற்குறித்த தரவுகள்

[8] This argument is developed in my “The Argument from Unfairness” in the International Journal for Philosophy of Religion Vol. 25, No. 2, pp. 115-128 (April 1999).

[9] William Lane Craig, Alvin Plantinga, Terrance Tiessen, and Thomas Flint are examples.

[10] Kathleen Stassen Berger, The Developing Person through Childhood and Adolescence (6th ed) (New York, NY: Macmillan, 2003), p. 94.

[11] Steven Mohr, “Exposing the Myth of Alcoholics Anonymous,” Free Inquiry April/May 2009, pp. 42-48.

[12] Ibid., p. 44.

[13] The Secular Web page “On Average, Are Atheists as Moral as Theists?” provides an excellent bibliography on atheism and morality.

[14] For example, see:

Adrian Raine, Patricia Brennan, Birgitte Mednick, and Sarnoff A. Mednick, “High Rates of Violence, Crime, Academic Problems, and Behavioral Problems in Males With Both Early Neuromotor Deficits and Unstable Family Environments,” Archives of General Psychiatry Vol. 53, No. 6, pp. 544-549 (1996). Bruce P. Kennedy, Ichiro Kawachi, Deborah Prothrow-Stith, Kimberly Lochner, and Vanita Gupta, “Social Capital, Income Inequality, and Firearm Violent Crime,” Social Science & Medicine, Vol. 47, Issue 1, pp. 7-17 (July 1, 1998). “Tackling the Underlying Causes of Crime: A Partnership Approach,” Submission to the (Irish) National Crime Council by the Combat Poverty Agency of Ireland (2002)

[15] Gregory S. Paul, “The Big Religion Questions Finally Solved,” Free Inquiry December 2008/January 2009, pp. 24-36. See especially Figs. 6, 7, and 8.

மொழிபெயர்ப்பாளர் பின்குறிப்பு

கிறிஸ்துவர்களோ முஸ்லீம்களோ ஆதாம் ஏவாளை பிரசாரம் செய்யும்போது இதற்கெல்லாம் என்ன அறிவியல் ஆதாரம் இருக்கிறது என்று நாகரிகத்தின் பொருட்டு நாம் கேட்பதில்லை. ஆனால் அவர்களோ தங்களது பிரசாரத்தை மறுத்து யாரும் பேசமுடியவில்லை என்பதே அவர்கள் கூறுவது உண்மை என்பதற்கு நிரூபணம் என்று எடுத்துகொள்கிறார்கள். ஆகையால், அவர்களைத் தேடிப்போய் நீங்கள் எதுவும் சொல்ல வேண்டாம். ஆனால் யாராவது உங்களை பாவிகள் என்று அழைத்தாலோ, அல்லது உங்களிடம் வந்து ஆதாம் ஏவாள், முதல் பாவம் என்று யூதர்களின் புராணக்கதையை பேசினாலோ இந்தக் கட்டுரையை அச்சடித்து வைத்துகொண்டு,  அவர்களிடம் கொடுத்து, படிக்கச்சொல்வதில் எந்தத் தவறும் இல்லை.)



__________________


Guru

Status: Offline
Posts: 9863
Date:
Permalink  
 

johnpap.jpg

P52: A Fragment of the Gospel of John
(a.k.a. John Rylands P457)
bluerule.gifbluerule.gifbluerule.gif


johnpap.jpg
P52 is the oldest known manuscript fragment
of the New Testament.
This photo is of the recto (front side).
©Copyright
John Rylands
Library of Manchester.


DESCRIPTION
Language:Greek
Medium:papyrus
Size:3.5 inches long
2.5 inches wide
Length:7 lines on each side
Approximate Date:c. 125–150 CE
Place of Discovery:Egypt
Date of Discovery/
Acquisition:
1920
Acquirer:Bernard P. Grenfell
Current Location:John Rylands Library
Manchester, England
Inventory Number:Rylands Greek Papyrus 457
Manuscript Number:P52
Manuscript Family:Alexandrian


GREEK TEXT
Recto: John 18:31-33
(Readable as Greek if "SYMBOL" font is installed)
TRANSLATION
by K. C. Hanson
EIPEN OUN AUTOIS O PILATOS LABETE AUTON UMEIS KAI KATA TON NOMON UMWN KRINATE AUTON EIPON AUTW OI IOUDAIOI HMIN OUK EXESTIN APOKTEINAI OUDENA INA O LOGOS TOU IHSOU PLHRWQH ON EIPEN SHMAINWN POIW QANATW HMELLEN APOQNHSKEIN EISHLQEN OUN PALIN EIS TO PRAITWRION O PILATOS KAI EFWNHSEN TON IHSOUN KAI EIPEN AUTW SU EI O BASILEUS TWN IOUDAIWN
Letters in red are visible on the fragment; letters in black are reconstructed

Therefore Pilate said to them, "Take him yourselves and judge him by your own law." The Judeans said to him, "It is not lawful for us to put anyone to death." This was to fulfill the word which Jesus had spoken to show by what death he would die. Pilate entered the praetorium again and called Jesus, and said to him, "Are you the king of the Judeans?"
GREEK TEXT
Verso: John 18:37-38
TRANSLATION
by K. C. Hanson
EIPEN OUN AUTW O PILATOS OUKOUN BASILEUS EI SU APEKRIQH O IHSOUS SU LEGEIS OTI BASILEUS EIMI EGW EIS TOUTO GEGENNHMAI KAI EIS TOUTO ELHLUQA EIS TON KOSMON INA MARTURHSW TH ALHQEIA PAS O WN EK THS ALHQEIAS AKOUEI MOU THS FWNHS LEGEI AUTW O PILATOS TI ESTIN ALHQEIA KAI TOUTO EIPWN PALIN EXHLQEN PROS TOUS IOUDAIOUS KAI LEGEI AUTOIS EGW OUDEMIAN EURISKW EN AUTW AITIAN
Letters in red are visible on the fragment; letters in black are reconstructed

Therefore Pilate said to him, "Then you are a king?" Jesus answered, "You say that I am a king. For this I was born, and for this I have come into society: to witness to the truth. Everyone who belongs to the truth hears my voice." Pilate said to him, "What is truth?" After he had said this, he went out to the Judeans again, and he told them, "I find no crime in him."



DISCUSSION QUESTIONS

1. How does the discovery of this fragment of John affect the dating of the gospel? What had New Testament scholars argued before this fragments was discovered?

2. Metzger and others have identified this fragment with the "Alexandrian" family of manuscripts. What is a textual "family" and how does that help interpret manuscripts? What problems have been raised about this construct?
3. By what means do scholars date manuscripts and fragments of manuscripts?
4. What factors account for so many biblical papyri having been discovered in Egypt?


__________________


Guru

Status: Offline
Posts: 9863
Date:
Permalink  
 

http://en.wikipedia.org/wiki/File:Papyrus66.jpg
Papyrus66.jpg


__________________


Guru

Status: Offline
Posts: 9863
Date:
Permalink  
 

Papyrus 66

Papyrus Bodmer II (p66) 200 C.E.


papyrus_66a.gif

This papyrus codex consists of 75 leaves and 39 unidentified fragments and was probably made up of originally 39 sheets of papyrus, folded and arranged in quires to form 78 leaves and 156 pages. The written pages are numbered consecutively from 1 to 34, 35 - 38 are missing, and then from 39 to page 108.

The leaves are nearly rectangular measuring 6.4 inches high and 5.6 inches wide.

The number of lines of text per page varies from 14 to 25. The number of letters in a line of text runs from 18 to 28. The handwriting is a good literary uncial. There is a rudimentary punctuation with a high point at the end of sentences and a double point at the end of sections. The words for God, Jesus, Lord, and Christ are always abbreviated and sometimes also man, father, spirit, and son. There is evidence of corrections, perhaps made by the scribe himself.

Some letters are missing on the right margin because of the deterioration of the edge of the papyrus sheets. Some pages have a vertical strip which was placed on the edge to reinforce the sheet.

tc_pap66.gif

First of all, P66 contains the word ouden where other manuscripts will read oude en. The question will be which reading is more likely to have been the original and gave rise to the other reading through scribal error?

Secondly, the question arose whether the phrase should be punctuated after ouden/oude en or after o gegonen. P66 is listed in the critical apparatus as not containing any punctuation. There does seem, however, to be an inordinate amount of space following the N. There is also a small point between the E and the N. One wonders what significance that may have?




__________________


Guru

Status: Offline
Posts: 9863
Date:
Permalink  
 

List of New Testament papyri
From Wikipedia, the free encyclopedia


Verso of Papyrus 37
A New Testament papyrus is a copy of a portion of the New Testament made on papyrus. To date, over one hundred and twenty such papyri are known. In general, they are considered the earliest and best witnesses to the original text of the New Testament.[1]
This elite status among New Testament manuscripts only began in the 20th century. The grouping was first introduced by Caspar René Gregory, who assigned papyri texts the Blackletter character followed by a superscript number. Before 1900, only 9 papyri manuscripts were known, and only one had been cited in a critical apparatus (11 by Constantin von Tischendorf). These 9 papyri were just single fragments, except for 15, which consisted of a single whole leaf.[2] The discoveries of the twentieth century brought about the earliest known New Testament manuscript fragments.[3] Kenyon in 1912 knew 14 papyri,[4] Aland in his first edition of Kurzgefasste... in 1963 - enumerated 76 papyri, in 1989 - were known 96 papyri, and in 2008 - 124 papyri. Now we have 127 papyri.
Discoveries were also made of more complete manuscripts, which allowed scholars to examine the textual character of these early manuscripts.[5]
Not all of the manuscripts are simply New Testament texts: 59, 60, 63, 80 are texts with commentaries, 2, ³, and 44 are lectionaries, 50, 55, 78 are talismans, 42; 10, 12, 42, 43, 62, 99 belong to other miscellaneous texts, such as writing scraps, glossaries, or songs.[6]
Every papyrus is cited in Nestle-Aland Novum Testamentum Graece.
Contents [hide]
1 List of all registered New Testament papyri
2 Distribution based on content
3 See also
4 Notes
5 References
6 External links
[edit]List of all registered New Testament papyri

The P-numbers are the standard system of Gregory-Aland.
Dates are estimated to the nearest 50 year increment.
Content is given to the nearest chapter; verses are not listed. Thus, many of the papyri are small fragments, not whole chapters. For instance, contains 5 verses out of the 40 verses in John chapter 18.
Manuscripts in beige rows belong to the Oxyrhynchus Papyri
Manuscripts in light cyan rows belong to the Bodmer Papyri
Manuscripts in light pink rows belong to the Chester Beatty Papyri


__________________


Guru

Status: Offline
Posts: 9863
Date:
Permalink  
 

jesus-christ.jpg

இப்போது இதே கதை ஹாலிவுட்டில் படமாகிறது! இயேசுவின் 13 வயது முதல் 30 வயதுவரை உள்ள வாழ்க்கை குறித்து பைபிளில் எந்த செய்தியும் இல்லை. இந்த வருடங்களில் அவர் ஒரு பெண்ணை காதலித்து மணந்ததாகவும் இந்தியாவுக்கு வந்து பவுத்த மற்றும் இந்து தர்மங்கள் குறித்து கற்றதாகவும் ஒரு கதை உலவி வருகிறது. இயேசுவுக்கு நேரடி வாரிசு உண்டு என்ற பின்னணியில் உருவான ‘டாவின்சி கோட்’ நாவலாகவும் திரைப்படமாகவும் வந்து ரசிகர் நெஞ்சத்தை மட்டுகில்லாமல் பணத்தையும் அள்ளியது. (இதேபோல இயேசுவை ஒரு சாதாரண மனிதனாக சித்தரித்தThe Last Temptation of Christ என்ற திரைப்படமும் பெரியளவில் எதிப்புகளைச் சந்தித்தது. இதைப்பற்றி தனியாக ஓர் இடுகை போடவுள்ளேன்).இதையெல்லாம் மனதில் வைத்து, இயேசுவின் 13 முதல் 30 வயதுவரையான வாழ்க்கையை காதல், கல்யாணம், இந்திய வருகை ஆகியவற்றின் பின்னணியில் எடுக்கிறார்.(இந்தியாவில் இமயமலைக்கு வரும் இயேசு பெருமானுக்கு ஒபனிங்சாங் இருக்குமா? இருக்கவே இருக்கு நம்ம எம்ஜிஆர் பாட்டு ரீமிக்ச் போட வேண்டியது தான்! “புதியவானம்! புதியபூமி! எங்கும் பனிமழை பொழிகிறது!”) ஹாலிவுட் இயக்குனர் Drew Heriot. இந்தக் கதை எழுத்தாளர் Levi H. Dowling எழுதிய Aquarian Gospel of Jesus the Christ நாவலின் பின்னணியில் உருவாக்கப்பட்டுள்ளது. இந்த நாவல் 1908-ல் வெளிவந்தது. புதிய ஏர்பாட்டில் சொல்லப்படாத இயேசுவின் 18 வருட மௌனத்தையும் கூறுகிறது. இயேசுவின் இந்திய வருகை குறித்த சுவாரசியமான தகவல்களுக்கு இயக்குனர் Drew Heriot-க்கு ரஜினியை தவிர வேறு தகுதியான நபர் கிடைக்கமாட்டார்.(எப்படியோ படம் “பாபா” போல ஊத்திக்கொள்ளாமல் இருந்தால் சரி!)

நன்றி:



__________________


Guru

Status: Offline
Posts: 9863
Date:
Permalink  
 

யூதர்கள் ரத்தம் உறிஞ்சம் அட்டைப்பூச்சிகள் - மைக்கேல் ஜாக்சன்

யூதர்கள் ரத்தம் உறிஞ்சம் அட்டைப்பூச்சிகள் - மைக்கேல் ஜாக்சன்

மைக்கேல் ஜாக்சனை பற்றி அறிமுகம் வேண்டுமா ? ஏசு கிறிஸ்துவை தூக்கி தூற எறிந்தார் மைக்கேல் ஜாக்சன். ஒரு பேட்டியில் அவர் கூறுகையில்

யூதர்கள் எல்லாம் ரத்தம் உறிஞ்சும் அட்டைகள் எனக் கூறியிருக்கிறார் ஜாக்சன்.
தொடர்ந்து ஜாக்சன் கூறுகையில், இந்த அட்டைப் பூச்சிகளால் நான் மிகவும் சோர்வடைந்து விட்டேன். யூதர்கள் எல்லாம் நிறைய சம்பாதிக்கிறார்கள். மிகப் பெரிய வீடுகளைக் கட்டிக் கொள்கிறார்கள், கார்கள், வசதிகள் என சந்தோஷமாக இருக்கிறார்கள். இதெல்லாம் அவர்களின் சதி செயலால் கிடைப்பவை.

என்று கூறினார்.


கிறிஸ்தவர்களின் உண்மையான சொரூபத்தை கூடவே இருந்து ரத்தமும் சதையுமாக அனுபவித்து மனம் நொந்து போன மைக்கேல் ஜாக்சன் பாவம் அமைதி மார்க்கமான இசுலாமுக்கு மாறியிருக்கிறாராம். பாவம் அவருக்கு சரியான அமைதி மார்க்கத்தை அடையாளம் கண்டு கொள்ள முடியவில்லை போல. கிறிஸ்தவத்திற்கும் இசுலாமுக்கும் தான் தெருவுக்கு தெரு சேல்ஸ் ரெப்ரசென்டேட்டிவ் இருக்கிறார்களே. பிறகு யார் தான் ஏமாற மாட்டார்கள் ?

மைக்கேல் ஜாக்சனுக்கு உண்மையான இறைவனின் செய்தி சீக்கிரம் கிடைத்து உண்மையான இறைவனை சரணடைய அந்த இறைவனையே பிரார்த்திப்போம்


__________________


Guru

Status: Offline
Posts: 9863
Date:
Permalink  
 

.

ஆதாமின் பாவம் காரணமாக மரணமாம்.

பூமியில் மரணத்திற்கு காரணமான ஆதி பாவம் நீங்கியது என்றால் யாரும் மரணம் அடையக் கூடாது. தண்டனைக்கு உரிய அபராதம் கட்டிவிட்டால் விடுதலை தானே?

கீழுள்ள வசனங்களில் இயேசு கதைப்படி வானத்திலிருந்துமன்னாவைபற்றி கூறி உள்ளது –

யோவான் -அதிகாரம் 6

31எங்கள் முன்னோர் பாலை நிலத்தில் மன்னாவை உண்டனரே! ' அவர்கள் உண்பதற்குவானிலிருந்து உணவு அருளினார் ' என்று மறைநூலிலும் எழுதப்பட்டுள்ளதுஅல்லவா! ' என்றனர்.32இயேசு அவர்களிடம், ' உறுதியாக உங்களுக்குச் சொல்கிறேன்; வானிலிருந்து உங்களுக்கு உணவுஅருளியவர் மோசே அல்ல; வானிலிருந்து உங்களுக்கு உண்மையான உணவு அருள்பவர்என் தந்தையே.33கடவுள் தரும் உணவு வானிலிருந்து இறங்கி வந்து உலகுக்கு வாழ்வு அளிக்கிறது ' என்றார்

49உங்கள் முன்னோர் பாலைநிலத்தில் மன்னாவை உண்டபோதிலும் இறந்தனர்.50உண்பவரை இறவாமல் இருக்கச் செய்யும் உணவு விண்ணகத்திலிருந்து இறங்கிவந்த இந்த உணவே.51 ' விண்ணகத்திலிருந்து இறங்கி வந்த வாழ்வு தரும் உணவு நானே. இந்த உணவைஎவராவது உண்டால் அவர் என்றுமே வாழ்வார். எனது சதையை உணவாகக் கொடுக்கிறேன்.அதை உலகு வாழ்வதற்காகவே கொடுக்கிறேன்.

மன்னாவை சாப்பிட்டவர்கள் மரணம் அடைந்தனர். ஆதாமின் பாவம் காரணமாக மரணமாம்.

இயேசு தன்னை சாப்பிட்டவர்கள் மரணமடைவதில்லை என்கிறார். பாவம் இயேசுவின் சீடர்கள், ஏன் மதம் துவக்கி வைத்த பவுல் உட்பட யாரும் உயிரோடு இல்லை.

இயேசு கதைப்படி உயிர்த்தெழுந்த பின்புபற்றி கூறி உள்ளதா

யோவான் -அதிகாரம் 21

.20பேதுரு திரும்பிப் பார்த்தபோது இயேசுவின் அன்புச் சீடரும் பின்தொடர்கிறார்என்று கண்டார். இவரே இரவு உணவின்போது இயேசுவின் அருகில் அவர் மார்புப்பக்கமாய்ச் சாய்ந்து கொண்டு, ' ஆண்டவரே உம்மைக் காட்டிக் கொடுப்பவன் எவன்? ' என்று கேட்டவர்.21அவரைக் கண்ட பேதுரு இயேசுவிடம், ' ஆண்டவரே இவருக்கு என்ன ஆகும்? ' என்ற கேட்டார்.22இயேசு அவரிடம், ' நான் வரும்வரை இவன் இருக்க வேண்டும் என நான் விரும்பினால் உனக்கு என்ன? நீ என்னைப் பின்தொடர்ந்து வா ' என்றார்.23ஆகையால் அந்தச் சீடர் இறக்க மாட்டார் என்னும் பேச்சு சகோதரர்சகோதரிகளிடையே பரவியது. ஆனால் இவர் இறக்க மாட்டார் என இயேசு கூறவில்லை.மாறாக, ' நான் வரும்வரை இவன் இருக்க வேண்டும் என நான் விரும்பினால், உனக்கு என்ன? ' என்றுதான் கூறினார்.24இந்தச் சீடரே இவற்றிற்குச் சாட்சி. இவரே இவற்றை எழுதி வைத்தவர். இவரது சான்று உண்மையானது என நமக்குத் தெரியும்

இயேசுவின் சீடர் உயிரோடு இல்லை.



__________________


Member

Status: Offline
Posts: 6
Date:
Permalink  
 

Sir,

I am born as a Christian, but an Agnostic now. Your postings are interesting, but be fair and give more bible quotes.

__________________


Guru

Status: Offline
Posts: 9863
Date:
Permalink  
 

இஸ்ரேல் சென்றால் இயேசுக்கிறிஸ்து இந்த பூமியில் வாழ்ந்ததற்கான ஆதாரேமே இல்லை இன்று இஸ்ரேல் தொல்பொருள் துறையே கூறியுள்ளது. இயேசு  எப்போது வாழ்ந்தார்? எக்காலத்தைச் சார்ந்தவர் என்பது பற்றி அதிகாரபூர்வமாக எதுவும் தெரியாது? இயேசு பற்றிய வரலாறு கூட ஒன்றுக்கொன்று முரணாக உள்ளது. யாரின் கூற்றைத்தான் நம்புவதோ?

வரலாற்று ஏசு பற்றி ஹாவர்ட் பல்கலைக் கழக புதிய ஏற்பாடுத்துறைத் தலைவர் ஹெல்மட் கொயெஸ்டர் சொல்வது:Introduction to the New Testament. New York: DeGruyter, 1982. 2nd ed., 2002-The Quest for the Historic Kernels of the Stories of the Synoptic Narrative materials is very difficult. In fact such a quest is doomed to miss the point of such narratives, because these stories were all told in the interests of mission, edification, cult or theology (especially Christology) and they have no relationship to the question of Historically Reliable information.Precisely those elements and features of such narratives which vividly lead to the story and derived not from Actual Hisorical events, but belong to the form and style of the Genres of the several Narrative types. Exact statements of names and places are almost always secondary and were often introduced for the first time in the literary stage of the Tradition. P-64 V-IIஒத்த கதை சுவிகள்(மாற்கு, மத்தேயூ, லூக்கா) சொல்லும் புனைக் கதைகளுக்கும் வரலாற்றைத் தேடுவது மிகக் கடினம். வரலாற்று உண்மைகளைத் தேடுபவர்கள் – சுவிகதைகள் எதற்காகப் பு¨னெயப்பட்டுள்ளன என்பதை விட்டுவிடுவர், ஏனென்றால் சுவிகள் – மதம் பரப்ப, சிறு விஷயத்தைப் பெரிது படுத்திட, மூடநம்பிக்கைக் குழு அமைக்க, இறையியல்- (அடிப்படையில் இறந்த ஏசுவைத் தெய்வமாக்கும்) தன்மையில் வரையப்பட்டவை; சுவிகளுள் நம்பிக்கைக்குரிய வரலாற்று விபரங்கள் ஏதும் கிடையாது.சுவிகளின் முக்கியமான புனையல்கள் நம்மைத் தள்ளிக் கொண்டு செல்லும் விவரங்கள் அடிப்படையில் வரலாற்றில் நடந்த சம்பவங்கள் இல்லை, பல விதமாக கதை செய்யும் யுக்தியில் புனையப்பட்டவை, சம்பவங்களில் வரும் நபர்கள் -நடந்த இடங்கள் முக்கியத்துவம் தராமல் பெரும்பாலும் முதல் முறை அவ்வப்போது தரப்படும்.கிறிஸ்துவ மதப் புராணக் கதை நாயகர் ஏசு, இந்த ஏசு பற்றி நடுநிலையாளர் ஏற்கும்படி ஒரு ஆதாரமும் இல்லை, இத்தை பிரிட்டானிகா கலைக்களஞ்சியம் கூறுவது “None of the Sources of his Life can be Traced on to Jesus himself. He did not leave a Single Known Written Word. Also there are no Contemporary Accounts of Jesus’s Life and Death” – Vol-22, Pg.336 Encyclopedia Britanica.கிறிஸ்து என்பதானது, மேசியா எனும் எபிரேய பட்டத்தின் கிரேக்கம். மேசியா என்றால் மேலே எண்ணெய் தடவப் பட்டவர். இஸ்ரேலின் யூத அரசன், படைத் தலைவர், ஆலயத் தலைமைப் பாதிரி பதவி ஏற்பின்போது எண்ணெய் தடவப் படுதலைக் குறிக்கும் சொல். மேலுள்ள பதவிகட்கு தேர்ந்தெடுக்கப் பட்டவர் என்னும் பொருள். எபிரேய யூத மதத்தில் கடவுள் மனிதனாக வருதல் ஏதும் கிடையாது.


-- Edited by devapriyaji on Thursday 23rd of September 2010 11:16:46 PM

__________________


Guru

Status: Offline
Posts: 9863
Date:
Permalink  
 

யூத வரலாற்றாசிரியர்கல், ஜோசிபஸ் போன்றோர் அக்காலத்தில் பல வரலாற்று சம்பவங்களை எழுதி வைத்துள்ளனர், இவ்வளவுக்கும் அவர் ஒரு யூதர். இயேசுவின் உண்மைத்தன்மைக்கு கேள்வி எழுப்புகிறார் ஒரு முன்னாள் கிறிஸ்தவ அரைவேக்காடு.

Josephus says John the Baptist lived and died in 36ce.

tHEN TELL ME HOW Gospels can be trusted?

Josephus has many various quotes which does not have church intrusions, all are church fabrications.


__________________


Guru

Status: Offline
Posts: 9863
Date:
Permalink  
 

Josephus (c37-100 AD)


Flavius Josephus is a highly respected and much-quoted Romano-Jewish historian. The early Christians were zealous readers of his work.

A native of Judea, living in the 1st century AD, Josephus was actually governor of Galilee for a time (prior to the war of 70 AD) – the very province in which Jesus allegedly did his wonders. Though not born until 37 AD and therefore not a contemporary witness to any Jesus-character, Josephus at one point even lived in Cana, the very city in which Christ is said to have wrought his first miracle.

Josephus's two major tomes are History of The Jewish War and The Antiquities of the Jews.In these complementary works, the former written in the 70s, the latter in the 90s AD, Josephus mentions every noted personage of Palestine and describes every important event which occurred there during the first seventy years of the Christian era.

At face value, Josephus appears to be the answer to the Christian apologist's dreams.

In a single paragraph (the so-called Testimonium Flavianum) Josephus confirms every salient aspect of the Christ-myth:

1. Jesus's existence 2. his 'more than human' status 3. his miracle working 4. his teaching 5. his ministry among the Jews and the Gentiles 6. his Messiahship 7. his condemnation by the Jewish priests 8. his sentence by Pilate 9. his death on the cross 10. the devotion of his followers 11. his resurrection on the 3rd day 12. his post-death appearance 13. his fulfillment of divine prophesy 14. the successful continuance of the Christians.

In just 127 words Josephus confirms everything – now that is a miracle!

BUT WAIT A MINUTE ...

Not a single writer before the 4th century – not Justin, Irenaeus, Clement of Alexandria, Tertullian, Cyprian, Arnobius, etc. – in all their defences against pagan hostility, makes a single reference to Josephus’ wondrous words.

The third century Church 'Father' Origen, for example, spent half his life and a quarter of a million words contending against the pagan writer Celsus. Origen drew on all sorts of proofs and witnesses to his arguments in his fierce defence of Christianity. He quotes from Josephus extensively. Yet even he makes no reference to this 'golden paragraph' from Josephus, which would have been the ultimate rebuttal. In fact, Origen actually said that Josephus was"not believing in Jesus as the Christ."

Origen did not quote the 'golden paragraph' because this paragraph had not yet been written.

It was absent from early copies of the works of Josephus and did not appear in Origen's third century version of Josephus, referenced in his Contra Celsum.

Josephus knows nothing of Christians

It was the around the year 53 AD that Josephus decided to investigate the sects among the Jews. According to the gospel fable this was the period of explosive growth for the Christian faith: " the churches ... throughout all Judaea and Galilee and Samaria ... were edified... and ... were multiplied." – Acts 9:31.

This is also the time of the so-called "Council of Jerusalem" when supposedly Paul regaled the brothers with tales of "miracles and wonders" among the gentiles (Acts 15.12).

And yet Josephus knows nothing of all this:

"When I was sixteen years old, I decided to get experience with the various sects that are among us. These are three: as we have said many times, the first, that of thePharisees, the second that of theSaduccees, the third, that of theEssenes. For I thought that in this way I would choose best, if I carefully examined them all. Therefore, submitting myself to strict training, I passed through the three groups." – Life, 2.

Josephus elsewhere doesrecord a "fourth sect of Jewish philosophy" and reports that it was a "mad distemper" agitating the entire country. But it has nothing to do with Christianity and its superstar:

"But of the fourth sect of Jewish philosophy, Judas the Galilean was the author. These men agree in all other things with the Pharisaic notions; but they have an inviolable attachment to liberty, and say thatGod is to be their only Ruler and Lord.

They also do not value dying any kinds of death, nor indeed do they heed the deaths of their relations and friends, nor can any such fear make them call any man Lord ...

And it was in Gessius Florus's time that the nation began to grow mad with this distemper, who was our procurator, and who occasioned the Jews to go wild with it by the abuse of his authority, and to make them revolt from the Romans. And these are the sects of Jewish philosophy." – Antiquities 18.23.

Nothing could better illustrate the bogus nature of theTestimonium than the remaining corpus of Josephus's work.

 


Consider, also, the anomalies:

1. How could Josephus claim that Jesus had been the answer to his messianic hopes yet remain an orthodox Jew?
The absurdity forces some apologists to make the ridiculous claim that Josephus was a closet Christian!

2. If Josephus really thought Jesus had been 'the Christ' surely he would have added more about him than one paragraph, a casual aside in someone else's (Pilate's) story?

In fact, Josephus relates much more aboutJohn the Baptist than about Jesus! He also reports in great detail the antics of other self-proclaimed messiahs, including Judas of Galilee,Theudas the Magician, and the unnamed'Egyptian Jew' messiah.

It is striking that though Josephus confirms everything the Christians could wish for, headds nothing that is not in the gospel narratives, nothing that would have been unknown by Christians already.


3. The question of context.

Antiquities 18 is primarily concerned with "all sorts of misfortunes" which befell the Jews during a period of thirty-two years (4-36 AD).

Josephus begins with the unpopular taxation introduced by the Roman Governor Cyrenius in 6 AD. He presents a synopsis of the three established Jewish parties (Pharisees, Sadducees, and Essenes), but his real quarry is the "fourth sect of philosophy ... which laid the foundation of our future miseries." That was the sect of Judas the Galilean, "which before we were unacquainted withal."

At the very point we might expect a mention of "Christians" (if any such sect existed) we have instead castigation of tax rebels!

"It was in Gessius Florus's time [64-66] that the nation began to grow mad with this distemper, who was our procurator, and who occasioned the Jews to go wild with it by the abuse of his authority, and made them revolt from the Romans; and these are the sects of Jewish philosophy."


"Nor can fear of death make them call any man Lord." Sound a tad familiar?

Chapter 2 notes the cities built to honour the Romans; the frequent changes in high priest (up to Caiaphas) and Roman procurators (up to Pontius Pilate); and also the turmoil in Parthia.

Chapter 3, containing the Testimonium as paragraph three, is essentially about Pilate's attempts to bring Jerusalem into the Roman system. With his first policy – placing Caesar's ensigns in Jerusalem – Pilate was forced to back down by unexpected Jewish protests in Caesarea. With his second policy – providing Jerusalem with a new aqueduct built with funds sequestered from the Temple, Pilate made ready for Jewish protests. Concealed weapons on his soldiers caused much bloodshed.

At this point the paragraph about Jesus is introduced!

Immediately after, Josephus continues:

"And about the same time another terrible misfortune confounded the Jews ..."


There is no way that Josephus, who remained an orthodox Jew all his life and defended Judaism vociferously against Greek critics, would have thought that the execution of a messianic claimant was "another terrible misfortune" for the Jews. This is the hand of a Christian writer who himself considered the death of Jesus to be a Jewish tragedy (fitting in with his own notions of a stiff-necked race, rejected by God because they themselves had rejected the Son of God).

With paragraph 3 removed from the text the chapter, in fact, reads better. The "aqueduct massacre" now justifies "another terrible misfortune."


4.
The final assertion, that the Christians were "not extinct at this day," confirms that the so-called Testimonium is a later interpolation. How much later we cannot say but there was no "tribe of Christians" during Josephus' lifetime. Christianity under that moniker did not establish itself until the 2nd century. Outside of this single bogus paragraph, in all the extensive histories of Josephus there is not a single reference to Christianity anywhere.

 

5. The hyperbolic language is uncharacteristic of the historian:


'... as the divine prophets had foretold these and ten thousand other wonderful things concerning him."

This is the stuff of Christian propaganda.

 

REALITY CHECK

In fact, the Josephus paragraph about Jesus does not appear until the beginning of the fourth century, at the time of Constantine.

Bishop Eusebius, that great Church propagandist and self-confessed liar-for-god, was the first person known to have quoted this paragraph of Josephus, about the year 340 AD. This was after the Christians had become the custodians of religious correctness.

Whole libraries of antiquity were torched by the Christians. Yet unlike the works of his Jewish contemporaries, the histories of Josephus survived. They survived because the Christian censors had a use for them. They planted evidence on Josephus, turning the leading Jewish historian of his day into a witness for Jesus Christ ! Finding no references to Jesus anywhere in Josephus's genuine work, they interpolated a brief but all-embracing reference based purely on Christian belief.

Do we need to look any further to identify Eusebius himself as the forger?

Sanctioned by the imperial propagandist every Christian commentator for the next thirteen centuries accepted unquestioningly the entire Testimonium Flavianum, along with its declaration that Jesus “was the Messiah.”

And even in the twenty first century scholars who should know better trot out a truncated version of the 'golden paragraph' in a scurrilous attempt to keep Josephus 'on message.'

 

The "Arabic Josephus"

In a novel embellishment to the notion of an orthodox Jew giving testimony of Jesus, defenders of the faith have in recent times tossed an Arabic version of the Josephus text on to their pile of dubious evidence. The Arabic recension was brought to light in 1971 by Professor Schlomo Pines of the Hebrew University in Jerusalem. Pines himself remained cautious about claims of untampered authenticity but the brethren have no such reservations, such is their desperation to keep Josephus in the witness stand for Jesus.

The work in question is actually a history of the world to the year 941/942 penned by a Christian Arab bishop, Agapius of Hierapolis. His World History preserves, in Arabic translation, a version of the Testimonium minus the most obvious Christian interpolations.

But what does a 10th century copy actually prove?

Claims that the Arabic passage itself dates from the 4th century are untenable (written Arabic barely existed at such an early date). Moreover Agapius was a Melkite Christian (pro-Byzantium) at a time of intensifying Islamization of his native Syria. What he wrote was political correctness for his own times. A new Shia Hamdani dynasty had been established barely 50 miles away in Aleppo. Its first prince, Sayf ad Dawlah ("sword of the state"), began a century of persistent attacks against Byzantium. Agapius' paraphrase of a Syriac rendition of Josephus from a Greek original rather significantly mentions JC's "condemnation to die" but not the actuality of it and of JC being "alive" 3 days later – in other words, a carefully balanced compatibility with Muhammad's view of a Jesus as a prophet who did not die on the cross.

In short, the Arabic Josephus is no evidence of the Christian godman and serves only to confuse the unwary.

 

Justus of Tiberias

'I have read the chronology of Justus of Tiberias ... and being under the Jewish prejudices, as indeed he was himself also a Jew by birth, he makes not one mention of Jesus, of what happened to him, or of the wonderful works that he did.'

– Photius, Patriarch of Constantinople, 9th Century

Justus was also an historian, a rival to Josephus, and from the same region. Perhaps his work was not as easily doctored – his histories did not make it through the Christian Dark Age and are – as they say! – 'lost to us'.

 



__________________


Guru

Status: Offline
Posts: 9863
Date:
Permalink  
 

Behind The Bible Fraud - 
What Was The Church 
Trying To Hide?

By Robert Adams
New Dawn Magazine.com
6-21-5

Be sure to reload this page for the latest comments!
When I first spoke to a close Christian friend of mine about the publishing of Tony Bushby's The Bible Fraud, her reaction was one that many Christians have expressed, and one that made me aghast. She didn't want the book available because it would "persuade them away from the Bible and the word of God." Further discussions with her and many other Christians around the world about The Bible Fraud all result in the Bible being quoted as the ultimate reference for the apparent "words of God," and therefore the basis for their arguments. The problem lies in that they believe the Bible is infallible.
If we examine the oldest known Bible to date, the "Sinai Bible" housed in the British Museum (I believe that, during his many years of research, Tony had a private viewing of this priceless book), we find a staggering 14,800 differences from today's Bible and yet it still remains the word of God?
As Tony points out, the history of our 'genuine' Bibles is a convoluted one. Firstly we cannot be sure that we have the full version as it was originally intended. In 1415 the Church of Rome took an extraordinary step to destroy all knowledge of two second century Jewish books that it said contained the true name of Jesus Christ. The Antipope Benedict XIII firstly singled out for condemnation a secret Latin treatise called "Mar Yesu" and then issued instructions to destroy all copies of the book of Elxai. The Rabbinic fraternity once held the destroyed manuscripts with great reverence for they were comprehensive original records reporting the life of Rabbi Jesus.
Later, Pope Alexander VI ordered all copies of the Talmud destroyed, with the Spanish Grand Inquisitor Tomas de Torquemada (1420-98) responsible for the elimination of 6,000 volumes at Salamanca alone.
Solomon Romano (1554) also burnt many thousands of Hebrew scrolls and, in 1559, every Hebrew book in the city of Prague was confiscated. The mass destruction of Jewish books included hundreds of copies of the Old Testament and caused the irretrievable loss of many original handwritten documents.
The oldest text of the Old Testament that survived, before the discovery of the Dead Sea Scrolls" was said to be the Bodleian Codex (Oxford), which was dated to circa 1100 AD. In an attempt by the church to remove damaging Rabbinic information about Jesus Christ from the face of the earth, the Inquisition burnt 12,000 volumes of the Talmud.
In 1607, forty-seven men (some records say fifty four) took two years and nine months to re-write the Bible and make it ready for press. It was, by the order of King James, issued with a set of personal 'rules' the translators were to follow. Upon its completion in 1609, it was handed over to the King James for his final approval. However, "It was self evident that James was not competent to check their work and edit it, so he passed the manuscripts onto the greatest genius of all time... Sir Francis Bacon"
The first English language manuscripts of the Bible remained in Bacon's possession for nearly a year. During that time ... "he hammered the various styles of the translators into the unity, rhythm, and music of Shakespearean prose, wrote the prefaces and created the whole scheme of the Authorized Version. At the completion of the editing, King James ordered a 'dedication to the King' to be drawn up and included in the opening pages. He also wanted the phrase 'Appointed to be read in the churches' to appear on the title page.
The King James Bible is considered by many today to be the 'original' Bible and therefore 'genuine' and all later revisions simply counterfeits forged by 'higher critics'. Others think the King James Bible is 'authentic' and 'authorized' and presents the original words of the authors as translated into English from the 'original' Greek texts. However, as Tony points out, the 'original' Greek text was not written until around the mid fourth century and was a revised edition of writings compiled decades earlier in Aramaic and Hebrew. Those earlier documents no longer exist and the Bibles we have today are five linguistic removes from the first bibles written. What was written in the 'original originals' is quite unknown. It is important to remember that the words 'authorized' and 'original', as applied to the Bible do not mean 'genuine', 'authentic' or 'true'.
By the early third century, it became well noted that a problem was occurring . politics! In 251AD, the number of Presbyter's (roving orator or priest) writings had increased dramatically and bitter arguments raged between opposing factions about their conflicting stories. According to Presbyter Albius Theodoret (circa 255), there were "more than two hundred" variant gospels in use in his time. In 313, groups of Presbyters and Biscops (Bishops) violently clashed over the variations in their writings and "altar was set against altar" in competing for an audience and territory.
When Emperor Constantine conquered the East in 324, he sent his Spanish religious advisor, Osius of Cordoba, to Alexandria with letters to several Biscops exhorting them to make peace among their own. But the mission failed and Constantine, probably at the suggestions of Osius, then issued a decree commanding all Presbyters and their subordinates "be mounted on asses, mules and horses belonging to the public and travel to the city of Nicaea" in the Roman province of Bithymia, the country of Asia. The Presbyters were instructed by the Emperor to bring with them the manuscripts from which they orated to the rabble (that's us!) "wrapped and bound in leather".
Constantine saw in this developing system of belief the opportunity to make a combined state religion and protect it by law. The first general church council was thus convened and the year was 325.
On 21 June, the day of the Summer Solstice, (and under those cult conditions) a total of 2048 "presbyters, deacons, sub-deacons, acolytes and exorcists" gathered at Nicaea to decide what Christianity really was, what it would be, what writings were to be used and who was to be it's God.
Ancient church evidence established that a new 'god' was to be approved by the Roman Emperor and an earlier attempt (circa 210) to deify either Judas Khrestus or his twin brother Rabbi Jesus (or somebody else) had been 'declined'. Therefore, as late as 325, the Christian religion did not have an official god.
After a long and bitter debate, a vote was finally taken and it was with a majority show of hands that Judas Khrestus and Rabbi Jesus both became God (161votes for and 157 votes against). The Emperor effectively joined elements of the two individual life stories of the twin brothers into a singular creation. The doctrine of the Celtic / British church of the west was democratically attached to the Presbyters stories of the east.
A deification ceremony was then performed 'Apotheosis'. Thus the deified ones were then called 'saviours' and looked upon as gods. Temples, altars, and images with attributes of divinity were then erected and public holidays proclaimed on their birthdays.
Following the original example set by the deification of Caesar, their funerals were dramatized as the scene of their resurrection and immortality. All these godly attributes passed as a legal right to Emperor Constantine's new deity, Jesus Christ.
The Emperor then instructed Bishop Eusebius to compile a uniform collection of new writings "bound together as one" using the stories from the large collection of Presbyters as his reference source. Eusebius was to arrange for the production of "fifty sumptuous copies ... to be written on parchment in a legible manner, and in a convenient portable form, by professional scribes thoroughly accomplished in the art". This was the first mention of finished copies of a Christian 'New Testament' in the history of mankind.
As one can imagine, to condense the real life of the Jesus Christ, the Church and His teachings with supporting evidence into a short article is very difficult. It is therefore wise for those who wish to have supportable evidence to read and study Tony Bushby's epic work, The Bible Fraud, along with it's detailed blood lines (family trees) and over 869 references. (see www.thebiblefraud.com)
However, attempting to summarize what Tony has written..... in 325 AD, the first Christian council was called at Nicaea to bring the stories of twin brothers, Jesus 'the Rabbi' and Judas Khrestus into one deity that we now know as Jesus Christ. Tony says they were not born of virgin birth but to Nabatean Arab Mariamne Herod (now known as the Virgin Mary) and fathered by Tiberius ben Panthera, a Roman Centurion. The brothers were raised in the Essene community and became Khrists of their faith. Rabbi Jesus later was initiated in Egypt at the highest of levels similar to the 33rd degree of Freemasonry of which many Prime ministers and Presidents around the world today are members. He then later married three wives, one of whom we know as a Mary Magdalene, a Druidic Princess, stole the Torah from the temple and moved to Lud, now London.
Tony believes the reason Jesus stole the Torah was that he said it contained "a very special secret", which he was going to reveal that secret to the world. He was stoned to death and the Torah taken from him before he could.
The elder brother, Judas Khrestus, with his "Khrestian" followers conspired to take the throne of Rome, his royal birthright, and was captured, tried, and was sentenced to be crucified. (The "Khrestians" and the Essenic army, the Nazarenes, would today be likened to terrorists.) At the trial, Judas exercised his royal birthright to have a replacement in Simon of Cyrene (Luke 23:41) and then was sold as a slave to live out his days as a carpenter in India.
Rabbi Jesus spent a considerable amount of time at the Palace of the British in Rome and sometime around 48 AD, he left for Egypt to pursue his greatest esoteric goal. The spiritual knowledge from his secret education in the Essene and Druid movements was soon to be elevated to the highest level possible - initiation into the innermost rite of the Egyptian temples.
It was probable that Rabbi Jesus' earlier initiation into both the Essene and Druid schools played a major part in his acceptance into the Egyptian school. The Druids could claim a very early origin and the essence of their wisdom was also that of the Essenes. In the case of the Essenes, it is possible to show that their movement was specifically established to preserve secret information, for they knew and used the sacred writing of the Initiates. The full meaning of the point being made by Bushby is that in the case of all Secret Schools, the inner and ultimate Mystery was revealed only to a High Initiate.
Those who were initiated into the Ancient mysteries took a solemn oath never to reveal what had passed within the sacred walls. Every year only a comparatively few Egyptian initiations were conducted, and the number of persons who knew their secrets was never at any time large. The initiations always took place with the onset of darkness and the candidate was entranced for periods of varying length, depending upon the level of the degree for which he had entered.
The first initiatory step involved a forty-day procedure that basically involved purification, not only in physical form, but dissolving all tendencies to evil thoughts, purifying the mind as well. It appears that he would have fasted, alternatively on vegetables, juices and very special herbal concoctions.
The New Testament recorded that this happened to Rabbi Jesus who "was led into the desert.... and he fasted forty days and forty nights" (Matt. 4:1-2).
This trial period involved more than just fasting. During the forty days and nights' ordeal, Tony says the candidate was required to study astronomical charts to supplement his skills in astronomy and memorize charts of the heavens. They were also given a particular ritual from which to memorize certain passwords, secret signs and handclasps, skills that are still practiced to this day in Freemasonry.
These initiations were not limited to Egypt. The ancient civilizations inherited these Mysteries from a remote antiquity and they constituted part of a primitive revelation from the gods to the human race. Almost every people of pre-Christian times possessed its institution and tradition of the mysteries. The Romans, the Druids of Britain, the Greeks, the Cretans, the Syrians, the Hindus, the Persians, the Maya and the American Indians, among others, had corresponding temples and rites with a system of graduated illuminations for the initiates.
The modern world knows little of these ancient rites yet they were conducted in a huge variety of buildings the world over.
The 'Towers' that are found throughout the East in Asia were directly connected with the Mystery-initiations. The candidates for initiation were placed in them for three days and three nights, whenever there was no temple with a subterranean crypt close at hand.
In this aspect of the initiatory procedure, Tony points out a direct Gospel parallel with Rabbi Jesus saying, "After three days I shall rise again", for he knew the finishing process he was to undertake would take three days being a symbol of the period of time required to complete a condition of development. The ancient Egyptian hieroglyphic texts speak of an initiate as 'twice-born', and he was permitted to add to his name the words 'he who has renewed his life', so that on some ancient tomb-inscriptions archaeologists still discover these phases descriptive of the spiritual status of the deceased person.
So little did the later Gospel writers understand the initiatory process that they never perceived they were developing a story that included a Rabbi's (and Arch Druid of Britain) experience in an Egyptian Mystery School.
St Austin (c. 380) asserted that it was generally known in church circles that Rabbi Jesus had been initiated in Egypt, and that "he wrote books concerning magic". In the Gospel of Nicodemus, the Jews brought the same accusation before Pontius Pilate, "Did we not tell you he was a magician?" Celsus (c. 178) spoke of the same charge. In the Clementine Recognitions, the accusation was brought against Rabbi Jesus that he did not perform any miracles but practiced magic and carried about with him the figure of a seated skeleton.
Jewish tradition invariably asserted that Rabbi Jesus learned 'magic' in Egypt. Bushby says the kernel of this persistent accusation may perhaps be reduced to the simple historical element that Rabbi Jesus went to Egypt and returned with far wider and more enlightened views than those of his former religious associates.
Now, I'm sure that many of you are having trouble grasping some of the ideas presented in this article and I congratulate you on taking the effort to read this far. We all need to demand our local Church, the Church scholars, theologians and media make an open examination of the evidence compiled in Tony Bushby's The Bible Fraud. It may rattle some core beliefs but what is more important to you . the truth or what sits comfortably because it's what you've known all you life?
I leave you with a quote from one of the conspirators
"How well we know what a profitable superstition this fable of Christ has been for us." Pope Leo X (1513-1521)


__________________


Guru

Status: Offline
Posts: 9863
Date:
Permalink  
 

Chronology of Jesus

From Wikipedia, the free encyclopedia

he only sources of information on Jesus' birth are the gospels of Matthew and Luke of theBible.

Matthew describes King Herod as the ruler during the time of the Nativity, and Herod died in 4BC. Furthermore, to kill Jesus and eliminate him as a rival king, Herod orders the "Massacre of the Innocents" — the killing of all male children in Bethlehem aged two years and under. This means that Jesus may have been up to two years old already by that time, and this sets the Nativity at around 6BC.

Luke places the Nativity during the Census of Quirinius, which took place in 6 AD, although Luke states the conception took place during the reign of King Herod — about 10 years earlier.

 

Many scholars regard the star as a literary invention of the author of the Gospel of Matthew, to claim fulfillment of an Old Testament prophecy (Numbers 24:17).[8].

 

Dating John the Baptist from the Bible

The Gospel according to Luke is unusually specific about the date of John the Baptist's teaching:
"Now in the fifteenth year of the reign of Tiberius Caesar, Pontius Pilate being governor of Judaea, and Herod being tetrarch of Galilee, and his brother Philip tetrarch of Ituraea and of the region of Trachonitis, and Lysanias the tetrarch of Abilene, Annas and Caiaphas being the high priests, the word of God came unto John the son of Zacharias in the wilderness. And he came into all the country about Jordan, preaching the baptism of repentance for the remission of sins..." [Luke 3:1-3]
Historical records are available for all of the rulers mentioned:
  • Tiberius Caesar was joint ruler of Rome from 12 CE, and came into power in his own right in 14 CE. Therefore the fifteen year of his reign must have been between 26-29 CE.
  • Pontius Pilate was governor of Judaea between 26-36 CE.
  • Herod Anitpas and his brother Philip ruled until their deaths in 39 CE and 34 CE respectively.
  • Annas was high-priest between 6-15 CE, and was apparently still influential during the tenure of his son-in-law Caiaphas in 18-37 CE.
According toLuke, therefore, John The Baptist's ministry must have began around 26-29 CE. Further,Luke 3:23states that Jesus Christ was about thirty years old at this time.

It is commonlycalculatedthat Jesus was crucified on 7 April 30 CE or (more likely) 3 April 33 CE. (Sir Isaac Newtonpreferreda date of 23 April 34 CE).


Dating John the Baptist's death from Josephus

Josephus mentions John The Baptist in hisAntiquitiesat 18.5.2 116-119.
"Now some of the Jews thought that the destruction of Herod's army came from God, and that very justly, as a punishment of what he did against John, that was called the Baptist: for Herod slew him, who was a good man... Now the Jews had an opinion that the destruction of this army was sent as a punishment upon Herod, and a mark of God's displeasure to him." [18.5.2116-119]
In his web pageJohn the Baptist and JosephusG. J. Goldberg writes:
"A puzzle for readers is that Josephus' description of John the Baptist occurs several paragraphs after his description of Jesus (18.5.2 116 compared to 18.3.3 63), implying that John came later in time; but it is important in the gospels that John appeared before Jesus so as to announce him..." 

"...it does appear that Josephus is giving John's death as occurring in 36 CE, which is at least 6 years later than what is expected from the New Testament, and after the crucifixion of Jesus. This date is seen as follows. Herod's battle with Aretas appears to have broken out soon after Herod's first wife, Aretas's daughter, left him. If so, then John did not have much time between the moment people were aware Herod was remarrying and the start of the battle with Aretas, for John was already dead before the battle. Josephus gives several indications that the battle occurred in 36 CE..." 

"According to Josephus, John the Baptist is arrested around this time and killed shortly thereafter. Unfortunately, this is after the traditional dating of Jesus death, but traditional also says that Jesus began his ministry around the time John died."
Goldberg considers explanations for this 36 CE dating by the scholar Christiane Saulnier, but concludes:
"Considering the arguments as a whole, Saulnier does propose a possible way in which Josephus' chronology can be reconciled with the gospels'. For believers in the basic accuracy of the gospels, that is enough. But if one regards the gospels' dating as suspect and solely works from Josephus' text, then Saulnier's discussion pushes the date back some but does not produce any firm evidence identifying the date... before the early 30's CE. The reader can choose between these alternatives according to his or her own predisposition. "
The 36 CE date is of interest not only because it is two or three years later than the accepted date for Christ's death; but also because Pontius Pilate's term as governor of Judaeaendedin that year.

This problem with dating has long been recognised by Christian writers. The 1902 Catholic Encyclopedia has thisexplanationfor the discrepancy:
"...it should be remembered that [Josephus]... is woefully erratic in his dates, mistaken in proper names, and seems to arrange facts according to his own political views; however, his judgment of John, also what he tells us regarding the Precursor's popularity, together with a few details of minor importance, are worthy of the historian's attention."
This argument is expanded by the Fundamentalist apologetics website Tektonics:"...It contains an assumption, namely, that because Joe reports the war with Aretas right after he records the execution of John, that this means that he is reporting that the war took place soon after the execution. But this assumption is gratuitous, and as Hoehner points out [126n], "The Jews felt that God's revenge did not always occur immediately at the time of the misdeed..." The death of Antiochus was regarded as a judgment for his profanation of the Temple, though he died three years after the event; Pompey died in 48 BC, 15 years after he profaned the Holy of Holies, but it was still regarded as a judgment for that act (Jos. Ant. 14.71-2; Ps. Sol. 2:30-5), and the destruction of Jerusalem in 70 was thought by some to be a judgment for the execution of a high priest who lived in the 50s (Jos. Ant. 20.160-7)."This does indeed seem to throw the datings apparently given by Josephus into question.


Conclusion

It seems that either Josephus is wrong, or the Bible (or both!). The very specific dating given in Luke3:1-3isnotrepeated in the other Gospels, and the authorship of Luke isuncertain.

Readers may also be interested to note that the early Christian writer St.Irenaeus(c. 125-191 CE) wrote that apostlistic tradition taught that Jesus was aroundfiftywhen he died - and that he preached for many more than the three years commonly attributed. If trus, this would imply that Jesus was either born well before 1 BCE, or that he died well after the time of Pilate.


__________________


Guru

Status: Offline
Posts: 9863
Date:
Permalink  
 

பல பெயர்களில் சபைகள் எப்படி தோன்றின?
Selected

கத்தோலிக்க சபை ஆரம்பமானது எப்படி? (How the Catholic Church Developed):
இந்த கத்தோலிக்க சபையின் உபதேசம் 3ம் நூற்றாண்டு வரை அறியப்படாத ஒன்றாக இருந்தது. பேதுருவிற்கு பின் போப் அந்த ஸ்தானத்தைப் பெற்றதாக அவர்களின் கூற்று. இந்த வரிசையில் ரோம கத்தோலிக்கம்தான் உண்மையான சபை என்று கோருகின்றனர். மேற் கூறப்பட்டவை இரண்டு காரணங்களால் (உண்மையினால்) பொய் என நிரூபிக்கப்படுகின்றது. 1. அப்போஸ்தலருடைய பணி(Apostles Office) யாருக்கும், அவர்களுக்குப்பின் தொடர்ந்து வழங்கப்படும் என்று புதிய ஏற்பாட்டில் ஆதாரம் இல்லை. 2. மேலும், ரோம கத்தோலிக்க பிஷப்கள், எப்பொழுதுமே புதிய ஏற்பாட்டின் போதனையுடன் முரண்பாடாகவே போதித்து வந்தனர். மேலும் அவர்கள் கடைப்பிடித்ததும் அப்போஸ்தலரிடமிருந்து முரண்பாடாகவே இருந்தது. ரோம கத்தோலிக்கர்களின் புகழ்ப்பெற்ற கூற்றாகியபேதுருவின் வழியில் பின் தொடர்ந்து வந்தவர்கள்தான் போப் என்பது, அவர்கள் அப்போஸ்தலரின் போதனை மற்றும் பயிற்சியில் இருந்து வேறுபடுவதினால் வலுவிழக்கிறது. மேலும் சத்தியம் ஒன்றே பின் தொடர்கிறது என்பது வேதாகம போதனை.

வழிவிலகுதல் முன்னறிவிக்கப்பட்டது: (1தீமோ 4:1-3)ஐ வாசிக்கவும்.
ரோமக் கத்தோலிக்க சபை புதிய ஏற்பாட்டின் சபை அல்ல. மேலும் அது தன்னுடைய வரலாற்றின்படியாககூட சபை அல்ல. அது விசுவாசித்திலிருந்து வழி விலகியதால் உண்டான ஒன்று. போப் என்பவர் பேதுருவின் வழிவந்தவர்கள் என்னும் கூற்று எந்த வகையிலும் ஆதாரமற்றது. முதலாவது, வேதாகமம் பேதுருவை முதன்மைப்படுத்தி எதுவும் கூறவில்லை. (அதாவது அவர் அப்போஸ்தலர்களில் எல்லாம் முதன்மையானவர் என்று) கல்லின் மீது என் சபையைக் கட்டுவேன் என்று இயேசு சொன்னது பேதுருவை அல்ல. (மத் 16:18,1கொரி 3:11ஐ வாசியுங்கள்) மேலும் அவர் ரோமபுரியில் இருந்தார் என்பதற்கு ஆதாரம் இல்லை. (இங்குதான் அவர் ரோமபுரியின் முதல் பிஷப்பாக இருந்தார் என்கின்றனர்) எல்லாவற்றிற்கும் மேலாக, புதிய ஏற்பாட்டில் ஒருவருடைய அலுவல் (Office)மற்றவருக்கு தொடர்ந்து வழங்கப்பட்டதாக இல்லை. மாறாக, சத்தியமே தொடர்ந்து வழங்கப்பட்டது.

ஆங்கிலிக்கன் (எபிஸ்கோபல்) சபையின் ஆரம்பம்:- (The Begining of the Anglican  (Episcopal) Church):
நாமகர்ண சபைகளைப்பற்றிப் படிக்கும்போது, இங்கிலாந்தின் சபையின் வரலாற்றை ஆராய்வது அவசியம். அமெரிக்காவின் அநேக மதப்பிரிவுகள், இங்கிலாந்து மற்றும் அதின் இராஜ்யங்களில் இருந்து வந்தவையே. இங்கிலாந்தின் எல்லா கிறிஸ்தவ கூட்டங்களும், விட்பீ (Whitby) உள்ள சினாடில் 644 கி.பி.யில் ரோம கத்தோலிக்கத்துடன் கைக்கோர்த்தன. அடுத்த  நூற்றாண்டுகளாக இங்கிலாந்து ரோமுடன் தொடர்புக்கொண்டிருந்தது.

மார்ட்டின் லூத்தர், ரோம கத்தோலிக்கத்தில் இருந்து பிரிந்து சிறிது காலத்திற்குள் இங்கிலாந்து சபையும் ரோம கத்தோலிக்கத்தில் இருந்து பிரிந்தது. இங்கிலாந்து சபை உருவாகக் காரணமாக இருந்தவர் ஹென்றி VIII. இவர் கால்வின் அல்லது லூத்தரைப் போன்று அல்லாமல் மென்மையாகப் போராடியவர். ஹென்றி VIII மத உபதேசங்களை நன்கு கற்று, அதில் ஆவலும் கொண்டவர். இவருடைய ஆட்சியின்கீழ் அநேக ப்ராடஸ்டன்ட் தலைவர்கள் மரித்ததினால், இங்கிலாந்தின் நீரோஎன்று அழைக்கப்பட்டார்.

இங்கிலாந்தில் புரட்சிக்கு முக்கிய காரணம், ஹென்றி மற்றும் கேத்ரினின் திருமணம். இவள் பட்டத்திற்கு ஒரு ஆண் வாரிசைப் பெற்றுத்தரவில்லை. இவர்களின் ஒரே வாரிசு மேரி இளவரசி.ஆனால் இந்த நேரத்தில் ஒரு ராணியை இங்கிலாந்து விரும்பவில்லை. 18 ஆண்டுகளுக்குப்பின் தனது திருமணம் சபிக்கப்பட்டது என ஹென்றி நினைத்தார். தன்னை மணப்பதற்கு முன் சில காலமே வாழ்ந்த தன்னுடைய சகோதரனை கேத்ரின் திருமணம் செய்திருந்தார். தன்னுடைய சகோதரனின் மனைவியைத் திருமணம் செய்ததே அந்த சாபம் என்று அதற்கு அவர் லேவி 20:21ஐக் காரணம் காட்டினார்.

"ஒருவன் தன் சகோதரன் மனைவியை விவாகம் பண்ணினால், அது அசுத்தம், தன் சகோதரனை நிர்வாணிமாக்கினான், அவர்கள் சந்தானமற்றிருப்பார்கள்". (லேவி 20:21).

இதனால் ஹென்றி, கேத்ரினுடனான தன்னுடைய திருமணத்தை ரத்து செய்யுமாறு போப் இடம் கோரினார். போப் இந்த லேவியராகம சாபத்தை ஏற்றுக்கொண்டாலும், கேத்ரின் உறவினர் ரோம ராஜ்யத்தை ஆண்டதினால் விவாகரத்து செய்ய மறுத்தார்.

star2.gifதெளிவாக, இங்கிலாந்து சபை (ஆங்கிலிக்கன்) புதிய ஏற்பாட்டு சபை அல்ல. புதிய ஏற்பாட்டு சபை கத்தோலிக்கமோ, ப்ராடஸ்டன்டோ அல்ல. ஆனால் இந்த ஆங்கில சபை கத்தோலிக்கமும், ப்ராடஸ்டன்டும்,

star2.gifபுதிய ஏற்பாட்டு சபை திருமுழுக்குப் பெற்ற விசுவாசிகளின் சரீரம். ஆனால் இந்த ஆங்கில சபை, சிறு குழந்தையிலேயே தெளிக்கப் பெற்ற விசுவாசிகள் மற்றும் விசுவாசியில்லாதவரின் கூட்டம்.

star2.gifபுதிய ஏற்பாட்டு சபை கிறிஸ்துவினால் ஆரம்பிக்கப்பட்டது. ஆங்கிலிக்கன் சபை ஹென்றி VIIIராஜாவால் ஆரம்பிக்கப்பட்டது.

star2.gifபுதிய ஏற்பாட்டு சபை கிறிஸ்துவினால் தலைமை ஏற்கப்பட்டது. ஆங்கிலிக்கன் சபையின் தலைவர் இங்கிலாந்தின் இராஜா (அல்லது ராணி).

star2.gifபுதிய ஏற்பாட்டு சபைக்கு உலகத்தில் தலைமையகம் கிடையாது. இந்த ஆங்கிலிக்கன் சபையின் தலைமையகம் இங்கிலாந்தின் கான்டிபரியில் உள்ளது.

மெத்தடிஸ்ட் சபை- முரண்பாடுகள்: (Methodist Church-Contradictions)
முதலாவது, மெதடிஸ்ட் கொள்கையாக 2:24-26 உடன் முரண்படுகிறது.

ஆதலால், மனுஷன் விசுவாசத்தினாலே மாத்திரமல்ல, கிரியைகளினாலேயும் நீதிமானாக்கப்படுகிறானென்று நீங்கள் காண்கிறீர்களே.

அந்தப்படி ராகாப் என்னும் வேசியும் தூதர்களை ஏற்றுக்கொண்டு வேறு வழியாய் அனுப்பி விட்டபோது, கிரியைகளினாலே அல்லவோ நீதியுள்ளவளாக்கப்பட்டாள்?

அப்படியே, ஆவியில்லாத சரீரம் செத்ததாயிருக்கிறதுபோல, கிரியைகளில்லாத விசுவாசமும் செத்தாயிருக்கிறது.

ஏனென்றால் விசுவாசம்மட்டுமே போதுமான உபதேசம் மற்றும் ஆறுதல் நிறைத்த முழுமையானது என மெதடிஸ்ட் ஒழுக்கம் (Methodist Discipline) கூறுகின்றது.

மற்றொன்று, வேதாகமம் ஒரு திருமுழுக்கைப் (ஞானஸ்நானம்) பற்றி கூறுகின்றது. ஆனால் மெதடிஸ்ட் ஒழுக்கம் 3 வகையான ஞானஸ்நானத்தைப் போதிக்கின்றது.

வேதாகமம் போதிக்கும் உண்மையான திருமுழுக்கு (மூழ்குதல்) அந்த 3ல் ஒன்றாக இருப்பினும், அது எப்பொழுதாவதுதான் பயிற்சி செய்யப்படுகிறது. பொதுவாக தெளித்தல் ஞானஸ்நானமேகொடுக்கப்படுகிறது. மேலும் கொலோ 2:12, ரோம 6:3,4 திருமுழுக்கே வேதாகமத்தின்படியானது என்கிறது.

மேலும், புதிய ஏற்பாட்டில் எந்த ஒரு அப்போஸ்தலரையோ, தீர்க்கதரிசியையோ, அங்கத்தினரையோரெவரென்ட் (Rev) என்று அழைத்ததாக இல்லை. மாறாக, சகோதரர் அல்லது ஊழியக்காரர் என்றே அழைக்கப்பட்டனர். மற்றும் புதிய ஏற்பாட்டில் இரட்சிக்கப்பட்டவர்கள் கிறிஸ்தவர்கள் (அப் 11:26) என்று மட்டுமே அழைக்கப்பட்டனர். அவர்களுக்கு வேறு சிறப்புப் பெயர் (மெதடிஸ்ட்) காணப்படுவதில்லை.(1பேதுரு 4:16) நாம் ஒவ்வொருவரும் பெரோயர் பட்டணத்தாரைப்போல தொடர்ந்து படிக்கவேண்டும் (அப் 17:11) மற்ற எதையும்விட நாம் தேவ வார்த்தையையே விரும்புவோம்.

நீங்கள் என்னிடத்தில் அன்பாயிருந்தால் என் கற்பனைகளைக் கைக்கொள்ளுங்கள். (யோ 14:15). இயேசு அவனுக்குப் பிரதியுத்தரமாக: ஒருவன் என்னில் அன்பாயிருந்தால், அவன் என் வசனத்தைக் கைக்கொள்ளுவான். அவனில் என் பிதா அன்பாயிருப்பார். நாங்கள் அவனிடத்தில் வந்து அவனோடே வாசம் பண்ணுவோம். (யோ 14:23).

பாப்டிஸ்ட்களின் வரலாறு: (A History of the Baptists):
சில உயரிய நோக்கங்களுடன், சில நேர்மையான மனிதர்கள் அவர்களுடைய காலத்தில் இருந்த குறைகளினால் இந்த பாப்டிஸ்ட் இயக்கத்தை ஆரம்பித்தனர். ஆனாலும், உண்மையான கிறிஸ்தவத்தைப் பற்றி அவர்கள் புரிந்துக்கொண்டதில் குறையிருந்தது. ஆகையால், வேதாகமத்தின் அதிகாரமின்றி அவர்கள் ஒரு புதிய நாமகர்ணக் கூட்டத்தை தொடங்கினர்.

தேவனால் அனுப்பப்பட்ட மனிதனாகிய ஸ்நானகன் என்று அழைக்கப்பட்ட (மத் 3:1) யோவான் (யோ 1:6) ஞானஸ்நானம் கொடுத்ததினால், தற்பொழுது உள்ள அவர் செயலினால் தொடங்கப்பட்ட இயக்கத்திற்கும், அவருக்கும் சம்பந்தம் இல்லை. யோவான் ஸ்நானகன் மனந்திரும்புதலுக்கு ஏற்ற ஞானஸ்நானம் கொடுத்தார். தங்களுடைய சபை கிறிஸ்துவின் காலத்துடன் தொடர்புடையது என்றும், தாங்களே உண்மையான புதிய ஏற்பாட்டு சபை என்றும் கோருகின்றனர்.

ஆனால் கி.பி.1600ல் English Reformation Movementன் காரணமாக பாப்டிஸ்ட் சபைகள் தோன்றின. சுமார் 1606ல், ஆங்கில சபையின் பொதுக்கட்டுப்பாட்டை எதிர்த்து சிலர் வெளியே வந்தனர். இந்த இயக்கத்தின் ஒரு தலைவர் John Smyth (1554-1612) இவர் புதிய ஏற்பாட்டின்படி குழந்தை ஞானஸ்நானம் தவறு என்றும், தங்கள் பாவங்களிலிருந்து மனந்திரும்பக்கூடியவர்கட்கே திருமுழுக்குத் தகும் என்று கூறினார். இதன் விளைவாக, ஞானஸ்நானத்தின் முழு அர்த்தமும் தெரியாத நிலையில்,Smyth தன் தலையில் தானே தண்ணீர் ஊற்றி ஞானஸ்நானம் எடுத்துக்கொண்டார். பின்பு அவர், அவருடன் சேர்ந்த 40 பேருக்கும் இதேப்போன்று ஞானஸ்நானம் கொடுத்து ஒரு புது இயக்கம் -பாப்டிஸ்ட் சபை, John Smyth பாஸ்டராகக் கொண்டு ஆரம்பமானது.

பாப்டிஸ்டின் மற்றொரு பிரிவு 1616ல் தோன்றியது. இது ஹென்றி ஜேக்கப் (Hendry Jacob) (1563-1642) என்பவரால் லண்டனில் ஆரம்பமானது. இந்தக்கூட்டம் ஆங்க்லிக்கன் சபையோடு கொஞ்சம் உறவு வைத்திருந்தது. 1638ல் ஜான் ஸ்பில்ஸ்பரி (John Spilsbury) ஒரு புதிய கூட்டத்தை ஆரம்பித்தார். இதுகுறிப்பிட்ட பாப்டிஸ்ட் (Particular Baptist) என்று அழைக்கப்பட்டது. மேலும் இவர்கள் கால்ஷனிஸ்ட் கொள்கையான தேவன் உலகத் தோற்றத்திற்கு முன் தெரிந்துக்கொண்ட சில பேருக்காக மாத்திரமே இயேசு மரித்தார் என்பதை ஏற்றுக்கொண்டனர். மேலும் இவர்கள் திறந்த அங்கத்துவம்(Open Membership) அதாவது பிற சபைகளில் இருந்து எந்தவித மறுதிருமுழுக்குமின்று சேர்த்துக் கொண்டனர். இன்னுமொரு பாப்டிஸ்ட் சபை 1639ல் ரோஜர் வில்லியம்ஸ் என்பவரால் ரோட் தீவில்(Rhode Island) ஆரம்பிக்கப்பட்டது.

இன்று பாப்டிஸ்ட் சபைகள் சுமார் 100க்கும் மேற்பட்ட பிரிவுகளுடன் உள்ளனர். (www.baptist.org)இவர்களில் தாராளமான கொள்கை உடைய அமெரிக்க பாப்டிஸ்ட்லிருந்து மிகவும் கட்டுப்பாடானதெற்கத்திய பாப்டிஸ்ட் வரை ஆவார்.

1. 1 கொரி 1:10ல் தடை செய்யப்பட்டதை செய்பவர்கள் இந்த பாப்டிஸ்ட்கள். மேலும் அவர்கள்கிறிஸ்தவர்கள் என்றழைக்கப்படுவதைவிட பாப்டிஸ்ட் என்றே அழைக்கப்பட விரும்புகின்றனர்.

2. வசனத்திற்குப் புறம்பாக ஒரு பாஸ்டர் மற்றும் உதவிக்காரர்களின் குழுவுடன் (Deacons) இவர்கள் உள்ளனர். சுயாதீனமான சபைகள் என்று இவர்கள் கூறினாலும், தெற்கத்திய பாப்டிஸ்ட்கன்வென்ஷனில் (Southern Baptist Convention) முடிவு செய்யப்படுவதையே சில நேரங்களில் கடைப்பிடிக்கின்றனர்.

3. புதிய ஏற்பாட்டில் இல்லாத ஒரு ஆராதனையை ஏறெடுக்கின்றனர். ஆராதனையில் இசை கருவிகளை பயன்படுத்துகின்றனர். இது புதிய ஏற்பாட்டு சபையில் இல்லை (எபே 5:19,கொலோ 3:16).

4. இரட்சிப்பு விசுவாசத்தின் மூலமே என்பதும் இவர்களின் கொள்கை. (மாற்கு 16:16,அப் 2:38,22:16) மேலும், சபையில் அங்கத்தினராக ஒருவர் வேண்டுமானால் மற்ற அங்கத்தினர்களில்வாக்குப்பதிவின் அடிப்படையில் நடந்தது.




__________________


Member

Status: Offline
Posts: 6
Date:
Permalink  
 

You say Jesus in not Historical. Please explain these.

FLAVIUS JOSEPHUS

உலகப்புகழ் பெற்று யூத சரித்திர ஆசிரியர் FLAVIUS JOSEPHUS, கிறிஸ்துவின் 
மரணத்திற்கு சில ஆண்டுகளுக்குப்பின்பு கி.பி 66 ஆம் ஆண்டளவில் 
கலிலேயாவிலுள்ள யூத இராணுவ அதிகாரியாக இருந்தவர். அவர் தன்னுடைய புஸ்தகம் 
'யுவெஙைரவைநைள' இல் கிறிஸ்துவைப்பற்றியும் அவர் சிலுவையில் 
அறையப்பட்டதைக்குறித்தும்  இப்படி குறிப்பிட்டுள்ளார்.

இப்பொழுது இயேசுவின் காலம் வந்துவிட்டது, ஒரு ஞானி, சட்டத்தின்படி 
கூறுவதென்றால் ஒரு மனிதர்;, அநேக அற்புதங்களை செய்தவர். அவர் அநேகருக்கு 
போதித்தார், அவருடைய சத்தியமான போதனைகளை சந்தோஷத்துடனும் 
ஏற்றுக்கொண்டார்கள். பொந்தியு பிலாத்துவினால் சிலுவையில் அறையப்பட்டார். 
ஆனாலும் இயேசுவை உண்மையாக நேசித்தவர்கள், அவர்களுடைய நம்பிக்கையை 
விட்டுக்கொடுக்கவில்லை. மூன்றாம் நாளில் அவர் தம்முடைய சீடர்களுக்கு 
உயிருடன் காட்சியளித்தார். அவருக்கு முன்பு வந்த பல தீர்க்கதரிசிகள் 
அவரைக்குறித்து பல அற்புதமான தீர்க்கதரிசனங்கள் சொன்னது அவ்வளவும் 
அவருக்கு பொருத்தமாக இருந்ததது.

http://www.ccel.org/j/josephus/JOSEPHUS.HTM (அவர் எழுதிய புஸ்தகம்)

JUSTIN MARTYR  ( Philosopher, Apologist ) - Apologetics :"the defense 
of a position against an attack", not from the English word 
apology.

கி.பி 150 ஆண்டளவில்  சீசார் அந்தோனியுஸ் பியுஸ்-க்கு "கிறிஸ்தவர்கள் 
தற்காப்பு" எனும் அவர் எழுதிய புஸ்தகத்தில் இயேசுகிறிஸ்துவின் 
மரணத்தைப்பற்றியும், அவர் மரணத்திற்கு பொந்தியு பிலாத்து காரணமாக 
இருந்தததைப்பற்றியும் எழுதியிருக்கின்றார்.

http://www.catholic-forum.com/saints/stj29002.htm

CORNELIUS TACITUS   ( born A.D 52 - 54)

இவர் ஒரு ரோம சரித்திர ஆசிரியர், கி.பி 112 ஆசியாவின்(துருக்கி) கவர்னராக 
இருந்தவர். இவருடைய உறவினன் யூலியுஸ் அக்ரிகோலா என்பவர் கி.பி 82.-84 
பிரித்தானிய கவர்னாராக இருந்தவர்;. கொர்நேலியுஸ் ரசித்துஸ் நேரோ 
மன்னனுடைய ஆட்சியைப்பற்றி குறிப்பிடுகையில் இயேசுகிறிஸ்துவைப்பற்றியும், 
ரோமாபுரியிலே கிறிஸ்தவத்தின் ஆரம்பத்தையும் பற்றி தன்னுடைய புஸ்தகத்தில் 
குறிப்பிட்டுள்ளார்.

அவர் எழுதிய நூலில் (  XV ) ஆம் பாகத்தில்: 
இயேசு கிறிஸ்து என்பவர் திபேரியு மன்னன் ஆட்சியில், பொந்தியு பிலாத்து 
யூதாவின் அதிகாரியாக இருக்கையில் இயேசு கிறிஸ்துவின் வாழ்க்கையைப்பற்றி 
எழுதியிருக்கின்றார்.

http://classics.mit.edu/Tacitus/annals.html (அவர் எழுதிய புஸ்தகம்)

LUCIAN OF SAMOSATA கி.பி 120- 180 
இரண்டாம் நூற்றாண்டில் வாழ்ந்த இவர் தம்முடைய புஸ்தகத்தில் பலஸ்தீனாவிலே 
பிறந்த இயேசுகிறிஸ்துவைப்பற்றியும், அவருடைய மரணத்தைப்பற்றியும் 
எழுதியுள்ளார்.

http://www.paulmusgrave.com/blog/archives/000066.html

MARA BAR-SERAPION 
இவர் சீரியா நாட்டை சார்ந்தவர், இவருடைய காலம் கி.பி 70 இவர் ஜெயிலில் 
இருந்து தனது மகனுக்கு எழுதிய கடிதத்தில் யூதர்கள் தங்களுடைய ஞானமுள்ள 
இராயாவை கொலை செய்தனர் என்று குறிப்பிட்டிருக்கின்றார்.

http://www.neverthirsty.org/pp/hist/marbar.html

PLINY THE YOUNGER

கி.பி 110 இல் இவர் சின்ன ஆசியாவின் பித்தினியாவின் கவர்னராக இருந்தவர். 
இவர் தன்னுடைய தலைவர் த்ரஜான்- க்;கு எழுதிய கடிதத்தில் 
இயேசுகிறிஸ்துவின் சீடர்கள் எப்படிப்பட்டவர்களாக இருந்தார்கள் என்று 
குறிப்பிட்டிருக்கின்றார். 
அவர்கள் செய்த தவறுகள், அல்லது அவர்களுடைய பைத்தியக்கார தன்மைகள் 
என்னவெனில், குறிப்பிட்ட சில நாட்களில் அதிகாலையில் சூரிய உதயத்திற்கு 
முன எழுந்திருந்து இயேசு கிறிஸ்துவை ஒரு கடவுளைப்போல கும்பிடுகின்றனர். 
அவர்களிடத்தில் எந்தவிதமான தவறுகளும் இல்லை. களவு, கொள்ளை, விவாக இரத்து, 
அவர்களுக்கு கொடுக்கப்பட்ட வார்த்தைகளை மீறுவது போன்ற காரியங்கள் 
அவர்களிடத்தில் இல்லை.(Letter X.96) Plinius Secundus/423

http://www.earlychristianwritings.com/text/pliny.html

SUETONIUS 
இவர் ஒரு ரோம எழுத்தாளர், இவர் எழுதிய "க்ளோடியஸ் வாழ்க்கை வரலாறு" 
பகுதியில் கிறிஸ்தவர்களை ரோமை விட்டு க்ளோடியஸ் போகச்சொல்லி 
துரத்தியதைப்பற்றி குறிப்பபிட்டிருக்கின்றார். இவருடைய வாழ்க்கை காலம் 
கி.பி 69- 122.

http://www.fordham.edu/halsall/ancient/suetonius-julius.html

TERTULLIAN 
கி.பி 155- 220 வாழ்ந்த இவர் இயேசு கிறிஸ்துவைப்பற்றியும் அவரது 
வாழ்க்கையைப்பற்றியும், மரணத்தைப்பற்றியும் எழுதியிருக்கின்றார்.

http://www.earlychristianwritings.com/tertullian.html

 

But do we have authentic Manuscripts of these? Are all Christian Interpolations?



__________________


Guru

Status: Offline
Posts: 9863
Date:
Permalink  
 

 McDowell's "Sources for the Historicity of Jesus"

What about the relevant body of alleged evidence for the historicity (or existence) of Jesus? It can be conveniently grouped under two main headings: (1) Christian sources, and (2) non-Christian sources.

Christian Sources

Again, we can conveniently divide McDowell's Christian sources for the historicity of Jesus into two categories: (1) the New Testament, and (2) other Christian texts.

The New Testament

McDowell quotes John Montgomery, who states the New Testament documents are reliable and therefore provide good evidence for the historicity of Jesus. Although I disagree with McDowell (and Montgomery) over the degree of reliability of the New Testament, that disagreement is irrelevant here. There is simply nothing intrinsically improbable about a historical Jesus; the New Testament alone (or at least portions of it) are reliable enough to provide evidence of a historical Jesus.[3] On this point, it is important to note that even G.A. Wells, who until recently was the champion of the Christ-myth hypothesis, now accepts the historicity of Jesus on the basis of 'Q.'[4]

Other Christian Texts

The other Christian texts cited by McDowell do not provide any support for the historicity of Jesus:

1. The Church Fathers do not provide any independent confirmation of Jesus. Under the heading "Christian Sources for the Historicity of Jesus," McDowell refers his readers back to his discussion of the church fathers in his chapter on the historical reliability of the Bible. In particular, he draws attention to Polycarp, Eusebius, Irenaeus, Ignatius, Justin, and Origen.[5] Turning to He Walked Among Us,[6] McDowell and Wilson suggest two reasons why the church fathers confirm the existence of Jesus: (a) the Church fathers did not base their belief solely on Christian tradition (he cites the 'Acts of Pilate' as an example); and (b) most of the church fathers died as martyrs for their beliefs.

Concerning (a), McDowell only cited one example of church fathers relying on non-Christian tradition--Justin Martyr's reference to an alleged 'Acts of Pilate'--so I will have to restrict my comments to that.[7] There are three problems with Justin's reference. First, Justin Martyr was not known for his historical accuracy. For example, in his Apology (1.31), Justin incorrectly claimed that the Ptolemy who had the Septuagint translated was a contemporary of Herod; he has also been caught referring to documents which ostensibly support his exaggerated claims but in fact do not.[8] This leads to my second objection. Given Justin's inattention to historical detail, he probably just assumed that such documents must exist. According to Felix Scheidweiler,

Justin in his First Apology refers twice (c. 35 and 48) to documents of the trial of Jesus before Pilate. The same author in c. 34, however, and in the same terms, invites us to examine the schedules of the census under Quirinius, which certainly did not exist. This prompts the suspicion that Justin's reference to the acta of Pilate rests solely on the fact that he assumed that such documents must have existed.[9]

Perhaps Scheidweiler's use of the word "certainly" is too strong, especially if one is inclined to regard the report in Luke as fundamentally historically reliable. Yet the fact remains that even if we assume the existence of an 'Acts of Pilate', it is not at all clear that such a document would have referred to a Judaean decree, since that would not have been binding on the independent province of Galilee. There is simply no evidence that the results of criminal trials of non-citizens would be sent to Rome. But in fact it begs the question to assume that such documentation ever existed. Such documentation surely did not exist in the fourth century, when Christians apparently felt the need to forge the apocryphal 'Acts of Pilate'.[10] Moreover, when Pliny (see below) writes to Trajan asking for advice on his trials of Christians, he describes these trials. If records of these trials were in Rome, such a description would not be necessary. And when Trajan replies to Pliny, he mentions no precedents and no decrees.[11] Thus, it is unlikely that any such records existed.

Turning to (b), McDowell and Wilson state that Ignatius, Polycarp, Justin Martyr, and Origen died for their faith, and that Irenaeus suffered for his faith.[12] For their sacrifices to have any value at all as independent confirmation of the historicity of Jesus, at least two conditions would have to be met. First, they would have needed sources other than what is now included in the New Testament. Second, they would have to have been in a position to know if Jesus existed.

Does the testimony of any of the church fathers meet both conditions? At the outset, we may note that Origen (CE 185-ca. 254) was simply too late to have been in a position to know if Jesus existed. Irenaeus may also be dismissed as a possible independent source to the historicity of Jesus since, according to McDowell and Wilson, Irenaeus obtained his information from Polycarp. Polycarp, in turn, is said to have converted around 109. While he may have had access to one or more sources independent of the New Testament, our knowledge of his sources is uncertain. As for Ignatius, there is no evidence that he had any sources other than the New Testament and so he cannot be used as an independent source. Finally, we have already noted that Justin Martyr was not known for his historical accuracy and that his reference to an 'Acts of Pilate' is dubious. While he certainly may have had sources other than the New Testament, this is unknown. In sum, the evidence presented by McDowell and Wilson is simply too inconclusive to justify the conclusion that the church fathers had independent sources of information. Therefore, the church fathers cannot be used as independent confirmation of the historicity of Jesus.

2. Tertullian's reference to Tiberius provides inconclusive confirmation of Jesus. Tertullian (c.160-c.230), a Christian theologian, converted to Christianity (c.197) and became a vocal Christian apologist. He later (213) left the church to join the Montanists. Around CE 197 he wrote the following passage in his Apology:

Tiberius accordingly, in those days the Christian name made its entry into the world, having himself received intelligence from Palestine of events which had clearly shown the truth of Christ's divinity, brought the matter before the senate, with his own decision in favor of Christ. The senate, because it had not given the approval itself, rejected his proposal. Caesar held to his opinion, threatening wrath against all the accusers of the Christians.[13]

Unfortunately for Christian apologists who like to use this passage as independent confirmation of Jesus, this passage is highly doubtful. There is an extremely high probability that Tiberius never converted to Christianity, in which case this passage is unreliable and can't be used as independent confirmation of Jesus. The reasons for believing that Tiberius never converted to Christianity are as follows:

(a) Tiberius was extremely intolerant of cults. It is difficult to believe that Tiberius would have threatened "all the accusers of the Christians," for he "had little tolerance for foreign cults and expelled all the Jews from Rome in 19 C.E. (Jos Ant 18.3-5)."[14]

(b) Paul never mentions the emperor converting to Christianity. The passage has Tiberius (in Rome) converting to Christianity before 37 CE, long before Paul arrived there to preach it. Yet Paul never mentions this conversion. Paul's silence on the matter is inexplicable apart from the fact that Tiberius never converted to Christianity.[15]

(c) No other ancient writers mention the conversion. Obviously Tiberius' deeds were of interest to contemporary writers of the time. (After all, he was Caesar.) Moreover, had Tiberius become a Christian, this would not have been just another one of his deeds; this would have been the most significant event in Roman history: the Pontifex Maximus, priest of Jupiter Optimus Maximus, renouncing the protection of the gods of Rome in favor of a hated foreign Jewish cult? Yet not one contemporary writer corroborates Tertullian's second- or third-century report.[16]

(d) The passage is very late and is therefore unreliable. Even McDowell will admit that one hundred years is enough time for legendary development. Since we have no hint of this tradition before Tertullian's writing in the late second- or early third-century, this passage is therefore highly suspect.

Non-Christian Sources

Turning to the second category of evidence for the historicity of Jesus, we now evaluate McDowell's evidence from non-Christian sources: Jewish sources and Pagan sources. Again we shall consider first the evidence as stated by McDowell inETDAV and then briefly interact with objections to his evidence.

Jewish Sources

McDowell quotes two lines of evidence for the historicity of Jesus from Jewish sources.

1. Josephus provides independent confirmation to the life of Jesus. The most important non-Christian witness to the historical Jesus is Josephus, who wrote five works in Greek: Life, his autobiography; Contra Apion, a defense of Judaism;The Jewish War, an eyewitness account of the revolt against Rome (66-74 CE); Discourse to the Greeks Concerning Hades; and The Jewish Antiquities, a history of the Jews from Adam to his generation. McDowell cites two references to Jesus in The Jewish Antiquities; I will discuss them in reverse order.

(a) The reference to James as the brother of Jesus. Josephus described how the high priest Ananus took advantage of the death of the Roman governor Festus in 62 CE to organize a mob to stone James. McDowell mentions this passage because Josephus identifies James as "the brother of Jesus the so-called Christ:"

But the younger Ananus who, as we said, received the high priesthood, was of a bold disposition and exceptionally daring; he followed the party of the Sadducees, who are severe in judgment above all the Jews, as we have already shown. As therefore Ananus was of such a disposition, he thought he had now a good opportunity, as Festus was now dead, and Albinus was still on the road; so he assembled a council of judges, and brought it before the brother of Jesus the so-called Christ, whose name was James, together with some others, and having accused them as law-breakers, he delivered them over to be stoned.[17]

According to Josephus scholar Louis Feldman, the authenticity of this passage "has been almost universally acknowledged."[18] However, since there a few scholars who deny the authenticity of this passage, let's consider the arguments for and against authenticity.

Of course, McDowell does not consider any of those arguments in ETDAV, but in his book He Walked Among Us (co-authored with Bill Wilson) he presents three arguments in favor of the authenticity of this passage.[19] Let's consider each argument in turn:

(1) "The phrase 'James the brother of Jesus who is called Christ' is too noncommittal to have been inserted by a later Christian interpolator who would have desired to assert the messiahship of Jesus more definitely as well as to deny the charges against James." This is probably the single most important argument in favor of authenticity; in my opinion, McDowell and Wilson are right about this. The phrase is incidental to the story. If this passage were an interpolation, it is surprising that so little is said about Jesus and James.[20]

(2) "Origen refers to this passage in his Commentary on Matthew 10.17, giving evidence that it was in Josephus prior to his time (approximately A.D. 200)." This is true but inconclusive. The fact that the passage was referenced by Origen around 200 is simply inconclusive as evidence for the authenticity; that still leaves well over a century when the passage could have been interpolated.

(3) The passage identifies 'Jesus' as the one 'called the Christ,' which "betrays an awareness that 'Messiah' was not a proper name, and therefore reflects Jewish rather than Christian usage." Unfortunately, this is also inconclusive. From the fact that Josephus needed to distinguish this Jesus from other people in his book named Jesus, it does not follow that the phrase "called the Christ" was the most likely way Josephus could have identified Jesus. Josephus could have also said, "the one who was crucified by Pilate," since Josephus' earlier reference to Jesus (see below) did mention that point.[21]

McDowell and Wilson also have occasion to consider an objection by G.A. Wells to this passage, that "it is unlikely that Josephus would have mentioned Jesus here simply--as it were--in passing, when he mentions him nowhere else."[22] In response, McDowell and Wilson argue that Wells' "statement demonstrates that even he recognizes that the James passage is incomplete without the Testimonium."[23] However, it is false that the James passage is incomplete without the Testimonium. Just read the passage: the meaning of the passage is quite clear without reference to the Testimonium. Moreover, McDowell's and Wilson's rejoinder completely neglects the primary flaw in Wells' objection. Even if we assume that the Testimonium is completely inauthentic, there is simply no reason to expect Josephus to have said anything more about Jesus.

But the above objection is hardly the only objection to the authenticity of this passage, and it is certainly not Wells' only objection. In Wells' 1982 book, The Historical Evidence for Jesus, Wells objects that "the Greek does not have 'so-called' but 'him called Christ,' and this, so far from being non-Christian, is the exact wording of Mt. 1:16."[24] Furthermore, in Wells' later books, he presents additional objections to the authenticity of the passage.[25] So while I think McDowell's and Wilson'sconclusion concerning this passage is correct, their discussion is incomplete. Readers interested in a complete summary of the debate concerning this shorter passage will need to go elsewhere.

(b) The Testimonium Flavianum probably contained an authentic, independent witness to Jesus. Josephus was known as "Flavius Josephus" from his patrons the Flavian emperors, Vespasian and his sons Titus and Domitian. Testimonium Flavianum means literally "Testimony of Flavius" and refers to Antiquities 18.3.3 §63-64:

Now there was about this time Jesus, a wise man, if it be lawful to call him a man, for he was a doer of wonderful works, a teacher of such men as receive the truth with pleasure. He drew over to him both many of the Jews, and many of the Gentiles. He was the Christ, and when Pilate, at the suggestion of the principal men among us, had condemned him to the cross, those that loved him at the first did not forsake him; for he appeared to them alive again the third day; as the divine prophets had foretold these and ten thousand other wonderful things concerning him. And the tribe of Christians so named from him are not extinct at this day.

Unlike Josephus' shorter reference to Jesus, this passage is extremely controversial. Indeed, even McDowell admits this when he writes that the Testimonium Flavianum is "a hotly-contested quotation."[26] Most scholars suspect there has been at least some tampering with the text on the basis of some or all of the italicized sections. Thus scholarly opinion can be divided into three camps: those who accept the entire passage as authentic; those who reject the entire passage as a Christian interpolation into the text (perhaps authored by the fourth-century church historian Eusebius); and those who believe that the original text contained an authentic reference to Jesus but was later embellished by Christian copyists.

In He Walked Among Us, McDowell and Wilson seem to favor the third option. They begin their discussion of the evidence by considering several arguments favoring the authenticity of the Testimonium: (i) the passage exists in all extant manuscripts of Josephus; (ii) Eusebius quotes it around the beginning of the fourth century; (iii) the vocabulary and style are basically consistent with other parts of Josephus; and (iv) the passage blames for the crucifixion of Jesus on Pilate rather than on Jewish authorities.[27] However, contrary to what McDowell and Wilson assert, not all of these arguments are "strong." (i) is irrelevant; the extant Greek manuscripts of Josephus' Antiquities all date to the tenth century or later![28] (ii) is also irrelevant; three centuries is still plenty of time for an interpolation. (iii) is inconclusive. While the vocabulary and style are basically consistent with the writings of Josephus, McDowell and Wilson present no evidence that the vocabulary and style of Josephus would have been hard to imitate.[29] Finally, (iv) is the one good argument in the bunch. Whereas the gospels tend to blame the Jews for Jesus' death, the Testimonium blames the Romans. Furthermore, it does not mention anything about Jewish authorities sentencing Jesus. It is difficult to explain how the hands of a Christian interpolator near the time of Eusebius would have left this intact.

McDowell and Wilson next consider several objections to the authenticity of the Testimonium: (i) it is unlikely that Josephus would have called Jesus the Messiah; (ii) it is unlikely that Josephus would have written the other italicized phrases; (iii) the passage is never quoted by Justin Martyr, Clement of Alexandria, Tertullian, or Origen, despite its enormous apologetic value; and (iv) the passage interrupts the narrative flow of the surrounding text. I find McDowell's and Wilson's answers to all four of these objections convincing. As they correctly point out, removing the italicized sections from the passage answers objections (i)-(iii).[30] Turning to (iv), I think McDowell's and Wilson's answer is incomplete. In response to Gordon Stein's objection that "the passage comes in the middle of a collection of stories about calamities which have befallen the Jews,"[31] McDowell and Wilson rightly note that in Josephus' chapter containing the Testimonium, "[o]nly two of the five paragraphs ... are true calamities."[32] While this is certainly correct, this does not answer the objection by Wells (quoted by McDowell and Wilson), that "if the passage is excised, the argument runs on in proper sequence."[33] Given that this objection is a common one, it deserves an answer.

My answer would be as follows. Even if the passage were out of context, that would still not make it likely that the passage is an interpolation. It was common for ancient writers to insert extraneous texts or passages which seemingly interrupt the flow of the narrative (whereas today the material would be placed in a footnote):

A further main reason why ancient historiography differed from its modern counterparts was provided by digressions. They were far more frequent in Greek and Roman writings than in our own. For one thing, there was a simple technical explanation for such digressions. Nowadays we have footnotes; the ancients did not, so that what would now be relegated to a footnote had to appear in the text. But there was also a deeper philosophical explanation. The Greek and Roman historians wanted to supply background....[34]

Moreover, as E. Mary Smallwood argues, this was particularly characteristic of Josephus:

One feature of Josephus' writing which may be disconcerting to the modern reader and appear inartistic is the way in which at times the narrative is proceeding at a spanking pace when it is unceremoniously cut short by a paragraph or a longer passage of material unrelated or only marginally related to the subject in hand, and then resumed equally abruptly. Basically, these interruptions are of two types, with different reasons behind them, and it may therefore be helpful if a word is said here about the conventions of ancient historiography, which differed considerably from ours.

One type of interruption, such as a sudden move to another theatre of war, occurs because ancient historians usually wrote annalistically---literally, by years ...

A quite different explanation lies behind other interruptions to the flow of the narrative. The ancient world never invented those useful lay-bys in which the modern author can park essential but intractable material, and thus avoid breaking the main thread of his argument, the footnote and the appendix ... what we relegate to notes and appendixes appeared as digressions.[35]

But in fact I see no reason to believe the Testimonium occurs out of context. For example, New Testament scholar R.T. France has argued that Josephus is simply listing events that happened during or near Pilate's reign.[36] And Steve Mason thinks that Josephus is merely "trying to paint a picture of escalating tension for Jews around the world."[37] It is therefore unclear why the Testimonium is "out of context."

There was one objection which McDowell and Wilson did not discuss, but which I think deserves to be taken seriously by anyone who defends a reconstructed Testimonium. According to that objection, the fact that there has been any tampering with the text at all makes the entire passage suspect; a heavy burden of proof falls upon anyone who defends partial authenticity. I will leave it as an exercise for the reader to decide what to think about this objection.

As further evidence for the authenticity of the Testimonium, McDowell and Wilson cite the Arabic version of the Testimonium preserved by tenth-century Bishop Agapius of Hierapolis in his World History. Schlomo Pines, the Israeli scholar who rediscovered the Arabic text, translates the passage as follows:

At this time there was a wise man who was called Jesus. And his conduct was good, and [he] was known to be virtuous. And many people from among the Jews and the other nations became his disciples. Pilate condemned him to be crucified and to die. And those who had become his disciples did not abandon his discipleship. They reported that he had appeared to them three days after his crucifixion and that he was alive; accordingly, he was perhaps the Messiah concerning whom the prophets have recounted wonders.[38]

McDowell and Wilson believe that this text "provides textual justification for excising the Christian passages and demonstrating that Josephus probably discussed Jesus in Antiquities 18."[39]

However, this text is far from conclusive. Although McDowell and Wilson claim the Arabic version actually dates to the fourth century, they provide no defense or justification for that claim.[40] Yet even if the Arabic version can be dated to the fourth century, the text would still not provide any additional evidence for the authenticity of the Testimonium. Again, three centuries would still have been plenty of time for the Testimonium to have been interpolated. Indeed, for all we know, the extant Greek versions and the Arabic version have a common source, perhaps the original interpolation itself! Though McDowell and Wilson quote Pines' translation of the text, they neglect to mention that Pines himself is quite cautious about claiming that the Arabic text represents Josephus' original. Indeed, Pines admits there are other explanations for the text besides the one favored by McDowell and Wilson.[41]

In conclusion, I think McDowell is right to appeal to the Testimonium as independent confirmation of the historicity of Jesus. However, given the centuries-old debate over how much, if any, of the Testimonium is authentic, McDowell's mere quotation of the full Testimonium (combined with an acknowledgement that the quotation is "hotly-disputed") is simply inexcusable. By itself, the unqualified quotation of the Testimonium in ETDAV gives readers the misleading impression that, although there is some unspecified controversy concerning the passage, McDowell accepts the full authenticity of the Testimonium. Furthermore, since skepticism concerning the authenticity of the Testimonium is fairly widespread, I think McDowell did a disservice to his mostly Christian audience by not answering these objections. Indeed, if McDowell had made it clear inETDAV that his own view is that the Testimonium is partially authentic, that would have answered most of the objections. Of course, McDowell and Wilson have discussed the objections at some length in their 1988 book, He Walked Among Us. But many of their arguments for authenticity are weak; their response to one of the objections against authenticity is incomplete; and they neglected what I consider to be a very serious objection against their view.

2. The Talmud contains inconclusive evidence of Jesus. The Talmud [42] is a massive compilation divided into two parts, the Mishna [43] and the Gemara [44]. The Mishna was codified by Rabbi Jehudah ha-Nasi circa 200 CE but was not actually committed to writing until the fifth century; it discusses numerous subjects, including festivals, sacred things, etc. TheGemara was completed in the fifth century and is really a commentary on the Mishna.

McDowell cites six lines of evidence for the historical Jesus from the Talmudic writings:

(a) The Tol'doth Yeshu. At the outset, note that the Tol'doth Yeshu is not in any sense a part of the Talmud; in ETDAVMcDowell erroneously lists the Tol'doth Yeshu as if it were a part of the Talmud. (In fairness to McDowell, I should note that he does not repeat this error in his later book, He Walked Among Us; in that volume, the Tol'doth Yeshu is listed under the heading of "References from the Rabbis."[45]) Anyway, McDowell states that the Tol'doth Yeshu is a reference to Jesus; in that document "Jesus is referred to as `Ben Pandera'".[46] Yet Joseph Klausner--who McDowell relies on heavily in his section on the Talmud--believed the Tol'doth Yeshu "contains no history worth the name."[47] Furthermore, Klausner stated, "The present Hebrew Tol'Doth Yeshu, even in its simplest form, is not earlier than the present Yosippon, i.e. it was not composed before the tenth century. Therefore it cannot possibly possess any historical value nor in any way be used as material for the life of Jesus."[48] Even on McDowell's view, this is more than enough time for legendary development. And inHe Walked Among Us, McDowell and Wilson list the Tol'doth Yeshu among the "unreliable [rabbinic] references to Jesus."

(b) The Babylonian Talmud. McDowell next lists the opinion of the Amoraim that Jesus was hanged on the eve of Passover.[49] However, Klausner thinks that the Amoraim traditions "can have no objective historical value (since by the time of the Amoraim there was certainly no clear recollection of Jesus' life and works)."[50] Morris Goldstein states that the passage "cannot be fixed at a definite date within the Tannaitic time-area."[51] The value of this passage as independent confirmation of the historicity of Jesus is therefore uncertain.

(c) The tradition about Jesus as the son of Pantera. Commenting on the Talmud's references to Jesus as "Ben Pandera (or 'Ben Pantere')" and "Jeshu ben Pandera," McDowell writes, "Many scholars say `pandera' is a play on words, a travesty on the Greek word for virgin `parthenos,' calling him `son of a virgin.'"[52] However, "Jesus is never referred to as `the son of the virgin' in the Christian material preserved from the first century of the Church (30-130), nor in the second century apologists."[53] As Herford argues, this passage "cannot be earlier than the beginning of the fourth century, and is moreover a report of what was said in Babylonia, not Palestine."[54]

(d) The Baraitha describing hanging Yeshu on the eve of Passover. McDowell considers "of great historical value" the following Jewish tradition about the hanging of Jesus:

On the eve of Passover they hanged Yeshu (of Nazareth) and the herald went before him for forty days saying (Yeshu of Nazareth) is going forth to be stoned in that he hath practiced sorcery and beguiled and led astray Israel. Let everyone knowing aught in his defence come and plead for him. But they found naught in his defence and hanged him on the eve of Passover.[55]

It is unclear whether this passage refers to Jesus. As Goldstein admits, "the possibility of the Jesus named in the Talmud being someone other than Jesus of Nazareth, and identified as such only because of confusion, cannot be entirely dismissed."[56] But even if the passage does refer to the Jesus of the New Testament, according to Goldstein, "it is of no help one way or the other in the question of the historicity of Jesus."[57]

Following this Baraitha are some remarks of the Amora 'Ulla, a disciple of R. Yochanan and who lived in Palestine at the end of the third century. McDowell quotes these remarks as follows:

'Ulla said: And do you suppose that for [Yeshu of Nazareth] there was any right of appeal? He was a beguiler, and the Merciful One hath said: Thou shalt not spare neither shalt thou conceal him. It is otherwise with Yeshu, for he was near to the civil authority.[58]

Both McDowell and Klausner conclude, "The Talmud authorities do not deny that Jesus worked signs and wonders, but they look upon them as acts of sorcery."[59] However, given our ignorance of both the date of these passages as well as the author's sources, we simply can't assume these passages represent independent traditions about Jesus.

(e) Talmudic references to the disciples of Jesus. McDowell writes, "Sanhedrin 43a also makes references to the disciples of Jesus."[60] Turning to Joseph Klausner, we read:

Immediately after this Baraita comes a second (Sanh. 43a): Jesus had five disciples, Mattai, Naqai, Netser, Buni and Todah.[61]

Yet as Klausner notes, "In any case the Baraita itself is lacking in accuracy, for although the names are those of real disciples, they include some who were not disciples of Jesus himself, but disciples of the second generation."[62] In other words, the list of names is simply a list of Christians, not a list of contemporaries of Jesus.[63]

Laible has suggested that "the story refers to the prosecution of Christians under Bar Cocheba"[64] because (1) the story occurs in the same passage which describes the death of Jesus and (2) "the key to the understanding of the statements there made about Jesus in the anti-Christian hatred of Bar Cocheba, and more especially of Aqiba, his chief supporter."[65] If that is the case, then the passage can be dated to the second century, which would prevent it from providing independent confirmation of the historicity of Jesus.

(f) The reference to such-an-one as a bastard of an adulteress. McDowell, following the lead of Klausner, cites the following passage from the Babylonian Talmud, Yebamoth 4.49a:

R. Shimeon ben Azzai said: 'I found a geneaological roll in Jerusalem wherein was recorded, Such-an-one is a bastard of an adulteress.'"[66]

McDowell takes this to be a reliable reference to Jesus.[67]

However, there are good reasons to doubt that this passage represents an independent tradition about Jesus. First, the passage comes from the Babylonian Talmud, which dates to around the sixth century. Second, the gospel of Matthew begins with the words, "The book of the genealogy of Jesus Christ."[68] This "genealogical roll" or "Book of Pedigrees" may have been influenced by the gospels. Third, this passage fits the pattern of Rabbinical polemic. Thus this reference may not be based upon an independent source. Of course, it's also possible that this passage was based on independent sources. The available evidence does not favor one view over the other; thus, we can't use this passage as independent confirmation of the historicity of Jesus.

(g) The reference to the 'hire of a harlot.' Finally, McDowell quotes the following passage from the Talmud:

He answered, Akiba, you have reminded me! Once I was walking along the upper market (Tosefta reads 'street') of Sepphoris and found one [of the disciples of Jesus of Nazareth] and Jacob of Kefar Sekanya (Tosefta reads 'Sakkanin') was his name. He said to me, It is written in your Law, 'Thou shalt not bring the hire of a harlot, etc.' What was to be done with it--a latrine for the High Priest? But I answered nothing. He said to me, so [Jesus of Nazareth] taught me (Tosefta reads, 'Yeshu ben Pantere'): 'For of the hire of a harlot hath she gathered them, and unto the hire of a harlot shall they return'; from the place of filth they come, and unto the place of filth they shall go. And the saying pleased me, and because of this I was arrested for Minuth. And I transgressed against what is written in the Law; 'Keep thy way far from here'--that is Minuth; 'and come not nigh the door of her house'--that is the civil government.[69]

What is crucial to the evidential force of this passage is the words in parentheses; yet McDowell never defends them. He simply quotes Klausner, who in turn quoted an obscure, 19th century manuscript.[70] Nonetheless, most scholars would reject the passage as McDowell has it:

To establish the reliability of this passage, Klausner must engage in a contorted argument that includes an appeal to Hegesippus' account of the martyrdom of James--something that would not inspire confidence in many scholars today. Joachim Jeremias weighs the pros and cons of the argument about authenticity and decides in the negative--rightly in my view. The saying is a polemical invention meant to make Jesus look ridiculous.[71]

In conclusion, the value of the Talmud as a witness to the historicity of Jesus is at best uncertain. John Meier argues that theTalmud contains "no clear or probable reference to Jesus."[72] And Twelftree states that the Talmud is "of almost no value to the historian in his search for the historical Jesus."[73] Of course, as McDowell and Wilson point out, the Talmud never questions the historicity of Jesus.[74] But that fact cannot itself be used as evidence for the historicity of Jesus, for two reasons. First, as Goldstein points out,

we must be careful not to make too much of [the] argument [that had Jews doubted the historicity of Jesus, they would have said so]. It is not conclusive. Can we attribute to ancient peoples our modern concept of myth, or historicity? Furthermore, this manner of logic lends itself to fallacious extension whereby one could attempt to prove that whatever the early Jewish tradition does not specifically mention in contradiction to the Christian tradition must have taken place.[75]

Second, the Talmud can only provide independent confirmation of Jesus's existence if it relied on independent sources. Given our ignorance of the sources for the Talmud as well as its late date, it simply can't be used as independent confirmation of the historicity of Jesus.




__________________


Guru

Status: Offline
Posts: 9863
Date:
Permalink  
 

Pagan Sources

McDowell cites several pagan writers in support of the historicity of Jesus: Pliny the Younger, Tacitus, Suetonius, Thallus, Phlegon, Mara Bar-Serapion, Lucian, Tertullian, and Thallus. I shall argue that none of these writers provide independent confirmation of Jesus.

1. Pliny does not offer any independent evidence for Jesus. Pliny the Younger (62?-c.113) was Governor of Bithynia (northwestern Turkey). Around 111 or 112 CE,[76] he wrote the following letter to the emperor Trajan asking for advice on how to deal with Christians.

It is a rule, Sir, which I inviolably observe, to refer myself to you in all my doubts; for who is more capable of guiding my uncertainty or informing my ignorance? Having never been present at any trials of the Christians, I am unacquainted with the method and limits to be observed either in examining or punishing them. Whether any difference is to be allowed between the youngest and the adult; whether repentance admits to a pardon, or if a man has been once a Christian it avails him nothing to recant; whether the mere profession of Christianity, albeit without crimes, or only the crimes associated therewith are punishable--in all these points I am greatly doubtful.

In the meanwhile, the method I have observed towards those who have denounced to me as Christians is this: I interrogated them whether they were Christians; if they confessed it I repeated the question twice again, adding the threat of capital punishment; if they still persevered, I ordered them to be executed. For whatever the nature of their creed might be, I could at least feel not doubt that contumacy and inflexible obstinacy deserved chastisement. There were others also possessed with the same infatuation, but being citizens of Rome, I directed them to be carried thither.

These accusations spread (as is usually the case) from the mere fact of the matter being investigated and several forms of the mischief came to light. A placard was put up, without any signature, accusing a large number of persons by name. Those who denied they were, or had ever been, Christians, who repeated after me an invocation to the Gods, and offered adoration, with wine and frankincense, to your image, which I had ordered to be brought for that purpose, together with those of the Gods, and who finally cursed Christ--none of which acts, it is into performing--these I thought it proper to discharge. Others who were named by that informer at first confessed themselves Christians, and then denied it; true, they had been of that persuasion but they had quitted it, some three years, others many years, and a few as much as twenty-five years ago. They all worshipped your statue and the images of the Gods, and cursed Christ.

They affirmed, however, the whole of their guilt, or their error, was, that they were in the habit of meeting on a certain fixed day before it was light, when they sang in alternate verses a hymn to Christ, as to a god, and bound themselves by a solemn oath, not to any wicked deeds, but never to commit any fraud, theft, or adultery, never to falsify their word, nor deny a trust when they should be called upon to deliver it up; after which it was their custom to separate, and then reassemble to partake of food--but food of an ordinary and innocent kind. Even this practice, however, they had abandoned after the publication of my edict, by which, according to your orders, I had forbidden political associations. I judged it so much the more necessary to extract the real truth, with the assistance of torture, from two female slaves, who were styled deaconesses: but I could discover nothing more than depraved and excessive superstition.

I therefore adjourned the proceedings, and betook myself at once to your counsel. For the matter seemed to me well worth referring to you, especially considering the numbers endangered. Persons of all ranks and ages, and of both sexes are, and will be, involved in the prosecution. For this contagious superstition is not confined to the cities only, but has spread through the villages and rural districts; it seems possible, however, to check and cure it. 'Tis certain at least that the temples, which had been almost deserted, begin now to be frequented; and the sacred festivals, after a long intermission, are again revived; while there is a general demand for sacrificial animals, which for some time past have met with but few purchasers. From hence it is easy to imagine what multitudes may be reclaimed from this error, if a door be left open to repentance.[77]

Although this passage mentions only Christ, it is virtually certain that this passage refers to Jesus. Given that everything Pliny claims to know about Christians is attributed to Christian sources (the recanters who reported what Christians really did, and the two deaconesses that he tortured to find out what the religion was about), it is extremely likely that Pliny was referring to the same "Christ" they would have spoken about: Jesus.

But even if the passage refers to Jesus, how does it provide independent confirmation of the historicity of Jesus? McDowell and Wilson argue the fact that Christians were willing to die for their beliefs is extremely unlikely unless there had been an historical Jesus.[78] However, it is unlikely that all of these martyrs had firsthand knowledge of the historicity of Jesus since Pliny did not even become Governor of Bithynia until around 110. Furthermore, Pliny also stated that many people had renounced Christianity years before Pliny's interrogation. Indeed, one could argue that some of the Christians who recanted under Pliny were the very ones with firsthand knowledge of the historicity of Jesus: they knew that their beliefs were false and not worth dying for! Although I think that explanation for their recanting is rather doubtful--we don't know if any of the martyrs had firsthand knowledge of the historicity of Jesus--it is consistent with all of the evidence we have.[79]

Christian historian Robert Wilken concludes, Pliny's "knowledge of the new movement must have been slight and largely second-hand."[80] And France writes, "for our purposes, looking for evidence about Jesus, [Pliny's letter] has nothing specific to offer. ... Pliny seems to have discovered nothing about him as a historical figure."[81] Thus, Pliny's letter cannot be used as independent confirmation of the historicity of Jesus.

2. There is inconclusive evidence that Tacitus had independent sources. The Roman historian Cornelius Tacitus, writing in 115 CE, explicitly states that Nero prosecuted the Christians in order to draw attention away from himself for Rome's devastating fire of 64 CE:

But not all the relief that could come from man, not all the bounties that the prince could bestow, nor all the atonements which could be presented to the gods, availed to relieve Nero from the infamy of being believed to have ordered the conflagration, the fire of Rome. Hence to suppress the rumor, he falsely charged with the guilt, and punished Christians, who were hated for their enormities. Christus, the founder of the name, was put to death by Pontius Pilate, procurator of Judea in the reign of Tiberius: but the pernicious superstition, repressed for a time broke out again, not only through Judea, where the mischief originated, but through the city of Rome also, where all things hideous and shameful from every part of the world find their center and become popular. Accordingly, an arrest was first made of all who pleaded guilty; then, upon their information, an immense multitude was convicted, not so much of the crime of firing the city, as of hatred against mankind.[82]

Scholarly debate surrounding this passage has been mainly concerned with Tacitus' sources and not with the authorship of the passage (e.g., whether it is an interpolation) or its reliability.[83] Various scenarios have been proposed to explain how Tacitus got his information. One possibility is that Tacitus learned the information from another historian he trusted (e.g., Josephus). Another possibility (suggested by Harris) is that he obtained the information from Pliny the Younger. According to Harris, "Tacitus was an intimate friend and correspondent of the younger Pliny and was therefore probably acquainted with the problems Pliny encountered with the Christians during his governorship in Bithynia - Pontus (c. A.D. 110-112)."[84] (Defenders of this position may note that Tacitus was also governing in Asia in the very same years as Pliny's encounters with Christians [112-113], making communication between them on the event very likely.)[85] Norman Perrin and Dennis C. Duling mention a related possibility; they state that Tacitus' information "is probably based on the police interrogation of Christians."[86] Yet another possibility (suggested by Habermas and defended by McDowell and Wilson) is that Tacitus obtained the information from official documents.[87] (I shall say more about this possibility below.) It is also possible that the information was common knowledge. Finally, there is the view (defended by Wells, France, and Sanders) that Tacitus simply repeated what Christians at the time were saying.[88] The bottom line is this: given that Tacitus did not identify his source(s),we simply don't know how Tacitus obtained his information. Holding himself admits, "Truthfully, there is no way to tell" where Tacitus obtained his information about Jesus.[89] Therefore, we can't use Annals XV.47 as independent confirmation of the historicity of Jesus.

McDowell and Wilson disagree. They give nine reasons for believing that "Tacitus had information other than what he heard from Christians", which may be briefly summarized as follows: (i) Tacitus does not say he was repeating information obtained from other sources; (ii) "both Justin and Tertullian challenged their readers to go read for themselves the official secular documents;" (iii) as a Roman Senator, Tacitus had access to official records; (iv) on other matters, Tacitus states that he used reliable sources and followed the majority of historians; (v) Tacitus is careful to record conflicts in his sources; (vi) he does not quote his sources uncritically; (vii) he qualifies his opinion when others do not; (viii) he distinguishes between rumor and fact; and (ix) even if Tacitus did not have independent sources concerning the historicity of Jesus, he still records the fact that Christians were willing to be martyred for their beliefs.[90]

As I argued above, it is certainly possible that Tacitus obtained his information from independent sources. But have McDowell and Wilson been able to show that it is probable that Tacitus did so? Let's consider each of these reasons in turn. (i), (vii) and (viii) are simply beside the point. To be sure, all Tacitean scholars believe that Tacitus in general was a very reliable historian who was trustworthy, critical of his sources, and usually accurate.[91] But there are exceptions to this rule. Michael Grant, quoting Tacitean scholar R. Mellor, notes that Tacitus occasionally reported stories which were false historically[92] but were true in a literary sense[93] or a moral sense[94]. Turning to Mellor, we read that

Besides relaying unverifiable rumors, Tacitus occasionally reported a rumor or report that he knew was false. When reporting Augustus's trip to be reconciled with his exiled grandson Agrippa, he alludes to a rumor that the emperor was killed by his wife Livia to prevent Agrippa's reinstatement... All the components of such a tale foreshadow the murder of Claudius by his wife Agrippina to allow her son Nero to succeed before the emperor reverted to his own son Brittanicus. Tacitus is content to use the rumors to besmirch by association Livia and Tiberius who, whatever their failings, never displayed the deranged malice of an Agrippina and a Nero. It is good literature but it can be irresponsible history.[95]

There is no good reason to believe that Tacitus conducted independent research concerning the historicity of Jesus. The context of the reference was simply to explain the origin of the term "Christians," which was in turn made in the context of documenting Nero's vices. Tacitus thus refers to "Christus" in the context of a moral attack on Nero. Remember that according to Michael Grant, this is the very type of story in which Tacitus might be willing to repeat unhistorical information. And if Tacitus were willing to repeat unhistorical information in such a context, surely he would be willing to repeat noncontroversial, incidental, historically accurate information (such as the historicity of Jesus) without verifying the matter firsthand. Besides, in the context of the passage, it is unclear that Tacitus (or anyone else for that matter) would have even thought to investigate whether "Christus" actually existed, especially given that Tacitus called Christianity a "pernicious superstition." (To make an analogy, although I am extremely skeptical of Mormonism, I'm willing to take the Mormon explanation for the origin of the term "Mormon" at face value!) As Robert L. Wilken, a Christian historian, states:

Christianity is not part of Tacitus's history. Except for the one reference in the Annales, he shows no interest in the new movement. When he adverts to Christians in the book it is not because he is interested in Christianity as such or aimed to inform his readers about the new religion, as, for example, he did in a lengthy discussion in another work, the Histories (5.1-13), but because he wished to make a point about the extent of Nero's vanity and the magnitude of his vices, and to display the crimes he committed against the Roman people.[96]

That Tacitus was uninterested in Christianity is confirmed by Mellor:

For a man who served as governor of Asia his knowledge of Jews and Christians is woefully (and unnecessarily) confused, since the Jewish historian Josephus lived in Rome and Tacitus's good friend Pliny knew something of the Christians. But Tacitus is contemptuous of all easterners--Greeks, Jews, and Egyptians alike--and he clearly thought them unworthy of the curiosity and research he lavised on court intrigues.[97]

Mellor concludes that Tacitus "scorned or merely ignored" the Jews, Christians, and other religious groups.[98] Since the historicity of Jesus was not in doubt at the time Tacitus wrote and since Tacitus' reference to Christus is entirely incidental, Tacitus would have had no motive for investigating the historicity of Jesus. As far as Tacitus and his "political peers" would have been concerned, the fact that Tacitus did not investigate the historicity of Jesus would have been no strike against Tacitus' "prestige and honor."[99] On the contrary, Tacitus still would have been considered to be exhibiting high standards of professionalism and integrity at the time he wrote![100]

As for (ii), I have already addressed both Justin's reference to an alleged document, 'Acts of Pilate,' and Tertullian's reference to Tiberius. Neither the evidence from Justin nor the information provided by Tertullian make it probable that official Roman records confirmed the historicity of Jesus. Moreover, the records may have been destroyed during the First Jewish Revolt.

Turning to (iii), Harris has doubted whether Tacitus would have had access to the imperial archives,[101] but Holding has convincingly argued that if Tacitus had wanted access to some record, he could have gotten it.[102] Nevertheless, there is no reason to believe that Tacitus had a motive for accessing those records. Moreover, we do not even know whether official records (now lost) said anything about Jesus.

Concerning (iv) and (vi), Grant notes that Tacitus was only skeptical "on occasion," that he "persistent[ly] and lamentabl[y]" accepted many rumors, and that he "conducted extremely little independent research, quite often [he] quotes the sources that were available to him,"[103] a fact that is consistent with the hypothesis that Tacitus simply repeated what he learned from Christian sources. Grant quotes the following excerpt from Goodyear:

One feature very damaging to Tacitus's credit is the manner in which he employs rumores. Of course, a historian may properly report the state of public opinion at particular times, or use the views of contemporaries on major historical figures as a form of 'indirect characterisation' of them. But Tacitus often goes far beyond this.

He implants grave suspicions which he neither substantiates nor refutes. Their cumulative effect can be damning and distorting.... Time and again Tacitus is ready with an unpleasant motive, susceptible neither of proof nor of disproof.[104]

Again, we simply don't have enough data to justify the claim that Tacitus probably had independent sources for his information about Jesus.

(v) is a non sequitur, not to mention an argument from silence. The fact that Tacitus does not mention any conflict in his sources is just as probable on the hypothesis that Tacitus obtained his information from Roman records as it is on the hypothesis that Tacitus learned his information from Christian sources. On the latter hypothesis, this would simply imply that none of Tacitus' Christian sources doubted their own reports, which is precisely what we would expect even if Tacitus had obtained his information from Christian sources. This is completely inconclusive.

Finally, (ix) is irrelevant to determining whether Tacitus had independent sources. Yes, Tacitus testifies that Christians were martyred for their beliefs. But his testimony can only provide independent confirmation if he had independent sources, the very point at issue. (Besides, there is no reason to believe that Christians had a choice in whether they were martyred. Thus, even if they were not willing to die, they would have died anyway. Note that Tacitus does not report whether any of them tried to escape by recanting. Moreover, initially only Christians who were "out of the closet" were seized; they were forced to reveal the others who were unknown or in hiding. Finally, from Pliny's letters, we know that many Christians in 112 were ready to recant their beliefs in order to save their lives. And there is no evidence that Christians in 64 had any better evidence to base their faith on than Christians in 112.)[105]

In short, at best, McDowell and Wilson have presented an inconclusive case for believing that Tacitus provides independent confirmation of the historicity of Jesus. And contrary to what some apologists (not necessarily McDowell or Wilson) have suggested, it is not just 'Christ-mythicists' who deny that Tacitus provides independent confirmation of the historicity of Jesus; indeed, there are numerous Christian scholars who do the same! For example, France writes, Annals XV.44 "cannot carry alone the weight of the role of 'independent testimony' with which it has often been invested."[106] E.P. Sanders notes, "Roman sources that mention [Jesus] are all dependent on Christian reports."[107] And William Lane Craig states that Tacitus' statement is "no doubt dependent on Christian tradition."[108]

3. It is unclear that Suetonius knew of Jesus. Suetonius, the Roman historian and biographer formerly known as Gaius Suetonius Tranquillus, wrote several works, including his Lives of the Twelve Caesars, which is an account of the lives of the first twelve Roman emperors. In his Life of Claudius, he writes:

As the Jews were making constant disturbances at the instigation of Chrestus, he expelled them from Rome.[109]

In order to use this as a reference to Jesus, McDowell must assume that this 'Chrestus' was Jesus. Thus, in He Walked Among Us, we find McDowell and Wilson declaring that "Chrestus was probably a misspelling of 'Christ' (Greek 'Christus')."[110] Quoting France, McDowell and Wilson argue that 'Chrestus' is a misspelling of 'Christus' because (i) 'Chrestus' is a Greek name; and (ii) the meaning of 'Christus' would be unfamiliar to a Gentile audience. Furthermore, McDowell and Wilson argue (iii) that Christian witnessing to the Jews in AD 49 (similar to that recorded in Acts 18) "probably resulted in the hostilities which led to the expulsion of all Jews from Rome." This, they argue, would have led to the writing of a Roman "police report" which in turn would have attributed the violence to 'Chrestus' (a familiar name).[111]

I find these arguments unconvincing. Indeed, while stating that it is possible that this passage is a misspelled reference to Jesus, France nevertheless dismisses (i) and (ii). According to France, the claim that 'Chrestus' is a misspelling of 'Christus' "can never be more than a guess, and the fact that Suetonius can elsewhere speak of 'Christians' as members of a new cult (without any reference to Jews) surely makes it rather unlikely that he could make such a mistake."[112] McDowell and Wilson never offer any reasons for rejecting France's argument on this point. As for (iii), this is so speculative as to be laughable. There is no evidence of such a police report and there is no evidence that Christian preaching to the Jews led to hostilities which in turn led to the Jews' expulsion from Rome. In sum, then, McDowell and Wilson have been unable to show that this passage even refers to Jesus.

McDowell also quotes Lives of the Caesars--where Suetonius mentions Nero's punishment of Christians--though his reference is incorrect. (McDowell lists the passage as originating in 26.2; the passage is actually found in 16.2.[113]) The passage reads as follows:

Punishment by Nero was inflicted on the Christians, a class of men given to a new and mischievous superstition.

McDowell and Wilson think this "verifies" that Christians were "being put to death" for their Christian beliefs.[114]

However, Suetonius "verifies" nothing of the sort. Suetonius only says that Christians were punished, not that they were "put to death." Moreover, Suetonius does not say that the Christians were punished simply for being Christians; indeed, Suetonius does not specify their crime at all. As the Christian New Testament scholar R.T. France, who McDowell quotes repeatedly in his 1988 work, notes

The great fire of AD 64 is not mentioned in this connection, and indeed the punishment of Christians is included in that part of the book (up to section 19) which deals with Nero's good acts, before he turned to vice and crime. (The fire is not reported until section 38, where it is unconditionally blamed on Nero himself.) Nor does Suetonius even so much as mention the 'Christus' from whom their name derived.[115]

In short, this passage is not independent confirmation of the historicity of Jesus. As Wells argues, this passage "tells us nothing more than what we already know about this from Tacitus and nothing about Jesus himself."[116]

4. There is no reason to believe that Thallus is a witness, much less an independent witness, to the historicity of Jesus.Although the works of Thallus are not extant, the Christian writer Julius Africanus refers to them in the following passage cited by McDowell:

Thallus, in the third book of his histories, explains away the darkness as an eclipse of the sun--unreasonably, as it seems to me.[117]

Dating of the Thallus material referenced by Africanus is problematic. Eusebius references a "brief compendium" of world history by this Thallus in three volumes from the fall of Troy (1184 BCE) to the 167th Olympiad (109 BCE). Yet virtually all scholars have conjectured that the latter date is in error and that the original date was either the 207th Olympiad (CE 49-52) or the 217th Olympiad (CE 89-92).[118] Thus, if one accepts that the book referenced by Eusebius is the same book in which Thallus mentioned an eclipse, one could date Thallus' book between CE 49 and CE 180 (when Theophilus mentions Thallus).

However, ancient historian Richard Carrier argues persuasively that the work described by Eusebius

does not appear to be the same work quoted by everyone else. This is because it is described as a "brief compendium" (in three volumes, which is indeed exceedingly brief--equivalent to three chapters in a modern book) covering the years from the fall of Troy (1184 BC) to the 167th Olympiad (109 BC), but Thallus is often cited for events long preceding the Fall of Troy, and on one occasion appears to be cited regarding an event at the death of Christ, which comes long after 109 BC (leading several scholars to amend the text to give a later date). In all cases the nature of the facts being drawn from Thallus further suggests a rather detailed work, and not a "brief compendium." It is most likely that the book referenced by Eusebius is one of at least two works by Thallus, and not the work in which he mentions the darkness associated with the death of Christ (if he mentioned this at all).[119]

Thus, it appears that Eusebius was probably correct in stating that Thallus's compendium ended with the 167th Olympiad (109 BCE).

Some scholars have suggested that a reference to this same Thallus can be found in Josephus's Antiquities (18.167). The relevant passage in Josephus refers to a Samaritan freedman of Tiberius, whose reign began in CE 14.[120] Yet, as Carrier notes, Josephus's "reference" to Thallus was actually invented in the 18th century:

But most importantly, the name does not in fact appear in any extant text of Josephus. The passage in question (Antiquities of the Jews 18.167) does not have the word THALLOS in any extant manuscript or translation, but ALLOS. The addition of the letter theta (TH) was conjectured by a scholar named Hudson in 1720, on the argument that ALLOS didn't make sense, and that Thallus was the attested name of an imperial freedman of Tiberius in inscriptions: in his own words, "I put 'Thallos' in place of 'allos' by conjecture, as he is attested to have been among the freedmen of Tiberius, going by the inscriptions of Gruter" (p. 810, translated from Hudson's Latin). But there is no good basis for this conjecture. First, the Greek actually does make sense without the added letter (it means "another"), and all extant early translations confirm this very reading. Second, an epitome of this passage does not give a name but instead the generic "someone," which suggests that no name was mentioned in the epitomizer's copy.[121]

Thus, Josephus cannot help us date the material referenced by Africanus.

So when did Thallus write? We know that it could not have been later than CE 180, since that is the year Theophilus mentions Thallus. As for the earliest possible date for Thallus's book, that depends on whether Thallus ever mentioned the darkness. As the Christian scholar R.T. France writes, Africanus does not give Thallus' words, "so we do not know whether Thallus actually mentioned Jesus' crucifixion, or whether this was Africanus' interpretation of a period of darkness which Thallus had not specifically linked with Jesus."[122] Even McDowell and Wilson acknowledge that post-apostolic writers like Africanus had a tendency to exaggerate details in their interpretations and to use "questionable sources."[123] Thus, if Thallus did mention Jesus' crucifixion, then Thallus could have written between CE 28 and 180. If he did not, then he could have written between 109 BCE and CE 180, a range of almost three entire centuries.

In He Walked Among Us, McDowell and Wilson argue that Africanus's reference to Thallus provides evidence for the historicity of Jesus because Thallus

does not seek to explain away the existence and crucifixion as a definite historical event, though one which needed a naturalistic explanation for the darkness which covered the earth at the time of the event.[124]

I agree that there is no evidence Thallus ever questioned the historicity of Jesus. Moreover, it is certainly possible that Thallus referred to the crucifixion and even that he did so as an independent witness. But it also possible that Thallus did not mention Jesus' crucifixion or even Jesus himself. Thallus may have written before the crucifixion; Africanus may have simply assumed that the darkness mentioned by Thallus was the darkness associated with Jesus' crucifixion. Since we don't possess any extant copies of the Thallus material, there is simply no way to know if Thallus was a witness to Jesus. Likewise, we don't know what Thallus's sources were. Again, it is certainly possible that Thallus had an independent source for his information, but it is equally possible that Thallus was dependent on Christian sources. Thus, even if Thallus were a witness to the historicity of Jesus, there is no reason to believe he was an independent witness. Therefore, given the present data (or the lack of it, depending on your perspective) Thallus cannot be used to provide independent confirmation of the historicity of Jesus.

Moreover, the darkness itself is doubtful. As Carrier notes:

Such a story has obvious mythic overtones and can easily be doubted. That a solar eclipse should mark the death of a king was common lore among Greeks and other Mediterranean peoples (Herodotus 7.37, Plutarch Pelopidas 31.3 and Aemilius Paulus 17.7-11, Dio Cassius 55.29.3, John Lydus De Ostentis 70.a), and that such events corresponded with earthquakes was also a scientific superstition (Aristotle Meteorology 367.b.2, Pliny Natural History 2.195, Virgil Georgics 2.47.478-80). It was also typical to assimilate eclipses to major historic events, even when they did not originally correspond, or to invent eclipses for this purpose (Préaux claims to have counted 200 examples in extant literature; Boeuffle and Newton have also remarked on this tendency). The gospel stories also make a solar eclipse impossible: the crucifixion passover happened during a full moon, the darkness supposedly lasted three hours, and covered the whole earth. Such an impossible event would not fail to be recorded in the works of Seneca, Pliny, Josephus or other historians, yet it is not mentioned anywhere else outside of Christian rhetoric, so we can entirely dismiss the idea of this being a real event.[125]

Thus McDowell and Wilson, in an attempt to provide independent confirmation of Jesus, are appealing to an alleged astronomical event which itself needs independent confirmation but lacks it![126] But that entails that Africanus's reference to Thallus does not provide independent confirmation of Jesus.

Finally, the passage does not even pass the bibliographical test, one of McDowell's three standards for assessing historical documents. McDowell defines his bibliographical test as follows:

The bibliographical test is an examination of the textual transmission by which documents reach us. In other words, since we do not have the original documents, how reliable are the copies we have in regard to the number of manuscripts (MSS) and the time interval between the original and extant copy?[127]

With McDowell's definition in mind, does Thallus' Histories pass the bibliographical test? Absolutely not! The original manuscripts of Thallus' Histories are not extant and we do not possess any copies of the original. Carrier explains:

The only manuscript copies we have of this Thallus quotation date over 1600 years after the crucifixion itself. And this is not even a tradition of Thallus, but of George Syncellus, who wrote it down from his source over 800 years after Thallus would have written the original according to McDowell, and yet not even that: for Syncellus is copying not from Thallus, but from a late copy of Africanus, who was in turn writing well over 100 years after McDowell proposes that Thallus wrote. There could not be a tradition less reliable or more prone to disastrous errors and corruptions than this![128]

Thus it is utterly impossible to determine the transmission reliability of the passage. The passage fails miserably one of the same tests for historical reliability employed by McDowell to establish the historical reliability of the Bible. The Africanus passage therefore deserves to be discarded.[129]

5. References to Phlegon of Tralles provide inconclusive evidence for Jesus. Phlegon's works are no longer extant, but they are referenced by Julius Africanus and Philopon. McDowell cites the following comment made by Africanus:

[Phlegon] records that in the time of Tiberius Caesar at full moon, there was a full eclipse of the sun from the sixth hour to the ninth.[130]

Although McDowell and Wilson assume without argument that this passage is authentic, Carrier has convincingly shown that the passage is an interpolation and he is by no means the only scholar to hold this view.[131] Some of the reasons for believing this passage to be an interpolation include (i) Eusebius' quotation of Phlegon does not include a reference to a full moon or a three-hour eclipse;[132] and (ii) "we cannot accept that, having just found fault with Thallus for calling this darkness an eclipse of the sun, Africanus then went on to cite Phlegon, without any censure at all, as calling it just that, and as adding, what he has just stated to be an absurdity, that it occurred at full moon."[133]

6. Mara Bar-Serapion is worthless as a witness to the historicity of Jesus. Mara Bar-Serapion, an imprisoned Syrian who wrote sometime after 73 CE, made the following statement in a letter to his son:

What advantage did the Athenians gain from putting Socrates to death? Famine and plague came upon them as a judgment for their crime. What advantage did the men of Samos gain from burning Pythagoras? In a moment their land was covered with sand. What advantage did the Jews gain from executing their wise King? It was just after that their Kingdom was abolished. God justly avenged these three wise men: the Athenians died of hunger; the Samians were overwhelmed by the sea; the Jews, ruined and driven from their land, live in complete dispersion. But Socrates did not die for good; he lived on in the teaching of Plato. Pythagoras did not die for good; he lived on in the statue of Hera. Nor did the wise King die for good; He lived on in the teaching which He had given.[134]

In a previous version of this essay, citing an essay by Farrell Till, I denied that 'wise King' was a reference to Jesus. Emphasizing that the other characters Bar-Serapion mentions by name lived long before Jesus, Till argues that "[m]essianic pretenders in Judea were a dime a dozen" and that the 'wise King' could have been the "Teacher of Righteousness" mentioned in the Dead Sea Scrolls.[135] However, it now seems to me that this is nothing more than a bare possibility. Just because Bar-Serapion discusses Pythagoras and Socrates in the same passage as he mentions this 'wise King' does not make it likely that this 'wise King' lived during roughly the same period as them. Moreover, given that Jesus was crucified by the Romans, not the Jews, Bar-Serapion's choice of words is inexplicable unless we assume that he received his information about this 'wise King' from Christians. (Remember that the Christians held the Jews at least partially responsible for Jesus' crucifixion.) However, if Bar-Serapion received his information from Christians, two conclusions follow. First, it is highly likely that this 'wise King' was Jesus.[136] Second, Bar-Serapion does not provide independent confirmation of the historicity of Jesus.

The value of Bar-Serapion's letter as an independent witness to the historical Jesus is further decreased by our uncertainty concerning its date. McDowell quotes the conservative scholar F.F. Bruce as stating that the letter was "written some time later than A.D. 73, but how much later we cannot be sure."[137] Indeed we cannot. Archibald Robertson--who accepted the historicity of Jesus--reported that "such authorities as Cureton and M'Lean date it in the second or even third" century.[138] Of course, as McDowell and Wilson point out, "the letter could be as early as the first century," but possibility must not be confused with probability.[139] For this letter to have any value at all as a witness to the historicity of Jesus, it needs to have been written earlier rather than later, and there is simply no evidence that it was.

Yet another problem with Bar-Serapion's letter is its historical inaccuracies. In addition to the bogus claim that the Jews executed Jesus, Bar-Serapion's letter contains other errors. Till notes that the letter implies Pythagoras had been killed by his countrymen, yet "Pythagoras left the island of Samos in 530 B. C. and emigrated to the Greek colony of Croton in Southern Italy. He later died in Metapontum, which is now Metaponto, Italy."[140] McDowell and Wilson admit that Mara Bar-Serapion's "information about Athens and Samos is inaccurate."[141]

In closing, it is interesting to note that even Holding is forced to admit that "[t]his reference to Jesus is not particularly valuable."[142] However, that is an understatement. Bar-Serapion's letter is virtually worthless as a witness to the historicityof Jesus: it does not provide independent confirmation.[143]

7. Lucian is not an independent witness to Jesus. Lucian of Samosata (c.125-180 CE), was a Greek satirist best known for his dialogues (Dialogues of the GodsDialogues of the DeadThe Sale of Lives) ridiculing Greek mythology and philosophy; he also authored a work entitled True History. McDowell cites the following statement by Lucian written around 170 CE:

... the man who was crucified in Palestine because he introduced this new cult into the world.... Furthermore, their first lawgiver persuaded them that they were all brothers one of another after they have transgressed once for all by denying the Greek gods and by worshipping that crucified sophist himself and living under his laws.[144]

In a previous version of this essay, quoting Michael Grant, I questioned whether Lucian was concerned with historical accuracy.[145] I misinterpreted Grant; elsewhere Grant makes it clear that Lucian was concerned with historical accuracy. According to Grant, Lucian felt it important to separate instruction from entertainment.[146] Grant notes that Lucian felt a historian should be "stateless;" in other words, Lucian thought the historian should try to remain impartial when recording events concerning the historian's own nation.[147] Moreover, Lucian "denounced fraudulent biography" and said that "it was the sole duty of the historian to ... say exactly how things happened."[148]

Nevertheless, given that Lucian's statement was written near the end of the second century, it seems rather unlikely that he had independent sources of information concerning the historicity of Jesus. Lucian may have relied upon Christian sources, common knowledge, or even an earlier pagan reference (e.g., Tacitus); since Lucian does not specify his sources, we will never know. Just as is the case with Tacitus, it is quite plausible that Lucian would have simply accepted the Christian claim that their founder had been crucified. There is simply no evidence that Lucian ever doubted the historicity of Jesus. Therefore, Lucian's concern for historical accuracy is not even relevant as Lucian would have had no motive for investigating the matter.[149]

Conclusion

I think there is ample evidence to conclude there was a historical Jesus. To my mind, the New Testament alone provides sufficient evidence for the historicity of Jesus, but the writings of Josephus also provide two independent, authentic references to Jesus.

As for McDowell's other sources for the historicity of Jesus, I think they are inconclusive. There is no evidence that the written works of the church fathers were based on independent sources. Tertullian's reference to Tiberius is inconclusive, as is Africanus' references to Thallus. Africanus' reference to Phlegon is probably an interpolation. The Talmud is too late to be of any value in establishing the historicity of Jesus. Pliny the Younger, Tacitus, and Lucian are not independent witnesses to the historicity of Jesus. Suetonius did not refer to Jesus. And Mara Bar-Serapion's letter is worthless as a witness to the historicity of Jesus.[150]

Appendix: Hadrian

There is one final reference I have not mentioned until this point because McDowell does not include it in ETDAV. However, I chose to discuss this reference in an appendix because McDowell and Wilson do quote the letter in their 1988 book, He Walked Among Us. The reference is the following letter preserved by Eusebius and purportedly written by Hadrian:

I do not wish, therefore, that the matter should be passed by without examination, so that these men may neither by harassed, nor opportunity of malicious proceedings be offered to informers. If, therefore, the provincials can clearly evince their charges against the Christians, so as to answer before the tribunal, let them pursue this course only, but not by mere petitions, and mere outcries against the Christians. For it is far more proper, if any one would bring an accusation, that you should examine it.[151]

McDowell and Wilson believe this letter is "indirect evidence confirming the same things Pliny had recorded."

Unfortunately, just as Pliny's letter does not provide independent confirmation of the historicity of Jesus, the above letter preserved by Eusebius also does not provide evidence for the historicity of Jesus. The letter quoted by Eusebius simply states that there were Christians who were tried under Hadrian, which nobody denies. Furthermore, the above letter is found only in the writings of Eusebius. Given that Eusebius' reliability is itself doubtful, we can't even be sure that Hadrian ever actually wrote the letter Eusebius attributes to him!



__________________


Guru

Status: Offline
Posts: 9863
Date:
Permalink  
 

Notes

[1] Josh McDowell, Evidence That Demands a Verdict (Nashville: Thomas Nelson, 1979), pp. 81-87.

[2Ibid., p. ix.

[3] In other words, the mere claim that "Jesus existed" is not an extraordinary claim and therefore does not require extraordinary evidence.

[4] See G.A. Wells, The Jesus Myth (La Salle, Illinois: Open Court, 1999).

[5] Josh McDowell, Evidence That Demands a Verdict (Nashville: Thomas Nelson, 1979), p. 81.

[6] Josh McDowell and Bill Wilson, He Walked Among Us: Evidence for the Historical Jesus (San Benardino, CA: Here's Life, 1988).

[7Ibid., p. 88: "[The early writers] cited the existence of government records." McDowell claims elsewhere (1979, p. 85) that Justin Martyr had access to "the imperial archives" of Pontius Pilate.

[8] Commenting on Paul's claim that the Old Testament provided "advance, positive information about Jesus," Grant writes that "Justin Martyr in the second century AD could once again furnish a long list of proof texts including some apparently fictitious examples asseverating that 'we do this because with our own eyes we see these things having happened and happening as was prophesied.'" See Grant, p. 14.

[9] Felix Scheidweiler in New Testament Apocrypha (Revised edition, edited by Wilhem Scheemelcher, translated by R. McL. Wilson, Volume I, Louisville, KY: Westminster/John Knox Press, 1991, p. 501).

[10] McDowell and Wilson 198, pp. 24, 85.

[11] I owe this point to Richard Carrier.

[12] McDowell and Wilson, p. 89.

[13] Tertullian, Apology, V.2.

[14] Scott T. Carroll, "Tiberius" Anchor Bible Dictionary, Vol. 6, p. 550.

[15] I owe this point to Richard Carrier.

[16] I owe this point to Richard Carrier.

[17Antiquities 20.9.1 §200-201. Cited by McDowell 1979, p. 83.

[18] Louis H. Feldman, "Josephus" Anchor Bible Dictionary, Vol. 3, pp. 990-1.

[19] Josh McDowell and Bill Wilson, He Walked Among Us (Nashville: Thomas Nelson, 1988), p. 39.

[20] Evans 1995, p. 106.

[21] Earl Doherty, "Josephus Unbound" (<URL:http://pages.ca.inter.net/~oblio/supp10.htm>, n.d.), section 4.

[22] G.A. Wells, Did Jesus Exist? (London: Pemberton, 1973), p. 11.

[23] McDowell and Wilson 1988, p. 40.

[24] G.A. Wells, The Historical Evidence for Jesus (Buffalo: Prometheus, 1982), p. 211.

[25] See G.A. Wells, Who Was Jesus? A Critique of the New Testament Record (La Salle, Illinois: Open Court, 1989), p. 22;idemThe Jesus Legend (La Salle, Illinois: Open Court, 1996), pp. 52-53, 225 n. 19; Wells 1999, pp. 217-21.

[26] McDowell 1979, p. 82.

[27] McDowell and Wilson 1988, p. 41.

[28] Doherty, n.d.

[29] Doherty quotes Guignebert as stating, "It may be admitted that the style of Josephus has been cleverly imitated, a not very difficult matter." (In contrast, it is generally agreed that the style of Tacitus would have been much more difficult for an interpolator to imitate.) See Doherty, n.d.

[30] Concerning (iii), the reconstructed Testimonium probably would not have been very useful to the early church fathers. Consider the following reconstruction of the Testimonium:

At this time there appeared Jesus, a wise man, for he was a teacher. He won over many Jews and many of the Greeks. And when Pilate condemned him to the cross, the leading men among us accused him, those who loved him from the first did not cease to do so. And to the present the tribe of Christians, named after this person, has not disappeared.

On the assumption that the above reconstruction resembles the authentic Testimonium, the text establishes nothing more than the historicity of Jesus and his crucifixion. Since we have no evidence that the historicity of Jesus or his crucifixion were questioned in the first three centuries, we should not be surprised that the passage was never quoted until the fourth century. Wells (1999, p. 201) notes that Justin, in his Dialogue with Trypho, 8, was probably not debating the existence of Jesus, but whether Jesus was important enough to have been the Messiah. Likewise, the fact that Origen simply expressed disappointment that Josephus "did not believe in Jesus as Christ" but never quoted the Testimonium is consistent with the view that the reconstructed Testimonium is authentic.

In direct response to my argument, Doherty argues that, nevertheless, the reconstructed Testimonium would have been useful to the early church fathers as it was "the sole example of a non-negative comment on Christianity by an outsider until Constantine's conversion." But what in the passage would have been useful? As it stands, absolutely nothing; again, there is no evidence that the historicity of Jesus and his crucifixion were in dispute at the time. Thus, Doherty is forced to conjecture that the church fathers would have "put a spin on" on the Testimonium. In other words, the passage would have been useful to the church fathers if and only if they distorted it! While that is certainly possible, such speculation hardly justifies rejecting the entire Testimonium as an interpolation. See Doherty, n.d.

[31] Gordon Stein, "The Jesus of History: A Reply to Josh McDowell" American Rationalist July/August 1982, p. 2. Republished electronically at <URL:http://www.infidels.org/library/modern/gordon_stein/jesus.html>

[32] McDowell and Wilson 1988, p. 42.

[33] Wells 1973, p. 10.

[34] Michael Grant, Greek & Roman Historians: Information and Misinformation (New York: Routledge, 1995), p. 53.

[35] Josephus, "The Jewish Wars". Translated by G.A. Williamson. Revised with introduction by E. Mary Smallwood. Penguin Books, 1981, pp. 20-21.

[36] France 1986, p. 28.

[37] Steve Mason, Josephus and the New Testament (Peabody, MA: Hendrickson, 1992), p. 164.

[38] Schlomo Pines, An Arabic Version of the Testimonium Flavianum and Its Implications (Jerusalem: Jerusalem Academic Press, 1971), p. 69. Quoted in McDowell and Wilson 1988, p. 45.

[39] James H. Charlesworth, "Research on the Historical Jesus Today: Jesus and the Pseudepigrapha, the Dead Sea Scrolls, the Nag Hammadi Codices, Josephus, and Archaeology" Princeton Seminary Bulletin, vol. VI, no. 2, p. p. 110. Quoted in McDowell and Wilson 1988, p. 45.

[40] Quoted in McDowell and Wilson 1988, p. 45.

[41] Wells 1999, p. 214.

[42] Literally, "learning" or "instruction."

[43] Literally, "oral teaching."

[44] Literally, "completion."

[45] McDowell and Wilson 1988, p. 63.

[46] McDowell 1979, p. 85.

[47] Joseph Klausner, Jesus of Nazareth: His Life, Times, and Teachings (1922, New York: Block Publishing, 1989), p. 51.

[48] Klausner 1922, pp. 52-53.

[49Sanhedrin 43a. Quoted in McDowell 1979, p. 85.

[50] Klausner 1922, p. 20.

[51] Morris Goldstein, Jesus in the Jewish Tradition (New York: Macmillan, 1950), p. 101.

[52] McDowell 1979, p. 85.

[53] Morton Smith, Jesus the Magician (1978, New York: Barnes & Noble, 1993), p. 47.

[54] Charles Herford, Christianity in Talmud and Midrash (1903, New York: KTAV Publishing House, 1975), p. 41.

[55] McDowell 1979, p. 85. The passage is from Babylonian Sanhedrin 43a.

[56] Goldstein 1950, p. 23.

[57] Goldstein 1950, p. 30.

[58] McDowell 1979, p. 86.

[59] McDowell 1979, p. 86 and Klausner 1922, p. 27-28.

[60] McDowell 1979, p. 86.

[61] Klausner 1922, p. 28.

[62Ibid.

[63] Herford 1975, p. 94.

[64] Quoted in Herford 1975, p. 94.

[65] Herford 1975, p. 94.

[66] McDowell 1979, p. 86.

[67Ibid.; McDowell and Wilson 1988, p. 69.

[68] Herford 1975, p. 45.

[69] McDowell 1979, p. 86.

[70] Klausner 1922, p. 38, cites "Dikduke Sof'rim to Aboda Zara, edited by Dr. Rabinovitz from the Munich MS".

[71] John P. Meier, A Marginal Jew: Rethinking the Historical Jesus (New York: Doubleday, 1991), p. 97.

[72] Meier 1991, pp. 96-97.

[73] Quoted by Edwin Yamauchi 1995, p. 21..

[74] McDowell and Wilson 1988, p. 70.

[75] Goldstein 1950, p. 102.

[76] McDowell has the date as circa 112; Yamauchi states that the letter was written about 111; Robert L. Wilken dates the letter to 112. See McDowell and Wilson, p. 46; Yamauchi 1995, p. 216; and Robert L. Wilken, The Christians as the Romans Saw Them (New Haven: Yale, 1984), p. 15.

[77] Plinius Secundus, Epistles, X.96. The portion in italics is quoted in McDowell 1979, p. 83.

[78] McDowell and Wilson 1988, p. 48.

[79] Holding suggests that Pliny, as a former "state priest," would have had firsthand knowledge of the historicity of Jesus. However, there are two problems with that view. First, Pliny makes it clear in his letter to Trajan that he was quite ignorant of Christians. When Pliny needed to deal with the Christians, he did not know what to do; he turned to Trajan for advice. He wrote, "It is a rule, Sir, which I inviolably observe, to refer myself to you in all my doubts; for who is more capable of guiding my uncertainty or informing my ignorance?" Furthermore, Pliny acknowledged that he did not have an understanding of Christians until he interrogated the deaconesses. (Holding objects that prior to torturing the deaconesses, Pliny "knew that Christianity was a 'cult,' for he refers to investigations in which 'several forms of the mischief came to light.'" However, Pliny's reference to 'investigations' is a reference to his interviews of Christians during the trials; Pliny had no knowledge of Christians prior to those trials.) Finally, consider Pliny's off-hand reference to Christian belief: "For whatever the nature of [the Christians'] creed might be." These are not the words of a man with prior knowledge of Christianity.

Second, if it were really true that priests would have investigated Christians, Holding should be able to provide multiple examples of Roman priests investigating Christianity. He has produced nothing of the sort. Twice I have asked Holding to produce any evidence that Roman priests investigated Christians; Holding has completely ignored my requests. (Indeed, in his rebuttal to me, Holding does not even acknowledge my request!) Furthermore, in private correspondence, ancient historian Richard Carrier provided the following counterexample to Holding's unsupported claim:

Consider, for example, Plutarch, a prominent priest and elder contemporary of Pliny, whose voluminous writings almost entirely survive--and of those that don't we still have all the titles: never once does Plutarch ever mention Christians, even though he went out of his way to write on many religious subjects, even to attack popular superstitions and foreign cults. On Superstition and Advice to Bride and Groom reveal a serious concern with superstitions and unsavory religions and a desire to elaborate and oppose them. On Isis and OsirisOn the E at DelphiOn the Oracles of the Pythia,On the Decline of OraclesOn the Slowness of Divinities to AngerOn the Demon of Socrates, etc., prove his interest in researching or discussing foreign or exotic religious views. Platonic Questions,On the Repugnant Beliefs of StoicsAgainst the StoicsAgainst ColotesTable Talk, and so on, all show Plutarch to have had a keen concern to investigate and attack theological opinions opposed to his own. Also of note is the conspicuous absence of priests presenting evidence for Pliny's prosecutions, even though Pliny mentions (and no doubt exaggerates) the decline of attention to local temples as a result of the Christian fad. Instead, Pliny has no accusers at all, only anonymous lists, and must investigate the matter himself, on the spot. Also worthy of note is the college of silversmiths in Acts: the priestesses of Artemis are again conspicuously absent, and it is only the smiths, who make her statues, that get all riled up (although even they make no effort to "investigate" Christians but simply seek to trump up charges against them).

In direct response to this point, Holding objects that "Plutarch never had a situation like Pliny's to handle, where he had to make judgments upon Christians." However, this is irrelevant to Holding's claim that Pliny, as a former state priest, would have had prior knowledge of Christianity. This is only relevant to Pliny's role as Governor which, as we've seen, provides no support for Holding's conjecture.

In short, Holding has provided no evidence whatsoever that contemporary Roman priests (prior to the third century) investigated Christianity. In contrast, we've seen one example of a contemporary Roman priest (Plutarch) who did not investigate the Christians. As Carrier concludes, "Priests were NEVER involved in investigating Christians and would have had no interest in someone else's cult. Only magistrates are involved." See Holding, n.d.; idem, "A Slightly Shorter Concerto" (<URL:http://www.integrityonline15.com/jpholding/tekton/ajinod_05.html>, March 23, 2000), spotted April 19, 2000.

[80] Wilken 1984, p. 16.

[81] France 1986, p. 43.

[82] Tacitus, Annals XV.44.

[83] Gordon Stein denied the authenticity of this passage, arguing: (1) there is no corroborating evidence that Nero persecuted the Christians; (2) there was not a multitude of Christians in Rome at that date; (3) 'Christian' was not a common term in the first century; (4) Nero was indifferent to various religions in his city; (5) Nero did not start the fire in Rome; (6) Tacitus does not use the name Jesus; (7) Tacitus assumes his readers know Pontius Pilate; (8) the passage is present word-for-word in the Chronicle of Sulpicius Severus. However, Stein's arguments are extremely weak. At best, (1), (2), and (5) only cast doubt on the reliability of the passage; these are not good reasons for rejecting the authenticity of the passage. (3) and (4) are likewise irrelevant. Contrary to what Stein claims, (6) and (7) suggest that Pontius Pilate might have been relatively unknown. Finally, (8) is irrelevant. The fact that a later author expanded the passage in no way makes it probable that the original passage was interpolated. Furthermore, there are good reasons for accepting the authenticity of this passage: the anti-Christian tone of the passage, the scapegoat motif, the Latin style, and the integration of the passage with the story. Stein's argument for interpolation is completely unconvincing. See Stein 1982.

[84] Harris 1985, p. 351.

[85] I owe this point to Richard Carrier.

[86] Norman Perrin and Dennis C. Duling, The New Testament: An Introduction (Second ed., New York: Harcourt Brace Jovanovich, 1982), p. 407, quoted by Earl Doherty in private correspondence.

[87] See Gary Habermas, The Historical Jesus (Joplin, Missouri: College Press, 1996), p. 189; and McDowell and Wilson 1988, pp. 50-51.

[88] See Wells 1999, pp. 198-200; France 1986, p. 23; and E.P. Sanders, The Historical Figure of Jesus (New York: Penguin, 1993), p. 49.

[89] Holding 2000.

[90] McDowell and Wilson 1988, pp. 50-51.

[91] See Grant 1995, pp. 40-43 and Tacitus: The Annals of Imperial Rome (Penguin Books, 1973), p. 18; Bruce Chilton and Craig A. Evans, Studying the Historical Jesus (London: E.J. Brill, 1994), p. 24; Ronald Mellor, Tacitus (New York: Routledge, 1993), pp. 20, 44-45; Arnaldo Momigliano, The Classical Foundations of Modern Historiography (Berkeley: U. of California Press, 1990), pp. 111-2; Donald Martin, Tacitus, (Berkeley: U. of California Press, 1981), p. 211; and Ronald Syme, Tacitus (Oxford: Clarendon Press, 1958), pp. 281-282.

[92] Mellor 1993, p. 44 no. 56.

[93] Grant 1995, pp. 98-99.

[94] See K Wellesley, Greece and Rome (1954), pp. 13-26; D.R. Dudley, The World of Tacitus (London: Secker & Warburg, 1968), p. 19.

[95] Mellor 1993, p. 44.

[96] Wilken 1984, p. 49.

[97] Mellor 1993, p. 32.

[98] Mellor 1993, pp. 33-34.

[99] Contrary to what Holding suggests, I am not claiming that "If Tacitus incorrectly reported something, that would not affect his prestige and honor." Of course it would! Rather, my point was that if Tacitus correctly reported an uncontroversial, incidental detail (like the historicity of Jesus) without conducting an investigation to verify the truth of that detail, that would have been no strike against Tacitus' reliability as a historian according to the standards of ancient historiography.

[100] In direct response to this objection, Holding counters that (1) Tacitus was "always" careful to identify when he was reporting rumors, yet the relevant passage does not contain such a qualification, and (2) since "nearly everything Tacitus reports has a moral context," consistent application of my criteria would force the historian to discard nearly all of Tacitus' work. Let's consider these objections in order.

Turning to (1), Holding seems to assume that if Tacitus had not investigated the historicity of Jesus, Tacitus would have believed the historicity of Jesus was an unsubstantiated rumor. But why should anyone hold that assumption? Normally a person refers to a story as a "rumor" if and only if there is doubt concerning the truth of that story. Consider an analogy. No one refers to the historicity of the Prophet Mohammed as a "rumor" because no one denies the historicity of the Prophet Mohammed. Similarly, since there is no evidence of anyone doubting the historicity of Jesus at the time Tacitus wrote, Tacitus would have had literally no reason to believe that the mere existence of Jesus was a "rumor." Indeed, at the time Tacitus wrote, the historicity of Jesus was such a non-issue that Tacitus did not even address the matter as such; rather, Tacitus simply referred to the crucifixion of 'Christus,' which implies the historicity of Jesus!

But suppose, for the sake of argument, Tacitus would have considered the historicity of Jesus a "rumor" unless he (Tacitus) personally investigated the matter. We would be engaging in an argument from silence if we argued that, because Tacitus never qualifies his reference to Christus as a "rumor," Tacitus had researched the existence of Jesus. Of course, some arguments from silence are sound, so we cannot dismiss Holding's objection (1) simply because it relies on an argument from silence. The crucial question is this: if Tacitus had considered the historicity of Jesus a rumor, would he have said so? Holding declares, "I have already noted in Tekton 1-1-1 that Tacitus' scruples and concern for accuracy were such that healways indicated when he reported rumors as such" (my italics). Immediately we may note the 'absolutism' in Holding's position. In order to rule out the possibility that Tacitus did not investigate the historicity of Jesus, Holding has to claim more than just that Tacitus usually or often identified rumors as such; Holding must claim that Tacitus always identified rumors as such. Yet, when we turn to Tekton 1-1-1, the only evidence which even specifically addresses rumor as such is a quotation of a single Tacitean scholar, Mellor. Mellor wrote that Tacitus "distinguishes fact from rumor with a scrupulosity rare in any ancient historian." This does not support Holding's assertion that Tacitus "always" identified a rumor as such. Indeed, as Carrier pointed out, Mellor's statement is ambiguous: "scrupulosity" relative to other ancient historians can still mean much less than we would expect of a modern historian.

Holding also attempts to dodge his burden of proof, when he asks for a "direct proof that Tacitus reported a rumor as a fact knowing that it was merely a rumor." Remember that Holding is the one making a claim; Holding asserted that Tacitus "always" identifies rumors as such. Moreover, a moment's reflection will reveal the absurdity of Holding's request: if "Tacitus reported a rumor as a fact knowing that it was merely a rumor," we would have no way of knowing that. It is only when Tacitus identifies a rumor as such that we know a rumor was involved! Thus, at most we can only say that there are instances in which Tacitus identifies rumors as such. This tells us absolutely nothing about the number of instances in which Tacitus does not identify a rumor as such.

According to Ronald Martin (Tacitus, 1981, pp. 208-9), Tacitus claims that it is "my intention to follow my sources where they are unanimous but where they have given different reports I will record them under their names" (Ann. 13.20) yet he often does not uphold this "intention." But assume for the sake of argument that Tacitus always fulfilled his "intention." Since there is no evidence that anyone ever denied that 'Christus' was the founder of Christianity, this suggests that there would have been no contemporary reports which would have denied the historicity of Jesus. Thus, according to Tacitus' own methodology, he would not have named his source(s).

Holding alleges that "it is debatable whether, and to what extent, [Tacitus] fulfilled his intentions" because "a good deal of his source material is lost to us." Holding should compile a list of every source that Tacitus names in the Annals and Histories; if he did, he would discover that Tacitus almost never names his sources. According to Carrier, "We thus cannot know what he thought a 'rumor' was as opposed to a 'reliable' oral report."

As Carrier told me in private correspondence, that Tacitus would not identify his statement as a rumor "would be so obvious to anyone widely familiar with ancient historiography in general that they would be astonished at the notion that one had to prove it!" Holding's error is certainly understandable; Holding is a librarian, not an ancient historian. Yet, given this, it appears that many of Holding's own words can be used against him. To paraphrase: "Holding is working outside of his field. Ancient historians have the breadth of judgment and background to know that Holding's argument is bogus; that Holding uses such an argument indicates Holding's radical unfamiliarity with ancient historiography in general."

As for (2), I again can't resist using Holding's own words against him: his objection is not the product of careful thought, or of a genuine understanding of what I actually wrote. I did not write that Tacitus always repeated false information whenever he told a story in a moral context; rather, I stated that in such a situation Tacitus might be willing to do so. Therefore, Holding's objection that a consistent application of my "criteria would mean having to ashcan almost all of Tacitus' work" is false. Furthermore, Holding seems to have missed the point of the relevant Mellor quotation: relaying rumors, even when they are identified as such, "can be irresponsible history" when they are used to defame another person. In other words, Mellor is criticizing Tacitus on this point. Sometimes just the introduction of an allegation is all it takes to damage a person's reputation. Even if the allegation ultimately turns out to be false, the damage will have already been done. Mellor writes, "Tacitus is content to use the rumors to besmirch by association Livia and Tiberius who, whatever their failings, never displayed the deranged malice of an Agrippina and a Nero." That is to say, Tacitus identified a rumor as such in order to slander the reputations of Livia and Tiberius. If that is typical of the way in which Tacitus employs rumors, then that would be yet another reason why Tacitus had not qualified the historicity of Jesus as a rumor. Tacitus' off-hand reference to the crucifixion of 'Christus' (which presupposes the historicity of that 'Christus') did not serve that rhetorical role.

Despite all of Holding's hand waving about Tacitean scholars, Holding is simply unable to produce a single Tacitean scholar who directly states that Tacitus probably investigated the historicity of Jesus. Holding quibbles that Benko says Tacitus would have looked into the origin of Christianity, but that is not the same thing as investigating the historicity of Jesus. To make another analogy with Mormonism: I can investigate the claims of Joseph Smith without investigating whether Joseph Smith ever lived. In contrast, as we've seen, one Tacitean scholar, Mellor, has directly contradicted Holding's speculation concerning Annals 15.44. Indeed, I've also shown that Wilken--an ancient historian and a Christian familiar with the relevant passage--also denies that Tacitus was interested in Christianity. If Tacitus was not interested in Christianity, he definitely would not have been interested in the then non-issue of the historicity of Jesus. And I've quoted Holding himself who admits that "truthfully, there is no way to tell" where Tacitus obtained his information about Jesus. But this entails that Tacitus' general procedure as a historian provides us with no reason for believing that Tacitus had independent sources of information about the historicity of Jesus. See Holding 2000.

[101] Harris argues that the records "were secret so that even the senate needed special permission to consult them (Tacitus, Hist. 4.40)" Ibid., p. 352.

[102] Holding n.d.

[103] Grant 1995, pp. 39-40.

[104] F.R.D. Goodyear, Tacitus (Oxford: Clarendon Press, 1970), p. 31f. Quoted in Grant 1995, p. 41.

[105] I owe this point to Richard Carrier.

[106] France 1986, p. 23.

[107] E.P. Sanders, The Historical Figure of Jesus (New York: Penguin, 1993), p. 49.

[108] William Lane Craig, "John Dominic Crossan and the Resurrection" The Resurrection: An Interdisciplinary Symposium on the Resurrection of Jesus (ed. Stephen T. Davis, Daniel Kendall, Gerald O'Collins, Oxford: Oxford University Press, 1997), p. 252, n. 4.

[109] Suetonius, Life of Claudius 25.4. Cited by McDowell, p. 83.

[110] McDowell and Wilson 1988, p. 52. Italics are mine.

[111Ibid., p. 53.

[112] France 1986, p. 42.

[113] McDowell 1979, p. 83.

[114] McDowell and Wilson 1988, p. 53.

[115] France 1986, p. 40.

[116] Wells 1989, p. 20.

[117] McDowell 1979, p. 84.

[118] See Richard Carrier, "Jacoby and Müller on 'Thallus'" (<URL:http://www.infidels.org/library/modern/richard_carrier/jacoby.html>, 1999); cf. Murray J. Harris, "References to Jesus in Early Classical Authors" in Gospel Perspectives: The Jesus Tradition Outside the Gospels Volume 5 (ed. David Wenham, Birmingham: JSOT Press, 1985), p. 360 n. 4.

[119] Richard Carrier, "Thallus: An Analysis" (<URL:http://www.infidels.org/library/modern/richard_carrier/thallus.html>, 1999).

[120] See Murray J. Harris, "References to Jesus in Early Classical Authors" in Gospel Perspectives: The Jesus Tradition Outside the Gospels Volume 5 (ed. David Wenham, Birmingham: JSOT Press, 1985), pp. 343-44; E. Schürer, Geschichte des jüdischen Volkes im Zeitalter Jesu Christi III. Das Judentum in der Zerstreuung und die jüdische Literatur(Hildesheim: Olm, 1964 reprint of 1909 edition) III, 495; R. Eisler, The Messiah Jesus and John the Baptist (Eng. tr. by A.H. Krappe, London: Methuen, 1931), p. 298; and Maurice Goguel, The Life of Jesus (Eng. tr. by O. Wyon, London: Allen & Unwin, 1933), p. 93. I should note that the Schürer, Eisler, and Goguel sources were referenced by Harris but are unavailable to me.

[121] Carrier 1999b.

[122] France 1986, p. 24. For a contrary view, see Harris 1985, pp. 343-44.

[123] McDowell and Wilson 1988, p. 73.

[124Ibid., p. 35.

[125] Carrier 1999b.

[126] The more intrinsically improbable the historical claim, the greater the evidence we will need to accept that claim. In other words, extraordinary claims require extraordinary evidence. Since the intrinsic probability of the alleged darkness following Jesus' crucifixion is almost nil, we are justified in requiring independent confirmation of this remarkable claim. Given that such confirmation is not available, we are justified in not accepting the claim.

[127] McDowell, p. 39.

[128] Private correspondence with Richard Carrier, January 30, 2000.

[129] Mysteriously, Holding claims that he "see[s] nothing that contradicts or overturns" what he and Glenn Miller have argued concerning Thallus. But Holding's rebuttal to me simply refers readers to Glenn Miller's essay on Thallus, which in turn is mainly concerned with matters of Thallus' and Africanus' general reliability as historians. Miller does not address the dating of Thallus' reference. However, in my essay, I quote Carrier's (1999b) cutting-edge scholarship which shows that there is no reason to assume that Thallus wrote in the first century, which severely undermines the evidential value of Thallus as a witness to the historicity of Jesus. If Holding wishes to defer to Miller's work on the matter that is certainly his prerogative, but the fact remains that Miller has not yet refuted Carrier's arguments. See Holding 2000.

[130] Quoted by McDowell 1979, p. 84.

[131] See Carrier 1999b; c.f. Martin Routh, Reliquiae Sacrae, 2nd ed. (vol. 2) 1846, quoted in Carrier 1999b; R.M. Grant,Eusebius as Church Historian (Oxford: Clarendon, 1980), pp. 99-110, quoted approvingly in Wells 1996, p. 45.

[132Ibid.

[133] Wells 1996, p. 45.

[134] Quoted by F.F. Bruce, The New Testament Documents: Are They Reliable? (Downers Grove: InterVarsity Press, 1972), p. 114.

[135] Farrell Till, "The 'Testimony' of Mara Bar-Serapion" The Skeptical Review 1995 (4), p. ??. Republished electronically at <URL:http://www.infidels.org/library/magazines/tsr/1995/4/4mara95.html>. France 1986, p. 23 also questions whether 'wise King' refers to Jesus.

[136] Cf. France 1986, p. 24.

[137] Bruce 1972, p. 114, quoted by McDowell in McDowell 1979, p. 84. Emphasis is mine.

[138] Archibald Robertson, Jesus: Myth or History? (Second edition, London: Watts & Co, 1949), p. 87.

[139] McDowell and Wilson 1988, p. 54. Italics are mine.

[140] Till 1995.

[141] McDowell and Wilson 1988, p. 54.

[142] Holding n.d.

[143] McDowell, p. 82.

[144] Holding complains that my characterization of Mara Bar-Serapion's witness to the historicity of Jesus as virtually worthless is "a much too extreme position." This is completely misguided. A historical source either provides independent confirmation of the historicity of Jesus or it does not. Given the uncertainty of the date of Bar-Serapion's letter and its historical inaccuracies, the letter is not valuable as a witness to the historicity of Jesus. The letter is a valuable historical source--e.g., it provides important evidence of non-Christian knowledge of Christian claims--but it is not valuable as a witness to the historicity of Jesus. (In the latest version of his reply to this essay dated May 10, 2000 Holding complains that I treat this matter as a "black and white" issue, but Holding never explains how this issue could ever be anything but a black and white issue. I agree that some witnesses to the historicity of Jesus are more valuable than others, but that does not in any way contradict my original claim that Bar-Serapion's letter "does not provide independent confirmation" of the historicity of Jesus.) See Holding, 2000.

[145] I quoted Grant's remark that Lucian, as a satirist, believed that "a good historian must have 'powers of expression.'" See Grant 1995, p. 99.

[146] Grant 1995, p. 27.

[147] Grant 1995, p. 70.

[148] Grant 1995, pp. 81,94.

[149] Holding denies this, arguing it is unlikely that Lucian would have relied on Christian sources for his information, given his "disdain" for Christians. However, this objection is multiply flawed. First, just because someone has "disdain" for Christians does not mean they are skeptical of literally everything they say. Again, I am extremely skeptical of Mormonism, but I'm willing to take the Mormon explanation for the origin of the term "Mormon" at face value! (Holding attempts to dismiss this analogy by arguing that Christian origins are tied to a public historical event of great significance, but one can be skeptical of that event without ever questioning the mere existence of Jesus. And Holding presents no evidence that Christianity was significant at the time that Lucian wrote.) In the absence of any evidence that Lucian or any other contemporary figure doubted the Christian explanation for the origin of the term "Christian," there is simply no reason to believe that Lucian would have conducted an investigation into the matter.

Second, even if we suppose that Lucian had non-Christian sources, there is no evidence that those sources were independent. Yet for Lucian's statement to count as independent confirmation for the historicity of Jesus, we need evidence that his knowledge of the historicity of Jesus was based upon independent sources. Given that Lucian never specifies his sources, Holding's conjecture is nothing but speculation. Lucian's "concern for accuracy" implies only that Lucian considered his source(s) reliable; it does not tell us that Lucian had independent sources. See Holding, n.d.

[150] I am grateful to Glenn Miller, Richard Carrier, Peter Kirby, and everyone who contributed to Jury for helpful suggestions on previous drafts of this essay.

[151] McDowell and Wilson 1988, p.



__________________


Guru

Status: Offline
Posts: 24709
Date:
Permalink  
 

டிசம்பர் 25 : தேவகுமாரன் மித்ராவின் பிறந்த நாள்!

 

 

 

"அனைவருக்கும் யால்டா (Yalda) நல்வாழ்த்துக்கள்!"என்ன? ஒன்றுமே புரியவில்லையா? "கிறிஸ்துமஸ் தினம்" என்று சொன்னால் தான் தெரியுமா?

டிசம்பர் 25 ம் தேதி, தேவகுமாரன் இயேசு கிறிஸ்து பிறந்தார். அவரது பிறந்தநாளை கிறிஸ்துமஸ் தினமாக கொண்டாடுவதாக எல்லோரும் தவறாக நினைத்துக் கொண்டிருக்கிறோம். கிறிஸ்தவ சகோதரர்களே, நண்பர்களே, பெரியோர்களே, இயேசு கிறிஸ்து டிசம்பர் 25 அன்று தான் பிறந்தார் என்று விவிலிய நூலில் எங்கேயும் எழுதப்படவில்லை. பல அறிஞர்கள் பைபிளில் ஒவ்வொரு சொல்லாக தேடிப் பார்த்து விட்டார்கள். இயேசு எந்த தேதியில் பிறந்தார் என்ற விபரம் கூட அங்கே இல்லை.


அப்படியானால் எதற்காக டிசம்பர் 25 ஐ, இயேசு பிறந்த தினம் என்று கூறுகிறார்கள்? இதற்கான விடை ரோமர்களின் வரலாற்றில் தேடிப் பார்க்கப் பட வேண்டும். ஆதி கால கிறிஸ்தவர்கள், பிற ரோம பிரஜைகளை கிறிஸ்தவர்களாக மதம் மாற்றிக் கொண்டு வந்தனர். அவர்களுக்கு இருந்த ஒரு பெரிய பிரச்சினை, கிறிஸ்தவத்துக்கு முந்திய ரோம மதத்தின் பண்டிகை நாட்கள். டிசம்பர் 25 ம், வேற்று மதம் ஒன்றின் புனித தினம். அதற்கும் கிறிஸ்தவ மதத்திற்கும் ஒரு சம்பந்தமும் கிடையாது.

ரோமர்கள் டிசம்பர் 17 முதல் 25 வரை, "Saturnalia" என்றொரு பண்டிகையை கொண்டாடுவார்கள். ஒவ்வொரு வருடமும் குறிப்பிட்ட நாட்களில் சட்ட ஒழுங்கு தளர்த்தப்படும். "மக்கள் தெருவில் பாடிக் கொண்டே நிர்வாணமாக வீடு வீடாக செல்வார்கள். பாலியல் பலாத்காரங்கள் சாதாரணமாக நடக்கும். மனித உருவத்தில் செய்யப்பட்ட பிஸ்கட் புசிப்பார்கள்." இவ்வாறு, தான் அவதானித்தவற்றை லூசியான் என்ற கிரேக்க சரித்திர ஆசிரியர் குறித்து வைத்துள்ளார்.

ஜெர்மனியர்களும், ஆங்கிலேயர்களும், இப்போதும் கிறிஸ்துமஸ் காலத்தில், மனித உருவத்தில் செய்யப்பட்ட பிஸ்கட்கள் தயாரிப்பார்கள். டிசம்பர் மாத பண்டிகை, தீமையை அழிப்பதாகவும் பொருள் கொள்ளப் படுகின்றது. ஒவ்வொரு ஊரிலும், தீய ஒழுக்கம் கொண்ட ஒரு ஆண்/பெண், பாவியாக தேர்ந்தெடுக்கப்படுவார். ஊர் மக்கள் யாரை "பாவி" என்று சுட்டிக்காட்டுகிறார்களோ, அந்த நபர் கொடூரமாக கொலை செய்யப்படுவார். டிசம்பர் 25 அன்று தான் தீர்ப்புக் கூறும் நாள். பிற்காலத்தில், ரோமர்கள் கிறிஸ்தவர்களாக மதம் மாறினாலும், பழைய பண்டிகை தினத்தை கொண்டாடாமல் விடவில்லை. கிறிஸ்தவ சபை, டிசம்பர் 25 ம் திகதியை, இயேசுவின் பிறந்த தினமாக அறிவித்ததால், அது கிறிஸ்தவ புனித தினமாகி விட்டது.

டிசம்பர் 25, இன்னொரு கடவுளின் பிறந்த தினமாக கொண்டாடப் பட்டது. ஒரு காலத்தில் மித்ரா என்ற கடவுளை வழிபடும் மதம், இன்றைய ஈரான் முதல் ரோமாபுரி வரை பரவியிருந்தது. ரிக் வேதத்தில் எழுதப் பட்டிருப்பதால், வட இந்தியாவிலும் மித்ரா வழிபாடு இருந்திருக்க வேண்டும். குறிப்பாக ரோம படையினர் மத்தியில் மித்ரா வழிபாடு பிரபலமாக இருந்தது. பண்டைய ரோமர்களுக்கு மித்ரா கடவுளின் தோற்றம் பற்றிய கதை பரிச்சயமானது. ஆச்சரியப்படத் தக்கவாறு, இயேசு கிறிஸ்துவின் பிறப்பு குறித்த கதையும், மித்ராவின் பிறப்பு குறித்த கதையும் ஒரே மாதிரி உள்ளன.

கிறிஸ்தவம் தோன்றுவதற்கு முன்பு (கி.மு.600)பல நூறாண்டுகளாக, மித்ரா வழிபாடு இருந்துள்ளது. ஆகவே இது ஒன்றும் தற்செயல் அல்ல. பிற்காலத்தில் கிறிஸ்தவ மதத்தை ஸ்தாபன மயப் படுத்தியவர்கள், மித்ராவின் கதையை, இயேசுவின் கதையாக திரித்திருக்க வாய்ப்புண்டு. இன்று மித்ராவின் கதை யாருக்கும் தெரியாது. ஆனால் அன்றிருந்த நிலை வேறு. இன்று எவ்வாறு ஏசு பிறந்த கதை சாதாராணமாக எல்லோருக்கும் தெரியுமோ, அதே போல பண்டைய ரோம மக்கள் அனைவருக்கும் மித்ரா பிறந்த கதை தெரிந்திருந்தது. ஆகவே ஒன்றை இன்னொன்றிற்கு மாற்றாக கொண்டு வந்ததன் மூலம், பழைய மத நம்பிக்கைகள் அடியோடு அழிக்கப் பட்டன.

ஆண்டவரின் குமாரனான மித்ரா, டிசம்பர் 25 அன்று, பூமியில் பிறந்ததாக கூறப் படுகின்றது. ஏசுவை ஈன்ற கன்னி மரியாள் போன்று, மித்ராவின் தாயான Anahita வும் கன்னியாகவே கடவுளின் குமாரனை பெற்றெடுத்தார். மித்ரா மரணமுற்ற போது, ஒரு குகைக்குள் புதைக்கப் பட்டார். சில நாட்களின் பின்னர் உயிர்த்தெழுந்தார். ஏசுவின் மரணம் பற்றிய கதையும், இந்த இடத்தில் ஒத்துப் போகின்றமை அவதானிக்கத் தக்கது. ஈரானில் சாரதூசர் என்ற தீர்க்கதரிசி, ஓரிறைக் கோட்பாட்டை கொண்டு வந்ததால், பல தெய்வங்களில் ஒன்றான மித்ரா முக்கியத்துவம் இழந்தது. சரதூசர், "இறைவன் ஒருவனே, அவன் பெயர் மாஸ்டா," என்று புதியதொரு மத சம்பிரதாயத்தைக் கொண்டு வந்தார். கிறிஸ்துமஸ் என்ற சொல்லில் உள்ள "மஸ்", மாஸ்டாவில் இருந்து திரிபடைந்த சொல்லாகும்.

அன்றிருந்த போப்பாண்டவர் லயோ(கி.பி. 376), மித்ரா வழிபாட்டுத் தலங்களை அழித்தார். அது மட்டுமல்ல, மித்ராவின் பிறந்த தினமான டிசம்பர் 25 ஐ, இயேசு பிறந்த தினம் என்றும் அறிவித்தார். ஈரானுக்கு அயலில் உள்ள ஆர்மேனியாவில் மித்ரா வழிபாடு நீண்ட காலத்திற்கு தொடர்ந்தது. கிறிஸ்தவ மதத்தை அரசு மதமாக ஏற்றுக் கொண்ட முதலாவது நாடு ஆர்மேனியா என்பது குறிப்பிடத் தக்கது. அவர்களது கலண்டரின் படி, ஜனவரி 6 , இயேசுவின் பிறந்த தினமாக கொண்டாடப் பட்டது. (இன்றைக்கும் ரஷ்யா, கிரேக்கம் போன்ற நாடுகளில் அன்று தான் கிறிஸ்துமஸ்.) "கிறிஸ்துவுக்கு முன்", "கிறிஸ்துவுக்கு பின்" என்ற கால அளவீட்டுக்கும், இயேசு கிறிஸ்துவுக்கும் ஒரு சம்பந்தமும் இல்லை. ரோம சாம்ராஜ்ய கிறிஸ்தவர்கள், மதப் பிரச்சாரத்துக்கு வசதியாக, அவ்வாறு காலத்தை அளந்து வந்தனர். (தற்போது மதச் சார்பற்ற நாடுகளில் "நமது கால அளவீடு" என்று குறிப்பிடுகின்றனர்.)


பண்டைய ஈரானில் "ஒளி பிறக்கும் தினம்" கொண்டாடப்பட்டது. (இந்தியாவில் கொண்டாடப்படும் தீபாவளி போன்றது. இதுவும் வருட இறுதியில் தான் வரும்.) ஈரானில் அந்த தினத்தை, யால்டா (Yalda) என்று அழைத்தனர். பார்சி மொழியில் "யால்(Yal )" என்றால் பிறப்பு, "டா(Da )" என்றால் நாள் என்று அர்த்தம். நாள் என்பது வெளிச்சம் என்றும் பொருள்படும். அதே நேரம் "டா" என்ற சொல், பல ஐரோப்பிய மொழிகளில் காணப்படுகின்றன. நெதர்லாந்து மொழியில் "Dag"(டாக்), ஸ்கண்டிநேவிய மொழிகளில் "Dag " (டே), ஆங்கிலத்தில் "Day ". எல்லாமே நாளைக் குறிக்கும் சொல் ஒரே மாதிரி தோன்றுவதை அவதானிக்கலாம்.

கிறிஸ்துமஸ் தினத்தைக் குறிக்கும், ஈரானிய சொல்லான "Yalda " கிட்டத்தட்ட அதே உச்சரிப்பில் ஸ்கண்டிநேவிய மொழிகளில் பயன்படுத்தப் படுகின்றது. ஸ்கண்டிநேவிய நாடுகளில் கிறிஸ்துமஸ், "Juledag" (உச்சரிப்பு "யூலே டெ") என்று அழைக்கப்படுகின்றது. பின்லாந்தில் "Joulu" (உச்சரிப்பு: "யவ்லு") என்று அழைக்கின்றார்கள். ஸ்கண்டிநேவிய நாடுகளில் டிசம்பர் 25, ஏசுவின் பிறந்த தினம் என்பதனை விட, அறுவடை நாள் என்ற அர்த்தத்திலும் கொண்டாடப் படுகின்றது. ஸ்கண்டிநேவிய நாடுகளில் உங்கள் நண்பர்கள் வசித்தால், அவர்களிடம் கேட்டு தகவலை உறுதிப் படுத்திக் கொள்ளுங்கள்.
நன்றி: கலையகம்


மேலதிக தகவல்களுக்கு:
Merry Mithra
Yalda
Mithra
Saturnalia


__________________


Guru

Status: Offline
Posts: 24709
Date:
Permalink  
 

கிறிஸ்மஸ் – மறைக்கப்பட்ட உண்மைகள்

எழுதியவர்/பதிந்தவர்/உரை பிற ஆசிரியர்கள்

- முஹம்மட் அர்ஷாத் arshathslm@gmil.com

‘நத்தார் பண்டிகை’ அல்லது ‘கிறிஸ்மஸ்’ – Christmas – என அழைக்கப்படும் ‘இயேசு கிறிஸ்த்துவின் பிறந்தநாள் விழா’ ஒவ்வொரு வருடமும் டிசம்பர் 25 அன்று பெரும்பாலான கிறிஸ்த்தவர்களால் கொண்டாடப்படுகின்றது. கிழக்கு மரபுவழி திருச்சபையினர் என்கின்ற கிறிஸ்த்தவ பிரிவினரால் ஜனவரி 7ம் நாள் கொண்டாடப்படுகின்றது.

பிறந்த நாள் கொண்டாட்டம் அறிவுபூர்வமானதா? கிறிஸ்த்தவ நம்பிக்கையின்படி இறைமகனுக்கே(?) பிறந்தநாளா? என்கின்ற வாதப்பிரதிவாதங்களுக்குள் நுழையாமல் கிறிஸ்மஸ் பண்டிகை டிசம்பர் 25ல் கொண்டாடப்படுவது சரிதானா? என்பதை வரலாற்று ரீதியாகவும், பைபிள் மற்றும் திருக்குர்ஆன் ஒளியிலும் ஆய்வுக்குட்படுத்துவோம்.

வரலாற்று ஒளியில் கிறிஸ்மஸ்…

கிறிஸ்மஸின் தோற்றம்
ஆரம்ப கால கிறிஸ்த்தவ சமுதாயத்தில் கிறிஸ்மஸ் உள்ளிட்ட எந்தவொரு பிறந்த நாள் கொண்டாட்டங்களும் கொண்டாடப்படவில்லை. கிறிஸ்மஸ் நாள் மரபுவழி வருவதேயன்றி இயேசுவின் உண்மையான பிறந்தநாள் அல்ல. மேலும், கிறிஸ்மஸ் மரம், கிறிஸ்மஸ் தாத்தா, கிறிஸ்மஸ் கேக் போன்ற அனுஸ்டானங்கள் புராதன பாபிலோனிலிய மக்களின் கலாசாரம் என என்சைக்ளோபீடியா -The world book Encyclopedia – The Encyclopedia of Religion and Ethics – the Encyclopedia Americana – கூறுகின்றது.

விக்கிபீடியா தருகின்ற தகவலின் அடிப்படையில், இத்தாலி போன்ற நாடுகளில் காணப்பட்ட ‘சட்டர்நாலியா’ (சடுர்நலியா பண்டிகை) – Saturnalia – மற்றும் உரோமர்களால் டிசம்பர் 25ல் கொண்டாடப்பட்டு வந்த வெற்றி வீரன் சூரியன் (Sol- Indicts) என்றழைக்கப்பட்ட சூரியக் கடவுளின் பிறந்தநாளான நட்டாலிஸ் சோலிஸ் இன்விக்ட்டி- Natalis Solis Invicti – (சோல் இன்விக்டுஸ்) என்கின்ற குளிர்கால பண்டிகைகளை தழுவியே கிறிஸ்மஸ் தோன்றியதாக கூறுகின்றது.

இதனை உறுதிப்படுத்தும் வகையில்,

  • கிறிஸ்த்தவ எழுத்தாளர்கள் இயேசுவின் பிறப்பை சூரியனின் மீள்உதயத்தோடு ஒப்பிட்டுள்ளதையும்,
  • இயேசு சோல்-இன் சூரியக்கடவுளாக சித்தரிக்கப்பட்டுள்ளதையும்,
  • சிப்ரியன் – Cyprian- என்கின்ற கிறிஸ்த்தவ மதபோதகரின் “எவ்வளவு அதிசயச் செயல் சூரியன் பிறந்த நாளில்…. கிறிஸ்த்துவும் பிறந்தது….” “ Oh ,how wonderfully acted Providence that on that day on which that Sun was born . . . Christ should be born…” என்கின்ற வாக்குமூலத்தையும்,
  • இவை எல்லாவற்றுக்கும் மேலாக, இதனை முழுக்க முழுக்க உறுதிப்படுத்துகின்ற “சோல் இன்விக்டுஸ்- கிறிஸ்மஸின் தொடக்கத்திற்கு மிகப்பெரிய பங்களிப்பு செய்துள்ளது” என்கின்ற கத்தோலிக்க கலைக்களஞ்சியத்தின் வாக்குமூலம்

போன்ற சான்றுகளை கோடிட்டு காட்டுவதன் மூலம், சூரியக் கடவுளின் பிறந்தநாள் உள்ளிட்ட குளிர்கால கொண்டாட்டங்களை அடிப்படையாக வைத்து மிகமிக பிற்பட்ட காலத்தில் தோன்றிய ஒரு பண்டிகையே கிறிஸ்மஸ் என்கின்ற கருத்தை உறுதி செய்கின்றது.

‘செக்டுஸ் ஜுலியஸ் அப்ரிகானுஸ்’ – Sextus Julius Africanus – என்கின்ற மூன்றாம் நூற்றாண்டைச் சேர்ந்த கிறிஸ்த்தவ எழுத்தாளரால் இயேசு கிறிஸ்து டிசம்பர் 25ல் பிறந்தார் என்கின்ற கருத்து வரலாற்றில் முன் வைக்கப்படுகின்றது. இதற்கு ‘ஒரிஜென்’- Origen – போன்ற ஆரம்பகால முக்கிய கிறிஸ்த்தவ மதகுருக்களே மிக கடுமையான எதிர்ப்பை வெளியிட்டனர். கிறிஸ்த்தவ இறையியல் அறிஞரான ஒரிஜென்,“பார்வோன்- pharaoh – அரசனைப் போன்று இயேசு கிறிஸ்த்துவின் பிறந்தநாளை கொண்டாடக்கூடாது என்றும், பாவிகளே அவ்வாறு செய்வதாகவும், புனிதர்கள் அவ்வாறு செய்யமாட்டார்கள்” என்றும் தனது கடும் கண்டனத்தை வெளியிட்டார்.

ரோமப் பேரரசன் ‘கான்ஸ்டான்டின்’ – Constantin – காலத்தில் இடம் பெற்ற நைசியன் திருச்சபை பிரகடனத்தில் -Declaration of Nicean Council –

சூரியக்கடவுளின் பிறந்தநாள் -டிசம்பர் 25- இயேசுநாதரின் பிறந்தநாளாகவும், சூரியக் கடவுளின் பெயரால் உரோமர்கள் கொண்டாடிய கொண்டாட்டங்கள்- கிறிஸ்த்துவின் பிறந்தநாள் கொண்டாட்டங்களாகவும் அறிவிக்கப்பட்டது.

இக்கிறிஸ்மஸ் கொண்டாட்டங்கள் ஒரேகடவுள் மூன்று நிலைகளில் உள்ளார் என்கின்ற கொள்கையை அடிப்படையாக கொண்ட கிறிஸ்த்தவ பிரிவினரால் கி.பி. 378ல் மீண்டும் உயிர்ப்பிக்கப்பட்டது. கி.பி. 379ல் கொன்ஸ்தாந்துநோபலில் – Constantinople – அறிமுகப்படுத்தப்பட்ட கிறிஸ்மஸ் கொண்டாட்டங்கள் பெரும் சர்ச்சையை தோற்றுவித்ததாக எட்வர்ட் கிப்பன் – Edward Gibbon -என்கின்ற ஆய்வாளர் குறிப்பிடுகிறர். வழக்கொழிந்து போன கிறிஸ்மஸ் கொண்டாட்டங்கள் கொன்ஸ்தாந்துநோபலில் கி.பி. 400 காலப்பகுதியில் ‘யோன் கிறிசொஸ்டம்’ -John Chrysostom- என்கின்ற கிறிஸ்த்தவ போதகரால் மீண்டும் உயிர்ப்பிக்கப்படுகின்றது.

மேலும், பேரரசன் சார்லிமெஜி -Charlemagie- என்பவன் கி.பி 800ம் ஆண்டு கிறிஸ்மஸ் நாளில் முடிசூட்டிக்கொண்டதாலும், கி.பி. 1066 ல் முதலாவது வில்லியம் (இங்கிலாந்து)- William I of England – மன்னன் கிறிஸ்மஸ் நாளில் முடிசூட்டிக்கொண்டதாலும் கிறிஸ்மஸ் கொண்டாட்டங்கள் மீண்டும் உயிர்ப்பிக்கப்படுகின்றது.

மத்திய கால கிறிஸ்த்தவ சீர்திருத்த திருச்சபைகள் “கிறிஸ்மஸ் கொண்டாட்டங்கள்- பாப்பரசின் ஆடம்பரம்” என்று விமர்சித்தனர். தூய்மைவாதிகள் -Puritans- எனும் கிறிஸ்த்தவ பிரிவினர் “கிறிஸ்மஸ் கொண்டாட்டங்களை விலங்கின் (சாத்தானின்) கந்தல் துணி” என்று மிகக் கடுமையாக விமர்சித்தனர். மேலும் கி.பி. 1647ல் தூய்மைவாத கிறிஸ்த்தவ மறுசீரமைப்பினர் எனும் கிறிஸ்த்தவ பிரிவினர் முதலாம் சார்ல்ஸ் மன்னனின் உதவியோடு இங்கிலாந்தில் கிறிஸ்த்தவ கொண்டாட்டங்களை தடைசெய்தனர். இன்றும் கூட சில அங்கிலிக்கன் திருச்சபை கிறிஸ்த்தவ போதகர்களும், ஆர்மினியர்களும், செர்பியர்களும் கிறிஸ்மஸ் கொண்டாட்டங்களை அங்கீகரிப்பதில்லை.

தூய்மைவாத கிறிஸ்த்தவ பிரிவினரால் கி.பி. 1659-1681 காலப்பகுதியில் புதிய இங்கிலாந்தின் பொஸ்டன் நகரில் கிறிஸ்மஸ் கொண்டாட்டங்கள் தடைசெய்யப்பட்டிருந்தன கிறிஸ்மஸ் கொண்டாட்டங்களில் ஈடுபட்டவர்களுக்கு அபராதமும் விதிக்கப்பட்டது. மேலும் அமெரிக்க புரட்சிக்குப் பின்னர் அமெரிக்காவில் கிறிஸ்மஸ் கொண்டாட்டங்கள் முக்கியத்துவம் இழந்து காணப்பட்டன.

19ம் நூற்றாண்டின் ஆரம்பத்தில் கிறிஸ்மஸ் கொண்டாட்டங்களை உயிர்ப்பிப்பதில் எழுத்தாளர் வாசிங்டன் இர்விங்- Washington Irving- எழுதிய -“The Sketch Book of Geoffrey Crayon”, “Old Christmas”- என்கின்ற சிறுகதை நூற்களும், அமெரிக்காவில் குடியேறிய ஜேர்மனியர்களின் பங்களிப்பும் குறிப்பிடத்தக்கது. எனினும், இர்விங் தனது நூலில் குறிப்பிடப்பட்டுள்ள விடயங்கள் கற்பனையானவை என்கின்ற விமர்சனமும் எழுந்தது. இதுவே அமெரிக்காவுக்கு கிறிஸ்மஸ் வந்த கதையாகும்.

சுருக்கமாக சொல்லப்போனால், கிறிஸ்மஸ் பண்டிகை -டிசம்பர் 25ம் நாள்- மித்ரா என்கின்ற சூரியக்கடவுளின் பிறந்தநாளாகும். சடுர்நலியா என்கின்ற குளிர்கால பண்டிகையை தழுவியே பெரியவர்களுக்கு மெழுகவர்த்தியும், சிறியவர்களுக்கு பொம்மைகள் வழங்குகின்ற கலாச்சாரமும் பரிசுப்பரிமாற்றங்களும், களியாட்டங்கள், கேளிக்கை நிகழ்வுகளும்; மதுஅருந்துகின்ற வழக்கமும் கிறிஸ்மஸ் கொண்டாட்டங்களின் போது இடம்பிடித்தன.

எனவே, வரலாற்று ஒளியில் கிறிஸ்மஸ் பண்டிகை- டிசம்பர் 25ம் நாள் கொண்டாட்டங்கள்- கிறிஸ்த்தவர்களுடைய பண்டிகை அல்ல. மாறாக, புறஜாதியினருடைய பண்டிகை என்பது நிரூபணமாகின்றது.

பைபிளின் ஒளியில்..
லூக்கா அதிகாரம்: 02

 

  1. அந்நாட்களில் உலகமெங்கும் குடிமதிப்பு எழுதப்படவேண்டுமென்று அகுஸ்துராயனால் கட்டளை பிறந்தது.
  2. சீரியா நாட்டிலே சிரேனியு என்பவன் தேசாதிபதியாயிருந்தபோது இந்த முதலாம் குடிமதிப்பு உண்டாயிற்று.
  3. அந்தப்படி குடிமதிப்பெழுதப்படும்படிக்கு எல்லாரும் தங்கள் தங்கள் ஊர்களுக்குப் போனார்கள்.
  4. அப்பொழுது யோசேப்பும், தான் தாவீதின் வம்சத்தானும் குடும்பத்தானுமாயிருந்தபடியினாலே, தனக்கு மனைவியாக நியமிக்கப்பட்டுக் கர்ப்பவதியான மரியாளுடனே குடிமதிப்பெழுதப்படும்படி,
  5. கலிலேயா நாட்டிலுள்ள நாசரேத்தூரிலிருந்து யூதேயா நாட்டிலுள்ள பெத்லகேம் என்னும் தாவீதின் ஊருக்குப்போனான்.
  6. அவ்விடத்திலே அவர்கள் இருக்கையில், அவளுக்குப் பிரசவகாலம் நேரிட்டது.
  7. அவள் தன் முதற்பேறான குமாரனைப்பெற்று, சத்திரத்திலே அவர்களுக்கு இடமில்லாதிருந்தபடியினால், பிள்ளையைத் துணிகளில் சுற்றி, முன்னணையிலே கிடத்தினாள்.
  8. அப்பொழுது அந்தநாட்டிலே மேய்ப்பர்கள் வயல்வெளியில் தங்கி, இராத்திரியிலே தங்கள் மந்தையை காத்துக் கொண்டிருந்தார்கள்.

இயேசுவின் தாய் மரியாள், யோசேப் என்பவரின் துணையோடு நாசரத் எனும் ஊரிலிருந்து யூதேயா நாட்டில் உள்ள பெத்லகேம் எனும் ஊருக்கு சனத்தொகை கணக்கெடுப்புக்காக நீண்ட தூரம் பிரயாணம் செய்துள்ளதாக பைபிள் கூறுகின்றது. போக்குவரத்து வசதிகள் குன்றிய அக்காலகட்டத்தில் மரியாள் மேற்கொண்ட பயணம் மிகக் கடினமானது என்பதில் யாருக்கும் மாற்றுக் கருத்து கிடையாது.

இப்போது நமது கேள்வி என்னவென்றால், பைபிள் குறிப்பிடுகின்ற பிரதேசங்கள் டிசம்பர் 25 காலப்பகுதியில் பனிஉறையக் கூடிய மிகக் கடுமையான காலகட்டமாகும். அக்காலகட்டத்தில் வாணிபக்கூட்டம் உள்ளிட்ட யாரும் பயணங்கள் மேற்கொள்வதில்லை. எனவே, மக்கள் பயணம் செய்ய முடியாத குளிர்காலத்தில் அகுஸ்துராயனால் இக்கட்டளை நிச்சயம் இடப்பட்டிருக்க முடியாது.

இரண்டாவதாக, லூக்கா சுவிசேஷம் 2:8 வசனம் குறிப்பிடுகின்ற ‘அந்தநாட்டிலே மேய்ப்பர்கள் வயல்வெளியில் தங்கி, இராத்திரியிலே தங்கள் மந்தையை காத்துக் கொண்டிருந்தார்கள்’ என்கின்ற வசனத்தையும் நாம் கருத்தூன்றிப் படிக்க வேண்டும்.

பனிஉறைகின்ற குளிர்காலத்தில் இடையர்கள் வயல்வெளிகளில் தங்குவது கிடையாது. மாறாக, அறுவடை முடிந்ததன் பிற்பாடு கோடையின் பிற்பகுதியிலேயே வயல்வெளிகளில் தங்கி,மந்தையைக் காத்து வருவது (கிடை கட்டுவது) வழக்கமாகும். அதன் மூலம் அறுவடை முடிந்த விளைநிலங்களை அடுத்த வேளாண்மைக்கு முன் இயற்கை உரமிட்டு வளப்படுத்துவதும் வழக்கமாகும்.
எனவே, பைபிளின் கூற்றுப்படி இயேசுவின் பிறப்பு நிகழ்ந்தது கோடையின் பிற்பகுதியாகும். மாறாக, குளிர்காலமான டிசம்பர் 25 கிடையாது.

இது குறித்து -Joe Kovacs- என்கின்ற கிறிஸ்த்தவ அறிஞர் தனது ‘Shocked by the Bible’ எனும் நூலில் இயேசு டிசம்பர் 25ல் பிறந்தார் என்கின்ற கருத்தை நிராகரிக்கிறார்.

மேலும் lord.activeboard.com எனும் கிறிஸ்த்தவ வலைத்தளம் இயேசு கிறிஸ்த்துவின் பிறப்பு குறித்து பைபிளை மேற்கோள் காட்டி குறிப்பிடுகின்ற விபரங்களை தகவலுக்காக தருகின்றேன்.

இயேசுவின் பிறந்தநாள் டிசம்பர் 25-ம் தேதி அல்ல என்பதற்கு ரூபகாரம்- 1.
அதாவது, இயேசு கிறிஸ்துவுக்கு முன்னோடியான யோவான் ஸ்நானகன் என்ற ஸ்நான அருளப்பர் வயதிலேயே இயேசுவுக்கு ஆறு மாதங்களுக்கு மூத்தவர். எப்படியெனில் காபிரியேல் தூதர் இயேசுவின் தாயாகிய மரியாளுக்கு வாழ்த்துதல் கூறும்போது யோவான் ஸ்நானகனின் தாயாகிய எலிசபெத்துக்கு இது ஆறாம் மாதம் என்றார். ஆகவே, இயேசுவின் பிறந்த நாளை கண்டு பிடிக்க யோவான் ஸ்நானகனின் பிறப்பை கவனிப்பது அவசியம். எனவே, லுக்கா 1:5 முதல் 20 வசனங்களை வாசிக்கவும்.

இதில் 5-ம் வசனத்தில் அபியா என்ற ஆசாரிய முறைமையில் -Order- சகரியா என்ற ஒருவன் இருந்தான் என்றும், 8-9 வசனங்களில் சகரியா தன் ஆசாரிய முறைமையின்படி தேவ சந்நிதியிலே தூபங்காட்டுகிறதற்கு சீட்டைப் பெற்றான் என்று வாசிக்கிறோம்.

எனவே, யோவான் ஸ்நானகனின் தகப்பனாகிய சகரியா ஆலயத்திலே ஊழியம் செய்த, அந்த அபியாவின் முறை என்னவென்றும், அது எக்காலம் என்றும் நாம் அறிவது அவசியம்.

அதாவது தாவீது அரசனின் காலத்தில் ஆலயத்தில் ஆசாரிய ஊழியம் செய்ய, முறைமை வகுக்கப்பட்டது எப்படியெனில் ஆசாரிய ஊழியம் செய்ய 24 ஆசாரியர்கள் இருந்தார்கள். அவர்கள் ஒவ்வொருவரும் ஒரு மாதத்திற்கு இரண்டு இரண்டு பேராக 12 மாதத்திற்கும் 24 ஆசாரியர்களாக முறைப்படுத்தப்பட்டனர். ஒரு மாதத்தின் முதல் 15 நாட்களுக்கு ஒரு ஆசாரியனும் பின் 15 நாட்களுக்கு ஒரு ஆசாரியனுமாக முறைப்படுத்தப்பட்டு, ஆசாரியர்களின் பெயர்களை எழுதி சீட்டுப் போட்டு யார் யார் எப்போது ஆலயத்திலே ஊழியம் செய்ய வேண்டும் என்று, தாவீது அரசன் முறைப்படுத்தி இருந்தான்.

முதலாம் சீட்டுப் பெற்றவன் முதலாம் மாதம் முன் 15 நாட்களுக்கும், இரண்டாவது சீட்டுப் பெற்றவன் முதலாம் மாதம் பின் 15 நாட்களுக்கும் ஆசாரிய ஊழியம் செய்ய வேண்டும். அந்தப்படி, எட்டாவது அபியா என்ற ஆசாரியனுக்கு சீட்டு விழுந்தது. எட்டாவது எண்ணும்போது அபியாவின் ஊழியகாலம் எபிரேயரின் மாதப்படி 4-ம் மாதமாகிய தம்மூஸ் மாதம் பின் 15 நாட்களாகும். இந்த காரியங்களை 1 நாளாகம புஸ்தகம் 21-ம் அதிகாரத்தில் பார்க்கலாம்.

எனவே, சகரியா ஆலயத்தில் ஊழியம் செய்த காலம் அவனது முன்னோரான அபியாவின் முறைமையின்படி எபிரேய மாதமான 4-ம் மாதம், தம்மூஸ் மாதத்தின் பின் 15 நாளாகும். சகரியாவின் இந்த ஊழியகாலம் நிறைவேறிய பின்பு அவன் வீட்டுக்குப்போனான். எந்த ஆசாரியனும் தனது ஆலய ஊழியக்காலத்தில் வீட்டிற்குப் போகமாட்டான். அந்த 15 நாட்களும் ஆலயத்திலே தங்கியிருப்பார்கள். ஊழியகாலம் நிறைவேறிய பின்பே தங்கள் வீடுகளுக்குப் போவது வழக்கம் அதன்படி, சகரியா தனது ஊழிய காலம் நிறைவேறின பின்பு, தனது வீட்டிற்குப் போனான். அதன் பிறகு அவன் மனைவி கர்பவதியானாள். (லுக்.1:23-24)

எனவே, யோவான் ஸ்நானகளின் தாய் எலிசபெத்து கர்ப்பம் தரித்து எபிரேய மாதப்படி 5-ம் மாதமாகிய ஆப் என்னும் மாதம் இது தமிழ் மாதத்திற்கு ஆடிமாதம், ஆங்கில மாதத்திற்கு ஜீலை மாதமாகும். எலிசபெத்தின் ஆறாம் மாதத்தில் காபிரியேல் தூதர் மரியாவிடம் அனுப்பப்பட்டார் (லுக்.1:26-28).

ஆகவே, காபிரியேல் மரியாளை சந்தித்து தேவசித்தத்தை தெரிவிக்கவும். உன்னதமானவரின் பெலன் நிழலிடவும், மரியாள் கர்ப்பவதியானாள். எனவே மரியாள் கர்ப்பம் தரித்தது எலிசபெத்தின் ஆறாம் மாதத்தில், அதவாது, ஆடி மாதத்திலிருந்து ஆறு மாதம் தள்ளி மார்கழி மாதத்திலிருந்து பத்தாம் மாதம் இயேசு பிறந்த மாதம்.

அதாவது மார்கழி 1, தை 2, மாசி 3, பங்குனி 4, சித்திரை 5, வைகாசி 6, ஆனி 7, ஆடி 8, ஆவணி 9, புரட்டாசி 10. புரட்டாசி மாதமே இயேசு பிறந்தமாதம். இது ஆங்கில மாதத்திற்கு அக்டோபர் மாதம். எனவே, இயேசு பிறந்தது டிசம்பர் 25-ம் தேதியல்ல தமிழ் மாதமாகிய புரட்டாசி கடைசியிலும், ஆங்கில மாத்திலே அக்டோபர் முதலுக்குமாகும். இது எபிரேய மாதத்திற்கு ஏழாம் மாதம் எத்தானீம் மாதமாகும்.

இயேசுவின் பிறந்தநாள் டிசம்பர் 25-ம் தேதி அல்ல என்பதற்கு ரூபகாரம்-2.

அதாவது இயேசுவின் மரணநாள் வேதத்தில் திட்டமாக கூறப்பட்டுள்ளது. இது யூதர் முறைப்படியான நீசான் மாதம் 14-ம் தேதி, முதல் மாதமாகிய நீசான் மாதம் நமது தமிழ் மாதமான பங்குனி மாதத்திற்கு சமமானது. ஆங்கில மாதம் மார்ச் கடைசியிலோ அல்லது ஏப்ரல் மாதம் முதலுக்கோ இருக்கும். இயேசு தமது 33½ வசயதில் மரித்தார் என்பதை தானியேல் தீர்க்கதரிசியின் புத்தகத்தின் வாயிலாக திட்டமாக அறியலாம். (தானி.9:24-47) இயேசு 33 வயதில் அல்ல. 33½ வயதில் மரித்தார். இது மார்ச் மாதக் கடைசியிலோ அல்லது ஏப்ரல் முதலுக்கோ வருகிறது என்றால் அவரது பிறந்தநாள் அதற்கு 6 மாதத்திற்கு முன்னதாக இருக்க வேண்டும். எனவே, மார்ச் மாதத்திலிருந்து பின்நோக்கி 6 மாதம் சென்றால் மார்ச் 1, பிப்ரவரி 2, ஜனவரி 3, டிசம்பர் 4, நவம்பர் 5, அக்டோபர் 6. எனவே, இயேசு பிறந்தது டிசம்பர் 25 அல்ல. அக்டோபர் மாதத்தில் என்பது தெளிவு.

இயேசுவின் பிறந்தநாள் டிசம்பர் 25-ம் தேதி அல்ல என்பதற்கு ரூபகாரம்-3.

இயேசுகிறிஸ்து டிசம்பர் 25-ல் பிறக்கவில்லை என்பதற்கு மேலும் ஒரு எடுத்துக்காட்டு உண்டு. அதாவது, இயேசுகிறிஸ்து பிறந்தபோது அவரது பிறப்பை தேவ தூதர் மேய்ப்பர்களுக்கு அறிவித்தார் என வாசிக்கிறோம். தேவ தூதர் மேய்ப்பர்களுக்கு தரிசனமானபோது அவர்கள் வயல்வெளிகளில் ஆட்டு மந்தைகளை வைத்திருந்தார்கள். (லூக்.2:8:11) டிசம்பர் மாதத்தில் நம் நாட்டில் இருப்பதுபோல கிஸ்லேவ் என்ற ஒன்பதாம் மாதம் பலஸ்தீனாவில் கடுங்களிராகயிருக்கும். அது அடைமழை காலமாகவும், குளிர்காலமாகவும் இருப்பதால் அக்காலங்களில் மேய்ப்பர்கள் தங்கள் மந்தைகளை வயல்வெளிகளில் நிறுத்தமாட்டார்கள் இதை எஸ்றாவின் புத்தகத்திலும், பலஸ்தீனா சரித்திரங்களிலும் நாம் அறியலாம். (எஸ்றா. 10:9,13: எரே. 3:22)

எனவே, மேய்ப்பர்கள் வயல்வெளியில் தங்கியிருந்த காலம் மழைக்காலமாகிய டிசம்பருக்கு முன்னான காலமாக இருக்க வேண்டும். அக்டோபர் மாதமே மந்தைகளை வயல்வெளிகளில் வைப்பதற்கு ஏற்ற காலம். எனவே, இயேசு பிறந்தது டிசம்பர் மாதத்தில் அல்ல. அது டிசம்பருக்கு முன்னான அக்டோபர் மாதத்தில்தான் என்பதை நிதானித்து பார்க்கும் போது அறிந்து கொள்ளலாம்.

இயேசுவின் பிறந்தநாள் டிசம்பர் 25-ம் தேதி அல்ல என்பதற்கு ரூபகாரம்- 4.

மேலும், சில காரியங்களை கவனிப்போமானால் இந்த கிறிஸ்துமஸ் பண்டிகை கொண்டாடும் வழக்கம், திருச்சபையின் தொடக்க காலங்களில் இல்லை. சுமார் 4-ம் நூற்றாண்டு வாக்கிலேதான் கிறிஸ்துமஸ் பண்டிகை முதல் முதலாகக் கொண்டாடப்பட்டதாக –Encyclopaedia- மூலமாக அறியலாம். இதை ஆதி திருச்சபை வரலாறு நமக்குத் தெளிவாக்குகிறது. அதாவது வடஜரோப்பா கண்டத்தில் வாழ்ந்த துத்தானிய ஜாதியினர் கிறிஸ்து மார்க்கத்தை தழுவும் முன்னே, அவர்கள் இயற்கை சக்திகளை வழிபட்டு வந்தார்கள். சூரியனை வணங்கி அதன் கால மாற்றங்களை பண்டிகையாக கொண்டாடி வந்தனர். அதாவது சூரியனுக்கும், பூமிக்கும் உள்ள தொடர்பில், சூரியன் பூமத்திய ரேகையிலிருந்து வடக்கு நோக்கி சஞ்சரித்து டிசம்பர் 22-ந் தேதி வடஅட்சத்தில் கடகரேகையை அடைகிறது. இது வட ஐரோப்பாவில் சூரியன் தென்படும் உச்ச நிலையாகும். இது ஜுலியன் காலண்டர்படி டிசம்பர் 25-ம் தேதி என கணிக்கபட்டது. ஆகவே, அந்த நாளிலே அங்கு வாழ்ந்த மக்கள் சூரியனுக்கு ஒரு பெரிய பண்டிகையாக ‘ஒளித்திருவிழா’ -Festival of Fires- என்று கொண்டாடி வந்தனர்.இதன் தொடர்ச்சியாக அதிலிருந்து 8-ம் நாள் ‘மகிழ்ச்சி திருவிழா’ -Joy Festival- என்று ஜனவரியில் கொண்டாடி வந்தனர். ஜெர்மானிய துத்தானிய ஜாதியினரான இவர்கள் தாங்கள் கிறிஸ்தவர்களாக மாறியும் தங்கள் பழைய பழக்கவழக்கங்களை விட்டுவிட மனம் இல்லாததால் டிசம்பர் 25 கிறிஸ்து பிறந்த நாளாகவும் அதிலிருந்து 8-ம் நாள் ஜனவரி முதல் தேதி இயேசுவின் விருத்தசேதன நாளாகவும் பிரகடனப்படுத்திவிட்டனர்.

இயேசுவின் பிறந்தநாள் டிசம்பர் 25-ம் தேதி அல்ல என்பதற்கு ரூபகாரம்- 5.

இயேசுவின் பிறந்தநாளை கொண்டாடும்படி வேதத்தில் எங்கும் சொல்லப்படவில்லை. சீடர்களும் கொண்டாடவில்லை. ஆனால் கிறிஸ்துவின் மரண நாளை நினைவுகூறும்படி கற்பிக்கப்பட்டுள்ளது (லூக். 22:19) கர்த்தரின் ஞாபகார்த்தபஸ்காவாகிய இராப்போஜன பண்டிகையே அவரது மரணத்தை நினைவு கூறும் நாளாயிருக்கிறது. (1. கொரி. 11:22-26)

மேற்படி வலைத்தளம் பைபிளை மேற்கோள்காட்டி இயேசுவின் பிறந்தநாள் டிசம்பர் 25 அல்ல. அக்டோபர் தான் என ஆதார அடிப்படையில் வாதடுகின்றது.

பைபிளில் எங்குமே இயேசுவின் பிறந்தநாள் பற்றிய எந்தவொரு குறிப்பும் கிடையாது. மேலும், இயேசுவின் பிறந்தநாளை கொண்டாடுமாறு பைபிள் கட்டளையிடவுமில்லை.

மாறாக, பைபிள் வசனங்களை ஆய்குட்படுத்தும் போது இயேசு கோடைகாலத்தின் இறுதிப்பகுதியில் பிறந்தார் என்கின்ற முடிவுக்கே வரமுடிகின்றது.

திருக்குர்ஆன் ஒளியில்..
இயேசு கிறிஸ்த்து அவரை திருக்குர்ஆன் “ஈஸா” என்று அழைக்கின்றது. ‘அவர் மீது சர்வ வல்லமை பொருந்திய கர்த்தரின் சாந்தியும், சமாதானமும் உண்டாகட்டும்’ என்று முஸ்லிம்கள் வாழ்த்து கூறுகின்றார்கள். இறைவேதம் திருக்குர்ஆனில் 19 வது அத்தியாயம் அன்னாரின் அருமைத் தாயார் மர்யம் -மரியாள்- அவர்களின் பெயரால் அழைக்கப்படுகின்றது. அந்த அத்தியாயத்தின் 22-26 வசனங்கள் இயேசுவின் பிறப்பைப் பற்றி பேசுகின்றது.

இதோ இறைமறையின் வார்த்தைகள்…
22. பின்னர் கருவுற்று அக்கருவுடன் தூரமான இடத்தில் ஒதுங்கினார்.
23. பிரசவ வலி அவரை ஒரு பேரீச்சை மரத்தின் அடிப்பாகத்திற்குக் கொண்டு சென்றது. ”நான் இதற்கு முன்பே இறந்துஇ அடியோடு மறக்கடிக்கப்பட்டவளாக இருந்திருக்கக் கூடாதா?” என்று அவர் கூறினார்.
24. ”கவலைப்படாதீர்! உமது இறைவன் உமக்குக் கீழே ஊற்றை ஏற்படுத்தியுள்ளான்” என்று அவரது கீழ்ப்புறத்திலிருந்து வானவர் அழைத்தார்.
25. ”பேரீச்சை மரத்தின் அடிப்பாகத்தை உலுக்குவீராக! அது உம் மீது பசுமையான பழங்களைச் சொரியும்” (என்றார்)
26. நீர், உண்டு பருகி மன நிறைவடைவீராக! மனிதர்களில் எவரையேனும் நீர் கண்டால் ”நான் அளவற்ற அருளாளனுக்கு நோன்பு நோற்பதாக நேர்ச்சை செய்து விட்டேன். எந்த மனிதனுடனும் பேச மாட்டேன்” என்று கூறுவாயாக.

திருமறைக்குர்ஆன் குறிப்பிடுகின்ற பேரீச்சம் பழம் உதிரக்கூடிய காலம் கோடையின் பிற்பகுதியாகும்.

எனவே, திருக்குர்ஆன் மற்றும் பைபிள் இயேசுவின் பிறப்பு குறித்து ஒத்தகருத்தையே –கோடை காலத்தின் இறுதிப்பகுதி- கூறுகின்றது. மாறாக, கிறிஸ்த்தவ அன்பர்கள்களால் கிறிஸ்மஸ்கொண்டாடப்படுகின்ற டிசம்பர் 25ம்நாள், என்பது பைபிள் மற்றும் திருக்குர்ஆனுக்கு எதிரானது.

இறுதியாக, கிறிஸ்மஸ் பண்டிகை -டிசம்பர் 25- என்பது இயேசுவுக்கு தெரியாத, ஆதிக்கிறிஸ்த்தவர்கள் அறியாத, பைபிள் கூறாத ஓருவிடயமாகும். ஆதிக் கிறிஸ்த்தவர்கள் டிசம்பர் 25 என்பது ரோமானிய சூரியக்கடவுளான மித்ராவின் பிறந்தநாள் என்றுதான் அறிந்து வைத்திருந்தனர். எனவே, டிசம்பர் 25 அன்று புறஜாதிப் பண்டிகையான சூரியக் கடவுள் மித்ராவின் பண்டிகையையே கிறிஸ்த்தவர்கள் கொண்டாடுகின்றனர். உண்மைக் கிறிஸ்த்தவர்கள் சிந்திப்பார்களா?

பைபிள் -1 தெசலோனிக்கேயர் அதிகாரம்: 5 வசனம் : 21 கூறுகின்றது.
‘எல்லாவற்றையும் சோதித்து நலமானதைப் பிடித்துக் கொள்ளுங்கள்’

துணை நின்றவை:
1.விக்கிபீடியா மற்றும் வலைத்தளங்கள்
2. இயேசு நாதர்- மறைக்கப்பட்ட உண்மைகள் ஆசிரியர்- கேப்டன் அமிருத்தீன்



__________________


Guru

Status: Offline
Posts: 24709
Date:
Permalink  
 

Neil, one only has to consider gMark against Antiquities (around 95 c.e.) to come to the idea that gMark was written prior to Antiquities. In gMark, Herodias is married to Philip. In Antiquities it is the daughter of Herodias, Salome, that is married to Philip. Likewise, Slavonic Josephus has Herodias married to Philip. gLuke drops the Herodias married to Philip account of gMark – indicating that it was written after Antiquities. The issue here relates to Josephus and his reconstruction of Hasmonean/Herodian history. Did he take liberties in his work? Liberties that would be par for the course by a prophetic historian intent upon his own agenda. Nikos Kokkinos has questioned Josephus in regard to Salome being married to Philip. Some of the problems involved are mentioned in an article by Ross S Kraemer:

Implicating Herodias and Her Daughter in the Death of John the Baptizer: A (Christian) Theological Strategy? JBL Summer 2006

Comment by maryhelena — 2012/02/06 @ 8:58 pm Reply



__________________


Guru

Status: Offline
Posts: 24709
Date:
Permalink  
 

கி.மு., கி.பி. - பொ.யு.மு., பொ.யு. : குழப்பம் தீர்க்கும் கட்டுரை

தமிழக வரலாற்றுப் பாடப் புத்தகத்தில் ஆண்டுகளைக் குறிப்பிடும்போது கி.மு., கி.பி., என்று முன்னொட்டுக்குப் பதிலாக பொ.யு.மு., பொ.யு. என்று திருத்தம் கொண்டுவரப்பட்டுள்ளது.

ஆனால் மாணவர்கள் மற்றும் பெற்றோர்களிடையே இதுகுறித்து குழப்பம் ஏற்பட்டுள்ளதாக தெரிகிறது. வரலாற்று ஆய்வாளரும் பத்திரிகையாளருமான இரா.மன்னர் மன்னனின் ‘வரலாற்றில் சில திருத்தங்கள்’ நூலின் ஏழாவது அத்தியாயத்தில், ‘கி.மு.வும் கி.பி.யும் - கிறிஸ்துவும்’ என்ற தலைப்பில் இதுகுறித்து தெளிவான கட்டுரை எழுதியிருக்கிறார்.

கி.மு.வும் கி.பி.யும் - கிறிஸ்துவும்...

ஆண்டுகளைக் குறிப்பிடும்போது தமிழில் கி.மு. அல்லது கி.பி. என்ற முன்னொட்டையும், ஆங்கிலத்தில் பி.சி. (B.C.) அல்லது ஏ.டி. (A.D.) என்ற முன்னொட்டையும் நாம் பொதுவாகப் பயன்படுத்துகின்றோம். இதில் கி.மு. என்பதன் விரிவாக்கம் கிறிஸ்துவுக்கு முன், கி.பி. என்பதன் விரிவாக்கம் கிறிஸ்துவுக்குப் பின். அடுத்து இவற்றுக்கு இணையான ஆங்கில முன்னொட்டுகளின் விரிவாக்கத்தை இவற்றோடு ஒப்பிட்டுப் பார்க்கப்போனால், பி.சி. (B.C.) என்பதன் விரிவாக்கமாக ‘பிஃபோர் கிறிஸ்ட் (Before Christ)’ என்பது உள்ளது. இதனை மொழி பெயர்த்தால் கிறிஸ்துவுக்கு முன் என்றே கிடைக்கும். எனவே தமிழ் கி.மு.வும் ஆங்கில பி.சி.யும் ஒரே அர்த்தம் உள்ளவையாக உள்ளன. ஆனால் ஏ.டி. (A.D.) விவகாரம் அப்படி அல்ல, அதன் விரிவாக்கம் ‘அன்ன டோமினி (Anno Domini)’ லத்தீன் சொல்லான இதன் அர்த்தம் ’நமது ஆண்டவரின் ஆண்டு’ என்பது ஆகும். இந்த அர்த்தம் இதன் தமிழாக்கமான ‘கிறிஸ்துவுக்குப் பின்’ என்பதோடு பொருந்தவில்லை. ஏ.டி. (A.D.) என்பதற்கு இணையாகப் பயன்படுத்தப்பட்டு வரும் ‘கிறிஸ்துவுக்குப் பின்’ என்ற சொல்லாட்சியே அடிப்படையில் சரியாக இல்லை.

ஏனென்றால் ‘கிறிஸ்துவுக்குப் பின்’ என்றால் ‘கிறிஸ்து இறந்த பின்’ என்ற அர்த்தமே தொணிக்கிறது. ஆனால் இவர்கள் குறிக்க விரும்புவது ‘இயேசு பிறந்த பின்’ என்பதை. முன்பு இந்தியாவில் ஏ.டி. (A.D.) என்பதன் அர்த்தம் ஆஃப்டர் டெத் (After death) என்ற கருத்து இருந்தது. அதாவது ‘இறப்புக்குப் பின்’. அந்த கோணத்தில் இந்த தமிழ் மொழிபெயர்ப்பு நிகழ்ந்து இருக்கலாம். இவ்வாறு மொழி பெயர்ப்பில் உள்ள தவறு ஒருபக்கம் என்றால் இன்னொரு பக்கம் இதன் ஆங்கில மூலமே தவறுதான்!.

வரலாற்றை அதிகம் வாசிப்பவர்களுக்கும், ஏசுவின் வரலாற்றைப் படிக்க நேர்ந்தவர்களுக்கும் இந்த ஆண்டு வரையறைகளில் ஒரு சந்தேகம் கட்டாயம் ஏற்படும். ஒருவேளை அந்த சந்தேகம் உங்களுக்கு வரவில்லை என்றால் தொடர்ந்து வரும் பத்தியில் அதை நான் வரவழைக்கிறேன். கி.மு.வுக்கு விரிவாக்கம் ‘கிறிஸ்துவுக்கு முன்’ என்றே நாம் கொண்டால், கி.மு. சகாப்தம் முடியும் காலத்தில்தான் ஏசு பிறந்தார் என்று அர்த்தம். இயேசு பிறந்த உடனேயே கிறிஸ்துவுக்கு முன் என்ற காலம் நிறைவடைந்துவிடும். இரவு 12 மணியில் புதிய நாள் பிறப்பதைப் போல. அப்படியானால் கி.மு.1ஆம் ஆண்டின் இறுதி நாளின் இறுதி நொடியில் இயேசு பிறந்திருக்க வேண்டும். ஆனால் பாடநூல்களில் உள்ள இயேசுவின் வரலாற்றில் இயேசு கி.மு.4ஆம் ஆண்டில் பிறந்தார் என்று உள்ளது. அதாவது கிறிஸ்துவுக்கு 4 ஆண்டுகள் முன்பாக கிறிஸ்து பிறந்தார்!. இதில் தவறு உள்ளது என்பது சொல்லித்தான் தெரிய வேண்டும் என்ற அவசியம் இல்லை. எப்படி நிகழ்ந்தது இவ்வளவு பெரிய தவறு? இதற்குத் திருத்தம் உண்டா?.

ஆண்டுகளைக் குறிப்பதில் ஏற்பட்ட இந்தத் தவறைப் பற்றி அறிந்துகொள்ள இன்றைய நாட்காட்டியின் வரலாற்றை நாம் சற்றுப் பின்னோக்கிப் பார்க்க வேண்டிய தேவை உள்ளது. இன்று நாம் பயன்படுத்தும் நாட்காட்டிக்கு கிரிகேரியன் நாட்காட்டி என்று பெயர். ஐ.நா.சபையால் ஏற்றுக் கொள்ளப்பட்ட இந்த நாட்காட்டியை உலகின் பெரும்பாலான நாடுகள் பின்பற்றுகின்றன.

கி.மு.45ஆம் ஆண்டில் ஜூலியஸ் சீசரால் அறிமுகப்படுத்தப்பட்ட ‘ஜூலியன் நாட்காட்டி’யின் திருத்தப்பட்ட வடிவமைப்பே இந்தக் கிரிகேரியன் நாட்காட்டி. ஜூலியன் நாட்காட்டிக்கும் முன்பாக பண்டைய ரோமானியர்கள் ‘10 மாதங்களைக் கொண்டது ஓர் ஆண்டு, அவற்றில் 5 மாதங்கள் 30 நாட்களைக் கொண்டவை, 5 மாதங்கள் 31 நாட்களைக் கொண்டவை (இவை 30, 31 என்று மாறிமாறி வரும்). 300 நாட்கள் போக மீதம் உள்ள 60 நாட்கள் கொண்டாட்ட நாட்கள்’ என்று ஒரு ஒழுங்கற்ற முறையையே பின்பற்றி வந்தனர்.

அந்த 60 கொண்டாட்ட நாட்களில் இருந்து ஜூலியஸ் சீசர் தனது பெயரில் ஜூலை என்ற மாதத்தையும், அகஸ்டஸ் சீசர் பெயரில் ஆகஸ்டு என்ற மாதத்தையும் உருவாக்கினார். மற்ற 5 மாதங்களில் 31 நாட்கள் உள்ளபோது தனது பெயரிலான மாதம் 30 நாட்களை மட்டுமே கொண்டிருப்பது ஜூலியஸ் சீசருக்குப் பிடிக்கவில்லை, எனவே பிப்ரவரியில் இருந்து அவர் ஒரு நாளை உறுவினார். ஜூலியஸ் சீசருக்குப் பின் ஆட்சிக்கு வந்த அகஸ்டஸ் சீசர், ஏற்கனவே 29 நாட்களோடு இருந்த பிப்ரவரியில் இருந்து, இன்னும் ஒரு நாளை உறுவி ஆகஸ்டையும் 31 நாட்கள் உள்ள மாதமாக்கினார். இப்போது பிப்ரவரி 28 நாட்களாக இளைத்துவிட்டது. இதனால் லீப் ஆண்டில் கூடுதலாகக் கிடைக்கும் ஒரு நாள் பிப்ரவரிக்கே பெரிய மனதோடு கொடுக்கப்பட்டது.

உலகம் முழுமைக்குமான காலண்டராக ஜூலியன் காலண்டரைப் பயன்படுத்தலாம் என்ற யோசனை அடுத்த 15 நூற்றாண்டுகளுக்குப் பிறகு, இத்தாலிய மருத்துவரான அலாய்சியஸ் லிலியஸ் என்பவருக்குத் தோன்றியது. அதனை அப்போதைய திருத்தந்தை பதின்மூன்றாம் கிரிகேரி ஏற்றுக் கொண்டார். ஆனால் பண்டைய ரோமானிய நாட்காட்டியில் இயேசுவுக்கும் அவர் முக்கியத்துவம் கொடுக்க விரும்பினார். தங்கள் புதிய நாட்காட்டி இயேசு பிறந்த ஆண்டில் துவங்க வேண்டும் என்ற விருப்பம் அவருக்கு இருந்தது. இதில் ஒரே ஒரு சிக்கல் என்ன என்றால், இயேசு எப்போது பிறந்தார் என்று அப்போது யாருக்கும் துல்லியமாகத் தெரியாது.

இந்நிலையில் கி.மு.6ஆம் நூற்றாண்டின்போது ரோமில் வாழ்ந்த டயனீசியஸ் எக்ஸீகுவஸ் (Dionysius Exiguus) என்ற கிறிஸ்துவத் துறவி உருவாக்கிய ‘அன்ன டோமினி’ முறை இவர்களுக்குக் கிடைத்தது. பண்டைய ரோமன் நாட்காட்டியைப் போலவே 10 மாதங்களைக் கொண்டது அந்த நாட்காட்டி, அது கி.பி.8ஆம் நூற்றாண்டுக்குப் பின்னர் அதிகம் வழக்கிலும் இல்லை. அதில் டயனீசியஸ் நாட்காட்டியின் துவக்க ஆண்டை ஏ.டி. 525 (525 A.D.) என்று அறிவித்து இருந்தார். ‘இந்த ஆண்டோடு நமது ஆண்டவர் பிறந்து 525 ஆண்டுகள் ஆகிவிட்டன’ என்பது இதன் பொருள். இது தவறான கணக்கீடு ஆகும். ஆனால் அதை கிரிகேரி அறிந்திருக்கவில்லை, அந்த அன்ன டோமினி முறையை ஜூலியன் நாட்காட்டியில் அப்படியே பொறுத்தி அவர் தனது புதிய நாட்காட்டியை உருவாக்கினார்.

அலாய்சியஸ் லிலியஸ் - டயனீசியஸ் எக்ஸீகுவஸ்
அலாய்சியஸ் லிலியஸ் - டயனீசியஸ் எக்ஸீகுவஸ்

பின்னர் கிறிஸ்துவர்களின் புனித நூலான விவிலியத்தில் இயேசு குறித்து வரும் செய்திகளை ஆராய்ந்த வரலாற்று ஆசிரியர்களே, இந்தக் கணக்கீடு இயேசுவின் பிறப்போடு பொருந்தவில்லை என்று கண்டறிந்தனர். சிலர் இந்தக் கணக்கீடு துவங்குவதற்கு 4 ஆண்டுகள் முன்பாகவே இயேசு பிறந்துவிட்டார் என்று கூறினார்கள், இதே ஏற்றுக் கொள்ளவும் பட்டுள்ளது. ஆனால் அது 6 ஆண்டுகளாக இருக்கலாம் என்ற கருத்தும் உள்ளது. (எனது கருத்தும் அதுவே). இதற்கு ஆதாரங்கள் என்ன?

புதிய ஏற்பாட்டில் மத்தேயு கூறும் நற்செய்தியில், ‘ஏரோது அரசன் காலத்தில் யூதேயாவிலுள்ள பெத்தலகேமில் இயேசு பிறந்தார் (மத் 2:1)’ என்று உள்ளது. பெரிய ஏரோது என்ற அரசன் கி.மு.4ஆம் ஆண்டிலேயே இறந்த ஒரு அரசன் ஆவான். இதனால் இயேசு கி.மு.4ஆம் ஆண்டுக்குப் பிறகு பிறந்திருக்க முடியாது என்பது உறுதியாகின்றது. மேலும் இன்னொரு இடத்திலே மத்தேயு, ‘(ஏரோது அரசன்) பெத்தலகேமிலும் அதன் சுற்றுப்புறமெங்கும் ஆட்களை அனுப்பி இரண்டு வயதும் அதற்கு உட்பட்டவையுமான எல்லா ஆண் குழந்தைகளையும் கொன்றான் (மத் 2:16)’ என்று கூறுகிறார். இதனால் ஏரோது இறக்கும் போது இயேசு 2 வயது குழந்தையாக இருந்திருக்கிறார் என்று நாம் கொள்ளலாம்.

இன்னொரு தேவ செய்தியாளரான லூக்க, ‘சிரியா நாட்டில் குரேனியூ என்பவர் ஆளுநராக இருந்தபோது முதன்முறையாக மக்கள் தொகை கணக்கிடப்பட்ட காலத்தில் இயேசு பிறந்தார் (லூக் 2:1-7)’ என்று சொல்கிறார். குரேனியூவின் இந்தக் கணக்கெடுப்பு கி.மு.6ஆம் ஆண்டில் நடத்தப்பட்டதாகக் ஆய்வுகளில் தெரிய வந்துள்ளது. இதில் இருந்தும் இயேசு பிறந்த ஆண்டு கி.மு.6 என்று நாம் கொள்ளலாம்.
இயேசு பிறந்தது கி.மு.4 அல்லது கி.மு.6 என்று இரண்டு வேறு கருத்துகள் நிலவினாலும் ‘கி.மு.’ என்தை கிறிஸ்துவுக்கு முன் என்று கூறுவது சரியான வரையறை அல்ல என்பது மட்டும் எல்லா வரலாற்று ஆய்வாளர்களும் ஒருமனதாக ஏற்ற ஒன்று.

இதனால் பி.சி. – ஏ.டி. முறைக்கு பெயரை மட்டும் மாற்றி பி.சி.இ (B.C.E – Before Christian Era) மற்றும் சி.இ. (C.E – Christian Era) என்று பெயரிடும் வழக்கம் அமெரிக்க ஐரோப்பிய நாடுகளில் தோன்றின (Christian Era என்பதற்கு கிறிஸ்துவ யுகம் என்று பொருள் கொள்ளலாம்). கி.பி.1854ல் லத்தீன் நூலொன்று முதன்முதலாக ‘கிறிஸ்துவ யுகம்’ என்ற காலப்பகுப்பைப் பின்பற்றியது. பின்னர் ஆங்கில நூல்கள் கி.பி.1649ல் இதனைப் பின்பற்றத் துவங்கின. இதன் மூலம் ‘அது ஏசு பிறந்த ஆண்டு அல்ல கிறிஸ்தவம் பிறந்த ஆண்டு’ என்று அவர்கள் சப்பைக் கட்டு கட்டினர். ஆனால் இயேசு இறந்து வெகுகாலம் கழித்துதான் கிறிஸ்தவம் ஒரு மதமாக உருவெடுத்தது என்பதாலும், ஏசுவின் நான்காம் வயதுக்கோ ஆறாம் வயதுக்கோ கிறிஸ்துவ யுகத்தின் பிறப்புக்கோ எந்தத் தொடர்பும் இல்லை என்பதாலும் இது சரியான வரையறையாகப் பொருந்தவில்லை.

தவிர கிறிஸ்துவ மதத்தைப் பின்பற்றாத பல நாடுகள் ‘நாங்கள் ஏன் கிறிஸ்துவத்தை அடிப்படையாகக் கொண்டு ஆண்டுகளைக் கணக்கிடவேண்டும்?’ என்று யோசித்தன. இதன் விளைவாக பி.சி.இ. – சி.இ.க்கு புதிய விளக்கங்கள் பிறந்தன. இவற்றில் உள்ள சி (c) – என்ற ஆங்கில எழுத்துக்கு கிறிஸ்ட் (christ) என்பதற்கு மாற்றாக காமன் (common - பொது) என்று விளக்கம் கொடுக்கப்பட்டது. இதன் மூலம் பி.சி.இ. (Before common era – பொது யுகத்துக்கு முன்னால், பொ.யு.மு.) – பி.சி. (common era – பொது யுகம், பொ.யு.) – என்பதாக இந்தப் புதிய விளக்கங்கள் கட்டமைக்கப்பட்டன. இந்த காமன் (common) என்ற ஆங்கில வார்த்தையின் பொருளாக ‘அனைவரும் ஏற்றுக் கொண்ட, பொதுமைப்படுத்தப்பட்ட’ - என்பது இங்கு கொள்ளப்படுகிறது.

கிறிஸ்து (Christ), கடவுள் (Domini) – ஆகிய வார்த்தைகள் இதனால் ஆண்டுக் கணக்கெடுப்பில் இருந்து நீக்கப்பட்டு உள்ளன. கிறிஸ்து பிறந்த ஆண்டு இன்னும் சர்ச்சையில் உள்ளபோது இது வரலாற்று ரீதியில் சரியானத் தீர்வாகவும், குழப்பத்தை விளைவிக்காத வடிவமாகவும் உள்ளது. சரியான ஆண்டுக்கு கி.மு. – கி.பி.யை மாற்றுவது என்றால் முழு வரலாற்றையுமே மனிதகுலம் முதலில் இருந்து எழுத வேண்டி இருக்கும். அந்தக் கடினம் இப்போது இல்லை.

இப்போதைய மக்கள் கி.மு. – கி.பி. முறைக்கே பழகிவிட்டார்கள். அதை உடனடியாக மாற்றுவது கடினம். அது பாடநூல்களில் இருந்தே தொடங்கப்பட வேண்டும். இந்தியப்பாட புத்தகங்கள் எப்போது இந்த முறைக்கு மாறும் என்று தெரியவில்லை, ஆனால் என்றைக்காவது ஒருநாள் மாறும் என்பது மட்டும் நிச்சயம். இப்போதைக்கு யாராவது ‘பொதுயுகம்’ – என்று சொன்னால் அதைத் தெரிந்த சிலரின் பட்டியலில் நீங்கள் உங்கள் பெயரை இணைத்துக் கொள்ளலாம்.”

இவ்வாறு அந்தக் கட்டுரையில் குறிப்பிடப்பட்டுள்ளது. “இந்தியப்பாட புத்தகங்கள் எப்போது இந்த முறைக்கு மாறும் என்று தெரியவில்லை, ஆனால் என்றைக்காவது ஒருநாள் மாறும் என்பது மட்டும் நிச்சயம்.” தமிழகப் பாடத்திட்டத்தில் தற்போது அந்த மாற்றத்தைக் கொண்டு வந்திருக்கிறார்கள்.

http://noolveli.com/detail.php?id=793



__________________
Page 1 of 1  sorted by
 
Quick Reply

Please log in to post quick replies.

Tweet this page Post to Digg Post to Del.icio.us


Create your own FREE Forum
Report Abuse
Powered by ActiveBoard